Αποστολέας Θέμα: Νέα Ακρόπολη  (Αναγνώστηκε 217119 φορές)

γαραντζώτης γιάννης

  • Μηνύματα: 67
  • Karma: 0
    • Προφίλ
    • E-mail
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #30 στις: Οκτωβρίου 06, 2013, 19:35:28 »
Αγαπητέ Γιάννη,

για να μην σε κουράζουμε και τα λες από την Αρχή, αν έχεις κάποια λίνκς να προσθέσεις, όπου έχεις γράψει στο παρελθόν, η κατάθεσή σου, αυτή είναι πολύτιμη, για την έρευνα, και την κατανόησή μας...

http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?t=2309&postdays=0&postorder=asc&start=0


Θα ήθελα να ρωτήσω, αν έφτιαχνες μία Σχολή πως θα την έφτιαχνες, που δεν θα είχε τα αρνητικά της Ν.Α.?
Τι θεωρείς πως λείπει από την Κοινωνία, και χρειάζονται οι άνθρωποι, έτσι ώστε να βοηθηθούν?


Αγαπητή Rose, ήλθε η ώρα, μετά από όσα παρέθεσα πιο πάνω, να απαντήσω σε αυτή σου την δημοσίευση.
Πράγματι,  το λινκ που μας μετέφερες από το φόρουμ filosofia.gr είναι αρκετά καλό για να μπει στο νόημα κάποιος του τι είναι η Νέα Ακρόπολη
Δυστυχώς, μετά από απειλές από την Ν.Α. για μηνύσεις αφαιρέθηκαν κάποια κομμάτια και φωτογραφίες και το θέμα κλειδώθηκε.
Πιστεύω πως και εσείς, πολύ σύντομα, θα έχετε μια παρόμοια εμπειρία.

Σε σχέση τώρα με το δεύτερο ερώτημά σου, σου λέω πως δεν είναι ούτε ζήτημα τύχης, ούτε και αδυναμίας που δεν έφτιαξα μια άλλη σχολή αφότου έφυγα από την Ν.Α.
Ήταν καθαρά θέμα επιλογής.
Ένα μόνο σου λέω, σαν παράδειγμα, για να καταλάβεις καλύτερα την απόφασή μου.
Έστω πως, μέσα στα επόμενα 20 χρόνια που έφυγα από την ΝΑ, ίδρυα π.χ το Νέο Θεμέλιο και άρχιζα να διδάσκω στους υποτιθέμενους μαθητές μου αυτά που επί πολλά χρόνια θεωρούσα ως τα καλύτερα από όσα έμαθα στη Ν.Α. Ένα από αυτά θα ήταν σίγουρα για την Στωική διδασκαλία.
Πες, πες, πες, δεν θα υπήρχε περίπτωση , ούτε και να σκεφτώ, πως υπήρχε το ενδεχόμενο να ήταν λάθος η φιλοσοφία τους.
Και να που, ήλθα μετά από 21 χρόνια σκέψης και ψαξίματος, να απομυθοποιήσω και την διδασκαλία των Στωικών.
Βέβαια, θα μου πει κάποιος, πως με αυτή τη λογική και εσύ όπως και ο Σωκράτης λες πως … ένα ξέρεις ότι τίποτα δεν ξέρεις και παρ όλα αυτά διδάσκετε.
Ναι, αυτή είναι η αλήθεια. Βλέπεις, όλη η ζωή είναι ένα σχολείο.

Σε σχέση τώρα με την Τρίτη σου ερώτηση, σου λέω πως το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ.
Έντιμος άνθρωπος, είναι ο συνεπής  ( συν + επος-λόγος ) άνθρωπος.

Πρώην αρχηγός Νέας Ακρόπολης Θεσσαλονίκης

γαραντζώτης γιάννης

  • Μηνύματα: 67
  • Karma: 0
    • Προφίλ
    • E-mail
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #31 στις: Οκτωβρίου 08, 2013, 17:16:41 »
Στην ανάλυση που έκανα για τον φασισμό, μεταξύ άλλων έγραφα...  "Στην νέα αυτή κουλτούρα, προωθείται η στρεβλή αντίληψη πως ο πανθεϊσμός, ο πολυθεϊσμός και ο μονοθεϊσμός είναι ένα και το αυτό και αυτό γιατί έτσι τους βολεύει στη παρερμηνεία και παραποίηση των αρχαίων διδασκαλιών και της ιστορίας. Το σίγουρο όμως είναι πως, αν οι αρχαίοι Έλληνες, δεν είχαν πολυθεϊσμό, κατά τον οποίο οι ανθρωπόμορφοι Θεοί δεν ήταν τίποτα άλλο παρά υπεράνθρωποι με τα ίδια ελαττώματα και προτερήματα με τους κοινούς ανθρώπους, δεν θα μπορούσαν να αυτονομηθούν από την εξουσία των αντιπροσώπων των Θεών, βασιλέων τους και να τους καταργήσουν δημιουργώντας το πρώτο δημοκρατικό πολίτευμα."

Είμαι αρκετά βέβαιος πως, καμιά συγκρητιστική πίστη δεν αντέχει στην αναλυτική σκέψη.

Ως εκ τούτου θεωρώ πως είναι πολύ χρήσιμο, στο σημείο αυτό, να παραθέσω και τις σκέψεις μου για την άλλη άποψη.

Οι οπαδοί του πανθεισμού , αν και φέρονται να είναι αντίθετοι σε κάθε δογματισμό, έχουν τα δικά τους δόγματα.
Εντελώς δογματικά λοιπόν θεωρούν πως ο άνθρωπος αποτελεί μέρος του θεού. Άλλο πράγμα όμως είναι το να είσαι μέρος του θεού γιατί αυτό σημαίνει πως είσαι από την ίδια ουσία, ιδέα καθαρά πανθεϊστική και εντελώς διαφορετικό είναι το να είσαι δημιούργημα από την ενέργεια του θεού και επομένως το μόνο που να μπορείς να κάνεις είναι απλά το να έλθεις σε επαφή μαζί του και όχι να γίνεις θεός.
Πρέπει να μπορείς να ξεχωρίσεις την ουσία της Αρχής που είναι αμετάδοτη από τις ενέργειές της, που είναι μεταδοτές.
Το σύμπαν αποτελείται απ όλα τα εγώ και τα συ μαζί. Είναι σχέση.
Το εγώ λοιπόν, το συ και το σύμπαν βρίσκονται σε υποχρεωτική αλληλοπροσδιοριστική σχέση.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ποτέ σύγχυση υποστάσεων, ούτε ότι όλα είναι ΕΝΑ επειδή μετέχουν ενεργειακά στο αιώνιο ΕΝΑ και ότι όλα τα όντα είναι στιγμές του αιώνιου ΕΝΑ στο οποίο και θα επιστρέψουν για να απορροφηθούν απ Αυτό (βουδισμός).
Η θεωρία αυτή της ανακύκλησης, δηλ. στο πρώτο ΕΝΑ όπως και η θεωρία του ΕΝΟΣ και του πολλαπλού, δηλ. ότι το ΕΝΑ μοιράζεται σε πολλά είναι φανερά λαθεμένες.
Το ένα δεν μοιράζεται σε πολλά. Έχει τη δύναμη όμως, επειδή είναι η Πρωταρχή, με την ενέργειά του να δημιουργεί υποστάσεις.
Τα πάντα είναι αποτέλεσμα των ενεργειών του. Οχι όμως και της ουσίας του. Αυτό έχει μεγάλη σημασία γιατί αποκλείει τη σύγχυση. τον θεοπαντισμό.
Το ΕΝΑ ως άπειρο μετέχει δια των άμορφων ενεργειών του ενεργειακά σε όλα τα όντα. Όπως και όλα μετέχουν δια των ενεργειών του ΕΝΟΣ στο ΕΝΑ. Τίποτα όμως δεν έχει σχέση ουσίας με το ΕΝΑ. Οι σχέσεις τους είναι σχέσεις Ενέργειας και όχι ουσίας. Άλλη η ουσία της Πρώτης Αρχής, του πρώτου ΕΙΝΑΙ και άλλη η ουσία των άλλων όντων.
Αν τα όντα είχαν την ίδια ουσία με την πρώτη Αρχή και το πρώτο ΕΙΝΑΙ, τότε θα ήταν όλα πρώτη Αρχή, Πρώτο ΕΙΝΑΙ. Θα ήταν όλα ΘΕΟΣ. Θα είχαμε θεοπαντισμό.
Η συνύπαρξη λοιπόν και ο αλληλοπροσδιορισμός του Εγώ, του Συ και του Σύμπαντος, δεν σημαίνει ποτέ σύγχυση και κατάργηση υποστάσεων και ενοποίηση των πάντων κάτω από ένα πρόσωπο και από ένα ΕΙΝΑΙ. Γιατί έτσι πέφτουμε στο ά-σκοπο και α-νόητο μονοπρόσωπο όπου καταργείται η ιδιαιτερότητα του προσώπου, που έχει απόλυτη αξία, ιδιαίτερα για την έλλογη δημιουργία.
Εάν το εγώ δεν διατηρεί σαν υποκείμενο δική του υποκειμενική υπόσταση και συνείδηση, δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει και αντικείμενο. Δηλ. δεν μπορεί να υπάρξει ούτε συ ούτε σύμπαν. Αλλά για να διατηρεί το εγώ τη δική του υποκειμενική συνείδηση, πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει υποχρεωτικά το αντικείμενο, το Συ και το Σύμπαν. Συμβαίνει ότι ακριβώς με τη μονάδα. Το ένα μόνο του δεν μπορεί ποτέ να έχει συνείδηση του εαυτού του. Το ένα, σαν μονάδα, είναι μέσα σε όλα, μέσα σε κάθε αριθμό. Χωρίς το ένα, χωρίς τη μονάδα, δεν μπορεί να απαρτιστεί κανένας αριθμός. Αλλά και η μονάδα από μόνη της δεν θα είχε καμιά αξία, αν δεν είχε κάποιον άλλον να την υπολογίσει.
Όμοια ο κάθε άνθρωπος ανήκει στη κοινή φύση, αλλά έχει δική του υπόσταση και εκφράζεται με το δικό του πρόσωπο. Το πρόσωπο είναι ο τρόπος ύπαρξης της κοινής φύσης. Είναι ιδιαίτερο. Ανεπανάληπτο. Έτσι έχουμε την ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου που εκφράζεται με το ανεπανάληπτο πρόσωπό του και την ενότητα συγχρόνως, που εκφράζεται με τη συμμετοχή του ανθρώπου στη κοινή ανθρώπινη φύση.
Και τώρα ας ξεκαθαρίσουμε την έννοια του σύμπαντος. Το Συ, είναι τα γύρω του όντα. Κατόπιν πάρα πέρα. Και μετά το Σύμπαν. Έτσι το Σύμπαν περνάει υποχρεωτικά από το εγώ, προχωράει στο Συ και ολοκληρώνεται στο παν. Είναι φανερό λοιπόν πως το Σύμπαν είναι σχέση, που δημιουργείτε από το Εγώ και το Συ. Δεν έχει προσωπικό Εγώ. Δεν είναι ένα υποκείμενο με προσωπική συνείδηση. Γι αυτό το απρόσωπο Σύμπαν δεν μπορεί ποτέ να είναι θεότητα που δημιουργεί έλλογα προσωπικά όντα.

