ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα

Ο Ροδόκηπος των Φιλοσόφων - Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία => Πληροφορίες - Ανακοινώσεις => Μήνυμα ξεκίνησε από: Rose στις Μάρτιος 18, 2010, 00:45:02

Τίτλος: 1η ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΔΟΚΗΠΟΥ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
Αποστολή από: Rose στις Μάρτιος 18, 2010, 00:45:02

____________________________________________________________________________________________

(http://ortf.gr/images/rodokipos-logo.gif)

ΑΣΤΙΚΗ  ΜΗ  ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ  ΕΤΑΙΡΕΙΑ «Ο ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ» Κρατερού 4  (Κασσάνδρου 8  )  Τ.Κ. 54632 Τηλ.: 2310  262 145  Τηλεομοιότυπο: 2310  262 150 www.ortf.gr e-mail: ortf@ortf.gr, info@ortf.gr                   Θ Ε Σ Σ Α Λ Ο Ν Ι Κ Η

____________________________________________________________________________________________

Θεσσαλονίκη, 17 Μαρτίου 2010

                                             

Δ Ι Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

    Σε 25 έχουν ανέλθει τον τελευταίο καιρό τα θύματα που έθεσαν τέρμα στην ζωή τους κάτω από την πίεση των χρεών και των απαιτήσεων των τραπεζών και των συν αυτών εισπρακτικών εταιρειών, ένεκα των παράνομων και τοκογλυφικών χρεώσεων από τις τράπεζες.

    Σε 250.000 έχουν ανέλθει οι δανειολήπτες που έχουν φτάσει σε απόγνωση και αδυναμία εξυπηρέτησης των χρεών τους, εξαιτίας των υπέρογκων τοκογλυφικών επιτοκίων και πολλών άλλων παράνομων χρεώσεων από τις τράπεζες, πάνω στους οποίους πέφτουν σαν τις ύαινες για να κατασπαράξουν τις μικρές περιουσίες των – συνήθως μια μικρή κατοικία – και σε άλλους τόσους ανέρχονται ήδη τα θύματα που καταστράφηκαν οικονομικά λόγω των τοκογλυφικών δανείων.

    Σε 2.500.000 ανέρχονται συνολικά τα Ελληνικά νοικοκυριά που στενάζουν κάτω από την αιμοδιψή εκμετάλλευση των επίσημων τοκογλύφων – που είναι οι τράπεζες – έχοντας χρεωθεί πάνω από 250 δις Ευρώ, χρέη τα οποία στην πλειονότητά τους είναι καρπός παράνομων, καταχρηστικών και τοκογλυφικών χρεώσεων. 

    Οι πρακτικές και οι μέθοδοι που ασκούνταν και συνεχίζουν στο μεγαλύτερο μέρος τους να ασκούνται από τις τράπεζες, προσιδιάζουν με πρακτικές οργανώσεων που δρούσαν έξω από τα όρια κάθε έννομου δικαίου. Καταχρηστικοί όροι στις συνάψεις συμφωνιών, παράνομες χρεώσεις, άνομες επιβαρύνσεις, αισχροκέρδειες και κακουργηματικές τοκογλυφικές πρακτικές, ήταν και συνεχίζουν να υφίστανται στην πλειονότητά τους, καταληστεύοντας το καταναλωτικό κοινό.

    Από το 1991 πλήθος δικαστικών αποφάσεων καταδίκαζε τις παρανομίες των τραπεζών, για τις οποίες όμως οι τράπεζες προκλητικά αδιαφορούσαν, συνεχίζοντας επιδεικτικά να παρανομούν, αισχροκερδώντας ενάντια στον ανήμπορο καταναλωτή. Οι εκφοβισμοί, οι απειλές, οι καταναγκασμοί και οι εκβιασμοί, έγιναν η καθημερινή πρακτική των τραπεζών για καθυπόταξη των καταναλωτών στις αισχροκερδείς και ενίοτε ληστρικές ορέξεις των. Παράλληλα, με την ένοχη ανοχή του κράτους, επιβεβαιώνονταν η διαρκής αντίληψη ότι ο αδικούμενος αδυνατεί να βρει το δίκαιό του απέναντι στον ισχυρό.

    Ήρθε η στιγμή όμως που κάποιοι νέοι ήρωες αγωνίστηκαν ενάντια στο τέρας των τραπεζών και με μύριες δυσκολίες και θυσίες επέτυχαν συνεχείς και απανωτές επιτυχίες ενάντια στις άνομες και εγκληματικές  καταχρήσεις των. Οι κρίσεις των δικαστηρίων δικαίωσαν και συνεχίζουν για μεγάλο πλέον πλήθος προσφυγών να δικαιώνουν τα θύματα της στυγνής εκμετάλλευσης των τραπεζών, καθώς τα έμμισθα όργανά τους κατατροπώνονται ολοσχερώς στις δικαστικές αίθουσες. Επιπλέον η επιδίκαση αποζημιώσεων έκανε τις τράπεζες, εξαιτίας του ότι τις υποχρέωσε σε αποζημιώσεις των όσων εκμεταλλεύτηκαν, να αρχίσουν επιτέλους ταραγμένες να συμμορφώνονται με το δίκαιο και να απαλείφουν μερικούς από τους παράνομους και καταχρηστικούς όρους των προϊόντων τους.

