author=Therapis link=topic=76.msg446#msg446 date=1176718861]
Απ' ό,τι έχω μέχρι τώρα καταλάβει, ο εγωισμός πρέπει να αποδυναμωθεί & να παραμεριστεί εάν θέλουμε να αρχίσει να λειτουργεί ο Ανώτερος Εαυτός σε όλο και πιο συνειδητό επίπεδο.
Να δυναμώσουμε την Θέληση, την Ψυχική μας προσωπικότητα, την προσωπική μας έκφραση, (το θετικό μας ΕΓΩ), και να το θέσουμε στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας (ταπεινότητα).
Therapis:
Ο εγωισμός έχει να κάνει κυρίως με τη ζωώδη μας πλευρά - τα χαμηλής ποιότητας συναισθήματα - αλλά μάς προσφέρει κι όλας συγκεκριμένα οφέλη, σε επίπεδο αυτοσυντήρησης και διατήρησής μας στη ζωή.
Μπαίνονοτας σε μια διαδικασία πνευματικής ανάπτυξης όμως, σιγά σιγά παραμερίζεται, και σε πρώτο και κυρίαρχο πλάνο μπαίνουν ανιδιοτελή συναισθήματα, σκέψεις για το καλό της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Όσο ανεβαίνουμε επίπεδα τόσο αντιλαμβανόμαστε την εσωτερική ενότητα όλων.
Ο εγωισμός πρεσβεύει τη χωριστικότητα, δεν επιτρέπει την είσοδο σε ανώτερα πεδία, αλλά και δεν επιβιώνει σε αυτά.
......αλλά και δεν επιβιώνει σε αυτά.
Είναι θέμα δικής μας θέλησης να έχουμε το νου μας συνεχώς στα κίνητρά μας και να ελέγχουμε το πόσο ατομιστικά ή οικουμενικά θωρούμε τα πράγματα.
Προσωπικά ως πιο επικίνδυνη μορφή εγωισμού θεωρώ αυτήν την πνευματικής αλαζονείας, καταρχήν γιατί καμουφλάρεται πολύ καλύτερα από τις πιο χονδροειδής μορφές του και διότι είναι πολύ εύκολο σε εκείνους που ακολουθούν έναν δρόμο εσωτερικής ανάπτυξης να νιώσουν ξεχωριστοί, εκλεκτοί, ότι γνωρίζουν περισσότερα και πιο μεγάλης αξίας από τους άλλους, ότι προοδεύουν πιο γρήγορα από τους αδελφούς τους, κλπ.
Η αυτοταπείνωση δεν μου πάει. Έχω ήδη την τάση να μειώνω τον εαυτό μου - κατάσταση προβληματική για μένα, γιατί δεν αναγνωρίζω στον εαυτό του την αυθύπαρκτη αξία του - αλλά αυτό δεν με σώζει από το να θεωρώ ώρες-ώρες εαυτήν καλύτερη από τους άλλους. Την ταπεινότητα και την καλοσύνη προσπαθώ να καλλιεργώ και να θυμάμαι κατά καιρούς το γνωστό ρητό: "είσαι ένα μυρμήγκι πάνω σε έναν μικρό πλανήτη ενός ηλιακού συστήματος που μαζί με πόσα άλλα ηλιακά συστήματα με εκατομμύρια πλανήτες αποτελούν έναν γαλαξία που είναι ένας από τους δεκάδες? εκατοντάδες? χιλιάδες? γαλαξίες του σύμπαντος."
Να δυναμώσουμε την Θέληση, την Ψυχική μας προσωπικότητα, την προσωπική μας έκφραση, (το θετικό μας ΕΓΩ), και να το θέσουμε στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας (ταπεινότητα).Συμφωνώ απόλυτα. Επειδή είναι Λακωνική η απάντηση, ίσως να μην έγινε κατανοητή. Θα συμπληρώσω λοιπόν: Υπάρχουν στάδια εξέλιξης. Πρώτα ενισχύουμε τη θέλησή μας, το Εγώ μας. Αφού γίνουμε δυνατοί, τότε παραμερίζουμε τον εγωισμό μας και θέτουμε τη δύναμη του Εγώ μας στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας. Το κάθε ένα στην ώρα του.
