Μηνύματα

31

Κοινωνικοί Προβληματισμοί / Απ: Πως θα σχολιάζατε το φαινόμενο "Λαζόπουλος"?

« στις: Μαΐου 31, 2008, 17:00:26 »

Για τον Αριστοφάνη

''Οι κωμωδίες του Αριστοφάνη περιέχουν ρητορική επιχειρηματολογία και εκλεπτυσμένες γλωσσικές εκφράσεις, παρά τις βωμολοχίες. Μάλιστα, οι μελετητές επισημαίνουν πως οι ήρωές του κάποιες φορές μιλούν τόσο σοβαρά ώστε να πλησιάζουν τα επίπεδα της τραγωδίας. Από εκεί έχει βγει και η λέξη ευριπιδαριστοφανίζων, που σημαίνει τον αρκετά σοβαρό και εκλυπτυσμένο λόγο στα έργα του Αριστοφάνη και ταυτόχρονα τον αρκετά κωμικό λόγο και την γελοιοποίηση αρκετών ηρώων στον Ευριπίδη. Κάθε σοβαρή και εκλεπτυσμένη έκφραση την ακολουθεί μια βωμολοχία, προκειμένου να εξισορροπηθεί το κωμικό στοιχείο.''

και κάπως έτσι μυ λύνεται η απορία γιατί...όλες αυτές οι εναλλαγές....
όπου ο κ. λαζόπουλος το γελοίο το κάνει γελοιότερο
και το σοβαρό γελοίο...

και οι βωμολοχίες.... είναι μίμηση του λοφόυ του Αριστοφάνη..!!!! 

απόσπασμα από Δικαιόπολη...Αριστοφάνη

''ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΗΣ

Καλά είναι έτσι, άντε. Δέσποτα Διόνυσε σε σένα τη χαρίζω τούτη τη γιορτή εγώ και οι δούλοι μου, να γιορτάσουμε με τέχνη τα αγροτικά Διονύσια μια που ο πόλεμος νισάφι και την τριαντάχρονη καλά να τη χουφτώσουμε.

Έλα θυγατέρα μου. Φέρε το πανέρι όμορφα προσεκτικά, με όψη σοβαρή σαν σε πικρόχορτο στο στόμα. Καλότυχος όποιος σ’ το κάνει και κάνει μαζί σου γατάκια ν’ αμολούν σαν και σένα πορδές τα χαράματα.

Προχώρα, προχώρα και κοίτα μη βάλουν στα χρυσάφια σου χέρι.

Κι εσύ Ξανθία πρόσεχε, κράτα το φαλλό ορθό, πίσω απ’ την κόρη κράτα τον κι εγώ θ’ ακολουθώ  να λέω το   τραγούδι. Κι εσύ  γυναίκα ανέβα στη στέγη και κοίτα μας. Αρχίζουμε.

 Φαλή, του Βάκχου φίλε, συντραγουδιστή,

μοιχέ και νυχτοπερπατιάρη

και αγριοκυνηγιάρη,

έξι χρόνια πρόσμενα

να σε γιορτάσω στο χωριό μου

με σπονδές χαρούμενος!

Τέρμα πια τα δύσκολα

και Λάμαχοι και μάχες!

Αχ Φαλή, θεέ, τη γλύκα θα μου ήταν

να ’βρισκα στο δρόμο μου ξυλοκλέφτρα ροδαλή

τη Θράκα του Στρυμόδωρου, την παχουλή,

να την πιάσω απ’ τη μέση,

να την πάρω να την κάτσω

να την καταξεκουκιάσω

αχ Φαλή Φαλή μου!

Μαζί μου αν έρθεις να συμπιείς ένα κιούπι ειρήνης ως το πρωί θα καταπιείς

και η ασπίδα στο καρφί θα μένει κρεμασμένη...

 (Καθώς η πομπή προχωρεί, τη διακόπτει ο Χορός)

 ΧΟΡΟΣ

Αυτός είναι! Αυτός ! Αυτός !

Χτύπα Χτύπα Χτύπα Χτύπα. Βάρα τον τον μιαρό. Μην του χαρίζεις. Χτύπα τον.

32

Κοινωνικοί Προβληματισμοί / Απ: Πως θα σχολιάζατε το φαινόμενο "Λαζόπουλος"?

« στις: Μαΐου 28, 2008, 23:49:20 »

λάθος...!!

33

Κοινωνικοί Προβληματισμοί / Απ: Πως θα σχολιάζατε το φαινόμενο "Λαζόπουλος"?

« στις: Μαΐου 28, 2008, 23:28:03 »

από την συνέντευξη του Λ.Λ.

Η σάτιρα δεν μπορεί να μην κάνει την τομή. Οταν πιάσεις το στυλό, η σάτιρα πρέπει να ενοχλήσει. Η σάτιρα με την ενόχληση είναι δεμένη. Αλλιώς δεν είχε δύναμη.  Ο Αριστοφάνης ενοχλεί εδώ και 2.500 χρόνια. Αν δεν ενοχλούσε, δεν θα τον είχε μάθει κανείς.

Καλά έλεγε ο Ηράκλειτος! Ο χρόνος αποκαλύπτει τα πάντα.
Καλά έλεγα κι εγώ:

Σκέφτομαι τον Αριστοφάνη...και την κωμωδία...Νομίζω οτι η κωμωδία, όπως την γνωρίζουμε μέσω του Αριστοφάνη έχει ''καταντήσει'' σάτιρα σήμερα...

και έλεγα ακόμα:

σάτιρα η [sátira] O27 :  1. ποιητικό είδος της λατινικής γραμματείας, με σκωπτικό περιεχόμενο: H ~ του Λουκήλιου / του Πετρώνιου. 2. λογοτεχνικό είδος που διακωμωδεί με δηκτικό τρόπο τα δημόσια ή ιδιωτικά ήθη, χαρακτήρες ανθρώπων ή καταστάσεις. || καλλιτεχνικό έργο που ανήκει στο είδος της σάτιρας: Πικρή ~. Πνευματώδης ~.  [λόγ. < ιταλ. satira < λατ. satira]

Θα προτιμούσα απλά -αυτή είναι η γνώμη μου- να πιάνει απλά το στυλό, αλλά να δένει το στόμα, όπως δένει η σάτιρα με την ενόχληση.
Διότι η εν-όχληση ... έχει απαραίτητο συστατικό την όχληση. Και το έν και ενιαίο παραμένει αν-εν-οχλητο, μέχρι που κάποιος το εν-οχλεί. Αλλά δεν το ταράσσει 
Επίσης θα προτιμούσα να κάνει τομές ή όποια άλλη διαιρετικής φύσεως ενέργεια στο χαρτί και μόνο. Εί δυνατόν ούτε κι εκεί.

Και μια διόρθωση, γιατί θεωρώ οτι ο κ. Λαζόπουλος μπερδεύτηκε πάλι.

Ο Αριστοφάνης εν-οχλείται εδώ και 2500 χρόνια...

ΕΝ- οχλεί ο κ. Λαζόπουλος.

μα τί λέω:

από την συνέντευξη:

Εδώ που έχω φτάσει λοιπόν, έχω φθάσει με ηρεμία, με ησυχία και από το μηδέν.

τί λέω.... έχει φτάσει από το μη-δ-έν!!!!
Αλήθεια...πώς φτάνει κανείς ''εδώ'' από το μη-δ-Εν και μάλιστα... με ηρεμία και με ησυχία...αλλά...ΕΝΟΧΛΕΙ?

και τέλος:

από την συνέντευξη:

Εξορίστηκε ο Αριστοφάνης 11 χρόνια στην Αίγινα.

ε, ναι ... λογικό ήταν..ο Αριστοφάνης δεν Εν-οχλούσε...!!

και

ανά πάσα στιγμή μπορώ να ξεκινήσω από το μηδέν

Αυτό είναι απειλή; Τρομακτικό....
Ακόμα:
από την συνέντευξη:

Εξορίστηκε ο Αριστοφάνης 11 χρόνια στην Αίγινα.

ε, ναι ... λογικό ήταν..ο Αριστοφάνης δεν Εν-οχλούσε...!! Μάλλον το αντίθετο! Τελικά καλύτερη λύση η εξορία από το κώνειο...χμ
Επίσης:

Αλλωστε, εάν θέλουν να σου κάνουν κακό, όσα μέτρα και να πάρεις για να προστατευθείς, τελικά θα το κάνουν".

Τόσο πολύ το έχει βεβαιώσει μέσα του;
Και τέλος

η ελληνική κοινωνία έχει πλέον υγιή αντανακλαστικά σε καθετί

Ελπίζω να μην ισχύει το περίφημο "εξ'ιδίων τ'αλλότρια''
Αυτά...Α...και τώρα ανησυχώ ακόμα περισσότερο.
και σαν να μην έφτανε η όλη αν-ησυχία, λόγω της εν-όχλησης αναρωτιέμαι κιόλας..."Μάντης είμαι;"

34

Γενικά θέματα προβληματισμού / Απ: Deja Vu!

« στις: Μαΐου 28, 2008, 13:54:52 »

Δεν είναιναι απαραίτητο ότι βίωσες αυτό το γεγονός σε μία προγενέστερη χωροχρονική στιγμή.

Ναι. Και σε ευχαριστώ πολύ γι'αυτό που μου είπες. Και μου είναι πολύ χρήσιμο.
Όμως έτσι έμοιαζε. Θέλω να πω...Πριν ξεκινήσω να μιλάω ταυτόχρονα με την θεία μου, είχε προηγηθεί η αίσθηση του "αυτό κάπου το έχω ξαναδεί". Το "αυτό'' περιλαμβάνει τις κινήσεις μου, ότι άλλο συνέβαινε εκείνη την ώρα στο δωμάτιο. Ακόμα και το ίδιο το γεγονός οτι θα συμβεί αυτό και εγώ θα λέω αυτά που λέει. Όλο αυτό είχα την αίσθηση οτι το είχα ξαναδεί. Και μετά το είδα και να γίνεται και μάλιστα συμμετείχα σε αυτό.Και ο συντονισμός, γιατί καταλαβαίνω τώρα οτι έχεις δίκιο που λες για συντονισμό,ήταν το αποκορύφωμα. Αλλά υπό το νέο φως τώρα,αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να ένιωθα όπως ένιωθα. Ήμουν σε αυτό που λέμε ''απορία'' ή αμηχανία. Προσπαθούσα ταυτόχρονα να καταλάβω ''τί γίνεται''. Και τώρα που τα λέω όλα αυτά, μου κάνει εντύπωση, σχεδόν με τρομάζει η συνειδητοποιήση και οτι η θεία μου την ώρα εκείνη ''με κοίταξε'' κανονικά. Με κοίταξε.  Και μάλιστα μόνο αυτή. Οι άλλοι ούτε καν. Ενω εγώ δεν έκανα τίποτα ώστε να καλέσω την θεία μου σε συζήτηση. Και κανένας δεν μου έδινε σημασία και ούτε εγώ. Απλά σήκωσα το βλέμμα μου. (το οποίο θα μου πεις είναι και αυτό δύναμη )

σαν να τα έλεγες

Τα έλεγα. Αυτά τα ίδια. Άρθρωνα λόγο. Με Φωνή. Όχι πολύ δυνατή. Αλλά ούτε ψιθυριστή.
Η συζήτησησή τους όμως ήταν πολύ πιο έντονη για να ακούσουν αυτό που εγω μονολογησα.