    Έτσι έφτασε η στιγμή όπου η αλαζονεία της παντοκρατορίας των τραπεζών επέσυρε επιτέλους την Νέμεση. Τα μέχρι πρότινος θύματα μετατρέπονται σε διώκτες και τιμωρούς του ανάλγητου και απάνθρωπου τραπεζικού συστήματος και με αρωγό την δικαιοσύνη αποκαθιστούν το δίκαιο. Ευρισκόμενες σε πανικό οι τράπεζες μετά τις αλλεπάλληλες καταδίκες τους, προστρέχουν για βοήθεια στην εξουσία, επικαλούμενες την προστασία των τεχνοκρατών της ολιγαρχίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάταια όμως….

    Τα δικαιώματα του πολίτη που απορρέουν από το Σύνταγμα και το καθήκον απέναντι σε αυτό, επιβάλλουν σε κάθε καταναλωτή – θύμα της πλειάδας των παρανομιών των τραπεζών – να αντισταθεί, να εναντιωθεί και να διεκδικήσει:

    1. Επαναδιαπραγμάτευση κάθε σύμβασης με τις τράπεζες για κάθε προϊόν, καθότι οι τωρινές συμβάσεις νομικά καθίστανται άκυρες, απαιτώντας ηθικούς, νόμιμους και διαφανείς όρους.

    2. Επιστροφή όλων των παράνομων και καταχρηστικών χρεώσεων εντόκως, αποζημίωση για υλική ζημία και ικανή αποζημίωση για ηθική βλάβη.

    3. Ποινική δίωξη των υπευθύνων για την επί πολλά έτη συνέχιση των παρανομιών, αψηφώντας τις δικαστικές αποφάσεις και την έννομη τάξη.

    4. Τέλος, επιστροφή όλων των μερισμάτων από τους μετόχους, καθότι αποτελούν έσοδα από παράνομες πράξεις και δίωξη αυτών για αποδοχή αγαθών - προϊόντων εγκλήματος.

    Επειδή είναι βέβαιον ότι οι αποζημιώσεις που οφείλουν να καταβάλλουν οι τράπεζες υπερβαίνουν κατά πολύ τα κεφάλαιά τους, η κοινωνία οφείλει, για την ομαλή, έννομη και για το κοινό όφελος συνέχιση της λειτουργίας των τραπεζών, να προβεί στην εθνικοποίησή τους.

    Πληροφορίες και ενημέρωση σχετικά: http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,1311.0.html
    Για ερωτήσεις – συμβουλές, στείλτε e-mail στην διεύθυνση : info@ortf.gr

Τίτλος: Απ: 1η ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΔΟΚΗΠΟΥ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
Αποστολή από: Rose στις Απρίλιος 09, 2010, 16:39:23

Η παρακάτω συνοδευτική επιστολή μαζί με την 1η ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ του Ροδόκηπου των Φιλοσόφων, έχει αποσταλεί σε όλους τους Βουλευτές, τον Πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε τοπικές εφημερίδες, συλλόγους, και κοινοφελείς οργανώσεις.

ΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΟΧΩΝ ΤΟΥΣ ΩΣ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΙΘΥΝΟΝΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΣ ΔΡΑΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΒΑΜΠΙΡ.

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΑΝ.

ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΕΔΡΑΙΩΣΗΣ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ.
_______________________________________________________________________________

Αδέλφια Έλληνόπαιδες, Ελληνίδες, Έλληνες…. Οι τράπεζες, παρότι είναι οι μοναδικές εταιρείες που παρουσιάζουν τεράστια κέρδη για το 2009, παρότι είναι ο βασικότερος συντελεστής της οικονομικής καταστροφής Κράτους και Λαού, την ίδια ώρα χωρίς αναστολές έρχονται να βάλουν στο χέρι τον ιδρώτα του λαού που άδικα τους πρόσφερε η προηγούμενη κυβέρνηση των πρωταγωνιστών κάθε ατιμίας.

