Το κείμενο που μας παρέθεσες είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Όμως!
Πρώτον, θα σε παρακαλούσα να γράφεις χωρίζοντας τα κείμενά σου σε παραγράφους. Έτσι, διευκολύνεις στην ανάγνωση τόσο εσένα, όσο κι εμάς που διαβάζουμε τα μηνύματά σου
Σχετικά με τις θέσεις που εκφράζονται στο κείμενο, ήθελα να σχολιάσω τα εξής:
1. Αναφέρει πως οι παράγοντες που μας οδηγούν στο γήρας και τελικά στον θάνατο είναι α) οι διάφορες ασθένειες και β) σε ψυχολογικά αίτια, καθώς το γήρας και ο θάνατος αποτελούν κατά τον συγγραφέα διάφορες "οπτικές" της ζωής. Θέλω όμως να ρωτήσω το εξής: Αν υποθέσουμε πως δέχομαι τα αίτια αυτά (το α και το β) για τον άνθρωπο. Μπορείς να μας πεις τι τελικά συμβαίνει σε κάθε άλλο πλάσμα της φύσης; Αναφέρομαι τόσο στή χλωρίδα, όσο και στην πανίδα. Υπάρχει κάτι στη φύση που δεν πεθαίνει; Φίλε μου από τη στιγμή που υπάρχει μία αρχή, υπάρχει κι ένα τέλος. Υπάρχει λοιπόν κάτι που μπόρεσε να ξεφύγει από αυτόν τον κοσμικό νόμο;
2. Ως θεμελιώδεις βάσεις και προϋποθέσεις της ανωτέρω θεωρίας, ορίζονται α) η κατάργηση της έννοιας του χρόνου (που ούτως ή άλλως αποτελεί "ψευδαίσθηση") και β) η καταστολή παραγόντων όπως οι ασθένειες που σταδιακά προκαλούν τον θάνατο των κυττάρων κι εν τέλει τον θάνατο του σώματος.
Εμένα προσωπικά, η συσχέτιση της ακύρωσης της έννοιας του χρόνου με τη μακροζωΐα δεν νε καλύπτει καθόλου. Πρόκειται για καθαρά "εγκεφαλική" προσέγγιση στο θέμα, που είτε τη δέχεσαι είτε όχι. Περισσότερο μου μοιάζει ρομαντική προσέγγιση στην έννοια της μακροζωίας.
Σχετικά με τη δεύτερη άποψη που αφορά στην καταστολή ενεργοποίησης παραγόντων γήρανσης όπως οι ασθένειες, αν και δεν είμαι ιατρός και από τα λίγα που έμαθα-θυμάμαι από τη σχολή μου, θέλω να πω τα εξής:
* Ο θάνατος των κυττάρων (απόπτωση), συμβαίνει εξ αιτίας δύο περιπτώσεων:
- Εξωτερικοί παράγοντες όπως οι "τραυματισμοί" προκαλούν τον θάνατο. Οι τραυματισμοί αυτοί μπορεί να είναι μηχανικοί, δηλαδή πραγματική μηχανική καταστροφή των κυττάρων. Μπορεί επίσης οι τραυματισμοί αυτοί να αναφέρονται σε είσοδο βλαβερών χημικών ουσιών στα κύτταρα. Αυτές οι αιτίες προκαλούν τον θάνατο των κυττάρων είτε μέσω της διόγνωσης αυτών, είτε μέσω της έκλυσης του κυτταρικού περιεχομένου έξω από αυτό.
- Ο θάνατος των κυττάρων προκαλείται από "αυτοκτονία" του κυττάρου. Δηλαδή κάποιοι παράγοντες που δεν είναι άμεσα εμφανείς, αναγκάζουν το κύτταρο να αυτοκτονήσει. Επίσης ας μην ξεχνάμε πως σε κάποιες περιπτώσεις, η απόπτωση είναι προγραμματισμένη μέσα στο DNA μας και είναι απαραίτητο να συμβεί, όπως για παράδειγμα κατά την εμβρυακή κατάσταση, στην καταστροφή της ενδιάμεσης μεμβράνης μεταξύ των δακτύλων ή στις γυναίκες, στην αποβολή του εσωτερικού υμένα του ενδομητρίου κατά την έναρξη της εμμήνου ρήσης. Επίσης, κατά τη δημιουργία των συνάψεων μεταξύ των νευρώνων του εγκεφάλου, η απόπτωση είναι απαραίτητη για την καταστροφή της περίσσειας κυττάρων που βρίσκονται ανάμεσα στους νευρώνες.
