Θέματα

1

Κοινωνικοί Προβληματισμοί / EΛΛΑΔΑ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ

« στις: Ιουνίου 29, 2010, 13:05:03 »

'Ο,τι ζούμε είναι απλά ένα πείραμα που πέτυχε στην Αμερική, Αργεντινή, Γαλλία και τώρα απλά είναι στη χώρα μας...

Όταν ακούσαμε τα λόγια: "να πουλήσουμε την Ακρόπολη για να ξεχρεώσουμε" όλοι φρίξαμε και εκνευριστήκαμε!

Όταν είδαμε να κάνουν παρτάκια στο "Αβέρωφ" ενοχληθήκαμε, ενώ όταν τα ίδια και χειρότερα έκανε η Μενεγάκη το κάναμε γαργάρα! Διαβάστε τις δηλώσεις όσων πήγαν και θα καταλάβετε πόσο γνωρίζουμε από την ιστορία μας πια και γιατί φτάσαμε μέχρι αυτό το σημείο...

Πράγματι, ποιός θα ήξερε τί ήταν το "Αβέρωφ" αν δεν έκαναν τόσο ντόρο τα κανάλια? Αν δεν κάνανε αφιερώματα για αυτό το ιστορικό πλοίο?

Τη μία καίμε σημαίες, την άλλη βγαίνουμε για να διαδηλώσουμε για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας! Τη μία σκοτώνονται Ελληνες στα Ιμια, την άλλη ευχαριστούμε τους Αμερικάνους! Από τη μία δεν έχουμε χρήματα, από την άλλη στέλνουμε αποστολές στο Παγκόσμιο Ποδοσφαιρικό γεγονός, ή στέλνουμε στη Eurovision να τραγουδήσουν! Από τη μία εμείς δεν μαθαίνουμε Αρχαία Ελληνικά, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος μαθαίνει! Από τη μία έχουμε Κυανόκρανους Ελληνες σε όλο το κόσμο, αλλά πάλι δεν έχουμε χρήματα και μας κάνουν περικοπές! Θα αναλάβουμε το 2012 και 2013 πανευρωπαϊκές εκδηλώσεις αλλά κινδυνεύουμε με χρεωκοπία! Από τη μία δεν έχουμε χρήματα, αλλά κάθε Π/Σ/Κ το χειμώνα στο Γκάζι δεν υπάρχει τετραγωνικό χωρίς Έλληνες που διασκεδάζουν...

Σκεφτείτε το λίγο, δεν κολλάει το όλο σκηνικό! Δεν μπορεί όλα αυτά να υπάρχουν μαζί και να μη βλέπουμε πως κάτι δεν πάει καλά! Είμαστε μάζες που μας κινούν όπως θέλουν κάποιοι! Αυτοί οι κάποιοι δεν είναι οι Πολιτικοί μας αυτοί είναι μαριονέτες! Δείτε ποιοί είναι αυτοί του ΔΝΤ? Είναι κάποιοι που ξέρουμε? Είναι πολιτικοί? Είναι οικονομολόγοι? Είναι... επιστήμονες? Τί είναι επιτέλους?

Πώς τη μία στιγμή μας κάνουν να νιώθουμε αδύναμοι να αντιδράσουμε σε ό,τι μας σερβίρουν?

Τώρα ετοιμάζουν κάτι πολύ ενδιαφέρον, που είναι με το σχέδιο Καλλικράτη να παίξουν και άλλες "γκρίζες ζώνες" στην Ελλάδα! Πώς γίνεται αυτό? Εύκολα:

Στη Θράκη ετοίμασαν και σημαία δική τους, είχαν πάντα τη βοήθεια της Τουρκίας, την υποστήριξη των δικών μας Βουλευτών για να νιώθουν πάντα Τούρκοι και όχι Έλληνες στο χώρο!

Ποτέ δεν κάναμε κάτι, ώστε να στείλουμε Έλληνες εκεί, να δοθούν λόγοι να μετακινηθούν εκεί Ελληνικές εταιρίες και οικογένειες ώστε να νιώσουν πως δεν είναι στο περιθώριο όσοι για κάποιο λόγο υποστηρίζουν πως είναι Τούρκοι! Εμείς απλά υποστηρίζουμε πως είναι Έλληνες, αλλά στη πράξη δεν έχουν και πολλά κοινά με εμάς...

Εχουν πια και Τούρκικη Τράπεζα, έχουν ψευτομουφτίδες, όπως και Τούρκικα σχολεία που εμείς τα πληρώνουμε μαζί με τους Τούρκους για να συνεχίζεται και να διαιωνίζεται μία κατάσταση μέχρι να είναι έτοιμη να γίνει η διχοτόμηση της Ελλάδας!

Μη ξεχάσουμε πως το ίδιο παίζεται και από Αλβανία και αυτοί είναι πολλοί πια στην Ελλάδα, παντού!

Χαίρονται οι άντρες της ΕΛΑΣ αν πιάσουν "γιάφκα" με 2-3 όπλα και χειροβομβίδες, ενώ αν ανοίξουν Αλβανικά σπίτια θα βρουν αποθήκες ολόκληρες!

Αν δούμε πώς διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, θα δούμε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, εμείς όμως δεν κάνουμε τίποτα ενώ τα βλέπουμε!

