Αποστολέας Θέμα: Η Δύναμη του Λόγου  (Αναγνώστηκε 4957 φορές)

Avaris

  • ΑΜΡΑ - Φίλος(Δ)
  • ***
  • Μηνύματα: 1.254
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Η Δύναμη του Λόγου
« στις: Ιουνίου 21, 2007, 12:31:32 »
Ο Λόγος είναι Δύναμη.

Αναμφισβήτητα.

Ο Λόγος μπορεί να προκαλέσει πόλεμο.

Ο Λόγος μπορεί να γαληνέψει Ψυχικές καταιγίδες. Να γιατρέψει πάθη και πληγές.

Κι όμως, ένα τόσο ισχυρό όπλο είναι διαθέσιμο στον καθένα.

Τραγικό Κοσμικό παράδοξο?

Ή μήπως η μέγιστη απόδειξη της Ελεύθερης Βούλησης?

Σαν να λέει δηλαδή, ο Θεός :

"....Εγώ προσφέρω σε όλους σας το ίδιο εφόδιο. Το οποίο μπορεί να κάνει εξίσου καλό και κακό. Εσείς όμως θα αποφασίσετε πως θα το χρησιμοποιήσετε...."

Ο ίδιος ο Λαός αναγνώρισε την ανυπέρβλητη Δύναμή του μέσω της εκφραστικότατης παροιμίας :

"....Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει...."...


Ένας δεινός ρήτορας μπορεί να καθοδηγήσει την συμπεριφορά εκατομμυρίων ατόμων προκαλώντας "σοβαρά κοινωνικά αποτελέσματα" προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Ένας καθημερινός μέσος άνθρωπος, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και πνευματικά εφόδια, μπορεί με τον λόγο του μέσα στην ίδια μέρα να πληγώσει, να προκαλέσει μίσος, χαρά, γέλιο,κλάμα, οδύνη, ευτυχία, αδιαφορία, ενόχληση, περιέργεια και χίλια δυο συναισθήματα.

Άλλα δημιουργικά, άλλα "δυσάρεστα" και "δυσαρμονικά".

Το ίδιο το "φιλοσοφημένο άτομο" γνωρίζει την άλλη παροιμία - που πάλι ο Λαός έχει γεννήσει:

"...Βούτα την γλώσσα σου στο μυαλό σου προτού μιλήσεις...."...


Και προσπαθεί να το κάνει βίωμα και καθημερινή πράξη.

Είναι διάσημη η "Πυθαγόρεια Σιωπή" επίσης.....

Εαν δεν ήταν "έτοιμος" ο Μαθητής δεν είχε δικαίωμα λόγου.....

Γιατί ούτε αυτά που θα έλεγε θα ήταν "ορθά", ούτε ο τρόπος που θα τα έλεγε θα ήταν "ορθός", ούτε ο χρόνος που θα επέλεγε να τα πει θα ήταν "ορθός"....

Κατηγορήθηκαν γι' αυτό ουκ ολίγες φορές.

Αλλά έχει και μια Λογική βάση η τεχνική τους και η εμμονή τους σε αυτήν την οποία φυσικά χρησιμοποιούν ακόμη και σήμερα διάφορα Τάγματα.

Ακόμη και μέσα στα Fora γίνονται εμφανείς οι "συνέπειες" της "Εκφοράς του Λόγου".....

Μια "γόνιμη εκφορά" γονιμοποιεί την σκέψη του άλλου.....

Μια "δυσάρεστη", μη μετρημένη, μη καλοζυγισμένη, "δυσαρμονική" γενικώς "εκφορά Λόγου" μπορεί να προκαλέσει "ολοκαύτωμα"....

Πόσο όμως μπορούμε να επιβάλλουμε μια "Καλοζυγισμένη Σιωπή στη ζωή μας και στον Λόγο μας"?

