ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα

Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού => Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Απριλίου 16, 2007, 12:20:29

Τίτλος: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Απριλίου 16, 2007, 12:20:29
Ένα απο τα βασικότερα θέσφατα του Εσωτερισμού είναι η "εξαφάνιση" του Εγωϊσμού.

Η Οδός δε, προς αυτή την "ανοδική επίτευξη" φέρεται να είναι η "Αυτοταπείνωση".

Είναι έτσι? 

Πως εντάσσονται άραγε στην "καθημερινότητα" αυτές οι "δράσεις"?

Και είναι αρκετό αυτό?

Ή μήπως χρειάζεται και η υπο-βοήθηση μέσω "κατάλληλων Διαλογισμών"? (και ποιοί θα μπορούσαν να είναι αυτοί?)

Εκτός αυτών, ποιές άλλες - ας τις ονομάσουμε - "αδελφές πλευρές" του "Εγωϊσμού" θα έπρεπε να "σμιλευτούν" και με τι άλλα "εργαλεία"?

Η θέση σας?
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Therapis στις Απριλίου 16, 2007, 13:21:01
Απ' ό,τι έχω μέχρι τώρα καταλάβει, ο εγωισμός πρέπει να αποδυναμωθεί & να παραμεριστεί εάν θέλουμε να αρχίσει να λειτουργεί ο Ανώτερος Εαυτός σε όλο και πιο συνειδητό επίπεδο. Ο εγωισμός έχει να κάνει κυρίως με τη ζωώδη μας πλευρά - τα χαμηλής ποιότητας συναισθήματα - αλλά μάς προσφέρει κι όλας συγκεκριμένα οφέλη, σε επίπεδο αυτοσυντήρησης και διατήρησής μας στη ζωή. Μπαίνονοτας σε μια διαδικασία πνευματικής ανάπτυξης όμως, σιγά σιγά παραμερίζεται, και σε πρώτο και κυρίαρχο πλάνο μπαίνουν ανιδιοτελή συναισθήματα, σκέψεις για το καλό της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Όσο ανεβαίνουμε επίπεδα τόσο αντιλαμβανόμαστε την εσωτερική ενότητα όλων. Ο εγωισμός πρεσβεύει τη χωριστικότητα, δεν επιτρέπει την είσοδο σε ανώτερα πεδία, αλλά και δεν επιβιώνει σε αυτά. Είναι θέμα δικής μας θέλησης να έχουμε το νου μας συνεχώς στα κίνητρά μας και να ελέγχουμε το πόσο ατομιστικά ή οικουμενικά θωρούμε τα πράγματα. Προσωπικά ως πιο επικίνδυνη μορφή εγωισμού θεωρώ αυτήν την πνευματικής αλαζονείας, καταρχήν γιατί  καμουφλάρεται πολύ καλύτερα από τις πιο χονδροειδής μορφές του και διότι είναι πολύ εύκολο σε εκείνους που ακολουθούν έναν δρόμο εσωτερικής ανάπτυξης να νιώσουν ξεχωριστοί, εκλεκτοί, ότι γνωρίζουν περισσότερα και πιο μεγάλης αξίας από τους άλλους, ότι προοδεύουν πιο γρήγορα από τους αδελφούς τους, κλπ. Η αυτοταπείνωση δεν μου πάει. Έχω ήδη την τάση να μειώνω τον εαυτό μου - κατάσταση προβληματική για μένα, γιατί δεν αναγνωρίζω στον εαυτό του την αυθύπαρκτη αξία του - αλλά αυτό δεν με σώζει από το να θεωρώ ώρες-ώρες εαυτήν καλύτερη από τους άλλους. Την ταπεινότητα και την καλοσύνη προσπαθώ να καλλιεργώ και να θυμάμαι κατά καιρούς το γνωστό ρητό: "είσαι ένα μυρμήγκι πάνω σε έναν μικρό πλανήτη ενός ηλιακού συστήματος που μαζί με πόσα άλλα ηλιακά συστήματα με εκατομμύρια πλανήτες αποτελούν έναν γαλαξία που είναι ένας από τους δεκάδες? εκατοντάδες? χιλιάδες? γαλαξίες του σύμπαντος."
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Rose στις Απριλίου 16, 2007, 22:55:09
Αγαπητέ Fr. Avaris,

προσωπική μου άποψη είναι, ότι η αλήθεια βρίσκεται στην μέση...

Να δυναμώσουμε την Θέληση, την Ψυχική μας προσωπικότητα, την προσωπική μας έκφραση, (το θετικό μας ΕΓΩ), και να το θέσουμε στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας (ταπεινότητα).

Με τις καλύτερες ευχές για Βαθειά Γαλήνη
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Απριλίου 17, 2007, 10:43:24
Παράθεση
author=Therapis link=topic=76.msg446#msg446 date=1176718861]
Απ' ό,τι έχω μέχρι τώρα καταλάβει, ο εγωισμός πρέπει να αποδυναμωθεί & να παραμεριστεί εάν θέλουμε να αρχίσει να λειτουργεί ο Ανώτερος Εαυτός σε όλο και πιο συνειδητό επίπεδο.


Παντού και πάντα το ζητούμενο. Τόσο στον Εσωτερισμό όσο και στην "Εξωτερικά" ιδωμένη πολιτισμένη κοινωνική ζωή.

 Πως αποδυναμώνεται όμως, άραγε?

Πως παραμερίζεται?

Οπωσδήποτε, κανένα συναίσθημα (όπως λέγαμε και κάπου αλλού) δεν είναι "κουμπί να το πατήσεις" και να μεταμορφωθεί. Σίγουρα, μιλάμε για μια "μεθοδευμένη σειρά βημάτων". Μικρών βημάτων που συνδέονται μεταξύ τους με σειρά "προαπαιτούμενου - επόμενου" (θυμάστε τα μαθήματα στις Σχολές ?).

Ποιά είναι αυτά τα βήματα άραγε?

Μια πολύ καλή παράθεση κάνει η αγαπητή Rose_777 επί τούτου :

Παράθεση
Να δυναμώσουμε την Θέληση, την Ψυχική μας προσωπικότητα, την προσωπική μας έκφραση, (το θετικό μας ΕΓΩ), και να το θέσουμε στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας (ταπεινότητα).



Παράθεση
Therapis:
 Ο εγωισμός έχει να κάνει κυρίως με τη ζωώδη μας πλευρά - τα χαμηλής ποιότητας συναισθήματα - αλλά μάς προσφέρει κι όλας συγκεκριμένα οφέλη, σε επίπεδο αυτοσυντήρησης και διατήρησής μας στη ζωή.

Όταν ας πούμε λόγω δουλειάς συναναστρέφεσαι καθημερινά με ανθρώπους που θεωρούν την ευγένεια αδυναμία και την ειρηνική υποχωρητικότητα ως δουλικότητα και κατωτερότητα, ε πως να το κάνουμε....σε αναγκάζει και σένα να φερθείς ολίγοντι ως "λαικατζής" (επιεικώς για να μην πω τίποτα χειρότερο) για να επιβληθείς των καταστάσεων ....εφόσον δεν καταλαβαίνουν άλλη γλώσσα.....


Παράθεση
Μπαίνονοτας σε μια διαδικασία πνευματικής ανάπτυξης όμως, σιγά σιγά παραμερίζεται, και σε πρώτο και κυρίαρχο πλάνο μπαίνουν ανιδιοτελή συναισθήματα, σκέψεις για το καλό της ανθρωπότητας και του πλανήτη. Όσο ανεβαίνουμε επίπεδα τόσο αντιλαμβανόμαστε την εσωτερική ενότητα όλων.

Κι εκεί αρχίζει το πρόβλημα! Γιατί οι γύρω σου ακόμη δεν έχουν "αντιληφθεί έτσι τα πράγματα" κι εξακολουθούν να φέρονται ως "αγενής και μανιασμένος ταύρος εν υαλοπωλείο"....Όταν σε κλέβει στο ζύγι ας πούμε ο τάδε, ή ο άλλος σου πουλάει σάπιο κρέας ή ο άλλος σου χαλάει περισσότερο αντί να σου επισκευάσει το αυτοκίνητο ή το κράτος θέλει να σου τα παίρνει στην ώρα τους, με υψηλότατο τόκο και πρόστιμο αλλά ποτέ δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, ε τότε εσύ πως θα διατηρηθείς "ανιδιοτελής" σε ένα περιβάλλον "κακόβουλης ιδιοτέλειας"?

Ναι, καλέ μου Ορφέα, δεν ξεχνάω.....Όλα Ντάρμα είναι...κι όποιος δεν το έχει αντιληφθεί αυτό....ακόμη δεν έχει αντιληφθεί τίποτα.....(αλλά αυτό θα το βάλω ως ξεχωριστό θέμα γιατί απο μόνο του είναι το άπαν καθώς φαίνεται....)

Παράθεση
Ο εγωισμός πρεσβεύει τη χωριστικότητα, δεν επιτρέπει την είσοδο σε ανώτερα πεδία, αλλά και δεν επιβιώνει σε αυτά.

