Σε λίγες ώρες θα γιορτάσουμε την ανάμνηση της γέννησης του θεανθρώπου και την αρχή του νέου έτους γιορτές που με την πάροδο του χρόνου ανεδείχθησαν στις μεγαλύτερες εορτές τις χριστιανοσύνης
Πολλά χρόνια όμως πριν οι έλληνες και οι αιγύπτιοι σοφοί δίδασκαν ότι η καλύτερη εικόνα για τον θεό πάνω στη γη ήταν ο ήλιος οποίος εκπέμπει το φως σαν πνοή ζωής . Σε όλη την γη θεωρούσαν τον ήλιο άρχοντα , βασιλιά και κύριο της ημέρας και την σελήνη αρχόντισσα , βασίλισσα της νύκτας . Το φυσικό φαινόμενο , ο χειμώνας να διαδέχεται το φθινόπωρο , το καλοκαίρι να διαδέχεται την άνοιξη και το φθινόπωρο το καλοκαίρι και ούτω καθ΄ εξής σχηματίζοντας έναν ετήσιο κύκλο αέναος τον οποίο κύκλο ακόμα και τώρα που η επιστήμη έχει εξηγεί πολλά , συμβαίνουν ανεξήγητα φαινόμενα
Ο ζωοδότης ήλιος φωτίζει την ημέρα την μια πλευρά της γης την δε νύκτα το άλλο μισό άλλοτε με ισχυρό φως και άλλοτε με αδύνατο και οι 4 εποχές του χρόνου δημιουργούν συνθήκες για ζωή , οι δυο ισημερίες και τα δυο ηλιοστάσια είναι αποτέλεσμα αυτού του φαινομένου
Από τις 23 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου η νύκτα μεγαλώνει διαρκώς και το σκοτάδι φαίνεται να προσπαθεί να καλύψει την γη , η ζωή και η βλάστηση φθίνουν – εξ ου και η ονομασία φθινόπωρο
Το κρίσιμο σημείο αν δηλαδή επικρατήσει το σκότος η το Φως επέρχεται τα μεσάνυκτα της 22ας προς την 23η του μηνός Δεκεμβρίου , από την ημερομηνία εκείνη παύει η νύκτα να μεγαλώνει , το φως υπερισχύει και μεγαλώνει η ημέρα ο ήλιος στέλνει περισσότερο φως στη γη
Το φυσικό αυτό φαινόμενο , ο μεγάλος αυτός κοσμικός νόμος εορταζόταν με πολύ μεγαλοπρέπεια απ όλους τους αρχαίους λαούς κάθε χώρας
Με επιβλητικές ιεροτελεστίες , πανηγύριζαν την αναγέννηση του θεού του φωτός , και σωτήρα της ζωής πάνω στη γη
Η αρχή της ετήσιας αυτής εορτής της αναγέννησης του θεού του Φώτος , του ήλιου , χάνεται στα βάθη των αιώνων
Στην αρχαία Αίγυπτο και Ελλάδα , τα μεσάνυκτα της 24ης προς 25η του μήνα Μεσσερ , αντίστοιχο περίπου με τον μήνα Δεκέμβριο , γεννιόταν ο θεός Αδωνίς , ο θεός του Φώτος και εορταζόταν σύμφωνα με τα έθιμα των δυο λαών
Οι ιουδαίοι αργότερα δανείστηκαν τον θεό αυτό από τους αιγυπτίους και τον ονόμασαν αδωναι και αντικατάστησαν με το όνομα αυτό ένα από τα ιερά ονόματα του ιεχωβα , ο οποίος σύμφωνα με την ιουδαϊκή παράδοση εκδηλώθηκε στους ανθρώπους , τα μεσάνυκτα της 24ης προς 25η του μήνα Αδερ ( Δεκεμβρίου)
Στην Φρυγία , γεννιόταν κάθε χρόνο ένας θεός του Φώτος , με το όνομα Αττυς από το δέντρο μυρτιά.