Όταν σε κλέβει στο ζύγι ας πούμε ο τάδε, ή ο άλλος σου πουλάει σάπιο κρέας ή ο άλλος σου χαλάει περισσότερο αντί να σου επισκευάσει το αυτοκίνητο ή το κράτος θέλει να σου τα παίρνει στην ώρα τους, με υψηλότατο τόκο και πρόστιμο αλλά ποτέ δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, ε τότε εσύ πως θα διατηρηθείς "ανιδιοτελής" σε ένα περιβάλλον "κακόβουλης ιδιοτέλειας"?Αυτό νομίζω ότι είναι διαφορετικό. Άλλο η εγωιστική και άδικη αυτοπροβολή. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας. Είναι καλό να υπερασπιζόμαστε το δίκαιο και ειδικά το δίκαιο του εαυτού μας. Διαφορετικά αδικούμε τον εαυτό μας. Σε χαμηλά εξελικτικά στάδια, αυτό θα μας φέρει αντιμέτωπους με το υποσυνείδητο μας, το οποίο νοιάζεται για τα δικά μας συμφέροντα. Για τα ανώτερα εξελικτικά στάδια, δεν ξέρω κατά πόσο είναι σημαντικό να προστατεύουμε τα δίκαια συμφέροντά μας.
Πως αποδυναμώνεται όμως, άραγε?Η ενδυνάμωση του Εγώ ολοκληρώνεται με την κατάκτηση της σφαίρας του Ήλιου (Καμπάλα). Η διαδικασία αναλυτικά μπορεί να χρειάζεται ολόκληρο βιβλίο για να περιγραφεί. Ίσως κάποιος πιο ικανός να μπορέσει να δώσει μία πολύ συνοπτική περίληψη.
Πως παραμερίζεται?Αυτό γίνεται μετά τον Ήλιο. Και αυτό για μένα είναι τόσο μακριά που δεν έχω ιδέα.
πρώτα να αρχίσουμε να μπαίνουμε σε "ανώτερες σφαίρες" και συνεπώς αφού δεν επιβιώνει "εκεί" ο εγωϊσμός, να αρχίσει να "ατονεί" μέχρις "εκλείψεως"....σχεδόν απο μόνος του?Γιατί όχι? Όσο ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της εξέλιξης, βελτιωνόμαστε εξ’ορισμού.
Το πρώτο μέλημα του Ήρωα είναι,
ΝΑ ΜΑΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΑ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ...
Κι εκεί αρχίζει το πρόβλημα! Γιατί οι γύρω σου ακόμη δεν έχουν "αντιληφθεί έτσι τα πράγματα" κι εξακολουθούν να φέρονται ως "αγενής και μανιασμένος ταύρος εν υαλοπωλείο"....Όταν σε κλέβει στο ζύγι ας πούμε ο τάδε, ή ο άλλος σου πουλάει σάπιο κρέας ή ο άλλος σου χαλάει περισσότερο αντί να σου επισκευάσει το αυτοκίνητο ή το κράτος θέλει να σου τα παίρνει στην ώρα τους, με υψηλότατο τόκο και πρόστιμο αλλά ποτέ δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, ε τότε εσύ πως θα διατηρηθείς "ανιδιοτελής" σε ένα περιβάλλον "κακόβουλης ιδιοτέλειας"?
Άρα λοιπόν πάει περίπατο το «αν ένας εχθρός σας χτυπήσει στο ένα μάγουλο, προσφέρετε και το άλλο».
Repet Mode On
To εγώ είναι όσα προσποιείται οτί δεν είναι.
Ο μόνος λοιπόν, πραγματικός εγωιστής, είναι αυτός που άκομψα ονομάζουμε Ανώτερο Εγώ.