Τότε οι τράπεζες, αντί να αξιοποιήσουν πλήρως το «πακέτο» των 28 δις. Ευρώ (που κακώς τους δόθηκε), σύμφωνα με τους επικριτές των διοικήσεών τους, προτίμησαν να προσφύγουν σε τιτλοποιήσεις αμφίβολης ποιότητας για να αντλήσουν χρηματοδοτήσεις, ενώ παράλληλα έκοψαν ασφυκτικά και εγκληματικά τις πιστώσεις στην οικονομία, συμβάλλοντας στη διολίσθηση της χώρας στην ύφεση. Και μόνο τώρα, επειδή δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση, στρέφονται πάλι στο κράτος για να ζητήσουν ενισχύσεις, ενώ ήδη έχει προκληθεί μεγάλη ζημιά στην οικονομία από την απροθυμία τους να δεχθούν το Δημόσιο ως εγγυητή των δανείων τους στον κατάλληλο χρόνο…

Η οικονομική ζημιά βέβαια είναι διαρκής εδώ και αρκετές δεκαετίες, καθότι εξαιτίας της  Τραπεζικής πολιτικής η πιστοδότηση των κυρίων παραγωγικών κλάδων της Εθνικής Οικονομίας περιορίζεται, μεταξύ 1980-2001, από 75 % στο 32,2 % του συνόλου και η πιστοδότηση του εξαγωγικού εμπορίου μειώνεται στο 1/3 (από 2,8% στο 0,8%), την ώρα που η πιστοδότηση κλάδων που συμβάλλουν στην υποστήριξη κυρίως εισαγόμενων ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών όπως είναι το εισαγωγικό εμπόριο, το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού εμπορίου και της καταναλωτικής πίστης υπερτετραπλασιάστηκε και αυξήθηκε από 13,1 % στο 45,8 %. (Μέχρι σήμερα τα ποσοστά έχουν γίνει πολύ δυσμενέστερα)

Η πρώτη, η σταδιακή συρρίκνωση της δανειοδότησης των εγχώριων παραγωγικών δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανόμενης και της δανειοδότησης των εξαγωγικών επιχειρήσεων, από 75,0% το 1980 έπεσε σε 32,2% το 2001 της συνολικής χρηματοδότησης των Εμπορικών Τραπεζών. Η δεύτερη και πιο σημαντική όμως από τη συρρίκνωση της πιστοδότησης, ήταν η με γεωμετρική πρόοδο αύξηση του κόστους της πιστοδότησης από 14%-18% το 1979-1980 σε 183,3% – 288,7% το 1990 και μετά, όταν το κόστος πιστοδότησης στις Ευρωπαϊκές χώρες παρέμενε λιγότερο και από το ένα δέκατο.

Έτσι, με διαρκείς εγκληματικές πρακτικές, με ψυχρές αντεθνικές μεθοδεύσεις, κατάφεραν οι τράπεζες να οικειοποιηθούν και την τελευταία αξία και την τελευταία ρανίδα που διέθεσε λαός και Κράτος για την οικονομική ανάπτυξη του τόπου, αποστερώντας την κοινωνία από την παραγωγή, φέρνοντάς την στο χείλος της απόγνωσης και της καταστροφής. Ακόμα και αυτήν την ύστατη στιγμή, οι ντόπιες τράπεζες συμπλέουν με τα παγκόσμια κερδοσκοπικά κεφάλαια και διατηρούν σε τοκογλυφικά επίπεδα τα επιτόκια δανεισμού του Έθνους, βαμπιρίζοντας επαίσχυντα στο ετοιμοθάνατο σώμα της οικονομίας – κοινωνίας μας.

Με βάση την προαναφερθείσα κερδοσκοπική τοκογλυφική και αντιαναπτυξιακή συμπεριφορά των ελληνικών Τραπεζών, κάθε προσπάθεια για ανάκαμψη της οικονομίας απέβη μάταιη. Στα επόμενα χρόνια, όταν η μια μετά την άλλη χώρα έθετε την οικονομία της σε αναπτυξιακή τροχιά, η Ελλάδα είχε να αντιμετωπίσει όχι μόνο την αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής ανάκαμψης της οικονομίας αλλά τρία τεράστια προβλήματα.

Τη χρεοκοπία των ελληνικών νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με συνέπεια την ολοκληρωτική αποδιοργάνωση των παραγωγικών δυνάμεων, την αποδυνάμωση της ανταγωνιστικότητας με αποτέλεσμα την υπέρμετρη διόγκωση του ελλείμματος στο εμπορικό μας ισοζύγιο και την εφ’ όρου ζωής ανεργία που θα είναι πλέον ο διαρκής εφιάλτης όχι μόνο των εργαζομένων αλλά της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού,  θυσία στο βωμό της τραπεζικής τοκογλυφικής αισχροκέρδειας.

Γιαυτό, συντάσσεται και αποστέλλεται συνημμένα Διακοίνωση, ως διαμαρτυρία αλλά και σάλπισμα εγερτήριο για να αναλάβουμε ως Έθνος, έστω την ύστατη αυτήν στιγμή, τις τύχες μας στα χέρια μας.

