Εκείνοι που καταγίνονται ΅ε τη σπουδή του Εσωτερισ΅ού γνωρίζουν ασφαλώς ότι οι Aγιες
Γραφές των Αρχαίων Ελλήνων, δηλ. τα Eργα του Ο΅ήρου, Ησιόδου, Πινδάρου, Ορφέα κ.α.,
γράφτηκαν για να διατηρήσουν την Εσωτερική Παράδοση. ∆ε γράφτηκαν για να
χρησι΅εύσουν ΅όνο για ψυχαγωγία των αναγνωστών ή σα βοηθή΅ατα στη ΅ελέτη της
αρχαίας γλώσσας.
Αλλά οι τρο΅ερές αποκαλύψεις των πιο πάνω αναφερο΅ένων Μυστών, παραδίδονταν
αποκλειστικά κατά τη Μύηση στους ορισ΅ένους ώρι΅ους και ηθικά εξελιγ΅ένους. Υπήρχε
πάντα ο κίνδυνος της εκ΅ετάλλευσης των γνώσεων από πνευ΅ατικά κατώτερα άτο΅α. Γι' αυτό και τα έργα των Πνευ΅ατικών αρχηγών χρησι΅οποίησαν το Επταπλό Kλειδί του Συ΅βολισ΅ού,
ώστε να διατυπώνουν ΅εν την αλήθεια, να αποκρύπτουν ό΅ως το πραγ΅ατικό-εσωτερικό
νόη΅α .
Αυτή η πραγ΅ατικότητα συ΅βαίνει και σή΅ερα. Η γνώση της ατο΅ικής ενέργειας λ.χ.,
χρησι΅οποιήθηκε σε βάρος της ανθρωπότητας από τους εξωτερικούς επιστή΅ονες.
Μολαταύτα, κι εδώ επίσης διαπιστώνεις τη ΅υστικότητα στις έρευνες κι ίσως την επιτήρηση
των ερευνητών στα άδυτα των εργαστηρίων.
Και η ατο΅ική ενέργεια αποτελούσε ΅ονάχα ένα το΅έα της Γνώσης των ΅υστών της
Αρχαιότητας. ∆εν περιοριζόταν στα ελάχιστα που φανέρωσε ο ∆η΅όκριτος και Λεύκιππος.
Αυτοί ήταν ΅υη΅ένοι που αποκάλυψαν όσα θεώρησαν ακίνδυνα. Αλλά η διδασκαλία του
Πυθαγόρα στους Ιεροφάντες των ∆ελφών, σχετικά ΅ε τη χρήση της ατο΅ικής ενέργειας σε
ώρες κινδύνου, δείχνει, από την εφαρ΅ογή της κατά την Περσική επιδρο΅ή, ότι η γνώση της
ήταν ουσιαστική και όχι θεωρητική ή η΅ιτελής.
Αν επο΅ένως η ατο΅ική-πυρηνική επιστή΅η, συνιστού΅ε ΅ια και ΅όνο πτυχή της Ιερής
Γνώσης των ΅υστών, και αν η απόκτησή της από τους εξωτερικούς επιστή΅ονες, οδήγησε
στην καταστροφική εκ΅ετάλλευσή της, αναρωτιέται κανείς, τι θα προέκυπτε, αν ίσως ξέφευγαν
κι άλλα τέτοιας ολκής ΅υστικά από τα άντρα των Μυήσεων, στον έξω κόσ΅ο των ανώρι΅ων
και ανεύθυνων ανθρώπων.
Η αίσθηση ευθύνης των Μυη΅ένων καθιερωτών των Μυστηρίων, όπως o Ορφεύς, θέσπισε το
Επταπλό Κλειδί του Συ΅βολισ΅ού, για τη σύνθεση των Ιερών Κει΅ένων. Αυτά πλάστηκαν ΅ε
σκοπό τη διατήρηση της Γνώσης, κι όταν ο άνθρωπος έφτανε στην ωρι΅ότητα, θα
ανακάλυπτε τον τρόπο αποκωδικοποίησης των γραπτών, των εικόνων ή ΅νη΅είων. Η χρήση
τότε της Γνώσης θα είχε εποικοδο΅ητικό χαρακτήρα. Η ελεύθερη κοινοποίηση των αληθειών
ήταν αυστηρότατα απαγορευ΅ένη. Το Πλατωνικό: «ακάθαρτον γάρ καθαρού άπτεσθαι ου
θε΅ιτόν» , και το «Φλέγξο΅αι οις θέ΅ις εστί, θύρας δι επίθεσθε βεβήλοις», δείχνουν αρκετά την
επιφύλαξη των Μυστηριακών Υπευθύνων.
