«Αντικαταστήστε τα ονόματα των Σημείων (Ζωδίων) ή τα ονόματα του Ζυγού, Σκορπιού, Τοξότη, Αιγόκερω, Υδροχόου και Ιχθύων με τα ονόματα των μηνών Vendémiaire, Brumaire, Frimaire, Mivose, Pluviose, Ventose και θα έχετε τις 6 χρονικές περιόδους της Αρχής του Κακού και τα αποτελέσματά της που είναι οι ομίχλες, τα χιόνια, οι άνεμοι και οι μεγάλες βροχές. Θα διαπιστώσετε ότι μετά το fructidore ή μετά την εποχή των μήλων, είναι που η Αρχή του Κακού σκορπά στον κόσμο την ολέθρια επίδρασή της, το κρύο και την αποδιοργάνωση και φθορά των φυτών κ.λ.π. Τότε επακριβώς είναι που ο άνθρωπος γνωρίζει τα δεινά που αγνοούσε κατά την άνοιξη και το καλοκαίρι στα ωραία κλίματα του βορείου ημισφαιρίου.
Αυτή είναι ακριβώς η ιδέα την οποία ήθελε να εκφράσει ο συγγραφέας της Γένεσης στο μύθο της γυναίκας η οποία όταν σαγηνεύτηκε από ένα φίδι συλλέγει το ολέθριο μήλο, που σαν το κουτί της Πανδώρας έγινε πηγή δεινών για όλους τους ανθρώπους.
Ο υπέρτατος θεός, λέει ο συγγραφέας του Modimel και Tawarik, δημιούργησε στην αρχή τον Άνθρωπο και τον Ταύρο σε επίπεδο υψηλής τάξης και παρέμειναν χωρίς δεινά 3.000 χρόνια. Αυτά τα 3.000 χρόνια περιλαμβάνουν τον Αμνό, τον Ταύρο και τους Διδύμους. Έπειτα, παρέμειναν 3.000 ακόμη χρόνια στη γη χωρίς να δοκιμάσουν πόνο, ούτε αντιλογίες, και αυτά τα 3.000 χρόνια αντιστοιχούν στον Καρκίνο, τον Λέοντα και τον Στάχυ ή την Παρθένο. Να λοιπόν τα 6.000 χρόνια που είχαν υποδειχθεί ανωτέρω με την ονομασία χιλιάδες του Θεού και Σημεία (Ζώδια) προσφιλή στην Αρχή του Καλού.
Μετά από αυτά, στην εβδόμη χιλιάδα η οποία αντιστοιχεί στον Ζυγό, δηλαδή στο vendemiaire, είναι που σύμφωνα με το δικό μας τρόπο υπολογισμού εμφανίστηκε το κακό και ο άνθρωπος άρχισε να μοχθεί.
Σε ένα άλλο μέρος αυτής της ιδίας κοσμογονίας λένε ότι: ''όλη η διάρκεια του κόσμου από την αρχή του έως το τέλος του καθορίστηκε σε 12 χιλιάδες χρόνια και ότι ο άνθρωπος στο ανώτερο μέρος, με άλλα λόγια στο βόρειο ημισφαίριο και ανώτερο, παρέμεινε χωρίς δεινά για 3.000 χρόνια. Παρέμεινε στην ίδια κατάσταση για ακόμη 3.000 χρόνια, έπειτα παρουσιάστηκε ο Αχριμάν αυτός ο οποίος έκανε να γεννηθούν τα δεινά και οι πόλεμοι στην εβδόμη χιλιάδα, δηλαδή στο σημείο της Ισορροπίας [Ζυγό], πάνω στο οποίο τοποθετήθηκε ο ουράνιος όφις. Ήταν τότε, που το Καλό και το Κακό, αναμίχθηκαν''.
Εκεί ήταν πραγματικά που αγγίζονταν μεταξύ τους τα όρια της κυριαρχίας των 2 Αρχών, εκεί ήταν το σημείο επαφής του Καλού και του Κακού ή για να μιλάμε την αλληγορική γλώσσα της Γένεσης ήταν εκεί που είχε φυτευτεί το δέντρο της γνώσης του Καλού και του Κακού, το οποίο ο άνθρωπος δεν μπορούσε να αγγίξει χωρίς να περάσει αμέσως κάτω από την κυριαρχία της Αρχής του Κακού, στην οποία ανήκαν τα σημεία του χειμώνα και του φθινοπώρου. Έως εκείνη τη στιγμή ήταν ο ευνοούμενος των Ουρανών. Ο Ωρομάσδης τον είχε εφοδιάσει με όλες τις ευλογίες του, αλλά αυτός ο Θεός Καλοσύνης είχε στο πρόσωπο του Αχριμάν έναν αντίπαλο και έναν εχθρό ο οποίος έπρεπε να του δηλητηριάσει τα πιο πολύτιμα δώρα και ο άνθρωπος θα γινόταν το θύμα τη στιγμή που ο Θεός της Μέρας θα αποτραβιόταν προς τα μεσημβρινά κλίματα. Τότε οι νύχτες θα ξαναέπαιρναν την κυριαρχία τους και το θανάσιμο φύσημα του Αχριμάν κάτω από την μορφή και κάτω από την ανατολή του Όφεως των αστερισμών θα ερήμωνε τους όμορφους κήπους, όπου ο άνθρωπος είχε τοποθετηθεί από τον Ωρομάσδη. Αυτή είναι η θεολογική έννοια που ο συγγραφέας της Γένεσης την είχε πάρει από την κοσμογονία των Περσών και την στόλισε με το δικό του τρόπο. Ο Ζωροάστρης, ή ο συγγραφέας της Γένεσης των Μάγων, εκφράστηκε ως ακολούθως, περιγράφοντας την διαδοχική δράση των 2 Αρχών στον κόσμο.