                                                                                                 «Ο Ροδόκηπος των Φιλοσόφων»

Τίτλος: Απ: 1η ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΔΟΚΗΠΟΥ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
Αποστολή από: Γιώργος στις Σεπτέμβριος 15, 2011, 01:51:37

  και ποιος ειναι πισω απο ολα αυτα......der ewige JUDE   GOLDEN SACHS

Τίτλος: Απ: 1η ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΔΟΚΗΠΟΥ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
Αποστολή από: Rose στις Σεπτέμβριος 16, 2011, 21:05:13

Παράθεση από: Γιώργος στις Σεπτέμβριος 15, 2011, 01:51:37

και ποιος ειναι πισω απο ολα αυτα......der ewige JUDE   GOLDEN SACHS

Αγαπητέ Γιώργο,

καλωσόρισες στο φόρουμ της ΑΜΡΑ.  Αν θέλεις ανέλυσε τη θέση σου, έτσι ώστε να κατανοήσουμε τι εννοείς.

Επίσης δεν GOLDEN SACHS αλλά GOLDMAN SACHS.

Τίτλος: Απ: 1η ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΔΟΚΗΠΟΥ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
Αποστολή από: Rose στις Οκτώβριος 28, 2011, 21:04:50

Κάλιο αργά... παρά ποτέ! Πλησιάζουμε στο Ολοκαύτωμα του Τραπεζικού Βαμπιρισμού...
__________________________________________

http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=320385

Θωράκιση τραπεζών με αντίτιμο την κρατικοποίηση

ΟΙ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΑΠΟ ΚΟΥΡΕΜΑ 50% ΘΑ ΤΙΣ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΣΤΑ ΔΑΝΕΙΚΑ ΤΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΙΩΤΗ

Τα πάνω κάτω σε δάνεια και καταθέσεις φέρνει το «μεγάλο κούρεμα των ομολόγων». Η προωθούμενη από την Ε.Ε. λύση για κούρεμα των ελληνικών ομολόγων της τάξης του 50%, η οποία πιθανότατα θα οριστικοποιηθεί την Τετάρτη, βάζει σχεδόν όλες τις ελληνικές τράπεζες στο «απόσπασμα» αντιμέτωπες με την κρατικοποίησή τους.

(http://s.enet.gr/resources/2011-10/58-thumb-large.jpg)

Στην Αθήνα υπάρχει έκδηλη ανησυχία, τόσο στις οικονομικές όσο και στις νομισματικές αρχές, για το πώς θα αντιδράσουν την «επαύριο του μεγάλου κουρέματος» δανειολήπτες και κυρίως οι καταθέτες. Η σημερινή μέρα θα αποτελέσει «βαρόμετρο» για τις εξελίξεις των επόμενων ημερών.

Λαμβάνοντας τα πρώτα ανησυχητικά μηνύματα από την αγορά, κορυφαίοι τραπεζίτες πραγματοποίησαν την Παρασκευή ευρεία σύσκεψη με επιτελικά στελέχη της Τραπέζης της Ελλάδος, προκειμένου να διαμορφωθεί ένα σχέδιο δράσης (crisis managment) έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν ενδεχόμενα φαινόμενα πανικού, τα οποία θα επιδείνωναν περαιτέρω την κατάσταση. Στη σύσκεψη διατυπώθηκαν εναλλακτικές προσεγγίσεις, οι οποίες θα απέτρεπαν την «ανατροφοδότηση» των πιέσεων. Βέβαια η χώρα μας και η ελληνική οικονομία μεταπολεμικά τουλάχιστον δεν έχουν δεχθεί ανάλογο σοκ, γεγονός που καθιστά εξαιρετικά «αμφίβολες» τις «θεραπείες» που αναζητούνται σε θεωρητικό επίπεδο.

Κομβικό σημείο αποτελεί η προστασία των καταθετών και η αποφυγή ενός ανεξέλεγκτου κύματος απόσυρσης καταθέσεων. Η κατάσταση στον ευάλωτο αυτό τομέα, όχι μόνο για τις τράπεζες αλλά για ολόκληρη την οικονομία, είναι πλέον οριακή, καθώς μέσα σε ενάμιση μήνα από τα τέλη Αυγούστου έχουν φύγει περίπου 9,5 δισ. ευρώ.

Ετσι με το σύνολο των καταθέσεων του ιδιωτικού τομέα να έχει υποχωρήσει στο επίπεδο των 179 δισ. ευρώ, το πιστωτικό σύστημα της χώρας αντιμετωπίζει ένα έλλειμμα χρηματοδότησης περίπου 73 δισ. ευρώ, με δεδομένο ότι τα δάνεια σε επιχειρήσεις και ιδιώτες υπολογίζονται σε 252 δισ. ευρώ.

