ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα
Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού => Γενικά θέματα προβληματισμού => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Αυγούστου 10, 2007, 19:40:42
-
Πως διαμορφώνεται άραγε η ιστορία?
Αγνά και ρόδινα?
Ποιός "Τροχός της Τύχης" καθορίζει τα πράγματα άραγε?
Ή μήπως , οι "άνθρωποι" και "μόνον αυτοί" καθορίζουν την εξέλιξη και διαμόρφωση της ιστορίας μέσω της φιλοσοφίας τους, των παθών τους, της λογικής τους, των συναισθημάτων τους, της συμπεριφοράς τους, των ενστίκτων τους και γενικά του πως αντιδρούν στις εκάστοτε μικρές ή μεγάλες στιγμές της ζωής τους?
Για να δούμε λίγο ένα "ιστορικό στιγμιότυπο" και μερικά πιθανά σενάρια εξέλιξης της ιστορίας.
Τι θα συνέβαινε άραγε εαν οι άνθρωποι ενεργούσαν διαφορετικά την περίοδο της Σικελικής Εκστρατείας?
Γενικότερα:
Τι συμβαίνει στον κόσμο και τους ανθρώπους ανάλογα με τις αποφάσεις που λαμβάνονται από Κρίσιμους Ανθρώπους, που εκπροσωπούν Κρίσιμες Χώρες, σε Κρίσιμες Ιστορικές Στιγμές?
Ως ιστορικό παράδειγμα ας χρησιμοποιήσουμε την Αρχαία Ελλάδα.
Για την ακρίβεια ας γυρίσουμε πίσω στον 4ο αιώνα π.Χ. και την περίοδο που εκτείνεται από τους Ελληνοπερσικούς Πολέμους μέχρι και τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Άραγε, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ, μήπως η ιστορική πορεία ολοκλήρου του κόσμου θα ήταν διαφορετική εάν ο Αλκιβιάδης είχε αφεθεί απερίσπαστος και είχε βοηθηθεί – αντί να κυνηγηθεί - από την Αθήνα να πραγματοποιήσει την Σικελική - Ιταλική Εκστρατεία?
Πιθανότατα θα είχε κατακτήσει αυτός την Περσία περίπου 70 χρόνια πριν τον Αλέξανδρο.
Και πάνω απ’ όλα, λόγω της ελληνικής ολοκληρωτικής κυριαρχίας στην Ιταλική Χερσόνησο, δεν θα είχε υπάρξει ποτέ Ρώμη.
Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε φορά που σήκωνε κεφάλι μια πόλη μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας, καταστρεφόταν ολοκληρωτικά. Παρομοίως θα είχε καταστραφεί και η Ρώμη εν τη γενέσει της, προτού προλάβει να γίνει επικίνδυνη.
Έτσι, όχι μόνο δεν θα είχε καταστραφεί η Ελλάδα από τη Ρωμαϊκή και αργότερα τη Βυζαντινή και την Τουρκική ανελέητη κατοχή, αλλά πιθανότατα, θα είχε υπάρξει μια Ελληνική Αυτοκρατορία που θα έφτανε κραταιά ως τις μέρες μας. Μία πορεία, πιθανόν, αντίστοιχη της Κίνας που κατόρθωσε να φτάσει πανίσχυρη ως σήμερα με σχεδόν 1,5 δις λαό.
Πιθανότατα δεν θα υπήρχε σήμερα Τουρκία, Βουλγαρία, Συρία και μια πλειάδα από άλλες χώρες που υπάρχουν σήμερα.
Η κατάρα της Αθηναϊκής Μαινάδας όμως, ήταν εκεί και τις κρίσιμες στιγμές πάντα έτρωγε τα παιδιά της.
Ασχέτως, σε ποιά ιστορική περίοδο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας αναφερόμαστε, αυτή είχε πάντα κανιβαλλικές διαθέσεις όσον αφορά τα "προικισμένα βλαστάρια" της.
