ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα
Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού => Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Απριλίου 28, 2007, 11:10:15
-
Το παρακάτω απόσπασμα είναι απο το βιβλίο "Ο Κόσμος του Ταρό", της Τζ. Μπάνινγκ, εκδ.Κέδρος, σ.277.
******************************************************
".....Κάθε απώλεια είναι και μια ευκαιρία ανάπτυξης γιατί κάθε απώλεια πυροδοτεί την αλλαγή. Η απώλεια γεννά πόνο, επειδή ακριβώς αντιστεκόμαστε συναισθηματικά στην αλλαγή.
Όσο και αν μας λέει το μυαλό μας ότι πρέπει να ακολουθήσουμε τη ροή των πραγμάτων, εαν εκείνη η ροή μας χωρίζει απο αυτό που αγαπάμε, το συναίσθημά μας λέει: "Όχι!"
Στο βιβλίο Zen Flesh, Zen Bones ο δάσκαλος Χακουίν κατηγορείται ψευδώς ότι είναι πατέρας ενός παιδιού. Η φήμη του στο χωριό καταστρέφεται, όμως εκείνος δέχεται την απώλεια της αξιοπρέπειάς του στωικά και φροντίζει στοργικά το παιδί για έναν χρόνο.
Ξαφνικά, ο πραγματικός πατέρας εμφανίζεται και ο Χακουίν δίνει πρόθυμα το παιδί στους γονείς του, αποδεχόμενος ταυτόχρονα μια δεύτερη απώλεια.
Βέβαια, όσοι δεν είναι δάσκαλοι του Ζεν, ίσως δεν μπορούν να ακολουθήσουν τη ροή των γεγονότων με τόση φυσικότητα, μπορούν όμως να διδαχτούν πολλά απο αυτή την ιστορία.
Όσο περισσότερο πασχίζουμε να κρατήσουμε εκείνο που έχει πια φύγει, τόσο περισσότερο υποφέρουμε...."
*******************************************************************
Τι είναι άραγε η Στωικότητα?
Αυτό που συνέβη στην ιστορία θεωρείται άδικο βάση του κοινού περί δικαίου αισθήματος.
Άρα, οι μεν τον αδίκησαν τόσο με την συκοφαντία όσο και με την μη αποκατάσταση με κάποιον τρόπο της αδικίας.
Αλλά ούτε αυτός έκανε κάτι για να υπερασπίσει τον εαυτό του.
Αυτό δεν έχει και μια δόση "μοιρολατρίας" όμως?
Μήπως το να αποδεχόμαστε και να συμβαδίζουμε με τα γεγονότα, υποκρύπτει και κάποια "αυτοεγκατάλειψη"?
Να συμβαδίζουμε με το Σύμπαν και τα γεγονότα του με στωικότητα μήπως μας μετατρέπει σε άριστους στόχους για εκμετάλλευση?
Ή μήπως, όταν κάποιος επιλέγει την Στωικότητα ως τρόπο ζωής, αυτόματα υπογράφει και μια υποθήκη που λέει : "αποχωρώ απο τον κόσμο των υπολοίπων ανθρώπων, ζω πλέον σε άλλο κόσμο, συνεπώς ούτε αγωνίζομαι μαζί σας αλλά ούτε και μπορείτε να με βλάψετε"?
Αρκετά περίπλοκο, δεν νομίζετε?
-
Ναι όντως αρκετά περίπλοκο αγαπητέ Avaris...
Ο στωικός είναι ο ήρεμος άνθρωπος, που δεν ταράζεται εύκολα...
Είναι ο υπομονετικός, ο καρτερικός, ο γαλήνιος άνθρωπος που δεν δρα παρορμητικά...
Ο σοφός είναι συνήθως στωικός... γιατί η κατανόηση και η εμπειρία φέρνει γαλήνη...
και ψυχική αρμονία... Γνωρίζει τι να περιμένει ο άνθρωπος και δεν στεναχωριέται άδικα...
Ο σοφός και το θύμα μπορεί να φέρουν εξωτερικά τα ίδια χαρακτηριστικά απάθειας...