Σαφώς...εγώ είμαι εδώ κι εσείς εκεί....τραβήξτε το ξίφος κι όποιος νικήσει....κάπως έτσι είναι....εγωϊσμός λοιπόν ίσον με επιβίωση?...χμ..., και τα λιοντάρια πολεμάνε για την περιοχή τους αλλά δεν έχουν εγωϊσμό....και οι Μοναχοί Σαολίν πολεμούσαν (και πολύ αποτελεσματικά μάλιστα) ενίοτε, αλλά δεν είχαν εγωϊσμό....και οι Σαμουράϊ πολεμούσαν αλλά απο εγωϊσμό μάλλον έσφιζαν.....το Μπουσίντο εκεί δεν τους ωφέλησε προφανώς.....

Μπερδεμένα τα πράγματα.....

Ξανά απο την αρχή.....όντως ο εγωϊσμός μοιάζει με "Άγκυρα" που σε κρατάει "καθηλωμένο" σε "πρωτόγονα υλιστικά πεδία"....αν δεν "απαλλαγείς απο την άγκυρα", πως θα "πετάξεις" σε "ανώτερα πεδία"?

Παράθεση
......αλλά και δεν επιβιώνει σε αυτά.

Μήπως, δηλαδή, μπορεί να πάει και ανάποδα? Δηλαδή, πρώτα να αρχίσουμε να μπαίνουμε σε "ανώτερες σφαίρες" και συνεπώς αφού δεν επιβιώνει "εκεί" ο εγωϊσμός, να αρχίσει να "ατονεί" μέχρις "εκλείψεως"....σχεδόν απο μόνος του?

Παράθεση
Είναι θέμα δικής μας θέλησης να έχουμε το νου μας συνεχώς στα κίνητρά μας και να ελέγχουμε το πόσο ατομιστικά ή οικουμενικά θωρούμε τα πράγματα.


Νομίζω ότι εδώ είναι ένα τεράστιο μέρος της "ουσίας" της "Μεθοδολογίας".....ο "διαρκής αυτοέλεγχος" εν είδη "διαρκούς αυτολογοκρισίας" με "φίλτρο" το "πόσο εγωϊστικό είναι το τάδε κίνητρο ή η τάδε σκέψη μας ή η τάδε αντίδρασή μας".....που σημαίνει, μάλλον να "καθυστερούμε τις αντιδράσεις μας και να δίνουμε χρόνο στα πράγματα να ωριμάσουν προτού εκδηλωθούν...."...


Παράθεση
Προσωπικά ως πιο επικίνδυνη μορφή εγωισμού θεωρώ αυτήν την πνευματικής αλαζονείας, καταρχήν γιατί  καμουφλάρεται πολύ καλύτερα από τις πιο χονδροειδής μορφές του και διότι είναι πολύ εύκολο σε εκείνους που ακολουθούν έναν δρόμο εσωτερικής ανάπτυξης να νιώσουν ξεχωριστοί, εκλεκτοί, ότι γνωρίζουν περισσότερα και πιο μεγάλης αξίας από τους άλλους, ότι προοδεύουν πιο γρήγορα από τους αδελφούς τους, κλπ.

Άλλο ένα κεντρικό σημείο της όλης "περί Εγωϊσμού υπόθεσης".....

Εαν λοιπόν, καταφέρουμε να ανεβαίνουμε "κλίμακες", δύο δρόμους έχουμε: ή έχουμε "νοιώσει ως Ντάρμα" τα πάντα γύρω μας μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής μας και διερχόμαστε εν μέσω των πραγμάτων με τελείως "άλλη οπτική" (που είναι φαντάζομαι η "τέλεια κατάσταση") .......

....ή , βιώνοντας τη δική μας Νύχτα και βγαίνοντας σταδιακά απο αυτή, ναι μεν καταφέρνουμε να πολεμάμε τον εγωϊσμό, αλλά επειδή δεν έχουμε ακόμη την ικανότητα της "ταύτισης με το Ντάρμα", ασυναίσθητα απομακρυνόμαστε απο τον περίγυρω....αρχίζουμε να δομούμε πλέον έτσι τις καταστάσεις των "σχέσεων" γύρω μας που "αποπνέουμε" πλέον μια "αύρα απόμακρου", "σνομπισμού", "αλαζονείας"....ή τουλάχιστον, κάπως έτσι φαίνεται στους γύρω μας....και ίσως και μέσα μας να νοιώθουμε κάπως έτσι σε κείνο το στάδιο που βρισκόμαστε....

....και αυτή είναι φαντάζομαι η "επόμενη μάχη στο Πεδίο πολέμου του Εγωϊσμού".....Η "Αλαζονεία"....



Παράθεση
Η αυτοταπείνωση δεν μου πάει. Έχω ήδη την τάση να μειώνω τον εαυτό μου - κατάσταση προβληματική για μένα, γιατί δεν αναγνωρίζω στον εαυτό του την αυθύπαρκτη αξία του - αλλά αυτό δεν με σώζει από το να θεωρώ ώρες-ώρες εαυτήν καλύτερη από τους άλλους. Την ταπεινότητα και την καλοσύνη προσπαθώ να καλλιεργώ και να θυμάμαι κατά καιρούς το γνωστό ρητό: "είσαι ένα μυρμήγκι πάνω σε έναν μικρό πλανήτη ενός ηλιακού συστήματος που μαζί με πόσα άλλα ηλιακά συστήματα με εκατομμύρια πλανήτες αποτελούν έναν γαλαξία που είναι ένας από τους δεκάδες? εκατοντάδες? χιλιάδες? γαλαξίες του σύμπαντος."


Η ταπεινότητα είναι μάλλον το ζητούμενο....μήπως όμως, την ώρα που ακόμη είμαστε στο στάδιο της Κυριαρχίας του Εγωϊσμού, οποιαδήποτε πράξη ταπεινότητας χρειαστεί να κάνουμε (έστω εσκεμμένα χάριν αυτοεκπαιδεύσεως), μας μοιάζει σαν "αυτοταπείνωση"?

Θυμάμαι στον Στρατό, τις πρώτες ημέρες οι νεοσύλλεκτοι κουβαλάνε ακόμη τις εγωϊστικές αντιδράσεις που είχαν κι εκτός Στρατού....του λες να πάει να καθαρίσει τουαλέττες και τα παίρνει στο κρανίο....μετά απο μερικές εβδομάδες και μήνες όμως, κάνει τα πάντα αγόγγυστα ως μέρος του έργου του .....χωρίς να νοιώθει "προσβεβλημένο το γόητρό" του....(εκτός απο τις celebrities που δεν καταδέχονται να φτάσουν σε αυτό το στάδιο....δεν πειράζει , αυτοί "χάνουν" το εκπληκτικό αυτό μάθημα)....

Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Κανένας στις Απριλίου 17, 2007, 11:26:24
Να δυναμώσουμε την Θέληση, την Ψυχική μας προσωπικότητα, την προσωπική μας έκφραση, (το θετικό μας ΕΓΩ), και να το θέσουμε στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας (ταπεινότητα).
Συμφωνώ απόλυτα.  Επειδή είναι Λακωνική η απάντηση, ίσως να μην έγινε κατανοητή.  Θα συμπληρώσω λοιπόν:  Υπάρχουν στάδια εξέλιξης.  Πρώτα ενισχύουμε τη θέλησή μας, το Εγώ μας.  Αφού γίνουμε δυνατοί, τότε παραμερίζουμε τον εγωισμό μας και θέτουμε τη δύναμη του Εγώ μας στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας.  Το κάθε ένα στην ώρα του.

Όταν σε κλέβει στο ζύγι ας πούμε ο τάδε, ή ο άλλος σου πουλάει σάπιο κρέας ή ο άλλος σου χαλάει περισσότερο αντί να σου επισκευάσει το αυτοκίνητο ή το κράτος θέλει να σου τα παίρνει στην ώρα τους, με υψηλότατο τόκο και πρόστιμο αλλά ποτέ δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, ε τότε εσύ πως θα διατηρηθείς "ανιδιοτελής" σε ένα περιβάλλον "κακόβουλης ιδιοτέλειας"?
Αυτό νομίζω ότι είναι διαφορετικό.  Άλλο η εγωιστική και άδικη αυτοπροβολή.   Εδώ έχουμε να κάνουμε με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.  Είναι καλό να υπερασπιζόμαστε το δίκαιο και ειδικά το δίκαιο του εαυτού μας.  Διαφορετικά αδικούμε τον εαυτό μας.  Σε χαμηλά εξελικτικά στάδια, αυτό θα μας φέρει αντιμέτωπους με το υποσυνείδητο μας, το οποίο νοιάζεται για τα δικά μας συμφέροντα.  Για τα ανώτερα εξελικτικά στάδια, δεν ξέρω κατά πόσο είναι σημαντικό να προστατεύουμε τα δίκαια συμφέροντά μας.

Πως αποδυναμώνεται όμως, άραγε?
Η ενδυνάμωση του Εγώ ολοκληρώνεται με την κατάκτηση της σφαίρας του Ήλιου (Καμπάλα).  Η διαδικασία αναλυτικά μπορεί να χρειάζεται ολόκληρο βιβλίο για να περιγραφεί.  Ίσως κάποιος πιο ικανός να μπορέσει να δώσει μία πολύ συνοπτική περίληψη. 