Επιμένω γιατί το θυμάμαι οτι τα έλεγα. Και χωρίς λάθος. Και τα έλεγε και η θεία μου.
Αυτό είναι παράξενο,ε;; Ελπίζω να μην είναι και ανησυχητικό....
Και επιμένω και λέω οτι ''το είχα ξαναδεί'' πάντα σε μια προσπάθεια να το περιγράψω. Διότι αν είχα την απάντηση, θα την έλεγα ευθύς εξαρχής..χαχαχ 

35

Γενικά θέματα προβληματισμού / Απ: Deja Vu!

« στις: Μαΐου 28, 2008, 13:19:13 »

 
Αναζητούσα...σήμερα στο google φωτογραφίες σχετικές με τον εγκέφαλο και έπεσα πάνω σε αυτό:

"Η επιστήμη σχετικά με το deja vu λέει :   Ο εγκέφαλος μας, όταν δέχεται μια εικόνα ή πληροφορία, την κρατάει και ψάχνει την μνήμη μας για να δει αν υπάρχει. Αν υπάρχει μέσα, μας ενημερώνει πως την έχει αποθηκευμένη στέλνοντας μήνυμα στο συνειδητό μας για να πράξουμε ανάλογα.

Το deja vu λοιπόν είναι ένα προγραμματιστικό λάθος. Η πληροφορία ή η εικόνα περνάει και αποθηκεύεται στη μνήμη κατευθείαν!¨Όταν πάει ο εγκέφαλος να ερευνήσει την μνήμη, την βρίσκει εκεί και στέλνει μήνυμα στο συνειδητό ότι υπάρχει ήδη καταχωρημένη. Και το συνειδητό (εμείς) έχουμε την απορία, πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουμε πως κάτι το βλέπουμε ή το συζητάμε για πρώτη φορά και να νοιώθουμε ότι υπάρχει στη μνήμα μας και το έχουμε ξαναζήσει . Αρα προγραμματιστικο λαθος και γρηγορα στον νευρολογο! "

και προβληματίστηκα για άλλη μια φορά!
Και δεν λέει πια να μου συμβεί και κανένα deja-vu να το μελετήσω...

Ομολογώ πάντως οτι ποτέ δεν το έχω αντιληφθεί έτσι.
Αναρωτιέμαι αν οι επιστήμονες που καταλήγουν σε τέτοια συμπεράσματα το έχουν βιώσει οι ίδιοι ή αν απλώς βασίζονται σε ό,τι λένε εκείνοι που το βιώνουν. Και μιλώ σοβαρά, δεν ειρωνεύομαι. Θα ερευνήσω σχετικά.

Από όσα deja vu έχω βιώσει, δεν νομίζω οτι συμβαίνει ακριβώς αυτό. Κι αυτό διότι σε κάποια από αυτά έλεγα πχ τα λόγια ενός δεύτερου ατόμου φωναχτά την ώρα που τα έλεγε και αυτό. Θέλω να πώ:
Πρώτα: διαπίστωσα οτι πρόκειται για deja vu
Έπειτα: συνέχισα κι εγώ τον λόγο του άλλου, που εγώ τον άκουγα για δεύτερη φορά στην ουσία, ενώ αυτός τον έλεγε πρώτη φορά στην πραγματικότητα. Και οι δυο μας μιλούσαμε ταυτόχρονα και λέγαμε κάτι που για κάποιον λόγο ήξερα οτι η θεία μου θα έλεγε. 

Και δεν ξέρω αν ο ρόλος που παίζουν οι συνθήκες χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής.
Ημουν σε ένα δωμάτιο. Καθόμουν σε ένα τραπέζι και μελετούσα κάτι
(δεν θυμάμαι τί, έχουν περάσει χρόνια---ωχ..αλλά θυμμάμαι το deja vu. Απίθανη διαπίστωση ε!)
Στην τραπεζαρία ήταν η μητέρα μου και θείοι μου και καθάριζαν και έτρωγαν φρούτα και συζητούσαν.
Εγώ δεν παρακολούθούσα την συζήτηση. Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλούσαν θέλω να πω.
Φυσικά αφού ήμουν εκεί συμμετείχα σε όλο αυτό, ακόμα κι αν μελετούσα. Αλλά αυτό το αφήνω για την ώρα.Θέλω να πώ το οτι δεν παρακολουθούσα δεν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο. Απλά δεν με ενδιέφερε το τί λένε και το είχα απομονώσει και είχα βυθιστεί σε αυτό που διάβαζα (έχω συνηθίσει να μελετώ υπό τέτοιες συνθήκες γιατί είμαστε πολυμελής οικογένεια)
Και ξαφνικά, σαν να βγήκα από τον ''κόσμο'' μου, σηκώνω το βλέμμα από το βιβλίο και κοιτάζω την μία από τις θείες μου διαπιστώνω οτι πρόκειται για deja vu και έλεγα μαζί της ταυτόχρονα τα λόγια που έλεγε και αυτή.Αυτό το ταυτόχρονα...με παραξενεύει λοιπόν. Την ώρα που συνέβαινε αντιλαμβανόμουν εκείνη την ώρα οτι συμβαίνει αυτό που περίεγραψα πιο πάνω. Ίσως να έχει σημασία οτι δεν το συμπέρανα μετά!!
Τέλος αυτό το κάτι που λέγαμε ήταν ολόκληρη σύνθετη και πολύπλοκου νοήματος πρόταση. Αυτό το θυμάμαι. Ήταν μια απόκριση της θείας μου σε κάποιο θέμα, το οποίο δεν γνώριζα συνειδητά.

Δεν νομίζω οτι απλά ο εγκέφαλός μου μου έστελνε σήμα για να μου πει οτι η μνήμη είναι καταχωρημένη. Αφού την μνήμη την είχα ήδη και μετά συμμετετείχα και στην πραγμάτωση του γεγονότοτος προτού καταστή αυτό μνήμη.

 

Αυτά....!!!

από Avaris

Είδα το φύλλο να ξαναπέφτει.
Κατάλαβα τότε ότι είχα δει μόνο το πρώτο φύλλο ν' αποσπάται ή μάλλον την πρώτη φορά που το φύλλο έπεφτε, το είδα απο τη στιγμή που γινόταν η απόσπασή του απο το κλαδί...τις άλλες τρεις φορές το φύλλο έπεφτε ήδη όταν σήκωσα τα μάτια μου να κοιτάξω.

36

Κοινωνικοί Προβληματισμοί / Απ: Πως θα σχολιάζατε το φαινόμενο "Λαζόπουλος"?

« στις: Μαΐου 15, 2008, 05:35:53 »

Ακριβώς...
Σκέφτομαι τον Αριστοφάνη...και την κωμωδία...

Νομίζω οτι η κωμωδία, όπως την γνωρίζουμε μέσω του Αριστοφάνη έχει ''καταντήσει'' σάτιρα σήμερα...
Με μια πρώτη ματιά ένας πιθανός τρόπος...να προωθηθούν -ει δυνατον- κοινωνικά μηνύματα είναι -ίσως- η κωμωδία στην αυθεντική της μορφή...
Αλλά ο καλύτερος είναι βέβαια η συμπεριφορά και ο τρόπος ζωής του κάθε ατόμου ξεχωριστά, όταν διάγει βίον ενάρετον, να το πώ έτσι.

απο Rose

Γίνεται να προωθηθούν σημαντικά κοινωνικά μηνύματα, μέσω της σάτιρας, χωρίς να ξευτελίζονται προσωπικότητες?

Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα...!!! 

Σκέφτομαι οτι η ''σάτιρα'' λογικά θα έχει και αυτή αναχθεί σε υπερεπιστήμη (πώς λέμε υπερόπλο..χαχαχ) και σίγουρα δεν είναι εύκολο να αναλύσει κανείς όλο αυτό που την περιβάλλει από την μια στιγμή στην άλλη. (αρκεί η αίσθηση βέβαια που έχει κανείς, παρά η αναλυση  )

Πότε και πώς ξεκίνησε η σάτιρα; Από ποιόν; Αυτό για αρχή...είναι καλό.
βρήκα τώρα σε μια αστραπιαία αναζητηση το ακόλουθο:

σάτιρα η [sátira] O27 :  1. ποιητικό είδος της λατινικής γραμματείας, με σκωπτικό περιεχόμενο: H ~ του Λουκήλιου / του Πετρώνιου. 2. λογοτεχνικό είδος που διακωμωδεί με δηκτικό τρόπο τα δημόσια ή ιδιωτικά ήθη, χαρακτήρες ανθρώπων ή καταστάσεις. || καλλιτεχνικό έργο που ανήκει στο είδος της σάτιρας: Πικρή ~. Πνευματώδης ~.  [λόγ. < ιταλ. satira < λατ. satira]

Σύμφωνα με αυτόν πχ τον ορισμό (υποθετω και άλλοι ορισμοί κάτι ανάλογο θα λένε) τα ιδιωτικά ήθη και οι προσωπικότητες είναι η ουσία της σάτιρας, επομένως απαραίτητα ενέχονται σε αυτήν προσωπικότητες, ακριβώς για αυτόν τον λόγο: για να διακωμωδούνται δηκτικά (από το ''δάκνω''=δαγκώνω  ).

