Τι «αποτελέσματα» προσδοκούμε από τον Διαλογισμό? Ανάλογα με την απάντηση που δίνουμε σε αυτό το ερώτημα, καταλήγουμε και σε διαφορετικό «Μοντέλο Διαλογισμού».
Υπάρχουν άνθρωποι που έφτασαν σε ασύλληπτα ύψη Πνευματικότητας με την Περισυλλογή (Διανοητικός Διαλογισμός) όπως ο Σωκράτης. Ακόμη και σε αυτούς όμως, υπήρχαν περιπτώσεις που έπεφταν σε «Έκσταση». Τι να συνέβαινε άραγε μέσα του όταν επί ώρες είχε ξεχάσει εκείνο το Συμπόσιο και στέκονταν σε μια γωνιά κάποιου δρόμου, «αποσβωλομένος», «χαμένος στον κόσμο του», σαν να μην υπήρχε κανείς γύρω του?
Τι βίωνε άραγε εκείνη τη στιγμή ο Σωκράτης? Κάποιες φιλοσοφικές συνειδητοποιήσεις διανοητικού επιπέδου? Ή μήπως , κάποια απροσδιόριστα μυστικιστικά συναισθήματα και γνώσεις υπερβατικού επιπέδου?
Αυτό που «βίωνε» εκείνη την στιγμή ο Σωκράτης, ανήκει στον «Διανοητικό Διαλογισμό» ή στον «Υπερβατικό Διαλογισμό» άραγε?
Ή μήπως, σε έναν «συνδυασμό και των δύο»?
Αλήθεια, τί είναι αυτό που διαχωρίζει σε δύο μεθόδους διαλογισμού, σε περισυλλογή και σε έκσταση;
Μήπως έχουμε διαχωρίσει τεχνικά και έχουμε αποδώσει ως κάτι διαφορετικό, απλά μια πιο προχωρημένη βαθμίδα διαλογισμού;
Στο Ζεν, η περισυλλογή κατά την διαδικασία των ασκήσεων, ρητά μας αναφέρει ότι η κατάσταση της βαθιάς περισυλλογής (διανοητικού διαλογισμού που αναφέρει ο αδελφός Avaris), είναι το τελευταίο στάδιο -και το ζητούμενο όλης της ασκητικής διαδικασίας- όπου ο διαλογιζόμενος φτάνει και ουσιαστικά απομονώνεται πλήρως από τα εξωτερικά ερεθίσματα, οπότε φαίνεται τελείως "απομονωμένος", "χαμένος στον κόσμο του", "σαν να μην υπάρχει κανείς γύρω του", όπως αναφέρεται για τον Σωκράτη.
Γιατί αυτή η κατάσταση ονομάζεται "έκσταση;".
Η έννοια της λέξης "έκσταση", σημαίνει "εκτοπισμός", απομάκρυνση", "θάμπωμα", "έκπληξη", "σύγχυση", "παραφροσύνη".
Είναι ουσιαστικά μία κατάσταση που το υποκείμενο απομακρύνεται και εκτοπίζεται από την ΕΔΩ πραγματικότητα, εκπλήττεται και θαμπώνεται από την "όραση" μιας φανταστικής πραγματικότητας, ο νους συγχίζεται και τελικά επέρχεται η παραφροσύνη.
Αμφιβάλλω αν αυτό έκανε ο Σωκράτης !!!
Αμφιβάλλω ακόμα αν κάποιος σώφρων και αληθής διδάσκαλος, θα δίδασκε τεχνικές φυγής από την εδώ πραγματικότητα, άσχετα αν η αντίληψή μας για την απτή πραγματικότητα είναι κατά κανόνα ελλειπής και λανθασμένη.
Οι ενασχολούμενοι με την Αστρολογία θα σκέφτονται αμέσως τα "ψαράκια" και την ευκολία που τα χαρακτηρίζει να υπερίπτανται στα σύννεφα και να έχουν σε ευχρηστία την "φυγή". Ποσειδώνας γαρ.
