Αποστολέας Θέμα: Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική  (Αναγνώστηκε 19176 φορές)

Rose

  • Administrator
  • *****
  • Μηνύματα: 6.609
  • Karma: 7
  • Στο όνομα της Μητέρας Φύσης!
    • Προφίλ
    • E-mail
http://www.homeopathy.gr/homeopathy/hippocrates_homeopathy.html

To ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κατείχαν υψηλότατες γνώσεις επί παντός επιστητού, είναι αποκάλυψη κάθε ενασχολούμενου με τα έργα και τις ημέρες τους. Παρ' ότι τα όσα έχουν φτάσει σε μας μετά από τόσες καταστροφές, αποκρύψεις και ταλαιπωρίες είναι πενιχρά σε σχέση με τον όγκο όλου του έργου των, αφήνοντας "κενά", ουδόλως αφαιρούν τι από την ουσία και το μέγεθος της γνώσης τους. Αντιθέτως μας ωθούν στην περαιτέρω διερεύνηση και αποσαφήνιση εννοιών και γεγονότων, ιδιαιτέρου χρήσιμων για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας.

Το να αποπειραθεί κανείς να συνθέσει και να σχολιάσει σε ένα άρθρο τον Λόγο και τα Έργα του Ιπποκράτη και τη σχέση του με την Ομοιοπαθητική ιατρική, ομολογώ ότι είναι πολύ δύσκολο έως παρακινδυνευμένο, θα χρειαζόταν πιθανώς ένα όχι ευκαταφρόνητο σε αριθμό σελίδων βιβλίο για να τα προσεγγίσει κανείς αναλυτικά. Ωστόσο θα επιχειρήσω εν περίληψη αυτό το πόνημα, από προσωπική ανάγκη έκφρασης, αλλά και σαν απαρχή διαλόγου και προβληματισμού στην προσπάθεια προσέγγισης της αλήθειας γενικά, και της πραγματικής ιστορίας της ιατρικής ειδικότερα.

Δεν θα επιχειρήσω να αναφερθώ αναλυτικά στη προσωπικότητα και το έργο του μεγάλου αυτού ιατρού και φιλόσοφου, πατέρα της ιατρικής, θεωρώντας ότι θα καταστρατηγηθεί ο πολύτιμος παρόν έντυπος χώρος ή εν πάση περιπτώσει υποθέτοντας ότι είναι σχετικώς γνωστά. Επιγραμματικά μόνο να σημειώσω και να επισημάνω την πρώτη γνωστή προσπάθεια επιστημονικοποίησης της Ιατρικής τέχνης, απορρίπτοντας δεισιδαιμονίες και δογματισμούς και την υψηλή αίσθηση ευθύνης και ηθικής που διαφαίνεται παντού και όχι μόνον στον "γνωστό" "Όρκο".

Από τις εναπομείναντες γραπτές αναφορές που συμπεριλαμβάνει το Corpus Hippocraticum, (δηλαδή της Ιατρικής σχολής της Κω και της Κνίδου, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να ισχυριστούμε με βεβαιότητα ότι ο ίδιος ο Ιπποκράτης ιδιοχείρως έγραψε κάποιο βιβλίο) και ιδιαιτέρως της σχολής της Κω όπου το πρόσωπο και το πνεύμα του Ιπποκράτη κυριαρχεί, διαβλέπετε καθαρά ο ολιστικός προσανατολισμός στην αντιμετώπιση του ασθενούς, τόσο διαγνωστικά όσο και θεραπευτικά.

Διαγνωστικά, η παρατήρηση, η επισκόπηση, η ακρόαση, η ψηλάφηση, το ιστορικό, η διατροφή, ο τρόπος ζωής, κλπ, και η ταξινόμηση και η ερμηνεία των διαταραχών, αποβλέπουν στη σύνθεση της εξατομικευμέvης παθολογικής εικόνας - ιδιοσυγκρασίας (ιδιοσυστασίας κατά τον Ιπποκράτη) του ασθενούς σαν σύστημα όλον πάσχον. Είναι "... αδύνατον να κατανοήσουμε τη φύση του σώματος χωρίς να κατανοήσουμε τη φύση του όλου" και " ...και αύ το την κεφαλήν οίεσθαι αν ποτέ θεραπεύσαι αυτήν εφ'εαυτής άνευ όλου του σώματος πολλήν άνοιαν είναι" αναφέρει ο Πλάτων στον "Φαίδωνα" και στον "Χαρμίδη" αντίστοιχα, καταδεικνύοντας την Ιπποκρατική ιατρική αντίληψη της εποχής του. Αλλά και ο ίδιος ο Ιπποκρατικός συγγραφέας στο "Προγνωστικόν" δεν επικεντρώνεται στα επιμέρους άρρωστα όργανα ή σημεία αλλά στο πως αντιδρά ολόκληρος ο οργανισμός σαν σύνολο : "...ου γαρ του όλου σώματος σημείον, αλλ' αυτής καθ'εωυτήν...".

Και αυτό είναι το πρώτο κοινό σημείο-άποψη, φιλοσοφία και πρακτική- ή αλλιώς η "προίκα"- της Ομοιοπαθητικής με την ιατρική Ιπποκρατική σκέψη και πράξη: Ολιστική, σφαιρική θεώρηση-αντίληψη. Θεραπευτικά, οι Ιπποκρατικοί χρησιμοποιούσαν δύο μεθόδους: τα ενάντια και τα όμοια. Επικρατεί η εντύπωση ότι οι Ιπποκρατικοί χρησιμοποιούσαν μόνον τα ενάντια και απόγονος είναι η σημερινή, η επίσημη, προς το παρόν τουλάχιστον, ιατρική πρακτική. Αυτό δεν είναι απολύτως αληθές.

Ως προς το ότι οι Ιπποκρατικοί δεν χρησιμοποιούσαν τα όμοια, σαφώς δεν είναι αληθές και αυτό καταδεικνύεται από τις σχετικές γραπτές αναφορές τους. Ως προς το ότι η σημερινή συμβατική ιατρική είναι πραγματικά εναντιοπαθητική, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, θεωρώντας ότι είναι μόνο σε κάποιο βαθμό, Το θέμα μας εδώ βέβαια είναι η Ομοιοπαθητική και όχι η Εναντιοπαθητική, η οποία βεβαίως και χρήσιμη και αναγκαία είναι, σαν διαδικασία απομάκρυνσης του βλαπτικού παράγοντα μη συγκρουόμενη με το έργο της φύσης, του οργανισμού, αλλά υποβοηθώντας το. (Ευελπιστώ να αναφερθώ σ' αυτό το θέμα κάποια άλλη στιγμή. Προς το παρόν ας προβληματιστούμε με το τί σχέση μπορεί να έχει η σημερινή ιατρική με το πνεύμα του Ιπποκράτη και του αρχαίου ειρηνικού πολιτισμού, τόσο από επιστημονικής άποψης (διάγνωση και θεραπεία), όσο και ηθικής, όπως άλλωστε το ίδιο ας επιδιώξουμε να κάνουμε και για την Ομοιοπαθητική).

"...Δια τα όμοια νούσος γίνεται, και διά τα όμοια προσφερόμενα εκ νοσεύντων υγιαίνονται..." ("Περί Τόπων των κατά άνθρωπον" κεφ.42, εκδ.Κάκτος)

".. .Η κάθε αρρώστια έχει τη δική της φύση και τη δική της δύναμη, και απέναντι σε καμμία δεν μένουμε αμήχανοι και ανίκανοι να βρούμε μία διέξοδο. Τις πιο πολλές αρρώστιες τις γιατρεύει εκείνο ακριβώς που τις γεννά..." ("Περί ιερής Νούσου" κεφ.21, εκδ. Παρατηρητής)

"... Αλλος τρόπος είναι τούτος : Η ασθένεια προκαλείται από τα όμοια και θεραπεύεται με τη χορήγηση των ομοίων. Για παράδειγμα το ίδιο πράγμα προκαλεί τη στραγγουρία όταν δεν υπάρχει και τη θεραπεύει όταν υπάρχει. Και ο βήχας το ίδιο, όπως και η στραγγουρία, από τα ίδια πράγματα δημιουργείται και θεραπεύεται. Αλλος τρόπος είναι τούτος :

Ο πυρετός που προκαλείται από το φλέγμα, άλλοτε δημιουργείται και θεραπεύεται από τα ίδια πράγματα και άλλοτε θεραπεύεται από τα αντίθετα αυτών που τον προκάλεσαν. Γιατί αν κάποιος θέλει να λούσει τον άρρωστο τούτο με ζεστό νερό και να του δώσει πολλά ποτά, τον θεραπεύει προκαλώντας συσσώρευση φλέγματος, γιατί ο πυρετός σταματά όχαν δίνονται εκείνα που προκαλούν συσσώρευση φλέγματος. Αν πάλι κάποιος θέλει να του δώσει καθαρτικό και εμετικό, με τον ίδιο τρόπο ο πυρετός πέφτει από εκείνα που τον δημιουργούν και δημιουργείται από εκείνα που τον ρίχνουν. Επίσης, αν κάποιος δώσει σε άνθρωπο που κάνει εμετό πολύ νερό, θα φύγει με τον εμετό εκείνο που τον προκαλεί. Έτσι ο εμετός σταματά από τον ίδιο τον εμετό. Για να τον σταματήσει κανείς με άλλο τρόπο, μπορεί να κάνει να αποβληθεί με τις κενώσεις μέρος από εκείνο που όσο είναι μέσα στο σώμα προκαλεί τον εμετό. Και με τους δύο τούτους τρόπους που είναι αντίθετοι μεταξύ τους ο άρρωστος γίνεται καλά. Και αν έτσι γινόταν σε όλες τις περιπτώσεις, τούτο θα μπορούσε να ισχύει γενικά, ότι άλλα πρέπει να τα θεραπεύει κανείε με τα αντίθετα τους ανάλογα με τη φύση τους και την αιτία τους και άλλα πρέπει να τα θεραπεύει με τα όμοια τους ανάλογα με τη φύση τους και την αιτία τους" ("Περί τόπων των κατά άνθρωπον", κεφ.42, εκδ. Κάκτος)

Ανάλογες απόψεις και αναφορές περί της θεραπείας με τα όμοια, θα βρούμε και στους Εμπεδοκλή, Ατομικούς, Παρμενίδη, Λεύκιππο (από Θεόφραστο και Αριστοτέλη), Πλάτωνα, κλπ και στους "νεότερους" Γαληνό, Παράκελσο, Πατέρες της Χριστιανικής εκκλησίας (Αβάς Δωρόθεος, Αγιος Μάξιμος, Οσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης κλπ), σε άλλους πολλούς λιγότερο γνωστούς, καθώς και στην λαϊκή ιατρική παράδοση.

Τα παραπάνω αποσπάσματα, μπορεί βεβαίως να μην έχουν διατυπωμένη την ισχύ Νόμου έτσι όπως παρουσιάζονται αποσπασματικά, ωστόσο τίποτα δεν υπολείπεται σε κύρος και αξία. Η διατύπωση, η απόδειξη και η ισχύς ως Φυσικού Νόμου (Νόμος των Ομοίων), θα έρθει πολύ αργότερα τον 18ο μΧ αιώνα, με τον Πατέρα της Ομοιοπαθητικής, γερμανό ιατρό Samuel Christian Hahnemann.

Ποιος ήταν ο S.C.Hahnemann και τι είναι Ομοιοπαθητική Ιατρική;

Ο S.Hahnemann γεννήθηκε το 1755 στη Meissen της Σαξονίας. Από πολύ μικρός είχε έφεση στη μάθηση και σε ηλικία 12 ετών ο καθηγητής του, του εμπιστευόταν μαθητές να τους διδάξει τις βασικές αρχές της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας ! Αργότερα εντρύφησε στη χημεία και τα συγγράμματα του εθεωρούντο πρωτοποριακά.

Η γερμανική αυτοκρατορία τον διάλεξε να τυποποιήσει την Γερμανική Φαρμακοποιία και αργότερα εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Μαγεντίας, ενώ το 1779, σε ηλικία 24 ετών, παίρνει και το δίπλωμα της Ιατρικής από το Πανεπιστήμιο της Erlangen της Βαυαρίας. Οι έπαινοι και η αναγνώριση όλο και αυξάνονταν έως ότου παρουσιάζει την "νέα" "θεωρία" του και ανατρέπει τα καθιερωμένα. Και το όνομα αυτής ελληνικότατο: Ομοιοπαθητική (όμοιο πάθος).

Η ηθική του και το υψηλό αίσθημα ευθύνης του υπαγορεύουν να εγκαταλείψει την εφαρμογή της τότε συμβατικής ιατρικής και επιβιώνει μεταφράζοντας στα γερμανικά κείμενα από Ελληνικά και Αγγλικά (ενώ ήδη κατέχει και την Λατινική, Αραβική και Γαλλική γλώσσα), πειραματίζεται στον εαυτό του με ουσίες που ήδη χρησιμοποιούντο στην τότε ιατρική πρακτική (κινίνο, μπελαντόνα κλπ) και ανακοινώνει συνεχώς τις μελέτες του.

Το 1810 εκδίδει το "Όργανον της Θεραπευτικής Τέχνης" όπου το Ιπποκρατικό του πνεύμα διαφαίνεται με το "... ύψιστο ιδανικό της θεραπείας είναι η ταχεία, ήπια και μόνιμη αποκατάσταση της υγείας σε όλη της την έκταση, με το συντομότερο, ασφαλέστερο και αβλαβέστερο τρόπο..." και η θεραπεία γίνεται με τη χορήγηση των ομοίων: "similia similibus curendur" (τα όμοια θεραπεύονται με τα όμοια) και που αποτελεί την λεκτική έκφραση του Νόμου των Ομοίων. Οι Ιπποκρατικές αναφορές περί ολιστικής αντιμετώπισης και ομοιοπαθητικής θεραπείας θα πάρουν τώρα σάρκα και οστά με την μορφή και την ισχύ του Νόμου.

Πώς εξηγείται το "similia similibus curendur", τι λέει ο Νόμος των Ομοίων και γιατί είναι Φυσικός Νόμος;
"Χορηγώντας μια φυσική ουσία σε υπερβολή σε έναν υγιή οργανισμό, δηλητηριάζεται. Δημιουργείται έτσι μια παθολογική ψυχοσωματική εικόνα. Η ίδια φυσική ουσία αν χορηγηθεί σε ελαχιστότατη δόση σε έναν ασθενή με την ίδια παθολογική ψυχοσωματική εικόνα, θα τον θεραπεύσει". Αυτό δεν είναι εικασία, θεωρία, αξίωμα ή δόγμα. Είναι Απόδειξη, Νόμος της Φύσης, όσο οι άλλοι φυσικοί νόμοι όπως της Βαρύτητας, της Δράσης - Αντίδρασης κλπ. Αυτοί οι πειραματισμοί - αποδείξεις ουσιών - φαρμάκων έγιναν πρώτα από τον Hahnemann και ακολούθησαν κι άλλοι κατόπιν θαρραλέοι ιατροί στα 200 περίπου επόμενα χρόνια, για να καταλήξουμε σήμερα να έχουμε την Ομοιοπαθητική Φαρμακολογία (Materia Medica) που αποτελείται πάνω από 3500 φάρμακα - αποδεδειγμένες φυσικές ουσίες.

Ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι περισσότερο δραστικό, όσο το δυνατόν ελαχίστη ουσία περιέχει. Γι' αυτό το λόγο, τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι φυσικές ουσίες υπεραραιωμένες και δυναμοποιημένες (υπόκεινται σε διαδοχικές αραιώσεις και κρούσεις : είναι διαλύματα 1 επί 100 εις την -30, - 200, -1000, -10000, -50000, κλπ). Φυσικά, ασφαλή, χωρίς παρενέργειες, αποτελεσματικά.

Ένα άλλο σημείο σχέσης της Ιπποκρατικής σκέψης και της Ομοιοπαθητικής είναι η γνωστή κατάταξη των βασικών-πρωτογενών τύπων των ανθρώπων. Κατά τον Ιπποκράτη ανάλογα της ιδιοσυστασίας, των χυμών του, σε : αιματώδη, φλεγματικό, χολερικό (μαύρη και κίτρινη χολή).

Κατά τον Hahnemann ανάλογα μιας βασικής, αρχέτυπης, βαθιάς ιδιοσυγκρασίας-μιάσματος, σε: ψωρικό, συκωτικό και συφιλιδικό (αργότερα προστέθηκε από άλλους ομοιοπαθητικούς και ο φυματινικός τύπος μίασμα). Όποιος κατέχει αυτές τις έννοιες, μπορεί άνετα να αναγνωρίσει την πλήρη αντιστοιχία. [Σημειωτέον, ο ελληνικός όρος "μίασμα" έχει δοθεί από τον Hahnemann].

Η Ομοιοπαθητική θεωρεί τον άνθρωπο αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης, άμεσα επηρεαζόμενο και εξαρτώμενο από τους vόμoυs της. Αυτή είναι και η πρωτογενής αρχή βάσει της οποίας εξετάζει το πάσχον όν. Από τη φύση αντλεί και αποδεικνύει τους νόμους και τις αρχές. Από τη φύση αντλεί και δημιουργεί το θεραπευτικό της οπλοστάσιο. "Φυσις νούσων ιητρός" (Ιπποκράτης). Και μάλιστα με τέτοιο οικονομικό τρόπο, ώστε, π.χ. ένα φυτό, να αποδίδει έως εκατοντάδες χιλιάδες δόσεις ομοιοπαθητικού φαρμάκου.

Η Ομοιοπαθητική αντιμετώπιση των ασθενειών, δεν επικεντρώνεται μόνον στα συμπτώματα διότι δεν τα θεωρεί ασθένεια αυτά καθ' αυτά, αλλά απόδειξη της ύπαρξής της. Εξετάζει την βαθύτερη αιτία της προέλευσής των, εμβαθύνει και διερευνά τους λόγους που επέβαλαν την εμφάνιση τους, την αιτία της διαφοροποίησης από την προηγούμενη κατάσταση ισορροπίας, την αιτία της ασθενείας. Ανιχνεύει και αναλύει την ιδιοσυγκρασία του ασθενή, δηλαδή το σύνολο και την τροποποίηση των ψυχοδιανοητικών και σωματικών ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών του κάτω από την επίδραση οποιουδήποτε νοσογόνου παράγοντα (μικροοργανισμοί, περιβαλλοντική μόλυνση, συγκινησιακή καταπόνηση, κληρονομικότητα, διατροφή, έξεις, φάρμακα, κατάσταση αμυντικού μηχανισμού, αντιδραστική ικανότητα, χαράκτηρας κλπ). Αυτό που λέμε νόσος, είναι στη πραγματικότητα το αποτέλεσμα της διαταραχής της φυσικής ισορροπίας, της ασθένειας. Εκ τούτων, συνάγεται ότι η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει τον ασθενή ως σύνολο όλον πάσχον και όχι την ασθένεια.

Η Ομοιοπαθητική ιατρική, είναι πραγματικά, η σημερινή Αναγέννηση του Ιπποκρατικού πνεύματος: Φυσική, Φυσιοκεντρική, Ολιστική, Εξατομικευμένη προσέγγιση, διάγνωση και θεραπεία. Ένα ολοκληρωμένο ιατρικό σύστημα, με νόμους και αρχές, αντάξιο τέκνο του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος. Aς την επανανακαλύψουμε. Ας της αναγνωρίσουμε το βάρος της επιστημονικής και ιστορικής αξίας της. Ας την προστατεύσουμε. Για λόγους παγκόσμιας ανάγκης: Υγείας, Οικολογίας, Οικονομίας, Πολιτισμού και Ελληνισμού.

Πάνος Κατσακιώρης
Ιατρός
« Τελευταία τροποποίηση: Μαρτίου 14, 2008, 14:14:30 από Rose_777 »
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική
« Απάντηση #1 στις: Δεκεμβρίου 15, 2010, 13:59:00 »

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_15/12/2010_369034
Hμερομηνία :  14-12-10


Επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου ο Γ. Βυθούλκας

    Σε Επίτιμο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου αναγορεύθηκε ο Καθηγητής Ομοιοπαθητικής Γιώργος Βυθούλκας την Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010 στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης.

    Η αναγόρευση του κ. Βυθούλκα σε Επίτιμο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου αποφασίστηκε σε αναγνώριση της προσφοράς του στην Ομοιοπαθητική Ιατρική, αλλά και στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Ολιστικά Εναλλακτικά Θεραπευτικά Συστήματα - Κλασσική Ομοιοπαθητική» που λειτουργεί στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στη Σύρο, από το 2007.

    Την εκδήλωση άνοιξε ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Καθηγητής Πάρις Τσάρτας, ο οποίος αναφέρθηκε στην καθοριστική και καινοτομική συμβολή του Γιώργου Βυθούλκα στην ανάπτυξη και εδραίωση της ομοιοπαθητικής στον παγκόσμιο χάρτη.

    Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου Καθηγητής Ανδρέας Τρούμπης, επί της πρυτανείας του οποίου πάρθηκε η απόφαση για την αναγόρευση του κ. Βυθούλκα.

    «Η συγκεκριμένη εκδήλωση αποτελεί εις το διηνεκές ένα ιστορικό γεγονός στην αναπόδραστη τεκμηρίωση του ρόλου του ελληνικού πανεπιστημίου στην εξέλιξη των αναζητήσεων του ανθρώπου. Μόνο στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου θα μπορούσε να γίνει η αναγόρευση αυτή» τόνισε ο κ. Τρούμπης.

    Στη συνέχεια υπογράμμισε την ανάγκη να υλοποιηθεί το πρόγραμμα ιατρικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και συγκεκριμένα στην Κω.