Πως παραμερίζεται?
Αυτό γίνεται μετά τον Ήλιο.  Και αυτό για μένα είναι τόσο μακριά που δεν έχω ιδέα.

πρώτα να αρχίσουμε να μπαίνουμε σε "ανώτερες σφαίρες" και συνεπώς αφού δεν επιβιώνει "εκεί" ο εγωϊσμός, να αρχίσει να "ατονεί" μέχρις "εκλείψεως"....σχεδόν απο μόνος του?
Γιατί όχι?  Όσο ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της εξέλιξης, βελτιωνόμαστε εξ’ορισμού. 
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Ορφέας στις Απριλίου 18, 2007, 10:54:01
Στους μύθους του Ηρακλή, στον άθλο του λέοντα της Νεμέας, ο ήρωας "ενδύεται" την λεοντή, (το λιοντάρι ουσιαστικά) και έτσι καθίσταται ικανός στην ανάληψη και επιτυχή επιτέλεση των άθλων του...

Το πρώτο μέλημα του Ήρωα είναι,
ΝΑ ΜΑΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΑ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ...
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Κανένας στις Απριλίου 18, 2007, 13:17:58
Το πρώτο μέλημα του Ήρωα είναι,
ΝΑ ΜΑΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΑ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ...

Άρα λοιπόν πάει περίπατο το «αν ένας εχθρός σας χτυπήσει στο ένα μάγουλο, προσφέρετε και το άλλο».
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Eleni στις Απριλίου 18, 2007, 13:23:12
Για μένα ο εγωισμός στάθηκε για πολλά χρόνια η καταδίκη μου αλλά και αυτός που με γλύτωσε απο πολλά δεινά. Υπάρχει ο καλώς εννούμενος εγωισμός που είναι μια αίσθηση αυτονομίας και αυτοπροστασίας και ο κακώς εννοούμενος που περικλείει μέσα του την αλαζονία και την ματαιοδοξία τα οποία δεσμέουν και το πνεύμα και την ύλη.
Εμείς έχουμε και το μαχαίρι και το πεπόνι ....και επιλέγουμε...

Παράθεση
Κι εκεί αρχίζει το πρόβλημα! Γιατί οι γύρω σου ακόμη δεν έχουν "αντιληφθεί έτσι τα πράγματα" κι εξακολουθούν να φέρονται ως "αγενής και μανιασμένος ταύρος εν υαλοπωλείο"....Όταν σε κλέβει στο ζύγι ας πούμε ο τάδε, ή ο άλλος σου πουλάει σάπιο κρέας ή ο άλλος σου χαλάει περισσότερο αντί να σου επισκευάσει το αυτοκίνητο ή το κράτος θέλει να σου τα παίρνει στην ώρα τους, με υψηλότατο τόκο και πρόστιμο αλλά ποτέ δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, ε τότε εσύ πως θα διατηρηθείς "ανιδιοτελής" σε ένα περιβάλλον "κακόβουλης ιδιοτέλειας"?

Αυτό είναι όντως ενοχλητικό και αποκαρδιωτικό επειδή μερικές φορές μας κάνει να νιώθουμε σαν ηλίθιοι αν ανεχτούμε παρόμοιες συμπεριφορές.
Ομως νομίζω οτι μπορούμε να συμπεριφερθούμε λογικά και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματας μας χωρίς ΄συναισθηματική  συμμετοχή.
Από την στιγμή που κατανοούμε δυνητικά μπορούμε και να εκλογικεύουμε και να συγχωρούμε πράγμα που όποτε είμαστε σε θέση να το κάνουμε, μας δίνει την δυνατότητα να μην ανταποδόσουμε το άσχημο συναίσθημα και την οργή η την βλακεία του άλλου, αλλά να πούμε η να κάνουμε οτι ειναι να κάνουμε εσωτερικά απαθείς, αφού αν δεν θέλουμε κανείς δεν μπορεί να μας επιβάλλει την κακία του.


Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Eleni στις Απριλίου 18, 2007, 13:32:23
Παράθεση
Άρα λοιπόν πάει περίπατο το «αν ένας εχθρός σας χτυπήσει στο ένα μάγουλο, προσφέρετε και το άλλο».

Δεν πιστεύω οτι αυτό πρέπει να το πάρουμε κυριολεκτικά...ίσως εννοεί κάτι διαφορετικό απ' οτι φαίνεται.
Πάντως στην εποχή μας μια τέτοια δήλωση είναι κατα την γνώμη μου πολύ επικίνδυνη, αν γίνει πράξη απο την στιγμή που ακόμη θέλουμε πολύ χρόνο για να φτάσουμε στο ιδανικό επίπεδο οπου οι γραφές θα γίνονται πια πράξη αναντίρρητα και συνειδητά.
Οταν ο γιός μου πήγε στο νήπιο πρώτη φόρα του είχα πεί να μην χτυπάει τα άλλα παιδάκια , να τα αγαπάει κλπ.....
Αλλά οταν άρχισε να έρχεται μαύρος και ξεμαλλιασμένος στο σπίτι....του είπα << εσύ παιδί μου χέρια δεν είχες >> ? Πως να στείλεις ένα παιδί στην ζούγκλα με μόνο όπλο τις ιδέες και την πίστη?
Πέντε χρόνια μετά, προσπαθώ να του διαχωρίσω τις έννοιες αμύνομαι ..καταστρέφω...και οτι άλλο μαθαίνω ..
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Απριλίου 20, 2007, 19:56:47
Ο Μαθητής ως Επίδοξος Σοφός έψαχνε για απαντήσεις.

Παντού του έλεγαν όμως "ψάξε μέσα σου".

Αυτός κοίταγε μέσα του και δεν έβλεπε τίποτα. Καμιά απάντηση δεν ερχόταν στην επιφάνεια.

Ξαναέθετε φιλοσοφικά ερωτήματα στους Δασκάλους και έπαιρνε πάντα την ίδια απάντηση:

"ψάξε μέσα σου. Εκεί υπάρχουν όλες οι απαντήσεις".

Πήγαινε να σκάσει. Η απογοήτευση τον έπνιγε.

Μέχρι που εντέλλει μια μέρα, ένας από τους Δασκάλους άρχισε να τον προσβάλλει.

"Τι ερωτήματα είναι αυτά που θέτεις"?

"Τι νόημα έχουν"?

"Τι απόψεις είναι αυτές που εκφράζεις"?

"Ποιός νομίζεις ότι είσαι"?

"Τι σύγχιση είναι αυτή που έχεις μέσα σου"?

Ο Μαθητής θύμωσε πολύ εκείνη τη μέρα. Οργίστηκε με το Δάσκαλο, με τον εαυτό του, με το Σύμπαν, με τα πάντα. Δεν κατάλαβε πως η "Επιτιμητική στάση" του Δασκάλου ήταν "εσκεμμένη" για να τον φέρει στο χείλος της "απόγνωσης".

Και μετά κατέρρευσε.Ένοιωσε άχρηστος.

Πήγε βρήκε τον Δάσκαλο και του υπέβαλλε τα σέβη του.

"Εχεις δίκαιο Δάσκαλε. Ναι, είμαι σε σύγχιση. Με τρελλαίνει όμως η άγνοιά μου. Καλύτερα να μην την είχα συνειδητοποιήσει. Θα ένοιωθα πολύ καλύτερα".

"Μπήκες στην Μαύρη Νύχτα λοιπόν. Είσαι πολύ κοντά στις απαντήσεις, νεαρέ. Κοντύτερα απ' ότι νομίζεις. Συνέχισε".

Ο νεαρός Μαθητής πήρε κουράγιο από αυτά τα λόγια.

Ξαφνικά, βρήκε την αυτοπεποίθησή του. Πίστεψε στον εαυτό του. Πλέον δεν φοβόταν τα ερωτήματα. Οι απαντήσεις έρχονταν αβίαστα από μέσα του.

Πατούσε πλέον επάνω στην σανίδα του Εγωισμού και της Αλαζονείας.

Μόλις είχε αρχίσει η επόμενη Μάχη του...
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Trithemius στις Απριλίου 22, 2007, 22:27:46
Πολύ "δυνατός" ο διάλογος που παρέθεσες Fr. Avaris :)

Φίλοι μου, η γνώμη μου περί εγωϊσμού και αυτοταπείνωσης, δεν ξεφεύγει από αυτό που εξέφρασε πιο πάνω η Sr. Rose_777, δηλαδή πως  (και εδώ) πρέπει να ισχύσει η χρυσή τομή.

Άνθρωπος που δεν σέβεται τον εαυτό του, που δεν νοιώθει την αξία της προσωπικότητάς του είναι το ίδιο καταδικασμένος με εκείνον που νομίζει πως είναι το κέντρο του κόσμου και η προσοχή όλων.

