Και βέβαια θάνατος σαν γεγονός είναι το υπέρτατο κακό, θα μπορούσαμε να τον εξισώσουμε με την εντροπία...
Εδώ διαφωνώ. Ο απλός άνθρωπος βλέπει το θάνατο σαν εχθρό και απελπίζεται που δε μπορεί να τον νικήσει. Χωρίς να είμαι σίγουρος, ένα από τα στάδια εξέλιξης μας είναι να ξεπεράσουμε το φόβο του θανάτου.
Όταν ο Δίας απήγαγε τον Γανυμήδη στην απολογία του στο δικαστήριο των θεών (ναι και οι θεοί δικάζονται), και απευθυνόμενος στους δικαστές και κυρίως στον πατέρα του Γανυμήδη είπε ότι "τον έκανε αθάνατο και τον απήλλαξε απο την αθλιότητα των γηρατειών..."
Θα μπορούσε να τον απαλλάξει από τα γηρατειά, αν τον σκότωνε νέο. (Αυτό ήταν αστείο).
Προσωπικά κι εμένα με φοβίζουν τα γηρατειά. Περισσότερο από το θάνατο. Πιστεύω όμως ότι κι εδώ ισχύει το παραπάνω. Δηλαδή γηρατειά-θάνατος είναι μία φυσική διαδικασία. Πιστεύω ότι δε γίνεται να υπάρχει εξελιγμένος μύστης που να μην αποδέχεται και να μην είναι εναρμονισμένος με τους νόμους αυτούς.
Ξέρεις τι μου θυμίσει αυτή η πάλη κατά των γηρατειών-θανάτου?
Από την ηλικία των 22 είχα πρόβλημα που μου έπεφταν τα μαλλιά. Ασχολήθηκα άπειρες ώρες μπροστά στον καθρέπτη, διαβάζοντας και ψάχνοντας για λύση. Στενοχωρήθηκα, επένδυσα, ξόδεψα. Με κορόιδεψαν γιατροί, αισθητικοί, κομπογιαννίτες και άλλοι. Θεραπεία δε βρήκα. Δεν ήθελα να δεχτώ ότι στο κεφάλι μου και στο μαλλί μου θα συνέβαινε (και μάλιστα πρόωρα) αυτό που συμβαίνει στο 90% των αντρών.
Αφού δοκίμασα τα πάντα και σιχάθηκα τις λύσεις που μου προτείνανε οι άλλοι, στα 30 πήρα την απόφαση και ξύρισα το κεφάλι μου. Μη σου πω ότι ήμουν από τους πρώτους που έφερε αυτό το Look στην Ελλάδα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα καλύτερα για το κεφάλι μου. Είμαι πάρα πολύ υπερήφανος γι αυτό.
