16
Ερμητική / Απ: Τα Ερμητικά κείμενα
« στις: Μαρτίου 30, 2009, 15:25:37 »
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΤΩΡΑ ΞΕΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΨΑΞΩ ΕΙΧΑ ΤΡΟΜΕΡΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ
Νέα:
1. 'Οσοι ενδιαφέρονται να λάβουν τις ΔΩΡΕΑΝ Διδασκαλίες του Δοκίμου της ΑΜΡΑ, ας επικοινωνήσουν μαζί μας στο info@amra.gr.
2. 'Oσοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν στο φόρουμ της ΑΜΡΑ, χρειάζεται πριν την εγγραφή τους να επικοινωνήσουν πρώτιστα στο email info@amra.gr.
3. Eπίσης όσοι επιθυμείτε μπορείτε να συμμετέχετε και στην Ομάδα Ενημέρωσης του Ροδόκηπου των Φιλοσόφων στο facebook https://www.facebook.com/groups/rodokipos/
Εμφάνιση μηνυμάτων
Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
Σελίδες: 1 [2]
17
Eρωτήματα και τοποθετήσεις μέσω email / ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ
« στις: Μαρτίου 30, 2009, 15:15:38 »
ΑΓΑΠΗΤΕ ΟΡΦΕΑ
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΑΝ ΤΡΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΟΥ ΤΑ ΕΛΑΒΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΤΑ ΜΕΛΕΤΗΣΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΑ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟΨΗΣ ΚΑΙ ΙΔΕΕΣ .ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΈΓΙΝΕ ΖΗΤΩ ΓΝΩΜΗ .
ΘΑ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΥΤΗ ΝΑ ΓΙΝΩ ΕΝΕΡΓΟ ΜΕΛΟΣ
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΕΑΣ
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
THANOS
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΑΝ ΤΡΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΟΥ ΤΑ ΕΛΑΒΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΤΑ ΜΕΛΕΤΗΣΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΑ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟΨΗΣ ΚΑΙ ΙΔΕΕΣ .ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΈΓΙΝΕ ΖΗΤΩ ΓΝΩΜΗ .
ΘΑ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΥΤΗ ΝΑ ΓΙΝΩ ΕΝΕΡΓΟ ΜΕΛΟΣ
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΕΑΣ
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
THANOS
18
Μυστικισμός - Αποκρυφισμός / Οι ψευδαισθήσεις της Αντίληψης
« στις: Μαρτίου 30, 2009, 02:38:37 »
Οι ψευδαισθήσεις της Αντίληψης
Τι είναι αυτό που καθορίζει τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο;
Ο Lawrence LeShan, στο κλασικό του βιβλίο ‘Εναλλακτικές Πραγματικότητες: Η Αναζήτηση για το Πλήρες Ανθρώπινο Ον’ γράφει: Μια πραγματικότητα είναι αληθινή για σένα, όταν δρας μέσα στους δικούς της όρους. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς κουβέντες. Είναι έγκυρη πραγματικότητα όταν, χρησιμοποιώντας την, μπορείς να επιτύχεις τους στόχους που είναι αποδεκτοί σ΄ αυτή. Η κοινή λογική ορίζει κάθε πραγματικότητα και σε τελική ανάλυση αποφασίζει για την εγκυρότητά της.
Η δήλωση του LeShan αντανακλά μια ανακάλυψη που έγινε από μια ομάδα επιστημόνων που πειραματιζόντουσαν με μωρά. Ανακάλυψαν πως τις μοναδικές φορές που τα μωρά ξαφνιάζονταν ήταν όταν συνέβαινε κάτι σ' αυτά που καταστρατηγούσε την κοινή λογική. Αυτή η ανακάλυψη θεμελίωσε το ότι ένας βαθμός αντιληπτικής προκατάληψης αποτελεί μέρος της γενετικής μας προδιάθεσης, μια προδιάθεση που ενισχύεται από τις ποικίλες ικανότητές μας και από τον εγκέφαλό μας. Εξαρτόμαστε από την ερμηνεία που δίνουμε για τη ζωή και αποδεχόμαστε τις προκαταλήψεις αυτής της αντίληψης. Μέσα από την καθημερινή ύπαρξή μας αναγνωρίζουμε μόνο ότι είμαστε προετοιμασμένοι από πριν να δούμε.
Οι εναλλακτικές πραγματικότητες και άλλες διαστάσεις δόνησης αγνοούνται ή παρακάμπτονται πολύ συχνά γιατί δεν είμαστε ενήμεροι ότι αγνοούμε ή ότι παρακάμπτουμε οτιδήποτε. Αποδεχόμαστε ότι αντιλαμβανόμαστε και φαίνεται παράλογο αν όχι αδύνατο να πράξουμε αλλιώς. Αλλά αυτό το σφικτό πλέγμα της φυσικής αντιληπτικής προκατάληψης (κάποιες φορές αναφέρεται ως περιβαλλοντική ακεραιότητα) μπορεί να είναι βασισμένο μόνο σε υποθέσεις που προέρχονται από ατομικά συστήματα πιστεύω παρά σε γενετική προδιάθεση. Με άλλα λόγια, είναι πιθανό να αποτελεί περισσότερο μια προτίμηση παρά μια προκατάληψη.
Αυτό συμβαίνει επειδή αναμειγνύουμε επίκτητες τάσεις με φυσικές αντιληπτικές δεξιότητες. Επιτρέπουμε στους αγαπημένους μας, στα σχολεία μας, στις εργασίες μας, στους συντρόφους μας, στην κοινωνία μας, στις κυβερνήσεις μας, χωρίς να συμπεριλάβουμε τις δικές μας διαισθήσεις αναφορικά με το τι νομίζουμε ότι αντιλαμβανόμαστε, να καθορίσουν και να ερμηνεύσουν τη ζωή μας. Το επιτρέπουμε αυτό επειδή είναι θεμελιωδώς ευκολότερο, πιο πρακτικό και λιγότερο επικίνδυνο, το να αποδεχτούμε παρά να αρνηθούμε τις προκαταλήψεις αμοιβαία αποδεχόμενων πεποιθήσεων. (Η κοινωνία χρωστάει την ύπαρξή της σ' αυτήν την τάση που έχουν οι άνθρωποι να αποδέχονται την άποψη της κοινής γνώμης ως προσωπική τους αλήθεια. Οι Μεσσίες χρωστάνε το θάνατό τους στην ίδια ακριβώς αρχή.)
Για να πάμε στην καρδιά του ζητήματος αυτού θα ακολουθήσουν τρία παραδείγματα σχετικά με τη φυσική προκατάληψη της αντίληψης. Στη συνέχεια θα παρουσιαστεί ένα τέταρτο (στο κλείσιμο του άρθρου αυτού). Θα πρέπει να δοθεί προσοχή στις παράδοξες ψευδαισθήσεις που αποκαλύπτει κάθε τέτοιο παράδειγμα:
Παράδειγμα 1
Πηγαίνετε σε μια ταινία (παλιότερα γνωστή ως εικόνα με κίνηση) για να απολαύσετε μια ωραία παράσταση, αλλά τι είναι αυτό που βλέπετε στην πραγματικότητα; Στην κυριολεξία βλέπετε τη συνεχή προβολή μιας σειράς από ακίνητα πλάνα που διακόπτονται από περιόδους σκοταδιού. Είναι η αντίληψη του τι πιστεύετε ότι βλέπετε που ενισχύει αυτό που σας φαίνεται σαν την κίνηση ενός συνεκτικού νήματος που φτιάχνει την ιστορία. Τίποτε από όσα βλέπετε δεν είναι ικανό από μόνο του για κίνηση ή για ειρμό μέχρι που εσείς, ο θεατής, τα ενισχύετε και τα δύο με το να συνδέετε μέσα στο νου σας αυτό που δείχνει ο προβολέας. Αυτό που νομίζετε ότι βλέπετε δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Μόνο η συνεχής σειρά από ανεξάρτητες μονάδες είναι αυτό που υπάρχει. Είναι ο νους σας αυτός που τις συνδέει. Οι ταινίες είναι μια οπτική ψευδαίσθηση.
Παράδειγμα 2
Κάθεστε μπροστά από την τηλεόραση για να απολαύσετε ένα καλό πρόγραμμα, αλλά τι είναι αυτό που βλέπετε στην πραγματικότητα; Στην κυριολεξία βλέπετε ένα ηλεκτρόνιο κάθε φορά (για τις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και τρία τη φορά για τις έγχρωμες) που πυροδοτείται στην πίσω πλευρά του κανονιού της τηλεόρασης και το οποίο προσκρούει στην οθόνη και ανάβει σαν μια μικρή φωτεινή τελεία. Ο συνεχής καταιγισμός από ηλεκτρόνια που μετατρέπονται σε φωτεινές τελείες δημιουργεί την εμφάνιση εικόνων, καθώς οι γραμμές σάρωσης κυλάνε από την κορφή προς τη βάση διαχωρίζοντας τις πληροφορίες που έρχονται (νέες τελείες) από τις πληροφορίες που πλέον εξαφανίζονται (παλιές τελείες). Προσαρμόζετε τον δείκτη κάθετων γραμμών στην τηλεόρασή σας όχι για να απομακρύνετε τις περίεργες μπάρες που εμφανίζονται στην εικόνα, αλλά για να τοποθετήσετε τη δραστηριότητα της οθόνης μέσα στα όρια των δικών σας αντιληπτικών προτιμήσεων. Ο σωλήνας που βρίσκεται πίσω από την τηλεόραση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κανόνι που εκτοξεύει ηλεκτρόνια στο πίσω μέρος της οθόνης. Ο νους σας συνδέει τις τελείες από τα ηλεκτρόνια σχηματίζοντας μια εικόνα που νομίζετε ότι βλέπετε, ενώ στην πραγματικότητα αγνοεί την πραγματικότητα του τι συμβαίνει. Η τηλεόραση είναι μια νοητική ψευδαίσθηση.
Παράδειγμα 3
Πηγαίνετε σε μια συναυλία για να ακούσετε καλή μουσική, αλλά τι ακούτε στην πραγματικότητα; Στην κυριολεξία ακούτε μια σειρά από νότες που χωρίζονται μεταξύ τους από διαλείμματα σιωπής. Κάθε όργανο ή φωνή μπορεί να παράγει μόνο απλούς ήχους, έναν την κάθε φορά. Είναι η αντίληψη του ακροατή που ενισχύει το μελωδικό περιεχόμενο ή την παραφωνία, αυτό που καλείται μουσική ή θόρυβος. Χωρίς τη συμμετοχή του ακροατή και την αντίληψή του σ' αυτό που ακούει, ο ήχος από μόνος του δε θα ήταν ικανός για αυτό που εμφανίζεται ως ροή. Αυτό που ακούμε ως συνεχή ήχο είναι μια δημιουργία μέσα στο ίδιο μας το μυαλό. Η μουσική είναι μια ακουστική ψευδαίσθηση.
Επειδή δεν είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε μέσα από τις ψευδαισθήσεις της αντίληψης, αποδεχόμαστε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως μια πλήρη αλήθεια για το τι υπάρχει. Η πραγματικότητα, στην στενότερη έννοιά της, είναι ένα προϊόν που το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι και διατηρείται από τη δική μας αντίληψη. Το ζήτημα της πραγματικότητας μπορεί ωστόσο να μας ξεγελάσει.
Βέβαια, ο μη συνειδητός νους κανονικά επεξεργάζεται δισεκατομμύρια κομμάτια πληροφορίας κάθε δευτερόλεπτο. Ας προσθέσουμε σ΄ αυτό το σχήμα ένα πρόσφατο επιστημονικό εύρημα ότι ο μέσος άνθρωπος σήμερα προσλαμβάνει 65.000 περισσότερα bits πληροφορίας και ερεθισμάτων για κάθε μέρα που είναι σε εγρήγορση απ' όσο προσλάμβαναν οι πρόγονοί του τον αμέσως προηγούμενο αιώνα. Πράγματι, οι εγκέφαλοί μας σήμερα βομβαρδίζονται διαρκώς και λιγότερο από το ένα τοις εκατό των εισερχομένων πληροφοριών προφτάνει να φτάσει στο συνειδητό νου. Μέσα σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου, πάνω από το 99% των πληροφοριών έχουν φιλτραριστεί.
Η περιοχή του συστήματος εγκέφαλος-νους που διεκπεραιώνει το φιλτράρισμα είναι ο δικτυωτός σχηματισμός, μια μικρή μάζα από στενά πακεταρισμένα νευρικά κύτταρα που βρίσκονται στον κεντρικό πυρήνα του εγκεφαλικού στελέχους, κάτω από το μεταιχμιακό εγκεφαλικό σύστημα. Αυτό που οδηγεί το φιλτράρισμα όμως, είναι η αντιληπτική μας προτίμηση και όχι αναγκαστικά οι γενετικά καθορισμένες αντιληπτικές προτιμήσεις μας.
Ωστόσο, ούτε η φυσική μας προδιάθεση ούτε οι προτιμήσεις που αποκτάμε καθώς ωριμάζουμε είναι αναγκαίο να μας εμποδίσουν από την πληρότητα της αληθινής αντίληψης που θα μπορούσε ο καθένας μας να επιτύχει. Αυτό που είναι αυτόματο, ακόμα και για τη βρεφική ηλικία, μπορεί να μετατραπεί, να επεκταθεί, να προαχθεί ή να αλλάξει.
Θυμάστε την παιδική ιστορία με τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα; Η ιστορία αναφέρει έναν Αυτοκράτορα που είχε ξεγελαστεί από έναν απατεώνα να αγοράσει μια αόρατη φορεσιά, που είχε προετοιμαστεί και ραφτεί στα μέτρα του με μεγάλη φροντίδα. Εφόσον ο Αυτοκράτορας είχε πειστεί με την ιστορία αυτή, κανένας από τους υπηρέτες του δεν τολμούσε να διαφωνήσει μαζί του φοβούμενος για όσα υπέθετε ότι θα του έκανε ο Αυτοκράτορας εάν τολμούσε να πει μια διαφορετική κουβέντα. Μια δημόσια παρέλαση κανονίστηκε στη συνέχεια ώστε να δείξει ο Αυτοκράτορας τη νέα του φορεσιά. Καθώς ο Αυτοκράτορας περπάτησε καμαρωτά ανάμεσα στο πλήθος, ένας μικρός αναγνώρισε την αλήθεια της όλης κατάστασης και φώναξε, "Έϊ, κοιτάξτε, ο Αυτοκράτορας είναι γυμνός!" (Τα παιδιά παρεμπιπτόντως, έχουν την ελάχιστη ποσότητα μαθημένων αντιληπτικών προκαταλήψεων που μπλοκάρουν την πραγματική αντίληψη και έτσι έχουν πιο καθαρό μυαλό. Προσεγγίζουν τις καταστάσεις άμεσα, όχι έμμεσα).
Σταδιακά, κατά τη διάρκεια των ζωών μας αποδεχόμαστε, αποφασίζουμε και ενστικτωδώς ολοκληρώνουμε δομημένα μοντέλα σκέψης αναφορικά με το τι θα πιστέψουμε και τι θα απορρίψουμε. Αυτά τα νοητικά μοντέλα (αντιληπτικές προτιμήσεις) δημιουργούν τα φίλτρα (στενά πακεταρισμένα νευρικά κύτταρα) που μας εμποδίζουν να έχουμε επίγνωση για αυτά που αρνούμαστε να μάθουμε. Όπως ο Αυτοκράτορας και οι υπηρέτες του που ο καθένας τους αποδέχτηκε μια συγκεκριμένη πραγματικότητα ως αληθινή και απέρριψε οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική.
Μιλώντας από την άποψη της γενετικής, αυτό το φίλτρο των εισερχομένων λειτουργεί σαν μια βαλβίδα διακοπής αφαιρώντας από τον συνειδητό νου τη δυνατότητα να πιάσει ορισμένες πληροφορίες, αγνοώντας κάποιες πληροφορίες που μπορούν να έχουν αξία. Χωρίς αυτό το φίλτρο θα ήμασταν ασφαλώς ανεπαρκείς και αναποτελεσματικοί, δε θα μπορούσαμε ούτε να αποκρυπτογραφήσουμε τον κόσμο ούτε και να πάρουμε αποφάσεις, αλλά ούτε ακόμα και να εστιάσουμε την προσοχή μας. Κι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.
Μπορούμε να το παρακάνουμε. Να μπλοκάρουμε περισσότερα από όσα χρειάζεται. Μπορούμε να δημιουργήσουμε τόσα πολλά τυφλά σημεία, ώστε να γίνουμε σαν τυφλοί ή σε κατάσταση ύπνωσης ή μισοκοιμισμένοι ή παγιδευμένοι σε διάφορα στερεότυπα ανοησίας και φανατισμού. Μπορούμε να ξεγελάσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Ο Daniel Goleman αναφέρθηκε σ΄ αυτήν την κατάσταση στα 'Ζωτικά Ψέματα, Απλές Αλήθειες', όπου και σημειώνει: Το μεγαλύτερο αντίδοτο της πλάνης είναι η διορατικότητα, που είναι απλά το να βλέπεις τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Όπως ο μικρός στο πλήθος φώναξε στον Αυτοκράτορα και είπε την αλήθεια που οι άλλοι είχαν επιλέξει να αγνοήσουν, μας ωφελεί όταν μας προσφέρεται μια φρέσκια οπτική και βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πρόκληση.
Χρειαζόμαστε τη φυσική γενετική μας προδιάθεση για να αντιληφθούμε τη συνέχεια της κίνησης και τη συνάφεια της μορφής έτσι ώστε να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε σχέσεις και να κάνουμε συγκρίσεις. Χρειαζόμαστε ακόμα και τις προκαταλήψεις που προέρχονται από αμοιβαία παραδεχόμενες πεποιθήσεις, εφόσον αυτές ακριβώς οι προτιμήσεις και οι προλήψεις μας παρέχουν τα φίλτρα που μας αφήνουν αρκετό χρόνο και χώρο για να αναπτύξουμε κοινωνικές δεξιότητες. Αλλά όλα αυτά τα χρειαζόμαστε με μέτρο. Αυτό σημαίνει πως θα ήταν σοφό, κάθε ένας από εμάς, να κάνουμε περιοδικό απολογισμό στα φίλτρα μας αυτά, να τα επαναξιολογούμε και συνειδητά να αποφασίζουμε εάν λειτουργούν για το καλό μας. Κάνοντας κάτι τέτοιο είναι πιθανό να βρούμε πως κάποια από αυτά δεν είναι μόνο ξεπερασμένα και απαρχαιωμένα, αλλά επίσης πως ποτέ δεν τα χρειαζόμασταν καν.
Αλλά τι γίνεται με την συμπαγή φύση της συνήθους πραγματικότητας;
Τα παραδείγματα που έχουν μέχρι στιγμής δοθεί δείχνουν πως έχουμε ικανότητες που ενδυναμώνουν την εμφάνιση μιας συμπαγούς φύσης στο περιβάλλον. Ναι, είναι πιθανό για εμάς να επαναπρογραμματίσουμε όλες τις αντιληπτικές μας ικανότητες, να τις διευρύνουμε, έτσι ώστε το παράθυρο θέασής μας να χωράει περισσότερες περιοχές. Μπορούμε να κερδίσουμε νέα πρόσβαση στις ικανότητές μας αυτές και να διώξουμε καθώς και να βελτιώσουμε προτιμήσεις και συστήματα πεποιθήσεων. Ωστόσο, όταν χτυπάει κανείς στην άκρη μιας καρέκλας το δάκτυλό του πονάει, πράγμα που σημαίνει ότι αυτά που εμφανίζονται συμπαγή είναι πράγματι συμπαγή και αντιδρούν σύμφωνα με αυτήν την ιδιότητα. Άρα η ερώτηση παραμένει: Είναι η συμπαγής πραγματικότητα όντως συμπαγής;
Ο διαλογισμός και άλλες ανάλογες πρακτικές μας βοηθούν να εκγυμνάσουμε την αντίληψή μας έτσι ώστε οι ακολουθίες της κίνησης και της ακινησίας (όπως περιγράφηκαν στα 3 προηγούμενα παραδείγματα του παρόντος άρθρου) να εμφανίζονται ταυτόχρονα και ξεχωριστά την ίδια στιγμή. Μια επιθανάτια εμπειρία ή μια πνευματική αφύπνιση σπρώχνει τη δυναμικότητα του εγκεφάλου μας ακόμα πιο μακριά. Μια τέτοια εγκεφαλική μετακίνηση μπορεί να καθαρίσει τα φίλτρα, τα όρια και τις πεποιθήσεις μας με τέτοιο τρόπο που μας επιτρέπει να γλιστρήσουμε μέσα από τις ρωγμές της αντίληψης σε εναλλακτικές και συνυπάρχουσες πραγματικότητες. Αυτή η χαοτική σύγκλιση πληροφοριών στην αρχή μας αποπροσανατολίζει αλλά τελικά μπορούμε να οδηγηθούμε στην πηγή της καθαρότητας και της διαίσθησης που είχε σκεπαστεί λόγω προκαταλήψεων που καλλιεργήσαμε από τη γέννησή μας και λόγω των επίκτητων φίλτρων της αντίληψής μας. Καθώς η συνείδηση μπαίνει σε μια άλλη κατάσταση, όπως μπορεί να συμβεί σε κάποια από τις προαναφερθείσες περιπτώσεις, αλλάζει η αίσθηση του χρόνου και του χώρου. Ο κόσμος μοιάζει σα να επανασυντάσσεται και η συμπαγής φύση της πραγματικότητας μοιάζει πλέον να μην είναι τόσο συμπαγής. Αυτό αποτελεί μια δραματική αλλαγή της αντίληψης.
Στη νευτώνεια φυσική θεωρείται ότι η εκδήλωση της ενέργειας δημιουργεί τον χρόνο λόγω της ταλάντωσής της και τον χώρο λόγω των ξεχωριστών μηκών κύματος, δηλαδή ότι ο χώρος και ο χρόνος αποτελούν ιδιότητες της ενέργειας. Όπου δεν υπάρχει ενέργεια δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε και χρόνος. Δεν υπάρχει τίποτε. Μια κλασική προτεινόμενη εξήγηση αυτού του φαινομένου είναι η ακόλουθη: οι επαναλαμβανόμενοι κύκλοι που αντιστοιχούν στην ταλάντωση της ενέργειας δημιουργούν αυτό που ονομάζουμε χρόνο. Όταν η ενέργεια ταλαντώνεται με συνεχή τρόπο οι δυνάμεις που εμπεριέχονται σ' αυτή διαχωρίζονται σε δύο πόλους έλξης. Η έλξη μεταξύ των πόλων κάνει την ενέργεια να κινείται προς τον έναν και τον άλλο πόλο σε μια παλμική κίνηση. Αυτή η παλμική κίνηση δημιουργεί ένα ημιτονοειδές κύμα και το μήκος αυτού του κύματος μεταξύ των πόλων είναι αυτό που καλούμε χώρο. Καθώς η ενέργεια ταλαντώνεται μπρος και πίσω μεταξύ των πόλων μοιάζει σα να στέκεται σε κάθε πόλο πριν ξεκινήσει τη νέα ταλάντωση. Έτσι η ενέργεια φαίνεται ότι είναι είτε σε κίνηση είτε σε ακινησία καθώς συμπεριφέρεται με αυτόν τον παλμικό τρόπο. Μπρος και πίσω, κίνηση και ακινησία.
Καθώς η αιώρηση μεταξύ των πόλων αυξάνει την ταχύτητά της, οι πόλοι υποχωρούν προς τα πίσω μέχρι που να συγκλίνουν σε μια κατάσταση όπως αυτή που υπήρχε πριν διαχωριστούν. Όμως αντίστροφα, όταν η ταχύτητα της αιώρησης μεταξύ των πόλων μειώνεται οι πόλοι διαχωρίζονται και τραβιούνται μακριά, δημιουργώντας όλο και περισσότερο χώρο καθώς η απόσταση της αιώρησης αυξάνει σε μήκος και πλάτος. Εάν η ενέργεια δεν είχε αυτήν την ιδιότητα της ταλάντωσης η δημιουργία όπως την ξέρουμε δε θα υπήρχε.
Η παρατήρηση και η μελέτη του φαινομένου αυτού είναι ωστόσο αρκετά περίπλοκη, γιατί σύμφωνα με τους επιστήμονες δεν μπορεί κανείς να παρατηρήσει την κίνηση και την ακινησία ταυτόχρονα, ακόμα και δεδομένου του γεγονότος πως αποτελούν πτυχές της ίδιας βασικής δραστηριότητας. Στην κβαντική φυσική οι αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg δηλώνει ότι κάθε προσπάθεια παρατήρησης του μικρόκοσμου μπορεί να επιδράσει σε αυτό που παρατηρείται. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος δεν μας είναι δυνατό να αποδείξουμε ότι υπάρχει πλήρης κίνηση ή πλήρης ακινησία. Ούτε υπάρχει κάποιος τρόπος για να γνωρίσουμε με σιγουριά εάν οι προσπάθειες για να μετρήσουμε αντικείμενα ή γεγονότα μεταβάλλει κατά οποιονδήποτε τρόπο αυτό το οποίο μετράται. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν το γεγονός, ότι αυτά που φαίνονται βέβαια στην πραγματικότητα είναι αβέβαια. Κάτι που μοιάζει με ένα άλλο παράδοξο: ο φυσικός μας κόσμος ενώ φαίνεται ότι είναι συμπαγής στην πραγματικότητα δεν είναι.
Έτσι, όταν κάποιος κάθεται ακίνητος στην καρέκλα του, τα μόρια του σώματός του δονούνται, όλη η ύλη του περιβάλλοντος δονείται, η γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον ήλιο και ακόμα και το ίδιο το σύμπαν όπως το καταλαβαίνουμε, συνεχώς διαστέλλεται. Παρόλο που νομίζουμε πως αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει ακινησία, στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να το συλλάβουμε γιατί κάθε ακινησία είναι γεμάτη με κίνηση.
Μόνο αν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε κάποιες πτυχές από το όλον θα μπορούσαμε να είμαστε βέβαιοι για το εάν αυτό που νομίζουμε ότι υπάρχει πράγματι υπάρχει, τότε θα μπορούσαμε να το μελετήσουμε, να το εξετάσουμε, να το παρατηρήσουμε, να το αναλύσουμε και να το μετρήσουμε. Αλλά δεν μπορούμε ποτέ να μετρήσουμε ταυτόχρονα όλες τις πτυχές του όλου, ούτε μπορούμε να μετρήσουμε με βεβαιότητα και ν αποδείξουμε, αυτό που μας φαίνεται αληθινό. Ο διαχωρισμός θα μας βοηθούσε να είμαστε αντικειμενικοί, αλλά μόνο το όλο ως όλο μπορεί να μας βοηθήσει να διατηρήσουμε προοπτική και συνάφεια με το περιβάλλον. Αυτό που μοιάζει να είναι όλο στην πραγματικότητα αποτελείται από μυριάδες μονάδες. Ωστόσο, αυτό που φαίνεται πως αποτελείται από μυριάδες μονάδες δεν είναι τίποτε άλλο από συσχετιζόμενα τμήματα ενός συνδεδεμένου όλου. Τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κάτι άλλο, δεν μπορούμε όμως να αλληλεπιδράσουμε ταυτόχρονα με τις δύο αυτέ πτυχές. Κι εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση. Λόγω του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι δεξιότητές μας και λόγω του τρόπου με τον οποίο ο εγκέφαλός μας επεξεργάζεται την πληροφορία, είμαστε προετοιμασμένοι να αντιλαμβανόμαστε καθετί ως ολόκληρο και ως συμπαγές ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Αυτή η πραγματικότητα που πιστεύουμε ότι υπάρχει φαίνεται πραγματική εξαιτίας του τρόπου που οι πληροφορίες συνδέονται μεταξύ τους μέσα στα όρια του εγκεφάλου μας.
Παράδειγμα 4
Η κβαντική φυσική λέει πως οτιδήποτε υπάρχει, στην πραγματικότητα ταλαντεύεται μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας περίπου ένα δισεκατομμύριο φορές το δευτερόλεπτο. Κατά τη διάρκεια ενός στιγμιότυπου η ύπαρξη φωτίζεται και καθετί είναι εμφανές και κατά τη διάρκεια του αντίθετου στιγμιότυπου υπάρχει μόνο σκοτάδι και τίποτε δεν μπορεί να είναι ορατό. Ύπαρξη και μη ύπαρξη, μπρος και πίσω, κίνηση και ακινησία. Η αντιληπτική προκατάληψη που έχουμε σταδιακά δομήσει είναι αυτή που μας δίνει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουμε καθετί ως συνεχόμενο και συμπαγές. Αυτή η φυσική προκατάληψη μας προστατεύει από το γεγονός ότι η κίνηση και η ακινησία αποτελούν διαδοχικές περιπτώσεις. Βλέπουμε συμπαγή αντικείμενα και συνεχόμενες κινήσεις και νομίζουμε πως τα βλέπουμε και τα δύο ταυτόχρονα, όταν αυτό δεν συμβαίνει στην ουσία. Ο κόσμος γύρω μας υπάρχει όπως τον αντιλαμβανόμαστε εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο τον αντιλαμβανόμαστε. Η δημιουργία, όπως νομίζουμε ότι υπάρχει, είναι μια φυσική ψευδαίσθηση.
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-thes.gr/articles.php?lng=gr&pg=1044
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
Τι είναι αυτό που καθορίζει τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο;
Ο Lawrence LeShan, στο κλασικό του βιβλίο ‘Εναλλακτικές Πραγματικότητες: Η Αναζήτηση για το Πλήρες Ανθρώπινο Ον’ γράφει: Μια πραγματικότητα είναι αληθινή για σένα, όταν δρας μέσα στους δικούς της όρους. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς κουβέντες. Είναι έγκυρη πραγματικότητα όταν, χρησιμοποιώντας την, μπορείς να επιτύχεις τους στόχους που είναι αποδεκτοί σ΄ αυτή. Η κοινή λογική ορίζει κάθε πραγματικότητα και σε τελική ανάλυση αποφασίζει για την εγκυρότητά της.
Η δήλωση του LeShan αντανακλά μια ανακάλυψη που έγινε από μια ομάδα επιστημόνων που πειραματιζόντουσαν με μωρά. Ανακάλυψαν πως τις μοναδικές φορές που τα μωρά ξαφνιάζονταν ήταν όταν συνέβαινε κάτι σ' αυτά που καταστρατηγούσε την κοινή λογική. Αυτή η ανακάλυψη θεμελίωσε το ότι ένας βαθμός αντιληπτικής προκατάληψης αποτελεί μέρος της γενετικής μας προδιάθεσης, μια προδιάθεση που ενισχύεται από τις ποικίλες ικανότητές μας και από τον εγκέφαλό μας. Εξαρτόμαστε από την ερμηνεία που δίνουμε για τη ζωή και αποδεχόμαστε τις προκαταλήψεις αυτής της αντίληψης. Μέσα από την καθημερινή ύπαρξή μας αναγνωρίζουμε μόνο ότι είμαστε προετοιμασμένοι από πριν να δούμε.
Οι εναλλακτικές πραγματικότητες και άλλες διαστάσεις δόνησης αγνοούνται ή παρακάμπτονται πολύ συχνά γιατί δεν είμαστε ενήμεροι ότι αγνοούμε ή ότι παρακάμπτουμε οτιδήποτε. Αποδεχόμαστε ότι αντιλαμβανόμαστε και φαίνεται παράλογο αν όχι αδύνατο να πράξουμε αλλιώς. Αλλά αυτό το σφικτό πλέγμα της φυσικής αντιληπτικής προκατάληψης (κάποιες φορές αναφέρεται ως περιβαλλοντική ακεραιότητα) μπορεί να είναι βασισμένο μόνο σε υποθέσεις που προέρχονται από ατομικά συστήματα πιστεύω παρά σε γενετική προδιάθεση. Με άλλα λόγια, είναι πιθανό να αποτελεί περισσότερο μια προτίμηση παρά μια προκατάληψη.
Αυτό συμβαίνει επειδή αναμειγνύουμε επίκτητες τάσεις με φυσικές αντιληπτικές δεξιότητες. Επιτρέπουμε στους αγαπημένους μας, στα σχολεία μας, στις εργασίες μας, στους συντρόφους μας, στην κοινωνία μας, στις κυβερνήσεις μας, χωρίς να συμπεριλάβουμε τις δικές μας διαισθήσεις αναφορικά με το τι νομίζουμε ότι αντιλαμβανόμαστε, να καθορίσουν και να ερμηνεύσουν τη ζωή μας. Το επιτρέπουμε αυτό επειδή είναι θεμελιωδώς ευκολότερο, πιο πρακτικό και λιγότερο επικίνδυνο, το να αποδεχτούμε παρά να αρνηθούμε τις προκαταλήψεις αμοιβαία αποδεχόμενων πεποιθήσεων. (Η κοινωνία χρωστάει την ύπαρξή της σ' αυτήν την τάση που έχουν οι άνθρωποι να αποδέχονται την άποψη της κοινής γνώμης ως προσωπική τους αλήθεια. Οι Μεσσίες χρωστάνε το θάνατό τους στην ίδια ακριβώς αρχή.)
Για να πάμε στην καρδιά του ζητήματος αυτού θα ακολουθήσουν τρία παραδείγματα σχετικά με τη φυσική προκατάληψη της αντίληψης. Στη συνέχεια θα παρουσιαστεί ένα τέταρτο (στο κλείσιμο του άρθρου αυτού). Θα πρέπει να δοθεί προσοχή στις παράδοξες ψευδαισθήσεις που αποκαλύπτει κάθε τέτοιο παράδειγμα:
Παράδειγμα 1
Πηγαίνετε σε μια ταινία (παλιότερα γνωστή ως εικόνα με κίνηση) για να απολαύσετε μια ωραία παράσταση, αλλά τι είναι αυτό που βλέπετε στην πραγματικότητα; Στην κυριολεξία βλέπετε τη συνεχή προβολή μιας σειράς από ακίνητα πλάνα που διακόπτονται από περιόδους σκοταδιού. Είναι η αντίληψη του τι πιστεύετε ότι βλέπετε που ενισχύει αυτό που σας φαίνεται σαν την κίνηση ενός συνεκτικού νήματος που φτιάχνει την ιστορία. Τίποτε από όσα βλέπετε δεν είναι ικανό από μόνο του για κίνηση ή για ειρμό μέχρι που εσείς, ο θεατής, τα ενισχύετε και τα δύο με το να συνδέετε μέσα στο νου σας αυτό που δείχνει ο προβολέας. Αυτό που νομίζετε ότι βλέπετε δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Μόνο η συνεχής σειρά από ανεξάρτητες μονάδες είναι αυτό που υπάρχει. Είναι ο νους σας αυτός που τις συνδέει. Οι ταινίες είναι μια οπτική ψευδαίσθηση.
Παράδειγμα 2
Κάθεστε μπροστά από την τηλεόραση για να απολαύσετε ένα καλό πρόγραμμα, αλλά τι είναι αυτό που βλέπετε στην πραγματικότητα; Στην κυριολεξία βλέπετε ένα ηλεκτρόνιο κάθε φορά (για τις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και τρία τη φορά για τις έγχρωμες) που πυροδοτείται στην πίσω πλευρά του κανονιού της τηλεόρασης και το οποίο προσκρούει στην οθόνη και ανάβει σαν μια μικρή φωτεινή τελεία. Ο συνεχής καταιγισμός από ηλεκτρόνια που μετατρέπονται σε φωτεινές τελείες δημιουργεί την εμφάνιση εικόνων, καθώς οι γραμμές σάρωσης κυλάνε από την κορφή προς τη βάση διαχωρίζοντας τις πληροφορίες που έρχονται (νέες τελείες) από τις πληροφορίες που πλέον εξαφανίζονται (παλιές τελείες). Προσαρμόζετε τον δείκτη κάθετων γραμμών στην τηλεόρασή σας όχι για να απομακρύνετε τις περίεργες μπάρες που εμφανίζονται στην εικόνα, αλλά για να τοποθετήσετε τη δραστηριότητα της οθόνης μέσα στα όρια των δικών σας αντιληπτικών προτιμήσεων. Ο σωλήνας που βρίσκεται πίσω από την τηλεόραση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κανόνι που εκτοξεύει ηλεκτρόνια στο πίσω μέρος της οθόνης. Ο νους σας συνδέει τις τελείες από τα ηλεκτρόνια σχηματίζοντας μια εικόνα που νομίζετε ότι βλέπετε, ενώ στην πραγματικότητα αγνοεί την πραγματικότητα του τι συμβαίνει. Η τηλεόραση είναι μια νοητική ψευδαίσθηση.
Παράδειγμα 3
Πηγαίνετε σε μια συναυλία για να ακούσετε καλή μουσική, αλλά τι ακούτε στην πραγματικότητα; Στην κυριολεξία ακούτε μια σειρά από νότες που χωρίζονται μεταξύ τους από διαλείμματα σιωπής. Κάθε όργανο ή φωνή μπορεί να παράγει μόνο απλούς ήχους, έναν την κάθε φορά. Είναι η αντίληψη του ακροατή που ενισχύει το μελωδικό περιεχόμενο ή την παραφωνία, αυτό που καλείται μουσική ή θόρυβος. Χωρίς τη συμμετοχή του ακροατή και την αντίληψή του σ' αυτό που ακούει, ο ήχος από μόνος του δε θα ήταν ικανός για αυτό που εμφανίζεται ως ροή. Αυτό που ακούμε ως συνεχή ήχο είναι μια δημιουργία μέσα στο ίδιο μας το μυαλό. Η μουσική είναι μια ακουστική ψευδαίσθηση.
Επειδή δεν είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε μέσα από τις ψευδαισθήσεις της αντίληψης, αποδεχόμαστε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως μια πλήρη αλήθεια για το τι υπάρχει. Η πραγματικότητα, στην στενότερη έννοιά της, είναι ένα προϊόν που το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι και διατηρείται από τη δική μας αντίληψη. Το ζήτημα της πραγματικότητας μπορεί ωστόσο να μας ξεγελάσει.
Βέβαια, ο μη συνειδητός νους κανονικά επεξεργάζεται δισεκατομμύρια κομμάτια πληροφορίας κάθε δευτερόλεπτο. Ας προσθέσουμε σ΄ αυτό το σχήμα ένα πρόσφατο επιστημονικό εύρημα ότι ο μέσος άνθρωπος σήμερα προσλαμβάνει 65.000 περισσότερα bits πληροφορίας και ερεθισμάτων για κάθε μέρα που είναι σε εγρήγορση απ' όσο προσλάμβαναν οι πρόγονοί του τον αμέσως προηγούμενο αιώνα. Πράγματι, οι εγκέφαλοί μας σήμερα βομβαρδίζονται διαρκώς και λιγότερο από το ένα τοις εκατό των εισερχομένων πληροφοριών προφτάνει να φτάσει στο συνειδητό νου. Μέσα σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου, πάνω από το 99% των πληροφοριών έχουν φιλτραριστεί.
Η περιοχή του συστήματος εγκέφαλος-νους που διεκπεραιώνει το φιλτράρισμα είναι ο δικτυωτός σχηματισμός, μια μικρή μάζα από στενά πακεταρισμένα νευρικά κύτταρα που βρίσκονται στον κεντρικό πυρήνα του εγκεφαλικού στελέχους, κάτω από το μεταιχμιακό εγκεφαλικό σύστημα. Αυτό που οδηγεί το φιλτράρισμα όμως, είναι η αντιληπτική μας προτίμηση και όχι αναγκαστικά οι γενετικά καθορισμένες αντιληπτικές προτιμήσεις μας.
Ωστόσο, ούτε η φυσική μας προδιάθεση ούτε οι προτιμήσεις που αποκτάμε καθώς ωριμάζουμε είναι αναγκαίο να μας εμποδίσουν από την πληρότητα της αληθινής αντίληψης που θα μπορούσε ο καθένας μας να επιτύχει. Αυτό που είναι αυτόματο, ακόμα και για τη βρεφική ηλικία, μπορεί να μετατραπεί, να επεκταθεί, να προαχθεί ή να αλλάξει.
Θυμάστε την παιδική ιστορία με τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα; Η ιστορία αναφέρει έναν Αυτοκράτορα που είχε ξεγελαστεί από έναν απατεώνα να αγοράσει μια αόρατη φορεσιά, που είχε προετοιμαστεί και ραφτεί στα μέτρα του με μεγάλη φροντίδα. Εφόσον ο Αυτοκράτορας είχε πειστεί με την ιστορία αυτή, κανένας από τους υπηρέτες του δεν τολμούσε να διαφωνήσει μαζί του φοβούμενος για όσα υπέθετε ότι θα του έκανε ο Αυτοκράτορας εάν τολμούσε να πει μια διαφορετική κουβέντα. Μια δημόσια παρέλαση κανονίστηκε στη συνέχεια ώστε να δείξει ο Αυτοκράτορας τη νέα του φορεσιά. Καθώς ο Αυτοκράτορας περπάτησε καμαρωτά ανάμεσα στο πλήθος, ένας μικρός αναγνώρισε την αλήθεια της όλης κατάστασης και φώναξε, "Έϊ, κοιτάξτε, ο Αυτοκράτορας είναι γυμνός!" (Τα παιδιά παρεμπιπτόντως, έχουν την ελάχιστη ποσότητα μαθημένων αντιληπτικών προκαταλήψεων που μπλοκάρουν την πραγματική αντίληψη και έτσι έχουν πιο καθαρό μυαλό. Προσεγγίζουν τις καταστάσεις άμεσα, όχι έμμεσα).
Σταδιακά, κατά τη διάρκεια των ζωών μας αποδεχόμαστε, αποφασίζουμε και ενστικτωδώς ολοκληρώνουμε δομημένα μοντέλα σκέψης αναφορικά με το τι θα πιστέψουμε και τι θα απορρίψουμε. Αυτά τα νοητικά μοντέλα (αντιληπτικές προτιμήσεις) δημιουργούν τα φίλτρα (στενά πακεταρισμένα νευρικά κύτταρα) που μας εμποδίζουν να έχουμε επίγνωση για αυτά που αρνούμαστε να μάθουμε. Όπως ο Αυτοκράτορας και οι υπηρέτες του που ο καθένας τους αποδέχτηκε μια συγκεκριμένη πραγματικότητα ως αληθινή και απέρριψε οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική.
Μιλώντας από την άποψη της γενετικής, αυτό το φίλτρο των εισερχομένων λειτουργεί σαν μια βαλβίδα διακοπής αφαιρώντας από τον συνειδητό νου τη δυνατότητα να πιάσει ορισμένες πληροφορίες, αγνοώντας κάποιες πληροφορίες που μπορούν να έχουν αξία. Χωρίς αυτό το φίλτρο θα ήμασταν ασφαλώς ανεπαρκείς και αναποτελεσματικοί, δε θα μπορούσαμε ούτε να αποκρυπτογραφήσουμε τον κόσμο ούτε και να πάρουμε αποφάσεις, αλλά ούτε ακόμα και να εστιάσουμε την προσοχή μας. Κι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.
Μπορούμε να το παρακάνουμε. Να μπλοκάρουμε περισσότερα από όσα χρειάζεται. Μπορούμε να δημιουργήσουμε τόσα πολλά τυφλά σημεία, ώστε να γίνουμε σαν τυφλοί ή σε κατάσταση ύπνωσης ή μισοκοιμισμένοι ή παγιδευμένοι σε διάφορα στερεότυπα ανοησίας και φανατισμού. Μπορούμε να ξεγελάσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Ο Daniel Goleman αναφέρθηκε σ΄ αυτήν την κατάσταση στα 'Ζωτικά Ψέματα, Απλές Αλήθειες', όπου και σημειώνει: Το μεγαλύτερο αντίδοτο της πλάνης είναι η διορατικότητα, που είναι απλά το να βλέπεις τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Όπως ο μικρός στο πλήθος φώναξε στον Αυτοκράτορα και είπε την αλήθεια που οι άλλοι είχαν επιλέξει να αγνοήσουν, μας ωφελεί όταν μας προσφέρεται μια φρέσκια οπτική και βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πρόκληση.
Χρειαζόμαστε τη φυσική γενετική μας προδιάθεση για να αντιληφθούμε τη συνέχεια της κίνησης και τη συνάφεια της μορφής έτσι ώστε να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε σχέσεις και να κάνουμε συγκρίσεις. Χρειαζόμαστε ακόμα και τις προκαταλήψεις που προέρχονται από αμοιβαία παραδεχόμενες πεποιθήσεις, εφόσον αυτές ακριβώς οι προτιμήσεις και οι προλήψεις μας παρέχουν τα φίλτρα που μας αφήνουν αρκετό χρόνο και χώρο για να αναπτύξουμε κοινωνικές δεξιότητες. Αλλά όλα αυτά τα χρειαζόμαστε με μέτρο. Αυτό σημαίνει πως θα ήταν σοφό, κάθε ένας από εμάς, να κάνουμε περιοδικό απολογισμό στα φίλτρα μας αυτά, να τα επαναξιολογούμε και συνειδητά να αποφασίζουμε εάν λειτουργούν για το καλό μας. Κάνοντας κάτι τέτοιο είναι πιθανό να βρούμε πως κάποια από αυτά δεν είναι μόνο ξεπερασμένα και απαρχαιωμένα, αλλά επίσης πως ποτέ δεν τα χρειαζόμασταν καν.
Αλλά τι γίνεται με την συμπαγή φύση της συνήθους πραγματικότητας;
Τα παραδείγματα που έχουν μέχρι στιγμής δοθεί δείχνουν πως έχουμε ικανότητες που ενδυναμώνουν την εμφάνιση μιας συμπαγούς φύσης στο περιβάλλον. Ναι, είναι πιθανό για εμάς να επαναπρογραμματίσουμε όλες τις αντιληπτικές μας ικανότητες, να τις διευρύνουμε, έτσι ώστε το παράθυρο θέασής μας να χωράει περισσότερες περιοχές. Μπορούμε να κερδίσουμε νέα πρόσβαση στις ικανότητές μας αυτές και να διώξουμε καθώς και να βελτιώσουμε προτιμήσεις και συστήματα πεποιθήσεων. Ωστόσο, όταν χτυπάει κανείς στην άκρη μιας καρέκλας το δάκτυλό του πονάει, πράγμα που σημαίνει ότι αυτά που εμφανίζονται συμπαγή είναι πράγματι συμπαγή και αντιδρούν σύμφωνα με αυτήν την ιδιότητα. Άρα η ερώτηση παραμένει: Είναι η συμπαγής πραγματικότητα όντως συμπαγής;
Ο διαλογισμός και άλλες ανάλογες πρακτικές μας βοηθούν να εκγυμνάσουμε την αντίληψή μας έτσι ώστε οι ακολουθίες της κίνησης και της ακινησίας (όπως περιγράφηκαν στα 3 προηγούμενα παραδείγματα του παρόντος άρθρου) να εμφανίζονται ταυτόχρονα και ξεχωριστά την ίδια στιγμή. Μια επιθανάτια εμπειρία ή μια πνευματική αφύπνιση σπρώχνει τη δυναμικότητα του εγκεφάλου μας ακόμα πιο μακριά. Μια τέτοια εγκεφαλική μετακίνηση μπορεί να καθαρίσει τα φίλτρα, τα όρια και τις πεποιθήσεις μας με τέτοιο τρόπο που μας επιτρέπει να γλιστρήσουμε μέσα από τις ρωγμές της αντίληψης σε εναλλακτικές και συνυπάρχουσες πραγματικότητες. Αυτή η χαοτική σύγκλιση πληροφοριών στην αρχή μας αποπροσανατολίζει αλλά τελικά μπορούμε να οδηγηθούμε στην πηγή της καθαρότητας και της διαίσθησης που είχε σκεπαστεί λόγω προκαταλήψεων που καλλιεργήσαμε από τη γέννησή μας και λόγω των επίκτητων φίλτρων της αντίληψής μας. Καθώς η συνείδηση μπαίνει σε μια άλλη κατάσταση, όπως μπορεί να συμβεί σε κάποια από τις προαναφερθείσες περιπτώσεις, αλλάζει η αίσθηση του χρόνου και του χώρου. Ο κόσμος μοιάζει σα να επανασυντάσσεται και η συμπαγής φύση της πραγματικότητας μοιάζει πλέον να μην είναι τόσο συμπαγής. Αυτό αποτελεί μια δραματική αλλαγή της αντίληψης.
Στη νευτώνεια φυσική θεωρείται ότι η εκδήλωση της ενέργειας δημιουργεί τον χρόνο λόγω της ταλάντωσής της και τον χώρο λόγω των ξεχωριστών μηκών κύματος, δηλαδή ότι ο χώρος και ο χρόνος αποτελούν ιδιότητες της ενέργειας. Όπου δεν υπάρχει ενέργεια δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε και χρόνος. Δεν υπάρχει τίποτε. Μια κλασική προτεινόμενη εξήγηση αυτού του φαινομένου είναι η ακόλουθη: οι επαναλαμβανόμενοι κύκλοι που αντιστοιχούν στην ταλάντωση της ενέργειας δημιουργούν αυτό που ονομάζουμε χρόνο. Όταν η ενέργεια ταλαντώνεται με συνεχή τρόπο οι δυνάμεις που εμπεριέχονται σ' αυτή διαχωρίζονται σε δύο πόλους έλξης. Η έλξη μεταξύ των πόλων κάνει την ενέργεια να κινείται προς τον έναν και τον άλλο πόλο σε μια παλμική κίνηση. Αυτή η παλμική κίνηση δημιουργεί ένα ημιτονοειδές κύμα και το μήκος αυτού του κύματος μεταξύ των πόλων είναι αυτό που καλούμε χώρο. Καθώς η ενέργεια ταλαντώνεται μπρος και πίσω μεταξύ των πόλων μοιάζει σα να στέκεται σε κάθε πόλο πριν ξεκινήσει τη νέα ταλάντωση. Έτσι η ενέργεια φαίνεται ότι είναι είτε σε κίνηση είτε σε ακινησία καθώς συμπεριφέρεται με αυτόν τον παλμικό τρόπο. Μπρος και πίσω, κίνηση και ακινησία.
Καθώς η αιώρηση μεταξύ των πόλων αυξάνει την ταχύτητά της, οι πόλοι υποχωρούν προς τα πίσω μέχρι που να συγκλίνουν σε μια κατάσταση όπως αυτή που υπήρχε πριν διαχωριστούν. Όμως αντίστροφα, όταν η ταχύτητα της αιώρησης μεταξύ των πόλων μειώνεται οι πόλοι διαχωρίζονται και τραβιούνται μακριά, δημιουργώντας όλο και περισσότερο χώρο καθώς η απόσταση της αιώρησης αυξάνει σε μήκος και πλάτος. Εάν η ενέργεια δεν είχε αυτήν την ιδιότητα της ταλάντωσης η δημιουργία όπως την ξέρουμε δε θα υπήρχε.
Η παρατήρηση και η μελέτη του φαινομένου αυτού είναι ωστόσο αρκετά περίπλοκη, γιατί σύμφωνα με τους επιστήμονες δεν μπορεί κανείς να παρατηρήσει την κίνηση και την ακινησία ταυτόχρονα, ακόμα και δεδομένου του γεγονότος πως αποτελούν πτυχές της ίδιας βασικής δραστηριότητας. Στην κβαντική φυσική οι αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg δηλώνει ότι κάθε προσπάθεια παρατήρησης του μικρόκοσμου μπορεί να επιδράσει σε αυτό που παρατηρείται. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος δεν μας είναι δυνατό να αποδείξουμε ότι υπάρχει πλήρης κίνηση ή πλήρης ακινησία. Ούτε υπάρχει κάποιος τρόπος για να γνωρίσουμε με σιγουριά εάν οι προσπάθειες για να μετρήσουμε αντικείμενα ή γεγονότα μεταβάλλει κατά οποιονδήποτε τρόπο αυτό το οποίο μετράται. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν το γεγονός, ότι αυτά που φαίνονται βέβαια στην πραγματικότητα είναι αβέβαια. Κάτι που μοιάζει με ένα άλλο παράδοξο: ο φυσικός μας κόσμος ενώ φαίνεται ότι είναι συμπαγής στην πραγματικότητα δεν είναι.