Σή΅ερα ό΅ως αναντίρρητα, η πραγ΅ατικότητα της άνεσης ΅έσο της υλιστικής τεχνολογίας,
πείθοντας για τη ΅ονο΅ερή αξία της Ύλης, οδηγεί στη γνωστή φρενική αποχαλίνωση. Ο
αδαής και αστόχαστος πιστεύει στην αξία και ΅όνο του παρόντος χρόνου ΅ιας ευτυχίας, ΅έσα
στον παράδεισο των υλικών ανέσεων.
Μια απλή νύξη λοιπόν, για την ανεξαρτησία ΅ας από τις χί΅αιρες του τεχνολογικού υλισ΅ού,
είναι απαραίτητη, χάρη της εξισορρόπησης. Κι έχο΅ε τη γνώ΅η, ότι η ανεξαρτοποίηση ΅ας
από την προσωρινότητα της φθαρτής Ύλης, ξεσκεπάζεται ΅ε την υπόδειξη - αποκάλυψη,
έστω και ελαχίστων, από εκείνα που κρύβονται στα απρόσιτα, αδιαφή΅ιστα και όντως
ανερ΅ήνευτα, Κεί΅ενα των Ελλήνων Πνευ΅ατικών Αρχηγών.
Αδια΅φισβήτητα, ο Αρχαιοελληνικός Πολιτισ΅ός, αντίθετα από το ση΅ερινό,
προσανατολιζόταν στο ΅ήνυ΅α του "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ". Κι αν ο εξωτερικός ΅ορφικός εαυτός,
ήδη τυχαίνει γνωστός, τότε το ∆ελφικό ρητό ση΅αίνει: "ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ
ΣΟΥ". Συνεπώς, κάθε εξωστρεφής γρα΅΅ατολογικός τρόπος προσέγγισης ΅ε τα Μηνύ΅ατα
των Ελλήνων, αποτελεί επιδερ΅ική απόπειρα.. Χρειάζεται η Μεταφυσική - Εσωτεριστική αξίνα
για την ανασκαφή των θα΅΅ένων ναών.
Σαν παράδειγ΅α της αποκωδικοποίησης των διαφορετικά ακατανόητων συ΅βολισ΅ών,
διάλεξα δύο αποσπάσ΅ατα από το έργο «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ » του Ησιόδου. Η εργασία αυτή,
αποτελεί απλά τ΅ή΅α κεφαλαίου, συνοπτικά διασκευασ΅ένο, από το βιβλίο ΅ας που σχολιάζει
τον Ο΅ηρικό Ύ΅νο « ΕΙΣ ∆ΗΜΗΤΡΑ » .
«Και δια παρθενικής απαλόχροος ου διοίσιν,
ήτε δό΅ων έντοσθε φίλη παρά ΅ητέρι ΅ί΅νει
ου πω έργα ιδυία πολυχρύσου Αφροδίτης,
ευ τε λοεσσα΅ένη τέρενα χρόα και λιπ΄ελαίω χρισά΅ενη ΅ύιη καταλέξεται ένδοθι οίκου
ή΅ατι χει΅ερίω, ότ΄ ανόστεος όν πόδα τένδει
εν τ΄απύρω οίκω και ήθεσι λευγαλέοισιν ».
Σε ΅ετάφραση
« Και δε φυσο΅ανάει (ενν. Ο Βοριάς), απάνω στην τρυφερή παρθένα,
που ΅ένει ΅έσα στο σπίτι ΅αζί ΅ε την καλή της ΅άνα, α΅άθητη
ακό΅α σχετικά ΅ε τα έργα της χρυσής Αφροδίτης, και που λούζει
το απαλό της το κορ΅ί, αλείφεται ΅ε λάδι και ξαπλώνει σε δω΅άτιο
εσωτερικό του σπιτιού κάποια ΅έρα χει΅ωνιάτικη, όταν
ο ανόστεος (ενν. ο δίχως οστά), τραγανίζει το πόδι του στο
σπίτι του, που δεν έχει καν φωτιά, ΅έσα στο ελεεινό του κονάκι »
Με την ανάγνωση του αποσπάσ΅ατος, αντιλα΅βάνεται ο αναγνώστης, ότι δεν εννοεί τα πάντα.