Οι Πολιτικοί μας δεν έχουν λόγο να αγχώνονται, βλέπετε πως ενώ η Τρόικα ζητάει τα πάντα, νερό και ύδωρ κανένας πολιτικός δεν έχασε κάτι! Ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου λέτε πως χάνουν τον ύπνο τους? Το πολύ-πολύ να φύγουν από την Ελλάδα μετά τη διχοτόμηση της και να ζήσουν σε κάποια άλλη χώρα πλουσιοπάροχα! Είδαμε πως η παλιά φρουρά της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κάνανε καλή μπάζα, λέτε η νέα να διαφέρει πολύ? Νιώθετε πως ιδρώνει το αφτί τους και αγχώνονται για το τόπο μας?

Βλέπετε μία Ελλάδα που διαλύεται στα πάντα!

Τα σχολεία είναι απλά πάρκινγκ ψυχών!

Από την άλλη ετοιμάζουν τα ιδιωτικά σχολεία και κολέγια για τους πλούσιους γόνους!

Θα γυρίσουμε στις εποχές που απλά θα πηγαίνει σχολείο όποιος έχει χρήματα, ενώ ο φτωχός θα πηγαίνει στη φάμπρικα!

Δεν μας μαθαίνουν πολλά πια στα σχολεία, γιατί πρέπει να ξεχάσουμε ποιοί είμαστε στα βάθη της ιστορίας και να τα μαθαίνουμε όπως θέλουν! Εγώ όταν πήγα σχολείο έμαθα για τη Καταστροφή της Σμύρνης, τώρα μαθαίνουν πως δεν έγιναν και πολλά τότε με τους Τούρκους και σχεδόν φταίνε οι νεκροί Έλληνες που πέθαναν για να προσπαθήσουν να φτάσουν στην υπόλοιπη Ελλάδα και αυτό θα μάθουν οι "νεοέλληνες"...

Τα δημόσια νοσοκομεία καταστρέφονται μέρα με τη μέρα!

Βλέπεις πάλι δύο ταχυτήτων ανθρώπους! Αυτούς που μπορούν, που θα πάνε σε ιδιωτικές κλινικές, (πάντα θα πάνε εκεί και οι Πολιτικοί μας, αν δεν πάνε εξωτερικό) που θα εξεταστούν σε χρόνους λογικούς, με ποιότητα ξενοδοχείου, με καθαριότητα σε όλους τους χώρους, με προσωπικό που χαμογελάει, που θα φάει ο άρρωστος φαγητό ποιοτικό και γευστικό, με ξεκούραστους γιατρούς! Από την άλλη θα δεις το δημόσιο που είναι απλά της υπομονής, που δουλεύουν οι γιατροί σε καταστάσεις πολέμου (δεν είναι τυχαίο πως στο ΚΑΤ εκπαιδεύτηκαν οι ξένοι γιατροί που πήγαν στο Ιράκ), που ο γιατρός που σε εξετάζει δεν έχει κοιμηθεί γιατί ήταν εφημερία από χθες και παίρνει 30 ευρώ την εφημερία, που βρωμάει ο τόπος, που για να εξεταστείς πρέπει να περιμένεις ώρες! Σε σπρώχνουν επίτηδες να θεωρείς πως πρέπει να πληρώσεις για Ιδιωτική Ασφάλεια...

Βγαίνεις στην ίδια περιοχή που έζησες και βλέπεις πως έγινε γκέτο!

Είναι εύκολο να μας κάνουν να νιώθουμε ανασφαλείς, να νιώθουμε "δευτεράτζα", πολίτες δεύτερης κατηγορίας!

Γιατί γίνεται αυτό; Τρεις λόγους βλέπω:

α). Γιατί το Κράτος φαίνεται σωστό στα ξένα κράτη γιατί δέχεται όλη τη σαβούρα, άρα παίρνει επιδοτήσεις.

β). Δικαιολογεί περισσότερους εξοπλισμούς, βία, μείωση δικαιωμάτων των πολιτών και περισσότερη αστυνόμευση με τη συναίνεση των πολιτών!

γ). Και πιο σημαντικό γιατί απλά μας αναγκάζουν να υπάρχει εσωτερική μετανάστευση, σε άλλες περιοχές που παίρνουν αξία, που θα βρούμε άλλους Έλληνες, που φυσικά η παλιά μας περιοχή δεν θα έχει αξία και θα πουλήσουμε το πατρικό μας για λίγα ψύχουλα!

Ξαφνικά θα δούμε πως το Κέντρο της Αθήνας είναι μόνο για ξένους, θα πάμε προς τα έξω! Μετά θα δούμε αστυνόμευση, πως πολλά οικοδομικά τετράγωνα θα έχουν πουληθεί για λίγα ευρώ, που θα γίνουν Καζίνο και πολυκαταστήματα, θα δούμε φώτα και όμορφα κτήρια που για να πας εκεί θα πρέπει να τα αγοράσεις χρυσά!