Έτσι, όταν κάποιος κάθεται ακίνητος στην καρέκλα του, τα μόρια του σώματός του δονούνται, όλη η ύλη του περιβάλλοντος δονείται, η γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον ήλιο και ακόμα και το ίδιο το σύμπαν όπως το καταλαβαίνουμε, συνεχώς διαστέλλεται. Παρόλο που νομίζουμε πως αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει ακινησία, στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να το συλλάβουμε γιατί κάθε ακινησία είναι γεμάτη με κίνηση.
Μόνο αν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε κάποιες πτυχές από το όλον θα μπορούσαμε να είμαστε βέβαιοι για το εάν αυτό που νομίζουμε ότι υπάρχει πράγματι υπάρχει, τότε θα μπορούσαμε να το μελετήσουμε, να το εξετάσουμε, να το παρατηρήσουμε, να το αναλύσουμε και να το μετρήσουμε. Αλλά δεν μπορούμε ποτέ να μετρήσουμε ταυτόχρονα όλες τις πτυχές του όλου, ούτε μπορούμε να μετρήσουμε με βεβαιότητα και ν αποδείξουμε, αυτό που μας φαίνεται αληθινό. Ο διαχωρισμός θα μας βοηθούσε να είμαστε αντικειμενικοί, αλλά μόνο το όλο ως όλο μπορεί να μας βοηθήσει να διατηρήσουμε προοπτική και συνάφεια με το περιβάλλον. Αυτό που μοιάζει να είναι όλο στην πραγματικότητα αποτελείται από μυριάδες μονάδες. Ωστόσο, αυτό που φαίνεται πως αποτελείται από μυριάδες μονάδες δεν είναι τίποτε άλλο από συσχετιζόμενα τμήματα ενός συνδεδεμένου όλου. Τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κάτι άλλο, δεν μπορούμε όμως να αλληλεπιδράσουμε ταυτόχρονα με τις δύο αυτέ πτυχές. Κι εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση. Λόγω του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι δεξιότητές μας και λόγω του τρόπου με τον οποίο ο εγκέφαλός μας επεξεργάζεται την πληροφορία, είμαστε προετοιμασμένοι να αντιλαμβανόμαστε καθετί ως ολόκληρο και ως συμπαγές ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Αυτή η πραγματικότητα που πιστεύουμε ότι υπάρχει φαίνεται πραγματική εξαιτίας του τρόπου που οι πληροφορίες συνδέονται μεταξύ τους μέσα στα όρια του εγκεφάλου μας.
Παράδειγμα 4
Η κβαντική φυσική λέει πως οτιδήποτε υπάρχει, στην πραγματικότητα ταλαντεύεται μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας περίπου ένα δισεκατομμύριο φορές το δευτερόλεπτο. Κατά τη διάρκεια ενός στιγμιότυπου η ύπαρξη φωτίζεται και καθετί είναι εμφανές και κατά τη διάρκεια του αντίθετου στιγμιότυπου υπάρχει μόνο σκοτάδι και τίποτε δεν μπορεί να είναι ορατό. Ύπαρξη και μη ύπαρξη, μπρος και πίσω, κίνηση και ακινησία. Η αντιληπτική προκατάληψη που έχουμε σταδιακά δομήσει είναι αυτή που μας δίνει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουμε καθετί ως συνεχόμενο και συμπαγές. Αυτή η φυσική προκατάληψη μας προστατεύει από το γεγονός ότι η κίνηση και η ακινησία αποτελούν διαδοχικές περιπτώσεις. Βλέπουμε συμπαγή αντικείμενα και συνεχόμενες κινήσεις και νομίζουμε πως τα βλέπουμε και τα δύο ταυτόχρονα, όταν αυτό δεν συμβαίνει στην ουσία. Ο κόσμος γύρω μας υπάρχει όπως τον αντιλαμβανόμαστε εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο τον αντιλαμβανόμαστε. Η δημιουργία, όπως νομίζουμε ότι υπάρχει, είναι μια φυσική ψευδαίσθηση.
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-thes.gr/articles.php?lng=gr&pg=1044
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
19
Ιατρικές Επιστήμες και θεραπευτική / ΧΑΝΕΜΑΝ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
« στις: Μαρτίου 30, 2009, 02:34:48 »
ΧΑΝΕΜΑΝ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ
Στην ιστορία της θεραπευτικής τέσσερις άνθρωποι έχουν διαδραματίσει έναν τεράστιο ρόλο. Ο πρώτος, που είναι και ο θεμελιωτής της θεραπευτικής Τέχνης γενικώς, αλλά και της Ομοιοπαθητικής ιδιαιτέρως, είναι ο Ιπποκράτης ο Β΄ ο Μέγας. Κατά τον ιστορικό Φερεκύδη, ο Ιπποκράτης ήταν ο 17ος απόγονος του Ασκληπιού και γεννήθηκε στην Κω στις 26 Αγριανίου (κατά το Κωακό ημερολόγιο) του 1ου έτους της ογδοηκοστής Ολυμπιάδος, δηλαδή κατά τον μήνα Απρίλιο ή Μάϊο του έτους 460 π.Χ. Δάσκαλοί του ήταν ο πατέρας του Ηρακλείδης, ο Ηρώδικος ο Κνίδιος, ο σοφιστής Γοργίας και ο μεγάλος φιλόσοφος και μυημένος του Πυθαγορείου Τάγματος, Δημόκριτος. Ο Ιπποκράτης προταθείς στους Πυθαγόρειους από τον δάσκαλό του Δημόκριτο, μυήθηκε στο Τάγμα των Πυθαγορείων και στα Ελευσίνια Μυστήρια. Από τους Πυθαγόρειους διδάχθηκε, μεταξύ άλλων, την θεραπευτική Τέχνη που θεωρούσε τον άνθρωπο μια ολότητα, της οποίας η εσωτερική ανισορροπία εκφραζόταν με την μορφή μιας κάποιας ασθένειας, που προκειμένου να θεραπευθεί έπρεπε να θεραπευθεί η εσωτερική αιτία που την προκάλεσε. Αυτή η ολιστική θεραπευτική Τέχνη διέπετο από το ρητό «όμοια ομοίοις εισίν ιάματα» και είναι η αρχή της Ομοιοπαθητικής θεραπευτικής Τέχνης, όπως την ονόμασε πολλούς αιώνες αργότερα ο Χάνεμαν (Hahnemann) προκειμένου να την διαχωρίσει από την σχολική ιατρική την οποία ονόμασε «αλλοπαθητική».
0bsse2000.jpg
Ο Ιπποκράτης ύστερα από περιοδείες 12 ετών επέστρεψε στην Κω όπου άσκησε την θεραπευτική Τέχνη και ως αρχιερέας του εκεί ευρισκομένου Ασκληπιείου, το οποίο μαζί με το Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήταν το διασημότερο.
Η ακριβής χρονολογία του θανάτου του Ιπποκράτους παραμένει άγνωστη. Κατά τους Σουίδα και Τζέτζη απέθανε σε ηλικία 104 ετών. Η δεύτερη μεγάλη μορφή που επέδρασε στην θεραπευτική είναι ο Γαληνός ο Ένδοξος ή Κλαύδιος. Γεννήθηκε στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας το 128 μ.Χ. και πέθανε το 200 μ.Χ. Η βασική του θεραπευτική μέθοδος ήταν να εφαρμόζει τα «ενάντια εναντίοις» που ακόμα και σήμερα ασκεί η σχολική ιατρική. Η τρίτη μεγάλη μορφή και παράλληλα θεμελιωτής της ομοιοπαθητικής ιατρικής ήταν ο Ελβετός γιατρός Παράκελσος (1493–1541 μ.Χ.).
0360265.jpg
Η πιο πρόσφατη μεγάλη μορφή στην ιστορία της θεραπευτικής Τέχνης είναι ο Σαμουήλ Χάνεμαν (Samuel Hahnemann), μια χαρισματική ανήσυχη προσωπικότητα μη όντας ικανοποιημένος από το επίπεδο και τις δυνατότητες της Ιατρικής της εποχής του και ορμώμενός από τον ανθρωπισμό, την φοβερή επιμονή και την οξεία παρατηρητικότητα του έβαλε τις βάσεις της σύγχρονής κλασικής ομοιοπαθητικής θέλοντας να εξηγήσει, γιατί το φυτό κιγχόνη (από το οποίο βγαίνει το κινίνο) είχε θεραπευτική δράση στην ελονοσία. Έτσι άρχισε να τρώει καθημερινά φύλλα αυτού του φυτού και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά από αρκετό καιρό παρατήρησε ότι εμφάνισε συμπτώματα ίδια με της ελονοσίας. Τότε συνειδητοποίησε ότι αποδείκνυε πειραματικά τον νόμο “των ομοίων”, ο οποίος αναφερόταν από προγενέστερους συγγραφείς, αλλά δεν είχε κανείς ασχοληθεί συστηματικά μαζί του. Από τη στιγμή εκείνη αφιέρωσε τη ζωή του στην έρευνα αυτής της καταπληκτικής ανακάλυψης δοκιμάζοντας και άλλες ουσίες και φτιάχνοντας τα πρώτα φάρμακα. Έκτοτε πολλοί γιατροί και ερευνητές συνέχισαν το έργο του και ανέπτυξαν πολύ περισσότερο την ομοιοπαθητική θεραπευτική με αποτέλεσμα σήμερα να αποτελεί μια πλήρη μέθοδο θεραπείας με πολύ καλά θεραπευτικά αποτελέσματα και αναγνωρισμένη παγκοσμίως. Στη χώρα μας διαδόθηκε πολύ τα τελευταία 15 χρόνια..
O Χάνεμαν γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1755 στην πόλη Μάϊσσεν (Meissen) της Γερμανίας. Είχε μεγάλο ταλέντο στις γλώσσες και σε ηλικία 12 ετών δίδασκε σε άλλους μαθητές την ελληνική γλώσσα. Εκτός από τα γερμανικά και τα ελληνικά, γνώριζε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, λατινικά, εβραϊκά και αραβικά. Σπούδασε ιατρική στην Λειψία και στην Βιέννη και γρήγορα καθιερώθηκε στους επιστημονικούς κύκλους. Κάποια στιγμή και αφού είχε αποκτήσει πολύ μεγάλη εμπειρία με την ιατρική, έπαψε να την ασκεί, για να μη διατρέχει τον κίνδυνο να βλάψει κανέναν, όπως έλεγε ο ίδιος, και δήλωνε δημοσίως: «Η ιατρική σαν τέχνη να σώζει την ζωή και να αποκαθιστά την υγεία είναι πλήρως ανεπαρκής. Ακόμα και στα πιο ικανά χέρια είναι στείρα και ανίκανη να κρατήσει τις υποσχέσεις των θεωριών της. Δεν μπορώ παρά να δω μόνο τις ανάγκες της σαν σταθερές αρχές της. Φαντάζομαι ότι η ιατρική, αν και είναι προφανώς εξαιρετικά επιστημονική στις θεωρίες της, στην πράξη είναι μόνο λίγο πάρα πάνω από εμπειρική και στερεότυπη εφαρμογή θεραπευτικών μετρήσεων, από τις οποίες δεν γνωρίζουμε ούτε την βέβαιη επίδρασή τους ούτε τους νόμους που θα έπρεπε να καθορίζουν της επιλογή τους. Δεν μπορώ, λοιπόν, να παραμείνω κι άλλο συνδεδεμένος με μια τέχνη, την οποία καταδικάζουν η λογική μου και η συνείδησή μου σαν ανεπαρκή και επιζήμια».
0360463.jpg
Έτσι ο Χάνεμαν σταμάτησε την ενασχόλησή του με την ιατρική και ασχολείτο με την Χημεία και με μεταφράσεις ιατρικών συγγραμμάτων. Παρ’ όλο που τα έσοδά του από τις μεταφραστικές εργασίες δεν επαρκούσαν για να συντηρηθεί ο ίδιος και η οικογένειά του, εξακολουθούσε να μην ασκεί την ιατρική της οποίας η μέθοδος, όπως έλεγε ο ίδιος, τον αηδίαζε με τα λάθη, τις αβεβαιότητές της και με την αυθαίρετη χορήγηση φαρμάκων που περισσότερο βλάπτουν παρά ωφελούν.
Η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει τον άρρωστο ως ένα οργανισμό που έχει διαταραχθεί στο σύνολό του, και όχι μόνο σε ένα ή δύο συγκεκριμένα όργανα. 0954810.jpgΣυνεργάζεται αρμονικά με όλες τις ιατρικές ειδικότητες. Η Ομοιοπαθητική Ιατρική είναι μια μέθοδος θεραπείας που βασίζεται στην θεραπευτική ικανότητα του ίδιου του οργανισμού. Στοχεύει στη διέγερση και κινητοποίηση του αμυντικού μηχανισμού, ώστε να επέλθει η υγεία. Η διέγερση αυτή επιτυγχάνεται με το κατάλληλο φάρμακο. Τα φάρμακα είναι παρασκευασμένα με ειδικό τρόπο (δυναμοποίηση) και προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από το φυτικό, ζωικό και ορυκτό βασίλειο, βοηθώντας τις αμυντικές διεργασίες του οργανισμού. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι ακίνδυνα, δεν προκαλούν παρενέργειες και γι' αυτό δίνονται άφοβα σε βρέφη, παιδιά και ηλικιωμένους. Το γεγονός αυτό είναι απόρροια του δεδομένου ότι η βασική ουσία του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, αραιώνεται παρά πολύ, με αποτέλεσμα στον ασθενή να μεταφέρεται μόνο η δόνηση από την ενέργεια της εν λόγω ουσίας δρώντας στο ενεργειακό σώμα του ασθενούς και όχι στο φυσικό.
0homeopathy.jpg
Χαρακτηριστική είναι η μελέτη που έγινε στα πλαίσια του ελληνικού ιατρικού κύκλου, όπου όταν στο διαλύτη της ουσίας του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, έγινε χημική ανάλυση, βρέθηκε ότι δεν έχει υπάρχει καμία αλλαγή στη μοριακή του δομή. Όταν όμως ο διαλύτης φωτογραφήθηκε με Κίρλιαν, τότε παρατηρήθηκε αλλαγή στο ενεργειακό (αιθερικό) του πεδίο. Σε όλη την ιστορία της ομοιοπαθητικής (200 χρόνια περίπου), κανένα φάρμακό της δεν έχει αποσυρθεί λόγω παρενεργειών. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία της ομοιοπαθητικής, υγεία δεν είναι απλά η έλλειψη συμπτωμάτων και η απουσία της αρρώστιας, αλλά η πλήρης σωματική και πνευματική ευεξία. Υγιής άνθρωπος είναι αυτός που χαρακτηρίζεται από την δημιουργικότητα για τον εαυτό του, αλλά και για το περιβάλλον του. Πολλές φορές, ενώ κάποιος δεν είναι “ασθενής” σύμφωνα με την κλασική άποψη, είναι άνεργος, παραιτημένος, απαθής, χωρίς διάθεση για ζωή. Αυτός ο άνθρωπος σύμφωνα με την ολιστική αντίληψη της ομοιοπαθητικής δεν έχει ικανοποιητικό επίπεδο υγείας και χρειάζεται θεραπευτική βοήθεια.0360234.jpg
Οι αρχές της ομοιοπαθητικής
Οι βασικοί νόμοι της ομοιοπαθητικής είναι:
• Ο νόμος των ομοίων
• Ο νόμος της κατεύθυνσης της θεραπείας
• Ο νόμος του ενός φαρμάκου
• Ο νόμος της ελάχιστης δόσεως
Ο νόμος των ομοίων
Οι σκέψεις που οδήγησαν τον Χάνεμαν στη διατύπωση αυτού του νόμου, ήταν οι εξής:
1) Κάθε σύμπτωμα ή σύνολο συμπτωμάτων δεν αντιπροσωπεύει αυτή καθεαυτή την ασθένεια, αλλά είναι η αντίδραση του αμυντικού μηχανισμού που κινητοποιείται για να εξουδετερώσει μια νοσογόνο επίδραση. Ο νοσογόνος αυτός παράγοντας μπορεί να είναι ειδικός, όπως βακτηρίδια, μικρόβια, ιοί, ή μη ειδικός, όπως οι κλιματολογικές αλλαγές, η ρύπανση του περιβάλλοντος, διανοητικά ή ψυχικά στρες, κ.λ.π.
2) Τα συμπτώματα είναι η καλύτερη δυνατή αντίδραση του οργανισμού και αυτά τα συμπτώματα είναι το μέσο, με το οποίο, ο οργανισμός προσπαθεί να ξαναβρεί την χαμένη του ισορροπία.
3) Ο γιατρός, προκειμένου να βοηθήσει τον οργανισμό να επανέλθει σε ισορροπία, πρέπει μάλλον να βοηθήσει και να ενδυναμώσει αυτές τις αντιδράσεις, παρά να τις καταπιέσει.
0369855.jpg
Έτσι ο Χάνεμαν οδηγήθηκε στο συμπέρασμα, ότι, αν έδινε σε ένα ασθενή ένα φάρμακο του οποίου ήξερε τη δράση πάνω στον υγιή οργανισμό, καθώς και ποια συμπτώματα προκαλεί, θα μπορούσε να δυναμώσει τις αντιδραστικές δυνάμεις του ίδιου οργανισμού.
Παρατήρησε τότε, ότι ύστερα από μια αρχική επιδείνωση των συμπτωμάτων, οι ασθενείς κατά μεγάλο μέρος θεραπεύονταν. Για να αποφύγει και αυτή την αρχική επιδείνωση, ο Χάνεμαν μείωσε διαδοχικά τις δόσεις, ωσότου παρατήρησε ότι η δόση ήταν αρκετή για να θεραπεύει, χωρίς να προκαλεί την αρχική ενοχλητική αντίδραση. Αυτές οι απειροελάχιστες δόσεις, στις οποίες κατέληξε ο Χάνεμαν ότι ήταν αρκετές για να κινητοποιήσουν τον αντιδραστικό μηχανισμό, υπήρξαν το αντικείμενο σχολίων και αντιθέσεων στην εποχή του.
Σήμερα η ανοσοβιολογία έχει δώσει αυτές τις εξηγήσεις. Τα αλλεργικά άτομα δε χρειάζονται παρά απειροελάχιστες ποσότητες της ουσίας στην οποία είναι ευαίσθητα, για να αντιδράσει ο οργανισμός τους και να προκληθεί μια έντονη συμπτωματολογία. Αλλά το ομοιοπαθητικό φάρμακο, εκλέγεται με την προϋπόθεση ότι έχει σχέση ευαισθησίας με τον ασθενή.
0homeopathy_385x261.jpg
Εδώ υπάρχει και η μεγάλη δυσκολία της ομοιοπαθητικής, γιατί ο γιατρός πρέπει να βρει ακριβώς το φάρμακο στο οποίο είναι πάρα πολύ ευαίσθητος ο οργανισμός. Με άλλα λόγια, ουσίες που σ' ένα υγιές άτομο προκαλούν ένα σύνολο συμπτωμάτων, είναι δυνατόν να θεραπεύσουν σ' ένα άρρωστο ένα παρόμοιο σύνολο συμπτωμάτων.
Εξατομίκευση
Εκτός από τους νόμους της, η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ασθένειας και με ένα άλλο μοναδικό τρόπο: την εξατομίκευση του κάθε ασθενή. Για την ομοιοπαθητική, ο ψυχισμός παίζει μεγάλο ρόλο στην δημιουργία μιας πάθησης και έτσι δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά ασθενείς, που καθένας αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Έτσι, παρόλο που η ασθένεια μπορεί να είναι η ίδια, το ενδεικνυόμενο ομοιοπαθητικό φάρμακο μπορεί να είναι διαφορετικό για κάθε περίπτωση.
Ο ιατρός λαμβάνει υπ' όψη του το σύνολο των συμπτωμάτων που παρουσιάζει ο ασθενής στο διανοητικό, στο συναισθηματικό και στο σωματικό επίπεδο, για να καταλάβει το μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο αντιδρά ο αμυντικός μηχανισμός του ασθενή. Κατόπιν ψάχνει να βρει το καταλληλότερο φάρμακο, ώστε να διεγείρει περισσότερο αυτές τις αντιδράσεις.
0360340.jpg
Στην ομοιοπαθητική, το ενδιαφέρον δεν είναι στραμμένο μόνο στην ανακούφιση των παρόντων συμπτωμάτων του ασθενή, αλλά και στη μόνιμη αποκατάσταση της υγείας του. Τα καλύτερα αποτελέσματα που έχει δώσει ως τώρα είναι στις χρόνιες ασθένειες και, κυρίως, πριν λάβουν χώρα μη αναστρέψιμες παθολογοανατομικές αλλοιώσεις.
Η ομοιοπαθητική έχει τεράστια αξία σε χρόνιες ασθένειες όπως η αρθρίτιδα, το βρογχικό άσθμα, η επιληψία, οι δερματικές παθήσεις, οι αλλεργικές καταστάσεις, οι διανοητικές ή συναισθηματικές διαταραχές, χρόνιες κεφαλαλγίες, το άγχος κ.λ.π. Το τελικό όφελος της ομοιοπαθητικής στον ασθενή είναι, ότι όχι μόνο ανακουφίζει τα παρόντα συμπτώματα, αλλά αποκαθιστά εσωτερική τάξη στα πιο βαθιά επίπεδα, και συνεπώς επιφέρει μια μόνιμη θεραπεία. Η ομοιοπαθητική μπορεί να δράσει, επίσης, ως προληπτική πραγματικά ιατρική, σε προδρομικά στάδια ασθενειών, πριν αυτές εκδηλωθούν με λειτουργικές διαταραχές.
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-thes.gr/articles.php?lng=gr&pg=977
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
Στην ιστορία της θεραπευτικής τέσσερις άνθρωποι έχουν διαδραματίσει έναν τεράστιο ρόλο. Ο πρώτος, που είναι και ο θεμελιωτής της θεραπευτικής Τέχνης γενικώς, αλλά και της Ομοιοπαθητικής ιδιαιτέρως, είναι ο Ιπποκράτης ο Β΄ ο Μέγας. Κατά τον ιστορικό Φερεκύδη, ο Ιπποκράτης ήταν ο 17ος απόγονος του Ασκληπιού και γεννήθηκε στην Κω στις 26 Αγριανίου (κατά το Κωακό ημερολόγιο) του 1ου έτους της ογδοηκοστής Ολυμπιάδος, δηλαδή κατά τον μήνα Απρίλιο ή Μάϊο του έτους 460 π.Χ. Δάσκαλοί του ήταν ο πατέρας του Ηρακλείδης, ο Ηρώδικος ο Κνίδιος, ο σοφιστής Γοργίας και ο μεγάλος φιλόσοφος και μυημένος του Πυθαγορείου Τάγματος, Δημόκριτος. Ο Ιπποκράτης προταθείς στους Πυθαγόρειους από τον δάσκαλό του Δημόκριτο, μυήθηκε στο Τάγμα των Πυθαγορείων και στα Ελευσίνια Μυστήρια. Από τους Πυθαγόρειους διδάχθηκε, μεταξύ άλλων, την θεραπευτική Τέχνη που θεωρούσε τον άνθρωπο μια ολότητα, της οποίας η εσωτερική ανισορροπία εκφραζόταν με την μορφή μιας κάποιας ασθένειας, που προκειμένου να θεραπευθεί έπρεπε να θεραπευθεί η εσωτερική αιτία που την προκάλεσε. Αυτή η ολιστική θεραπευτική Τέχνη διέπετο από το ρητό «όμοια ομοίοις εισίν ιάματα» και είναι η αρχή της Ομοιοπαθητικής θεραπευτικής Τέχνης, όπως την ονόμασε πολλούς αιώνες αργότερα ο Χάνεμαν (Hahnemann) προκειμένου να την διαχωρίσει από την σχολική ιατρική την οποία ονόμασε «αλλοπαθητική».
0bsse2000.jpg
Ο Ιπποκράτης ύστερα από περιοδείες 12 ετών επέστρεψε στην Κω όπου άσκησε την θεραπευτική Τέχνη και ως αρχιερέας του εκεί ευρισκομένου Ασκληπιείου, το οποίο μαζί με το Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήταν το διασημότερο.
Η ακριβής χρονολογία του θανάτου του Ιπποκράτους παραμένει άγνωστη. Κατά τους Σουίδα και Τζέτζη απέθανε σε ηλικία 104 ετών. Η δεύτερη μεγάλη μορφή που επέδρασε στην θεραπευτική είναι ο Γαληνός ο Ένδοξος ή Κλαύδιος. Γεννήθηκε στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας το 128 μ.Χ. και πέθανε το 200 μ.Χ. Η βασική του θεραπευτική μέθοδος ήταν να εφαρμόζει τα «ενάντια εναντίοις» που ακόμα και σήμερα ασκεί η σχολική ιατρική. Η τρίτη μεγάλη μορφή και παράλληλα θεμελιωτής της ομοιοπαθητικής ιατρικής ήταν ο Ελβετός γιατρός Παράκελσος (1493–1541 μ.Χ.).
0360265.jpg
Η πιο πρόσφατη μεγάλη μορφή στην ιστορία της θεραπευτικής Τέχνης είναι ο Σαμουήλ Χάνεμαν (Samuel Hahnemann), μια χαρισματική ανήσυχη προσωπικότητα μη όντας ικανοποιημένος από το επίπεδο και τις δυνατότητες της Ιατρικής της εποχής του και ορμώμενός από τον ανθρωπισμό, την φοβερή επιμονή και την οξεία παρατηρητικότητα του έβαλε τις βάσεις της σύγχρονής κλασικής ομοιοπαθητικής θέλοντας να εξηγήσει, γιατί το φυτό κιγχόνη (από το οποίο βγαίνει το κινίνο) είχε θεραπευτική δράση στην ελονοσία. Έτσι άρχισε να τρώει καθημερινά φύλλα αυτού του φυτού και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά από αρκετό καιρό παρατήρησε ότι εμφάνισε συμπτώματα ίδια με της ελονοσίας. Τότε συνειδητοποίησε ότι αποδείκνυε πειραματικά τον νόμο “των ομοίων”, ο οποίος αναφερόταν από προγενέστερους συγγραφείς, αλλά δεν είχε κανείς ασχοληθεί συστηματικά μαζί του. Από τη στιγμή εκείνη αφιέρωσε τη ζωή του στην έρευνα αυτής της καταπληκτικής ανακάλυψης δοκιμάζοντας και άλλες ουσίες και φτιάχνοντας τα πρώτα φάρμακα. Έκτοτε πολλοί γιατροί και ερευνητές συνέχισαν το έργο του και ανέπτυξαν πολύ περισσότερο την ομοιοπαθητική θεραπευτική με αποτέλεσμα σήμερα να αποτελεί μια πλήρη μέθοδο θεραπείας με πολύ καλά θεραπευτικά αποτελέσματα και αναγνωρισμένη παγκοσμίως. Στη χώρα μας διαδόθηκε πολύ τα τελευταία 15 χρόνια..
O Χάνεμαν γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1755 στην πόλη Μάϊσσεν (Meissen) της Γερμανίας. Είχε μεγάλο ταλέντο στις γλώσσες και σε ηλικία 12 ετών δίδασκε σε άλλους μαθητές την ελληνική γλώσσα. Εκτός από τα γερμανικά και τα ελληνικά, γνώριζε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, λατινικά, εβραϊκά και αραβικά. Σπούδασε ιατρική στην Λειψία και στην Βιέννη και γρήγορα καθιερώθηκε στους επιστημονικούς κύκλους. Κάποια στιγμή και αφού είχε αποκτήσει πολύ μεγάλη εμπειρία με την ιατρική, έπαψε να την ασκεί, για να μη διατρέχει τον κίνδυνο να βλάψει κανέναν, όπως έλεγε ο ίδιος, και δήλωνε δημοσίως: «Η ιατρική σαν τέχνη να σώζει την ζωή και να αποκαθιστά την υγεία είναι πλήρως ανεπαρκής. Ακόμα και στα πιο ικανά χέρια είναι στείρα και ανίκανη να κρατήσει τις υποσχέσεις των θεωριών της. Δεν μπορώ παρά να δω μόνο τις ανάγκες της σαν σταθερές αρχές της. Φαντάζομαι ότι η ιατρική, αν και είναι προφανώς εξαιρετικά επιστημονική στις θεωρίες της, στην πράξη είναι μόνο λίγο πάρα πάνω από εμπειρική και στερεότυπη εφαρμογή θεραπευτικών μετρήσεων, από τις οποίες δεν γνωρίζουμε ούτε την βέβαιη επίδρασή τους ούτε τους νόμους που θα έπρεπε να καθορίζουν της επιλογή τους. Δεν μπορώ, λοιπόν, να παραμείνω κι άλλο συνδεδεμένος με μια τέχνη, την οποία καταδικάζουν η λογική μου και η συνείδησή μου σαν ανεπαρκή και επιζήμια».
0360463.jpg
Έτσι ο Χάνεμαν σταμάτησε την ενασχόλησή του με την ιατρική και ασχολείτο με την Χημεία και με μεταφράσεις ιατρικών συγγραμμάτων. Παρ’ όλο που τα έσοδά του από τις μεταφραστικές εργασίες δεν επαρκούσαν για να συντηρηθεί ο ίδιος και η οικογένειά του, εξακολουθούσε να μην ασκεί την ιατρική της οποίας η μέθοδος, όπως έλεγε ο ίδιος, τον αηδίαζε με τα λάθη, τις αβεβαιότητές της και με την αυθαίρετη χορήγηση φαρμάκων που περισσότερο βλάπτουν παρά ωφελούν.
Η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει τον άρρωστο ως ένα οργανισμό που έχει διαταραχθεί στο σύνολό του, και όχι μόνο σε ένα ή δύο συγκεκριμένα όργανα. 0954810.jpgΣυνεργάζεται αρμονικά με όλες τις ιατρικές ειδικότητες. Η Ομοιοπαθητική Ιατρική είναι μια μέθοδος θεραπείας που βασίζεται στην θεραπευτική ικανότητα του ίδιου του οργανισμού. Στοχεύει στη διέγερση και κινητοποίηση του αμυντικού μηχανισμού, ώστε να επέλθει η υγεία. Η διέγερση αυτή επιτυγχάνεται με το κατάλληλο φάρμακο. Τα φάρμακα είναι παρασκευασμένα με ειδικό τρόπο (δυναμοποίηση) και προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από το φυτικό, ζωικό και ορυκτό βασίλειο, βοηθώντας τις αμυντικές διεργασίες του οργανισμού. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι ακίνδυνα, δεν προκαλούν παρενέργειες και γι' αυτό δίνονται άφοβα σε βρέφη, παιδιά και ηλικιωμένους. Το γεγονός αυτό είναι απόρροια του δεδομένου ότι η βασική ουσία του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, αραιώνεται παρά πολύ, με αποτέλεσμα στον ασθενή να μεταφέρεται μόνο η δόνηση από την ενέργεια της εν λόγω ουσίας δρώντας στο ενεργειακό σώμα του ασθενούς και όχι στο φυσικό.
0homeopathy.jpg
Χαρακτηριστική είναι η μελέτη που έγινε στα πλαίσια του ελληνικού ιατρικού κύκλου, όπου όταν στο διαλύτη της ουσίας του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, έγινε χημική ανάλυση, βρέθηκε ότι δεν έχει υπάρχει καμία αλλαγή στη μοριακή του δομή. Όταν όμως ο διαλύτης φωτογραφήθηκε με Κίρλιαν, τότε παρατηρήθηκε αλλαγή στο ενεργειακό (αιθερικό) του πεδίο. Σε όλη την ιστορία της ομοιοπαθητικής (200 χρόνια περίπου), κανένα φάρμακό της δεν έχει αποσυρθεί λόγω παρενεργειών. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία της ομοιοπαθητικής, υγεία δεν είναι απλά η έλλειψη συμπτωμάτων και η απουσία της αρρώστιας, αλλά η πλήρης σωματική και πνευματική ευεξία. Υγιής άνθρωπος είναι αυτός που χαρακτηρίζεται από την δημιουργικότητα για τον εαυτό του, αλλά και για το περιβάλλον του. Πολλές φορές, ενώ κάποιος δεν είναι “ασθενής” σύμφωνα με την κλασική άποψη, είναι άνεργος, παραιτημένος, απαθής, χωρίς διάθεση για ζωή. Αυτός ο άνθρωπος σύμφωνα με την ολιστική αντίληψη της ομοιοπαθητικής δεν έχει ικανοποιητικό επίπεδο υγείας και χρειάζεται θεραπευτική βοήθεια.0360234.jpg
Οι αρχές της ομοιοπαθητικής
Οι βασικοί νόμοι της ομοιοπαθητικής είναι:
• Ο νόμος των ομοίων
• Ο νόμος της κατεύθυνσης της θεραπείας
• Ο νόμος του ενός φαρμάκου
• Ο νόμος της ελάχιστης δόσεως
Ο νόμος των ομοίων
Οι σκέψεις που οδήγησαν τον Χάνεμαν στη διατύπωση αυτού του νόμου, ήταν οι εξής:
1) Κάθε σύμπτωμα ή σύνολο συμπτωμάτων δεν αντιπροσωπεύει αυτή καθεαυτή την ασθένεια, αλλά είναι η αντίδραση του αμυντικού μηχανισμού που κινητοποιείται για να εξουδετερώσει μια νοσογόνο επίδραση. Ο νοσογόνος αυτός παράγοντας μπορεί να είναι ειδικός, όπως βακτηρίδια, μικρόβια, ιοί, ή μη ειδικός, όπως οι κλιματολογικές αλλαγές, η ρύπανση του περιβάλλοντος, διανοητικά ή ψυχικά στρες, κ.λ.π.
2) Τα συμπτώματα είναι η καλύτερη δυνατή αντίδραση του οργανισμού και αυτά τα συμπτώματα είναι το μέσο, με το οποίο, ο οργανισμός προσπαθεί να ξαναβρεί την χαμένη του ισορροπία.
3) Ο γιατρός, προκειμένου να βοηθήσει τον οργανισμό να επανέλθει σε ισορροπία, πρέπει μάλλον να βοηθήσει και να ενδυναμώσει αυτές τις αντιδράσεις, παρά να τις καταπιέσει.
0369855.jpg
Έτσι ο Χάνεμαν οδηγήθηκε στο συμπέρασμα, ότι, αν έδινε σε ένα ασθενή ένα φάρμακο του οποίου ήξερε τη δράση πάνω στον υγιή οργανισμό, καθώς και ποια συμπτώματα προκαλεί, θα μπορούσε να δυναμώσει τις αντιδραστικές δυνάμεις του ίδιου οργανισμού.
Παρατήρησε τότε, ότι ύστερα από μια αρχική επιδείνωση των συμπτωμάτων, οι ασθενείς κατά μεγάλο μέρος θεραπεύονταν. Για να αποφύγει και αυτή την αρχική επιδείνωση, ο Χάνεμαν μείωσε διαδοχικά τις δόσεις, ωσότου παρατήρησε ότι η δόση ήταν αρκετή για να θεραπεύει, χωρίς να προκαλεί την αρχική ενοχλητική αντίδραση. Αυτές οι απειροελάχιστες δόσεις, στις οποίες κατέληξε ο Χάνεμαν ότι ήταν αρκετές για να κινητοποιήσουν τον αντιδραστικό μηχανισμό, υπήρξαν το αντικείμενο σχολίων και αντιθέσεων στην εποχή του.
Σήμερα η ανοσοβιολογία έχει δώσει αυτές τις εξηγήσεις. Τα αλλεργικά άτομα δε χρειάζονται παρά απειροελάχιστες ποσότητες της ουσίας στην οποία είναι ευαίσθητα, για να αντιδράσει ο οργανισμός τους και να προκληθεί μια έντονη συμπτωματολογία. Αλλά το ομοιοπαθητικό φάρμακο, εκλέγεται με την προϋπόθεση ότι έχει σχέση ευαισθησίας με τον ασθενή.
0homeopathy_385x261.jpg
Εδώ υπάρχει και η μεγάλη δυσκολία της ομοιοπαθητικής, γιατί ο γιατρός πρέπει να βρει ακριβώς το φάρμακο στο οποίο είναι πάρα πολύ ευαίσθητος ο οργανισμός. Με άλλα λόγια, ουσίες που σ' ένα υγιές άτομο προκαλούν ένα σύνολο συμπτωμάτων, είναι δυνατόν να θεραπεύσουν σ' ένα άρρωστο ένα παρόμοιο σύνολο συμπτωμάτων.
Εξατομίκευση
Εκτός από τους νόμους της, η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ασθένειας και με ένα άλλο μοναδικό τρόπο: την εξατομίκευση του κάθε ασθενή. Για την ομοιοπαθητική, ο ψυχισμός παίζει μεγάλο ρόλο στην δημιουργία μιας πάθησης και έτσι δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά ασθενείς, που καθένας αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Έτσι, παρόλο που η ασθένεια μπορεί να είναι η ίδια, το ενδεικνυόμενο ομοιοπαθητικό φάρμακο μπορεί να είναι διαφορετικό για κάθε περίπτωση.
Ο ιατρός λαμβάνει υπ' όψη του το σύνολο των συμπτωμάτων που παρουσιάζει ο ασθενής στο διανοητικό, στο συναισθηματικό και στο σωματικό επίπεδο, για να καταλάβει το μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο αντιδρά ο αμυντικός μηχανισμός του ασθενή. Κατόπιν ψάχνει να βρει το καταλληλότερο φάρμακο, ώστε να διεγείρει περισσότερο αυτές τις αντιδράσεις.
0360340.jpg
Στην ομοιοπαθητική, το ενδιαφέρον δεν είναι στραμμένο μόνο στην ανακούφιση των παρόντων συμπτωμάτων του ασθενή, αλλά και στη μόνιμη αποκατάσταση της υγείας του. Τα καλύτερα αποτελέσματα που έχει δώσει ως τώρα είναι στις χρόνιες ασθένειες και, κυρίως, πριν λάβουν χώρα μη αναστρέψιμες παθολογοανατομικές αλλοιώσεις.
Η ομοιοπαθητική έχει τεράστια αξία σε χρόνιες ασθένειες όπως η αρθρίτιδα, το βρογχικό άσθμα, η επιληψία, οι δερματικές παθήσεις, οι αλλεργικές καταστάσεις, οι διανοητικές ή συναισθηματικές διαταραχές, χρόνιες κεφαλαλγίες, το άγχος κ.λ.π. Το τελικό όφελος της ομοιοπαθητικής στον ασθενή είναι, ότι όχι μόνο ανακουφίζει τα παρόντα συμπτώματα, αλλά αποκαθιστά εσωτερική τάξη στα πιο βαθιά επίπεδα, και συνεπώς επιφέρει μια μόνιμη θεραπεία. Η ομοιοπαθητική μπορεί να δράσει, επίσης, ως προληπτική πραγματικά ιατρική, σε προδρομικά στάδια ασθενειών, πριν αυτές εκδηλωθούν με λειτουργικές διαταραχές.
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-thes.gr/articles.php?lng=gr&pg=977
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
20
Ψυχολογία και εσωτερισμός / Τα μεγάλα μυστήρια του Νου και της Συνείδησης
« στις: Μαρτίου 30, 2009, 02:28:13 »
Τα μεγάλα μυστήρια του Νου και της Συνείδησης
Φανταστείτε ότι πρόκειται να φαγωθείτε από έναν καρχαρία. Είναι πολύ πιθανό, πως το χειρότερο τμήμα αυτού του σεναρίου δε θα ήταν ούτε ο πόνος, ούτε ο ακρωτηριασμός σας, ούτε ακόμα ο ίδιος ο θάνατός σας, όσο θα ήταν η σκέψη που θα τριγύριζε στο μυαλό σας με τα λόγια, "αυτή τη στιγμή με τρώει ένας καρχαρίας". Κάτι τέτοιο πιθανόν να μη συνέβαινε σε ένα ψάρι που θα βρισκόταν στη θέση σας. Δε θα το κατέτρωγε μια τέτοια σκέψη, ή τουλάχιστον θα ήταν πολύ λιγότερο σημαντική, ίσως να αποτελούταν από ένα μικροσκοπικό επιφώνημα στη γλώσσα των ψαριών. Ένα ψάρι θα υπέφερε επίσης, αλλά δεν θα είχε υποστεί το πρόσθετο μαρτύριο της επίγνωσης ότι υποφέρει ή ακόμα και της σκέψης ότι έκανε λάθος που βγήκε για κολύμπι και δεν παρακολούθησε το ματς στην τηλεόραση, πράγμα που δε θα το έφερνε σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση.
Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει μιαν εισαγωγή σε ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα που προσπαθεί να εξηγήσει η επιστήμη: το Μυστήριο του Νου και της Συνείδησης. Μαζί με την προέλευση της ζωής αποτελούν τα μεγαλύτερα Άγνωστα και αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για τους επιστήμονες να σπάσουν τον κώδικα του νου, όπως προσπαθούν να κάνουν με τον κώδικα του ανθρώπινου γονιδιώματος. Ένα από τα προβλήματα είναι πως δεν είναι καθόλου εύκολο να συμφωνήσουμε, τι ακριβώς είναι ο νους και ακόμα περισσότερο η συνείδηση.
"Όσον αφορά τη συνείδηση δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε τίποτε, εκτός ίσως από το γεγονός ότι είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα" δηλώνει ο Gioulio Tononi, καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin στο Madison και γνωστός ερευνητής στο πεδίο έρευνας της συνείδησης. Ο Jim Olds που διευθύνει το Ινστιτούτο George Mason University's Krasnow, ένα ινστιτούτο που έχει αφιερωθεί στην έρευνα του νου, αναφέρει για το πεδίο αυτό, πως "περιμένουμε τον δικό μας Einstein."
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένας ιστός που ζυγίζει περίπου 1.360 γραμμάρια. Περιλαμβάνει γύρω στα 30 δισεκατομμύρια κύτταρα που ονομάζονται νευρώνες. Το δίκτυο που σχηματίζουν οι νευρώνες αυτοί περιλαμβάνει 100 τρισεκατομμύρια συνδέσεις που λέγονται συνάψεις. Είναι το πιο περίπλοκο αντικείμενο στο γνωστό σύμπαν αν και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για το εάν θα συνεχίζουμε να το πιστεύουμε αυτό, εάν εξετάσουμε κάποτε τον εγκέφαλο μιας υποθετικής υπερεξελιγμένης οντότητας που κατοικεί στο ίδιο σύμπαν αλλά σε κάποιον άλλο, άγνωστο για την ώρα, πλανήτη.
Οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι μπορούν να κάνουν πράγματα που κανένας υπολογιστής μέχρι στιγμής δεν μπορεί να καταφέρει. Ασφαλώς, ένας υπολογιστής μπορεί να νικήσει έναν άνθρωπο στο σκάκι, αλλά αυτό θα το καταφέρει απλά έχοντας κάνει υπολογισμούς για κάθε δυνατή κίνηση. Τα πιο εξελιγμένα ρομπότ ακόμα δεν έχουν καταφέρει να αποκτήσουν τις βασικές νοητικές ικανότητες ενός δίχρονου παιδιού που μπορεί να αντιληφθεί τον κόσμο στις τρεις του διαστάσεις και ψάχνει να βρει μια κρυμμένη σοκολάτα την ίδια στιγμή που αποφεύγει επιδέξια να χτυπήσει στην κοφτερή άκρη του τραπεζιού της κουζίνας. Η διαπραγμάτευση με τον κόσμο απαιτεί υπέρογκη και μεγάλου φάσματος υπολογιστική δύναμη.
"Τα μηχανικά προβλήματα που καλούμαστε να λύσουμε καθημερινά καθώς κοιτάμε, περπατάμε, σχεδιάζουμε και περνάμε τη μέρα μας, αποτελούν μια πολύ μεγαλύτερη πρόκληση από την προσεδάφιση της σελήνης ή ακόμα και την διερεύνηση της ακολουθίας του ανθρώπινου γονιδιώματος," γράφει ο ψυχολόγος Steven Pinker στο βιβλίο του 'Πως λειτουργεί ο Νους'.
Πέρα από τα βασικά της αντίληψης και των κινητικών μας ικανοτήτων ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει μια εξαιρετική ιδιότητα: τη συνείδηση. Θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει και αυτεπίγνωση, ή ενημερότητα, ή απλά το γεγονός αυτό που καθιστά τόσο μεγάλο μπελά το να αποτελεί κάποιος το γεύμα ενός θαλάσσιου σαρκοφάγου, όπως ο καρχαρίας που αναφέρθηκε στην εισαγωγή της ιστορίας μας. Η συνείδηση είναι αυτή που μας διαχωρίζει από τα ζόμπι. Αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως ηθοποιούς στη σκηνή της ζωής και νιώθουμε πως στα βάθη του κρανίου μας υπάρχει ένα δικό μας 'Εγώ'.
"Η συνείδηση είναι μεγάλο πράγμα", λέει ο Tononi. "Είναι το μοναδικό πράγμα που είναι μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο. Το μοναδικό πράγμα για το οποίο τελικά νοιαζόμαστε." Αλλά δεν την καταλαβαίνουμε. Δε γνωρίζουμε πως δημιουργείται, ή με τα λόγια του φιλόσοφου Colin McGinn δε γνωρίζουμε πως "το νερό του φυσικού εγκεφάλου μετατρέπεται στο κρασί της συνείδησης." Θα μπορέσουμε άραγε ποτέ να μάθουμε;
Τον χρόνο που πέρασε ο Jim Olds συγκέντρωσε έναν αριθμό από μεγάλους στοχαστές στο Πανεπιστήμιο του George Mason για ένα διήμερο συνέδριο σχετικά με το νου. Αυτός και οι συνεργάτες του σκόπευαν να ζητήσουν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να επενδύσει 4 δισεκατομμύρια δολάρια σε μια πρωτοβουλία που θα ονομαζόταν 'Δεκαετία του Νου'. Αυτό θα αποτελούσε τη συνέχεια ενός προγράμματος του 1990 που ονομαζόταν 'Δεκαετία του Εγκεφάλου' το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί το ενδιαφέρον για τις νευροεπιστήμες. Αυτή η νέα πρωτοβουλία θα αποτελούσε μια προσπάθεια να μπει η επιστήμη σε ένα πεδίο που μέχρι στιγμής έχει εξερευνηθεί κυρίως από τους φιλοσόφους, τους θεολόγους και τους γιόγκι.
"Η επιστήμη του εγκεφάλου είναι μια εξαντλητική συλλογή από στοιχεία χωρίς κάποια θεωρία" δηλώνει ο Olds. "Γι' αυτό θα πρέπει το κράτος να επενδύσει σε μια από τις πιο θεμελιώδεις διανοητικές ερωτήσεις αναφορικά με το τι σημαίνει να είναι κανείς ανθρώπινο ον."
Σε ένα γράμμα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science, 10 επιστήμονες υποστήριξαν πως η 'Δεκαετία του Νου' θα βοηθούσε στην κατανόηση νοητικών δυσλειτουργιών που πλήττουν 50 εκατομμύρια Αμερικανούς και κοστίζουν στο κράτος πάνω από 400 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. Θα μπορούσε επίσης να συμβάλλει στην ανάπτυξη μηχανών με νοημοσύνη και νέων υπολογιστικών τεχνικών. Μια επανάσταση στην έρευνα του νου, έγραψαν οι επιστήμονες, θα μπορούσε να επιφέρει "ευρείες και δραματικές επιδράσεις στην οικονομία, στην εθνική ασφάλεια και στην κοινωνική ευζωία."
Υπάρχει λόγος για να είναι κανείς αισιόδοξος. Ας δούμε τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με την ανάπτυξη των νευροαπεικονιστικών μεθόδων όπως με την λειτουργική μαγνητική τομογραφία που μας επιτρέπει να παρατηρούμε τον εγκέφαλο την ώρα της λειτουργίας του. Καθώς η τεχνολογία βελτιώνεται, ο εγκέφαλος γίνεται πιο διαφανής, παύει να είναι ένα μαύρο κουτί.
Ο νους δεν είναι κάτι που εμφανίζεται όπως ένα πρόγραμμα στην οθόνη ενός υπολογιστή. Εδώ και αρκετούς αιώνες οι άνθρωποι προσπαθούν να εξερευνήσουν τον εγκέφαλο για να καταλάβουν το νου και κανείς δεν είναι σίγουρος ποιες νευρολογικές δομές είναι οι πιο σημαντικές για τη γέννηση της συνείδησης. Ο Καρτέσιος που μας έδωσε μια από τις πιο διάσημες φράσεις της φιλοσοφίας ('Σκέφτομαι, άρα υπάρχω') πίστευε πως το κέντρο της συνείδησης ήταν ένας αδένας σε μέγεθος μπιζελιού που λέγεται επίφυση ή κωνάριο. Μέχρι στιγμής δεν έχει αποδειχτεί πως ο αδένας αυτός είναι ο μυστηριώδης δημιουργός του 'Εγώ' που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι μας.
Υπάρχουν άλλες σημαντικές εγκεφαλικές δομές, όπως η περιοχή Brodmann 46, ο θάλαμος, ο φλοιός, κ.λπ.. Είμαστε επίσης αρκετά σίγουροι πως η συνείδηση δεν εδράζεται στην παρεγκεφαλίδα που αποτελείται από 50 δισεκατομμύρια νευρώνες και που η αφαίρεσή της δε θα μας έκανε να χάσουμε το νου μας. Όπως το θέτει ο Tononi, θα μπορούσε κανείς να την πετάξει στα σκουπίδια, αλλά ο ίδιος θα συνέχιζε να βρίσκεται στη θέση του.
Η κλασική θέση του δυϊσμού λύνει το πρόβλημα της τοποθεσίας της συνείδησης προσδιορίζοντάς την μακριά από τον εγκέφαλο. Ο νους θεωρείται διαχωρισμένος από το σώμα, είναι μια οντότητα που δεν μπορούμε να ανάγουμε σε μια μηχανή. Δεν μπορεί να προσεγγιστεί από τα εργαλεία ενός εργαστηρίου. Σύμφωνα με τη δυϊστική θέση οι νόες και οι εαυτοί μας δεν είναι το αποτέλεσμα μιας πληθωρικής χημείας και μπορούμε να υποθέτουμε ότι υπάρχουν ψυχές, πνεύματα και ουσίες ανεξάρτητες από το φυσικό σώμα. Για πολλούς σοβαρούς ερευνητές όμως, ο δυϊσμός είναι μια θεωρία που έχει πεθάνει, αν και μπορεί να ακουστεί ακόμα και τώρα ο απόηχός της ανάμεσα σε φιλοσόφους που κάποιες φορές αποκαλούνται μυστηριώδεις.
Ο φιλόσοφος David Chalmers έχει κάνει μια διάσημη διάκριση μεταξύ των Εύκολων Προβλημάτων, που συμπεριλαμβάνουν τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος δημιουργεί συγκεκριμένα στοιχεία που σχετίζονται με τη συνείδηση (όπως η φαντασία, η γλώσσα, η μνήμη, η προσοχή, το συναίσθημα, κ.α.) και το Δύσκολο Πρόβλημα, που είναι το μυστήριο σχετικά με το πώς όλα τα στοιχεία αυτά συγκεντρώνονται μαζί στη δυναμική έννοια του εαυτού.