Ο Ωρομάσδης, λέει, ο Θεός του Φωτός και της Αρχής του Καλού κάνει γνωστό στο Ζωροάστρη, ότι είχε χαρίσει στον άνθρωπο έναν τόπο τέρψεων και αφθονίας. ''Εάν δεν του είχα δώσει εγώ αυτόν τον τόπο των τέρψεων κανείς δεν θα του τον έδινε. Ο τόπος αυτός καλούνταν 'Eiren', η οποία στην αρχή ήταν πιο όμορφή από όλο τον κόσμο που η δύναμή μου είχε καλέσει σε ύπαρξη. Τίποτα δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με την ομορφιά αυτού του τόπου των τέρψεων που του είχα δώσει. Εγώ ήμουν ο πρώτος, που έδρασα, και έπειτα ο Petiare (που είναι ο Αχριμάν, ή η Αρχή του Κακού): αυτός ο Petiare Αχριμάν, πλήρης θανάτου και διαφθοράς, έφτιαξε μέσα στον ποταμό, την μεγάλη δενδρογαλιά - νεροφίδα, μητέρα του χειμώνα που σκόρπισε το κρύο στο νερό, στη γη και στα δέντρα''.
Ακόλουθα από τους ακριβείς όρους αυτής της κοσμογονίας προκύπτει ότι το κακό που είχε εισαχθεί στον κόσμο είναι ο χειμώνας. Ποιός λοιπόν θα είναι ο επανορθωτής; Ο θεός της άνοιξης ή ο Ήλιος όταν εισέρχεται στο Σημείο (Ζώδιο) του Αμνού, του οποίου ο Χριστός των Χριστιανών λαμβάνει την μορφή. Γιατι ο Αμνός είναι που επανορθώνει τις δυστυχίες του κόσμου και με το έμβλημά του έχει παρασταθεί ο Χριστός στα πρώτα μνημεία των Χριστιανών.
Είναι προφανές ότι εδώ δεν πρόκειται για τίποτε άλλο παρά για το φυσικό και περιοδικό κακό του οποίου κάθε χρόνο η γη δοκιμάζει τις προσβολές από την αποχώρηση του Ηλίου, που είναι η Πηγή της ζωής και του φωτός για ό,τι ζει στην επιφάνεια της σφαίρας μας. Αυτή λοιπόν η κοσμογονία δεν περιλαμβάνει τίποτε άλλο παρά την αλληγορική εικόνα των φαινομένων της Φύσης και την επιρροή την οποία ασκούν στα Σημεία (Ζώδια), γιατι το φίδι ή η ουράνια δενδρογαλιά - νεροφίδα που επαναφέρει τον χειμώνα, είναι όπως η Ισορροπία (Ζυγός) ένας από τους αστερισμούς που βρίσκονται στα όρια τα οποία χωρίζουν την κυριαρχία των 2 Αρχών, δηλαδή, εν προκειμένω εδώ, στην Φθινοπωρινή Ισημερία. Αυτό λοιπόν είναι το αληθινό φίδι που ο Αχριμάν παίρνει τις μορφές του στο Μύθο των Μάγων όπως και στον Μύθο των Εβραίων για να εισάγει το κακό στον κόσμο. Οι Πέρσες καλούσαν επίσης αυτόν τον κακοποιό Δαίμονα το Αστρικό Φίδι και το ουράνιο Φίδι, το Φίδι της Εύας. Στον ουρανό είναι που παριστάνουν να πορεύεται ο Αχριμάν με τη μορφή ενός Φιδιού. Η Boundesh ή η Γένεση των Περσών λέει τα ακόλουθα:
''Ο Αχριμάν ή η Αρχή του κακού και του σκότους, αυτός από τον οποίο προέρχεται το κακό στον κόσμο, εισέδυσε στον ουρανό υπό μορφήν μιας δενδρογαλιάς που τη συνόδευαν σκουλήκια ή κακοί δαίμονες και δεν ζητούσαν τίποτε άλλο από το να κάνουν καταστροφή''. Και σε άλλο σημείο αναφέρει: ''Όταν ο κακός Δαίμονας λεηλατούσε τον κόσμο και το Αστρικό Φίδι πορευόταν μεταξύ Ουρανού και Γης, η με άλλα λόγια όταν ανέτειλε στον ορίζοντα''.
''Τώρα'', σε ποια εποχή της ετησίου περιστροφής το ουράνιο Φίδι, βρισκόμενο σε συζυγία με τον Ήλιο, ανατέλει στον ορίζοντα με αυτό το άστρο; Όταν ο Ήλιος φθάσει στην Ισορροπία (στον Ζυγό) πάνω από τον οποίο εκτείνεται ο αστερισμός του Φιδιού με άλλα λόγια, στο έβδομο σημείο, μετρώντας από τον Αμνό, ή στο Σημείο όπου, όπως είπαμε παραπάνω, οι Μάγοι προσδιόριζαν την έναρξη της κυριαρχίας της Αρχής του Κακού και της εισαγωγής του Κακού στο Σύμπαν.»
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