Πρώτα τα "εξέλεγε" σε θέσεις Στρατηγών, αφού την έσωζαν τα "τιμούσε" για λίγο καιρό και μετά απο λίγο - αφού "λασπολογούσε" εναντίον τους και "βρώμιζε" την "αύρα" τους - τα "εξόντωνε".
Τι κι αν ο Θεμιστοκλής, έσωσε την Αρχαία Αθήνα, εξορίστηκε στην Περσία.
Την ίδια τύχη της εξορίας είχε και ο Αριστείδης ο Δίκαιος.
Ο Μιλτιάδης, δεν πρόλαβαν να περάσουν καλά καλά δύο χρόνια από την εκπληκτική νίκη του στο Μαραθώνα τον κυνήγησαν οι ίδιοι οι συμπολίτες του μέχρι το θάνατό του.
Ο ίδιος ο Κίμωνας, ο μεγάλος ναύαρχος των Αθηνών που εξολόθρευσε τους Πέρσες στη ναυμαχία του Ευρυμέδοντος , φέρνοντας πίσω στους Αθηναίους ως λάφυρα 200 περσικά πλοία (μεταξύ πολλών άλλων) και πάνω απ’ όλα καθιέρωσε την Αθήνα ως θαλασσοκράτειρα του Αιγαίου, αυτός που έβαλε τα θεμέλια της Αθηναϊκής ηγεμονίας, εξοστρακίσθηκε από τον ίδιο τον Περικλή, προκειμένου να ισχυροποιηθεί ο τελευταίος.
Ο ίδιος ο Περικλής κυνηγήθηκε και την γλίτωσε επανειλημμένα.
Ο ίδιος ο Σωκράτης, το φιλοσοφικό κόσμημα αυτό των Αθηνών, σύρθηκε σε θάνατο αποδεικνύοντας πόσο ολέθρια μπορεί να είναι η διακυβέρνηση από τα πλήθη και τους δημαγωγούς.
Κι αφού πρώτα δεν κατάφερε ή δεν επιδίωξε να υπερασπιστεί τον Αλκιβιάδη που διωκόταν άνανδρα εν τη απουσία του.
Και, φυσικά ο Αλκιβιάδης. Πείσθηκαν οι Αθηναίοι να προετοιμάσουν αυτή την μεγαλεπήβολη Σικελική εκστρατεία, παιδεύτηκαν, θυσίασαν απίστευτους πόρους, πίστεψαν στο μέλλον της κατάκτησης της Δύσης και εν τέλει αφέθηκαν να πιστέψουν μια παιδαριώδη συκοφαντία (ερμοκοπίδαι και παρώδηση Ελευσινίων Μυστηρίων) στερώντας έτσι από την εκστρατεία το κυριότερο στέλεχός της. Αυτόν που πίστεψε στην εκστρατεία όσο κανείς άλλος. Αυτόν που πάλεψε για να τους πείσει για την αναγκαιότητά της. Τον πιο ικανό ηγέτη που διέθετε για να την διεκπεραιώσει με επιτυχία. Τον Αλκιβιάδη. Στέρησε από το Αθηναϊκό Στράτευμα το κυριότερο όπλο του.
Και ανέθεσε την ηγεσία του Εκστρατευτικού Σώματος στον Στρατηγό που πολέμησε στην Εκκλησία του Δήμου κατά της εκστρατείας όσο κανείς άλλος. Στο Νικία. Στον άρρωστο και χωρίς ενθουσιασμό Νικία που δεν πίστευε συν τοις άλλοις στην εκστρατεία.
Έβγαλαν μόνοι τους τα μάτια τους. Και φυσικά στο τέλος εκτέλεσαν με φριχτό τρόπο και τον Νικία.
