Αποστολέας Θέμα: Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας  (Αναγνώστηκε 14702 φορές)

XARHS

  • ΑΜΡΑ - Φίλος(Δ)
  • ***
  • Μηνύματα: 0
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Και κάτι για τον Αφροκεντρισμό ... Είναι βέβαια μεγάλο το κείμενο, αλλά το ποστάρω ως ένα ακόμη στοιχείο τεκμηρίωσης των θέσεων  του Πασχάλη ...  ;D

Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας

Τον Φεβρουάριο του 1993 πραγματοποιήθηκε στο Κολλέγιο Wellesley της Μασσαχουσέττης μία ομιλία με θέμα τον πολιτισμό της αρχαίας Αιγύπτου. Ο ομιλητής Yosef A. A. ben Jochannan είχε παρουσιαστεί από τους υπεύθυνους της εκδήλωσης ως διακεκριμένος αιγυπτιολόγος. Στην ομιλία του ο Jochannan υπεστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι οι αρχαίοι Έλληνες έκλεψαν τον πολιτισμό τους από την Αίγυπτο, ότι ο φιλόσοφος Αριστοτέλης μετέβη μαζί με τον Μέγα Αλέξανδρο στην Αλεξάνδρεια και τη Βιβλιοθήκη της, την οποία ο Αριστοτέλης λεηλάτησε για να συγγράψει τα έργα του.

Ιωάννης Κωτούλας, Ιστορικός M.Phil., υποψ. Διδάκτωρ της Ιστορίας της Τέχνης, Εθνικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Κατά την ώρα των ερωτήσεων η καθηγήτρια κλασικών σπουδών Mary Lefkowitz ρώτησε τον ομιλητή γιατί ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο τη στιγμή που η Αλεξάνδρεια απέκτησε την περίφημη βιβλιοθήκη της μετά τον θάνατο του Αριστοτέλη και άλλωστε ο Έλληνας φιλόσοφος ουδέποτε πήγε στην Αίγυπτο. Ο Jochannan αρνήθηκε να απαντήσει, εγκαλώντας την Lefkowitz για εμπάθεια και αρνητική στάση απέναντι στις απόψεις του μαύρου πληθυσμού. Μετά τη διάλεξη πολλοί σπουδαστές κατηγόρησαν με τη σειρά τους τη Lefkowitz για ρατσισμό και μονομερή αντίληψη της ιστορίας. Τι συμβαίνει στα αμερικανικά πανεπιστήμια;

Ο αφροκεντρισμός αποτελεί μία ιδεολογική κίνηση με ιστορικές και πολιτικές προεκτάσεις, η οποία εξαπλώθηκε σε πολλά πανεπιστήμια της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού ιδίως από τη δεκαετία του '90. Πρόκειται για ένα παρακλάδι του νέου ρεύματος της "πολιτικής ορθότητας" που σάρωσε την αμερικανική κοινωνία τα τελευταία δέκα έτη.

Ο βασικός πυρήνας των πεποιθήσεων του αφροκεντρισμού διαμορφώνεται ως εξής: Μητέρα του πολιτισμού - και ειδικότερα του Δυτικού - είναι η ήπειρος της Αφρικής και φορείς του πολιτισμού τα μαύρα αφρικανικά έθνη. Στην Αφρική είχαν αναπτυχθεί υψηλού επιπέδου κοινωνίες, πολύ προτού καταφέρουν να εμφανιστούν στο ιστορικό προσκήνιο τα λευκά έθνη. Η αρχαία Αίγυπτος ήταν η κορωνίδα του μαύρου πολιτισμού και οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι ήταν μαύροι (Νέγροι) από ανθρωπολογικής απόψεως.

Ο αφρικανικός πολιτισμός της Αιγύπτου επηρέασε καταλυτικά τον ελληνικό κόσμο και τη γένεση του κλασικού πολιτισμού, αφού οι αρχαίοι Έλληνες μάλλον έκλεψαν τη θρησκεία, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, τα καλλιτεχνικά και διανοητικά τους επιτεύγματα, από τους Αιγυπτίους αλλά και τους Χαναανίτες και τους Φοίνικες. Επιφανείς μορφές όπως ο Σωκράτης, η Κλεοπάτρα ή ο Ιησούς Χριστός, ήταν μαύροι. Αλλά και στη νεότερη εποχή μαύροι ήταν ο επιφανής μουσικός Ludwig van Beethoven και η αυτοκράτειρα Ιωσηφίνα της Αυστρίας. Εν γένει, ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός ή τουλάχιστον οι ευγενέστερες εκφάνσεις του, οφείλονται στους μαύρους πληθυσμούς της Αφρικής. Όσο εξωπραγματικά και αν ακούγονται όλα αυτά, πολλά μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας και λοιπών εκπαιδευτικών βαθμίδων στις ΗΠΑ, τα έχουν υιοθετήσει πλήρως και τα έχουν συμπεριλάβει στο πρόγραμμα διδασκαλίας τους.

Πέρα όμως από τον βασικό πυρήνα των διδασκαλιών του ο αφροκεντρισμός φθάνει και σε ακόμη πιο ακραίες και ανιστόρητες θέσεις. Ο Jochannan ισχυρίζεται ότι ο Πλάτωνας άντλησε τις φιλοσοφικές του απόψεις από το αιγυπτιακό ιερατείο, που είχε αναπτύξει ένα ολοκληρωμένο σύστημα ιδεών. Στην πραγματικότητα ο Πλάτων δεν επισκέφθηκε ποτέ την Αίγυπτο και η σχετική λογοτεχνία για την ελληνο-αιγυπτιακή φιλοσοφία υπό τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, αναπτύχθηκε τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες, πεντακόσια έτη μετά τον θάνατο του Πλάτωνα. Ο Jochannan αναφέρει επίσης, όπως είδαμε στην αρχή, ότι ο Αριστοτέλης μετέβη στην Αίγυπτο, όπου και μελέτησε πολυάριθμα αιγυπτιακά έγγραφα στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Αυτά τα συγγράμματα τα μετέφρασε στα ελληνικά και τα εξέδωσε ως δικά του. Μία μικρή λεπτομέρεια που αγνοεί ο συγγραφέας είναι ότι η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας ξεκίνησε να κτίζεται την περίοδο 300-290 π.Χ. από τον Πτολεμαίο τον Λάγου, αρκετά μετά τον θάνατο του Αριστοτέλη (322). Ο Σταγειρίτης άλλωστε ουδέποτε μετέβη στην Αίγυπτο.

Ο Cheikh Anta Diop στο βιβλίο του Πολιτισμός ή βαρβαρότητα: Μία αυθεντική ανθρωπολογία (Civilization or Barbarism: An Authentic Anthropology) υποστηρίζει ότι και ο εφευρέτης Αρχιμήδης έκλεψε (η λέξη κλοπή χρησιμοποιείται συχνότατα από τους αφροκεντριστές) τις μαθηματικές του διατυπώσεις από τους Αιγυπτίους. Άλλοι αφροκεντριστές συγγραφείς μας διαβεβαιώνουν ότι η ανακάλυψη της Αμερικής οφείλεται στους Αφρικανούς, οι οποίοι είχαν φθάσει στην ήπειρο πριν από τον Κολόμβο σηματοδοτώντας την έναρξη των πολιτισμών της Μεσοαμερικής. Ή ακόμη ότι η μελανίνη - η ουσία δηλαδή εκείνη που με τη διαβάθμισή της καθορίζει το χρώμα του δέρματος - καθιστά τους μαύρους ανώτερους, πνευματικά και σωματικά, από τους λευκούς. Ο αφροκεντρισμός, επομένως, προσεγγίζει ενίοτε αμιγώς ρατσιστικές διατυπώσεις, για τις οποίες μάλιστα κατηγορεί συχνά την άλλη πλευρά.

Η συγγραφέας Francis Welsing έχει διατυπώσει το μανιχαϊστικό πολιτιστικό σχήμα που διακρίνει την ανθρωπότητα σε δύο ευρείες κατηγορίες: τους Ανθρώπους του Ηλίου (Sun People) και τους Ανθρώπους του Πάγου (Ice People). Οι πρώτοι είναι φυσικά οι μαύροι, οι οποίοι διαθέτουν ήρεμο και πολιτισμένο χαρακτήρα, έχουν δε ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το αίσθημα της κοινότητας. Οι Άνθρωποι του Πάγου, η λευκή φυλή, διατηρούν ακόμη τη νοοτροπία των ανθρώπων των σπηλαίων. Έχουν την τάση να είναι επεκτατικοί, να διαχωρίζουν τον κόσμο, να εγκαθιδρύουν πατριαρχικά συστήματα και να εισάγουν το αίσθημα του ατομισμού και της στενής ομάδας συμφερόντων. Οι υπερβολές του αφροκεντρισμού είναι πράγματι πολλές και διαφορετικές, όμως θα ήταν σκοπιμότερο να εξετάσουμε τις συνθήκες εκείνες που οδήγησαν στη δημιουργία ενός τέτοιου συνόλου απόψεων.

Προέλευση και ιστορική καταγωγή του αφροκεντρισμού

Ο αφροκεντρισμός εμφανίστηκε με πιο συγκεκριμένη και μαζική μορφή κατά τη δεκαετία του 1990 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την περίοδο αυτή η αμερικανική κοινωνία -ήδη ένα μείγμα λευκών αγγλοσαξόνων, μαύρων, ισπανόφωνων και πολυάριθμων εθνικών και θρησκευτικών ή άλλων ομάδων- προσανατολίστηκε έντεχνα προς την ιδέα της πολυπολιτισμικότητας (multiculturalism). Με το πρόσχημα της δημοκρατικής εξίσωσης όλων των πληθυσμιακών ομάδων και μειονοτήτων, ανεφάνη η αντίληψη της σχετικότητας και υποκειμενικότητας των ιστορικών διατυπώσεων. Πλέον δεν υπήρχε μία αλήθεια αλλά απλώς υποκειμενικές δηλώσεις, δεν υπήρχε ιστορία αλλά ένα σύνολο αφηγήσεων. Κάθε πληθυσμιακή ομάδα και μειονότητα μπορούσε (και έπρεπε) να κατασκευάσει το δικό της ιστορικό παρελθόν. Με αυτόν τον τρόπο θα αποκτούσε αυτογνωσία και θα διατηρούσε τον διακριτό της χαρακτήρα.

Απέναντι στη συνεχώς ογκουμένη πολιτική ορθότητα η ιστορική ορθότητα παραμερίστηκε σκόπιμα. Αληθινό πλέον μπορούσε να είναι μόνον ό,τι δεν μείωνε τον ιδιαίτερο εγωισμό αυτών των ομάδων ή δεν έθιγε τις αυτόβουλα δομημένες ιστορικές και πολιτικές απόψεις τους. Οργανωμένες σε ομάδες πολιτικών συμφερόντων (lobby) αυτές οι ομάδες επεδίωξαν να προσαρμόσουν τα ιστορικά δεδομένα στις όποιες προτιμήσεις τους. Οι ομάδες των μαύρων, των φεμινιστριών και των ομοφυλοφίλων διεκδίκησαν την αναθεώρηση της ιστορίας, ώστε να διευκολυνθεί η καθιέρωση των δογματικών και προδιαμορφωμένων απόψεών τους.

Οι κλασικές σπουδές της αρχαιογνωσίας και της ελληνομάθειας υποχώρησαν αισθητά, καθώς αντικαταστάθηκαν σε πολλά πανεπιστήμια και άλλα ιδρύματα από μελέτες των μειονοτήτων, του φύλου και της σεξουαλικής ταυτότητας (minority group, feminist, gender and gay studies). Ειδικά όσον αφορά τον αφροκεντρισμό, ας σημειωθεί ότι σε πολλά σχολεία και πανεπιστήμια αντικαταστάθηκε η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής ιστορίας και γλώσσας από μυθιστορίες και παραδόσεις των ιθαγενών λαών της Αφρικής. Ήταν μέσα σε ένα τέτοιο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο ιδεοληψιών, που η υπεράσπιση με ιστορικά τεκμήρια της ελληνικότητας της Μακεδονίας φάνταζε σε ένα τμήμα της αμερικανικής κοινής γνώμης ως εγωιστική απόπειρα αποκλεισμού της σκοπιανής οπτικής.

Ήδη πριν από τη δεκαετία του '90 υπήρχαν παραφιλολογικές μελέτες που κινούνταν στο περιθώριο της επιστημονικής έρευνας και στις οποίες διατυπώνονταν οι απόψεις των αφροκεντριστών. Εκείνη την περίοδο, όμως, οι μελέτες αυτού του είδους κατατάσσονταν στην ίδια κατηγορία με βιβλία που υποστήριζαν ότι η Γη είναι επίπεδη. Αν θέλουμε να αναζητήσουμε τις ρίζες του αφροκεντρισμού, θα πρέπει να ανατρέξουμε στον 19ο αιώνα. Μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο (1861-1865) επιτάθηκε το κίνημα κατά της δουλείας των μαύρων, που ουσιαστικά απέβλεπε να πλήξει πολιτικά και οικονομικά τις περιοχές του Νότου. Την περίοδο αυτή, αλλά και λίγο νωρίτερα, ακούστηκαν για πρώτη φορά απόψεις για την αφρικανική υφή και καταγωγή του αιγυπτιακού πολιτισμού. Ο συγγραφέας Frederick Douglas (1817-1895) υποστήριζε ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν κανονικοί μαύροι: «Μία άλλη ατυχής συγκυρία είναι πως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν ήταν λευκοί, αλλά αναμφίβολα τόσο μαύροι όσο πολλοί συμπατριώτες μας που θεωρούνται γνήσιοι νέγροι».

Παρόμοιες ήταν οι απόψεις του Edward Wilmot Blyden (1832-1912), που είχε μελετήσει την κλασική γραμματεία αλλά διετήρησε την οπτική γωνία ενός Αφρικανού. Αφού μετέβη στην Αίγυπτο το 1866, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι Πυραμίδες δεν θα μπορούσαν παρά να είναι έργο των μαύρων Αφρικανών: «Αυτό, σκέφτηκα, είναι έργο των προγόνων μου Αφρικανών. Νόμιζα πως άκουγα τον ήχο των ένδοξων εκείνων Αφρικανών, λες και ένιωθα την ορμή των ανήσυχων πνευμάτων τους που έστειλαν στην Ελλάδα τον πολιτισμό. Αν μπορούσε η φωνή μου να φτάσει σε κάθε Αφρικανό πάνω στη γη, θα του έλεγα με κάθε ειλικρίνεια....Πάρε πίσω τη δόξα σου!».

Η πεποίθηση ότι ο αιγυπτιακός πολιτισμός ήταν μαύρος συνεχίστηκε με τον ερασιτέχνη ιστορικό W.E.B. du Bois (1868-1963), αλλά και με τα αφρικανικής καταγωγής μέλη των Αμερικανών ελευθεροτεκτόνων. Διασώθηκε κατ'αυτόν τον τρόπο μία ουτοπική αντίληψη για την αρχαία Αίγυπτο, όπου ο μαύρος πληθυσμός μεγαλουργούσε στην επιστήμη, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία. Οι ίδιες απόψεις διακρίνονται στο έργο του Marcus Mosya Garvey (1887-1940), μαύρου ακτιβιστή και επικεφαλής παραπολιτικών οργανώσεων της μαύρης κοινότητας της Αμερικής. Ο Garvey επεδίωκε να χρησιμοποιήσει επιχειρήματα ιστορικής υφής για σκοπούς καθαρά πολιτικού περιεχομένου.

Πιστεύοντας ότι η μαύρη φυλή είναι καταφανώς ανώτερη από τη λευκή, θεώρησε ότι οι λευκοί Έλληνες και Ρωμαίοι έκλεψαν τον πολιτισμό τους από την Αίγυπτο. Στο δοκίμιό του Ποιος και τι είναι ο Νέγρος; (Who and What is a Negro ? - 1923) γράφει τα εξής: «Κάθε αμερόληπτος σπουδαστής ιστορίας γνωρίζει ότι ο Νέγρος κυβερνούσε τον κόσμο όταν οι λευκοί ήταν άγριοι και βάρβαροι που ζούσαν σε σπηλιές• πως στα αρχαία χρόνια χιλιάδες Νέγροι καθηγητές δίδασκαν στα πανεπιστήμια της Αλεξάνδρειας, που τότε ήταν το κέντρο της γνώσης• πως η αρχαία Αίγυπτος έδωσε στον κόσμο τον πολιτισμό, ενώ η Ελλάδα και η Ρώμη έκλεψαν από την Αίγυπτο τις τέχνες και τα γράμματα και πήραν αυτές όλη τη δόξα».

