Η αληθινή ιστορία….
Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307. Με ένα προμελετημένο σχέδιο και με μυστικές εντολές του βασιλιά Φιλίππου Δ' του Ωραίου, ο οποίος χρωστούσε στο Ναϊτικό Τάγμα αλλά και γιατί λόγω ελλειμμάτων των βασιλικών ταμείων εποφθαλμιούσε τα πλούτη των Ναϊτών, πολλοί Ναΐτες εκείνο το βράδυ στη Γαλλία συνελήφθησαν . Η ιστορία έλαβε τέλος την 19η Μαρτίου του 1314, όταν ο Μάγιστρος των Ναϊτών καιγόταν στην πυρά και ο Πάπας Κλήμης ο Ε’ υπέγραφε το τέλος του Τάγματος.
«Οι Ναΐτες είχαν δύο διδασκαλίες», έγραφε Ο Ελιφάς Λεβί στην Ιστορία της Μαγείας, «μία απόρρητη και διαφυλασσόμενη για τους διδασκάλους η οποία ήταν ο Ιωαννισμός και μιαν άλλη δημόσια, η οποία ήταν η ρωμαιοκαθολική στάση. Με αυτόν τον τρόπο εξαπατούσαν τους αντιπάλους των, τους οποίους σκόπευαν να υπερσκελίσουν. Ο Ιωαννισμός των Μυστών, ήταν η Καμπάλα των Γνωστικών, η οποία τάχιστα εκφυλίζονταν σε μυστικό Πανθεϊσμό, φτάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου της φυσιολατρικής ειδωλολατρίας.
Για να πετύχουν καλύτερα τους σκοπούς των και να στρατολογήσουν εταίρους, κολάκευαν την νοσταλγία των εκλιπόντων θρησκευμάτων και τις ελπίδες νέων λατρειών, υποσχόμενοι σε όλους την ελευθερία της συνείδησης και μια νέα ορθοδοξία, η οποία θα ήταν σύνθεση όλων των υπό διωγμό πίστεων. Έφθασαν έτσι μέχρι του σημείου να γνωρίσουν τον Πανθεϊστικό συμβολισμό των μεγάλων διδασκάλων της μαγείας και για να απαλλαγούν πλήρως από την ανάγκη να υπακούν στην νόμιμη θρησκεία, η οποία βέβαια προκαταβολικά τους καταδίκαζε, πρόσφεραν θυσίες στον Μπαφομέτ».
Οι σημερινοί ιστορικοί είναι σε θέση να ξεδιαλύνουν πλέον το μυστήριο που καλύπτει τον μύθο των Ναϊτών. Μια πρόσφατη ανακάλυψη στα μυστικά αρχεία του Βατικανού, έφερε στο φως την περγαμηνή της Σινόν, φρουρίου στο οποίο ήταν φυλακισμένοι οι αρχηγοί των Ναϊτών. Σύμφωνα με αυτό το έγγραφο, ο υψηλόβαθμος εκκλησιαστικός αξιωματούχος, καρδινάλιος Μπερενζέ Φρεντόλ, ο οποίος ήταν ανιψιός του Πάπα Κλήμη Ε’, είχε ηγηθεί μιας από τις πολλές ανακρίσεις των Ναϊτών στην επαρχιακή πόλη Τουρ της Γαλλίας. Εκτενέστερη έρευνα αποκάλυψε ότι ο Φρεντόλ δεν βρίσκονταν βέβαια στην μικρή και άσημη πόλη, αλλά στις φυλακές του φρουρίου της Σινόν, σε μια σημαντική ακρόαση που έγινε με την παρουσία άλλων δύο καρδιναλίων.
Σε κείνη την τελευταία ανάκριση ακούστηκαν οι απόψεις των αρχηγών των Ναϊτών, πρώτου από όλους του Ζακ ντε Μολέ. Όπως αποκαλύπτει το έγγραφο, οι κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες κατόπιν απόφασης του Πάπα Κλήμη Ε’. Οι ειδικοί συμπεραίνουν ότι ο Μολέ και ο Σαρνί θανατώθηκαν από μια αιφνιδιαστική κίνηση του Φιλίππου του Ωραίου. Το ότι βέβαια απαλλάχθηκαν από τον πάπα, δεν σημαίνει ότι η ανάκριση από μέρους του Ποντίφικα δεν είχε εντοπίσει παρανομίες ανάμεσα στους Ναΐτες. Στα έγγραφα του Βατικανού παρατηρείται ότι κατά τη διάρκεια της μύησης οι υποψήφιοι ιππότες έπρεπε να φτύσουν τον Σταυρό και να απαρνηθούν τον Χριστό, αυτό όμως εκτιμήθηκε ως απλή βλασφημία και όχι ως ένδειξη αιρετικής συμπεριφοράς.
Επίσης υπήρξαν και μερικές ομολογίες για ομοφυλοφιλία, αλλά ήταν εξαιρετικά σποραδικές – μόλις έξη σε χίλιες περιπτώσεις που κατηγορήθηκαν – οπότε δεν μπορούσε να κατηγορηθεί το Τάγμα. Ακόμη κατηγορίες για λατρεία μαύρης γάτα ή του Σατανά, κατηγορίες που συνηθίζονταν για να κατηγορήσουν κάποιον για μαγεία, αποδείχθηκαν ανυπόστατες. Υπήρχαν όμως δύο οι οποίες δύσκολα ανατρέπονταν. Πρώτον, λέγεται ότι λάτρευαν ένα ανθρώπινο κρανίο στολισμένο με χρυσό και δύο κόκκινα πετράδια για μάτια. Αυτό το παραδέχθηκαν, λέγοντας ότι ήταν η κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή ο οποίος ήταν ο προστάτης άγιος των Ναϊτών, τον οποίον γιόρταζαν την 24η Ιουνίου. Δεν είναι καθόλου σύμπτωση και το γεγονός ότι ο ίδιος άγιος είναι προστάτης του Τεκτονισμού.