Ποιοι? Ο Δήμος Αθηναίων. Αυτοί που ακόμη και στην ώρα του μέγιστου μεγαλείου του Περικλέους αρνούνταν να αναγνωρίσουν ως νόμιμο Αθηναίο Πολίτη τον ίδιο το γιο του Περικλή και της Ασπασίας, τον Περικλή το νεώτερο.
Οι αθηναίοι και το πολίτευμά τους, ακόμη και στο τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, όταν χάρη στον Αλκιβιάδη άρχισε να παίρνει η Αθήνα και πάλι τα πάνω της και να έχει νίκες στον πόλεμο, ακόμη και τότε αποδείχτηκε έρμαιο των συκοφαντών.
Το ευμετάβλητο συναίσθημα της Εκκλησίας του Δήμου αποδείχτηκε ολέθριο και οδήγησε στην ανάκληση για μία ακόμη φορά του Αλκιβιάδη, στην αντικατάστασή του και στην οριστική πανωλεθρία του αθηναϊκού στόλου στους Αιγός Ποταμούς. Οι ολιγαρχικοί και οι Πέρσες είχαν πετύχει τον στόχο τους. Έφεραν την πρωτόγονη Σπάρτη ως επικυρίαρχο στην Αθήνα.
Η Αθηναϊκή εκκλησία έφτασε το έκτρωμα της εκλογής των στρατηγών στα άκρα όταν εξέλεξε τον ανίκανο στρατιωτικά Κλέων να ηγηθεί ως στρατηγός της μάχης της Σφακτηρίας. Αυτά που με προσωπική επιμονή έχτισε ο ικανότατος στρατηγός Δημοσθένης τα έδρεψε ο πονηρός πολιτικάντης Κλέων (όπως πάντα οι παντός είδους "Μαυροκορδάτοι" που μονίμως κρατάνε εαυτόν "εκτός της θύελας", κρίνουν πάντα εκ του ασφαλούς και δρέπουν πάντα τις δάφνες μετά το τέλος του πολέμου).
Αυτό ήταν ένα από τα χειρότερα ατοπήματα του Αθηναϊκού πολιτεύματος. Πίστεψαν πως είναι δυνατόν να εκλέγει η ανίκανη μάζα τους στρατηγούς του στρατεύματος.
Η εκκλησία του Δήμου της Αθήνας ήταν σκέτη συμφορά. Άγονταν και φέρονταν από τα άστατα συναισθήματα του όχλου που φυσικά τα κατεύθυναν έμπειροι δημαγωγοί.
Έστειλαν το Σοφοκλή και τον Ευρυμέδοντα με εξήντα πλοία στη Σικελία για να ενισχύσουν τους συμμάχους Καταναίους και Λεοντίνους στον πόλεμό τους με τις Συρακούσες και τις δωρικές πόλεις. Οι Συρακούσες όμως κατάφεραν να δημιουργήσουν μία Συνθήκη ειρήνης με όλες τις πόλεις της Σικελίας οπότε, αφού δεν υπήρχε λόγος, ο αθηναϊκός στόλος επέστρεψε στην Αθήνα. Η Αθηναϊκή εκκλησία όμως που περίμενε την Σικελία στο πιάτο, εξοργίστηκε με τους δύο στρατηγούς με αποτέλεσμα να εξορίσει το Σοφοκλή και να επιβάλλει στον Ευρυμέδοντα υψηλό πρόστιμο. Φέρθηκε σαν κακομαθημένο παιδί που δεν της έφεραν το δώρο που της υποσχέθηκαν και τους τιμώρησε με κακεντρέχεια.
Αιώνες αργότερα, ο Φον Κλάουζεβιτς, το έθεσε κατά πως έπρεπε:
«Η Τύχη και η Αβεβαιότητα είναι δύο από τα κοινότερα και σημαντικότερα στοιχεία στον πόλεμο».