Το δέντρο αυτό ήταν για τους αιγυπτίους σύμβολο της αθανασίας , της αναγεννήσεις , το χρησιμοποιούσαν δε για το βαλσάμωμα των νεκρών και πίστευαν ότι έτσι οι νεκροί αποκτούσαν την αιώνια ζωή
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον ένα από τα δώρα των μάγων στο θειο βρέφος ήταν άρωμα μυρτιάς
Τον θεός Αττυ τον τραυμάτισε θανάσιμα ένας αγριόχοιρος την 21η του Σεπτεμβρίου την φθινοπωρινή ισημερία όταν η νύκτα γίνεται μεγαλύτερη από την μέρα απέθανε δε κάτω από ένα πεύκο στο οποίο έδωσε την αθανασία
.Ο αγριόχοιρος συμβόλιζε το κρύο , τον χειμώνα . Στην ιεροτελεστία του θεού Αττυ στα μυστήρια της Ίσιδος και του Όσιρη στην Αίγυπτο , κόβανε κλαριά πεύκου και τα μοίραζαν στους πιστούς όπως οι χριστιανοί μοιράζουν τα κλαδιά δάφνης και του βασιλικού
Στα φρυγικά μυστήρια , έκοβαν ένα κορμό πεύκου και στο εσωτερικό του έβαζαν ένα ομοίωμα παιδιού , μια κούκλα και στόλιζαν με αυτό το σπίτι τους
Η ιδιότητα που αποκτούσε το πεύκο από τον θεό Αττυ , να γίνει δηλαδή αθάνατο , αλλά και το ότι το πεύκο αντιστέκεται στον χειμώνα , διατηρείται μέχρι σήμερα μέσα από τον συμβολισμό του δέντρου των Χριστουγέννων .
Παρόμοιες ιεροτελεστίες ετελουντο στην Ινδία όταν γεννιόταν ο θεός Κρίσνα
Οι πιστοί του Μίθρα γιόρταζαν με λαμπρότητα την γέννηση του θεού του Φώτος οι ιεροτελεστίες διήρκησαν μέχρι το 600 μχ σε τόπους βέβαια που δεν επεκράτησε πλήρως ο χριστιανισμός
Τα Χριστούγεννα ήταν αρχικά μία κινητή γιορτή που εορταζόταν σε πολλές διαφορετικές στιγμές, κατά τη διάρκεια του έτους. Η χρονολόγηση από τη γέννηση του Χριστού προτάθηκε από τον Σκύθη μοναχό και εκκλησιαστικό συγγραφέα Διονύσιο τον Μικρό (532 μ.Χ.), ηγούμενο μοναστηριού στη Ρώμη, κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα.
Μέχρι τότε, η χρονολόγηση γινόταν, είτε με αφετηρία την Κτίση της Ρώμης είτε «από Διοκλητιανού», δηλαδή με αφετηρία την (υποτιθέμενη) 29η Αυγούστου του 284 μ.Χ., ημερομηνία κατά την οποία ο Διοκλητιανός ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας. Αφού, λοιπόν, δημιουργήθηκε η χρονολόγηση με αφετηρία τη γέννηση του Χριστού, οι μετέπειτα προσπάθειες των σοφών επικεντρώθηκαν στον ακριβή προσδιορισμό της ημερομηνίας της.