Το πιο ριζοσπαστικό θέμα όμως είναι το παρακάτω: ο λόγος για τον οποίο είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί ο νους μας δεν είναι επειδή έχει κάποιες μυστηριώδεις, αιθέριες και αινιγματικές ποιότητες, αλλά επειδή στην πραγματικότητα ο νους δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο στη φαντασία μας. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι είναι απλά μια ιδέα μέσα στο κεφάλι μας. Όταν κανείς βλέπει ένα αυτοκίνητο να κινείται απέναντι στο δρόμο, γνωρίζει πως βλέπει μια περίπλοκη μηχανή με πολλά τμήματα. Ξέρει επίσης πως μέσα στο αυτοκίνητο υπάρχει ένας άνθρωπος, κάποιο νοήμον ον που κατευθύνει τις κινήσεις του αυτοκινήτου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι επίσης μια περίπλοκη μηχανή με πολλά τμήματα, αλλά δε φαίνεται πως μέσα σ' αυτόν υπάρχει πάντοτε κάποιος οδηγός.
Ο εγκέφαλος λειτουργεί ημέρα και νύχτα και κάνει χιλιάδες λειτουργίες για τις οποίες δεν έχουμε απευθείας επίγνωση. Ακόμα και ο 'συνειδητός' μας εγκέφαλος αποτελείται στην πραγματικότητα από πολλά διαφορετικά λειτουργικά συστήματα. Μοιάζει σαν το αυτοκίνητο του παραδείγματος να οδηγείται από εκατοντάδες μικροσκοπικά ξωτικά, χωρίς κάποιο από αυτά να είναι ο αρχηγός. Αυτή είναι και μια θέαση που συγγενεύει με τις ιδέες του Daniel Dennett, συγγραφέα του βιβλίου 'Η Ερμηνεία της Συνείδησης', ο οποίος υποστηρίζει πως η σύλληψη ενός κεντρικού διοικητή μέσα στον εγκέφαλο αποτελεί μια πλάνη. "Είναι λάθος να ψάχνουμε για τον πρόεδρο του οβάλ γραφείου μέσα στον εγκέφαλο", δηλώνει ο Dennett.
Είναι ήδη αρκετά άβολο για μας να ακούμε από τους αστρονόμους την πληροφορία ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Ακόμα χειρότερο όμως είναι το να μας αποκαλύπτουν οι βιολόγοι πως είμαστε απόγονοι από τον ακάθαρτο αφρό ενός αρχέγονου βούρκου. Τώρα έχουμε φιλοσόφους που λένε πως ο εαυτός είναι μια αυταπάτη. Δεν υπάρχει κανείς ΕΚΕΙ.
Ο νους μπορεί να είναι αυτό που αποκαλεί ο Pinker 'Το Υπέρτατο Βάσανο΄. Έχει γράψει ότι "το πιο αναμφισβήτητο πράγμα που υπάρχει, η ίδια μας η επίγνωση, θα είναι πάντα πέρα από την εμβέλεια της αντίληψής μας."
Ίσως τελικά να μην καταφέρουμε ποτέ να σπάσουμε τον κώδικα του νου και της συνείδησης. Ίσως, έναν αιώνα μετά από τώρα, η συνείδηση να συνεχίζει να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των μεγαλύτερων μυστηρίων και οι επιστήμονες όπως και οι φιλόσοφοι θα συνεχίζουν να διαφωνούν για το πώς και το γιατί όλων αυτών. Αλλά θα πρέπει να δράξουμε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται για να λύσουμε το αίνιγμα. Δέκα χρόνια και 4 δισεκατομμύρια δεν είναι μεγάλο κόστος και η εξέλιξη του ανθρώπινου νου, όντας το σημαντικότερο βιολογικό συμβάν στην ιστορία του πλανήτη μας, αξίζει μια τέτοια προσπάθεια διερεύνησης.
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.na-thes.gr/articles.php?lng=gr&pg=1026
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
Φανταστείτε ότι πρόκειται να φαγωθείτε από έναν καρχαρία. Είναι πολύ πιθανό, πως το χειρότερο τμήμα αυτού του σεναρίου δε θα ήταν ούτε ο πόνος, ούτε ο ακρωτηριασμός σας, ούτε ακόμα ο ίδιος ο θάνατός σας, όσο θα ήταν η σκέψη που θα τριγύριζε στο μυαλό σας με τα λόγια, "αυτή τη στιγμή με τρώει ένας καρχαρίας". Κάτι τέτοιο πιθανόν να μη συνέβαινε σε ένα ψάρι που θα βρισκόταν στη θέση σας. Δε θα το κατέτρωγε μια τέτοια σκέψη, ή τουλάχιστον θα ήταν πολύ λιγότερο σημαντική, ίσως να αποτελούταν από ένα μικροσκοπικό επιφώνημα στη γλώσσα των ψαριών. Ένα ψάρι θα υπέφερε επίσης, αλλά δεν θα είχε υποστεί το πρόσθετο μαρτύριο της επίγνωσης ότι υποφέρει ή ακόμα και της σκέψης ότι έκανε λάθος που βγήκε για κολύμπι και δεν παρακολούθησε το ματς στην τηλεόραση, πράγμα που δε θα το έφερνε σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση.
Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει μιαν εισαγωγή σε ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα που προσπαθεί να εξηγήσει η επιστήμη: το Μυστήριο του Νου και της Συνείδησης. Μαζί με την προέλευση της ζωής αποτελούν τα μεγαλύτερα Άγνωστα και αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για τους επιστήμονες να σπάσουν τον κώδικα του νου, όπως προσπαθούν να κάνουν με τον κώδικα του ανθρώπινου γονιδιώματος. Ένα από τα προβλήματα είναι πως δεν είναι καθόλου εύκολο να συμφωνήσουμε, τι ακριβώς είναι ο νους και ακόμα περισσότερο η συνείδηση.
"Όσον αφορά τη συνείδηση δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε τίποτε, εκτός ίσως από το γεγονός ότι είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα" δηλώνει ο Gioulio Tononi, καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin στο Madison και γνωστός ερευνητής στο πεδίο έρευνας της συνείδησης. Ο Jim Olds που διευθύνει το Ινστιτούτο George Mason University's Krasnow, ένα ινστιτούτο που έχει αφιερωθεί στην έρευνα του νου, αναφέρει για το πεδίο αυτό, πως "περιμένουμε τον δικό μας Einstein."
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένας ιστός που ζυγίζει περίπου 1.360 γραμμάρια. Περιλαμβάνει γύρω στα 30 δισεκατομμύρια κύτταρα που ονομάζονται νευρώνες. Το δίκτυο που σχηματίζουν οι νευρώνες αυτοί περιλαμβάνει 100 τρισεκατομμύρια συνδέσεις που λέγονται συνάψεις. Είναι το πιο περίπλοκο αντικείμενο στο γνωστό σύμπαν αν και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για το εάν θα συνεχίζουμε να το πιστεύουμε αυτό, εάν εξετάσουμε κάποτε τον εγκέφαλο μιας υποθετικής υπερεξελιγμένης οντότητας που κατοικεί στο ίδιο σύμπαν αλλά σε κάποιον άλλο, άγνωστο για την ώρα, πλανήτη.
Οι ανθρώπινοι εγκέφαλοι μπορούν να κάνουν πράγματα που κανένας υπολογιστής μέχρι στιγμής δεν μπορεί να καταφέρει. Ασφαλώς, ένας υπολογιστής μπορεί να νικήσει έναν άνθρωπο στο σκάκι, αλλά αυτό θα το καταφέρει απλά έχοντας κάνει υπολογισμούς για κάθε δυνατή κίνηση. Τα πιο εξελιγμένα ρομπότ ακόμα δεν έχουν καταφέρει να αποκτήσουν τις βασικές νοητικές ικανότητες ενός δίχρονου παιδιού που μπορεί να αντιληφθεί τον κόσμο στις τρεις του διαστάσεις και ψάχνει να βρει μια κρυμμένη σοκολάτα την ίδια στιγμή που αποφεύγει επιδέξια να χτυπήσει στην κοφτερή άκρη του τραπεζιού της κουζίνας. Η διαπραγμάτευση με τον κόσμο απαιτεί υπέρογκη και μεγάλου φάσματος υπολογιστική δύναμη.
"Τα μηχανικά προβλήματα που καλούμαστε να λύσουμε καθημερινά καθώς κοιτάμε, περπατάμε, σχεδιάζουμε και περνάμε τη μέρα μας, αποτελούν μια πολύ μεγαλύτερη πρόκληση από την προσεδάφιση της σελήνης ή ακόμα και την διερεύνηση της ακολουθίας του ανθρώπινου γονιδιώματος," γράφει ο ψυχολόγος Steven Pinker στο βιβλίο του 'Πως λειτουργεί ο Νους'.
Πέρα από τα βασικά της αντίληψης και των κινητικών μας ικανοτήτων ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει μια εξαιρετική ιδιότητα: τη συνείδηση. Θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει και αυτεπίγνωση, ή ενημερότητα, ή απλά το γεγονός αυτό που καθιστά τόσο μεγάλο μπελά το να αποτελεί κάποιος το γεύμα ενός θαλάσσιου σαρκοφάγου, όπως ο καρχαρίας που αναφέρθηκε στην εισαγωγή της ιστορίας μας. Η συνείδηση είναι αυτή που μας διαχωρίζει από τα ζόμπι. Αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως ηθοποιούς στη σκηνή της ζωής και νιώθουμε πως στα βάθη του κρανίου μας υπάρχει ένα δικό μας 'Εγώ'.
"Η συνείδηση είναι μεγάλο πράγμα", λέει ο Tononi. "Είναι το μοναδικό πράγμα που είναι μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο. Το μοναδικό πράγμα για το οποίο τελικά νοιαζόμαστε." Αλλά δεν την καταλαβαίνουμε. Δε γνωρίζουμε πως δημιουργείται, ή με τα λόγια του φιλόσοφου Colin McGinn δε γνωρίζουμε πως "το νερό του φυσικού εγκεφάλου μετατρέπεται στο κρασί της συνείδησης." Θα μπορέσουμε άραγε ποτέ να μάθουμε;
Τον χρόνο που πέρασε ο Jim Olds συγκέντρωσε έναν αριθμό από μεγάλους στοχαστές στο Πανεπιστήμιο του George Mason για ένα διήμερο συνέδριο σχετικά με το νου. Αυτός και οι συνεργάτες του σκόπευαν να ζητήσουν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να επενδύσει 4 δισεκατομμύρια δολάρια σε μια πρωτοβουλία που θα ονομαζόταν 'Δεκαετία του Νου'. Αυτό θα αποτελούσε τη συνέχεια ενός προγράμματος του 1990 που ονομαζόταν 'Δεκαετία του Εγκεφάλου' το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί το ενδιαφέρον για τις νευροεπιστήμες. Αυτή η νέα πρωτοβουλία θα αποτελούσε μια προσπάθεια να μπει η επιστήμη σε ένα πεδίο που μέχρι στιγμής έχει εξερευνηθεί κυρίως από τους φιλοσόφους, τους θεολόγους και τους γιόγκι.
"Η επιστήμη του εγκεφάλου είναι μια εξαντλητική συλλογή από στοιχεία χωρίς κάποια θεωρία" δηλώνει ο Olds. "Γι' αυτό θα πρέπει το κράτος να επενδύσει σε μια από τις πιο θεμελιώδεις διανοητικές ερωτήσεις αναφορικά με το τι σημαίνει να είναι κανείς ανθρώπινο ον."
Σε ένα γράμμα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science, 10 επιστήμονες υποστήριξαν πως η 'Δεκαετία του Νου' θα βοηθούσε στην κατανόηση νοητικών δυσλειτουργιών που πλήττουν 50 εκατομμύρια Αμερικανούς και κοστίζουν στο κράτος πάνω από 400 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. Θα μπορούσε επίσης να συμβάλλει στην ανάπτυξη μηχανών με νοημοσύνη και νέων υπολογιστικών τεχνικών. Μια επανάσταση στην έρευνα του νου, έγραψαν οι επιστήμονες, θα μπορούσε να επιφέρει "ευρείες και δραματικές επιδράσεις στην οικονομία, στην εθνική ασφάλεια και στην κοινωνική ευζωία."
Υπάρχει λόγος για να είναι κανείς αισιόδοξος. Ας δούμε τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με την ανάπτυξη των νευροαπεικονιστικών μεθόδων όπως με την λειτουργική μαγνητική τομογραφία που μας επιτρέπει να παρατηρούμε τον εγκέφαλο την ώρα της λειτουργίας του. Καθώς η τεχνολογία βελτιώνεται, ο εγκέφαλος γίνεται πιο διαφανής, παύει να είναι ένα μαύρο κουτί.
Ο νους δεν είναι κάτι που εμφανίζεται όπως ένα πρόγραμμα στην οθόνη ενός υπολογιστή. Εδώ και αρκετούς αιώνες οι άνθρωποι προσπαθούν να εξερευνήσουν τον εγκέφαλο για να καταλάβουν το νου και κανείς δεν είναι σίγουρος ποιες νευρολογικές δομές είναι οι πιο σημαντικές για τη γέννηση της συνείδησης. Ο Καρτέσιος που μας έδωσε μια από τις πιο διάσημες φράσεις της φιλοσοφίας ('Σκέφτομαι, άρα υπάρχω') πίστευε πως το κέντρο της συνείδησης ήταν ένας αδένας σε μέγεθος μπιζελιού που λέγεται επίφυση ή κωνάριο. Μέχρι στιγμής δεν έχει αποδειχτεί πως ο αδένας αυτός είναι ο μυστηριώδης δημιουργός του 'Εγώ' που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι μας.
Υπάρχουν άλλες σημαντικές εγκεφαλικές δομές, όπως η περιοχή Brodmann 46, ο θάλαμος, ο φλοιός, κ.λπ.. Είμαστε επίσης αρκετά σίγουροι πως η συνείδηση δεν εδράζεται στην παρεγκεφαλίδα που αποτελείται από 50 δισεκατομμύρια νευρώνες και που η αφαίρεσή της δε θα μας έκανε να χάσουμε το νου μας. Όπως το θέτει ο Tononi, θα μπορούσε κανείς να την πετάξει στα σκουπίδια, αλλά ο ίδιος θα συνέχιζε να βρίσκεται στη θέση του.
Η κλασική θέση του δυϊσμού λύνει το πρόβλημα της τοποθεσίας της συνείδησης προσδιορίζοντάς την μακριά από τον εγκέφαλο. Ο νους θεωρείται διαχωρισμένος από το σώμα, είναι μια οντότητα που δεν μπορούμε να ανάγουμε σε μια μηχανή. Δεν μπορεί να προσεγγιστεί από τα εργαλεία ενός εργαστηρίου. Σύμφωνα με τη δυϊστική θέση οι νόες και οι εαυτοί μας δεν είναι το αποτέλεσμα μιας πληθωρικής χημείας και μπορούμε να υποθέτουμε ότι υπάρχουν ψυχές, πνεύματα και ουσίες ανεξάρτητες από το φυσικό σώμα. Για πολλούς σοβαρούς ερευνητές όμως, ο δυϊσμός είναι μια θεωρία που έχει πεθάνει, αν και μπορεί να ακουστεί ακόμα και τώρα ο απόηχός της ανάμεσα σε φιλοσόφους που κάποιες φορές αποκαλούνται μυστηριώδεις.
Ο φιλόσοφος David Chalmers έχει κάνει μια διάσημη διάκριση μεταξύ των Εύκολων Προβλημάτων, που συμπεριλαμβάνουν τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος δημιουργεί συγκεκριμένα στοιχεία που σχετίζονται με τη συνείδηση (όπως η φαντασία, η γλώσσα, η μνήμη, η προσοχή, το συναίσθημα, κ.α.) και το Δύσκολο Πρόβλημα, που είναι το μυστήριο σχετικά με το πώς όλα τα στοιχεία αυτά συγκεντρώνονται μαζί στη δυναμική έννοια του εαυτού.
Το πιο ριζοσπαστικό θέμα όμως είναι το παρακάτω: ο λόγος για τον οποίο είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί ο νους μας δεν είναι επειδή έχει κάποιες μυστηριώδεις, αιθέριες και αινιγματικές ποιότητες, αλλά επειδή στην πραγματικότητα ο νους δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο στη φαντασία μας. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι είναι απλά μια ιδέα μέσα στο κεφάλι μας. Όταν κανείς βλέπει ένα αυτοκίνητο να κινείται απέναντι στο δρόμο, γνωρίζει πως βλέπει μια περίπλοκη μηχανή με πολλά τμήματα. Ξέρει επίσης πως μέσα στο αυτοκίνητο υπάρχει ένας άνθρωπος, κάποιο νοήμον ον που κατευθύνει τις κινήσεις του αυτοκινήτου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι επίσης μια περίπλοκη μηχανή με πολλά τμήματα, αλλά δε φαίνεται πως μέσα σ' αυτόν υπάρχει πάντοτε κάποιος οδηγός.
Ο εγκέφαλος λειτουργεί ημέρα και νύχτα και κάνει χιλιάδες λειτουργίες για τις οποίες δεν έχουμε απευθείας επίγνωση. Ακόμα και ο 'συνειδητός' μας εγκέφαλος αποτελείται στην πραγματικότητα από πολλά διαφορετικά λειτουργικά συστήματα. Μοιάζει σαν το αυτοκίνητο του παραδείγματος να οδηγείται από εκατοντάδες μικροσκοπικά ξωτικά, χωρίς κάποιο από αυτά να είναι ο αρχηγός. Αυτή είναι και μια θέαση που συγγενεύει με τις ιδέες του Daniel Dennett, συγγραφέα του βιβλίου 'Η Ερμηνεία της Συνείδησης', ο οποίος υποστηρίζει πως η σύλληψη ενός κεντρικού διοικητή μέσα στον εγκέφαλο αποτελεί μια πλάνη. "Είναι λάθος να ψάχνουμε για τον πρόεδρο του οβάλ γραφείου μέσα στον εγκέφαλο", δηλώνει ο Dennett.
Είναι ήδη αρκετά άβολο για μας να ακούμε από τους αστρονόμους την πληροφορία ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Ακόμα χειρότερο όμως είναι το να μας αποκαλύπτουν οι βιολόγοι πως είμαστε απόγονοι από τον ακάθαρτο αφρό ενός αρχέγονου βούρκου. Τώρα έχουμε φιλοσόφους που λένε πως ο εαυτός είναι μια αυταπάτη. Δεν υπάρχει κανείς ΕΚΕΙ.
Ο νους μπορεί να είναι αυτό που αποκαλεί ο Pinker 'Το Υπέρτατο Βάσανο΄. Έχει γράψει ότι "το πιο αναμφισβήτητο πράγμα που υπάρχει, η ίδια μας η επίγνωση, θα είναι πάντα πέρα από την εμβέλεια της αντίληψής μας."
Ίσως τελικά να μην καταφέρουμε ποτέ να σπάσουμε τον κώδικα του νου και της συνείδησης. Ίσως, έναν αιώνα μετά από τώρα, η συνείδηση να συνεχίζει να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των μεγαλύτερων μυστηρίων και οι επιστήμονες όπως και οι φιλόσοφοι θα συνεχίζουν να διαφωνούν για το πώς και το γιατί όλων αυτών. Αλλά θα πρέπει να δράξουμε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται για να λύσουμε το αίνιγμα. Δέκα χρόνια και 4 δισεκατομμύρια δεν είναι μεγάλο κόστος και η εξέλιξη του ανθρώπινου νου, όντας το σημαντικότερο βιολογικό συμβάν στην ιστορία του πλανήτη μας, αξίζει μια τέτοια προσπάθεια διερεύνησης.
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.na-thes.gr/articles.php?lng=gr&pg=1026
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
21
Ερμητική / Τα Ερμητικά κείμενα
« στις: Μαρτίου 30, 2009, 02:24:35 »
Τα Ερμητικά κείμενα
«Οι αρχές της Αλήθειας είναι επτά: εκείνος που το καταλαβαίνει αυτό τέλεια, κατέχει το μαγικό κλειδί, που με αυτό οι Πύλες του ναού θα ανοίξουν».
«Το Πάν είναι ο Λόγος. Το σύμπαν είναι Νοητικό».(Πρώτη Αρχή)
«Όπως είναι πάνω είναι και κάτω. Όπως είναι κάτω είναι και πάνω».(Δεύτερη Αρχή)
«Τίποτε δεν είναι ακίνητο όλα δονούνται». (Τρίτη Αρχή)
«Όλα είναι δυαδικά, όλα έχουν δύο πόλους. Όλα είναι ένα ζεύγος αντιθέτων, τα άκρα αγγίζονται».(Τέταρτη Αρχή)
«Όλα ρέουν και πάλι ρέουν. Όλα έχουν περιόδους ακμής και παρακμής, ανόδου και καθόδου. Όλα κινούνται σαν εκκρεμές. Το μέτρο της κίνησης προς τα δεξιά είναι όμοιο με αυτό της κίνησης προς τα αριστερά. Ο ρυθμός είναι η εξίσωση τους». (Πέμπτη Αρχή)
«Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμα της. Κάθε αποτέλεσμα έχει μια αιτία, όλα γίνονται σύμφωνα με τον Νόμο».(Έκτη αρχή)
«Η γέννηση υπάρχει παντού. Όλα έχουν μια αρσενική και μια θηλυκή αρχή. Η γέννηση εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο».(Έβδομη Αρχή)
Μέχρι χθες οι μεγαλύτεροι φιλολογικοί κριτικοί αρνούνταν την αυθεντικότητα των Ερμητικών κειμένων. Αν και υπήρχαν μαρτυρίες φιλοσοφικών αυθεντιών συγκεκριμένα του Ιάμβλιχου που ανέφερε ότι ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων κατά την επίσκεψή τους στην Αίγυπτο «διάβασαν» τις στήλες του Ερμή με την βοήθεια των ιερέων, τα κείμενα αυτά δεν γινόταν πιστευτά μέχρι που ανακαλύφθηκαν αποσπάσματα πάνω σε αιγυπτιακά μνημεία και τάφους των πρώτων δυναστειών.
Ο Ποίμανδρος που υπάρχει σήμερα είναι η σύνοψη ενός των βιβλίων του Θώτ ή Ερμή Τρισμέγιστου, από ένα πλατωνιστή της Αλεξάνδρειας. Τον 3ο μ.χ αιώνα ένας Ιουδαίος καβαλιστής αναμόρφωσε το κείμενο και ονομάστηκε η Γένεση του Ενώχ. Ένα βιβλίο που εξαφανίστηκε το προηγούμενο αιώνα. Ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας ένας από τους πατέρες της εκκλησίας αναφέρει ότι τα σαράντα δύο ιερά βιβλία της Αιγύπτου αποτελούσαν μέρος των βιβλίων του Ερμή. Ο Νεοπλατωνικός Ιάμβλιχος στηρίζεται στην αυθεντία του αιγυπτίου ιερέα Αβαμμών και αποδίδει χίλια διακόσια βιβλία στον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Ο Διογένης ο Λαέρτιος αποδίδει μια ηλικία 48.863 χρόνων πρίν από την εποχή του Μέγα Αλεξάνδρου στα βιβλία του Ερμή και των ιερών αρχείων των Αιγυπτίων. Η ιστορία του Θώτ ή Ερμή του Τρισμέγιστου χάνεται πίσω στον χρόνο και στον πολιτισμό της μυθικής κόκκινης Αιγύπτου. Πολιτισμός που έφτασε στο απόγειο του πρίν από τον τελευταίο καταποντισμό της Ατλαντίδας. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ήταν εκείνος που δίδαξε στους ανθρώπους όλα όσα γνωρίζουν και ήταν ο ιδρυτής των μυστηρίων. Οι πρώτοι μαθητές του Ερμητισμού υιοθέτησαν τα ονόματα των δασκάλων τους και αυτή η συνήθεια πέρασε από γενιά σε γενιά μυημένων μέχρι την ιστορική εποχή.
Ο Ερμής ήταν το έμβλημα του Λόγου που δημιουργεί και ερμηνεύει τα πάντα. Τα βιβλία του Ερμή ήταν μια σύνθεση ενός πανάρχαιου δόγματος κάτω από την εξωτερική αιγυπτιακή μορφή. Η παράδοση αυτή είναι η αρχαιότερη παράδοση που έχουμε στην Δύση.
Ο πραγματικός σπουδαστής όμως δεν πρέπει να ξεγελιέται από την φρασεολογία αυτών των μεταφράσεων και να πιστέψει ότι οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν και αναφέρονταν επιπόλαια, σε κάθε στιγμή των συζητήσεων τους στο Υπέρτατο Όν, όπως συμβαίνει σε κάθε σελίδα αυτών των μεταφράσεων. Κανένα Ερμητικό έργο γραμμένο από Αιγυπτίους δεν θα μιλούσε για τον ένα συμπαντικό θεό των μονοθεϊστικών συστημάτων. Για τους Αιγυπτίους ο κάθε θεός ήταν ο «ένας ζών και μοναδικός θεός». Ο μονοθεϊσμός τους ήταν καθαρά γεωγραφικός. Ο Αιγύπτιος της Μέμφιδος διακήρυσσε την μοναδικότητα του Φθά και ο αιγύπτιος της Θήβας την μοναδικότητα του Άμμωνα. Ο ένας θεός δεν είναι παρά ο θεός της πόλης και δεν αποκλείει την ύπαρξη ενός θεού της γειτονικής πόλης. Οι αιγύπτιοι δεν μιλούσαν για τον ένα θεό που είναι αδιάγνωστος αλλά για τους μοναδικούς θεούς τους. Βάση αυτού του χαρακτηριστικού κρίνεται η αυθεντικότητα των Ερμητικών κειμένων. Η πρώτη όμως πανάρχαια τριάδα των αιγυπτιακών θεών που χάνεται στα βάθη του χρόνου ήταν Όσιρις - Ίσις - Ώρος.
Το Κηρύκειο ήταν ένα χαρακτηριστικό σύμβολο του Ερμητισμού που πάνω του οι μυημένοι μπορούσαν να αναγνωρίσουν τους επτά νόμους του σύμπαντος. Αυτοί οι επτά νόμοι συσχετίζονταν με τα επτά κλειδιά ερμηνείας, τα οποία χρησιμοποιούνταν για κάθε σύμβολο, Μύθο ή αλληγορία. Το αστρολογικό, θρησκευτικό, ιστορικό, μαθηματικό, γεωμετρικό, ψυχολογικό, γλωσσολογικό και τέλος φυσιολογικό. Επίσης σχετίζονται με τους επτά φορείς της συνείδησης ενός ανθρώπου που τόσο συχνά βλέπουμε με τα δικά τους σύμβολα στις αιγυπτιακές αναπαραστάσεις.
Λέγεται ότι στον τάφο του Ερμή του Τρισμέγιστου βρέθηκε ένας σμαραγδένιος πίνακας. Σε αυτόν εκτός από το κείμενο υπήρχαν χαραγμένα δύο χέρια. Το ανυψωμένο δεξί χέρι αναφερόταν με την λέξη «Λύσε» και το αριστερό που έδειχνε κάτω με την λέξη «Συμπύκνωσε». Δεν είναι τυχαίο που οι ρίζες της αλχημείας βρίσκονται στην αρχαία Αίγυπτο. Ο Θώτ κάτω από την μορφή της ίβις δίδασκε τους νόμους της φύσης και την αντιστοιχία αυτών των νόμων στον μικρόκοσμο. Με την μορφή της ίβιδας, ένα πουλί ιερό για τους αρχαίους αιγυπτίους, βλέπουμε να αναπαριστάνεται αυτή η θεότητα στην Αίγυπτο. Υπήρχαν δύο είδη Ίβιδας μια μαύρη και μια μαύρη και άσπρη. Η πρώτη εξολόθρευε τα φτερωτά φίδια που ερχόταν κάθε άνοιξη από την Αραβία. Η άλλη ήταν αφιερωμένη στην σελήνη γιατί ο πλανήτης είναι φωτεινός από την μια πλευρά και σκοτεινός από την άλλη. Το πουλί αυτό προκαλεί μεγάλη καταστροφή στα αυγά του κροκοδείλου που γεμίζουν τον Νείλο και λέγεται ότι το κάνει κάτω από το φώς του φεγγαριού και έτσι βοηθιέται από την Ίσιδα σαν σελήνη. Ο Θώτ σαν γραμματέας της Ίσιδος και του Όσιρι ήταν ο κύριος του Χρόνου και ο ρυθμιστής των ατομικών πεπρωμένων.
Στην σκέψη των προσωκρατικών βλέπουμε μια προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου κάτω από το Ερμητικό πνεύμα. Πολλοί από τους προσωκρατικούς ήταν πιθανόν μυημένοι στα μυστήρια της Αιγύπτου. Με τους προσωκρατικούς είναι που ξεκινά η εκλαΐκευση των μυστηρίων στην Δύση. Αρχίζει μια διαδικασία κατανόησης του κόσμου. Το πέρασμα από την μυθική στην φιλοσοφική αντίληψη του κόσμου. Σε όλες τις φιλοσοφικές σχολές που ακολούθησαν βλέπουμε μια ανάπτυξη αυτών των αρχών με κέντρο τον άνθρωπο, την πόλη και τον κόσμο. Τις βλέπουμε στον «Κόσμο των ιδεών» και στην Αθανασία της ψυχής του Πλάτωνα. Τις βλέπουμε στην Φυσική των Στωικών με το εύρημα του «μικρόκοσμου» και «μακρόκοσμου», όπως στον μακρόκοσμο έτσι και στον μικρόκοσμο, «όπως πάνω έτσι και κάτω», στην φιλοσοφία των Νεοπλατωνικών και στο ξεδίπλωμα του κόσμου από το φώς στο σκοτάδι, στην φιλοσοφία της Αναγέννησης που έφερε στο φώς όλη την παράδοση της αρχαιότητας και παντού την εποχή εκείνη άκουγες «Γνώρισε τον εαυτό σου ω θεία γενιά ντυμένη την όψη του ανθρώπου».
Η Φιλοσοφία από τα χρόνια των προσωκρατικών έγινε η γέφυρα μεταξύ του μυστηρίου και του ανθρώπινου λόγου. Μια λέξη που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Πυθαγόρα. Αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των αρχαίων Ορφικών μυστηρίων, που είχαν τις ρίζες τους στην Αίγυπτο και της Εσωτερικής φιλοσοφίας μέχρι σήμερα. Σε κάποιο μυητικό ιερό στην αρχαία Ελλάδα αναγραφόταν «Ότι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει». Τα μυστήρια απλώς εξαφανίστηκαν από την επιφάνεια της γης μόνο για κείνους που δεν μπορούν να δουν. Ο κύκλος του Λόγου έκλεισε και μια άλλη εποχή γεννιέται. Μια εποχή που η αντίληψη θα δώσει την θέση της στην Γνώση.
Ο Ερμής έλεγε «Η Γνώση διαφέρει από την αντίληψη, γιατί η αντίληψη είναι για τα πράγματα που την περιβάλλουν, αλλά η Γνώση είναι το τέλος της αντίληψης.»
Ερμητικά κείμενα, Λόγοι I-XVIII,
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-heraklio.gr/1/225.html
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
«Οι αρχές της Αλήθειας είναι επτά: εκείνος που το καταλαβαίνει αυτό τέλεια, κατέχει το μαγικό κλειδί, που με αυτό οι Πύλες του ναού θα ανοίξουν».
«Το Πάν είναι ο Λόγος. Το σύμπαν είναι Νοητικό».(Πρώτη Αρχή)
«Όπως είναι πάνω είναι και κάτω. Όπως είναι κάτω είναι και πάνω».(Δεύτερη Αρχή)
«Τίποτε δεν είναι ακίνητο όλα δονούνται». (Τρίτη Αρχή)
«Όλα είναι δυαδικά, όλα έχουν δύο πόλους. Όλα είναι ένα ζεύγος αντιθέτων, τα άκρα αγγίζονται».(Τέταρτη Αρχή)
«Όλα ρέουν και πάλι ρέουν. Όλα έχουν περιόδους ακμής και παρακμής, ανόδου και καθόδου. Όλα κινούνται σαν εκκρεμές. Το μέτρο της κίνησης προς τα δεξιά είναι όμοιο με αυτό της κίνησης προς τα αριστερά. Ο ρυθμός είναι η εξίσωση τους». (Πέμπτη Αρχή)
«Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμα της. Κάθε αποτέλεσμα έχει μια αιτία, όλα γίνονται σύμφωνα με τον Νόμο».(Έκτη αρχή)
«Η γέννηση υπάρχει παντού. Όλα έχουν μια αρσενική και μια θηλυκή αρχή. Η γέννηση εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο».(Έβδομη Αρχή)
Μέχρι χθες οι μεγαλύτεροι φιλολογικοί κριτικοί αρνούνταν την αυθεντικότητα των Ερμητικών κειμένων. Αν και υπήρχαν μαρτυρίες φιλοσοφικών αυθεντιών συγκεκριμένα του Ιάμβλιχου που ανέφερε ότι ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων κατά την επίσκεψή τους στην Αίγυπτο «διάβασαν» τις στήλες του Ερμή με την βοήθεια των ιερέων, τα κείμενα αυτά δεν γινόταν πιστευτά μέχρι που ανακαλύφθηκαν αποσπάσματα πάνω σε αιγυπτιακά μνημεία και τάφους των πρώτων δυναστειών.
Ο Ποίμανδρος που υπάρχει σήμερα είναι η σύνοψη ενός των βιβλίων του Θώτ ή Ερμή Τρισμέγιστου, από ένα πλατωνιστή της Αλεξάνδρειας. Τον 3ο μ.χ αιώνα ένας Ιουδαίος καβαλιστής αναμόρφωσε το κείμενο και ονομάστηκε η Γένεση του Ενώχ. Ένα βιβλίο που εξαφανίστηκε το προηγούμενο αιώνα. Ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας ένας από τους πατέρες της εκκλησίας αναφέρει ότι τα σαράντα δύο ιερά βιβλία της Αιγύπτου αποτελούσαν μέρος των βιβλίων του Ερμή. Ο Νεοπλατωνικός Ιάμβλιχος στηρίζεται στην αυθεντία του αιγυπτίου ιερέα Αβαμμών και αποδίδει χίλια διακόσια βιβλία στον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Ο Διογένης ο Λαέρτιος αποδίδει μια ηλικία 48.863 χρόνων πρίν από την εποχή του Μέγα Αλεξάνδρου στα βιβλία του Ερμή και των ιερών αρχείων των Αιγυπτίων. Η ιστορία του Θώτ ή Ερμή του Τρισμέγιστου χάνεται πίσω στον χρόνο και στον πολιτισμό της μυθικής κόκκινης Αιγύπτου. Πολιτισμός που έφτασε στο απόγειο του πρίν από τον τελευταίο καταποντισμό της Ατλαντίδας. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ήταν εκείνος που δίδαξε στους ανθρώπους όλα όσα γνωρίζουν και ήταν ο ιδρυτής των μυστηρίων. Οι πρώτοι μαθητές του Ερμητισμού υιοθέτησαν τα ονόματα των δασκάλων τους και αυτή η συνήθεια πέρασε από γενιά σε γενιά μυημένων μέχρι την ιστορική εποχή.
Ο Ερμής ήταν το έμβλημα του Λόγου που δημιουργεί και ερμηνεύει τα πάντα. Τα βιβλία του Ερμή ήταν μια σύνθεση ενός πανάρχαιου δόγματος κάτω από την εξωτερική αιγυπτιακή μορφή. Η παράδοση αυτή είναι η αρχαιότερη παράδοση που έχουμε στην Δύση.
Ο πραγματικός σπουδαστής όμως δεν πρέπει να ξεγελιέται από την φρασεολογία αυτών των μεταφράσεων και να πιστέψει ότι οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν και αναφέρονταν επιπόλαια, σε κάθε στιγμή των συζητήσεων τους στο Υπέρτατο Όν, όπως συμβαίνει σε κάθε σελίδα αυτών των μεταφράσεων. Κανένα Ερμητικό έργο γραμμένο από Αιγυπτίους δεν θα μιλούσε για τον ένα συμπαντικό θεό των μονοθεϊστικών συστημάτων. Για τους Αιγυπτίους ο κάθε θεός ήταν ο «ένας ζών και μοναδικός θεός». Ο μονοθεϊσμός τους ήταν καθαρά γεωγραφικός. Ο Αιγύπτιος της Μέμφιδος διακήρυσσε την μοναδικότητα του Φθά και ο αιγύπτιος της Θήβας την μοναδικότητα του Άμμωνα. Ο ένας θεός δεν είναι παρά ο θεός της πόλης και δεν αποκλείει την ύπαρξη ενός θεού της γειτονικής πόλης. Οι αιγύπτιοι δεν μιλούσαν για τον ένα θεό που είναι αδιάγνωστος αλλά για τους μοναδικούς θεούς τους. Βάση αυτού του χαρακτηριστικού κρίνεται η αυθεντικότητα των Ερμητικών κειμένων. Η πρώτη όμως πανάρχαια τριάδα των αιγυπτιακών θεών που χάνεται στα βάθη του χρόνου ήταν Όσιρις - Ίσις - Ώρος.
Το Κηρύκειο ήταν ένα χαρακτηριστικό σύμβολο του Ερμητισμού που πάνω του οι μυημένοι μπορούσαν να αναγνωρίσουν τους επτά νόμους του σύμπαντος. Αυτοί οι επτά νόμοι συσχετίζονταν με τα επτά κλειδιά ερμηνείας, τα οποία χρησιμοποιούνταν για κάθε σύμβολο, Μύθο ή αλληγορία. Το αστρολογικό, θρησκευτικό, ιστορικό, μαθηματικό, γεωμετρικό, ψυχολογικό, γλωσσολογικό και τέλος φυσιολογικό. Επίσης σχετίζονται με τους επτά φορείς της συνείδησης ενός ανθρώπου που τόσο συχνά βλέπουμε με τα δικά τους σύμβολα στις αιγυπτιακές αναπαραστάσεις.
Λέγεται ότι στον τάφο του Ερμή του Τρισμέγιστου βρέθηκε ένας σμαραγδένιος πίνακας. Σε αυτόν εκτός από το κείμενο υπήρχαν χαραγμένα δύο χέρια. Το ανυψωμένο δεξί χέρι αναφερόταν με την λέξη «Λύσε» και το αριστερό που έδειχνε κάτω με την λέξη «Συμπύκνωσε». Δεν είναι τυχαίο που οι ρίζες της αλχημείας βρίσκονται στην αρχαία Αίγυπτο. Ο Θώτ κάτω από την μορφή της ίβις δίδασκε τους νόμους της φύσης και την αντιστοιχία αυτών των νόμων στον μικρόκοσμο. Με την μορφή της ίβιδας, ένα πουλί ιερό για τους αρχαίους αιγυπτίους, βλέπουμε να αναπαριστάνεται αυτή η θεότητα στην Αίγυπτο. Υπήρχαν δύο είδη Ίβιδας μια μαύρη και μια μαύρη και άσπρη. Η πρώτη εξολόθρευε τα φτερωτά φίδια που ερχόταν κάθε άνοιξη από την Αραβία. Η άλλη ήταν αφιερωμένη στην σελήνη γιατί ο πλανήτης είναι φωτεινός από την μια πλευρά και σκοτεινός από την άλλη. Το πουλί αυτό προκαλεί μεγάλη καταστροφή στα αυγά του κροκοδείλου που γεμίζουν τον Νείλο και λέγεται ότι το κάνει κάτω από το φώς του φεγγαριού και έτσι βοηθιέται από την Ίσιδα σαν σελήνη. Ο Θώτ σαν γραμματέας της Ίσιδος και του Όσιρι ήταν ο κύριος του Χρόνου και ο ρυθμιστής των ατομικών πεπρωμένων.
Στην σκέψη των προσωκρατικών βλέπουμε μια προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου κάτω από το Ερμητικό πνεύμα. Πολλοί από τους προσωκρατικούς ήταν πιθανόν μυημένοι στα μυστήρια της Αιγύπτου. Με τους προσωκρατικούς είναι που ξεκινά η εκλαΐκευση των μυστηρίων στην Δύση. Αρχίζει μια διαδικασία κατανόησης του κόσμου. Το πέρασμα από την μυθική στην φιλοσοφική αντίληψη του κόσμου. Σε όλες τις φιλοσοφικές σχολές που ακολούθησαν βλέπουμε μια ανάπτυξη αυτών των αρχών με κέντρο τον άνθρωπο, την πόλη και τον κόσμο. Τις βλέπουμε στον «Κόσμο των ιδεών» και στην Αθανασία της ψυχής του Πλάτωνα. Τις βλέπουμε στην Φυσική των Στωικών με το εύρημα του «μικρόκοσμου» και «μακρόκοσμου», όπως στον μακρόκοσμο έτσι και στον μικρόκοσμο, «όπως πάνω έτσι και κάτω», στην φιλοσοφία των Νεοπλατωνικών και στο ξεδίπλωμα του κόσμου από το φώς στο σκοτάδι, στην φιλοσοφία της Αναγέννησης που έφερε στο φώς όλη την παράδοση της αρχαιότητας και παντού την εποχή εκείνη άκουγες «Γνώρισε τον εαυτό σου ω θεία γενιά ντυμένη την όψη του ανθρώπου».
Η Φιλοσοφία από τα χρόνια των προσωκρατικών έγινε η γέφυρα μεταξύ του μυστηρίου και του ανθρώπινου λόγου. Μια λέξη που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Πυθαγόρα. Αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των αρχαίων Ορφικών μυστηρίων, που είχαν τις ρίζες τους στην Αίγυπτο και της Εσωτερικής φιλοσοφίας μέχρι σήμερα. Σε κάποιο μυητικό ιερό στην αρχαία Ελλάδα αναγραφόταν «Ότι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει». Τα μυστήρια απλώς εξαφανίστηκαν από την επιφάνεια της γης μόνο για κείνους που δεν μπορούν να δουν. Ο κύκλος του Λόγου έκλεισε και μια άλλη εποχή γεννιέται. Μια εποχή που η αντίληψη θα δώσει την θέση της στην Γνώση.
Ο Ερμής έλεγε «Η Γνώση διαφέρει από την αντίληψη, γιατί η αντίληψη είναι για τα πράγματα που την περιβάλλουν, αλλά η Γνώση είναι το τέλος της αντίληψης.»
Ερμητικά κείμενα, Λόγοι I-XVIII,
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-heraklio.gr/1/225.html
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
22
Μεταφυσική, Παραψυχολογία / Η μεταφυσική στην Αίγυπτο
« στις: Μαρτίου 30, 2009, 02:19:57 »
Η μεταφυσική στην Αίγυπτο
Η θρησκεία της Αιγύπτου συνδυάζει ηθική και μεταφυσική σε μία σύνθεση η οποία στοχεύει στην εξέλιξη του ανθρώπου και στην απελευθέρωση της ψυχής του.
Το πέρασμα από τη γη αυτή είναι μία περίοδος δοκιμασίας και μαθητείας, η οποία ανανεώνεται τόσες φορές όσες χρειάζεται, έως ότου η Ψυχή, απελευθερωμένη, να μην έχει πια ανάγκη να στηρίζεται στη σαρκική ύλη. Η διαδικασία της απελευθέρωσης ξεκινάει από την αγνότητα. Και ηθική είναι τόσο μια δίκαιη και ευγενής ζωή, όπου προσέχουμε τα λάθη και τα ελαττώματα μας, όσο και η βοήθεια των θεών προς εκείνους οι οποίοι ενεργούν με δικαιοσύνη και σοφία.
Στο μεταξύ, ανάμεσα σε κάθε ζωή σ' αυτό τον κόσμο, υπάρχει μία περίοδος ανάπαυσης, κατά τη διάρκεια της οποίας, και σύμφωνα με τις πράξεις του, ο καθένας βρίσκεται, λιγότερο ή περισσότερο, κοντά στους Θεούς. Όμως και σ' αυτό το "Υπερπέραν" συνεχίζονται οι δοκιμασίες και η μαθητεία, γιατί η Ψυχή ποτέ δεν κοιμάται.
Τελικός στόχος είναι το Βασίλειο του Πνεύματος, των πραγματικών και μόνιμων όντων, εκεί όπου κατοικούν τα άστρα, οι θεοί και τα πνεύματα, οι αγνές ιδέες - μέσα στην ειρήνη (Χετέπ) και στη Δικαιοσύνη (Μαάτ). Τα κείμενα των σαρκοφάγων περιγράφουν τις γεμάτες κινδύνους πορείες, τις πόρτες και τις στροφές που πρέπει να ακολουθήσουν οι ψυχές των νεκρών για να φτάσουν στην Πόρτα του Ουρανού.
Στην αρχαία Αίγυπτο ο Άνθρωπος θεωρήθηκε ως αξεχώριστο από το Σύμπαν ον. Είναι ενωμένος με τον κόσμο με μια αλληλεπίδραση, που γίνεται δυνατή χάρη στη ζωτική δύναμη, η οποία ονομάζεται "Σεκέμ" και εμψυχώνει όλο το σύμπαν. Για κάθε ον, για κάθε μέρος του σύμπαντος - και φυσικά για τον άνθρωπο - η ουσία της εξέλιξης, είναι να γνωρίσει το όνομά του, το ΡΕΝ, εκεί βρίσκεται η πραγματική του ταυτότητα. Το ΡΕΝ είναι το Εγώ, το οποίο εκφράζεται στη ζωή μέσα από διάφορες μάσκες. Για τους Αιγυπτίους, ο άνθρωπος αποτελείται από 7 φορείς Συνείδησης, οι οποίοι χρησιμεύουν για την έκφραση του Εγώ στους εκδηλωμένους κόσμους. Η Συνείδηση και η βούληση επιτρέπουν στον άνθρωπο να συντονίσει και να εναρμονίσει τα 7 στοιχεία του. Η εναρμόνιση αυτή έχει ως αποτέλεσμα μια δυναμική ενότητα, μια μονάδα ανώτερου επιπέδου η οποία ταυτίζεται με το Κοσμικό Ιερό Ρεν. Η διαδικασία επιτυγχανόταν μέσα από τη Μύηση, που είχε σκοπό την Αυτογνωσία, τη γνώση του Εσωτερικού Οντος, του αληθινού Εαυτού του Οντος.
Οι 7 φορείς του ανθρώπου ονομάζονταν στην Αιγυπτιακή Μεταφυσική ως εξής:
1. ΚΑΤ, είναι το ανθρώπινο σώμα.
2. ΚΕΙΒΙΤ, είναι η σκιά ή το είδωλο της ψυχής, το στοιχείο που ορίζει τη μορφή του σώματος, το ενεργοποιεί και το ελευθερώνει από την ακινησία.
3. ΚΑ, είναι το αφηρημένο ομοίωμα της προσωπικότητας, η εκδήλωση της ζωτικής ενέργειας, όσον αφορά τις δημιουργικές και συντηρητικές λειτουργίες της. Χάρη σ΄ αυτόν το φορές, ο άνθρωπος συμμετέχει και ενώνεται με την Παγκόσμια Ζωή. Αποτελεί της έδρα των συναισθημάτων και σ' αυτόν καθρεφτίζεται το μέρος του Ουρανού που αντιστοιχεί σε κάθε άνθρωπο. Γι' αυτό επηρεάζεται έντονα από τα άστρα και συσχετίζεται με την Αστρολογία. Είναι το Αστρικό Σώμα του Δυτικού Εσωτερισμού.
4. ΑΒ, είναι η καρδιά ως έδρα της νοημοσύνης, της φρόνησης, των παθών και της ανδρείας. Είναι αυτό που ζυγίζεται στη ιερή ζυγαριά της θείας Δίκης, γιατί αυτό φορτώνεται με το βάρος των ανθρώπινων πράξεων στη ζωή. Το ΑΒ εμπεριέχει την ψυχή του Κεφέρ, του ιερού σκαραβαίου, ο οποίος συμβολίζει κάθε πνευματική ιδιότητα που βρίσκεται σε κατάσταση ανάπτυξης. Η καρδιά πρέπει λοιπόν να εξαγνιστεί από τις κακίες του κόσμου των φαινομένων, για να ελευθερωθεί ο ιερός σκαραβαίος, δηλαδή το πνεύμα.
5. ΒΑ, είναι η αιώνια ανθρώπινη ψυχή. Συμβολίζεται με ένα χελιδόνι με ανθρώπινο κεφάλι. Είναι η ταξιδιάρικη ψυχή ενός ζωντανού όντος, το οποίο είναι ικανό να εκδηλώνεται στον υλικό κόσμο. Αυτή η αρχή είναι δεμένη μυστικά με το ΚΑ και το ΑΒ, τα οποία είναι, κάπως, σαν τη σκιά της.
6. ΑΚ, είναι το πνεύμα που εγκαταλείπει το σώμα τη στιγμή του θανάτου. Είναι μια φωτεινή αρχή που συμβολίζεται με την ίβυδα . Το να γίνει κανείς ΑΚΟΥ σημαίνει να φτάσει στην τελειότητα.
7. ΣΑΧΟΥ ή ΑΤΜΟΥ, είναι το πνευματικό σώμα, απελευθερωμένο από το ΚΑΤ, το φυσικό σώμα. Είναι το φωτεινό περιτύλιγμα του αιώνιου πνεύματος που συνδέει τον άνθρωπο με το ΠΑΝ. Είναι εκείνο το Αγνότατο στοιχείο το οποίο μένει αιωνίως μονάδα, άτομο, πέρα από κάθε αλλαγή και κίνηση του χώρου και του χρόνου.
Υπήρχαν άλλες δύο αρχές, το Ατομικό Ρεν και το Κοσμικό Ρεν της Ηλιακής Συνείδησης, οι οποίες, μαζί με τους 7 φορείς του ανθρώπου, ολοκλήρωναν τη Θεία Εννεάδα.
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-heraklio.gr/1/183.html
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
Η θρησκεία της Αιγύπτου συνδυάζει ηθική και μεταφυσική σε μία σύνθεση η οποία στοχεύει στην εξέλιξη του ανθρώπου και στην απελευθέρωση της ψυχής του.
Το πέρασμα από τη γη αυτή είναι μία περίοδος δοκιμασίας και μαθητείας, η οποία ανανεώνεται τόσες φορές όσες χρειάζεται, έως ότου η Ψυχή, απελευθερωμένη, να μην έχει πια ανάγκη να στηρίζεται στη σαρκική ύλη. Η διαδικασία της απελευθέρωσης ξεκινάει από την αγνότητα. Και ηθική είναι τόσο μια δίκαιη και ευγενής ζωή, όπου προσέχουμε τα λάθη και τα ελαττώματα μας, όσο και η βοήθεια των θεών προς εκείνους οι οποίοι ενεργούν με δικαιοσύνη και σοφία.
Στο μεταξύ, ανάμεσα σε κάθε ζωή σ' αυτό τον κόσμο, υπάρχει μία περίοδος ανάπαυσης, κατά τη διάρκεια της οποίας, και σύμφωνα με τις πράξεις του, ο καθένας βρίσκεται, λιγότερο ή περισσότερο, κοντά στους Θεούς. Όμως και σ' αυτό το "Υπερπέραν" συνεχίζονται οι δοκιμασίες και η μαθητεία, γιατί η Ψυχή ποτέ δεν κοιμάται.
Τελικός στόχος είναι το Βασίλειο του Πνεύματος, των πραγματικών και μόνιμων όντων, εκεί όπου κατοικούν τα άστρα, οι θεοί και τα πνεύματα, οι αγνές ιδέες - μέσα στην ειρήνη (Χετέπ) και στη Δικαιοσύνη (Μαάτ). Τα κείμενα των σαρκοφάγων περιγράφουν τις γεμάτες κινδύνους πορείες, τις πόρτες και τις στροφές που πρέπει να ακολουθήσουν οι ψυχές των νεκρών για να φτάσουν στην Πόρτα του Ουρανού.