Το αναγκαίο είναι, όπως ήδη έχει αναφερθεί, να αναγνωρίσουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, να αποκτήσουμε έλεγχο της συνείδησής μας, να έχουμε το γνώθι σεαυτόν και να βρούμε τη χρυσή τομή μεταξύ αυτοταπείνωσης και υπέρμετρου εγωϊσμού. Οι ακρότητες ποτέ δεν βγήκαν σε καλό ;)
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Απριλίου 23, 2007, 11:51:07
Εαν συμφωνήσουμε πως η Αλαζονεία είναι συνώνυμο της Έπαρσης, τότε σύμφωνα με το ΤΑΟ ο Εγωϊσμός και η Αλαζονεία καταπολεμώνται με το να αποφεύγεται ο Ανταγωνισμός:

".....όποιος ακολουθεί το ΤΑΟ,
                                       δεν χαρακτηρίζεται απο το πνεύμα του Ανταγωνισμού.....
Με άλλα λόγια....
                       Δεν έχει Έπαρση......"

Ταο Τε Τσινγκ


Φαντάζομαι και θέλω να πιστεύω πως, εαν αποφύγεις να "Ανταγωνιστείς", στο τέλος "υποβιβάζεται" η "Έπαρση/Αλαζονεία" σου, σταδιακά παύει να σε "ενοχλεί" αυτός ο "Εσωτερικός (εγωϊστικός) Αυτοϋποβιβασμός"  και εντέλλει "Μεταλάσσεται" η ίδια η "Εσωτερική σου Θεώρηση/θέαση" των πραγμάτων σε "κάτι καλύτερο".
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: El Morya στις Απριλίου 26, 2007, 15:53:25
Repet Mode On

To εγώ είναι όσα προσποιείται οτί δεν είναι.


Ο μόνος λοιπόν, πραγματικός εγωιστής, είναι αυτός που άκομψα ονομάζουμε Ανώτερο Εγώ.
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Απριλίου 26, 2007, 16:18:26


Repet Mode On

To εγώ είναι όσα προσποιείται οτί δεν είναι.


Ο μόνος λοιπόν, πραγματικός εγωιστής, είναι αυτός που άκομψα ονομάζουμε Ανώτερο Εγώ.

Λοιπόν,

εαν αναγραμματίσουμε λίγο το Repet Mode On βγαίνει το Erpet Mode On

που σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσε να σημαίνει : Ενεργοποιείστε Διαδικασία Ερπετικού Συμπλέγματος....δηλαδή τα κατώτερα στοιχεία του ανθρώπου....χαχαχα.... ;D

αστειεύομαι φίλε μου El Morya....

Καλώς ήλθες φίλε,

η συμμετοχή σου εδώ ήδη ανεβάζει τον "πήχη".....(έτσι για να σου χαϊδέψω λίγο τον δικό σου εγωϊσμό και ματαιοδοξία)....

Ομολογώ ότι με μπέρδεψες λίγο.....να υποθέσω πως δεν πιστεύεις στην ύπαρξη ενός Ανώτερου μη εγωϊστικού Εγώ?
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: El Morya στις Απριλίου 26, 2007, 16:43:28
Γεια σου φίλε μου και ευχαριστώ για τα υπερβολικά σου λόγια.

Παράθεση
να υποθέσω πως δεν πιστεύεις στην ύπαρξη ενός Ανώτερου μη εγωϊστικού Εγώ?

Σωστά υποθέτεις. Αλλά δεν έχει σημασία τι πιστεύουμε, αλλά το τι συμβαίνει πραγματικά.[/font]
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Απριλίου 26, 2007, 17:00:19


Παράθεση
να υποθέσω πως δεν πιστεύεις στην ύπαρξη ενός Ανώτερου μη εγωϊστικού Εγώ?

Σωστά υποθέτεις. Αλλά δεν έχει σημασία τι πιστεύουμε, αλλά το τι συμβαίνει πραγματικά.[/font]

Εαν δεν υπάρχει Ανώτερο Εγώ , τότε δεν υπάρχει και η προοπτική να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μέσω των Γνωστικών Διαδικασιών του

Εσωτερισμού.....

Δηλαδή, δεν υπάρχει η Ατραπός,  η οποία υ-ποδεικνύεται πλέον ως ένα "παραμύθι"....

Συνεπώς......για ποιόν άλλον λόγο είμαστε στον Εσωτερισμό?
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: El Morya στις Απριλίου 26, 2007, 17:10:20
Αvari εγω δεν είπα οτι δεν υπάρχει Ανώτερο Εγώ αλλά Ανώτερο μη εγωιστικό Εγώ. :)

Παράθεση
Εαν δεν υπάρχει Ανώτερο Εγώ , τότε δεν υπάρχει και η προοπτική να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μέσω των Γνωστικών Διαδικασιών του

Εσωτερισμού.....

Ποιός είπε οτι ο εσωτερισμός κάνει καλύτερους ανθρώπους;

Για ρώτα και τον Χιτλερ ;)
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Απριλίου 26, 2007, 17:27:55
Αvari εγω δεν είπα οτι δεν υπάρχει Ανώτερο Εγώ αλλά Ανώτερο μη εγωιστικό Εγώ. :)

Παράθεση
Εαν δεν υπάρχει Ανώτερο Εγώ , τότε δεν υπάρχει και η προοπτική να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μέσω των Γνωστικών Διαδικασιών του

Εσωτερισμού.....

Ποιός είπε οτι ο εσωτερισμός κάνει καλύτερους ανθρώπους;

Για ρώτα και τον Χιτλερ ;)

Συνεπώς,

φίλε μου El Morya,

λες πως δεν υπάρχει Ανώτερο Μη Εγωϊστικό Εγώ....

Αρα, είναι άσκοπο να προσπαθούμε να αγγίξουμε κάτι ανύπαρκτο....(λέω εγώ τώρα)....

Ο Εσωτερισμός απο μόνος του δεν είναι ούτε Καλός, ούτε Κακός.....

Μία είναι η Δύναμη....το πως θα την χρησιμοποιήσει ο καθένας είναι που της δίνει το χρώμα Λευκό ή Μαύρο....

Εαν όμως δεν υπάρχει Ανώτερο Μη Εγωϊστικό Εγώ, είναι σαν να λέμε πως Εσωτερισμός σημαίνει αυτοδίκαια Κακή Εξέλιξη....Κακή Χρήση των

Δυνάμεων που θα αναπτύξει το άτομο...

Κάτι δεν μου "πάει" εδώ φίλε μου.....
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: El Morya στις Απριλίου 26, 2007, 17:33:07
Ναι φίλε μου κάτι δεν πάει καλά εδώ και αυτό είναι οτι εγω είπα οτι υπάρχει ανωτερος εαυτός αλλά είναι εγωιστικός και καλά κάνει. Κατ΄άλλους  ο Ανωτερος Εαυτός δεν υπάρχει αλλά Είναι.
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Απριλίου 26, 2007, 17:46:30
Εαν μου "την πει" κάποιος μέσα στο φόρουμ και "προσβληθώ" δεν είναι καθαρά και μόνον "ακατάσχετος εγωϊσμός"?

Είναι "υγιής Αντίδραση" η οργή και οι ύβρεις που θα νοιώσω την ανάγκη να εξαπολύσω εναντίον του?

Δεν θα με "αναστατώσει" ψυχικά κι εμένα αλλά και τον άλλο που θα δεχτεί τα πυρά μου και το ίδιο το φόρουμ που θα υποστεί αυτή την ένταση?

Ο Εσωτερισμός δεν διδάσκει πως γι' αυτό τον λόγο θα πρέπει να κατανικήσουμε τον εγωϊσμό?

Συμφωνώ πως ο Εγωϊσμός είναι και "σανίδα σωτηρίας" ενίοτε....ΟΚ λοιπόν, να μην τον "αφανίσουμε"....να μην γίνουμε και "άβουλα ρομπότ"....

Αλλά, στη σκέψη πως δεν υπάρχει Ανώτερο μη Εγωϊστικό Εγώ, στην σκέψη πως ο ίδιος ο Βούδας είναι Εγωϊστής, ε, κάτι δεν μου "πάει"....

"Κάτι  χάνω" μάλλον απο τον "συλλογισμό" σου φίλε μου  El Morya....
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: El Morya στις Απριλίου 26, 2007, 18:04:09
Παράθεση
Εαν μου "την πει" κάποιος μέσα στο φόρουμ και "προσβληθώ" δεν είναι καθαρά και μόνον "ακατάσχετος εγωϊσμός"?

Είναι "υγιής Αντίδραση" η οργή και οι ύβρεις που θα νοιώσω την ανάγκη να εξαπολύσω εναντίον του?

Δεν θα με "αναστατώσει" ψυχικά κι εμένα αλλά και τον άλλο που θα δεχτεί τα πυρά μου και το ίδιο το φόρουμ που θα υποστεί αυτή την ένταση?

Ο Εσωτερισμός δεν διδάσκει πως γι' αυτό τον λόγο θα πρέπει να κατανικήσουμε τον εγωϊσμό?

Eιλικρινά δεν ξέρω τι διδάσκει ο Εσωτερισμός επι αυτού ούτε και με ενδιαφέρει. Εγω μιλώ με το στόμα μου, όχι με τον στόμα του κάθε -ισμου.