Έτσι οι παπικοί ανακριτές δεν βρήκαν τίποτα μεμπτό σε αυτό. Δεύτερον, κατηγορήθηκαν – όπως ομολόγησε ο Ναΐτης Ντεοντά Ζοφρέ - ότι προσκυνούν και λατρεύουν τον Μπαφομέτ, ένα είδωλο με μορφή Κατσίκας και με γυναικείο σώμα, το οποίο το ταύτιζαν οι καθολικοί με τον ίδιο τον Σατανά. Ωστόσο όμως η λέξη Μπαφομέτ (Mafumat στα Ισπανικά, Bafomet στα προβηγκιανά) ίσως ήταν στην πραγματικότητα προφορά του Μαχομέτ ή Μουχαμάντ (Μωάμεθ). Κατά μια άλλη εκδοχή, η αραβική λέξη «Abu Fihamat» |(Πατέρας της Γνώσης), είναι τίτλος του αρχηγού των Σούφι, με τους οποίους οι Ναϊτες φαίνεται ότι διατηρούσαν στενές σχέσεις. Ακόμα η λέξη «Μπαφομέτ» ανταποκρίνεται, σύμφωνα μ’έναν πρώιμο ελληνιστικό κώδικα, στην ελληνική Σοφία η οποία αποτέλεσε την βάση του γνωστικισμού.
Το πιο πιθανό όμως είναι ότι αναφέρεται στον Πάνα ως σύμβολο, αλλά ως έννοια στον Κρόνο – Κατανόηση, ο οποίος στην Καμπαλιστική σκέψη αναπαριστά την Μεγάλη Μητέρα, την πρωταρχική Γαία πριν την δημιουργία της Γης και αστρολογικά αποδίδεται με την μορφή του Αιγόκερου (κατσίκας). Στο Σεφέρ Γετζιρά ονομάζεται «Καθαγιασμένη Διάνοια, Θεμέλιο της Αρχέγονης Σοφίας» και συνοδεύεται Καμπαλιστικά από τους τίτλους, «Άμα, η σκοτεινή στείρα Μητέρα, Αϊμά, η φωτεινή γόνιμη Μητέρα, Μάρα, η μεγάλη θάλασσα, η Ουράνια Μητέρα – η Πλατυτέρα των Ουρανών».
Το αντίστοιχο στην Ελληνική μυθολογία είναι η «Ρέα» ενώ είναι φανερό ότι στην ιουδαιοχριστιανική μυθολογία αντιστοιχεί στην «Μαρία», η οποία ως Ουράνια θάλασσα Μητέρα που σταμάτησε να γεννάει – στείρα Μητέρα – γίνεται Μαρία Παναγία, πλατυτέρα των Ουρανών που έπαψε πλέον να γονιμοποιείται – από όπου και τα επίθετα «άσπιλη, αειπάρθενος, αμόλυντη κλπ». Σε αντίθεση η «Γήινη θάλασσα», κυριολεκτικά η Μητέρα Φύση, που συνεχίζει και γεννάει, άρα συνεχίζει να ερωτοτροπεί και να γονιμοποιείται, είναι η Μάρα – Μαρία η συνεχώς ερωτοτροπούσα και σαν φιγούρα στον ιουδαιοχριστιανικό μύθο ταυτίζεται με την Μαρία την Μαγδαληνή, την αγαπημένη μαθήτρια του Χριστού και σύμφωνα με τις απόκρυφες Ναϊτικές διδασκαλίες, αγαπημένη σύζυγος του Χριστού και Μητέρα του παιδιού τους.
Φυσικά το αντίστοιχο στην Ελληνική μυθολογία, είναι η Αφροδίτη η Αναδυόμενη από την θάλασσα, η θεά του Έρωτα, η θεά της Φύσης που ανθοφορεί και έτσι καθίσταται πλανεύτρα και προσελκύει την αρσενική φύση για να γονιμοποιηθεί. Η λατρεία όμως της Μητέρας του θεού δεν είναι κάτι μεμπτό ή ασεβές και επειδή ο Καμπαλιστικός συμβολισμός ήταν γνωστός στον πάπα και στους κορυφαίους καρδινάλιους για την Μαρία – Παναγία – Ουράνια και Γήινη Μητέρα, γιαυτό και καμιά αναφορά δεν βρίσκεται στα πρακτικά της ανάκρισης των Ναϊτών σχετικά με την Μητέρα Φύση που συμβολίζονταν με την εικόνα του Μπαφομέτ.
Όμως η λατρεία της Μητέρας Φύσης αποτελεί την ουσία του Πανθεϊσμού, ο οποίος στην Αφροδίτη βρήκε τον συμβολισμό για την απόδοση των γονιμοποιών – γενεσιουργών λειτουργιών της Φύσης, βρήκε την συμβολική έκφραση της ίδιας της ουσίας της Ζωής. Έτσι η Αφροδίτη εύλογα παρίστανε την Μητέρα της υλικής Φύσης, την Γήινη Μητέρα, σε αντιπαραβολή με την Ουράνια Μητέρα που γέννησε τις αρχικές μορφές στον Νοητικό κόσμο, στον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα, η οποία συμβολίστηκε είτε ως «Ρέα», είτε ως «Ουράνια Ίσιδα», είτε ως «Παναγία Μαρία – Πλατυτέρα των Ουρανών». Η απόκρυφη διδασκαλία των δύο δημιουργιών επανέρχεται – μιας άϋλης Νοητικής και μιας Γήινης Υλικής, συνοδευόμενη από δύο γεννήσεις και από δύο ξεχωριστές Μητέρες Φύσεις.