Οι πρώιμοι αυτοί αφροκεντριστές συγγραφείς προέτρεπαν επανειλημμένα μέσα από τα γραπτά τους τους αναγνώστες να απορρίπτουν ανεξέταστα όσα υποστήριζαν οι λευκοί ιστορικοί, σε μία σαφή εκδήλωση φυλετικής μισαλλοδοξίας. Απευθυνόμενος στους αναγνώστες του ο Garvey αναφέρει σχετικά: «Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα κρύβει την αλήθεια για τους Νέγρους [....] Θα διαβάσετε, λόγου χάρη, πως οι Αιγύπτιοι ήταν σπουδαίος λαός, το ίδιο και οι Καρχηδόνιοι, οι Λίβυοι κ.ά., ποτέ όμως δεν θα σας πουν πως ήταν μαύροι ή Νέγροι. Θα πρέπει λοιπόν να πάτε πέρα από την απλή καταγραφή αυτών των γεγονότων, για να ανακαλύψετε την αλήθεια που τιμά τη φυλή σας».

Η οικειοποίηση αξιόλογων αρχαίων πολιτισμών, όπως των Αιγυπτίων ή των Καρχηδονίων, αφορά μία πολιτική ανάγνωση της ιστορίας και μία ιδεολογική κατάχρηση των επιστημονικών δεδομένων. Και τότε, όπως και τώρα, τα διάφορα προβαλλόμενα επιχειρήματα ήταν κατ' ουσίαν πολιτικής σκοπιμότητας. Τον 19ο αιώνα και μέχρι την πλήρη χειραφέτηση του μαύρου πληθυσμού της Αμερικής, έπρεπε να καταδειχθεί η πολιτιστική δημιουργικότητα των μαύρων πολιτών. Σήμερα, στα πλαίσια μίας αυθαίρετα ερμηνευμένης πολυπολιτισμικότητας, πρέπει να προβάλλεται η καταλυτική συμβολή τους στη γένεση του δυτικού πολιτισμού. Σύμφωνα με μία εμπεριστατωμένη μελέτη του αφροκεντρισμού «οι σωβινιστές ιστορικοί [της Αφρικής] το θεωρούν επιτακτικό να καταστρέψουν τις απόψεις που δημιούργησε η Δυτική ιστοριογραφία [....] Η αιγυπτιακή ιστορία μπορεί να αποκληθεί αφρικανική με μία φυλετική αίσθηση, εάν κανείς υποθέσει ότι αίμα Νέγρων κυλούσε ελεύθερα στις φλέβες των αρχαίων Αιγυπτίων» (John Markakis, Pan-Africanism: The Idea and the Movement, Ph. D. Dissertation, Columbia University 1965).

Μετά τους Αφρικανούς συγγραφείς που ανέπτυσσαν τον αφροκεντρισμό τους ως αντίδραση στο σύστημα της αποικιοκρατίας, ο σύνδεσμος με την πρόσφατη επανεμφάνιση του ιδεολογήματος είναι το βιβλίο Κλεμμένη κληρονομιά (Stolen Legacy -1954) του George James. O James ήταν καθηγητής των αρχαίων ελληνικών στη μέση εκπαίδευση. Σε μία αρκετά παρακινδυνευμένη δήλωση ανέφερε ότι «ο όρος ελληνική φιλοσοφία καταρχήν είναι λανθασμένος, γιατί τέτοια φιλοσοφία δεν υπάρχει. Οι Έλληνες δεν είχαν την έμφυτη ικανότητα που είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη της φιλοσοφίας. Την ελληνική φιλοσοφία δεν την επινόησαν οι Έλληνες αλλά οι Μαύροι της Βόρειας Αφρικής, δηλαδή οι Αιγύπτιοι». Ο James αντιπαρέρχεται τον σκόπελο της έλλειψης οιωνδήποτε αποδεικτικών στοιχείων με την υιοθέτηση της άποψης ότι υφίσταται μία λευκή ευρωπαϊκή συνωμοσία από την αρχαιότητα έως και σήμερα, για να συγκαλύψει την προσφορά της μαύρης φυλής στον πολιτισμό.

Τα επιχειρήματα αυτά επανεμφανίστηκαν αναπλασμένα στα τέλη της δεκαετίας του προκαλώντας πολλές συζητήσεις και εγείροντας για πρώτη φορά την αντίδραση αρκετών καταξιωμένων επιστημόνων. Αυτό συνέβη με ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο βιβλίο, τη Μαύρη Αθηνά.

Συνεχίζεται...

XARHS

  • ΑΜΡΑ - Φίλος(Δ)
  • ***
  • Μηνύματα: 0
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας
« Απάντηση #1 στις: Αυγούστου 08, 2007, 16:25:05 »
Η μαύρη Αθηνά και η παραχάραξη της ιστορίας

Ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου είναι προκλητικός: Μαύρη Αθηνά: Οι αφροασιατικές ρίζες του κλασικού πολιτισμού (Black Athena: The Afroasiatic Roots of Classical Civilization ο πρώτος τόμος εκδόθηκε το 1987, ο δεύτερος το 1991). H Αθηνά, σύμβολο του ελληνικού κόσμου, της σοφίας και του πολιτισμού, ήταν, σύμφωνα με το βιβλίο αυτό, μαύρη. Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Martin Bernal (γεν. 1937), Άγγλος εβραϊκής καταγωγής. Στην πραγματικότητα ο Bernal είναι σινολόγος, μελετητής του πολιτισμού της Κίνας και των γειτονικών της λαών. Όπως αναφέρει ο ίδιος στον πρόλογο του πρώτου τόμου (Η κατασκευή της αρχαίας Ελλάδας 1785-1985 - The Fabrication of Ancient Greece-1987) η όλη ενασχόλησή του με το θέμα της καταγωγής του αρχαιοελληνικού πολιτισμού ήταν αποτέλεσμα μίας προσωπικής κρίσης, που τον οδήγησε στην προσέγγιση των εβραϊκών του ριζών και της ταυτότητάς του. Κατά την αναζήτησή του αυτή εξέτασε τις επαφές μεταξύ των Ελλήνων και των σημιτικών λαών και κατέληξε σε ορισμένα συμπεράσματα που η ιστορική, αρχαιολογική και γλωσσολογική επιστήμη ουδέποτε έχει επικυρώσει.

Ο Bernal θεωρεί ότι το 25% του λεξιλογίου της ελληνικής γλώσσας είναι σημιτικής καταγωγής, το 25% είναι αιγυπτιακής καταγωγής, επιτρέπει δε ένα ποσοστό 40-50% να έχει ινδοευρωπαϊκή προέλευση. Βασική πεποίθησή του είναι ότι ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός έχει διαμορφωθεί από τον πολιτισμό της Αιγύπτου κατά κύριο λόγο και δευτερευόντως από τους Χαναανίτες και τους Φοίνικες.

O Bernal διακρίνει δύο γενικές κατηγορίες ερμηνείας για την καταγωγή του ελληνικού πολιτισμού. Πρόκειται για το Αρχαίο Πρότυπο (Ancient Model) και το Άρειο Πρότυπο (Aryan Model) (η ορολογία είναι του Bernal). Το Άρειο Πρότυπο είναι νεότερο, θεμελιώθηκε τον 19ο αιώνα - κυρίως από Γερμανούς μελετητές - και εν πολλοίς συνεχίζει να ισχύει έως και σήμερα. Πρόκειται για τη θεωρία της ινδοευρωπαϊκής καταγωγής των ελληνικών φύλων, τα οποία ήλθαν στην Ελλάδα την Εποχή του Χαλκού ή νωρίτερα (υπάρχουν ενδιαφέρουσες παραλλαγές της θεωρίας σχετικά με την αρχική κοινή κοιτίδα των Ινδοευρωπαίων).

Το Αρχαίο Πρότυπο, που κατά τον Bernal συμμερίζονταν οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες θέλει τους προγόνους των Ελλήνων να ζουν ως παθητικά στοιχεία σε κοινωνίες απλές και πρωτόγονες. Η ανάπτυξη του πολιτισμού οφείλεται σε Αιγυπτίους και Σημίτες επήλυδες που κατέκτησαν τον χώρο του Αιγαίου προκαλώντας την πολιτισμική έκρηξη του ελληνικού κόσμου. Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό οι μύθοι για την έλευση του Κάδμου ερμηνεύονται ως αιγυπτιακο-σημιτικός εποικισμός της Βοιωτίας και συνακόλουθη ίδρυση της Θήβας από ανατολικά στοιχεία, ενώ η παράδοση για τον Δαναό που ήλθε στο Άργος από την Αίγυπτο αφορά αντιστοίχως εισαγωγή αιγυπτιακού πληθυσμού στην Πελοπόννησο.

Ο Bernal θεωρεί ότι συνέβη εισβολή των σημιτικής καταγωγής Υξώς στον αιγαιακό χώρο την περίοδο 1700-1600 π.Χ. Οι Υξώς, αν και σημιτικής καταγωγής διέδωσαν τον αιγυπτιακό πολιτισμό στην Ελλάδα. Ο Bernal ξεπερνά την αντινομία αυτή χρησιμοποιώντας μία ιστορική αναλογία για να εδραιώσει το επιχείρημά του. Κατά τη διαδικασία εξάπλωσης και εδαφικής επέκτασης ενός νομαδικού πληθυσμού, αυτός ο πληθυσμός μεταδίδει τον πολιτισμό των χωρών που έχει κατακτήσει. Τον 4ο και 5ο αιώνα μ.Χ. η έλευση των Ούννων στη Δυτική Ευρώπη είχε ως αποτέλεσμα να μεταδοθούν τα γοτθικά πολιτιστικά στοιχεία, όχι τα μογγολικά. Επίσης η εισβολή των Νορμανδών το 1066 στην Αγγλία μετέφερε τη γαλλική κουλτούρα στην Αγγλία, όχι αυτήν των Βίκινγκς, που ήταν η καταγωγή των Νορμανδών. Κάτι παρόμοιο συνέβη με τους Υξώς, οι οποίοι μετέδωσαν τις αιγυπτιακές πολιτιστικές πρακτικές. Εδώ ο Bernal φαίνεται να ξεχνά ότι οι Αιγύπτιοι μισούσαν τους Υξώς ως εισβολείς καταπιεστές, ότι οι Υξώς ήταν Σημίτες με άλλο πολιτισμό και ότι μεταξύ των δύο ομάδων υπήρχε έντονη αντιπαράθεση που οδήγησε στην οριστική εκδίωξη των Υξώς από την Αίγυπτο.

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ελληνικού πολιτισμού προέρχονται έτσι από τη μαζική επίδραση που ήταν αποτέλεσμα αυτής της εισβολής αφρικανο-σημιτικών ομάδων. Το γεγονός αυτό θεωρείται ότι διασώθηκε στις παραδόσεις των Ελλήνων για ήρωες από την Ανατολή και την Αίγυπτο, στη διήγηση του Πλάτωνα στον Τίμαιο για την αρχαία αιγυπτιακή σοφία, καθώς και στα ονόματα των θεών που είναι αιγυπτιακής προέλευσης τα περισσότερα.

Πώς όμως η υποτιθέμενη ιστορική αυτή πραγματικότητα, που οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες παραδέχονταν, παραβλέφθηκε; Υπήρξε ελλιπής επιστημονική έρευνα και άγνοια ή σκόπιμη αποσιώπηση και παραποίηση στοιχείων; Ο Bernal πιστεύει το δεύτερο. Εδώ υπεισέρχεται το Άρειο Πρότυπο για την καταγωγή του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Η διαμόρφωση του Άρειου Προτύπου τον 19ο αιώνα απέρριψε τη σημιτική και αιγυπτιακή συμβολή στον σχηματισμό του ελληνικού κόσμου, για λόγους ρατσιστικούς και αντισημιτικούς. Οι Γερμανοί φιλέλληνες λόγιοι που καθιέρωσαν με τις μελέτες τους την ινδοευρωπαϊκή θεωρία απέκλεισαν οιανδήποτε ανατολική ανάμειξη, διότι κατά τον Bernal κινούνταν από κίνητρα ρατσιστικά και ευρωκεντρικά. Αναπτύσσοντας περαιτέρω αυτήν τη θέση ο Bernal καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο φιλελληνισμός είχε πάντοτε αριανιστικές και ρατσιστικές διασυνδέσεις» (Black Athena vol. I, 291). Φθάνει, μάλιστα, στο σημείο να καταλογίσει στους Ευρωπαίους λογίους του 19ου αιώνα ρατσιστική προκατάληψη κατά των Τούρκων, όσον αφορά την ελληνική Επανάσταση, αφού υπερασπίζονταν τους Έλληνες -μία κατά Bernal ιδεατή ευρωπαϊκή ομάδα- απέναντι στους Ασιάτες Τούρκους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η Μαύρη Αθηνά έτυχε διθυράμβων στην Τουρκία από τους εκεί ιστορικούς και μία φιλική βιβλιοκριτική φιλοξενείται και στην επίσημη ιστοσελίδα του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών (www. mfa.gov.tr/grupa/percept, άρθρο του Orhan Kologlou).

Η συνειδητή υποτίμηση και απαξίωση των ανατολικών πολιτισμών έχει επιφέρει κατά τον Bernal αλλοίωση των ιστορικών στοιχείων. Σκοπός του δίτομου έως τώρα βιβλίου είναι, πάντως, όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας «να μειώσει την ευρωπαϊκή πολιτιστική αλαζονεία» (Time magazine, 23/7/1991). Πρόκειται, συνεπώς, για έργο με σαφείς ιδεολογικές καταβολές αλλά και συνειδητούς πολιτικούς σκοπούς.

Η πρώτη δυναμική απάντηση στις ιστορικές θεωρίες του αφροκεντρισμού ήλθε από τη Mary Lefkowitz, Καθηγήτρια Κλασικών Σπουδών στο Wellesley College της Μασσαχουσέττης. Με μία σειρά δημοσιευμάτων, άρθρων, κριτικών και απαντήσεων, στον αμερικανικό και ευρωπαϊκό τύπο, καθώς και στο Internet, η Lefkowitz αναίρεσε με άρτια δομημένα επιχειρήματα τις θέσεις των αφροκεντριστών και του Bernal για την καταγωγή του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.

Η Lefkowitz εξέδωσε, μάλιστα, το 1996 δύο βιβλία για το όλο ζήτημα. Το πρώτο (Not Out of Africa: How Afrocentrism Became an Excuse to Teach Myth as History, Basic Books 1996) είναι μία δική της αναλυτική επισκόπηση και κριτική εξέταση των διαφόρων τοποθετήσεων των αφροκεντριστών συγγραφέων και ταυτόχρονα μία ιστορική τεκμηρίωση των πραγματικών δεδομένων. Το δεύτερο έργο (Black Athena Revisited, The University of North Carolina Press 1996) φέρει την επιστημονική επιμέλεια της Lefkowitz και του Guy MacLean Rogers και περιλαμβάνει πολυάριθμες επιστημονικές εργασίες από μελετητές διαφόρων αρχαιογνωστικών ειδικοτήτων, αρχαιολόγους, ιστορικούς, γλωσσολόγους, ανθρωπολόγους. Τα άρθρα του τόμου αυτού εξετάζουν τους διάφορους ισχυρισμούς της Μαύρης Αθηνάς, απορρίπτοντάς τους έναν-έναν.

Ο αντίκτυπος των δύο αυτών έργων υπήρξε καταλυτικός για τη συζήτηση του αφροκεντρισμού στην Αμερική. Οι μελέτες αυτές κατέδειξαν την κενότητα των επιχειρημάτων των αφροκεντριστών και του Bernal και ουσιαστικά ξεκαθάρισαν το θέμα από ακαδημαϊκής πλευράς. Παρόλα αυτά οι αφροκεντριστές επανέρχονται μετά την αρχική υποχώρηση. Το 1999 εκδόθηκε το βιβλίο ενός Αμερικανού δημοσιογράφου, του Richard Poe με τον τίτλο Μαύρος σπινθήρας, Λευκή φωτιά (Black Spark, White Fire), υπονοώντας τη θεμελιώδη συμβολή των αφρικανικών πολιτισμών στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο Poe θεωρεί ότι η αρχαία Ελλάδα είχε δεχτεί τον εκτεταμένο αποικισμό αφρικανικών ομάδων, οι οποίες και έδωσαν την ώθηση της πολιτιστικής δημιουργίας. Στα τέλη δε του 2001 ο Martin Bernal επανήλθε με τον συλλογικό τόμο Black Athena Writes Back (Duke University Press), όπου προσπαθεί να αναιρέσει τις τοποθετήσεις των διαφόρων επιστημόνων του τόμου Black Athena Revisited και να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον για τον αφροκεντρισμό και τις θεωρίες του, που είχαν γνωρίσει ύφεση την τελευταία πενταετία.