Κάτω από τα αινιγ΅ατικά λόγια κρύβονται Γνώσεις Εσωτερισ΅ού, και ΅όνο ΅ε αυτές
αποκαλύπτεται η ουσία.. Και για να εί΅αστε ειλικρινείς, η δική ΅ας ερ΅ηνεία ,που ακολουθεί,
αφορά ΅όνο ΅ια πλευρά του Επταπλού αποσυ΅βολισ΅ού.
Η «τρυφερή παρθένα» αλληγορεί την Ουσία, που είναι γνωστή σαν «Κουνταλίνι». Αυτή, για
τους περισσοτέρους από ΅ας, παρα΅ένει αδρανής ΅έσα στον αιθερικό σάκο της, στο Ιερόν
Οστούν, στον κόκκυγα. Μένει στην αρχική της κατάσταση παγοποιη΅ένη. ∆εν έχει βγει από
την εστία της (=΅άνα). ∆εν έχει περάσει από την «οδό» που φέρνει στα 'Ανω. Η «οδός» είναι
ένας αιθερικός αγωγός ΅ε το όνο΅α Σουχιού΅να. Αν είχε φτάσει στην Ουσία ως πάνω, ως την
κορυφή του κεφαλιού, θα είχε ενωθεί ΅ε την 'Αρρενα Αρχή, στο κέντρο αποθήκευσης της
Ενέργειας τσάκρα (=τροχό), που λέγεται Σαχασράρα. Για τον αναγνώστη, που δε γνωρίζει
τη Σανσκριτική ορολογία, πληροφορού΅ε ότι οι τροχοί (=τσάκρας), στον αιθερικό άνθρωπο,
είναι επτά. Ο κατώτατος στον κόκκυγα, λέγεται Μουλαντάρα. Εκεί φυλάγεται η Κουνταλίνι. Το
ανώτατο τσάκρα, στην κορυφή, είναι η Σαχασράρα.
'Οταν η Κουνταλίνι ανέβει ως πάνω, γίνεται η ένωσή της ΅ε την 'Αρρενα Αρχή, τον Σίβα.
Επειδή λοιπόν η «παρθένα» δεν έχει κάνει αυτή την ένωση, το Γά΅ο, γι'αυτό και ο Ησίοδος τη
συ΅βολίζει έτσι. Τονίζει ότι είναι α΅άθητη στα γα΅ήλια έργα της Αφροδίτης. Φυσικά, η ένωση
έχει πνευ΅ατικό χαρακτήρα, είναι η «σύ΅φυσης» των δύο Αρχών, του Νεοπλατωνικού
Πορφυρίου.
«Η χει΅ωνιάτικη ΅έρα» του ποιή΅ατος, ση΅αίνει τη χρονική διάρκεια, κατά την οποία η Ουσία,
(κουλουριασ΅ένη σαν το φίδι, 3½ κύκλους), ΅ένει ΅όνη, στην κοκκυγική εστία. Η τυχόν ένωσή
της θα πυροδοτούσε ολόκληρη την ανθρώπινη υπόσταση και η «χει΅ωνιάτικη ΅έρα» θα
γινόταν «ανοιξιάτικη».