αλλά η διαφορά βρίσκεται στο ότι ο σοφός είναι "ουσιαστικά" ήρεμος, αλλά το θύμα υποκρίνεται την ηρεμία,
αλλά μέσα του νιώθει αδικία και υποφέρει...
Ο σοφός όμως αν και παλεύει για την Δικαιοσύνη, δεν επιζητά την δικαίωση...
-
".....Κάθε απώλεια είναι και μια ευκαιρία ανάπτυξης γιατί κάθε απώλεια πυροδοτεί την αλλαγή. Η απώλεια γεννά πόνο, επειδή ακριβώς αντιστεκόμαστε συναισθηματικά στην αλλαγή.
Όχι μόνο οι απώλειες. Αλλά και κάθε είδους δυσκολίες στη ζωή, αρρώστιες, στεναχώριες κτλ. Είναι το σημάδι ότι κάτι μέσα μας δεν πάει καλά. Όταν διορθώνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, τότε ο εξωτερικός δε μας επηρεάζει.
Και αυτό το ερώτημα μου θυμίζει το ερώτημα της αγάπης. Αν πιέσουμε τον εαυτό μας για να είμαστε στωικοί, πάμε ενάντια στη φύση μας. Ο σωστός δρόμος είναι να προσπαθούμε να εξελισσόμαστε. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.
[AMORC Ελλάδας > Θέματα Ροδοσταυρισμού > Ροδοσταυρικές Τεχνικές > "Αγάπη" : άραγε επιτυγχάνεται εσκεμμένα?]
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,74.msg470.html#msg470 (http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,74.msg470.html#msg470)
-
Εγώ πάντως πιστεύω πως η άμετρη στωϊκότητα δεν είναι κάτι καλό. Μπορεί για κάποιους να αποτελεί την πεμπτουσία αυτής της στάσης ζωής αλλά ποτέ το απόλυτο δεν βγαίνει σε καλό. Επίσης πιστεύω πως ο άνθρωπος που κινείται βάσει της στωϊκότητας σε κάθετί, τελικά γίνεται "φτερό στον άνεμο" και χάνει κάθε πτυχή της ατομικότητάς του. Δηλαδή, αν κάθε πιθανό γεγονός στη ζωή μας, είναι η αιτία να αλλάζουμε πορεία αποδεχόμενοι αυτό το γεγονός, τότε καταντούμε να μην έχουμε συγκεκριμένους και σαφείς στόχους, οράματα κι επιθυμίες στη ζωής μας γιατί κάθε μέρα αλλάζουμε ρότα.
Πολύ σωστά ο Fr. Avaris επισημαίνει πως η στωϊκότητα ενκρύπτει και τη μοιρολατρία αλλά ακόμα χειρότερα κυοφορεί το αίσθημα της αυτοεγκατάλειψης αλλά προοπτικά και του πεσιμισμού, καθώς όταν τα δέχεσαι όλα στη ζωή σου κι εξαναγκάζεις τον εαυτό σου να τα δεχτεί, τότε μοιραία δεν θα βρίσκεις πουθενά κάτι να σου αρέσει και όλα θα τα βλέπεις ανούσια.
Σίγουρα, υπάρχει και η υγιής έκφραση-υλοποίηση της στωϊκότητας αλλά απέχει πολύ από το να την υιοθετήσουμε κυριολεκτικά ως στάση ζωής. Θα έλεγα πως η εφαρμογή της στωϊκότητας είναι απαραίτητη αλλά προσωρινά. Εξηγούμαι:
Ας υποθέσουμε πως αύριο χάνουμε τη δουλειά μας. Αντί να εφαρμόσουμε την άκρατη στωϊκότητα και να πούμε "οκ αυτό έπρεπε να γίνει, ας το δεχτώ όπως τόσα άλλα", πρέπει να προσεγγίσουμε αυτό το γεγονός με ηρεμία. Δηλαδή, να αφήσουμε να "κάτσει η σκόνη" (περίοδος στωϊκότητας) και σε σύντομο χρονικό διάστημα να προβούμε σε ενέργειες που θα ανατρέψουν το δυσμενές σκηνικό που δημιουργήθηκε. Δηλαδή, αν απορρίψουμε εντελώς τη στωϊκότητα, τότε μοιραία θα προβούμε σε κινήσεις πανικού, άρα σε λάθος αποφάσεις γιατί αυτές δεν θα ληφθούν με ήρεμο μυαλό.