Αν η αντιδραση σου είναι συνειδητη τότε κάνε ανω κάτω όλο το φορουμ, άς μην  συνδεουμε την αταραξία με την φώτιση ειδικά αν δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί.

Παράθεση
Συμφωνώ πως ο Εγωϊσμός είναι και "σανίδα σωτηρίας" ενίοτε....ΟΚ λοιπόν, να μην τον "αφανίσουμε"....να μην γίνουμε και "άβουλα ρομπότ"....

΄Φίλε μου για πιο στάδιο μιλάς; Μέχρι και το 5o σώμα το εγώ είναι απαραίτητο γιατι μέσω αυτού λειτουργεί η θέληση. Αργότερα η μη θεληση αναλαμβάνει το παιχνίδι και μας περνα πέρα από τον κόσμο των Μορφών. Πόσο νομίζεις οτι μπορείς να διατηρηθείς ζωντανος σε  τετοια κατασταση? Δες Χριστό κτλ.



Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Απριλίου 26, 2007, 18:20:08
Παράθεση
author=El Morya link=topic=76.msg620#msg620 date=1177599849]
Παράθεση
Εαν μου "την πει" κάποιος μέσα στο φόρουμ και "προσβληθώ" δεν είναι καθαρά και μόνον "ακατάσχετος εγωϊσμός"?

Είναι "υγιής Αντίδραση" η οργή και οι ύβρεις που θα νοιώσω την ανάγκη να εξαπολύσω εναντίον του?

Δεν θα με "αναστατώσει" ψυχικά κι εμένα αλλά και τον άλλο που θα δεχτεί τα πυρά μου και το ίδιο το φόρουμ που θα υποστεί αυτή την ένταση?

Ο Εσωτερισμός δεν διδάσκει πως γι' αυτό τον λόγο θα πρέπει να κατανικήσουμε τον εγωϊσμό?

Eιλικρινά δεν ξέρω τι διδάσκει ο Εσωτερισμός επι αυτού ούτε και με ενδιαφέρει. Εγω μιλώ με το στόμα μου, όχι με τον στόμα του κάθε -ισμου.

Αν η αντιδραση σου είναι συνειδητη τότε κάνε ανω κάτω όλο το φορουμ, άς μην  συνδεουμε την αταραξία με την φώτιση ειδικά αν δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί.

Λοιπόν, πως τα νοιώθω εγώ:

Στην μια περίπτωση, νοιώθω να προσβάλλομαι (λειτουργεί ακαριαία ο εγωϊσμός μου) αλλά αυτοπειθαρχώ, επιβάλλομαι στην "συναισθηματική εσωτερική θύελα" που με κατακλύζει και δεν "αντιδρώ δυναμικά" (οργίλα δηλαδή)....

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν "έγινα χάλια"....αισθάνθηκα κουρέλι....με "άγγιξε η προσβολή του άλλου"....

Στην δεύτερη περίπτωση, αυτό που μου "λέει" ο άλλος, "δεν με αγγίζει " καθόλου....δεν νοιώθω να "προσβάλλομαι"....άρα δεν νοιώθω καμία θύελλα μέσα μου....άρα , δεν χρειάζεται και να "αντιδράσω"....

Για μένα, νοιώθω πως στην δεύτερη περίπτωση "δεν υπάρχει" πια ο εγωϊσμός μου για να προσβληθεί ενώ στην πρώτη απλώς του "επιβλήθηκα" με τεράστιο ψυχικό κόστος....

Διαισθάνομαι πως το "ζητούμενο" είναι η δεύτερη κατάσταση καλέ μου φίλε.....τουλάχιστον για μένα  :)

Παράθεση
Παράθεση
Συμφωνώ πως ο Εγωϊσμός είναι και "σανίδα σωτηρίας" ενίοτε....ΟΚ λοιπόν, να μην τον "αφανίσουμε"....να μην γίνουμε και "άβουλα ρομπότ"....

΄Φίλε μου για πιο στάδιο μιλάς; Μέχρι και το 5o σώμα το εγώ είναι απαραίτητο γιατι μέσω αυτού λειτουργεί η θέληση. Αργότερα η μη θεληση αναλαμβάνει το παιχνίδι και μας περνα πέρα από τον κόσμο των Μορφών. Πόσο νομίζεις οτι μπορείς να διατηρηθείς ζωντανος σε  τετοια κατασταση? Δες Χριστό κτλ.

Εδώ φίλε μου δεν καταλαβαίνω για ποιά πράγματα μιλάς....άρα δεν μπορώ να έχω άποψη....

Μπορείς όμως να το αναλύσεις περισσότερο αν θέλεις....θα χαρώ να μάθω κάτι που δεν γνωρίζω....

Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Eleni στις Απριλίου 27, 2007, 11:04:31
Παράθεση
Εαν μου "την πει" κάποιος μέσα στο φόρουμ και "προσβληθώ" δεν είναι καθαρά και μόνον "ακατάσχετος εγωϊσμός"?

Είναι "υγιής Αντίδραση" η οργή και οι ύβρεις που θα νοιώσω την ανάγκη να εξαπολύσω εναντίον του?

Δεν θα με "αναστατώσει" ψυχικά κι εμένα αλλά και τον άλλο που θα δεχτεί τα πυρά μου και το ίδιο το φόρουμ που θα υποστεί αυτή την ένταση?

Ο Εσωτερισμός δεν διδάσκει πως γι' αυτό τον λόγο θα πρέπει να κατανικήσουμε τον εγωϊσμό?

Σχετικά με αυτό που είναι αρκετά φλέγον και οσον αφορά το φόρουμ και την ζωή μας εν γένει ....
Πιστεύω οτι θα εχει συμβεί σε όλους μας.

Αν το αναλύσουμε θα δούμε οτι ο λόγος που θυμώνουμε σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι μόνο ο εγωισμός σαν ελάττωμα, [ επειδή δήθεν θιχτήκαμε] αλλά ενα σωρό άλλα απο κάτω απο αυτόν.
Θυμώνουμε αν η αιχμή του άλλου βρεί πρόσφορο έδαφος μέσα μας και αυτό μπορεί να γίνει αν εμείς εχουμε αφήσει το περιθώριο στον εαυτό μας [ δεν έχουμε αναγνωρίσει και εργαστεί επάνω σε αυτο που μας ενοχλεί].
Αν αυτό που ειπωθεί είναι κάτι που μας αφήνει αδιάφορους η πιθανότητα να αντιδράσουμε αντί να γελάσουμε είναι πολύ λίγη.

Οι οργή φέρνει περισσότερη οργή αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει πόλεμο με ένα τοίχο η με τον αέρα.

Νομίζω οτι το επιδιωκόμενο δεν είναι να πνίξουμε την οργή μας ωστε να μην εκδηλωθεί στην συμπεριφορά μας και εσωτερικά να είμαστε σαν ηφαίστεια,αλλά να μπορέσουμε να είμαστε δομημένοι με τετοιο τρόπο που να μην μας αγγίζουν αυτά τα φαινόμενα που μόνο στόχο έχουν τον αρνητισμό και την ελάττωση της δικής μας ενέργειας.
Κατα την γνώμη μου μαθαίνουμε σιγά σιγά αυτο το ΄''χτίσιμο'' η ίσως και να συμβαίνει ...
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Απριλίου 27, 2007, 17:33:03


Αν το αναλύσουμε θα δούμε οτι ο λόγος που θυμώνουμε σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι μόνο ο εγωισμός σαν ελάττωμα, [ επειδή δήθεν θιχτήκαμε] αλλά ενα σωρό άλλα απο κάτω απο αυτόν.
Θυμώνουμε αν η αιχμή του άλλου βρεί πρόσφορο έδαφος μέσα μας και αυτό μπορεί να γίνει αν εμείς εχουμε αφήσει το περιθώριο στον εαυτό μας [ δεν έχουμε αναγνωρίσει και εργαστεί επάνω σε αυτο που μας ενοχλεί].
Αν αυτό που ειπωθεί είναι κάτι που μας αφήνει αδιάφορους η πιθανότητα να αντιδράσουμε αντί να γελάσουμε είναι πολύ λίγη.

Οι οργή φέρνει περισσότερη οργή αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει πόλεμο με ένα τοίχο η με τον αέρα.

Νομίζω οτι το επιδιωκόμενο δεν είναι να πνίξουμε την οργή μας ωστε να μην εκδηλωθεί στην συμπεριφορά μας και εσωτερικά να είμαστε σαν ηφαίστεια,αλλά να μπορέσουμε να είμαστε δομημένοι με τετοιο τρόπο που να μην μας αγγίζουν αυτά τα φαινόμενα που μόνο στόχο έχουν τον αρνητισμό και την ελάττωση της δικής μας ενέργειας.
Κατα την γνώμη μου μαθαίνουμε σιγά σιγά αυτο το ΄''χτίσιμο'' η ίσως και να συμβαίνει ...


Άρα,

"εντοπίζουμε" ουσιαστικά τα "αδύνατα σημεία" μας, αυτά δηλαδή, που έχουν την "προδιάθεση" να "νοιώσουν προσβεβλημένα" και "δουλεύουμε" επάνω σε αυτά....