Επομένως τα προσωπικά όντα προϋποθέτουν ένα προσωπικό Δημιουργό, στη ενέργεια του οποίου συμμετέχουν, δια των ενεργειών τους. Αυτή όμως η συμμετοχή δεν σημαίνει ποτέ ουσιαστική ταυτότητα όπως λέει ο Πανθεϊσμός.
Πρώην αρχηγός Νέας Ακρόπολης Θεσσαλονίκης

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #32 στις: Οκτωβρίου 09, 2013, 03:57:36 »
............................................................................
Ένα μόνο σου λέω, σαν παράδειγμα, για να καταλάβεις καλύτερα την απόφασή μου.
Έστω πως, μέσα στα επόμενα 20 χρόνια που έφυγα από την ΝΑ, ίδρυα π.χ το Νέο Θεμέλιο και άρχιζα να διδάσκω στους υποτιθέμενους μαθητές μου αυτά που επί πολλά χρόνια θεωρούσα ως τα καλύτερα από όσα έμαθα στη Ν.Α. Ένα από αυτά θα ήταν σίγουρα για την Στωική διδασκαλία.
Πες, πες, πες, δεν θα υπήρχε περίπτωση , ούτε και να σκεφτώ, πως υπήρχε το ενδεχόμενο να ήταν λάθος η φιλοσοφία τους.
Και να που, ήλθα μετά από 21 χρόνια σκέψης και ψαξίματος, να απομυθοποιήσω και την διδασκαλία των Στωικών.
............................................................................

"Πες, πες, πες, δεν θα υπήρχε περίπτωση , ούτε και να σκεφτώ, πως υπήρχε το ενδεχόμενο να ήταν λάθος η φιλοσοφία τους".

Ίσως η πιο σώφρων στάση που έχω συναντήσει μέχρι τώρα στην ζωή μου....


"Και να που, ήλθα μετά από 21 χρόνια σκέψης και ψαξίματος, να απομυθοποιήσω και την διδασκαλία των Στωικών".

Στην εσωτερική Φιλοσοφία, ίσως είναι ο Στωικισμός το σημαντικότερο κεφάλαιο για μελέτη και εντρύφηση, γιατί από την μια εμπεριέχει την Ορφική διδασκαλία και από την άλλη εμπεριέχεται στην κορωνίδα της νεώτερης εσωτερικής Φιλοσοφίας, την Καμπαλα....

Η απομυθοποίηση της διδασκαλίας των Στωικών, μας απαλλάσσει από την προκατάληψη των ενεργειών, επιτρέποντάς μας την κοινωνία της ουσίας της διδασκαλίας....
« Τελευταία τροποποίηση: Οκτωβρίου 09, 2013, 04:06:44 από Ορφέας »
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #33 στις: Οκτωβρίου 09, 2013, 06:26:26 »

…………………………………………………………………………..
Ως εκ τούτου θεωρώ πως είναι πολύ χρήσιμο, στο σημείο αυτό, να παραθέσω και τις σκέψεις μου για την άλλη άποψη.
Οι οπαδοί του πανθεϊσμού , αν και φέρονται να είναι αντίθετοι σε κάθε δογματισμό, έχουν τα δικά τους δόγματα.
Εντελώς δογματικά λοιπόν θεωρούν πως ο άνθρωπος αποτελεί μέρος του θεού. Άλλο πράγμα όμως είναι το να είσαι μέρος του θεού γιατί αυτό σημαίνει πως είσαι από την ίδια ουσία, ιδέα καθαρά πανθεϊστική και εντελώς διαφορετικό είναι το να είσαι δημιούργημα από την ενέργεια του θεού και επομένως το μόνο που να μπορείς να κάνεις είναι απλά το να έλθεις σε επαφή μαζί του και όχι να γίνεις θεός.

Οι οπαδοί του πανθεϊσμού, ως οπαδοί, είναι προφανές ότι θα έχουν τα δικά τους δόγματα. Υπάρχουν όμως και οι «θεωρητικοί» του πανθεϊσμού που φιλοσοφούν, χωρίς κατ’ ανάγκη να παγιώνουν τις σκέψεις των σε αξιωματικούς δογματισμούς.

Η μερική θεώρηση του πανθεϊσμού, όπως αυτός παρουσιάστηκε από τον Ορφισμό, μπορεί να οδηγήσει στην μονομερή αντίληψη ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέρος του «θείου», αντίληψη η οποία από μιαν οπτική είναι πασιφανώς αληθής, από μιαν άλλη όμως θεώρηση, παντελώς λανθασμένη.

Είναι λοιπόν ο άνθρωπος μέρος ή δημιούργημα του «θείου»;
Απάντηση στο δίλημμα δεν υπάρχει διότι ισχύουν και τα δύο….


Το σύμπαν αποτελείται απ όλα τα εγώ και τα συ μαζί. Είναι σχέση.
Το εγώ λοιπόν, το συ και το σύμπαν βρίσκονται σε υποχρεωτική αλληλοπροσδιοριστική σχέση.

Ο Σοπενάουερ έγραψε το περίφημο έργο του, «Ο κόσμος ως Βούληση και ως Παράσταση». Το «Εγώ» ως εκφραστής  της Βούλησης, «επηρεάζει και μορφοποιεί - δημιουργεί» την Παράσταση «Σύμπαν» και με την σειρά του επηρεάζεται από το «δημιούργημά» του. Ως «Βούληση» και «Παράσταση», είναι δύο ξεχωριστά πράγματα που βρίσκονται πράγματι σε «σχέση» αλληλεπίδρασης, με διακριτές ενέργειες αμφίπλευρης δράσης. Όμως παράλληλα ο άνθρωπος είναι μέρος της ουσίας του «Σύμπαντος», εμπεριέχεται απόλυτα σε αυτό αλλά και ενέχει αυτό. Το «Εν», ενότητα, είναι ο χαρακτηρισμός που ενέχει τα πάντα, το Σύμπαν ολάκερο, όμως εν-περιέχεται παράλληλα στο «Παν». "Εν το Παν και δι΄ Αυτού το Παν και εις Αυτό το Παν".


Το ΕΝΑ ως άπειρο μετέχει δια των άμορφων ενεργειών του ενεργειακά σε όλα τα όντα. Όπως και όλα μετέχουν δια των ενεργειών του ΕΝΟΣ στο ΕΝΑ. Τίποτα όμως δεν έχει σχέση ουσίας με το ΕΝΑ. Οι σχέσεις τους είναι σχέσεις Ενέργειας και όχι ουσίας. Άλλη η ουσία της Πρώτης Αρχής, του πρώτου ΕΙΝΑΙ και άλλη η ουσία των άλλων όντων.
Αν τα όντα είχαν την ίδια ουσία με την πρώτη Αρχή και το πρώτο ΕΙΝΑΙ, τότε θα ήταν όλα πρώτη Αρχή, Πρώτο ΕΙΝΑΙ. Θα ήταν όλα ΘΕΟΣ. Θα είχαμε θεοπαντισμό.

Θαυμάζοντας την επιχειρηματολογία και μη βρίσκοντας κανένα λάθος στο σκεπτικό, από την άλλη όμως επιφυλακτικοί στα συμπεράσματα, ψάξαμε και βρήκαμε το σημείο το οποίο επηρέασε την ανάλυση. Η φράση «Το ΕΝΑ ως άπειρο….» είναι το σημείο της μαθηματικής θεώρησης που αλλοιώνει την κατά τάλλα ορθή ανάλυση. Ενώ το ΕΝΑ είναι ορισμένο, το Άπειρο είναι αόριστο και ως εκ τούτου δεν δύνανται να ταυτίζονται. Ενώ όμως το Εν εμπεριέχει τα πάντα, δεν εμπεριέχει το Άπειρο, μέρος του οποίου όμως είναι.

Χρειάζεται λοιπόν πρώτιστα να αναζητήσουμε την σχέση του Απείρου με το Εν. Την απάντηση μας την έδωσε ο Βίας ο Πριηνέας – ένας εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας – με την περίφημη εξίσωση που διασώθηκε στους Δελφούς, όπου, Άπειρο συν Μηδέν ίσον Ένα.

Αν στο Άπειρο και στο Μηδέν αποδώσουμε την έννοια του αόριστου «θείου», το Εν παραμένει ως η πρώτη «ορισμένη» αρχή προερχόμενη όμως από το «θείο». Η Πρώτη Αρχή όμως είναι ο Λόγος και η Αιτία του Σύμπαντος και ως πλήρης Ενότητα είναι Έρως και επιπλέον ως πρωτοεμφανιζόμενη μονάδα, είναι Φάνης, Φάνης ο Πρωτογέννητος….

Το Ένα πολλαπλασιαζόμενο γεννά τα πάντα τα οποία περιέχουν το Ένα. Το Ένα όμως δεν μερίζεται γιατί θα έπαυε να είναι Ένα, πως όμως πολλαπλασιάζεται; Η απάντηση είναι ότι προβάλει τον εαυτόν του ως είδωλο και καθρεπτίζεται, παράγοντας ένα δεύτερο Ένα. Πολλαπλασιαζόμενο – τείνει προς το Άπειρο – και η ίδια ουσία του βρίσκεται σε όλα τα πολλαπλάσιά του. Επειδή όμως δεν μερίζεται, η ενέργειά του μεριζόμενη τείνει προς το Μηδέν και ως εκ τούτου τα υποπολλαπλάσια της ενέργειάς του μοιράζονται σε όλα.
Ο άνθρωπος λοιπόν, ως γέννημα του Ένα, είναι ουσία της ουσίας του, ως αποτέλεσμα όμως της ενέργειας του Ένα, είναι δημιούργημά του.

Το Ένα όμως είναι θεός;

Η Γνωστική ρήση που περιλήφθηκε στο λεγόμενο ευαγγέλιο του Ιωάννη, η ίδια που βρίσκεται και στις Βέδες,  μας πληροφορεί:
«Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον θεό και θεός ην ο Λόγος»….

Επομένως τα προσωπικά όντα, ενώ κατ’ ενέργεια είναι δημιουργήματα, κατ’ ουσία είναι ομοούσια του «Ένα» και ταυτίζονται με αυτό όπως θεωρεί ο Πανθεϊσμός, γεννώντας και δημιουργώντας….
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

ΚΡΑΧΤΗΣ

  • Μηνύματα: 137
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #34 στις: Οκτωβρίου 09, 2013, 16:10:47 »
Παράθεση
Το Ένα πολλαπλασιαζόμενο γεννά τα πάντα τα οποία περιέχουν το Ένα. Το Ένα όμως δεν μερίζεται γιατί θα έπαυε να είναι Ένα, πως όμως πολλαπλασιάζεται; Η απάντηση είναι ότι προβάλει τον εαυτόν του ως είδωλο και καθρεπτίζεται, παράγοντας ένα δεύτερο Ένα. Πολλαπλασιαζόμενο – τείνει προς το Άπειρο – και η ίδια ουσία του βρίσκεται σε όλα τα πολλαπλάσιά του. Επειδή όμως δεν μερίζεται, η ενέργειά του μεριζόμενη τείνει προς το Μηδέν και ως εκ τούτου τα υποπολλαπλάσια της ενέργειάς του μοιράζονται σε όλα
.

