520
« στις: Ιανουαρίου 27, 2007, 23:28:53 »
Το forum έγινε στις 24/1/07.
---------------------------------------------------------------------
Δοκιμασία Σελήνης – Αλχημιστική Διαδικασία - Επίλυση των προβλημάτων του Ασυνείδητου – Γνωσιοθεραπεία/Ψυχανάλυση
Το 99,9% των ανθρώπων έχει ψυχολογικά προβλήματα, δεν έχει περάσει αυτή τη διαδικασία.
Το άτομο που έχει κατακτήσει τη Σελήνη χαρακτηρίζεται από : Στωικότητα, ηρεμία, δεν τεμπελιάζει, χαμογελάει και μένει ανεπηρέαστος από τις βλακείες που συμβαίνουν γύρω του. Συμπονάει τους άλλους.
Όλα τα ψυχολογικά προβλήματα προέρχονται από ανασφάλειες. Τα οποία προέρχονται από κόμπλεξ, τα οποία δημιουργούνται σε ηλικίες 0-7 χρονών. Κόμπλεξ δημιουργείται κυρίως αν μας συμβεί κάτι το οποίο είναι αντίθετο με τα ταμπού-πιστεύω μας. Πχ ένα αγαπητό πρόσωπο (πχ γονιός) μας μαλώσει χωρίς εμείς να πιστεύουμε ότι φταίμε.
Διαφορετικοί άνθρωποι αντιδρούνε διαφορετικά. Πχ κάποιος μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος από τέτοιο περιστατικό. Από αυτούς που θα επηρεαστούνε και θα αποκτήσουνε κόμπλεξ, άλλοι θα γίνουν υποτακτικοί ενώ άλλοι θα αντιδράσουνε και θα γίνουν επιθετικοί.
Μέθοδος
1) Μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε την ηλεκτρομαγνητική ενέργεια του σώματος. πχ Reiki. Διότι τα κόμπλεξ είναι μπλοκαρισμένη ενέργεια η οποία όμως χρησιμεύει για να μας δίνει κίνητρα για τη ζωή. Αν ο οργανισμός δε μάθει να διαχειρίζεται συνειδητά τις ενέργειες, η απουσία τους θα μας θεραπεύσει από προβλήματα αλλά θα χάσουμε την όρεξη για τη ζωή. Δυστυχώς με την απλή ψυχανάλυση υπάρχει αυτός ο κίνδυνος (Adler, Jung).
2) Εντοπίζουμε το ψυχολογικό πρόβλημα. Πχ όταν είμαστε με παρέα αγνώστων αισθανόμαστε μπούκωμα στο στήθος.
3) Κάνουμε διαλογισμό. Προσπαθούμε να επαναφέρουμε το σύμπτωμα (πχ μπούκωμα στο στήθος). Ο στόχος είναι το συναίσθημα να προκαλέσει συνειρμό και να μας έρθει μία κατάσταση από το παρελθόν. Αν τότε υπάρξει συναισθηματική φόρτιση, τότε ο συνειρμός είναι γνήσιος, έχουμε εντοπίσει μία ρίζα του προβλήματος και θεραπευόμαστε από το κόμπλεξ.
Βοηθάει πολύ τη διαδικασία αν ασχοληθούμε με αποσυμβολισμό, Μυθολογία. Συνιστώμενο βιβλίο το «Ένα πείραμα σε βάθος».
Συνειδητά εξέθετα τον εαυτό μου σε δύσκολες καταστάσεις. ΠΧ να διεκδικώ πράγματα από τους προϊσταμένους μου. Έτσι εντόπιζα περισσότερα προβλήματα και μπορούσα να δω αν υπάρχει βελτίωση. Σε εμένα προσωπικά, όταν άρχιζα διαλογισμό και ήμουν ήδη συναισθηματικά φορτισμένος (πχ στενοχωρημένος), σχεδόν πάντα είχα θετικό αποτέλεσμα.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Δείγματα από εφαρμογή της μεθόδου:
13/12/05. Ονειρεύτηκα ότι ήμουνα σε ένα νοσοκομείο (ή ξενοδοχείο). Το οποίο όμως έμοιαζε να είναι ακριβώς πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Από το πάτωμα μπορούσες να δεις τη θάλασσα, το βυθό. Μου δημιουργούσε την αίσθηση ότι το πάτωμα ήταν κάποια φουσκωτή επιφάνεια και δεν παρείχε μεγάλη ασφάλεια.