Ήδη όμως φτάσαμε να μιλάμε για θεωρήσεις και διδασκαλίες, οι οποίες βρήκαν την έκφρασή τους μέσα από τα κινήματα των Γνωστικών, από τους ανθρώπους της Εσσαϊκής αδελφότητας του Κουμράν, μέχρι τους μεσαιωνικούς Καθαρούς και Βογόμιλους, θεωρήσεις τις οποίες παραθέτουμε πολύ συνοπτικά εδώ, αλλά παρουσιάζουμε αναλυτικά στην ύλη του συστήματος της Α.Μ.Ρ.Α. στους αντίστοιχους βαθμούς. Τι σχέση όμως μπορεί να είχαν με τις γνωστικές διδασκαλίες οι Ναΐτες; Μια αναδρομή στις απαρχές της ιστορικής των πορείας, μας αποκαλύπτει πάρα πολλά.
Όλες οι ιστορίες για τους Ναΐτες ασχολούνται πρώτιστα με τον Ούγκο ντε Παγιέν, τον πρώτο Μάγιστρο του Τάγματος. Ο Ούγκο ντε Παγιέν είναι ευγενής υποτακτικός του κόμητα της Τουλούζης. Για την εποχή που αναφερόμαστε όμως, στα πρώτα χρόνια του 12ου αιώνα, η περιοχή της Τουλούζης δεν ανήκει στην Γαλλία. Γεωγραφικά βρίσκεται δίπλα στα Πυρηναία και εκτείνεται μέχρι την Μεσόγειο, καταλαμβάνοντας την περιοχή Λανγκ ντ’ οκ, μία περιοχή πασίγνωστη για την ξακουστή γνωστική «αίρεση» των Καθαρών (Αλβιγηνών). Στην περιοχή – σταυροδρόμι, της Ισπανίας από την μια με τις Καμπαλιστικές σχολές σε άνθηση και την Προβηγκία και Ιταλία από την άλλη να διοχετεύει τις τελευταίες Γνωστικές διδασκαλίες αλλά και τα απόκρυφα πλέον του νεοπλατωνισμού, ζυμώνονται στα ελεύθερα από παπικό έλεγχο μοναστήρια με τον Ερμητισμό και τα πρώτα στοιχεία της Αλχημείας. Οι Καθαροί της νότιας Γαλλίας με παραπλήσιες δοξασίες με τους Βογόμιλους του Βυζαντίου, δοξασίες Μανιχαϊστικών τάσεων, αποτελούσαν μια Γνωστική «αίρεση», οι απαρχές της οποίας χάνονται στους Εσσαίους.
Στο μοναστήρι του Σιτώ κοντά στην Ντιζόν, ηγούμενος είναι ο Ετιέν Χάρτινγκ, μια ανήσυχη προσωπικότητα που έχει μετατρέψει το μοναστήρι σε άντρο αποκρύφων σπουδών, φιλοξενώντας Ερμητικούς και Γνωστικούς διδασκάλους, ακόμα και Ραββίνους Καμπαλιστές. Ο κόμης της Τουλούζης Ούγκο της Καμπανίας (Hugh de Champagne) κάνει δύο ταξίδια στην Ιερουσαλήμ και γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι στο δεύτερο τουλάχιστον τον συνόδεψε και ο Ούγκο ντε Παγιέν, ταξίδι που διήρκεσε σχεδόν τέσσερα χρόνια. Μετά την επιστροφή του επισκέπτεται τακτικά το μοναστήρι του Σιτώ, όπου διευρύνει την έρευνά του στις αιρετικές διδασκαλίες των Γνωστικών και όχι μόνο. Εκεί γίνεται πολύ φίλος με τον αξιολογώτερο μαθητή του Ετιέν Χάρτινγκ, τον Μπερνάρ ντε Φοντέν, τον μετέπειτα Αββά του Κλερβώ και γνωστό σήμερα ως άγιο Βερνάρδο του Κλερβώ. Από το 1104 που έκανε πιθανότατα το πρώτο του ταξίδι στην Ιερουσαλήμ και μετά την επιστροφή του, είναι γνωστό ότι διδάσκεται στο μοναστήρι του Σιτώ και φαίνεται ότι σχεδιάζεται εκεί η δημιουργία ενός νέου Τάγματος.
Το 1114 κάνει ένα ακόμα σύντομο ταξίδι και επιστρέφει με υλικό που μόνον υποψίες μπορούμε να έχουμε για το περιεχόμενό του. Την 12η Ιουνίου του 1118, ο Ούγκο ντε Παγιέν (Hugh de Payens) και οκτώ άλλοι ιππότες ορκίστηκαν στο Arginy castle κοντά στην Λυών (Lyon) στη Γαλλία, να προστατεύουν τους προσκυνητές που μετέβαιναν στην Ιερουσαλήμ. Μεταβαίνοντες στην Ιερουσαλήμ, ο βασιλιάς Μποντουίν (Baudouin), αδελφός του Γοδεφρείγου ντε Μπουγιόν που είχε καταλάβει προτού 19 χρόνια την ονομαζόμενη ιερή πόλη, τους υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκάλες, παρέχοντάς τους κατάλυμα δίπλα στο παλάτι του, πάνω στα ερείπια του ναού του Σολομώντα, από όπου και πήραν το όνομα Ναΐτες. Το κατάλυμά τους βρίσκεται δίπλα ακριβώς από το «Ηγουμενείο της Σιών», αν και για πολλούς το Ηγουμενείο της Σιών απλά αποτελεί μιαν άλλη όψη των ίδιων των Ναϊτών. Στη συνέχεια το 1128 στην σύνοδο της Τρουά (Troyes) της Γαλλίας, με την επιρροή του Βερνάρδου του Κλερβώ πάνω στον πάπα Ινοκέντιο τον Β’, ο οποίος ήταν πνευματικό του παιδί, αναγνωρίζεται το Ναϊτικό Τάγμα από τον πάπα με προνόμια πρωτάκουστα.