Αγαπητέ Ορφέα γειά σου.
Εδώ περιγράφετε ο κόσμος σαν μεγάλο καθρέπτη του ΕΝΑ και όλα τα γεννήματά του είδωλα. Αυτό τείνει περσότερο στην οπτική ότι είμαστε από την ουσία του θεού και όχι γεννημένα δημιουργήματά του. Αλλά από την άλλη όμως τα ενοποιείς λέγοντας ότι είμαστε και παιδιά δικά του γεννημένοι από αυτό, άρα ξεχωριστή ουσία από αυτό.
 ή αυτό το ΕΝΑ είναι αμέσως γονέας μας άρα μερίζετε και δεν είμαστε ουσία του αλλά ξεχωριστή ουσία προερχόμενη από την δική του ή είμαστε κομμάτια δικά του και είδωλά του.  Δεν μπορούν να ισχύουν και τα δυο.
Οφείλουμε πιστεύω να κρατούμε σαν σκεπτόμενα όντα (κατά κάποιο τρόπο) μια εντιμότητα προς τα οντολογικά ζητήματα έχοντας την υποχρέωση να εξηγούμε την βατή πλευρά του κόσμου μας από την ανθρώπινη πλευρά μας χωρίς να μπερδεύουμε στα πόδια μας τον μεγάκοσμο ως κάτι το άμεσα αναλογικό. Μεγάλη τρικλοποδιά τρόμε από την ρήση "όπως και Πάνω έτσι και Κάτω". Την ρήση αυτή δεν μπορούμε να την χρησιμοποιούμε ως πάγιο κανόνα. Υπάρχει σχετικότητα στον κόσμο μας. Η κακή χρήση της ρήσης  ακυρώνει την σχετικότητα κάνοντας δόγμα τον κανόνα της αναλογίας.
Η θεωρία της σχετικότητα δεν μπορεί να δικαιολογήσει  ότι είμαστε από την μία είδωλα και από την άλλη παιδιά του.
Αν γίνετε σε παρακαλώ εξήγησε μου πως.
Η κβαντομηχανική εξηγεί σήμερα από κάποιες ανακαλύψεις ότι στον μικρόκοσμο και τον μεγάκοσμο δεν λειτουργούν καθόλου αναλογικά τα πράγματα, κάθε άλλο παρά αναλογικά. Άρα αυτή η αρχαία ρήση εξυπηρετούσε άλλη εποχή με άλλα συμπεράσματα, όχι την σημερινή αντίληψη μας. Έχουμε προοδεύσει και έχουμε ξεπεράσει πολλές αρχαίες οπτικές.
« Τελευταία τροποποίηση: Οκτωβρίου 09, 2013, 16:18:49 από ΚΡΑΧΤΗΣ »

ΚΡΑΧΤΗΣ

  • Μηνύματα: 137
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #35 στις: Οκτωβρίου 09, 2013, 16:56:10 »
Παράθεση
"Πες, πες, πες, δεν θα υπήρχε περίπτωση , ούτε και να σκεφτώ, πως υπήρχε το ενδεχόμενο να ήταν λάθος η φιλοσοφία τους".

Μια αλήθεια σχετικά με την Νέα Ακρόπολη είναι ότι ποτέ δεν ερευνούν της διδασκαλίες. Κάνουν κάποιες ενέργειες περισσότερο για να δικαιολογήσουν στον στον εαυτό τους και στους άλλους ότι τις ερευνούν.
Δεν θα είναι καθόλου περίεργο να τους ακούσεις να μιλούν για διάφορες διδασκαλίες χωρίς να καταλάβουν ότι αντιφάσκουν και αυτοί να συνεχίζουν να μιλούν σαν συμφωνούν. Αυτό γίνετε επειδή όπως είπα δεν ερευνούν τίποτα οπότε δεν έχουν απομυθοποιήσει τίποτα. Όλα είναι σωστά γι'αυτους αρκεί να έχει γραφτεί από κάποιον ότι είναι αρχαία διδασκαλία.
Δεν έχουν έτσι και αλλιώς χρόνο να σκεφτούν γιατί είναι γεμάτοι ωαριακά στην δούλεψη της οργάνωσες. Αυτό πολλές φορές το δικαιολογούν λέγοντας ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι του διαλόγου αλλά είναι πιο πολύ του διαλογισμού.
Φιλοσοφία χωρίς διάλογο πρώτη φορά βλέπω πάντως.
Τόσα χρόνια εκεί μέσα ποτέ μου δεν άκουσα ότι να, αυτό το φιλοσόφημα δεν ισχύει, ή αυτό δεν κολλάει ή κάτι άλλο. Περνούν αυτό το ύφος του δήθεν φιλόσοφου και κάποιοι άλλοι αυτού που δεν μπορεί να σε βοηθήσει γιατί δεν είσαι σε προχωρημένο επίπεδο και το παραμύθι συνεχίζει.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι όσο βυθίζεσαι μέσα στα πράγματα, μέχρι να αντιληφθείς τα περισσότερα έχουν επωφεληθεί από εσένα από τον λεγόμενο εθελοντισμό που προωθούν εκεί μέσα συλλέγοντας τα χρήματά σου. Το λένε εθελοντισμό, αλλά όσο είσαι εκεί μέσα πρέπει να ρίχνεις ταρίφες σε διάφορα πράγματα και αν δεν το κάνεις σε κάνουν απλά να αισθάνεσαι άσχημα ώστε να ενδόσεις ή να φύγεις γιατί σε θεωρούν βάρος. Με το ένα και με τα άλλο τελικά καταλήγεις να έχεις δώσει πολλές ταρίφες σε διάφορα και όσο ανέβεις σε ιεραρχία τόσες περισσότερες είναι. Το κυριότερο χαρακτηριστικό τους είναι θα έλεγα η ανεντιμότητα που τους διακατέχει, αφού έχουν μάθει να την προσπερνάνε νομίζοντας μάλιστα ότι είναι προτέρημα αυτό. "Είπαμε για το καλό του ιδεώδους τους"
« Τελευταία τροποποίηση: Οκτωβρίου 09, 2013, 17:05:07 από ΚΡΑΧΤΗΣ »

ΚΡΑΧΤΗΣ

  • Μηνύματα: 137
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #36 στις: Οκτωβρίου 11, 2013, 11:52:18 »
Θα ήθελα να παραθέσω μια άποψη κάποιου άλλου παλαιού μέλους της Νέας Ακρόπολης. Περιγράφει με ένα πολύ ωραίο δικό του τρόπο τα πράγματα.

"Κάρμα και Νέα Ακρόπολη

Στην Νέα Ακρόπολη διδάσκουν από τα πρώτα μαθήματα την διδασκαλία του κάρμα. Την διδασκαλία αυτήν τα μέλη την παίρνουν σαν "ευαγγέλιο" και κανείς δεν την αμφισβητεί. Ας δούμε τι γίνεται στο μάθημα αυτό.

Θα αναφέρω το μάθημα εν συντομία γι αυτούς που δεν το έχουν ξανακούσει. Το κάρμα είναι ο νόμος της δράσης και αντίδρασης. Κάθε μας πράξη καλή ή κακή γυρνάει πίσω με τη μία μορφή  ή την άλλη. Υπάρχει το καλό και το κακό κάρμα. Δηλαδή οι καλές πράξεις και οι κακές πράξεις. Αν κάνουμε κάτι καλό σε κάποιον, κάποια στιγμή θα το βρούμε μπροστά μας, με την ίδια μορφή ή με κάτι παρόμοιο. Αν κάνουμε κακό, επίσης θα το βρούμε μπροστά μας με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.



Έτσι λοιπόν εξηγούνται κάποια πράγματα που είναι ανεξήγητα. Ξαφνικοί θάνατοι, κ.α. Επίσης σε πιο προχωρημένα μαθήματα αναφέρονται σε όντα τα οποία ρυθμίζουν το κάρμα του καθενός. Αναφέρουν πως τα όντα αυτά συνήθως μας δίνουνε το κάρμα σε "εύκολες" δόσεις για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε με τον καλύτερο τρόπο.

Αν κάνουμε πολλές κακές πράξεις θα έχουμε πολύ κακό κάρμα και θα πρέπει να ξεπληρώσουμε αυτό το κακό κάρμα σε αυτήν την ζωή ή και σε επόμενη, άρα θα συνεχίσουμε να ενσαρκωνόμαστε, με βάσει τις διδασκαλίες της Νέας Ακρόπολης. Αν κάνουμε καλές πράξεις, πάλι θα πρέπει να λάβουμε πίσω τα οφέλη και συνεπώς θα συνεχίσουμε να ενσαρκωνόμαστε για να αποκομίσουμε τα οφέλη αυτά. Κανένας από αυτούς τους δρόμους δεν οδηγεί στην λύτρωση παρά μόνο η ορθή δράση. Η ορθή δράση είναι η δράση χωρίς να περιμένουμε κάποιο προσωπικό όφελος, χωρίς προσωπικό εγωιστικό κίνητρο.

Η επόμενη ερώτηση του μαθητή συνήθως είναι: τι είναι δηλαδή ορθή δράση, δώσε μου ένα παράδειγμα; Η απάντηση είναι πολύ απλή, στην ΝΑ κάνουμε ορθή δράση γιατί είμαστε εθελοντές. Ότι κάνουμε δεν το κάνουμε για εμάς αλλά για να κάνουνε τον κόσμο και τους γύρω μας καλύτερους! Τότε λοιπόν ο μαθητής καταλαβαίνει γιατί στην ΝΑ είναι εθελοντές και πως η ΝΑ είναι ένα πεδίο δράσης για τον ίδιο ώστε να εξελιχθεί.

Προτού το καταλάβει όμως έχει πέσει σε μία πολύ μεγάλη παγίδα. Η ΝΑ λειτουργεί με την μέθοδο της απόσπασης της προσοχής. Σου περνάει μηνύματα υποσυνείδητα, αφού σε έχει ετοιμάσει για να τα λάβεις. Η μέθοδος αυτή είναι γνωστή στον υπνωτισμό και σε διάφορες μεθόδους υποβολής όπως η διαφημίσεις. Στις μεθόδους αυτές κρατάνε την προσοχή και το ενδιαφέρον του "¨λήπτη" με κάποιο τρόπο, ενώ χωρίς να το καταλαβαίνει του πλασάρουν κάποια μηνύματα.