Το «έλλειμμα» αυτό καλύπτεται μέχρι στιγμής από τη χρηματοδότηση που παρέχει στις τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ομως η τελευταία έχει προειδοποιήσει ότι θα κλείσει τις στρόφιγγες στην περίπτωση που η Ε.Ε. προχωρήσει σε «υποχρεωτικό κούρεμα των ομολόγων».

Γύρω από την ερμηνεία των όρων αυτών έχει αναπυχθεί «φιλολογική συζήτηση».

50%, ίσως πιστωτικό επεισόδιο

Σε γενικές γράμμες, πάντως, από πολλές πλευρές υποστηρίζεται ότι ένα κούρεμα της τάξης του 50% δεν μπορεί να συνάδει με την έννοια της εθελοντικής συμμετοχής των ιδιωτών, την οποία είχε αποφασίσει στις 21 Ιουλίου η Ε.Ε. Επομένως, αν τελικά προχωρήσει την Τετάρτη η Ε.Ε. με ένα τόσο βαθύ κούρεμα, τότε όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, καθώς οι οίκοι αξιολόγησης εκτιμάται ότι θα εκλάβουν την απόφαση αυτή όχι ως «επιλεκτική χρεοκοπία», αλλά ως «πιστωτικό επεισόδιο» που οδηγεί σε χρεοκοπία και ενεργοποίηση των CDS.

Μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε ανυπέρβλητα εμπόδια στη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Συνακόλουθα, εκτιμάται ότι η όποια λύση θα έχει εξασφαλίσει τη συναίνεση και την αποδοχή της ΕΚΤ. Αν ξεπεραστούν τα προβλήματα ρευστότητας οι τράπεζες θα έχουν να καλύψουν μόνο τις ζημιές από τα ομόλογα, οι οποίες όμως θα τις οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Τα κεφάλαια του Ταμείου μπορεί να είναι δανεικά (από το Μνημόνιο Ι και τη Συμφωνία της 21ης Ιουλίου) θεωρούνται όμως, σε αντίθεση με τις τριμηνιαίες δόσεις που λαμβάνει η χώρα, εξασφαλισμένα. Η λύση αυτή διασώζει και θωρακίζει τις ελληνικές τράπεζες, με αντίτιμο όμως την κρατικοποίησή τους και με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη λειτουργία τους.

Τίτλος: Απ: 1η ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΔΟΚΗΠΟΥ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
Αποστολή από: Rose στις Ιούλιος 14, 2012, 01:57:02

http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3075&catid=165&Itemid=30

Η σημασία της εθνικοποίησης των τραπεζών, του Β.Ι. Λένιν

Το κείμενο του Λένιν, που παραθέτουμε, είναι απόσπασμα από την μπροσούρα του "Η καταστροφή που μας απειλεί", που γράφτηκε στις αρχές του Σεπτέμβρη 1917, πριν, δηλαδή, από την Οκτωβριανή επανάσταση. Η σημασία και η σπουδαιότητα της εθνικοποίησης των τραπεζών συνίσταται, από δημοκρατική ριζοσπαστική άποψη, μια προχωρημένη μορφή για την αποκάλυψη και μείωση της φοβερής ασυδοσίας που προωθούν οι τράπεζες στο σύγχρονο καπιταλισμό. Στις σημερινές συνθήκες κρίσης και στα μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις για τη στήριξη των τραπεζών απουσιάζει κάθε σκέψη για εθνικοποίησή τους, ώστε να είναι εφικτός στόχος η ρύθμιση της οικονομικής ζωής σε διαφορετική βάση από αυτή που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα και τόσες καταστροφές επιφέρει στους εργαζόμενους και στην οικονομία.

Όπως είναι γνωστό, οι τράπεζες αποτελούν τα κέντρα της σύγχρονης οικονομικής ζωής, τους βασικούς νευραλγικούς κόμβους όλου του καπιταλιστικού συστήματος εθνικής οικονομίας. Το να μιλάς για "ρύθμιση της οικονομικής ζωής" και να παρακάμπτεις το ζήτημα της εθνικοποίησης των τραπεζών σημαίνει είτε ότι δείχνεις τη μεγαλύτερη αμάθεια είτε ότι πας να ξεγελάσεις το "λαουτζίκο" με παχιά λόγια και μεγαλόστομες υποσχέσεις, με την προμελετημένη απόφαση να μην εκπληρώσεις αυτές τις υποσχέσεις.