Με απλά λόγια, πιστεύω πως η στωϊκότητα δεν πρέπει να εφαρμόζεται ως μέρος μίας απόφασης για τη ζωή μας αλλά ως προκαταρκτικό στάδιο προετοιμασίας για μια απόφαση και σε καμία περίπτωση στο απόλυτό της δεν τη δέχομαι ως στάση ζωής.
-
Ο σοφός και το θύμα μπορεί να φέρουν εξωτερικά τα ίδια χαρακτηριστικά απάθειας...
αλλά η διαφορά βρίσκεται στο ότι ο σοφός είναι "ουσιαστικά" ήρεμος, αλλά το θύμα υποκρίνεται την ηρεμία,
αλλά μέσα του νιώθει αδικία και υποφέρει...
Ο σοφός όμως αν και παλεύει για την Δικαιοσύνη, δεν επιζητά την δικαίωση...
Αναρωτιέμαι.....
Σύμφωνα με τον "Νόμο των Ομοίων" όμως, εαν υποκρίνεσαι κάτι με πάθος, θέληση, αποφασιστικότητα και αφοσίωση στον σκοπό, στο τέλος, δεν γίνεσαι αυτό το οποίο "υποκρίνεσαι"?
Στην προκειμένη περίπτωση, "Στωϊκός"?
-
author=Anon link=topic=105.msg849#msg849 date=1178384916]
Επίσης πιστεύω πως ο άνθρωπος που κινείται βάσει της στωϊκότητας σε κάθετί, τελικά γίνεται "φτερό στον άνεμο" και χάνει κάθε πτυχή της ατομικότητάς του. Δηλαδή, αν κάθε πιθανό γεγονός στη ζωή μας, είναι η αιτία να αλλάζουμε πορεία αποδεχόμενοι αυτό το γεγονός, τότε καταντούμε να μην έχουμε συγκεκριμένους και σαφείς στόχους, οράματα κι επιθυμίες στη ζωής μας γιατί κάθε μέρα αλλάζουμε ρότα.
Πολύ σωστά ο Fr. Avaris επισημαίνει πως η στωϊκότητα ενκρύπτει και τη μοιρολατρία αλλά ακόμα χειρότερα κυοφορεί το αίσθημα της αυτοεγκατάλειψης αλλά προοπτικά και του πεσιμισμού, καθώς όταν τα δέχεσαι όλα στη ζωή σου κι εξαναγκάζεις τον εαυτό σου να τα δεχτεί, τότε μοιραία δεν θα βρίσκεις πουθενά κάτι να σου αρέσει και όλα θα τα βλέπεις ανούσια.
Λοιπόν, Anon, αυτό ούτε κι εγώ το έχω καταλάβει.
"Ταυτίσου με τον Ρου των πραγμάτων, γίνε η στιγμή, ακολούθα το ρεύμα της ζωής, ταυτίσου αρμονικά με τα πάντα". (Όντως Σοφό ακούγεται).
Δηλαδή, αντιμετώπισε με "στωικότητα" τα πάντα, μην αντιδράς σε τίποτα, διότι κάθετι έχει τον σκοπό του που συμβαίνει.
Να όμως που κάτι δεν μου πάει κι εμένα καλά σε αυτή την θεώρηση των πραγμάτων.
Πως είναι δυνατόν να αποδεχτείς τα πάντα στωϊκά και αδιαμαρτύρητα σε μια ζωή κάθε άλλο παρά...."αγγελική"?
-
Πρόσφατα έτυχε να πέσει στην αντίληψή μου μια αναφορά στην "παροιμιώδη συναισθηματική εγκράτεια" την οποία μετά μανίας προωθούσαν στην διαπαιδαγώγηση των γόνων τους οι Άγγλοι Ευγενείς.