Για παράδειγμα στον υπνωτισμό ο "λήπτης" πρέπει να εστιάσει την προσοχή του κάπου για να έρθει σε κατάσταση υπνωτισμού, όπου είναι κοιμισμένος, είτε μίσο-κοιμισμένος, εστιασμένος σε ένα συγκεκριμένο αντικείνεμο ή γεγονός. Ταυτόχρονα, ο υπνωτιστής του περνάει μηνύματα στο υποσυνείδητο, ενώ ο "λήπτης" έχει χαμηλώσει τις άμυνες του και είναι δεκτικός.

Άλλο ένα παράδειγμα είναι η διαφήμιση. Η οποία ποζάρει όμορφα μοντέλα, τα οποία μας τραβούν την προσοχή και μας κάνουν δεκτικούς. Στη συνέχεια πασάρεται ένα όμορφο συναίσθημα το οποίο επίσης μας κάνει περισσότερο δεκτικούς και χαμηλώνει τις άμυνες μας. Τότε λοιπόν έρχεται το "προϊόν" το οποίο θέλουν να πουλήσουν. Η συνταγή αυτή δουλεύει εδώ και πολλά χρόνια και παρόλο που την έχουν παρακολουθήσει πολλά άτομα επανελλημένα, και ξέρουμε ότι μας κάνει κακό, γιατί λοιπόν συνεχίζει και λειτουργεί; Γιατί πολύ απλά δουλεύει. Ακόμα και να ξέρουμε ότι είναι λάθος, όταν έχουν κατεβεί οι άμυνες μας και μας μιλάει στο υποσυνείδητο, δεν μπορούμε να αντισταθούμε. Πολλοί μάλιστα, ισχυρίζονται ότι η ιδέα ήταν δική τους στη συνέχεια. "Απλά ήθελα να πιω μία κόκα-κόλα"

Ας επιστρέψουμε όμως στο μάθημα του κάρμα. Τι έχει γίνεις;  Ο μαθητής λαμβάνει μία διδασκαλία με "φαινομενικά" αντικειμενικό τρόπο. Κάρμα - καλό - κακό - ορθή δράση. Το οποίο παρουσιάζεται σαν ένα αντικειμενικό μάθημα το οποίο θα τον βοηθήσει να σκεφτεί και θα του λύσει τις απορίες του. Το μάθημα είναι σχεδιασμένο ώστε κάποιος να δει την ματαιότητα των καλών και των κακών πράξεων και να αναρωτηθεί τι είναι η ορθή δράση και πως μπορεί να πράξει με αυτόν τον τρόπο.

Τότε συνειδητοποιεί ότι στην ΝΑ κάνουν ορθή δράση και πως αυτό είναι που θέλει και χρειάζεται. Στο τέλος δηλαδή ο "λήπτης" νομίζει πως ήταν δική του ιδέα να μείνει στην ΝΑ και να γίνει εθελοντής κλπ. Βέβαια τα παραπάνω γίνονται με πολύ πιο περίτεχνο τρόπο και εδώ παρουσιάζονται πολύ απλοϊκά.

Αυτό που πρέπει να σκεφτεί κάποιος είναι: Τελικά εφαρμόζεται η ορθή πράξη στην ΝΑ;
Πολύ απλά όχι. Γιατί ο μαθητής δεν δρα από μόνος του. Όταν κάποιος έχει να δώσει αναφορές και να πληρώσει πρόστιμα, τότε αυτό πλέον δεν είναι ορθή δράση αλλά υποχρέωση. Όταν κάποιος δρα για να "επιδεικνύει" πόσο καλός "μαθητής" είναι. Για να "εξελιχθεί" γιατί πρέπει να δουλέψεις στην ΝΑ για να ανεβείς τα σκαλιά της ιεραρχίας. Τότε δεν είναι ορθή δράση αλλά το κυνήγι προσωπικών σκοπιμοτήτων. Δεν είναι καθαρά υλικά αγαθά, αλλά εξακολουθούν να είναι προσωπικά οφέλη και ένστικτα.

Είναι η ΝΑ ο μόνος δρόμος για την Ορθή δράση; Γιατί πασάρουν την ΝΑ ως τον μόνο πραγματικό δρόμο ορθής δράσης;

Τελικά μήπως η διδασκαλία του κάρμα είναι μια υπεραπλοποίηση της ζωής; Μήπως τελικά δεν υπάρχουν πλάσματα που μετράνε κάθε μας πράξη και προγραμματίζουν την ημέρα μας; Μήπως απλά κοιμόμαστε όπως στρώνουμε;

Μήπως η ΝΑ καπηλεύεται αυτήν την διδασκαλία για να μπορέσει να έχει έλεγχο στο μυαλό των μαθητών; Πολύ συχνά ακούς στα τραπεζάκια μεταξύ των μελών να λένε πως είναι στην ΝΑ και κάνουν καλές πράξεις για να "σβήσουν" κάρμα!

Έτσι λοιπόν τα άτομα τα οποία πάνε στην Νέα Ακρόπολη νομίζουν πως "ανοίγουν" το μυαλό τους και "μαθαίνουν" νέες γνώσεις. Στο τέλος καταλήγουν όλοι στα ίδια "συμπεράσματα" και κανείς δεν αναρωτιέται γιατί, μήπως τελικά δεν το σκέφτηκαν οι ίδιοι αλλά τους "πάσαραν" μασημένη γνώση. Απλά νομίζουν πως αφυπνίστηκαν και τώρα γνωρίζουν την αλήθεια."

Η παγίδα είναι λεπτή και καλά δοκιμασμένη σε χιλιάδες άτομα πριν από τον επόμενο εισαγωγικό...

γαραντζώτης γιάννης

  • Μηνύματα: 67
  • Karma: 0
    • Προφίλ
    • E-mail
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #37 στις: Οκτωβρίου 12, 2013, 22:35:57 »
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε , αγαπητέ Ορφέα, (που τσίμπησες στην δημοσίευσή μου και έτρεξες να σχολιάσεις την άλλη άποψη, αν και δεν φάνηκες το ίδιο πρόθυμος ( όπως εσύ δήλωσες) στο να σχολιάσεις και τα της Νέας Ακρόπολης, που είναι και το κύριο θέμα του διαλόγου μας).
Δεν πειράζει όμως, αν και δεν θεωρώ πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να δώσω προέκταση στο οντολογικό ζήτημα, ας σχολιάσω λίγο αυτά που γράφεις.
Κατ αρχήν, γράφεις…

«Η μερική θεώρηση του πανθεϊσμού, όπως αυτός παρουσιάστηκε από τον Ορφισμό, μπορεί να οδηγήσει στην μονομερή αντίληψη ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέρος του «θείου», αντίληψη η οποία από μιαν οπτική είναι πασιφανώς αληθής, από μιαν άλλη όμως θεώρηση, παντελώς λανθασμένη.»

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σε ρωτήσω, αν με τον όρο Ορφισμός, εννοείς τα πιο κάτω ή κάτι το διαφορετικό.

Εγώ, όταν ακούω για Ορφισμό, αντιλαμβάνομαι πως μιλάς για …  μια μονοθεϊστική θρησκεία, όπως αποδεικνύεται από πλήθος αναφορών και αποσπασμάτων από ορφικές, νεοπλατωνικές και πυθαγόρειες πηγές:. Όπως π.χ. το Ορφικό απόσπασμα: «Εις Ζευς,
εις Αΐδης, εις Ήλιος, εις Διόνυσος» ή η ρήση του Ιαμβλίχου ότι «Θεός εις
προγενέστερος των όντως όντων... Όστις ακίνητος εν μονότητι της
εαυτού ενότητος μένων» ή ακόμα του μαθητή του Ορφέα Μουσαίου:
«Εξ ενός τα πάντα yίνεσθαι και εις ταυτόν αναλύεσθαι»,Ο Φάνης-Διόνυσος
είναι το αρχετυπικό Ένα του νοητικού Κόσμου των Ιδεών, ενώ ο Δίας είναι
το Σύμπαν της φυσικής εκδήλωσης, ο Κόσμος της Ύλης και της Αίσθησης.

Ο Ορφισμός πιστεύει στη διττή φύση του ανθρώπου. Παρόλο που η ψυχή του έχει μια θεία προέλευση, κλείστηκε εντούτοις μέσα στο σώμα λόγω του πρωταρχικού εκείνου παραπτώματος των Τιτάνων, το οποίο επέχει σχεδόν θέση προπατορικού αμαρτήματος, αν και θεωρείται περισσότερο σα μίασμα της ψυχής παρά σαν αμάρτημά της, κατά την Χριστιανική έννοια. Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος για να εξαγνιστεί από αυτό το παράπτωμα είναι να προσπαθήσει μέσα από την άσκηση και την αποχή να ελευθερωθεί από τα δεσμά του σώματος, του τιτανικού δηλαδή στοιχείου μέσα του, και να εξαγνιστεί με καθαρμούς από την πρωταρχική εκείνη ενοχή.

Ο ψυχικώς αυτός εξαγνισμός επιτυγχάνεται με το να ακολουθήσει τις εντολές και διατάξεις της Ορφικής Θρησκείας και να προσπαθήσει να ενωθεί με το θεό σε έκσταση. Ο δρόμος όμως αυτός είναι μακρύς γιατί η ψυχή διαρκώς
μετενσαρκώνεται και ξανάρχεται πάνω στη γη μετά την προσωρινή
παραμονή της στον Άδη.

Πρέπει έτσι να εκτελέσει ολόκληρο τον κύκλο των «γεννήσεων», τη μακρά δηλαδή σειρά των μετενσαρκώσεων. Γιατί όπως λέει ο Εμπεδοκλής «Υπάρχει ένας χρησμός της Ανάγκης, μια παλιά απόφαση των θεών, να περιπλανώνται οι ψυχές τρεις μυριάδες εποχές μακριά από τους μακάριους Θεούς, παίρνοντας με τη γέννησή τους στο πέρασμα τον χρόνου διάφορες μορφές θνητών... από αυτούς είμαι κι εγώ ένας, εξόριστος των Θεών και περιπλανώμενος» και συνεχίζει «Μέχρι τώρα έγινα κάποτε αγόρι και κορίτσι και θάμνος και πουλί και υδρόβιο, άφωνο ψάρι».

Και για τον Πυθαγόρα, που δεχόταν επίσης τη μετενσάρκωση, λένε ότι όταν κάποτε είδε κάποιον να δέρνει ένα σκυλί, του είπε: «Σταμάτα, μη το χτυπάς, γιατί είναι ψυχή αγαπητού ανθρώπου, την κατάλαβα ακούγοντάς τη να μιλά». Το τέλος του κύκλου των γεννήσεων σημαίνει τον πλήρη εξαγνισμό ψυχής, που επιστρέφει τότε στο Θεό, του οποίου είμαστε μέρος. Εν τούτοις μπορεί ο άνθρωπος να έχει και στον παρόντα βίο μια «γεύση» της: Την έκσταση, που είναι η στιγμιαία επαφή με το Θείον. Η ένωση αυτή μπορεί να γίνει και στη διάρκεια της ζωής και θεωρείται ο μεγαλύτερος δυνατός βαθμός ευδαιμονίας πάνω στη γη. Η ευδαιμονία αυτή όμως είναι παροδική, όπως και η κατάσταση της
έκστασης.