Στην αρχαία Αίγυπτο ο Άνθρωπος θεωρήθηκε ως αξεχώριστο από το Σύμπαν ον. Είναι ενωμένος με τον κόσμο με μια αλληλεπίδραση, που γίνεται δυνατή χάρη στη ζωτική δύναμη, η οποία ονομάζεται "Σεκέμ" και εμψυχώνει όλο το σύμπαν. Για κάθε ον, για κάθε μέρος του σύμπαντος - και φυσικά για τον άνθρωπο - η ουσία της εξέλιξης, είναι να γνωρίσει το όνομά του, το ΡΕΝ, εκεί βρίσκεται η πραγματική του ταυτότητα. Το ΡΕΝ είναι το Εγώ, το οποίο εκφράζεται στη ζωή μέσα από διάφορες μάσκες. Για τους Αιγυπτίους, ο άνθρωπος αποτελείται από 7 φορείς Συνείδησης, οι οποίοι χρησιμεύουν για την έκφραση του Εγώ στους εκδηλωμένους κόσμους. Η Συνείδηση και η βούληση επιτρέπουν στον άνθρωπο να συντονίσει και να εναρμονίσει τα 7 στοιχεία του. Η εναρμόνιση αυτή έχει ως αποτέλεσμα μια δυναμική ενότητα, μια μονάδα ανώτερου επιπέδου η οποία ταυτίζεται με το Κοσμικό Ιερό Ρεν. Η διαδικασία επιτυγχανόταν μέσα από τη Μύηση, που είχε σκοπό την Αυτογνωσία, τη γνώση του Εσωτερικού Οντος, του αληθινού Εαυτού του Οντος.
Οι 7 φορείς του ανθρώπου ονομάζονταν στην Αιγυπτιακή Μεταφυσική ως εξής:
1. ΚΑΤ, είναι το ανθρώπινο σώμα.
2. ΚΕΙΒΙΤ, είναι η σκιά ή το είδωλο της ψυχής, το στοιχείο που ορίζει τη μορφή του σώματος, το ενεργοποιεί και το ελευθερώνει από την ακινησία.
3. ΚΑ, είναι το αφηρημένο ομοίωμα της προσωπικότητας, η εκδήλωση της ζωτικής ενέργειας, όσον αφορά τις δημιουργικές και συντηρητικές λειτουργίες της. Χάρη σ΄ αυτόν το φορές, ο άνθρωπος συμμετέχει και ενώνεται με την Παγκόσμια Ζωή. Αποτελεί της έδρα των συναισθημάτων και σ' αυτόν καθρεφτίζεται το μέρος του Ουρανού που αντιστοιχεί σε κάθε άνθρωπο. Γι' αυτό επηρεάζεται έντονα από τα άστρα και συσχετίζεται με την Αστρολογία. Είναι το Αστρικό Σώμα του Δυτικού Εσωτερισμού.
4. ΑΒ, είναι η καρδιά ως έδρα της νοημοσύνης, της φρόνησης, των παθών και της ανδρείας. Είναι αυτό που ζυγίζεται στη ιερή ζυγαριά της θείας Δίκης, γιατί αυτό φορτώνεται με το βάρος των ανθρώπινων πράξεων στη ζωή. Το ΑΒ εμπεριέχει την ψυχή του Κεφέρ, του ιερού σκαραβαίου, ο οποίος συμβολίζει κάθε πνευματική ιδιότητα που βρίσκεται σε κατάσταση ανάπτυξης. Η καρδιά πρέπει λοιπόν να εξαγνιστεί από τις κακίες του κόσμου των φαινομένων, για να ελευθερωθεί ο ιερός σκαραβαίος, δηλαδή το πνεύμα.
5. ΒΑ, είναι η αιώνια ανθρώπινη ψυχή. Συμβολίζεται με ένα χελιδόνι με ανθρώπινο κεφάλι. Είναι η ταξιδιάρικη ψυχή ενός ζωντανού όντος, το οποίο είναι ικανό να εκδηλώνεται στον υλικό κόσμο. Αυτή η αρχή είναι δεμένη μυστικά με το ΚΑ και το ΑΒ, τα οποία είναι, κάπως, σαν τη σκιά της.
6. ΑΚ, είναι το πνεύμα που εγκαταλείπει το σώμα τη στιγμή του θανάτου. Είναι μια φωτεινή αρχή που συμβολίζεται με την ίβυδα . Το να γίνει κανείς ΑΚΟΥ σημαίνει να φτάσει στην τελειότητα.
7. ΣΑΧΟΥ ή ΑΤΜΟΥ, είναι το πνευματικό σώμα, απελευθερωμένο από το ΚΑΤ, το φυσικό σώμα. Είναι το φωτεινό περιτύλιγμα του αιώνιου πνεύματος που συνδέει τον άνθρωπο με το ΠΑΝ. Είναι εκείνο το Αγνότατο στοιχείο το οποίο μένει αιωνίως μονάδα, άτομο, πέρα από κάθε αλλαγή και κίνηση του χώρου και του χρόνου.
Υπήρχαν άλλες δύο αρχές, το Ατομικό Ρεν και το Κοσμικό Ρεν της Ηλιακής Συνείδησης, οι οποίες, μαζί με τους 7 φορείς του ανθρώπου, ολοκλήρωναν τη Θεία Εννεάδα.
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-heraklio.gr/1/183.html
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
23
Amorc / Τα μυστικά των Αιγύπτιων
« στις: Μαρτίου 30, 2009, 02:15:23 »
Τα μυστικά των Αιγύπτιων
egypt Η Αίγυπτος ήταν και είναι ένα ζωντανό μυστήριο για κάθε είδους επιστήμονες. αρχαιολόγους, ιστορικούς, μηχανικούς, αστροφυσικούς, γιατρούς, ανθρωπολόγους. Τα θαυμαστά της μνημεία, ακόμη ερευνώνται και μας αποκαλύπτουν πως σήμερα με πολύ μεγάλη δυσκολία θα μπορούσαμε να κατασκευάσουμε κάτι ανάλογο ή σε κάποιες περιπτώσεις, απλά δεν ξέρουμε πως τα έκαναν.
Οι αρχαιολόγοι ήταν πεπεισμένοι πως μέσα σε λίγους αιώνες οι Αιγύπτιοι πέρασαν από τη Νεολιθική ζωή στην ανέγερση μνημείων υψηλής τεχνογνωσίας. Ήταν σίγουροι πως οι πυραμίδες ήταν αποκλειστικά ταφικοί χώροι, και πως η Μεγάλη πυραμίδα χτίστηκε την εποχή της 4ης δυναστείας, επί Χέοπα και μάλιστα από σκλάβους. Ανασκαφές που ακολούθησαν τα κατέρριψαν όλα αυτά.
Το ανιστόρητο Χολυγουντ συχνά μας προβάλει τους Αιγυπτίους σαν ένα δύστυχο λαό καταπιεσμένο σε τυραννικούς δυνάστες. Όμως στη μεγαλύτερη διάρκεια της ιστορίας τους (τουλάχιστον της γνωστής των 4000 χρόνων)., υπήρξε ένας ευτυχισμένος λαός. Ποιο είναι το μυστικό τους;
Μελετώντας τη ζωή στην πόλη των Θηβών για παράδειγμα, βλέπουμε πώς οι πολίτες της ζούσαν αρμονικά, με τη συμβίωση και την ανεκτικότητα της μεγάλης οικογένειας. Η μνησικακία , οι κακές προθέσεις και τα ποινικά αδικήματα, ήταν εξαιρέσεις Η χαρά, η μεταφυσική βαθύτητα και η φυσική αντιμετώπιση του θανάτου ήταν κύρια χαρακτηριστικά τους. Οι σχέσεις των 2 φύλλων ήταν ισότιμες. Η θέση της γυναίκας ισχυρή, έφτανε ως και τα ανώτερα ιερατικά αξιώματα.
Οι εργάτες και η τεχνίτες ήταν αδελφότητες ή συντεχνίες, με βαθιά γνώση της τέχνης, μυστικά, και ξεκάθαρη ιεραρχία. Φημισμένοι ήταν οι λιθοξόοι, που λάξευαν τους βράχους της κοιλάδας των βασιλέων και τους ογκόλιθους των πυραμίδων. Μερικά από τα μυστικά τους δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμη.
Οι αγρότες βοηθούσαν στο έργο των συντεχνιών το διάστημα που ο Νείλος πλημμύριζε. Αυτό αποτελούσε γι αυτούς μια θρησκευτική πράξη. Η ζωή τους κυλούσε σε αρμονία με τους ρυθμούς του Νείλου και της φύσης, που καθόριζαν το περίπλοκο 3πλό ημερολόγιό τους.
Οι γραφείς, ανώτεροι διοικητικοί υπάλληλοι , μετά από μακρόχρονες σπουδές στους «Οίκους της Ζωής». Μέσα στα καθήκοντά τους ήταν η απογραφές κάθε είδους, οι φόροι και η δίκαιη κατανομή του πλούτου, ο διορισμός υπαλλήλων, και γενικότερα η καλή λειτουργία του κράτους.
Οι ιερείς ήταν όσοι έκαναν τα βασικά ιερατικά καθήκοντα, σε κάθε πόλη και χωρίο, βοηθώντας τους ανθρώπους σε κάθε φάση της ζωής τους. Επίσης οι μυημένοι , που ήταν επιφορτισμένοι να διατηρούν ζωντανή τη σχέση με τους Θεούς στα άδυτα των Ναών. Ονομαζόταν «Υπηρέτες του θεού», κι ήταν πνευματικοί οδηγοί των ανθρώπων.
Κάθε χρόνο, διέσχιζαν το Νείλο και σταματούσαν σε όσα χωριά τους υποδείκνυαν οι οιωνοί. Εκεί διάλεγαν τουλάχιστον 1 από τα παιδιά που είχαν γεννηθεί εκείνο το έτος. Εκπαιδευόταν σε μυητικά κέντρα και γινόταν ανάλογα με την κλίση τους γραφείς, γιατροί, στρατιωτικοί. Οι πιο ικανοί μπορούσαν να σπουδάσουν στη σχολή του Άμμωνα , απ΄ όπου ελάχιστοι κατάφερναν να γίνουν ιερείς.
Ο Βεζύρης ήταν επιφορτισμένος με ην απονομή δικαιοσύνης και τον κυβερνητικό σχεδιασμό κι εκτέλεση. Έπρεπε να είναι άμεμπτος, ενάρετος, σοφός και δίκαιος. Στην επιτύμβια επιγραφή ενός δικαστή της Αρχαίας Αυτοκρατορίας γράφει: «Ποτέ δεν επέτρεψα ένας άνθρωπος να κοιμηθεί δυσαρεστημένος. Εγώ φέρνω την ειρήνη.»
Ο Φαραώ ήταν ο πραγματικός μεσολαβητής μεταξύ Ουρανού και Γης, μεταξύ του πνευματικού και του υλικού κόσμου. Έπρεπε να είναι ένας «γιος των Θεών», ένας μύστης υψηλού βαθμού. Διέτρεχε τακτικά όλη την Αίγυπτο, και πολεμούσε για τη διατήρηση των συνόρων της. Η ζωή του όμως καθοριζόταν από την ανατολή ως τη δύση, από ένα πολύπλοκο τελετουργικό τυπικό, κυρίως σε απομόνωση. Απ΄ αυτόν εξαρτώναν η ευτυχία και η ευημερία των ανθρώπων. Η δυστυχία, η ξηρασία και η πείνα δικαιολογούσαν την καθαίρεσή του, την επανάσταση.
Έκανε την ανταπόδοση, τις προσφορές στο Θεό σε πολύ εσωτερικές συνθήκες ώστε να διατηρεί egyptτην ένωση με το Ιερό. Σε όποια δυναστεία κι αν ανήκαν, όποια μορφή του θεού κι αν υπηρετούσαν, οι Φαραώ πάντα έκαναν καθημερινές προσφορές στη Μάατ. Ήταν η κόρη του Ρα, του δημιουργού Ήλιου, πηγή της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης και της Εμπιστοσύνης. Το φτερό της Μάατ ήταν το αντίβαρο της καρδιάς του νεκρού, στη ζυγαριά της ψυχοστασίας. Είναι το θεμέλιο της αρμονίας μέσα στον άνθρωπο, στην πόλη και στη χώρα.
Πολλές συμβουλές έχουν δοθεί προς τους νέους Φαραώ, για την αγάπη προς τους ανθρώπους, την αυστηρότητα προς τον εαυτό του και του άδικους.:
«Τίμα το λαό σου και κάνε τον να ευημερήσει, γιατί είναι καλό να ενεργείς για το μέλλον κάνοντας το καλό. Μη χαλάσεις μια ζωή καμωμένη για επαγρύπνηση, μην αφεθείς στην ικανοποίηση του εαυτού σου, γιατί θα γίνεις δυστυχής. Πόσο μέτριος είναι αυτός που συνδέει ολόκληρη τη χώρα με το πρόσωπό του, και ο άπληστος άνθρωπος είναι άφρων, επειδή τα αγαθά υπάρχουν για όλους.»
Γιατί ήταν τόσο φυσικά αυτά για τους Αιγυπτίους;
Πίστευαν πως το σύμπαν δεν ήταν μια τέλεια καλο -κουρδισμένη μηχανή. Το φως κάθε μέρα έπρεπε να νικήσει το σκοτάδι, Ο Ρα - Ήλιος έπρεπε κάθε μέρα να αναγεννιέται, να ξαναδημιουργεί. Διαφορετικά θα επικρατούσε η διάλυση, η Ισφέτ, όπως το ονόμαζαν. Το ίδιο και στην κοινωνία . Δεν αρκούσε να υπάρχει ένα δίκαιο κράτος, μια καλή αρχή αλλά κάθε στιγμή, κάθε μέρα, χρειαζόταν να νικήσουν την άγνοια και τη βαρβαρότητα. Κάθε πράξη , η σπορά, η εργασία, η μελέτη, γινόταν μια ιερή προσφορά, αποκτούσε νόημα. Έτσι ο χρόνος δεν ήταν πλέον γραμμικός , αποκτούσε νόημα. Η επανάληψη ιερών εσωτερικών πράξεων βοηθούσαν στη βελτίωση του χαρακτήρα των ανθρώπων..
Πρώτος απ΄ όλους έπρεπε να το κάνει αυτό ο Φαραώ, να μιμείται τον κύκλο του ήλιου που αναγεννιέται κάθε πρωί, και να ανοίγει την καρδιά του κάθε βράδι στη Μαατ για τις πράξεις του. Έτσι ένωνε τον ορατό κόσμο με τον αόρατο. Αυτό και όλες οι άλλες ιερές δράσεις του ήταν η ανταπόδοση όσων δεχόταν από το θείο κόσμο, μια πράξη αλληλεγγύης: «Δόξασα τη Μάατ που αυτός (ο Θεός) αγαπά, επειδή ξέρω ότι απ ΄αυτήν ζει...»
Κάθε Αιγύπτιος αισθανόταν αυτή την αλληλεγγύη με τον θείο κόσμο και με τον ίδιο το Φαραώ, εφόσον αυτός ήταν το καλύτερο παράδειγμα, κι αφιερωνόταν σ΄ αυτό. Όταν συνέβαινε αυτό προκαλούσε το σεβασμό κι όχι την τυφλή υπακοή όπως στις καταπιεστικές μοναρχίες. Κάθε ένας που εφάρμοζε την Μαατ (Αλήθεια Δικαιοσύνη Εμπιστοσύνη ) στη δουλειά και τη ζωή του, συνδεόταν με το Φαραώ και τους άλλους Έτσι ένιωθαν αλληλεγγύη και για τους συμπολίτες τους. Είναι το αντίθετο της χωριστικότητας, του εγωισμού. Αυτή η σύνδεση οδηγούσε στην συμμετοχή και τη συνυπευθυνότητα στα κοινά ζητήματα της πόλης . Αυτά επέτρεπαν την κυκλοφορία της Ζωής και της πνευματικής δύναμης. Τα άτομο συνδεόταν με το Όλο και το Όλο με το άτομο.
Επίσης ο Φαραώ είχε συνείδηση πως «οφείλει να σώζει το δυστυχή, και να καταπολεμά το νόμο του ισχυρότερου» εφαρμόζοντας καθημερινά τα παραπάνω. Αν δε μπορούσε να διατηρήσει τη Μαατ μέσα στην πόλη, και τους δεσμούς μεταξύ ουρανού και γης, επικρατούσε ο Ισφέτ και οι ατέλειές του: η αδικία, η βία, η μη επικοινωνία, και ο νόμος του ισχυρότερου. Ακόμη η αταξία, ο πόλεμος, η ανταρσία, η έχθρα, η κλοπή, ο πόνος η αρρώστια και ο θάνατος.
Οι Αιγύπτιοι μελετώντας σε βάθος την ψυχή του ανθρώπου ανακάλυψαν 3 αιτίες που εμποδίζουν κάποιον να βιώσει τη Μάατ.
Την Οκνηρία , που είναι η αδράνεια, αμέλεια , η τεμπελιά που εμποδίζει τον άνθρωπο να δρα να προσφέρει. .
Την νοητική κωφότητα , την ανικανότητα του ανθρώπου να μείνει γαλήνιος και να έχει την ευαισθησία, το άνοιγμα της συνείδησης που του επιτρέπει να ακούει πραγματικά και να κατανοεί. Τους άλλους, τον εαυτό του...τους θεούς.
«΄Οσο για τον ανόητο που δεν ακούει, δεν υπάρχει κανείς που να δράσει γι αυτόν. Θεωρεί τη γνώση σαν άγνοια και το ωφέλιμο σαν βλαβερό. Ο κακός του χαρακτήρας είναι γνωστός στους μεγάλους. Ζει την κάθε μέρα σα νεκρός» Πταχοτέπ
Την απληστία , συσχετισμένη με τον εγωισμό, το σοβαρότερο ίσως από όλα. Την προσκόλληση , στις επιθυμίες και τ΄ αποκτήματα. Ο άπληστος ταυτίζει τον εαυτό του με αυτά που έχει, κι όχι με αυτό που είναι, την καρδιά του.
«Αν θέλεις να είναι τέλεια η συμπεριφορά σου, κρατήσου μακριά από κάθε κακό.
Φυλάξου απ΄ την απληστία, επειδή είναι μια βαριά κι αθεράπευτη αρρώστια...»
Για να νικήσουν την απληστία χρειάζεται αλτρουισμός , αλληλεγγύη, γενναιοδωρία, αγάπη για τους άλλους και Αφοσίωση που επιτρέπει στον άνθρωπο να έρθει ξανά σε επαφή με το Ιερό και με την καρδιά του τον πυρήνα του.
Για την νίκη πάνω στην νοητική κωφότητα, χρειάζεται το εσωτερικό άκουσμα κι ο στοχασμός, η ικανότητα να ανακαλύψουμε τα μυστικά της Ζωής, την Αλήθεια πίσω από τα πέπλα των φαινομένων. Αυτά συνοψίζονται στην αρετή της Έρευνας.
Η οκνηρία καταργείται με την ορθή δράση, τη δράση με νόημα , που είναι αφιερωμένη σε κάτι που μας ξεπερνάει. Η Αιγύπτιοι την ονόμαζαν Υπηρεσία. Επιτρέπει στον άνθρωπο να βγει απ΄ την κινούμενη άμμο της οκνηρίας και να εξαγνιστεί, καθώς δεν προσδοκά ανταμοιβές.
Ζώντας με τις αρετές αυτές κατάφεραν να φτάσουν τον πολιτισμό τους στα επίπεδα που ξέρουμε, Εγκαθιδρύοντας τη Μάατ.:
«Χαίρε, όλη η γή!
Ήρθε η καλή εποχή.
Ο κύριος εμφανίσθηκε σ΄ολόκληρη τη χώρα,
Η Μάατ ξαναγύρισε στη θέση της.
Όλοι οι δίκαιοι, ελάτε και δείτε.
Η Μάατ νίκησε τον Ισφέτ,
Οι κακοί έπεσαν κάτω,
Οι άπληστοι περιφρονήθηκαν»
Μερενφθα
Ας ρίξουμε μια ματιά στο σήμερα:
Ζούμε σε ένα κόσμο όπου το πρότυπο του επιτυχημένου και ισχυρού ανθρώπου είναι αυτού που έχει χρήματα, αντικείμενα, κι εξουσία. Οι άνθρωποι δέχονται μια αφόρητη πλύση εγκεφάλου για να το πιστέψουν αυτό από τη μία αποκτώντας τεχνητές ανάγκες, και ταυτόχρονα μια μεθοδευμένη οικονομική αφαίμαξη. Γίνεται έτσι ο άνθρωπος, προσκολλημένος στο ένστικτο επιβίωσης, φοβισμένος, ανασφαλής...γίνεται άπληστος. Αρκεί ο ίδιος να επιβιώσει, κι ας καίγεται ο κόσμος, κλείνεται στη δική του επιδίωξη άνεσης.
Γίνεται αναίσθητος στις ανάγκες των άλλων, στις δυσκολίες και τα προβλήματά τους. Ο εγωιστής ενδιαφέρεται μόνο για το δικό του συμφέρον, επιδιώξεις απόψεις χάνει την ικανότητα να μπαίνει στη θέση του άλλου, να αντιλαμβάνεται και να φαντάζεται οτιδήποτε άλλο εκτός από τα «δικά του»...χάνει την ικανότητα να ακούει.
Αν δε μπορεί να ακούσει βασικά πράγματα που τον περιβάλλουν , τότε δύσκολα θα αντιληφθεί κάτι βαθύτερο, οι πράξεις του θα είναι μηχανοποιημένες, δρά απλώς για να ικανοποιεί τις ανάγκες του, χωρίς νόημα. Σα να δημιουργήθηκε μόνος του, χωρίς γονείς, δασκάλους, χωρίς τους άλλους άλλους, χωρίς γη και ουρανό. Ξεχνάει ότι του έχουν προσφέρει και δεν θέλει να ανταποδώσει και προσφέρει σε κανένα. Φαίνεται δραστήριος αλλά είναι πραγματικά οκνηρός.
Οι Αιγύπτιοι εδώ και 5.000 χρόνια τουλάχιστον μας μίλησαν γι αυτά τα ελαττώματα, και τ΄ αποτελέσματά τους. Τα προέβλεψαν και τα έζησαν κι αυτοί στους μεσαίωνές τους, Τα ζούμε κι εμείς σήμερα. οι αρχές και οι αρετές της Μαατ είναι διαχρονικές και παγκόσμιες.
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-heraklio.gr/1/79.html
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
egypt Η Αίγυπτος ήταν και είναι ένα ζωντανό μυστήριο για κάθε είδους επιστήμονες. αρχαιολόγους, ιστορικούς, μηχανικούς, αστροφυσικούς, γιατρούς, ανθρωπολόγους. Τα θαυμαστά της μνημεία, ακόμη ερευνώνται και μας αποκαλύπτουν πως σήμερα με πολύ μεγάλη δυσκολία θα μπορούσαμε να κατασκευάσουμε κάτι ανάλογο ή σε κάποιες περιπτώσεις, απλά δεν ξέρουμε πως τα έκαναν.
Οι αρχαιολόγοι ήταν πεπεισμένοι πως μέσα σε λίγους αιώνες οι Αιγύπτιοι πέρασαν από τη Νεολιθική ζωή στην ανέγερση μνημείων υψηλής τεχνογνωσίας. Ήταν σίγουροι πως οι πυραμίδες ήταν αποκλειστικά ταφικοί χώροι, και πως η Μεγάλη πυραμίδα χτίστηκε την εποχή της 4ης δυναστείας, επί Χέοπα και μάλιστα από σκλάβους. Ανασκαφές που ακολούθησαν τα κατέρριψαν όλα αυτά.
Το ανιστόρητο Χολυγουντ συχνά μας προβάλει τους Αιγυπτίους σαν ένα δύστυχο λαό καταπιεσμένο σε τυραννικούς δυνάστες. Όμως στη μεγαλύτερη διάρκεια της ιστορίας τους (τουλάχιστον της γνωστής των 4000 χρόνων)., υπήρξε ένας ευτυχισμένος λαός. Ποιο είναι το μυστικό τους;
Μελετώντας τη ζωή στην πόλη των Θηβών για παράδειγμα, βλέπουμε πώς οι πολίτες της ζούσαν αρμονικά, με τη συμβίωση και την ανεκτικότητα της μεγάλης οικογένειας. Η μνησικακία , οι κακές προθέσεις και τα ποινικά αδικήματα, ήταν εξαιρέσεις Η χαρά, η μεταφυσική βαθύτητα και η φυσική αντιμετώπιση του θανάτου ήταν κύρια χαρακτηριστικά τους. Οι σχέσεις των 2 φύλλων ήταν ισότιμες. Η θέση της γυναίκας ισχυρή, έφτανε ως και τα ανώτερα ιερατικά αξιώματα.
Οι εργάτες και η τεχνίτες ήταν αδελφότητες ή συντεχνίες, με βαθιά γνώση της τέχνης, μυστικά, και ξεκάθαρη ιεραρχία. Φημισμένοι ήταν οι λιθοξόοι, που λάξευαν τους βράχους της κοιλάδας των βασιλέων και τους ογκόλιθους των πυραμίδων. Μερικά από τα μυστικά τους δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμη.
Οι αγρότες βοηθούσαν στο έργο των συντεχνιών το διάστημα που ο Νείλος πλημμύριζε. Αυτό αποτελούσε γι αυτούς μια θρησκευτική πράξη. Η ζωή τους κυλούσε σε αρμονία με τους ρυθμούς του Νείλου και της φύσης, που καθόριζαν το περίπλοκο 3πλό ημερολόγιό τους.
Οι γραφείς, ανώτεροι διοικητικοί υπάλληλοι , μετά από μακρόχρονες σπουδές στους «Οίκους της Ζωής». Μέσα στα καθήκοντά τους ήταν η απογραφές κάθε είδους, οι φόροι και η δίκαιη κατανομή του πλούτου, ο διορισμός υπαλλήλων, και γενικότερα η καλή λειτουργία του κράτους.
Οι ιερείς ήταν όσοι έκαναν τα βασικά ιερατικά καθήκοντα, σε κάθε πόλη και χωρίο, βοηθώντας τους ανθρώπους σε κάθε φάση της ζωής τους. Επίσης οι μυημένοι , που ήταν επιφορτισμένοι να διατηρούν ζωντανή τη σχέση με τους Θεούς στα άδυτα των Ναών. Ονομαζόταν «Υπηρέτες του θεού», κι ήταν πνευματικοί οδηγοί των ανθρώπων.
Κάθε χρόνο, διέσχιζαν το Νείλο και σταματούσαν σε όσα χωριά τους υποδείκνυαν οι οιωνοί. Εκεί διάλεγαν τουλάχιστον 1 από τα παιδιά που είχαν γεννηθεί εκείνο το έτος. Εκπαιδευόταν σε μυητικά κέντρα και γινόταν ανάλογα με την κλίση τους γραφείς, γιατροί, στρατιωτικοί. Οι πιο ικανοί μπορούσαν να σπουδάσουν στη σχολή του Άμμωνα , απ΄ όπου ελάχιστοι κατάφερναν να γίνουν ιερείς.
Ο Βεζύρης ήταν επιφορτισμένος με ην απονομή δικαιοσύνης και τον κυβερνητικό σχεδιασμό κι εκτέλεση. Έπρεπε να είναι άμεμπτος, ενάρετος, σοφός και δίκαιος. Στην επιτύμβια επιγραφή ενός δικαστή της Αρχαίας Αυτοκρατορίας γράφει: «Ποτέ δεν επέτρεψα ένας άνθρωπος να κοιμηθεί δυσαρεστημένος. Εγώ φέρνω την ειρήνη.»
Ο Φαραώ ήταν ο πραγματικός μεσολαβητής μεταξύ Ουρανού και Γης, μεταξύ του πνευματικού και του υλικού κόσμου. Έπρεπε να είναι ένας «γιος των Θεών», ένας μύστης υψηλού βαθμού. Διέτρεχε τακτικά όλη την Αίγυπτο, και πολεμούσε για τη διατήρηση των συνόρων της. Η ζωή του όμως καθοριζόταν από την ανατολή ως τη δύση, από ένα πολύπλοκο τελετουργικό τυπικό, κυρίως σε απομόνωση. Απ΄ αυτόν εξαρτώναν η ευτυχία και η ευημερία των ανθρώπων. Η δυστυχία, η ξηρασία και η πείνα δικαιολογούσαν την καθαίρεσή του, την επανάσταση.
Έκανε την ανταπόδοση, τις προσφορές στο Θεό σε πολύ εσωτερικές συνθήκες ώστε να διατηρεί egyptτην ένωση με το Ιερό. Σε όποια δυναστεία κι αν ανήκαν, όποια μορφή του θεού κι αν υπηρετούσαν, οι Φαραώ πάντα έκαναν καθημερινές προσφορές στη Μάατ. Ήταν η κόρη του Ρα, του δημιουργού Ήλιου, πηγή της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης και της Εμπιστοσύνης. Το φτερό της Μάατ ήταν το αντίβαρο της καρδιάς του νεκρού, στη ζυγαριά της ψυχοστασίας. Είναι το θεμέλιο της αρμονίας μέσα στον άνθρωπο, στην πόλη και στη χώρα.
Πολλές συμβουλές έχουν δοθεί προς τους νέους Φαραώ, για την αγάπη προς τους ανθρώπους, την αυστηρότητα προς τον εαυτό του και του άδικους.:
«Τίμα το λαό σου και κάνε τον να ευημερήσει, γιατί είναι καλό να ενεργείς για το μέλλον κάνοντας το καλό. Μη χαλάσεις μια ζωή καμωμένη για επαγρύπνηση, μην αφεθείς στην ικανοποίηση του εαυτού σου, γιατί θα γίνεις δυστυχής. Πόσο μέτριος είναι αυτός που συνδέει ολόκληρη τη χώρα με το πρόσωπό του, και ο άπληστος άνθρωπος είναι άφρων, επειδή τα αγαθά υπάρχουν για όλους.»
Γιατί ήταν τόσο φυσικά αυτά για τους Αιγυπτίους;
Πίστευαν πως το σύμπαν δεν ήταν μια τέλεια καλο -κουρδισμένη μηχανή. Το φως κάθε μέρα έπρεπε να νικήσει το σκοτάδι, Ο Ρα - Ήλιος έπρεπε κάθε μέρα να αναγεννιέται, να ξαναδημιουργεί. Διαφορετικά θα επικρατούσε η διάλυση, η Ισφέτ, όπως το ονόμαζαν. Το ίδιο και στην κοινωνία . Δεν αρκούσε να υπάρχει ένα δίκαιο κράτος, μια καλή αρχή αλλά κάθε στιγμή, κάθε μέρα, χρειαζόταν να νικήσουν την άγνοια και τη βαρβαρότητα. Κάθε πράξη , η σπορά, η εργασία, η μελέτη, γινόταν μια ιερή προσφορά, αποκτούσε νόημα. Έτσι ο χρόνος δεν ήταν πλέον γραμμικός , αποκτούσε νόημα. Η επανάληψη ιερών εσωτερικών πράξεων βοηθούσαν στη βελτίωση του χαρακτήρα των ανθρώπων..
Πρώτος απ΄ όλους έπρεπε να το κάνει αυτό ο Φαραώ, να μιμείται τον κύκλο του ήλιου που αναγεννιέται κάθε πρωί, και να ανοίγει την καρδιά του κάθε βράδι στη Μαατ για τις πράξεις του. Έτσι ένωνε τον ορατό κόσμο με τον αόρατο. Αυτό και όλες οι άλλες ιερές δράσεις του ήταν η ανταπόδοση όσων δεχόταν από το θείο κόσμο, μια πράξη αλληλεγγύης: «Δόξασα τη Μάατ που αυτός (ο Θεός) αγαπά, επειδή ξέρω ότι απ ΄αυτήν ζει...»
Κάθε Αιγύπτιος αισθανόταν αυτή την αλληλεγγύη με τον θείο κόσμο και με τον ίδιο το Φαραώ, εφόσον αυτός ήταν το καλύτερο παράδειγμα, κι αφιερωνόταν σ΄ αυτό. Όταν συνέβαινε αυτό προκαλούσε το σεβασμό κι όχι την τυφλή υπακοή όπως στις καταπιεστικές μοναρχίες. Κάθε ένας που εφάρμοζε την Μαατ (Αλήθεια Δικαιοσύνη Εμπιστοσύνη ) στη δουλειά και τη ζωή του, συνδεόταν με το Φαραώ και τους άλλους Έτσι ένιωθαν αλληλεγγύη και για τους συμπολίτες τους. Είναι το αντίθετο της χωριστικότητας, του εγωισμού. Αυτή η σύνδεση οδηγούσε στην συμμετοχή και τη συνυπευθυνότητα στα κοινά ζητήματα της πόλης . Αυτά επέτρεπαν την κυκλοφορία της Ζωής και της πνευματικής δύναμης. Τα άτομο συνδεόταν με το Όλο και το Όλο με το άτομο.
Επίσης ο Φαραώ είχε συνείδηση πως «οφείλει να σώζει το δυστυχή, και να καταπολεμά το νόμο του ισχυρότερου» εφαρμόζοντας καθημερινά τα παραπάνω. Αν δε μπορούσε να διατηρήσει τη Μαατ μέσα στην πόλη, και τους δεσμούς μεταξύ ουρανού και γης, επικρατούσε ο Ισφέτ και οι ατέλειές του: η αδικία, η βία, η μη επικοινωνία, και ο νόμος του ισχυρότερου. Ακόμη η αταξία, ο πόλεμος, η ανταρσία, η έχθρα, η κλοπή, ο πόνος η αρρώστια και ο θάνατος.
Οι Αιγύπτιοι μελετώντας σε βάθος την ψυχή του ανθρώπου ανακάλυψαν 3 αιτίες που εμποδίζουν κάποιον να βιώσει τη Μάατ.
Την Οκνηρία , που είναι η αδράνεια, αμέλεια , η τεμπελιά που εμποδίζει τον άνθρωπο να δρα να προσφέρει. .
Την νοητική κωφότητα , την ανικανότητα του ανθρώπου να μείνει γαλήνιος και να έχει την ευαισθησία, το άνοιγμα της συνείδησης που του επιτρέπει να ακούει πραγματικά και να κατανοεί. Τους άλλους, τον εαυτό του...τους θεούς.
«΄Οσο για τον ανόητο που δεν ακούει, δεν υπάρχει κανείς που να δράσει γι αυτόν. Θεωρεί τη γνώση σαν άγνοια και το ωφέλιμο σαν βλαβερό. Ο κακός του χαρακτήρας είναι γνωστός στους μεγάλους. Ζει την κάθε μέρα σα νεκρός» Πταχοτέπ
Την απληστία , συσχετισμένη με τον εγωισμό, το σοβαρότερο ίσως από όλα. Την προσκόλληση , στις επιθυμίες και τ΄ αποκτήματα. Ο άπληστος ταυτίζει τον εαυτό του με αυτά που έχει, κι όχι με αυτό που είναι, την καρδιά του.
«Αν θέλεις να είναι τέλεια η συμπεριφορά σου, κρατήσου μακριά από κάθε κακό.
Φυλάξου απ΄ την απληστία, επειδή είναι μια βαριά κι αθεράπευτη αρρώστια...»
Για να νικήσουν την απληστία χρειάζεται αλτρουισμός , αλληλεγγύη, γενναιοδωρία, αγάπη για τους άλλους και Αφοσίωση που επιτρέπει στον άνθρωπο να έρθει ξανά σε επαφή με το Ιερό και με την καρδιά του τον πυρήνα του.
Για την νίκη πάνω στην νοητική κωφότητα, χρειάζεται το εσωτερικό άκουσμα κι ο στοχασμός, η ικανότητα να ανακαλύψουμε τα μυστικά της Ζωής, την Αλήθεια πίσω από τα πέπλα των φαινομένων. Αυτά συνοψίζονται στην αρετή της Έρευνας.
Η οκνηρία καταργείται με την ορθή δράση, τη δράση με νόημα , που είναι αφιερωμένη σε κάτι που μας ξεπερνάει. Η Αιγύπτιοι την ονόμαζαν Υπηρεσία. Επιτρέπει στον άνθρωπο να βγει απ΄ την κινούμενη άμμο της οκνηρίας και να εξαγνιστεί, καθώς δεν προσδοκά ανταμοιβές.
Ζώντας με τις αρετές αυτές κατάφεραν να φτάσουν τον πολιτισμό τους στα επίπεδα που ξέρουμε, Εγκαθιδρύοντας τη Μάατ.:
«Χαίρε, όλη η γή!
Ήρθε η καλή εποχή.
Ο κύριος εμφανίσθηκε σ΄ολόκληρη τη χώρα,
Η Μάατ ξαναγύρισε στη θέση της.
Όλοι οι δίκαιοι, ελάτε και δείτε.
Η Μάατ νίκησε τον Ισφέτ,
Οι κακοί έπεσαν κάτω,
Οι άπληστοι περιφρονήθηκαν»
Μερενφθα
Ας ρίξουμε μια ματιά στο σήμερα:
Ζούμε σε ένα κόσμο όπου το πρότυπο του επιτυχημένου και ισχυρού ανθρώπου είναι αυτού που έχει χρήματα, αντικείμενα, κι εξουσία. Οι άνθρωποι δέχονται μια αφόρητη πλύση εγκεφάλου για να το πιστέψουν αυτό από τη μία αποκτώντας τεχνητές ανάγκες, και ταυτόχρονα μια μεθοδευμένη οικονομική αφαίμαξη. Γίνεται έτσι ο άνθρωπος, προσκολλημένος στο ένστικτο επιβίωσης, φοβισμένος, ανασφαλής...γίνεται άπληστος. Αρκεί ο ίδιος να επιβιώσει, κι ας καίγεται ο κόσμος, κλείνεται στη δική του επιδίωξη άνεσης.
Γίνεται αναίσθητος στις ανάγκες των άλλων, στις δυσκολίες και τα προβλήματά τους. Ο εγωιστής ενδιαφέρεται μόνο για το δικό του συμφέρον, επιδιώξεις απόψεις χάνει την ικανότητα να μπαίνει στη θέση του άλλου, να αντιλαμβάνεται και να φαντάζεται οτιδήποτε άλλο εκτός από τα «δικά του»...χάνει την ικανότητα να ακούει.
Αν δε μπορεί να ακούσει βασικά πράγματα που τον περιβάλλουν , τότε δύσκολα θα αντιληφθεί κάτι βαθύτερο, οι πράξεις του θα είναι μηχανοποιημένες, δρά απλώς για να ικανοποιεί τις ανάγκες του, χωρίς νόημα. Σα να δημιουργήθηκε μόνος του, χωρίς γονείς, δασκάλους, χωρίς τους άλλους άλλους, χωρίς γη και ουρανό. Ξεχνάει ότι του έχουν προσφέρει και δεν θέλει να ανταποδώσει και προσφέρει σε κανένα. Φαίνεται δραστήριος αλλά είναι πραγματικά οκνηρός.
Οι Αιγύπτιοι εδώ και 5.000 χρόνια τουλάχιστον μας μίλησαν γι αυτά τα ελαττώματα, και τ΄ αποτελέσματά τους. Τα προέβλεψαν και τα έζησαν κι αυτοί στους μεσαίωνές τους, Τα ζούμε κι εμείς σήμερα. οι αρχές και οι αρετές της Μαατ είναι διαχρονικές και παγκόσμιες.
Το παραπάνω άρθρο είναι αντίγραφο από την ιστοσελίδα http://www.nea-acropoli-heraklio.gr/1/79.html
Σύμφωνα με το άρθρο 4. του Ροδοσταυρικού Κανονισμού, το κάθε μέλος ή φίλος της κοινότητας, "4. Δικαιούται να πληροφορείται για την προέλευση οποιασδήποτε τοποθέτησης η οποία αποτελεί αντίγραφο προγενέστερης δημοσιευμένης άποψης, μέσα από την παράθεση της πηγής του αρχικού κειμένου".
Γιαυτό παρακαλώ να παρατίθεται η διεύθυνση προέλευσης κάθε αντιγράφου - κειμένου.
24
Προτεινόμενα Βιβλία και Ταινίες από μέλη και φίλους της ΑΜΡΑ / Aπαγορευμενες γνωσεις
« στις: Μαρτίου 29, 2009, 07:04:31 »
Aπαγορευμένες γνώσεις
apag_gnoseis.jpg
Πίσω ή πέρα από την κατεστημένη, συμβατική γνώση, υπάρχει μια άλλη γνώση εσωτερική, κρυμμένη, "απαγορευμένη", μια γνώση που απορρέει από μυητικές σχολές, αρχαία ιερά κείμενα, αλλά και ειδικούς μελετητές που κινούνται ανεξάρτητα και έξω από τα συνηθισμένα, και συχνά χειραγωγούμενα, κανάλια έρευνας.
Ορισμένες όψεις, λοιπόν, αυτής της "Απαγορευμένης Γνώσης", αποκαλύπτουμε σε αυτό το εξαιρετικό συλλογικό έργο:
Ο Φύλακας της Πύλης, Το Αίνιγμα της Τέταρτης Διάστασης, Το Ιερό Δένδρο της Ζωής, Η Μετενσάρκωση στην Αρχαία Ελλάδα, Η Μαθηματική Απόδειξη του Ενός Θεού, Το Μυστήριο της Έκστασης, Το Βλέμμα της Μέδουσας, Ο Άγιος Γεώργιος και ο Ιερός Πόλεμος ενάντια στον Δράκο, Αριμάν και Εωσφόρος: Οι Σκοτεινές Δυνάμεις πίσω από την Παγκόσμια Κρίση, Η Δύναμη των Ευχών, Μαγικές Επικλήσεις των Αρχαίων Ελλήνων, Το Μεταφυσικό Μήνυμα του Νερού, Το Μυστήριο της Ζωντανής Σελήνης, Η Μαγική Δύναμη των Δαχτυλιδιών, Το Κακό Μάτι, Ο Μυστικός Πόλεμος της Πληροφορίας, Η Απόκρυφη Επιστήμη της Επικοινωνίας με το Αόρατο, Ιεροί Ήχοι και Λέξεις Δύναμης, Το Απόκρυφο Νόημα των Αρχαίων Προσευχών.
Γράφουν οι:
Σοφία Ακριδέλη, Γιώργος Πελέχρας, Άγγελος Βιαννίτης, Κωνσταντίνος Θ. Ζάρρας, Πέτρος Κομνηνός, Νικήτας Κοράλης, Σπύρος Μακρής, Ροζάννα Βούρτση, Γιάννης Σπυρόπουλος, Hakim Bey, Θανάσης Βέμπος, Ελένη Δραγώνα, Μάρω Κιουλάφα, James Hillman, Στέφανος Ελμάζης.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΕΤΥΠΟ
apag_gnoseis.jpg
Πίσω ή πέρα από την κατεστημένη, συμβατική γνώση, υπάρχει μια άλλη γνώση εσωτερική, κρυμμένη, "απαγορευμένη", μια γνώση που απορρέει από μυητικές σχολές, αρχαία ιερά κείμενα, αλλά και ειδικούς μελετητές που κινούνται ανεξάρτητα και έξω από τα συνηθισμένα, και συχνά χειραγωγούμενα, κανάλια έρευνας.
Ορισμένες όψεις, λοιπόν, αυτής της "Απαγορευμένης Γνώσης", αποκαλύπτουμε σε αυτό το εξαιρετικό συλλογικό έργο:
Ο Φύλακας της Πύλης, Το Αίνιγμα της Τέταρτης Διάστασης, Το Ιερό Δένδρο της Ζωής, Η Μετενσάρκωση στην Αρχαία Ελλάδα, Η Μαθηματική Απόδειξη του Ενός Θεού, Το Μυστήριο της Έκστασης, Το Βλέμμα της Μέδουσας, Ο Άγιος Γεώργιος και ο Ιερός Πόλεμος ενάντια στον Δράκο, Αριμάν και Εωσφόρος: Οι Σκοτεινές Δυνάμεις πίσω από την Παγκόσμια Κρίση, Η Δύναμη των Ευχών, Μαγικές Επικλήσεις των Αρχαίων Ελλήνων, Το Μεταφυσικό Μήνυμα του Νερού, Το Μυστήριο της Ζωντανής Σελήνης, Η Μαγική Δύναμη των Δαχτυλιδιών, Το Κακό Μάτι, Ο Μυστικός Πόλεμος της Πληροφορίας, Η Απόκρυφη Επιστήμη της Επικοινωνίας με το Αόρατο, Ιεροί Ήχοι και Λέξεις Δύναμης, Το Απόκρυφο Νόημα των Αρχαίων Προσευχών.
Γράφουν οι:
Σοφία Ακριδέλη, Γιώργος Πελέχρας, Άγγελος Βιαννίτης, Κωνσταντίνος Θ. Ζάρρας, Πέτρος Κομνηνός, Νικήτας Κοράλης, Σπύρος Μακρής, Ροζάννα Βούρτση, Γιάννης Σπυρόπουλος, Hakim Bey, Θανάσης Βέμπος, Ελένη Δραγώνα, Μάρω Κιουλάφα, James Hillman, Στέφανος Ελμάζης.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΕΤΥΠΟ
25
Προτεινόμενα Βιβλία και Ταινίες από μέλη και φίλους της ΑΜΡΑ / Ο Πολεμιστής
« στις: Μαρτίου 29, 2009, 07:02:25 »
Η Ιστορία της Ανθρωπότητας είναι ένας συνεχής πόλεμος, μια διαρκής μάχη του ανθρώπου ενάντια στα στοιχεία της Φύσης αλλά και ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό! Αίμα, φωτιά και θάνατος σε κάθε σελίδα της… Ηρωισμός, θάρρος και ανδραγαθήματα σε κάθε παράγραφό της…
Κατά καιρούς πέρασαν διάφορες μορφές πολεμιστών οι οποίες χαράχτηκαν στη μνήμη των ανθρώπων εξαιτίας της βαρβαρότητας ή της ηρωικότητάς τους. Μορφές αρχετυπικές που ακόμη εγείρουν τη φαντασία και την έμπνευση, προκαλούν ρίγη και ρομαντισμό. Μορφές που η τέχνη τις ανήγαγε σε ένα ανώτερο επίπεδο, προσδίδοντας σε αυτές μια πνευματική, ιερή υπόσταση! Μορφές που ο μυστικισμός αποκάλυψε έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της πραγματικότητας και του Θείου!
Οι συγγραφείς του βιβλίου παρουσιάζουν τους πιο γνωστούς πολεμιστές που υπήρξαν στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, τον τρόπο εκπαίδευσης, τα όπλα, τη φιλοσοφία και τη δράση τους.
Μέσα στο βιβλίο θα βρείτε τα μυστικά των αρχαιότερων μέχρι και των μελλοντικών πολεμιστών, και μέσα από τις σελίδες του θα ταξιδέψετε στον κόσμο της βίας, του παραλογισμού, του θανάτου αλλά και του θάρρους, της τιμής και της δόξας.
Συγγραφείς: ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΑΜΟΝΤΙΝΙ ΚΩΣΤΑΚΗ, ΝΙΚΟΣ ΚΑΝΑΚΑΡΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΙΖΟΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Κατά καιρούς πέρασαν διάφορες μορφές πολεμιστών οι οποίες χαράχτηκαν στη μνήμη των ανθρώπων εξαιτίας της βαρβαρότητας ή της ηρωικότητάς τους. Μορφές αρχετυπικές που ακόμη εγείρουν τη φαντασία και την έμπνευση, προκαλούν ρίγη και ρομαντισμό. Μορφές που η τέχνη τις ανήγαγε σε ένα ανώτερο επίπεδο, προσδίδοντας σε αυτές μια πνευματική, ιερή υπόσταση! Μορφές που ο μυστικισμός αποκάλυψε έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της πραγματικότητας και του Θείου!
Οι συγγραφείς του βιβλίου παρουσιάζουν τους πιο γνωστούς πολεμιστές που υπήρξαν στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, τον τρόπο εκπαίδευσης, τα όπλα, τη φιλοσοφία και τη δράση τους.
Μέσα στο βιβλίο θα βρείτε τα μυστικά των αρχαιότερων μέχρι και των μελλοντικών πολεμιστών, και μέσα από τις σελίδες του θα ταξιδέψετε στον κόσμο της βίας, του παραλογισμού, του θανάτου αλλά και του θάρρους, της τιμής και της δόξας.
Συγγραφείς: ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΑΜΟΝΤΙΝΙ ΚΩΣΤΑΚΗ, ΝΙΚΟΣ ΚΑΝΑΚΑΡΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΙΖΟΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
26
Προτεινόμενα Βιβλία και Ταινίες από μέλη και φίλους της ΑΜΡΑ / Η Σχολή των Θεών - Stefano Elio D' Anna
« στις: Μαρτίου 29, 2009, 07:00:30 »H sholi ton theon.jpgΤο βιβλίο αυτό είναι ένας χάρτης ένα σχέδιο φυγής. Σκοπός του είναι να σας δείξει την διαδρομή που ακολούθησε ένας καθημερινός άνθρωπος για να ξεφύγει από την υπνωτική υποβολή του κόσμου, από την μεμψίμοιρη και όλο κατηγορίες περιγραφή της ύπαρξης, να αποδράσει από την πορεία μιας ήδη προδιαγεγραμμένης μοίρας.
Η πλέον τρομακτική ασθένεια που απειλεί τον πλανήτη δεν είναι ο καρκίνος ούτε το έιτζ, αλλά η αντιμαχόμενη σκέψη του ανθρώπου. Αυτός είναι ο πραγματικός killer, ο πλανητικός φονιάς: η πλατφόρμα στην οποία στηρίζεται η συνηθισμένη οπτική του κόσμου. Όπως ο Προμηθέας, απέσπασα μια σπίθα απ' τον κόσμο του Dreamer, του ονειρευτή, και την κράτησα σφιχτά για να δείχνει μια "έξοδο διαφυγής" σε όποιον είναι έτοιμος, σε όποιον έχει ήδη αρχίσει να θέτει σε αμφισβήτηση την ξεπερασμένη περιγραφή του κόσμου και τις άχρηστες θανάσιμες αρχές του. Εύχομαι σε κάθε άνθρωπο να συναντήσει τον Dreamer. Για να εγκαταλείψουμε τις παλιές νοοτροπίες και άχρηστες ιδέες, για ν' απελευθερωθούμε από προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες, και από πεποιθήσεις ανούσιες που κυβερνούν τυραννικά την ύπαρξη μας, χρειάζεται μία μέθοδος, ένα σύστημα, ένα σχέδιο διαφυγής. Απαιτείται μία "Σχολή".
Κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει από μόνος του. Απαιτείται να συναντήσει κανείς κάποιον που τα κατάφερε πριν από μας, κάποιον που κατάφερε να αποδράσει από την υπνωτική αφήγηση του κόσμου, από ψυχολογικές φυλακές και πνιγηρούς κανόνες. Για να αλλάξουμε τη μοίρα του ανθρώπου, πρέπει να αλλάξουμε την ψυχολογία του, το σύστημα πεποιθήσεων και τα πιστεύω του. Χρειάζεται να ξεριζώσουμε απ' τα βάθη του Είναι μας την τυραννία μιας νοοτροπίας αντιμαχόμενης, εύθραυστης που μας οδηγεί στο θάνατο. Γράφω για να σας πω ότι ο Dreamer υπάρχει, και είναι το πιο πραγματικό ον που είχα ποτέ συναντήσει. Ο κόσμος Του της αγνότητας, δεν γνωρίζει περιορισμούς χρόνου, είναι πιο ζωντανός και πιο συγκεκριμένος από το δικό μας, και είναι προσιτός. Είναι μια πορεία ανηφορική και δύσβατη, μα πραγματοποιήσιμη, ένα πέρασμα προς την αλήθεια, την ομορφιά, την ευτυχία. Μια νέα οδός προς τις Ινδίες, γρήγορη και ακόμη πιο πλούσια.