1. Το τάγμα δικαιούται να κρατάει όλα τα πολεμικά λάφυρα που αποκτά.
2. Όπου και να έχει εγκαταστάσεις και κτήσεις, δεν λογοδοτεί ούτε στο βασιλιά, ούτε στους επισκόπους, ούτε στον Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ, παρά μόνο στον ίδιο τον Πάπα.
3. Απαλλάσσονται παντού από φόρους όπου έχουν δικαίωμα να τους επιβάλλουν οι ίδιοι στους τόπους που ελέγχουν.
Λαμβάνουν πολλές δωρεές από ευγενείς και βασιλείς και η περιουσία τους πολλαπλασιάζεται καθώς προσέρχονται στις τάξεις του Τάγματος πλούσιοι ευγενείς, οι οποίοι δωρίζουν την περιουσία τους στο κοινό ταμείο. Επιπλέον, ιδρύουν κατά τόπους ταμεία όπου ο καθένας κατέθετε και με μία επιστολή μπορούσε να εισπράξει την κατάθεσή του σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Παλαιστίνη. Αυτή η ιδέα κυριολεκτικά δημιούργησε την πρώτη παγκόσμια τράπεζα και έκδωσε τις πρώτες παγκόσμια επιταγές, αυξάνοντας από τα τέλη που εισέπραταν ακόμα περισσότερο την περιουσία του Τάγματος, φτάνοντας στο σημείο να δανείζουν μεγάλα ποσά σε ευγενείς, ακόμα και σε βασιλείς, με τόκο και εγγύηση τα κτήματά τους. Έτσι δεν είναι παράξενο ότι στις αρχές του 1300 βρέθηκαν να κατέχουν σχεδόν 9000 κτήματα σε όλη την Ευρώπη και μεγάλο πλήθος από κάστρα.
Το Τάγμα ακολούθησε την δομή των Καθαρών κι έτσι είχε ένα εξωτερικό προσωπείο για τους πολλούς, σύμφωνα με το οποίο φαίνονταν ως ιππότες προστάτες των προσκυνητών και έναν εσωτερικό μυητικό κύκλο για τους λίγους στους οποίους παραδίδονταν τα εσωτερικά απόκρυφα και απόρρητα. Η ιερή μυστική Γεωμετρία μαζί με την Πανθεϊστική θεώρηση, γέννησαν στην Ευρώπη την άκρως συμβολική Γοτθική τέχνη. Με την μυστική διδασκαλία των απόκρυφων παραδοσιακών γνώσεων και τεχνών, μέσα στο Τάγμα δημιουργήθηκε μια συντεχνία Τεκτόνων Τεχνιτών, οι οποίοι για πολλούς αιώνες ανέγειραν αριστουργήματα αρχιτεκτονικής μεστά μυστικών συμβολισμών και κωδικοποιημένων μηνυμάτων για διαιώνιση και μεταβίβαση των απορρήτων στους μυημένους.
Παράλληλα, η Μητέρα Φύση γίνονταν η βάση και το επίκεντρο της μυητικής των διδασκαλίας, μιας διδασκαλίας αιρετικής για τους ημιμαθείς ιουδαιοχριστιανούς, Πανθεϊστικής για τους γνώστες, μιας διδασκαλίας που ερμήνευε αλληγορικά τους μύθους όλων των θρησκειών, συγκεράζοντας Εβραϊσμό, ιουδαιοχριστιανισμό, Μανιχαϊσμό και Μουσουλμανισμό και συνθέτοντας τον παραδοσιακό Πανθεϊσμό από τον Γνωστικισμό, τον Ερμητισμό, την Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία, την αρχαία ιερή Γεωμετρία, την Κελτική παράδοση και την φιλοσοφία της Καμπαλά.
Ο κρυφός Ναϊτικός Πανθεϊσμός, εκφρασμένος είτε με το Γκράαλ, το ιερό δισκοπότηρο της Μεγάλης Μητέρας Φύσης, είτε με το Ρόδο της Αφροδίτης και τον ισοσκελή σταυρό της Γαίας στο περίφημο σύμπλεγμα του Ρόδου και του Σταυρού, ως απόρρητο σύμβολο της δωρήτριας της ζωής, έδωσε το έναυσμα της αφύπνισης και χάραξε το σχέδιο της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εξουσίας του βασιλιά και την υποδούλωση της συνείδησης που επέβαλε ο δογματισμός του πάπα. Ότι πιο φοβερό έχει ακουστεί στον κόσμο, το μεγαλύτερο μυστικό που η αποκάλυψή του γκρέμιζε τα σαθρά κτίσματα των θρησκειών, μεταδίδονταν από τον δάσκαλο στον μαθητή στα σκοτεινά και απόκρυφα υπόγεια των Ναϊτικών μυητικών στοών. Το τρομακτικό αυτό μυστικό, αποκάλυπτε: Δεν υπάρχει Ιησούς Χριστός, δεν υπάρχει Μεσσίας, δεν υπάρχει Υιός θεού, παρά μόνον ο άνθρωπος. Γιατί ο άνθρωπος είναι Υιός του θεού Ουρανού και της Μητέρας Φύσης.