Βέβαια η προσπάθεια αυτή άγγιζε τις περισσότερες φορές τα όρια τις επιστημονικής φαντασίας η γελιοτητος που δεν είχαν καμία σχέση με τον θεό της αγάπης και του φωτός
Στα ελευσίνια μυστήρια την 24η προς την 25η του μηνός Ποσειδώνος αντίστοιχο με τον μήνα Δεκέμβριο , γεννιόταν ο θεός Διόνυσος ως σωτήρας του κόσμου από τον θεό Δια και την παρθένο Σεμέλη , έδειχναν στους πιστούς , μέσα στον ναό το θειο βρέφος μαζί με την μητέρα του Σεμέλη σκηνή που θυμίζει έντονα τον Χριστό με την πανάγια
Σε όλες τις θρησκείες , όλοι οι θεοί εγενηθηκαν από μια παρθένο το καταχείμωνο , τα μεσάνυκτα 24 προς 25 του μηνός Δεκεμβρίου όταν στον ορίζοντα ανατέλλει ο αστερισμός της παρθένου γιαυτο έλεγαν ότι ο θεός του Φώτος γεννιέται από παρθένο
Και μετά την γέννηση , όταν ο ήλιος υψώνεται στον ουρανό , η ουράνια παρθένος παραμένει άσπιλη και άμωμος , το γεγονός της άσπιλου συλλήψεως του θεού εμφανίζεται σε πολλές θρησκείες και στους αρχαίους λαούς της Αμερικής
Στην χριστιανική πίστη , ο θεός διάλεξε ένα εκλεκτό σώμα να τον σκηνωσει γιαυτη του την ενσάρκωση . Χρειάσθηκε η επίκληση και η λαχταρά μιας διαλεκτής , μιας μοναδικής μάνας - μάνας παναγίας - που με την διαγωγή και την ηθική με τον πόθο της καθαρής ψυχής και την αγαθότητα της ζωής της , προαισθάνεται ότι θα ενσαρκώσει μέσα της την ψυχή του θειου λυτρωτή που ήταν να γίνει ο υιός του θεού.
Συμβολικά η Παναγία είναι η ψυχή που μπορεί να δεχθεί τον θεό μέσα της
Τον Χριστό τον είδαν αγνές , ψυχές που διέθεταν εσωτερικά μάτια , ψυχές που μπορούσαν να αντικρίσουν το εκτυφλωτικό φως της θειας ενσάρκωσης του χωρίς να καούν Το φως αυτό το αντίκρισαν οι ποιμένες και οι μάγοι , οι ποιμένες συμβολίζουν τις αγνές ψυχές που τρόμαξαν όταν αντιλήφθηκαν την θεϊκή έννοια του αστεριού πάνω από την φάτνη
και οι μάγοι σύμβολα της γνώσης
αυτοί λοιπόν που διαθέτουν αγνές ψυχές και αναζητούν την γνώση , μπορούν να δουν την γέννηση του θεού της αγάπης είναι άξιοι να δεχθούν τον θεό του Φώτος
Ο ερχομός του θεανθρώπου πάνω στη γη συμβολίζει ακόμα την ανάγκη της επανατοποθέτησης των άξιων στο σωστό βάθρο , την αναζωογονήσει μας στις πνευματικές δυνάμεις , και την ελπίδα ότι θα πραγματοποιήσουμε τον σκοπό για τον οποίο ήλθαμε σαυτη τη γη δαύτη την εκδήλωση
Ο παραλληλισμός του μηνύματος των Χριστουγέννων με την γέννηση ενός θεού μέσα μας , με την αναγέννηση μας μοιάζει με την εισδοχή μας σε πολλές αποκρυφιστικες εταιρίες όπου ο βέβηλος αναγεννάτε και αυτο δεν πρέπει να μας εκπλήσσει
η εορτή του ηλιοστασίου είναι κάτι περισσότερο από το μήνυμα της αγάπης που πρέπει να συνδέει τους ανθρώπους , είναι περισσότερο από την χαρά που δίνουν η ανταλλαγή δώρων με έναν καταναλωτικό παροξυσμό και τυπικών ευχών
το μήνυμα της εορτής του χειμερινού ηλιοστασίου και των Χριστουγέννων είναι πάνω από όλα πνευματική ενατένιση , η προσηλώσει προς το πνεύμα και η ενατένιση προς το φως , η υποχρέωση δηλαδή του ανθρώπου να σταθεί για λίγο και να κοιτάξει την πρόοδο του στον πνευματικό και τον ηθικό κόσμο , ώστε να δεχθεί τις ακτίνες της αγάπης και του Φώτος , του θεού που όπως κάθε χρόνο αναγεννάτε από τις 22 έως τις 24 του Δεκέμβρη