    «Θέλουμε ξεκάθαρα δομές παροχής υπηρεσιών υγείας στον χώρο του Αιγαίου, καλύτερης επιμόρφωσης, καλύτερης εκπαίδευσης, ταχύτερης εισαγωγής των νεοτέρων επιτευγμάτων αλλά και χώρο όπου όλο αυτό το οικοδόμημα των μη συμβατικών θεραπευτικών πρέπει να μελετηθεί και να αποδοθεί στην Ελληνική κοινωνία», είπε χαρακτηριστικά.

    Και ο κ. Τρούμπης έκλεισε την ομιλία του λέγοντας: «Εύχομαι η κίνηση που αφορά τον κύριο Βυθούλκα να ταράξει τα νερά και κυρίως τα τιμήσει έναν άνθρωπο ο οποίος πραγματικά έφερε για μία ακόμα φορά το όνομα τούτης εδώ της χώρας στο διεθνές προσκήνιο για ουσιώδη ζητήματα».

    Επόμενος ομιλητής ήταν ο Πρόεδρος του τμήματος Καθ. Γιάννης Δαρζέντας ο οποίος μίλησε για τη ζωή και το έργο του Γιώργου Βυθούλκα, καθώς και για την προσφορά του στην Ομοιοπαθητική Ιατρική και τη συνεργασία του τελευταίου με το Πανεπιστημίου Αιγαίου από το 2004.

    Την εκδήλωση έκλεισε ο Γιώργος Βυθούλκας ο οποίος, με την τήβεννο του Επίτιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου, μίλησε για τους «ανοιχτούς ορίζοντες» και την «ερευνητική διάθεση» του Πανεπιστημίου.

    «Είναι δικαίωμα του κάθε ασθενούς να επιλέγει τη θεραπευτική μέθοδο που θέλει. Αυτό είναι αυτονόητο για τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, για το Συμβούλιο της Ευρώπης, για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Κοινοβούλιο, δε θεωρείται όμως αυτονόητο στη χώρα μας», σημείωσε ο κ. Βυθούλκας. «Η σωστή ομοιοπαθητική εκπαίδευση είναι άμεσα συνυφασμένη με το επίπεδο ποιότητας της ζωής του ασθενούς. Αν θεσμοθετηθεί προπτυχιακό τμήμα Ομοιοπαθητικής, θα μπορούμε να μιλάμε για ασφάλεια και συνέπεια στο δικαίωμα του ασθενούς να επιλέγει την θεραπευτική που επιθυμεί. Αισιοδοξώ, γιατί το Πανεπιστήμιο Αιγαίου πρωτοπορεί και ξέρει να κρατά ψηλά τη σημαία της καινοτομίας».
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική
« Απάντηση #2 στις: Δεκεμβρίου 15, 2010, 14:58:27 »

  Η έννοια της Υγείας - στην ιστορία της ιατρικής, στα κείμενα του Χάνεμανν και στην ομοιοπαθητική σήμερα

του Josef M. Schmidt, MD, PhD, PD, Πανεπιστήμιο του Μονάχου, Γερμανία.
Η εργασία παρουσιάστηκε στο 64ο Διεθνές συνέδριο της LMHI στη Βαρσοβία της Πολωνίας, στις 27 Αυγούστου 2009
Μετάφραση: Αριστοτέλης Βάθης

  Εισαγωγή

    Ολοι έχουμε βιώσει περιόδους κατά τις οποίες η ζωή εμφανίζεται εύκολη και ανάλαφρη, χωρίς εμπόδια, όπου όλα μοιάζουν να γίνονται μόνα τους και πετυχαίνουμε όλα όσα θέλουμε. Τέτοιες ευχάριστες καταστάσεις είναι χωρίς αμφιβολία αυτό που θα θέλαμε να βιώνουμε μονίμως. Και σίγουρα, όσο πιο συχνά βρίσκουμε τους εαυτούς μας σε τέτοιες καταστάσεις ευδαιμονίας, τόσο περισσότερο τείνουμε να τις θεωρούμε δεδομένες. Ωστόσο, η ζωή είναι συνδεδεμένη με προβλήματα. Πράγματι, είναι ασφαλές να πούμε ότι ποτέ δεν υπήρξε στη γη ένας άνθρωπος ο οποίος παρέμεινε εντελώς ανεπηρέαστος από δυσάρεστες εμπειρίες. Καθώς οι άνθρωποι ανέκαθεν είχαν ένα φυσικό ενδιαφέρον για την αποφυγή ταλαιπωριών, διάφοροι τρόποι, επιστήμες και τεχνικές αναπτύχθηκαν με αυτό τον σκοπό: γεωργία, όπλα, τέχνες και φυσικά η ιατρική. Η τελευταία αναδύθηκε ως ένα μέσο για να ανακουφίζει τους ανθρώπους από τις ασθένειες, να προλαμβάνει την εμφάνισή τους και να διασφαλίζει μια ελεύθερη και ανεπηρέαστη κατάσταση που ονομάστηκε Υγεία.

    Τις τελευταίες δεκαετίες, οι απαιτήσεις των ασθενών και οι ισχυρισμοί των γιατρών σχετκά με το ποια θεωρείται η βέλτιστη κατάσταση υγείας, σταδιακά αυξήθηκαν. Οι άνθρωποι δεν ικανοποιούνται πλέον με το να γίνονται υγιείς ή σχετικά υγιείς μετά από κάποια θεραπεία, αλλά αντίθετα επιθυμούν να γίνουν υγιέστεροι από ποτέ ή να κατακτήσουν την υψηλότερη δυνατή κατάσταση υγείας. Στο κάτω κάτω, ποιος θα μπορούσε να συγκρατηθεί από το να θέλει ένα μεγαλύτερο σπίτι, ένα πιο γρήγορο αυτοκίνητο, ή ένα μεγαλύτερο μισθό - εάν μπορούσε να επιλέξει; Ωστόσο, αντίθετα από πράγματα τα οποία μπορούν να μετρηθούν ποσοτικά, στην περίπτωση της υγείας δεν υπάρχει μια ομοιόμορφη κλίμακα για να καθορισθεί τι θεωρείται καλή, καλύτερη, ή βέλτιστη υγεία. Αντίθετα, εδώ όλα εξαρτώνται από το εννοιολογικό πλαίσιο υπό το οποίο εξετάζουμε την ιδέα αυτή. Γι' αυτό το λόγο λοιπόν, όταν οι άνθρωποι μιλάνε για Υγεία, δεν εννοούν αναγκαστικά το ίδιο πράγμα.

    Η «Υγεία» στην Ιστορία της Ιατρικής

    Ανατρέχοντας στην ιστορία της ιατρικής, μπορούμε να βρούμε πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά με το πως οι άνθρωποι διαφορετικών πολιτισμών και εποχών προσπάθησαν να περιγράψουν αυτό που αντιλαμβάνονταν ως υγιή κατάσταση. Είναι ενδιαφέρον πως ο αριθμός των περιγραφών που εντοπίζονται σε όλες τις πηγές δεν είναι άπειρος, αλλά σχετικά εύκολος να καταγραφεί, εάν εξεταστεί συστηματικά. Προφανώς, υπάρχουν ορισμένες μόνο αρχές που χρησιμοποιούνται από τους ανθρώπους για να σκιαγραφίσουν σε θεωρητικό επίπεδο αυτό που έχουν στο μυαλό τους όταν αναφέρονται στην έννοια της Υγείας. Αν εξετασθούν με αυτό τον τρόπο όλες οι σχετικές αναφορές των ιατρικών δογμάτων (συμπεριλαμβανομένης και της Ομοιοπαθητικής του Χάνεμανν), τελικώς φαίνεται πως αποτελούνται από συγκεκριμένους συνδυασμούς αυτών των επαναλαμβανόμενων μοντέλων.

    1.  Ενα από τα παλαιότερα και ακόμα επικρατούντα μοντέλα είναι η έννοια της υγείας ως μια κατάσταση αρμονίας - με την ευρύτερη έννοια φυσικά. Αυτός ο βασικός τρόπος σκέψης μπορεί να εφαρμοσθεί σε μια ποικιλία σχέσεων, αναλόγως της υποκείμενης οντολογίας. Αναφερόμενοι π.χ. στη σχέση του ανθρώπου με τους θεούς ή με τους προγόνους (όπως συνέβαινε στους προϊστορικούς και αρχαίους πολιτισμούς), ως υγιής ζωή θεωρούταν η ζωή που ευχαριστούσε το Θεό ή τους προγόνους. Το ίδιο αυτό μοντέλο της αρμονίας, ωστόσο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αναφορικά με τη σχέση του ατόμου με την κοινωνία, την οικογένειά του, ή τον/τη σύντροφό του (όπως γίνεται στα μοντέρνα βιο-ψυχο-κοινωνικά μοντέλα της υγείας), με το περιβάλλον (όπως γίνεται στα οικολογικά μοντέλα) ή με το σύμπαν ως ολότητα (όπως συνέβαινε στα μεσαιωνικά μοντέλα αντιστοιχίας του μικρόκοσμου με τον μακρόκοσμο). Εναλλακτικά, το μοντέλο μπορεί να εστιάζει στη σχέση σώματος και ψυχής (όπως στην ψυχοσωματική ιατρική), στις λειτουργίες του σώματος (όπως τους Ιπποκρατικούς χυμούς, τα τέσσερα βασικά στοιχεία ή τα σύγχρονα άτομα και μόρια), ή τις λειτουργίες του σώματος (όπως την υποκίνηση και τη διέγερση του Μπράουν) τον σπασμό και την ατονία σύμφωνα με το δόγμα του Γουίλιαμ Κάλεν, ή την κατανομή ενός νευρικού ρευστού, όπως στον Μεσμερισμό). Τελικά, ακόμα και η μοντέρνα έννοια της σταθερής κατάστασης (ομοιόσταση) βασίζεται στην ιδέα της αρμονίας μεταξύ των εισερχόμενων και εξερχόμενων στοιχείων. Σε όλες αυτές τις παραλλαγές της έννοιας της υγείας ως αρμονίας, η θεραπεία θα σήμαινε την βασική προσπάθεια για εναρμόνιση, ισορροπία, ή επανόρθωση.

    2. Αντίθετα με τον παραπάνω τρόπο σκέψης, η υγεία μπορεί επίσης να περιγραφεί ως αγώνας. Αναλόγως της υποκείμενης οντολογίας, ο θεμελιώδης αυτός αγώνας μπορεί να θεωρηθεί ότι διεξάγεται μεταξύ θεών και δαιμόνων (όπως μεταξύ των Αχούρα Μάζδα και Αχριμάν στην την παλαιά Περσική θρησκεία του Ζωροαστρισμού) ή μεταξύ ψυχικών, θρησκευτικών, ή πολιτικών επιρροών (όπως στην άμυνα έναντι ξένων εισβολέων σύμφωνα με τις θεωρήσεις της δημόσιας υγείας κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα). Το ίδιο μοντέλο μπορεί επίσης να αναγνωρισθεί ως η βασική ιδέα όλων των μικροβιολογικών θεωριών, όπου αναζητούνται σκώληκες, παράσιτα, βακτήρια, ιοί, κλπ. Η θεραπευτική στρατηγική σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έγκειται στην προσπάθεια να ξεπεραστεί, να υπερνικηθεί ή να εξολοθρευτεί ο σχετικός εχθρός. Η υγεία θεωρείται ως η τελική νίκη έναντι του απειλητικού παράγοντα.

    3. Αντίθετα με τα παραπάνω συγκρουόμενα μοντέλα, η υγεία μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως μέρος μιας διαλεκτικής διαδικασίας. Χωρίς αμφιβολία, αν δεν βιώναμε την ασθένεια, δεν θα μπορούσαμε ούτε να σκεφτούμε την υγεία. Εάν φανταστούμε μια συνεχή κλίμακα που έχει ως άκρα την υγεία και την ασθένεια, η πιο συνήθης κατάσταση θα ήταν ένα μίγμα και των δύο, δηλαδή ούτε η πλήρης υγεία ούτε η πλήρης ασθένεια. Οι δύο πρώτοι που ανέφεραν αυτή την προσέγγιση ήταν οι Αλεξανδρινοί ιατροί Ιερόφιλος και Ερασίστρατος. Αλλοι διάσημοι στοχαστές τόνισαν μια θετική, σχετική, ή παιδαγωγική αξία της ασθένειας, π.χ. για την τελειοποίηση της τέχνης της ζωής ή την ανάπτυξη της ψυχής (όπως ο Γκαίτε και Νοβάλις). Ο γερμανός μύστης Έκχαρτ αποκάλεσε την ασθένεια ως το χρυσό μονοπάτι (via aurea) προς την πραγματική υγεία, δηλαδή την εν Θεώ υγεία. Μεταξύ των μποέμ του 19ου και του 20ου αιώνα η ασθένεια κατά μία έννοια δοξάστηκε, καθώς θεωρήθηκε ως μια προϋπόθεση για την καλλιτεχνική δημιουργικότητα. Παρόμοια, σε διάφορους εσωτερικούς κύκλους που εμπνεύστηκαν από το κίνημα της Νέας Εποχής, η ασθένεια δεν θεωρούταν ως μια άχρηστη καταστροφή, αλλά ως μια ευκαιρία και βοήθημα για μια μελλοντική ψυχική εξέλιξη.

    4. Ένας άλλος τρόπος να προσεγγίσουμε την υγεία είναι η έννοια της ιεραρχικής τάξης. Για παράδειγμα, ο Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης, υπέρμαχος της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, όρισε την υγεία ως μια κατάσταση ισονομίας, δηλαδή ίση διακυβέρνηση από όλα τα μέρη του οργανισμού, ενώ τη μοναρχία, δηλαδή την κυριαρχία ενός μόνο μέρους, τη θεώρησε ως ασθένεια. Για τον Πλάτωνα, ωστόσο, η υγεία ήταν ξεκάθαρα η κυριαρχία της ψυχής επί του σώματος, και η κυριαρχία του λογικού μέρους επί του επιθυμητικού μέρους μεταξύ των τριών μερών της ψυχής,. Η προσέγγιση του Χέγκελ υποδήλωνε την κυριαρχία του οργανικού επί του ανόργανου, ενώ η έννοια της ζωτικής δύναμης του Ούφελανδ αφορούσε την επικράτησή της επί του υλικού σώματος. Ουσιαστικά, οι θεωρίες αναλογιών, συμμετρίας ή ομορφιάς, βασίζονται όλες στην ιδέα μιας ιεραρχικής ταξινόμησης των σχετικών μελών. Το ίδιο ισχύει και για τον αρχαίο-Αιγυπτιακό όρο "ma'at", ο οποίος χρησιμοποιήθηκε με την έννοια της δικαιοσύνης, τόσο για την πολιτική όσο και για την ιατρική υγεία.

    5. Η Υγεία ως δυνατότητα είναι μια προσέγγιση που προήλθε από την καθημερινή ζωή των τεχνουργών στις ελληνικές Πόλεις. Για τον Αριστοτέλη η κίνηση ήταν η πραγμάτωση μιας δυνατότητας ή ικανότητας. Για αυτό το λόγο, η υγεία μπορεί να θεωρηθεί ως η προϋπόθεση της ικανότητας κάποιου να κινηθεί ή να επιτύχει ένα σκοπό. Οσο πιο υγιής είναι κάποιος, τόσο περισσότερες δυνατότητες και επιλογές έχει. Κατ'αυτή την έννοια, η Χίλντεγκαρντ της Βουργουνδίας π.χ. όρισε την υγεία ως μια "γονιμότητα" (greenness, viriditas) [ ]. Ο Γερμανικός ιδεαλισμός θεωρούσε την υγεία ως ισοδύναμη της ελευθερίας του μυαλού. Στο πλαίσιο της στρατιωτικής θητείας, η υγεία σημαίνει την ικανότητα για μάχη, ενώ στην αγορά εργασίας, την ικανότητα για εργασία. Για τον Νίτσε η υγεία ήταν η δυνατότητα για αύξηση, εμπλουτισμό και υπέρβαση. Γενικά, το να είναι κανείς υγιής με την έννοια της διάθεσης υψηλών δυνατοτήτων συναντάται π.χ. στη μακροζωϊα, τον οπτιμισμό και την ευθυμία.

    6. Υπό τον τίτλο της υγείας ως υπερβατικότητας μπορούμε να συμπεριλάβουμε όλες τις σχετικές θρησκευτικές, πνευματικές, μυστικιστικές ή ασκητικές προσεγγίσεις της υγείας. Για τον Ελληνα φιλόσοφο Διογένη, π.χ. η υγιέστερη ζωή και συμπεριφορά συνίστατο στον ασκητισμό. Η υγιέστερη κατάσταση της ψυχής για τους Στωϊκούς ήταν ένα είδος ψυχραιμίας (απάθεια), ενώ για τον Επίκουρο ήταν η γαλήνη του μυαλού (αταραξία). Ο Μάρκος Αυρήλιος επιδίωκε την ηρεμία του μυαλού (tranquilitas animi) διαμέσου του αυτο-ελέγχου. Στα πρώτα Χριστιανικά χρόνια, το κίνημα "Christus medicus" θεωρούσε την υγεία ως την εγγύτητα στο Θεό και οι άνθρωποι προσπαθούσαν να την κατακτήσουν με την μίμηση της ζωής του Χριστού. Ο διάσημος Πέρσης ιατρός και φιλόσοφος Αβικέννας ισχυρίστηκε πως η ίαση της ψυχής είναι δυνατή μόνο μέσα από την κατανόηση. Στην Αναγέννηση προσπαθούσαν να κατακτήσουν το επονομαζόμενο "σώμα της χάριτος" διαμέσου μυστικιστικής επίτασης, και οι γυναίκες μύστες με χαρά υπέμεναν πόνο, βασανισμούς, και αιμορραγίες, γιατί αυτά θεωρούνταν ως τα "βέλη του Χριστού" στο δικό τους σώμα, διαμέσου των οποίων θα έφταναν πιο κοντά σ' εκείνον και να γίνουν πνευματικά υγιείς.

    7. Η υγεία ως αυτονομία δηλώνει πως η υγεία μπορεί να ερμηνευτεί ως το αποτέλεσμα συνειδητής αυτο-υπεύθυνης δράσης. Οι ρίζες αυτής της προσέγγισης μπορούν να ανιχνευτούν στην αρχαιότητα όταν η υγεία θεωρούταν αρετή (Αριστοτέλης, Κικέρωνας, Σενέκας), δηλαδή ένα άμεσο αποτέλεσμα αυτο-ελέγχου και εγκράτειας. Σύμφωνα με την φιλοσοφία της Αναγέννησης, η υγεία ήταν το αποτέλεσμα της σοφίας και της μόρφωσης του αρχηγού της οικογένειας (πάτερ-φαμίλιας). Ή η υγεία θεωρούταν το αποτέλεσμα της συμμόρφωσης σε μια συγκεκριμένη διατροφή (όπως στα πρώτα καθεστώτα της Ισλαμικής κουλτούρας), η επιλογή μιας μοναχικής και αφοσιωμένης ζωής (vita solitaria et contemplativa, όπως στην περίπτωση του Πετράρχη), ή η αφοσίωση σε μια ηθική ζωή (Ούλριχ φον Χούτεν).

    8. Η προσέγγιση που διαφέρει περισσότερο συγκριτικά με όσες αναφέρθησαν έως τώρα, είναι αυτή της αιτιότητας. Αναμφισβήτητα, από τα πανάρχαια χρόνια οι άνθρωποι στοχάζονταν και διενεργούσαν έρευνες σχετικά με την αιτιότητα, το ίδιο και στην ιατρική. Ο Γαληνός για παράδειγμα, διαχώριζε τα υγιεινά, επιβλαβή, ή ουδέτερα αίτια (causae salubres, insalubres, neutrae). Επίσης στην Αναγέννηση οι διάφορες μαγικές τεχνικές εμπεριείχαν ένα μεγάλο βαθμό αιτιώδους λογικής. Μια εντελώς νέα μορφή προσέγγισης, ωστόσο, αναπτύχθηκε με την επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα, όταν η αιτιοκρατική-μηχανική και ποσοτική σκέψη έγινε το βασικό μοντέλο της κατ' εξοχήν επιστήμης. Στην ιατρική, αυτό το είδος απλουστευτικού ορθολογισμού δεν γνώρισε μεγάλη πρόοδο έως τον 19ο αιώνα, αλλά από τότε και ύστερα έχει εκτοπίσει όλες τις άλλες προσεγγίσεις στο παρασκήνιο. Η προσέγγιση αυτή αυτο-περιορίζεται στην διερεύνηση των αλληλεπιδράσεων των υλικών δομών του σώματος. Υπό αυτό το πρίσμα, η υγεία θα ήταν κάτι σαν την πιο αποτελεσματική και οικονομική σειρά φυσικών δράσεων και χημικών αντιδράσεων.

    9. Ως μια συνέχεια των μοντέλων της αιτιότητας και της αυτονομίας, οι κυβερνήσεις έλαβαν μέτρα για να επηρεάσουν την υγεία των πολιτών. Τον 18ο αιώνα ιδρυθηκε το κίνημα της δημόσιας υγείας με ιατρική νομοθεσία, ιατρική οργάνωση, και "ιατρική αστυνόμευση". Η εκπαίδευση στην ιατρική πλέον ήταν υποχρεωτική, και τυπώθηκαν ιατρικές οδηγίες για το ευρύ κοινό. Ο Καντ διακήρυττε την υγεία ως καθήκον, γιατί προάγει την ηθική. Το πολιτικό υπόβαθρο των νέων κυβερνητικών προσπαθειών για την υγεία, ωστόσο, ήταν χρησιμοθηρικό και εμποροκρατικό. Με βάση το ίδιο πνεύμα εισήχθησαν και άλλες νέες επιστήμες, όπως π.χ. η κοινωνιολογία ως η "φυσική της κοινωνίας" (από τον Αύγουστο Κοντ) και η υγιεινή ως το "δόγμα της επιστήμης της υγείας " (του Μαξ φον Πεττενκόφερ). Στην Γερμανία το πρόγραμμα σπουδών των ιατρών επίσης μεταρρυθμίστηκε νομοθετικά: από το 1861 οι εξετάσεις στη φιλοσοφία εγκαταλήφθηκαν, και αντικαταστάθηκαν από εξετάσεις στις βιολογικές επιστήμες (tentamen physicum).