Ήμουνα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με κάποιο άλλο άτομο, νομίζω κάποια κοπέλα. Είδα να αναδύεται από κάτω ένα μαύρο πράγμα, σαν μεγάλο σελάχι, ή σαν μεγάλη σκισμένη σακούλα σκουπιδιών. Καθώς πλησίαζε εγώ φοβόμουνα. Κάποια κομμάτια του περάσανε πάνω στο κρεβάτι μου. Πήρα ένα κομμάτι που έμοιαζε από ουρά καρχαρία και το έβαλα στο στόμα μου. Μύριζε θάλασσα και ψοφίμι. Αηδίασα και έτρεξα σε ένα νεροχύτη να το φτύσω. Αλλά σκέφτηκα ότι από εκεί πάλι θα γυρίσει στη θάλασσα, και θα συνεχίσει να είναι πρόβλημα.
Εξήγηση ονείρου:
Η θάλασσα είναι το υποσυνείδητο. Το «μαύρο» πράγμα που αναδύεται και βρομάει είναι κάποιο πρόβλημα (σύμπλεγμα) που χρειάζεται θεραπεία (ανάλυση). Το να το φτύσω στο νεροχύτη, να το απωθήσω, δεν έχει νόημα. Διότι θα επιστρέψει στο υποσυνείδητο, από όπου θα συνεχίσει να με βασανίζει. Αυτό μπορεί να αναφέρεται σε κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα, ή απλώς να συμβολίζει τη διαδικασία για τη θεραπεία.
--------------------
05/2005. Παρατήρησα ότι σε παρέα δε συμμετέχω πολύ στη συζήτηση, αισθάνομαι αποκομμένος. Ειδικά σε καινούριες παρέες και όταν υπάρχουν πολλά άτομα (άρα και ανταγωνισμός για το λόγο). Αντίθετα είμαι άνετος σε 1-1 συζητήσεις.
--------------------
05/2005. Σκεπτόμενος το πρόβλημα, μου ήρθε ο ακόλουθος συνειρμός: Όταν ήμουν σε ηλικία 5-6 χρονώ, η μητέρα μου είχε πεί ότι αν δεν είμαι φρόνιμος, θα με παρατήσει. Μόλις μου το είπε, ξέσπασα σε κλάματα. Έπεσα στην αγκαλιά της και την παρακαλούσα να μη με παρατήσει. Η Αντίδρασή μου ήταν υπερβολική.
--------------------
01/2006. Σκεπτόμενος το πρόβλημα, μου ήρθε ο ακόλουθος συνειρμός: Σε ηλικία 4 χρονών, αντιδρούσα πάρα πολύ να πάω στον παιδικό σταθμό. Παρακαλούσα τη μητέρα μου να με κλειδώσει στο σπίτι και να την περιμένω, παρά να με πάει στον παιδικό σταθμό.
--------------------
6/2/06 Sanctum
Ανακαλώ σκηνή όπου η μητέρα με πάει στον παιδικό σταθμό. Εγώ (παιδί) κλαίω και δε θέλω να πάω. Εγώ (τώρα) συγκινούμαι. Βλέπω τον εαυτό μου-τώρα να πηγαίνει δίπλα στους δύο και να λέει στη μαμά: «Το παιδάκι κλαίει, δε θέλει να πάει στο σχολείο». Εκεί με έπιασαν τα κλάματα (Εγώ-τώρα, στην πραγματικότητα). Και όποτε σκεφτόμουνα τη σκηνή αυτή, το κλάμα εντεινότανε.
Έκλαιγα με χοντρούς λυγμούς. Σε κάποιες φάσεις το σώμα μου έτρεμε στο ρυθμό ενός λυγμού-σφυρίγματος.