Το μότο εκείνης της φιλοσοφίας ήταν ουσιαστικά το εξής:
"....ένας ευγενής δεν δείχνει ποτέ τα συναισθήματά του....δεν χάνει ποτέ την αυτοκυριαρχία του....ακόμη και στην μέση της μάχης....ακόμη κι αν πληγωθεί...."
Αναρωτιέμαι, εαν μια τέτοια εκπαίδευση μπορεί να προκαλέσει εντέλλει το αισθαντικό αποτέλεσμα της "Στωϊκότητας".....
-
Μπα δε νομίζω. Πάντως σ' εμένα προκαλέι ένα αίσθημα ελιτισμού, ανάγκης για αυτοεπιβεβαίωση αλλά και καταστολή των χαρακτηριστικών που σε κάνουν να διαφέρεις από τους άλλους ::)
-
Ναι αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί έναν εκπληκτικό έλεγχο των συναισθημάτων.....
Αυτό δεν είναι υψηλού βαθμού κατάκτηση "Αυτοελέγχου" και "αυτοκυριαρχίας"?
Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, λογικά, δεν επιτυγχάνεται και κάποιου είδους "απόσπαση" απο το (όποιο) "δραματουργικό γεγονός"?¨
Άρα, στο τέλος, ούτε καν περνάει μέσα του το (όποιο) αρνητικό συναίσθημα....
Θα μπορούσε ίσως αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα "αυτοελέγχου" να είναι "σκαλοπάτι" ίσως προς την "Στωϊκότητα".....
-
Ναι, μπορεί να δείχνει την πρακτική του αυτοελέγχου και της αυτοκυριαρχίας, όμως με τίμημα την απώλειας της έκφρασης και της εξωτερίκευσης της αληθινής τους προσωπικότητας.
-
Ο ψυχαναγκασμός δεν είναι έλεγχος συναισθήματος αλλά συμπεριφοράς, και εμείς δεν θέλουμε νευρώσεις αλλά κατανόηση.
-
Ναι όντως αρκετά περίπλοκο αγαπητέ Avaris...
Ο στωικός είναι ο ήρεμος άνθρωπος, που δεν ταράζεται εύκολα...
Είναι ο υπομονετικός, ο καρτερικός, ο γαλήνιος άνθρωπος που
δεν δρα παρορμητικά...
Ο σοφός είναι συνήθως στωικός... γιατί η κατανόηση και η εμπειρία φέρνει γαλήνη...
και ψυχική αρμονία... Γνωρίζει τι να περιμένει ο άνθρωπος και δεν στεναχωριέται άδικα...
Ο σοφός και το θύμα μπορεί να φέρουν εξωτερικά τα ίδια χαρακτηριστικά απάθειας...
αλλά η διαφορά βρίσκεται στο ότι ο σοφός είναι "ουσιαστικά" ήρεμος, αλλά το θύμα υποκρίνεται την ηρεμία,
αλλά μέσα του νιώθει αδικία και υποφέρει...
Ο σοφός όμως αν και παλεύει για την Δικαιοσύνη, δεν επιζητά την δικαίωση...
Εξαιρετικό κείμενο Sr. Rose....και τόσο επίκαιρο.....
Αναρωτιέμαι μόνον......
Εντάξει σε περιπτώσεις που υπάρχει ο χρόνος να μην δράσεις παρορμητικά......
Ασφαλέστατη όντως είναι, η μέθοδος του να "δώσεις χρόνο" στα πράγματα να "ωριμάσουν" μέσα σου προτού αντιδράσεις.....
Τι γίνεται όμως όταν ο χρόνος πιέζει για άμεση ανταπόκριση και χειρισμό κατάστασης?
-
Κι όμως........
Ενίοτε, η ...."πολλή Στωϊκότητα" βλάπτει σοβαρά την υγεία......
πχ όταν έχεις συστηματικούς και αμετανόητους επικίνδυνους ανεγκέφαλους απέναντί σου......
Και τότε είναι καιρός για Δράση .....