Το να ελέγχεις και να ρυθμίζεις την προμήθεια των σιτηρών ή γενικά την παραγωγή και την κατανομή των προϊόντων, χωρίς να ελέγχεις, χωρίς να ρυθμίζεις τις πράξεις των τραπεζών, είναι παραλογισμός. Οι σύγχρονες τράπεζες έχουν συνυφανθεί τόσο στενά και αδιάρρηκτα με το εμπόριο και με τη βιομηχανία, που, αν δεν "βάλεις χέρι" σ’ αυτές, δεν μπορεί να γίνει απολύτως τίποτα το σοβαρό, τίποτα το "επαναστατικό-δημοκρατικό".

Μήπως όμως αυτό, το "να βάλει χέρι" το κράτος στις τράπεζες, αποτελεί μια πολύ δύσκολη και μπερδεμένη επιχείρηση; Τους φιλισταίους προσπαθούν συνήθως να τους εκφοβίσουν ακριβώς με μια τέτοια εικόνα – προσπαθούν, φυσικά, να το κάνουν αυτό οι καπιταλιστές και οι συνήγοροί τους, γιατί αυτό τούς συμφέρει.

Στην πραγματικότητα, όμως, η εθνικοποίηση των τραπεζών, χωρίς ν' αφαιρεί ούτε ένα απολύτως καπίκι από κανέναν "ιδιοκτήτη", δεν παρουσιάζει καμιά δυσκολία, ούτε τεχνική, ούτε πολιτιστική, και παρεμποδίζεται αποκλειστικά από τη βρωμερή απληστία μιας ασήμαντης χούφτας πλουσίων. Αν την εθνικοποίηση των τραπεζών τη συγχέουν τόσο συχνά με τη δήμευση των ιδιωτικών περιουσιών, για τη διάδοση της σύγχυσης αυτής φταίει ο αστικός Τύπος, που το συμφέρον του είναι να εξαπατά το κοινό.

Η ιδιοκτησία στα κεφάλαια που διαχειρίζονται οι τράπεζες και που συγκεντρώνονται στις τράπεζες πιστοποιείται με έντυπα και χειρόγραφα αποδεικτικά έγγραφα, που λέγονται μετοχές, ομολογίες, γραμμάτια, αποδείξεις κ.λπ. Κανένα απ' αυτά τα αποδεικτικά έγγραφα δεν χάνεται ούτε και αλλάζει με την εθνικοποίηση των τραπεζών, δηλαδή με τη συγχώνευση όλων των τραπεζών σε μια κρατική τράπεζα. Όποιος είχε 15 ρούβλια, σύμφωνα με το βιβλιάριο του ταμιευτηρίου, παραμένει κάτοχος των 15 ρουβλιών και, υστέρα από την εθνικοποίηση των τραπεζών, κι όποιος είχε 15 εκατομμύρια, αυτός, κι υστέρα από την εθνικοποίηση των τραπεζών, θα έχει 15 εκατομμύρια σε μετοχές, ομολογίες, γραμμάτια, εμπορικά αποδεικτικά έγγραφα και τα παρόμοια.

Σε τι, λοιπόν, συνίσταται η σημασία της εθνικοποίησης των τραπεζών; Στο ότι είναι αδύνατο να γίνει οποιοσδήποτε πραγματικός έλεγχος στις ξεχωριστές τράπεζες και στις πράξεις τους (ακόμη κι αν έχει καταργηθεί το εμπορικό απόρρητο κ.λπ.), γιατί δεν μπορεί να παρακολουθήσει κανείς τις εξαιρετικά πολύπλοκες, μπερδεμένες και πανούργες μεθόδους που χρησιμοποιούνται κατά τη σύνταξη των ισολογισμών, την ίδρυση εικονικών επιχειρήσεων και υποκαταστημάτων, τη χρησιμοποίηση βαλτών προσώπων κ.λπ. Μόνο η ένωση όλων των τραπεζών σε μία, χωρίς να σημαίνει αυτή καθαυτή ούτε την παραμικρότερη αλλαγή στις σχέσεις ιδιοκτησίας, χωρίς να αφαιρεί, το επαναλαβαίνουμε, ούτε ένα καπίκι από κανέναν ιδιοκτήτη, δίνει τη δυνατότητα για έναν πραγματικό έλεγχο, φυσικά με τον όρο πως θα εφαρμόζονται όλα τα άλλα μέτρα που αναφέραμε πιο πάνω. Μόνο με την εθνικοποίηση των τραπεζών μπορούμε να πετύχουμε, ώστε να ξέρει το κράτος πού και πώς, από πού και πότε διοχετεύονται τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια. Και μόνο ο έλεγχος πάνω στις τράπεζες, σ' αυτό το κέντρο, τον κύριο άξονα και βασικό μηχανισμό του καπιταλιστικού κύκλου εργασιών, θα επέτρεπε να οργανωθεί, στην πράξη κι όχι στα λόγια, ο έλεγχος όλης της οικονομικής ζωής, της παραγωγής και της κατανομής των σπουδαιότερων προϊόντων, να οργανωθεί η "ρύθμιση της οικονομικής ζωής", που διαφορετικά είναι καταδικασμένη αναπότρεπτα να παραμείνει μια υπουργική φράση για την εξαπάτηση του λαουτζίκου. Μόνο ο έλεγχος των πράξεων των τραπεζών, με τον όρο ότι θα έχουν ενωθεί σε μια κρατική τράπεζα, επιτρέπει να οργανωθεί, με τη βοήθεια άλλων ευκολοεφάρμοστων μέτρων, μια πραγματική είσπραξη του φόρου εισοδήματος, χωρίς να μπορούν να κρύβουν την περιουσία και τα εισοδήματα, ενώ σήμερα αυτός ο φόρος εισοδήματος εξακολουθεί να είναι σε τεράστιο βαθμό πλασματικός.