να υποθέσω πως δεν πιστεύεις στην ύπαρξη ενός Ανώτερου μη εγωϊστικού Εγώ?
Παράθεσηνα υποθέσω πως δεν πιστεύεις στην ύπαρξη ενός Ανώτερου μη εγωϊστικού Εγώ?
Σωστά υποθέτεις. Αλλά δεν έχει σημασία τι πιστεύουμε, αλλά το τι συμβαίνει πραγματικά.[/font]
Εαν δεν υπάρχει Ανώτερο Εγώ , τότε δεν υπάρχει και η προοπτική να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μέσω των Γνωστικών Διαδικασιών του
Εσωτερισμού.....
Αvari εγω δεν είπα οτι δεν υπάρχει Ανώτερο Εγώ αλλά Ανώτερο μη εγωιστικό Εγώ. :)ΠαράθεσηΕαν δεν υπάρχει Ανώτερο Εγώ , τότε δεν υπάρχει και η προοπτική να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μέσω των Γνωστικών Διαδικασιών του
Εσωτερισμού.....
Ποιός είπε οτι ο εσωτερισμός κάνει καλύτερους ανθρώπους;
Για ρώτα και τον Χιτλερ ;)
Εαν μου "την πει" κάποιος μέσα στο φόρουμ και "προσβληθώ" δεν είναι καθαρά και μόνον "ακατάσχετος εγωϊσμός"?
Είναι "υγιής Αντίδραση" η οργή και οι ύβρεις που θα νοιώσω την ανάγκη να εξαπολύσω εναντίον του?
Δεν θα με "αναστατώσει" ψυχικά κι εμένα αλλά και τον άλλο που θα δεχτεί τα πυρά μου και το ίδιο το φόρουμ που θα υποστεί αυτή την ένταση?
Ο Εσωτερισμός δεν διδάσκει πως γι' αυτό τον λόγο θα πρέπει να κατανικήσουμε τον εγωϊσμό?
Συμφωνώ πως ο Εγωϊσμός είναι και "σανίδα σωτηρίας" ενίοτε....ΟΚ λοιπόν, να μην τον "αφανίσουμε"....να μην γίνουμε και "άβουλα ρομπότ"....
author=El Morya link=topic=76.msg620#msg620 date=1177599849]ΠαράθεσηΕαν μου "την πει" κάποιος μέσα στο φόρουμ και "προσβληθώ" δεν είναι καθαρά και μόνον "ακατάσχετος εγωϊσμός"?
Είναι "υγιής Αντίδραση" η οργή και οι ύβρεις που θα νοιώσω την ανάγκη να εξαπολύσω εναντίον του?
Δεν θα με "αναστατώσει" ψυχικά κι εμένα αλλά και τον άλλο που θα δεχτεί τα πυρά μου και το ίδιο το φόρουμ που θα υποστεί αυτή την ένταση?
Ο Εσωτερισμός δεν διδάσκει πως γι' αυτό τον λόγο θα πρέπει να κατανικήσουμε τον εγωϊσμό?
Eιλικρινά δεν ξέρω τι διδάσκει ο Εσωτερισμός επι αυτού ούτε και με ενδιαφέρει. Εγω μιλώ με το στόμα μου, όχι με τον στόμα του κάθε -ισμου.
Αν η αντιδραση σου είναι συνειδητη τότε κάνε ανω κάτω όλο το φορουμ, άς μην συνδεουμε την αταραξία με την φώτιση ειδικά αν δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί.
ΠαράθεσηΣυμφωνώ πως ο Εγωϊσμός είναι και "σανίδα σωτηρίας" ενίοτε....ΟΚ λοιπόν, να μην τον "αφανίσουμε"....να μην γίνουμε και "άβουλα ρομπότ"....
΄Φίλε μου για πιο στάδιο μιλάς; Μέχρι και το 5o σώμα το εγώ είναι απαραίτητο γιατι μέσω αυτού λειτουργεί η θέληση. Αργότερα η μη θεληση αναλαμβάνει το παιχνίδι και μας περνα πέρα από τον κόσμο των Μορφών. Πόσο νομίζεις οτι μπορείς να διατηρηθείς ζωντανος σε τετοια κατασταση? Δες Χριστό κτλ.