Η άσκηση στους Ορφικούς περιελάμβανε την αποχή από το κρέας, τα αυγά, τα κουκιά και τα μάλλινα ενδύματα και την προσπάθεια γενικά του μύστη να καθαριστεί από τη μόλυνση που δημιουργεί η επαφή με το σώμα και να απαλλάξει το θεϊκό στοιχείο της φύσης του από τη δύναμη του τιτανικού, του σαρκικού και του κτηνώδους. Η προσπάθεια αυτή επαναλαμβάνεται συνεχώς κατά τις διάφορες μετενσαρκώσεις της ψυχής του, μέχρις ότου αποβάλει οριστικά το ένδυμα του σώματος, απαλλαχθεί από τον «κύκλο της ανάγκης», συμμετάσχει στη Θεία μακαριότητα και ζήσει πια στα Ηλύσια Πεδία, αθάνατος κι ελεύθερος από τον ανθρώπινο πόνο. Τη μακαριότητα αυτή μπορεί να τη ζήσει ο άνθρωπος προσωρινά και στη διάρκεια της τωρινής τον ζωής με την ένωσή του με το θεό, που επιτυγχάνεται με την έκσταση.

Πάντως, ούτε η έκσταση, ούτε η τήρηση των Ορφικών εντολών, ούτε η μύηση και οι «λύσεις» είχαν τη δύναμη να οδηγήσουν τον πιστό στην τελειωτική σωτηρία. Η καταγωγή του από τους τιτάνες, των οποίων το έγκλημα κληρονομεί μετά τη γέννησή του, αποτελεί ένα αξεπέραστο εμπόδιο για την ανθρώπινη προσπάθεια. Η πεποίθηση για τη σωτηρία είναι ασθενής και μόνο η ελπίδα «κύκλου τε λήξαι και αναπνεύσαι κακότητας» παραμένει ισχυρή.

Εδώ υπεισέρχεται μια άλλη ξένη για την Ελληνική σκέψη : η χάρη. Διότι ό,τι δεν μπορεί να κατορθώσει ο άνθρωπος με τη δική του δύναμη, το δίνει με τη χάρη του ο Θεός. Με τη χάρη αυτή κατορθώνει την απαλλαγή του για πάντα από τον Τροχό της Μοίρας, από τον Κύκλο της Γέννησης και να ενωθεί με το Θεό. Έτσι ο μύστης αποκτά ψυχική ειρήνη στην επίγεια ζωή του και απαλλάσσεται από την κατάρα των νέων ενσαρκώσεων. Ο Διόνυσος έτσι γίνεται ένας Θεός λυτρωτής (Λύσιος). Μεσολαβητής για τη λύτρωση του ανθρώπου μέσω του θεού, είναι ο Ορφέας, ο «Άναξ» και «Δεσπότης», ο φορέας των Θείων αποκαλύψεων, που όπως λέγεται ήλθε πάνω στη γη για να εξαγνίσει τη θρησκεία υπό το χονδροειδή και γήινο ανθρωπομορφισμό της, να καταργήσει τις ανθρωποθυσίες και να ιδρύσει μια μυστική Θεολογία που να βασίζεται σε μια καθαρή πνευματικότητα.

Η χάρη όμως αυτή του Θεού δεν κατέρχεται σε όλους τους μύστες. Ισχύει και εδώ η αρχή «πολλοί μεν οι κλητοί. ολίγοι δε οι εκλεκτοί». Οι Θυρσοφόροι είναι πολλοί, αλλά αυτοί. που είναι αφοσιωμένοι. με όλη την πίστη τους στο Θεό, ελάχιστοι.

Ο Ορφισμός είναι λοιπόν μια απολυτρωτική θρησκεία και μάλιστα η πρώτη Ελληνική απολυτρωτική Θρησκεία. Η κεντρική ιδέα γύρω από την οποία περιστρέφεται είναι η απελευθέρωση. Με αυτή συνδέεται οργανικά η διδασκαλία για το προπατορικό αμάρτημα, για την ασθένεια του ανθρώπου, για την μετεμψύχωση και για την κόλαση.

Την ιδέα αυτή της ανάλογης με το παράπτωμα ανταπόδοσης, κηρύττει στο χορό των «Χοηφόρων» και ο γνώστης της Ορφικής διδασκαλίας ποιητής Αισχύλος. Οι Ορφικοί λοιπόν μεταφέρουν την ιδέα της ανταπόδοσης που απαιτεί η έννοια του ανθρώπινου δικαίου και στον Άδη, όπου επικρατεί το Θείο δίκαιο. Δίδασκαν όμως και τη δυνατότητα απαλλαγής απ’ αυτές τις ανταποδόσεις, στις οποίες ανήκε και η μετεμψύχωση. Την πεποίθηση αυτή εκφράζει με τους περίφημους στίχους του και ο Πίνδαρος: «Όσοι όμως κατόρθωσαν να διατηρήσουν καθαρή και
αναμάρτητη την ψυχή τους σε τρεις διαδοχικές ζωές, ακολουθούν το δρόμο
του Δία προς τον πύργο τον Κρόνου, όπου οι θαλάσσιες αύρες δροσίζουν

αιώνια το νησί των Μακάρων, όπου οι χρυσοί κάλυκες των λουλουδιών λαμπρύνουν τις όχθες του και οι έλικές τους στολίζουν το μέτωπο και τους βραχίονες των Μακάρων, σύμφωνα με τη δίκαιη απόφαση των μεγάλων κριτών του Άδη»

Υπάρχουν επίσης τα Ηλύσια Πεδία, με το ονομαστό Άλσος της Περσεφόνης, όπου ζει μετά το Θάνατό του ο Ορφέας ανάμεσα στους άλλους ήρωες της αρχαιότητας, μαγεύοντας τους νεκρούς με τους ήχους της λύρας του.

Ο μύστης των Ορφικών μυστηρίων πιστεύει ότι μετά την τελειωτική κάθαρση της ψυχής του πάνω στη γη, θα επιστρέφει στη θεία του πηγή. Αυτό το διαπιστώνουμε σε πλήθος χρυσά ενεπίγραφα πινακίδια, που βρέθηκαν μέσα σε τάφους οπαδών της Ορφικής Θρησκείας. Σ' ένα απ' αυτά, η ψυχή του πεθαμένου λέει: «Καυχιέμαι ότι κατάγομαι από το μακάριο γένος σας. Τώρα όμως ξέφυγα από τον κύκλο τον πόνου και των δεινών». Και η Θεά, βασίλισσα των νεκρών απαντά: «Είσαι μακάριος και πολυδοξασμένος. Αντί για άνθρωπος θα είσαι Θεός». Και από την Πολιτεία του Πλάτωνα, κατά την περιγραφή της μακάριας κατάστασης των μυστών στον Άδη, γίνεται λόγος για «συμπόσιο οσίων» και για «αιώνια μέθη».

Απ' όλα όσα είπαμε είναι φανερό ότι ο Ορφισμός είναι διαφορετικός από τη λεγόμενη Ομηρική θρησκεία. Τη διαφορά, ή ακόμα αντίθεση, δείχνει πρώτ' απ' όλα η σχεδόν «απαισιόδοξη» και διαρχική αντίληψή του για τη ζωή. Απορρίπτει τη γήινη ζωή, γιατί δεν βλέπει σε αυτή κανένα θετικό περιεχόμενο σε σύγκριση με τη μακάρια, μετά το θάνατο, και την τελική απελευθέρωση του μύστη.

Η απαισιοδοξία βέβαια αυτή δεν είναι τελείως άγνωστη στους Έλληνες, αλλά στους Ορφικούς αποκτά μια θεμελιακή σημασία, ανυψώνεται σε αρχή και έχει έναν μεταφυσικό χαρακτήρα. Αντίθετα, οι απαισιόδοξες κρίσεις του ανθρώπου στον Όμηρο προέρχονται αποκλειστικά από τις εμπειρίες της ζωής. Την αντίθεση αυτή δείχνει μετά και η αυστηρά διαρχική αντίληψη των Ορφικών για τη σχέση ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή. Στη συνήθη ελληνική, κοσμοθεώρηση, η ζωή στο σώμα είναι η αληθινή ζωή. Ψυχή και σώμα ενωμένα και αδιαχώριστα αποτελούν τον άνθρωπο. Η ψυχή, χωρίς το σώμα δεν είναι παρά μια αδύναμη σκιά, που περιπλανιέται στους ζοφερούς τόπους του Άδη. Οι προηγούμενες Ορφικές απόψεις θα ήταν ακατανόητες για τους ήρωες των Ομηρικών επών.
Στον Ολυμπισμό η αισιοδοξία και η χαρά για τη ζωή, απέκλειε κάθε
έννοια αμαρτίας ή μιάσεως με το σώμα.
Γι’ αυτό και ήταν άγνωστος ο
πόθος του λυτρωμού, που θα ήταν και ασυμβίβαστος προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, σύμφωνα με την αντίληψη για τον άνθρωπο και για τη σχέση τον με το Θεό! Αυτή η θέση όμως περιείχε και έναν σαφή διαχωρισμό ανθρώπων και Θεών. Η παλιά αντίληψη των Ελλήνων διέκρινε καθαρά τον άνθρωπο από τον Θεό και είχε συνείδηση της μεγάλης απόστασης μεταξύ τους. Κάθε ξεπέρασμα των ορίων από τον πρώτο θεωρείται ύβρις και τιμωρείται από τους Θεούς σαν αλαζονεία. Αντίθετα, για τους Ορφικούς προέχει η εμπειρία της συγγένειας με
το Θεό και γι' αυτό είναι θεμιτή η ένωση με αυτόν: η μετάληψή του και η θέωση! Έτσι η Ορφική θρησκεία δεν διαδόθηκε σε πολλούς, αλλά περιορίστηκε κυρίως στους μεγάλους άνδρες και φιλοσόφους της αρχαιότητας και σε όσους είχαν από τη φύση τους ασκητικές τάσεις.

Πρώην αρχηγός Νέας Ακρόπολης Θεσσαλονίκης

γαραντζώτης γιάννης

  • Μηνύματα: 67
  • Karma: 0
    • Προφίλ
    • E-mail
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #38 στις: Οκτωβρίου 12, 2013, 22:37:41 »
Ο Ορφισμός είναι επίσης μια μυστηριακή Θρησκεία, όπως της Δήμητρας και της Περσεφόνης, με την οποία έχει κοινή την πίστη προς την άλλη ζωή και με την οποία άλλωστε συνδέθηκε. Γέφυρα ανάμεσα στη διδασκαλία των Ορφικών για την μετεμψύχωση και την παλιά ελληνική λατρεία των ηρώων, αποτελούν οι παρακάτω στίχοι του Πινδάρου: Όμως εκείνοι, των οποίων η Περσεφόνη δέχεται τη μετάνοια,

αυτών την ψυχή στέλνει το ένατο έτος πίσω στον ήλιο τον πάνω κόσμου. Εκεί γίνονται σεβαστοί, ηγεμόνες, άνδρες ισχυροί και μεγάλοι σοφοί και10 μέλλον τους λ α τ ρε ύ ει σαν ήρωες».