Ερμηνεία της καταγωγής του αφροκεντρισμού

Οι ιστορικές θέσεις του αφροκεντρισμού αναπτύχθηκαν ως αντίδραση σε δύο βασικούς παράγοντες: την περιθωριακή θέση του μαύρου πληθυσμού στην αμερικανική κοινωνία επί δεκαετίες και στην απουσία ενός λαμπρού καταγεγραμμένου ιστορικού παρελθόντος. Αυτό που πραγματικά επιχειρεί ο αφροκεντρισμός είναι να οικειοποιηθεί με πλάγιο τρόπο τη δόξα του ελληνικού πολιτισμού.

Είναι σύνηθες στον τομέα της ιστοριογραφίας, λαοί και πληθυσμιακές ομάδες που δεν διαθέτουν ένα πεδίο ιστορικών αναφορών, όπου θα μπορούσαν να ανατρέχουν για να επιβεβαιώσουν τη συλλογική τους αυτοπεποίθηση, να υποκαθιστούν την ιστορική αυτή έλλειψη με την προβολή των δικών τους δομημένων ταυτοτήτων σε άλλες συλλογικότητες, αναγνωρισμένες για την πολιτιστική τους προσφορά, όπως ο Ελληνισμός. Στην περίπτωσή μας η αφροαμερικανική κοινότητα έχει ένα εγγενές μειονέκτημα: είναι ιστορικά μετέωρη, καθώς η παρουσία της στην Αμερική ήταν αποτέλεσμα μίας παράπλευρης εμπορικής δραστηριότητας των λευκών Ευρωπαίων και των Αράβων της Δυτικής Αφρικής, του δουλεμπορίου.

Ειδικότερα, οι ιστορικές και αρχαιολογικές θεωρίες των αφροκεντριστών και του Bernal αντιστρέφουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, το ερμηνευτικό σχήμα της πολιτιστικής διάχυσης (diffusionism) από ένα ανώτερο κέντρο. Το σχήμα αυτό οι αφροκεντριστές επίσημα το απορρίπτουν ως ιδεολογικό προϊόν της λευκής αποικιοκρατίας και του επιστημονικού αντισημιτισμού. Τοποθετούν την αρχαία Αίγυπτο στο κέντρο του σχήματός τους, καθώς ο αιγυπτιακός πολιτισμός υπήρξε πράγματι μία υψηλής αξίας δημιουργία. Δεν αναφέρονται συχνά οι αφροκεντριστές συγγραφείς, τουλάχιστον οι σωφρονέστεροι από αυτούς, σε ιθαγενείς αφρικανικούς πολιτισμούς, όπως αυτούς στο Μαλί ή στη Ροδεσία λ.χ., διότι απλούστατα η απουσία λαμπρών ιστορικών καταλοίπων δεν τους διευκολύνει να αναπτύξουν τη θεωρία τους για την αφρικανική προέλευση του πολιτισμού. Αντιθέτως οι προσπάθειές τους επικεντρώνονται στην οικειοποίηση της αρχαίας Αιγύπτου, η οποία είναι και το πραγματικό κλειδί στην όλη συζήτηση του αφροκεντρισμού.

Συνεχίζεται...
« Τελευταία τροποποίηση: Αυγούστου 08, 2007, 16:28:10 από XARHS »

XARHS

  • ΑΜΡΑ - Φίλος(Δ)
  • ***
  • Μηνύματα: 0
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας
« Απάντηση #2 στις: Αυγούστου 08, 2007, 16:30:04 »

Ήταν μαύροι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι;

Η όλη συζήτηση για το αν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν μαύροι ξεκινά μάλλον από μία σύγχυση ή από μία λανθασμένη ανάγνωση της φυσικής και πολιτισμικής γεωγραφίας. Η Αίγυπτος ανήκει από γεωγραφικής απόψεως στην ήπειρο της Αφρικής, όχι όμως και από πολιτισμικής απόψεως. Δεν υπάρχει άλλωστε ενιαίος αφρικανικός πολιτισμός αλλά τοπικές εκδηλώσεις. Ολόκληρη η περιοχή της Βόρειας Αφρικής πάνω από την έρημο της Σαχάρας είχε πολιτισμική συνάφεια με τον μεσογειακό κόσμο και πολύ λιγότερο με την Δυτική και Κεντρική Αφρική.

Πριν από την εξέταση της φυλετικής ιδιοσυστασίας των αρχαίων Αιγυπτίων, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η έννοια "μαύρος" σήμερα δεν ταυτίζεται απόλυτα με την άποψη των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων. Ως λαοί λευκοί θα αποκαλούσαν "μαύρο", "σκουρόχρωμο" ή "έγχρωμο" οποιονδήποτε κάτοικο της Μέσης Ανατολής ή της Βόρειας Αφρικής με σκοτεινότερη απόχρωση. Σε κάθε περίπτωση οι Έλληνες διέκριναν μεταξύ των Αιγυπτίων και των Αιθιόπων (= άνθρωποι με μελανή όψη).

Η σημερινή ορολογία εννοεί ως μαύρους τους Νέγρους (από το λατινικό niger), οι οποίοι ιστορικά προέρχονται από υποσαχάριες περιοχές. Ήδη από την περίοδο του Αρχαίου Βασιλείου (3100-2270 π.Χ.) οι μαύροι κατοικούσαν αρκετά μακριά από την Αίγυπτο, στην περιοχή της Νουβίας (σημερινό Σουδάν). Οι Νούβιοι ήταν όντως μαύρος πληθυσμός και ως τέτοιοι απεικονίζονται στην αιγυπτιακή τέχνη. Οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι απεικονίζονται διαφορετικοί από τους Νούβιους και σε αντιδιαστολή προς αυτούς. Η επιστήμη της φυσικής ανθρωπολογίας θεωρεί τους αρχαίους Αιγυπτίους φύλο μεσογειακής προέλευσης, στο οποίο εμφανιζόταν μάλιστα σημαντικό ποσοστό γενετικής συγγένειας με τα λευκά ινδοευρωπαϊκά έθνη (Loring Brace στον συλλογικό τόμο Black Athena Revisited, The University of North Carolina Press, Chapel Hill and London 1996 και John Baker, Race, Oxford University Press 1974). Υπήρχε μεταξύ του αιγυπτιακού πληθυσμού και ένα σημαντικό ποσοστό με λευκά ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά.

Τα αρχαία αιγυπτιακά μνημεία μας παρέχουν αρκετές σχετικές ενδείξεις. Σε μία τοιχογραφία από την περίοδο του Αρχαίου Βασιλείου περιγράφεται η κόρη του Φαραώ Χέοπα, η βασίλισσα Hetep-Heres Β, να έχει απαλά χαρακτηριστικά και ξανθά μαλλιά. Υπάρχουν δεκάδες ταριχευμένα σώματα, οι γνωστές μούμιες, που διασώζουν τα μεσογειακά ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά. Μούμιες επιφανών προσώπων, όπως αυτή του Φαραώ Σέτι Α (1306-1290 π.Χ.) έχουν περιγραφεί από τους ειδικούς ως μεσογειακού τύπου. Πολύ γνωστή είναι η περίπτωση του ταριχευμένου σώματος του Φαραώ Ραμσή Β (εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Καΐρου). Η μούμια αυτή έχει κόκκινα μαλλιά και ανθρωπολογικό τύπο όμοιο με ευρήματα στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν τα διασωθέντα ανθρωπολογικά κατάλοιπα των περισσοτέρων Φαραώ, ιδίως των παλαιοτέρων φάσεων.

Διαφοροποίηση στο ανθρωπολογικό υλικό και στην απόδοση των χαρακτηριστικών παρατηρείται με την ανάρρηση στον θρόνο της ξενόφερτης δυναστείας των Νουβίων ηγεμόνων. Τον 8ο αιώνα π.Χ. το αιγυπτιακό κράτος δέχτηκε εισβολή από τους Νουβίους, οι οποίοι εγκαθίδρυσαν την 25η Δυναστεία (746-655 π.Χ.), με πρώτο βασιλέα τον Takhara. Οι Αιγύπτιοι είχαν συνείδηση ότι είναι διαφορετικός πληθυσμός από τους μαύρους νότιους γείτονές τους. Αυτό φαίνεται από τις ιερογλυφικές επιγραφές που περιγράφουν τους Νούβιους.

H κατάκτηση της Νουβίας από τους Αιγυπτίους ολοκληρώθηκε το 1840 π.Χ. από τον Φαραώ Σέσωστρι Γ. Ο Σέσωστρις κατασκεύασε εντυπωσιακά οχυρά στη Νουβία και στα όριά της με την Αίγυπτο για να υπερασπιστεί το βασίλειό του από πιθανή επίθεση των μαύρων Νουβίων. Η αναθηματική στήλη στο Semneh, που ανήγειρε ο Φαραώ αναφέρει σχετικά: «Το νότιο σύνορο κατασκευάστηκε το όγδοο έτος από τον μεγαλοπρεπή βασιλιά της Άνω και της Κάτω Αιγύπτου, τον Σέσωστρι Γ, για να εμποδίσει κάθε μαύρο που θα προσπαθούσε να περάσει, από τα νερά ή από την ξηρά, με πλοίο ή με οποιοδήποτε κοπάδι των μαύρων. Εκτός από τους μαύρους που έρχεται για εμπόριο στο Iken ή έρχεται με άδεια». Μία άλλη πηγή, η στήλη του Sihathor, θησαυροφύλακα, από τη 12η Δυναστεία αναφέρει: «Έφθασα στη Νουβία, τη χώρα των μαύρων [.....] υποχρέωσα τους Νούβιους ηγεμόνες να πλύνουν χρυσάφι για μένα» (James H. Breasted, History of Egypt, London 1909, 69).

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν μεσογειακής καταγωγής, οι Νούβιοι μαύροι, όπως καταδεικνύουν τα ιστορικά δεδομένα. Ο μαύρος κλασικός φιλόλογος Frank Snowden παρακινεί τους αφροκεντριστές συγγραφείς να μελετήσουν τους Νουβίους ως πρώτο μαύρο πολιτισμό και όχι τους αρχαίους Αιγυπτίους που ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο Bernal θεωρεί ότι ο Σωκράτης ήταν αφρικανικής καταγωγής. Ως αποδεικτικά στοιχεία επικαλείται τις αναφορές των μαθητών του Πλάτωνα και Ξενοφώντα ότι έμοιαζε με Σειληνό ή Σάτυρο. Επίσης ορισμένες προτομές που φιλοτεχνήθηκαν μετά τον θάνατο του Σωκράτη τον απεικονίζουν με μύτη πλακουτσωτή, πλατιά ρουθούνια και μεγάλο στόμα, όλα ενδείξεις ότι ήταν μαύρος σύμφωνα με τον Bernal. Στην πραγματικότητα οι αρχαίοι γλύπτες απλώς αναπαρήγαγαν τις ειρωνικές παρατηρήσεις και τα περίεργα σχόλια που κυκλοφορούσαν τότε για έναν άνθρωπο που με τις ιδέες του και τον τρόπο ζωής του τραβούσε τη γενική προσοχή. Άλλωστε οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν με πλακουτσωτή μύτη τόσο τους Αιθίοπες όσο και τους Σκύθες, που κατοικούσαν στη Νότια Ρωσία. Αν ο Σωκράτης ή κάποιος πρόγονός του είχε έστω σκουρόχρωμο δέρμα, αυτό οπωσδήποτε δεν θα είχε διαφύγει της προσοχής των συγχρόνων του, πόσο μάλλον των σοφιστών ή του κωμικού Αριστοφάνη, που τον σατίριζε ανελέητα.

Όσον αφορά το ερώτημα για τον ανθρωπολογικό τύπο της βασίλισσας Κλεοπάτρας, ας αναφερθεί ότι σε όλες τις γνωστές απεικονίσεις, γλυπτά και νομίσματα, η Κλεοπάτρα φέρει ξεκάθαρα μεσογειακά χαρακτηριστικά. Η δυναστεία των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο είχε ακολουθήσει την τακτική της ενδογαμίας, ο δε ελληνικός πληθυσμός διατηρούσε αποστάσεις από τους Αιγυπτίους κατοίκους. Οι αφροκεντριστές παραβλέπουν συνειδητά ότι η δυναστεία των Πτολεμαίων ήταν ηγεμόνες ελληνικής καταγωγής όχι Αιγύπτιοι. Η παρανόηση για την Κλεοπάτρα προήλθε μάλλον από την επιλεκτική ανάγνωση ενός έργου του Shakespeare, του Αντώνιος και Κλεοπάτρα. Ο Άγγλος ποιητής αποκαλεί την Κλεοπάτρα μελαψή (tawny) και μαύρη (black). Όμως, με τα επίθετα αυτά δεν αναφέρεται στην καταγωγή της. Ο Shakespeare είχε βασιστεί στον Αντώνιο του Πλουτάρχου και γνώριζε ότι η Κλεοπάτρα ανήκε στην ελληνική δυναστεία: «Πολύ καλή είναι και άξια βασίλισσα / βασιλογέννητη απ' αράδα βασιλιάδες» (V. ii 326-27, μτφ. Βασίλη Ρώτα). Το επίθετο μαύρη που της αποδίδει σχετίζεται με το ότι σε ένα μεταφορικό σχήμα η Κλεοπάτρα είχε για εραστή της τον Ήλιο, όσο έλειπε ο Αντώνιος.

Συμπεράσματα

O αφροκεντρισμός, ως ιδεολογική και πολιτική συνιστώσα, έχει συγκεκριμένη καταγωγή και σκοπιμότητα. Στη σημερινή του μορφή δεν είναι παρά ένα υποπροϊόν της πολυπολιτισμικότητας και της πολιτικής ορθότητας. Τα ρεύματα αυτά τείνουν να καταργήσουν την ίδια την αντικειμενικότητα, την επίκληση των αποδεικτικών στοιχείων και την ορθολογική θεμελίωση των δεδομένων. Το παρελθόν σχετικοποιείται, καθίσταται εύχρηστο εργαλείο για όσους επιδιώκουν να διαμορφώσουν μία συγκεκριμένη εικόνα της ιστορίας, ώστε να ικανοποιήσουν ιδιοτελείς πολιτικές επιδιώξεις.

Afrocentrism and falsification of Greek history
Summary
Afrocentrism, as ideological and political component, has concrete origin and expediency. In its current form it is not but a by-product of multiculturalism and policy of correctness. These trends tend to suppress the objectivity, the use of probative elements and the rational implication of data. The past is relativised and rendered as functional tool for those who seek to shape a concrete picture of history, in order to satisfy dark political objectives

Επιλεγμένη Βιβλιογραφία

1. Bernal M., Black Athena vol. I: The Fabrication of Ancient Greece 1785 - 1985, Free Association Books, London 1987
2. Bernal M., Black Athena vol. II: The Archaeological and Documentary Evidence, Free Association Books, London 1991
3. Bernal M., Cadmean Letters: The Transmission of the Alphabet in the Aegean Before 1400 BC, Eisenbraus, Winona Lake 1990
4. Bernal M., "Ελλάδα, αρία ή μεσογειακή ;", Αρχαιολογία 27 (1988): 6-10
5. Diop C. A., Precolonial Black Africa, Lawrence Hill, New York 1987
6. Fraser P. M., Ptolemaic Alexandria, Clarendon Press, Oxford 1972
7. James G., Stolen Legacy, Philosophical Library, New York 1954
8. Jochannan Y. A. A. ben, African Origins of the Major Western Religions, Black Classic Press, Baltimore 1991 [1970]
9. Jochannan Y. A. A. ben, Africa, Mother of Western Civilization, Black Classic Press, Baltimore 1988² [1971]
10. Κωτούλας Ι., "Οι μύθοι του αφροκεντρισμού", Ιστορικά Θέματα τ. 6: 4/2002, 24-41
11. Κωτούλας Ι., "Κριτική στην Μαύρη Αθηνά", Άνθρωπος τ. 13 (1991 - 1997): 557-59, Ανθρωπολογική Εταιρεία Ελλάδος, Αθήνα 1997
12. Lefkowitz M., "Afrocentrists Wage War on Ancient Greeks", Wall Street Journal (4/7/1993) : A14
13. Lefkowitz M., Not Out of Africa: How Afrocentrism Became An Excuse to Teach Myth as History, Basic Books, London 1996
14. Lefkowitz M. and MacLean Rogers G., (eds.), Black Athena Revisited, The University of North Carolina Press, Chapel Hill and London 1996
15. Miller J., (ed.), Alternatives to Afrocentrism, Center for the New American Community, Washington D.C. 1994
16. Montellano O. de, "Melanin, Afrocentricity and Pseudoscience", Yearbook of Physical Anthropology 36 (1993): 33- 58
17. Μπαμπινιώτης Γ., Το χρώμα της Αθηνάς, Το Βήμα 21/6/1998, Νέες Εποχές β1, β3
18. Παπαγγελής Θ. Δ., Η λατρεία της μαύρης Ελλάδας, Το Βήμα 14/6/1998 β1, β4
19. Ποιοι πολεμούν την αρχαία Ελλάδα, Το Βήμα 11/9/1999 β2, β3
20. Πουλιανός A., Η προέλευση των Ελλήνων, Ανθρωπολογική Εταιρεία Ελλάδος, Αθήνα 1988
21. Schlesinger A. M. Jr., The Disuniting of America, W.W. Norton, New York 1992
22. Snowden F. M., Blacks in Antiquity, Harvard University Press, Massachusetts 1970
23. Yurco F., "Were the Ancient Egyptians Black or White?" Biblical Archaeological Review 15, 5 (1989): 24-29, 58

XARHS

  • ΑΜΡΑ - Φίλος(Δ)
  • ***
  • Μηνύματα: 0
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας
« Απάντηση #3 στις: Αυγούστου 10, 2007, 11:57:58 »
To κείμενο αποτελεί απόσπασμα της ανακοίνωση του συγγραφέως Μιχαήλ Δ. Ρέλλου στις 30/5/2000 στο Γ’ Πανελλήνιο Συνέδριο Φιλοσοφίας με θέμα “ΑΘΗΝΑ & ΕΣΠΕΡΙΑ” στο κεντρικό κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το παραθέτω ως συνέχεια των προηγούμενων δημοσιεύσεων...


Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ “ΜΑΥΡΗΣ ΑΘΗΝΑΣ”

Ο MARTIN BERNAL

Ο διασημότερος οπαδός και απόστολος του αφροκεντρισμού στην εποχή μας είναι ο Martin Bernal. Πρόκειται για έναν εβραϊκής καταγωγής επιστήμονα στρατευμένο στον αγώνα κατά της Ευρωπαϊκής αλαζονείας και κατά της ιστορικής αντιλήψεως για την υπεροχή της λευκής φυλής. Είναι ένας επιστήμονας που μελετούσε επί χρόνια τον κινέζικο πολιτισμό εργαζόμενος για το Τμήμα Κυβερνήσεως του Πανεπιστημίου Cornell. Κάποια στιγμή έλαβε την απόφαση να αποδείξει ότι η Ελληνική γλώσσα προέρχεται από την Εβραϊκή, ότι το θαύμα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού ήταν αποτέλεσμα αντιγραφής από Αιγυπτιακές πηγές και ότι οι ίδια η Ελλάς εποικίσθηκε από Αιγυπτίους και Φοίνικες, ίσως και Εβραίους (7). Στην πολυετή έρευνά του μακριά από το αντικείμενό του βοηθήθηκε από μεγάλο αριθμό επιστημόνων διαφόρων κλάδων με την στήριξη της υπηρεσίας του.

Ο Martin Bernal έγινε διάσημος μετά την έκδοση του πασίγνωστου βιβλίου του “BLACK ATHENA”. Γι’ αυτό και το θέμα αυτής της εργασίας είναι ο σύγχρονος μύθος της μαύρης Αθηνάς, υπό την έννοια της αντικρούσεως μιάς φαντασιακής θεωρήσεως της Ιστορίας, η οποία εξυπηρετεί τις ιδεολογικές επιδιώξεις καταπιεσμένων μειονοτήτων και εθνοτήτων, αλλά και άλλες ανομολόγητες πολιτικές επιδιώξεις.

ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΟΦΑΝΕΙΑ

Ο συγγραφέας της Μαύρης Αθηνάς απορρίπτει την απόδειξη (proof) στις επιστήμες με τις οποίες ασχολείται και αποδέχεται την αρχή της ευλογοφάνειας ή πιθανοφάνειας (plausibility) (10). Έτσι, ξεκαθαρίζει ότι η θεωρία του δεν στηρίζεται σε αποδείξεις, αλλά σε ευλογοφανείς παρατηρήσεις και συλλογισμούς. Όμως, αυτή η φιλοσοφική βάση της θεωρίας του είναι έωλη, διότι χωρίς την προσκόμιση αποδείξεων, δεν είναι νοητή η επιστημονική αλήθεια. Τουναντίον, αυτή η φιλοσοφική προσέγγιση επιτρέπει στην αχαλίνωτη φαντασία να παρουσιάζεται ως επιστήμη και στην φυλετική προπαγάνδα να παρουσιάζεται ως αξιοπρόσεκτη άποψη.

Βεβαίως, όταν ανακαλύπτονται νέα στοιχεία που ανατρέπουν τα παλαιά, η επιστήμη αναθεωρεί τις μέχρι τότε αποδεκτές θεωρίες χωρίς να αμφισβητείται το κύρος των επιστημόνων που τις είχαν αναπτύξει. Δηλαδή, η διάψευση κάποιας επιστημονικής θεωρίας οδηγεί στην εδραίωση μιας νέας επιστημονικής θεωρίας, χωρίς η προηγούμενη να θεωρηθεί αντιεπιστημονικής θεμελιώσεως. Αυτήν ακριβώς την λειτουργία των επιστημών αμφισβητεί ο Bernal, διότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος διασώσεως της εργασίας του. Τελικώς, αυτή η επιστημολογική προσέγγιση επιτρέπει στον καθένα να ισχυρίζεται ο,τιδήποτε και να αγνοεί τα στοιχεία, να αγνοεί τις επιστημονικές αποδείξεις και να πλαστογραφεί την Ιστορία.

Η θεωρία της μαύρης Αθηνάς αντιπαρέρχεται την καθιερωμένη άποψη που απαιτεί αποδείξεις για την θεμελίωση οποιασδήποτε ιστορικής θεωρίας. Πέραν από τον χώρο των αποδείξεων και της επιστημονικής αξιολογήσεως αυτών, εκτείνεται ο χώρος της αυθαιρεσίας, της πιθανολογήσεως και της ευλογοφανείας. Αυτός ο χώρος δεν είναι σταθερός και δεν εκπληρώνει κανένα επιστημονικό τεκμήριο. Μ’ αυτήν την μέθοδο η ανθρωπότης επιστρέφει στην προ-Ελληνική μη-επιστημονική κατάστασή της, όπου η πλατωνική ορθή δόξα μετά λόγου αντικαθίσταται από την δόξα άνευ λόγου, ή από την ευλογοφανή δόξα. Έτσι, το υποκειμενικό αντικειμενικοποιείται χωρίς να νομιμοποιείται προς τούτο.

Είναι προτιμότερο οι αφρικανικής και σημιτικής καταγωγής Αμερικανοί να ενδιαφέρονται για το πώς θα οικοδομήσουν ένα λαμπρό πνευματικό μέλλον για τους ίδιους και τους συμπολίτες των, το οποίο, ενδεχομένως, θα τους δοξάσει στις επόμενες γενεές. Δεν έχουν ανάγκη να αυτο-υπνωτίζονται με την παλαιά δόξα άλλων λαών και να προσπαθούν να αυτο-επιβεβαιωθούν διαστρεβλώνοντας την Ιστορία και πριονίζοντας τις βάσεις και τις προϋποθέσεις της ιστορικής επιστήμης και ερεύνης.

Η ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ BERNAL

Ο Bernal δηλώνει στον πρόλογο του βιβλίου του Μαύρη Αθηνά, τόμος Ι, την μεγάλη του έκπληξη, όταν συνειδητοποίησε ότι η φοινικική και η εβραϊκή γλώσσα ήταν αμοιβαίως κατανοητές ως διάλεκτοι μιάς μόνης Χαναανιτικής γλώσσας, που ομιλείτο σε όλη την Μεσόγειο όπου ταξίδευαν και εγκαθίστανταν οι Φοίνικες. Αυτό ήταν ένα ισχυρό εθνικό κίνητρο για να ερευνήσει το μη ινδοευρωπαϊκό λεξιλόγιο της Ελληνικής, που το ανάγει αυθαιρέτως στην χαναανιτική και στην αιγυπτιακή γλώσσα κατηγορώντας την κρατούσα άποψη του Αρείου μοντέλου, που ομιλεί περί προ-ελληνικού υποστρώματος.

Ο συγγραφέας στηρίζει την κατασκευή του στην ανασκευή του ισχύοντος Αρείου ή ευρωπαϊκού μοντέλου της Ελληνικής Ιστορίας, όπως το αποκαλεί, το οποίο αντικατέστησε το Αρχαίο μοντέλο. Κατά τον Bernal το Αρχαίο Μοντέλο θεωρούσε την αρχαία Ελληνική Ιστορία ως τμήμα της Αιγυπτιακής και της Σημιτικής Ιστορίας. Κατ’ αυτόν, το Αρχαίο μοντέλο ήταν αποδεκτό κατά την κλασική και ελληνιστική εποχή, ο Ελληνικός πολιτισμός προήλθε από τον εποικισμό της Ελλάδος από Αιγυπτίους και Φοίνικες, οι οποίοι εξεπολίτισαν τους αυτόχθονες και ο δανεισμός αυτός συνεχίσθηκε σε μεγάλο βαθμό και για πολύ καιρό.

Ο Bernal διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι το Άρειο μοντέλο αναπτύχθηκε το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα και ότι ένα ακραίο Άρειο μοντέλο ευδοκίμησε στις δεκαετίες του 1890, 1920 και 1930 κατά την κορύφωση του αντισημιτισμού.

Σε γενικές γραμμές το ΄Αρειο μοντέλο δέχεται την από βορρά εισβολή στην Ελλάδα βορείων λαών, των Αρείων, οι οποίοι επεβλήθησαν στους παλαιότερους κατοίκους. Ο Bernal ορθώς παρατηρεί ότι η εισβολή αυτή δεν αναφέρεται στην αρχαία παράδοση και εξ αυτού συμπεραίνει ότι το Άρειο μοντέλο πρέπει να απορριφθεί και ότι πρέπει να επανέλθει η επιστήμη στο Αρχαίο μοντέλο με κάποιες αναθεωρήσεις, που εισηγείται ο ίδιος (αναθεωρημένο Αρχαίο μοντέλο).

Κατά το αναθεωρημένο Αρχαίο μοντέλο του Martin Bernal, οι Ινδοευρωπαίοι εισέβαλαν στον ελλαδικό χώρο την 4η και 3η χιλιετία, ενώ οι παλαιότεροι κάτοικοι ομιλούσαν μια Ινδο-χιττιτική γλώσσα. Όλοι αυτοί υποτίθεται ότι εκπολιτίστηκαν εν συνεχεία από το 2.100 έως και το πρώτο ήμισυ της 2ης χιλιετίας από τους Αιγυπτίους και Φοίνικες εποικιστές, παρότι οι Φοίνικες δεν είχαν έλθει καν στο ιστορικό προσκήνιο εκείνη την περίοδο.

Ο Bernal καταγγέλλει το Άρειο μοντέλο ως αποτέλεσμα ρατσισμού και ηπειρωτικού εθνικισμού, από τον οποίο διακατέχονταν οι ρομαντικοί και ρατσιστές ιστορικοί του 18ου και 19ου αιώνα. Υποτίθεται ότι γι’ αυτούς ήταν απαράδεκτη η θεώρηση ότι η Ελλάς ως η επιτομή της Ευρώπης και η αγνή παιδική της ηλικία, ήταν μείγμα γηγενών Ευρωπαίων με Αφρικανούς και Σημίτες εποικιστές... Το ότι δεν υφίσταται ούτε μια αρχαιολογική απόδειξη τέτοιου εποικισμού, δεν το λαμβάνει καν υπ’ όψιν του.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ


Στην Εισαγωγή του ο Bernal δηλώνει χωρίς αναφορά σε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία (16) ότι δήθεν υπάρχει γενική συμφωνία ότι η Ελληνική γλώσσα μορφοποιήθηκε τον 17ο και τον 16ο αιώνα προ Χριστού. Ότι η ινδοευρωπαϊκή της δομή και το βασικό λεξιλόγιό της συνδυάζονται με ένα μη ινδοευρωπαϊκό λεξιλόγιο που μπορεί να προέρχεται από την Αιγυπτιακή και την Δυτική Σημιτική γλώσσα. Ότι αυτή η εξήγηση ταιριάζει με μια μακρά περίοδο κυριαρχίας της Ελλάδος από Αιγυπτιο-Σημίτες κατακτητές.

Όμως, αφού η κρητική γλώσσα της μινωικής εποχής ήταν Ελληνική, όπως αποδεικνύεται από την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β γραφής, είναι απολύτως βέβαιο ότι η Ελληνική γλώσσα είχε μορφοποιηθεί πολύ παλαιότερα, αφού δεν είναι δυνατόν η προφορική μορφοποίηση να αναπτύσσεται την ίδια εποχή με την γραπτή. Αντιθέτως, θα χρειαζόταν μια περίοδος χιλιετιών προφορικής αναπτύξεως και διαδόσεως, ώστε η Ελληνική γλώσσα να λάβει γραπτή μορφή. Ειδικότερα, εφόσον πρόκειται για μια τόσο τέλεια στην έκφραση των νοημάτων γλώσσα, που όμοιά της δεν έχει δημιουργηθεί μέχρι τώρα, είναι επόμενο να υποθέσουμε βασίμως την ύπαρξη μακρού σταδίου αναπτύξεως και επεξεργασίας της Ελληνικής γλώσσης. Επομένως, κατά λογική συναγωγή, ακόμη και η εκτίμηση του Γεωργίου Μπαμπινιώτη για ηλικία της Ελληνικής γλώσσης “40 και πλέον αιώνων” είναι καθ’ υπερβολήν συντηρητική και πρέπει να αναθεωρηθεί χωρίς καθυστέρηση.

Εάν συνδυασθεί αυτή η παρατήρηση με τις σύγχρονες ανακαλύψεις της Ανθρωπολογίας, ότι δεν υπήρξε μεταναστευτικό κύμα από μη αυτόχθονες προς τον Ελλαδικό χώρο, τότε πράγματι η μορφοποίηση του βασικού πυρήνα του Ελληνικού λεξιλογίου ανάγεται πολύ πριν την διαμόρφωση των περιφραγμένων οικισμών της 7ης χιλιετίας στο Σέσκλο και αλλού. Κατά τον Άρη Πουλιανό, μάλιστα, η Ελληνική γλώσσα πρωτοπαρουσιάσθηκε στα βουνά της Πίνδου “πριν μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια”. Αυτή είναι κατά την άποψή μας η πιθανότερη εκδοχή. (20)

Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ

Ο Martin Bernal επικαλείται και διαστρεβλώνει τις αδιασταύρωτες συγκεχυμένες πληροφορίες που είχε παρουσιάσει ο Ηρόδοτος από Αιγυπτιακές και Φοινικικές πηγές (21). Ισχυρίζεται ανακριβώς ότι κατά τον Ηρόδοτο τον 5ο αιώνα οι Έλληνες πίστευαν γενικώς ότι η Ελλάς είχε αποικιστεί από την Αίγυπτο στην αρχή της ηρωικής εποχής. Αλλά στο αρχαίο κείμενο ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει κανέναν εποικισμό από Αιγυπτίους, ούτε παρουσιάζει τους προπάτορες του αναφερομένου Ακρισίου ως ομιλούντες άλλη πλην της Ελληνικής γλώσσης. Βεβαίως αφήνει ερωτηματικά για τις πράξεις των, προφανώς εξαιρετικές, για τις οποίες οι Έλληνες Δωριείς τους έκαναν βασιλείς. Όμως, δεν προκύπτει από πουθενά ότι ήταν εθνικώς Αιγύπτιοι (25). Είναι βέβαιο ότι ο Ηρόδοτος περιγράφει κάποιον μύθο που άκουσε στην Αίγυπτο, ο οποίος δεν απηχεί την ιστορική αλήθεια.

Επίσης, ο Bernal αποδέχεται ακρίτως την αυθαίρετη εκτίμηση του Ηροδότου για γεγονότα που συνέβησαν προ χιλιετιών, όπως ότι η Πελασγική γλώσσα δεν ήταν Ελληνική, επειδή σε δύο τουλάχιστον θεωρούμενες πελασγικές πόλεις της εποχής του δεν ομιλείτο η Ελληνική. Έτσι, επειδή οι Αθηναίοι εθεωρούντο Πελασγοί πριν γίνουν Έλληνες, θα είχαν αναγκαστεί να αλλάξουν την γλώσσα τους. Το συμπέρασμα είναι αυθαίρετο και παράλογο. Διότι Πελασγοί ήταν το γενικό όνομα των κατοίκων του Αιγαιακού χώρου σε μια πολύ μεγάλη και απροσδιόριστη χρονική περίοδο που διήρκεσε πολλές χιλιετίες. Η δε αφήγηση του Ηροδότου είναι νεφελώδης και υποδεικνύει ατεκμηρίωτες θεωρίες. Γι’ αυτό και ο Πλούταρχος αφιέρωσε ένα ειδικό βιβλίο στα ψεύδη (κακοήθεια) του Ηροδότου.