Αυτό όμως είναι κάτι που μπορούν να το κατανοήσουν και να το αποδεχτούν μόνον εκπαιδευμένες και ταλαντούχες ανώτερες στρατιωτικές και πολιτικές φύσεις. Και όχι άσχετες μάζες που βγάζουν τα ζωώδη συναισθήματά τους στην απαιτητική αρένα που ονομάζεται εξουσία και απαιτεί ψύχραιμους, γνωστικούς και έμπειρους χειρισμούς.
Και στον Πόλεμο δε, "ακαριαίους". Εκεί βλέπεις δεν υπάρχει ποτέ η "πολυτέλεια του χρόνου".
Η επικίνδυνη ανικανότητα του όχλου (κατ’ επίφασιν εκκλησία ή δημοκρατία) να κυβερνήσει καθώς και η εγκληματική ανευθυνότητά του φάνηκε και στο εξής περιστατικό: μία ημέρα πριν την Σικελική εκστρατεία, καταγγέλλεται μέσα στην Εκκλησία ο Αλκιβιάδης για ασέβεια (παρωδία) προς τα ελευσίνια μυστήρια. Αποφασίζεται τελικά, προκειμένου να μην διασαλευτεί η τάξη της εκστρατείας - εφόσον ο Αλκιβιάδης είναι ο βασικός στρατηγός της – η δίκη να μη γίνει αμέσως αλλά αφού τελειώσει η εκστρατεία.
Αποπλέει λοιπόν ο στόλος, φτάνει στη Σικελία, αρχίζουν οι πρώτες μάχες και τότε ξαφνικά η Εκκλησία της Αθήνας, αλλάζει γνώμη ως άπειρο μωρό παιδί (υποκινούμενη φυσικά) και αποφασίζει να ανακαλέσει τον Αλκιβιάδη για να τον δικάσει αμέσως, ασχέτως εάν έτσι αφήνουν ουσιαστικά ακέφαλη και ξεκρέμαστη την Σικελική εκστρατεία.
Εμπιστεύτηκαν ένα τέτοιο τεράστιο ζήτημα, κεφαλαιώδους στρατηγικής σημασίας για την Αθήνα, που θα μπορούσε να την καταστρέψει, στον «όχλο».
Και όντως, εξαιτίας του πολιτεύματός της, της άμεσης δημοκρατίας, η Αθήνα καταστράφηκε στον πελοποννησιακό πόλεμο.
Κατά τον Αριστοτέλη και τον Διόδωρο , ο Άνυτος – πλούσιος βυρσοδέψης και ο κυριότερος από τους τρεις κατήγορους του Σωκράτη - είχε κινδυνεύσει κάποτε να καταδικαστεί, αλλά γλίτωσε δωροδοκώντας τους δικαστές.
Σε αυτό το ανυπόληπτο Δικαστήριο επέδειξε σεβασμό ο Σωκράτης. Αυτό το ανυπόληπτο δικαστήριο δεν θέλησαν να καταλύσουν όλοι αυτοί οι Μεγάλοι Άνδρες των Αθηνών που διώχτηκαν μέχρι θανάτου από αυτό ακριβώς το δικαστήριο.
Αυτό που αξίζει να αναρωτηθούμε είναι γιατί αυτός ο θερμοκέφαλος ο Αλκιβιάδης δέχτηκε να επιστρέψει στην Αθήνα καταμεσής του πολέμου.
Είχε την αποδοχή και τη λατρεία του στρατού.
Είχε την απαραίτητη στρατιωτική ισχύ αλλά και την Ηγετική Αύρα και Ικανότητα να κυριεύσει τη Σικελία και χάρη σ’ αυτό να δημιουργήσει την πραγματικά Μεγάλη Ελλάδα. Θα μπορούσε να επιστρέψει μετά από τη νίκη του. Αντ’ αυτού, δέχτηκε να αποχωρήσει απο το Πολεμικό Μέτωπο, να ακολουθήσει την "Σαλαμινία" στην Αθήνα για να δικαστεί, αλλά στην πορεία άλλαξε γνώμη (πολύ σωστά, συνειδητοποιώντας ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι ήταν ισχυρότεροι, ικανότεροι και πονηρότεροι απ’ ότι πίστευε πριν και πως τον περίμενε ο θάνατος στην Αθήνα) και τελικά άλλαξε (αναγκαστικά) και στρατόπεδο.