Θα ξανά υπάρξουν όμορφες βιτρίνες με ανθρώπους να πηγαίνουν! Εμείς απλά θα μετακινούμαστε ανάλογα το πληθυσμό κάθε περιοχής και τις ευκαιρίες εργασίας! Ξέρουν πως μας κρατάει μία περιοχή, ένας τόπος γιατί έχουμε ένα σπίτι! Αν δεν μπορούμε να ζήσουμε εκεί, θα το πουλήσουμε, να πάμε κάπου σε μια πιο "ασφαλή" περιοχή! Μετά θα χαλάσουν τη νέα περιοχή, θα μας πουν πως υπάρχουν δουλειές κάπου αλλού και εμείς πάλι θα τρέχουμε...

Θα ξεχάσουμε την Ιστορία μας!

Στην Ελλάδα όταν πεις πως είσαι Έλληνας, θεωρείσαι πια φασίστας
Αν τολμήσεις να πεις πως υποστηρίζεις το Ελληνικό στοιχείο πάλι φαίνεσαι κακός!

Αν πεις πως δεν γουστάρεις τους ξένους που δεν ήρθαν νόμιμα, που δεν έχουν χαρτιά υγειονομικά, που δεν έχουν μόνιμη και γνωστή κατοικία, που δεν εντάσσονται στο Ελληνικό κλίμα αλλά κάνουν γκέτο, είσαι κακός!

Δείτε μία αμερικάνικη ταινία και πείτε που αν υπάρχει χωρίς αμερικάνικη σημαία έστω σε ένα πλάνο της! Εκεί έχουν ανάγκη να νιώσουν έθνος, να νιώσουν πως είναι όλοι μαζί ενώ εδώ θέλουν να μας κάνουν να απομονωθούμε, να νιώσουμε μόνοι και ανασφαλής!

Αν δεν ξέρεις την ιστορία σου δεν μπορείς να μιλήσεις, να δικαιολογήσεις θέσεις και απόψεις, στο τέλος πιστεύεις τα πάντα, ότι και αν σου σερβίρουν γιατί απλά δεν έχεις άποψη!

Οταν δεν ξέρεις τί πρόσφερε η Ελλάδα σε όλα τα χρόνια της, και τα σύγχρονα εννοώ, θα νιώθουμε σκουπίδια και επαναπαυμένοι στους αρχαίους μας Έλληνες! Δεν είναι τυχαίο πως όταν κάποιος Έλληνας κάνει κάτι δεν ακούγεται! Πως δεν μας δίδαξαν την νεοελληνική ιστορία για να μας αποκόψουν από τη σύγχρονη μας ιστορία!

Ετσι μας ρίχνουν το ηθικό, μας κάνουν ό,τι θέλουν γιατί πιστεύουμε πως τίποτα δεν κάναμε! Εδώ δεν ξέρουμε καν όλο τον Εθνικό μας Ύμνο και αυτό δεν είναι τυχαίο! Διαβάστε τον, θα δείτε γιατί ξέρουμε λίγες επιλεγμένες στροφές, στο internet υπάρχει και αξίζει το κόπο να τον διαβάσετε και θα καταλάβετε τί εννοώ... Αλλωστε το ξέρουμε πως λαός που δεν ξέρει την ιστορία του, κάνει τα ίδια λάθη και είναι δεδομένο πως χάνεται...

Φωνάζουν "παπαγαλάκια" για να ξεπουλήσουμε όλη τη κρατική περιουσία!

Πουλήσαμε την Ολυμπιακή Αεροπορία, μια που ήταν προβληματική! Γιατί σκύλιασαν κάποιοι με τις τιμές που πληρώνονταν κάποιοι μέσα στην εταιρία?

Γιατί όμως δεν είπε κανένας, πως για να τη πουλήσουν, πρώτα έδιωξαν όσους δεν χρειάζονταν με έξοδα του Δημοσίου, άρα δικά μας και με τιμές απίστευτες?

Γιατί δεν είπε κανένας πως τη πήρε ο Βγενόπουλος και έτσι έκανε μονοπώλιο στην Ελλάδα? Πώς τώρα θα γίνουν οι τιμές εισιτηρίων και παροχών?

Γιατί ξέχασαν να πουν πως η Ολυμπιακή ήταν η πιο καλή εταιρία σε θέμα ασφαλείας και τεχνικής υποστήριξης, με αποτέλεσμα πολλές, σχεδόν όλες οι εταιρίες του εξωτερικού πήγαιναν για σέρβις τα αεροσκάφη τους στα ελληνικά υπόστεγα? Με το που πουλήθηκε, σταμάτησαν τα νέα και οι γκρίνιες, αυτό να το κρατήσετε, είναι σημαντικό!

Είναι απλά πλύση εγκεφάλου που μας κάνουν να δώσουμε τα πάντα σε τιμές ξεφτίλας, να πληρώσουμε πάλι εμείς για να πάρουν υγιή εταιρία κάποιοι και να δουλεύει από τη πρώτη μέρα!

Τα ίδια λόγια ακούω τώρα για τον ΟΣΕ και ΗΛΣΑΠ, ενώ πάλι βλέπω πως γίνονται εργασίες επισκευών έτσι ώστε πάλι να πουληθούν, πάλι σε τιμές ξεφτίλας, πάλι όμως να είναι έτοιμα να δουλέψουν και μάλιστα καλύτερα από αυτά που είχαμε! Νέοι σταθμοί, νέες ράγες, νέα τραίνα! Θα τα πάρουν κάποιοι τσάμπα!