Περίπου το 1205 ξεκίνησε ο Αλβιγηνός πόλεμος, ο πόλεμος του πάπα ενάντια στους Καθαρούς – Αλβιγηνούς. Αλβιγηνοί ονομάστηκαν από την πόλη της Γαλλίας «Αλμπί» που βρίσκονταν πλησίον και βορειοανατολικά της Τουλούζης, την οποίαν κατέσφαξαν οι παπικές δυνάμεις. Στο δίλλημα των στρατιωτών, πως θα ξεχωρίσουν τους δικούς τους (καθολικούς) από τους αιρετικούς Γνωστικούς, η απάντηση του πάπα ήταν: «Σφάξτε τους όλους! Ο θεός θα ξεχωρίσει τους δικούς του!!!!» Στις σφαγές εκείνες οι Ναΐτες δεν πήραν μέρος. Γλυτώσαν όμως πολλούς καθαρούς, γιατί μετέπειτα έχει αποδειχθεί ότι πληθώρα Καθαρών εντάχθηκαν στο Ναϊτικό Τάγμα. Η δύναμη και η επιρροή του Τάγματος είχε μεγεθυνθεί υπέρμετρα κερδίζοντας τον σεβασμό, τον φόβο αλλά ενίοτε και τον φθόνο των βασιλέων της Ευρώπης. Ακόμα και ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος λέγεται ότι ήταν μέλος του Τάγματος, αλλά και όταν κατά την απουσία του στον θρόνο της Αγγλίας βρίσκονταν ο αδελφός και αντίζηλος για τον θρόνο, βασιλιάς Ιωάννης και αυτός ήταν κάτω από την επιρροή του αρχηγού των Ναϊτών στην Αγγλία, του Aymeric de St. Maur, ο οποίος σχεδόν υποχρέωσε τον Ιωάννη να υπογράψει την Magna Carta το 1215.
Κόντευε να κλείσουν δύο αιώνες ύπαρξης των Ναϊτών, όταν ο Φίλλιππος ο Δ’ της Γαλλίας, ο επονομαζόμενος Ωραίος, κήρυξε τον διωγμό των Ναϊτών, έχοντας καταφέρει να ελέγξει τον πάπα Κλήμη τον Ε’, τον οποίον αυτός ανέδειξε, αφού δολοφόνησε τους δύο προηγούμενους πάπες. Η μυστική και συντονισμένη επιχείρηση σε ολάκερη την Γαλλία, σύλληψης των Ναϊτών, μάλλον διέρρευσε γιατί, ένα χειρόγραφο που φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού (10919-84v-236v) περιέχει μιαν επιστολή των στρατιωτών προς τον Φίλιππο τον Ωραίο με την οποία τον πληροφορούν ότι ένας υψηλός αξιωματούχος των Ναϊτών διέφυγε με πλοίο έχοντας μαζί του σαράντα μοναχούς του ίδιου τάγματος. Πιθανότατα βέβαια δεν ήταν οι μοναδικοί που διέφυγαν, αλλά το σπουδαιότερο, κανένας θησαυρός δεν έπεσε στα χέρια των διωκτών των Ναϊτών, γεγονός που δημιούργησε δεκάδες εικασίες για την τύχη του θεωρητικά αμύθητου θησαυρού των Ναϊτών. Αν στην Γαλλία διώκονταν οι Ναΐτες και σε πολλά άλλα βασίλεια γίνονταν ανεπιθύμητοι λόγω διαταγής του πάπα, στην Πορτογαλία δεν διώχθηκε κανένας, απλά το Τάγμα άλλαξε ονομασία, ενώ η χώρα του αφορισμένου ήδη από τον πάπα Robert the Bruce, βασιλιά της Σκωτίας, έγινε χώρος φιλοξενίας για τους καταδιωκόμενους Ναΐτες.
Μια παράξενη ιστορία εξελίχθηκε στην Σκωτία τα χρόνια εκείνα, η ιστορία του Braveheart. Ο William Wallace είχε καταφέρει να συσπειρώσει την Σκωτία ενάντια στην Αγγλία, αν και δεν βρήκε υποστήριξη από την πλειονότητα των Σκώτων ευγενών. Έστω και με λιγοστές δυνάμεις όμως, κατάφερε να νικήσει τον Άγγλο κυβερνήτη John de Warenne κοντά στο Stirling το 1297, υποστηριζόμενος στον σκοπό του από τον Robert the Bruce. Όμως το 1305, ο Εδουάρδος II βρήκε στο δρόμο του τον Wallace. Κατάφερε και συνέλαβε το χαρισματικό επαναστάτη και τον καταδίκασε για προδοσία. Ο Wallace τότε βασανίστηκε απαίσια και τελικά εκτελέστηκε. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ γιατί, τον καιρό της μάχης του Bannockburn, τον Ιούνιο του 1314, οι Σκοτσέζοι είχαν αναγκάσει τις Βασιλικές δυνάμεις των Εγγλέζων σε οπισθοχώρηση πίσω στην Αγγλία.
Το κάστρο του Sterling, η πύλη για τα Highlands, το τελευταίο οχυρό του Βασιλιά Εδουάρδου ήταν κάτω από πολιορκία. Ο αποκαμωμένος κυβερνήτης του κάστρου ορκίστηκε να παραδοθεί αν ο στρατός του Βασιλιά δεν τον ανακούφιζε μέχρι τα μισά του καλοκαιριού. Αντιμετωπίζοντας την πρόκληση, ο Εδουάρδος συγκέντρωσε μια βαριά οπλισμένη μαχητική δύναμη που υπερέβαινε τους 20.000 άνδρες. Αυτό το έκανε όχι μόνο για να σώσει το Sterling αλλά και για να εξολοθρεύσει τον Robert the Bruce και να καταλάβει τη Σκοτία. Για να αντιμετωπίσει τον Αγγλικό στρατό, ο Robert συγκέντρωσε μια μικρότερη και λιγότερο οπλισμένη δύναμη από μόνο 8.000 άνδρες. Οι δυο στρατοί συναντήθηκαν στο Bannockburn, όπου, παρά την αριθμητική ανισότητα, οι Σκοτσέζοι κατάφεραν μια παραδόξως εύκολη νίκη ενάντια στους Άγγλους, προετοιμάζοντας έτσι τον δρόμο για μια ελεύθερη Σκοτία με τον Robert the Bruce Βασιλιά. Η μάχη του Bannockburn έγινε την ημέρα του Αγίου Ιωάννη, στις 24 Ιουνίου, μια μέρα με ιδιαίτερη σημασία για τους Ναΐτες Ιππότες. Όμως η έκβαση της μάχης αφήνει πολλά ερωτηματικά.