Ελάχιστα πάντως γνωρίζουμε για τα Ορφικά Μυστήρια και για τις τελετές εξαγνισμού και μύησης που συνέβαιναν σε αυτά. Είναι όμως σίγουρο ότι η μύηση, παραδίνοντας τον μύστη στο Θάνατο, τον έκανε να ξαναγεννηθεί και αφυπνιστεί σε μια νέα, πληρέστερη και τελειότερη ζωή. Στη διάρκεια των Μυστηρίων ο μύστης μεταλάμβανε «άρτου και
οίνου», που αντιπροσώπευαν αντίστοιχα τη Δήμητρα και το Βάκχο!

Ο Ιεροφάντης μυητής παρουσίαζε συμβολικά πριν την τελική αποκάλυψη, κρασί και ψωμί στον υποψήφιο, που έπρεπε να το φάει και να το πιει, σα σύμβολο ότι το πνεύμα επρόκειτο να αναζωογονήσει την ύλη, δηλαδή ότι επρόκειτο να εισέλθει μέσα του η Θεία σοφία, μέσω αυτού που επρόκειτο να του αποκαλυφθεί.

Απ’ όλα τα παραπάνω είναι σαφής η μεγάλη, αν και όχι αξιοπερίεργη, ομοιότητα της Ορφικής θρησκείας με το Χριστιανισμό και τα χιλιάδες δάνεια που έχει πάρει ο δεύτερος από την πρώτη. Τι να πρωτοαναφέρουμε; Την ιδέα του προπατορικού αμαρτήματος, την ιδέα του Θεού λυτρωτή, που από Διόνυσος γίνεται στο Χριστιανισμό Ιησούς Χριστός («εγώ ειμί η άμπελος, η αλήθεια και η ζωή»). Την ιδέα της θείας μετάληψης με άρτο (Δήμητρα) και οίνο (Διόνυσο) που γίνεται στο Χριστιανισμό το «σώμα και αίμα του Χριστού»; Την έννοια της «θείας χάρης»; Την ιδέα του Άδη και της κόλασης (τιμωρίας) ανάλογα με το παράπτωμα του καθενός και τόσα άλλα.
Το Καθολικό Έλεος

Έτσι ήταν πολύ φυσικό να τους γεννηθεί μια συμπάθεια και μια ουσιαστική ταύτιση με όλα τα είδη της ζωής και της φύσης, έτσι που να βιώνουν μια ολιστική αντίληψη και μια ευθεία συμμετοχή τους στο παγκόσμιο πνεύμα. Αυτή ακριβώς η διάσταση που υπερβαίνει την αντίληψη Έλλην και βάρβαρος, άνθρωπος και ζώο, υποκείμενο και αντικείμενο, είναι εκείνη που κάνει την Ορφική ιδέα υπερβατική και
μοναδική.

Τέλος επισημαίνουμε επίσης τις μεγάλες μεταφυσικές ομοιότητες του Ορφισμού με το Βουδισμό- άγνοια, μη βία, κάρμα, μετενσάρκωση, απελευθέρωση και επιστροφή στην πρωταρχική κατάσταση. Σημαντική είναι επίσης η ομοιότητά τους στην μεταθανάτια πορεία και οι οδηγίες που δίνονται στη ζωή στον μυημένο πώς να αντιμετωπίσει την μεταθανάτια κατάσταση και να απελευθερωθεί απ’ αυτήν. Οι οδηγίες αυτές των χρυσών πινακίδων που βρέθηκαν σε τάφους μυημένων Ορφικών μοιάζουν έτσι πολύ με την Θιβετανική Βίβλο των Νεκρών.

Για όλα , τα παραπάνω, Ορφέα, πρέπει να έχουμε την ειλικρίνεια, πριν τα επικαλεστούμε να παραδεχτούμε πως, όχι μόνο δεν έχουμε αποδείξεις πως πράγματι έτσι ήταν, αλλά πως δεν έχουμε ούτε και λανθάνουσες ιστορικές, σύγχρονες του Ορφισμού ενδείξεις.

Όλες αυτές οι θεωρήσεις, πηγάζουν κυρίως από τους Στωικούς και τους Νεοπλατωνικούς, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να ανταγωνιστούν τις σύγχρονές τους φιλοσοφικές χριστιανικές θέσεις, πέσανε στην ανάγκη να δώσουν ένα νέο (υποτιθέμενο) νόημα στις αρχαίες θρησκευτικές και φιλοσοφικές αντιλήψεις.
Ήλθαν στη συνέχεια, κυρίως στον εικοστό αιώνα, οι τέκτονες και επικύρωσαν, όπως τους βόλευε και παρήγαγαν πλήθος υποτιθέμενων αυθεντικών μελετών, αλλά στην πραγματικότητα ιστορικών μυθοπλασιών αν όχι και μυθιστορημάτων για να στηρίξουν τις θέσεις τους.

Εδώ λοιπόν είναι που χρειάζεται μεγάλη προσοχή.




Πρώην αρχηγός Νέας Ακρόπολης Θεσσαλονίκης

γαραντζώτης γιάννης

  • Μηνύματα: 67
  • Karma: 0
    • Προφίλ
    • E-mail
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #39 στις: Οκτωβρίου 12, 2013, 23:49:07 »
Στη συνέχεια, αγαπητέ Ορφέα, διαπιστώνω στη συλλογιστική σου, πλήθος αυθαιρεσιών που μας οδηγούν σε νοητικά αδιέξοδα.

Λες π.χ…
«Είναι λοιπόν ο άνθρωπος μέρος ή δημιούργημα του «θείου»;
Απάντηση στο δίλημμα δεν υπάρχει διότι ισχύουν και τα δύο….»
Από πού βγαίνει αυτό το συμπέρασμα?

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα το εντοπίζω αλλού…
Σχολιάζοντας αυτά που παράθεσα  και τα οποία δεν αποτελούν ούτε δικές μου σκέψεις, ούτε και απόψεις, (όσο και αν σου φαίνεται παράξενο αυτό), μένεις στο σημείο που γράφω πως το Εν είναι άπειρο και εκεί ανακαλύπτεις… την ΑΝΤΙΦΑΣΗ.
Ποιος αλήθεια όρισε πως το Εν είναι περιορισμένο και όχι απεριόριστο?
Ποιος επίσης όρισε πως αυτό που εμείς αποκαλούμε… άπειρο (όχι σαν έννοια, αλλά σαν ουσία), δεν μπορεί να είναι περιορίσιμο?
Σου θυμίζω μόνο τον ορισμό δύο παράλληλων ευθειών που ναι μεν στην περιορισμένη έκταση της Ευκλείδειας γεωμετρίας, δεν έχουν κανένα κοινό σημείο, αλλά παρ όλα αυτά συναντώνται  στο άπειρο.
Ο σχολιασμός που προσπαθείς να κάνεις μου θυμίζει τα προβλήματα που έθετε η δυτική χριστιανική εκκλησία, όπως αυτό που ρώταγε … αν ο Θεός μπορούσε να φτιάξει μια πέτρα τόσο βαριά που να μην μπορεί να την σηκώσει.
Αν βέβαια μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, ε! τότε, τι Θεός ήταν, που δεν μπορούσε να σηκώσει μια πέτρα.
Αν πάλι, δεν μπορούσε να την φτιάξει, τι Θεός ήταν?
Αυτό τον τρόπο σκέψης, τον σχολαστικιστικό, τον καταδίκασε (και πολύ καλά έκανε) η ανατολική ορθόδοξη εκκλησία.  http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&ved=0CDAQFjAA&url=http%3A%2F%2Fel.wikipedia.org%2Fwiki%2F%25CE%25A3%25CF%2587%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BC%25CF%258C%25CF%2582&ei=ObNZUq6QIKO50QWtioCIAg&usg=AFQjCNHGeHGRol9FTwYnqfBu1mF1jMhdMw&sig2=-NyD4OhGKCOuZMj0LsXHuA&bvm=bv.53899372,d.d2k&cad=rja

Το σίγουρο είναι Ορφέα, πως το κάθε δένδρο το αναγνωρίζουμε από τους καρπούς του.
Έτσι, το μόνο σίγουρο είναι πως η έννοια της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υπήρξαν καρπός του πολυθεϊσμού.
Αντίθετα, καρπός των πανθεϊστικών αντιλήψεων υπήρξαν τα αυταρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα.
Αν υπάρχει κάποια απορία ή αντίρρηση σε αυτό το τελευταίο, το οποίο είναι και άμεσα συνυφασμένο με το σύστημα διοίκησης της Νέας Ακρόπολης, πολύ ευχαρίστως να το αναλύσουμε διεξοδικότερα. 



Πρώην αρχηγός Νέας Ακρόπολης Θεσσαλονίκης

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #40 στις: Οκτωβρίου 13, 2013, 07:27:17 »
Παράθεση
Το Ένα πολλαπλασιαζόμενο γεννά τα πάντα τα οποία περιέχουν το Ένα. Το Ένα όμως δεν μερίζεται γιατί θα έπαυε να είναι Ένα, πως όμως πολλαπλασιάζεται; Η απάντηση είναι ότι προβάλει τον εαυτόν του ως είδωλο και καθρεπτίζεται, παράγοντας ένα δεύτερο Ένα. Πολλαπλασιαζόμενο – τείνει προς το Άπειρο – και η ίδια ουσία του βρίσκεται σε όλα τα πολλαπλάσιά του. Επειδή όμως δεν μερίζεται, η ενέργειά του μεριζόμενη τείνει προς το Μηδέν και ως εκ τούτου τα υποπολλαπλάσια της ενέργειάς του μοιράζονται σε όλα
.

Αγαπητέ Ορφέα γειά σου.
Εδώ περιγράφετε ο κόσμος σαν μεγάλο καθρέπτη του ΕΝΑ και όλα τα γεννήματά του είδωλα. Αυτό τείνει περσότερο στην οπτική ότι είμαστε από την ουσία του θεού και όχι γεννημένα δημιουργήματά του. Αλλά από την άλλη όμως τα ενοποιείς λέγοντας ότι είμαστε και παιδιά δικά του γεννημένοι από αυτό, άρα ξεχωριστή ουσία από αυτό.
 ή αυτό το ΕΝΑ είναι αμέσως γονέας μας άρα μερίζετε και δεν είμαστε ουσία του αλλά ξεχωριστή ουσία προερχόμενη από την δική του ή είμαστε κομμάτια δικά του και είδωλά του.  Δεν μπορούν να ισχύουν και τα δυο.
...

Αγαπητέ ΚΡΑΧΤΗΣ χαίρε και συγγνώμη για την αργοπορημένη απάντηση….