Προφανώς η ''λογική'' πίσω από όλο αυτό είναι οτι:
διακωμωδώντας το ''κακό και άσχημό και απρεπές κτλ'' μιλάς για το αντίθετο...το ''καλό, όμορφο και πρέπον'' (ενάρετος βίος κτο)
Είναι κάτι σαν αυτό που κάνουν οι διακοσμητές και το λένε '' αναδεικνύουμε το ελάττωμα'' "τονίζουμε το ελάττωμα'' ή κάτι τέτοιο!! Α, ναι.."Τονίζουμε την ατέλεια''
Τονίζοντας όμως κανείς το ελάττωμα/ατέλεια σε καμία περίπτωση δεν το εξαλείφει κιόλας, σε καμία περίπτωση επίσης δεν το καθιστά αρετή και δεν οδηγεί στο τέλειο (να την πάλι η ουτοπία... χαχαχα)
Αυτή είναι η προσωπική μου θέση στο όλο ζήτημα περί σάτιρας.
Είναι γεγονός οτι αυτό που κάνουν οι διακοσμητές...είναι μια ''οφθαλμαπάτη'', που οδηγεί σε πλάνη, μια και κάτι ''ελαττωματικό'' το κάνουν να φαίνεται ''ωραίο''.
Τό ίδιο κάνει και η σάτιρα.

και προσπαθώ να φανταστώ μια εκπομπή στην τηλεόραση όπου ο Λαζόπουλος ή οποιος άλλος του χώρου...έχει ανατρέξει στην επικαιρότητα και απο θέματα κοινωνικά/πολιτικα/θρησκευτικα/καλλιτεχνικα/δημοσιογραφικα κτλ κτλ κτλ... επιλέγει πρόσωπα και καταστάσεις που δεν είναι γελοία και που είναι σοβαρά, αλλά ''καλά'', ''όμορφα'' και ''πρέποντα''. Και απλά τα παρουσιάζει στους θεατές συγκεντρωμένα και κατ'επιλογήν, έχοντας κάνει ''σταχυολόγηση'' από σωρεία θεμάτων.
Ποιος θα παρακολουθούσε αυτήν την εκπομπή;
Ποιος θα γελούσε; (από χαρά και ευτυχία αυτή τη φορά  )
Είναι τεράστια η διαφορά χαώδης...από γέλιο σε γέλιο...!! Ή κάνω λάθος;
Τελικά τί είναι το γέλιο;Είναι το γέλιο ο τροπος με τον οποίο η ψυχή αντιδρά και εκφράζεται το συναίσθημα της χαράς ή όχι; Ή είναι αυτό και μαζί κάτι άλλο;


Επομένως, όπως φαίνεται το ''φαινόμενο''...αυτό με ''ανησυχεί'' ακόμα περισσότερο  .
Εν τω μεταξεί...όσο κοιτάζω τον ορισμό..τόσα περισσότερα σκέφτομαι
"πνευματώδης''

α....και βρήκα λέξη για να περιγράψω την εν λόγω σάτιρά του: είναι πιο αναβαθμισμένη για ένα αναβαθμισμένο κοινό (λυπάμαι που το λέω)

37

Θρησκείες και εσωτερισμός / Απ: Πιστεύεις στο Θεό;

« στις: Μαΐου 15, 2008, 04:24:02 »

Από Rose

Είναι θέμα ορισμού... Πρόσφατα επίσης άκουσα πως ο Βουδισμός ορίζεται ως αθεϊστική θρησκεία...  Cheesy

ναι...το είδα κι εγώ κάπου αυτό. Και βασίζεται στο οτι ο Βούδας δεν είναι Θεός.Αυτό νομίζω το έιχα ακούσει να το λέει ο Δαλάι Λάμα.

Κι έπειτα ο Μωάμεθ; Είναι ο Θεός; Καλά για τον Χριστό ξέρω...είναι θεάνθρωπος.
Τέλος πάντων...ας είναι...

"αθεϊστική" θρησκεία...
χμ...
τώρα μολις συνειδητοποιώ...
γι'αυτό λες όλοι αυτοί οι άνθρωποι σε συζητήσεις που κάνω μαζί τους..φέρνουν πάντα την συζήτηση στον βουδισμό.!!!
Θεέ μου! πρέπει οπωσδήποτε να είμαι κάτι...Πρέπει...
Τί θέλω να πω; Οτι πολλές φορές μες σε κάποια συζητηση, ακομα κι αν δεν εχει να κανει αμεσα με την θρησκεια, αλλα πχ με τον τροπο ζωής, ή την στάση ή θέση μου σε διάφορα θέματα, ό,τι κι αν μπορεί να είναι αυτα, ή τν ''γνώμη'' μου τέλος πάντων...τελικά πάντα θα αρχίσουν οι άνθρωποι να κάνουν αναφορές σε βουδιστικά...ή και θα με ρωτήσουν αν ''πιστεύω στον βουδισμό'' ή ''αν έχω καμία σχέση με τον βουδισμό''. Εν τω μεταξεί -αν έχω κάτι στο νου μου την ώρα που τους μιλάω- αυτό συνήθως είναι άσχετο...μπορεί πχ να σκέφτομαι συνειρμικά τον Δημόκριτο όταν μιλάω, ή δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο. Και τελικά...αυτό οι άνθρωποι το ονομάζουν βουδιστικό.. Αλλά τί να κάνουμε!! Αυτά έχει η ζωή! χαχαχ
Υπάρχει αυτή η ανάγκη στον άνθρωπο τελικά να κατηγοριοποιεί τα πάντα..Προφανώς επειδή έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλος...με τα νευρωνικά δίκτυα...Τί να πω...
 
Απο Serapis

Θεός= τρέχω, θεάομαι, αντιλαμβάνομαι, εντός θέα,
ο παρατηρών, Γιαυτό η κατάσταση αυτή συμβολίζεται με το μάτι, το όντος ών εντός μας, το είναι μας, όχι υλικό, αυτό που παρατηρεί, οχι απλό κοίταγμα, η Δοιάνεια, ο χώρος των εννοιών που αναλοίωνται και συνθέτονται, το σημείο της αντικειμενικότητας και υποκειμενικότητας που  συνεργάζονται, Ο Νούς. Αυτός που πηγάζουν τα πάντα και καταλήγουν τα πάντα.Αυτό ειναι η κατάσταση θεός, θεάομαι=παρατηρώ. Ελληνικότατα.

Προμηθεύς, Προ της θέασης. Κατά μία ερμηνεία.

γιαυτό και οι Λατίνοι DEUS από το Ζεύς του Διός, Νούς.

Γιαυτό Ένθεος, Άθρησκος με την έννοια του δόγματος, ως φυσικό ών.

Ένα ενοιολογικό λεξικό φιλοσοφίας, και Αρχαίων λύνει όλες τις απορίες

ωραίοοοοοοοοοοοοο!!!!

38

Θρησκείες και εσωτερισμός / Απ: Πιστεύεις στο Θεό;

« στις: Μαΐου 15, 2008, 03:59:53 »

Ελπίζω να μην γελάσατε με την ''λογική'' μου.Ή μάλλον ελπιζω να γελάσετε!! Το γέλιο είναι υγεία.
Είναι απλα μια προσπάθεια!


Πιστεύω:
•   πιστεύω, έχω πίστη, εμπιστεύομαι, έχω πεποίθηση εις τι(να), παρέχω πίστη εις τι(να)
•   πιστεύω, συμμορφούμαι, συμφωνώ, συγκατανεύω,υπακούω,πείθομαι.
           
Ερευνώ:
•   ερευνώ, αναζητώ τι, ζητώ να εύρω τι //
•   (μετ απρφ. ) ζητώ να πράξω τί, επιχειρώ να πράξω τί

Τί είναι η πίστη και τί είναι η έρευνα. Και αναρωτήθηκα κατά πόσο τα δύο αυτά μπορούν να "συμπορευτούν".

Θα έχετε ακούσει, υποθέτω, για την μάχη που γίνεται γύρω από μία φράση που αναφέρεται στις γραφές, το "πίστευε και μή ερεύνα". Εν συντομία θα αναφέρω οτι το ζήτημα φαίνεται να έχει ως εξής: ορισμένοι ισχυρίζονται πως η Χριστιανική Ορθοδοξία καλεί τους πιστούς της να πιστεύουν και να μην ερευνούν, αλλα η Εκκλησία ανταπαντά και λεει πχ οτι η αυτό δεν είναι αλήθεια, μια και "στο αμέσως επόμενο εδάφιο" αναφέρεται το "ερευνάτε τας γραφάς" ή μια και ο ίδιος ο Χριστός λέει στον άπιστο Θωμά να αγγίξει με τις τρύπες από τα καρφιά στα χέρια του, για να πειστεί ο άπιστος και άρα να πιστέψει κατόπιν έρευνας και αποδείξεως - και υποθέτω οτι θα υπάρχουν και πολλά άλλα παρόμοια- αλλά θα αρκεστώ σε αυτά, διότι δεν με ενδιαφέρει τόσο αυτό τούτη την ώρα. Η ουσία είναι οτι τελικά η Εκκλησία ή έστω ο κλήρος ή έστω κάποιοι ιερείς ή έστω οι Γραφές ισχυρίζονται οτι οι Γραφές και ο πρωταγωνιστής τους Χριστός δεν προτρέπουν τον άνθρωπο στο να μην ερευνά, αλλα μάλλον το αντίθετο. Άλλοι πάλι προσθέτουν αυθαίρετα ένα κόμμα (σημείο στίξης) μετά το μη και έτσι έχουμε το "Πίστευε και μη, ερεύνα", που θα πει είτε πιστεύεις είτε όχι, ερεύνα" και αυτό το κάνουν κυρίως για να εναντιωθούν στην Χριστιανική Ορθοδοξία λέγοντας οτι αυτή προτρέπει τον άνθρωπο απλά να πιστεύει και να μην ερευνά, πράγμα το οποίο δεν είναι ορθό, γιατι υποδηλώνει πχ οτι η Εκκλησία θέλει να ελέγχει και να χειραγωγεί τους πιστούς κτλ κτλ. Έτσι λοιπόν έχει σε πολύ γενικές γραμμές το θέμα. Και βέβαια σας παρακινώ σε αυτά τα ενδεικτικά που παραθέτω να αναλογιστείτε κι εσείς με τη σειρά σας ό,τι γνωρίζετε και έχετε ακούσει σχετικά με το ζήτημα αυτό.