    10. Ανέκαθεν, ωστόσο, εκτός των κυρίως προσεγγίσεων, υπήρχαν επίσης και δευτερεύουσες τάσεις. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στη μεταμοντέρνα εποχή, όπου μια πληθώρα τάσεων συνυπάρχουν ταυτόχρονα. Στην ιατρική αγορά, π.χ. υπάρχει ένας πλουραλισμός ή ευρεία ποικιλία εναλλακτικών προσεγγίσεων για την υγεία. Παρ' όλ' αυτά, η κάθε μία από αυτές έχει προέλθει από ένα συνδυασμό των βασικών μοντέλων που αναφέρθησαν παραπάνω. Μπορεί να εμπνέονται από στοιχεία της κβαντικής φυσικής, τη συστημική θεωρία, τις θεωρίες του χάους, τη θεωρία της αυτο-οργάνωσης, την αυτοποίηση, κλπ, ενώ ανασυνδυάζονται ευρέως μεταξύ τους. Τόσο η ύπαρξη όσο και η έλξη που εξασκούν οι θεωρίες αυτές προς ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού ίσως είναι ένα σημάδι ότι η απλή αιτιοκρατική-μηχανική σκέψη, που κυριαρχεί στην σημερινή ιατρική σκέψη, δεν εξηγεί επαρκώς διάφορα φαινόμενα της πραγματικής ζωής των ασθενών αλλά και το πώς συλλαμβάνουν την έννοια της υγείας. Έτσι λοιπόν, τον 21ο αιώνα υπάρχει ακόμα η ανάγκη της προσφυγής και σε αυτά τα - φαινομενικά παρωχημένα - μοντέλα.



    Ορισμός της Υγείας: στο πέρασμα των αιώνων, οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν διάφορες προσεγγίσεις για να περιγράψουν αυτό που αντιλαμβάνονταν ως υγιή κατάσταση. Τελικά φαίνεται πως αποτελούνται από συγκεκριμένους συνδυασμούς επαναλαμβανόμενων μοντέλων, αναλόγως με τις υποκειμενικές αρχές και πεποιθήσεις του κάθε ερευνητή.

Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική
« Απάντηση #3 στις: Δεκεμβρίου 15, 2010, 15:00:36 »

....συνέχεια από το προηγούμενο....

    Η «Υγεία» στα κείμενα του Χάνεμανν

    Αντίθετα με εμάς, ο Σαμουήλ Χάνεμανν έζησε σε μια εποχή προτού η θριαμβευτική πρόοδος της επιστημονικής μεθοδολογίας στην ιατρική του 19ου αιώνα περιορίσει την τέχνη της ίασης σε ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Στην εποχή του, ήταν ακόμα δυνατό για τους πρωταγωνιστές της ιατρικής να επωφεληθούν από ένα εξαιρετικά ευρύ πεδίο απόψεων. Για την ακρίβεια, οι επιστημονικές συζητήσεις εκείνης της περιόδου (Γερμανικός Ιδεαλισμός και Γερμανικός Ρομαντισμός) είναι γεμάτες από στοιχεία όλων των προσεγγίσεων που αναφέρονται εδώ. Επίσης ο Χάνεμανν ήταν δεκτικός και εξοικοιωμένος με όλες αυτές.

    1. Οσον αφορά, για παράδειγμα, την ιδέα της υγείας ως αρμονίας είναι εύκολο να παραπέμψει κανείς στον γνωστό ορισμό του Χάνεμανν σχετικά με την ασθένεια, η οποία ορίζεται ως απορρύθμιση της ζωτικής δύναμης, ενώ παράλληλα η υγεία γίνεται αντιληπτή ως μια κατάσταση αρμονικού συντονισμού της ζωτικής δύναμης. Αντιστοίχως, σε πολλά σημεία στο "Όργανον της Θεραπευτικής Τέχνης" ο Χάνεμανν παραφράζει την υγεία με τον όρο "αρμονική πορεία της ζωής" (§ 9) ή "αρμονικό παιχνίδι της ζωής" (§ 16).

    2. Η υγεία ως αποτέλεσμα του αγώνα, από την άλλη μεριά, είναι άλλη μια σταθερή ιδέα που διαπερνά τα κείμενα του Χάνεμανν από νωρίς. Περιγράφει πολλές παθογονικές επιρροές, έναντι των οποίων ο οργανισμός πρέπει να προστατέψει τον εαυτό του. Το φάσμα εκτείνεται από τις σωματικές, κλιματικές και γεωγραφικές επιρροές, έως τις διανοητικές, συναισθηματικές και φανταστικές επιρροές και τους παθογόνους μικροοργανισμούς των οξέων και χρονίων λοιμωδών ασθενειών. Καθώς στην εποχή του Χάνεμανν τα βακτήρια, οι ιοί, και τα περισσότερα πρωτόζωα ήταν άγνωστα, χρησιμοποιούσε λιγότερο σαφώς καθορισμένους όρους, όπως μεταδοτική μόλυνση, μίασμα, ή απλώς "προσάναμμα της μόλυνσης". Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με αυτή τη σκοπιά, η αποστολή της ιατρικής είναι να βοηθήσει τους ασθενείς να ξεπεράσουν και να νικήσουν τους εχθρικούς εισβολείς, όπως στην περίπτωση της χολέρας.

    3. Είναι ενδιαφέρον πως η άποψη του Χάνεμανν για την αλληλεπίδραση μεταξύ του οργανισμού και των παθογόνων παραγόντων (ή ουσιών με φαρμακολογική δράση) δεν περιοριζόταν σε μια απλή εναλλακτική επιλογή, όπως νίκη ή ήττα, αλλά συνεπαγόταν επίσης διαλεκτικά στοιχεία. Η έννοια της επιδείνωσης για παράδειγμα, βασίζεται στην υπόθεση ότι μια (παροδική) χειροτέρευση των συμπτωμάτων δεν σημαίνει αναγκαία και την επιδείνωση της κατάστασης της υγείας. Αντιθέτως, η αύξηση των συμπτωμάτων υπό την ομοιοπαθητική θεραπεία μπορεί να είναι σημάδι μιας διαδικασίας αποκατάστασης και τελικώς να οδηγήσει σε μια καλύτερη κατάσταση υγείας σε σχέση με πριν. Το ίδιο ισχύει και για τις δοκιμές των ομοιοπαθητικών φαρμάκων (provings) οι οποίες - σύμφωνα με το Χάνεμανν - έχουν μια ενδυναμωτική δράση στην υγεία του δοκιμαστή (§ 141).

    4. Παρά τα απελευθερωτικά κινήματα, όπως η Γαλλική Επανάσταση, ο ιεραρχικός τρόπος σκέψης ήταν ακόμη πολύ συνήθης στην εποχή του Χάνεμανν. Ετσι, στους ιατρικούς στοχαστές φαινόταν περισσότερο από λογικό πως η σχέση μεταξύ της πνευματοειδούς ζωτικής αρχής και του σώματος έπρεπε να ερμηνεύεται ως μια ιεραρχική τάξη - σε αναλογία με τη φεουδαρχία, τη μοναρχία ή το μονοθεϊσμό. Πράγματι, ο Χάνεμανν φανταζόταν τη ζωτική δύναμη ως μια δύναμη που παρέχει τη ζωή και την τάξη, καθιστά δυνατή την αντίληψη,την αυτο-συντήρηση και το τελεολογικό ένστικτο, κλπ. Εν συντομία, τη θεωρούσε τον αυταρχικό κυβερνήτη επί του πτωχού, απολύτως εξαρτημένου οργανισμού (§ 10). Κατ' αναλογία, η υγεία ορίζεται ως η απόλυτη κυριαρχία της ζωτικής δύναμης επί του υλικού σώματος (§ 9).

    5. Τα κείμενα του Χάνεμανν δεν περιορίζονται σε στενά ιατρικά ζητήματα. Όλα τα βιβλία και τα άρθρα του συνήθως περιέχουν επίσης και σκέψεις περί φιλοσοφίας, ανθρωπολογίας και ηθικής. Σε συμφωνία με τους σύγχρονούς του, ο Χάνεμανν πίστευε στον υψηλό προορισμό του Ανθρώπου με την έννοια της κλήσης του σε επιδίωξη της πρακτικής, γνωσιακής, και πνευματικής τελειότητας. Προς αυτό τον σκοπό, η καλή υγεία χρησιμεύει ως εργαλείο, δηλαδή η υγεία θεωρείται δυνατότητα για ηθική και διανοητική ανάπτυξη.

    6. Στενά συνδεδεμένη με την έννοια της υγείας ως δυνατότητας, είναι η ιδέα της υγείας ως υπερβατικότητας. Παρότι ο Χάνεμανν δεν ήταν κάποιος που εκκλησιάζονταν συστηματικά ή εξομολογούταν δογματικά, ήταν θρησκευόμενος με μια ελεύθερη, ισορροπημένη έννοια. Σε συμφωνία με αυτό που ονομαζόταν "φυσική θρησκεία" καθώς και με τη μασονία (την οποία είχε ασπαστεί ως μέλος), ο Χάνεμανν έβλεπε για παράδειγμα την εξάσκηση της ιατρικής ως μια Θεία λειτουργία στο βωμό της αλήθειας και τον ιατρό προσκυνητή ως "άμεσα συνδεόμενο με τον δημιουργό του κόσμου ". Ενώ διανοητικά και ηθικά ελαττώματα, όπως η νωθρότητα, η τεμπελιά, και η ισχυρογνωμοσύνη, εμποδίζουν την επίτευξη αυτού του στόχου, η υπέρβαση και τελειοποίηση της υγείας από επίπεδο σε επίπεδο σε μια ανιούσα κατεύθυνση, είναι το κλειδί για αυτή.

    7. Ως παιδί του Διαφωτισμού, ο Χάνεμανν είχε κλίση προς την έννοια της αυτονομίας. Έτσι λοιπόν, εκτός από τα βιβλία του για την θεραπευτική, έγραψε πολλά φυλλάδια και άρθρα για το ευρύ κοινό προσπαθώντας να ενημερώσει, να εκπαιδεύσει, και να διαφωτίσει σχετικά με την υγιεινή, τη διαιτολογία, και τον τρόπο ζωής. Προφανώς, η υγεία θεωρείται εδώ ως το αποτέλεσμα λογικής και αυτο-κυριαρχούσας συμπεριφοράς.

    8. Ζώντας στο σταυροδρόμι δύο ιστορικών εποχών όσον αφορά την ιατρική θεωρία, η σκέψη του Χάνεμανν ήταν, σε ορισμένα σημεία, ακόμα δεσμευμένη από παραδοσιακές ιδέες, ενώ σε άλλα, επεκτεινόταν στα νέα επιστημονικά μοντέλα των αιτιοκρατικών-μηχανιστικών ερμηνειών. Ήδη από τα πρώτα του ιατρικά κείμενα αναφερόταν σε "ζωϊκές μηχανές", "κύρια ελατήρια" "ωρολογιακών μηχανισμών", κλπ. Μέχρι την τελευταία έκδοση των βιβλίων του, προσπάθησε να εξηγήσει τους μηχανισμούς της ίασης μέσω του νόμου των ομοίων με την υιοθέτηση μιας ντετερμινιστικής αλληλεπίδρασης μεταξύ της υποτιθέμενης ζωτικής δύναμης και των φαρμακολογικών ουσιών. Στο τέλος, τροποποίησε τη φαινομενολογική προσέγγισή του σχετικά με την λήψη του ομοιοπαθητικού ιστορικού για χάρη του δόγματός του περί μιασμάτων τα οποία θεωρούσε πραγματική αιτία των χρονίων νοσημάτων. Είναι προφανές ότι και ο αιτιοκρατικός τρόπος σκέψης έλκυε τον Χάνεμανν.

    9. Η δημόσια υγεία παίζει επίσης ένα σημαντικό ρόλο στα κείμενα του Χάνεμανν, ιδίως στα πρώτα του χρόνια. Η γνώση και εμπειρία του σε επιδημιολογικά, ιατροδικαστικά και διοικητικά θέματα, δείχνουν έναν άνθρωπο που εμπνεύστηκε και κινητοποιούταν από την ιδέα ότι η υγεία είναι πράγματι ένα παράγωγο των κοινωνικο-οικονομικών συνθηκων και επίσης ένα θέμα πολιτικής απόφασης.

    10. Από μια σχολαστική και συστηματική σκοπιά, δεν υπάρχει ούτε μία από τις έννοιες που αναφέρονται σε αυτό το άρθρο, η οποία να ξεχωρίζει εις βάρος μιας άλλης στα κείμενα του Χάνεμανν. Και ενώ τα πρώτα χρόνια στην ιστορία της ιατρικής, τα μοντέλα αυτά συχνά παρουσιάζονταν με ένα απόλυτο, καθαρόαιμο τρόπο, στην εποχή του Χάνεμανν ήταν ήδη σύνηθες να συνδυάζονται οι αρχές και οι μέθοδοι διαφόρων θεωρητικών προσεγγίσεων σε - περισσότερο ή λιγότερο - εκλεκτικά [ ] σύστηματα ιατρικής πρακτικής. Επίσης ο Χάνεμανν, ο οποίος ήταν πρακτικός παρά θεωρητικός, δεν φοβόταν να επωφεληθεί του πλουραλισμού των εννοιών που αναφέρθηκαν παραπάνω (αρμονία, αγώνας, διαλεκτική, ιεραρχία, δυνατότητα, υπερβατικότητα, αυτονομία, αιτιότητα και πολιτική) - εφόσον αυτές αποδεικνύονταν χρήσιμα εργαλεία στην άσκηση της ιατρικής του.

    Η «Υγεία» στην Ομοιοπαθητική σήμερα

    Όλα τα παραπάνω μοντέλα μπορούν να εντοπισθούν και στη σημερινή ομοιοπαθητική - παρόλο που είναι ανανεμιγμένες στις διαφορετικές σχολές και τάσεις. Δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά σε κάθε μία από αυτές, καθώς ένα γενικό σχόλιο αρκεί επί του παρόντος. Το γεγονός ότι ο Χάνεμανν ήταν δεκτικός σε όλες τις διαφορετικές προσεγγίσεις, προσφέρει μια γέφυρα από το δόγμα και τα κείμενά του στο σήμερα. Η μετα-μοντέρνα ομοιοπαθητική ταλανίζεται από το ότι είναι διασπασμένη σε μια πληθώρα νέων σχολών.

    Αυτό υποδεικνύει, ωστόσο, ότι οι ομοιοπαθητικοί γιατροί και επαγγελματίες του χώρου της υγείας ακόμα (ή περισσότερο από ποτέ) αγωνίζονται για μια γενική θεωρία της ομοιοπαθητικής η οποία θα τους (1) καθοδηγούσε στην άσκηση της ομοιοπαθητικής, (2) θα εξηγούσε τι ακριβώς κάνουν, και (3) θα ικανοποιούσε τις διανοητικές, ηθικές και πνευματικές ανάγκες τους. Καθώς οι γιατροί είναι και αυτοί άνθρωποι, συχνά θέλουν να ικανοποιούνται και στα τρία επίπεδα. (Στη νέα γερμανική έκδοση του Οργάνου, αυτά τα τρία επίπεδα έχουν ήδη αποσυνδεθεί και διαχωριστεί, παρέχοντας έτσι μια σταθερή βάση για την μελλοντική έρευνα) [ ].

    - Το πρώτο επίπεδο θα είναι το ευκολότερο να επιλυθεί. Η κρίση των διαφόρων πρακτικών συμβουλών, των γνωμικών και των οδηγιών, θα πρέπει να βασιστεί σε εμπειρικά αποτελέσματα, κλινικές μελέτες, και εμπεριστατωμένη αξιολόγηση. Σε αυτό, περισσότερο από ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο, θα ήταν δυνατό να επέλθει συναίνεση, να παρουσιαστούν στατιστικά στοιχεία, ή ακόμα και να μιλήσουμε για πράγματα όπως η πρακτική αλήθεια ή η αντικειμενικότητα.
- Το τρίτο επίπεδο, ωστόσο, το επίπεδο της μεταφυσικής, αφορά τις θρησκευτικές, φιλοσοφικές, και ιδεολογικές πεποιθήσεις και ιδιοσυγκρασίες όλων. Όπως έχει δείξει η εμπειρία, είναι δύσκολο - αν όχι αδύνατο - να πεισθεί κάποιος να τροποποιήσει, να αλλάξει ή να εγκαταλείψει την υποκειμενική άποψή του για τον κόσμο. Ακόμα και αποδείξεις ή επιστημονικά επιχειρήματα δεν φαίνεται να έχουν την παραμικρή τύχη απέναντι στη γνήσια ανθρώπινη φύση και στις προσωπικές πεποιθήσεις.

    - Μεταξύ αυτών των άκρων βρίσκεται το δεύτερο επίπεδο, το επίπεδο της εξήγησης ή της πραγματικής θεωρίας της ιατρικής. Αυτό είναι το πεδίο μάχης όλων των αναμορφωτών, θεωρητικών, και ταξινομιστών στην ιστορία της ιατρικής. Σε αυτό το βασίλειο, μεταξύ των εμπειρικών ευρημάτων και των μεταφυσικών πεποιθήσεων, ωστόσο, δεν αναμένεται να υπάρχει ούτε απόλυτη αντικειμενικότητα ούτε πλήρης υποκειμενικότητα, ούτε γενικός ντετερμινισμός ούτε τύχη, ούτε απλή ομοιομορφία ούτε πλήρης σχετικότητα. Πρόκειται για το ευρύ πεδίο των βιολογικών επιστημών, της φιλοσοφίας, της θεωρίας της επιστήμης, κλπ. Και είναι αυτό το επίπεδο, στο οποίο οι ιατροί - πρώτοι από όλους - πρέπει πρώτα να στοχαστούν πως θέλουν οι ίδιοι να βλέπουν τους εαυτούς τους.

    Κάποιοι θεραπευτές, με βάση τις προτιμήσεις τους, μπορεί να αποφασίσουν να περιορίσουν τα ενδιαφέροντά τους στην εφαρμογή πρακτικών κανόνων, σύμφωνων με τους νόμους στους οποίους εκπαιδεύτηκαν. ’λλοι μπορεί να επιδίδονται σε υψηλόφρονες υποθέσεις, και έτσι να τείνουν να αγνοούν την εμπειρική πραγματικότητα των ασθενών τους. Ως πιο ισορροπημένη και πιο κατάλληλη για τους ακαδημαϊκούς ιατρούς, ωστόσο, θα ήταν μια ενδιάμεση θέση. Αυτό ωστόσο προϋποθέτει την ετοιμότητα των γιατρών να δεχτούν την πρόκληση, να ξεπεράσουν την πίστη στην κατοχή της απόλυτης αλήθειας, και αντ'αυτού, να υιοθετήσουν τη μέθοδο της κριτικής σκέψης. Έτσι, με το στοχασμό, για παράδειγμα διαφορετικά μοντέλα για την υγεία μπορούν να μελετηθούν, να συνδυαστούν, και να εξελιχθούν.

    Μια τέτοια προσπάθεια απαιτεί μεγάλη αυτοκριτική και ενδοσκόπηση. Αντί της αφελούς πίστης στην πιθανότητα ότι θα καταφέρει κάποτε να σταθεί σε σίγουρο έδαφος ή απλά να προχωρήσει από την απροκατάληπτη παρατήρηση στην αξιόπιστη γνώση, ο θεωρητικός της ιατρικής πρέπει να γνωρίζει πως πάντα αρχίζει από υποθέσεις οι οποίες δεν μπορούν να αποδειχτούν με την απόλυτη έννοια, πως όλα τα συστήματα θα είναι πάντα ατελή, και ότι ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να γνωρίσει τι βρίσκεται πέρα από τα μοντέλα και τις θεωρίες μας.

    Αυτό που η κβαντική φυσική εδραίωσε τον 20ο αιώνα, ότι δηλαδή είναι θεωρητικώς αδύνατο για τους επιστήμονες να γνωρίσουν κάποτε τι βρίσκεται πέρα από τα μετρώμενα μεγέθη (δηλαδή πέρα από τα κύματα ή σωματίδια), ο Χάνεμανν το περιέγραψε με την ορθολογική γλώσσα της εποχής του, τονίζοντας συνεχώς ότι η ανθρώπινη γνωστική ικανότητα είναι περιορισμένη. Στηριζόμενος στον Καντ, ο οποίος όρισε επιστημολογικά τα όρια της ακέραιας, πρακτικής, και τελεολογικής λογικής, ο Χάνεμανν προσπάθησε - όσο περισσότερο μπορούσε - να αποφύγει τις κενές έννοιες που δεν στηρίζονταν στην εμπειρία, καθώς και τον πεζό παραεμπειρισμό χωρίς υποκείμενες θεωρητικές αρχές. Χωρίς αμφιβολία, η κύρια αποστολή του ήταν η εδραίωση ενός θεραπευτικού συστήματος και όχι η παρουσίαση μιας καθολικής θεωρίας της ιατρικής. Αυτό εξηγεί γιατί στην περίπτωση σύγκρουσης της εμπειρίας με μία συνεπή θεωρία χωρίς αντιφάσεις, η θεωρία αντιμετωπιζόταν ως υποδεέστερης αξίας. Ας μην ξεχνάμε πως ο Χάνεμανν δεν ήταν φιλόσοφος.