Εαν μου "την πει" κάποιος μέσα στο φόρουμ και "προσβληθώ" δεν είναι καθαρά και μόνον "ακατάσχετος εγωϊσμός"?
Είναι "υγιής Αντίδραση" η οργή και οι ύβρεις που θα νοιώσω την ανάγκη να εξαπολύσω εναντίον του?
Δεν θα με "αναστατώσει" ψυχικά κι εμένα αλλά και τον άλλο που θα δεχτεί τα πυρά μου και το ίδιο το φόρουμ που θα υποστεί αυτή την ένταση?
Ο Εσωτερισμός δεν διδάσκει πως γι' αυτό τον λόγο θα πρέπει να κατανικήσουμε τον εγωϊσμό?
Αν το αναλύσουμε θα δούμε οτι ο λόγος που θυμώνουμε σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι μόνο ο εγωισμός σαν ελάττωμα, [ επειδή δήθεν θιχτήκαμε] αλλά ενα σωρό άλλα απο κάτω απο αυτόν.
Θυμώνουμε αν η αιχμή του άλλου βρεί πρόσφορο έδαφος μέσα μας και αυτό μπορεί να γίνει αν εμείς εχουμε αφήσει το περιθώριο στον εαυτό μας [ δεν έχουμε αναγνωρίσει και εργαστεί επάνω σε αυτο που μας ενοχλεί].
Αν αυτό που ειπωθεί είναι κάτι που μας αφήνει αδιάφορους η πιθανότητα να αντιδράσουμε αντί να γελάσουμε είναι πολύ λίγη.
Οι οργή φέρνει περισσότερη οργή αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει πόλεμο με ένα τοίχο η με τον αέρα.
Νομίζω οτι το επιδιωκόμενο δεν είναι να πνίξουμε την οργή μας ωστε να μην εκδηλωθεί στην συμπεριφορά μας και εσωτερικά να είμαστε σαν ηφαίστεια,αλλά να μπορέσουμε να είμαστε δομημένοι με τετοιο τρόπο που να μην μας αγγίζουν αυτά τα φαινόμενα που μόνο στόχο έχουν τον αρνητισμό και την ελάττωση της δικής μας ενέργειας.
Κατα την γνώμη μου μαθαίνουμε σιγά σιγά αυτο το ΄''χτίσιμο'' η ίσως και να συμβαίνει ...
- Και ποιά είναι αυτά τα "αδύνατα σημεία" άραγε που δύνανται να "θιχτούν" και να "νοιώσουν προσβεβλημένα"?
- Και πως "δουλεύουμε" επάνω σε αυτά για να πάψουν να είναι πια "αδύνατα σημεία"?
author=try link=topic=76.msg670#msg670 date=1177740548]
Fr Avaris, κατα την δική μου γνώμη ο εγωισμός δεν είναι τα αδύνατα μας σημεία.Αντίθετα είναι, αυτό το συναίσθημα που θα παρομοίαζα με άμυνα, το οποίο μας εμποδίζει να τα δούμε, επειδή εχουμε λάβει μια τέτοια εκπαίδευση και μηνύματα που μας κάνουν και αντιστεκόμαστε σε ότι εμείς θεωρούμε αδυναμία η έλλειψη.
Αν μπροστά απο ένα ελάττωμα σηκώσουμε ένα τοίχο απο εγωισμό στολισμένο με μια ''βολική εκλογίκευση'' της όποιας κατάστασης, αρνούμενοι να δούμε που μπορεί και εμείς να έχουμε '' βάλει το χεράκι μας'' , όλα κρύβονται και μάλιστα έντεχνα.Παράθεση- Και ποιά είναι αυτά τα "αδύνατα σημεία" άραγε που δύνανται να "θιχτούν" και να "νοιώσουν προσβεβλημένα"?