Τελικά τί συμβαίνει εδώ; Μπορεί τελικά η έρευνα να συμπορευτεί με την πίστη; Για ποιον λόγο όσοι ερευνούν έχει επικρατήσει να αποκαλούνται "σκεπτικιστές" ή για ποιόν λόγο όσοι δηλώνοντας άγνοια για το -κατ'αυτούς- ούτως ή άλλως απρόσιτο δεν ερευνούν ούτε πιστεύουν έχει επικρατήσει να αποκαλούνται "αγνωστικιστές"; Και πώς θα πρέπει να ονομάσουμε τελικά αυτούς που απλά πιστεύουν και δεν ερευνούν, αν δεχτούμε οτι υπάρχουν τέτοιοι και οτι είναι δυνατόν να πιστέυει κανείς απλά χωρίς να ερευνά; Για ποιον λόγο υπάρχει η διαμάχη που μόλις περιέγραψα πιο πάνω γύρω από το περιβόητο "πίστευε και μή ερεύνα" -ή για την ακρίβεια γύρω από την πίστη και την έρευνα; Είναι όντως αξιοπερίεργο ή άξιον απορίας ή άξιον ερεύνης. Είναι άξιον απορίας το οτι κάποιοι άνθρωποι έχουν βαλθεί να χορεύουν γύρω από όλα αυτά τα ουσιατικά που φέρουν την κατάληξη -ισμός. Γράφοντας την λέξη "χορεύουν" μου ήρθε στο μυαλό η εξής εικόνα: Όλοι αυτοί να χορεύουν γύρω από τα -ισμός και να τραγουδούν ή καλλίτερα να φωνάζουν παράτονα όλες τις παραλλαγές του "πίστευε και μή ερεύνα" σε μια γιορτή αφιερωμένη στον Θεό χ σε μια προσπάθεια να τον εξευμενίσουν. Κι εγώ τώρα αισθάνομαι κάτι σαν ανθρωπολόγος κατα τη διάρκεια έρευνας σε ένα απόμακρο μέρος του πλανήτη Γη, όπου παρατηρώ μία φυλή και τον πολιτισμό της, για την οποία γνωρίζω μέχρι στιγμής μόνο την ύπαρξή της, τον χορό της και την παρατονία της και ειλικρινά δεν έχω καμία διάθεση να μπώ κι εγώ σε αυτόν τον αλλόκοτο χορό και να τραγουδήσω σε αυτην την φάλτσα και παράτονη χορωδία - προτιμώ να μείνω απ' έξω και να προσπαθήσω να κατανοήσω τα κατα γενική παραδοχή ακατανόητα.

Και αφήνω πισω μου την φυλή αυτή και επιστρέφω. Κι αν αναρωτιέστε πώς τελικά ονομάζεται αυτή η φυλή, επιτρέψετέ μου να σας πω οτι πρώτον δεν δήλωσαν κανένα όνομα και δεύτερον ουτε κι εγώ έχω την πρόσθεση να το κάνω, διότι δεν μου το επιτρέπει η κατανόηση και η συνείδησή μου να επιλέξω τώρα έτσι απλά ένα ουσιαστικό και να του προσθέσω και ένα -ισμός στο τέλος, για να βαφτίσω κάπως αυτήν την φυλή.

Τά μόνα που έχω να πω είναι τα ακόλουθα:

Η πίστη και η έρευνα όχι μόνο μπορούν να συμπορεύονται αλλά η μία είναι απαραίτητη προϋπόθεση της άλλης. Δεν μπορεί να νοηθεί πίστις δίχως έρευνα όπως ακριβώς δεν μπορεί να νοηθεί έρευνα δίχως πίστη.

Α) Η έρευνα προυποθέτει την πίστη.
Διότι αναρωτηθείτε, είναι δυνατόν να μπει κάποιος στην διαδικασία να αναζητήσει κάτι το οποίο δεν πιστεύει οτι υπάρχει; Και βέβαια όχι.
Μπαίνει κανείς στην διαδικασία να ερευνήσει κάτι πάντοτε και μόνο εκείνος που πιστεύει (οτι υπάρχει).
Διαφορετικά δεν μπορούμε καν να κάνουμε λόγο για οποιαδήποτε έρευνα.
Να πώς λοιπόν η έρευνα προϋποθέτει την πίστη και δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς αυτήν.
Απο αυτό βέβαια βγαίνει και το συμπέρασμα οτι ό,τι μπορεί να ερευνηθεί πρέπει οπωσδήποτε και να υπάρχει και ό,τι υπάρχει οπώσδηποτε μπορεί και να ερευνηθεί.


Β) Η πίστη προϋποθέτει την έρευνα.
Διότι αναρωτηθείτε, είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς κάτι χωρίς πρώτα να το ερευνήσει; Και βέβαια όχι.
Μπαίνει κανείς στην διαδικασία να πιστέψει κάτι πάντοτε και μόνο εκείνος που ερευνά (και βρίσκει οτι υπάρχει) κάτι.
Για να πιστέψεις κάτι απαραίτητη προύπόθεση είναι (να ερευνήσεις και έτσι να βρείς) οτι αυτό υπάρχει.
Γιατί για να πιστέψεις κάτι πρέπει οπωσδήποτε αυτό να υπάρχει.
Να πως λοιπον η πίστη προυποθέτει την έρευνα και δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς αυτήν.
Απο αυτό βέβαια βγαίνει και το συμπέρασμα οτι ό,τι υπάρχει μπορεί και να γίνει πιστευτό και ό,τι μπορεί να γίνει πιστευτό  πρέπει  οπωσδήποτε  να υπάρχει.


Γ) Τόσο η έρευνα όσο και η πίστη προυποθέτουν την ύπαρξη.
Διότι αναρωτηθείτε, μπορεί "να πιστέψει ή να ερευνήσει" ή "να ερευνήσει και να πιστέψει" κάποιος ό,τιδήποτε δεν υπάρχει;
Μπαίνει κανείς στην διαδικασία "να πιστέψει και να ερευνήσει" ή "να ερευνήσει και να πιστέψει" κάτι που δεν υπάρχει;
Για "να πιστέψεις και να ερευνήσεις" ή "να ερευνήσεις και να πιστέψεις" κάτι απαραίτητη προϋπόθεση είναι αυτό να υπάρχει.
Να πως λοιπόν "η έρευνα και η πίστη" ή " η πίστη και η έρευνα" προϋποθέτουν την ύπαρξη.


Νομίζω οτι τελικά είναι τόσο απλό. Απλή λογική, Επομένως, ως προς τί όλη αυτή η διαμάχη, η αναφορά στα εδάφια και οι προσθαφαιρέσεις σε σημεία στίξης και ό,τι άλλο παρεμφερές; Γιατι καταφεύγουν οι άνθρωποι σε όλα αυτά; Ποιό το ώφελος; Τί επιτυγχάνουν με τον τρόπο αυτό; Για ποιον λόγο κανένας από όλους αυτούς δεν λέει ποτέ απλά το προφανές το λογικό, το ηλίου φαεινότερο, παραμόνο διαιωνίζει μια διαμάχη που τελικά κανέναν δεν ωφελεί και που τελικά -και αυτό είναι το σπουδαιότερο- φτάνει σαν βόμβος στα αυτιά μας, χωρίς λόγο, χωρίς ουσία...έτσι απλά και άσκοπα. Και αν δεν είναι άσκοπο, τότε ποιος ο σκοπός όλων αυτών; Παίρνουν θέση σε αυτήν την διαμάχη, για την ακρίβεια θέση μάχης και όχι θέση- και οι μεν πίσω από τις σελίδες τόμων προς αναζήτησιν εδαφίων και κειμένων των πατέρων, οι δε πίσω από ποικίλα οχυρά-τόμους προς αναζήτησιν αποσπάσμάτων αρχαίων κειμένων ή στατιστικών και άλλων επιστημονικών αποδέιξεων επί τούτου- αρχίζουν τον εκσφενδονισμό οι μεν προς τους δε...Για ποιον λόγο; Η ερώτηση φυσικά είναι ρητορική. Δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να προσδοκώ απο αυτούς να μου δώσουν απάντηση, όταν καλά καλά δεν μπορούν να πουν το λογικό, αλλά ξεφεύγουν από το λογικό και μένουν μετέωροι με τις σφενδόνες τους στο πεδίο του παραλόγου.

Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο στάθηκε κάποια συζήτηση που έιχα νωρίτερα σχετικά με την πίστη και την ορθοδοξία με κάποιο προσφιλές πρόσωπο. Κάποια στιγμή και καθώς ο διάλογος εξελισσόταν γύρω από ένα ζήτημα παρόμοιο αλλά όχι ίδιο με αυτό που τελικά ανέλυσα εδώ, έπιασα τον εαυτό μου να αισθάνεται την ανάγκη να καταφύγει σε μια παρόμοια τακτική. Τί θέλω να πω; Όταν σου συμβεί να μπεις στην διαδικασία να συζητήσεις περί πίστης με κάποιον κατα ένα περίεργο τρόπο αργά ή γρήγορα αρχίζει σε ένα σημείο του εγκεφάλου σου να αναμοχλεύεται "η έρευνα". Αυτό βέβαια είναι εύλογο, μια και δεν μπορεί να νοηθεί πίστις δίχως έρευνα όπως ακριβώς δεν μπορεί να νοηθεί έρευνα δίχως πίστη. Όταν όμως συζητάς με κάποιον που σου λέει με επιμονή και στόμφο οτι η Πίστις και μόνη είναι πάνω από όλα (ανεξάρτητα από το για ποιόν λόγο το λεει αυτό) φτάνεις να νιώθεις πως αναγκάζεσαι να σκεφτείς όπως αυτός ( -αν και το ορθό είναι να πώ αναγκάζεσαι "να μην σκεφτείς καν")- και έτσι να πέσεις πάλι στην παγίδα και να χάσεις την λογική σου και να θες να αντιπαραβάλεις στην "πίστη" του "την έρευνα" σου λες και αυτές οι δύο δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Δεν θέλει και πολύ να αρχίσεις να λες διάφορες α-νοη-σίες. Σε αυτήν την περίπτωση μπορεί ακόμα-ακόμα να καταλήξεις να λες οτι "δεν πιστεύεις" απλά και μόνο για να αποδείξεις στον άλλον οτι με όσα λέει είναι παράλογος. Φυσικά και αυτό θέλεις να κάνεις, όταν ακούς κάτι παράλογο ασφυκτιά η λογική. Αλλά δεν είναι δύσκολο να καταλήξεις κι εσύ ο ίδιος να παραλογίζεις και να είσαι παράλογος. Εγώ επέλεξα να του πω τελικά απλα: "Μόλις μου έδωσες την ιδέα για το επόμενο κείμενο στο ιστολόγιό μου. Σήμερα είσαι ο μούσος μου". Επομένως, λίγο πριν κλείσω αυτό το κείμενο, θέλω με την καρδιά μου να του το αφιερώσω. Και να τον ευχαριστήσω για το γεγονός οτι τουλάχιστον αυτός δεν παίρνει θέση μάχης πίσω από τα προαναφερθέντα οχυρά και δεν κρατάει σφενδόνα.