Εκδόσεις ελφίλ
27
Φιλοσοφικά κινήματα και σχολές της Αρχαιότητας / Η μετενσάρκωση στην αρχαία Ελλάδα
« στις: Μαρτίου 29, 2009, 06:36:58 »
Το ανήσυχο και διψασμένο για γνώση ανθρώπινο πνεύμα δεν αρκείται στην έρευνα και ανακάλυψη των νόμων που είναι βασικοί για την εξέλιξη και την εκτέλεση του προορισμού του πάνω στη Γη. Με αγωνία ενδιαφέρεται να μάθει τι πρόκειται να συμβεί μετά θάνατον, τι θα γίνει η ψυχή του, θα επιζήσει η γήινη προσωπικότητά του, θα επανέλθει στη Γη για να εμψυχώσει ένα άλλο σώμα και πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο;
Οι αρχαίοι διανοητές εξετάζουν το φυσικό σώμα του ανθρώπου όχι ως κάτι ξεχωριστό, όπως κάνει η σύγχρονη επιστήμη (ανατομικά, βιολογικά, φυσιολογικά), αλλά πάντοτε σε σχέση με την ψυχή που εδρεύει σε αυτό.
Χάρη στην ψυχή, το σώμα κινείται, λειτουργεί, ζει. Είναι απλά το όργανο που αυτή χρησιμοποιεί. Σώμα χωρίς ψυχή είναι αδιανόητο. Για τους Πυθαγόρειους και Πλατωνικούς η λέξη άνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από τον ορατό άνθρωπο και, στην κυριολεξία, με τον όρο αυτόν εννοούσαν αποκλειστικά τον άνθρωπο, ως το πνεύμα και την ψυχή την ενσαρκωμένη προσωρινά στο ανθρώπινο σώμα. «άνθρωπος εστί ψυχή σώματι χρωμένη» (Πλάτων, Τιμαίος 42 D, Φαίδων 111 Α)
Η ψυχή έλκει την καταγωγή της από το νοητικό πεδίο, για να εκδηλώσει την διαπλαστική και οργανική της ικανότητα. Κατέχει διάμεση θέση μεταξύ νοητού και αισθητού και έρχεται να εμψυχώσει τα σώματα, γεννώντας το χώρο και το χρόνο. Αποτελεί τμήμα της παγκόσμιας ψυχής του κόσμου η οποία μερίζεται σε ατομικές ψυχές, με σκοπό την απόκτηση της εμπειρίας του υλικού πεδίου.
Η ΣΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΣΗΣ
Το θέμα της μετενσάρκωσης απασχόλησε τον Πυθαγόρα και αποτέλεσε σπουδαίο έρεισμα για την ηθική και θρησκευτική του δοξασία. Επειδή, όμως, το πρόβλημα της επιβίωσης της ψυχής και της μελλοντικής της σταδιοδρομίας ανάγεται σε πνευματικές σφαίρες και προϋποθέτει πνευματική εξέλιξη, πρέπει να απασχολούσε μόνον τους μαθητές ανώτερου βαθμού, αυτούς που ήδη είχαν μυηθεί στην όλη κοσμοθεωρία και βιοθεωρία του μεγάλου φιλόσοφου. Επομένως, πρέπει να ήταν μυστική και να μην την κοινοποιούσαν στο λαό. Το σημαντικό όμως αυτό θέμα, αναπτυσσόταν ασφαλώς τόσο στους «ακροαματικούς» όσο και στους ανώτερους μυητικούς βαθμούς. Κι όπως είναι φυσικό, στους πρώτους από εξωτερικής πλευράς, ενώ στους άλλους από εσωτερικής.
0reincarnation1.jpgΗ εξωτερική διδασκαλία για τη μετεμψύχωση, που απέβλεπε στην ηθική προετοιμασία και επιλογή των ικανών καθώς και στην παρηγορητική ικανοποίηση των αδαών, διαδόθηκε ευρύτατα και διασώθηκαν αρκετά στοιχεία για το θέμα. Όπως είναι φυσικό, οι πληροφορίες αυτές υπέστησαν πολλές παραποιήσεις εκ μέρους των αμύητων και ως αποτέλεσμα, το όλο ζήτημα με την πάροδο των χρόνων πήρε την απλοϊκή γνωστή του μορφή. Έτσι, κατέληξαν οι μεταγενέστεροι να αποδώσουν στον Πυθαγορισμό ποικίλα απλοϊκά και παιδαριώδη μυθεύματα που αναφέρονται στο βίο του μύστη και στη διδασκαλία του.
Αντιθέτως, το θέμα της μετενσάρκωσης ήταν διαδεδομένο σε όλα τα στρώματα του λαού με μορφή εξωτερικών μύθων που περιλάμβαναν στοιχεία δεοντολογικά, όπως η τιμωρία μετά θάνατον, η κρίση των ψυχών κλπ. Στην πυθαγόρεια παράδοση, η ένωση της ψυχής με το σώμα θεωρείται πτώση, μια παρά φύση κατάσταση και η μετενσάρκωση θεωρείται η μόνη εξελικτική σπειροειδής διαδρομή κάθαρσης. Τη θεωρία της μετενσάρκωσης διδάχθηκε ο Πυθαγόρας από το δάσκαλό του Φερεκύδη τον Σύρο, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι την αποκόμισε από τον Ορφισμό, στα μυστήρια του οποίου είχε μυηθεί.
Ο Ηρόδοτος (ΙΙ 123), σε σχετικό εδάφιο για τη μετενσάρκωση, υποστηρίζει ότι οι Αιγύπτιοι ήταν πρώτοι που πίστευαν στην αθανασία της ψυχής και ότι αυτή, μετά τη φθορά του σώματος, επανενσαρκώνεται σε άλλο πλάσμα που γεννιέται εκεί τη στιγμή, μέχρις ότου διανύσει ολόκληρο τον κύκλο των ζωικών υπάρξεων (ζώα, αμφίβια και πτηνά). Τότε επανέρχεται και εγκαθίσταται σε ένα ανθρώπινο σώμα. Η όλη εξέλιξη διαρκεί 3.000 χρόνια. Ο Ηρόδοτος ισχυρίζεται ότι η θεωρία αυτή οικειοποιήθηκαν και δίδαξαν μερικοί Έλληνες υπονοώντας ασφαλώς τον Πυθαγόρα και τον Εμπεδοκλή.
ΠΤΩΣΗ Ή ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ;
Ο Πλάτωνας (Φαίδρος 245 C) κάνει λόγο για την αθανασία της ψυχής, λέγοντας ότι αυτή φέρει εξ αρχής φτερούγες οι οποίες, όσο διατηρούνται δυνατές, τη συγκρατούν στις υπερουράνιες περιοχές, ενώ όταν χάσει αυτή τη δύναμη, ενσαρκώνεται κατά πρώτον σε ανθρώπινα σώματα, για να μπορέσει να επιτύχει εκ νέου την άνοδό της, ενώ, αν δεν τα καταφέρει, είναι δυνατόν να «βυθιστεί» σε σώματα ζώων.
Υπογραμμίζει ότι η ψυχή ενός αληθινού φιλόσοφου ύστερα από 3.000 χρόνια μπορεί να αποκτήσει και πάλι τα φτερά της και να ξαναγυρίσει εκεί που ανήκει, ενώ για τις κοινές ψυχές απαιτείται διάσημα τουλάχιστον 10.000 χρόνων. Οι γεννήσεις σε ανθρώπινα ή και σε ζωικά σώματα είναι μάλλον το επακόλουθο μιας πτώσης ή υποβάθμισης από έναν ανώτερο κόσμο σε άλλον κατώτερο, με τη δυνατότητα, όμως να ανυψωθεί και πάλι προς την πηγή του Ανώτερου. Ο Πλάτωνας είναι γνωστό ότι θεωρούσε το σώμα τάφο της ψυχής και στον Κρατύλο συμπλέει με τη διδασκαλία του Ορφέα, ότι δηλαδή η ψυχή τιμωρείται μέσω της ένωσής της με το σώμα.
Ο μύθος της πτώσης των ψυχών από τον υπερκόσμιο ουρανό σε ένα υλικό σώμα αποτελεί την πρώτη άποψη της παλιάς αντίθεσης μεταξύ των φιλοσόφων, ενώ η άλλη υποστηρίζει την κάθοδο της ψυχής του ήδη. Η διαφορά των εννοιών είναι μέγιστη και αυτός που αναλαμβάνει να δώσει σαφείς και ακριβείς απαντήσεις στο ερώτημα «γιατί η ψυχή εγκαταλείπει την ευδαιμονία της και έρχεται να δοκιμαστεί ενσαρκωμένη στη Γη» είναι ο Πλωτίνος, ο καθαυτό ιδρυτής του Νεοπλατωνισμού ο οποίος απαντά στις Εννεάδες (IV 3,14) ότι, αν σε παρέμενε στο νοητό κόσμο η ψυχή, θα διατελούσε σε αδράνεια, χωρίς να μπορεί να προσφέρει τίποτα στην καθολική εξέλιξη, αλλά ούτε και η ίδια θα εμπλουτιζόταν με την πείρα που της είναι αναγκαία για να δράσει. Μέσα από τις δοκιμασίες πάνω στη Γη κινητοποιεί και δραστηριοποιεί τις υπάρχουσες γνώσεις της, εφαρμόζει τις άπειρες δυνατότητες της και επανέρχεται πιο ισχυρή και τελειότερη από όσο ήταν πριν κατέλθει.
Ο ίδιος συνεχίζει, υποστηρίζοντας ότι, ακόμα κι αν η κάθοδος της ψυχής σε ένα σώμα θεωρηθεί αναγκαιότητα 0reincarnation2.jpgτης παγκόσμιας οργάνωσης ή λειτούργημα και όχι τιμωρία, δεν παύει να είναι για την ψυχή μια μεγάλη δοκιμασία από την οποία αυτή πρέπει να βγει νικήτρια. Εξαρτάται, λοιπόν, από την ενσαρκωμένη ψυχή αν η δοκιμασία της θα είναι ωφέλιμη και αποδοτική για την εξέλιξή της. Ο Πλωτίνος παρατηρεί ότι όλες οι ψυχές δεν συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο στη δοκιμασία της ενσάρκωσης. Μερικές υποκύπτουν στο κακό και στην αδικία. Η ψυχή που βάρυνε λόγω των σωματικών δεσμεύσεων δεν μπορεί να επανέλθει μετά το θάνατο στο νοητό κόσμο. Θα ενσαρκωθεί σε άλλο σώμα ανθρώπου η ζώου, σύμφωνα με τις προδιαθέσεις που απέκτησε κατά τη διάρκεια ζωής της. Έτσι, η τιμωρία των μοχθηρών και η ανταμοιβή των καλών υφίσταται μέσα στην αιώνια τάξη του κόσμου.
Ο Ολυμπιόδωρος (σχόλια Φαίδωνα του Πλάτωνα) περιγράφει την κάθοδο της ψυχής με θαυμαστό τρόπο: «Η ψυχή κορικώς κατέρχεται (σ.σ. με τον τρόπο της Περσεφόνης) σε γένεση, (σ.σ. Κόρη είναι το όνομα της Περσεφόνης), μερίζεται όμως από τη γένεση Διονυσιακώς, τοποθετείται στο σώμα Προμηθεϊκώς, άρα απελευθερώνεται από τα δεσμά της με τη χρησιμοποίηση της δύναμης του Ηρακλέους, επανασυναρμολογείται σε σύνολο με τη βοήθεια του Απόλλωνος και της Σωτήρος Αθηνάς και εξαγνίζεται με τη φιλοσοφική πειθαρχία».
Η σοφία των αρχαίων έκρυβε πίσω από τους μύθους του Ηρακλή, του Οδυσσέα και άλλων που κατέβηκαν στον ήδη και γρήγορα επέστρεψαν από αυτόν την απελευθέρωση από τη δουλεία της ενσάρκωσης, μέσω της εξαγνιστικής πειθαρχίας. Ο Πρόκλιος αναφέρει ότι ο Ηρακλής, εξαγνισμένος με ιερές μυήσεις, πήρε θέση ανάμεσα στους θεούς. Είναι γνωστή η τρομερή κατάσταση της ψυχής του όσο διάστημα ήταν αιχμάλωτος της σωματικής του φύσης.
Ο Πίνδαρος σε ένα απόσπασμα ενός ποιήματος που αναφέρει το διάλογο του Πλάτωνα Μένων αναφέρει η Περσεφόνη στέλνει τις ψυχές που δέχθηκε στα βασίλεια του ’δη για κάθαρση, ύστερα από εννέα χρόνια στον πάνω κόσμο. Και ότι από τις ψυχές αυτές προέρχονται μεγαλοφυείς βασιλιάδες και δυνατοί άνδρες τόσο σε δύναμη όσο και σε σοφία.
Ο Εμπεδοκλής ασχολείται με τη θεωρία της περιπλάνησης των ψυχών σε μια σειρά από διασωθέντα αποσπάσματα (Diels, Προσωκρατικοί). Στο απόσπασμα Β 115 λέει ότι, εάν μια ψυχή κηλιδωθεί από πράξη φόνου, επιορκίας ή άλλου εγκλήματος, «ντύνεται» τη μορφή θνητού και περιφέρεται μακριά από την χώρα των Μακάρων και παραδίνεται από το ένα στοιχείο στο άλλο. «Ένας εξ αυτών είμαι κι εγώ, ένας από τους θεούς εξόριστος και περιπλανώμενος, διότι ακολούθησα τις προτροπές της Διχόνοιας», ομολογεί ο ίδιος ο Εμπεδοκλής. Στο απόσπασμα Β 117 ισχυρίζεται ότι υπήρξε νεανίας, κόρη, θάμνος, πτηνό κι άφωνο ψάρι.
0soul-love-art-home.jpgΗ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΘΕΙΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ»
Η θεωρία της μετενσάρκωσης παραδέχεται τόσο την πτώση της ψυχής σε ζωικά σώματα ένεκα τιμωρίας όσο και την αναγωγή των αξιών σε σώματα ηρώων, αντίθετα με τη σύγχρονη θεωρία της μετενσάρκωσης που θεωρεί τη γραμμική εξέλιξη των ψυχών μέσω της βελτίωσης από τις προοδευτικές ενσαρκώσεις στη Γη.
Ο Πορφύριος, από τους σημαντικότερους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, αρνείται σε δυο σημεία την πλατωνική θέση, λέγοντας ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να τεθεί σε σώμα ζώου, όπως και ότι η ανθρώπινη ψυχή «άπαξ καθαρθείσα», δεν επανέρχεται πλέον σε σώμα ανθρώπου, αλλά ακολουθεί το πεπρωμένο της που είναι η αποθέωση, δηλαδή η εγκατάστασή της σε Μακάρια Πεδία.
Εξαίρεση αποτελούν οι ψυχές των ηρώων που επανέρχονται οικιοθελώς στη Γη και ενσαρκώνονται, για να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους. Τέτοια περίπτωση θεωρεί τον Πυθαγόρα που ενσαρκώθηκε με σκοπό να μεταλαμπαδεύσει την πείρα του στην ανθρωπότητα. Το γεγονός ότι ο Πυθαγόρας μυήθηκε στα διάφορα Μυστήρια δεν αλλάζει την κατάσταση, γιατί έπρεπε να «αναμνηστεί» την αλήθεια που «εν σπέρματι» κατείχε και να προσαρμοστεί στο χώρο και στο χρόνο που γεννήθηκε.
Ο Ιεροκλής στο υπόμνημά του Χρυσά Έπη του Πυθαγόρα (στ. 55) σχολιάζοντας το στίχο «Ούτε τα ανέλπιστα να ελπίζεις ούτε και τίποτα να σου διαφεύγει εκ των όντων», καταφέρεται σαφώς εναντίον της πλάνης εκείνων που ερμηνεύσουν κατά γράμμα την πυθαγόρεια και πλατωνική διδασκαλία για τη μετεμψύχωση:
«Εάν κάποιος περιμένει μετά το σωματικό του θάνατο να ντυθεί η ψυχή του το σώμα ενός άλογου ζώου, λόγω των ατελειών του ή φυτού, λόγω της αδράνειας των αισθημάτων του και ο ίδιος, παίρνοντας δρόμο αντίθετο από εκείνους που μεταβάλουν την ουσία του ανθρώπου σε ανώτερο ον, πιστεύει σε ανέλπιστες αξίες, κατακρημνίζοντας την ψυχή του σε μια κατώτερη ουσία, απατάται και αγνοεί τελείως το είδος της ψυχής η οποία ουδέποτε μπορεί να αλλάξει».
Ισχυρίζεται ότι η θεωρία της μετεμψύχωσης δεν είναι παρά μια εικόνα, μια αλληγορία, για να μας διδάξει ότι ο άνθρωπος γίνεται όμοιος με τα ζώα ένεκα των ελαττωμάτων του ή θεός ένεκα της αρετής του.
Για τη μετά θάνατον του σώματος αθανασία της ψυχής πολλά ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια των αιώνων από τα διάφορα φιλοσοφικά κινήματα (Παράδεισος και Κόλαση, Τάρταρα, Ηλύσια πεδία κλπ). Όλα αυτά όμως είναι αλληγορίες και υποθέσεις τις οποίες οι εκάστοτε διανοητές συνέλαβαν και διατύπωσαν μυθολογικά και των οποίων η αληθοφάνεια δεν είναι δυνατό να αποδειχθεί διανοητικά ή με συλλογισμούς.
Εκείνο που πρέπει ο άνθρωπος να αντιληφθεί και να παραδεχθεί είναι ότι οι νόμοι που διέπουν τη μεταθανάτια ζωή είναι ανώτεροι της ανθρώπινης διάνοιας, είναι αδέκαστοι, αλλά συγχρόνως δίκαιοι και είναι αδύνατον να αστοχήσουν ή να παραπλανηθούν.
Ο Ιεροκλής διακηρύσσει: «Ευσεβής είναι εκείνος που κατέχει τη Θεία Επιστήμη και προσφέρει εις το Θείον ως άριστη τιμή τη δική του τελείωση. Κάθε άνθρωπος, προσπαθώντας κατά άλλον τρόπο να τιμήσει το Θείον και μη προσφέροντας ως θυσία τον ίδιο τον εαυτό του, γινόμενος παρανάλωμα εξωτερικής ευπορίας, εκτελεί πράξη άχρηστη και μάταιη».
"Η νέα ζωή δεν αρχίζει να αναπτύσσεται εκεί ακριβώς που είχε σταματήσει. Δεν επαναλαμβάνει και δεν 0reincarnation4.jpgσυνεχίζει μόνον την προηγούμενη επιφανειακή προσωπικότητα και την εξωτερική εμφάνισή μας. Διαδραματίζεται μια αφομοίωση, μια αποβολή, μια ενδυνάμωση και μια αλλαγή των παλιών χαρακτηριστικών και κινήτρων, μια ανακατάταξη της προηγούμενης εξέλιξης και μια επιλογή μελλοντικών στόχων, χωρίς να καρποφορήσει και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εξέλιξης. Γιατί κάθε γέννηση είναι μια καινούρια αρχή η οποία, αν και στηρίζεται στο παρελθόν, δεν αποτελεί τη μηχανική του προέκταση. Η αναγέννηση δεν είναι μια διαρκής επανάληψη, αλλά μια διαδικασία, το μηχανικό μέρος μιας εξελικτικής διαδικασίας."
Σρι Ορομπίντο
"Απλώς και μόνον το γεγονός ότι οι άνθρωποι μιλούν για αναγέννηση και ότι μια τέτοια ιδέα υφίσταται, σημαίνει ότι ένα απόθεμα ψυχικών εμπειριών που σχετίζονται με αυτόν τον όρο θα πρέπει πράγματι να υπάρχει. Η αναγέννηση είναι μια επιβεβαίωση που θα πρέπει να περιλαμβάνεται ανάμεσα στις πιο βασικές για την ανθρωπότητα."
Πηγή: http://www.nea-acropoli-thes.gr/articles.php?lng=gr&pg=985
Οι αρχαίοι διανοητές εξετάζουν το φυσικό σώμα του ανθρώπου όχι ως κάτι ξεχωριστό, όπως κάνει η σύγχρονη επιστήμη (ανατομικά, βιολογικά, φυσιολογικά), αλλά πάντοτε σε σχέση με την ψυχή που εδρεύει σε αυτό.
Χάρη στην ψυχή, το σώμα κινείται, λειτουργεί, ζει. Είναι απλά το όργανο που αυτή χρησιμοποιεί. Σώμα χωρίς ψυχή είναι αδιανόητο. Για τους Πυθαγόρειους και Πλατωνικούς η λέξη άνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από τον ορατό άνθρωπο και, στην κυριολεξία, με τον όρο αυτόν εννοούσαν αποκλειστικά τον άνθρωπο, ως το πνεύμα και την ψυχή την ενσαρκωμένη προσωρινά στο ανθρώπινο σώμα. «άνθρωπος εστί ψυχή σώματι χρωμένη» (Πλάτων, Τιμαίος 42 D, Φαίδων 111 Α)
Η ψυχή έλκει την καταγωγή της από το νοητικό πεδίο, για να εκδηλώσει την διαπλαστική και οργανική της ικανότητα. Κατέχει διάμεση θέση μεταξύ νοητού και αισθητού και έρχεται να εμψυχώσει τα σώματα, γεννώντας το χώρο και το χρόνο. Αποτελεί τμήμα της παγκόσμιας ψυχής του κόσμου η οποία μερίζεται σε ατομικές ψυχές, με σκοπό την απόκτηση της εμπειρίας του υλικού πεδίου.
Η ΣΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΣΗΣ
Το θέμα της μετενσάρκωσης απασχόλησε τον Πυθαγόρα και αποτέλεσε σπουδαίο έρεισμα για την ηθική και θρησκευτική του δοξασία. Επειδή, όμως, το πρόβλημα της επιβίωσης της ψυχής και της μελλοντικής της σταδιοδρομίας ανάγεται σε πνευματικές σφαίρες και προϋποθέτει πνευματική εξέλιξη, πρέπει να απασχολούσε μόνον τους μαθητές ανώτερου βαθμού, αυτούς που ήδη είχαν μυηθεί στην όλη κοσμοθεωρία και βιοθεωρία του μεγάλου φιλόσοφου. Επομένως, πρέπει να ήταν μυστική και να μην την κοινοποιούσαν στο λαό. Το σημαντικό όμως αυτό θέμα, αναπτυσσόταν ασφαλώς τόσο στους «ακροαματικούς» όσο και στους ανώτερους μυητικούς βαθμούς. Κι όπως είναι φυσικό, στους πρώτους από εξωτερικής πλευράς, ενώ στους άλλους από εσωτερικής.
0reincarnation1.jpgΗ εξωτερική διδασκαλία για τη μετεμψύχωση, που απέβλεπε στην ηθική προετοιμασία και επιλογή των ικανών καθώς και στην παρηγορητική ικανοποίηση των αδαών, διαδόθηκε ευρύτατα και διασώθηκαν αρκετά στοιχεία για το θέμα. Όπως είναι φυσικό, οι πληροφορίες αυτές υπέστησαν πολλές παραποιήσεις εκ μέρους των αμύητων και ως αποτέλεσμα, το όλο ζήτημα με την πάροδο των χρόνων πήρε την απλοϊκή γνωστή του μορφή. Έτσι, κατέληξαν οι μεταγενέστεροι να αποδώσουν στον Πυθαγορισμό ποικίλα απλοϊκά και παιδαριώδη μυθεύματα που αναφέρονται στο βίο του μύστη και στη διδασκαλία του.
Αντιθέτως, το θέμα της μετενσάρκωσης ήταν διαδεδομένο σε όλα τα στρώματα του λαού με μορφή εξωτερικών μύθων που περιλάμβαναν στοιχεία δεοντολογικά, όπως η τιμωρία μετά θάνατον, η κρίση των ψυχών κλπ. Στην πυθαγόρεια παράδοση, η ένωση της ψυχής με το σώμα θεωρείται πτώση, μια παρά φύση κατάσταση και η μετενσάρκωση θεωρείται η μόνη εξελικτική σπειροειδής διαδρομή κάθαρσης. Τη θεωρία της μετενσάρκωσης διδάχθηκε ο Πυθαγόρας από το δάσκαλό του Φερεκύδη τον Σύρο, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι την αποκόμισε από τον Ορφισμό, στα μυστήρια του οποίου είχε μυηθεί.
Ο Ηρόδοτος (ΙΙ 123), σε σχετικό εδάφιο για τη μετενσάρκωση, υποστηρίζει ότι οι Αιγύπτιοι ήταν πρώτοι που πίστευαν στην αθανασία της ψυχής και ότι αυτή, μετά τη φθορά του σώματος, επανενσαρκώνεται σε άλλο πλάσμα που γεννιέται εκεί τη στιγμή, μέχρις ότου διανύσει ολόκληρο τον κύκλο των ζωικών υπάρξεων (ζώα, αμφίβια και πτηνά). Τότε επανέρχεται και εγκαθίσταται σε ένα ανθρώπινο σώμα. Η όλη εξέλιξη διαρκεί 3.000 χρόνια. Ο Ηρόδοτος ισχυρίζεται ότι η θεωρία αυτή οικειοποιήθηκαν και δίδαξαν μερικοί Έλληνες υπονοώντας ασφαλώς τον Πυθαγόρα και τον Εμπεδοκλή.
ΠΤΩΣΗ Ή ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ;
Ο Πλάτωνας (Φαίδρος 245 C) κάνει λόγο για την αθανασία της ψυχής, λέγοντας ότι αυτή φέρει εξ αρχής φτερούγες οι οποίες, όσο διατηρούνται δυνατές, τη συγκρατούν στις υπερουράνιες περιοχές, ενώ όταν χάσει αυτή τη δύναμη, ενσαρκώνεται κατά πρώτον σε ανθρώπινα σώματα, για να μπορέσει να επιτύχει εκ νέου την άνοδό της, ενώ, αν δεν τα καταφέρει, είναι δυνατόν να «βυθιστεί» σε σώματα ζώων.
Υπογραμμίζει ότι η ψυχή ενός αληθινού φιλόσοφου ύστερα από 3.000 χρόνια μπορεί να αποκτήσει και πάλι τα φτερά της και να ξαναγυρίσει εκεί που ανήκει, ενώ για τις κοινές ψυχές απαιτείται διάσημα τουλάχιστον 10.000 χρόνων. Οι γεννήσεις σε ανθρώπινα ή και σε ζωικά σώματα είναι μάλλον το επακόλουθο μιας πτώσης ή υποβάθμισης από έναν ανώτερο κόσμο σε άλλον κατώτερο, με τη δυνατότητα, όμως να ανυψωθεί και πάλι προς την πηγή του Ανώτερου. Ο Πλάτωνας είναι γνωστό ότι θεωρούσε το σώμα τάφο της ψυχής και στον Κρατύλο συμπλέει με τη διδασκαλία του Ορφέα, ότι δηλαδή η ψυχή τιμωρείται μέσω της ένωσής της με το σώμα.
Ο μύθος της πτώσης των ψυχών από τον υπερκόσμιο ουρανό σε ένα υλικό σώμα αποτελεί την πρώτη άποψη της παλιάς αντίθεσης μεταξύ των φιλοσόφων, ενώ η άλλη υποστηρίζει την κάθοδο της ψυχής του ήδη. Η διαφορά των εννοιών είναι μέγιστη και αυτός που αναλαμβάνει να δώσει σαφείς και ακριβείς απαντήσεις στο ερώτημα «γιατί η ψυχή εγκαταλείπει την ευδαιμονία της και έρχεται να δοκιμαστεί ενσαρκωμένη στη Γη» είναι ο Πλωτίνος, ο καθαυτό ιδρυτής του Νεοπλατωνισμού ο οποίος απαντά στις Εννεάδες (IV 3,14) ότι, αν σε παρέμενε στο νοητό κόσμο η ψυχή, θα διατελούσε σε αδράνεια, χωρίς να μπορεί να προσφέρει τίποτα στην καθολική εξέλιξη, αλλά ούτε και η ίδια θα εμπλουτιζόταν με την πείρα που της είναι αναγκαία για να δράσει. Μέσα από τις δοκιμασίες πάνω στη Γη κινητοποιεί και δραστηριοποιεί τις υπάρχουσες γνώσεις της, εφαρμόζει τις άπειρες δυνατότητες της και επανέρχεται πιο ισχυρή και τελειότερη από όσο ήταν πριν κατέλθει.
Ο ίδιος συνεχίζει, υποστηρίζοντας ότι, ακόμα κι αν η κάθοδος της ψυχής σε ένα σώμα θεωρηθεί αναγκαιότητα 0reincarnation2.jpgτης παγκόσμιας οργάνωσης ή λειτούργημα και όχι τιμωρία, δεν παύει να είναι για την ψυχή μια μεγάλη δοκιμασία από την οποία αυτή πρέπει να βγει νικήτρια. Εξαρτάται, λοιπόν, από την ενσαρκωμένη ψυχή αν η δοκιμασία της θα είναι ωφέλιμη και αποδοτική για την εξέλιξή της. Ο Πλωτίνος παρατηρεί ότι όλες οι ψυχές δεν συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο στη δοκιμασία της ενσάρκωσης. Μερικές υποκύπτουν στο κακό και στην αδικία. Η ψυχή που βάρυνε λόγω των σωματικών δεσμεύσεων δεν μπορεί να επανέλθει μετά το θάνατο στο νοητό κόσμο. Θα ενσαρκωθεί σε άλλο σώμα ανθρώπου η ζώου, σύμφωνα με τις προδιαθέσεις που απέκτησε κατά τη διάρκεια ζωής της. Έτσι, η τιμωρία των μοχθηρών και η ανταμοιβή των καλών υφίσταται μέσα στην αιώνια τάξη του κόσμου.
Ο Ολυμπιόδωρος (σχόλια Φαίδωνα του Πλάτωνα) περιγράφει την κάθοδο της ψυχής με θαυμαστό τρόπο: «Η ψυχή κορικώς κατέρχεται (σ.σ. με τον τρόπο της Περσεφόνης) σε γένεση, (σ.σ. Κόρη είναι το όνομα της Περσεφόνης), μερίζεται όμως από τη γένεση Διονυσιακώς, τοποθετείται στο σώμα Προμηθεϊκώς, άρα απελευθερώνεται από τα δεσμά της με τη χρησιμοποίηση της δύναμης του Ηρακλέους, επανασυναρμολογείται σε σύνολο με τη βοήθεια του Απόλλωνος και της Σωτήρος Αθηνάς και εξαγνίζεται με τη φιλοσοφική πειθαρχία».
Η σοφία των αρχαίων έκρυβε πίσω από τους μύθους του Ηρακλή, του Οδυσσέα και άλλων που κατέβηκαν στον ήδη και γρήγορα επέστρεψαν από αυτόν την απελευθέρωση από τη δουλεία της ενσάρκωσης, μέσω της εξαγνιστικής πειθαρχίας. Ο Πρόκλιος αναφέρει ότι ο Ηρακλής, εξαγνισμένος με ιερές μυήσεις, πήρε θέση ανάμεσα στους θεούς. Είναι γνωστή η τρομερή κατάσταση της ψυχής του όσο διάστημα ήταν αιχμάλωτος της σωματικής του φύσης.
Ο Πίνδαρος σε ένα απόσπασμα ενός ποιήματος που αναφέρει το διάλογο του Πλάτωνα Μένων αναφέρει η Περσεφόνη στέλνει τις ψυχές που δέχθηκε στα βασίλεια του ’δη για κάθαρση, ύστερα από εννέα χρόνια στον πάνω κόσμο. Και ότι από τις ψυχές αυτές προέρχονται μεγαλοφυείς βασιλιάδες και δυνατοί άνδρες τόσο σε δύναμη όσο και σε σοφία.
Ο Εμπεδοκλής ασχολείται με τη θεωρία της περιπλάνησης των ψυχών σε μια σειρά από διασωθέντα αποσπάσματα (Diels, Προσωκρατικοί). Στο απόσπασμα Β 115 λέει ότι, εάν μια ψυχή κηλιδωθεί από πράξη φόνου, επιορκίας ή άλλου εγκλήματος, «ντύνεται» τη μορφή θνητού και περιφέρεται μακριά από την χώρα των Μακάρων και παραδίνεται από το ένα στοιχείο στο άλλο. «Ένας εξ αυτών είμαι κι εγώ, ένας από τους θεούς εξόριστος και περιπλανώμενος, διότι ακολούθησα τις προτροπές της Διχόνοιας», ομολογεί ο ίδιος ο Εμπεδοκλής. Στο απόσπασμα Β 117 ισχυρίζεται ότι υπήρξε νεανίας, κόρη, θάμνος, πτηνό κι άφωνο ψάρι.
0soul-love-art-home.jpgΗ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΘΕΙΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ»
Η θεωρία της μετενσάρκωσης παραδέχεται τόσο την πτώση της ψυχής σε ζωικά σώματα ένεκα τιμωρίας όσο και την αναγωγή των αξιών σε σώματα ηρώων, αντίθετα με τη σύγχρονη θεωρία της μετενσάρκωσης που θεωρεί τη γραμμική εξέλιξη των ψυχών μέσω της βελτίωσης από τις προοδευτικές ενσαρκώσεις στη Γη.
Ο Πορφύριος, από τους σημαντικότερους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, αρνείται σε δυο σημεία την πλατωνική θέση, λέγοντας ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να τεθεί σε σώμα ζώου, όπως και ότι η ανθρώπινη ψυχή «άπαξ καθαρθείσα», δεν επανέρχεται πλέον σε σώμα ανθρώπου, αλλά ακολουθεί το πεπρωμένο της που είναι η αποθέωση, δηλαδή η εγκατάστασή της σε Μακάρια Πεδία.
Εξαίρεση αποτελούν οι ψυχές των ηρώων που επανέρχονται οικιοθελώς στη Γη και ενσαρκώνονται, για να καθοδηγήσουν τους ανθρώπους. Τέτοια περίπτωση θεωρεί τον Πυθαγόρα που ενσαρκώθηκε με σκοπό να μεταλαμπαδεύσει την πείρα του στην ανθρωπότητα. Το γεγονός ότι ο Πυθαγόρας μυήθηκε στα διάφορα Μυστήρια δεν αλλάζει την κατάσταση, γιατί έπρεπε να «αναμνηστεί» την αλήθεια που «εν σπέρματι» κατείχε και να προσαρμοστεί στο χώρο και στο χρόνο που γεννήθηκε.
Ο Ιεροκλής στο υπόμνημά του Χρυσά Έπη του Πυθαγόρα (στ. 55) σχολιάζοντας το στίχο «Ούτε τα ανέλπιστα να ελπίζεις ούτε και τίποτα να σου διαφεύγει εκ των όντων», καταφέρεται σαφώς εναντίον της πλάνης εκείνων που ερμηνεύσουν κατά γράμμα την πυθαγόρεια και πλατωνική διδασκαλία για τη μετεμψύχωση:
«Εάν κάποιος περιμένει μετά το σωματικό του θάνατο να ντυθεί η ψυχή του το σώμα ενός άλογου ζώου, λόγω των ατελειών του ή φυτού, λόγω της αδράνειας των αισθημάτων του και ο ίδιος, παίρνοντας δρόμο αντίθετο από εκείνους που μεταβάλουν την ουσία του ανθρώπου σε ανώτερο ον, πιστεύει σε ανέλπιστες αξίες, κατακρημνίζοντας την ψυχή του σε μια κατώτερη ουσία, απατάται και αγνοεί τελείως το είδος της ψυχής η οποία ουδέποτε μπορεί να αλλάξει».
Ισχυρίζεται ότι η θεωρία της μετεμψύχωσης δεν είναι παρά μια εικόνα, μια αλληγορία, για να μας διδάξει ότι ο άνθρωπος γίνεται όμοιος με τα ζώα ένεκα των ελαττωμάτων του ή θεός ένεκα της αρετής του.
Για τη μετά θάνατον του σώματος αθανασία της ψυχής πολλά ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια των αιώνων από τα διάφορα φιλοσοφικά κινήματα (Παράδεισος και Κόλαση, Τάρταρα, Ηλύσια πεδία κλπ). Όλα αυτά όμως είναι αλληγορίες και υποθέσεις τις οποίες οι εκάστοτε διανοητές συνέλαβαν και διατύπωσαν μυθολογικά και των οποίων η αληθοφάνεια δεν είναι δυνατό να αποδειχθεί διανοητικά ή με συλλογισμούς.
Εκείνο που πρέπει ο άνθρωπος να αντιληφθεί και να παραδεχθεί είναι ότι οι νόμοι που διέπουν τη μεταθανάτια ζωή είναι ανώτεροι της ανθρώπινης διάνοιας, είναι αδέκαστοι, αλλά συγχρόνως δίκαιοι και είναι αδύνατον να αστοχήσουν ή να παραπλανηθούν.
Ο Ιεροκλής διακηρύσσει: «Ευσεβής είναι εκείνος που κατέχει τη Θεία Επιστήμη και προσφέρει εις το Θείον ως άριστη τιμή τη δική του τελείωση. Κάθε άνθρωπος, προσπαθώντας κατά άλλον τρόπο να τιμήσει το Θείον και μη προσφέροντας ως θυσία τον ίδιο τον εαυτό του, γινόμενος παρανάλωμα εξωτερικής ευπορίας, εκτελεί πράξη άχρηστη και μάταιη».
"Η νέα ζωή δεν αρχίζει να αναπτύσσεται εκεί ακριβώς που είχε σταματήσει. Δεν επαναλαμβάνει και δεν 0reincarnation4.jpgσυνεχίζει μόνον την προηγούμενη επιφανειακή προσωπικότητα και την εξωτερική εμφάνισή μας. Διαδραματίζεται μια αφομοίωση, μια αποβολή, μια ενδυνάμωση και μια αλλαγή των παλιών χαρακτηριστικών και κινήτρων, μια ανακατάταξη της προηγούμενης εξέλιξης και μια επιλογή μελλοντικών στόχων, χωρίς να καρποφορήσει και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εξέλιξης. Γιατί κάθε γέννηση είναι μια καινούρια αρχή η οποία, αν και στηρίζεται στο παρελθόν, δεν αποτελεί τη μηχανική του προέκταση. Η αναγέννηση δεν είναι μια διαρκής επανάληψη, αλλά μια διαδικασία, το μηχανικό μέρος μιας εξελικτικής διαδικασίας."
Σρι Ορομπίντο
"Απλώς και μόνον το γεγονός ότι οι άνθρωποι μιλούν για αναγέννηση και ότι μια τέτοια ιδέα υφίσταται, σημαίνει ότι ένα απόθεμα ψυχικών εμπειριών που σχετίζονται με αυτόν τον όρο θα πρέπει πράγματι να υπάρχει. Η αναγέννηση είναι μια επιβεβαίωση που θα πρέπει να περιλαμβάνεται ανάμεσα στις πιο βασικές για την ανθρωπότητα."
Πηγή: http://www.nea-acropoli-thes.gr/articles.php?lng=gr&pg=985
28
Ναϊτικά Τάγματα / Σταυροφορίες Ιερός πόλεμος Ανατολής-Δύσης Πρώτη και Δεύτερη Σταυροφορία (Μέρος
« στις: Μαρτίου 29, 2009, 06:19:20 »
Οι Σταυροφορίες δεν ήταν απλώς ένα κίνημα φλογερών θρησκευομένων, που κίνητρό τους ήταν η αγνή επιθυμία να απελευθερώσουν τα ιερά της πίστης τους από τους μισητούς απίστους. Στην πραγματικότητα, παρά τις πειρατικές συγκρούσεις, οι μουσουλμάνοι γενικά διατηρούσαν καλύτερες σχέσεις με τους Λατίνους χριστιανούς παρά με τους Βυζαντινούς. Με εξαίρεση τις πρώτες δεκαετίες της διαδοχής του Ισλάμ τον 7ο αιώνα, το δόγμα του Μωάμεθ περί ιερού πολέμου δεν αφορούσε γενικά στους χριστιανούς. Οι χριστιανοί θεωρούνταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας στις περιοχές που ελέγχονταν από μουσουλμάνους, οι οποίοι, όμως, συνήθως δεν τους κακομεταχειρίζονταν.
Οι Σταυροφορίες συνδέονται με μια μακρόχρονη παράδοση θρησκευτικών προσκυνημάτων. Στην Παλαιστίνη υπήρχαν και υπάρχουν ιερά αφιερωμένα σε τρεις θρησκείες (χριστιανική, μουσουλμανική και ιουδαϊκή), και ένα τέτοιο ταξίδι αποτελούσε το κορύφωμα της πνευματικής ζωής του πιστού. Ο 11ος αιώνας ήταν εποχή αφύπνισης της θρησκευτικής συνείδησης των χριστιανών της Δύσης. Παράλληλα παρατηρείται κάποια αύξηση της κίνησης των προσκυνητών, ιδίως προς την Ιερουσαλήμ. Κοσμικοί δυνάστες του 11ου αιώνα, ιδίως εκείνοι που φημίζονταν για τη βίαιη ιδιοσυγκρασία του, όπως οι κόμητες Φούλκων ο Ανδεγαυικός και Ροβέρτος ο Διάβολος της Νορμανδίας, κινούσαν για προσκυνήματα που αποτελούσαν δημόσια γεγονότα πρώτου μεγέθους. Οι προσκυνητές, σε αντίθεση με τους Σταυροφόρους, υποτίθεται ότι ήταν άοπλοι, αν και είναι γνωστό ότι ομάδες προσκυνητών νίκησαν μουσουλμανικές στρατιές.
Η ιδέα του χριστιανικού ιερού πολέμου κατείχε κεντρική θέση στο κίνημα των Σταυροφοριών. Ο ιερός Αυγουστίνος είχε μιλήσει για τον «δίκαιο πόλεμο», που διεξάγεται για την υπεράσπιση ή την ανάκτηση μιας νόμιμης ιδιοκτησίας. Οι Βυζαντινοί χρησιμοποίησαν τη θρησκευτική εχθρότητα προς τους μουσουλμάνους ως πολιτικό όπλο στις κατακτήσεις τους του 10ου αιώνα. Ο Καρλομάγνος έδρασε συνειδητά ως στρατιωτικός φορέας του εκχριστιανισμού για να διαδώσει τον Λόγο του Θεού στους άθεους. Μολονότι η γερμανική προώθηση προς τα ανατολικά κατά των Σλάβων δεν διέθετε τη μεσσιανική ρητορεία των εκστρατειών κατά των μουσουλμάνων, ωστόσο εκχριστιάνισε τους Σλάβους με τη δύναμη των όπλων, όπως ακριβώς είχε κάνει ο Καρλομάγνος στους προγόνους τους. Η ιδέα ενός ιερού πολέμου κατά των απίστων διαποτίζει το έπος Το άσμα του Ρολάνδου, που γράφτηκε στο δεύτερο μισό του 11ου αιώνα, ακριβώς όταν οι πάπες άρχισαν να δίνουν στο δόγμα του Αυγουστίνου περί κτήσεως την ερμηνεία πως οι χριστιανοί ήταν οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της Ιερουσαλήμ. Ο Νορμανδός δούκας της Απουλίας Ροβέρτος Γυισκάρδος, που ήταν υποτελής του πάπα, εξεστράτευσε μετά το 1061 στη Σικελία εν ονόματι της θρησκείας. Ο πάπας Γρηγόριος Ζ’ έλπιζε να οδηγήσει ο ίδιος μια εκστρατεία προς την Ανατολή το 1074. Οι πάπες συστηματικά υποστήριξαν τη θέση ότι οι πόλεμοι που διεξάγονταν ή υποστηρίζονταν από τους ίδιους ήταν ιεροί αγώνες, ευλογημένοι από τον Θεό.
Η ιδέα ενός πολέμου εμπνεόμενου από τα χριστιανικά ιδεώδη πήρε έντονες διαστάσεις στη διάρκεια της χριστιανικής «Ανακατάκτησης» της Ισπανίας, όπου ήδη στα μέσα του 10ου αιώνα οι χριστιανοί λόγιοι σύχναζαν στις μουσουλμανικές σχολές του Τολέδου. Μολονότι σημειώθηκαν κάποιες συρράξεις μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων στη χριστιανοκρατούμενη χώρα των Βάσκων στα βορειοδυτικά, ως τις αρχές του 11ου αιώνα οι χριστιανοί ηγεμονίσκοι πολεμούσαν συχνότερα μεταξύ τους παρά κατά των μουσουλμάνων. Ο θρύλος ότι στην Κομποστέλα, της βορειοδυτικής Ισπανίας είχαν βρεθεί τα λείψανα του Αποστόλου Ιακώβου, τον ανέδειξε σε προστάτη άγιο της Ανακατάκτησης και η Κομποστέλα έγινε ο πιο σημαντικός, ίσως, τόπος προσκυνήματος στη Δύση.
Έρχονται οι Σελτζούκοι
Οι εξελίξεις στην Ανατολή επίσης επέσπευσαν τις Σταυροφορίες. Ως τον 11ο αιώνα, οι Άραβες είχαν κυριαρχήσει στον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά η κατάσταση άλλαξε με την έλευση των Σελτζούκων Τούρκων. Πολλοί Τούρκοι είχαν υπηρετήσει ως επαγγελματίες στρατιώτες τόσο για τους Αβασίδες όσο και για τους Φατιμάδες ή μέλη φυλών. Τον 11ο αιώνα νέα κύματα Τούρκων νομάδων εισήλθαν στην Εγγύς Ανατολή. Μια από τις ηγέτιδες οικογένειες, οι Σελτζούκοι, ασπάσθηκε τον σουνιτικό μουσουλμανισμό. Στο χρονικό διάστημα 1038-1040, οι Σελτζούκοι κατέκτησαν την Περσία. Το 1055, καθώς το Ιράκ φαινόταν έτοιμο να υποκύψει στους Φατιμίδες της Αιγύπτου, ο Τογρούλ Βέης, ηγέτης των Σελτζούκων, κατέλαβε τη Βαγδάτη και εκθρόνισε τον τελευταίο Μπουγίδη ηγεμόνα. Πολλοί μουσουλμάνοι θεωρούσαν τους Μπουγίδες αιρετικούς και έτσι χαιρέτισαν την τουρκική κατοχή της Βαγδάτης ως απελευθέρωση. Ο χαλίφης έδωσε στον Τογρούλ τον τίτλο του σουλτάνου (νικητή). Ο χαλίφης παρέμεινε κατ’ όνομα ηγεμόνας, αλλά την πραγματική εξουσία ασκούσε ο Τούρκος μεγάλος σουλτάνος. Σύντομα οι Τούρκοι κατέκτησαν μια αυτοκρατορία που περιλάμβανε την Περσία, τη Μεσοποταμία, τη Συρία και μεγάλο τμήμα της Παλαιστίνης.
Το 1071 ο μεγάλος σουλτάνος Αλπ Αρσλάν συνέτριψε τον βυζαντινό στρατό στο Μαντζικέρτ. Το 1092 οι Τούρκοι είχαν πια εκδιώξει τους Έλληνες από τη Μικρά Ασία, από την οποία περνούσαν οι χριστιανοί προσκυνητές ταξιδεύοντας προς την Παλαιστίνη. Για να αποδυναμώσουν τον Αλπ Αρσλάν, οι Βυζαντινοί ενθάρρυναν την ίδρυση ενός αποσχιστικού καθεστώτος στη Μικρά Ασία, που ονομάστηκε σουλτανάτο της Ρωμανίας (Rum, δηλαδή Ρώμη). Αλλά οι Βυζαντινοί αντιμετώπιζαν προβλήματα και στο δυτικό τους μέτωπο. Το Μπάρι, το τελευταίο βυζαντινό φυλάκιο στην Ιταλία, καταλήφθηκε από τον Ροβέρτο Γυισκάρδο το 1071, τη χρονιά της μάχης του Μαντζικέρτ. Μετά ο Γυισκάρδος έπληξε τα συμφέροντα των Βυζαντινών ακόμη πιο ανατολικά, και οι Έλληνες κατάφεραν να αποκρούσουν τους Νορμανδούς μόνο χάρη στην εξαγορά της βοήθειας των Ενετών: το 1082 ο αυτοκράτορας εξέδωσε χρυσόβουλο που παραχωρούσε στους Ενετούς το δικαίωμα να ιδρύσουν μόνιμη εμπορική αποικία, όπου θα ίσχυε ο ενετικός νόμος, στην Κωνσταντινούπολη, καθώς και το δικαίωμα να ελέγχουν τις αποβάθρες και ουσιαστικά το μονοπώλιο του βυζαντινού εμπορίου με τη Δύση. Επομένως, ο πρόλογος των Σταυροφοριών περιλάμβανε την εχθρότητα όχι μόνο μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, αλλά και μεταξύ των Νορμανδών χριστιανών, που κυρίως συμμετείχαν στις Σταυροφορίες, και των Ελλήνων χριστιανών, τους οποίους οι Σταυροφόροι υποτίθεται ότι έπρεπε να βοηθούν κατά των Τούρκων.
Έτσι, η αρχική ώθηση για το κίνημα των Σταυροφοριών προήλθε από τον άνθρωπο του οποίου οι απόγονοι θα έβγαιναν τελικά οι πιο ζημιωμένοι, δηλαδή από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα. Υπολογίζοντας στη στρατιωτική, αν όχι στην πνευματική, ισχύ των Δυτικών, ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός ζήτησε από τον πάπα Ουρβανό Β’ (1088-1099) να τον βοηθήσει να συγκεντρώσει στρατό. Φαίνεται ότι ο Αλέξιος ήλπιζε στη συγκρότηση ενός επίλεκτου σώματος σταυροφόρων που θα πολεμούσαν υπό τις δικές του διαταγές. Αλλά αντί γι’ αυτό, βρήκε μπροστά του πολυπληθείς στρατιές που οι ηγέτες τους προωθούσαν τα δικά τους κατακτητικά σχέδια.
Η Πρώτη Σταυροφορία
Ο πάπας
Ουρβανός Β’ συγκάλεσε το 1095 την περίφημη σύνοδο στο Κλερμόν-Φεράν με σκοπό να προωθήσει τις δικές του βλέψεις, κυρίως την επανένωση της ελληνικής και της λατινικής Εκκλησίας. Στο κήρυγμά του κατά τη λήξη της συνόδου, ο γαλλικής καταγωγής πάπας ευφυώς απευθύνθηκε στους μικροευγενείς της Γαλλίας και της Λοθαριγγίας ζητώντας τους να πάψουν να μάχονται κατά των ομοθρήσκων τους και να αρχίσουν να πολεμούν εκεί όπου ο φόνος θα έπιανε τόπο. Ο αντίκτυπος αυτού του κηρύγματος ήταν συγκλονιστικός. Αν και δεν είναι σίγουρο ότι ο πάπας ανέφερε συγκεκριμένα την Ιερουσαλήμ, σύντομα η Ιερή Πόλη έγινε ο στόχος των Σταυροφόρων. Διάφοροι επίσκοποι τάχθηκαν επιτόπου υπέρ της Σταυροφορίας και σύντομα αρκετοί κοσμικοί ηγεμόνες ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Ωστόσο, η Σταυροφορία δεν ήταν εγχείρημα των μεγάλων βασιλιάδων της Ευρώπης. Οι ηγεμόνες της Λοθαριγγίας, όπου το έθιμο της διαιρετικής κληρονομιάς είχε εξασθενίσει την τάξη των ευγενών της Νότιας Γαλλίας, καθώς και οι Νορμανδοί της Νότιας Ιταλίας ήταν η κύρια πηγή στρατολόγησης στην Πρώτη Σταυροφορία. Λόγω απουσίας βασιλιάδων και δουκών, ο κόμης Ραϋμόνδος Δ’ της Τουλούζης, οι δούκες Γοδεφρείδος της Λοραίνης και Ροβέρτος της Νορμανδίας και ο κόμης Ροβέρτος Β’ της Φλάνδρας ήταν οι ανώτεροι ιεραρχικά απ’ όσους συμμετείχαν στην Πρώτη Σταυροφορία, τη μοναδική που πέτυχε στρατιωτικά. Ο Ουρβανός Β’ έθεσε την περιουσία των Σταυροφόρων υπό την Ειρήνη του Θεού και πάγωσε τα χρέη τους. Επίσης υποσχέθηκε πλήρη κατάργηση των επιτιμίων που είχαν επιβληθεί εξαιτίας παλαιότερων αμαρτιών για όσους θα μαρτυρούσαν στη διάρκεια της Σταυροφορίας. Οι ιεροκήρυκες που στρατολογούσαν τα μέλη της σταυροφορικής στρατιάς προχώρησαν ακόμη περισσότερο, λέγοντας ότι θα διαγράφονταν τόσο η ενοχή όσο και η τιμωρία. Οι αφελείς νόμισαν ότι τους είχαν υποσχεθεί πλήρη άφεση αμαρτιών. Έτσι, προτού καν οργανωθεί ο στρατός, είχε ήδη συγκροτηθεί μια «λαϊκή σταυροφορία». Ιεροκήρυκες, όπως ο Πέτρος ο Ερημίτης [«Κουκούπετρος» κατά την Άννα Κομνηνή] και ο ιππότης Γκωτιέ ο Πένης, επικαλούνταν χιλιαστικά οράματα, για να προσελκύσουν τις μάζες των Κάτω Χωρών και της Ρηνανίας στη Σταυροφορία. Πλήθη «περιθωριακών» διέσχισαν την κοιλάδα του Ρήνου την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1096, κατευθυνόμενοι, μέσω των Βαλκανίων, προς την Κωνσταντινούπολη. Στο πέρασμά τους, σφαγίασαν τους Εβραίους στις πόλεις της Ρηνανίας ― παρά τις προσπάθειες των επισκόπων να προστατεύσουν τον εβραϊκό πληθυσμό.