Επίσης, ο Bernal προβάλλει τον αυθαίρετο ισχυρισμό ότι ο Κέκρωψ και ο Ερεχθεύς ήταν Αιγύπτιοι εποικιστές της Αττικής, ενώ είναι γνωστό ότι όλοι οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τον Κέκροπα και τον Ερεχθέα ως αυτόχθονες, διαδόχους παλαιοτέρων ηγεμόνων διαφόρων οικισμών της Αττικής. Το ίδιο πράττει και για τις Ελληνικές θεότητες, θεωρώντας ότι είχαν αιγυπτιακή προέλευση. Σήμερα η επιστημονική έρευνα έχει απορρίψει εντελώς αυτήν την άποψη.

Η ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΤΩΝ ΥΞΩΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

Τρεις βασικοί πυλώνες της θεωρίας της μαύρης Αθηνάς είναι η ιστορία του Δαναού, η εκστρατεία των Υξώς και τα θρησκευτικά δάνεια, όπως η μορφή της Αθηνάς. Η αναίρεση των επιχειρημάτων αυτών, συνεπάγεται την αναίρεση βασικών και δομικών στοιχείων της όλης θεωρίας, όσο περίτεχνη και καλο-επεξεργασμένη και αν φαίνεται.

Στην αυθαίρετη παράθεση επιχειρημάτων ο Bernal ισχυρίζεται επί λέξει ότι “οι Δωριείς ηγέτες ισχυρίζονταν ότι ήταν Ηρακλιδείς, δηλαδή απόγονοι των Δαναών-Αιγυπτίων εποικιστών, που αντικατέστησαν τις παλαιότερες δυναστείες των Τανταλίδων ή Πελοπίδων, που φαίνεται να προήλθαν από την Ανατολία τον 14ο αιώνα. Είναι ξεκάθαρο ότι οι Δωριείς βασιλείς συνέχιζαν μέχρι τους Ελληνιστικούς χρόνους να είναι υπερήφανοι για την καταγωγή τους από τους Αιγυπτιο-Υξώς”. Βεβαίως, οι Σπαρτιάτες θεωρούσαν ότι κατάγονταν από τον Έλληνα Ηρακλέα και ποτέ τους δεν δήλωσαν υπερήφανοι για την καταγωγή τους από τους Αιγυπτίους-Υξώς. Άλλωστε, ποτέ οι Αιγύπτιοι δεν συνταυτίσθηκαν με τους Υξώς.

Το μόνο φανερό είναι ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να βγάλει λογικά συμπεράσματα από συρραφή δικών του αυθαίρετων επί μέρους συμπερασμάτων. Η επιδρομή των Υξώς στην Αίγυπτο έγινε περί το 1674 π.Χ. από βορρά προς νότο, και είναι βέβαιο ότι εάν υπήρξε εισβολή, αυτή έγινε στην Αίγυπτο, είχε κατεύθυνση από την Ελλάδα προς την Αίγυπτο και όχι το αντίθετο, και η διακυβέρνηση της χώρας διήρκεσε έως το 1566 π.Χ.. Είναι μάλλον βέβαιο ότι πολλοί Έλληνες πολέμησαν μαζί με τους (μάλλον σημιτοφώνους) επιδρομείς Υξώς και η Ελληνική παρουσία στην Αίγυπτο (και την Χαναάν) είναι εξακριβωμένη από πάμπολλα Ελληνο-μινωικά αρχαιολογικά ευρήματα του 17ου αιώνα, που βρέθηκαν στην πρωτεύουσα των Υξώς, Άβαρι (31), στο δέλτα του Νείλου και από άλλα του 16ου αιώνα που βρέθηκαν στο Tell Kabri του Ισραήλ.

Πάντως το αφετηριακό σημείο για την ανάπτυξη του επιχειρήματος περί των Υξώς, ο Bernal το λαμβάνει από την λέξη ικέτης, επειδή έχει κάποια μικρή ομοιότητα με τον ήχο της λέξεως Υξώς και επειδή η γνωστή τραγωδία Ικέτιδες του Αισχύλου είχαν αυτόν τον τίτλο και θέμα της την ιστορία της ελεύσεως του Δαναού από την Αίγυπτο στο Άργος . Σ’ αυτό το σημείο γίνεται φανερή η ασταμάτητη φαντασία του αφροκεντριστού συγγραφέως, η οποία, όμως, έχει παρασύρει χιλιάδες αφρικανικής και σημιτικής καταγωγής αμερικανούς να την πιστεύουν ως ιστορική αλήθεια...

Συνεχίζεται ...

XARHS

  • ΑΜΡΑ - Φίλος(Δ)
  • ***
  • Μηνύματα: 0
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας
« Απάντηση #4 στις: Αυγούστου 10, 2007, 12:00:01 »
Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ ΤΟΥ ΔΑΝΑΟΥ

Η αμφισβήτηση της Ελληνικότητος του Δαναού διαδραματίζει σπουδαίο αν όχι κυρίαρχο ρόλο στο περίτεχνο αλλά ασταθές οικοδόμημα του αφροκεντρισμού. Όμως, ο Bernal παραβλέπει ότι κατά την επιστροφή του στο Άργος, ο Δαναός έγινε δεκτός ως Έλληνας, καταγόμενος σε ευθεία γραμμή από την Αργεία πριγκίπισσα Ιώ, θυγατέρα του Ινάχου, η οποία απέκτησε από τον Δία τον παππού του Έπαφο. Εξ αιτίας της ζήλειας της Ήρας η Ιώ μέσω Μικράς Ασίας κατέφυγε στο δέλτα του Νείλου, όπου έτεξε τον Έπαφο. Δισέγγονος του Επάφου ήταν ο Δαναός, ο οποίος επέστρεψε με τις θυγατέρες του στην κοιτίδα των προγόνων του, το Άργος, και αργότερα βασίλευσε στην πόλη. Ο Δαναός κατέφυγε στο Άργος με την οικογένειά του και όχι με στρατό και στόλο, ούτε με Αιγυπτίους εποίκους. Ο αδελφός του Αίγυπτος με τους γαμβρούς-υιούς του κατεδίωξε τον Δαναό και τις νύφες-θυγατέρες του, με αποτέλεσμα όλοι πλην ενός οι υιοί του να αποθάνουν. Εάν οι Ικέτιδες του Αισχύλου αποδίδουν ψήγματα Ιστορίας, τότε οι διώκτες των, ακόμη και εάν δεν ήταν ελληνικής καταγωγής, σίγουρα δεν κατάφεραν να σταθούν στην ελληνική γη. Έτσι, εφόσον τεκμηριώνεται ότι ο Δαναός ήταν Έλληνας που παλιννόστησε στην πατρίδα των προγόνων του και όχι ξένος Αιγύπτιος επιδρομέας, το οικοδόμημα του Bernal καταρρέει. Κάλλιστα ο Δαναός θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει τους απογόνους των Ελλήνων εποικιστών της Αιγύπτου κατά και μετά την εισβολή των Υξώς στην κάτω Αίγυπτο και την επικράτησή τους, οι οποίοι απόγονοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση της Αιγύπτου.

Η ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΟΣ

Πάντως ο Bernal δηλώνει ότι ο Ευσέβιος θεωρούσε τον Ίναχο ως Αιγύπτιο, χωρίς να αναφέρει την πηγή του. Ανάμεσα σε άλλες περίφημες παρατηρήσεις της για την μυθολογία του Bernal, η εβραϊκής καταγωγής (35) ιστορικός Mary Lefkowitz καταγγέλλει το ψεύδος, καθώς ο Ευσέβιος ποτέ του δεν έγραψε περί αιγυπτιακής καταγωγής του Ινάχου . Η άποψη αυτή είναι μια φανταστική επινόηση που περιέχεται στη νουβέλα Anacharsis, του Abbe Barthelemy (1788), ο οποίος είχε επηρεασθεί από τη νουβέλα Sethos του Abbe Terasson (1731). Η γόνιμη φαντασία του οραματίσθηκε ότι η Ελληνική εκπαίδευση και θρησκεία προερχόταν από την Αίγυπτο. Κατά την Lefkowitz ο ελευθεροτεκτονισμός στηρίχθηκε σ’ αυτές τις φανταστικές πρακτικές, που περιέγραψε στη νουβέλα του ο Terasson και η άποψη αυτή έγινε πολύ δημοφιλής παρότι δεν είχε καμιά επιστημονική βάση και κατέρρευσε μετά την αποκρυπτογράφηση της ιερογλυφικής γλώσσας των Αιγυπτίων το 1836 από τον Champollion.

Ευστόχως η Lefkowitz παρατηρεί ότι οι Έλληνες παρατηρούσαν τον αιγυπτιακό πολιτισμό μέσω πολιτιστικών παρωπίδων, οι οποίες τους απέτρεψαν από το να κατανοήσουν τα τελείως διαφορετικά ήθη και έθιμα των Αιγυπτίων. Έτσι έδιδαν μια ελληνοποιημένη εικόνα της Αιγύπτου.

Παρόλα αυτά ακόμη και τον Ορφέα ο Bernal προσπαθεί να αποδώσει στην Αίγυπτο, αγνοώντας ότι τα Αργοναυτικά αναφέρουν τον Ορφέα να λέγει “Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόχευσα”, δηλαδή ότι εδίδαξε στην Αίγυπτο και δεν διδάχθηκε εκεί. Αλλιώς δεν θα εχρησιμοποιείτο το ενεργητικής φωνής ρήμα ελλοχεύω, αλλά κάποια άλλη έκφραση.

Το ίδιο συμβαίνει με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Ο Bernal προσπαθεί να αποδώσει τα ερμητικά κείμενα στον αιγυπτιακό πολιτισμό και να δείξει την επίδρασή τους στους Έλληνες σοφούς. Όμως, πρόκειται για Ελληνικά κείμενα γραμμένα αιώνες μετά τον θάνατο εκείνων που υποτίθεται ότι επηρέασαν, όπως δήθεν τον Πλάτωνα. Το περιεχόμενο και η μορφή των κειμένων αυτών αποδίδουν την γνώση των κειμένων των φιλοσόφων του 4ου αιώνος π.Χ., δεν υπάρχει κανένα αιγυπτιακό πρωτότυπο και κανένας λόγος να μην αποδοθούν σε Έλληνες συγγραφείς.

Ο Bernal έχει επηρεασθεί από τον μαύρο συγγραφέα George James, ο οποίος ισχυρίζεται ότι το περί ψυχής βιβλίο του Αριστοτέλους αντιγράφει το αιγυπτιακό βιβλίο των νεκρών (43), ότι ο Πυθαγόρας πήρε την αντίληψη περί της μετεμψυχώσεως από την Αίγυπτο, παρότι οι Αιγύπτιοι δεν πίστευαν στην μετεμψύχωση, ότι η ατομική θεωρία του Δημοκρίτου προήλθε από τα μαγικά δόγματα των ανύπαρκτων Αιγυπτιακών μυστηρίων κ.ο.κ.

Ειδικότερα για τον Αριστοτέλη, ο James πιστεύει ότι δεν μπορεί να έγραψε μόνος του τόσα πολλά βιβλία, άρα πρέπει να τα αντέγραψε από τα βιβλία των Αιγυπτιακών Μυστηρίων...

Για τον Σωκράτη λέγει ότι σπούδασε στην Αίγυπτο, εφόσον δεν λέγει το αντίθετο η Ιστορία, και έλαβε τον τίτλο του Μεγάλου Διδασκάλου, αγνοώντας ότι ποτέ του δεν πήγε στην Αίγυπτο...

ΕΤΥΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Ιδιαίτερη βαρύτητα ο Bernal δίνει στον υποτιθέμενο εποικισμό της αρχαίας Ελλάδος από τους Αιγυπτίους κατά την δεύτερη χιλιετηρίδα προ Χριστού. Για να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του, αγωνίζεται να ετυμολογήσει διάφορες Ελληνικές λέξεις και ονόματα δια της Αιγυπτιακής και Χαναανιτικής, γλώσσης των Φοινίκων, παραβλέποντας ότι οι Φοίνικες έγιναν γνωστοί στην ιστορική περίοδο μόνο με την Ελληνική τους ονομασία και όχι με την δική τους (Kinahni=Χαναάν). Το ίδιο συνέβη με τους Αιγυπτίους, οι οποίοι έγιναν γνωστοί με την ελληνική τους ονομασία, που, κατά την άποψή μας, σημαίνει υπτίως του Αιγαίου πελάγους. Η διαδεδομένη άποψη ότι σημαίνει “ναός της δυνάμεως του Φθα” (Hat-kaptah) ως μια ονομασία της Μέμφιδος έχει την ίδια αξία με την άποψη ότι η λέξη “Σλάβος” δεν προήλθε από την λέξη slavus, αλλά ότι είναι άγνωστης ετυμολογίας. Δηλαδή, πρόκειται για απόψεις πολιτικώς ορθές (political correct), τις οποίες ο επιστήμων δεν πρέπει να αμφισβητήσει για να μη θιγεί η αυτοεκτίμηση κάποιων εθνοτήτων ή μειονοτήτων.

Ο Bernal φθάνει στο σημείο να συνδέσει την Ιώ, θυγατέρα του Αργείου ηγεμόνος και μετέπειτα ποταμού Ινάχου, με την σκλάβα του Αβραάμ, Αγάρ, παρότι δεν υπάρχει καμιά γραμματική ή γλωσσολογική συγγένεια των λέξεων. Από την άλλη πλευρά η μία ήταν πριγκίπισσα μεγάλου βασιλείου, η οποία ετέλεσε μοιχεία σμίγοντας με τον κορυφαίο Θεό του Ολύμπου, προκαλώντας την οργή της νομίμου συζύγου του Ήρας, ενώ η άλλη ήταν σκλάβα ενός μετρίου στην εποχή του ηγέτη νομάδων-κτηνοτρόφων και ήλθε σε επαφή με τον αφέντη της πατριάρχη Αβραάμ για να αποκτήσει παιδί, διότι η νόμιμη σύζυγός του Σάρα ήταν άτεκνη. Άρα δεν υπάρχει ούτε καν νοηματική συσχέτιση μεταξύ των δύο περιπτώσεων.

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ΚΑΙ ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

Ενώ αποδέχεται τις μυθοπλασίες του Ηροδότου, ο Bernal κατηγορεί τον Θουκυδίδη, διότι δεν αποδέχεται τους μύθους πλην αυτόν του Έλληνος, υιού του Δευκαλίωνος. Επίσης, τον κατηγορεί ως σωβινιστή και εθνικιστή. Θεωρεί ότι ο Πελοποννησιακός πόλεμος έγινε “μεγάλος”, μόνο και μόνο επειδή τον εξιστόρησε ο Θουκυδίδης. Επομένως, συμπεραίνει ότι ο σωβινιστής Έλληνας ιστορικός δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδεχθεί την ιδέα ενός παλαιότερου εποικισμού της Ελλάδος από Αιγυπτίους και Φοίνικες.

Ο Bernal επιτίθεται στον Ισοκράτη κατηγορώντας τον για αλαζονεία και “παθιασμένη ξενοφοβία”. Παρεξηγεί όμως το νόημα των θετικών αναφορών του Ισοκράτους στην Αίγυπτο, η οποία τότε ευρίσκετο υπό τον περσικό ζυγό, καθώς και τους εν γένει πολιτικούς αντιπερσικούς στόχους που επεδίωκε ως πανελληνιστής.

ΠΛΑΤΩΝ ΚΑΙ ΣΑΙΣ

Ακόμη και την ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνος ο Bernal προσπαθεί να την συσχετίσει με το Αιγυπτιακό πολίτευμα, προβάλλοντας δική του θεωρία για τους Άτλαντες ως βορείους επιδρομείς και την καταστροφή της Ατλαντίδος, την οποία συσχετίζει με την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας.

Επίσης, μνημονεύει τον Πλατωνικό Κριτία, όπου ο Αιγύπτιος αρχιερεύς της Σάϊδος δηλώνει ότι “Έλληνες αεί παίδες εισί”, αλλά παραλείπει να αναφέρει ότι κατά τον Αιγύπτιο ιερέα ο Ελληνικός πολιτισμός ήταν 1.000 χρόνια παλαιότερος του Αιγυπτιακού , υπονοώντας ότι πρόκειται για εθνικιστικό ψεύδος του Πλάτωνος. Ισχυρίζεται ότι ο Πλάτων αποδέχεται το Αρχαίο Μοντέλο εφόσον δέχεται γενετική σχέση μεταξύ Αθηνών και Σάϊδος. Όμως σε καμία περίπτωση δεν το απεδέχθη ο Πλάτων, δεν υπάρχει καμιά απόδειξη γι’ αυτό, και εάν υπήρχε σχέση ανάμεσα στις δύο πόλεις βάσει της αναφοράς του Αιγυπτίου προς τον Σόλωνα, δεν επρόκειτο για σχέση, στην οποία αι Αθήναι είχαν δήθεν την θυγατρική ιδιότητα, ενώ η Σάις την μητροπολιτική.