Αυτή του η στάση οδήγησε στην ολοκληρωτική καταστροφή του Αθηναϊκού εκστρατευτικού σώματος , δηλαδή στη θανάτωση στρατιωτών που πίστευαν σε αυτόν και θα ήταν έτοιμοι να τον στηρίξουν εάν τους το ζητούσε. Αυτό ήταν άδικο απέναντι στους πολεμιστές του. Και ο στρατιωτικός ηγέτης δίνει όρκο να προστατεύει τους πολεμιστές του. Δεν τους εγκαταλείπει. Δεν άξιζε αυτή τη μοίρα ο στρατός που τον λάτρευε αλλά ούτε και οι επόμενες γενιές Ελλήνων που θα περίμεναν άλλα 70 χρόνια για να ενωθεί η Ελλάδα κάτω από τα Μακεδονικά Λάβαρα και να γίνει η υπερδύναμη της εποχής.
Ο Αλκιβιάδης δεν ήταν ένας κοινός μέσος άνθρωπος. Ήταν μια προικισμένη μοιραία φύση έξω από τα συνηθισμένα μέτρα των ανθρώπων και ως τέτοια φύση έπρεπε να λειτουργήσει.
Εάν το δούμε καθαρά στρατηγικά, θα έπρεπε να μην πειθαρχήσει στην "ανόητη, αψυχολόγητη και ασύμβατη με την πολεμική κατάσταση" "δικαστική κλήση" της Αθήνας, να αναλάβει την ηγεσία του εκστρατευτικού σώματος, να καταλάβει τη Σικελία, να σχηματίσει νέο μεγαλύτερο εκστρατευτικό σώμα από τους Σικελούς και (εκ των πραγμάτων πλέον) ενισχύσεις από την Αθηναϊκή Συμμαχία και να καταλάβει όλη την Ιταλική χερσόνησο και τα Γαλατικά παράλια.
Κατόπιν, με νέο ισχυρότερο ακόμη εκστρατευτικό σώμα, όπου θα είχε πλέον την ισχυρή στήριξη των ικανών μισθοφόρων Κελτών να ξεκινήσει πλήρη κατάληψη του Ελλαδικού χώρου (όπως έκανε 70 χρόνια αργότερα ο Αλέξανδρος).
Μετά από αυτό, η ενδοχώρα της Γαλατίας αλλά και η Καρχηδόνα δεν θα μπορούσαν να αντισταθούν.
Η Αίγυπτος το ίδιο.
Η Θράκη και οι παραδουνάβιες περιοχές το ίδιο.
Και τέλος, η Περσική Αυτοκρατορία μετά από αυτά δεν θα μπορούσε να αντέξει τα αδυσώπητα κύματα των ελληνικών επιθέσεων. Θα κατέρρεε.
Αυτός ήταν ο εύκολος τρόπος. Αρκεί να σκεφτόταν πιο ψυχρά ο Αλκιβιάδης - και όχι συναισθηματικά - προτού αποφασίσει. Δυστυχώς όμως, διάλεξε τον δύσκολο τρόπο. Αυτόν της εξορίας και της προδοσίας.
Εάν είχε κάνει τα παραπάνω, προτού καν αποφασίσει να μπει στην Ελλάδα, όλες οι κατηγορίες θα είχαν σβηστεί. Οι εχθροί του θα είχαν εξοντωθεί. Η φήμη του θα προηγούνταν. Δυστυχώς όμως ο Αλκιβιάδης δεν διάβηκε τον δικό του «Ρουβίκωνα».