Ο κόμης Εμίτσιο, ευγενής και ισχυρός άνδρας σ’ εκείνα τα μέρη, περίμενε, μαζί με μια μεγάλη ομάδα Τευτόνων, την άφιξη των προσκυνητών που θα έφταναν εκεί από διάφορες χώρες ακολουθώντας τις βασιλικές οδούς... Ο Εμίτσιο και οι λοιποί άνδρες της πολεμικής ομάδας συγκάλεσαν συμβούλιο και, αφού έφεξε, επιτέθηκαν στη Συναγωγή των Εβραίων με τα τόξα και τις λόγχες τους. Αφού έσπασαν τις αμπάρες και τις πόρτες του κτιρίου, σκότωσαν τους Εβραίους, που ήταν γύρω στους επτακόσιους και μάταια πάσχιζαν να αντισταθούν στην ορμητική επίθεση χιλιάδων στρατιωτών. Σκότωναν ακόμη και τις γυναίκες, και με τα ξίφη τους διαπερνούσαν τα τρυφερά κορμάκια των παιδιών, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Οι Εβραίοι, βλέποντας ότι οι χριστιανοί εχθροί τους είχαν χυμήξει πάνω στους ίδιους και στα παιδιά τους χωρίς να λογαριάζουν ηλικία, έπεφταν κι αυτοί ο ένας πάνω στον άλλο, σε αδελφούς, παιδιά, συζύγους και αδελφές αδιακρίτως, και έτσι έβρισκαν τον θάνατο ο ένας από το χέρι του άλλου. «Το λέω και ριγώ πως οι μανάδες έκοβαν το λαιμό των βυζανιάρικων μωρών τους με μαχαίρια και άλλα τα έσφαζαν, προτιμώντας να τα σκοτώσουν με τα ίδια τους τα χέρια παρά να πέσουν από τα όπλα των μη περιτετμημένων». [«The Latin Report», Robert Chazan (επιμελ.), Church, State, and Jew in the Middle Ages, Νέα Υόρκη, Behrmann House, 1980, σσ. 140-141].
«Σιδερένιοι άνθρωποι»
Ο Αλέξιος Κομνηνός απαγόρευσε την είσοδο των προσκυνητών στην πόλη, αλλά τους επέτρεψε να διασχίσουν τον Βόσπορο και να περάσουν στην απέναντι ακτή όπου αποδεκατίστηκαν από τους Τούρκους.
Ως τα μέσα του 1097, αρκετές στρατιές, που σήμερα τις αποκαλούμε στρατιά της Πρώτης Σταυροφορίας και που η καθεμιά είχε τον δικό της αρχηγό, είχαν συγκεντρωθεί στην Κωνσταντινούπολη. Οι αρχηγοί ήταν εχθροί στην πατρίδα τους και εδώ ανταγωνίζονταν ανοιχτά για τη μουσουλμανική λεία. Στους Αγίους Τόπους ιδρύθηκαν ανεξάρτητα πριγκιπάτα από αρχηγούς που διασπάστηκαν από τον κυρίως στρατό, κυρίως από τον Νορμανδό Βοημούνδο στην Αντιόχεια. Οι Βυζαντινοί ανάγκασαν τους απρόθυμους ξένους να ορκιστούν ότι θα τους απέδιδαν την κυριαρχία τους σε ολόκληρη την περιοχή που ήταν βυζαντινή πριν από τις τουρκικές κατακτήσεις ― και σύντομα όλοι, με εξαίρεση τον Ραϋμόνδο της Τουλούζης, παραβίασαν αυτό τον όρκο. Οι Δυτικοί δεν είχαν άλλο στον νου τους, παρ’ εκτός την Παλαιστίνη. Και μόλις οι Σταυροφόροι βρέθηκαν στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ, δέχτηκαν άλλη μια προσβολή από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι τους εμπόδισαν να λεηλατήσουν τη Νίκαια, την πρώτη πόλη που κατέλαβαν.
Οι διαμάχες γύρω από τη διαδοχή του σουλτάνου Μαλίκ Σαχ (1072-1092) διευκόλυναν τους Δυτικούς, καθώς τώρα στην αυτοκρατορία των Σελτζούκων κυριαρχούσαν οι τοπικοί εμίρηδες και ορισμένοι από αυτούς βοήθησαν τους εισβολείς. Επιπλέον, οι μουσουλμάνοι δεν ήξεραν πώς να διαπεράσουν τον αλυσιδωτό θώρακα των Σταυροφόρων, των «σιδερένιων ανθρώπων», όπως τους αποκαλούσαν. Η επιτυχία της πολιορκίας δεν ήταν καθόλου σίγουρη, αλλά με τη βοήθεια ενός προδότη εντός των τειχών, οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ στις 15 Ιουλίου 1099 και επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου σφαγή, την οποία περιγράφει με θριαμβευτικούς τόνους ο Φουλχέρος της Σαρτρ, Γάλλος λόγιος που ακολούθησε τη σταυροφορική στρατιά.
«Οι Φράγκοι μπήκαν πανηγυρικά στην πόλη το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, την ημέρα που ο Χριστός, με τη σταυρική θυσία Του, λύτρωσε από την αμαρτία τον κόσμο όλο. Και υπό τον ήχο των σαλπίγγων και μες στη γενική αναταραχή, εφόρμησαν με τόλμη αλαλάζοντας “Ο Κύριος μεθ’ ημών!”. Κι ευθύς ύψωσαν ένα λάβαρο στην κορυφή του τείχους. Οι ειδωλολάτρες πανικοβλήθηκαν, και όλο το θάρρος που είχαν ως τότε επιδείξει μετατράπηκε σε άτακτη φυγή στα δρομάκια της πόλης... Πολλοί Σαρακηνοί, που είχαν σκαρφαλώσει στη στέγη του Ναού του Σολομώντα, πληγώνονταν θανάσιμα από βέλη καθώς προσπαθούσαν να διαφύγουν, κι έπεφταν από τη στέγη με το κεφάλι. Γύρω στους δέκα χιλιάδες καρατομήθηκαν στον Ναό. Αν ήσασταν εκεί, το αίμα της σφαγής θα σας έφτανε μέχρι τον αστράγαλο. Τι να πω; Κανείς τους δεν απέμεινε ζωντανός. [Οι Φράγκοι] δεν χαρίστηκαν ούτε στις γυναίκες, ούτε στα παιδιά... Οι ιπποκόμοι μας και οι πεζικάριοι, όταν ανακάλυψαν τα τεχνάσματα των Σαρακηνών, ξεκοίλιαζαν εκείνους που μόλις είχαν μακελέψει για να βγάλουν από τα έντερά τους τα βυζαντινά [χρυσά νομίσματα] που είχαν καταπιεί οι σιχαμεροί λαιμοί τους ενόσω ήταν ζωντανοί! Για τον ίδιο λόγο, μερικές μέρες αργότερα οι άνδρες μας έστησαν έναν πελώριο σωρό από πτώματα και τα κατέκαψαν, ώστε να βρουν πιο εύκολα το προαναφερθέν χρυσάφι». [Fulcher of Chartres, A History of the Expedition to Jerusalem 1095-1127, μτφρ. Frances Rita Ryan, επιμ. και εισαγωγή Harold S. Noxville, University οf Tennessee Press, 1969 ανατύπωση Νέα Υόρκη, W.W. Norton, 1973, σσ. 121-122].
Το λατινικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ
Οι Σταυροφόροι έπρεπε να δημιουργήσουν στην Παλαιστίνη αν όχι έναν διοικητικό μηχανισμό, τουλάχιστον κάποια υποτυπώδη δημόσια αρχή. Ο Ραϋμόνδος της Τουλούζης αρνήθηκε το στέμμα, και έτσι ο Γοδεφρείδος της Λοραίνης (του Μπουγιόν) έγινε «Υπερασπιστής του Πανάγιου Τάφου». Το 1100 ο Γοδεφρείδος πέθανε, και ο αδελφός του Βαλδουίνος αναγορεύτηκε βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, με υποτελείς τους ηγέτες των άλλων λατινικών πριγκιπάτων. Το «λατινικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ» ήταν κυριολεκτικά ζωσμένο από τη θάλασσα, τους μουσουλμάνους και τους Βυζαντινούς. Η πρόσβαση για τα εμπορεύματα, τους προσκυνητές και τις στρατιωτικές ενισχύσεις είχε καθοριστική σημασία. Επομένως ήταν φυσικό το βασίλειο να εξαρτηθεί από τους Ιταλούς εμπόρους, στους οποίους είχε παραχωρηθεί το δικαίωμα να ιδρύσουν μόνιμες αποικίες, όπου θα ίσχυε το δικό τους δίκαιο, στις μεγάλες πόλεις του βασιλείου. Τον 12ο αιώνα ξεχωριστή θέση κατείχε η Πίζα, αν και η Γένουα και, κάπως αργότερα η Βενετία, προώθησαν αρκετά τα συμφέροντά τους. Το 1123 ο ενετικός στόλος συνέτριψε το αιγυπτιακό ναυτικό, κι έτσι οι Ιταλοί έμποροι κυριάρχησαν πλήρως στη Δυτική Μεσόγειο.
Καθώς οι περισσότεροι Σταυροφόροι επέστρεφαν μετά από λίγα χρόνια στην Ευρώπη, και οι πιο τυχεροί είχαν πλουτίσει, το λατινικό βασίλειο έπρεπε να προσφέρει κίνητρα ώστε να δελεάσει εποίκους. Οι σχετικά ολιγάριθμοι Δυτικοί που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Παλαιστίνη παρέμειναν στους δικούς τους θύλακες, κυρίως στις παράκτιες πόλεις, αποφεύγοντας κάθε συγχρωτισμό με τους μουσουλμάνους. Η τιμωρία για τη σύναψη σεξουαλικών σχέσεων με μουσουλμάνες ήταν ο ευνουχισμός, και επομένως οι γάμοι των Δυτικών με Παλαιστίνιες ήταν σπάνιοι, με εξαίρεση τις εκχριστιανισμένες μουσουλμάνες και τις Σύρες χριστιανές. Οι Σταυροφόροι υιοθέτησαν επιφανειακά ορισμένες ανατολικές συνήθειες ― οι Δυτικοί ιεροκήρυκες καυτηρίαζαν τα έκφυλα ήθη που είχαν αντιγραφεί από τους μουσουλμάνους, όπως το συχνό λουτρό. Οι χριστιανοί, που απέφευγαν πλήρως τη μάθηση μέσω της επαφής με τους μουσουλμάνους, ίδρυσαν δικά τους σχολεία, καθώς πίστευαν ότι οι χριστιανικοί λαοί δεν είχαν τίποτα να διδαχθούν από τους απίστους. Σημαντική δύναμη στο λατινικό βασίλειο απέκτησαν τελικά τα «στρατιωτικά τάγματα», ιδίως μέσω του ελέγχου των κάστρων. Σκοπός των Ιπποτών του αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, των λεγόμενων Ιωαννιτών (Οσπιταλίων– Hospitaliers), ήταν η περίθαλψη των ασθενών και των πενήτων προσκυνητών. Το 1113, ο πάπας αναγνώρισε με βούλα τους Ιωαννίτες ως τάγμα, αρχικά κοσμικών και κληρικών, αλλά γρήγορα αυτοί μετατράπηκαν σε στρατιωτικό τάγμα. Το τάγμα των ιπποτών του Ναού της Ιερουσαλήμ, των λεγομένων Ναϊτών, ιδρύθηκε το 1119 από τον ιππότη Ούγο του Παγιέν με σκοπό την προστασία των προσκυνητών. Οι Ναΐτες έδιναν μοναστικούς όρκους, και το 1128 ο άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ συνέταξε γι’ αυτούς έναν κανόνα, βασισμένο στον κανόνα των Κιστερκιανών. Σύντομα το τάγμα αυξήθηκε αριθμητικά, και το 1139 τέθηκε υπό την άμεση εποπτεία του πάπα. Οι Ναΐτες ήταν οργανωμένοι σε τρεις τάξεις ιπποτών, αξιωματικών και στρατιωτικών ιερέων, με επικεφαλής έναν «μέγα μάγιστρο» (διδάσκαλο). Στάθηκαν το πρότυπο για τα τάγματα της Καλατράβας και της Αλκαντάρας που ιδρύθηκαν στην Ισπανία. Οι πρώτοι βασιλιάδες της Ιερουσαλήμ είχαν εξαιρετικές ικανότητες, αλλά ήδη στη δεκαετία του 1130 ζούσε στην Παλαιστίνη μια νέα γενιά Σταυροφόρων που δεν είχε γνωρίσει την Ευρώπη και ταυτιζόταν περισσότερο με το λατινικό βασίλειο παρά με τη γη των προγόνων της. Εμφανίζονταν φατρίες ευγενών και αναδύονταν οικογένειες που οι ανταγωνισμοί τους θα προκαλούσαν αργότερα προβλήματα στο βασίλειο: οι Κουρτεναί της Εδέσσης και οι Ιμπελέν. Από την εποχή του Ιωάννη Β’ Κομνηνού (1118-1143), οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες παρενέβαιναν συχνά στις εσωτερικές υποθέσεις του λατινικού βασιλείου.
Μετά το 1131 στην Ιερουσαλήμ βασίλεψε ο Φούλκων Ε’ της Ανδεγαυίας (Ανζού) για λογαριασμό της συζύγου του Μελισσάνθης, κόρης του βασιλιά Βαλδουίνου Β’ (1118-1131). (Ο Φούλκων ήταν πατέρας του Γοδεφρείδου Πλανταγενέτη από προηγούμενο γάμο). Πέθανε σε ατύχημα το 1143 και τον διαδέχθηκαν η χήρα του και ο δεκατριάχρονος γιος του Βαλδουίνος Γ’ (1143-1163). Τον επόμενο χρόνο, το κράτος των Σταυροφόρων υπέστη την πρώτη σημαντική εδαφική του απώλεια με την κατάληψη της Εδέσσης από τον Ζάνγκι, πρίγκιπα της Μοσούλης και του Χαλεπίου. Η δολοφονία του Ζάνγκι το 1146 εμπόδισε τους μουσουλμάνους να σταθεροποιήσουν τα κεκτημένα τους, αλλά ο δεύτερος γιος τους, ο Νουρεντίν, (1146-1174), αποδείχθηκε τρομερός αντίπαλος.
Η Δεύτερη Σταυροφορία και τα επακόλουθά της
Η πτώση της Εδέσσης παρότρυνε τον πάπα Ευγένιο Γ’ να κηρύξει νέα Σταυροφορία. Αρχικά, ο Κορράδος Γ’ της Γερμανίας ήταν απρόθυμος να συμμετάσχει, αλλά το πειστικό κήρυγμα του αγίου Βερνάρδου έκαμψε τις αντιρρήσεις του. Ο Λουδοβίκος Ζ’ της Γαλλίας είχε σχεδιάσει δική του εκστρατεία, αλλά συμφώνησε να συντονίσει τις προσπάθειές του με εκείνες των Γερμανών. Ωστόσο, οι Βυζαντινοί δεν ήθελαν πια να περάσουν οι Σταυροφόροι από την επικράτειά τους, διαισθανόμενοι ότι είχαν λιγότερα να φοβηθούν από τον Νουρεντίν παρά από τον Ρογήρο τον Μέγα, βασιλιά της Σικελίας.
Οι δύο στρατιές ξεκίνησαν το 1147. Ορισμένοι Γάλλοι βαρόνοι θέλησαν να προσχωρήσουν στον Ρογήρο τον Μέγα και να καταλάβουν βυζαντινά εδάφη. Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Β’ συνήψε εκεχειρία με τον σουλτάνο, γεγονός που ανάγκασε τους Γάλλους να παραπονεθούν για προδοσία των Ελλήνων, καθώς οι ίδιοι ορέγονταν την Κωνσταντινούπολη. Ο γερμανικός στρατός, αγνοώντας μια προγενέστερη συμφωνία να περιμένει τους Γάλλους, ξεκίνησε πρώτος και ηττήθηκε. Με τη σειρά τους, οι Γάλλοι υπέστησαν βαριά ήττα, και μόνο τότε ενώθηκαν τα υπολείμματα των δύο στρατών. Στη συνέχεια, αποφάσισαν να επιτεθούν στη Δαμασκό, αν και εκείνη την εποχή ο ηγεμόνας της πόλης είχε συμμαχήσει με τον Βαλδουίνο Γ’ κατά του Νουρεντίν. Το αποτέλεσμα ήταν η αναμενόμενη καταστροφή: η Δεύτερη Σταυροφορία απέτυχε παταγωδώς.
Κι ενώ το λατινικό βασίλειο σπαρασσόταν από τη διαπάλη των αντίπαλων ομάδων που υποστήριζαν τον Βαλδουίνο Γ’ και τη μητέρα του, ο Νουρεντίν κατέλαβε το 1154 τη Δαμασκό και ένωσε τη Συρία κατά των Σταυροφόρων. Σημαντικό πρόβλημα ήταν και η άνοδος του Ρεϋλάνδου του Σατιγιόν, Γάλλου τυχοδιώκτη που παντρεύτηκε τη χήρα του Ραϋμόνδου Β’ της Τρίπολης. Τον Βαλδουίνο Γ’ διαδέχθηκε ο αδελφός του Αμαλάριχος το 1163. Για να σιγάσει την αντίθεση της Εκκλησίας, ο Αμαλάριχος αναγκάστηκε να διαζευχθεί τη σύζυγό του Αγνή του Κουρτεναί, με την οποία ήταν συγγενής μη αποδεκτού βαθμού, αλλά κατάφερε να αναγνωριστούν ως νόμιμα τα δύο παιδιά που είχε αποκτήσει μαζί της, η Σίβυλλα και ο Βαλδουίνος Δ’. Ο Αμαλάριχος (1163-1174) επέδειξε κάποιες νομοθετικές ικανότητες και προσπάθησε να περιορίσει την ισχύ των στρατιωτικών ταγμάτων. Ωστόσο, ο βασικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής του ήταν η επίθεση κατά της Αιγύπτου, μιας περιοχής που υποσχόταν πόρους για το άδειο βασιλικό θησαυροφυλάκιο, και που η κατάκτησή της φαινόταν πιο εύκολη από τις επιχειρήσεις στα άκρως επικίνδυνα βόρεια σύνορα. Οι προστριβές μεταξύ του Αμαλάριχου και του Νουρεντίν διήρκεσαν αρκετά χρόνια, αλλά το 1169 ο βεζίρης του Νουρεντίν μπήκε στο Κάιρο. Σύντομα τον διαδέχτηκε ο ανιψιός του Σαλαδίνος. Ο Σαλαδίνος εξεδίωξε τους Γάλλους από την Αίγυπτο, κατέλαβε οχυρά στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας, και το 1171 τερμάτισε τη δυναστεία των Φατιμιδών. Η Αίγυπτος περιήλθε υπό την κυριαρχία του χαλιφάτου των Αβασιδών της Βαγδάτης και έτσι αποκαταστάθηκε η ενότητα του σουνιτικού Ισλάμ. Ο Σαλαδίνος κατείχε τον τίτλο του βεζίρη και βρισκόταν υπό την επικυριαρχία του Νουρεντίν, αλλά μετά το 1171, ουσιαστικά κυβερνούσε ως σουλτάνος της Αιγύπτου.
Ο Νουρεντίν και ο Αμαλάριχος πέθαναν το ίδιο έτος, το 1174. Ο δεκατριάχρονος τότε Βαλδουίνος Δ’ (1174-1185) ήταν λεπρός και τελικά έμεινε παράλυτος. Πολιτικές ομάδες σχηματίστηκαν γύρω από τον Ρεϋνάλδο του Σατιγιόν, τους εκτοπισμένους άρχοντες Κουρτεναί της Εδέσσης (που από το 1144 βρισκόταν σε χέρια μουσουλμάνων) και τους Λουζινιάν, μια οικογένεια από το Πουατού της Ανδεγαυίας. Ο ίδιος ο βασιλιάς ήταν υποχείριο της μητέρας του, μιας Κουρτεναί. Τον διαδέχθηκε ο ανιψιός του Βαλδουίνος Ε’, γιος της αδελφής του Σύβιλλας και του Γουλιέλμου, του εκλιπόντα μαρκησίου του Μομφεράτου. Ύστερα από ένα χρόνο, ο Βαλδουίνος πέθανε και τον διαδέχθηκε η Σίβυλλα, που έστεψε πραξικοπηματικά τον δεύτερο σύζυγό της Γουίδωνα Λουζινιάν το 1186.
Στο μεταξύ, το 1176 ο Σαλαδίνος είχε πια εδραιώσει την κατοχή του στην αυτοκρατορία του Νουρεντίν. Καθώς κυριαρχούσε στην Αίγυπτο, στη Συρία και στη Μοσούλη, τα κράτη των Σταυροφόρων ήταν περικυκλωμένα. Οι Βυζαντινοί, που τα ανατολικά τους σύνορα ήταν ευάλωτα στις τουρκικές επιθέσεις, δεν μπορούσαν να βοηθήσουν την Ιερουσαλήμ. Τώρα οι Σταυροφόροι προσδοκούσαν βοήθεια μόνο από τη Δύση, ιδίως μετά τη σφαγή Δυτικών εμπόρων στην Κωνσταντινούπολη που οδήγησε στην άνοδο του αντιδυτικού αυτοκράτορα Ανδρονίκου Α’ Κομνηνού. Η «φραγκική» αυλή σπαρασσόταν ακόμη περισσότερο από τις μηχανορραφίες των αντίπαλων μερίδων, και στις αρχές του 1187 ο Ρεϋνάλδος του Σατιγιόν προσέφερε στον Σαλαδίνο το πρόσχημα όταν έστησε ενέδρα και επιτέθηκε σε ένα καραβάνι. Στις 4 Ιουλίου του ίδιου έτους ο Σαλαδίνος συνέτριψε τους χριστιανούς στη μάχη του Χατίν, δυτικά της θάλασσας της Γαλιλαίας (λίμνης της Τιβεριάδος) συλλαμβάνοντας τον βασιλιά Γουίδωνα και αποκεφαλίζοντας ο ίδιος τον Ρεϋνάλδο του Σαντιγιόν. Η Ιερουσαλήμ συνθηκολόγησε χωρίς μάχη στις 2 Οκτωβρίου. Την άνοιξη του 1190 μόνο η Αντιόχεια, η Τύρος και η Τρίπολη είχαν παραμείνει υπό χριστιανική κατοχή.
Πηγή: http://www.istoria.gr/aug03/content01.htm
Οι Σταυροφορίες συνδέονται με μια μακρόχρονη παράδοση θρησκευτικών προσκυνημάτων. Στην Παλαιστίνη υπήρχαν και υπάρχουν ιερά αφιερωμένα σε τρεις θρησκείες (χριστιανική, μουσουλμανική και ιουδαϊκή), και ένα τέτοιο ταξίδι αποτελούσε το κορύφωμα της πνευματικής ζωής του πιστού. Ο 11ος αιώνας ήταν εποχή αφύπνισης της θρησκευτικής συνείδησης των χριστιανών της Δύσης. Παράλληλα παρατηρείται κάποια αύξηση της κίνησης των προσκυνητών, ιδίως προς την Ιερουσαλήμ. Κοσμικοί δυνάστες του 11ου αιώνα, ιδίως εκείνοι που φημίζονταν για τη βίαιη ιδιοσυγκρασία του, όπως οι κόμητες Φούλκων ο Ανδεγαυικός και Ροβέρτος ο Διάβολος της Νορμανδίας, κινούσαν για προσκυνήματα που αποτελούσαν δημόσια γεγονότα πρώτου μεγέθους. Οι προσκυνητές, σε αντίθεση με τους Σταυροφόρους, υποτίθεται ότι ήταν άοπλοι, αν και είναι γνωστό ότι ομάδες προσκυνητών νίκησαν μουσουλμανικές στρατιές.
Η ιδέα του χριστιανικού ιερού πολέμου κατείχε κεντρική θέση στο κίνημα των Σταυροφοριών. Ο ιερός Αυγουστίνος είχε μιλήσει για τον «δίκαιο πόλεμο», που διεξάγεται για την υπεράσπιση ή την ανάκτηση μιας νόμιμης ιδιοκτησίας. Οι Βυζαντινοί χρησιμοποίησαν τη θρησκευτική εχθρότητα προς τους μουσουλμάνους ως πολιτικό όπλο στις κατακτήσεις τους του 10ου αιώνα. Ο Καρλομάγνος έδρασε συνειδητά ως στρατιωτικός φορέας του εκχριστιανισμού για να διαδώσει τον Λόγο του Θεού στους άθεους. Μολονότι η γερμανική προώθηση προς τα ανατολικά κατά των Σλάβων δεν διέθετε τη μεσσιανική ρητορεία των εκστρατειών κατά των μουσουλμάνων, ωστόσο εκχριστιάνισε τους Σλάβους με τη δύναμη των όπλων, όπως ακριβώς είχε κάνει ο Καρλομάγνος στους προγόνους τους. Η ιδέα ενός ιερού πολέμου κατά των απίστων διαποτίζει το έπος Το άσμα του Ρολάνδου, που γράφτηκε στο δεύτερο μισό του 11ου αιώνα, ακριβώς όταν οι πάπες άρχισαν να δίνουν στο δόγμα του Αυγουστίνου περί κτήσεως την ερμηνεία πως οι χριστιανοί ήταν οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της Ιερουσαλήμ. Ο Νορμανδός δούκας της Απουλίας Ροβέρτος Γυισκάρδος, που ήταν υποτελής του πάπα, εξεστράτευσε μετά το 1061 στη Σικελία εν ονόματι της θρησκείας. Ο πάπας Γρηγόριος Ζ’ έλπιζε να οδηγήσει ο ίδιος μια εκστρατεία προς την Ανατολή το 1074. Οι πάπες συστηματικά υποστήριξαν τη θέση ότι οι πόλεμοι που διεξάγονταν ή υποστηρίζονταν από τους ίδιους ήταν ιεροί αγώνες, ευλογημένοι από τον Θεό.
Η ιδέα ενός πολέμου εμπνεόμενου από τα χριστιανικά ιδεώδη πήρε έντονες διαστάσεις στη διάρκεια της χριστιανικής «Ανακατάκτησης» της Ισπανίας, όπου ήδη στα μέσα του 10ου αιώνα οι χριστιανοί λόγιοι σύχναζαν στις μουσουλμανικές σχολές του Τολέδου. Μολονότι σημειώθηκαν κάποιες συρράξεις μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων στη χριστιανοκρατούμενη χώρα των Βάσκων στα βορειοδυτικά, ως τις αρχές του 11ου αιώνα οι χριστιανοί ηγεμονίσκοι πολεμούσαν συχνότερα μεταξύ τους παρά κατά των μουσουλμάνων. Ο θρύλος ότι στην Κομποστέλα, της βορειοδυτικής Ισπανίας είχαν βρεθεί τα λείψανα του Αποστόλου Ιακώβου, τον ανέδειξε σε προστάτη άγιο της Ανακατάκτησης και η Κομποστέλα έγινε ο πιο σημαντικός, ίσως, τόπος προσκυνήματος στη Δύση.
Έρχονται οι Σελτζούκοι
Οι εξελίξεις στην Ανατολή επίσης επέσπευσαν τις Σταυροφορίες. Ως τον 11ο αιώνα, οι Άραβες είχαν κυριαρχήσει στον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά η κατάσταση άλλαξε με την έλευση των Σελτζούκων Τούρκων. Πολλοί Τούρκοι είχαν υπηρετήσει ως επαγγελματίες στρατιώτες τόσο για τους Αβασίδες όσο και για τους Φατιμάδες ή μέλη φυλών. Τον 11ο αιώνα νέα κύματα Τούρκων νομάδων εισήλθαν στην Εγγύς Ανατολή. Μια από τις ηγέτιδες οικογένειες, οι Σελτζούκοι, ασπάσθηκε τον σουνιτικό μουσουλμανισμό. Στο χρονικό διάστημα 1038-1040, οι Σελτζούκοι κατέκτησαν την Περσία. Το 1055, καθώς το Ιράκ φαινόταν έτοιμο να υποκύψει στους Φατιμίδες της Αιγύπτου, ο Τογρούλ Βέης, ηγέτης των Σελτζούκων, κατέλαβε τη Βαγδάτη και εκθρόνισε τον τελευταίο Μπουγίδη ηγεμόνα. Πολλοί μουσουλμάνοι θεωρούσαν τους Μπουγίδες αιρετικούς και έτσι χαιρέτισαν την τουρκική κατοχή της Βαγδάτης ως απελευθέρωση. Ο χαλίφης έδωσε στον Τογρούλ τον τίτλο του σουλτάνου (νικητή). Ο χαλίφης παρέμεινε κατ’ όνομα ηγεμόνας, αλλά την πραγματική εξουσία ασκούσε ο Τούρκος μεγάλος σουλτάνος. Σύντομα οι Τούρκοι κατέκτησαν μια αυτοκρατορία που περιλάμβανε την Περσία, τη Μεσοποταμία, τη Συρία και μεγάλο τμήμα της Παλαιστίνης.
Το 1071 ο μεγάλος σουλτάνος Αλπ Αρσλάν συνέτριψε τον βυζαντινό στρατό στο Μαντζικέρτ. Το 1092 οι Τούρκοι είχαν πια εκδιώξει τους Έλληνες από τη Μικρά Ασία, από την οποία περνούσαν οι χριστιανοί προσκυνητές ταξιδεύοντας προς την Παλαιστίνη. Για να αποδυναμώσουν τον Αλπ Αρσλάν, οι Βυζαντινοί ενθάρρυναν την ίδρυση ενός αποσχιστικού καθεστώτος στη Μικρά Ασία, που ονομάστηκε σουλτανάτο της Ρωμανίας (Rum, δηλαδή Ρώμη). Αλλά οι Βυζαντινοί αντιμετώπιζαν προβλήματα και στο δυτικό τους μέτωπο. Το Μπάρι, το τελευταίο βυζαντινό φυλάκιο στην Ιταλία, καταλήφθηκε από τον Ροβέρτο Γυισκάρδο το 1071, τη χρονιά της μάχης του Μαντζικέρτ. Μετά ο Γυισκάρδος έπληξε τα συμφέροντα των Βυζαντινών ακόμη πιο ανατολικά, και οι Έλληνες κατάφεραν να αποκρούσουν τους Νορμανδούς μόνο χάρη στην εξαγορά της βοήθειας των Ενετών: το 1082 ο αυτοκράτορας εξέδωσε χρυσόβουλο που παραχωρούσε στους Ενετούς το δικαίωμα να ιδρύσουν μόνιμη εμπορική αποικία, όπου θα ίσχυε ο ενετικός νόμος, στην Κωνσταντινούπολη, καθώς και το δικαίωμα να ελέγχουν τις αποβάθρες και ουσιαστικά το μονοπώλιο του βυζαντινού εμπορίου με τη Δύση. Επομένως, ο πρόλογος των Σταυροφοριών περιλάμβανε την εχθρότητα όχι μόνο μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, αλλά και μεταξύ των Νορμανδών χριστιανών, που κυρίως συμμετείχαν στις Σταυροφορίες, και των Ελλήνων χριστιανών, τους οποίους οι Σταυροφόροι υποτίθεται ότι έπρεπε να βοηθούν κατά των Τούρκων.
Έτσι, η αρχική ώθηση για το κίνημα των Σταυροφοριών προήλθε από τον άνθρωπο του οποίου οι απόγονοι θα έβγαιναν τελικά οι πιο ζημιωμένοι, δηλαδή από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα. Υπολογίζοντας στη στρατιωτική, αν όχι στην πνευματική, ισχύ των Δυτικών, ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός ζήτησε από τον πάπα Ουρβανό Β’ (1088-1099) να τον βοηθήσει να συγκεντρώσει στρατό. Φαίνεται ότι ο Αλέξιος ήλπιζε στη συγκρότηση ενός επίλεκτου σώματος σταυροφόρων που θα πολεμούσαν υπό τις δικές του διαταγές. Αλλά αντί γι’ αυτό, βρήκε μπροστά του πολυπληθείς στρατιές που οι ηγέτες τους προωθούσαν τα δικά τους κατακτητικά σχέδια.
Η Πρώτη Σταυροφορία
Ο πάπας
Ουρβανός Β’ συγκάλεσε το 1095 την περίφημη σύνοδο στο Κλερμόν-Φεράν με σκοπό να προωθήσει τις δικές του βλέψεις, κυρίως την επανένωση της ελληνικής και της λατινικής Εκκλησίας. Στο κήρυγμά του κατά τη λήξη της συνόδου, ο γαλλικής καταγωγής πάπας ευφυώς απευθύνθηκε στους μικροευγενείς της Γαλλίας και της Λοθαριγγίας ζητώντας τους να πάψουν να μάχονται κατά των ομοθρήσκων τους και να αρχίσουν να πολεμούν εκεί όπου ο φόνος θα έπιανε τόπο. Ο αντίκτυπος αυτού του κηρύγματος ήταν συγκλονιστικός. Αν και δεν είναι σίγουρο ότι ο πάπας ανέφερε συγκεκριμένα την Ιερουσαλήμ, σύντομα η Ιερή Πόλη έγινε ο στόχος των Σταυροφόρων. Διάφοροι επίσκοποι τάχθηκαν επιτόπου υπέρ της Σταυροφορίας και σύντομα αρκετοί κοσμικοί ηγεμόνες ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Ωστόσο, η Σταυροφορία δεν ήταν εγχείρημα των μεγάλων βασιλιάδων της Ευρώπης. Οι ηγεμόνες της Λοθαριγγίας, όπου το έθιμο της διαιρετικής κληρονομιάς είχε εξασθενίσει την τάξη των ευγενών της Νότιας Γαλλίας, καθώς και οι Νορμανδοί της Νότιας Ιταλίας ήταν η κύρια πηγή στρατολόγησης στην Πρώτη Σταυροφορία. Λόγω απουσίας βασιλιάδων και δουκών, ο κόμης Ραϋμόνδος Δ’ της Τουλούζης, οι δούκες Γοδεφρείδος της Λοραίνης και Ροβέρτος της Νορμανδίας και ο κόμης Ροβέρτος Β’ της Φλάνδρας ήταν οι ανώτεροι ιεραρχικά απ’ όσους συμμετείχαν στην Πρώτη Σταυροφορία, τη μοναδική που πέτυχε στρατιωτικά. Ο Ουρβανός Β’ έθεσε την περιουσία των Σταυροφόρων υπό την Ειρήνη του Θεού και πάγωσε τα χρέη τους. Επίσης υποσχέθηκε πλήρη κατάργηση των επιτιμίων που είχαν επιβληθεί εξαιτίας παλαιότερων αμαρτιών για όσους θα μαρτυρούσαν στη διάρκεια της Σταυροφορίας. Οι ιεροκήρυκες που στρατολογούσαν τα μέλη της σταυροφορικής στρατιάς προχώρησαν ακόμη περισσότερο, λέγοντας ότι θα διαγράφονταν τόσο η ενοχή όσο και η τιμωρία. Οι αφελείς νόμισαν ότι τους είχαν υποσχεθεί πλήρη άφεση αμαρτιών. Έτσι, προτού καν οργανωθεί ο στρατός, είχε ήδη συγκροτηθεί μια «λαϊκή σταυροφορία». Ιεροκήρυκες, όπως ο Πέτρος ο Ερημίτης [«Κουκούπετρος» κατά την Άννα Κομνηνή] και ο ιππότης Γκωτιέ ο Πένης, επικαλούνταν χιλιαστικά οράματα, για να προσελκύσουν τις μάζες των Κάτω Χωρών και της Ρηνανίας στη Σταυροφορία. Πλήθη «περιθωριακών» διέσχισαν την κοιλάδα του Ρήνου την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1096, κατευθυνόμενοι, μέσω των Βαλκανίων, προς την Κωνσταντινούπολη. Στο πέρασμά τους, σφαγίασαν τους Εβραίους στις πόλεις της Ρηνανίας ― παρά τις προσπάθειες των επισκόπων να προστατεύσουν τον εβραϊκό πληθυσμό.
Ο κόμης Εμίτσιο, ευγενής και ισχυρός άνδρας σ’ εκείνα τα μέρη, περίμενε, μαζί με μια μεγάλη ομάδα Τευτόνων, την άφιξη των προσκυνητών που θα έφταναν εκεί από διάφορες χώρες ακολουθώντας τις βασιλικές οδούς... Ο Εμίτσιο και οι λοιποί άνδρες της πολεμικής ομάδας συγκάλεσαν συμβούλιο και, αφού έφεξε, επιτέθηκαν στη Συναγωγή των Εβραίων με τα τόξα και τις λόγχες τους. Αφού έσπασαν τις αμπάρες και τις πόρτες του κτιρίου, σκότωσαν τους Εβραίους, που ήταν γύρω στους επτακόσιους και μάταια πάσχιζαν να αντισταθούν στην ορμητική επίθεση χιλιάδων στρατιωτών. Σκότωναν ακόμη και τις γυναίκες, και με τα ξίφη τους διαπερνούσαν τα τρυφερά κορμάκια των παιδιών, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Οι Εβραίοι, βλέποντας ότι οι χριστιανοί εχθροί τους είχαν χυμήξει πάνω στους ίδιους και στα παιδιά τους χωρίς να λογαριάζουν ηλικία, έπεφταν κι αυτοί ο ένας πάνω στον άλλο, σε αδελφούς, παιδιά, συζύγους και αδελφές αδιακρίτως, και έτσι έβρισκαν τον θάνατο ο ένας από το χέρι του άλλου. «Το λέω και ριγώ πως οι μανάδες έκοβαν το λαιμό των βυζανιάρικων μωρών τους με μαχαίρια και άλλα τα έσφαζαν, προτιμώντας να τα σκοτώσουν με τα ίδια τους τα χέρια παρά να πέσουν από τα όπλα των μη περιτετμημένων». [«The Latin Report», Robert Chazan (επιμελ.), Church, State, and Jew in the Middle Ages, Νέα Υόρκη, Behrmann House, 1980, σσ. 140-141].
«Σιδερένιοι άνθρωποι»
Ο Αλέξιος Κομνηνός απαγόρευσε την είσοδο των προσκυνητών στην πόλη, αλλά τους επέτρεψε να διασχίσουν τον Βόσπορο και να περάσουν στην απέναντι ακτή όπου αποδεκατίστηκαν από τους Τούρκους.
Ως τα μέσα του 1097, αρκετές στρατιές, που σήμερα τις αποκαλούμε στρατιά της Πρώτης Σταυροφορίας και που η καθεμιά είχε τον δικό της αρχηγό, είχαν συγκεντρωθεί στην Κωνσταντινούπολη. Οι αρχηγοί ήταν εχθροί στην πατρίδα τους και εδώ ανταγωνίζονταν ανοιχτά για τη μουσουλμανική λεία. Στους Αγίους Τόπους ιδρύθηκαν ανεξάρτητα πριγκιπάτα από αρχηγούς που διασπάστηκαν από τον κυρίως στρατό, κυρίως από τον Νορμανδό Βοημούνδο στην Αντιόχεια. Οι Βυζαντινοί ανάγκασαν τους απρόθυμους ξένους να ορκιστούν ότι θα τους απέδιδαν την κυριαρχία τους σε ολόκληρη την περιοχή που ήταν βυζαντινή πριν από τις τουρκικές κατακτήσεις ― και σύντομα όλοι, με εξαίρεση τον Ραϋμόνδο της Τουλούζης, παραβίασαν αυτό τον όρκο. Οι Δυτικοί δεν είχαν άλλο στον νου τους, παρ’ εκτός την Παλαιστίνη. Και μόλις οι Σταυροφόροι βρέθηκαν στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ, δέχτηκαν άλλη μια προσβολή από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι τους εμπόδισαν να λεηλατήσουν τη Νίκαια, την πρώτη πόλη που κατέλαβαν.
Οι διαμάχες γύρω από τη διαδοχή του σουλτάνου Μαλίκ Σαχ (1072-1092) διευκόλυναν τους Δυτικούς, καθώς τώρα στην αυτοκρατορία των Σελτζούκων κυριαρχούσαν οι τοπικοί εμίρηδες και ορισμένοι από αυτούς βοήθησαν τους εισβολείς. Επιπλέον, οι μουσουλμάνοι δεν ήξεραν πώς να διαπεράσουν τον αλυσιδωτό θώρακα των Σταυροφόρων, των «σιδερένιων ανθρώπων», όπως τους αποκαλούσαν. Η επιτυχία της πολιορκίας δεν ήταν καθόλου σίγουρη, αλλά με τη βοήθεια ενός προδότη εντός των τειχών, οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ στις 15 Ιουλίου 1099 και επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου σφαγή, την οποία περιγράφει με θριαμβευτικούς τόνους ο Φουλχέρος της Σαρτρ, Γάλλος λόγιος που ακολούθησε τη σταυροφορική στρατιά.
«Οι Φράγκοι μπήκαν πανηγυρικά στην πόλη το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, την ημέρα που ο Χριστός, με τη σταυρική θυσία Του, λύτρωσε από την αμαρτία τον κόσμο όλο. Και υπό τον ήχο των σαλπίγγων και μες στη γενική αναταραχή, εφόρμησαν με τόλμη αλαλάζοντας “Ο Κύριος μεθ’ ημών!”. Κι ευθύς ύψωσαν ένα λάβαρο στην κορυφή του τείχους. Οι ειδωλολάτρες πανικοβλήθηκαν, και όλο το θάρρος που είχαν ως τότε επιδείξει μετατράπηκε σε άτακτη φυγή στα δρομάκια της πόλης... Πολλοί Σαρακηνοί, που είχαν σκαρφαλώσει στη στέγη του Ναού του Σολομώντα, πληγώνονταν θανάσιμα από βέλη καθώς προσπαθούσαν να διαφύγουν, κι έπεφταν από τη στέγη με το κεφάλι. Γύρω στους δέκα χιλιάδες καρατομήθηκαν στον Ναό. Αν ήσασταν εκεί, το αίμα της σφαγής θα σας έφτανε μέχρι τον αστράγαλο. Τι να πω; Κανείς τους δεν απέμεινε ζωντανός. [Οι Φράγκοι] δεν χαρίστηκαν ούτε στις γυναίκες, ούτε στα παιδιά... Οι ιπποκόμοι μας και οι πεζικάριοι, όταν ανακάλυψαν τα τεχνάσματα των Σαρακηνών, ξεκοίλιαζαν εκείνους που μόλις είχαν μακελέψει για να βγάλουν από τα έντερά τους τα βυζαντινά [χρυσά νομίσματα] που είχαν καταπιεί οι σιχαμεροί λαιμοί τους ενόσω ήταν ζωντανοί! Για τον ίδιο λόγο, μερικές μέρες αργότερα οι άνδρες μας έστησαν έναν πελώριο σωρό από πτώματα και τα κατέκαψαν, ώστε να βρουν πιο εύκολα το προαναφερθέν χρυσάφι». [Fulcher of Chartres, A History of the Expedition to Jerusalem 1095-1127, μτφρ. Frances Rita Ryan, επιμ. και εισαγωγή Harold S. Noxville, University οf Tennessee Press, 1969 ανατύπωση Νέα Υόρκη, W.W. Norton, 1973, σσ. 121-122].
Το λατινικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ
Οι Σταυροφόροι έπρεπε να δημιουργήσουν στην Παλαιστίνη αν όχι έναν διοικητικό μηχανισμό, τουλάχιστον κάποια υποτυπώδη δημόσια αρχή. Ο Ραϋμόνδος της Τουλούζης αρνήθηκε το στέμμα, και έτσι ο Γοδεφρείδος της Λοραίνης (του Μπουγιόν) έγινε «Υπερασπιστής του Πανάγιου Τάφου». Το 1100 ο Γοδεφρείδος πέθανε, και ο αδελφός του Βαλδουίνος αναγορεύτηκε βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, με υποτελείς τους ηγέτες των άλλων λατινικών πριγκιπάτων. Το «λατινικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ» ήταν κυριολεκτικά ζωσμένο από τη θάλασσα, τους μουσουλμάνους και τους Βυζαντινούς. Η πρόσβαση για τα εμπορεύματα, τους προσκυνητές και τις στρατιωτικές ενισχύσεις είχε καθοριστική σημασία. Επομένως ήταν φυσικό το βασίλειο να εξαρτηθεί από τους Ιταλούς εμπόρους, στους οποίους είχε παραχωρηθεί το δικαίωμα να ιδρύσουν μόνιμες αποικίες, όπου θα ίσχυε το δικό τους δίκαιο, στις μεγάλες πόλεις του βασιλείου. Τον 12ο αιώνα ξεχωριστή θέση κατείχε η Πίζα, αν και η Γένουα και, κάπως αργότερα η Βενετία, προώθησαν αρκετά τα συμφέροντά τους. Το 1123 ο ενετικός στόλος συνέτριψε το αιγυπτιακό ναυτικό, κι έτσι οι Ιταλοί έμποροι κυριάρχησαν πλήρως στη Δυτική Μεσόγειο.
Καθώς οι περισσότεροι Σταυροφόροι επέστρεφαν μετά από λίγα χρόνια στην Ευρώπη, και οι πιο τυχεροί είχαν πλουτίσει, το λατινικό βασίλειο έπρεπε να προσφέρει κίνητρα ώστε να δελεάσει εποίκους. Οι σχετικά ολιγάριθμοι Δυτικοί που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Παλαιστίνη παρέμειναν στους δικούς τους θύλακες, κυρίως στις παράκτιες πόλεις, αποφεύγοντας κάθε συγχρωτισμό με τους μουσουλμάνους. Η τιμωρία για τη σύναψη σεξουαλικών σχέσεων με μουσουλμάνες ήταν ο ευνουχισμός, και επομένως οι γάμοι των Δυτικών με Παλαιστίνιες ήταν σπάνιοι, με εξαίρεση τις εκχριστιανισμένες μουσουλμάνες και τις Σύρες χριστιανές. Οι Σταυροφόροι υιοθέτησαν επιφανειακά ορισμένες ανατολικές συνήθειες ― οι Δυτικοί ιεροκήρυκες καυτηρίαζαν τα έκφυλα ήθη που είχαν αντιγραφεί από τους μουσουλμάνους, όπως το συχνό λουτρό. Οι χριστιανοί, που απέφευγαν πλήρως τη μάθηση μέσω της επαφής με τους μουσουλμάνους, ίδρυσαν δικά τους σχολεία, καθώς πίστευαν ότι οι χριστιανικοί λαοί δεν είχαν τίποτα να διδαχθούν από τους απίστους. Σημαντική δύναμη στο λατινικό βασίλειο απέκτησαν τελικά τα «στρατιωτικά τάγματα», ιδίως μέσω του ελέγχου των κάστρων. Σκοπός των Ιπποτών του αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, των λεγόμενων Ιωαννιτών (Οσπιταλίων– Hospitaliers), ήταν η περίθαλψη των ασθενών και των πενήτων προσκυνητών. Το 1113, ο πάπας αναγνώρισε με βούλα τους Ιωαννίτες ως τάγμα, αρχικά κοσμικών και κληρικών, αλλά γρήγορα αυτοί μετατράπηκαν σε στρατιωτικό τάγμα. Το τάγμα των ιπποτών του Ναού της Ιερουσαλήμ, των λεγομένων Ναϊτών, ιδρύθηκε το 1119 από τον ιππότη Ούγο του Παγιέν με σκοπό την προστασία των προσκυνητών. Οι Ναΐτες έδιναν μοναστικούς όρκους, και το 1128 ο άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ συνέταξε γι’ αυτούς έναν κανόνα, βασισμένο στον κανόνα των Κιστερκιανών. Σύντομα το τάγμα αυξήθηκε αριθμητικά, και το 1139 τέθηκε υπό την άμεση εποπτεία του πάπα. Οι Ναΐτες ήταν οργανωμένοι σε τρεις τάξεις ιπποτών, αξιωματικών και στρατιωτικών ιερέων, με επικεφαλής έναν «μέγα μάγιστρο» (διδάσκαλο). Στάθηκαν το πρότυπο για τα τάγματα της Καλατράβας και της Αλκαντάρας που ιδρύθηκαν στην Ισπανία. Οι πρώτοι βασιλιάδες της Ιερουσαλήμ είχαν εξαιρετικές ικανότητες, αλλά ήδη στη δεκαετία του 1130 ζούσε στην Παλαιστίνη μια νέα γενιά Σταυροφόρων που δεν είχε γνωρίσει την Ευρώπη και ταυτιζόταν περισσότερο με το λατινικό βασίλειο παρά με τη γη των προγόνων της. Εμφανίζονταν φατρίες ευγενών και αναδύονταν οικογένειες που οι ανταγωνισμοί τους θα προκαλούσαν αργότερα προβλήματα στο βασίλειο: οι Κουρτεναί της Εδέσσης και οι Ιμπελέν. Από την εποχή του Ιωάννη Β’ Κομνηνού (1118-1143), οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες παρενέβαιναν συχνά στις εσωτερικές υποθέσεις του λατινικού βασιλείου.
Μετά το 1131 στην Ιερουσαλήμ βασίλεψε ο Φούλκων Ε’ της Ανδεγαυίας (Ανζού) για λογαριασμό της συζύγου του Μελισσάνθης, κόρης του βασιλιά Βαλδουίνου Β’ (1118-1131). (Ο Φούλκων ήταν πατέρας του Γοδεφρείδου Πλανταγενέτη από προηγούμενο γάμο). Πέθανε σε ατύχημα το 1143 και τον διαδέχθηκαν η χήρα του και ο δεκατριάχρονος γιος του Βαλδουίνος Γ’ (1143-1163). Τον επόμενο χρόνο, το κράτος των Σταυροφόρων υπέστη την πρώτη σημαντική εδαφική του απώλεια με την κατάληψη της Εδέσσης από τον Ζάνγκι, πρίγκιπα της Μοσούλης και του Χαλεπίου. Η δολοφονία του Ζάνγκι το 1146 εμπόδισε τους μουσουλμάνους να σταθεροποιήσουν τα κεκτημένα τους, αλλά ο δεύτερος γιος τους, ο Νουρεντίν, (1146-1174), αποδείχθηκε τρομερός αντίπαλος.