Ρε Νεοέλληνες, βλέπετε πως η τιμή για να πάει κάποιος από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη με αυτοκίνητο, βάζοντας και τιμές διοδίων κλπ θα πληρώσετε απίστευτα σε σχέση με το να πάει κάποιος με τραίνο!

Σε λίγα χρόνια θα ξαναγυρίσουμε στα τραίνα γιατί απλά δεν θα έχουμε χρήματα για να έχουμε 2-3 αυτοκίνητα ανά οικογένεια! Τότε θα πληρώνουμε χρυσά αυτά που τώρα πληρώνουμε λίγα! Σκεφτείτε λίγο μακροπρόθεσμα! Είδατε με το που πούλησαν τον ΟΤΕ, Ολυμπιακή Αεροπορία να μπήκαν χρήματα στα ταμεία μας? Πάλι οι ίδιοι διαχειρίζονται, αυτοί που παίρνουν μίζες και ζουν πλουσιοπάροχα με πολλές βίλες και μετρητά! Αν πουλήσουμε ό,τι υπάρχει στη Δημόσιο, απλά δεν θα παίρνει άλλα χρήματα το Δημόσιο! Απλά θα πρέπει να δουλέψει και να αποδώσει! Εκεί πρέπει να επιμείνουμε και όχι να ξεπουλήσουμε...

Προσπαθούν να αφοπλίσουν τη Κρήτη και τη Πελοπόννησο...

Μας έχουν κάνει κλύσμα τα ΜΜΕ το πόσο επικίνδυνα είναι τα όπλα, πόσο κακό κάνουν, πόσο πίσω πάνε το πολιτισμό τα όπλα και η οπλοκατοχή!

Τα όπλα σκοτώνουν, είναι σίγουρο αυτό! Από την άλλη όμως, όποιος μεγάλωσε με όπλα και όλη η οικογένεια γνωρίζει να παίζει με αυτά δεν έχει κινδύνους!

Γιατί δεν φωνάζουν για τους δρόμους που σκοτώνουν με τη ποιότητα τους, που κάθε μέρα χάνονται 6 συνάνθρωποι μας αλλά φωνάζουν για κάποιο όπλο που θα τραυματίσει σε κάποιο γάμο?

Γιατί αν θυμηθούμε από την ελληνική μας ιστορία, όσοι είχαν όπλα, ήξεραν να τα χρησιμοποιούν, ήξεραν να πολεμούν, μπορούσαν να υπερασπιστούν το χώρο τους και την οικογένειά τους!

Δεν είναι πάλι τυχαίο πως στη Κρήτη έσπασαν τα μούτρα τους οι Γερμανοί, ενώ στη Mάνη δεν πάτησε Τούρκος το ποδάρι του! Στο Στρατό οι Κρητικοί, ήξεραν τα όπλα μας, μπορούσαν να έχουν κα είχαν καλύτερη χρήση τους, από εμάς τους "πολιτισμένους άοπλους"! Αν καταφέρουν να χάσουν τα όπλα τους άνθρωποι που γενιές ολόκληρες τα είχαν και τα τιμούσαν, θα έχουν όπλα μόνο οι Αστυνομικοί και οι παράνομοι, και θα γίνουν όπως είμαστε εμείς πια, άρα νωχελικοί, ανυπεράσπιστοι και ευάλωτοι σε κάθε εισβολέα, εσωτερικό ή εξωτερικό...

Δείτε πως πολλά κομμάτια στο παζλ "δένουν μεταξύ τους" και τίποτα δεν είναι τυχαίο!

Ξυπνήστε όσο έχουμε ακόμα καιρό και σκεφτείτε μόνοι σας, μη περιμένετε άλλους (ΜΜΕ) να λειτουργήσουν για το καλό μας και ας δούμε τί μας περιμένει στο Μέλλον που μας φτιάχνουν!

Ακόμα δεν ξέρουμε ποιοί είναι αυτοί του ΔΝΤ, αλλά ξέρουμε πως οι Βουλευτές μας πιστά ακολουθούν ό,τι λένε γιατί απλά δεν τους αγγίζει, δεν αφορούν αυτούς, άλλωστε είναι τσιράκια των επιχειρηματιών και όχι αντιπρόσωποι δικοί μας! Οι "αντιπρόσωποί" μας απλά υπάρχουν για να μας πουλήσουν σε τιμή ευκαιρίας...

2

Προτεινόμενα Βιβλία και Ταινίες από μέλη και φίλους της ΑΜΡΑ / Η άγνωστη γυμναστική των αρχαίων Ελλήνων

« στις: Ιουνίου 16, 2010, 15:59:49 »

Parakato tha breite ena link sxetika me to Neo biblio tou Γιάννη Μηλιώκα signomh gia ta Greeklish alla grafo apo mixanima pou den exei Ellinika
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=146422&cid=4

3

Αρχαία Ελλάδα και Εσωτερισμός / ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ "Ε"

« στις: Μαΐου 31, 2010, 17:52:43 »

Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στήν κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στούς Δελφούς, κατάντικρυ σέ όποιον πλησίαζε τήν κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από τό ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ στήν κάτω αριστερή γωνία καί τό ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στήν κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σάν ''Δελφικά παραγγέλματα'', τό δε Ε τό ''προεδρεύον'' αυτών. Τό παλαιότερο από αυτά (τά Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σάν ''Ε τών Σοφών '', γιατί αφιερώθηκε από τόν Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στό Ναό τό δεύτερο, τό οποίο ήταν χάλκινο. Σέ αντικατάσταση καί αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε τό τρίτο καί τελευταίο, από καθαρό χρυσό.
Η μοναδική πληροφορία γιά τό Ε τών Δελφών προέρχεται από τόν Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, πρέπει νά ήταν κοινωνός καί γνώστης των Μυστηρίων. Τό ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι τό αποκλειστικό αντικείμενο μιάς ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως καί τά γραφόμενα, τήν μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας τής ολκής του, απέδιδε σ' αυτό. Τό ότι κανείς άλλος δέν έγραψε γι' αυτό, αλλά κι ο τρόπος (σέ μορφή διαλόγου) πού ο ίδιος ο Πλούταρχος τό παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται γιά κλείδα τών Δελφικών Μυστηρίων, γιατί ως γνωστόν η αποκάλυψη στοιχείων τους στούς αμύητους, αποτελούσε ηθικό καί ποινικό αδίκημα. Στόν διάλογο αυτόν, προβάλλονται διάφορες ερμηνείες από τούς διαλεγόμενους, σάν προσωπικές τους απόψεις, μερικές αδύναμα τεκμηριωμένες, άλλες ισχυρά, πολλές αλληλοαναιρούσες. Σέ κάποιες επεμβαίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, μέ πληθώρα αναλύσεων, μή παίρνοντας ρητή θέση, αλλ' ωστόσο καθοδηγώντας διακριτικά τόν αναγνώστη.
Δέν μπορεί έτσι νά κατηγορηθή ότι αποκαλύπτει τά τών Μυστηρίων, αλλά προτρέπει σέ συλλογισμούς προσέγγισής τους, τηρώντας τό ρηθέν από τόν Ηράκλειτο ότι : "Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ".
Τά δε σημαίνοντα διαφέρουν ως πρός τήν προσέγγισή τους, ανάλογα μέ τήν πνευματική, τήν ποιοτική καί τήν μυητική διαβάθμιση των πιστών. Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα πρός αυτούς: είναι ΛΟΞΙΑΣ γιά τούς μή νοούντας, ΠΥΘΙΟΣ γιά εκείνους που αρχίζουν νά μαθαίνουν, νά ερωτούν, νά ενημερώνονται καί ΔΗΛΙΟΣ καί ΦΑΝΑΙΟΣ σέ όσους φανερώνεται καί διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν τήν αλήθεια καί ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν τήν Αλήθεια, φιλοσοφώντας.
Η πρώτη άποψη στό διάλογο, δηλωμένη από τόν αδελφό τού Πλουτάρχου Λαμπρία, είναι πώς οι πέντε από τούς επτά Σοφούς - οι Χίλων, Θαλής, Σόλων, Βίας καί Πιττακός θέλοντας νά διαχωρισθούν από τούς άλλους δύο, τόν Κλεόβουλο τόν Λίνδιο καί τόν Περίανδρο τόν Κορίνθιο, οι οποίοι μέ πλάγια μέσα εξεπόρθησαν τή φήμη τού Σοφού - αφιέρωσαν τό Ε (δηλαδή τόν αριθμό 5) στόν Θεό, δηλώνοντας έτσι τό πραγματικό πλήθος τους.
Άλλος είπε πως τό Ε, όντας τό δεύτερο τών γραμμάτων, τών εχόντων Φωνήν (φωνηέντων), δηλώνει τόν Απόλλωνα, τόν δεύτερο τή ταξει, μετά τόν Δία, Θεόν.