Ο Bernal αξιοποιεί τον ανεπιβεβαίωτο ισχυρισμό του Αριστοτέλους ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς διέθεταν “σχόλη” και συνεπώς τον απαιτούμενο ελεύθερο χρόνο για την επινόηση των μαθηματικών τεχνών και την θεωρητικοποίηση της γεωμετρίας. Βεβαίως, σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτά τα επιτεύγματα δεν συνέβησαν ποτέ στην Αίγυπτο και ο Αριστοτέλης έκανε μια λανθασμένη υπόθεση (55). Είναι αξιοσημείωτο ότι η Lefkowitz δηλώνει ξεκάθαρα ότι “αμφότεροι Αιγύπτιοι και Έλληνες αρέσκονταν να πιστεύουν ότι διάσημοι Έλληνες είχαν σπουδάσει στην Αίγυπτο, αλλά τα αποδεικτικά τους στοιχεία είναι τόσο ανακόλουθα όσο και μεταγενέστερα.

ΠΟΣΕΙΔΩΝ, ΣΕΘ ΚΑΙ ΓΙΑΧΒΕ

Ο Bernal ισχυρίζεται ότι η λατρεία του Ποσειδώνος και της Αθηνάς εισήχθη στην Ελλάδα στην αρχή της περιόδου των Υξώς. Συγκεκριμένα, συνταυτίζει τον Seth, την αιγυπτιακή θεότητα της ερήμου, των κεραυνών, του πολέμου και της διχόνοιας (και δευτερευόντως της θαλάσσης) που λάτρευαν οι Υξώς, με τον θεό Ποσειδώνα. Η συσχέτιση είναι παράλογη, καθόσον οι αρχαίοι Έλληνες συσχέτισαν τον Σεθ μόνο με τον κακοποιό Τυφώνα. Επίσης, ο Bernal συνταυτίζει παραλόγως τον Ποσειδώνα με τον σημιτικό Yam και τον Yahwe, δηλαδή τον Έλληνα θεό της θάλασσας με τον Εβραίο θεό της ερήμου χωρίς να διαφαίνεται καμιά υποψία καν γλωσσικής ομοιότητας.

Ο Bernal αναγνωρίζει το αυτονόητο, ότι στην Γραμμική Β η λέξη ia-wo-ne σήμαινε Ίων. Αλλά επειδή η λέξη στερείται ινδοευρωπαϊκής προελεύσεως, κατά το σύστημά του ο Bernal ψάχνει να βρει στην Αιγυπτιακή γλώσσα κάποια λέξη που να μοιάζει. Έτσι ανοίγει το λεξικό και βρίσκει την λέξη >Iwn(ty(w)) “Ίουντιου” που σημαίνει “βάρβαροι”. Για να ενισχύσει τον αυθαίρετο συλλογισμό του, ο Βernal ανατρέχει στον Ξούθο, πατέρα του Ίωνος, ισχυριζόμενος ότι το όνομα αυτό θα μπορούσε φωνητικώς να προέλθει από την αιγυπτιακή θεότητα Σεθ. Έτσι, γι’ αυτόν οι Ίωνες ήταν Αιγύπτιοι. Όμως, ήδη είδαμε ότι συνταυτίζει τον Σεθ με τον Ποσειδώνα. Βεβαίως, το πώς είναι δυνατόν να συνταυτισθεί ο Σεθ με τον Ποσειδώνα και τον Ξούθο, μόνο ένας ευφάνταστος μυθομανής θα μπορούσε να καταλάβει.

ΑΘΗΝΑ, ΝΗΙΘ ΚΑΙ ΑΝΑΘ


Αναλόγως και για την Αθηνά, την συνταυτίζει με την αιγυπτιακή θεά Neit (Νηίθ) και πιθανώς με την σημιτική Anat (Ανάθ), η οποία φαίνεται να λατρευόταν από τους Υξώς. Η Ανάθ, παρθένος θέα της αγάπης και του πολέμου για τους δυτικοσημίτες, εθεωρείτο αδελφή του θεού Βαάλ και ήταν μια ευνοούμενη θεότητα του Φαραώ Ραμσή Β’ κατά τον 13ο αιώνα. Σε απεικονίσεις της Αιγύπτου παρουσιαζόταν ως γυμνή θεά καθήμενη πάνω σε ένα λιοντάρι κρατώντας λουλούδια. Κατά την ελληνιστική περίοδο η Ανάθ συγχωνεύθηκε με την θεά Αστάρτη και έγινε η θεά Ατάργκατις. Δηλαδή, δεν συνταυτίσθηκε ποτέ με την Ελληνίδα θεά Αθηνά ή την αιγύπτια θεά Neit.

Ενώ από τον 5ο αιώνα η Νη? θ συνταυτίστηκε από τους Έλληνες με την θεά Αθηνά, αλλά οι αιγυπτιακές ιδιότητές της την περιόριζαν σε θεά του πολέμου, της υφαντουργίας και της προστασίας των σαρκοφάγων των νεκρών από τα κακά πνεύματα δια της χρήσεως τόξου και βελών. Ενώ, αντιθέτως, η Ελληνίς θεά Αθηνά διέθετε από την δεύτερη χιλιετία ως Αθηνά πότνια έναν τεράστιο αριθμό ιδιοτήτων, την λάτρευαν σε όλες τις Ελληνικές πόλεις, πήρε ολοψύχως το μέρος των Αχαιών στον τρωικό πόλεμο και εθεωρείτο ως θεά της σοφίας, της βλαστήσεως, της δενδροκομίας, της γεωργίας, της καλλιέργειας, της μητρότητας, των ακροπόλεων, των βασιλικών γενών, κατ’ επέκτασιν έγινε θεά του συνετού πολέμου, πολιούχος θεά, θεά των αστικών επαγγελμάτων, των πολιτικών πραγμάτων, των πολεμικών όπλων, της ηρεμίας των ανέμων κ.ο.κ.

Αρχικώς, καθώς συνδεόταν με τις αγροτικές εργασίες, η Αθηνά είχε ως σύμβολά της το πτηνό και το φίδι. Αργότερα, καθώς άρχισε να θεωρείται προστάτις των ανακτόρων και των πόλεων, απεικονιζόταν με ασπίδα και περικεφαλαία. Ποτέ με τόξο και βέλη. Δηλαδή, επρόκειτο για μια κατ’ εξοχήν Ελληνική θεότητα της λεγομένης προϊστορικής εποχής, η οποία κυριάρχησε ευρύτατα κατά την ιστορική εποχή.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι απεδόθησαν σε μια γυναίκα τόσες καταπληκτικές ιδιότητες, διότι μαζί με τους άλλους Ολυμπίους θεούς, η λατρεία της θεάς Αθηνάς αντικατέστησε την πανάρχαιη λατρεία της γυναικείας μορφής της γονιμότητας .

Επομένως, εάν η θεά Αθηνά έχει σχέση με την σημιτική Ανάθ και την αιγυπτιακή Σηδα, τότε η γενετική σχέση έχει την κατεύθυνση από την Ελλάδα προς την Αίγυπτο και την Μέση Ανατολή και όχι αντιστρόφως.

Συνεχίζεται ...

XARHS

  • ΑΜΡΑ - Φίλος(Δ)
  • ***
  • Μηνύματα: 0
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας
« Απάντηση #5 στις: Αυγούστου 10, 2007, 12:01:21 »
Η ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η ιδεολογική χρήση της Ιστορίας δεν είναι πρωτοτυπία των σύγχρονων αφροκεντριστών και σημιτιστών. Οι Αιγύπτιοι ιερείς της εποχής της υπόδουλης Αιγύπτου προσπάθησαν να πείσουν τον Ηρόδοτο, τον Διόδωρο και άλλους ιστορικούς για την πολιτιστική και πνευματική πρωτοκαθεδρία της Αιγύπτου απέναντι στην Ελλάδα σε μια προσπάθεια τονώσεως της εθνικής των υπερηφανείας. Όμως, τα κείμενα της ιερογλυφικής των γραφής τους διαψεύδουν. Η αιγυπτιακή γλώσσα στερούνταν του πολλαπλασιασμού και επέμενε στις διαδοχικές προσθέσεις κλασμάτων, όπως διαβεβαιώνει ο πολύς και μη φιλέλλην Ο. Neugebauer (64). Ο ίδιος διαπιστώνει ότι “η αιγυπτιακή αστρονομία...διατηρήθηκε σε εξαιρετικά πρωτόγονο επίπεδο...”, και ότι “η αρχαία επιστήμη υπήρξε έργο πολύ λίγων ανθρώπων, και αυτοί δεν ήταν Αιγύπτιοι...

ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Και επειδή ο Bernal επικαλείται το ταξίδι του μεγίστου μαθηματικού Ευδόξου στην Αίγυπτο, οφείλω να παραθέσω την σχετική παρατήρηση του Neugebauer, ότι “δεν υπήρχε τίποτα για να μαθευτεί από τους Αιγυπτίους” . Για να ολοκληρώσουμε την καταγραφή της ασήμαντης επιστημονικής αναπτύξεως των Αιγυπτίων, αρκεί να επανέλθουμε στον Neugebauer, ο οποίος λέγει ότι “σύγχρονοι συγγραφείς αναφέρονται συχνά στα θαύματα της αιγυπτιακής αρχιτεκτονικής, χωρίς όμως να κάνουν ποτέ μνεία έστω και ενός συγκεκριμένου προβλήματος στατικής, το οποίο να μπορεί να λυθεί με τις γνωστές αιγυπτιακές αριθμητικές μεθόδους” .

Ακόμα και τα μυστήρια και τα κείμενα για τον Ερμή τον τρισμέγιστο γνωρίζουμε σήμερα ότι είναι καθαρώς ελληνικής εμπνεύσεως και πολύ αργότερα έφθασαν στην Αίγυπτο κατά την Ελληνιστική εποχή.

ΟΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΙ

Οι Αιγύπτιοι δεν ήταν οι μόνοι αρχαίοι πλαστογράφοι της Ελληνικής Ιστορίας και του Ελληνικού πολιτισμού. Οι Ιουδαίοι προσπαθούσαν να επαναφέρουν τους εξελληνισμένους Εβραίους στα πάτρια, διαδίδοντας ότι η Ελληνική θρησκεία και φιλοσοφία αναπτύχθηκαν υπό την δική τους επιρροή. Έτσι, συνταύτιζαν τον τραγουδιστή Μουσαίο με τον Μωϋσή. Άλλοι, όπως ο Αριστόβουλος τον 2ο αιώνα μ.Χ., ισχυρίζονταν ότι ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης και ο Πλάτων είχαν ακούσει την φωνή του θεού των Εβραίων έχοντας μελετήσει τα βιβλία του Μωϋσή και συγκεκριμένα τα πρώτα 5 βιβλία της Βίβλου από κάποια παλιά Ελληνική μετάφραση... Βεβαίως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να υποδεικνύει ότι υπήρχε τέτοια μετάφραση πριν τους εβδομήκοντα ή ότι ο Πλάτων και οι άλλοι φιλόσοφοι γνώριζαν την ύπαρξη του Μωϋσή, παρότι το ψεύδος αυτό το διέδωσαν στην αρχαιότητα Εβραίοι συγγραφείς όπως ο Φίλων και ο Ιώσηπος. Χαρακτηριστική είναι η παράλογη αναφορά των Μακαββαίων και του Ιωσήπου περί σχέσεως Ιουδαίων και Σπαρτιατών, την οποία ενστερνίζεται ασμένως ο Bernal. Βεβαίως, πλην του Bernal, υπάρχουν και άλλοι πιο συνειδητοποιημένοι Εβραίοι συγγραφείς, όπως ο Cyrus Gordon και ο Michael Astour. Ο πρώτος ισχυρίζεται ότι υπάρχει πρώιμη επιρροή των Φοινίκων και των Εβραίων στην αμερικανική ήπειρο και ότι ο αρχαίος Ελληνικός και Εβραϊκός πολιτισμός ήταν παράλληλες δομές της ανατολικής Μεσογείου. Ο δεύτερος ετυμολογεί τις Ελληνικές μυθολογικές ονομασίες από σημιτικές και ισχυρίζεται τα περί εποικισμού της Ελλάδος από τους σημίτες. Τόσο ο Gordon όσο και Astour τυγχάνουν της περιφρονήσεως της διεθνούς επιστημονικής κοινότητος.

Πρέπει να σημειωθεί ότι και χριστιανοί συγγραφείς έγραψαν ανάλογα ψεύδη, όπως ο Κλήμης τον 2ο αιώνα, ο οποίος κατηγόρησε τους Έλληνες για κλοπή των θρησκευτικών των δογμάτων από τους βαρβάρους και για μίμηση των Εβραϊκών δογμάτων. Πάντως, η φήμη ότι διάσημοι Έλληνες σοφοί σπούδασαν στην Αίγυπτο δεν είναι πρωτότυπη και προέκυψε μετά από πολλούς αιώνες στην βάση υποθέσεων και λογικών αναλύσεων, του τύπου, ο Θαλής ανεφέρθη στον Νείλο και στο ύδωρ ως πρωταρχικό στοιχείο, άρα πήγε στην Αίγυπτο και μελέτησε την Αιγυπτιακή σοφία...

Στην νεώτερη εποχή οι βορειο-ευρωπαίοι δημιούργησαν την ινδοευρωπαϊκή θεωρία για να αποδείξουν την πρωτοκαθεδρία της αρείας φυλής. Για να το πετύχουν έπρεπε να αγνοήσουν τα στοιχεία για την αυτοχθονία των Ελλήνων.

Στις μέρες μας, η πλαστογράφηση της Ιστορίας έχει ξεπεράσει κάθε όριο στην γειτονιά μας, καθώς οι Τούρκοι οικειοποιούνται την Ιστορία των λαών της Μικράς Ασίας και διαγράφουν τα δυσάρεστα γι’ αυτούς στοιχεία, όπως είναι η γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων. Οι Βούλγαροι οικειοποιούνται την Ιστορία των αρχαίων Θρακών και Ελλήνων της Θράκης και Ανατολικής Ρωμυλίας. Οι Σκοπιανοί πλαστογραφούν την Ιστορία της Μακεδονίας. Οι Αλβανοί πλαστογραφούν την Ιστορία της Ηπείρου και των Αρβανιτών. Οι Ρουμάνοι πλαστογραφούν την Ιστορία των Βλάχων...

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

7.Ο Bernal υπολογίζει τους Εβραίους στο 5-10% των κατοίκων της αυτοκρατορίας.
10. “Black Athena. Volume 1”, σελ. 8.
16. Οδηγεί τον ανεξάρτητο παρατηρητή να υποθέσει ότι η θεωρία του είναι προκατασκευασμένη.
20. Το επισημαινόμενο από τους γλωσσολόγους και λεγόμενο προ-ελληνικό μη ινδοευρωπαϊκό υπόστρωμα της Ελληνικής γλώσσας, ενδεχομένως είτε προέρχεται από λεξιλόγιο που αναπτύχθηκε σε κάποιες περισσότερο ή λιγότερο απομονωμένες (από πολιτική και κοινωνική άποψη) περιοχές της Αιγηδος κατά την πελασγική περίοδο (ίσως νησιωτικές), οι οποίες αργότερα ενοποιήθηκαν με το σύνολο της περιοχής είτε αποτελεί απλώς το τμήμα του αρχικού Ελληνικού λεξιλογίου που δεν μεταδόθηκε στις άλλες (ελληνογενείς) υποτιθέμενες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες.
25. Και σήμερα οι Αιγυπτιώτες Έλληνες αποκαλούνται “Αιγύπτιοι”.
35. Έχει μεγάλη σημασία ότι μία εβραϊκής καταγωγής επιστήμων αντέκρουσε τα ψεύδη του Bernal και άλλων αφροκεντριστών. Διότι δεν είναι πειστική η εναντίον της καταγγελία ότι έχει ρατσιστικά αντισημιτικά κίνητρα, εφόσον η ίδια είναι εβραϊκής καταγωγής. Παρόλα αυτά, κατηγορήθηκε για “αρειο-εβραϊκή συνωμοσία” και άλλα φαιδρά από εκείνους που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να συκοφαντήσουν την επιστημονική αλήθεια και εντιμότητα ως “ρατσισμό” και “ξενοφοβία”.

XARHS

  • ΑΜΡΑ - Φίλος(Δ)
  • ***
  • Μηνύματα: 0
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας
« Απάντηση #6 στις: Αυγούστου 13, 2007, 10:25:47 »
Από το κείμενο ...

" Έχει μεγάλη σημασία ότι μία εβραϊκής καταγωγής επιστήμων αντέκρουσε τα ψεύδη του Bernal και άλλων αφροκεντριστών. Διότι δεν είναι πειστική η εναντίον της καταγγελία ότι έχει ρατσιστικά αντισημιτικά κίνητρα, εφόσον η ίδια είναι εβραϊκής καταγωγής. Παρόλα αυτά, κατηγορήθηκε για “αρειο-εβραϊκή συνωμοσία” και άλλα φαιδρά από εκείνους που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να συκοφαντήσουν την επιστημονική αλήθεια και εντιμότητα ως “ρατσισμό” και “ξενοφοβία” ".