Και κλείνοντας θα επαναλάβω το οτι "τόσο η έρευνα όσο και η πίστη προυποθέτουν την ύπαρξη". Επομένως, αν αισθάνεστε κι εσείς "ανθρωπολόγοι κατά τη διάρκεια έρευνας σε ένα απόμακρο μέρος του πλανήτη Γη" και δεν θέλετε να μπείτε στον αλλόκοτο χορό και το παράτονο τραγούδι...απλά "επιστρέψτε".  Αν είστε από εκείνους που κρατάνε σφενδόνα το μόνο που έχω να πω είναι ελευθερώστε τα χέρια σας και ενεργοποιήστε τη λογική σας. Αν πάλι σας συμβεί απλά να συναντήσετε τους "Οι μετέωροι με τις σφενδόνες" "προς θεού" μήν πιάσετε σφενδόνα. Έχετε τη λογική σας.
Είτε....

ερευνήστε, βρείτε ό,τί υπάρχει, πιστέψτε

ή....

πιστέψτε  ερευνήστε  βρείτε ό,τί υπάρχει

Υπάρχει
και αυτό που υπάρχει
ΕΙΝΑΙ

Υ.Γ
Το βάζω εδώ για αρχή...Δεν ξέρω αν έπρεπε να το βάλω στα άρθρα...στα περί θρησκείας και εσωτερισμού...δεν ξέρω..
Η Rose μου είπε να ανοίξω θέμα. αλλά που; Ο Trithemius είπε να κάνω την ''σύνδεση'' αλλά...πώς..
χαχαχα

Σκέφτομαι να το στείλω και σε όλα τα κανάλια...και όπου χρειάζεται... ως ''μπούσουλα''...για να ξέρουν τί να κάνουν κάθε φορά που οι καλεσμένοι τους αρχίζουν μία από τα ίδια....

39

Θρησκείες και εσωτερισμός / Απ: Πιστεύεις στο Θεό;

« στις: Μαΐου 14, 2008, 23:23:52 »

Trithemius αυτό που έιπες τώρα μου θύμισε στον Πλάτωνα, εκεί που λέει τί είναι ο φιλόσοφος...για την ακρίβεια προασπαθεί να απαντήσει το ερώτημα "ποιός φιλοσοφεί'' κα τί είναι ο φιλόσοφος...και κάνει ένα διαχωρισμό μεταξύ μωρού και σοφου μέχρι που καταλήγει στο οτι ο φιλόσοφος δεν είναι ούτε ο μωρός, ούτε ο σοφός, αλλά είναι κάπου στο μέσον...
Και από την δική μου εμπειρία...την ίδια ερώτηση μου έκανε ένας συνάδελφος.
-Πιστεύεις στον Θεό; με ρώτησε
-Τί εννοείς Θεός; Εξαρτάται από το τί εννοείς όταν λες Θεός", απάντησα
-"Γενικά, πιστεύεις στον Θεό...;"
-"Είναι σαν να με ρωτάς αν πιστεύω στον εαυτό μου" του είπα...Αλλά τί εννοείς ''θεό'';
-Πάντως, αν πιστεύεις στον Θεό, τότε πιστεύεις και στον διάβολο", συνέχισε μου είπε σαν να μην είχα πει τίποτα, σαν μην είχα μιλήσει καθόλου.
-Λες, ε; του απάντησα.
Ευτυχώς ή δυστυχώς έπρεπε να επιστρέψουμε στην εργασία μας.
Από αυτό και άλλα πολλά ίσως...συμπέρανα μια μέρα ότι όταν θα μου κάνουν αυτήν την ερώτηση...κάθε φορά...το καλύτερο είναι να σιωπαίνω.
Συμφωνώ με όσα λέει ο Trithemius για το θέμα. Συμφωνώ απόλυτα. Και αυτό το ''πιστεύεις'' ;;; δεν μου αρέσει και τόσο..ευθύς εξαρχής...το θεωρώ εντελώς παράλογο να το ρωτήσει κανείς...Είναι η πιο ανούσια ερώτηση που μπορεί να βάλει κανείς, ειδικά ξεκινώντας με το ''πιστεύεις";
Πριν λίγες μέρες, δε είχα φτάσει σε απόγνωση ακούγωντας αυτήν την διαμάχη σχετικά με τ Πίστευε και μή ερέυνα ...και την χριστιανική πίστη και κάθισα και έγραψα σχετικά...Αλλά αυτό είναι μάλλον θέμα.
Μπορώ να το παραθέσω εδώ..ή τέλος πάντων να κάνω κατι να τα συνταιριάξω ή να ανοίξω άλλο θέμα;

40

Κοινωνικοί Προβληματισμοί / Απ: Πως θα σχολιάζατε το φαινόμενο "Λαζόπουλος"?

« στις: Μαΐου 12, 2008, 03:34:31 »

Ωραίο αυτό...στο  "κοινωνικοί προβληματισμοί" φιλοξενείται κάποιος που σατιρίζει τους κοινωνικούς προβληματισμούς.. Παραξενεύτηκα πολύ όταν είδα το θέμα, διότι την Πέμπτη σκέφτηκα να το βάλω κι εγώ να το συζητήσουμε. Εν τω μεταξύ είναι 10 μέρες τώρα που απείχα από τον υπολογιστή. Και μπαίνω και βλέπω το θέμα..

Το έχω σκεφτεί αρκετά από τότε που για πρώτη φορά είδα μια εκπομπή.Επίσης παρακολούθησα μέρος αυτής την περασμένη Πέμπτη. Σκέφτομαι λοιπόν οτι έχει επιλέξει να υποδύεται τον γύφτο, πράγμα το οποίο αλήθεια δεν μπορώ να κατανοήσω. Γιατί γύφτος; Γιατί αλ τσαντίρι news; Γιατί καρπούζι μες το καταχείμωνο; Και μετά σκέφτομαι τον ρόλο που έχει συνήθως ο Fool πχ στον Shakespeare. Ο Fool λοιπόν...αποκαλύπτει στον βασιλιά αυτά που δεν βλέπει ως βασιλιάς.Και τελικά το ακροατήριο...Ποία είναι η κάθαρσις μέσα από όλο αυτό-αν υπάρχει; (Θα μου πεις, αμα θέλεις καθαρση δες καμια τραγωδία... Αλλά νομίζω οτι τα προβλήματα είναι η τραγωδία μας).Αυτό θεωρώ οτι είναι και το βασικότερο ερώτημα. Και κατά πόσο είναι συνετό να σου λένε την αλήθεια κατάμουτρα, να σου λένε τί συμβαίνει γύρω σου, έστω να σου αποκαλύπτουν κατά τί την αλήθεια αναφορικά με τα προβλήματα και εσύ να γελάς και να τραγουδάς; Αυτό με «ανησυχεί». (τώρα θυμήθηκα έναν φίλο που έλεγε οτι οι Έλληνες κατα την τουρκοκρατία διασκέδαζαν και χόρευαν και γελούσαν και τραγουδούσαν για να βρουν κουράγιο και έλεγαν χαρούμενα τραγούδια, διότι αν τραγουδούσαν λυπητερά δεν θα άντεχαν-μπορεί να 'χει και δίκιο) Την πρώτη φορά που είχα δει αυτην την εκπομπη είχα σκεφτεί δύο πράγματα:

Το πρώτο ήταν οτι εντυπωσιάστηκα με το γεγονός οτι αυτός, ο συγκεκριμένος άνθρωπος κάνει αυτην την εκπομπή και λέει αυτά που λέει. Μου φάνηκε αντιφατικό (εν τω μεταξει μόλις συνειδητοποιήσα οτι το ίδιο αντιφατικά μου είχαν φανεί από την πρώτη στιγμή και τα ντουέτα Στάη-Ευαγγελάτος και Αναστασιάδης-Τριανταφυλλόπουλος--χαχαχ και είδαμε τί συνέβη χαχα ) Και είχα πει οτι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε οτι αυτός μας δουλεύει κανονικά και απλώς είναι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος να πιάσει τον σφυγμό του κόσμου και να κάνει αυτό που του υποδεικνύεται από άλλους παίζοντας με ψέματα και αλήθειες ή αυτός ο άνθρωπος έχει κάνει στροφή 180 μοιρών, μετανόησε και πράγματικά στέκεται εκεί για να προσφέρει έργο. Και μετά είπα, ελπίζω να ισχύει το δεύτερο. Γι’αυτό το δεύτερο, στις εκπομπές που έχω δει κάνει εμμέσως αναφορές. Θέλω να πώ οτι το εκφράζει με τον τρόπο του οτι τα παλιά είναι παλιά και τα καινούρια είναι καινούρια (λογικό, δεδομένου οτι έχει κάνει πολλούς εχθρούς με την σάτυρα του). Είμαι όμως της άποψης οτι όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή έχουν το δικαίωμα «να βρουν τον δρόμο τους» όσο κι αν θέλει ένας Κούγιας να τους εμποδίσει χαχα.