Η τρίτη άποψη τού Ιερέος Νικάνδρου είναι ότι, επειδή τό Ε γράφεται καί ΕΙ ( βλ. Δειπνοσοφιστού βιβλ. β'.5: '' πάντες οι Αρχαίοι τώ ΟΥ αντί τού Ο μακρού στοιχείου προσεχρώντο, παραπλησίως καί τώ ΕΙ αντί τού Ε μακρού. Ωσπερ ορώμεν καν τή Ιλιάδι τό πέμπτον βιβλίον σημειούμενον διά τού ΕΙ.), είναι χαρακτηριστικό τών πρός χρησμοδότησιν ερωτημάτων (εάν), αλλά καί μόριο ευχής ή παράκλησης (ΕΙ-θε).
Η άποψη τού Θέοντος, πού ακολουθεί, είναι πως ο Θεός ευνοώντας τήν Διαλεκτική, παραδέχεται αυτό τό μόριο (ΕΙ) τού συλλογισμού καί χρησιμοποιώντας το συχνά στούς Χρησμούς του, προτείνει τή χρήση του στούς Φιλοσόφους. Γιατί Φιλοσοφία είναι η έρευνα τής Αλήθειας καί φώς τής Αλήθειας η απόδειξη καί τής απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Καί κανένα πράγμα δέν υπάρχει χωρίς αιτία καί κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.
Ο Έυστροφος ο Αθηναίος υποστηρίζει πως τό Ε δηλώνει τήν έννοια τών αριθμών ως Πεμπάς, αφού οι Σοφοί τό αριθμείν ονομάζουν ''πεμπάζειν''. Εκφράζει έτσι τήν Πυθαγόρεια θέση ότι ο αριθμός είναι πρώτη καί απόλυτη αιτία τών πάντων κι ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί.
Τήν άποψη αυτή συμπληρώνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, λέγοντας ότι οι αριθμοί διαιρούνται σέ άρτιους καί περιττούς καί η Μονάδα είναι κοινή κατά τη δύναμη καί στά δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τόν άρτιο περιττό καί τόν περιττό άρτιο. Τό δύο είναι ο πρώτος άρτιος καί τό τρία ο πρώτος περιττός. Τό άθροισμα αυτών τών δύο δίνει αριθμό εξαιρετικής τιμής, γιατί πρώτος αυτός αποτελείται από πρώτους καί έχει ονομασθή από τούς Πυθαγόρειους Γάμος, λόγω τής ομοιότητάς του μέ τήν ενωτική σχέση τού άρτιου πρός τό θήλυ καί τού περιττού πρός τό άρρεν. Γιατί από καμιά ανάμιξη τους δέν γεννιέται άρτιος, μα πάντα περιττός καί ποτέ άρτιος όταν προστεθή σέ άρτιο δέν γεννά περιττό, ούτε βγαίνει από τή φύση του, από αυτήν ακριβώς τήν αδυναμία του νά γεννήση άλλον. Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σέ περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν τό γόνιμο στοιχείο. Τό πέντε (Ε) λέγεται καί φύσις γιατί μέ τόν πολλαπλασιασμό επί τόν εαυτό του τελειώνει πάντα στόν εαυτό του. Γιατί καί η φύση - πού από τό σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο - πάντα τελειώνει στόν εαυτό της. Κι όταν αυτό (τό Ε) προστίθεται στόν εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τόν εαυτό του ή τήν δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ' άπειρον. Η ένωση λοιπόν τής Πεμπάδος (Ε) μέ τόν εαυτό της δέν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ' έχει καθορισμένες μεταβολές. Γεννά ή τόν αριθμό τού είδους της ή τόν τέλειο αριθμό. Εδώ ακριβώς βρίσκεται τό κοινόν μέ τόν Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως αιώνιος καί άφθαρτος από τήν ίδια του τήν φύση, καί άλλοτε ως πύρ τά πάντα εξομοιώνει πρός τά πάντα (ΠΥΡΟΣ Τ' ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ), άλλοτε δε καταφεύγει σέ μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως πρός τή μορφή, τή διάθεση καί τή δύναμη, όπως ακριβώς κι ο Κόσμος.
Αλλά καί στή Μουσική πού τόσο αρέσει στόν Θεό, η Πεμπάς έχει τήν σημασία της. Γιατί πέντε είναι οι ορθές συμφωνίες καί άν καί υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ τών τόνων, η Μελωδία, πέντε μόνο χρησιμοποιεί: τή Δίεση, τό Ημιτόνιο, τόν Τόνο, τό Τριημιτόνιο καί τό Δίτονο.
Μα καί κατά τόν Πλάτωνα, άν υπάρχουν περισσότεροι από έναν κόσμοι, τότε αυτοί είναι πέντε. Αλλά κι άν υπάρχει μόνο ένας, όπως λέγει ο Αριστοτέλης, αυτός αποτελείται από πέντε: τόν κόσμο τής Γής, τόν κόσμο τού Ύδατος, αυτόν τού Πυρός, τόν τέταρτο τού Αέρος καί τόν πέμπτο που άλλοι ονομάζουν Ουρανό, άλλοι Φώς, άλλοι Αιθέρα καί άλλοι Πέμπτη Ουσία ή Πεμπτουσία. Αρκετοί Φιλόσοφοι συσχετίζουν μ΄ αυτούς τούς πέντε κόσμους, τίς πέντε αισθήσεις, γιατί θεωρούν ότι η αφή είναι σκληρή καί γεώδης, η γεύση από τήν υγρότητά της αποκτά αντίληψη γιά τίς ποιότητες γευστών. Η όσφρηση επειδή είναι αναθυμίασις καί άρα γεννάται από τήν θερμότητα, έχει τή φύση τού πυρός. Ο αέρας όταν προσκρούει στό αυτί γίνεται φωνή καί ήχος. Καί τέλος η όρασις διαλάμπει από τό φώς καί τόν Αιθέρα.