Μήπως τελικά αντί ο άνθρωπος να "βάζει χαλινάρι στο Λόγο του", είναι ο ίδιος "Υποχείριο του ίδιου του Λόγου" του?

Ξεχνώντας φυσικά πως "Λόγος που ξεστομίθηκε, δεν γυρνάει πίσω".....

Είναι απίστευτο το πόσες παροιμίες έχουν βγει γι' αυτό το θέμα!!!!

Κι αυτό γιατί είναι άκρως αντιληπτή και φανερή τοις πάσι η σοβαρότητα του θέματος, πλην όμως, είναι σαν ο "Λόγος" του ανθρώπου να έχει δική του Νοησιαρχία, δική του πρωτοβουλία που προσπερνάει με ευκολία τις όποιες απόπειρες "Λογικής εγκράτειας" του ατόμου.

Κι όμως....

Μήπως τελικά, αυτή ακριβώς είναι η "κυριώτερη μάχη του Έννοου ατόμου" που θέλει να λέει πως αναζητά την Εσωτερική Ατραπό?
« Τελευταία τροποποίηση: Ιουνίου 21, 2007, 12:33:15 από Avaris »
Avaris
Veritas Vos Velirabit

Ingmar

  • Μηνύματα: 21
  • Karma: 0
  • Επισκέψου την εσώτερη Γη-Αναδυόμενος βρες το Φως
    • Προφίλ
    • E-mail
Απ: Η Δύναμη του Λόγου
« Απάντηση #1 στις: Ιουνίου 21, 2007, 15:57:00 »
Μήπως τελικά, αυτή ακριβώς είναι η "κυριώτερη μάχη του Έννοου ατόμου" που θέλει να λέει πως αναζητά την Εσωτερική Ατραπό?

Ναι,πιθανόν...

Από τη στιγμή που είμαστε προφανώς ελ-λογα όντα και όχι μη-ελ-λογα όντα (όπως φερ είπειν τα ζώα,σκυλιά,κτλ.)και μπορούμε να επηρρεάζουμε καταστάσεις του πλανήτη μας (ε,εδώ που...φτάσαμε και καταφέραμε περίφημα να δημιουργήσουμε φαινόμενα θερμοκήπιου... >:( :-[) είναι λογικό να μην μας αφήνουν αδιάφορους τέτοιοι αυτονόητοι προβληματισμοί και διαπιστώσεις (ή μήπως όχι τόσο αυτονόητοι;).

Άλλωστε, άλλη μια σπουδαιότητα του Λόγου,φαίνεται από τη σημασία που του δίνουν οι Καμπαλλιστές-τονίζουν ιδιαίτερα αυτό: "...και φύσηξεν ο Ον τον πλασμένο πηλό με Ιερά Λέξη και δημιουργήθηκε ο άνθρωπος με το όνομα Αδάμ..."
V.I.T.R.I.O.L.

Avaris

  • ΑΜΡΑ - Φίλος(Δ)
  • ***
  • Μηνύματα: 1.254
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Η Δύναμη του Λόγου
« Απάντηση #2 στις: Ιουνίου 22, 2007, 20:17:50 »
Επιπροσθέτως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει η "Απόκρυφη Πλευρά" του Λόγου.

Ο ίδιος ο Λόγος είναι "Δονήσεις".....

Και επιφέρει "ανάλογα αποτελέσματα" κάθε φορά - αναλόγως πάντα με το πως θα χρησιμοποιηθεί.....

Η διαφορά μεταξύ του "απαίδευτου" και του "εκπαιδευμένου" (Εκ)Φορέα του Λόγου, είναι πως ο πρώτος, μέσω της "αψυχολόγητης" χρήσης του Λόγου δημιουργεί ένα "χάος" γύρω του.....