Φυσικά, εκτός από τις απαραίτητες και εκ γεννετής προγραμματισμένες περιπτώσεις απόπτωσης, υπάρχουν και περιπτώσεις που η απόπτωση συμβαίνει πάλι εκ γεννετής αλλά αυτή τη φορά πρόκειται για "εντολή αυτοκτονίας" που εγγράφεται εξ αρχής στο DNA του ανθρώπου. Δηλαδή, κάποια μέλη του ανθρωπίνου σώματος, έχουν προγραμματιστεί εκ γεννετής να εκδηλώσουν κάποια στιγμή καρκίνο και ο άνθρωπος να πεθάνει.
Επίσης, η κυτταρική αυτοκτονία μπορεί να επέλθει ως επίκτητη εκδήλωση. Δηλαδή να δοθεί αυτή η εντολή σε ένα μέχρι πρώτινος υγιές κύτταρο κατά τη διάρκεια της ζωής του. Επειδή δεν έχω εξειδικευμένες αλλά μόνον περριορισμένες γνώσεις πάνω στο θέμα, θέλω μόνο να πως ότι η απόφαση που παίρνει το κύτταρο για να συνεχίσει να ζει κανονικά ή για να πεθάνει με αυτοκτονία, έχουν να κάνουν με το ισοζύγιο θετικών-αρνητικών σημάτων που δείχνουν στο κύτταρο αν θα πρέπει να συνεχίσει να ζει ή αν θα πρέπει να πεθάνει.
Παραθέτωντας όλα αυτά, θέλω να καταλήξω στο ότι μπορεί μεν να μιλάμε για αθανασία του σώματος αλλά καλό είναι να δούμε και την άποψη (αλλά τελικά
απόφαση) της φύσης για τα πλάσματά της. Βλέπουμε λοιπόν πως υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που μας οδηγούν στον θάνατο. Ο άνθρωπος πρέπει να περάσει από χιλιετίες ερευνών για να καταφέρει να ακυρώσει τις παραπάνω αιτίες που προκαλούν τον κυτταρικό θάνατο. Επίσης, ας μην ξεχνάμε και τις κοινωνικές-πολιτισμικές-οικονομικές προεκτάσεις του θέματος, καθώς φανταστείτε τι πρόκειται σταδιακά να συμβεί σε έναν τόσο μικρό πλανήτη όπου διαρκώς γεννιούνται κάθε λογής οργανισμοί αλλά κανείς δεν πεθαίνει...
Όλα αυτά πιστεύω αποδεικνύουν το γιατί είμαι αντίθετος της άποψης πως ο θάνατος είναι δική μας επιλογή κι όχι νόμος της φύσης. Επίσης, πάνω σ' αυτό, ας μην ξεχνάμε πως ο θάνατος υπήρχε και πριν από τον άνθρωπο επί της γης. Άλλωσε υπήρχε πάντοτε ως αναφαίρετος νόμος του σύμπαντος στα πλαίσια της γέννησης και δημιουργίας ουράνιων σωμάτων. Είναι νόμος η γέννηση, όπως νόμος είναι και ο θάνατος, γιατί ακριβώς οδηγεί σε μια νέα γέννηση.
Επίσης, πάνω στην έκφραση-θέση πως
επαναπρογραμματίζοντας τον νου και αλλάζοντας την αντίληψη μας για τα γηρατειά, επηρεάζουμε αντιστρεπτικά το βιολογικό μας ρολόι, θέλω να πω ότι πρόκειται περισσότερο για ευχή, παρά για βάσιμη απόδειξη αιτίας της αθανασίας του σώματος. Για να μην συμπληρώσω πως κάτι τέτοιο, αν όντως είχε αποτέλεσμα, θα το επιτύγχαναν μόνον τα δυνατά μυαλά. Φίλε μου ένα παιδάκι που πεθαίνει από ασιτία και καθημερινά βλέπει γύρω του τον θάνατο, ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να τον προσεγγίσει θεωρητικά-φιλοσοφικά-εγκεφαλικά...
Αλλά όλα αυτά είναι απλώς προσωπικές απόψεις