    Προοπτικές

    Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν όταν κάποιος προσπαθεί να αναπτύξει, να υπερασπιστεί και να προωθήσει την ομοιοπαθητική στον 21ο αιώνα. Το να ισχυριζόμαστε ότι η ομοιοπαθητική οδηγεί τους ασθενείς σε καλύτερη υγεία αντί της καταπίεσης των συμπτωμάτων είναι σίγουρα μια πολλά υποσχόμενη προσέγγιση, καθώς προκαλεί θετικούς συνειρμούς και μπορεί να συσχετιστεί με δημοφιλείς ή μοντέρνες ιδέες, όπως η αυτο-υπευθυνότητα, η ολιστικότητα, και η salutogenesis [ ]. Ακόμα περισσότερο μιας και προφανώς έγκειται σε μοντέρνες επιστημονικές προσεγγίσεις όπως η συστημική θεωρία, η κυβερνητική, και η σημειολογία, παρά στην Καρτεσιανή γραμμική-ντετερμινιστική και αιτιοκρατική-μηχανιστική σκέψη. Η ιδέα της συνεχούς προσπάθειας για τη βελτίωση της υγείας, η οποία μπορεί να διεγερθεί με τη χρήση φαρμακολογικών ουσιών, ωστόσο, θυμίζει στους μελετητές της ιατρικής ιστορίας το δόγμα της υποκίνησης και της διέγερσης του Ιωάννη Μπράουν, που αποτέλεσε το αρχικό σημείο για τα επακόλουθα ιατρικά συστήματα που άντλησαν έμπνευση από τη φιλοσοφία του Σέλλινγκ για τη φύση. Ο Χάνεμανν ήταν πολέμιος όλων αυτών. Από τη δική του σκοπιά, επρόκειτο για μάταιες υποθέσεις οι οποίες οδηγούσαν σε αναποτελεσματική ή ακόμα και σε κακή άσκηση της ιατρικής.

    Από την άλλη πλευρά, εάν η ομοιοπαθητική πρακτική σύμφωνα με τις αρχές του Χάνεμανν αποδειχτεί ένα εξαιρετικό εργαλείο που κάνει τους ασθενείς ανθρώπους υγιείς, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι το μοναδικό ή ότι μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις περιπτώσεις. Εάν λάβουμε υπόψη μας το πόσο πολύπλευρος είναι ο άνθρωπος και τις αντίστοιχες θεωρίες και ειδικότητες που έχουν αναπτυχθεί, φαίνεται πολύ τολμηρό να ισχυριστεί κανείς ότι π.χ. οι φυσιοθεραπευτές, οι ψυχολόγοι, οι κοινωνιολόγοι, οι φιλόσοφοι, οι θεολόγοι, οι πολιτικοί, οι καλλιτέχνες, κλπ δεν μπορούν να προσφέρουν γνώση ή συμβουλές για καλή υγεία - εφόσον παράλληλα ο ασθενής λαμβάνει το σωστό ομοιοπαθητικό του φάρμακο. Η δημιουργία αίσθησης συνεκτικότητας [ ] στο ανθρώπινο ον (η ουσία της salutogenesis) μπορεί να απαιτεί μια σωστή συνταγογράφηση, αλλά επίσης και επαυξημένη ανθρώπινη ικανότητα. Εάν ένας ομοιοπαθητικός - πέρα από την επαγγελματική του κατάρτιση - συνέβαινε επίσης να είναι ειδικός και σε όλους τους άλλους τομείς, πραγματικά θα πλησίαζε πολύ στον ιδεατό θεραπευτή. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να αναμένεται από το μέσο ταλαντούχο άνθρωπο. Έτσι λοιπόν, η ιδέα της salutogenesis με την έννοια της προαγωγής της υγείας είναι μια ιδέα που η ομοιοπαθητική θα έπρεπε να μοιραστεί με τις άλλες επιστήμες και τέχνες. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ούτε αποκλειστικά, ούτε ως συνώνυμο.

    Συνοψίζοντας τις παραπάνω σκέψεις, μπορούμε να πούμε ότι η ιστορική γνώση και η φιλοσοφική κρίση μπορεί να μας προφυλάξει έναντι περιβόητων παγίδων που κρίβουν οι κατηγοριοποιήσεις, αλλά και από το να ζητάμε πολλά από την ομοιοπαθητική έχοντας υπερβολικά φιλόδοξους στόχους. Αποτιμώντας τη σχέση μεταξύ της ομοιοπαθητικής και της υγείας, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να διατηρήσουμε τη δέουσα ισορροπία μεταξύ του ορθολογισμού και του ρομαντισμού, της παράδοσης και της τάσης για πρόοδο, της επιστήμης και της μεταφυσικής.

    Αναφορές:
    1. Viriditas: μία ιδιότητα της θεϊκής φύσης. Έχει μεταφραστεί με διάφορους τρόπους: φρεσκάδα, ζωτικότητα,    γονιμότητα, καρποφορία ή ανάπτυξη. Χρησιμοποιείται ως μεταφορά για την πνευματική και σωματική υγεία.
    2. Εκλεκτική ιατρική: παρόμοια με τη σύγχρονη βοτανοθεραπεία ή φυσιοπαθητική.
    3. Hahnemann, Samuel, Organon der Heilkunst. Neufassung der 6. Auflage mit Systematik und Glossar von Josef M. Schmidt. Munchen 2003; 2. Auflage Munchen, Jena 2006.
    4. Salutogenesis: ο όρος περιγράφει μια προσέγγιση η οποία εστιάζει σε παράγοντες που υποστηρίζουν την ανθρώπινη υγεία και ευεξία, και τον συσχετισμό τους σε παράγοντες που προκαλούν ασθένειες. Ο όρος Salutogenesis προέρχεται από δύο λέξεις. Τη λατινική λέξη Salute, που σημαίνει υγεία, και την ελληνική λέξη γένεση, που σημαίνει προέλευση.
    5. Ορος που χρησιμοποιήθηκε από τον Αντονόφσκι, «sense of coherence» (SOC).

    Από: http://www.homeopathy.gr/homeopathy/definition-health-medicine.html
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική
« Απάντηση #4 στις: Δεκεμβρίου 15, 2010, 15:13:37 »

    Συνέντευξη του Γιώργου Βυθούλκα: Χρειάζεται άμεσα η θεσμοθέτηση της ομοιοπαθητικής στην Ελλάδα

    Η ομοιοπαθητική ανήκει στην καθαρή ιατρική και διαφέρει μόνο στην θεραπευτική της προσέγγιση σε ασθένειες και καταστάσεις όπου η συμβατική ιατρική δεν έχει καλά ή καθόλου αποτελέσματα.

    Τι σας έκανε να στραφείτε προς την ομοιοπαθητική;

    Πρώτα από όλα η πολύ κακή υγεία που είχα από παιδί. Ύστερα όταν την γνώρισα διαβάζοντας ήρθε το πάθος να την μελετήσω σωστά και σε βάθος. Μετά ήρθαν τα θεραπευτικά αποτελέσματα. Εκπληκτικά για τα τότε ιατρικά δεδομένα του 1960. Κατόπιν όλα τα άλλα ήρθαν σχεδόν νομοτελειακά. Δεν μπορούσα να κάνω πίσω, δεν μπορούσα παρά να προωθήσω μια θεραπευτική με τόσο αγαθά αποτελέσματα σε μια κοινωνία που την είχε ανάγκη και χωρίς να το ξέρει την είχε απορρίψει περιθωριοποιώντας την στο έπακρο. Μη φανεί παράξενο, αλλά οι θεραπείες που είδα με την ομοιοπαθητική φάνταζαν σχεδόν σαν θαύματα. Όταν μια τόσο μικρή ποσότητα φαρμάκου μπορούσε να φέρει αυτά τα αποτελέσματα κάτι πολύ σημαντικό συνέβαινε στην ιατρική, που δεν είχε αξιολογηθεί σωστά. Έτσι όχι μόνο στράφηκα προς αυτή την θεραπευτική, αλλά αφιέρωσα ολόκληρη τη ζωή μου στην καλύτερη κατανόηση της και στην διδασκαλία της σε μια προσπάθεια να διαδοθεί έτσι, ώστε περισσότεροι συνάνθρωποι' μας να ωφεληθούν από αυτή.

    Πιστεύετε ότι η ιατρική είναι μια και αδιαίρετη;

    Ασφαλώς. Πιστεύω ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της ιατρικής είναι απαραίτητη για κάποιον που παρεμβαίνει θεραπευτικά και γι αυτό το λόγο προσπάθησα να την διδάξω μόνο σε γιατρούς. Έτσι ο γιατρός θα είχε μια επιπλέον δυνατότητα στη θεραπευτική του προσέγγιση. Στην Ευρώπη υπήρξε στο παρελθόν (50 χρόνια πριν) μια απαξίωση για αυτή την θεραπευτική εκ μέρους των γιατρών και γι αυτό αρκετοί μη γιατροί ξεκίνησαν να την εφαρμόζουν στην Ευρώπη, αλλά και αλλού, εξ αιτίας της ζήτησης που υπήρχε εκ μέρους των ασθενών. Έτσι δημιουργήθηκε μια κατάσταση όπου γιατροί και μη γιατροί μπορούν ακόμα και σήμερα να την εφαρμόζουν ελεύθερα στην Ευρώπη και στην Αμερική. Πρέπει να πω ότι μετά την παρέμβαση μου ο αριθμός των γιατρών έχει αυξηθεί κατά πολύ στην Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική. Στην Ελλάδα όμως η ομοιοπαθητική εφαρμόζεται και πρέπει να εφαρμόζεται μόνο από γιατρούς. Αυτή ήταν η πεποίθηση μου και η στρατηγική που ακολούθησα από το 1967 που γύρισα στην Ελλάδα. Η ομοιοπαθητική ανήκει στην καθαρή ιατρική και διαφέρει μόνο στην θεραπευτική της προσέγγιση σε ασθένειες και καταστάσεις όπου η συμβατική ιατρική δεν έχει καλά ή καθόλου αποτελέσματα.

    Η ομοιοπαθητική είναι πανάκεια;

    Ασφαλώς όχι. Δεν θεραπεύει τα πάντα και πρέπει να συνεργάζεται με την συμβατική ιατρική όταν αυτό είναι αναγκαίο για την καλύτερη αντιμετώπιση του ασθενούς. Αλλωστε είναι διαφορετικά τα πεδία δράσεως της μιας ή της άλλης και ανάλογη η αντιμετώπιση.

    Γιατί η ομοιοπαθητική έχει τόσο μεγάλη απήχηση στον κόσμο και καθημερινώς κερδίζει έδαφος;

    Είναι γιατί μπορεί να παρεμβαίνει στην αρχή των χρονίων και εκφυλιστικών παθήσεων, εκεί που η συμβατική θεραπευτική δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα, και να αναστέλλει την εξέλιξη τους ή να την καθυστερεί. Αυτό εκτιμάται από τους ασθενείς και έτσι παρά την όποια αντίδραση ή απαξίωση, οι ασθενείς αναζητούν και ακολουθούν αυτό που τους ωφελεί.

    Είστε ευχαριστημένος από την κατάσταση της ομοιοπαθητικής διεθνώς;

    Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουν γίνει τεράστια βήματα προς μια ουσιαστικότερη και γενικότερη αναγνώριση της ομοιοπαθητικής όχι μόνο μέσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά και μέσα στο ιατρικό Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Π.χ. πριν από 5 χρόνια δεν υπήρχε κανένα ιατρικό πανεπιστήμιο που να έχει εισάγει την ομοιοπαθητική στις Ιατρικές Σχολές. Σήμερα υπάρχουν τουλάχιστον έξι Ιατρικές Σχολές στην Ευρώπη που προωθούν προγράμματα εκπαίδευσης στην ομοιοπαθητική. Βέβαια για κράτη όπως της Νότιας Αμερικής, της Ινδίας ή του Πακιστάν,οι σχολές ομοιοπαθητικής έχουν διπλασιασθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια και ξεπερνούν τις διακόσιες. Ο λόγος είναι ότι αφ ενός τα φάρμακα είναι φτηνά, αφ ετέρου δεν υπάρχει ισχυρή φαρμακοβιομηχανία που να αντιστέκεται σε αυτές τις χώρες. Σε πολιτικό επίπεδο η Ιταλία φαίνεται να πρωτοπορεί θέλοντας να είναι η πρώτη που θα θεσμοθετήσει την εισαγωγή της ομοιοπαθητικής στις Ιατρικές Σχολές. Όπως ήδη ξέρετε είχα πάει να καταθέσω στην επιτροπή της Ιταλικής Βουλής γι αυτό το θέμα . Αυτή την στιγμή προωθείται σχέδιο νόμου γι αυτό το θέμα. Επομένως θα έπρεπε να είμαι ευχαριστημένος για την ώρα τουλάχιστον. Εκείνο όμως που εγώ γνωρίζω καλύτερα από κάθε άλλον είναι ότι ακόμα η ομοιοπαθητική δεν έχει πάρει την θέση που πραγματικά της αξίζει στον Ευρωπαϊκό χώρο.

    Είστε ευχαριστημένος από την κατάσταση της ομοιοπαθητικής στην Ελλάδα;

    Τα δυο τελευταία χρόνια υπάρχει πραγματικά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον από μέρους πολλών νέων γιατρών για την ομοιοπαθητική. Ο κύριος λόγος είναι η οργάνωση της εκπαίδευσης που έγινε με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ακαδημίας Ομοιοπαθητικής σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής. Πιστεύω ότι σύντομα τα ομοιοπαθητικά θέματα θα πάνε ακόμα καλύτερα. Εκείνο που χρειάζεται άμεσα είναι η θεσμοθέτηση της ομοιοπαθητικής έτσι ώστε να την ασκούν ελεύθερα όσοι γιατροί θέλουν να την εκμάθουν. Δεδομένου ότι οι ασθενείς που ακολουθούν την ομοιοπαθητική στην χώρα μας είναι γύρω στις τριακόσιες με τετρακόσιες χιλιάδες, η κυβέρνηση που θα προωθήσει την υποστήριξη της πιστεύω ότι θα ωφεληθεί σημαντικά.

    Τι έχει να χάσει, τι έχει να κερδίσει η συμβατική ιατρική από την αποδοχή συνεργασίας της με την ομοιοπαθητική;

    Μόνο κέρδος και πρόοδος μπορεί να προκύψει από μια συνεργασία, από μια ώσμωση θα έλεγα ορισμένων νέων ιδεών με τις απόψεις της κατεστημένης ιατρικής. Τι έχει να φοβηθεί η Ακαδημαϊκή ιατρική από μια τέτοια συνεργασία; Τίποτα απολύτως. Τι έχει να ωφεληθεί; Πιθανόν πολλά που δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τώρα,όσο κρατιέται μακριά από τα δρώμενα μέσα στον εναλλακτικό χώρο και ιδιαίτερα στο χώρο της ομοιοπαθητικής. Όσοι γιατροί ήλθαν σε επαφή μαζί μας μόνο κέρδος απεκόμισαν και εμείς επαίνους από αυτούς για την δουλειά που έχει γίνει μέχρι σήμερα. Όχι ότι όλα είναι τέλεια, απέχουμε πολύ ακόμα από το είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μια μεγάλη εισβολή γιατρών μέσα στον εκπαιδευτικό χώρο που κινούμαστε σήμερα. Ωστόσο πιστεύουμε ότι η πολιτεία, αλλά και η ηγεσία της ιατρικής θα συμπράξει και θα βοηθήσει όταν διαπιστώσει ότι δεν διακυβεύει τίποτα, αλλά αντίθετα μπορεί να ωφεληθεί σημαντικά.

    Στις εγκυκλοπαίδειες αναφέρεσθε ως ο αναμορφωτής της ομοιοπαθητικής του αιώνα μας. Υπάρχει επόμενο βήμα και ποιο θα μπορούσε να είναι για έναν κορυφαίο και καταξιωμένο επιστήμονα σαν το Γιώργο Βυθουλκα;

    Ακούγεται ίσως περίεργο, αλλά ποτέ δεν προγραμμάτισα εγώ τα βήματα που θα έκανα και που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν πάντα οι «ανάγκες» που με καλούσαν είτε σε εθνικό, είτε σε διεθνές επίπεδο να συμβάλλω με τις λιγοστές δυνάμεις που διαθέτω. Εάν δεν υπάρξει η επόμενη ανάγκη, το επόμενο κάλεσμα, θα είμαι πανευτυχής να ζω στην πανέμορφη Αλόννησο όσα χρόνια ακόμα θα μου επιτρέψει ο Θεός να υπάρχω. Ωστόσο θα ήθελα να δω την ομοιοπαθητική να διδάσκεται μέσα στα Ελληνικά Πανεπιστήμια πριν πεθάνω, όχι από εμένα βέβαια, αλλά από τους μαθητές μου. Αυτό για μένα θα ήταν το μεγαλύτερο βήμα και η πιο μεγάλη επιβράβευση των αγώνων μου.

    Πιστεύετε ότι η Ελληνική πολιτεία έχει τιμήσει τον Γ. Βυθουλκα για ό,τι έχει προσφέρει, όπως έπραξαν άλλοι, και ποιες είναι οι τιμητικές διακρίσεις που τύχατε μέχρι σήμερα;

    Η Ελληνική πολιτεία μέχρι σήμερα έχει αγνοήσει το έργο μου και την προσφορά μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αισθάνομαι δυστυχής. Υπήρξαν τόσες διακρίσεις στο εξωτερικό που σίγουρα μου έδωσαν μεγάλη χαρά, όχι μόνο για την αναγνώριση μου, αλλά κυρίως γιατί μέσα από εμένα αναγνωρίστηκε η θεραπευτική που διδάσκω και που είναι τόσο ωφέλιμη για τόσους πολλούς ανθρώπους. Για μένα ξεχωρίζει το βραβείο Right Livelihood Award που έγινε γνωστό σαν το Εναλλακτικό Βραβείο Νόμπελ που είναι από τα μεγαλύτερα διεθνή βραβεία Είναι το μόνο βραβείο που έχει υιοθετηθεί από το Σουηδικό Κοινοβούλιο και απονέμεται μέσα σε αυτό με την παρουσία του Προέδοοΐ' του Κοινοβουλίου. Δίδεται σε ανθρώπους που έχουν ήδη βοηθήσει την ανθρωπότητα να έχει μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Ακόμα ο Πρόεδρος της Ουγγαρίας με τίμησε με το Χρυσό Μετάλλιο της Ουγγρικής Δημοκρατίας. Αυτό το βραβείο με συγκίνησε ιδιαίτερα γιατί δόθηκε την ίδια μέρα σε δυο Ούγγρους Καθηγητές της Ιατρικής που είχαν ένα τεράστιο έργο βοηθείας στη χώρα τους, αλλά και στο εξωτερικό. Ένα άλλο βραβείο που είχε συναισθηματική αξία για μένα είναι αυτό που μου δόθηκε από το American Institute of Homeopathy τον αρχαιότερο Ιατρικό Σύλλογο της Αμερικής που ήταν σύλλογος ομοιοπαθητικών γιατρών. Ακολούθησαν και πολλές άλλες διακρίσεις έτσι ώστε να αναπληρώνουν αυτό που ξέχασαν να κάνουν οι κυβερνώντες την Ελλαδίτσα μας. Ας μην ξεχνάμε όμως το πολιτικό κόστος που θα είχαν τιμώντας ένα πρόσωπο που όχι μόνο ήταν έξω από το κατεστημένο, αλλά έσερνε πίσω του μια επανάσταση που αν και ήταν πολύ ειρηνική, ωστόσο εθεωρείτο πάντοτε επικίνδυνη για την καθεστηκυία τάξη. Αλλά αισθάνομαι πραγματικά ότι δεν περιμένω τίποτα και για τούτο νιώθω ελεύθερος.

    Ποια η σχέση των πολιτικών με την ομοιοπαθητική;

    Νομίζω ότι πολλοί πολιτικοί προστρέχουν στην ομοιοπαθητική και την χρησιμοποιούν λιγότερο ή περισσότερο, λίγοι όμως έχουν την λεβεντιά ή την ευκαιρία να το ομολογήσουν δημόσια.

    Ποιον προτιμάτε για μαθητή: έναν ολοκληρωμένο συμβατικό γιατρό, έναν φοιτητή ή έναν νέο γιατρό;

    Η ομοιοπαθητική είναι πολύ δύσκολη στην εκμάθηση της και γι αυτό δύσκολα μαθαίνεται από έναν μεγάλο στα χρόνια γιατρό. Ο γιατρός που ξεκινάει να μάθει την ομοιοπαθητική δεν θα πρέπει να είναι μεγαλύτερος από 40 ετών. Αλλά και τότε θα πρέπει να έχει μεγάλη έφεση για να αποδώσει. Οι καλύτερες ηλικίες για την εκμάθηση της είναι κάτω από τα 32 χρόνια. Χρειάζεται να υπάρχει ακόμα μεγάλος χώρος ελεύθερος στον εγκέφαλο για να συγκρατήσει όλη αυτή την γνώση που χρειάζεται ο ομοιοπαθητικός γιατρός.

    Ποια είναι η γνώμη σας για τον βελονισμό, την οοτεοπαθητική και τις άλλες εναλλακτικές.

    Ο βελονισμός είναι μια θεραπευτική που βασίζεται σε παρόμοιες αρχές όπως και η ομοιοπαθητική. Απ' ότι ξέρω είναι επίσης δύσκολος στην εκμάθηση του, αλλά μπορεί να έχει σημαντικά αποτελέσματα, ιδιαίτερα σε ορισμένες παθήσεις, το ίδιο και η οστεοπαθητική ή η χειροπρακτική. Για τις άλλες δεν γνωρίζω αρκετά για να έχω άποψη. Η εντύπωση μου ωστόσο είναι ότι δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στην κατηγορία των εναλλακτικών, αλλά σε μια άλλη κατηγορία παραϊατρικών ή συμπληρωματικών θεραπευτικών.

    Υπάρχει «ολοκληρωτική» υγεία μέσα σε μια άρρωστη κοινωνία; Τι μπορεί να προσμένει η κοινωνία σαν σύνολο από την ομοιοπαθητική.

    Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί να υπάρχει ιδανική υγεία σήμερα μέσα στις άθλιες συνθήκες που ζούμε της σωματικής και ψυχικής ρύπανσης, αλλά από την άλλη μεριά εάν δεν υπάρχουν αντίβαρα που να αντισταθμίζουν τις εκφυλιστικές τάσεις του σύγχρονου ανθρώπου, είμαστε όλοι χαμένοι εκ προοιμίου. Η ομοιοπαθητική φέρνει ένα αντιστάθμισμα στην ξέφρενη κατρακύλα του σύγχρονου ανθρώπου που επηρεάζει πολύ βαθιά την συνολική κατάσταση της υγείας του.

    Τι έχει αλλάξει στη στάση της κλασικής ιατρικής απέναντι στην ομοιοπαθητική;

    Πάρα πολλά. Σήμερα μας καλούν σε συνέδρια και τα πιο ανοιχτά και ανήσυχα πνεύματα άρχισαν να ενδιαφέρονται για την έρευνα. Πάρα πολλά περιστατικά στέλνονται στους ομοιοπαθητικούς από συναδέλφους τους, και γενικά ο ιατρικός κόσμος βλέπει με ανοχή αν όχι με συμπάθεια. Βεβαίως δεν λείπουν οι φανατικοί οι παροπιδιασμένοι ή ακόμα χειρότερα αυτοί που εργολαβικά έχουν αναλάβει την δυσφήμηση της. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν πια καμιά επίδραση στον κόσμο, αλλά και ανάμεσα στον ιατρικό χώρο θεωρούνται γραφικοί. Οι ξένοι αναγνωρίζουν ότι η πατρίδα μας βρίσκεται κάπου στην κορυφή των χωρών όσον αφορά την ποιότητα και πληρότητα της προσφερόμενης ομοιοπαθητικής (..και η αλήθεια είναι ότι αυτή η άποψη οφείλεται κατά πολύ σε σας). Θα είχαμε δίκιο να πανηγυρίζουμε για κάτι τέτοιο ή είναι μια υπερβολική και μάλλον «φιλελληνική» τοποθέτηση; Ποια είναι η πραγματικότητα; Η πατρίδα μας πράγματι βρίσκεται σε ένα πολύ καλό επίπεδο όσον αφορά τις προσφερόμενες υπηρεσίες, αλλά ακόμα μειονεκτεί σε αριθμούς γιατρών και ακόμα στην γενική αναγνώριση και αποδοχή. Σε αυτά την πρωτοπορία έχει η Γερμανία με την Αγγλία ,την Ολλανδία και το Βέλγιο να ακολουθούν. Σε αυτές τις χώρες δεν τίθεται πια θέμα αναγνωρισημότητας της ομοιοπαθητικής.

    Τα τελευταία χρόνια σας έχει απορροφήσει η Αλόννησος. Αυτό οφείλεται στο Αιγαίο, στο έργο που πραγματοποιείτε στην Ακαδημία Κλασικής Ομοιοπαθητικής ή μήπως είναι μια συνειδητή απομάκρυνση από την «πολιτισμένη κοινωνία», το θαυμαστό Ελληνικό κόσμο της υγείας και τον Ελληνικό μικρόκοσμο της ομοιοπαθητικής;

    Είναι όλα αυτά μαζί! Η Αλόννησος ήταν μια συνειδητή επιλογή που μου πήγαινε ψυχικά. Κατά βάση είμαι άτομο μοναχικό που τα βρίσκω πολύ καλά με τον εαυτό μου και τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους που τους αγαπώ πολύ. Επίσης με ευχαριστεί να ζω στη φύση. Ίσως γιατί αναγκάστηκα όλα αυτά τα χρόνια να μιλάω σε πολυπληθή ακροατήρια και η απομόνωση με ξεκούραζε και με ανανε'ωνε. Βασικά είμαι ένα πολύ ντροπαλό άτομο που με κουράζουν οι συναναστροφές και ιδιαίτερα οι κουβέντες χωρίς νόημα. Εάν όμως κάτι με εμπνέει μπορώ να κάνω μεγάλες παραχωρήσεις. Επίσης εδώ στην μοναξιά και την ησυχία μπορώ να συγκεντρωθώ καλύτερα και να γράψω αυτά που μένουν ακόμα και που είναι πάρα πολλά και όχι μόνο για την ομοιοπαθητική. Και μια είδηση για τους ομοιοπαθητικούς γιατρούς: μόλις τελείωσα το δέκατο τόμο της Materia Medica Viva (Ομοιοπαθητικής Φαρμακολογίας) και θα χρειαστούν άλλοι έξι για να ολοκληρωθεί το έργο. Θα μπορούσε να γίνει αυτό στην τρέλα της Αθήνας;

    Μια υπενθύμιση στους παλιούς ομοιοπαθητικούς;

    Να θυμηθούν το πάθος με το οποίο ξεκίνησαν που τους έδινε ζωή και δύναμη.


    Συνέντευξη του Γιώργου Βυθουλκα
    Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 30
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική
« Απάντηση #5 στις: Δεκεμβρίου 15, 2010, 15:41:57 »
Βασικές αρχές της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής

    Μια σύντομη αναφορά στις βασικές αρχές της ομοιοπαθητικής από τον Γ. Βυθούλκα
    Απόσπασμα από την αναφορά της Εγκυκλοπαίδειας ΠΑΠΥΡΟΣ - ΛΑΡΟΥΣ στην Ομοιοπαθητική:

    Ομοιοπαθητική, Η (αγγλ. homeopathy, γαλλ. homeopathie, γερμ. Homoeopathie) το θεραπευτικό σύστημα που θεμελίωσε ο Γερμανός γιατρός Σάμουελ Κρίσπαν Φρόντριχ Χάνεμαν (Samuel Cristian Friedrich Hahnemann) (Μάισεν Γερμανίας 1755). Ο όρος προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «όμοιος» και «πάθος».

    Το ύψιστο ιδεώδες μιας θεραπείας είναι η γράγορη, ήπια και μόνιμη αποκατάσταση της υγείας ή η εξαφάνιση της αρρώστιας σ' όλη της την έκταση, με τον πιο σύντομο, σωστό και αβλαβή τρόπο σύμφωνα με σαφώς κατανοούμενες αρχές.

    Σ. Χανεμανν
    Όργανο της Θεραπευτικής


    Ο νόμος ίων ομοίων:

    "similia similibus curentur". Το όλο σύστημα βασίζεται κυρίως στην αρχή, ότι η θεραπεία μιας νόσου επιτυγχάνεται με φαρμακευτικές ουσίες που έχουν την δυνατότητα να παράγουν, σε ένα υγιές άτομο, όμοια συμπτώματα - «όμοιο πάθος» - με εκείνα της νόσου που πρόκειται να θεραπεύσουν. Για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι η Belladona προξενεί μυδρίαση, δηλαδή διαστολή της κόρης του οφθαλμού. Σε κάποια περίπτωση που θα υπάρχει μυδρίαση, ο ομοιοπαθητικός γιατρός πιθανώς θα δώσει Βεΐΐαθοπα, σε πολύ αραιωμένη δόση, για να επαναφέρει την κόρη στη φυσιολογικό της κατάσταση. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η δακτυλίτις που χρησιμοποιείται από την ορθόδοξη ιατρικό σε καρδιακές παθήσεις με ταχυκαρδία. Στην ομοιοπαθητική, η δακτυλίτις που είναι γνωστό ότι προκαλεί μείωση των παλμών της καρδιάς, θα χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά σε περιπτώσεις βραδυκαρδίας. Η αρχή αυτή διατυπώθηκε από τον Χάνεμαν με το λαανικό ρητό similia similibus curentur («τα όμοια θεραπεύονται με τα όμοια»). Ο Χάνεμαν πίστευε ότι αυτός είναι ένας από τους θεμελιώδεις νόμους της θεραπευτικής. Η ιδέα είχε αναφερθεί αρχικά από τον Ιπποκράτη, κατόπιν από τον Παράκελσο, όπως και από μεταγενέστερους.

    Οι «αποδείξεις» των φαρμάκων:

    Για να διαπιστωθούν οι θεραπευτικές ιδιότητες των φαρμακευτικών ουσιών, ο Χάνεμαν υπέδειξε την «επαλήθευση» τους σε υγιή άτομα, και των δύο φύλων, σε αυξανόμενες δόσεις, αλλά όχι πέραν των υποτοξικών επιπέδων. Οι εκδηλώσεις της δράσης των φαρμακευτικών ουσιών, που παρήχθησαν με τον τρόπο αυτόν, καταγράφηκαν με λεπτομερή ακρίβεια. Κατάλογος αυτός των «φαρμακευτικών συμπτωμάτων», που προκλήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, σε σχετικά υγιείς οργανισμούς, αφού επιβεβαιώθηκαν επανειλημμένα, και σε συνδυασμό με τοξικολογικά συμπτώματα ορισμένων ουσιών, που ήταν γνωστές από τα υπάρχοντα τότε ιατρικά συγγράμματα, αποτέλεσαν ένα πολύτομο σύγγραμμα της ομοιοπαθητικής φαρμακολογίας, της "Materia Medica", όπως την ονομάζουν.

    Οι βασικές θεωρίες του Χάνεμαν:

    Ξεκινώντας από τον νόμο των ομοίων και τις «αποδείξεις» των φαρμακευτικών ουσιών πάνω σε υγιείς οργανισμούς, ο Χάνεμαν προχώρησε και ανέπτυξε ένα ολόκληρο ιατρικό σύστημα. Δημοσίευσε τις θεωρίες του ολοκληρωμένα για πρώτη φορά στο βιβλίο του Όργανο της ορθολογικής θεραπευτικής τέχνης (Organon der rationellen Heikunst, 1810). Το βιβλίο περιέχει 294 αφορισμούς μέσα από τους οποίους αναπτύσσει ας αρχές του ιατρικού του συστήματος. Αργότερα δημοσίευσε το βιβλίο του «Καθαρή ιατρική ύλη» (Materia Medica Pura), στο οποίο περιέλαβε όλες τις φαρμακευτικές ουσίες που ο ίδιος και οι οπαδοί του είχαν επαληθεύσει στον εαυτό τους ή σε άλλους.

    Επίσης δημοσίευσε το βιβλίο του «Χρόνιες παθήσεις», στο οποίο ισχυρίστηκε ότι όλες οι χρόνιες παθήσεις είναι αποτέλεσμα καταπιέσεως είτε δερματικών παθήσεων είτε συφιλίδος είτε γονόρροιας. 'Οτι δηλαδή αυτές οι τρεις κατηγορίες νόσων - εάν θεραπευθούν με λανθασμένο τρόπο - παραμένουν καταπιεσμένες μέσα στον οργανισμό, σε αλλοιωμένη μορφή και, τελικά, εκδηλώνονται με διάφορες μορφές, ως χρόνιες παθήσεις. Αυτές τις τρεις αρχικές μορφές αρρώστιας τις ονόμασε μιάσματα της Ψώρας, της Συφιλίδος και της Συκώσεως (εννοώντας την γονόρροια). Ο Χάνεμαν δέχθηκε έντονη κριτική για αυτές του τις θεωρίες, ακόμη και από μερικούς από τους ίδιους τους οπαδούς του, οι οποίοι ωστόσο, αν και απέρριμαν τις ιδέες αυτές ως άχρηστες, συνέχισαν να ασκούν την ομοιοπαθητική.

    Μερικά από τα ουσιώδη σημεία της ομοιοπαθητικής που συμπληρώνουν τον νόμο των ομοίων είναι:
    1) δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά μόνο «ασθενείς»
    2) το φάρμακο που ενδείκνυται πρέπει να ταιριάζει με όλα τα επιμέρους συμπτώματα του ασθενούς και όχι μόνο με τη νόσο
    3) η αναγκαία ποσότητα του φαρμάκου που χρειάζεται για να επιτευχθεί μία θεραπεία είναι απειροελάχιστη εφόσον έχει βρεθεί το «σωστό» φάρμακο
    4) τα συμπτώματα της νόσου, κατά την διάρκεια της διαδικασίας της θεραπείας, εξαφανίζονται με την αντίστροφη φορά της εμφάνισης τους.

    Εξατομίκευση της κάθε περίπτωσης:

    Μία σημαντική ιδέα που εισήγαγε ο Χάνεμαν και που διαφοροποιεί την ομοιοπαθητική από την επίσημη ιατρική ήταν η εξατομίκευση. Υποστήριξε ότι δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά μόνον ασθενείς και, επομένως, η θεραπευτική αγωγή θα πρέπει να αποσκοπεί στην ίαση του ατόμου μάλλον παρά της νόσου. Συμφωνά με αυτή την ιδέα, δέκα ασθενείς που πάσχουν από την ίδια «νόσο», π.χ., επιληψία, ενδέχεται να λάβουν ο καθένας κάποια διαφορετική φαρμακευτική ουσία, εκτός και αν τα συμπτώματα δύο ή τριών από αυτούς είναι απαράλλακτα ώς την τελευταία τους λεπτομέρεια, πράγμα σπάνιο βέβαια, αλλ' όχι αδύνατον. Η παροχή της φαρμακευτικής ουσίας σε κάθε περίπτωση πρέπει να καθορίζεται από την ομοιότητα της παθογένειας της ουσίας αυτής και να ανταποκρίνεται στην εξατομικευμένη, ειδική, ιδιόμορφη συμπτωματολογία του ασθενούς.

    Ο αμυντικός μηχανισμός:

    Ο σύνθετος μηχανισμός του αμυντικού συστήματος του οργανισμού ονομάστηκε, περιεκτικά, από τον Χάνεμαν «ζωτική δύναμη». Η έκφραση αυτή υποδηλώνει ότι πίσω από τον αμυντικό μηχανισμό υπάρχει μία μορφή «ενέργειας» μία «δύναμη με νου» που επιθεωρεί και συντονίζει τις αντιδράσεις του οργανισμού.

    Η λογική που διέπει το σκεπτικό αυτό, σύμφωνα με τους ομοιοπαθητικούς, βρίσκεται στην αντίληψη ότι τα συμπτώματα δεν είναι τίποτε περισσότερο από την έκφραση του αμυντικού μηχανισμού του ανθρώπινου οργανισμού. Για παράδειγμα, η θερμοκρασία του σώματος ανεβαίνει - πυρετός - για να καταστείλει τον νοσογόνο παράγοντα, τα βακτηρίδια, τους ιούς, τους μύκητες κ.λπ., επομένως ο οργανισμός χρειάζεται υποστήριξη της θεραπευτικής του προσπάθειας μάλλον παρά καταστολή του πυρετού. Οι ομοιοπαθητικοί πιστεύουν ότι, με το να δίνουν μία φαρμακευτική ουσία που είναι ικανή να παράγει σε ένα υγιές άτομο συμπτώματα παρόμοια με εκείνα που υπάρχουν στον ασθενή, στην πραγματικότητα διεγείρουν και συγχρόνως υποστηρίζουν τον αμυντικό μηχανισμό, στην προσπάθεια του να απαλλαγεί από την νόσο. ομοιοπαθητικοί ισχυρίζονται ότι η πραγματική αιτία μιας νόσου δεν είναι η μόλυνση του από τον νοσογόνο οργανισμό, αλλά μάλλον η εγγενής αδυναμία του αμυντικού μηχανισμού να την αναμετωπίσει και να την εξουδετερώσει, χωρίς να χρειάζεται να κινητοποιήσει τους βαθύτερους μηχανισμούς αμύνης του, χωρίς να χρειάζεται δηλαδή την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Ενισχύοντας τον αμυντικό μηχανισμό, χωρίς να σκοτώνουν τα μικρόβια, οι ομοιοπαθητικοί πιστεύουν ότι συμβάλλουν περισσότερο και καλύτερα στην αποκατάσταση της υγείας του νοσουντος οργανισμού. Για τους σύγχρονους ομοιοπαθητικούς, είναι προφανές ότι η εφαρμογή του προληπτικού εμβολιασμού βασίζεται σε παρόμοιες αρχές. Η επιβεβαίωση του νόμου των ομοίων φαίνεται επίσης και από την καθιέρωση εκ μέρους της ιατρικής της οροθεραπείας, όταν αντιμετωπίζουν ασθένειες όπως την διφθερίτιδα, όπου τροποποιημένη μορφή του νοσογονου οργανισμού εισάγεται στον ασθενή.

    Οι αντίπαλοι της ομοιοπαθητικής υποστηρίζουν ότι οι ομοιοπαθητικοί δεν αναζητούν την πραγματική αιτία της νόσου και θεραπεύουν μόνο τα συμπτώματα. Οι ομοιοπαθητικοί πιστεύουν ότι με το να ενισχύουν τον αμυντικό μηχανισμό, ουσιαστικά εισχωρούν βαθύτερα στην πραγματική αιτία της ανισορροπίας του οργανισμού που είναι η αδυναμία της «κράσεως» και η ανικανότητα της να καταπολεμήσει την νόσο. Επί πλέον, υποστηρίζουν ότι στις περισσότερες χρόνιες παθήσεις η νοσογόνος αιτία είναι άγνωστη και συνεπώς δύσκολο να εντοπιστεί και να εξουδετερωθεί με τα κλασικά φάρμακα.

    Η ελάχιστη δόση: Παρασκευή - ποσολογία.

    Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι παρασκευής ομοιοπαθητικών φαρμάκων, τις. οποίες χρησιμοποίησε κατά καιρούς ο Χάνεμαν. Η κατ' εξοχήν μέθοδος που χρησιμοποιούν σήμερα οι ομοιοπαθητικοί είναι η εκατοστιαία και παράγεται ως εξής: παίρνουν ένα μέρος από το μητρικό βάμμα της δραστικής ουσίας που θέλουν να παρασκευάσουν και το διαλύουν σε 99 μέρη ανενεργού εκδόχου. Ως τέτοιο θεωρείται το γαλακτοζάχαρο, το δις απεσταγμένο νερό και το καθαρό οινόπνευμα. Εάν η ουσία είναι διαλυτή στο νερό, το μίγμα υποβάλλεται σε δέκα τουλάχιστον ισχυρές δονήσεις και η διάλυση αυτή ονομάζεται πρώτη δυναμοποίηση. Από αυτή την δυναμοποίηση λαμβάνουν πάλι ένα μέρος και το διαλύουν σε 99 μέρη εκδόχου πάλι και το υποβάλλουν ξανά σε δέκα ισχυρές δονήσεις. Αυτή είναι η δεύτερη δυναμοποίηση του φαρμάκου και συνεχίζουν με τον ίδιο τρόπο διαλύοντας και «δυναμοποιώντας» το φάρμακο, φθάνοντας σε τεράστιες αραιώσεις εφόσον συνεχίζουν αυτή τη διαδικασία για δέκα, είκοσι, τριάντα ή ακόμη και περισσότερες φορές. Για μέταλλα που δεν διαλύονται στο νερό, χρησιμοποιούν την μέθοδο της λειοτρίβησης με τις ίδιες αναλογίες: ένα μέρος κονιοποιημένου (σαν πούδρα) μετάλλου το αναμιγνύουν με 99 μέρη γαλακτοζαχάρου. Το μίγμα αυτό υποβάλλεται σε έντονη λειοτρίβηση - μέσα σε γουδί - επί μία ώρα, και συνεχίζουν έτσι μέχρι την έκτη δυναμοποίηση πέρα από την οποία θεωρούν το προκύυαν μίγμα διαλυτό στο νερό και συνεχίζουν με διαλύσεις.

    Η διαμάχη ανάμεσα στους ομοιοπαθητικούς και τους συμβατικούς γιατρούς:

    Η μεγαλύτερη διαμάχη, όσον αφορά την ομοιοπαθητική, πηγάζει από την ποσότητα των δόσεων που χρησιμοποιούν η οποία είναι απειροελάχιστη και δεν δικαιολογείται να έχει οποιαδήποτε δράση σύμφωνα με τους ορθόδοξους γιατρούς.

    Οι μεγάλες αραιώσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τον «αριθμό του Avogadro», σύμφωνα με τον οποίο δεν 8α πρέπει να υπάρχει ούτε ένα μόριο δραστικής ουσίας μέσα σε τόσο αραιωμένα διαλύματα, κάνουν τους γιατρούς αυτούς να βλέπουν την ομοιοπαθητική με μεγάλο σκεπτικισμό. Οι ομοιοπαθητικοί υποστηρίζουν, αντίθετα, ότι η πείρα τους δείχνει πως οι υμηλές δυναμοποιήσεις (πολλαπλές αραιώσεις) έχουν ακόμη καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα και ότι η δραστικότητα της φαρμακευτικής ουσίας οφείλεται μάλλον στην εμφάνιση μιας «νέας λεπτής μορφής ενέργειας» που προκύπτει μέσα από την διαδικασία της δυναμοποίησης. Επομένως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα φάρμακο που δρα σε χημικό επίπεδο αλλά μάλλον σε «ενεργειακό».

    Πολλοί αντίπαλοι τους πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονται από τους ομοιοπαθητικούς είναι ένα είδος αυθυποβολής, γνωστό στην ιατρική σαν ρΐαοβοο βίίβοί, ιδιαίτερα μάλιστα εάν ο ασθενής νομίζει ότι παίρνει κάποιο «μαγικό» φάρμακο.