Αποφασιστική και σκληρή
-
Έφτασε η ώρα....
Η δράση μας όμως θα είναι προσεκτική και κατ' ανάγκη θα κινείται με μικρά βήματα,
για να προσέχουμε μην θιγεί κανένας αθώος, αλλά να δώσουμε και σε όσους ενέχονται, το δικαίωμα να προβάλλουν τις θέσεις τους και τον χρόνο να εκθέσουν τις απόψεις τους.
Παράλληλα, θα ετοιμαστούμε και χώρο, ώστε να καταγράφονται τα θέματα και στα Αγγλικά τουλάχιστον, για όλους τους μη Ελληνόφωνους εμπλεκόμενους.
Υπάρχουν και άλλες δράσεις που προγραμματίζονται, αλλά θα υλοποιηθούν σταδιακά....
Ξεκινάμε λοιπόν και προχωράμε, αργά αργά αλλά σταθερά και ακλόνητα....
-
Μετά την "Πολεμική Κορύφωση" στους "δυσώδεις βάλτους" των μαχών, όπου μετέφεραν την αντιπαράθεση, μάλλον ήλθε η ώρα της Στωϊκότητας ξανά και της Γαλήνιας Φιλοσοφικής Εμβάθυνσης.
Μάλλον είναι ώρα για το "επόμενο Εσωτερικό επίπεδο" αυτής της Δημιουργικής Πορείας.
Είθε!
-
Παίρνω το θάρρος να γράψω και εγώ δυό λόγια αν και το ομολογώ πως δεν ανήκω στους ανθρώπους που ασχολήθηκαν με τον εσωτερισμό.
Απλά το ξεκαθαρίζω για να μην παρεξηγηθώ :)
Είδα ότι συζητιέται το θέμα "στωϊκότητα".
Κοιτώντας σε ένα λεξικό βρήκα ότι αποδίσεται ως : απάθεια - αταραξία - καρτερία.
Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι οι τρεις παραπάνω λέξεις είναι παρόμοιου περιεχομένου αλλά όχι του ίδιου.
Ιδιαίτερα στέκομαι στην λέξη "απάθεια" η οποία (όπως και όλες οι λέξεις στην νεοελληνική άλλωστε) είναι αγρίως κακοποιημένη.
Πέραν τούτου - στο οποίο μπορώ να επανέλθω - παρατήρησα πως οι περισσότεροι σε αυτή την συζήτηση (όχι όλοι) ταύτιζαν την στωϊκότητα μια από τις παραπάνω λέξεις ή ακόμα και με την μοιρολατρεία.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η "στωϊκότητα" προέρχεται από τον στωϊκισμό και μάλλον σε αυτό το επίπεδο πρέπει να αναλυθεί.
-
Καλωσόρισες φίλε....
Έχω την εντύπωση (αλλά και την ελπίδα) ότι θάχουμε στη συνέχεια μια βαθειά και πλατιά εντρύφηση στον Στωικισμό, στο διαμάντι αυτό της Ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης. Κατ' αρχήν βέβαια, μάλλον οφείλουμε να δούμε με τι ακριβώς θα ασχοληθούμε, τι στην ουσία είναι ο Στωικισμός και ως έννοια και διευρυμένα ως φιλοσοφική σχολή.
Αντιγράφω από την σελίδα του Ρασσιά (http://www.rassias.gr/STOIC.html) μια περιγραφή του Στωικού, ως έναυσμα για περαιτέρω ανάλυση.
«Ο αληθινός Στωϊκός είναι ένας άνθρωπος που υποτάσσεται στην τύχη με θάρρος και αξιοπρέπεια, επειδή αντιλαμβάνεται ότι είναι καταδικασμένη οποιαδήποτε αντίσταση απέναντί της, πρεσβεύει δηλαδή ο στωϊκός άνθρωπος την επιγραμματική διατύπωση volentem ducunt fata, nolentem trahunt, δηλ. η Μοίρα οδηγεί εκείνους που θέλουν να την ακολουθήσουν και σέρνει εκείνους που το αρνούνται» (A. S. Bogomolov).