Το δεύτερο που είχα σκεφτεί αφορούσε το κοινό, το οποίο παρακολουθεί από ό,τι φαίνεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Νομίζω οτι μου άρεσε που είδα όλους αυτούς τους ανθρώπους να αντιλαμβάνονται μια τέτοιου είδους σάτυρα. Θεωρώ οτι εν συγκρίσει με άλλες σάτυρες αυτή του Λαζόπουλου είναι πιο –δεν ξέρω πώς να την χαρακτηρίσω τώρα...χαχα..απίθανο..- πιο...πιο...ουσιαστική ας πούμε και βασίζεται κατά ένα μέρος σε βιβλία σύγχρονων φιλοσόφων πχ σε μια εκπομπή ενώ σατύριζε πέρασε πολύ ωραία και με πολύ απλά λόγια κάποια άποψη του Chomsky. Εκλαϊκευμένος Chomsky μου φάνηκε από το Understanding Power για την ακρίβεια. Και το κοινό μπορεί να το δεχτεί αυτό. Και να το καταλάβει και να γελάσει. Επίσης συχνά το χιούμορ του είναι έξυπνο. Βασικά, διακρίνω πολλών ποιοτήτων χιούμορ χαχα. Και αυτό είναι λογικό, διότι έτσι διευρύνεται το κοινό του. Η αλήθεια είναι οτι δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο. Απευθύνεται σε όλους με τον τρόπο του. Έπειτα, αυτό που μου κάνει πραγματική εντύπωση είναι οτι πρόκειται για μία εναλλαγή κάθε φορά ενός απολύτως σοβαρού θέματος και ενός απολύτως γελοίου κ.ο.κ. Παρακολουθώντας αισθανόμουν σαν να τραντάζομαι με αυτές τις εναλλαγές.Δηλαδή θέλω να πώ
το σοβαρό το κάνει γελοίο
και το γελοίο γελοιότερο.
Και φτου κι απ’την αρχή.
Γιατί;

Αλλά αυτό που επικράτησε μέσα μου είναι το ερώτημα:
«Τελικά είναι καλό το οτι οι άνθρωποι γελάνε με τα προβλήματα; Μήπως οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να γελούν με αυτά, αλλά να γελούν με άλλα, αλλά κυρίως να τα επιλύουν;» Θέλω να πώ οτι ένας άνθρωπος ακούγοντας τον Λαζόπουλο αισθάνεται οτι ακούει την αλήθεια του και παίρνει χαρά με αυτό και το διασκεδάζει κιόλας τραγουδώντας. (αυτό ισχύει για όλες τις σάτυρες) Κι έτσι αισθάνεται οτι ακούγεται τελικά και η δική του φωνή μέσα από το στόμα εκείνου που κάνει μια πολύ πετυχημένη σάτιρα. Εκφράζει την αγανάκτηση του κόσμου, όπως είπε και ο Trithemius. Αλλά ποιος είναι ο σωστός τρόπος να εκφραστεί ο κόσμος; Αυτό είναι ένα ζήτημα. Επίσης, κάπου είχα διαβάσει τελευταία και εντυπωσιάστηκα ομολογώ γιατι δεν το ειχα σκεφτει ποτε ετσι οτι το χιούμορ εκφραζει το υποσυνείδητο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων και απο εκεί αναδύεται. Γελάμε με αυτό που υπάρχει ήδη μέσα μας. Αλλά τί συμβαίνει αφού τελικά γελάσουμε; Συνειδητοποιούμε κιόλας;

Μέσα από αυτόν τον ρόλο του γύφτου λοιπόν εμφανίζεται να σατυρίζει προβλήματα της χώρας μας και ειδικότερα των ΜΜΕ. Διότι τα προβλήματα τελικά φιλτράρονται μία φορά μέσα από τα ΜΜΕ και μια δεύτερη φορά μέσα από την σάτυρα του κ.Λαζόπουλου και φτάνουν τελικά στον εγκέφαλο του θεατή και ας ελπίσουμε οτι φιλτράρονται και μία τρίτη φορά.
Ακόμα, παρακολουθώντας την Πέμπτη διαπίστωσα οτι υπάρχει κάποια «κόντρα» με άλλα πρόσωπα. Αυτη η προσωπική αντιπαράθεση και ο τροπος που την χειρίζεται ιδίως μεταχειριζόμενος την εκπομπή του μου προκάλεσε αποστροφή. Νομίζω οτι δεν είναι καλό να «χρησιμοποιεί» την εκπομπή του με αυτον τον τρόπο ενάντια σε πρόσωπα διαιωνίζοντας αυτόν τον αρνητισμό, ακόμα κι όταν αυτός προκαλέι γέλιο στο κοινό του. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αν θεωρούσε πραγματικά οτι κάνει κάποιο έργο θα έπρεπε να μην επιτρέψει ο ίδιος να αποτελεί φορέα μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Αλλά, αυτό είναι μόνο η γνώμη μου. Κι εδώ θα συμφωνήσω με τον Trithemius οτι ισοπεδώνει αρχές... Από την πλευρά μου, σε ολο αυτό θεωρώ οτι απουσιάζει εντελώς ο παράγων ηθική. Βέβαια...είναι απαραίτητο τελικά ή δεν είναι -αυτός που σχολιάζει την ηθική των άλλων και την καυτηριάζει πολλές φορές- να είναι ο ίδιος ηθικός και αυτό να φαίνεται στην συμπεριφορά του; Θέλω να πώ οτι καλή είναι η σάτιρα και φυσικά τον προστατεύει...
Αυτός σατιρίζει, οι άλλοι θίγονται. Και αυτό είναι παράλογο.
Οι άλλοι τον σατιρίζουν. Αυτός θίγεται. Και αυτό είναι λογικό.
Αυτό δεν το πολυκαταλαβαίνω να πω την αλήθεια. Νομίζω οτι αφού κάνει σάτιρα, ξέρει περι τίνος πρόκειται...άρα τί το συνεχίζει;
Αυτό είναι ένα ακόμα πράγμα που με «ανησυχεί»
Αλλά και με στεναχωρεί, μια και "χάνει" έτσι το τελικό αποτέλεσμα.
Η τελική μου θέση είναι όλο αυτό με «ανησυχεί».
Αλλά...ας βγει ό,τι καλύτερο είναι δυνατόν και από όλο αυτό..!!


χαχαχ
και μόλις είδα και τα βίντεο...
εχει δικιο

"που είναι το πνεύμα δεν καταλαβαίνω"
"έρχεται, τώρα"   

χαχαχ

41

Προτεινόμενα Βιβλία και Ταινίες από μέλη και φίλους της ΑΜΡΑ / Απ: What the bleep do we know (1 & 2)

« στις: Απριλίου 30, 2008, 03:47:38 »

 

42

Προτεινόμενα Βιβλία και Ταινίες από μέλη και φίλους της ΑΜΡΑ / Απ: What the bleep do we know (1 & 2)

« στις: Απριλίου 28, 2008, 19:56:44 »

Τί είναι Συναίσθημα

Από την επιστήμη:

"Τα συναισθήματα βοηθούν πολύ στο να βρίσκει ο εγκέφαλος τη σωστή μνήμη γρήγορα.

Κατα συνέπεια είναι και αυτά συνδεδεμένα με όλα τα άλλα νευρωνικά δίκτυα.

Οι συνδέσεις επιτρέπουν στον εγκέφαλο να βρίσκει πρώτα τις σημαντικότερες μνήμες.

Έτσι, φροντίζουν ώστε κάτι σημαντικό να μην ξεχνιέται γρήγορα.

Η συνειρμική μνήμη επηρεάζει την συμπεριφορά μας και την αντίδραση μας απέναντι στον κόσμο.

Τα συναισθήματα είναι και αυτά εν μέρει νευρωνικά δίκτυα.

Λέμε εν μερει διότι τα συναισθήματα συνδέονται επίσης με ένα μικρό όργανο που βρίσκεται στον εγκέφαλο, τον υποθάλαμο.

Ο υποθάλαμος παίρνει τις πρωτεϊνες και τις συνθέτει σε νευροπεπτίδια ή νευροορμόνες.

Οι "ορμόνες" προετοιμάζουν το σώμα για δράση.

Ο υποθάλαμος εκκρίνει χημικά.

Το αίμα φεύγει από τον εγκέφαλο και από το κέντρο του σώματος και πάει πχ στα άκρα (κι εμείς εκδηλώνουμε συμπεριφορά)

Τα συναισθήματα κάνουν μια εκτίμηση της κατάστασης ταχύτατα και μάλιστα δίχως καν να το σκεφτούμε.

Έτσι αποστέλλονται οι χημικοί αγγελιοφόροι (κι έτσι πχ είτε χαμογελάμε ή θυμώνουμε)


Συμπέρασμα 1: Αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και χειριζόμαστε νέες εμπειρίες που βασίζονται στην αποθηκευμένη
νοητική/νευρωνική τράπεζα δεδομένων του παρελθόντος. Επομένως είναι δύσκολο να δούμε τί υπάρχει εκεί έξω τη στιγμή εκείνη.

Συμπέρασμα 2: Τείνουμε να εχουμε ως σημείο αναφοράς μόνο εμπειρίες από το παρελθόν.

Συμπέρασμα 3: Η προσωπικότητά μας δεν είναι παρά μια αχανώς ολοκληρωμένη στοίβα νευρωνικών δικτύων που επαναλαμβάνει την ίδια ιστορία και αντιδρά σε καταστάσεις βασισμένες στο παρελθόν.

Συμπέρασμα 4: Όλα τα νευρωνικά δίκτυα κυττάρων συνδυάζονται για να παραγάγουν την οντότητα που εμείς θεωρούμε προσωπικότητα. Όλα τα συναισθήματα, οι έννοιες και οι στάσεις κωδικοποιούνται νευρολογικά και διασυνδέονται με αποτέλεσαμ αυτό που αποκαλούμε το εγώ, κατώτερο εαυτό ή προσωπικότητα.

Συμπέρασμα 5: Ένας καλωδιωμένος εγκέφαλος έχει ως αποτέλεσμα μια καλωδιωμένη, ματάβλητη και παγιωμένη προσωπικότητα

Συμπέρασμα 6: αν αλλάξω κάποια προτίμηση, πχ στον καφέ που πίνω, υπάρχουν άλλα, εκατομμύρια δίκτυα που παραμένουν ίδια. Άρα το σύνολο παραμένει "εγώ". Αυτό είνα μάλλον αποκαρδιωτικό.

Ομως...
Ο εγκέφαλος είναι εξοπλισμένος με την ΝΕΥΡΟΠΛΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Νευροπλαστικότητα: η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ του εγκεφάλου να διαμορφώνει νέες συνδέσεις (δηλαδή νευρώνες που συνδέονται με άλλους νευρώνες)

Συμπέρασμα 7: Είναι δυνατόν να σπάσουμε τα καλωδιωμένα μεταξύ τους νευρωνικά δίκτυα του εγκεφάλου να αλλάξουμε συνήθειες και να κερδίσουμε την ελευθερία."