Σε φάσεις που το κλάμα υποχωρούσε φανταζόμουνα ότι είμαστε στην είσοδο του παιδικού και με υποδέχονται οι νηπιαγωγοί. Εγώ φυσικά αγκιστρωνόμουνα στη μαμά. Έκανα συνέχεια την ερώτηση: «Τι υπάρχει εκεί που φοβάσαι? Γιατί δε θέλεις να πας στον παιδικό?» Προσπαθούσα να δω το εσωτερικό αλλά τίποτα συγκεκριμένο.
Σε κάποια στιγμή σκύβω και ρωτάω το παιδάκι την ίδια ερώτηση. Αμέσως μου ψιθυρίζει: «Με χτυπάνε». Η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε είναι ότι τον χτυπάνε τα άλλα παιδάκια, όχι οι δασκάλες.
--------------------
Μετά από αυτό παρατήρησα ότι η αυτοπεποίθησή μου αυξήθηκε πολύ. Ήμουν πολύ πιο ομιλητικός σε παρέες και είχα πολύ περισσότερο ηγετικό ρόλο.
--------------------
4/4/06: Παρουσιάστηκαν πάλι κάποια συμπτώματα ανασφάλειας. Όπως ήμουν στενοχωρημένος αποφασίζω να κάνω Sanctum.
Πήγα στην εποχή του παιδικού σταθμού. Μία νηπιαγωγός με υποδέχτηκε στην πόρτα και με πήρε από τη μητέρα μου. Αμέσως όμως γύρισε το κεφάλι της προς τα πίσω δεξιά της, με αποστροφή/περιφρόνηση. Μου φάνηκε υπερβολική η στάση της. Μετά είδα να χαστουκίζει το παιδάκι με αστείο τρόπο (σαν τα κόμικς).
Πήγα στην εποχή που περπάτησα. Έπιασα το μωρό και του είπα ότι πρέπει οπωσδήποτε να βρω τι φταίει. Εκείνο γύρισε και μου έδειξε με το χέρι του προς τα πίσω. Ήταν σκοτάδι αλλά μακριά υπήρχε ένα φως. Άρχισα να έρπω προς τα εκεί, με ακολουθούσε το μωρό. Πήγα στην εποχή που ήμουνα 10 μηνών, όταν ακόμα ήμουνα παχουλός.
Ήμουνα στο υπερυψωμένο καρεκλάκι. Μία γυναίκα με τάιζε κρέμα. Είχε κοντά φουσκωτά μαλλιά (όπως η μητέρα μου, αλλά ήτανε της μόδας τότε), φορούσε ανοιχτόχρωμη μπλούζα και σκούρα φούστα, μακριά κάτω από το γόνατο. Μου έδινε χαστούκια και μου έλεγε «φάγε το φαγητό σου σκασμένο». Εγώ-μωρό έκλαιγα κι έλεγα (μάλλον σκεφτόμουνα) «μα το τρώω όλο το φαγητό μου». Εκεί εγώ-τώρα άρχισα να κλαίω. Η φράση αυτή ήταν το κλειδί «μα το τρώω όλο το φαγητό μου».
Η φιγούρα της γυναίκας έμοιαζε με τη μητέρα μου. Αλλά λογικά απέρριπτα ότι η μητέρα μου θα μου φερότανε έτσι. Σκέφτηκα μήπως ήταν η γιαγιά. Η εντύπωση/συναίσθημα όμως ήτανε ότι με χαστούκιζε η μητέρα μου.
--------------------
Μετά από αυτό παρατήρησα ότι η αυτοπεποίθησή μου αυξήθηκε ακόμα περισσότερο.
Όσο η εμπειρία αυξανότανε, τόσο η διαδικασία γινότανε πιο εύκολη. Το Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2006, η συχνότητα των Sanctum που θα αποκάλυπταν τη ρίζα προβλήματος και θα έφερναν κάποιο αποτέλεσμα έφτασε στα 1-2 την εβδομάδα.
Εμφάνιση μηνυμάτων
)