- Και πως "δουλεύουμε" επάνω σε αυτά για να πάψουν να είναι πια "αδύνατα σημεία"?
Παραθέτω επίσης υποκειμενικές απόψεις.....
Τα αδύνατα σημεία του καθενός διαφέρουν...άλλος αισθάνεται οτι μειονεκτεί σε θέματα εικόνας, άλλος σε θέματα αξιών, άλλος σε θέματα κοινωνικά, άλλος σε πνευματικά, μορφωτικά κλπ.
Ανάλογα του προτύπου που έχουμε σχηματίσει στο μυαλό μας κατόπιν των αλλοτριων επηρροών.
Συνήθως δεν αναγνωρίζουμε το γεγονός οτι νιώθουμε κάποια ανασφάλεια απέναντι σε κάποιον η κάτι, αφού το πρώτο που κάνουμε είναι να ''θυμώσουμε'' και να ''αμυνθούμε'' για να μην ......πονέσουμε.
Η ''δουλειά'' γίνεται ξεκινώντας με την παραδοχή [ για μένα] του προβλήματος...μετά τα άλλα έρχονται μόνα τους. Σε εμένα, βοηθάει ο στοχασμός, δλδ μια καθαρά λογική σκέψη σε συνθήκες χαλάρωσης, ετσι ωστε να μειώνω σχεδόν τελείως το συναίσθημα για να μπορώ να συνεχίσω.
Αν δεν απαλλαγούμε απο την συναισθηματική φόρτιση που αναβλύζει με τέτοιες σκέψεις, είναι αρκετά δύσκολο να συνεχίζουμε αφού αυτά που ανακαλύπτουμε δεν είναι πάντα ευχάριστα...
Ελπίζω να βοήθησα λίγο με τις εντελώς εμπειρικές μου ιδέες.
Έχουμε κάποιο πρόβλημα "αυτοεκτίμησης" σε σχέση με κάποιο (οποιοδήποτε) στοιχείο μας και αντιδρούμε αρνητικά στην αντιπαράθεσή μας με άλλους όταν "αγγίζεται" αυτό το "στοιχείο" μας.
Γνωρίζω πως υπάρχουν Τεχνικές που σε βάζουν να πας συνειρμικά πίσω στα "περιστατικά ρίζες του προβλήματος" και να τα βιώσεις ξανά και ξανά στην ολότητά τους....Δηλαδή, να ξαναβιώσεις και μάλιστα έντονα τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής που συνέβαινε το περιστατικό.Ναι, εδώ περιγράφεις τη «Διαδικασία της Σελήνης».
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι με την ζωγραφική μπορεί να λύνει προβλήματα του ψυχισμού του...Το να χαλαρώνεις και να ζωγραφίζεις ή να γράφεις πράγματα που βγαίνουν από το ασυνείδητο είναι μία μορφή διάγνωσης και εντοπισμού των προβλημάτων. Πιστεύω όμως ότι είναι πολύ κατώτερη του διαλογισμού.
Εμένα μου κάνει πολύ καλό να γράφω γι' αυτά....σε ιδιωτικά κείμενα....να τα δραματοποιώ....να τα περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια....Εδώ νομίζω ότι ξεφεύγεις λίγο. Το να περιγράφεις το πρόβλημα σε ένα φίλο ή να το γράφεις σε ένα χαρτί, έχει αποδειχτεί ότι μπορεί να ανακουφίσει από μία συναισθηματική φόρτιση. Αυτό όμως έχει εξαφανίσει προσωρινά μόνο το σύμπτωμα. Το βαθύ πρόβλημα του ασυνείδητου μόλις που το έχεις αγγίξει. Το μόνο ουσιαστικό βήμα που έχεις κάνει είναι ότι έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχεις πρόβλημα και ψάχνεις για λύση.