Σε Ποσειδώνιους φαντασιακούς κόσμους ατυχώς στοχεύουν, όχι μόνον οι ναρκωμανείς αλλά και όλα τα δόγματα.
Η νουθεσία των δογμάτων, απαξιώνοντας την ίδια την ζωή, διαστρέβλωσε την ίδια την γνώση (πλάνη = Ποσειδώνας ), αντιστρέφοντας τους κόσμους.
Τον φαντασιακό κόσμο της φυγής, τον αναγορεύσαν ως πραγματικό και αποδώσαν με ευκολία τον χαρακτηρισμό, ψεύτικος, απάτη, πλάνη, μάγια, καθαρή φαντασία, στον υπαρκτό κόσμο της δημιουργίας.
Από εκεί αρχίζει και ο πρώτος διαχασμός ως προς το τι είναι αλήθεια και τι πλάνη.
Το θάμπωμα και η έκπληξη που είναι τα στοιχεία της έκστασης, μαζί με την απόλυτη ελευθερία της φαντασίωσης, είναι τα συστατικά που παγιδεύουν τους δυστυχείς που αδυνατούν να εργαστούν στην σκληρή ομολογουμένως πραγματικότητα της ζωής.
Οι ίδιες οι θρησκείες μάλλιστα, αλλά εσχάτως και εσωτερικές ιδεολογίες οι οποίες εζήλωσαν την δόξα των εκκλησιών, παροτρύνουν και παρασύρουν αθώους, προσηλυτίζοντας, πλάθοντας και παράγοντας καινούρια θύματα των πλανών τους.
Η βάση της παγίδας που έντεχνα στήνεται, είναι ένας φαντασιακός παράδεισος όπου ένας πατέρας φροντίζει για τα ανώριμα και τα ανεύθυνα παιδάκια, τους παρέχει όλα τα αγαθά πλουσιοπάροχα, τους ικανοποιεί όλες τις επιθυμίες τους, τους καλύπτει όλες τους τις ανάγκες και μάλλιστα -ως παντογνώστης- προτού ακόμα εμφανιστούν οι ανάγκες, χαρές, τραγούδια, απολαύσεις είναι στο καθημερινό πρόγραμμα του παραδείσου.
Και ο καλός αυτός πατέρας, τίποτα δεν ζητάει, απλά μόνον να τον σεβόμαστε και να τον πιστεύουμε...
Και τα ανεύθυνα και ανώριμα παιδάκια που δυσανασχετούν με τις υποχρεώσεις που συνοδεύει η ενηλικίωση,
συναισθηματικά προσκολημμένα στην νηπιακή ηλικία, ονειρεύονται την πατρική εστία που όλα τα παρείχε ο πατέρας, απαιτώντας απλά σεβασμό και τυφλή υπακοή σε αυτόν.
Δυστυχώς, αυτή η ψυχολογική κατάσταση της νοσταλγίας της ασφάλειας της πατρικής εστίας και του παλιμπαιδισμού προς την οκνηρία και την χαρισματική απόκτηση και απόλαυση των αγαθών, που λίγο πολύ είναι χαραγμένη μέσα σε κάθε άνθρωπο, στήνει το δίχτυ στον κάθε ανυποψίαστο και τον παγιδεύει στην πλάνη ενός τέτοιου φαντασιακού κόσμου, για χάρη του οποίου, σπεύδει να θυσιάσει τον παρόντα κόσμο.
Κορωνίδα στις παγίδες που στήνονται είναι η διαδικασία της έκστασης.
Μια τέλεια τεχνική εκτόπισης και απομάκρυνσης, που με εκθαμβωτικές εκπλήξεις, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην σύγχηση και στην παραφροσύνη...
Υ.Γ. : ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ. ΔΟΣΕΙΣ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ...ΑΠΟΧΩΡΉΣΕΤΕ ...