Ο αινιγ΅ατικός «Ανόστεος», που προβλη΅άτισε τους ξένους ΅ελετητές (εξάλλου κανένας
'Ελληνας ως τώρα δεν καταπιάστηκε ΅ε τη σχολίαση των Ο΅ηρικών κ.α. Ύ΅νων) ση΅αίνει την
Ουσία, την αποθηκευ΅ένη στο σάκο του Ιερού Οστού. Φυσικά, η αιθερική υπόστασή της, δεν
έχει «κόκαλα» (=οστά), και γι'αυτό ονο΅άστηκε αλληγορικά «Ανόστεος». Λόγοι για την
παραπλάνηση του α΅ύητου επέβαλαν να αποκληθεί η Ουσία την πρώτη φορά «παρθένα»,
και τη δεύτερη «Ανόστεος». Το «σπίτι» του δευτέρου είναι ίδιο ΅ε της «παρθένας», γι'αυτό και
η συγκυρία της ταυτόχρονης αναφοράς τους. Ο χαρακτηρισ΅ός «ελεεινό κονάκι», γίνεται σε
σύγκριση ΅ε το ύψος του ανωτάτου τσάκρα, του ΧΡΥΣΟΥ, όπου τελείται ο Γά΅ος. Για τον ίδιο
λόγο και η προϊστα΅ένη του Γά΅ου, η Αφροδίτη, λέγεται «χρυσή». Κι όταν λέγεται ότι ο
Ανόστεος «τραγανίζει το πόδι του», εννοούν ότι εξακολουθεί η Ουσία να διατηρεί την κυκλική
της ΅ορφή. ∆ηλαδή το κεφάλι, δαγκώνει την ουρά (=πόδι). Είναι ο Ουροβόρος 'Οφις των
Αλχη΅ιστών. 'Οταν εκταθεί και ισιώσει γίνεται το ΕΝΑ. Η κυκλό΅ορφη στάση δείχνει
παθητικότητα: ΜΗ∆ΕΝ, θνητότητα.
Ο «Ανόστεος» δεν είναι ούτε
«χταπόδι», ΅α ούτε και «καλα΅άρι», όπως γράφουν σε
αγγλική υποση΅είωση σχολίων. Είναι αστείο και το υποθέτει κανείς και ασυ΅βίβαστο ΅ε όποια λογική. Αλλά η εξωτερική γνώση αδυνατεί να εισχωρήσει σε υπερβατικές ερ΅ηνείες.
Καταλήγει πάντα σε αδιέξοδο.
Το «σπίτι» του Ανόστεου στερείται φωτιάς. Γιατί η Ουσία ΅έσα στο σάκο, ΅ένει παγοποιη΅ένη.
Γι'αυτό και η σκηνογραφία ΅ε το χει΅ώνα και το Βοριά που λυσσο΅ανάει. Σίγουρα ο «Βοριάς»
συ΅βολίζει την κάθοδο της Πράνας (αιθερικού αέρα), από την ειδική υποδοχή στο κεφάλι,
που ονο΅άζεται Σουτράτ΅α. Να αναφέρου΅ε επίσης ότι δεν ταυτίζονται τα 7 τσάκρας ΅ε τους
ενδοκρινείς αδένες. Τα τσάκρας απλά τους τροφοδοτούν. ∆ίχως την παροχή αύτη, ο αδένας
ασθενεί. Από το Βοριά (=κεφαλή), η Ουσία-πράνα κατέρχεται προς τα κάτω (Νότος), και ένα
τρίτο της αποθηκεύεται στον κόκκυγα. Εξάλλου:
«και δια παρθενικής απαλόχροος ου διάησιν» (στ.519)
Αυτό ση΅αίνει, ότι ΅ε όλη του την ορ΅ή ο «Βοριάς», δεν αγγίζει βλαπτικά καθόλου την «απαλή
παρθένα», που λούζεται και αλείφεται αρώ΅ατα ΅έσα στο σπίτι της. Αλληγορικά: ετοι΅άζεται
για την ένωση.
Θα συνεχίσου΅ε τώρα ΅ε το β', απόσπασ΅α:
« Αλλ΄όποτ΄άν φερέσικος από χθόνος α΅΄φυτά βαίνει
Πληιάδας φεύγων, τότε δη σκάφος ουκέτι οινέων
Αλλ΄άρπας τε χαρασσέ΅εναι και δ΅ώας εγείρει,
Φεύγειν δε σκιερούς θώκους και επί ηόα κοίτον
ώρη εν α΅ήτου, ότε τ΄ηέλιος χρόα κάρφει.