Όταν προσπαθούμε να παρουσιάσουμε κοσμογονία και μάλιστα ιδωμένη από τα μάτια της εσωτερικής φιλοσοφίας, δυσκολευόμαστε να αποδώσουμε έννοιες βρίσκοντας φυσικά ανάλογα ή έστω κατανοητές περιγραφές. Έτσι αναγκαζόμαστε πολλές φορές να καταφεύγουμε σε λογισμούς που φαντάζουν παράλογοι ή σε νοητικές ακροβασίες που ενίοτε από διαφορετική σκοπιά γίνονται αντιληπτές πολύ διαφορετικά. Μιλάμε π.χ. για αρχή, όταν ακόμα δεν υπάρχει χρόνος. Μη έχοντας όμως άλλα νοητικά εργαλεία, αναγκαζόμαστε να παρουσιαζόμαστε πλημμελείς στις καταθέσεις μας.

Σε μια αυθαίρετη λοιπόν παρουσίαση, θέσαμε ως αρχή το Άπειρο. Το «Άπειρο» απέσυρε εν μέρει τον εαυτό του και η απουσία του φανέρωσε το «Μηδέν». Το «Άπειρο» το οποίο ΕΙΝΑΙ,  με το «Μηδέν» ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, συζεύχθηκαν και  γέννησαν το «Ένα».
Το «Άπειρο» άπειρα ενεργητικό, χαρακτηρίζεται από άπειρες ικανότητες αλλά μηδενικές δυνατότητες περιορισμένης μορφής, το δε «Μηδέν» ως άπειρα παθητικό, χαρακτηρίζεται από μηδενικές ικανότητες αλλά άπειρες δυνατότητες μορφικής έκφρασης.

Το «Άπειρο» γεωμετρικά είναι ένας κύκλος, όπου το κέντρο του είναι παντού και η περιφέρειά του, πουθενά. Το «Μηδέν» γεωμετρικά είναι ένας κύκλος που περικλείει το τίποτα, το οποίο όμως δεν είναι τίποτα (κβαντικό «κενό»).

Το «Ένα» ουσιαστικά παρουσιάζεται με δύο ιδιότητες. Μία του απειρισμού, της τάσης του να τείνει στο άπειρο και άλλη του μηδενισμού, της τάσης του να τείνει στο μηδέν. Έτσι, πολλαπλασιαζόμενο τείνει στο άπειρο χωρίς να το φτάνει και μεριζόμενο τείνει προς το μηδέν χωρίς να γίνεται. Το «Ένα» χαρακτηρίζεται ως καθαρή «Κίνηση». Κάθε κίνηση βέβαια έχει μιαν ενδογενή ιδιότητα, την Αδράνεια. Αυτήν «προβάλλει» και μέσω αυτής «καθρεπτίζεται», μελετώντας η «Κίνηση» τον εαυτό της. Αρχή του Χρόνου….


Στην κβαντομηχανική, πριν παρατηρηθεί ένα φαινόμενο, η κβαντική κυματοσυνάρτηση δηλώνει έναν «κόσμο» διπλής υφής, και ουσίας και ενέργειας. Παράδειγμα η Γάτα του Σρέντιγκερ, όπου, όσο και αν η κοινή λογική δεν μπορεί να το δεχτεί, στην αρχική κατάσταση η γάτα είναι και ζωντανή και νεκρή. Από την στιγμή που «ανοίξουμε το κουτί» και παρατηρήσουμε, η κυματοσυνάρτηση καταρρέει και μας δείχνει την ΜΙΑ μόνον πιθανή κατάσταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η άλλη πιθανή κατάσταση έχει εξαφανιστεί, αλλά παραμένει ως «σπέρμα» αφανής και μπορεί να εκδηλωθεί πάλι από μια διαφορετική επιλογή.

Μπορεί να φαινόμαστε λόγω κατάρρευσης της κυματοσυνάρτησης μόνον μορφές (δημιούργημα της Ενέργειας), όμως σπερματικά παραμένουμε ως γεννηθέντες από αυτήν, ουσία της ίδιας θεϊκής ουσίας. Είμαστε αναλογικά και τα δύο, όπως το Φως είναι και σωματίδιο και ταυτόχρονα ηλεκτρομαγνητικό κύμα. Σχετικά βέβαια με τον κανόνα της αναλογίας, έχει ισχύ, αρκεί την αναλογία να μην την εκλαμβάνουμε ως ταυτότητα των δύο ξεχωριστών και διαφορετικών φαινομένων. Ο κανόνας της Αναλογίας σημειωτέον ισχύει μόνον στον κόσμο της μορφής….
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #41 στις: Οκτωβρίου 13, 2013, 11:20:14 »
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε , αγαπητέ Ορφέα, (που τσίμπησες στην δημοσίευσή μου και έτρεξες να σχολιάσεις την άλλη άποψη, αν και δεν φάνηκες το ίδιο πρόθυμος ( όπως εσύ δήλωσες) στο να σχολιάσεις και τα της Νέας Ακρόπολης, που είναι και το κύριο θέμα του διαλόγου μας).
Δεν πειράζει όμως, αν και δεν θεωρώ πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να δώσω προέκταση στο οντολογικό ζήτημα, ας σχολιάσω λίγο αυτά που γράφεις.
Κατ αρχήν, γράφεις…

«Η μερική θεώρηση του πανθεϊσμού, όπως αυτός παρουσιάστηκε από τον Ορφισμό, μπορεί να οδηγήσει στην μονομερή αντίληψη ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέρος του «θείου», αντίληψη η οποία από μιαν οπτική είναι πασιφανώς αληθής, από μιαν άλλη όμως θεώρηση, παντελώς λανθασμένη.»

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σε ρωτήσω, αν με τον όρο Ορφισμός, εννοείς τα πιο κάτω ή κάτι το διαφορετικό.


Αγαπητέ Γιάννη, φαίνεται μάλλον πως σε ενόχλησαν κάποια σχόλιά μου, χωρίς ειλικρινά να έχω την παραμικρή πρόθεση για κάτι τέτοιο. Θέλω να πιστεύω βέβαια ότι δέχεσαι σχολιασμό, κριτική και ενίοτε αντίρρηση για τα γραφόμενά σου….Το ότι δεν σχολίασα μέχρι τώρα τίποτα περί «Νέας Ακρόπολης», δεν είναι θέμα απροθυμίας αλλά άγνοιας και προσμονής. Προσμένω να παρουσιάσεις τα περί Ν.Α. τα οποία αφού μελετήσω να παρουσιάσω άποψη, καθότι, πράγματι τελώ σε άγνοια για το θέμα και θα ήταν ανόητο να παρέμβω τώρα.

Για το ερώτημά σου αν με τον όρο «Ορφισμός» εννοώ όσα παραθέτεις στην συνέχεια, ομολογώ ότι τα γραφόμενά σου φανερώνουν άρτια γνώση για το θέμα και ευχαριστώ για τον πλούτο των καταθέσεών σου. Προσωπικά ως μη θρήσκος, δεν εξετάζω τον Ορφισμό ως θρησκεία, αλλά ως τον αρχικό «εσωτερικό Μύθο», μέσα από τον οποίο προσπαθώ να βρω τα στοιχεία που δίνουν απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, σχετικά με θεούς, κόσμους και ανθρώπους. Σημειωτέον, με τον ίδιο τρόπο εξετάζω και τους μύθους των άλλων θρησκειών, αποθησαυρίζοντας αυτούς, βλέποντας όμως με λύπη την κατάληξη αυτών να καταντούν θρησκευτικά δόγματα.
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #42 στις: Οκτωβρίου 13, 2013, 12:05:57 »
Ο Ορφισμός είναι επίσης μια μυστηριακή Θρησκεία, όπως της Δήμητρας και της Περσεφόνης, με την οποία έχει κοινή την πίστη προς την άλλη ζωή και με την οποία άλλωστε συνδέθηκε. Γέφυρα ανάμεσα στη διδασκαλία των Ορφικών για την μετεμψύχωση και την παλιά ελληνική λατρεία των ηρώων, αποτελούν οι παρακάτω στίχοι του Πινδάρου: Όμως εκείνοι, των οποίων η Περσεφόνη δέχεται τη μετάνοια,

αυτών την ψυχή στέλνει το ένατο έτος πίσω στον ήλιο τον πάνω κόσμου. Εκεί γίνονται σεβαστοί, ηγεμόνες, άνδρες ισχυροί και μεγάλοι σοφοί και10 μέλλον τους λ α τ ρε ύ ει σαν ήρωες».

Ελάχιστα πάντως γνωρίζουμε για τα Ορφικά Μυστήρια και για τις τελετές εξαγνισμού και μύησης που συνέβαιναν σε αυτά. Είναι όμως σίγουρο ότι η μύηση, παραδίνοντας τον μύστη στο Θάνατο, τον έκανε να ξαναγεννηθεί και αφυπνιστεί σε μια νέα, πληρέστερη και τελειότερη ζωή. Στη διάρκεια των Μυστηρίων ο μύστης μεταλάμβανε «άρτου και
οίνου», που αντιπροσώπευαν αντίστοιχα τη Δήμητρα και το Βάκχο!

Ο Ιεροφάντης μυητής παρουσίαζε συμβολικά πριν την τελική αποκάλυψη, κρασί και ψωμί στον υποψήφιο, που έπρεπε να το φάει και να το πιει, σα σύμβολο ότι το πνεύμα επρόκειτο να αναζωογονήσει την ύλη, δηλαδή ότι επρόκειτο να εισέλθει μέσα του η Θεία σοφία, μέσω αυτού που επρόκειτο να του αποκαλυφθεί.

Απ’ όλα τα παραπάνω είναι σαφής η μεγάλη, αν και όχι αξιοπερίεργη, ομοιότητα της Ορφικής θρησκείας με το Χριστιανισμό και τα χιλιάδες δάνεια που έχει πάρει ο δεύτερος από την πρώτη. Τι να πρωτοαναφέρουμε; Την ιδέα του προπατορικού αμαρτήματος, την ιδέα του Θεού λυτρωτή, που από Διόνυσος γίνεται στο Χριστιανισμό Ιησούς Χριστός («εγώ ειμί η άμπελος, η αλήθεια και η ζωή»). Την ιδέα της θείας μετάληψης με άρτο (Δήμητρα) και οίνο (Διόνυσο) που γίνεται στο Χριστιανισμό το «σώμα και αίμα του Χριστού»; Την έννοια της «θείας χάρης»; Την ιδέα του Άδη και της κόλασης (τιμωρίας) ανάλογα με το παράπτωμα του καθενός και τόσα άλλα.
Το Καθολικό Έλεος

Έτσι ήταν πολύ φυσικό να τους γεννηθεί μια συμπάθεια και μια ουσιαστική ταύτιση με όλα τα είδη της ζωής και της φύσης, έτσι που να βιώνουν μια ολιστική αντίληψη και μια ευθεία συμμετοχή τους στο παγκόσμιο πνεύμα. Αυτή ακριβώς η διάσταση που υπερβαίνει την αντίληψη Έλλην και βάρβαρος, άνθρωπος και ζώο, υποκείμενο και αντικείμενο, είναι εκείνη που κάνει την Ορφική ιδέα υπερβατική και
μοναδική.