έτσι, ίσως πρέπει να πούμε πως η έννοια "εγωϊσμός" αποτελείται απο όλα αυτά τα "αδύνατα σημεία" μας (για να έχουμε έναν κοινά αποδεκτό προσδιορισμό της έννοιας "εγωϊσμός")....


-  Και ποιά είναι αυτά τα "αδύνατα σημεία" άραγε που δύνανται να "θιχτούν" και να "νοιώσουν προσβεβλημένα"?

-  Και πως "δουλεύουμε" επάνω σε αυτά για να πάψουν να είναι πια "αδύνατα σημεία"?

                          Νομίζω πως αυτά τα δύο Πεδία είναι το "δια ταύτα"....
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Eleni στις Απριλίου 28, 2007, 09:09:08
Fr Avaris, κατα την δική μου γνώμη ο εγωισμός δεν είναι τα αδύνατα μας σημεία.Αντίθετα είναι, αυτό το συναίσθημα που θα παρομοίαζα με άμυνα, το οποίο μας εμποδίζει να τα δούμε, επειδή εχουμε λάβει μια τέτοια εκπαίδευση και μηνύματα που μας κάνουν και αντιστεκόμαστε σε ότι εμείς θεωρούμε αδυναμία η έλλειψη.
Αν μπροστά απο ένα ελάττωμα σηκώσουμε ένα τοίχο απο εγωισμό στολισμένο με μια ''βολική εκλογίκευση'' της όποιας κατάστασης, αρνούμενοι να δούμε που μπορεί και εμείς να έχουμε '' βάλει το χεράκι μας'' , όλα κρύβονται και μάλιστα έντεχνα.


Παράθεση
-  Και ποιά είναι αυτά τα "αδύνατα σημεία" άραγε που δύνανται να "θιχτούν" και να "νοιώσουν προσβεβλημένα"?

-  Και πως "δουλεύουμε" επάνω σε αυτά για να πάψουν να είναι πια "αδύνατα σημεία"?

Παραθέτω επίσης υποκειμενικές απόψεις.....
Τα αδύνατα  σημεία του καθενός διαφέρουν...άλλος αισθάνεται οτι μειονεκτεί σε θέματα εικόνας, άλλος σε θέματα αξιών, άλλος σε θέματα κοινωνικά, άλλος σε πνευματικά, μορφωτικά κλπ.
Ανάλογα του προτύπου που έχουμε σχηματίσει στο μυαλό μας κατόπιν των αλλοτριων επηρροών.
Συνήθως δεν αναγνωρίζουμε το γεγονός οτι νιώθουμε κάποια ανασφάλεια απέναντι σε κάποιον η κάτι, αφού το πρώτο που κάνουμε είναι να ''θυμώσουμε'' και να ''αμυνθούμε'' για να μην ......πονέσουμε.

Η ''δουλειά'' γίνεται ξεκινώντας με την παραδοχή [ για μένα] του προβλήματος...μετά τα άλλα έρχονται μόνα τους. Σε εμένα, βοηθάει ο στοχασμός, δλδ μια καθαρά λογική σκέψη σε συνθήκες χαλάρωσης, ετσι ωστε να μειώνω σχεδόν τελείως το συναίσθημα για να μπορώ να συνεχίσω.
Αν δεν απαλλαγούμε απο την συναισθηματική φόρτιση που αναβλύζει με τέτοιες σκέψεις, είναι αρκετά δύσκολο να συνεχίζουμε αφού αυτά που ανακαλύπτουμε δεν είναι πάντα ευχάριστα...

Ελπίζω να βοήθησα λίγο με τις εντελώς εμπειρικές μου ιδέες.
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Απριλίου 28, 2007, 13:14:57
Παράθεση
author=try link=topic=76.msg670#msg670 date=1177740548]

Fr Avaris, κατα την δική μου γνώμη ο εγωισμός δεν είναι τα αδύνατα μας σημεία.Αντίθετα είναι, αυτό το συναίσθημα που θα παρομοίαζα με άμυνα, το οποίο μας εμποδίζει να τα δούμε, επειδή εχουμε λάβει μια τέτοια εκπαίδευση και μηνύματα που μας κάνουν και αντιστεκόμαστε σε ότι εμείς θεωρούμε αδυναμία η έλλειψη.
Αν μπροστά απο ένα ελάττωμα σηκώσουμε ένα τοίχο απο εγωισμό στολισμένο με μια ''βολική εκλογίκευση'' της όποιας κατάστασης, αρνούμενοι να δούμε που μπορεί και εμείς να έχουμε '' βάλει το χεράκι μας'' , όλα κρύβονται και μάλιστα έντεχνα.


Παράθεση
-  Και ποιά είναι αυτά τα "αδύνατα σημεία" άραγε που δύνανται να "θιχτούν" και να "νοιώσουν προσβεβλημένα"?

-  Και πως "δουλεύουμε" επάνω σε αυτά για να πάψουν να είναι πια "αδύνατα σημεία"?

Παραθέτω επίσης υποκειμενικές απόψεις.....
Τα αδύνατα  σημεία του καθενός διαφέρουν...άλλος αισθάνεται οτι μειονεκτεί σε θέματα εικόνας, άλλος σε θέματα αξιών, άλλος σε θέματα κοινωνικά, άλλος σε πνευματικά, μορφωτικά κλπ.
Ανάλογα του προτύπου που έχουμε σχηματίσει στο μυαλό μας κατόπιν των αλλοτριων επηρροών.
Συνήθως δεν αναγνωρίζουμε το γεγονός οτι νιώθουμε κάποια ανασφάλεια απέναντι σε κάποιον η κάτι, αφού το πρώτο που κάνουμε είναι να ''θυμώσουμε'' και να ''αμυνθούμε'' για να μην ......πονέσουμε.

Η ''δουλειά'' γίνεται ξεκινώντας με την παραδοχή [ για μένα] του προβλήματος...μετά τα άλλα έρχονται μόνα τους. Σε εμένα, βοηθάει ο στοχασμός, δλδ μια καθαρά λογική σκέψη σε συνθήκες χαλάρωσης, ετσι ωστε να μειώνω σχεδόν τελείως το συναίσθημα για να μπορώ να συνεχίσω.
Αν δεν απαλλαγούμε απο την συναισθηματική φόρτιση που αναβλύζει με τέτοιες σκέψεις, είναι αρκετά δύσκολο να συνεχίζουμε αφού αυτά που ανακαλύπτουμε δεν είναι πάντα ευχάριστα...

Ελπίζω να βοήθησα λίγο με τις εντελώς εμπειρικές μου ιδέες.

Try,

είτε ονομάσουμε τον Εγωϊσμό ως "Τοίχο", είτε "ως το σύνολο των Αδύνατων Σημείων" , η ουσία είναι η ίδια.

Έχουμε κάποιο πρόβλημα "αυτοεκτίμησης" σε σχέση με κάποιο (οποιοδήποτε) στοιχείο μας και αντιδρούμε αρνητικά στην αντιπαράθεσή μας με άλλους όταν "αγγίζεται" αυτό το "στοιχείο" μας.

Συμφωνούμε όμως πως δεν είναι μια μη αναστρέψιμη κατάσταση.

Αρκεί να βρούμε που "χωλαίνουμε" και να το "αντιμετωπίσουμε".

Εδώ είναι που προκύπτει το ερώτημα του "πως" όμως.

Τι σημαίνει "δουλεύω με το πρόβλημα"?

Μίλησες για κατ' αρχήν "παραδοχή του προβλήματος".

Συμφωνώ.

Μίλησες για Λογικό, ψύχραιμο στοχασμό επι του προβλήματος και της ρίζας του με "αφαίρεση όμως του συναισθήματος"....

Εδώ θα διαφωνήσω.

Γνωρίζω πως υπάρχουν Τεχνικές που σε βάζουν να πας συνειρμικά πίσω στα "περιστατικά ρίζες του προβλήματος" και να τα βιώσεις ξανά και ξανά στην ολότητά τους....Δηλαδή, να ξαναβιώσεις και μάλιστα έντονα τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής που συνέβαινε το περιστατικό.

Είτε σαν "Προχωρημένο Οραματισμό", είτε σαν "Περιγραφή του περιστατικού" στον Ψυχοθεραπευτή σου (κάτι σαν "Ψυχανάλυση εν Υπνώσει").

Με την επανάληψη, το παρελθοντικό περιστατικό χάνει την "συναισθηματική έντασή" του και παύει πλέον να "καθορίζει" αρνητικά την συμπεριφορά σου.
Το έχεις "ξαναβιώσει", το "ανέλυσες", το έκανες φύλο και φτερό και στο τέλος χάνει την φόρτισή του και τη δύναμή του να σε "καθορίζει".

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι με την ζωγραφική μπορεί να λύνει προβλήματα του ψυχισμού του...

Εμένα μου κάνει πολύ καλό να γράφω γι' αυτά....σε ιδιωτικά κείμενα....να τα δραματοποιώ....να τα περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια....