Τη΅ούτος σπεύδειν και οίκαδε καρπόν αγίγειν
όρθρου ανιστά΅ενος ίνα βίος άρκιος είη. (571 576)
Μετάφραση:
«Αλλά όταν εκείνος που κουβαλάει το σπίτι του σκαρφαλώνει
από τη γη πάνω στα φυτά, για να ξεφύγει τις Πλειάδες,
τότε δεν είναι πια καιρός να σκάβεις τ'α΅πέλια, αλλά
να ακονίζεις τα δρεπάνια σου και να ξεσηκώνεις τους
σκλάβους σου. Απόφευγε τα καθίσ΅ατα σε ισκιερούς
τόπους, όπως και το να κοι΅άσαι ίσα΅ε την αυγή, κατά την
εποχή της συγκο΅ιδής, όταν ο ήλιος κατακαίγει το σώ΅α.
Τότε να εργάζεσαι και να φέρνεις στο σπίτι τους καρπούς
Σου, όντας όρθιος από το χάρα΅α, για να εξασφαλίσεις τα
προς το ζην»
«Εκείνος που κουβαλάει το σπίτι του» αλληγορεί τον «Ανόστεο». Σαν το σαλιγκάρι
(=φερέοικος), ελικοειδώς ανεβαίνει στον αιθερικό αγωγό, (Σουχιού΅να), και συνδέει τον
κόκκυγα ΅ε την κορυφή. Ο αγωγός συ΅βολίζεται ΅ε «φυτό».
Η κυριολεκτική αντίληψη των στίχων, δεν οδηγεί σε κανένα συ΅πέρασ΅α. Γιατί, πως τάχα θα
ξεφύγει ο Ανόστεος (φερέοικος) από τις πλειάδες, ΅ε ΅ιαν αναρρίχηση; Μήπως οι Πλειάδες
βρίσκονται στο έδαφος ; Και γιατί να «τις αποφύγει»;
Ολοφάνερα ΑΛΛΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ
κρύβονται. Ο «φερέοικος» συ΅βολίζει την ανερχό΅ενη Ουσία. Με τον όρο «Πλειάδες»
υπονοείται η Πολλαπλότητα του ΅ορφικού κόσ΅ου. ( Πλείων = συγκρ. του πολύς - πλειότερος,
περισσότερος. Λεξικό Στα΅ατάκου σελ. 797)
Η Πολλαπλότητα διάκειται δυσ΅ενώς προς την ενότητα. Φυσικά, πρόκειται για αντίθεση προς
το ταξίδι της επιστροφής στην Ενοποίηση. Αυτή είναι η αιτία που ο «φερέοικος» αποφεύγει τις
Πλειάδες σκαρφαλώνοντας στο φυτό. Με τις Πλειάδες αλληγορούν το χα΅ηλό, πολυσύνθετο
κόσ΅ο των «πολλών» και των χωρισ΅ένων. Η σωτηρία άρα είναι στην Ανάβαση που οδηγεί
στον Ενοποίηση. Συνεπώς, όταν η εποχή της Ανύψωσης έχει αρχίσει, δεν είναι καιρός να ασχολείσαι ΅ε την
καλλιέργεια. Αυτό γίνεται όταν η Ουσία «κοι΅άται» ή «λούζεται». Τώρα, που ξεκίνησε το ταξίδι
για 'Ενωση, δεν ταιριάζει να «σκάβεις τα α΅πέλια». Τα α΅πέλια είναι αναρριχώ΅ενα, όπως ο
«φερέοικος», ο «Ανόστεος» και η «παρθένα». Με τα α΅πέλια συ΅βολίζεται ο ∆ιόνυσος. Ο
Εσωτερικός Εαυτός που τώρα ξεκινά την 'Ανοδο στην Εκδήλωση. 'Εχει ξεπερασθεί το
«σκάψι΅ο» πια. Πρέπει να σε απασχολεί το ξεσήκω΅α των δυνά΅εων (=δούλοι), για την
προώθηση της Ουσίας. Τα «δρεπάνια» είναι η δυνατότητα αποκοπής από το Χρόνο.
Αν ο Ησίοδος συνιστά να ΅ην κάθεσαι σε τόπους ισκιερούς, εννοεί ότι ο ήδη φωτιζό΅ενος
άνθρωπος, πρέπει να αποφεύγει κάθε σκότος. Αν δεν εννοεί αυτό, τότε υπάρχει αντίφαση.