Οι ιστορικοί, ωστόσο, συμφωνούν στο ότι οι Άγγλοι υπερείχαν αριθμητικά των Σκοτσέζων, και ότι ο Σκοτσέζικος στρατός αποτελούνταν κυρίως από στρατιώτες με δόρατα, με ελάχιστους ιππείς. Επιπλέον, αυτοί οι ιππείς δεν ήταν αρκετοί για τους βαριά οπλισμένους στρατιώτες του Βασιλιά Εδουάρδου. Κι όμως, στην διάρκεια της άνισης αυτής μάχης, οι υπερέχοντες αριθμητικά, σε θωράκιση αλλά και σε υπέρτερο ιππικό, ξαφνικά πανικοβάλλονται και τα πιο επίλεκτα τμήματα μαζί με τον Εδουάρδο, τρέπονται άτακτα σε φυγή. Για το περιστατικό δόθηκαν διάφορες ερμηνείες, αλλά η πιο πειστική είναι αυτή που εμπλέκει στην μάχη τις δυνάμεις των Ναϊτών, καθώς ήταν οι μοναδικές δυνάμεις στην Ευρώπη που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τέτοιον πανικό σε επίλεκτες δυνάμεις του Αγγλικού στέμματος.
Η ιστορία της Σκωτίας έχει να επιδείξει στην συνέχεια την μυστική τέχνη και τον πανθεϊστικό συμβολισμό στο Ρόσλιν, στο περίφημο παρεκλήσι δίπλα στο χωριό Midlothian του Ροσλιν της Σκωτίας, το οποίο κτίστηκε από την οικογένεια Σινκλέρ το 1446. Κακά τα ψέματα, το συγκεκριμμένο πανέμορφο και μυστηριώδες παρεκλήσι με την παράξενη αλλά πολύ σημαντική αρχιτεκτονική του, είναι γεμάτο με Πανθεϊστικά (Παγανιστικά) σύμβολα που παραπέμπουν σε παγανιστική λατρεία, σε απόκρυφη γνώση και σε δεσμούς με μυστικές αδελφότητες. Για παράδειγμα, αίσθηση προκαλεί ο διάκοσμος που περιλαμβάνει 100 «Πράσινους Ανθρώπους» απομεινάρια παγανιστικής λατρείας, αλλά και ο κίονας με τους 8 δράκους - φύλακες που πολλοί ταυτίζουν με την Ιερή Φλαμουριά Υγκρασίλ της νορβηγικής μυθολογίας, εικόνας του «Δέντρου της Ζωής» που συνδέει τον ουρανό, τη γη και τον κάτω κόσμο και την οποία προστατεύουν 8 δράκοντες.
Πλήθος άλλων συμβόλων παραπέμπουν σε επιρροές απ' τον μεσαιωνικό Τεκτονισμό, ενώ άλλες συμβολικές προεκτάσεις συνδέουν τον χώρο με την αναζήτηση του Γκράαλ, του Ιερού Δισκοπότηρου. Ο χώρος έχει συνδεθεί και με τον Σκωτικό Τεκτονισμό, του οποίου την ίδρυση πολλοί αποδίδουν στους Ναΐτες που μετοίκισαν στην Σκωτία. Άλλωστε ο Σκωτικός Τεκτονισμός δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι γνωστικισμός σε ανώτερο βαθμό, στον οποίο παράλληλα ποδοπατούνται, το στέμμα σύμβολο της βασιλείας και του εξουσιασμού και η Τιάρα σύμβολο του παπισμού και της καταδυνάστευσης της συνείδησης. Ακόμα, η ιαχές εκδίκησης των Ναϊτών, βρίσκονται στα Τεκτονικά τυπικά των μυήσεων, μετά τους συμβολικούς βαθμούς.
Ένα στοιχείο το οποίο αξίζει να αναλύσουμε λίγο περισσότερο, ήταν η περίφημη κεφαλή την οποία λατρεύανε υποτίθεται οι Ναΐτες και η οποία συμβόλιζε την κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή που αποκεφαλίστηκε από τον Ηρώδη, του Ιωάννη που ήταν ο προστάτης άγιος του τεκτονισμού. Η ερμηνεία που δίνεται συνήθως για τον Ιωάννη και την επιμονή να τον μνημονεύουν οι τέκτονες, αναφέρεται στις ηλιακές τροπές – ηλιοστάσια που εορτάζονται από τον τεκτονισμό. Είναι γνωστό ότι οι παγανιστικές λατρείες της Ρωμαιοκρατίας, τις μέρες των ηλιοστασίων γιόρταζαν τον διπρόσωπο θεό Ιανό, από το όνομα του οποίου προέρχονται και οι μήνες Ιανουάριος και Ιούνιος. Είναι επίσης γνωστό ακόμα ότι ο ιουδαιοχριστιανισμός αντικαθιστούσε τους θεούς και τους ήρωες του Πανθεϊσμού με ιουδαίους ή με φανταστικούς αγίους του ιουδαιοχριστιανικού δόγματος, έτσι οι εορτές του Ιανού κατάντησαν να γίνουν εορτές του Ιωάννη του Βαπτιστή, στις 7 Ιανουαρίου και στις 24 Ιουνίου που ήταν τα γενέθλιά του.