Θα αρκούσε να εκδοθεί απλώς ένα διάταγμα για την εθνικοποίηση των τραπεζών, κι όσο για την πραγματοποίησή της, θα την κάνουν μόνοι τους οι διευθυντές και οι υπάλληλοι. Εδώ δεν χρειάζεται κανένας ιδιαίτερος μηχανισμός, κανένα ιδιαίτερο προπαρασκευαστικό μέτρο από μέρους του κράτους. Το μέτρο αυτό μπορεί να εφαρμοστεί ακριβώς μ’ ένα διάταγμα, "διαμιάς". Γιατί η οικονομική δυνατότητα ενός τέτοιου μέτρου έχει δημιουργηθεί από τον ίδιο τον καπιταλισμό, μια και η ανάπτυξή του έφτασε μέχρι τα γραμμάτια, τις μετοχές, τις ομολογίες κ.λπ. Εδώ υπολείπεται μονάχα η ενοποίηση της λογιστικής, κι αν το επαναστατικό-δημοκρατικό κράτος έπαιρνε την απόφαση να συγκληθούν αμέσως, τηλεγραφικώς, σε κάθε πόλη συνελεύσεις και στις περιοχές και σ' όλη τη χώρα συνέδρια των διευθυντών και των υπαλλήλων για τη χωρίς αναβολή συνένωση όλων των τραπεζών σε μια κρατική τράπεζα, η μεταρρύθμιση αυτή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσα σε μερικές εβδομάδες.

Είναι ευνόητο ότι ακριβώς οι διευθυντές και οι ανώτεροι υπάλληλοι θα πρόβαλλαν αντίσταση, θα προσπαθούσαν να εξαπατήσουν το κράτος, να τραβήξουν την υπόθεση σε μάκρος κ.λπ., γιατί οι κύριοι αυτοί θα έχαναν τις ιδιαίτερα προσοδοφόρες θεσούλες τους, θα έχαναν τη δυνατότητα να κάνουν ιδιαίτερα επικερδείς σπεκουλάντικες επιχειρήσεις. Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία. Δεν υπάρχουν όμως ούτε οι παραμικρότερες τεχνικές δυσκολίες για τη συνένωση των τραπεζών, κι αν η κρατική εξουσία δεν είναι μόνο στα λόγια επαναστατική (δηλαδή, αν δεν φοβάται να ξεκόψει από την αρτηριοσκλήρωση και τη ρουτίνα), αν δεν είναι μόνο στα λόγια δημοκρατική (δηλαδή, αν δρα προς το συμφέρον της πλειοψηφίας του λαού κι όχι μιας χούφτας πλουσίων), τότε θ' αρκούσε να εκδώσει ένα διάταγμα που θα προβλέπει την ποινή της δήμευσης της περιουσίας και της φυλάκισης των διευθυντών, των μελών της διεύθυνσης, των μεγάλων μετόχων, για την παραμικρότερη χρονοτριβή στην υπόθεση και για την προσπάθεια να αποκρύψουν έγγραφα και λογαριασμούς, θα έφτανε λ.χ. να ενωθούν χωριστά οι φτωχοί υπάλληλοι και να χορηγείται χρηματική αμοιβή σε όσους ανακαλύπτουν τις απάτες και τις κωλυσιεργίες των πλουσίων – και η εθνικοποίηση των τραπεζών θα γινόταν ομαλότερα από ομαλά, γρηγορότερα από γρήγορα.