Έχω ακούσει για τις τρομακτικές δυνατότητες των Θεατρικών Δρώμενων....Φαντάσου ένα συνδυασμό Παντομίμας, Χορού και Κραυγών....αλλά είναι πολύ εξειδικευμένα και ούτε πιστεύω πως είναι τα μόνα....

Και φυσικά, ο Διαλογισμός επί των προβλημάτων....με την προυπόθεση πως ο Διαλογιζόμενος μπορεί να είναι τόσο εκπαιδευμένος και πειθαρχημένος στο να αναλύει και να βιώνει πολλαπλές διαδρομές του προβλήματος....ποτέ βλέπεις το πρόβλημα δεν έχει μια και μοναδική διαδρομή προς τα πίσω...μπορεί να νομίσαμε πως βρήκαμε τη ρίζα κι όμως να έχει κι άλλες πιο πίσω, αλλά που για να τις βρούμε θα έπρεπε να ακολουθήσουμε εναλλακτικές πλαϊνές διαδρομές....

Εκεί είναι που υπερέχει το "γράψιμο".....

φυσικά, ο συνδυασμός και των τριών (Διαλογισμός, Οραματισμός και Γράψιμο) είναι ακόμη καλύτερο.....

Αυτό που έχω επιφυλάξεις είναι το να "μιλήσεις" για το πρόβλημα σε τρίτον....

Αυτή η διαδικασία τύπου "εξομολόγησης" , κάπου σε "ξεγυμνώνει", σε "αδειάζει" απο "άμυνες"....μοιάζει λίγο με "ταπείνωση"....αλλά δεν ξέρω....ίσως τελικά αυτό νάναι και το "ζητούμενο"....ίσως αυτή νάναι και η πιο αποτελεσματική μέθοδος αν και σκληρότερη όλων....

Προσωπικές γνώμες και σκέψεις... :)
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Eleni στις Απριλίου 28, 2007, 22:37:11
Avaris , ο λόγος που γράφω με επιφύλαξη και το τονίζω, είναι οτι δεν εχω χρησιμοποίησει ΄κάποια τεχνική, παρά την ανάλυση εις βάθους του θέματος που ανελκύω κάθε φορά μέχρι εκεί που αντέχω εγώ να φτάσω.
Την αναφέρω επειδή βλέπω αποτέλεσμα ....για τις υπόλοιπες δεν έχω άποψη.

Σχετικά με το αν πρέπει η όχι να μιλάμε μέ άλλους , η δική μου γνώμη είναι οτι αν το κάνουμε θα πρέπει να είμαστε απολύτως σίγουροι για το πως θα χρησιμοποιηθούν αυτές οι πληροφορίες για το άτομο μας και για το αν αυτός που θα ακούσει έχει την δυνατότητα και την αγάπη για να μας βοηθήσει.

Πάντως δεν βλέπω γιατί είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο αν μπορούμε να τα ξεκαθαρίσουμε μόνοι μας.

Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Κανένας στις Μαΐου 07, 2007, 10:07:52
Έχουμε κάποιο πρόβλημα "αυτοεκτίμησης" σε σχέση με κάποιο (οποιοδήποτε) στοιχείο μας και αντιδρούμε αρνητικά στην αντιπαράθεσή μας με άλλους όταν "αγγίζεται" αυτό το "στοιχείο" μας.

Συμφωνώ απόλυτα.  Θιγόμαστε, επηρεαζόμαστε και θυμώνουμε όταν είμαστε ανασφαλείς. 

Γνωρίζω πως υπάρχουν Τεχνικές που σε βάζουν να πας συνειρμικά πίσω στα "περιστατικά ρίζες του προβλήματος" και να τα βιώσεις ξανά και ξανά στην ολότητά τους....Δηλαδή, να ξαναβιώσεις και μάλιστα έντονα τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής που συνέβαινε το περιστατικό.
Ναι, εδώ περιγράφεις τη «Διαδικασία της Σελήνης».

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι με την ζωγραφική μπορεί να λύνει προβλήματα του ψυχισμού του...
Το να χαλαρώνεις και να ζωγραφίζεις ή να γράφεις πράγματα που βγαίνουν από το ασυνείδητο είναι μία μορφή διάγνωσης και εντοπισμού των προβλημάτων.  Πιστεύω όμως ότι είναι πολύ κατώτερη του διαλογισμού.

Εμένα μου κάνει πολύ καλό να γράφω γι' αυτά....σε ιδιωτικά κείμενα....να τα δραματοποιώ....να τα περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια....
Εδώ νομίζω ότι ξεφεύγεις λίγο.  Το να περιγράφεις το πρόβλημα σε ένα φίλο ή να το γράφεις σε ένα χαρτί, έχει αποδειχτεί ότι μπορεί να ανακουφίσει από μία συναισθηματική φόρτιση.  Αυτό όμως έχει εξαφανίσει προσωρινά μόνο το σύμπτωμα.  Το βαθύ πρόβλημα του ασυνείδητου μόλις που το έχεις αγγίξει.  Το μόνο ουσιαστικό βήμα που έχεις κάνει είναι ότι έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχεις πρόβλημα και ψάχνεις για λύση.

Αυτό που έχω επιφυλάξεις είναι το να "μιλήσεις" για το πρόβλημα σε τρίτον....

Αυτή η διαδικασία τύπου "εξομολόγησης" , κάπου σε "ξεγυμνώνει", σε "αδειάζει" απο "άμυνες"....μοιάζει λίγο με "ταπείνωση"....
Για το λόγο αυτό όταν ζητάς τη βοήθεια ψυχολόγου, πάντα απευθύνεσαι σε κάποιον  άγνωστο.  Όταν ζητάς βοήθεια για τους πιο απόκρυφους φόβους και αναστολές, πρέπει να εμπιστεύεσαι και να είσαι ειλικρινής.  Όταν έχεις αφροδίσιο νόσημα, δεν πας να σε εξετάσει η αφροδισιολόγος γυναίκα του καλύτερου φίλου σου.  Πας σε κάποιον άγνωστο γιατρό που τον βλέπεις μόνο επαγγελματικά.
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Μαΐου 07, 2007, 14:19:10
Τον πρώτο καιρό της Μαθητείας του ο Καστανέντα στον Δον Χουάν, την διέκοψε απότομα το 1965. Έφυγε "σοκαρισμένος" για να επιστρέψει όμως το 1968 και να συνεχίσει την Μαθητεία του.

Του είπε λοιπόν τότε ο Δον Χουάν:

"Ο Λόγος που φοβήθηκες κι έφυγες ήταν που ένοιωθες τον εαυτό σου τόσο πολύ σημαντικό", έλεγε εξηγώντας την προηγούμενη αντίδρασή μου.

"Όταν νοιώθεις σημαντικός, γίνεσαι βαρύς, αδέξιος, ματαιόδοξος.

..."Για να γίνεις άνθρωπος της Γνώσης, πρέπει να είσαι ελαφρύς και ρευστός......".


(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, σ.17).
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Ορφέας στις Μαΐου 27, 2007, 18:34:29
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν σε κάποια κείμενα και στις απόψεις που παραθέτουν, κάποιες από τις οποίες τις θεωρώ τουλάχιστον "άστοχες", είναι οι απόψεις του συγγραφέα ή μήπως η κακή απόδοση από τον μεταφραστή.

Π.χ., διαβάζοντας τον Δ.Χ. παραπάνω, "..ένοιωθες τον εαυτό σου σημαντικό", δείχνεται σαν κάτι αρνητικό το να νοιώθει κάποιος σημαντικός.

Κι όμως, κάθε άνθρωπος είναι πολύ σημαντικός, όπως φυσικά και κάθε τί μέσα στην δημιουργία
και κατ' εμέ, είναι ευχής έργον να αναγνωρίζει ο καθένας την σημαντικότητά του στη ζωή και την σπουδαιότητα του σκοπού που καλείται να διεκπεραιώσει σαυτή του την ενσάρκωση.

Ίσως η λέξη "ξεχωριστός" που αναδύει μια αρνητική χροιά, να ήταν η κατάλληλη λέξη στο κείμενο του Δον Χουάν, στη θέση της λέξης, "σημαντικός"....
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Μαΐου 31, 2007, 21:07:12
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν σε κάποια κείμενα και στις απόψεις που παραθέτουν, κάποιες από τις οποίες τις θεωρώ τουλάχιστον "άστοχες", είναι οι απόψεις του συγγραφέα ή μήπως η κακή απόδοση από τον μεταφραστή.

Π.χ., διαβάζοντας τον Δ.Χ. παραπάνω, "..ένοιωθες τον εαυτό σου σημαντικό", δείχνεται σαν κάτι αρνητικό το να νοιώθει κάποιος σημαντικός.

Κι όμως, κάθε άνθρωπος είναι πολύ σημαντικός, όπως φυσικά και κάθε τί μέσα στην δημιουργία
και κατ' εμέ, είναι ευχής έργον να αναγνωρίζει ο καθένας την σημαντικότητά του στη ζωή και την σπουδαιότητα του σκοπού που καλείται να διεκπεραιώσει σαυτή του την ενσάρκωση.