Ποιος ήταν όμως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής; Σήμερα σχεδόν όλοι οι σοβαροί μελετητές παραδέχονται ότι πρόκειται είτε για μέλος της Εσσαϊκής ιουδαϊκής αίρεσης, είτε για μέλος κάποιας άλλης εβραϊκής γνωστικής σέκτας. Λέγεται ότι κήρυττε ως απεσταλμένος του Γεχωβά παρά τον Ιορδάνη ποταμό, όπου βάπτιζε όσους προσηλυτίζονταν. Το ντύσιμό του και εν γένει το παρουσιαστικό του παραπέμπουν σε παλαιότερους μύθους που άπτονται αρχαίων μυστηρίων που αναφέρονται στα έπη του Γιλγαμές. Η δράση του όμως ως Βαπτιστής παρουσιάζει ενδιαφέρον, για τον λόγο ότι στην λέξη «βάπτιση» κρύβεται ένα λογοπαίγνιο ή ίσως κάποια παρεξήγηση. Στα Αραμαϊκά της εποχής, η αντίστοιχη λέξη βαπτίζω, ήταν «αμάντ», ένα ρήμα που σήμαινε, «βρέχω, ραντίζω, μουλιάζω, βουτάω στο νερό, βαπτίζω». Όμως η ίδια σημιτική λέξη «αμάντ» είναι ταυτόσημη μορφολογικά με την εβραϊκή ρίζα «αμάντ», η οποία σημαίνει «στέκομαι» και «αμούντ, στύλος ή στήλη».
Την λέξη την συναντάμε στο βιβλίο «Έξοδο 13, 21-22», όπου διαβάζουμε, «Οδε Κύριος προεπορεύετο αυτών, την ημέραν εν στύλω νεφέλης δια να οδηγεί αυτούς εν οδώ, την δε νύκτα εν στύλω πυρός δια να φέγγη εις αυτούς, ώστε να οδοιπορώσιν ημέραν και νύκτα. Δεν απομάκρυνεν από της όψεως του λαού τον στύλον της νεφέλης την ημέραν, ούτε τον στύλον του πυρός την νύκταν». Επίσης πάλι στο «Έξοδος 33, 9-11», στους Ψαλμούς, 99, 7 και 78,14 στον Νεεμία 9,12 και 19. Αποτέλεσμα, οι νεώτεροι ευαγγελικοί συγγραφείς είδαν σε αυτόν τον στύλο, σε αυτήν την στήλη καπνού (νεφέλη) και στην στήλη πυρός την οδηγό ενέργεια του Γεχωβά που τους καθοδηγούσε στον ορθό δρόμο, είδαν την ίδια την σοφία του θεού τους.
Κι όπως ο καπνός που κοκκινίζει το σούρουπο ή πριν την αυγή και υποδηλώνει την φωτιά που υπάρχει από κάτω, η και όπως το σύννεφο στην αυγή λαμπυρίζει, υποδηλώνοντας την ύπαρξη του πύρινου δίσκου του ήλιου τον οποίον προαναγγέλει, έτσι και η Αφροδίτη ως Εωσφόρος (Έως + φέρω = ο φέρων το φως), ταυτίστηκε με το προάγγελο της Ανατολής του Ηλίου, αποκτώντας μεγάλη σημασία στους λαούς της Μέσης Ανατολής. Το άστρο της Αυγής, «ο αστέρας ο ορθρινός», το πιο λαμπρό αστέρι του ουρανού, είναι ο πρόδρομος του αληθινού φωτός, του Ηλίου. Στα εβραϊκά, μία ονομασία της Αφροδίτης ήταν, «Στύλος της Ανατολής», αυτή ήταν η περίφημη «εξ ύψους ανατολή» που αναφέρει ο Ζαχαρίας ο πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή μαζί με την υπόσχεση ότι, «θα φωτίσει τους καθήμενους εν σκότει και σκιά θανάτου» (Λουκάς 1, 78-79). Χαρακτηριστική είναι η φράση «εξ ύψους ανατολή» στον αντίστοιχο ύμνο της γέννησης, «Η Γέννησις Σου Χριστέ Ο Θεός, ανέτειλε τω κόσμω, το Φως το της γνώσεως, εν αυτή γαρ, οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο Σε προσκυνείν και Σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολής, Κύριε δόξα Σοι!».
Ο Στύλος της Ανατολής – η Αφροδίτη – το φωτεινό άστρο της αυγής και του δειλινού, εκτός από προάγγελος – πρόδρομος της Αυγής, της «γέννησης» του Ηλίου, ταυτίζονταν ως οδηγός με την Σοφία και με τον Στύλο της Νεφέλης και με τον Στύλο του πυρός που οδηγούσαν τους Ισραηλίτες στην έρημο. Ο Παύλος στην προς Γαλάτες επιστολή στο 2, 9 γράφει: «….και αφού εγνώρισαν την χάριν την δοθείσαν εις εμέ, Ιάκωβος και Κηφάς και Ιωάννης, οι θεωρούμενοι ότι είναι στύλοι…». Η προσωνυμία «Στύλοι», είναι ένας πολύ τιμητικός τίτλος για τους τρεις ηγέτες της κοινότητας της Ιερουσαλήμ (η κυριολεκτική έννοια της κολώνας χρησιμοποιείται επαινετικά και σήμερα, όπως π.χ. στην φράση, «είσαι η κολώνα του σπιτιού»), αλλά για τους Σημίτες της εποχής εκείνης, έχει πολύ βαθύτερη σημασία από το να στηρίζει, γιατί όπως είδαμε υπονοεί τον Οδηγό, τον Σοφό διδάσκαλο κατά μίαν έννοια.