Ενώ, αντιθέτως, ο "εκπαιδευμένος" (Μυημένος) σεβόμενος αυτήν ακριβώς την "Απόκρυφη Ισχύ του Λόγου" και γνωρίζοντας τον "χειρισμό" της, αποφεύγει να δημιουργήσει αυτό ακριβώς το χάος....η Δράση του (όσον αφορά στη χρήση του Λόγου) στρέφεται προς την Δημιουργία Θετικών και μόνον αποτελεσμάτων στον περίγυρό του και συνεπώς στο Σύμπαν - όντας αναπόσπαστο τμήμα του ο ίδιος....

Ουσιαστικά, γνωρίζει πως μια απο τις "Απόκρυφες ιδιότητες" του Λόγου είναι η άκρως "Μυητική του Φύση" ως "εργαλείο" ικανό να "δημιουργήσει/επιφέρει" τις "κατάλληλες ψυχικές καταστάσεις" (στον Δέκτη του Λόγου) που θα οδηγήσουν στην "Μύηση" (του Δέκτη) εφόσον φυσικά ο δεύτερος είναι "γόνιμος", "θετικός"  και "επιδεκτικός".....

Ο Λόγος, φυσικά, ούτως ή άλλως έχει "Μυητική Φύση"....

Η "ειδοποιός διαφορά" όμως, μεταξύ "απαίδευτου" και "Μεμυημένου" (χειριστή του Λόγου) είναι πως ο "απαίδευτος" θα δημιουργήσει μεν συνθήκες Μυήσεως γύρω του πλην όμως "αψυχολόγητες" και "ανεξέλεγκτες"....

Το "βάρος" έτσι, "πέφτει" στον "Δέκτη" του Λόγου να "αντιληφθεί" - μέσα απο το "Χάος" - την Μυητική Φύση του Λόγου και των "Ψυχικών καταστάσεων" που αυτός (ο Λόγος)  δημιουργεί και να τις "απορροφήσει κατάλληλα" ....δηλαδή, να τις "μεταστοιχειώσει" καθώς πρέπει "μέσα στον ψυχισμό του" ώστε να αποκομίσει τα Δώρα της Μύησης....

Αντιθέτως απο τον "Μεμυημένο" που θα δημιουργήσει μεν κι αυτός γύρω του "Συνθήκες Μυήσεως" πλήν όμως με απόλυτη "επίγνωση" και "απολύτως ελεγχόμενες" και "στοχευμένες σε συγκεκριμένους Στόχους Μύησης".....

Έτσι, "πλέκοντας τον κατάλληλο ιστό Μύησης" γύρω απο τον "Νεόφυτο" - σε επίπεδο πάντα χρήσεως Λόγου που θα δημιουργήσει τις "κατάλληλες Ψυχικές καταστάσεις -  θα ελέγχει ανά πάσα στιγμή όλο τον Μηχανισμό της Μύησης προστατεύοντάς τον απο αχρείαστους και ανώφελους κινδύνους Ψυχικών Παρεκτροπών και παρερμηνειών που απλώς θα αποπροσανατόλιζαν τον Νεόφυτο....

« Τελευταία τροποποίηση: Ιουνίου 22, 2007, 20:42:47 από Avaris »
Avaris
Veritas Vos Velirabit

Ingmar

  • Μηνύματα: 21
  • Karma: 0
  • Επισκέψου την εσώτερη Γη-Αναδυόμενος βρες το Φως
    • Προφίλ
    • E-mail
Απ: Η Δύναμη του Λόγου
« Απάντηση #3 στις: Ιουνίου 25, 2007, 18:11:04 »
όντως:"ο Λόγος έχει μια Μυητική Φύση".Ακριβώς όπως το είπες.

Όμως,αυτός ήταν πρωτού εκπέσει εντελώς σε μια "βέβηλη" κατάσταση. Πρίν χάσει την πνευματική υποστασή του και πάρει τη θέση του στην υλική υποκειμενικότητα,εντός ενός πεπερασμένου αβάσταχτου καθεστώτος που ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του:ακόμα και τον ίδιο τον άνθρωπο...