Τέλος επισημαίνουμε επίσης τις μεγάλες μεταφυσικές ομοιότητες του Ορφισμού με το Βουδισμό- άγνοια, μη βία, κάρμα, μετενσάρκωση, απελευθέρωση και επιστροφή στην πρωταρχική κατάσταση. Σημαντική είναι επίσης η ομοιότητά τους στην μεταθανάτια πορεία και οι οδηγίες που δίνονται στη ζωή στον μυημένο πώς να αντιμετωπίσει την μεταθανάτια κατάσταση και να απελευθερωθεί απ’ αυτήν. Οι οδηγίες αυτές των χρυσών πινακίδων που βρέθηκαν σε τάφους μυημένων Ορφικών μοιάζουν έτσι πολύ με την Θιβετανική Βίβλο των Νεκρών.

Για όλα , τα παραπάνω, Ορφέα, πρέπει να έχουμε την ειλικρίνεια, πριν τα επικαλεστούμε να παραδεχτούμε πως, όχι μόνο δεν έχουμε αποδείξεις πως πράγματι έτσι ήταν, αλλά πως δεν έχουμε ούτε και λανθάνουσες ιστορικές, σύγχρονες του Ορφισμού ενδείξεις.

Όλες αυτές οι θεωρήσεις, πηγάζουν κυρίως από τους Στωικούς και τους Νεοπλατωνικούς, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να ανταγωνιστούν τις σύγχρονές τους φιλοσοφικές χριστιανικές θέσεις, πέσανε στην ανάγκη να δώσουν ένα νέο (υποτιθέμενο) νόημα στις αρχαίες θρησκευτικές και φιλοσοφικές αντιλήψεις.
Ήλθαν στη συνέχεια, κυρίως στον εικοστό αιώνα, οι τέκτονες και επικύρωσαν, όπως τους βόλευε και παρήγαγαν πλήθος υποτιθέμενων αυθεντικών μελετών, αλλά στην πραγματικότητα ιστορικών μυθοπλασιών αν όχι και μυθιστορημάτων για να στηρίξουν τις θέσεις τους.

Εδώ λοιπόν είναι που χρειάζεται μεγάλη προσοχή.



Ο κατεξοχήν ποιητής του Ορφισμού είναι ο Πίνδαρος, όμως δεν λείπουν και από άλλους ονομαστούς της αρχαιότητας, όπως από τους τραγωδούς και από τον Αριστοφάνη. Γράφτηκε ότι άλλο η Ορφική αντίληψη και άλλο η Ομηρική. Για τον Όμηρο γράφει ο Γράβιγγερ ότι λεηλάτησε τα Ορφικά, παραθέτοντας ως απόδειξη στοίχους ακέραιους του Ορφισμού μέσα στα Ομηρικά έπη. Από εκείνους όμως που ουσιαστικά αντιγράφουν κατά κόρον τον Ορφισμό, κύρια είναι ο Πυθαγόρας και κυρίως μέσω αυτού ο Πλάτωνας. Ο μεν Πυθαγόρας όμως, παρότι στηρίχτηκε στον Ορφισμό, παρουσίασε ένα δικό του σύστημα που πολλάκις παρέκλινε από αυτό, ο δε Πλάτωνας, παρότι χρησιμοποιεί κατά κόρον Ορφικές αρχές και ιδέες μέσω των βιβλίων των Πυθαγορείων, αλλά και παλαιότερων πηγών, καταφέρεται εναντίον του. Πιθανόν η αρνητική κριτική του να στρέφεται ενάντια στους ορφικούς της εποχής του, οι οποίοι δυστυχώς αρχίζουν και παρουσιάζουν δείγματα δεισιδαιμονιών.

Οι Στωικοί διασώζουν πράγματι μεγάλο πλούτο της Ορφικής αντίληψης, όμως δυστυχώς αναμειγμένη με ξένα ή αλλοιωμένα στοιχεία, σε βαθμό που σαν πηγή γνώσης, πράγματι να μη θεωρούνται η πλέον αξιόπιστη, όπως βέβαια και οι μετέπειτα νεοπυθαγόρειοι και νεοπλατωνικοί.

Ο χριστιανισμός ως Γνωστική εβραϊκή αίρεση, ασπάσθηκε πολλά στοιχεία του ήδη όμως αλλοιωμένου Ορφισμού. Ο δε Βουδισμός, μέσω δύο διαφορετικών επιρροών χρονικά πολύ απομακρυσμένων, στην βάση του έχει πολλά κοινά στοιχεία. Πρώτον, ότι ο Βουδισμός εμφανίστηκε σε μια περιοχή όπου κατά το παρελθόν είχε κυριευθεί από τους Άριους και ανέπτυξε κοινό πολιτισμό με όλους τους λοιπούς Άριους και δεύτερον, γίνεται εμφανής η επιπλέον επιρροή του Ελληνικού πολιτισμού μέσω του κράτους της Βακτριανής που κυβέρνησαν οι επίγονοι του Μ. Αλεξάνδρου.

Όσο για τους Τέκτονες, πολλοί πράγματι αναπαράγουν μυθοπλασίες, υπάρχουν όμως και λίγοι αξιόλογοι που μας παρέδωσαν αξιόλογες επιστημονικές μελέτες για την Ορφική διδασκαλία, είτε ως προχωρημένη γνώση είτε ως μυητική διδαχή....
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #43 στις: Οκτωβρίου 13, 2013, 12:24:45 »
Στη συνέχεια, αγαπητέ Ορφέα, διαπιστώνω στη συλλογιστική σου, πλήθος αυθαιρεσιών που μας οδηγούν σε νοητικά αδιέξοδα.

Λες  π.χ…
«Είναι λοιπόν ο άνθρωπος μέρος ή δημιούργημα του «θείου»;
Απάντηση στο δίλημμα δεν υπάρχει διότι ισχύουν και τα δύο….»
Από πού βγαίνει αυτό το συμπέρασμα?

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα το εντοπίζω αλλού…
Σχολιάζοντας αυτά που παράθεσα  και τα οποία δεν αποτελούν ούτε δικές μου σκέψεις, ούτε και απόψεις, (όσο και αν σου φαίνεται παράξενο αυτό), μένεις στο σημείο που γράφω πως το Εν είναι άπειρο και εκεί ανακαλύπτεις… την ΑΝΤΙΦΑΣΗ.
Ποιος αλήθεια όρισε πως το Εν είναι περιορισμένο και όχι απεριόριστο?
Ποιος επίσης όρισε πως αυτό που εμείς αποκαλούμε… άπειρο (όχι σαν έννοια, αλλά σαν ουσία), δεν μπορεί να είναι περιορίσιμο?
Σου θυμίζω μόνο τον ορισμό δύο παράλληλων ευθειών που ναι μεν στην περιορισμένη έκταση της Ευκλείδειας γεωμετρίας, δεν έχουν κανένα κοινό σημείο, αλλά παρ όλα αυτά συναντώνται  στο άπειρο.


Για το δίλημμα αν ο άνθρωπος είναι μέρος ή δημιούργημα του «θείου», έχουμε τοποθετηθεί μερικώς σε προηγούμενη κατάθεση. Για δε την αντίφαση ότι το Εν είναι Άπειρο, το δε Εν είναι ορισμένο το δε Άπειρο αόριστο και θα αρκούσε αυτό για να δειχθεί ότι δεν ταυτίζονται. Εκ της εννοίας και μόνον του Α-πείρου, του χωρίς πέρας, εύλογα φαίνεται ότι δεν είναι περιορίσιμο.

Τέλος, ο ορισμός που χρησιμοποιούσαμε για τον ορισμό των παράλληλων ευθειών, λέγοντας ότι ενώνονται στο άπειρο, δηλώνει ακριβώς τον αντίθετο ορισμό, ότι δηλαδή δεν ενώνονται ποτέ, όσο και να προεκταθούν….

Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Νέα Ακρόπολη
« Απάντηση #44 στις: Οκτωβρίου 13, 2013, 13:34:48 »
Στη συνέχεια, αγαπητέ Ορφέα, διαπιστώνω στη συλλογιστική σου, πλήθος αυθαιρεσιών που μας οδηγούν σε νοητικά αδιέξοδα.
...
Το σίγουρο είναι Ορφέα, πως το κάθε δένδρο το αναγνωρίζουμε από τους καρπούς του.
Έτσι, το μόνο σίγουρο είναι πως η έννοια της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υπήρξαν καρπός του πολυθεϊσμού.
Αντίθετα, καρπός των πανθεϊστικών αντιλήψεων υπήρξαν τα αυταρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα.
Αν υπάρχει κάποια απορία ή αντίρρηση σε αυτό το τελευταίο, το οποίο είναι και άμεσα συνυφασμένο με το σύστημα διοίκησης της Νέας Ακρόπολης, πολύ ευχαρίστως να το αναλύσουμε διεξοδικότερα. 

Δεν αρκεί μόνο ο πολυθεϊσμός για την ανάπτυξη της Δημοκρατίας και Ελευθερίας, τρανταχτό παράδειγμα η Αίγυπτος. Σίγουρα όμως ο μονοθεϊσμός είναι επιλογή των απολυταρχικών καθεστώτων. Εκείνο που επηρεάζει δραστικά για την εμφάνιση και την ανάπτυξη της Δημοκρατίας είναι η έλλειψη φόβου προς το θείο και αυτό είναι που επιτεύχθηκε στην αρχαιοελληνική κοινωνία.  Σε αυτό φυσικά έχει μεγάλη συμβολή ο Όμηρος αλλά δεν έλλειψε και η αντίθετη προσπάθεια της αριστοκρατίας για ολοκληρωτισμό, από έναν άλλον θεωρητικό του πολυθεϊσμού – τον Ησίοδο – ο οποίος στο όνομα της επιστροφής στην παλαιότερη ηθική και τάξη, προσπάθησε να προάγει τον φόβο, τονίζοντας την αδυναμία μας απέναντι στην παντοδυναμία των θεών. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Ησίοδου με το γεράκι και το μικρό πουλί, όπου το γεράκι λέει του μικρού πουλιού: «Τι σκούζεις και χτυπιέσαι έρμο και δεν αποδέχεσαι την μοίρα σου; Δεν ξέρεις ότι εγώ είμαι πολύ δυνατότερός σου και αν θέλω σε αφήνω ή αν θέλω σε τρώγω;» Αντίλογο όμως σε αυτό είχε προβλέψει ο Ορφισμός, με το μήνυμα που διέδιδε ότι, θεοί και άνθρωποι είναι από το ίδιο γένος, από γένος θεϊκό. Αυτό θα τονίσει αργότερα ο Ηράκλειτος, διδάσκοντας ότι οι άνθρωποι είναι θνητοί θεοί και οι θεοί άνθρωποι αθάνατοι.
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/