Γενικό Προσωπικό Συμπέρασμα:

Ποιοί είσαστε; Αυτό που λέτε προσωπικότητα τί τελικά είναι; Ό,τι συναποτελεί αυτο που ονομάζετε προσωπικότητα το έχετε δημιουργήσει  πραγματικά εσείς; Μήπως έχετε ενστερνιστεί κάποια χαρακτηριστικά εντός του νευρικού σας συστήματος που κάθε άλλο παρά εσείς επιλέξατε; Τί έιναι δικό σας; Τι είναι "ξένο"; Τι θέλετε να κρατήσετε; Τί όχι; Γιατί; Έχετε παρατηρήσει ποτέ τί συμβαίνει στο σώμα σας όταν χαίρεστε, όταν ηρεμείτε, όταν αγαπάτε, όταν θαυμάζετε ή όταν λυπόσαστε, όταν θυμώνεται, όταν μισείτε ή όταν φθονείτε; Σκέφτομαι οτι οι χημικές ουσίες που εκκρίνει ο υποθάλαμος συχνά τα "κάνουν μούσκεμα" και πάντα εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να μαζέψουμε τα νερά και να βάλουμε επιτέλος μια τάξη...πού αλλού  στον εγκέφαλό μας ! Αντί αυτού όμως εμείς...μένουμε άπραγοι και απλά αναρωτιόμαστε: "Αυτό τώρα γιατί συνέβη;Πώς" Και το μοναδικό πράγμα το οποίο δεν σκεφτόμαστε είναι οτι εμείς ευθυνόμαστε γι 'αυτό. Εμείς ΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ, γιατί δικός μας είναι ο εγκέφαλος, εμείς έχουμε επιτρέψει όλο αυτό το δίκτυο να κατοικοεδρεύει και να βασιλεύει εντός του δικού μας εγκέφαλου και κανείς άλλος.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που θυμώσατε χωρίς λόγο; Πότε απομακρύνατε ένα αντικείμενο απλά επειδή σας "θυμίζει" κάτι που θέλετε να ξεχάσετε; Πότε πιάσατε τον εαυτό σας να αντιδρά σε μια κατάσταση ίδια και απαράλλαχτα όπως και στο παρελθόν, αναπαράγοντας ακόμα και τα ίδια ακριβώς λόγια;

Για ποίον λόγο συμβαίνουν όλα αυτά; Μια απάντηση θα βρείτε στο "Τί είναι συνήθεια". Επίσης, εκεί είναι που λέω οτι μοιάζει με "παιχνίδι" του τύπου "Βρείτε 10 πράγματα αυτό τον μήνα που επαναλαμβάνονται". Αυτός ίσως είναι ο τρίτος γύρος: "Τί συναισθήματα έχετε όταν αναγνωρίζετε τα επαναλαμβανόμενα;". Μεταφορικά, όμως, απαριθμώ γύρους. Στο "Τί είναι συνήθεια" λέω για το "δικό σας" βιβλίο.που εσείς γράφετε και σας οδηγεί στην "ελευθερία" του να οδηγείστε όπου εσείς θέλετε και που δεν υπόσχεται αλλά πραγματοποιεί. Το δικό σας βιβλίο γράφεται με το δικό σας παιχνίδι στο οποίο εσείς βέβαια δημιουργείτε και τους γύρους και κάθετι.

Η λέξη κλειδί εδώ: είναι ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Έχετε ακούσει ποτέ που λένε άλλο να κοιτάς, άλλο να βλέπεις; Επίσης μόλις μου προέκυψε αυτό που λεει ο κυριολεκτικά τυφλός μάντης Τειρεσίας στον Οιδίποδα; τυφλός τα τ' ώτα τον τε νουν τα τ'όμματ' εί. Είσαι, λέει, τυφλός και στα αυτιά και στον νου και στα μάτια. Βέβαια, για άλλον λόγο τό έλεγε αυτό ο Τειρεσίας στον Οιδίποδα, αλλα θεωρώ οτι και σ' εμάς τό ίδιο ακριβώς θα έλεγε.

43

Προτεινόμενα Βιβλία και Ταινίες από μέλη και φίλους της ΑΜΡΑ / Απ: What the bleep do we know (1 & 2)

« στις: Απριλίου 28, 2008, 19:50:39 »

Τί είναι συνήθεια

Από την επιστήμη:

"Μες τον εγκέφαλό μας υπάρχουν νευρώνες.

Οι νευρώνες στην ουσία είναι κύτταρα νεύρων.

Αυτά συνδέονται και έτσι έχουμε νευρωνικά δίκτυα.

Αυτά τα νευρωνικά δίκτυα είναι οι μνήμες μας, οι σκέψεις μας, οι ικανότητές μας, οι πληροφορίες κτλ.

Τα νευρωνικά δίκτυα όμως συνδέονται και αυτά μεταξύ τους.

Γι' αυτό και έχουμε σύνθετες σκέψεις, μνήμες και....ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ!

Ας επιλέξουμε ένα νευρωνικό δίκτυο. πχ το νευρωνικό δίκτυο "αυτοκίνητο".

Αυτό συνδέεται και σε άλλα νευρωνικά δίκτυα.

Ο οπτικός φλοιός είναι και αυτός συνδεδεμένος.

Έτσι, κάθε φορά που βλέπουμε ένα αυτοκίνητο ο οπτικός φλοιός πυροδοτεί το συγκεκριμένο δίκτυο για να μας δώσει την εικόνα ενός αυτοκινήτου.

Κάθετί διαμορφώνει νευρωνικά δίκτυα στον εγκέφαλο.

Οι εμπειρίες διαμορφώνουν, από νευρολογικής απόψεως, τον ιστό αυτών που συμβαίνουν στην αντίληψή μας και στον κόσμο μας.

Όταν δεχόμαστε ερεθίσματα από το περιβάλλον μας κάποιες πλευρές αυτών των νευρωνικών δικτύων τίθενται σε λειτουργία.

Τότε προκαλούνται στον εγκέφαλο χημικές αλλαγές.

Οι χημικές αλλαγές:

    * παράγουν συναισθηματικές αντιδράσεις
    * προσδίδουν χροιά στις αντιλήψεις μας
    * επηρεάζουν αποφασιστικά τις αντιδράσεις μας απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις/συμβάντα της ζωής μας

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΠΟΥ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΛΩΔΙΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΑΖΙ

Άν κάνουμε κάτι μία φορά μια χαλαρή ομάδα νευρώνων θα αντιδράσει και θα σχηματίσει ένα δίκτυο.

Άν δεν επαναλάβουμε αυτήν την συμπεριφορά, ΔΕΝ θα χαράξει μια διαδρομή στον εγκέφαλο.

Όταν κάτι γίνεται επανειλημμένως, αυτά τα νευρικά κύτταρα αναπτύσουν μια όλο και πιο ισχυρή σύνθεση. Έτσι η ενργοποίηση του συγκεκριμένου δικτύου καθίσταται ευκολότερη.

Εάν συνεχίσουμε να πατάμε το "κουμπί" της επανάληψης στα νευρωνικά δίκτυα, οι ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ αυτές καλωδιώνονται όλο και περισσότερο στον εγκεφαλο και ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ.

Καθώς μια σύνδεση χρησιμοποιείται επανειλημμένως, γίνεται ισχυρότερη, εδραιώνεται καλύτερα.

Συμπέρασμα 1: Αυτό μπορεί να είναι ωφέλιμο ως μάθηση, αλλά μπορεί να δυσκολέψει την αλλαγή ενός ανεπιθύμητου προτύπου συμπεριφοράς.

Συμπέρασμα 2: ΝΕΥΡΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΔΕΝ ΚΑΛΩΔΙΩΝΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ. Χάνουν την μακροπρόθεσμη σχέση τους.

Συμπέρασμα 3: Κάθε φορά που διακόπτουμε την συνηθισμένη νοητική ή σωματική διαδικασία, η οποία ανακλάται σε ένα νευρωνικό δίκτυο τα νευρικά κύτταρα και οι ομάδες κυττάρων που συνδέονται μεταξύ τους αρχίζουν να διαλύουν την σχέση τους.

Συμπέρασμα 4: όσο λιγότερο σκεφτόμαστε κάτι, τόσο εξασθενεί η σύνδεση των νευρωνικών δικτύων, μέχρι ΝΑ ΑΦΑΝΙΣΤΕΙ εντελώς.

Συμπέρασμα 5: Οι δενδρίτες που διακλαδώνονται έξω από το σώμα του κυττάρου και το συνδέουν με άλλα κύτταρα απαγκιστρώνονται και είναι διαθέσιμοι να επαναγκιστρωθούν σε άλλα κύτταρα, αφήνοντας παλιά πρότυπα να εξαφανιστούν και δημιουργώντας ενδεχομένως ΝΕΑ."


Γενικό Προσωπικό Συμπέρασμα

Τώρα λοιπόν, για σκεφτείτε...Τί μπορείτε να αλλάξετε; ΤΙ νεο μπορειτε να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΤΕ; Τ ί χρειάζεστε τελικά πράγματι από "όλα αυτά" και για ποιον λόγο; Τί θα κρατήσετε; Τί θα πετάξετε; Συχνά ακούμε να λένε πως ο άνθρωπος είναι οι συνήθειές του. Όλα τα παραπάνω έρχονται να το επιβεβαιώσουν. Θέλετε να μάθετε ποιοί είσαστε; Είστε απο εκείνους τους ανθρώπους που ΘΕΛΟΥΝ ή έστω νομίζουν οτι θέλουν  να γνωρίσουν τον εαυτό τους; Τότε αυτό είναι σίγουρα η αρχή, αν όχι η μόνη αρχή, Επομένως, παρατηρείστε. Σκεφτείτε. Δεν θέλει χρόνο. Κι αν φαίνεται δύσκολο, σκεφτείτε οτι είναι δύσκολο απλά και μόνο διότι δεν έχει ακόμα "εδραιωθεί" εκείνο το νευρωνικό δίκτυο που θα το κάνει εύκολο. Φυσικά όλα αυτά θα τα παρατηρήσετε" εντός σας". Όμως υπάρχει και αυτό που λέμε "περιβάλλον". Ας παρατηρήσετε, τότε, και "εκτός σας".