-
Υποτασσόμεθα στη τύχη; Χμμ... ::)
Τι εννοούμε ως "τύχη";
Πως μπορεί να συνδέεται με όλα αυτά η ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΒΟΥΛΗΣΗ;
* αγαπητέ Patreas να σε καλωσορίσω κι εγώ στην παρέα μας. Σου εύχομαι μια πνευματικά παραγωγική παραμονή :)
-
Ευχαριστώ για τις ευχές και τα καλωσορίσματα.
Συμφωνώ με το "πνεύμα" της φράσης του Bogomolov αλλά όχι και με το "γράμμα", τουλάχιστον μέχρι να συζητήσουμε τι νόημα έχουν οι λέξεις "μοίρα", "τύχη'' και..."υποταγή" στην στωϊκή αντίληψη.
Ειδικά αυτή η τελευταία (η υποταγή) αμέσως "ξένισε" τον φίλο Trithemius.
-
Σχετικά με την "ελευθέρα βούληση"....
Για κάθε στωικό όλα τα πράγματα - θέματα - ζητήματα (όπως θέλετε πες τα) χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.
Στα "εφ' ημιν" (στα δικά μου δηλαδή, αυτά που με αφορούν και μπορώ να τα επηρεάσω) και στα "ουκ εφ' ημίν'' (σε αυτά που δεν είναι δικά μου δηλαδή είναι ανεξάρτητα από εμένα και εγώ απ' αυτά).
Δουλειά του ανθρώπου είναι να μπορεί να ξεχωρίζει ποια είναι τα "εφ' ημιν" και ποιά όχι.
Σε τελική ανάλυση (πάντα κατά τους στωικούς) στα εφ' ημίν ανήκει μόνο η βούληση (προαίρεσις την λέει ο Επίκτητος) η οποία είναι ελεύθερη και ανεμπόδιστη.
Ως εκ τούτου η "ελεύθερη βούληση" κατά την στωϊκή αντίληψη ειναι...εξασφαλισμένη.
-
ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΜΟΥ ΈΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ (ΕΝΕΚΑ ΒΙΑΣΥΝΗΣ) :(
Το επαναδιατυπώνω.
Σχετικά με την "ελευθέρα βούληση"....
Για κάθε στωικό όλα τα πράγματα - θέματα - ζητήματα (όπως θέλετε πείτε τα) χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.
Στα "εφ' ημιν" (στα δικά μου δηλαδή, αυτά που με αφορούν και μπορώ να τα επηρεάσω) και στα "ουκ εφ' ημίν'' (σε αυτά που δεν είναι δικά μου δηλαδή είναι ανεξάρτητα από εμένα και εγώ απ' αυτά).
Δουλειά του ανθρώπου είναι να μπορεί να ξεχωρίζει ποια είναι τα "εφ' ημιν" και ποιά όχι.
Σε τελική ανάλυση (πάντα κατά τους στωικούς) όσα ανήκουν στα εφ' ημίν είναι ελεύθερα και ανεμπόδιστα αφού εξαρτώνται από την βούληση μας (προαίρεσις την λέει ο Επίκτητος) η οποία για είναι ελεύθερη και ανεμπόδιστη θα πρέπει ο άνθρωπος να κάνει "ορθή χρήση των εντυπώσεων". Μόνο αυτό εξαρτάται από εμάς και τίποτα άλλο.
Ως εκ τούτου η "ελεύθερη βούληση" κατά την στωϊκή αντίληψη ειναι...εξασφαλισμένη αν κάνεις ορθή χρήση των εντυπώσεων σου (φυσικά μέσω της λογικής).
Δηλαδή είσαι ελεύθερος αν...ξέρεις τι σου γίνεται ;)
-
Αν θέλουμε να αποτυπώσουμε το ανωτέρω σκεπτικό με μία φράση, θα λέγαμε:
Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος έχει γαλήνη για να δέχεται τα πράγματα που δεν μπορεί να αλλάξει, έχει τη δύναμη για να αλλάξει τα πράγματα που μπορεί και σοφία για να μπορεί να καταλάβει τη διαφορά.