Γι αυτό,για πολλά χρόνια(δηλ....αιώνες πλέον!)μετά την κατάρρευση των αρχαίων πολιτισμών αυτών,που ανέδειξαν εκείνον τον πνευματικό Λόγο σε όλο του το μεγαλείο(π.χ.Αίγυπτος,Ελλάδα,Μεσοποταμία),η ανθρωπότητα απώλεσε πλέον την πολυποθητή επαφή με τη θεία Φλόγα(για μερικούς:"θείος σπινθήρας"-κατ'άλλους "Ναός της Καρδιάς")και υπέπεσε σε μια εξελιγμένη τεχνικά φύση μεν,σε βάρβαρη αντι-πνευματικότητα δε των κοινωνιών...

Ουσιαστικά,δουλειά και πόθος (ή άλλως:η επιθυμία)των φωτισμένων/αφυπνισμένων πνευματικά και ψυχικά ανθρώπων,είναι αυτή ακριβώς η επ-ανακάλυψη του "θείου σπινθήρα" εντός μας.

Το ερώτημα-διαχρονικό μεν,βασανιστικό δε-παραμένει:μπορούμε να ξαναβρούμε ό'τι οι προγονοί μας απώλεσαν με δική τους υπατιότητα; Με ποιόν τρόπο; Ποιός είναι ο ορθός Δρόμος του Λόγου,η ενδεικνευόμενη οδός;

Πως μπορούμε να εννοήσουμε -και ασφαλώς να βιώσουμε- τις δονήσεις του Λόγου; (φυσικά,δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί κάτι τέτοιο στο παρόν φόρουμ,ας μη ξεχνάμε τι εστί βίωμα.)

Πως ο μυημένος χαλιναγωγεί το "ανεξέλεγκτο";

π.χ.Ο Χ.Λ.Σπένσερ μας πρότεινε και μας έδειξε τον τρόπο.Δεν ζει -σαρκικώς-αναμεσά μας ίσως. Ζεί όμως μέσω των βιβλίων του. Το πνεύμα του είναι αναμεσά μας. Μετενσαρκωμένο. Αναλλίωτο.Μας δείχνει όλον αυτόν τον καιρό,τον δρόμο. Θα τον ακολουθήσουμε,ή θα συνεχίσουμε τα οικτρά λάθη των (μη πνευματικών) προγόνων μας,με όλες τις φοβερές συνέπειες που συνεπάγεται μια τέτοια στάση;

Η επιλογή εξαρτάται από μας. Είναι στα χέρια μας. Και ο Λόγος;

Μπροστά μας...σε έναν δύσβατο και γεμάτους παγίδες δρόμο.

Ας το τολμήσουμε. Ας τον βρούμε...



V.I.T.R.I.O.L.

Παύλος Β.

  • UnderConstruction
  • Μηνύματα: 572
  • Karma: 0
    • Προφίλ
    • E-mail
Απ: Η Δύναμη του Λόγου
« Απάντηση #4 στις: Ιουνίου 26, 2007, 23:05:06 »
Αν και ο Δ. Σαββόπουλος έλεγε πως ο Λόγος είναι η ανώτερη μορφή έκφρασης του ανθρώπου, ωστόσο υπάρχει ένα σημείο που ο ίδιος ο Λόγος ως εκφραστική μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων αδυνατεί να παραστεί ικανός να ανταποκριθεί στην λειτουργία του. Αυτό συμβαίνει επειδή η γλωσσική εκφορά του Λόγου απευθύνεται κατ' εξοχήν στην διανοητική λειτουργία των ανθρώπων η οποία, ναι μεν είναι η πλέον απαραίτητη για την επικοινωνία τους αλλά αδυνατεί να φτάσει στο συναίσθημα. Μέχρι τώρα, η ανικανότητα της γλώσσας των ανθρώπων να περιγράψουν το συναίσθημα, καλυπτόταν ικανοποιητικά από την Τέχνη. Ένας πίνακας ζωγραφικής ή ένα μουσικό έργο, μπορούσε ευκολότερα να φτάσει στο συναισθηματικό κέντρο ενός ανθρώπου και να εξηγήσει όσα η γλώσσα δεν μπορούσε. Η απομόνωση των ανθρώπων και η απόκλιση των μεταξύ των σχέσεων όμως, έκανε ακόμη και την Τέχνη αδιάφορη απέναντί τους, μετατρέποντάς την σε ένα τυποποιημένο δημόσιο θέαμα που εξυπηρετεί πάσης φύσεως σκοπιμότητες. Σχεδόν τίποτε πλέον δεν μπορεί να φτάσει σ' αυτό που ο Τομ Ρόμπινς ονομάζει “σιωπηλές ζώνες” των ανθρώπων.