    Οι ομοιοπαθητικοί απαντούν ότι έχουν τα καλύτερα τους αποτελέσματα σε μωρά, σε μικρά παιδιά και σε ζώα, που αποκλείουν την περίπτωση αυθυποβολής. Οι πολέμιοι της ομοιοπαθητικής υποστηρίξουν ότι το σύστημα είναι απηρχαιωμένο και δεν έχει θέση μέσα στη μοντέρνα φαρέτρα της ιατρικής. Οι ομοιοπαθητικοί υποστηρίζουν ότι τα σταθερά θεραπευτικά αποτελέσματα που έχουν εδώ και περισσότερο από ενάμισυ αιώνα αποτελούν ένδειξη της εγκυρότητας μάλλον παρά της παρακμής της ομοιοπαθητικής. Οι αντίπαλοι υποστηρίζουν, ότι κι αν ακόμη υποθέσουμε πως η ομοιοπαθητική έχει κάποια αποτελέσματα, δεν υπάρχουν αρκετά διπλά τυφλά πειράματα, που να δείχνουν το μέγεθος και το είδος της αποτελεσματικότητας της. Οι υποστηρικτές της λένε ότι τέτοιες εργασίες υπάρχουν, δεν είναι όμως πολλές λόγω της ειδικής δυσκολίας που παρουσιάζει η ομοιοπαθητική σε τέτοια πειράματα, αφού θέλει να δίδει σε κάθε άρρωστο ένα ξεχωριστό φάρμακο, πράγμα που είναι αντίθετο με τις διαδικασίες ενός διπλού τυφλού πειράματος όπου όλοι οι ασθενείς λαμβάνουν το ίδιο φάρμακο κατά την διάρκεια του πειράματος.

    Τα τελευταία χρόνια η διαμάχη επεκτάθηκε και ανάμεσα σε ερευνητές από άλλους κλάδους, που άρχισαν να ενδιαφέρονται για τον χώρο της ομοιοπαθητικής. Μερικοί, πιστεύουν ότι η θεραπευτική δύναμη μεταδίδεται μέσα από την διαδικασία της δυναμοποίησης και της ισχυρής δόνησης των φαρμάκων στα μόρια του νερού που τότε συγκρατούν την «μνήμη» μιας νέας ενεργειακής κατάστασης. ’λλοι προσπαθούν να εξηγήσουν την δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων μέσα από την θεωρία των "small clusters" («μικρά συσσωματώματα» φαρμακευτικής ουσίας και μορίων του νερού). ’λλοι ισχυρίζονται ότι η δράση τους οφείλεται στην αλλαγή της δομής των μορίων του νερού κάτω από την επίδραση της ουσίας που διαλύεται σ' αυτό, καθώς και των ισχυρών δονήσεων που δέχεται το διάλυμα. Αυτές οι θεωρίες βέβαια απέχουν πολύ από το να είναι κοινά αποδεκτές ή πειστικές.

    Διαμάχες ανάμεσα στους ομοιοπαθητικούς:

    Διαμάχες υπάρχουν ακόμη και ανάμεσα στους οπαδούς του Χάνεμαν, κυρίως ανάμεσα σε εκείνους που ακολουθούν πιστά τις αρχές της ομοιοπαθητικής και δίνουν ένα μόνο φάρμακο την φορά, τους επικαλούμενους οπαδούς της «μονοφαρμακίας» ή «κλασικούς ομοιοπαθητικούς» και τους «εκλεκτικούς» ή τους οπαδούς της «πολυφαρμακίας» που δίνουν περισσότερα απο ένα φάρμακα την φορά. Η πρώτη ομάδα πιστεύει ότι υπάρχει ένα μόνο φάρμακο που μπορεί να θεραπεύσει τον άρρωστο και δεν μπορεί να αντικατασταθεί με άλλα παρόμοια. Συνεπώς πρέπει να αναζητείται το κατάλληλο φάρμακο σε κάδε περίπτωση μέσω μιας πολύπλοκης και οπωσδήποτε χρονοβόρας διαδικασίας.

Η δεύτερη ομάδα φρονεί, ότι αυτό είναι ουτοπιστικό, ότι το πραγματικά ενδεικνυόμενο φάρμακο δύσκολα ανακαλύπτεται και ότι είναι ευκολότερο και ταχύτερο να δίδονται 3 ή 4 ή ακόμη και περισσότερα φάρμακα την φορά, με την ελπίδα ότι το σωστό θα είναι ανάμεσα τους. Υπάρχουν αρκετές άλλες θεραπευτικές που χρησιμοποιούν δυναμοποιημένα ομοιοπαθητικά φάρμακα, όπως η Ανθρωποσοφία, η Ηλεκτρο-ομοιοπαθητική, η Ραδιαισθησία και άλλες, αλλά αυτοί οι κλάδοι εφαρμόζονται από πολύ μικρές ομάδες και έχουν πολύ λίγη σχέση με τις αρχές που διατύπωσε ο Χάνεμαν.

    Η παρούσα κατάσταση στον κόσμο:

    Η ομοιοπαθητική ήταν πολύ δημοφιλής στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα μετά εφαρμοζόταν από πολύ περιορισμένο αριθμό γιατρών σε μικρές ομάδες ασθενών στις περιοχές αυτές. Τα τελευταία όμως χρόνια του 20ού αιώνα φαίνονται να προμηνύουν επιστροφή στη δημοτικότητα της. Αντίθετα, σε χώρες της Νότιας Αμερικής όπως και στην Ινδία και στο Πακιστάν η ομοιοπαθητική γνώρισε μία συνεχή άνοδο.

    Σήμερα στην Ευρώπη χιλιάδες γιατροί μελετούν και εφαρμόζουν την ομοιοπαθητική. Στην Αμερική, αρκετές Πολιτείες αναγνωρίζουν την άσκηση της ομοιοπαθητικής, η οποία διδάσκεται κυρίως σε σχολές Φυσικής Υγιεινής. Στην Ινδία και στο Πακιστάν οι κυβερνήσεις προωθούν προγράμματα εκπαίδευσης στην ομοιοπαθητική, προφανώς επειδή το κόστος παραγωγής των φαρμάκων της ομοιοπαθητικής είναι πολύ μικρό και επί πλέον παρασκευάζονται επί τόπου έτσι ώστε δεν χρειάζεται να εξάγουν πολύτιμο συνάλλαγμα για να αγοράσουν τα ακριβά φάρμακα των Δυτικών χωρών.

    Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι στην "τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα πολλοί γιατροί, θεραπευτές από διάφορους παραϊατρικούς κλάδους αλλά και ασθενείς προσφεύγουν στην εναλλακτική αυτή λύση, θεωρώντας την ομοιοπαθητική ασφαλή μέθοδο για την αντιμετώπιση κυρίως χρόνιων παθήσεων.

    Επειδή είναι δύσκολο να δώσει κανείς τον ακριβή αριθμό των γιατρών που ασχολούνται με αυτή την εναλλακτική μορφή θεραπείας στην Ευρώπη, παραθέτουμε απόσπασμα από «Προτάσεις του Συμβουλίου της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων «...τα ομοιοπαθητικά φάρμακα αντιπροσωπεύουν ένα μικρό αλλά όχι ασήμαντο ποσοστό της φαρμακαγοράς, της τάξης του μισού δισεκατομμυρίου ΕCU». Το 1987 η Κομισιόν ζήτησε να πραγματοποιηθεί μία έρευνα στην αγορά για τις εναλλακτικές θεραπείες ανάμεσα στους Ευρωπαίους καταναλωτές. Η μελέτη αυτή καλύπτει επτά χώρες της Κοινότητας: Βέλγιο, Δανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο καθώς και την Ελβετία και την Φινλανδία. Η μελέτη αυτή αποκαλύπτει ότι ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού - από 18% ανάλογα με την χώρα - κάνει χρήση εναλλακτικών θεραπευτικών μεθόδων. Ανάμεσα σ' αυτές, η ομοιοπαθητική είναι η σημαντικότερη. Οπως φαίνεται από τους πιο πάνω αριθμούς η δημοτικότητα της ομοιοπαθητικής βρίσκεται σε άνοδο. Κι ενώ οι αντίπαλοι της πιστεύουν ότι είναι μία μόδα που σύντομα θα ξεχαστεί, οι οπαδοί της πιστεύουν ότι η ομοιοπαθητική επανήλθε για να μείνει πλέον οριστικά στη θεραπευτική. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η ομοιοπαθητική φαίνεται ότι θα παραμείνει σαν ένα μεγάλο ερωτηματικό για πολύ χρόνο ακόμη.

    Βιβλιογραφία
George Vithoulkas, The Science of Homoeopathy, Grove Press, 1980.
E. Davenas, B. Poltevin, J. Benbeniste, "Effect on mouse peritoneal macrophages of very high dilutions of silica", Eur J. Pharmacol, 1987, 135: 313-319.
B. Poitevin, E. Dabenas, J. Benveniste, "In vitro immunological degranulation of, human basophils is modulated by Lung histamine and Apis mellifica", Br. J. clin. Pharm., 1988, 25:439-444.
E. Dabenas, F. Beauvais, J. Amara, K. Oberbaum, B. Robinzon, A. Miadonna, A. Tedeschi, B. Pomeranz, P. Fortner, P. Belon, J. Sainte-Laudy, B. Poitevin °° J. Benveniste, "Human basophil de-granulation triggered by very dilute antiserum against lge", Nature, 1988, 333: 816 - 818.
J. Benveniste, E. Davenas, B. Duccot, B. Cornillet, B. Poitevin and J. Benveniste, "L'agitation de solutions hautement diluees n'in-duit pas d'activite biologique specifique", C. R. Acad, Sci., Paris, 1991, 312 (serie II): 461-466.
David Taylor Reilly et al., "Is Homoeopathy a Placebo Response? Controlled Trial of Homoeopathic Potency, with Pollen in Hayfever as Model. Glasgow Homeopathic Hospital- University Department of Bacteriology and Immunology, Western Infirmary, Glasgow and Department of Statistics, University of Glasgow". The Lancet, October 18, 1986, o. 881-885.
Proposals for Council Directives nos. COM (90) 72-SYN 251/252 of the Commission of the European Communities.   
« Τελευταία τροποποίηση: Δεκεμβρίου 14, 2011, 11:27:31 από Ορφέας »
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική
« Απάντηση #6 στις: Δεκεμβρίου 15, 2010, 15:52:09 »

    Ομοιοπαθητική - Θεραπευτικά και διαγνωστικά μέσα των ασθενειών και βιοεπιστήμη

    K.Τσιτινίδης / Ιατρός - Διευθυντής Αξονικού Τομογράφου 251 ΓΝΑ
    Ομοιοπαθητικός - Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής


    Η ανακάλυψη του αξονικού και του μαγνητικού τομογράφου (αντίστοιχα βραβεία Nobel ιατρικής 1979 και 2003), επέτρεψε για πρώτη φορά την απεικόνιση της ανατομίας του σώματος. Τα μαθηματικά έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο και στις δυο αυτές απεικονίσεις. Ο αξονικός τομογράφος στηρίζεται στη λύση ενός συγκεκριμένου μαθηματικού ηροβλήματος που λέγεται αντιστροφή του μετασχηματισμού Random και ο μαγνητικός τομογράφος στον μετασχηματισμό Fourier.

    Σήμερα με την χρήση του λειτουργικού μαγνητικού τομογράφου (FMRJ) του PET (τομογράφου εκπομπήε ποζιτρονίων) καθώς και την Μαγνητο-εγκεφαλογραφία, έχουμε προχωρήσει σε λειτουργικές απεικονίσεις. Στο παρελθόν το τρίπτυχο παρατήρηση - πείραμα - θεωρία αποτελούσε την βάση της Επιστήμης. Σήμερα υπάρχουν ορισμένες περιοχές της Επιστήμης που αυτό δεν συμβαίνει (π.χ. κβαντική φυσική).

    Σε αυτήν την καινούργια πραγματικότητα τα μαθηματικά, λόγω της αφηρημένης φύσηςς τους, παίζουν όλο και πιο σημαντικό ρόλο. Η κατανόηση του μηχανισμού δια μέσου του οποίου δημιουργείται μνήμη, σκέψη και συναισθήματα αλλά και το πλησίασμα της κατανόησης της συνείδησης αυτής καθεαυτής (πράγμα που εμπεριέχει όλα τα προηγούμενα και όχι μόνο) θα χρειαστεί όχι μόνο γραμμικές μηχανιστικές θεωρίες αλλά και ευέλικτα και χαοτικά μη γραμμικά μαθηματικά συστήματα. Οι πιο αρχαίες παρατηρήσεις της Αγιουρβεδικής ιατρικής, το φαινόμενο του Helleborism (Ιπποκρατική σχολή), η αρχή του Hahnemann και ο νόμος του Amold-Schulz (που σήμερα αποκαλείται hormesis) συνηγορούν και πορεύονται στην ίδια κατεύθυνση. Η δράση μιας ουσίας σε υψηλές δόσεις είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την δράση της ίδιας ουσίας σε πολύ χαμηλές δόσεις. Το παράδοξο αυτό φαινόμενο (effect-inversion principle) σήμερα αποδίδεται σε πάνω από 4.500 ουσίες.

    Το κεντρικό παράδειγμα της συμβατικής φαρμακολογίας που στηρίζεται στις αρχές της κατάληψης ενός υποδοχέα (αρχή της υψηλότερα μη τοξικής δόσης) έχει ατέλειες. Η συμβατική φαρμακολογία αγνοεί τελείως τους μη ευαίσθητους οργανισμούς στο φάρμακο, καθώς και αυτούς στους οποίους προκαλούνται μόνο παρενέργειες.

    Το γραμμικό μοντέλο φαρμάκου-υποδοχέα, έχει δείξει τα όρια του. Το γενετικό υπόβαθρο του ατόμου (ιδιοσυγκρασία) επηρεάζει ΚΥΡΙΑΡΧΑ το όλο αποτέλεσμα. Ετσι μελετώντας 100 από τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα συμβατικά φάρμακα, έχουμε αποτελεσματικότητα στο 40% των ασθενών, σε ένα 20% αποτελεσματικότητα με παρενέργειες, σε 30 % μόνο παρενέργειεε και σε ένα 10% καμία απάντηση!

    Όλα τα παραπάνω υποδεικνύουν ότι θα πρέπει να στραφεί η έρευνα πέρα από το υπάρχον μοντέλο στην αλληλεπίδραση αντιδραστικού-αμυντικού μηχανισμού και ξενοβιοτικού παράγοντα (φαρμάκου).

    Όσον αφορά τις πολύ χαμηλές δόσεις (extra molecular dilutions) o καθηγητής Andrea Dei θεωρεί ότι η μνήμη νερού είναι μάλλον αδύνατον να υπάρχει όπως περιγράφηκε (Benveniste) δίνοντας έμφαση στην αλλαγή της δομής του νερού που μεταβάλλεται δέκα δισεκατομμύρια φορές το δευτερόλεπτο (βιολογική δομική μνήμη).

    Ενώ η επιστημονική κοινότητα και ιδίως η ιατρική και βιοχημική συμβατική κοινότητα, νομίζει ότι μόνο η παρουσία σε ένα διάλυμα ικανής ποσότητας κάποιου παράγοντα μπορεί να έχει βιολογική δράση, η λάθος αυτή αντίληψη προέρχεται από την μη ενημέρωση τους, με την σύγχρονη έρευνα στο πεδίο της δομής των υλικών (μορφοπλαστική γεωμετρία).

    Η δομή μπορεί να μεταφερθεί με επίταξη χωρίς την ανάγκη ύπαρξης της αρχικής ουσίας (φάση control)!

    Η δομή του νερού επηρεάζεται από την δομή του υλικού που δονείται μαζί του (διαχωρισμός φάσης, εναλλαγές μαγνητικών πεδίων κρυσταλλογραφικές συσχετίσεις και ίσως νανοφυσσαλίδες παίρνουν μέρος στην μεταφορά αλλαγής της δομής που λέγεται επίταξη).

    Με άλλα λόγια είναι επιστημονικά πλέον αποδεδειγμένο ότι το απεσταγμένο νερό που έχει δονηθεί και διαλυθεί μια ουσία πολλές

    Φορές είναι κάτι τελείος διαφορετικό, από το απλό απεσταγμένο νερό που δεν του έχουμε "συμπεριφερθεί" με αυτόν τον τρόπο! Μένει να μελετηθεί περαιτέρω η "επίδραση" της νέας αυτής ενεργειακής δομής σε έναν βιολογικό οργανισμό (κλινικές μελέτες).

    Απώτερος στόχος κάθε επιστήμης είναι να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερα εμπειρικά στοιχεία με όσο το δυνατόν λιγότερες υποθέσεις και αξιώματα (ενοποίηση πεδίου - Albert Einstein). Πως λοιπόν και εμείς θα κατευθυνθούμε στην ενοποίηση του ιατρικού πεδίου (συμβατικού και εναλλακτικού - συμπληρωματικού);

    Η ικανότητα ενός ιατρού να "διαβάζει" το χρώμα και το ποιόν του αρρώστου (ιδιοσυγκρασία) είναι ανάλογη της οπτικής γεωμετρίας. Η ικανότητα του να διαβάζει τα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων είναι ανάλογα της ακριβούς ανάλυσης.

    Ως επί το πλείστον ένας καλός ιατρός κοιτάζει και τα δυο. Και τις εικόνες (μη γραμμικό σύστημα) και τους αριθμούς (γραμμικό ως επί το πλείστον σύστημα). Από μια άποψη όλα τα σημερινά μας στατιστικά συστήματα είναι εν μέρει ξεπερασμένα (π.χ. φασματική ανάδυση, λύσεις μέγιστης αποδέκτης πιθανότητας, θεωρία δειγμάτων στο σύνολο της, κλειστές κατανομές και κωδωνοειδείς καμπύλες, διπλό τυφλό πείραμα, κτλ).

    θα πρέπει να συμπεριλάβουμε στις μελέτες μας τα στοχαστικά ή τυχαία συστήματα. Στον πραγματικό κόσμο τα αίτια μιας νόσου είναι ασαφή. Η τεχνική ανάδυση θα πρέπει να συμπεριλάβει νέα μαθηματικά όπως π.χ. την μορφοκλασματική γεωμετρία (Fractal geometry). To ερώτημα, μπορώ να γνωρίζω περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο δεν έχει νόημα στα νέα αυτά πεδία των μαθηματικών. Το λίγο και το πολύ μοιάζουν ως npos την μορφή και την δομή τους!

    Το να διατυπώνουμε με καμάρι την αξιοπιστία των προβλέψεων μας, ιδίως στις χρόνιες παθήσεις, παρά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες είναι η αλαζονική εμμονή της εποχής μας.

    Μήπως τελικά η έρευνα στις βιολογικές επιστήμες θα πρέπει να μπει σε τελείως νέες βάσεις και με εντελώς καινούργιες και καινοτόμες ιδέες;

    Βιβλιογραφία

1.   Απαντήσεις στα μυστικά του εγκεφάλου (Συνέντευξη στην Καθημερινή Αθανασίου Φωκά, έδρα μη γραμμικής Μαθηματικής Επιστήμης Πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ).
2.   SIOMI Conference on Homeopathy - Florence April 2006. Prof Eduard Calabrese et Prof Andrea Dei (Εκτενής αναφορά από την συνάδελφο Αντωνοπούλου Τζουλιάνα στο ίδιο τεύχος).
3.   The structure of Liquid water - Novel insights from material research, Potential relevance to Homeopathy (Roy et al 2004).
4.   The structure of water - presentation at the Science of whole persons Healing Conference Washington D.C. ROY Tiller Sell 2004.
5.   Ο πίνακας του χάους -εκδόσειs Τραυλός - Benoit Mondelbrot 2006.
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική
« Απάντηση #7 στις: Δεκεμβρίου 15, 2010, 16:00:42 »

Πως δρα το ομοιοπαθητικό φάρμακο

ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΟΡΙΩΝ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ

    Στο διεθνούς φήμης επιστημονικό περιοδικό Chemistry in Britain δημοσιεύτηκε πρόσφατα μια ερευνητική εργασία που εξηγεί τη δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, από το οποίο άρθρο του Lionel Milgrom σας δίνουμε σήμερα ένα απόσπασμα, σε μετάφραση της ομοιοπαθητικού - παιδιάτρου Αθηνάς Ξανθάκου. Σημειώνουμε ότι την ίδια εξήγηση είχαν δώσει σε μια εντυπωσιακή ανακοίνωση στο Διεθνές Συνέδριο Ομοιοπαθητικής Ιατρικής το 1989 στην Αθήνα μια ομάδα Ελλήνων που αποτελούνταν από τον διευθυντή του Δημόκριτου Γ. Αναγνωστάτο, τον Αναπληρωτή Διευθυντή Παθολογικής Κλινικής ΕΣΥ Π. Γαρζώνη, τη γιατρό Α.Ταβουξόγλου και τον Γ. Βυθούλκα.
Πώς μπορεί ένα πάρα πολύ αραιωμένο φάρμακο να ασκεί κάποια επίδραση, πόσο μάλλον θεραπευτική; Πρόκειται για ένα από τα βασικά αξιώματα της Ομοιοπαθητικής, που δεν επιδέχεται λογική ερμηνεία. Όσο απίστευτο και να φαίνεται, η ιδέα αυτή έχει αρχίσει πρόσφατα να αποκτά επιστημονική βάση. Μία ομάδα επιστημόνων στην Κορέα ανακάλυψαν ότι όταν συγκεκριμένες ουσίες αραιώνονται στο νερό, τα μόρια συνενώνονται αντί να απομακρύνονται, όπως θα νόμιζε η κοινή λογική.

    Καθώς η αραίωση αυξάνει, τα συσσωματώματα μεγαλώνουν περισσότερο, ώστε να αλληλεπιδρούν με τους βιολογικούς ιστούς. Μερικοί βιοχημικοί θεωρούν ότι τα πολύ αραιωμένα φάρμακα που χρησιμοποιούνται από τους ομοιοπαθητικούς γιατρούς, μπορεί τελικά να είναι αποτελεσματικά.

    Οι Kure Geckeler και Shashadhat Samol στο Ινστιτούτο Επιστήμης και Τεχνολογίας Kwangju εξέτασαν μια νέα τάξη υδατοδιαλυτών φουλερενίων (αλλοτροπικές ενώσεις άνθρακα) συζευγμένων με κυκλο-δεξτρίνες. Αυτές έχουν μια ευρεία χαρακτηριστική κορυφή στο υπεριώδες φάσμα ακτινοβολίας γύρω στα 400 nm λόγω της συσσωμάτωσης των φουλερενίων στο νερό.