Αυτό που έχω επιφυλάξεις είναι το να "μιλήσεις" για το πρόβλημα σε τρίτον....Για το λόγο αυτό όταν ζητάς τη βοήθεια ψυχολόγου, πάντα απευθύνεσαι σε κάποιον άγνωστο. Όταν ζητάς βοήθεια για τους πιο απόκρυφους φόβους και αναστολές, πρέπει να εμπιστεύεσαι και να είσαι ειλικρινής. Όταν έχεις αφροδίσιο νόσημα, δεν πας να σε εξετάσει η αφροδισιολόγος γυναίκα του καλύτερου φίλου σου. Πας σε κάποιον άγνωστο γιατρό που τον βλέπεις μόνο επαγγελματικά.
Αυτή η διαδικασία τύπου "εξομολόγησης" , κάπου σε "ξεγυμνώνει", σε "αδειάζει" απο "άμυνες"....μοιάζει λίγο με "ταπείνωση"....
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν σε κάποια κείμενα και στις απόψεις που παραθέτουν, κάποιες από τις οποίες τις θεωρώ τουλάχιστον "άστοχες", είναι οι απόψεις του συγγραφέα ή μήπως η κακή απόδοση από τον μεταφραστή.
Π.χ., διαβάζοντας τον Δ.Χ. παραπάνω, "..ένοιωθες τον εαυτό σου σημαντικό", δείχνεται σαν κάτι αρνητικό το να νοιώθει κάποιος σημαντικός.
Κι όμως, κάθε άνθρωπος είναι πολύ σημαντικός, όπως φυσικά και κάθε τί μέσα στην δημιουργία
και κατ' εμέ, είναι ευχής έργον να αναγνωρίζει ο καθένας την σημαντικότητά του στη ζωή και την σπουδαιότητα του σκοπού που καλείται να διεκπεραιώσει σαυτή του την ενσάρκωση.
Ίσως η λέξη "ξεχωριστός" που αναδύει μια αρνητική χροιά, να ήταν η κατάλληλη λέξη στο κείμενο του Δον Χουάν, στη θέση της λέξης, "σημαντικός"....
ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: "Ο Λόγος που φοβήθηκες κι έφυγες ήταν που ένοιωθες τον εαυτό σου τόσο πολύ σημαντικό", έλεγε εξηγώντας την προηγούμενη αντίδρασή μου.
"Όταν νοιώθεις σημαντικός, γίνεσαι βαρύς, αδέξιος, ματαιόδοξος.
..."Για να γίνεις άνθρωπος της Γνώσης, πρέπει να είσαι ελαφρύς και ρευστός......".
Για να νοιώθει κάποιος "Ιδιαίτερα σημαντικός" σημαίνει πως νοιώθει πως έχει ήδη μια τεράστια βάση "κατασταλαγμένων γνώσεων κι απόψεων".
Αυτό τον κάνει "Μονοκόμματο", "απόλυτο", "Υπερήφανο", "αλαζόνα", ουσιαστικά τον "κλείνει γνωστικά".....παύει να είναι "ανοιχτός σαν παιδί" σε νέες οπτικές των πραγμάτων.
Πως θα κινηθεί λοιπόν αυτός ο "ογκόλιθος" στα "απαιτητικά ρεύματα" του εσωτερισμού?
ΠαράθεσηΑυτό τον κάνει "Μονοκόμματο", "απόλυτο", "Υπερήφανο", "αλαζόνα", ουσιαστικά τον "κλείνει γνωστικά".....παύει να είναι "ανοιχτός σαν παιδί" σε νέες οπτικές των πραγμάτων.
Άρα γνωρίζει αλλά δεν έχει.
Έχει γνώσεις αλλά μια προσωπικότητα με όλα αυτά που περιγράφεις ανεξέλεγκτα να αρμενίζουν. Εμείς όμως σε αυτό τον τομέα θέλουμε βοήθεια και καθοδήγηση, στον εναρμονισμό των συναισθημάτων.
Προφανώς παύει να είναι σημαντικός , αφού δεν έχει καταφέρει να βελτιώσει τον εαυτό του, τουλάχιστον στην δική μας εργασία.