Κατά τα άλλα, όλοι οι ρατσ{ισμοί}, παρέχουν κακή υπηρεσία στην μελέτη της ιστορίας ...  Ορισμένοι χαρακτηρισμοί στο κείμενο του κύριου Ρέλλου, θα μπορούσαν πιθανόν να αποφευχθούν. Όμως, η επιχειρηματολογία του κατά των θέσεων των αφροκεντριστών, είναι κάλα δομημένη και αρκούντως τεκμηριωμένη...
« Τελευταία τροποποίηση: Αυγούστου 13, 2007, 10:38:35 από XARHS »

Hiram

  • ΑΜΡΑ - Φίλος(Δ)
  • ***
  • Μηνύματα: 31
  • Karma: 0
  • L.:P.:D.:
    • Προφίλ
Απ: Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας
« Απάντηση #7 στις: Αυγούστου 25, 2007, 18:01:02 »

Σεβαστές οι απόψεις της κ.Lefkowitz,αλλά να μου επιτρέψετε να διαφωνήσω κάθετα:ουδέποτε ο ελευθεροτεκτονισμός -από όσο τον έχω μελετήσει εις βάθος- στηρίχτηκε σε "φανταστικές πρακτικές". Άλλωστε,η παράδοση των ελληνικών Μυστήριων (π.χ. Ελευσίνια,Καβείρεια,κ.τ.λ.) που εν μέρει διαιωνίζει το τεκτονικό μυητικό σύστημα, κάθε άλλο παρά φανταστικά είναι,σωστά;Απλώς,σχετικά με Αίγυπτο, ο ελευθεροτεκτονισμός κάνει αναφορές στην αλχημεία και στον ερμητισμό,στοιχεία που βεβαιωμένα ιστορικά ευδοκήμησαν στην Αίγυπτο και αρχικώς στις μεσογειακές χώρες, πριν εξαπλωθούν στην Ευρώπη.
« Τελευταία τροποποίηση: Αυγούστου 12, 2008, 00:47:45 από Ορφέας »
...the symbols encompass three things, all closely related but not actually identical...

XARHS

  • ΑΜΡΑ - Φίλος(Δ)
  • ***
  • Μηνύματα: 0
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας
« Απάντηση #8 στις: Αυγούστου 27, 2007, 10:54:28 »
Mα αγαπητέ μου, η Λέφκοβιτς τεκμηριώνει αυτά που ισχυρίζεται…
Διάβασε το κείμενο που είχε παραθέσει ο Ορφέας :

  "Όπως και ο Τερασόν, έτσι και ο Λενουάρ επιμένει πως τα Ελευσίνια Μυστήρια δεν ήταν παρά μια παραλλαγή των μυστηρίων της Ίσιδος και του Οσίριδος που τελούντο στη Μέμφιδα. Δεν υποπτεύθηκε και ίσως δεν ήταν σε θέση να υποπτευθεί πως οι πηγές όπου βασίστηκε ο Τερασόν δίνουν μια εικόνα της Αιγύπτου που σύντομα επρόκειτο να αποδειχτεί αναξιόπιστη, και πως αυτά που θεωρούσε «αιγυπτιακά», στην πραγματικότητα όχι μόνον ήταν ελληνορωμαϊκά, αλλά και χαρακτηριστικά προϊόντα του γαλλικού διαφωτισμού".

   Στις τελετουργίες και στις παραδόσεις τους οι μασόνοι διασώζουν και την αντίληψη πως τα αιγυπτιακά μυστήρια συνδέονταν με ένα ευρύτερο σύστημα ηθικής παιδείας. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με ιστορική μυθοπλασία που έγινε αποδεκτή ως πραγματικότητα. Στην αρχική μορφή τους τα αρχαία μυστήρια δεν είχαν καμία σχέση με σχολεία ή ιδιαίτερους κύκλους μελετών το τελετουργικό τους στόχευε στο να φέρει τον μυημένο σε επαφή με τη θεότητα, ενώ οποιεσδήποτε ειδικές προτοιμασίες ή τελετές γίνονταν για να εξοικειωθεί ο μύστης με τις πρακτικές και τη λειτουργική της συγκεκριμένης λατρείας. Η σύνδεση των μυστηρίων με την παιδεία στην πραγματικότητα ανάγεται μόλις στον ΙΗ' αιώνα και πηγάζει από ένα συγκεκριμένο λογοτεχνικό έργο που εκδόθηκε το 1731.

   Πρόκειται για το τρίτομο μυθιστόρημα Σήθος, μια ιστορία ή βιογραφία, βασισμένη σε αδημοσίευτα απομνημονεύματα της αρχαίας Αιγύπτου, του αβά Τερασόν (1650-1750), γάλλου ιερέα και καθηγητή Ελληνικών στο Κολέζ ντε Φρανς. Το μυθιστόρημα αυτό, που τώρα έχει σχεδόν τελείως ξεχαστεί, τον ΙΗ' αιώνα διαβαζόταν ευρύτατα- μεταφράσεις του κυκλοφόρησαν στα αγγλικά και στα γερμανικά το 1732, και στα ιταλικά το 1734. Φυσικά ο Τερασόν δεν είχε πρόσβαση σε αυθεντικές αιγυπτιακές πηγές, αφού τα ιερογλυφικά αποκρυπτογραφήθηκαν μόλις έναν αιώνα αργότερα, αλλά στηριζόταν στην ιδέα της Μυστικής Αιγύπτου που διασώζουν οι Ελληνικές και λατινικές πηγές. Αυτά τα κείμενα πάντως τα είχε μελετήσει διεξοδικά-μάλιστα στο διάστημα 1737-44 εξέδωσε μια μετάφραση του Διόδωρου του Σικελιώτη, που είναι από τις κυριότερες πηγές της αρχαίας ιδέας ότι η Ελληνική θρησκεία και τα έθιμα είχαν αιγυπτιακή προέλευση.

   Ο Σήθος του Τερασόν διατείνεται πως είναι μετάφραση ενός αρχαίου χειρογράφου το οποίο βρέθηκε στη βιβλιοθήκη κάποιας ξένης χώρας, που δεν κατονομάζεται, και η οποία «φυλάσσει με άκρα ζηλοτυπία τους θησαυρούς αυτού του είδους». Ως συγγραφέας του χειρογράφου αναφέρεται ένας ανώνυμος Έλληνας του Β' αιώνα μ.Χ. Εδώ ο Τερασόν ακολουθεί τη σύμβαση στην οποία κατέφευγαν οι αρχαίοι συγγραφείς ιστορικών μυθοπλασιών, όπως ο συγγραφέας των Ερμητικών, οι οποίοι ισχυρίζονταν πως τα έργα τους είναι μεταφράσεις αρχαιότερων κειμένων που κανένας άλλος δεν έχει δει. Ο Τερασόν φροντίζει να μην εξαπατήσει εντελώς τους αναγνώστες του: τους διαβεβαιώνει πως το έργο που «μετέφρασε» για χάρη τους είναι φανταστικό- αναγνωρίζει ότι το βιβλίο του είναι ένα παιδευτικό αφήγημα, σαν την Κύρου Παιδεία του Ξενοφώντα (Δ' αιώνας π.Χ.) ή τον Τηλέμαχο του γάλλου αρχιεπισκόπου Φρανσουά Φενελόν (1699).

   Εξηγεί πως η ιστορία, αν και τελείως φανταστική, στηρίζεται σε αρχαίες πηγές τις οποίες, προς διευκόλυνση του αναγνώστη, παραθέτει συστηματικά. Προσθέτει όμως πως «είναι φυσικό να υποθέσουμε» ότι ο άγνωστος Έλληνας συγγραφέας είχε πρόσβαση σε πρωτότυπες (χαμένες πια) πηγές, όπως απομνημονεύματα που φυλάσσονταν στα ιερά αρχεία της Αιγύπτου, γραμμένα από άγνωστους ιερείς που συνόδευαν τον Σήθο στα ταξίδια του.

   Ο καλλιεργημένος αναγνώστης θα διασκέδαζε με την ιδέα ότι ο άγνωστος συγγραφέας είχε συμβουλευτεί αυτά τα άγνωστα από αλλού κείμενα, όμως ο Τερασόν δεν προειδοποιεί τους λιγότερο μορφωμένους αναγνώστες ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας λόγος να «υποθέσουμε» πως υπήρξαν ποτέ τέτοια κείμενα.

   Ο Σήθος, ο ήρωας της εκτεταμένης αυτής «βιογραφίας», έζησε υποτίθεται τον ΙΓ' αιώνα π.Χ., έναν αιώνα πριν από τον Τρωικό Πόλεμο. Η ιστορία αρχίζει στη Μέμφιδα όπου ο πατέρας του Σήθου είναι βασιλιάς. Η Μέμφις του ΙΓ' αιώνα, όπως τη φαντάζεται ο Τερασόν, έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά ενός εξιδανικευμένου γαλλικού πανεπιστημίου. Ο ναός της Ίσιδος, του Οσίριδος και του Ώρου είναι το κέντρο των τεχνών και των επιστημών. Υπάρχουν εκεί πανέμορφοι κήποι που τους φροντίζουν οι ιερείς, μία αίθουσα τέχνης και ένα μουσείο φυσικής ιστορίας με δείγματα, φάρμακα και χημικά παρασκευάσματα. Η αίθουσα της χημείας οδηγεί στις αίθουσες ανατομίας και ταρίχευσης, ενώ υπάρχει και μεγάλος υπαίθριος ζωολογικός κήπος. Ακόμη υπάρχει αίθουσα μαθηματικών (ο συγγραφέας μας διαβεβαιώνει ότι η μελέτη της γεωμετρίας άρχισε στην Αίγυπτο), αγροτικές μηχανές και υδραυλικά συστήματα. Κάτω από τα κτήρια υπήρχαν υπόγειες δίοδοι που, κατά τον Τερασόν, τις έφτιαξε στα πανάρχαια χρόνια ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, γεμάτες ιερογλυφικά και σύμβολα χαραγμένα στην πέτρα. Εκεί, λέει, μελέτησε ο Πυθαγόρας ιερογλυφικά και γεωμετρία, μαζί με τον Θαλή. Αυτοί ήταν και οι μόνοι Έλληνες που μυήθηκαν εκεί, μια και το όλο σύμπλεγμα το κατέστρεψε το 525 π.Χ. ο πέρσης βασιλιάς Καμβύσης.

   Ο Τερασόν περιγράφει ένα ανάλογο πανεπιστημιακό σύμπλεγμα και στις Θήβες. Εδώ υπήρχε μία μεγάλη βιβλιοθήκη, με χαραγμένη στην πύλη της την επιγραφή «Τροφή για το Νου», αλλά τα βιβλία των ιερέων δεν ήταν προσιτά στο κοινό. Οι ιερείς εκτελούσαν και χρέη δικαστών και κοντά τους σπούδασαν, κατά τον Τερασόν, οι Έλληνες Σόλων και Λυκούργος. Ακόμα υπήρχαν αίθουσες τέχνης με αγάλματα και πίνακες, καθώς και αίθουσα μουσικής. Για χάρη των γάλλων αναγνωστών του, ο Τερασόν επισημαίνει ότι τις ακαδημίες αυτές τις ενίσχυαν οι βασιλείς, και πως οι νεαροί ευγενείς σπούδαζαν εκεί. Το αποτέλεσμα, πάντα από την οπτική γωνία του Τερασόν, ήταν ένα εκπαιδευτικό σύστημα πολύ ανώτερο από όλα όσα εφαρμόστηκαν ποτέ στην αρχαία Αθήνα.

   Ο Σήθος πηγαίνει να σπουδάσει στη Μέμφιδα, όπου και μυείται. Η μύηση τελείται μέσα σε κρυφούς χώρους μιας πυραμίδας- πριν γίνουν σοβαρές αρχαιολογικές έρευνες στην Αίγυπτο, κατά τον ΙΘ' αιώνα, δεν ήταν γνωστό ότι οι πυραμίδες χρησιμοποιούντο αποκλειστικά ως τάφοι. Η επιγραφή στην είσοδο εξηγεί στον υποψήφιο τη σημασία της δοκιμασίας που πρόκειται να υποστεί: «Όποιος διαβεί αυτό το πέρασμα μόνος, και χωρίς να κοιτάξει πίσω του, θα εξαγνιστεί με τη φωτιά, το νερό και τον αέρα- κι αν μπορέσει να νικήσει το φόβο του θανάτου, θα επιστρέψει από τα έγκατα της γης, θα δει ξανά το φως και θα έχει το προνόμιο να προετοιμάσει το πνεύμα του για την αποκάλυψη των μυστηρίων της μεγάλης θεάς Ίσιδος».

   Το βασικό πρότυπο του Τερασόν για τη μύηση είναι το τελετουργικό που περιγράφει υπαινικτικά ο αφηγητής Λούκιος στις Μεταμορφώσεις του Απουλήιου. Και στις δύο περιπτώσεις η θεά που προΐσταται είναι η Ίσις και ο ήρωας πρέπει να κατέβει στον κόσμο των νεκρών και να γυρίσει πίσω. Όμως ο Τερασόν έχει προσθέσει μυθικά στοιχεία από αρχαίες ελληνικές πηγές. Η ιδέα ότι ο ήρωας δεν πρέπει να κοιτάξει πίσω του στη διάρκεια της διαδρομής του προς και από τον Κάτω Κόσμο προέρχεται από το μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης.

   Η αντίληψη πως η ψυχή πρέπει να εξαγνιστεί με τη φωτιά, το νερό και τον αέρα ήταν γνωστή στους νεοπλατωνικούς, αλλά η πρώτη πηγή της είναι ο Έλληνας φιλόσοφος του Ε' π.Χ. αιώνα Εμπεδοκλής. Μολονότι η απειλητική επιγραφή τρόμαζε τους περισσότερους υποψήφιους (ώς και τον ίδιο τον Ορφέα), ο Σήθος κατεβαίνει στην πυραμίδα. Τρεις άντρες τον προειδοποιούν πως θα του φράξουν το δρόμο αν επιχειρήσει να γυρίσει πίσω. Τον οδηγούν σε έναν χώρο όπου θα πρέπει να υποστεί τον εξαγνισμό της φωτιάς, του νερού και του αέρα πρώτα περνάει ανάμεσα σε πυρωμένα σίδερα, ύστερα κολυμπάει σε ένα κανάλι και τέλος διασχίζει μια κρεμαστή γέφυρα που τον εκσφενδονίζει στον αέρα. Αναδύεται πίσω από ένα τριπλό άγαλμα του Οσίριδος, της Ίσιδος και του Ώρου, τότε του δίνουν να πιει νερό από το κανάλι για να ξεχάσει τα όσα είδε, καθώς και ένα ειδικό ποτό από κριθάρι.

   Και αυτά τα στοιχεία της τελετουργίας προέρχονται από Ελληνικές πηγές.

   Στο μύθο του Ηρός, στην Πολιτεία του Πλάτωνα, οι ψυχές των νεκρών πρέπει να πιουν νερό από την πηγή της Λήθης πριν μπουν σε νέα σώματα, ενώ οι μυημένοι στα Ελευσίνια Μυστήρια έπιναν μίγμα από κριθάρι, τον κυκεώνα. Ωστόσο η μύηση που περιγράψαμε ήταν απλώς προκαταρκτική. Άλλες σωματικές δοκιμασίες περίμεναν τον υποψήφιο για ένα διάστημα δώδεκα ημερών με νηστεία, σιωπή και μαθήματα ηθικής. Ο Τερασόν κλείνει την περιγραφή των προκαταρκτικών μυστηρίων με την παρατήρηση πως οι ομοιότητες ανάμεσα στις «αιγυπτιακές» και τις Ελληνικές πρακτικές δείχνουν ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια είχαν τις ρίζες τους στη λατρεία της Ίσιδος. Φυσικά ισχύει το ακριβώς αντίθετο, προφανώς όμως κάποιοι από τους αναγνώστες του Τερασόν ήταν πρόθυμοι να πάρουν τα λεγόμενα του κατά γράμμα.