Κάποιες φορές τα καθεστώτα φτάνουν στα όριά τους, στον εκφυλισμό τους και πλησιάζουν έτσι στην καταστροφή τους. Και τότε αρχίζουν να καταδικάζουν τα εξαιρετικά άτομα που υπηρετούν τη χώρα σε διάφορα πόστα. Οι όποιοι καθεστωτικοί διαχειριστές του συστήματος δεν βλέπουν ότι η προίκα της χώρας για την μετεξέλιξή της είναι αυτά ακριβώς τα προικισμένα άτομα. Αντιθέτως, τα θεωρούν επικίνδυνα για το καθεστώς και φροντίζουν να τα φορτώσουν κατηγορίες και να τα εξοντώσουν.
Έτσι έγινε με τον Κίμωνα, τον Θεμιστοκλή, τον Αριστείδη, το Μιλτιάδη, τον Περικλή, τον Αλκιβιάδη, το Σωκράτη, τον Αναξαγόρα και τόσους άλλους. Τους εδίωξαν μέχρι θανάτου.
Τα εξαιρετικά άτομα που έχουν φέρει δάφνες και πρωτοπορία στη χώρα τους οφείλουν να επαγρυπνούν συνεχώς και την κατάλληλη στιγμή να αντιδρούν δυναμικά. Και όχι να υποκύπτουν σε κίβδηλες εφαρμογές νόμων που μόνο σκοπό έχουν τον αποκεφαλισμό των εξαιρετικών ώστε να βασιλεύουν οι μετριότητες. Το οφείλουν όχι μόνο στον εαυτό τους αλλά και στη χώρα τους.
Η Σπάρτη τελικά, μάλλον δεν ήταν και τόσο δύσκολος αντίπαλος. Μια μικρή νίκη στη Σφακτηρία ήταν αρκετή για να ζητήσουν ειρήνη από την Αθήνα. Επίσης, μια νίκη στην Κύζικο ήταν αρκετή για να ζητήσουν και πάλι ειρήνη από την ήδη τσακισμένη Αθήνα. Και παρ’ όλα αυτά, η Αθηναϊκή εκκλησία, απερίσκεπτα απάντησε αρνητικά στις Σπαρτιατικές εκκλήσεις ειρήνης μετά την Κύζικο. Η Αθήνα νικήθηκε περισσότερο από τα δικά της λάθη και ανεπάρκειες και όχι τόσο από την όποια στρατιωτική ανωτερότητα της Σπάρτης.
Επίσης, η Αθήνα έχασε στον Πελοποννησιακό πόλεμο μετά από τριάντα χρόνια ανελέητων μαχών, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως όση υπεροπλία και αν διαθέτει ένας στρατός στη θάλασσα , εάν δεν καταφέρει να κατοχυρώσει τις κερδισμένες μάχες με εξίσου αξιόλογο πεζικό, ο Πόλεμος είναι χαμένος.
Απέδειξε επίσης, ότι, κανείς σώφρων στρατηγός δεν διεξάγει μακροχρόνιο πόλεμο.
Απέδειξε επίσης, ότι, η δημοκρατία και η γραφειοκρατία, μπορεί να διαχειριστεί την "Ειρήνη". Ίσως μπορεί να διαχειριστεί και τα πολεμικά πράγματα μέχρις ενός σημείου. Όταν κλιμακωθεί όμως η κατάσταση, τότε η δημοκρατία και η αργή γραφειοκρατία δεν τα βγάζει πέρα.
Τότε απαιτείται Ηγέτης με υπερεξουσίες και όχι οχλοκρατία.
Διότι, υπό το κράτος του φόβου εξ' αιτίας των δεινών του πολέμου, η μάζα χάνει την ψυχραιμία της και η Δημοκρατία μετατρέπεται σε Οχλοκρατία.