Η λέξη κλειδί σε όλο αυτό είναι: "επανάληψη". Είναι τόσο απλό. Μια ματιά να ρίξετε γύρω σας είναι μάλλον εύκολο να εντοπίσετε εκείνα που "επαναλαμβάνονται". Έτσι τελικά θα αναγνωρίσετε ποιά και τί ποιότητος νευρωνικά δίκτυα δραστηριοποιούνται πού άλλου...ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΑΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟ. Έτσι όπως το περιγράφω μοιάζει με παιχνίδι του τύπου "Βρείτε αυτόν τον μήνα 10 πράγματα που επαναλαμβάνονται εντός σας και εκτός σας". Αυτός είναι ο πρώτος γύρος του παιχνιδιου΄. Ο δεύτερος γύρος είναι: "Επιλέξτε ποιά απο τα επαναλαμβανόμενα θέλετε να δεχτείτε και ποιά να απορρίψετε". Αλλά δεν θα επεκταθώ σ' αυτό για την ώρα. Ειλικρινά, όμως, πιστεύω και ευελπιστώ ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, πως αυτό το" παιχνίδι" έιναι πολύ καλύτερο από κάτι βιβλία που υπόσχονται αυτογνωσία και "μυστικά" της ευτυχίας και σε παρακινούν να σκεφτείς ότι αρκεί να σκεφτείς "θετικά" και όλα θα γίνουν όπως τα θες. Εγώ λέω "γιά σκεφτείτε" σκέτα νετα, ας μου επιτραπεί η έκφραση. Δεν έχει θετικά ή αρνητικά. Απλά σκεφτείτε. Ψάξτε. Ανακαλύψτε. Πράξετέ το εσείς.  Ή με άλλα λόγια κυριολεκτικά πάρτε την υπόθεση "στα δικά σας" χέρια. Σας διαβεβαιώ οτι αν μάθετε τελικά να παίζετε αυτό το "παιχνίδι" τότε σίγουρα θα έχετε ήδη γράψει το δικό σας βιβλίο προς την αλλαγη, την ελευθερία, την ευτυχία και ό,τι άλλο παρόμοιο. Η διαφορά έιναι οτι το "δικό σας" βιβλίο δεν υπόσχεται! Πραγματοποιεί!

"Επανάληψη" λοιπον η λέξη κλειδί. "Έπανάληψις μήτηρ μαθήσεως" έλεγαν οι παππούδες μας. Ποιοί παππούδες μας; Αυτοί που έχουμε συνηθίσει να λέμε "αρχαίους". Ναι...Είναι ένα πολύ πολύ ωραίο ρητό. Το οποίο βεβαίως βεβαίως έχει επανειλεμμένως επαναληφθεί από χιλιάδες στόματα. Υπάρχει αυτό το ρητό στις γνώσεις σας; Αν ναι..τότε αυτό είναι υπέροχο! Έχετε ήδη ένα νευρωνικό δίκτυο διαθέσιμο σχετικά ! Αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ μην χάνεστε στα γειτονικά νευρωνικά δίκτυα. Υψώνω ταμπέλίτσα - φωτεινό σήμα κινδύνου (!): Σκοπός είναι να "μάθετε" τον εαυτό σας. Αν βρεθείτε στη "μάθηση" γενικά που ξέρετε από παλιά, τότε, μάλλον...ακολουθήσατε λάθος δενδρίτη και βγήκατε σε λάθος νευρωνικό δίκτυο ! Και μιας και λέω για το "Επανάληψις μήτηρ μαθήσεως" μόλις "θυμήθηκα" το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ (ε, τί να κάνω..νευρωνικά δίκτυα είναι αυτά).

ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ ήταν χαραγμένο στους τοίχους του ιερού του Απόλλωνα, στο Μαντείο των Δελφών. Αποτελούσε  θεμελιώδη αρχή του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος. Το Ελληνικό Πνεύμα, όμως, όσο κι αν επικρατεί να το λέμε "αρχαίο" δεν νομίζω οτι είναι και τόσο.. αρχαίο τελικά. Κι αν φαίνεται να είναι, αυτό συμβαίνει μόνο επειδή εμείς θέλουμε να το βλέπουμε έτσι, απλά και μόνο επειδή παραδινόμαστε στη λήθη και -εξ'ορισμού- δεν αναζητούμε την Αλήθεια. Το Ελληνικό Πνεύμα είναι διαχρονικό και είναι το πνεύμα μας. Δεν είναι επιγραφή, δεν είναι μάρμαρο, δεν είναι λέξεις βγαλμένες από αποφθέγματα σοφίας, δεν είναι βιβλία ιστορίας και ονόματα φιλοσόφων. Όλα αυτά υπάρχουν χάρη στο Ελληνικό Πνεύμα και όχι το Ελληνικό Πνεύμα χάρη σε αυτά. Και αυτό το ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ τόσο καλά όσο εγώ.

Με Αγάπη

Υ.Γ. κατά την γνώμη μου, αν αποφασίσετε να τα βάλετε με κάποια "επανάληψη" ή συνήθειά σας και δείτε να δυσκολεύεστε σε βαθμό που θέλετε να τα παρατήσετε, σταθείτε για μια στιγμή και αναρωτηθείτε: "μήπως απλά το συγκεκριμένο νευρωνικό δίκτυο συνδέεται μέσω πολλών δενδριτών με πολλά νευρωνικά δίκτυα και έτσι εκ των πραγμάτων είναι δύσκολο;" Το αναφέρω αυτό ως διαπίστωση από την προσωπική μου εμπειρία. Αν και σκοπός μου σε όλα αυτά δεν είναι να παραθέσω τις δικές μου εμπειρίες σχετικά με το "παιχνίδι", μια και αυτό είναι "το δικό" μου βιβλίο το οποίο και δεν θα "εκδόσω", αφού γνωρίζω πως ο καθένας γράφει το δικό του- αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστώ αυτό μαζί σας: οτι όπως σε όλα τα παιχνίδια έτσι και σε αυτό υπάρχουν βαθμοί δυσκολίας, τουτέστιν ισχυρά εδραιωμένα νευρωνικά δίκτυα και λιγότερο ισχυρά, με πολλές διασυνδέσεις ή λιγότερες κτλ κτλ. Επομένως επιλέξτε εσείς τον βαθμό δυσκολίας. Άλλα..μην τα παρατάτε.

44

Κοινωνικοί Προβληματισμοί / Απ: ΑΝΑΣΤΑΣΗ....

« στις: Απριλίου 28, 2008, 03:30:16 »

Όλοι λένε σήμερα

Χριστός Ανέστη

"Αληθώς ο Κύριος"
είναι η σωστή απόκριση

"Ποιός άλλος;"
είναι η σωστή ερώτηση.

45

Κοινωνικοί Προβληματισμοί / Απ: ΑΝΑΣΤΑΣΗ....

« στις: Απριλίου 26, 2008, 23:47:57 »

αγαπημένο του Κώστα Βάρναλη

διότι Ανάσταση χωρίς καμπάνα γίνεται;δεν γίνεται...

Η Φωνή της Καμπάνας

Μες το δροσάνεμο
που αναγαλλιάζω
κι ο νους χανότανε
σε χάος γαλάζιο
ψηλά ας μ’ αφήνατε
να ξεχαστώ
φωτοπερίχυτη,
στόμα κλειστό.

Ποιο χέρι απλώθηκε
να με σπαράξει
απ’ το χρυσόνειρο
στην άγια πράξη!
Ο πρώτος ήχος μου
πρώτη πληγή.
Με τραβάς, αίμα μου
ξανά στη Γη.

Ω! σεις χαμόσυρτα
λέρα σκουλήκια,
η άλαμπη ζήση σας
ζήση ναι δίκια!
Μια τρύπα ο κόσμος σας
και μέσα κει
ο Χάρος λύτρωση
κι ώρα γλυκή.

Δεν είναι κέντρισμα
να σας κουνήσει,
κορμιά, που η άλυσσο
τα ’χει τσακίσει!
Σκέψη, ποιος άνεμος
θέ ν’ αξιωθεί
να σ’ ανατάραζε,
σκότος βαθή;

Πίσου απ’ τα λόγια μου
πικρά φαρμάκι,
τι κόσμοι απέραντοι
βυθοί λουλάκι!
Μάτι δε βρίσκεται
να θαμπωθεί
κι αφτί δε βρίσκεται
να λιγωθεί;

Να ταν να ξήλωνεν
απ’ την καρδιά μου
Μοίρα καλόβουλη
τ’ άγρια καρφιά μου
και να με σήκωνε
μ’ άξιο φτερό
σκέψη που μέστωσε
με τον καιρό.

Πάνω από θάλασσες
πάνω από χώρες
με τον καλόκαιρο
και με τις μπόρες
να με κατέβαζεν αγαλινά
όπου τ’ ανθρώπινο
πλήθος πονά.

Σε μίνες φόνισσες
μπουχές καζέρνες,
λιμάνια ολόκαπνα,
βοερές ταβέρνες,
σπιτάλια σκοτεινά
και φυλακές,
μπορντέλ’ ακάθαρτα
και προσευκές.

Στα στήθια να μπαινα
σαν την ανέσα,
σφυγμός βαθύρριζος
στις φλέβες μέσα
στο νου σαν άστραμα
και στην ψυχή,
ν’ αχούσ’ αδιάκοπα
τη διδαχή:

«Όλα τελειώνουνε
κι όλα περνάνε!
Ιδέες βασίλισσες
κακογερνάνε.
Στις νέες ανάγκες σου
(κόπος βαρής!)
σκοπούς αλάθεφτους
κοίτα να βρεις.»

«Αν είν’ η σκέψη σου
πριν από σένα,
δεν είναι απόκομμα
θεού και γέννα.
Τη σκλάβα σκέψη σου, σκλάβα δετή
σου τηνε πλάσανε
οι Δυνατοί.»

«Φτωχέ, σου μάραναν
κόποι και πόνοι
τη θέληση άβουλη
πιωμένη αφιόνι!
Αν είναι ο λάκκος σου
πολύ βαθής,
χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς»!

«Τ’ άσκημα χέρια σου,
των όλω αιτία,
βαστάνε μάργελη
την πολιτεία!
Βγαίνει απ’ τα χέρια σου
κάθε αγαθό
του ωραίου περίθετο
το χρυσανθό.»

Σφίξε τα χέρια σου,
για Σένα κράτει
τ’ άμοιαστον έργο σου,
την Πλάση ακράτη
κι όλο ανεβαίνοντας
προς τη Χαρά
μέσα σου θά ναβεν
άστρων σπορά.»

Κι όπου σε σφάζουνε
δεμένον πίσου,
να βρόνταα άξαφνα
σεισμός αβύσσου,
χίλι’ αστροπέλεκα:
«Δεν είναι μπρος!
Κρύβεται πίσω σου
χρόνια ο οχτρός»!