Παρ' ότι το γεγονός πως η ζωή και η φύση εμπεριέχουν το φαινόμενο της κβαντικής αντιστρεψιμότητας, οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν καμία σχέση μεταξύ του αέναου “γίγνεσθαι” με τον μονόδρομο ενός συλλογιστικού συμπεράσματος. Θεωρούν πως αν τα πράγματα είναι “έτσι”, τότε δεν μπορούν να είναι “αλλιώς”. Αποφασίζουν να αποδώσουν τον χαρακτηρισμό “καλός” σε έναν άνθρωπο, χωρίς να συνειδητοποιούν πως αυτομάτως – όταν το κάνουν, την ίδια στιγμή - αποδίδουν και τον χαρακτηρισμό “κακός” σε κάποιον άλλον.

Η κατασκευή της Ελληνικής Γραμματείας αλλά και των γλωσσικών μορίων της είναι σύμφωνη με την Αριστοτελική Σκέψη και την Αρχή του Αποκλειόμενου Τρίτου που λέει πως μεταξύ δύο αντιφατικών εννοιών, μπορεί να ισχύει ή η μία, ή η άλλη και πως είναι αδύνατο να συμβαίνει το ταυτόσημο των εννοιών. Κατά συνέπεια, ένας άνθρωπος που ενεργεί “παρανόμως” της προαναφερθείσας αρχής, είναι πολύ εύκολο να χαρακτηριστεί παρά του Λόγου, δηλ. παράλογος. Η Τέχνη αποτελεί ένα είδος καμουφλάζ αυτού του αλογήματος, προσφέροντας έργα που “σοκάρουν” την διανοητική λειτουργία των ανθρώπων, αλλά συνάμα προκαλούν και τον θαυμασμό τους.
"πιστεύω στην καρδιά του ανθρώπου, το χωματένιο αλώνι, όπου μέρα και νύχτα παλεύει ο ακρίτας με το θάνατο."

Παύλος Β.

  • UnderConstruction
  • Μηνύματα: 572
  • Karma: 0
    • Προφίλ
    • E-mail
Απ: Η Δύναμη του Λόγου
« Απάντηση #5 στις: Ιουνίου 26, 2007, 23:37:49 »
Παράθεση
Πως μπορούμε να εννοήσουμε -και ασφαλώς να βιώσουμε- τις δονήσεις του Λόγου;

Συγκεκριμένος τρόπος δεν υπάρχει. Υπάρχει μονάχα του καθενός ο τρόπος, ο οποίος μπορεί να φαίνεται διάφορος των άλλων, ως αποτέλεσμα όμως οδηγεί σε μια καθολική και μοναδική Αλήθεια.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να δούμε τις λέξεις λίγο διαφορετικά. Για παράδειγμα, πολύ συχνά στον λόγο μας χρησιμοποιούμε την έκφραση "Η αλήθεια είναι ... κτλ, κτλ, κτλ". Λέμε δηλ. "Η αλήθεια είναι πως με έδιωξαν από το φόρουμ αλλά ξέρω πως λένε ψέμματα". Νομίζουμε πως όταν πούμε "η αλήθεια είναι ... κτλ, κτλ, κτλ", αναφερόμαστε μονάχα στην δική μας αλήθεια, μια αλήθεια υποκειμενική, μια αλήθεια που δεν ισχύει για κάποιον άλλον. Αυτό είναι λάθος. Εξηγούμαι :