Τα οφέλη από την εθνικοποίηση των τραπεζών θα ήταν τεράστια για όλο το λαό, και όχι ειδικά για τους εργάτες (γιατί οι εργάτες δεν έχουν πολλές δοσοληψίες με τις τράπεζες), αλλά για τη μάζα των αγροτών και των μικροεπιχειρηματιών. Θα είχαμε μια γιγάντια εξοικονόμηση της εργασίας, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το κράτος θα διατηρούσε τον προηγούμενο αριθμό τραπεζικών υπαλλήλων, και πάλι η εθνικοποίηση θα σήμαινε ένα εξαιρετικά μεγάλο βήμα προς τα μπρος, προς μια καθολική (γενική) χρησιμοποίηση των τραπεζών, προς την αύξηση του αριθμού των υποκαταστημάτων τους, και οι πράξεις τους θα γίνονταν πιο προσιτές κ.λπ. οι πιστώσεις θα γίνονταν πάρα πολύ πιο προσιτές και πιο εύκολες ακριβώς για τους μικρονοικοκυρέους, για την αγροτιά. Και το κράτος θα αποκτούσε, για πρώτη φορά, τη δυνατότητα πρώτα να επιβλέπει όλες τις κύριες χρηματικές πράξεις, χωρίς απόκρυψή τους, ύστερα να τις ελέγχει, κατόπι να ρυθμίζει την οικονομική ζωή, τέλος να παίρνει εκατομμύρια και δισεκατομμύρια για τις μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις, χωρίς να πληρώνει "για την εξυπηρέτηση" εξωφρενικές "μεσιτείες" στους κυρίους καπιταλιστές.

Γι' αυτό –και μόνο γι' αυτό– όλοι οι καπιταλιστές, όλοι οι αστοί καθηγητές, όλη η αστική τάξη, όλοι οι Πλεχάνοφ, Πότρεσοφ και Σία που την υπηρετούν είναι έτοιμοι με αφρούς στο στόμα να καταπολεμήσουν την εθνικοποίηση των τραπεζών, να σοφιστούν χίλιες προφάσεις ενάντια σ' αυτό το ευκολότατο και επιτακτικότατο μέτρο, παρά το γεγονός ότι, ακόμη και από την άποψη της "άμυνας" της χώρας, δηλαδή από στρατιωτική άποψη, το μέτρο αυτό θα ήταν τεράστιο πλεονέκτημα, θα ανέβαζε σε τεράστιες διαστάσεις τη "στρατιωτική δύναμη" της χώρας.

Η εθνικοποίηση των τραπεζών θα διευκόλυνε εξαιρετικά την ταυτόχρονη εθνικοποίηση των ασφαλιστικών επιχειρήσεων, δηλαδή τη συνένωση όλων των ασφαλιστικών εταιριών σε μία, τη συγκεντροποίηση της δράσης τους, τον έλεγχό τους από το κράτος. Τα συνέδρια των υπαλλήλων των ασφαλιστικών εταιριών θα πραγματοποιούσαν κι εδώ τη συνένωση αυτή αμέσως και χωρίς καμιά δυσκολία, αν το επαναστατικό-δημοκρατικό κράτος έβγαζε το σχετικό διάταγμα κι έδινε εντολή στους διευθυντές, στους μεγάλους μετόχους να πραγματοποιήσουν τη συνένωση χωρίς την ελάχιστη καθυστέρηση με αυστηρή προσωπική τους ευθύνη. Οι καπιταλιστές έχουν επενδύσει εκατοντάδες εκατομμύρια στις ασφαλιστικές επιχειρήσεις? όλη τη δουλειά την κάνουν οι υπάλληλοι. Η συνένωση των ασφαλιστικών εταιριών θα μείωνε τα ασφάλιστρα, θα έδινε ένα σωρό πλεονεκτήματα και διευκολύνσεις σε όλους τους ασφαλισμένους, θα επέτρεπε να πλαταίνει ο κύκλος τους με την ίδια δαπάνη δυνάμεων και μέσων.

Κανένας απολύτως άλλος λόγος, έκτος από την αρτηριοσκλήρωση, τη ρουτίνα και την απληστία μιας χούφτας ανθρώπων που κατέχουν προσοδοφόρες θεσούλες, δεν εμποδίζει αυτή τη μεταρρύθμιση, που συνάμα θα ανέβαζε και την "αμυντική ικανότητα" της χώρας, εξοικονομώντας τη λαϊκή εργασία, ξανοίγοντας πολλές σοβαρότατες δυνατότητες για τη "ρύθμιση της οικονομικής ζωής" στην πράξη κι όχι στα λόγια.

Τίτλος: Απ: 1η ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΔΟΚΗΠΟΥ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
Αποστολή από: Rose στις Ιούλιος 14, 2012, 01:59:24

Διαγραφή του χρέους και εθνικοποίηση των τραπεζών.
http://www.youtube.com/watch?v=G7IEZkYxbjk

Διαγραφή του χρέους και εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας η μόνη εφικτή λύση. Στήριξη της εσωτερικής οικονομίας.

Τίτλος: Απ: 1η ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΔΟΚΗΠΟΥ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
Αποστολή από: Rose στις Ιούλιος 14, 2012, 02:08:17

Στάση πληρωμών & Εθνικοποίηση Τραπεζών ...
http://www.youtube.com/watch?v=LH24Bza-mOI