Η Δεύτερη Σταυροφορία και τα επακόλουθά της
Η πτώση της Εδέσσης παρότρυνε τον πάπα Ευγένιο Γ’ να κηρύξει νέα Σταυροφορία. Αρχικά, ο Κορράδος Γ’ της Γερμανίας ήταν απρόθυμος να συμμετάσχει, αλλά το πειστικό κήρυγμα του αγίου Βερνάρδου έκαμψε τις αντιρρήσεις του. Ο Λουδοβίκος Ζ’ της Γαλλίας είχε σχεδιάσει δική του εκστρατεία, αλλά συμφώνησε να συντονίσει τις προσπάθειές του με εκείνες των Γερμανών. Ωστόσο, οι Βυζαντινοί δεν ήθελαν πια να περάσουν οι Σταυροφόροι από την επικράτειά τους, διαισθανόμενοι ότι είχαν λιγότερα να φοβηθούν από τον Νουρεντίν παρά από τον Ρογήρο τον Μέγα, βασιλιά της Σικελίας.
Οι δύο στρατιές ξεκίνησαν το 1147. Ορισμένοι Γάλλοι βαρόνοι θέλησαν να προσχωρήσουν στον Ρογήρο τον Μέγα και να καταλάβουν βυζαντινά εδάφη. Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Β’ συνήψε εκεχειρία με τον σουλτάνο, γεγονός που ανάγκασε τους Γάλλους να παραπονεθούν για προδοσία των Ελλήνων, καθώς οι ίδιοι ορέγονταν την Κωνσταντινούπολη. Ο γερμανικός στρατός, αγνοώντας μια προγενέστερη συμφωνία να περιμένει τους Γάλλους, ξεκίνησε πρώτος και ηττήθηκε. Με τη σειρά τους, οι Γάλλοι υπέστησαν βαριά ήττα, και μόνο τότε ενώθηκαν τα υπολείμματα των δύο στρατών. Στη συνέχεια, αποφάσισαν να επιτεθούν στη Δαμασκό, αν και εκείνη την εποχή ο ηγεμόνας της πόλης είχε συμμαχήσει με τον Βαλδουίνο Γ’ κατά του Νουρεντίν. Το αποτέλεσμα ήταν η αναμενόμενη καταστροφή: η Δεύτερη Σταυροφορία απέτυχε παταγωδώς.
Κι ενώ το λατινικό βασίλειο σπαρασσόταν από τη διαπάλη των αντίπαλων ομάδων που υποστήριζαν τον Βαλδουίνο Γ’ και τη μητέρα του, ο Νουρεντίν κατέλαβε το 1154 τη Δαμασκό και ένωσε τη Συρία κατά των Σταυροφόρων. Σημαντικό πρόβλημα ήταν και η άνοδος του Ρεϋλάνδου του Σατιγιόν, Γάλλου τυχοδιώκτη που παντρεύτηκε τη χήρα του Ραϋμόνδου Β’ της Τρίπολης. Τον Βαλδουίνο Γ’ διαδέχθηκε ο αδελφός του Αμαλάριχος το 1163. Για να σιγάσει την αντίθεση της Εκκλησίας, ο Αμαλάριχος αναγκάστηκε να διαζευχθεί τη σύζυγό του Αγνή του Κουρτεναί, με την οποία ήταν συγγενής μη αποδεκτού βαθμού, αλλά κατάφερε να αναγνωριστούν ως νόμιμα τα δύο παιδιά που είχε αποκτήσει μαζί της, η Σίβυλλα και ο Βαλδουίνος Δ’. Ο Αμαλάριχος (1163-1174) επέδειξε κάποιες νομοθετικές ικανότητες και προσπάθησε να περιορίσει την ισχύ των στρατιωτικών ταγμάτων. Ωστόσο, ο βασικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής του ήταν η επίθεση κατά της Αιγύπτου, μιας περιοχής που υποσχόταν πόρους για το άδειο βασιλικό θησαυροφυλάκιο, και που η κατάκτησή της φαινόταν πιο εύκολη από τις επιχειρήσεις στα άκρως επικίνδυνα βόρεια σύνορα. Οι προστριβές μεταξύ του Αμαλάριχου και του Νουρεντίν διήρκεσαν αρκετά χρόνια, αλλά το 1169 ο βεζίρης του Νουρεντίν μπήκε στο Κάιρο. Σύντομα τον διαδέχτηκε ο ανιψιός του Σαλαδίνος. Ο Σαλαδίνος εξεδίωξε τους Γάλλους από την Αίγυπτο, κατέλαβε οχυρά στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας, και το 1171 τερμάτισε τη δυναστεία των Φατιμιδών. Η Αίγυπτος περιήλθε υπό την κυριαρχία του χαλιφάτου των Αβασιδών της Βαγδάτης και έτσι αποκαταστάθηκε η ενότητα του σουνιτικού Ισλάμ. Ο Σαλαδίνος κατείχε τον τίτλο του βεζίρη και βρισκόταν υπό την επικυριαρχία του Νουρεντίν, αλλά μετά το 1171, ουσιαστικά κυβερνούσε ως σουλτάνος της Αιγύπτου.
Ο Νουρεντίν και ο Αμαλάριχος πέθαναν το ίδιο έτος, το 1174. Ο δεκατριάχρονος τότε Βαλδουίνος Δ’ (1174-1185) ήταν λεπρός και τελικά έμεινε παράλυτος. Πολιτικές ομάδες σχηματίστηκαν γύρω από τον Ρεϋνάλδο του Σατιγιόν, τους εκτοπισμένους άρχοντες Κουρτεναί της Εδέσσης (που από το 1144 βρισκόταν σε χέρια μουσουλμάνων) και τους Λουζινιάν, μια οικογένεια από το Πουατού της Ανδεγαυίας. Ο ίδιος ο βασιλιάς ήταν υποχείριο της μητέρας του, μιας Κουρτεναί. Τον διαδέχθηκε ο ανιψιός του Βαλδουίνος Ε’, γιος της αδελφής του Σύβιλλας και του Γουλιέλμου, του εκλιπόντα μαρκησίου του Μομφεράτου. Ύστερα από ένα χρόνο, ο Βαλδουίνος πέθανε και τον διαδέχθηκε η Σίβυλλα, που έστεψε πραξικοπηματικά τον δεύτερο σύζυγό της Γουίδωνα Λουζινιάν το 1186.
Στο μεταξύ, το 1176 ο Σαλαδίνος είχε πια εδραιώσει την κατοχή του στην αυτοκρατορία του Νουρεντίν. Καθώς κυριαρχούσε στην Αίγυπτο, στη Συρία και στη Μοσούλη, τα κράτη των Σταυροφόρων ήταν περικυκλωμένα. Οι Βυζαντινοί, που τα ανατολικά τους σύνορα ήταν ευάλωτα στις τουρκικές επιθέσεις, δεν μπορούσαν να βοηθήσουν την Ιερουσαλήμ. Τώρα οι Σταυροφόροι προσδοκούσαν βοήθεια μόνο από τη Δύση, ιδίως μετά τη σφαγή Δυτικών εμπόρων στην Κωνσταντινούπολη που οδήγησε στην άνοδο του αντιδυτικού αυτοκράτορα Ανδρονίκου Α’ Κομνηνού. Η «φραγκική» αυλή σπαρασσόταν ακόμη περισσότερο από τις μηχανορραφίες των αντίπαλων μερίδων, και στις αρχές του 1187 ο Ρεϋνάλδος του Σατιγιόν προσέφερε στον Σαλαδίνο το πρόσχημα όταν έστησε ενέδρα και επιτέθηκε σε ένα καραβάνι. Στις 4 Ιουλίου του ίδιου έτους ο Σαλαδίνος συνέτριψε τους χριστιανούς στη μάχη του Χατίν, δυτικά της θάλασσας της Γαλιλαίας (λίμνης της Τιβεριάδος) συλλαμβάνοντας τον βασιλιά Γουίδωνα και αποκεφαλίζοντας ο ίδιος τον Ρεϋνάλδο του Σαντιγιόν. Η Ιερουσαλήμ συνθηκολόγησε χωρίς μάχη στις 2 Οκτωβρίου. Την άνοιξη του 1190 μόνο η Αντιόχεια, η Τύρος και η Τρίπολη είχαν παραμείνει υπό χριστιανική κατοχή.
Πηγή: http://www.istoria.gr/aug03/content01.htm
29
Ναϊτικά Τάγματα / ΝΑΙΤΕΣ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ
« στις: Μαρτίου 29, 2009, 05:37:49 »
Ο σταυρός, αυτό το σύμβολο-έμβλημα της Χριστιανικής θρησκείας που μπροστά του γονατίζουν και προσκυνούν τόσους αιώνες εκατομμύρια πιστών Χριστιανών, είναι στην πραγματικότητα ένα από τα αρχαιότερα γνωστά σύμβολα -αρχαιότερο ακόμα και του κύκλου- άμεσα συνδεδεμένο με τις αρχαίες θρησκείες και λατρείες της Μεγάλης Μητέρας Θεάς Γης, του Θεού Ήλιου και της Θεάς Σελήνης.
Τις πρώτες εικόνες σταυρού τις συναντάμε σε σπηλιές της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας, που χρονολογούνται την Λίθινη εποχή. Αργότερα, με την εμφάνιση των πρώτων –πρωτόγονων ακόμα- οργανωμένων κοινωνιών και θρησκειών, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του παγκοσμίως, σε κάθε περιοχή του πλανήτη μας, συμβολίζοντας τους εκάστοτε τοπικούς Θεούς. Κοσμούσε και κοσμεί μέχρι σήμερα ναούς ανά την υφήλιο και οι παραλλαγές του έφτασαν τις αρκετές δεκάδες. Υπήρξε σύμβολο της Μητέρας Γης (μέχρι και σήμερα, το κινέζικο ιδεόγραμμα για τη Γη είναι ένας ισοσκελής σταυρός μέσα σε τετράγωνο) και της ένωσης του Ουρανού με τη Γη (πρωταρχικών Θεών του πρωτόγονου ανθρώπου). Κατ’ επέκταση, έγινε σύμβολο της ζωής, της γονιμότητας, της αθανασίας, των 4 εποχών του χρόνου, των 4 στοιχείων της φύσης, των 4 ανέμων και των 4 κατευθύνσεων του ορίζοντα.
Ο άνθρωπος ‘ωριμάζοντας’ πνευματικά με τους αιώνες, ανέλυσε το σύμβολο του σταυρού περισσότερο και το συνέδεσε με ανώτερες φιλοσοφικές και θεολογικές έννοιες: ο κάθετος άξονας σχετίστηκε με τον Ουρανό, το πνευματισμό, τη δύναμη και το αρσενικό στοιχείο. Ο οριζόντιος άξονας σχετίστηκε με τη Γη, την ευαισθησία, τη λογική και το θηλυκό στοιχείο. Έγινε το σύμβολο της ισορροπίας μεταξύ ύλης και πνεύματος, της δυαδικότητας της φύσης και της αρμονικής ένωσης των αντίθετων (αλλά όχι αντίπαλων) Δυνάμεων. Υπήρξε επίσης σύμβολο δημιουργίας, όπως στον Εβραϊσμό μέχρι και σήμερα, που ο σταυρός με 6 ακτίνες συμβολίζει τις 6 μέρες της Δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό.
Στη Βαβυλώνα, έναν από τους αρχαιότερους γνωστούς πολιτισμούς, ο σταυρός απεικονίζονταν μαζί με την ημισέληνο, για να συμβολίζει τη Σεληνιακή Θεά. Χωρίς την ημισέληνο, συμβόλιζε τον Ηλιακό Θεό και ο αναμενόμενος Βαβυλώνιος Μεσσίας έφερε πολλούς σταυρούς στο μέτωπό του.
Στην αρχαία Ασσυρία, ο ισοσκελής σταυρός επίσης ταυτίζονταν με τον Ηλιακό Θεό και συμβόλιζε τις 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα όπου λάμπουν οι αχτίδες του. Αγάλματα Ασσύριων Βασιλέων που βρέθηκαν (και τώρα στεγάζονται στο Βρετανικό Μουσείο) φέρουν εγχάρακτα κοσμήματα με σταυρούς στο λαιμό, προφανώς για να τονιστεί η ευγενική τους τάξη αλλά και να τονισθεί η Θεϊκή προστασία και εύνοια που κατείχαν, κατά τις τότε πεποιθήσεις.
Στη Φοινίκη και πάλι σχετίζονταν με τις Ηλιακές Θεότητες. Σε τάφους που βρέθηκαν στην περιοχή, υπήρχαν κεραμικά με εγχάρακτο τον σταυρό και οι νεκροί φορούσαν για σκουλαρίκια σταυρούς, προφανώς για προστασία της ψυχής και ευχή για την αθανασία της.
Ακόμα και στα βάθη της Αφρικής, συναντάμε το σταυρό, ως σύμβολο της Μεγάλης Μητέρας Θεάς που γέννησε τον Κόσμο. Οι έγκυες γυναίκες τον φορούσαν στον λαιμό, πιστεύοντας ότι έτσι η Μεγάλη Μητέρα θα τις προστατεύσει κατά τον τοκετό και θα εξασφαλίσει μια καλή και γέννα.
Στην Ινδία, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του έντονα μέσα στον Ινδουισμό (που χρονολογείται περίπου το 5.000 π.Χ.), συμβολίζοντας τον ιερό ποταμό Γάγγη και τον Θεό Βισνού, που είναι ο ένας από τους τρεις σημαντικότερους Ινδούς Θεούς - της Θείας Τριάδας που εκφράζει τον Ένα Υπέρτατο Θεό. Ο κάθετος άξονας, του απλού ισοσκελή σταυρού, συμβολίζει τη Θεϊκή κατάσταση, ενώ ο οριζόντιος άξονας την υλική/κοσμική κατάσταση. Το κέντρο συμβολίζει τον σοφό άνθρωπο, που ισορροπεί ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις. Πολλοί πιστοί Ινδουιστές φέρουν ζωγραφισμένο σταυρό στο μέτωπό τους, ως σύμβολο της πίστης τους. Αυτή η παράδοση διείσδυσε και στον Βουδισμό.
Στον Βουδισμό (που χρονολογείται από το 500 π.Χ.), είναι ο άξονας του Τροχού, ενός πολύ σημαντικού συμβόλου γι αυτήν τη θρησκεία. Ο Τροχός είναι η Ηλιακή, Θεϊκή προστασία, δημιουργία και εξουσία και ο σταυρός είναι ο Θείος Νόμος, που στηρίζει τον Κύκλο της Ύπαρξης.
Στην αρχαία Ρώμη, οι παρθένες ιέρειες της Θεάς Vesta (η ελληνίδα Εστία), που ορκίζονταν ισόβια αγνότητα, με τιμωρία να θαφτούν ζωντανές εάν καταπατούσαν τον όρκο τους, φορούσαν σταυρό στο λαιμό τους. Άραγε, πόσο να διέφεραν οι τότε ιέρειες της Vesta από τις σημερινές μας καλόγριες;... Επιπλέον, σε ρωμαϊκά νομίσματα που βρέθηκαν, αναπαριστάται ο Ηλιακός Θεός Απόλλωνας να κρατά σαν σκήπτρο έναν σταυρό.
Στην αρχαία Ελλάδα, σχετίζονταν (μεταξύ άλλων) με τον Βάκχο και τον Απόλλωνα και εμφανίζεται στο μέτωπο της Άρτεμης της Εφέσου. Επιπλέον, κατά την αρχαία ελληνική παράδοση, την βραδιά της Πανσέληνου του Απριλίου, που ήταν αφιερωμένη στις Σεληνιακές Θεές Άρτεμις και Εκάτη, συνήθιζαν να φτιάχνουν μικρά κυκλικά ψωμάκια και να τ’ αφήνουν στα σταυροδρόμια, για να εξευμενίσουν την Θεά, να ευλογεί με την προστασία της όποιον περνούσε από κει. Τα σταυροδρόμια υπήρξαν άμεσα συνδεδεμένα με την Θεά Εκάτη και τον Θεό Ερμή, από πριν ακόμα την επικράτηση του Ολυμπισμού (δηλαδή, από την Τιτανολατρεία). Τα κέντρα σταυροδρομιών ήταν σημεία μαγικά, που οι άνθρωποι τα φοβούνταν και τα σέβονταν. Εκεί, κυριαρχούσε η σκοτεινή Τρικέφαλη Σεληνιακή Θεά Εκάτη, με τις τρομερές μαγικές και μαντικές δυνάμεις, τη σύνδεσή της με τον Κόσμο των Νεκρών και την αγέλη των μαύρων σκυλιών που την ακολουθούσαν. Μικρά ιερά της, τα Εκαταία, βρίσκονταν σε σχεδόν κάθε σταυροδρόμι για εξευμενισμό της, μαζί με ιερά του Ερμή Ψυχοπομπού, που μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερα στους τρεις Κόσμους (των θνητών, των Αθανάτων και των Νεκρών), για να προστατεύει τους ταξιδιώτες που περνούσαν από κει, από το πιθανό μένος της Θεάς.
Κατά την παράδοση, όσοι ήθελαν να επικοινωνήσουν με τους νεκρούς, έπρεπε να πάνε νύχτα σε σταυροδρόμι, που είναι «πύλη μεταξύ των Κόσμων», να αντιμετωπίσουν με επιτυχία δοκιμασίες και τελικά, εάν επιβίωναν, να επιτύχουν την επικοινωνία. Αυτήν την παράδοση τη συναντάμε και αλλού, στην Ασία, στην Αφρική και στην Αμερική. Όπως φαίνεται λοιπόν, η σχέση του σταυρού με τον κόσμο των ζωντανών και νεκρών και ο συμβολισμός του ως πέρασμα από τον ένα κόσμο στον άλλο, όπως έγινε με τον Ιησού Χριστό, κρατά από αρχαιοτάτων χρόνων.
Την εποχή του χαλκού, έχουμε πάμπολλα ευρήματα που φέρουν το σύμβολο του σταυρού, κυρίως από την περιοχή της Γαλατίας. Κοσμήματα, κεραμικά, στολίζονται με το σταυρό, κι ένα άγαλμα που βρέθηκε του Θεού Σούκελου, φαίνεται να φορά μανδύα με σταυρούς.
Στους αρχαίους πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής, ο σταυρός εμφανίζεται ως σύμβολο του Θεού Τιάλοκ, Φύλακα των Κοσμικών Νερών, και του Θεού Κουετζακοάτλ, του Φτερωτού Όφι, Φύλακα των Ανέμων. Οι Ινδιάνοι της περιοχής, επηρεασμένοι ίσως απ’ αυτούς τους αρχαίους πολιτισμούς, χρησιμοποιούσαν τον σταυρό ως σύμβολο των 4 ανέμων και των όσων αντιπροσώπευε ο καθένας: Ο ανατολικός άνεμος είναι η πηγή της ζωής και της αγάπης. Ο δυτικός άνεμος είναι ο απαλός άνεμος που βοηθά στην έξοδο προς το άγνωστο και λεγόταν επίσης ότι «έρχεται από την γη των πνευμάτων». Ο βόρειος άνεμος είναι η δύναμη και η νόηση. Ο νότιος άνεμος είναι το πάθος, η φωτιά που ζεσταίνει, αλλά καταστρέφει. Το κέντρο του σταυρού είναι η γη και ο άνθρωπος. Είναι το σημείο όπου οι 4 δυνάμεις συναντιούνται, αντικρούονται εξουδετερώνοντας η μια την άλλη και ισορροπούν.
Οι Σαμάνοι (οι σοφοί της φυλής), συσχέτιζαν το σταυρό με το Δέντρο της Ζωής και τον χάρασσαν μονάχα πάνω σε ξύλο. Την ίδια παράδοση συναντάμε και στους Γότθους, που χάρασσαν σταυρούς πάνω στα πεσμένα δέντρα, πιστεύοντας ότι έτσι θα μπορέσει να επιβιώσει το πνεύμα του δέντρου μέσα στο χάραγμα. Μέχρι και τις μέρες μας στην Σκωτία, φτιάχνονται σταυροί από ξύλο σορβιάς και κρεμιούνται στις ουρές των ζώων με πορφυρή κλωστή, για προστασία από τη κακή μαγεία και τα δαιμόνια. Πρόκειται για επιβίωση αρχαιότατου Κέλτικου εθίμου, της μεγάλης εορτής την ημέρα πριν την Πρωτομαγιά (Beltane).
~*~*~
Ο Ελληνικός Σταυρός, γνωστός και ως Crux Immissa Quadrata
Ο απλός ισοσκελής και όρθιος σταυρός, έχει παραμείνει να λέγεται «ελληνικός σταυρός» και είναι αυτός που θεωρείται η μια από τις 3 αρχαιότερες μορφές σταυρού (μαζί με τον Πλάγιο Σταυρό και τον Ηλιακό Σταυρό).
Συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (γη, νερό, αέρας, φωτιά) σε ισορροπία και σταθερότητα. Κατ’ επέκταση, συμβολίζει την αρμονία της φύσης. Συμβολίζει επίσης τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τέλος, συμβολίζει την σχέση του Θείου (κάθετος άξονας) με τον Κόσμο (οριζόντιος άξονας).
Αργότερα στον Χριστιανισμό, ο απλός ισοσκελής σταυρός συμβόλισε τους 4 Ευαγγελιστές. Περαιτέρω, επειδή μπορεί να διαχωριστεί σε 13 κύβους, συμβολίζει τους 12 αποστόλους και, ο κύβος του κέντρου, τον Χριστό.
Μια λιγότερο γνωστή παραλλαγή του ελληνικού σταυρού, είναι αυτή με γραμμένες τις λέξεις «ΦΩΣ» στον κάθετο άξονα και «ΖΩΗ» στον οριζόντιο, που όλο μαζί διδάσκει ότι μόνο με το Θεϊκό Φως (δηλαδή Σοφία και Αγάπη) μπορεί ο άνθρωπος να κερδίσει την αθάνατη Ζωή.
Στα μαθηματικά είναι το σύμβολο της πρόσθεσης και στην Κινεζική αρίθμηση είναι ο αριθμός 10.
Ο Πλάγιος Σταυρός ή o Σταυρός του Αγ. Αντωνίου ή Crux Decussata
Το όνομα «του Αγ. Αντωνίου» το πήρε επειδή πιστεύεται πως ο Αγ. Αντώνιος σταυρώθηκε πάνω σε τέτοιο σταυρό. Όμως, εμφανίζεται συχνότατα πολύ πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού, σχεδόν σε όλο τον κόσμο.
Στην αρχαία Σκωτία, χρησιμοποιούνταν ως σύμβολο ανανέωσης, αναδημιουργίας και νέων ξεκινημάτων.
Στο Ρουνικό αλφάβητο, ο απλός πλάγιος σταυρός (Γκιφού) ερμηνεύεται ως «Θείο Δώρο» και «η δύναμη της προσφοράς». Συνδέεται με την παρθένα Θεά Γκέφιον, που προσφέρει στους ανθρώπους γνώση και ταλέντα. Ο πλάγιος σταυρός ανάμεσα σε 2 μακριές κάθετες γραμμές (Μαν) συμβόλιζε τον άνθρωπο και την Δύναμη της Αλληλεγγύης και της Αλληλοβοήθειας. Ο πλάγιος σταυρός ανάμεσα σε 2 ισόϋψες κάθετες γραμμές (Νταέγκ) συμβόλιζε το λαμπερό φως το Ήλιου που απλώνεται την ημέρα στον κόσμο, διαλύοντας το σκοτάδι, προκαλώντας την ανάπτυξη και φέρνοντας αισιοδοξία κι ελπίδα.
Στην Ρωμαϊκή αρίθμηση είναι ο αριθμός 10 και στα μαθηματικά είναι το σύμβολο του πολλαπλασιασμού.
Ο Ηλιακός Σταυρός ή Νορβηγικός Σταυρός ή Σταυρός του Οντίν
Απλός ισοσκελής και όρθιος σταυρός, κλεισμένος σε κύκλο. Παρόλο που τον συναντάμε αρκετά συχνά στην αρχαία Ελλάδα, την Ασία, την Αμερική, την Ινδία και εμφανίζεται από την αρχή της ανθρωπότητας, έχει παραμείνει γνωστός ως σύμβολο του Νορβηγικού Θεού Οντίν.
Υπήρξε αρχικά το σύμβολο της Μητέρας Γης, όπως το συναντάμε και σήμερα στα νεο-παγανιστικά ρεύματα. Αργότερα, συνδέθηκε με τον Θεό Ήλιο: ο κύκλος αντιπροσωπεύει τον Ήλιο και ο σταυρός στο κέντρο τις 4 εποχές, συμβολίζοντας όλο μαζί τον αέναο κύκλο της φύσης. Κατά μια άλλη έννοια, συμβολίζει τον Ήλιο (σταυρός) που περικλείεται από τον Ουρανό/Σύμπαν (κύκλος).
Ο Αιγυπτιακός Σταυρός ή Ankh ή «Κλειδί του Νείλου» ή Crux Ansata
Άλλη μια από τις αρχαιότερες παραλλαγές του σταυρού, που η πρώτη του εμφάνιση χρονολογείται περίπου τον 15ο αιώνα π.Χ. Έχουν βρεθεί πολλά αντικείμενα, κεραμικά, κοσμήματα, νομίσματα, τοιχογραφίες κλπ. που εμφανίζουν το Ankh, στην Αφρική, την Μεσοποταμία, την Φρυγία, την Παλαιστίνη, την Φοινίκη, την Σαρδινία και αλλού.
Για τους αρχαίους Αιγυπτίους, υπήρξε σύμβολο ζωής και αναγέννησης, συνδέεται με την Θεά Μαάτ, την Θεά της Αλήθειας και καλείται επίσης «Κλειδί της Αθανασίας». Συνδέθηκε με την θηλυκή Αρχή και οι αρχαίες Αιγύπτιες το φορούσαν για να έχουν την προστασία της Θεάς. Επιπλέον, συμβολίζει την ένωση της Θεάς Ίσιδας με τον Θεό Όσιρι και σε πάμπολλες αιγυπτιακές παραστάσεις, βλέπουμε Θεούς, ιερείς και Φαραώ να κρατούν στο χέρι τους το Ankh. Συγκεκριμένα, ο Θεός Όσιρις, αναπαρίσταται να προτείνει το Ankh στις ψυχές, υπενθυμίζοντάς τους την ζωή μετά θάνατο. Μια άλλη χαρακτηριστική αναπαράσταση, είναι ο Θεός Ώρος να κάθεται ως βρέφος στην αγκαλιά της παρθένας μητέρας του Ίσιδας, κρατώντας στο χέρι του το Ankh ή η Ίσιδα έχοντάς το χαραγμένο στα μαλλιά της. Πόσο αλήθεια μοιάζει αυτή η σκηνή με αυτήν της Παρθένου με το Θείο Βρέφος...
Πέρα όμως από την Αίγυπτο, το Ankh υπήρξε ιερό και σε πολλούς άλλους λαούς. Στη Φοινίκη, συμβόλιζε την Θεά Αστάρτη «Αυτήν που δίνει Ζωή» και στη Φρυγία, σχετιζότανε με τη Θεά Κυβέλη, τη μητέρα της Ρέας κατά τους αρχαίους Έλληνες, ως σύμβολο θανάτου και αναγέννησης. Στην Ινδία είναι το σύμβολο του Θεού Αγνί, «του Φωτός του Κόσμου» και συχνά φαίνεται να το κρατούν οι Θεοί της Θείας Τριάδας (Βράχμα, Βισνού, Σίβα), ο Κρίσνα και άλλοι.
Στην αρχαία Ελλάδα, συμβόλιζε την Αφροδίτη και την Άρτεμις της Εφέσου και στην αρχαία Ρώμη, το Ankh αναφέρεται ως «Κλειδί της Ζωής» και εμφανίζεται στο χέρι του Θεού Janus (Ιανός).
Αργότερα, το ξανασυναντάμε συχνά σε γνωστικά χριστιανικά και κοπτικά κείμενα, ως σύμβολο της θνητής και αθάνατης ζωής, της κρυμμένης σοφίας και των μυστηρίων της ζωής και της γνώσης.
Στην Αλχημεία είναι το σύμβολο του χαλκού και στην αστρολογία το σύμβολο του πλανήτη της Αφροδίτης -σύμβολο που παρέμεινε μέχρι τις μέρες μας για να αντιπροσωπεύσει το θηλυκό φύλο.
Ο Σταυρός ΤΑΥ (που είναι σαν το κεφαλαίο γράμμα «Τ») επίσης ονομάζεται και Αιγυπτιακός, έχοντας τον ίδιο συμβολισμό με το Ankh. Αργότερα, ονομάστηκε Crux Commissa. Είναι σύμβολο της αρσενικής Θείας δύναμης και εξουσίας. Συνδέεται με τους Θεούς του κεραυνού, όπως ο Έλληνας Δίας και οι Νορβηγικοί Θεοί Οντίν και Θωρ. Οι αρχαίοι Δρυίδες τον έφτιαχναν με δύο κλαδιά βελανιδιάς (ιερό δέντρο για σχεδόν όλη την Ευρώπη), ως σύμβολο του Θεού (Ταυ). Στην αρχαία Ελλάδα, συμβόλιζε επίσης τον Άττι και στην Μεσοποταμία τον Μίθρα.
Ο Γνωστικός Σταυρός
Παραλλαγή του Αιγυπτιακού – το ΤΑΥ με κύκλο στην κορφή. Εμφανώς επηρεασμένοι από την Αίγυπτο και την Ελλάδα, οι Γνωστικοί είχαν ως έμβλημά τους αυτόν τον σταυρό, που συμβόλιζε την ισορροπία της τελειότητας, αλλά παράλληλα και τον Θεάνθρωπο Χριστό, που ήταν η ενσάρκωση της τέλειας ισορροπίας μεταξύ Θείου και θνητού. Επιπλέον, συμβόλιζε την ισορροπία και ένωση του θηλυκού (κύκλος) με το αρσενικό (ΤΑΥ).
Ο Κοπτικός Σταυρός
Συμμετρικός ισοσκελής σταυρός, με κύκλο στην μέση και 4 μικρά «Τ» μεταξύ των κάθετων γραμμών, που συμβολίζουν τα καρφιά με τα οποία καρφώθηκε ο Χριστός.
Ένας άλλος Κοπτικός, είναι αυτός που μοιάζει με συνδυασμό του Γνωστικού σταυρού και του Ηλιακού, έχοντας έναν δεύτερο συμμετρικό σταυρό μέσα στον κύκλο.
Ο Όφις Σταυρωμένος
Ένα φίδι τυλιγμένο ή καρφωμένο σε σταυρό ΤΑΥ.
Συμβολίζει το ξεπέρασμα της ύλης και της θνητότητας. Ο όφις είναι άλλο ένα πανάρχαιο και παγκόσμιο σύμβολο της Γνώσης και της Σοφίας. Πάνω σε ηλιακό σύμβολο (τον σταυρό) μπορεί να συμβολίσει την Θεϊκή Σοφία και Γνώση.
Ο σταυρωμένος όφις εμφανίζεται επίσης συχνά στην Αλχημεία, ως αυτό που «φτιάχνει το ρευστό» ή που φτιάχνει το ελιξίριο του υδράργυρου (θρυλικό ελιξίριο), αφαιρώντας το δηλητηριώδες μέρος.
Ορφεύς Βακχικός Σταυρωμένος
Σε σφραγιδόλιθο που βρέθηκε και χρονολογείται περίπου στα τέλη του 2ου ή στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., εμφανίζεται εγχάρακτος ένας σταυρωμένος άνθρωπος. Ακουμπά πάνω σ’ ένα V, έχει στην κορυφή του σταυρού την ημισέληνο και πιο πάνω εμφανίζονται 7 αστέρια σαν σταυροί. Γνωρίζοντας ότι εκείνη την εποχή επεκτεινόταν με γοργούς ρυθμούς ο Χριστιανισμός, αυτό το εύρημα δεν θα μας εντυπωσίαζε. Αυτό όμως που το κάνει να ξεχωρίζει, είναι ότι φέρει εγχάρακτες τις λέξεις «ΟΡΦΕΥΣ ΒΑΚΧΙΚΟΣ». Αναφέρεται λοιπόν στον αρχαίο Έλληνα μύστη Ορφέα; Μάλλον παράδοξο, μιας και ο μύθος του Ορφέα αναφέρει ότι δεν σταυρώθηκε, αλλά σφαγιάστηκε και κατακερματίστηκε από οργισμένες Μαινάδες.
Στους πρώτους αιώνες της εμφάνισης του Χριστιανισμού, κάποια Γνωστικά Χριστιανικά ρεύματα ταύτισαν τον Χριστό με τον Ορφέα. Ήταν η ομοιότητα των διδαγμάτων και ηθικών αρχών μεταξύ Χριστιανισμού και Ορφισμού, που οδήγησε σ’ αυτήν την ταύτιση. Ο Σταυρωμένος Ορφέας, ίσως υπενθύμιζε αυτήν την ομοιότητα, ενώνοντας παλαιότερα και νεότερα σύμβολα.
Όμως, ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σχέση των ονομάτων Βάκχος (ή αλλιώς ‘Ίακχος’) και Ιησούς: στα Εβραϊκά, ο Βάκχος/Ίακχος είναι JEHSU, το οποίο προφέρεται «Ιεσού». Στους Φοίνικες και Κανααϊτες μεταφέρεται απλά ως ΙΗS, δηλαδή για τους Έλληνες ΙΗΣ, και ολόκληρο κατευθείαν από τους Εβραίους «ΙΗΣΟΥ».
Το V που εμφανίζεται στο κάτω μέρος του σταυρού και στο οποίο ακουμπά ο σταυρωμένος τα πόδια του, ίσως συνδέεται με τους 7 σταυρούς/αστέρια της κορυφής, που στεφανώνουν τον σταυρωμένο. Το V είναι ένα από τα αρχαία σύμβολα του Θείου θηλυκού, που παραπέμπει στην μήτρα που γεννά. Ο αριθμός 7, συνδέεται με την Ελληνίδα Θεά Αφροδίτη, την Θεά της θηλυκότητας, της ομορφιάς και της αγάπης. Ενδιαφέρον είναι ότι στην αραβική αρίθμηση ο αριθμός 7 γράφεται ως V. Στην Ρωμαϊκή αρίθμηση, το V είναι ο αριθμός 5, που επίσης συνδέεται με την Θεά Αφροδίτη και τον συνονόματο πλανήτη της, που, όπως είχε παρατηρηθεί από τους αστρονόμους της αρχαιότητας, σχηματίζει με την κίνησή του μια πεντάλφα (5Α) στον ουρανό, σε περίοδο 7 ετών.
Το Λ στην αραβική αρίθμηση είναι το 8. Το σύμβολο Λ συνδέεται με την αρσενική αρχή, παραπέμποντας στον φαλλό που γονιμοποιεί την μήτρα. Ο αριθμός 8 συνδέεται επίσης με το Θείο αρσενικό στοιχείο, με τον γήινο άνθρωπο, με την ισορροπία μεταξύ αυτών, με τη αναγέννηση, κι επομένως με τον Θεάνθρωπο Χριστό.
Βάζοντας το V πάνω στο Λ, σχηματίζεται το Χ, δηλαδή ο πλάγιος σταυρός. Στην Ρωμαϊκή αρίθμηση, το Χ είναι το 10 (αριθμός που παραπέμπει στην μονάδα) και στα μαθηματικά είναι το σύμβολο του πολλαπλασιασμού.
Η ημισέληνος στην κορυφή του σταυρού, ακριβώς πάνω από το κεφάλι του σταυρωμένου, είναι άλλη μια παραπομπή σε αρχαία θηλυκή θεότητα, στην Σεληνιακή Θεά. Έτσι, το θηλυκό στοιχείο φαίνεται να πλαισιώνει τον σταυρωμένο άνθρωπο, στηρίζοντας τα πόδια του και στεφανώνοντας το κεφάλι του...
Με τον τρόπο που είναι τοποθετημένα τα πόδια του σταυρωμένου στο V, το μέγεθος του V και η τοποθέτηση των άστρων στην κορυφή, φαίνεται λες και όλη η παράσταση ξεπηδά (γεννιέται) μέσα από το V και καταλήγει στα 7 αστέρια.
Ένα ακόμα παράδοξο της παράστασης, είναι η εμφάνιση σταυρωμένου ανθρώπου. Όπως θα δούμε παρακάτω (βλ. Λατινικός Σταυρός) ο εσταυρωμένος δεν εμφανίζεται ως σύμβολο του Χριστιανισμού πριν τον Μεσαίωνα. Το ότι αναφέρεται στον σταυρωμένο Ορφέα, κάνει το σύμβολο ακόμα πιο παράξενο και αινιγματικό...
Χρισμόν ή Labarum
Πλάγιος σταυρός με το γράμμα Ρ στην μέση να τον διαπερνά. Συχνά, περικλείεται σε κύκλο. Έχει επικρατήσει να ερμηνεύεται ως τα δύο πρώτα γράμματα του Χριστού, και αποδίδεται στον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ως σύμβολο του στρατού του. Το σύμβολο όμως είχε κάνει την εμφάνισή του πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού. Έχει βρεθεί χαραγμένο σε πέτρα που χρονολογείται περίπου το 2.500 π.Χ. και εικάζεται ότι συμβολίζει τον Ήλιο και τον Ουρανό. Στην αρχαία Ελλάδα, συμβόλιζε το «Χρηστόν», δηλαδή «το αίσιο, το ευοίωνο» και υπήρχε χαραγμένο σε ναούς του Βάκχου στην Ρώμη.
Επίσης, νόμισμα που βρέθηκε του Πτολεμαίου του τρίτου (247-222 π.Χ.) φέρει το ΧΡ, αλλά το πιο ενδιαφέρον εύρημα είναι ένα νόμισμα της εποχής του Κωνστάντιου του Β’ της Ρώμης (317-361 π.Χ.), που φέρει στην μια του πλευρά το σύμβολο του Χρισμόν σε λάβαρο που κρατά ο αυτοκράτορας και περικλείεται με την λατινική επιγραφή «IN HOC SIGNO VICTOR ERIS» (βλ. εικόνα), που σημαίνει «EN TOYTΩ NIKA»... δηλαδή, όπως ακριβώς στο ‘όραμα’ του Κωνσταντίνου. Έτσι, εικάζεται ότι ο Κωνσταντίνος (όντας παγανιστής) εισήγαγε το σύμβολο στον Χριστιανισμό, μέσω ενός ευρηματικού ‘οράματος’, για να φέρει τις δύο θρησκείες -παλαιά και νέα- πιο κοντά.
Ο Λατινικός Σταυρός ή Χριστιανικός Σταυρός ή crux ordinaria ή crux immissa
Ο κοινά (πλέον) γνωστός μας ασύμμετρος σταυρός (δηλαδή με μεγαλύτερο τον κάθετο άξονα), προϋπήρξε του Χριστιανισμού αρκετούς αιώνες. Μέχρι τότε, ήταν γνωστός στην Αίγυπτο ως ο σταυρός των Θεών Όσιρι και Σέραπι. Εμφανίστηκε στην Χριστιανική θρησκεία μετά τον 3ο αιώνα μ.Χ. ως σύμβολο υπενθύμισης της μαρτυρικής θυσίας του Χριστού και την ανάστασή του. Μέχρι τα τέλη περίπου του 3ο αιώνα μ.Χ., η χρήση του σταυρού ήταν πολύ σπάνια, μια και υπήρξε κατακριτέα από τους περισσότερους Χριστιανούς, αφού ήταν παγανιστικό σύμβολο, κι επιπλέον διότι οι Γραφές ήταν απόλυτα σαφείς:
«Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης, ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (η 2η Εντολή)
«Κύριο το Θεό σου να προσκυνήσεις, και αυτόν μόνο να λατρέψεις» (Λουκ. 4:
«Αλλά έρχεται ώρα, και μάλιστα είναι τώρα, που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με Πνεύμα και με αλήθεια. Και πράγματι, ο Πατέρας τέτοιοι ζητά να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Πνεύμα είναι ο Θεός, και εκείνοι που τον προσκυνούν, με Πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν’». (Ιωάν. 4:21-24)
Ο Τερτυλλιανός στο argumentum ad hominem καταδίκαζε τη χρήση του σταυρού ως ειδωλολατρεία και απέτρεπε τους Χριστιανούς που συνήθιζαν να ζωγραφίζουν έναν μικρό σταυρό στο μέτωπό τους... όπως έκαναν αιώνες νωρίτερα οι Ινδουιστές. Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός, όπως μας λέει ο Κύριλλος ο Αλεξανδρινός (Contra Julian., vi, in Opp., VI), απαγόρευσε την χρήση του σταυρού με τον οποιονδήποτε τρόπο (χαραγμένο σε πόρτες σπιτιών, σε πέτρα, σε ξύλο ή ζωγραφισμένο στα μέτωπα των πιστών) χαρακτηρίζοντάς το ως έγκλημα. Από την άλλη μεριά όμως, εικονομάχοι Αυτοκράτορες που προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν την οποιαδήποτε απεικόνιση στην Χριστιανική θρησκεία, επέτρεπαν το σταυρό. Μια μεγάλη περίοδος πέρασε μέχρι να λυθεί το ζήτημα της χρήσης ή μη χρήσης του σταυρού από τους Χριστιανούς.
Από το 431 μ.Χ. περίπου όμως, άρχισαν να εμφανίζονται σταυροί και μέσα στα ιερά των Χριστιανικών ναών και το 586 μ.Χ. άρχισαν να στολίζουν τα καμπαναριά και τις στέγες τους. Δεν ήταν εύκολο για τους ανθρώπους να αποκηρύξουν όλα όσα γνώριζαν και όριζαν ως ιερά, κι ο σταυρός υπήρξε στη πίστη και τις κουλτούρες τους για χιλιάδες χρόνια. Έτσι, τον 6ο αιώνα μ.Χ., στην σύνοδο της Εφέσου, λύθηκε το ζήτημα, κι έγινε πλέον επίσημα αποδεκτό το σύμβολο του σταυρού ως έμβλημα του Χριστιανισμού, κάνοντας έτσι άλλο ένα ‘βήμα υποχώρησης’ με σκοπό τη προσέγγιση των δύο θρησκειών (παλαιάς και νέας).
Για πολλά χρόνια αφ’ ότου ξεκίνησε η χρήση του σταυρού από τους Χριστιανούς, δεν εμφανίζεται ο εσταυρωμένος πάνω στο σταυρό. Σκηνές από τη σταύρωση του Χριστού στη τέχνη δεν έχουμε πριν από τον 7ο αιώνα μ.Χ. Αυτό διότι, αφ’ ενός ακολουθούσαν την Εβραϊκή απαγόρευση περί δημιουργίας εικόνων και ειδώλων (2η Εντολή) και αφ’ ετέρου διότι ο κενός σταυρός παρέπεμπε στην ανάσταση του Χριστού κι όχι το θάνατό του. Μετά τον 7ο αιώνα και ακόμα περισσότερο μετά την Σύνοδο της Νίκαιας το 787 μ.Χ., όπου αποφασίστηκε να επιτραπεί η εικονογράφηση του Χριστού, της Παρθένου και των Αγίων (που έληξε και τη ταραγμένη περίοδο της Εικονομαχίας), οι πρώτες εικονογραφήσεις του Χριστού τον έδειχναν μπροστά από το σταυρό (όχι πάνω σ’ αυτόν), ντυμένο, ζωντανό και γαλήνιο, θριαμβευτή έναντι του θανάτου. Στον Μεσαίωνα όμως, οι Εκκλησίες αποφάσισαν να δώσουν περισσότερη έμφαση στο μαρτύριο της σταύρωσης και του θανάτου...
~*~*~
Μετά την επισημοποίηση του σταυρού ως Χριστιανικό έμβλημα, μια μεγάλη ποικιλία παραλλαγών του κλασσικού σταυρού άρχισαν να εμφανίζονται και να χαρακτηρίζονται ως Χριστιανικοί, λίγοι όμως απ’ αυτούς ήταν πραγματικά αυθεντικοί και αμιγώς Χριστιανικοί:
Ο Κέλτικος Σταυρός
Ψηλός, ασύμμετρος σταυρός με κύκλο στο πάνω μέρος. Τον συναντάμε πολύ συχνά στις περιοχές της Ιρλανδίας και της Αγγλίας, από τον 8ο αιώνα και μετά. Ο θρύλος λέει ότι ο Άγ. Πατρίκιος ήταν ο πρώτος που σχημάτισε τον Κέλτικο σταυρό, φτιάχνοντας έναν κύκλο πάνω στον κλασσικό Λατινικό σταυρό, ώστε να σχετίσει το σύμβολο με την Σεληνιακή Θεά της αρχαίας κέλτικης θρησκείας και να φέρει την παλιά θρησκεία κοντά στην νέα.
Όμως, το ίδιο σύμβολο του Κέλτικου σταυρού συναντάμε στην Ινδουιστική θρησκεία, να ονομάζεται kiakra και να σχετίζεται με την σεξουαλική ένωση του φαλλικού σταυρού και του θηλυκού κύκλου.
Κατά έναν άλλο συμβολισμό, που αποδέχονται πολλοί από τους νεο-παγανιστές στις μέρες μας, ο Κέλτικος σταυρός σχετίζεται με τις 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα και τις 4 εποχές του χρόνου, καθώς και το ότι συμβολίζει/αντιπροσωπεύει η κάθε μια. Δηλαδή:
Η Ανατολή - η Άνοιξη, η γέννηση και αναγέννηση, η νεότητα και η ανάπτυξη.
Ο Νότος - το Καλοκαίρι, η ζωντάνια και η δύναμη.
Η Δύση - το Φθινόπωρο, η εμπειρία, η γνώση και η καθοδήγηση.
Ο Βορράς - ο Χειμώνας, η σιωπή, η σοφία και ο θάνατος.
Ο κύκλος συνδέει τις 4 κατευθύνσεις, συμβολίζοντας τον κύκλο της ζωής και της φύσης.
Ο Λωρενιανός Σταυρός
Μοιάζει με τον Πατριαρχικό και χρησιμοποιούνταν ως οικόσημο από τους Δούκες της Λορένης, περιοχή της Γαλλίας από την οποία πήρε το όνομά του. Συνδέεται με τους Σταυροφόρους, με την Ιωάννα της Λορένης με την οικογένεια των Μεδίκων και με τους Ναΐτες Ιππότες που τους παραδόθηκε ως έμβλημα από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων.
Το ίδιο όμως σύμβολο συναντάμε στην αρχαία Σουμερία, συνδυάζονταν με την ποιμενική ράβδο σε ιδεόγραμμα για την εξουσία.
Αργότερα, οι Ερμητικοί Αλχημιστές της Αναγέννησης, τον χρησιμοποιούσαν ως σύμβολο της Γης και του Πνεύματος, παραπέμποντας στην Ερμητική αρχή «όπως πάνω, έτσι και κάτω». Στην παραδοσιακή Αλχημεία, για τον μόλυβδο.
Οι Ελευθεροτέκτονες είχαν τον σταυρό της Λορένης ως σύμβολο ιεραρχικής τάξης.
Στην Καθολική Εκκλησία, είναι το σύμβολο του Καρδινάλιου και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Γαλλική αντίσταση είχε ως έμβλημά της τον σταυρό της Λορένης.
Ο Μαλτεσιανός Σταυρός
Συμμετρικός σταυρός με διχαλωτά άκρα, σχηματίζοντας σε σύνολο 8 γωνίες. Είναι σύμβολο προστασίας και τιμής. Παρέμεινε γνωστός ως «ο Σταυρός της Μάλτας» από τους Ιππότες της Μάλτας, μα το σύμβολο πρωτοεμφανίζεται στην αρχαία Ασσυρία, αντιπροσωπεύοντας τους 4 μέγιστους Ασσύριους Θεούς: Ρα, Ανού, Βήλος και Έα.
~*~*~
Αμιγώς Χριστιανικοί σταυροί, είναι:
Ο Ροδόσταυρος, που κάνει την εμφάνισή του περίπου τον 1ο αιώνα μ.Χ. στους πρωτο-Χριστιανούς, έχοντας ένα ρόδο στην μέση του σταυρού ή έναν σταυρό στην μέση ενός ρόδου, συμβολίζοντας το αίμα (ρόδο) του Χριστού (σταυρός).
Κατά μια άλλη έννοια (ιδιαίτερα δημοφιλής τα τελευταία χρόνια), ο ροδόσταυρος συμβολίζει την ένωση της Θείας θηλυκής Αρχής-Μαρίας Μαγδαληνής (ρόδο) με την Θεία αρσενική Αρχή-Χριστό (σταυρός).
Πολύ αργότερα, γίνεται έμβλημα των Ροδόσταυρων και του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής, με νέα στοιχεία συμβολισμού να συμπληρώνονται, δημιουργώντας ένα πολύπλοκο, μυστικιστικό σύμβολο. Ο κλασσικός ροδόσταυρος σε σύνολο, συμβολίζει τον θρίαμβο του Πνεύματος έναντι της ύλης. Πιο αναλυτικά, ο σταυρός ερμηνεύεται ως ο υλικός κόσμος και ο κύκλος γέννησης-αναγέννησης. Το ρόδο στην μέση του σταυρού συμβολίζει την λυτρωτική δύναμη του αίματος του Χριστού και την πνευματική ανάπτυξη. Στην μέση του ρόδου εμφανίζεται άλλος ένας ολόιδιος ροδόσταυρος, αλλά μικρότερος, θέλοντας να συμβολίσει τον καθρεφτισμό του μικρόκοσμου στον μακρόκοσμο, και αντίστροφα. Τα 22 πολύχρωμα ροδοπέταλα που περικλείουν τον μικρό ροδόσταυρο, παραπέμπουν στα 22 γράμματα του Εβραϊκού αλφάβητου, χρωματισμένα σύμφωνα με τον χρωματικό συνδυασμό γράμματος-χρώματος που ακολουθεί η Καμπάλα.
Ο Σταυρός του Αγ. Πέτρου, ή αλλιώς γνωστός ως ανάστροφος Λατινικός σταυρός, που έχει πλέον συνδεθεί στις μέρες μας με τον Σατανισμό. Παλαιότερα όμως, συνδέονταν με τον Άγ. Πέτρο, που όταν καταδικάστηκε σε θάνατο με σταύρωση, ζήτησε να σταυρωθεί ανάποδα, διότι δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο να σταυρωθεί όπως ο Χριστός. Μιας και ο Καθολικός Πάπας θεωρείται παραδοσιακά ο συνεχιστής του Αγ. Πέτρου, ο ανάστροφος σταυρός συχνά κοσμεί τον παπικό θρόνο και τάφο.
Ο Σταυρός της Ιερουσαλήμ ή αλλιώς των Σταυροφόρων, που υπήρξε σύμβολο της Ιερουσαλήμ, μετά την πρώτη Σταυροφορία. Είναι ένας μεγάλος ισοσκελής σταυρός και τέσσερις μικρότεροι τον περικλείουν. Εικάζεται ότι οι σε σύνολο 5 σταυροί, αντιπροσωπεύουν τις 5 πληγές του Χριστού. Κατά μια άλλη εκδοχή, οι 4 μικροί σταυροί που τον περικλείουν, αντιπροσωπεύουν τα 4 Ευαγγέλια. Άλλη μια εκδοχή, είναι ότι αντιπροσωπεύουν τα 4 σημεία του ορίζοντα, στα οποία εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός.
Ο Παπικός Σταυρός, που πρόκειται για το επίσημο έμβλημα του Πάπα και απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί από οποιονδήποτε άλλο, εκτός του Πάπα. Οι 3 οριζόντιες γραμμές συμβολίζουν τους 3 κόσμους στους οποίους ο Πάπας κυβερνά, κατά την πεποίθηση της Καθολικής πίστης: την Εκκλησία, τον Κόσμο και τον Ουρανό.