   Για να γίνουν ιερείς οι υποψήφιοι που περνούσαν με επιτυχία τις προκαταρκτικές δοκιμασίες, υποβάλλονταν στην τελική δωδεκαήμερη μύηση. Πρώτα ορκίζονταν στο τριπλό άγαλμα της Ίσιδος, του Όσιρι και του Ώρου, να μην αποκαλύψουν τα όσα είδαν. Εδώ ο Τερασόν διακόπτει την αφήγηση για να αναφερθεί στους ποιητές που περιέγραψαν την κάθοδο ηρώων στον Κάτω Κόσμο. Όσα όμως περιγράφει στη συνέχεια δεν συνιστούν περαιτέρω δοκιμασία, αλλά εκπαιδευτικό σύστημα. Οι υποψήφιοι οδηγούνται στην υπόγεια πόλη όπου ζουν οι ιερείς και επισκέπτονται τα σχολεία όπου αποκτούν ευρεία μόρφωση. Ο Τερασόν μας διαβεβαιώνει πως μία αόριστη και παραμορφωμένη εικόνα του κρυφού αυτού κόσμου επιβιώνει στους ελληνικούς μύθους για τη μετά θάνατο ζωή. Αφού δουν οι υποψήφιοι την υπόγεια πόλη, παρελαύνουν μαζί με τους ιερείς στην τελική θριαμβική πομπή, κατά τα πρότυπα της αιγυπτιακής λιτανείας που περιγράφει ο Κλήμης.

   Εκτός από τις μυητικές τελετές στη Μέμφιδα, ο Τερασόν περιγράφει και άλλα μυστήρια στις Θήβες, επίσης παιδευτικού χαρακτήρα. Εκεί υπάρχει ένα ίδρυμα με ειδίκευση στην αστρονομία: ο εξοπλισμός του περιλαμβάνει αστεροσκοπείο, υδρόγειες σφαίρες και τρεις με τέσσερις χιλιάδες ιερείς που κάνουν υπολογισμούς. Τα μυστήρια παίζουν σημαντικό ρόλο και στο δεύτερο τόμο του Σήθον, όπου ο Τερασόν περιγράφει τα ταξίδια του ήρωα στην Αφρική. Ο Σήθος ανακαλύπτει μια εκφυλισμένη μορφή των αιγυπτιακών μυστηρίων στην Γουϊνέα, όπου εγκαθιστά μια ιερατική σχολή με τελετές μύησης, διαλέξεις και ηθικές διδασκαλίες. Το βιβλίο τελειώνει με τη μύηση της αιγύπτιας πριγκίπισσας Μνέβιας στα μυστήρια της Μέμφιδος. Η Μνέβια προορίζεται για μνηστή του Σήθου, όμως εκείνος προτιμά να μείνει άγαμος. Παραιτείται από τη βασιλεία και αφιερώνεται στην ιερωσύνη και τις σπουδές του.

   Δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε γιατί η μακροσκελής και μεροληπτική αυτή αφήγηση ενέπνευσε σε τέτοιο βαθμό τόσες γενιές Ευρωπαίων αναγνωστών. Οι ιστορίες με εξετάσεις και δοκιμασίες ήταν δημοφιλείς το ΙΗ' αιώνα. Επιπλέον όμως ο Τερασόν ήταν και «εύχρηστος». Η Αίγυπτος του ήταν σχεδόν εντελώς εξευρωπαϊσμένη, άρα προσιτή. Μία περιγραφή της πραγματικής Αιγύπτου, έστω και με βάση τις τότε διαθέσιμες πηγές, θα ήταν πολύ ξένη στους συχρόνους του. Αντ' αυτού ο Τερασόν, έχοντας αφετηρία ελληνικές και ρωμαϊκές πηγές, τους παρουσίασε μια Αίγυπτο που εύκολα θα μπορούσαν να φανταστούν, απεικονίζοντας τη με οικείους όρους. Τον πρώτο ρόλο έχει εδώ η αναχρονιστική αλλά ζωντανή περιγραφή των αρχαίων αιγυπτιακών σχολών και πανεπιστημίων. Έπειτα η περιπέτεια του Σήθου είναι γεμάτη αναφορές στους ελληνικούς και ρωμαϊκούς μύθους. Οι μυήσεις ακολουθούν το πρότυπο της καθόδου του ήρωα στον Άδη που όλοι οι μορφωμένοι αναγνώστες θα είχαν μάθει από το σχολείο. Τέλος μολονότι το μυθιστόρημα διαδραματίζεται, υποτίθεται, στην Σρχαία Αίγυπτο, η ηθική του είναι καθαρά χριστιανική. Ύστερα από όλες τις δοκιμασίες και τα μακρινά ταξίδια του και αφού έχει υπομείνει και έχει πετύχει τα πάντα, ο Σήθος αρνείται όλα όσα κέρδισε (ακόμα και μία πανέμορφη υποψήφια νύφη, μυημένη κι αυτή στα μυστήρια), επιλέγει την αγαμία και την ήρεμη ζωή του ιερέα. Δεν είναι τυχαίο που τον πρώτο ρόλο στην αφήγηση τον έχει ο θεός Όσιρις, η σύζυγος του Ίσις και ο γιος τους Ώρος, είναι το πιο κοντινό αρχαίο αντίστοιχο της χριστιανικής Αγίας Οικογένειας.

   Όποιοι και αν ήταν οι άλλοι λόγοι της επιτυχίας του βιβλίου του Τερασόν, πολύ μεγάλη επίδραση είχε στους συγχρόνους του το κομμάτι που περιγράφει τις «αιγυπτιακές» τελετές μύησης.

   Το 1739 παρουσιάστηκε μια έμμετρη τραγωδία εμπνευσμένη από αυτό, ενώ ενέπνευσε και το μπαλέτο του Ζαν Φιλίπ Ραμό "Η γέννηση του Οσίριδος" (1751), καθώς και την όπερα "'Οσιρις", του Γιόχαν Γκότλιμπ Νάουμαν. Οι γάλλοι ελευθεροτέκτονες το χρησιμοποιούσαν ως βάση για τις μυητικές τους τελετουργίες. Καθώς το βιβλίο γρήγορα μεταφράστηκε στα αγγλικά, γερμανικά και ιταλικά, στοιχεία από τη μύηση του Σήθου υιοθετήθηκαν και στα τελετουργικά άλλων χωρών.

   Ο ελευθεροτεκτονισμός ήταν ιδιαίτερα δραστήριος στη Βιένη της δεκαετίας του 1780 . Το 1783, η Μασονική Στοά της Ευποιίας μύησε ένα από τα πιο ενθουσιώδη μέλη της, το συνθέτη Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1756-1791). Ο Μότσαρτ μυήθηκε και στη Στοά της Εστεμμένης Ελπίδας. Ο ηγέτης της στοάς αυτής, Ίγκνατς φον Μπορν (1742-1791), έγραψε την πραγματεία «Περί των μυστηρίων της Αιγύπτου», που δημοσιεύτηκε το 1784, στο πρώτο τεύχος του νέου Περιοδικού των Ελευθεροτεκτόνων. Σε Αυτή την πραγματεία ο φον Μπορν ξεκινάει να γράψει την Ιστορία της Αιγύπτου. Και ναι μεν παραθέτει αρχαίες πηγές, όμως η αντίληψη του για τα μυστήρια στηρίζεται στην περίτεχνη περιγραφή του «εκπαιδευτικού συστήματος» από τον Τερασόν.

   Ένας από τους δηλωμένους στόχους του φον Μπορν είναι να καταδείξει πως η κλασική ιστοριογραφία έχει παρεξηγήσει τους Αιγυπτίους: τα μυστήρια τους, υποστηρίζει, δείχνουν πως ήταν ένας λαός με υψηλό πολιτισμό του οποίου πολλά χαρακτηριστικά των τελετών του έχουν διατηρηθεί στον ελευθεροτεκτονισμό. Προς το τέλος της πραγματείας του, παραθέτει ορισμένες γενικές ομοιότητες ανάμεσα στις μασονικές τελετουργίες και τα αιγυπτιακά μυστήρια: το φόνο του φιδιού που απειλεί τη ζωή του Ώρου, τη σημασία του αριθμού τρία, το γεωγραφικό προσανατολισμό, τα σύμβολα των ιερογλυφικών, τους βαθμούς των ιερέων, τα τέσσερα στοιχεία, τον Ήλιο και τον συμβολισμό του φωτός και του σκότους. Συμπεραίνει ότι «σκοπός των Αιγυπτιακών Μυστηρίων ήταν η αλήθεια, η σοφία και το καλό της ανθρωπότητας». Τον ίδιο σκοπό, κατά τον φον Μπορν, υπηρετεί και ο ελευθεροτεκτονισμός.

   Ο Μότσαρτ είχε διαβάσει το έργο του Τερασόν, και όχι μόνο συμμεριζόταν τις αντιλήψεις του για τη σημασία των μυστηρίων, μα και αντλούσε έμπνευση από αυτές. Στις όπερες Θαμώς, βασιλιάς της Αιγύπτου (1773) και Μαγεμένος Αυλός (1791), σκιαγραφεί μεν την αιγυπτιακή θρησκεία με βαθύτατο σεβασμό, αλλά σαν να ήταν μια αρχαία εκδοχή του χριστιανισμού. Στον Θαμώς, η αιγυπτιακή λατρεία του Υπέρτατου 'Οντος (του Ήλιου-θεού) εκδηλώνεται με σεμνές ψαλμωδίες που άνετα θα μπορούσε να τις τραγουδήσει μια εκκλησιαστική χορωδία. Στο πρώτο χορικό η αντίθεση ανάμεσα στα ματζόρε και στα μινόρε τονίζει τη σύγκρουση του φωτός με το σκοτάδι. Ο αρχιερέας που, όχι τυχαία, ονομάζεται Σήθος, υπαινίσσεται μία τελετουργία μύησης όταν μιλάει για την εκπαίδευση του Θαμώς και το βαρύ φορτίο που αποθέτει στους ώμους του.

   Ακόμη πιο εμφανής είναι ο απόηχος του Σήθου στον Μαγεμένο Αυλό από όπου καταλαβαίνουμε την αμείωτη έλξη που ασκούσε το μυθιστόρημα του Τερασόν τον ΙΗ' αιώνα. Ο λιμπρετίστας του Μότσαρτ ο, επίσης μασόνος Γιόχαν Ιμάνουελ Σικανέντερ, είχε κι αυτός διαβάσει τον Σήθο στη γερμανική μετάφραση του Ματθία Κλαούντιους που κυκλοφόρησε το 1777-7810. Η επιρροή του Τερασόν εξηγεί πολλά περίεργα στοιχεία της όπερας, λογουχάρη το ότι δεν διαδραματίζεται κάπου στην Ευρώπη, αλλά στην Αρχαία Αίγυπτο. Όπως και στο μυθιστόρημα, οι κύριες θεότητες της όπερας είναι η Ίσις και ο Όσιρις. Στην πρώτη σκηνή ένα φίδι απειλεί τη ζωή του ήρωα Ταμίνο. Και ο Σήθος επίσης επιχειρεί να σκοτώσει ένα φίδι- τελικά το πιάνει ζωντανό, ενώ ο Ταμίνο, που ως χαρακτήρας είναι λιγότερο εξιδανικευμένος, σώζεται χάρη στην παρέμβαση των Τριών Κυριών.

   Όπως και ο Σήθος έτσι και ο Ταμίνο εντυπωσιάζεται από το μεγαλείο των Πυραμίδων. Και αυτός μπαίνει στον ιερό περίβολο της πυραμίδας από το βορρά, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των ιερέων και αυτός έρχεται αντιμέτωπος με ένοπλους άντρες. Στην όπερα ο Σαράστρο αναπέμπει στην Ίσιδα μια προσευχή παρμένη σχεδόν κατά λέξη από τον Τερασόν. Ο Παπατζένο που συνοδεύει τον Ταμίνο δεν συνεχίζει τη μύηση γιατί τον τρομάζει ο κεραυνός (άλλο ένα δάνειο από τον Σήθο), μα ο Ταμίνο προχωρεί στο δεύτερο μυητικό στάδιο . Οι ένοπλοι άντρες τραγουδούν ένα ντουέτο. Ο σκοπός του είναι από την κατά Λούθηρο διασκευή του δωδέκατου ψαλμού, αλλά οι στίχοι απηχούν την επιγραφή πάνω από την είσοδο της πυραμίδας, στο μυθιστόρημα του Τερασόν:  «Όποιος ταξιδέψει σ' αυτό το δύσβατο δρόμο θα εξαγνιστεί με τη φωτιά, το νερό, τον αέρα και τη γη. Κι αν μπορέσει να υπερνικήσει το φόβο του θανάτου, θ' ανυψωθεί από τη γη στον ουρανό. Εκεί όταν θα σταθεί φωτισμένος, θα αφιερωθεί ολοκληρωτικά στα Μυστήρια της Ίσιδος.»

   Το κείμενο της «επιγραφής» του Τερασόν, που απαριθμεί τους κινδύνους της μύησης, προφανώς διαβαζόταν σε κάποιες μασονικές τελετές, και το τελετουργικό του εξαγνισμού μέσα από τα τέσσερα στοιχεία δραματοποιείται με πολλούς τρόπους στον Μαγεμένο Αυλό. Η Τεκτονική μύηση, την οποία πέρασε και ο ίδιος ο Μότσαρτ δίνει έμφαση στην ικανότητα του μυούμενου ν' αντιμετωπίσει και να νικήσει το θάνατο. Οι υποψήφιοι τέκτονες πρέπει να νικήσουν το φίδι που, όπως και στη Βίβλο, συμβολίζει τον πειρασμό. Στην όπερα υπάρχουν και άλλες πολλές υπαινικτικές αναφορές στο μασονικό τελετουργικό, όπως η διαδοχή των συγχορδιών και η συχνή χρήση των αριθμών τρία, πέντε και έξι. Τόσο η δεύτερη άρια του Σαράστρο, όσο και το χορικό που κλείνει τη δεύτερη πράξη, εκφράζουν τον ευεργετικό ανθρωπισμό του Τάγματος. Η όπερα δοξάζει το θρίαμβο του ορθού λόγου και της σοφίας πάνω στο παράλογο. Από αυτή την άποψη παραμένει πιστή όχι μόνο στον Τερασόν, αλλά και στις αρχαίες πηγές του, τον Βιργίλιο και τον Απουλήιο.

   Η εικόνα όμως των «Αιγυπτιακών Μυστηρίων» στο μυθιστόρημα του Τερασόν, αν και φανταστική, εκλαμβανόταν ως αληθινή. Στην εποχή του ο Τερασόν έχαιρε μεγάλης εκτίμησης ως λόγιος και οι έρευνες του θεωρούντο «αριστουργηματικές». Έτσι το 1814 ο γάλλος ιστορικός της τέχνης Αλεξάντρ Λενουάρ (1761-1839) εξέδωσε ένα βιβλίο όπου υποστηρίζει την αντίληψη περί αρχαίων ριζών του ελευθεροτεκτονισμού. Στο έργο αυτό επικαλείται τον Σήθο ως αυθεντία για να στηρίξει τον ισχυρισμό του ότι οι τελετές του ελευθεροτεκτονισμού διασώζουν αρχαία αιγυπτιακά τελετουργικά στοιχεία. Δεν αντιλαμβάνεται — ουσιαστικά την εποχή εκείνη κανένας δεν το καταλάβαινε — ότι ο συλλογισμός αυτός είναι εντελώς ταυτολογικός, και πως το μόνο που αποδεικνύει είναι πως οι τελετές του Σήθον βασίζονται στον Σήθο.

   Όπως και ο Τερασόν, έτσι και ο Λενουάρ επιμένει πως τα Ελευσίνια Μυστήρια δεν ήταν παρά μια παραλλαγή των μυστηρίων της Ίσιδος και του Οσίριδος που τελούντο στη Μέμφιδα. Δεν υποπτεύθηκε και ίσως δεν ήταν σε θέση να υποπτευθεί πως οι πηγές όπου βασίστηκε ο Τερασόν δίνουν μια εικόνα της Αιγύπτου που σύντομα επρόκειτο να αποδειχτεί αναξιόπιστη, και πως αυτά που θεωρούσε «αιγυπτιακά», στην πραγματικότητα όχι μόνον ήταν ελληνορωμαϊκά, αλλά και χαρακτηριστικά προϊόντα του γαλλικού διαφωτισμού.

   Οι σοβαροί μελετητές σύντομα απέρριψαν την ιδέα των «Αιγυπτιακών Μυστηρίων», όμως κάποιο τέκτονες συνέχισαν να πιστεύουν την κατ' ουσίαν φανταστική περιγραφή των αρχαίων τους ριζών. Και φυσικά στις τελετουργίες που υιοθέτησαν οι μαύροι μασόνοι της Αμερικής επικράτησε η μασονική αντίληψη της «Μυστικής Αιγύπτου», και όχι η άποψη των αιγυπτιολόγων για την πραγματική Αρχαία Αίγυπτο.

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Δρ. Μαίρης Λέφκοβιτς   "Η ΜΑΥΡΗ ΑΘΗΝΑ -Μύθος ή πραγματικότητα"  Εκδόσεις  ΚΑΚΤΟΣ

Rose

  • Administrator
  • *****
  • Μηνύματα: 6.609
  • Karma: 7
  • Στο όνομα της Μητέρας Φύσης!
    • Προφίλ
    • E-mail
« Τελευταία τροποποίηση: Αυγούστου 21, 2009, 03:41:17 από Rose »
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/