από Frater Immortal
Όταν ο Δίας απήγαγε τον Γανυμήδη στην απολογία του στο δικαστήριο των θεών (ναι και οι θεοί δικάζονται), και απευθυνόμενος στους δικαστές και κυρίως στον πατέρα του Γανυμήδη είπε ότι "τον έκανε αθάνατο και τον απήλλαξε απο την αθλιότητα των γηρατειών..."
Στην Πολιτεία του Πλάτωνα πήγε το μυαλό μου διαβάζοντας αυτά και άλλα περί ελληνικής μυθολογίας.
Πιο συγκεκριμένα, αναφέρομαι στην Πολιτεία όπου οι διάλογοι εξετάζουν την παιδεία.
Εκεί λοιπόν λέγεται οτι τα μικρά παιδιά, νεαρά και ευαίσθητα καθώς είναι, απορροφούν κάθετι που επιχειρεί κανείς να τους εντυπώσει.
Έπειτα τίθεται το ερώτημα:
"Θα έπρεπε λοιπόν λοιπόν να επιτρέπουμε ν'ακούνε τα παιδιά μας όλες τις παλιές ιστορίες, τις οποίες έχει πει οποιοσδήποτε και να εισέλθουν στον νου τους απόψεις που, γενικά, έρχονται σε αντίθεση με εκείνες που θα θέλαμε να έχουν ως ενήλικες";
Η απάντηση είναι πως δεν θα έπρεπε. Για τον λόγο αυτό σκέφτηκαν οτι μάλλον πρέπει να ερευνήσουν και να δεχτούν μόνο τις καλές ιστορίες και να απορρίψουν τις υπόλοιπες. Στους διαλόγους αναφέρονται καταρχήν οι ιστορίες του Ομήρου και του Ησιόδου που είναι μή πραγματικές.....
Θεωρείται λοιπόν οτι ορισμένοι ποιητές χρησιμοποιούν τον γραπτό λόγο για να δώσουν μια αλλοιωμένη, παραποιημένη εικόνα για την φύση των Θεών και των ηρώων, όπως ακριβώς κάνει και ένας ζωγράφος που δημιουργεί ένα πορτρέτο το οποίο αποτυγχάνει εντελώς στην απόδοση της ομοιότητος του αυθεντικού.
Ναι, αλλά πώς το κάνουν αυτό; Τί είδους πράγματα λένε;
Ένα πρώτο παράδειγμα που αναφέρεται είναι οτι ο Ησίοδος επαναλαμβάνει τις πράξεις του Ουρανού και την εκδίκηση του Κρόνου απέναντι στον Ουρανό. Κι ύστερα, τις πράξεις του Κρόνου και τί του έκανε ο γιος του.
Λέγεται λοιπον στους διαλόγους πως
ακόμα κι αν αυτές οι ιστορίες είναι αληθινές δεν θα έπρεπε να λέγονται στα μικρά παιδιά που αδυνατούν να διακρίνουν: είναι καλύτερα να σιωπούμε και αν κάποιος πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσει, τότε θα πρέπει να τις καταστήσει εσωτερικά μυστικά που να λέγονται σε όσο το δυνατόν λιγότερους ανθρώπους...(μετά αναφέρεται στις θυσίες πριν την μύηση στα Ελευσίνια μυστήρια).
Αυτέ λοιπον οι ιστορίες θεωρούνται επικίνδυνεw.
Ύστερα αναφέρονται στις ιστορίες εκείνες που παρουσιάζουν τους θεούς να πολεμούν ο ένας ενάντια στον άλλον, να κάνουν μάχες. Αυτές επίσης ειναι ακατάλληλες κατα τους πλατωνικούς διαλόγους στην Πολιτέια, διότι απλώς δεν είναι αληθινές,
Επίσης η ιστορία της Ήρας, την οποία έδεσε ο γιος της, η την σκηνή όπου ο Ήφαιστος απομακρύνεται από τον πατέρα του όταν προσπάθησε να σώσει την μητέρα του επειδή ο πατέρας του την χτυπούσε.....
Ακόμα την σκηνή του Ομήρου όπου ο Δίας στέλενει ένα όνειρο στον Αγαμέμνων
ή εκείνη του Αισχύλου όπου η Θετις λέει οτι στον γάμο της ο Απόλλων τραγούδησε το πόσο χαρούμενη θα την έκαναν τα παιδιά της , πώς δεν θα αρρώσταιναν και πως θα ζούσαν για πολά χρόνια.. και πώς αυτη, μια και ο Φοίβος είναι Θεός και μπορεί να προφητεύει, αυτή περιμενε οτι της έλεγε την αλήθεια, αλλά που τελικά, παρόλα αυτά, είναι αυτός ο ίδιος που σκότωσε τον γιό της...
Και έιπαν πως όποιος έλεγε τέτοια πράγματα για τους Θεούς δεν θα έπρεπε να τραγουδιέται και οι δάσκαλοι δεν θα έπρεπε να διδάσκουν τα έργα του. Διαφορετικά οι νέοι δεν θα μεγάλωναν με θρησκευτικότητα ή δεν θα ομοίαζαν των Θεών όσο αυτό μπορεί να καταστή εφικτό για έναν άνθρωπο!!
Αυτά λοιπόν σκέφτηκα...
Και λέω οτι μάλλον θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε σε αυτά τα παραδείγματα και τα του Γανυμήδη περί θανάτου και αθανασίας.....