Ο διάλογος κλείνει μέ τήν άποψη τού Αμμωνίου που υποστηρίζει ότι ούτε αριθμό, ούτε τάξη, ούτε σύνδεσμο, ούτε κάποιο άλλο ελλίπον μόριο λέξεως, δηλώνει τό Ε. Αλλά ότι είναι αυτοτελής τού Θεού προσαγόρευσις καί προσφώνησις. Ο Θεός όταν πλησιάζει κάποιος στό Ναό, τόν χαιρετά καί τόν προσαγορεύει μέ τό ''Γνώθι σαυτόν'', κι αυτός ανταπαντά '' ΕΙ '' (είσαι), αναγνωρίζοντας καί ομολογώντας ότι πραγματικά Αυτός υπάρχει. Καί ''ΕΙ ΕΝ'', γιατί είναι Ένας (ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ) - γι' αυτό λέγεται Α-πολλών - αρνούμενος τά πολλά καί τό πλήθος. Λέγεται καί Ιήϊος γιατί είναι Ένας καί μόνος, καί Φοίβος γιατί οι Αρχαίοι έτσι ονόμαζαν κάθε καθαρό κι αγνό.
Ο Πλούταρχος τελειώνει εδώ τόν διάλογο, μέ τήν τελευταία άποψη νά αναιρεί όλες τίς προηγούμενες, χωρίς κάποιο συμπερασματικό επίλογο ή σχόλιο, μη κλείνοντας ουσιαστικά τό θέμα κι αφήνοντας νά εννοηθή ότι υπάρχουν πιθανώς καί άλλες πτυχές τής Αλήθειας. Τηρεί έτσι ως Μύστης καί Ιερεύς, τίς Μυστηριακές επιταγές, κάνοντας συγχρόνως ένα άνοιγμα πρός τούς έξω καί αμύητους. Άνοιγμα που έχει από μιά μεριά σκοπιμότητα - σέ μιά εποχή παρακμής τού Μαντείου καί ανταγωνισμού του από άλλες θρησκείες καί Θεούς που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι από τά πέρατα τής Αυτοκρατορίας - αλλά καί ανάγκη τής προβολής καί δικαίωσης τού Κοσμικού καί Νοητικού χαρακτήρα τής Απολλώνιας Θεοσέβειας.
Από τούς νεότερους συγγραφείς μόνο δύο - απ' ότι γνωρίζω - έχουν γράψει γιά τό Ε τών Δελφών. Ο Στέφ. Καραθεοδωρής, Ιατρός (Κωνσταντι-νούπολις 1847) καί ο Γ. Λευκο-φρύδης, Δικηγόρος (Αθήναι 1977), οι οποίοι αφού αναφέρονται στά τού Πλουτάρχου, διατυπώνουν ο καθένας κι από μιά δική του άποψη. Ο μεν πρώτος επισημαίνοντας ότι το Ε συμβολίζει τόν Θεό, τό συνδέει μέ τό γράμμα (συλλαβή) '' '' τού Εβραϊκού αλφαβήτου, που επίσης συμβολίζει τό Θείον, υποστη-ρίζοντας ότι είναι μετάφρασή του καί συνεπώς αποτέλεσμα μαθητείας κι αποδοχής τής Εβραϊκής Θρησκείας. Άποψη κατά τή γνώμη μου λανθασμένη, αφού δέν υπάρχει καμιά μαρτυρία γιά αυτής τής κατεύθυνσης (υπάρχουν πολλές γι' αντίστροφη)επίδραση ,τού Εβραϊκού Πολιτισμού (άν υπήρξε αυτογεννής τέτοιος) στόν Ελληνικό, ούτε κι από αυτόν ακόμα τόν συνήθως φίλια διακείμενο πρός τά τών Φοινίκων καί Γεφυραίων, Ηρόδοτο. Αφ' ενός γατί όλα τά Πολιτιστικά καί Θεογονικά στοιχεία τους (πλήν τού δόγματος τού κυρίαρχου καί εκλεκτού λαού) τά πήραν από τούς γύρω λαούς καί ιδιαίτερα από τούς Αιγυπτίους (π.χ παραβλ. Υμνον πρός ΑΤΤΟΝ - 1450 π.Χ. μέ 103ο Ψαλμό Δαυίδ - 1000 π.Χ), όπου ο θεμελιωτής τού Έθνους καί τών Νόμων τους, Μωυσής (1200 π.Χ) υπήρξε αξιωματούχος καί μυημένος Ιερών γνώσεων. Γνώσεις όμως που καί οι Αιγύπτιοι εδιδάχθησαν από τόν Έλληνα Ερμή (9000 π.Χ) καί τόν επίσης Έλληνα Ορφέα όταν μεταβάς εις Αίγυπτον ''εξελόχευσεν Ιερόν Λόγον''. Καί αφ' ετέρου γιατί τά στοιχεία χρονολόγησης (παρ' ολη τήν κοπτοραπτική τους συρρίκνωση από εκούσιους καί ακούσιους καλοθελητές) τών εξελικτικών φάσεων τού Ελληνικού Πολιτισμού δέν αφήνουν αμφιβολίες γιά τήν Πατρότητα καί τίς κατευθύνσεις εξάπλωσής του. Ο δε δεύτερος, Λευκοφρύδης, συνδέοντας τό Δελφικό Ε μέ τήν κατά τήν άποψή του αποκωδικοποίηση τού έργου τού Αριστοτέλη '' Οργάνων Όργανον'', υποστηρίζει ότι πρόκειται γιά διακριτικό σύμβολο ενός Πλανητικού συστήματος στόν αστερισμό τού Λαγού καί τού συνωνύμου του Κοσμοσκάφους. Αν καί η λογική τής αποκωδικοποίησης τού έργου είναι ισχυρή, εναπόκειται στήν κρίση τού κάθε ερευνητή νά καταλήξη γιά τό ακραίο ή όχι τής θέσης αυτής.