    Ενώ χρησιμοποιούσαν σκέδαση δέσμης φωτός Laser για να εξερευνήσουν το μέγεθος των συσσωματωμάτων αυτών, προέκυψε κάτι ενδιαφέρον: μετά από κάθε διαδοχική αραίωση, είδαν το μέγεθος των σωματιδίων του συσσωματώματος φουλερένια-κυκλοδεξτρίνη να αυξάνει σταθερά. Σε μια περίπτωση όπου το C60 συνοδευόταν με μια β-κυκλο-δεξτρίνη με ένα κοινό ζεύγος ηλεκτρονίων μέσω μιας γέφυρας ατόμου αζώτου, το μέσο μέγεθος του σωματιδίου αυξήθηκε από 0,55 στα 3,255 μιη, καθώς η συγκέντρωση του διαλύματος ελαττώθηκε από 0,216 στο 0,01 mM.

    Στο επόμενο στάδιο, οι δύο χημικοί προσπάθησαν να καθορίσουν εάν το φαινόμενο αυτό, το οποίο αντιβαίνει στην κοινή λογική, ήταν εξειδικευμένο στα υδατοδιαλυτά φουλερένια ή ήταν πιο γενικό. Παρατήρησαν την επίδραση της αραίωσης στο μέγεθος του μορίου μερικών άλλων υδατο-διαλυτών μιγμάτων, συμπεριλαμβανομένων της ίδιας της κυκλοδεξτρίνης, του μονοφωσφορικού άλατος νατρίου-γκουανοσίνης, DNA ακόμα και NaCI.

    Σαφέστατα, όλες αυτές οι ενώσεις συμπεριφέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο: σχημάτιζαν τα συσσωματώματα που αυξάνονταν σε μέγεθος με την αραίωση.

    Οι δύο χημικοί παρατήρησαν ότι αυτή η επίδραση δουλεύει μόνο στους πολικούς διαλύτες και για αυτό η ιστορία των διαλυμάτων είναι σημαντική. Όσο πιο αραιωμένο είναι το διάλυμα στην αρχή, τόσο πιο μεγάλα είναι τα συσσωματώματα μετά από κάθε αραίωση. Παραδόξως, αυτό συμφωνεί με την ομοιοπαθητική άποψη για τον τρόπο που τα φάρμακα γίνονται πιο δραστικά καθώς αυξάνει η αραίωση στους πολικούς διαλυτές σαν το νερό.

    Και μερικοί βιοχημικοί σκέφτονται ότι καθώς το μέγεθος των συσσωματωμάτων αυξάνει, αυτά μπορεί πιο εύκολα να αλληλεπιδρούν με τους βιολογικούς ιστούς. Αλλά πολλά ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι τόσο αραιωμένα που ούτε ένα μόριο αρχικής ουσίας παραμένει σε αυτά. Θα μπορούσαν, λοιπόν, να επιδράσουν επίσης στους ιστούς και έτσι να δουλέψουν ως φάρμακα;

    Σαφέστατα, το νερό κρύβει ακόμα πολλές εκπλήξεις. Πρέπει ίσως να γίνουν πολλά πειράματα ακόμα πριν να γίνει αποδεκτή η ιδέα ότι αυτό που φαινομενικά «δεν υπάρχει» μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.

    Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου κοντά.

    Ο Lionel Milgrom είναι διακεκριμένος χημικός και ανεξάρτητος δημοσιογράφος. Μπορεί κανείς να επικοινωνήσει μαζί του στο drillsm a.milgrom@lineone.net.

    Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 27
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική
« Απάντηση #8 στις: Δεκεμβρίου 15, 2010, 16:14:51 »

    Oμοιοπαθητική: Mια σύντομη ενημέρωση για τις δυνατότητες και τις προοπτικές της.

    Σίγουρα ο 21ος αιώνας θα είναι αυτός που ο δυτικός κόσμος θα στρέφεται όλο και περισσότερο προς ήπιες μορφές θεραπείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα συμβατικής ιατρικής της Αμερικής, το Beth Israel Medical Centre, στην Νέα Υόρκη, έκανε μια παναμερικανική έρευνα με την οποία διαπίστωσε ότι οι ασθενείς που είχαν απευθυνθεί προς ήπιες μορφές θεραπείας το 1998, ήσαν σχεδόν διπλάσιοι από αυτούς που είχαν επισκεφθεί γιατρούς συμβατικής ιατρικής! H έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Ιατρικού συλλόγου της Αμερικής και προκάλεσε εντύπωση.

    Αλλά δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί που άρχισαν να ενδιαφέρονται για την ομοιοπαθητική. Η θεραπευτική αυτή κατακτά ταχύτατα τους λαούς αλλά και την προτίμηση των γιατρών σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήδη είναι αναγνωρισμένη εξειδίκευση στην Ρωσία, την Ουκρανία και τις περισσότερες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Διδάσκεται πλέον σε ιατρικές σχολές της Ευρώπης και συγχρόνως αποτελεί μεγάλο τμήμα της ιατρικής εκπαίδευσης σε χώρες της Ασίας, όπως οι Ινδίες και το Πακιστάν. Στις χώρες της Νότιας Αμερικής είναι ευρέως διαδεδομένη και εφαρμόζεται από δεκάδες χιλιάδες γιατρών. Αυτά όλα τα γεγονότα προοιωνίζουν ότι η ομοιοπαθητική, μαζί με τις άλλες μορφές εναλλακτικής ιατρικής, θα παίξει σημαντικό ρόλο στον «ιατρικό χάρτη» του αιώνα που μόλις ανέτειλε.

    1. Mια σύντομη ανασκόπηση της ιστορικής και θεωρητικής της βάσης

    Tην Oμοιοπαθητική θεμελίωσε ο Γερμανός γιατρός Σαμουήλ Xριστιανός Φ. Xάνεμαν (Samuel Christian Fr. Hahnemann), Mαισεν Γερμανίας , 1755 - Παρίσι ,1843. O όρος προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις "όμοιος" και "πάθος". H ουσιωδέστερη διαφορά μεταξύ των δυο προσεγγίσεων είναι ότι : η μεν συμβατική ιατρική θεωρεί ότι πρέπει να καταπολεμήσει τον νοσογόνο παράγοντα, που τον θεωρεί σαν την κύρια αιτία των ασθενειών ενώ η ομοιοπαθητική θεωρεί ότι πρέπει να ενισχύσει την άμυνα του οργανισμού ώστε να μπορέσει να καταπολεμήσει τη διαταραχή . Tο όλο σύστημα βασίζεται κυρίως πάνω στην αρχή ότι η θεραπεία μιας νόσου επιτυγχάνεται με φαρμακευτικές ουσίες που έχουν την δυνατότητα να παράγουν, σε ένα υγιές άτομο, παρόμοια συμπτώματα, ένα "όμοιο πάθος", με εκείνα της νόσου που πρόκειται να θεραπεύσουν. Ένα παράδειγμα είναι η δακτυλίτις (Digitalis) που ενώ στην συμβατική ιατρική χρησιμοποιείται στο να καταστείλει επεισόδια παροξυσμικής υπερκοιλιακής ταχυκαρδίας, στην ομοιοπαθητική, λόγω ακριβώς αυτής της δράσεως της, θα χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά σε περιπτώσεις βραδυκαρδίας, με σφυγμό πολύ αδύνατο, και τάση λιποθυμική, ανώμαλη αναπνοή, γενική εξάντληση, ανορεξία, τάση για έμετο, και εμετό που δεν ανακουφίζει την ναυτία, ευαισθησία στο επιγάστριο, κρύο δέρμα κτλ. Aυτή μπορεί να είναι μια συμπτωματολογία που να ταιριάζει όχι μόνο σε μια καρδιακή πάθηση αλλά και σε μια χρόνια διαταραχή του ήπατος ή σε μια λοιμώδη ηπατίτιδα ή σε μια ασθματική κρίση κτλ.

    Mια άλλη μεγάλη διαφορά είναι βέβαια η δοσολογία. Στην ομοιοπαθητική δίδονται πράγματι απειροελάχιστες δόσεις, οπότε το αποτέλεσμα είναι ακριβώς αντίθετο από αυτό που έχει η χημική της δράση. Mε άλλα λόγια, εάν η ομοιοπαθητική χρησιμοποιούσε τα χημικά φάρμακα της συμβατικής ιατρικής θα τα χορηγούσε με βάση τις παρενέργειές τους! H θεραπευτική αυτή αρχή διατυπώθηκε από τον Xάνεμαν με τον λατινικό όρο "similia similibus curentur." Tα όμοια θεραπεύονται με τα όμοια . H ιδέα είχε αναφερθεί αρχικά από τον Iπποκράτη αλλά και από μεταγενέστερους. H λογική στην οποία βασίζεται η ομοιοπαθητική είναι η ακόλουθη: Kάθε σύμπτωμα που αναπτύσσει ο οργανισμός είναι η έκφραση της άμυνας του και η προσπάθεια του να καταστείλει την διαταραχή. H συνολική συμπτωματολογία επομένως δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνολική άμυνα που αντιπαρατάσσει ο οργανισμός. Εάν επομένως του χορηγήσουμε κάποιο φάρμακο που μπορεί να αναπτύσσει παρόμοια συμπτώματα, στην ουσία του ενισχύουμε αυτή του την προσπάθεια για άμυνα. Για να διαπιστωθούν οι θεραπευτικές ιδιότητες των φαρμακευτικών ουσιών, ο Xάνεμαν υπέδειξε την "δοκιμασία" (proving) των φαρμάκων πάνω σε υγιή άτομα και των δύο φύλων, σε αυξανόμενες δόσεις, αλλά όχι πέραν των υποτοξικών επιπέδων. Έλαβε υπ’ όψη του βέβαια και τα συμπτώματα από την τοξικολογία των ουσιών που ήταν μέχρι τότε καταγεγραμμένα. Oι εκδηλώσεις της δράσεως των φαρμακευτικών ουσιών, που παρήχθησαν με τον τρόπο αυτό στους υγιείς οργανισμούς, καταγράφηκαν με λεπτομερή ακρίβεια και αποτέλεσαν ένα πολύτομο σύγγραμμα της ομοιοπαθητικής φαρμακολογίας που την ονομάζουμε "Materia Medica".

    2. Oι βασικές θεωρίες του Xάνεμαν

    Ξεκινώντας από τον νόμο των ομοίων και τις "αποδείξεις" των φαρμακευτικών ουσιών πάνω σε υγιείς οργανισμούς , ο Xάνεμαν προχώρησε και ανέπτυξε ένα ολόκληρο ιατρικό σύστημα. Mερικά από τα ουσιώδη σημεία της ομοιοπαθητικής , που συμπληρώνουν το "νόμο των ομοίων" είναι:
α. Δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά "ασθενείς" και επομένως η θεραπευτική αγωγή θα πρέπει να αποσκοπεί στην ίαση του οργανισμού στο σύνολο του και όχι μόνο της τοπικής νόσου.
β. Το φάρμακο που ενδείκνυται πρέπει να ταιριάζει όχι μόνο με τη συμπτωματολογία της νόσου αλλά και με όλα τα γενικά συμπτώματα του ασθενούς, συμπεριλαμβανομένων των ψυχικών και νοητικών συμπτωμάτων. Σε μια περίπτωση γαστρίτιδας, λόγου χάρη, συνυπολογίζεται το είδος του άγχους, η βιασύνη ή η αδυναμία συγκεντρώσεως ή η ευερεθιστότητα του χαρακτήρα του κτλ., για να δοθεί το κατάλληλο φάρμακο.
γ. Η αναγκαία ποσότητα φαρμάκου για να επιτευχθεί μια θεραπεία κάτω από αυτές τις αρχές είναι η ελάχιστη δυνατή, απειροελάχιστη.
δ. Τα συμπτώματα της νόσου, κατά την αρχή της θεραπείας, εμφανίζουν μια αύξηση της εντάσεώς τους (θεραπευτική επιδείνωση) και στη συνέχεια απέρχονται με την αντίστροφη φορά της εμφάνισής τους.

    Oι ομοιοπαθητικοί ισχυρίζονται ότι η πραγματική αιτία της ασθένειας, δεν είναι η προσβολή του οργανισμού από έναν νοσογόνο παράγοντα, αλλά μάλλον η εγγενής αδυναμία του αμυντικού του μηχανισμού να τον αντιμετωπίσει και να τον εξουδετερώσει. Έτσι ενισχύουν την άμυνα του οργανισμού και αφήνουν τον οργανισμό να χειρισθεί το νοσογόνο παράγοντα. Eνισχύοντας τον αμυντικό μηχανισμό, οι ομοιοπαθητικοί διαπιστώνουν ότι συμβάλλουν περισσότερο και καλύτερα στην αποκατάσταση της υγείας. Πολλοί γιατροί πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονται από τους ομοιοπαθητικούς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά placebο effect . Oι ομοιοπαθητικοί όμως έχουν τα καλύτερά τους αποτελέσματα σε μωρά, σε μικρά παιδιά και σε ζώα. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η αυθυποβολή είναι μάλλον δύσκολη, αν όχι αδύνατη. ’λλωστε πολλά διπλά τυφλά πειράματα έδειξαν μέχρι τώρα αποτελέσματα πολύ καλύτερα του placebo. Oι πολέμιοι της ομοιοπαθητικής υποστηρίζουν ότι το σύστημα είναι απαρχαιωμένο και δεν έχει θέση στην μοντέρνα φαρέτρα της ιατρικής. Eμείς υποστηρίζουμε ότι τα σταθερά θεραπευτικά αποτελέσματα που έχει η θεραπευτική αυτή εδώ και δυο αιώνες αποτελούν ένδειξη της εγκυρότητας μάλλον παρά της παρακμής του συστήματος. Oι αντίπαλοι υποστηρίζουν ότι κι αν ακόμα υποθέσουμε πως η ομοιοπαθητική έχει κάποια αποτελέσματα, δεν υπάρχουν αρκετά διπλά τυφλά πειράματα, που να δείχνουν το μέγεθος και το είδος της αποτελεσματικότητάς της. Tέτοιες εργασίες υπάρχουν, και μερικές από αυτές αναφέρονται στην βιβλιογραφία, δεν είναι όμως πολλές εκατοντάδες λόγω της ειδικής δυσκολίας που παρουσιάζει η ομοιοπαθητική σε τέτοια πειράματα, αφού είναι απαραίτητο να δίδεται σε κάθε άρρωστο ένα ξεχωριστό φάρμακο, πράγμα που είναι δυσεφάρμοστο στις διαδικασίες ενός διπλού τυφλού πειράματος .

    3. Είναι απαραίτητες και οι δυο θεραπευτικές προσεγγίσεις;

    Aσφαλώς και είναι. Εδώ πρέπει να πω ότι έχει δημιουργηθεί μια παρεξήγηση σε σχέση με τα θεραπευτικά όρια της κάθε μιας. Aυτό έχει συμβεί για πολλούς λόγους, κυρίως όμως εξαιτίας της προσπάθειας των ομοιοπαθητικών να περάσoυν το μήνυμα μιας νέας προσέγγισης, γι’αυτό το λόγο τα θεραπευτικά αποτελέσματα μεγαλοποιούνται από τους ομοιοπαθητικούς, ώστε να εντυπωσιάσουν. Αλλά και για έναν άλλο λόγο που τον θεωρώ πολύ σοβαρότερο. Έτσι που το νέο τοπίο είναι θολό, πολλοί το εκμεταλλεύονται προς ίδιο όφελος, υποσχόμενοι ότι θεραπεύουν τα πάντα, όπως τον καρκίνο, την σχιζοφρένεια, το AIDS, την παχυσαρκία ή το κάπνισμα. Όλες αυτές οι διακηρύξεις γίνονται είτε δημόσια είτε στα ιδιωτικά ιατρεία, προκειμένου να προσελκύσουν μεγαλύτερη πελατεία. Mε αυτά τα γεγονότα η ομοιοπαθητική γενικότερα παρουσιάστηκε σαν αναξιόπιστη και τελικά προέκυψε ένας ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ των δυο προσεγγίσεων, έτσι ώστε και οι δυο αντίπαλοι να προστρέχουν σε ακραία επιχειρήματα. Oι μεν ότι θεραπεύει τα πάντα οι δε άλλοι ότι η ομοιοπαθητική δεν θεραπεύει τίποτα. H αλήθεια είναι κάπου στην μέση φυσικά. Tα χημικά φάρμακα, παρά το γεγονός ότι έχουν σοβαρές παρενέργειες και η υπερκατανάλωσή τους μπορεί να οδηγήσει τον οργανισμό σε εκφυλισμό, χρειάζονται, και πολλές φορές είναι απαραίτητα για τα τελικά στάδια των χρόνιων ασθενειών, όπως στις βαριές επιληψίες, στις βαριές ψυχώσεις, στις βαριές καρδιοπάθειες, στις βαριές ασθματικές καταστάσεις και γενικά στα τελικά στάδια των χρονίων παθήσεων, όπου χρειάζεται να υπάρξει μια πρόσκαιρη αλλά απαραίτητη ανακούφιση από τον πόνο ή το υποφέρειν, εφόσον η πιθανότητα θεραπείας έχει αποκλεισθεί.

    4. Ποιες είναι οι πραγματικές προοπτικές;

    Tο ερώτημα είναι: υπάρχει τρόπος να προλάβουμε αυτά τα τελικά στάδια; Υπάρχει θεραπευτική που να επαναφέρει τον οργανισμό σε ισορροπία, όσο είναι ακόμα καιρός, ώστε να αποτραπεί, τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, η εκφύλισή του; H απάντηση είναι ότι η κλασική ομοιοπαθητική, η σωστή ομοιοπαθητική, μπορεί να έχει αυτό το αποτέλεσμα. H μεγάλη παρανόηση που έχει γίνει μέχρι σήμερα οφείλεται στο γεγονός ότι οι δυο πλευρές δεν έχουν έλθει σε μια πραγματική και ουσιαστική επικοινωνία. Εάν είχαν έλθει, θα είχαν ανακαλύψει ότι η μια θεραπευτική δεν μπαίνει στα «χωράφια» της άλλης εκ των πραγμάτων και επομένως οι δυο αυτές προσεγγίσεις είναι στην πραγματικότητα συμπληρωματικές και όχι ανταγωνιστικές.

    H ομοιοπαθητική παρεμβαίνει εκεί που η συμβατική ιατρική δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα, στις αρχές της ασθένειας, όπου η διαταραχή έχει ακόμα κυρίως λειτουργικό χαρακτήρα, και όταν επεμβαίνει με το σωστό ομοιοπαθητικό φάρμακο, σταματά την περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξη της νόσου. H συμβατική ιατρική με τα χημικά φάρμακα που διαθέτει, μπορεί να καταστείλει τους πόνους ή το υποφέρειν στα τελικά στάδια, χωρίς όμως να μπορεί να σταματήσει την εκφυλιστική πορεία της νόσου. Eπομένως μπορούμε να πούμε ότι η ομοιοπαθητική έχει το χαρακτήρα περισσότερο μιας προληπτικής ιατρικής.

    5. Ποιες είναι οι ασθένειες που η ομοιοπαθητική βρίσκει τις πιο αποτελεσματικές εφαρμογές της

    Eδώ θα πρέπει να πούμε ότι δεν έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο και οι γιατροί, που την εφαρμόζουν, δεν είναι και οι ίδιοι βέβαιοι για τις δυνατότητές της. Έτσι πολλές φορές υπερεκτιμούν την ικανότητά τους να θεραπεύσουν και άλλες φορές καταφεύγουν σε χημικά φάρμακα, εκεί που θα μπορούσαν να δώσουν λύση με την ομοιοπαθητική, εάν είχαν τις σωστές γνώσεις. Tο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάρουν οι γιατροί μια ολοκληρωμένη και σωστή γνώση. Mια τέτοια εκπαίδευση απαιτεί πολύχρονη προσπάθεια εκ μέρους του γιατρού, σχεδόν ισότιμη και ισόχρονη με αυτήν που έκανε τα έξι πρώτα χρόνια της βασικής του εκπαίδευσης. Eάν μάλιστα ένας γιατρός ξεκινήσει την εκπαίδευση του στην ομοιοπαθητική, μετά δέκα χρόνια που απαιτούνται για να πάρει και μια ειδικότητα, τότε έχει κουραστεί ήδη πολύ για να μπορέσει να αφομοιώσει μια καινούρια γνώση με νέα δεδομένα. Aυτός είναι ο λόγος που οι καλύτεροι ομοιοπαθητικοί υπήρξαν πάντα αυτοί που αφιέρωσαν τον χρόνο τους στην εκμάθηση της ομοιοπαθητικής αμέσως μετά τις βασικές τους σπουδές και δεν ασχολήθηκαν με άλλη ειδικότητα. Εάν τώρα υποθέσουμε ότι έχει γίνει σωστά η εκπαίδευση, αυτοί οι γιατροί μπορούν να αντιμετωπίσουν τις παρακάτω ασθένειες που συναντώνται συχνότερα στην καθημερινή πράξη.