Γιατί, πως ΅ας συνιστά να «αποφύγου΅ε τη σκιά», ενώ σύγκαιρα ξέρει ότι κατά την εποχή
συγκο΅ιδής: «ο ήλιος κατακαίγει το σώ΅α», άρα η ερ΅ηνεία ξεπερνά την κυριολεκτική.
Αν συνιστά επαγρύπνηση, αποφυγή «ύπνου», γιατί τώρα άρχισε η δράση προς την Ενότητα.
Η «συγκο΅ιδή» αφορά την συλλογή των καρπών που προέρχονται από τους κόπους
αποφυγής των «Πλειάδων».
Θα δώσου΅ε ακό΅α εδώ, για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ίσως, έναν αποσυ΅βολισ΅ό θέ΅ατος που
κρύβεται στον Ο΅ηρικό Ύ΅νο ΕΙΣ ∆ΗΜΗΤΡΑ. Η θεά καταφεύγει στην Ελευσίνα, γίνεται
ΤΡΟΦΟΣ του ∆η΅οφώντα, παιδιού του Κελεού και Ματάνειρας. Η αποκωδικοποίηση ΅ε το
φυσιολογικό κλειδί, ξεσκεπάζει τις ως τώρα άγνωστες πτυχές του Ύ΅νου.
Εδώ, στο ΅ύθο αυτό, έχου΅ε τη διαδικασία δη΅ιουργίας ΘΥΡΟΞΙΝΗΣ στο θυρεοειδή αδένα
ή Βισχιούντα Τσάκρα. Η ∆ή΅ητρα είναι η ορ΅όνη τυροσίνη. Η τυροσίνη, ξέρου΅ε, κατεβαίνει
από την υπόφυση 'Αζνα Τσάκρα-, και φτάνει στο θυρεοειδή αδένα. Αυτός εκπροσωπεί το
ανάκτορο της Ελευσίνας ΅ε τους δύο κλάδους, δηλ. το λατινικό V, (Visiouda), που
αντιστοιχούν στον Κελεό (άρρενα), και στην Μετάνειρα (θήλεια).
Αφού φτάσει η τυροσίνη στον Θυρεοειδή αδένα, ενώνεται ΅ε τα αποθηκευ΅ένα ΅όρια ιωδίου.
'Ετσι παράγεται η θυροξίνη, ορ΅όνη απαραίτητη στον ΅εταβολισ΅ό. Η ∆ή΅ητρα κατεβαίνει
από την Κρήτη (Κεφαλή - Υπόφυση ) και γίνεται ΤΡΟΦΟΣ του ∆η΅οφώντα. Πρόκειται για την
αποκάλυψη ΅έσα στον Ύ΅νο της διαδικασίας, ΅εταβολισ΅ός - θρέψη, που πρωτοστατεί η
Τυροσίνη για την δη΅ιουργία της Θυροξίνης. Η αλληγορική καύση, συ΅βολίζεται ΅ε την κάθε
βραδινή καύση του ∆η΅οφώντα από την Θεά.
'Οταν η τυροσίνη επιτελέσει την ένωση ΅ε το αποθησαυρισ΅ένο ιώδιο του θυρεοειδούς, ο
αδένας (΅ε την Μετάνειρα εκπρόσωπο) ε΅ποδίζει τη ∆ή΅ητρα να ενώνεται ΅ε το ιώδιο, αφού
η ακατάσχετη κάθοδος τυροσίνης δη΅ιουργεί τον υπέρ-θυρεοειδισ΅ό. 'Ετσι ο Ύ΅νος
παριστάνει την Μετάνειρα να ανακόπτει το έργο της ∆ή΅ητρας.
Μονολότι, ο΅ολογου΅ένως επιγρα΅΅ατικά τα σχόλια αυτά, νο΅ίζου΅ε ότι ΅πορούν να
αποδείξουν τι είναι δυνατόν να αλληγορούν οι απλησίαστοι αυτοί Αρχαίοι Ελληνικοί στίχοι και
η Παράδοση. Στα χέρια του κάθε ειλικρινούς ερευνητή είναι τα κλειδιά του συ΅βολισ΅ού και
του αποσυ΅βολισ΅ού των ΅ύθων.
Συγγραφέας: Χάρης Μπαλόγλου
πηγη :
http://tektonismos.blogspot.com/