Έτσι, η επωνυμία για τον Ιωάννη τον πρόδρομο τον αποκαλεί Ιωάννης ο Στύλος και όπως γράφει το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο 1, 6-8 και 19-23, «υπήρξεν άνθρωπος απεσταλμένος παρά θεού ονομαζόμενος Ιωάννης. Ούτος ήλθεν εις μαρτυρίαν, δια να μαρτυρήσει περί του φωτός, δια να πιστεύσωσι πάντες δι’ αυτού. Δν ήτο εκείνος το Φως, αλλά δια να μαρτυρήσει περί του Φωτός… Και αύτη είναι η μαρτυρία του Ιωάννου… Εγώ ειμί φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν του Κυρίου….» Αυτός όμως ο πρόδρομος του αληθινού φωτός, ο Ιωάννης ο Στύλος, ο Ιωάννης του Εωσφόρου, ο Ιωάννης της Αφροδίτης, προσεταιρίστηκε από τον ιουδαιοχριστιανισμό, παρότι τον διεκδικούσε – μάλλον δικαιολογημένα – η Γνωστική αίρεση του γνωστού Σίμωνα του Μάγου, ο οποίος μαζί με τον Ιωάννη τον Στύλο και τον Δοσίθεο, απάρτιζαν την ηγετική τριάδα της Γνωστικής των κοινότητας, η οποία κάπου πειπλέκεται με την Εσσαϊκή αδελφότητα. Χαρακτηριστική είναι και η γνωστική σέκτα της εποχής των «Ημεροβαπτιστών», των οποίων τον τίτλο αν αναλύσουμε σύμφωνα με τα παραπάνω, θα μας προκύψει μια γνωστική αδελφότητα που λάτρευαν την Αφροδίτη, το σύμβολο της Μητέρας Φύσης.
Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος του πρώτου αιώνα της κοινής χρονολόγησης, έγραφε: «Εμπρός από τον Ήλιο περιστρέφεται ένα πολύ μεγάλο άστρο που ονομάζεται Αφροδίτη. Η κίνησή του ποικίλει και εναλλάσσεται, και τα εναλλακτικά του ονόματα επιδεικνύουν ακριβώς τον ανταγωνισμό του με τον Ήλιο και την Σελήνη. Όταν προηγείται και ανατέλλει πριν την αυγή , παίρνει το όνομα Εωσφόρος, σαν να πρόκειται για κάποιον άλλον Ήλιο που φέρνει την ανατολή, ενώ όταν λάμπει μετά την δύση, ονομάζεται Έσπερος, γιατί προεκτείνει το φως της ημέρας ή αναγγέλλει την άφιξη της Σελήνης. Επιπλέον ξεπερνάει όλα τα άστρα σε μέγεθος και είναι τόσο λαμπρό, ώστε είναι το μόνο από όλα τα άστρα που προκαλεί σκιά με την ακτινοβολία του. Κατά συνέπεια υπήρξε μεγάλος ανταγωνισμός στην ονομασία του. Άλλοι το ονόμασαν Ήρα, άλλοι Ίσις, άλλοι Μητέρα των θεών….Η επίδρασή του είναι το αίτιο της γέννησης όλων των πραγμάτων πάνω στην Γη. Και στις δύο εμφανίσεις του σκορπίζει την γενετική δροσιά, που όχι μόνο γεμίζει τα όργανα της σύλληψης της γης, αλλά και εκείνα όλων των ζώων». (Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, «Φυσική Ιστορία ΙΙ», 36-38).
Ιδού η Μητέρα Φύση, η Αφροδίτη θεά του έρωτα, Η Μαρία η πόρνη – η Μαγδαληνή σύζυγος του Κυρίου Ήλιου, ιδού το αληθινό Ρόδο με τον Σταυρό (όπως είναι το σύμβολο της Αφροδίτης), ιδού η Μητέρα Φύση που λάτρεψε ολάκερος ο κόσμος που γέννησε τον Πανθεϊσμό, από τα χρόνια της Μινωικής θαλασσοκρατορίας στις απαρχές της μεγάλης εποχής του Ταύρου – του ζωδίου της Αφροδίτης – μέχρι τους Γνωστικούς των Ελληνιστικών χρόνων που προεκτείνονται κρυφά κάτω από το εχθρικό βλέμμα του ιεροεξεταστή και λατρεύουν μυστικά την ίδια Μητέρα Θεά Αφροδίτη οι Ναΐτες ιππότες. Είναι πλέον κατανοητό γιατί ο Νίκολας Φλαμέλ αφιερώνει το έργο του για το Ρόδο και τον Σταυρό στη Αφροδίτη τις πρώτες δεκαετίες του 1300 (και όχι μόνον αυτός), γιατί οι μύστες επιλέγουν ως έμβλημά τους το Ρόδο και τον Σταυρό, κατά την αναγέννηση του Εσωτερισμού στην Ευρώπη στα τέλη του 11ου και στις απαρχές του 12ου αιώνα, συμπτωματικά μαζί με την ίδρυση του Τάγματος των Ναϊτών. Κι αυτοί που έφεραν πάνω τους τον Σταυρό και τιμούσαν μυστικά το Ρόδο, μέσα από την μυστική γνώση και την ιερή Γεωμετρία, δημιούργησαν τα αξεπέραστα Αρχιτεκτονήματα των αιώνων εκείνων, συγκροτώντας τους σοφούς εκείνους σε συντεχνίες εταίρων τεκτόνων.
Σήμερα η ημιμάθεια των δήθεν μυημένων και η ύπουλη σκοπιμότητα του ιουδαιοχριστιανισμού, διαστρέβλωσαν μέχρι βαθμού ευτελισμού την αληθινή ιστορία του Ναϊτικού Τάγματος, της τιμημένης εσωτερικής αδελφότητας που αποτέλεσε τον πρόδρομο, τον Στύλο για να ξαναλάμψει το Ηλιακό φως της Αναγέννησης, το ανέσπερο Ελληνικό Φως….
Κυριώτερη Βιβλιογραφία....
1. Βίβλος.
2. "Η Μυστική Καμπάλα", Dion Fortune.
3. "Ιστορία της Μαγείας", Ελιφάς Λεβί.
4. "Οι άνθρωποι του Κουμράν", John M. Alegro.