    Xρόνιες κεφαλαλγίες, ημικρανίες, ιλίγγους, petit Mal, ιγμορίτις και μετωπιαία κολπίτις, αλλεργική ρινίτις, βρογχικό και αλλεργικό άσθμα, γαστρίτις, γαστρεντερικές διαταραχές, ηπατίτιδες, ηπατικές βλάβες, λιπώδης εκφύλισις του ήπατος, λιπώδης διήθησις του ήπατος, χολοκυστίτιδες, έλκος δωδεκαδάκτυλου, ευερέθιστο κόλο, σπαστική και ελκώδης κολίτις, χρόνιες επιπεφυκίτιδες, ωτίτιδες, νεανική ακμή, ατοπική δερματίτις , νευροδερματίτις, νευραλγία τριδύμου, μεσοπλεύριος νευραλγία, έρπη ζωστήρα, αυχενικό σύνδρομο, οσφυαλγίες, οσφυοισχυαλγίες, μυαλγίες, κακώσεις μυϊκών ινών και τενόντων από ατυχήματα, γυναικολογικές παθήσεις, μαστίτιδες, ενδομητρίωση, στειρότητα, προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο, κυστίτιδες, ακράτεια ούρων, προστατίτιδες, ανωμαλίες σπέρματος, αγχώδεις και φοβικές νευρώσεις, αναιμίες (όχι μεσογειακή ), ADD, κτλ O κατάλογος είναι πραγματικά μεγάλος και δεν μπορεί να αναφερθεί με λεπτομέρειες δεδομένου ότι μια πάθηση από αυτές που αναφέρονται μπορεί να είναι μια μόνο έκφανση μιας βαθύτερης παθολογίας.

    O τύπος των παθήσεων που αναφέρονται πιο κάτω έχουν δυνατότητα θεραπείας τους μόνο εάν ξεκινήσει αγωγή στην πολύ αρχική τους φάση.

    Σκλήρυνση κατά πλάκας, grand Mal, οξέα ψυχωτικά επεισόδια, ψωρίαση, νόσοι του κολλαγόνου, σακχαρώδης διαβήτης, ενδαρτηρίτιδες, Πάρκινσον, καλοήθης μυαλγική εγκεφαλομυελίτις ή σύνδρομο χρόνιας κοπώσεως. Όλες αυτές οι πάρα πάνω κατηγορίες ασθενειών για να υποστραφούν σε ένα ποσοστό που μπορεί να φτάνει μέχρι και το 60%, απαιτούν έναν πολύ έμπειρο και καλά καταρτισμένο ομοιοπαθητικό γιατρό.

    6. Ποιες είναι οι δυνατότητες της ομοιοπαθητικής σχετικά με παθήσεις σε πολύ προχωρημένο παθολογικό στάδιο

    Eίναι αλήθεια ότι σε κάποιες, πολύ λίγες, περιπτώσεις με προχωρημένη παθολογία, όπως ο καρκίνος, οι καρδιοπάθειες, νευρομυϊκές παθήσεις, παραπληγίες, σπαστικά και αυτιστικά παιδιά, κληρονομικές ή μακροχρόνιες βαριές επιληψίες, σχιζοφρένεια κτλ., η ομοιοπαθητική έχει δείξει μια κάποια θετική δράση, ποτέ όμως πλήρη ίαση. Αυτά τα λιγοστά περιστατικά έκαναν ορισμένους υπερενθουσιώδεις αλλά ημιμαθείς ομοιοπαθητικούς γιατρούς να πιστεύουν ή να υποστηρίζουν ότι η ομοιοπαθητική μπορεί να παρέμβει και να θεραπεύσει τέτοιες παθήσεις. Aυτές οι λιγοστές περιπτώσεις που πιθανόν να αντέδρασαν καλά σε μακροχρόνια ομοιοπαθητική αγωγή εμπίπτουν σε μια κατηγορία για την οποία ο γνώστης ομοιοπαθητικός έχει συγκεκριμένες παράμετρους που την καθορίζουν και δεν πέφτει στην παγίδα να υπόσχεται θεραπείες εκεί που δεν υπάρχει δυνατότητα. H γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε να καταρτισθεί ένας πλήρης 'επίσημος' κατάλογος ασθενειών (με λεπτομερείς οδηγίες) στoν οποίο θα αναφέρονταν και οι γιατροί που θα ήθελαν να παραπέμψουν ασθενείς τους στην ομοιοπαθητική. Tο σημαντικό είναι οι ασθενείς να προστρέξουν στον ομοιοπαθητικό γιατρό στις αρχές της πάθησής τους, τότε που η ομοιοπαθητική έχει να επιδείξει τα καλύτερα της αποτελέσματα, αλλά ακόμα σημαντικότερο θα είναι να επιλέξουν τον σωστό και τον καταρτισμένο ομοιοπαθητικό γιατρό.

    Eδώ είναι που χρειάζεται η παρέμβαση του κράτους και η θεσμοθέτηση. H ομοιοπαθητική δυστυχώς δεν είναι τυφλοσούρτης, κάθε νέα περίπτωση είναι πραγματικά μια πρόκληση για τον γιατρό. Είναι πολύ δύσκολο να γίνει τυφλοσούρτης, αφού ο κάθε οργανισμός παρουσιάζει τις δικές του ιδιομορφίες και χρειάζεται το 'δικό του ιδιοσυγκρασιακό' φάρμακο, παρά το γεγονός ότι υποφέρει από την ίδια κλινική εικόνα. Aυτό το γεγονός, ότι ο γιατρός θα πρέπει να μελετήσει ξεχωριστά την κάθε περίπτωση, κάνει την ομοιοπαθητική δύσκολη στην εκμάθηση και την εφαρμογή της και γι’ αυτό υπάρχουν ομοιοπαθητικοί που έχουν διαβάσει αρκετά και είναι καλοί, άλλοι που είναι μέτριοι και μερικοί που είναι πολύ λίγο ή καθόλου καταρτισμένοι. Aυτό συμβαίνει διότι, όπως αναφέραμε, το τοπίο είναι θολό και ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει καλύτερο.

    Eάν οι ταγοί της ιατρικής καταλάβουν πραγματικά την δυνατότητα αυτής της άλλης προσέγγισης, που έχει αποτελέσματα χωρίς να έχει παρενέργειες, και αυτή η προσέγγιση μπορέσει να διδαχθεί σωστά μέσα στις ιατρικές σχολές, σαν μάθημα επιλογής, τότε σίγουρα θα μπορούμε να μιλάμε για μια πολύ πιο ολοκληρωμένη θεραπευτική προσέγγιση.

    7. Ποια είναι η σημερινή διάδοση της ομοιοπαθητικής στον κόσμο.

    Eίναι χαρακτηριστικό ότι το Συμβούλιο της Eυρώπης σε ψήφισμα του (Doc, 8435 11/6/1999) καλεί τα κράτη μέλη του καθώς και τους ιατρικούς συλλόγους «να συνεχίσουν να ενισχύουν την επίσημη αναγνώριση κλάδων της μη συμβατικής καθώς και να ενθαρρύνουν την εισαγωγή τους σε νοσοκομεία». H Oμοιοπαθητική διδάσκεται ήδη σε πολλά Πανεπιστήμια της Eυρώπης και της Aμερικής, ιδιαίτερα στη Γαλλία και την Iσπανία. Στην Γερμανία είναι το Γερμανικό Iατρικό Συμβούλιο που δίνει τον τίτλο αναγνώρισης του Oμοιοπαθητικού γιατρού. Στην Aγγλία υπάρχουν 5 νοσοκομεία που προσφέρουν ομοιοπαθητική, μέσω του Eθνικού Συστήματος Yγείας και οι ομοιοπαθητικοί γιατροί αναγνωρίζονται, εάν περάσουν τις εξετάσεις της Homeopathic Medical Faculty στο Royal London Homeopathic Hospital. Στην Eλλάδα, η Διεθνής Aκαδημία Κλασικής Oμοιοπαθητικής στην Aλόννησο, εκπαιδεύει Ελληνες και ξένους γιατρούς από 22 χώρες σε αυτή την ειδικότητα και συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Στη Ρωσία, την Oυκρανία, τη Γεωργία, την Oυγγαρία είναι αναγνωρισμένη ως εξειδίκευση. Στην Γερμανία, την Eλβετία, την Oλλανδία, το Bέλγιο, τα ομοιοπαθητικά φάρμακα καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία. Tο Ευρωπαϊκό Kοινοβούλιο με ψήφισμά του στις 29/5/1997 ζήτησε από την Ευρωπαϊκή επιτροπή «να εγκαινιάσει διαδικασία αναγνώρισης των διαφόρων κλάδων της μη συμβατικής ιατρικής».

    ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Γεώργιος ΒΥΘΟΥΛΚΑΣ, Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής, Διεθνής Ακαδημία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 2005.
2. Γεώργιος ΒΥΘΟΥΛΚΑΣ, Ομοιοπαθητική, η Ιατρική για τη νέα χιλιετία, Γρηγ. Παρισιάνος, Αθήνα, 2001.
3. Samuel HAHNEMANN, Όργανον της Θεραπευτικής Tέχνης, Aρχιπέλαγος, Aθήνα, 2000.
4. Ιπποκράτης, Περί τόπων των κατ’ άνθρωπον, (αναφέρει το νoμο των ομοίων ως εξής: 'δια τα όμοια νούσος γίνεται και δια τα όμοια προσφερόμενα εκ νοσευόντων υγιαίνονται, δια του εμέειν έμετος παύεται.').
5. HARRISON, Eσωτερική Παθολογία, Γρηγ. Παρισιάνος, 8η έκδ., 1982, τόμος Β, σελ.1460 'Δηλητηρίαση με δακυλίτιδα'.

    Γ. Βυθούλκας
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Rose

  • Administrator
  • *****
  • Μηνύματα: 6.609
  • Karma: 7
  • Στο όνομα της Μητέρας Φύσης!
    • Προφίλ
    • E-mail
Απ: Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική
« Απάντηση #9 στις: Δεκεμβρίου 14, 2011, 04:12:34 »
http://homeopathyingreece.gr/main/content/view/13/34/lang,el/

Τι πρέπει να γνωρίζετε για την Ομοιοπαθητική

Τι είναι η Ομοιοπαθητική; 

Η Ομοιοπαθητική μια είναι θεραπευτική μέθοδος που ασκείται με φάρμακα τα οποία είναι φυσικές ουσίες του περιβάλλοντος. Αναπτύχθηκε από τον Σαμουήλ Χάνεμαν, Γερμανό καθηγητή της Ιατρικής στο τέλος του 18ου αιώνα και ασκείται με μεγάλη επιτυχία μέχρι σήμερα. Η Ομοιοπαθητική ενισχύει τους μηχανισμούς ανάρρωσης που λειτουργούν σε κάθε οργανισμό αλλά που ως τότε ήταν ανεπαρκείς, με αποτέλεσμα η ασθένεια να παρατείνεται. Η Ομοιοπαθητική ισχυροποιεί αυτούς τους μηχανισμούς, τους κάνει επαρκείς πλέον και ικανούς να σταματήσουν την παράταση της ασθένειας και να επιφέρουν την ίαση.

Γιατί ονομάζεται "Ομοιοπαθητική";
 
Ονομάζεται Ομοιοπαθητική επειδή τα ομοιοπαθητικά φάρμακα όταν χορηγηθούν σε υγιείς οργανισμούς και σε μεγάλες δόσεις μπορεί να προκαλέσουν συμπτώματα παρόμοια με αυτά που θεραπεύουν όταν χορηγούνται σε ασθενείς. 

Τι σημαίνει ότι η Ομοιοπαθητική είναι "Ολιστική ιατρική"; 

Ολιστική είναι κάθε μέθοδος θεραπείας που κάνει ολόκληρο το συγκεκριμένο οργανισμό πιο υγιή, ψυχικά και σωματικά. (Συγκεκριμένα, όταν κάποιος ασθενής που έχει 3-4 παθήσεις και συμπτώματα ανεξάρτητα μεταξύ τους πηγαίνει στον ομοιοπαθητικό ιατρό, δεν θα λάβει ένα ξεχωριστό φάρμακο για κάθε πάθηση ή σύμπτωμα (όπως γίνεται συνήθως στην κλασσική ιατρική) αλλά θα επιλέξει ένα μόνο φάρμακο, το οποίο προορίζεται να ανακουφίσει το σύνολο των συμπτωμάτων και των παθήσεων από τις οποίες πάσχει. ) 
Έχει πλεονεκτήματα η Ομοιοπαθητική μέθοδος θεραπείας; 

Σαφώς, γιατί:

Προσφέρει μονιμότερα αποτελέσματα από τις συνήθεις θεραπευτικές μεθόδους, ιδίως όσον αφορά στις χρόνιες παθήσεις. Για παράδειγμα, εάν κάποιος πάσχει από πονοκεφάλους ή αλλεργίες, προκειμένου να είναι ελεύθερος συμπτωμάτων οφείλει να λαμβάνει συνεχώς κάποια από τα σκευάσματα της κλασσικής ιατρικής, ενώ με την ομοιοπαθητική το θεραπευτικό αποτέλεσμα διατηρείται και μετά το τέλος της θεραπείας.
Αντιμετωπίζοντας τον ασθενή ως σύνολο, προσφέρει θεραπεία για το σύνολο των παθήσεών του χωρίς να αρκείται στη μεμονωμένη αντιμετώπιση ορισμένων συμπτωμάτων μέσω πολλών φαρμάκων.
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα, λόγω του τρόπου παρασκευής τους είναι εντελώς ατοξικά για τον οργανισμό. Γι αυτό και η χρήση τους κατά την ομοιοπαθητική θεραπεία είναι απαλλαγμένη από τους κινδύνους αλλεργίας ή τοξικότητας του φαρμάκου πχ στην ηπατική ή νεφρική λειτουργία, κίνδυνοι που άλλοτε σε άλλο βαθμό, βαρύνουν τη χρήση των φαρμάκων της κλασσικής ιατρικής
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα έχουν πολύ χαμηλό κόστος
Η αποτελεσματικότητα σε παθήσεις όπου η κλασσική ιατρική δεν διαθέτει τρόπο αντιμετώπισης. Η ολιστική αντιμετώπιση κάθε ασθενούς επιτρέπει τη θεραπεία νόσων όπου μέχρι στιγμής η κλασσική ιατρική δεν διαθέτει κάποιο αποτελεσματικό φάρμακο. Παραδείγματα αποτελούν η προδιάθεση για υποτροπιάζουσες λοιμώξεις, πολλές ιογενείς λοιμώξεις για τις οποίες δεν υπάρχει θεραπεία, καθώς και πιο σύνθετα προβλήματα.
Είναι ασφαλής Η ομοιοπαθητική μπορεί να χρησιμοποιηθεί ασφαλώς και στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού (βρέφη, υπερήλικες και εγκύους) χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.

Ποιά είναι τα μειονεκτήματα της ομοιοπαθητικής; 

Η δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων κάποιες φορές χρειάζεται περισσότερο χρόνο από τα φάρμακα της κλασσικής ιατρικής για τις ίδιες παθήσεις, κάτι που πολλές φορές είναι δυσσάρεστο στον ασθενή.
Ο μεγάλος αριθμός των ομοιοπαθητικών φαρμάκων δυσχεραίνει το φαρμακοποιό στην προμήθεια και την αποθήκευσή τους.

Η δυνατότητα θεραπείας κάθε ανθρώπου ποικίλλει ανάλογα με την πάθηση, τα φάρμακα που αυτός λαμβάνει, τη γενικότερη κατάσταση του οργανισμού του, καθώς και την ικανότητα του θεραπευτή. Όπως και στην κλασσική ιατρική και γενικά σε όλες τις μεθόδους θεραπείας, καμία περίπτωση δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι η ομοιοπαθητική θεραπεύει το 100% των ασθενών που προσφεύγουν στον ομοιοπαθητικό ιατρό.

  Για να αρχίσω ομοιοπαθητική πρέπει να κόψω τα φάρμακα που παίρνω ήδη; 

Η διακοπή της ήδη υπάρχουσας φαρμακευτικής αγωγής σε καμία περίπτωση δε συνιστάται αδιακρίτως. Η ομοιοπαθητική θεραπεία και μπορεί, και σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται να συνδυασθεί με την ήδη υπάρχουσα φαρμακευτική αγωγή που τυχόν να λαμβάνει κάποιος ασθενής. Η διακοπή των φαρμάκων της κλασσικής ιατρικής μπορεί να γίνει μόνο στην περίπτωση όπου, με τη βελτίωση του επιπέδου υγείας του αρρώστου, αυτά δεν θα είναι αναγκαία. 

Θέλω να κάνω ομοιοπαθητική, αλλά για την πάθησή μου με παρακολουθεί άλλος γιατρός. Πρέπει να τον ενημερώσω; 

Στα πλαίσια μιας επιτυχημένης ομοιοπαθητικής θεραπείας, ο οργανισμός υφίσταται θεραπευτικές αλλαγές που συνήθως μεταβάλλουν την έκταση και την ένταση των διαφόρων παθήσεων. Είναι σύνηθες φαινόμενο να χρειάζεται αναπροσαρμογή της θεραπείας της κλασσικής στις περιπτώσεις αυτές (πχ δόση αντιδιαβητικών δισκίων ή ινσουλίνης), η οποία οφείλει να γίνεται από το γιατρό που συνταγογράφησε την αγωγή και παρακολουθεί τον άρρωστο. Με την ενημέρωση του γιατρού σας, όπως και στην περίπτωση που χρειαστεί, με τη συνεργασία του με τον ομοιοπαθητικό, επιτυγχάνονται τα καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα. 

Δηλαδή, η Ομοιοπαθητική δεν έχει καμία παρενέργεια ή κίνδυνο;

Όπως συμβαίνει με όλες τις μορφές ιατρικής, η Ομοιοπαθητική έχει τα καλύτερα αποτελέσματα και τους μικρότερους κινδύνους όταν εξασκείται προσεκτικά, και από κατάλληλα καταρτισμένο θεραπευτή. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν έχουν καμία τοξικότητα για τον οργανισμό, αλλά η χρήση τους πρέπει να γίνεται μόνο στα πλαίσια που συνταγογραφούνται από τον Ομοιοπαθητικό ιατρό. Η αυτόβουλη ή απερίσκεπτη χρήση τους μπορεί να οδηγήσει σε παρενέργειες οι οποίες αν και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με τους κινδύνους των αλλοπαθητικών φαρμάκων, δεν παύουν να υφίστανται. 

Πόσο χρόνο διαρκεί μια ομοιοπαθητική θεραπεία; 

Σε μια οξεία πάθηση τα αποτελέσματα είναι άμεσα και ορατά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στις χρόνιες παθήσεις όμως, ο συνολικός χρόνος θεραπείας ποικίλλει αναλόγως με τον οργανισμό, τη βαρύτητα του προβλήματος, τη χρήση άλλων φαρμάκων, κλπ. Δηλαδή, για την ίδια πάθηση, ένας ασθενής μπορεί να παρουσιάσει σημαντική βελτίωση στον πρώτο μήνα, ενώ άλλος να χρειαστεί 5 μήνες, λόγω παραγόντων που επηρεάζουν τη θεραπεία. 
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Rose

  • Administrator
  • *****
  • Μηνύματα: 6.609
  • Karma: 7
  • Στο όνομα της Μητέρας Φύσης!
    • Προφίλ
    • E-mail
Απ: Ομοιοπαθητική: Η Αναγέννηση του Ιπποκρατισμού στην Ιατρική
« Απάντηση #10 στις: Δεκεμβρίου 14, 2011, 04:20:12 »
Δωρεάν Μαθήματα Ομοιοπαθητικής
http://www.youtube.com/watch?v=2oNhL9DYgXc

Τα μαθήματα γίνονται ένα Σαββατοκύριακο το μήνα και απευθύνονται σε Ιατρούς, Οδοντιάτρους, Κτηνιάτρους, Φαρμακοποιούς και φοιτητές των αντιστοίχων σχολών.

Ο κύκλος των μαθημάτων διαρκεί 2 χρόνια εκτός από τους φαρμακοποιούς όπου απαιτείται 1 έτος (με το 2ο ετος να είναι προαιρετικό) και η εκπαίδευση παρέχεται δωρεάν
Τα εισαγωγικά μαθήματα είναι επίσης ανοιχτά και για νοσηλευτές, φυσιοθεραπευτές, μαίες, ψυχολόγους, βιολόγους, και σε λοιπούς επαγγελματίες στο χώρο της υγείας.

Η Εθνική Εταιρεία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής Συνεργασίας είναι μη κερδοσκοπική, Επιστημονική Ιατρική Εταιρεία και το πρόγραμμα είναι πιστοποιημένο από την ECH, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ομοιοπαθητικής (European Committee for Homeopathy) http://www.homeopathyeurope.org/

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ομοιοπαθητικής ECH χορηγεί στους Iατρούς, Oδοντιάτρους και Kτηνιάτρους αποφοίτους του Εκπαιδευτικού Προγράμματος το Ευρωπαϊκό Δίπλωμα Ομοιοπαθητικής, European Diploma of Homeopathy

Τα μαθήματα γίνονται στο αμφιθέατρο της Οδοντιατρικής Σχολής (έναντι Νοσοκομείου Παίδων)


Για οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία ή διευκρίνηση είμαστε στη διάθεσή σας στα τηλέφωνα 210 7222284, 6932981719

Η Εθνική Εταιρεία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής Συνεργασίας, προσφέρει επίσης το πρόγραμμα της συνεχιζόμενης Ιατρικής Μετεκπαίδευσης "ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ".

Οι ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ περιλαμβάνουν παρουσίαση θεωρητικών ζητημάτων που δεν περιλαμβάνονται στο βασικό Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα, καθώς και παρουσίαση-ανάλυση περιστατικών.Aπευθύνονται στους αποφοίτους του εκπαιδευτικού προγράμματος ως δυνατότητα περαιτέρω εξάσκησης και εφαρμογής των γνώσεων καθώς και στους αρχάριους που παρακολουθούν το βασικό πρόγραμμα ως προαιρετική ενισχυτική διδασκαλία.

Για οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία ή διευκρίνηση σχετικά με τους Ομοιοπαθητικούς Διαλόγους καλέστε στο 6945520124.

Φιλικά,
Εθνική Εταιρεία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής Συνεργασίας (Ε.Ε.Ο.Ι.Σ.)
http://www.HomeopathyInGreece.gr
« Τελευταία τροποποίηση: Δεκεμβρίου 14, 2011, 04:21:52 από Rose »
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/