Νομίζω πως αυτό εννοείς φίλε Patreas.
* για να μην δυσκολεύεσαι στη διόρθωση ενός κειμένου που παρέθεσες, μπορείς μέσα σε 8 ώρες να τροποποιήσεις το σχετικό κείμενό σου. Η εν λόγω επιλογή βρίσκεται επάνω δεξιά από κάθε μήνυμά σου (Τροποποίηση)
-
Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος έχει γαλήνη για να δέχεται τα πράγματα που δεν μπορεί να αλλάξει, έχει τη δύναμη για να αλλάξει τα πράγματα που μπορεί και σοφία για να μπορεί να καταλάβει τη διαφορά.
Πολύ όμορφη διατύπωση!
-
Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος έχει γαλήνη για να δέχεται τα πράγματα που δεν μπορεί να αλλάξει, έχει τη δύναμη για να αλλάξει τα πράγματα που μπορεί και σοφία για να μπορεί να καταλάβει τη διαφορά.
Πολύ όμορφη διατύπωση!
Θα τη βρεις εδώ (http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,54.msg272.html#msg272), στο Νο58 :)
-
"Καμιά φορά ο πολεμιστής του φωτός συμπεριφέρεται σαν το νερό και ρέει ανάμεσα στα εμπόδια που συναντά.
Είναι στιγμές κατά τις οποίες "αντιστέκομαι" σημαίνει "καταστρέφομαι". Επομένως, αυτός προσαρμόζεται στις συνθήκες. Δέχεται αδιαμαρτύρητα από τις πέτρες του δρόμου να χαράξουν την πορεία του μέσ' από τα βουνά.
Σ' αυτό έγκειται η δύναμη του νερού: ένα σφυρί δε θα μπορέσει ποτέ να τσακίσει, ένα μαχαίρι να το τραυματίσει. Το ισχυρότερο σπαθί του κόσμου δεν θα μπορέσει ποτέ να αφήσει μια ουλή στην επιφάνειά του.
Το νερό ενός ποταμού προσαρμόζεται στην πιθανή διαδρομή χωρίς να ξεχνάει το στόχο του: την θάλασσα. Αδύναμο στην πηγή, αποκτά σιγά σιγά τη δύναμη των άλλων ποταμών που συναντά.
Και από μια στιγμή και μετά η δύναμή του είναι απόλυτη".
Paulo Coehlo
"Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός"
Εκδόσεις: Α.Α. Λιβάνη
-
Το νερό ενός ποταμού προσαρμόζεται στην πιθανή διαδρομή χωρίς να ξεχνάει το στόχο του: την θάλασσα. Αδύναμο στην πηγή, αποκτά σιγά σιγά τη δύναμη των άλλων ποταμών που συναντά.
Ακριβώς όπως επισημαίνει ο Ορφέας στο ανωτέρω απόσπασμα, το σημαντικότερο όλων είναι το να μην χάνουμε τον στόχο μας.
Στο ζήτημα αυτό, υπάρχει και κάτι ακόμα που δεν πρέπει να ξεχνάμε: το να αξιολογήσουμε επιτυχώς τη βαρύτητα και σημασία κάποιων γεγονότων που μας συμβαίνουν, έτσι ώστε να μπορέσουμε να διακρίνουμε αν ένα γεγονός μας βοηθά να φτάσουμε στον στόχο μας ή μας αποτρέπει από αυτόν, ή αν τελικά είναι επουσιώδες στην όλη διαδικασία προσέγγισης του στόχου μας. Σαφώς, τίποτα δεν είναι άχρηστο, ούτε συμβαίνει χωρίς λόγο, απλώς το θέμα είναι να καταφέρουμε να αξιολογήσουμε με επιτυχία ένα γεγονός ως προς το πως (και αν) μπορεί να μας επηρεάσει. Αυτή η ορθή αξιολόγηση θεωρώ ότι μπορεί να επιτευχθεί με έναν καλό συνδυασμό εμπειρίας και διαίσθησης ::)