Κατ' αρχήν, στην ζωή, στην ύπαρξη, δεν υπάρχει "είναι". Αν "τα πάντα ρει", που λέει ο Ηράκλειτος - αλλά το λέει και μια δασκάλα γνωστή μου (που περνιέται δηλ. για δασκάλα αλλά είναι μεγάλη μούφα, τέλος πάντων) - αν το "τα πάντα ρει" του Ηράκλειτου ισχύει, τότε τίποτε δεν είναι "είναι". Όλα είναι γίγνεσθαι. Το "είναι" το χρησιμοποιούμε απλώς στον λόγο μας, κι αυτό είναι η πηγή του "κακού". Αν κάτι "είναι", τότε είναι τελειωμένο, αποκρυσταλλωμένο, τέλειο δηλ. Αν κάτι "γίνεται", τότε διαρκώς αλλάζει, μετουσιώνεται, είναι ζωντανό, δεν τελείωσε, είναι "αθάνατο".

Βλέπουμε ήδη, από την πάνω παράγραφο, πως δεν μπορούμε να εκφραστούμε διαφορετικά, αν δεν πούμε "είναι". Αυτό το "είναι" γίνεται η παγίδα μας. Ακριβώς δηλ. όπως λέμε "η αλήθεια είναι ... κτλ, κτλ, κτλ", νομίζοντας πως μιλάμε μονάχα για κάτι υποκειμενικό. Εκείνη την στιγμή λέμε την Αλήθεια , την μοναδική αλήθεια, την μία και πεντακάθαρη, παρόλο που φαινομενικά νομίζουμε πως αναφερόμαστε σε κάτι δικό μας. Και το λέμε με πάρα πολύ απλό τρόπο, σχεδόν ασυνείδητο.

Π.χ η αλήθεια είναι πως το αυτοκίνητό μου χρειάζεται πλύσιμο. Σ' αυτήν την πρόταση, δεν υπάρχει ψέμα. Το ψέμα δημιουργείται από το πως θα εννοηθεί αυτή η πρόταση από τον ακροατή ή τον αναγνώστη. Αν ο ακροατής - αναγνώστης δεν κάνει κανέναν συνειρμό, νοητικό δηλ. τότε η αλήθεια ειπώθηκε , τυπώθηκε και δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν αρχίζουν οι νοητικοί συνειρμοί. Αυτοί θα δημιουργήσουν απορίες του στυλ "μα καλά, τόσο βρώμικο είναι ;" και τέτοια.

Ο Λόγος όμως γίνεται και λογική, όταν το «λογικό» εμπεριέχει ενοποιημένα το αληθές και το ψεύδος του ιδίου του. Μια τέτοια λογική, έχει αποδεσμευτεί από την δυαδικότητά της και το αντιληπτικό της πεδίο, μπορεί να καταλάβει το «καθολικό» που αναφέρει ο Ηράκλειτος, γιατί το «καθολικό» συμπεριλαμβάνει αλήθεια και ψεύδος.