Ίσως η λέξη "ξεχωριστός" που αναδύει μια αρνητική χροιά, να ήταν η κατάλληλη λέξη στο κείμενο του Δον Χουάν, στη θέση της λέξης, "σημαντικός"....


Παράθεση

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ: "Ο Λόγος που φοβήθηκες κι έφυγες ήταν που ένοιωθες τον εαυτό σου τόσο πολύ σημαντικό", έλεγε εξηγώντας την προηγούμενη αντίδρασή μου.

"Όταν νοιώθεις σημαντικός, γίνεσαι βαρύς, αδέξιος, ματαιόδοξος.

..."Για να γίνεις άνθρωπος της Γνώσης, πρέπει να είσαι ελαφρύς και ρευστός......".

Νομίζω πως εννοεί κάτι ενδιάμεσα στο "Σημαντικός" και στο "Ξεχωριστός".....

Για να νοιώθει κάποιος "Ιδιαίτερα σημαντικός" σημαίνει πως νοιώθει πως έχει ήδη μια  τεράστια βάση "κατασταλαγμένων γνώσεων κι απόψεων".

Αυτό τον κάνει "Μονοκόμματο", "απόλυτο", "Υπερήφανο", "αλαζόνα", ουσιαστικά τον "κλείνει γνωστικά".....παύει να είναι "ανοιχτός σαν παιδί" σε νέες οπτικές των πραγμάτων.

Πως θα ισχύσει στην περίπτωσή του το "άδειασε για να ξαναγεμίσεις"?

Πως να ξεριζώσει αυτός ο "ήδη γεμάτος άνθρωπος" τις ριζωμένες του απόψεις, να αναθεωρήσει έναν παγιωμένο τρόπο σκέψης, δράσης και ζωής?

Πως να "λαξεύσει έναν νέο άνθρωπο εντός" του μέσα απο τις "πειθαρχίες του Εσωτερισμού" (όταν έλθει η ώρα τους) αυτός ο αλαζόνας που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και που θεωρεί ότι ήδη έχει μια "σωστή συμπεριφορά" που δεν χρειάζεται "διόρθωση"?

Είναι όντως "βαρύς" χωρίς καμία "εσωτερική ευλυγισία".....

Πως θα κινηθεί λοιπόν αυτός ο "ογκόλιθος" στα "απαιτητικά ρεύματα" του εσωτερισμού?

Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Eleni στις Ιουνίου 01, 2007, 11:12:38
Παράθεση
Για να νοιώθει κάποιος "Ιδιαίτερα σημαντικός" σημαίνει πως νοιώθει πως έχει ήδη μια  τεράστια βάση "κατασταλαγμένων γνώσεων κι απόψεων".

Θα επιχειρήσω να αναλύσω την λέξη σημαντικός με την βοήθεια του λεξικού.
Σημαντικός είναι αυτός που σημαίνει κάτι. Προέρχεται από την αρχαία λέξη σημ-ανα < δίνω σήμα < σηματοδοτώ με φώτα , ηχους κλπ
Επομένως σημαντικός είναι αυτός που φωτίζει με το παράδειγμα του και την διδασκαλία του τους άλλους.

Μια αποθήκη γνώσεων χρησιμεύει απλά στην ενδυνάμωση του εγώ αυτού που την διαθέτει, αλλά είναι άχρηστη σε οποιονδήποτε άλλο, αν μέσα από αυτήν δεν μπορεί να ωφεληθεί.
Νομίσω ότι οι κυριολεκτικά σημαντικοί άνθρωποι δεν είναι πολλοί και υποθέτω ότι μάλλον θα αισθάνονται δέος παρά ανωτερότητα διότι γνωρίζουν το ατέλειωτο της αναζήτησης.



Παράθεση
Αυτό τον κάνει "Μονοκόμματο", "απόλυτο", "Υπερήφανο", "αλαζόνα", ουσιαστικά τον "κλείνει γνωστικά".....παύει να είναι "ανοιχτός σαν παιδί" σε νέες οπτικές των πραγμάτων.

Άρα γνωρίζει αλλά δεν έχει.
Έχει γνώσεις αλλά μια προσωπικότητα με όλα αυτά που περιγράφεις ανεξέλεγκτα να αρμενίζουν. Εμείς όμως σε αυτό τον τομέα θέλουμε βοήθεια και καθοδήγηση, στον εναρμονισμό των συναισθημάτων.
Προφανώς παύει να είναι σημαντικός , αφού δεν έχει καταφέρει να βελτιώσει τον εαυτό του, τουλάχιστον στην δική μας εργασία.

Παράθεση
Πως θα κινηθεί λοιπόν αυτός ο "ογκόλιθος" στα "απαιτητικά ρεύματα" του εσωτερισμού?

Αδελφέ μου αν είναι ογκόλιθος πως θα έχει σχέση με τον εσωτερισμό?


Νομίζω οτι αυτό είναι το θέμα του Δον Χουάν.
Τονίζει οτι ακόμη και αν τελικά επανέλθει κανείς σε κάποια απο τα παλαιά πιστεύω του, αυτο θα είναι κάτω απο μια άλλη βάση που θα έχει δημιουργηθεί μετα απο την αυτογνωσία και έρευνα που για να επιτευχθεί θα πρέπει να αμφισβητήσουμε οσα ξέρουμε.

Θεωρώ οτι για όλους όσους αναζητούν αυτό είναι πολύ δυσκολότερο απο ένα ευσηχασμένο άνθρωπο επειδή για να φτάσει κανείς ως τον εσωτερισμό και την φιλοσοφία του, θα εχει διαβάσει και σκεφτεί ώρες και ώρες ...αρα θα εχει ήδη σχηματίσει απόψεις έστω κι αν τις ερευνά, και μαζί με αυτές και ένα εγωισμό και μια αίσθηση διαφορετικότητας [ μεταξύ μας μιλάμε   :o] που θα πρέπει να καταρριφθούν...











Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Ιουνίου 07, 2007, 16:56:01


Παράθεση
Αυτό τον κάνει "Μονοκόμματο", "απόλυτο", "Υπερήφανο", "αλαζόνα", ουσιαστικά τον "κλείνει γνωστικά".....παύει να είναι "ανοιχτός σαν παιδί" σε νέες οπτικές των πραγμάτων.

Άρα γνωρίζει αλλά δεν έχει.
Έχει γνώσεις αλλά μια προσωπικότητα με όλα αυτά που περιγράφεις ανεξέλεγκτα να αρμενίζουν. Εμείς όμως σε αυτό τον τομέα θέλουμε βοήθεια και καθοδήγηση, στον εναρμονισμό των συναισθημάτων.

Προφανώς παύει να είναι σημαντικός , αφού δεν έχει καταφέρει να βελτιώσει τον εαυτό του, τουλάχιστον στην δική μας εργασία.



Ακριβώς.......

Μόνο που δεν το ξέρει......

Αυτός για τον εαυτό του εξακολουθεί να νοιώθει Σημαντικός..........

Γι' αυτό και είναι "ανίκανος" για τον Εσωτερισμό............
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Eleni στις Ιουνίου 08, 2007, 13:23:10
Η φράση << ανίκανος για τον εσωτερισμό >> δεν πιστεύω οτι υφίσταται. Οποιοσδήποτε άνθρωπος που θέλει, εχει δικαιώμα να ασχοληθεί με τον εσωτερισμό και μέσα απο αυτόν να μάθει και να αναγνωρίσει τον εαυτό του. Μόνο έτσι θα διορθώσει τα λάθη του.
Ισως ο ''σημαντικός'' που αναφέρεις να μην κάνει για οδηγός ...αλλο αυτό ομως..
Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Ιουνίου 08, 2007, 13:33:07
Ναι σωστά.....ξέχασα για μια φορά ακόμη....

Υπάρχει και το Αριστερό Μονοπάτι , όπου αυτά τα χαρακτηριστικά είναι πολύτιμα......

Βλέπεις, κι αυτό Εσωτερισμός είναι....

Τίτλος: Απ: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: akhenaton στις Ιουνίου 13, 2007, 16:06:49
Παραθετω το αγαπημενο μου ανεκδοτο....Κτυπα η πορτα νοκ νοκ ρωταω ποιος ειναι:Εγω.απανταω ΕΓΩΩ:
Τίτλος: Re: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Avaris στις Ιουλίου 11, 2007, 14:36:03

                                        Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση......


Ίσως, μια και μόνο φορά το μήνα τουλάχιστον εαν διαλογίζονταν οι άνθρωποι επάνω σε αυτή την έννοια, να αντιλαμβάνονταν και να "βίωναν" πολύ περισσότερα απο όλες μαζί τις έγγραφες διδασκαλίες που έλαβαν σε όλη τους την ζωή.

Αλλά.....

Δυστυχώς.....

Η κατάρα του Εσωτερισμού είναι η ίδια με αυτήν του "Εξωτερισμού".



                          Η Αλαζονεία και η "ξερολίαση" που κουβαλάει σαν καμπούρα στην πλάτη.....

Τίτλος: Re: "Εγωϊσμός και Αυτοταπείνωση".
Αποστολή από: Eleni στις Ιουλίου 11, 2007, 21:50:01
 :)