...Ο Πατριαρχικός Σταυρός, ο Σκαλωτός, ο Ρώσικος, ο Σλάβικος, ο Αρμένιος, ο Ποιμενικός, ο Αβελλινιανός, των Μεθοδιστών, των Βελών, ο Φλεγόμενος, ο Ιεραρχικός, του Αγ. Ιακώβου, του Αγ. Ιουλιανού, του Αγ. Λαζάρου... Δεκάδες παραλλαγές στολίζουν ναούς, χαράσσονται σε φυλακτά, γίνονται κοσμήματα, εμβλήματα οργανώσεων και κρατών... Αλλού είναι σύμβολο πίστης, αλλού προσπάθειας, κι αλλού εμπορικοποιήσης και εκμετάλλευσης. Δεκάδες χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε που ο άνθρωπος για πρώτη φορά σχημάτισε το σταυρό μέσα στην σπηλιά του, μα μέχρι σήμερα τον κρατά κοντά του, περνώντας τον από τόσες πολλές έννοιες, συμβολισμούς φιλοσοφίες και σκέψεις, και διεκδικώντας τον πάντα ως «μονάχα δικό του». Είναι πάντα εδώ, έτοιμο να συμβολίσει ότι ο καθένας μας θέλει, αλλάζοντας ονόματα προς ικανοποίησή μας και μορφή για να εξυπηρετήσει τα πιστεύω μας. Είναι ίσως η απλότητά του που τον κάνει τόσο αγαπητό ή μήπως η χιλιάδων ετών μνήμη ενός συμβόλου, που πλέον έχει γίνει αδιάσπαστο μέρος της ανθρώπινης σκέψης και κουλτούρας;
Τις πρώτες εικόνες σταυρού τις συναντάμε σε σπηλιές της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας, που χρονολογούνται την Λίθινη εποχή. Αργότερα, με την εμφάνιση των πρώτων –πρωτόγονων ακόμα- οργανωμένων κοινωνιών και θρησκειών, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του παγκοσμίως, σε κάθε περιοχή του πλανήτη μας, συμβολίζοντας τους εκάστοτε τοπικούς Θεούς. Κοσμούσε και κοσμεί μέχρι σήμερα ναούς ανά την υφήλιο και οι παραλλαγές του έφτασαν τις αρκετές δεκάδες. Υπήρξε σύμβολο της Μητέρας Γης (μέχρι και σήμερα, το κινέζικο ιδεόγραμμα για τη Γη είναι ένας ισοσκελής σταυρός μέσα σε τετράγωνο) και της ένωσης του Ουρανού με τη Γη (πρωταρχικών Θεών του πρωτόγονου ανθρώπου). Κατ’ επέκταση, έγινε σύμβολο της ζωής, της γονιμότητας, της αθανασίας, των 4 εποχών του χρόνου, των 4 στοιχείων της φύσης, των 4 ανέμων και των 4 κατευθύνσεων του ορίζοντα.
Ο άνθρωπος ‘ωριμάζοντας’ πνευματικά με τους αιώνες, ανέλυσε το σύμβολο του σταυρού περισσότερο και το συνέδεσε με ανώτερες φιλοσοφικές και θεολογικές έννοιες: ο κάθετος άξονας σχετίστηκε με τον Ουρανό, το πνευματισμό, τη δύναμη και το αρσενικό στοιχείο. Ο οριζόντιος άξονας σχετίστηκε με τη Γη, την ευαισθησία, τη λογική και το θηλυκό στοιχείο. Έγινε το σύμβολο της ισορροπίας μεταξύ ύλης και πνεύματος, της δυαδικότητας της φύσης και της αρμονικής ένωσης των αντίθετων (αλλά όχι αντίπαλων) Δυνάμεων. Υπήρξε επίσης σύμβολο δημιουργίας, όπως στον Εβραϊσμό μέχρι και σήμερα, που ο σταυρός με 6 ακτίνες συμβολίζει τις 6 μέρες της Δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό.
Στη Βαβυλώνα, έναν από τους αρχαιότερους γνωστούς πολιτισμούς, ο σταυρός απεικονίζονταν μαζί με την ημισέληνο, για να συμβολίζει τη Σεληνιακή Θεά. Χωρίς την ημισέληνο, συμβόλιζε τον Ηλιακό Θεό και ο αναμενόμενος Βαβυλώνιος Μεσσίας έφερε πολλούς σταυρούς στο μέτωπό του.
Στην αρχαία Ασσυρία, ο ισοσκελής σταυρός επίσης ταυτίζονταν με τον Ηλιακό Θεό και συμβόλιζε τις 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα όπου λάμπουν οι αχτίδες του. Αγάλματα Ασσύριων Βασιλέων που βρέθηκαν (και τώρα στεγάζονται στο Βρετανικό Μουσείο) φέρουν εγχάρακτα κοσμήματα με σταυρούς στο λαιμό, προφανώς για να τονιστεί η ευγενική τους τάξη αλλά και να τονισθεί η Θεϊκή προστασία και εύνοια που κατείχαν, κατά τις τότε πεποιθήσεις.
Στη Φοινίκη και πάλι σχετίζονταν με τις Ηλιακές Θεότητες. Σε τάφους που βρέθηκαν στην περιοχή, υπήρχαν κεραμικά με εγχάρακτο τον σταυρό και οι νεκροί φορούσαν για σκουλαρίκια σταυρούς, προφανώς για προστασία της ψυχής και ευχή για την αθανασία της.
Ακόμα και στα βάθη της Αφρικής, συναντάμε το σταυρό, ως σύμβολο της Μεγάλης Μητέρας Θεάς που γέννησε τον Κόσμο. Οι έγκυες γυναίκες τον φορούσαν στον λαιμό, πιστεύοντας ότι έτσι η Μεγάλη Μητέρα θα τις προστατεύσει κατά τον τοκετό και θα εξασφαλίσει μια καλή και γέννα.
Στην Ινδία, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του έντονα μέσα στον Ινδουισμό (που χρονολογείται περίπου το 5.000 π.Χ.), συμβολίζοντας τον ιερό ποταμό Γάγγη και τον Θεό Βισνού, που είναι ο ένας από τους τρεις σημαντικότερους Ινδούς Θεούς - της Θείας Τριάδας που εκφράζει τον Ένα Υπέρτατο Θεό. Ο κάθετος άξονας, του απλού ισοσκελή σταυρού, συμβολίζει τη Θεϊκή κατάσταση, ενώ ο οριζόντιος άξονας την υλική/κοσμική κατάσταση. Το κέντρο συμβολίζει τον σοφό άνθρωπο, που ισορροπεί ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις. Πολλοί πιστοί Ινδουιστές φέρουν ζωγραφισμένο σταυρό στο μέτωπό τους, ως σύμβολο της πίστης τους. Αυτή η παράδοση διείσδυσε και στον Βουδισμό.
Στον Βουδισμό (που χρονολογείται από το 500 π.Χ.), είναι ο άξονας του Τροχού, ενός πολύ σημαντικού συμβόλου γι αυτήν τη θρησκεία. Ο Τροχός είναι η Ηλιακή, Θεϊκή προστασία, δημιουργία και εξουσία και ο σταυρός είναι ο Θείος Νόμος, που στηρίζει τον Κύκλο της Ύπαρξης.
Στην αρχαία Ρώμη, οι παρθένες ιέρειες της Θεάς Vesta (η ελληνίδα Εστία), που ορκίζονταν ισόβια αγνότητα, με τιμωρία να θαφτούν ζωντανές εάν καταπατούσαν τον όρκο τους, φορούσαν σταυρό στο λαιμό τους. Άραγε, πόσο να διέφεραν οι τότε ιέρειες της Vesta από τις σημερινές μας καλόγριες;... Επιπλέον, σε ρωμαϊκά νομίσματα που βρέθηκαν, αναπαριστάται ο Ηλιακός Θεός Απόλλωνας να κρατά σαν σκήπτρο έναν σταυρό.
Στην αρχαία Ελλάδα, σχετίζονταν (μεταξύ άλλων) με τον Βάκχο και τον Απόλλωνα και εμφανίζεται στο μέτωπο της Άρτεμης της Εφέσου. Επιπλέον, κατά την αρχαία ελληνική παράδοση, την βραδιά της Πανσέληνου του Απριλίου, που ήταν αφιερωμένη στις Σεληνιακές Θεές Άρτεμις και Εκάτη, συνήθιζαν να φτιάχνουν μικρά κυκλικά ψωμάκια και να τ’ αφήνουν στα σταυροδρόμια, για να εξευμενίσουν την Θεά, να ευλογεί με την προστασία της όποιον περνούσε από κει. Τα σταυροδρόμια υπήρξαν άμεσα συνδεδεμένα με την Θεά Εκάτη και τον Θεό Ερμή, από πριν ακόμα την επικράτηση του Ολυμπισμού (δηλαδή, από την Τιτανολατρεία). Τα κέντρα σταυροδρομιών ήταν σημεία μαγικά, που οι άνθρωποι τα φοβούνταν και τα σέβονταν. Εκεί, κυριαρχούσε η σκοτεινή Τρικέφαλη Σεληνιακή Θεά Εκάτη, με τις τρομερές μαγικές και μαντικές δυνάμεις, τη σύνδεσή της με τον Κόσμο των Νεκρών και την αγέλη των μαύρων σκυλιών που την ακολουθούσαν. Μικρά ιερά της, τα Εκαταία, βρίσκονταν σε σχεδόν κάθε σταυροδρόμι για εξευμενισμό της, μαζί με ιερά του Ερμή Ψυχοπομπού, που μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερα στους τρεις Κόσμους (των θνητών, των Αθανάτων και των Νεκρών), για να προστατεύει τους ταξιδιώτες που περνούσαν από κει, από το πιθανό μένος της Θεάς.
Κατά την παράδοση, όσοι ήθελαν να επικοινωνήσουν με τους νεκρούς, έπρεπε να πάνε νύχτα σε σταυροδρόμι, που είναι «πύλη μεταξύ των Κόσμων», να αντιμετωπίσουν με επιτυχία δοκιμασίες και τελικά, εάν επιβίωναν, να επιτύχουν την επικοινωνία. Αυτήν την παράδοση τη συναντάμε και αλλού, στην Ασία, στην Αφρική και στην Αμερική. Όπως φαίνεται λοιπόν, η σχέση του σταυρού με τον κόσμο των ζωντανών και νεκρών και ο συμβολισμός του ως πέρασμα από τον ένα κόσμο στον άλλο, όπως έγινε με τον Ιησού Χριστό, κρατά από αρχαιοτάτων χρόνων.
Την εποχή του χαλκού, έχουμε πάμπολλα ευρήματα που φέρουν το σύμβολο του σταυρού, κυρίως από την περιοχή της Γαλατίας. Κοσμήματα, κεραμικά, στολίζονται με το σταυρό, κι ένα άγαλμα που βρέθηκε του Θεού Σούκελου, φαίνεται να φορά μανδύα με σταυρούς.
Στους αρχαίους πολιτισμούς της Κεντρικής Αμερικής, ο σταυρός εμφανίζεται ως σύμβολο του Θεού Τιάλοκ, Φύλακα των Κοσμικών Νερών, και του Θεού Κουετζακοάτλ, του Φτερωτού Όφι, Φύλακα των Ανέμων. Οι Ινδιάνοι της περιοχής, επηρεασμένοι ίσως απ’ αυτούς τους αρχαίους πολιτισμούς, χρησιμοποιούσαν τον σταυρό ως σύμβολο των 4 ανέμων και των όσων αντιπροσώπευε ο καθένας: Ο ανατολικός άνεμος είναι η πηγή της ζωής και της αγάπης. Ο δυτικός άνεμος είναι ο απαλός άνεμος που βοηθά στην έξοδο προς το άγνωστο και λεγόταν επίσης ότι «έρχεται από την γη των πνευμάτων». Ο βόρειος άνεμος είναι η δύναμη και η νόηση. Ο νότιος άνεμος είναι το πάθος, η φωτιά που ζεσταίνει, αλλά καταστρέφει. Το κέντρο του σταυρού είναι η γη και ο άνθρωπος. Είναι το σημείο όπου οι 4 δυνάμεις συναντιούνται, αντικρούονται εξουδετερώνοντας η μια την άλλη και ισορροπούν.
Οι Σαμάνοι (οι σοφοί της φυλής), συσχέτιζαν το σταυρό με το Δέντρο της Ζωής και τον χάρασσαν μονάχα πάνω σε ξύλο. Την ίδια παράδοση συναντάμε και στους Γότθους, που χάρασσαν σταυρούς πάνω στα πεσμένα δέντρα, πιστεύοντας ότι έτσι θα μπορέσει να επιβιώσει το πνεύμα του δέντρου μέσα στο χάραγμα. Μέχρι και τις μέρες μας στην Σκωτία, φτιάχνονται σταυροί από ξύλο σορβιάς και κρεμιούνται στις ουρές των ζώων με πορφυρή κλωστή, για προστασία από τη κακή μαγεία και τα δαιμόνια. Πρόκειται για επιβίωση αρχαιότατου Κέλτικου εθίμου, της μεγάλης εορτής την ημέρα πριν την Πρωτομαγιά (Beltane).
~*~*~
Ο Ελληνικός Σταυρός, γνωστός και ως Crux Immissa Quadrata
Ο απλός ισοσκελής και όρθιος σταυρός, έχει παραμείνει να λέγεται «ελληνικός σταυρός» και είναι αυτός που θεωρείται η μια από τις 3 αρχαιότερες μορφές σταυρού (μαζί με τον Πλάγιο Σταυρό και τον Ηλιακό Σταυρό).
Συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (γη, νερό, αέρας, φωτιά) σε ισορροπία και σταθερότητα. Κατ’ επέκταση, συμβολίζει την αρμονία της φύσης. Συμβολίζει επίσης τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τέλος, συμβολίζει την σχέση του Θείου (κάθετος άξονας) με τον Κόσμο (οριζόντιος άξονας).
Αργότερα στον Χριστιανισμό, ο απλός ισοσκελής σταυρός συμβόλισε τους 4 Ευαγγελιστές. Περαιτέρω, επειδή μπορεί να διαχωριστεί σε 13 κύβους, συμβολίζει τους 12 αποστόλους και, ο κύβος του κέντρου, τον Χριστό.
Μια λιγότερο γνωστή παραλλαγή του ελληνικού σταυρού, είναι αυτή με γραμμένες τις λέξεις «ΦΩΣ» στον κάθετο άξονα και «ΖΩΗ» στον οριζόντιο, που όλο μαζί διδάσκει ότι μόνο με το Θεϊκό Φως (δηλαδή Σοφία και Αγάπη) μπορεί ο άνθρωπος να κερδίσει την αθάνατη Ζωή.
Στα μαθηματικά είναι το σύμβολο της πρόσθεσης και στην Κινεζική αρίθμηση είναι ο αριθμός 10.
Ο Πλάγιος Σταυρός ή o Σταυρός του Αγ. Αντωνίου ή Crux Decussata
Το όνομα «του Αγ. Αντωνίου» το πήρε επειδή πιστεύεται πως ο Αγ. Αντώνιος σταυρώθηκε πάνω σε τέτοιο σταυρό. Όμως, εμφανίζεται συχνότατα πολύ πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού, σχεδόν σε όλο τον κόσμο.
Στην αρχαία Σκωτία, χρησιμοποιούνταν ως σύμβολο ανανέωσης, αναδημιουργίας και νέων ξεκινημάτων.
Στο Ρουνικό αλφάβητο, ο απλός πλάγιος σταυρός (Γκιφού) ερμηνεύεται ως «Θείο Δώρο» και «η δύναμη της προσφοράς». Συνδέεται με την παρθένα Θεά Γκέφιον, που προσφέρει στους ανθρώπους γνώση και ταλέντα. Ο πλάγιος σταυρός ανάμεσα σε 2 μακριές κάθετες γραμμές (Μαν) συμβόλιζε τον άνθρωπο και την Δύναμη της Αλληλεγγύης και της Αλληλοβοήθειας. Ο πλάγιος σταυρός ανάμεσα σε 2 ισόϋψες κάθετες γραμμές (Νταέγκ) συμβόλιζε το λαμπερό φως το Ήλιου που απλώνεται την ημέρα στον κόσμο, διαλύοντας το σκοτάδι, προκαλώντας την ανάπτυξη και φέρνοντας αισιοδοξία κι ελπίδα.
Στην Ρωμαϊκή αρίθμηση είναι ο αριθμός 10 και στα μαθηματικά είναι το σύμβολο του πολλαπλασιασμού.
Ο Ηλιακός Σταυρός ή Νορβηγικός Σταυρός ή Σταυρός του Οντίν
Απλός ισοσκελής και όρθιος σταυρός, κλεισμένος σε κύκλο. Παρόλο που τον συναντάμε αρκετά συχνά στην αρχαία Ελλάδα, την Ασία, την Αμερική, την Ινδία και εμφανίζεται από την αρχή της ανθρωπότητας, έχει παραμείνει γνωστός ως σύμβολο του Νορβηγικού Θεού Οντίν.
Υπήρξε αρχικά το σύμβολο της Μητέρας Γης, όπως το συναντάμε και σήμερα στα νεο-παγανιστικά ρεύματα. Αργότερα, συνδέθηκε με τον Θεό Ήλιο: ο κύκλος αντιπροσωπεύει τον Ήλιο και ο σταυρός στο κέντρο τις 4 εποχές, συμβολίζοντας όλο μαζί τον αέναο κύκλο της φύσης. Κατά μια άλλη έννοια, συμβολίζει τον Ήλιο (σταυρός) που περικλείεται από τον Ουρανό/Σύμπαν (κύκλος).
Ο Αιγυπτιακός Σταυρός ή Ankh ή «Κλειδί του Νείλου» ή Crux Ansata
Άλλη μια από τις αρχαιότερες παραλλαγές του σταυρού, που η πρώτη του εμφάνιση χρονολογείται περίπου τον 15ο αιώνα π.Χ. Έχουν βρεθεί πολλά αντικείμενα, κεραμικά, κοσμήματα, νομίσματα, τοιχογραφίες κλπ. που εμφανίζουν το Ankh, στην Αφρική, την Μεσοποταμία, την Φρυγία, την Παλαιστίνη, την Φοινίκη, την Σαρδινία και αλλού.
Για τους αρχαίους Αιγυπτίους, υπήρξε σύμβολο ζωής και αναγέννησης, συνδέεται με την Θεά Μαάτ, την Θεά της Αλήθειας και καλείται επίσης «Κλειδί της Αθανασίας». Συνδέθηκε με την θηλυκή Αρχή και οι αρχαίες Αιγύπτιες το φορούσαν για να έχουν την προστασία της Θεάς. Επιπλέον, συμβολίζει την ένωση της Θεάς Ίσιδας με τον Θεό Όσιρι και σε πάμπολλες αιγυπτιακές παραστάσεις, βλέπουμε Θεούς, ιερείς και Φαραώ να κρατούν στο χέρι τους το Ankh. Συγκεκριμένα, ο Θεός Όσιρις, αναπαρίσταται να προτείνει το Ankh στις ψυχές, υπενθυμίζοντάς τους την ζωή μετά θάνατο. Μια άλλη χαρακτηριστική αναπαράσταση, είναι ο Θεός Ώρος να κάθεται ως βρέφος στην αγκαλιά της παρθένας μητέρας του Ίσιδας, κρατώντας στο χέρι του το Ankh ή η Ίσιδα έχοντάς το χαραγμένο στα μαλλιά της. Πόσο αλήθεια μοιάζει αυτή η σκηνή με αυτήν της Παρθένου με το Θείο Βρέφος...
Πέρα όμως από την Αίγυπτο, το Ankh υπήρξε ιερό και σε πολλούς άλλους λαούς. Στη Φοινίκη, συμβόλιζε την Θεά Αστάρτη «Αυτήν που δίνει Ζωή» και στη Φρυγία, σχετιζότανε με τη Θεά Κυβέλη, τη μητέρα της Ρέας κατά τους αρχαίους Έλληνες, ως σύμβολο θανάτου και αναγέννησης. Στην Ινδία είναι το σύμβολο του Θεού Αγνί, «του Φωτός του Κόσμου» και συχνά φαίνεται να το κρατούν οι Θεοί της Θείας Τριάδας (Βράχμα, Βισνού, Σίβα), ο Κρίσνα και άλλοι.
Στην αρχαία Ελλάδα, συμβόλιζε την Αφροδίτη και την Άρτεμις της Εφέσου και στην αρχαία Ρώμη, το Ankh αναφέρεται ως «Κλειδί της Ζωής» και εμφανίζεται στο χέρι του Θεού Janus (Ιανός).
Αργότερα, το ξανασυναντάμε συχνά σε γνωστικά χριστιανικά και κοπτικά κείμενα, ως σύμβολο της θνητής και αθάνατης ζωής, της κρυμμένης σοφίας και των μυστηρίων της ζωής και της γνώσης.
Στην Αλχημεία είναι το σύμβολο του χαλκού και στην αστρολογία το σύμβολο του πλανήτη της Αφροδίτης -σύμβολο που παρέμεινε μέχρι τις μέρες μας για να αντιπροσωπεύσει το θηλυκό φύλο.
Ο Σταυρός ΤΑΥ (που είναι σαν το κεφαλαίο γράμμα «Τ») επίσης ονομάζεται και Αιγυπτιακός, έχοντας τον ίδιο συμβολισμό με το Ankh. Αργότερα, ονομάστηκε Crux Commissa. Είναι σύμβολο της αρσενικής Θείας δύναμης και εξουσίας. Συνδέεται με τους Θεούς του κεραυνού, όπως ο Έλληνας Δίας και οι Νορβηγικοί Θεοί Οντίν και Θωρ. Οι αρχαίοι Δρυίδες τον έφτιαχναν με δύο κλαδιά βελανιδιάς (ιερό δέντρο για σχεδόν όλη την Ευρώπη), ως σύμβολο του Θεού (Ταυ). Στην αρχαία Ελλάδα, συμβόλιζε επίσης τον Άττι και στην Μεσοποταμία τον Μίθρα.
Ο Γνωστικός Σταυρός
Παραλλαγή του Αιγυπτιακού – το ΤΑΥ με κύκλο στην κορφή. Εμφανώς επηρεασμένοι από την Αίγυπτο και την Ελλάδα, οι Γνωστικοί είχαν ως έμβλημά τους αυτόν τον σταυρό, που συμβόλιζε την ισορροπία της τελειότητας, αλλά παράλληλα και τον Θεάνθρωπο Χριστό, που ήταν η ενσάρκωση της τέλειας ισορροπίας μεταξύ Θείου και θνητού. Επιπλέον, συμβόλιζε την ισορροπία και ένωση του θηλυκού (κύκλος) με το αρσενικό (ΤΑΥ).
Ο Κοπτικός Σταυρός
Συμμετρικός ισοσκελής σταυρός, με κύκλο στην μέση και 4 μικρά «Τ» μεταξύ των κάθετων γραμμών, που συμβολίζουν τα καρφιά με τα οποία καρφώθηκε ο Χριστός.
Ένας άλλος Κοπτικός, είναι αυτός που μοιάζει με συνδυασμό του Γνωστικού σταυρού και του Ηλιακού, έχοντας έναν δεύτερο συμμετρικό σταυρό μέσα στον κύκλο.
Ο Όφις Σταυρωμένος
Ένα φίδι τυλιγμένο ή καρφωμένο σε σταυρό ΤΑΥ.
Συμβολίζει το ξεπέρασμα της ύλης και της θνητότητας. Ο όφις είναι άλλο ένα πανάρχαιο και παγκόσμιο σύμβολο της Γνώσης και της Σοφίας. Πάνω σε ηλιακό σύμβολο (τον σταυρό) μπορεί να συμβολίσει την Θεϊκή Σοφία και Γνώση.
Ο σταυρωμένος όφις εμφανίζεται επίσης συχνά στην Αλχημεία, ως αυτό που «φτιάχνει το ρευστό» ή που φτιάχνει το ελιξίριο του υδράργυρου (θρυλικό ελιξίριο), αφαιρώντας το δηλητηριώδες μέρος.
Ορφεύς Βακχικός Σταυρωμένος
Σε σφραγιδόλιθο που βρέθηκε και χρονολογείται περίπου στα τέλη του 2ου ή στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., εμφανίζεται εγχάρακτος ένας σταυρωμένος άνθρωπος. Ακουμπά πάνω σ’ ένα V, έχει στην κορυφή του σταυρού την ημισέληνο και πιο πάνω εμφανίζονται 7 αστέρια σαν σταυροί. Γνωρίζοντας ότι εκείνη την εποχή επεκτεινόταν με γοργούς ρυθμούς ο Χριστιανισμός, αυτό το εύρημα δεν θα μας εντυπωσίαζε. Αυτό όμως που το κάνει να ξεχωρίζει, είναι ότι φέρει εγχάρακτες τις λέξεις «ΟΡΦΕΥΣ ΒΑΚΧΙΚΟΣ». Αναφέρεται λοιπόν στον αρχαίο Έλληνα μύστη Ορφέα; Μάλλον παράδοξο, μιας και ο μύθος του Ορφέα αναφέρει ότι δεν σταυρώθηκε, αλλά σφαγιάστηκε και κατακερματίστηκε από οργισμένες Μαινάδες.
Στους πρώτους αιώνες της εμφάνισης του Χριστιανισμού, κάποια Γνωστικά Χριστιανικά ρεύματα ταύτισαν τον Χριστό με τον Ορφέα. Ήταν η ομοιότητα των διδαγμάτων και ηθικών αρχών μεταξύ Χριστιανισμού και Ορφισμού, που οδήγησε σ’ αυτήν την ταύτιση. Ο Σταυρωμένος Ορφέας, ίσως υπενθύμιζε αυτήν την ομοιότητα, ενώνοντας παλαιότερα και νεότερα σύμβολα.
Όμως, ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σχέση των ονομάτων Βάκχος (ή αλλιώς ‘Ίακχος’) και Ιησούς: στα Εβραϊκά, ο Βάκχος/Ίακχος είναι JEHSU, το οποίο προφέρεται «Ιεσού». Στους Φοίνικες και Κανααϊτες μεταφέρεται απλά ως ΙΗS, δηλαδή για τους Έλληνες ΙΗΣ, και ολόκληρο κατευθείαν από τους Εβραίους «ΙΗΣΟΥ».
Το V που εμφανίζεται στο κάτω μέρος του σταυρού και στο οποίο ακουμπά ο σταυρωμένος τα πόδια του, ίσως συνδέεται με τους 7 σταυρούς/αστέρια της κορυφής, που στεφανώνουν τον σταυρωμένο. Το V είναι ένα από τα αρχαία σύμβολα του Θείου θηλυκού, που παραπέμπει στην μήτρα που γεννά. Ο αριθμός 7, συνδέεται με την Ελληνίδα Θεά Αφροδίτη, την Θεά της θηλυκότητας, της ομορφιάς και της αγάπης. Ενδιαφέρον είναι ότι στην αραβική αρίθμηση ο αριθμός 7 γράφεται ως V. Στην Ρωμαϊκή αρίθμηση, το V είναι ο αριθμός 5, που επίσης συνδέεται με την Θεά Αφροδίτη και τον συνονόματο πλανήτη της, που, όπως είχε παρατηρηθεί από τους αστρονόμους της αρχαιότητας, σχηματίζει με την κίνησή του μια πεντάλφα (5Α) στον ουρανό, σε περίοδο 7 ετών.
Το Λ στην αραβική αρίθμηση είναι το 8. Το σύμβολο Λ συνδέεται με την αρσενική αρχή, παραπέμποντας στον φαλλό που γονιμοποιεί την μήτρα. Ο αριθμός 8 συνδέεται επίσης με το Θείο αρσενικό στοιχείο, με τον γήινο άνθρωπο, με την ισορροπία μεταξύ αυτών, με τη αναγέννηση, κι επομένως με τον Θεάνθρωπο Χριστό.
Βάζοντας το V πάνω στο Λ, σχηματίζεται το Χ, δηλαδή ο πλάγιος σταυρός. Στην Ρωμαϊκή αρίθμηση, το Χ είναι το 10 (αριθμός που παραπέμπει στην μονάδα) και στα μαθηματικά είναι το σύμβολο του πολλαπλασιασμού.
Η ημισέληνος στην κορυφή του σταυρού, ακριβώς πάνω από το κεφάλι του σταυρωμένου, είναι άλλη μια παραπομπή σε αρχαία θηλυκή θεότητα, στην Σεληνιακή Θεά. Έτσι, το θηλυκό στοιχείο φαίνεται να πλαισιώνει τον σταυρωμένο άνθρωπο, στηρίζοντας τα πόδια του και στεφανώνοντας το κεφάλι του...
Με τον τρόπο που είναι τοποθετημένα τα πόδια του σταυρωμένου στο V, το μέγεθος του V και η τοποθέτηση των άστρων στην κορυφή, φαίνεται λες και όλη η παράσταση ξεπηδά (γεννιέται) μέσα από το V και καταλήγει στα 7 αστέρια.
Ένα ακόμα παράδοξο της παράστασης, είναι η εμφάνιση σταυρωμένου ανθρώπου. Όπως θα δούμε παρακάτω (βλ. Λατινικός Σταυρός) ο εσταυρωμένος δεν εμφανίζεται ως σύμβολο του Χριστιανισμού πριν τον Μεσαίωνα. Το ότι αναφέρεται στον σταυρωμένο Ορφέα, κάνει το σύμβολο ακόμα πιο παράξενο και αινιγματικό...
Χρισμόν ή Labarum
Πλάγιος σταυρός με το γράμμα Ρ στην μέση να τον διαπερνά. Συχνά, περικλείεται σε κύκλο. Έχει επικρατήσει να ερμηνεύεται ως τα δύο πρώτα γράμματα του Χριστού, και αποδίδεται στον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ως σύμβολο του στρατού του. Το σύμβολο όμως είχε κάνει την εμφάνισή του πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού. Έχει βρεθεί χαραγμένο σε πέτρα που χρονολογείται περίπου το 2.500 π.Χ. και εικάζεται ότι συμβολίζει τον Ήλιο και τον Ουρανό. Στην αρχαία Ελλάδα, συμβόλιζε το «Χρηστόν», δηλαδή «το αίσιο, το ευοίωνο» και υπήρχε χαραγμένο σε ναούς του Βάκχου στην Ρώμη.
Επίσης, νόμισμα που βρέθηκε του Πτολεμαίου του τρίτου (247-222 π.Χ.) φέρει το ΧΡ, αλλά το πιο ενδιαφέρον εύρημα είναι ένα νόμισμα της εποχής του Κωνστάντιου του Β’ της Ρώμης (317-361 π.Χ.), που φέρει στην μια του πλευρά το σύμβολο του Χρισμόν σε λάβαρο που κρατά ο αυτοκράτορας και περικλείεται με την λατινική επιγραφή «IN HOC SIGNO VICTOR ERIS» (βλ. εικόνα), που σημαίνει «EN TOYTΩ NIKA»... δηλαδή, όπως ακριβώς στο ‘όραμα’ του Κωνσταντίνου. Έτσι, εικάζεται ότι ο Κωνσταντίνος (όντας παγανιστής) εισήγαγε το σύμβολο στον Χριστιανισμό, μέσω ενός ευρηματικού ‘οράματος’, για να φέρει τις δύο θρησκείες -παλαιά και νέα- πιο κοντά.
Ο Λατινικός Σταυρός ή Χριστιανικός Σταυρός ή crux ordinaria ή crux immissa
Ο κοινά (πλέον) γνωστός μας ασύμμετρος σταυρός (δηλαδή με μεγαλύτερο τον κάθετο άξονα), προϋπήρξε του Χριστιανισμού αρκετούς αιώνες. Μέχρι τότε, ήταν γνωστός στην Αίγυπτο ως ο σταυρός των Θεών Όσιρι και Σέραπι. Εμφανίστηκε στην Χριστιανική θρησκεία μετά τον 3ο αιώνα μ.Χ. ως σύμβολο υπενθύμισης της μαρτυρικής θυσίας του Χριστού και την ανάστασή του. Μέχρι τα τέλη περίπου του 3ο αιώνα μ.Χ., η χρήση του σταυρού ήταν πολύ σπάνια, μια και υπήρξε κατακριτέα από τους περισσότερους Χριστιανούς, αφού ήταν παγανιστικό σύμβολο, κι επιπλέον διότι οι Γραφές ήταν απόλυτα σαφείς:
«Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης, ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (η 2η Εντολή)
«Κύριο το Θεό σου να προσκυνήσεις, και αυτόν μόνο να λατρέψεις» (Λουκ. 4:
«Αλλά έρχεται ώρα, και μάλιστα είναι τώρα, που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με Πνεύμα και με αλήθεια. Και πράγματι, ο Πατέρας τέτοιοι ζητά να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Πνεύμα είναι ο Θεός, και εκείνοι που τον προσκυνούν, με Πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν’». (Ιωάν. 4:21-24)
Ο Τερτυλλιανός στο argumentum ad hominem καταδίκαζε τη χρήση του σταυρού ως ειδωλολατρεία και απέτρεπε τους Χριστιανούς που συνήθιζαν να ζωγραφίζουν έναν μικρό σταυρό στο μέτωπό τους... όπως έκαναν αιώνες νωρίτερα οι Ινδουιστές. Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός, όπως μας λέει ο Κύριλλος ο Αλεξανδρινός (Contra Julian., vi, in Opp., VI), απαγόρευσε την χρήση του σταυρού με τον οποιονδήποτε τρόπο (χαραγμένο σε πόρτες σπιτιών, σε πέτρα, σε ξύλο ή ζωγραφισμένο στα μέτωπα των πιστών) χαρακτηρίζοντάς το ως έγκλημα. Από την άλλη μεριά όμως, εικονομάχοι Αυτοκράτορες που προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν την οποιαδήποτε απεικόνιση στην Χριστιανική θρησκεία, επέτρεπαν το σταυρό. Μια μεγάλη περίοδος πέρασε μέχρι να λυθεί το ζήτημα της χρήσης ή μη χρήσης του σταυρού από τους Χριστιανούς.
Από το 431 μ.Χ. περίπου όμως, άρχισαν να εμφανίζονται σταυροί και μέσα στα ιερά των Χριστιανικών ναών και το 586 μ.Χ. άρχισαν να στολίζουν τα καμπαναριά και τις στέγες τους. Δεν ήταν εύκολο για τους ανθρώπους να αποκηρύξουν όλα όσα γνώριζαν και όριζαν ως ιερά, κι ο σταυρός υπήρξε στη πίστη και τις κουλτούρες τους για χιλιάδες χρόνια. Έτσι, τον 6ο αιώνα μ.Χ., στην σύνοδο της Εφέσου, λύθηκε το ζήτημα, κι έγινε πλέον επίσημα αποδεκτό το σύμβολο του σταυρού ως έμβλημα του Χριστιανισμού, κάνοντας έτσι άλλο ένα ‘βήμα υποχώρησης’ με σκοπό τη προσέγγιση των δύο θρησκειών (παλαιάς και νέας).
Για πολλά χρόνια αφ’ ότου ξεκίνησε η χρήση του σταυρού από τους Χριστιανούς, δεν εμφανίζεται ο εσταυρωμένος πάνω στο σταυρό. Σκηνές από τη σταύρωση του Χριστού στη τέχνη δεν έχουμε πριν από τον 7ο αιώνα μ.Χ. Αυτό διότι, αφ’ ενός ακολουθούσαν την Εβραϊκή απαγόρευση περί δημιουργίας εικόνων και ειδώλων (2η Εντολή) και αφ’ ετέρου διότι ο κενός σταυρός παρέπεμπε στην ανάσταση του Χριστού κι όχι το θάνατό του. Μετά τον 7ο αιώνα και ακόμα περισσότερο μετά την Σύνοδο της Νίκαιας το 787 μ.Χ., όπου αποφασίστηκε να επιτραπεί η εικονογράφηση του Χριστού, της Παρθένου και των Αγίων (που έληξε και τη ταραγμένη περίοδο της Εικονομαχίας), οι πρώτες εικονογραφήσεις του Χριστού τον έδειχναν μπροστά από το σταυρό (όχι πάνω σ’ αυτόν), ντυμένο, ζωντανό και γαλήνιο, θριαμβευτή έναντι του θανάτου. Στον Μεσαίωνα όμως, οι Εκκλησίες αποφάσισαν να δώσουν περισσότερη έμφαση στο μαρτύριο της σταύρωσης και του θανάτου...
~*~*~
Μετά την επισημοποίηση του σταυρού ως Χριστιανικό έμβλημα, μια μεγάλη ποικιλία παραλλαγών του κλασσικού σταυρού άρχισαν να εμφανίζονται και να χαρακτηρίζονται ως Χριστιανικοί, λίγοι όμως απ’ αυτούς ήταν πραγματικά αυθεντικοί και αμιγώς Χριστιανικοί:
Ο Κέλτικος Σταυρός
Ψηλός, ασύμμετρος σταυρός με κύκλο στο πάνω μέρος. Τον συναντάμε πολύ συχνά στις περιοχές της Ιρλανδίας και της Αγγλίας, από τον 8ο αιώνα και μετά. Ο θρύλος λέει ότι ο Άγ. Πατρίκιος ήταν ο πρώτος που σχημάτισε τον Κέλτικο σταυρό, φτιάχνοντας έναν κύκλο πάνω στον κλασσικό Λατινικό σταυρό, ώστε να σχετίσει το σύμβολο με την Σεληνιακή Θεά της αρχαίας κέλτικης θρησκείας και να φέρει την παλιά θρησκεία κοντά στην νέα.
Όμως, το ίδιο σύμβολο του Κέλτικου σταυρού συναντάμε στην Ινδουιστική θρησκεία, να ονομάζεται kiakra και να σχετίζεται με την σεξουαλική ένωση του φαλλικού σταυρού και του θηλυκού κύκλου.
Κατά έναν άλλο συμβολισμό, που αποδέχονται πολλοί από τους νεο-παγανιστές στις μέρες μας, ο Κέλτικος σταυρός σχετίζεται με τις 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα και τις 4 εποχές του χρόνου, καθώς και το ότι συμβολίζει/αντιπροσωπεύει η κάθε μια. Δηλαδή:
Η Ανατολή - η Άνοιξη, η γέννηση και αναγέννηση, η νεότητα και η ανάπτυξη.
Ο Νότος - το Καλοκαίρι, η ζωντάνια και η δύναμη.
Η Δύση - το Φθινόπωρο, η εμπειρία, η γνώση και η καθοδήγηση.
Ο Βορράς - ο Χειμώνας, η σιωπή, η σοφία και ο θάνατος.
Ο κύκλος συνδέει τις 4 κατευθύνσεις, συμβολίζοντας τον κύκλο της ζωής και της φύσης.
Ο Λωρενιανός Σταυρός
Μοιάζει με τον Πατριαρχικό και χρησιμοποιούνταν ως οικόσημο από τους Δούκες της Λορένης, περιοχή της Γαλλίας από την οποία πήρε το όνομά του. Συνδέεται με τους Σταυροφόρους, με την Ιωάννα της Λορένης με την οικογένεια των Μεδίκων και με τους Ναΐτες Ιππότες που τους παραδόθηκε ως έμβλημα από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων.
Το ίδιο όμως σύμβολο συναντάμε στην αρχαία Σουμερία, συνδυάζονταν με την ποιμενική ράβδο σε ιδεόγραμμα για την εξουσία.
Αργότερα, οι Ερμητικοί Αλχημιστές της Αναγέννησης, τον χρησιμοποιούσαν ως σύμβολο της Γης και του Πνεύματος, παραπέμποντας στην Ερμητική αρχή «όπως πάνω, έτσι και κάτω». Στην παραδοσιακή Αλχημεία, για τον μόλυβδο.
Οι Ελευθεροτέκτονες είχαν τον σταυρό της Λορένης ως σύμβολο ιεραρχικής τάξης.
Στην Καθολική Εκκλησία, είναι το σύμβολο του Καρδινάλιου και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Γαλλική αντίσταση είχε ως έμβλημά της τον σταυρό της Λορένης.
Ο Μαλτεσιανός Σταυρός
Συμμετρικός σταυρός με διχαλωτά άκρα, σχηματίζοντας σε σύνολο 8 γωνίες. Είναι σύμβολο προστασίας και τιμής. Παρέμεινε γνωστός ως «ο Σταυρός της Μάλτας» από τους Ιππότες της Μάλτας, μα το σύμβολο πρωτοεμφανίζεται στην αρχαία Ασσυρία, αντιπροσωπεύοντας τους 4 μέγιστους Ασσύριους Θεούς: Ρα, Ανού, Βήλος και Έα.
~*~*~
Αμιγώς Χριστιανικοί σταυροί, είναι:
Ο Ροδόσταυρος, που κάνει την εμφάνισή του περίπου τον 1ο αιώνα μ.Χ. στους πρωτο-Χριστιανούς, έχοντας ένα ρόδο στην μέση του σταυρού ή έναν σταυρό στην μέση ενός ρόδου, συμβολίζοντας το αίμα (ρόδο) του Χριστού (σταυρός).
Κατά μια άλλη έννοια (ιδιαίτερα δημοφιλής τα τελευταία χρόνια), ο ροδόσταυρος συμβολίζει την ένωση της Θείας θηλυκής Αρχής-Μαρίας Μαγδαληνής (ρόδο) με την Θεία αρσενική Αρχή-Χριστό (σταυρός).
Πολύ αργότερα, γίνεται έμβλημα των Ροδόσταυρων και του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής, με νέα στοιχεία συμβολισμού να συμπληρώνονται, δημιουργώντας ένα πολύπλοκο, μυστικιστικό σύμβολο. Ο κλασσικός ροδόσταυρος σε σύνολο, συμβολίζει τον θρίαμβο του Πνεύματος έναντι της ύλης. Πιο αναλυτικά, ο σταυρός ερμηνεύεται ως ο υλικός κόσμος και ο κύκλος γέννησης-αναγέννησης. Το ρόδο στην μέση του σταυρού συμβολίζει την λυτρωτική δύναμη του αίματος του Χριστού και την πνευματική ανάπτυξη. Στην μέση του ρόδου εμφανίζεται άλλος ένας ολόιδιος ροδόσταυρος, αλλά μικρότερος, θέλοντας να συμβολίσει τον καθρεφτισμό του μικρόκοσμου στον μακρόκοσμο, και αντίστροφα. Τα 22 πολύχρωμα ροδοπέταλα που περικλείουν τον μικρό ροδόσταυρο, παραπέμπουν στα 22 γράμματα του Εβραϊκού αλφάβητου, χρωματισμένα σύμφωνα με τον χρωματικό συνδυασμό γράμματος-χρώματος που ακολουθεί η Καμπάλα.
Ο Σταυρός του Αγ. Πέτρου, ή αλλιώς γνωστός ως ανάστροφος Λατινικός σταυρός, που έχει πλέον συνδεθεί στις μέρες μας με τον Σατανισμό. Παλαιότερα όμως, συνδέονταν με τον Άγ. Πέτρο, που όταν καταδικάστηκε σε θάνατο με σταύρωση, ζήτησε να σταυρωθεί ανάποδα, διότι δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο να σταυρωθεί όπως ο Χριστός. Μιας και ο Καθολικός Πάπας θεωρείται παραδοσιακά ο συνεχιστής του Αγ. Πέτρου, ο ανάστροφος σταυρός συχνά κοσμεί τον παπικό θρόνο και τάφο.
Ο Σταυρός της Ιερουσαλήμ ή αλλιώς των Σταυροφόρων, που υπήρξε σύμβολο της Ιερουσαλήμ, μετά την πρώτη Σταυροφορία. Είναι ένας μεγάλος ισοσκελής σταυρός και τέσσερις μικρότεροι τον περικλείουν. Εικάζεται ότι οι σε σύνολο 5 σταυροί, αντιπροσωπεύουν τις 5 πληγές του Χριστού. Κατά μια άλλη εκδοχή, οι 4 μικροί σταυροί που τον περικλείουν, αντιπροσωπεύουν τα 4 Ευαγγέλια. Άλλη μια εκδοχή, είναι ότι αντιπροσωπεύουν τα 4 σημεία του ορίζοντα, στα οποία εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός.
Ο Παπικός Σταυρός, που πρόκειται για το επίσημο έμβλημα του Πάπα και απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί από οποιονδήποτε άλλο, εκτός του Πάπα. Οι 3 οριζόντιες γραμμές συμβολίζουν τους 3 κόσμους στους οποίους ο Πάπας κυβερνά, κατά την πεποίθηση της Καθολικής πίστης: την Εκκλησία, τον Κόσμο και τον Ουρανό.
...Ο Πατριαρχικός Σταυρός, ο Σκαλωτός, ο Ρώσικος, ο Σλάβικος, ο Αρμένιος, ο Ποιμενικός, ο Αβελλινιανός, των Μεθοδιστών, των Βελών, ο Φλεγόμενος, ο Ιεραρχικός, του Αγ. Ιακώβου, του Αγ. Ιουλιανού, του Αγ. Λαζάρου... Δεκάδες παραλλαγές στολίζουν ναούς, χαράσσονται σε φυλακτά, γίνονται κοσμήματα, εμβλήματα οργανώσεων και κρατών... Αλλού είναι σύμβολο πίστης, αλλού προσπάθειας, κι αλλού εμπορικοποιήσης και εκμετάλλευσης. Δεκάδες χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε που ο άνθρωπος για πρώτη φορά σχημάτισε το σταυρό μέσα στην σπηλιά του, μα μέχρι σήμερα τον κρατά κοντά του, περνώντας τον από τόσες πολλές έννοιες, συμβολισμούς φιλοσοφίες και σκέψεις, και διεκδικώντας τον πάντα ως «μονάχα δικό του». Είναι πάντα εδώ, έτοιμο να συμβολίσει ότι ο καθένας μας θέλει, αλλάζοντας ονόματα προς ικανοποίησή μας και μορφή για να εξυπηρετήσει τα πιστεύω μας. Είναι ίσως η απλότητά του που τον κάνει τόσο αγαπητό ή μήπως η χιλιάδων ετών μνήμη ενός συμβόλου, που πλέον έχει γίνει αδιάσπαστο μέρος της ανθρώπινης σκέψης και κουλτούρας;
30
Ναϊτικά Τάγματα / Απ: Πτωχοί Ιππότες του Κυρίου (Ναίτες)
« στις: Μαρτίου 29, 2009, 05:11:03 »
[Αγαπητέ SERAPIS Διάβασα το κείμενο σου και ομόλογο γνωρίζεις παρά πολλά περί ναιτων και έμεινα κατάπληκτος το μονό που συμπληρώνω και υπογραμμίζω είναι τα παρακάτω. Και να γνωρίζεις πώς και σήμερα υπάρχουν ιππότες που είναι αφανής σε πόλους
Για το τάγμα της Σκωτίας τα αρχεία είναι ελλιπή μετά τον πόλεμο των Άγγλων,
έχουμε όμως
? Sir William Sincrair
? David Seton
1404 Sir Henry Sinclair Prince of Ocney
1446 Sir William Sinclair
? Oliver Sinclair
? Sir James Sandilands Baron of Torpicen
1598 William Schaw
1600 John Boswell Laird of Auchinleek
1689 James Drummonf Duke of Perth
1700-1742 Comte de Saint Germain (Κόμης του Αγίου Γερμανού) Γνωστός σε πολλούς κύκλους
1742 Hugh Lord Clifford of Chudleigh
? chev. Andrew Michael Ramsay
1745 Lt. Gen. David lord Ogilvie
? Prince Charles Edward Stuart
? Etienne Jacques Joseph Alexandre Macdonald Duke of Tarente
o Wendi Pallis 1279-1306.
Η διαδοχή συνεχίζεται έως σήμερα και παραμένει Μυστική, σε ορισμένα άτομα και ομάδες, επίσημα οργανωμένη όμως, διότι εμπεριέχει μυστικιστικές πρακτικές και απαιτεί αγνή καρδιά, θα μπορούσαμε να πούμε, ο Ιππότης θα πρέπει να είναι κάτοχος του εσωτερικού δώματος του υποσυνειδήτου και το παράδειγμα των Αγγέλων επί της γης.
Ακόμα Ο τεκτονισμός έχει δανειστεί ορισμένες μη ολοκληρωμένες εργασίες, συρραφή διαφόρων δηλαδή, από τους τότε εναπομείναντες Ναίτες ,ορισμένων που προσχώρησαν, στους τελευταίους τους βαθμούς, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ.
Δεν έχουν καμιά κάρτα λειτουργίας και αναγνώριση, επίσημη από τους Μαγίστρους που υπάρχουν και σήμερα, (Αναγνωρίζεται όμως, ότι υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις ατόμων που είναι όντως πτωχοί Ιππότες του Χριστού, στην ψυχή τους και την πράξη, διότι ο λόγος πρέπει να'ναι νόμος).Δεν εμπεριέχουν καμιά ιερουργία απλά αναλώνονται στη φλυαρία και τη ματαιοδοξία, επίσης το έμβλημα του φοίνικα που κληρονόμησε ο Jack De Mole "Ardet ut vivat" - Αυτός που καίγεται θα ζήσει, στη συμβολική πυρά του θεού. Είναι αρχέγονο σύμβολο της ανάστασης και εντοπίζεται στην Αρχαία Ελλάδα δεν τους ανοίκει
Για το τάγμα της Σκωτίας τα αρχεία είναι ελλιπή μετά τον πόλεμο των Άγγλων,
έχουμε όμως
? Sir William Sincrair
? David Seton
1404 Sir Henry Sinclair Prince of Ocney
1446 Sir William Sinclair
? Oliver Sinclair
? Sir James Sandilands Baron of Torpicen
1598 William Schaw
1600 John Boswell Laird of Auchinleek
1689 James Drummonf Duke of Perth
1700-1742 Comte de Saint Germain (Κόμης του Αγίου Γερμανού) Γνωστός σε πολλούς κύκλους
1742 Hugh Lord Clifford of Chudleigh
? chev. Andrew Michael Ramsay
1745 Lt. Gen. David lord Ogilvie
? Prince Charles Edward Stuart
? Etienne Jacques Joseph Alexandre Macdonald Duke of Tarente
o Wendi Pallis 1279-1306.
Η διαδοχή συνεχίζεται έως σήμερα και παραμένει Μυστική, σε ορισμένα άτομα και ομάδες, επίσημα οργανωμένη όμως, διότι εμπεριέχει μυστικιστικές πρακτικές και απαιτεί αγνή καρδιά, θα μπορούσαμε να πούμε, ο Ιππότης θα πρέπει να είναι κάτοχος του εσωτερικού δώματος του υποσυνειδήτου και το παράδειγμα των Αγγέλων επί της γης.
Ακόμα Ο τεκτονισμός έχει δανειστεί ορισμένες μη ολοκληρωμένες εργασίες, συρραφή διαφόρων δηλαδή, από τους τότε εναπομείναντες Ναίτες ,ορισμένων που προσχώρησαν, στους τελευταίους τους βαθμούς, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ.
Δεν έχουν καμιά κάρτα λειτουργίας και αναγνώριση, επίσημη από τους Μαγίστρους που υπάρχουν και σήμερα, (Αναγνωρίζεται όμως, ότι υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις ατόμων που είναι όντως πτωχοί Ιππότες του Χριστού, στην ψυχή τους και την πράξη, διότι ο λόγος πρέπει να'ναι νόμος).Δεν εμπεριέχουν καμιά ιερουργία απλά αναλώνονται στη φλυαρία και τη ματαιοδοξία, επίσης το έμβλημα του φοίνικα που κληρονόμησε ο Jack De Mole "Ardet ut vivat" - Αυτός που καίγεται θα ζήσει, στη συμβολική πυρά του θεού. Είναι αρχέγονο σύμβολο της ανάστασης και εντοπίζεται στην Αρχαία Ελλάδα δεν τους ανοίκει
Σελίδες: 1 [2]