Ο Λόγος μπορεί επίσης να γίνει και ομιλία, όταν η ελεύθερη πια λογική είναι πλέον ικανή να παράγει ομιλία που θα συμπεριλαμβάνει, γλωσσικά πλέον, το «καθολικό». Μια τέτοια ομιλία, εμπεριέχει από μόνη της το δίκαιο του λόγου της, αφού νομοτελειακά αποδέχεται τον Λόγο ως «ες αεί» μορφή ορισμού του παντός. Επίσης, η κατʼ αυτόν τον τρόπο έκφραση του Λόγου, μπορεί να παρουσιάζει ταυτοχρόνως το αληθινό και το ψεύτικο, ή να τροποποιεί τον χαρακτήρα του εκφραστή της σύμφωνα με την κοινή λογική των υπολοίπων. Η ενέργεια που παράγει μια εκφραστική συμπεριφορά τέτοιου είδους, άλλοτε εκλαμβάνεται ως θετική, άλλοτε ως αρνητική, αναλόγως της αντιληπτικής ικανότητας του προσώπου στο οποίο κοινοποιείται και συχνά παρερμηνεύεται ως μορφή ανισορροπίας που διέπει τον εκφραστή της. Ο γνώστης και ο κάτοχος του Λόγου, έχει συνειδητά πλέον στα χέρια του, ένα εργαλείο, που μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως εκείνος επιθυμεί, όποτε εκείνος επιθυμεί, κάνοντας τον συνομιλητή του να υποθέσει πως «κάτι δεν πάει καλά μʼ αυτόν», όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης για τον Ηράκλειτο.

Οι ομάδες που ασχολούνται με την έρευνα του Λόγου κατά Ηράκλειτο, εστιάζονται στο να μελετούν την φύση της Ελληνικής Γραμματείας, αρχίζοντας ουσιαστικά από το να μαθαίνουν το ελληνικό αλφάβητο σαν τα παιδιά που πηγαίνουν στην πρώτη τάξη του Δημοτικού. Διδάσκονται από την αρχή τα ρήματα, τα ουσιαστικά, τα σημεία στίξης, όλα τα συστατικά του λόγου και της γλώσσας και εμπλουτίζουν διαρκώς το λεξιλόγιο τους με «ενεργειακά» ικανές λέξεις που στοχεύουν ακριβώς στο να παράγουν εννοιολογική αναταραχή σε όσους παρερμηνεύουν τον Λόγο. Μελετούν την αντιστοιχία της φυσικής αλήθειας με αυτήν του Λόγου και εργάζονται στο να παράγουν με την έκφρασή τους, παιχνιδιάρικα αινίγματα που οφείλουν όσοι ενδιαφέρονται για την αλήθεια, να επιλύσουν από μόνοι τους γιατί αυτό είναι που ουσιαστικά θα αποδεσμεύσει την κοινή λογική τους από την δυαδικότητα και θα κάνει το πεδίο αυτής τόσο ελεύθερο ώστε να μπορεί να δεχτεί το «καθολικό». Αφιερώνουν ώρες μελετώντας τον κατά Ηράκλειτο Λόγο και οι μαθητές τέτοιων ομάδων είναι ικανοί να στέκονται σε μια λέξη που αναφέρεται σε κάποιο απόφθεγμά του, για μέρες, παραθέτοντας κείμενα και προσωπικούς στοχασμούς που φαινομενικά σε κάποιον άλλον, θα φανούν άσχετα στο σύνολό τους. Η διαδικασία μιας τέτοιας «μυητικού» χαρακτήρα προσπάθειας, έχει ως αποτέλεσμα την άριστη χρήση του Λόγου, που μπορεί άλλοτε να είναι συγκινησιακός, άλλοτε επιθετικός, άλλοτε παρηγορητικός, άλλοτε αδιάφορος, άλλοτε μυστικοπαθής, άλλοτε ανισόρροπος, και άλλοτε, όλα τα παραπάνω, μαζί και ταυτοχρόνως.

Τώρα, η αλήθεια είναι πως ζεστάθηκα και πάω για ένα κρύο ντουζ.

Ciao Ροδόπουλοι ...
« Τελευταία τροποποίηση: Ιουνίου 26, 2007, 23:40:17 από Παύλος Β. »
"πιστεύω στην καρδιά του ανθρώπου, το χωματένιο αλώνι, όπου μέρα και νύχτα παλεύει ο ακρίτας με το θάνατο."