Η δική μου άποψη γιά τό γράμμα αυτό τού Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι ότι αποτελεί σέ Κοσμικό επίπεδο, καθαρό συμβολισμό τού Ενούντος Θείου. Στή Σαμοθράκη έχουν βρεθή κεραμικά πιάτα που χρησιμοποιούνταν σέ τελετές τών Καβειρίων Μυστηρίων. Τά μισά από αυτά είχαν χαραγμένο ένα Ο (Θήτα) καί τά υπόλοιπα ένα Ε. Καί τά δύο συμβολίζουν τό Θείον. Τό πρώτο σάν Κέντρο τού Σύμπαντος Όλου, τό δεύτερο σάν Ενωτικό των Πάντων στοιχείο. Η Ελληνική γλώσσα δέν είναι απλά μιά γλώσσα επικοινωνίας. Είναι τό παράγωγο μιάς Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων. Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι: '' Παλαμήδης εύρε τά γράμματα ουχ υπέρ τού γράφειν μόνον, αλλά καί υπέρ τού γιγνώσκειν ά δεί μή γράφειν''. Κατά τόν Λουκιανό, ο Παλαμήδης - υιός τού Ναυπλίου, Ομηρικός ήρως καί εφευρέτης τού Αλφαβήτου- ''... πρώτος ημίν τούς νόμους τούτους διατυπώσας, ου τή ταξει μόνον καθ' ήν προεδρίαν βεβαιούνται, διώρισεν τί πρώτον έσται ή δεύτερον, αλλά καί ποιότητας άς έκαστον έχει καί δυνάμεις συνείδον''. Χαρακτηριστικά δηλαδή τού Αλφαβήτου εκτός από τή σειρά τών γραμμάτων είναι καί οι ποιότητες αυτών, αλλά καί οι δυνάμεις. Τί σημαίνει όμως, τά γράμματα έχουν ποιότητες καί δυνάμεις; Δυνάμεις νά κάνουν τί, ή δυνάμεις τίνων; Η Ελληνική γλώσσα είναι Λόγος, καί ο Λόγος είναι πρώτιστα αναλογία. Κι εκφράζεται πολυσήμαντα καί κατ' αναλογίαν σέ άπειρα διαβαθμιστικά επίπεδα. Από τά πλέον Γήϊνα σάν επικοινωνία, εως τά πλέον Κοσμικά σάν Κοσμικές, Συμπαντικές έννοιες. Έτσι τό Ν είναι Νόησις. Τό Λ είναι Λόγος. Ο Λόγος όταν αποκτά βάση (-), γίνεται -Δ- Διαστημοποιείται, αποκτά Διαστάσεις. Τό Ο είναι μιά Ολότητα, ένα Πάν. Τό Όλον μέ τό Κέντρο του, ο Δημιουργός καί η Δημιουργία, αδιαίρετα μαζί, είναι τό Ο (Θήτα) τό Θείον, τό Σύν-Πάν. Τό Ε είναι τά τρία στοιχεία (οι τρείς παράλληλες γραμμές) τού Τρισυπόστατου Θείου, ενούμενα. Εξ ού καί Ένωσις= ώσις πρό τό ΕΝ = ώθηση πρός τή Θεία Νόηση. Αντίθετα τό είναι τά ίδια στοιχεία διαχωριζόμενα, τό Ξένον, τό μή ίδιον. Η έννοια τού Τρισυπόστατου Θείου δέν είναι ούτε πρωτιά, ούτε αποκλειστικότητα τής Χριστιανικής Θρησκείας. Προϋπήρχε σέ όλες σχεδόν τίς Θρησκείες, σάν Θεϊκή Τριάς που αποτελείται από τό Άρρεν, Ανορίζον στοιχείο τού Δημιουργού κι επικαλύπτοντος, τό θήλυ στοιχείο τού Συντηρητού, τού ορίζοντος καί Μητρο-παραγωγού, καί τό Άρρεν, δυναμικό στοιχείο τού Καταστροφέα καί Αναγεννητού, τού Δομοποιού καί Ζωοποιού καί Φωτοδότη. Στίς Ινδίες είναι ο Μπράχμα, ο Βισνού κι ο Σίβα. Στήν Αίγυπτο ο Όσιρις, η Ίσις ή η Αθώρ κι ο Ώρος. Στήν Ελλάδα ο Ζεύς, η Δή-μητρα ή κάποια άλλη Θεά, σύμβολο θήλειας Μήτρας-Ενέργειας κι ο Απόλλων. Στόν Χριστιανισμό, ο Πατήρ, τό Άγον (Άγιον) καί ορίζον Πνεύμα κι ο Υιός.
Κατά τήν γνώμη μου λοιπόν, τό Ε δηλώνει, τόν Ενωτικό χαρακτήρα τού Τρισυπόστατου Θείου καί γι' αυτό αφιερώθηκε, μαζί μέ τά ''Γνώθι σαυτόν'' καί ''Μηδέν Άγαν'', που είναι επίσης Ενωτικά παραγγέλματα - αφού δέν νοείται Ένωσις χωρίς τήν βαθιά, Νοητική γνώση τού Εγώ, αλλ' ούτε καί προσέγγισίς της μέ παραθλαστικές λειτουργίες υπερβολής- στόν Θεό τού Φωτός καί τής Αρμονίας. Αυτό τό στοιχείο τής Ένωσης συνηγορεί πρός τήν ονομασία ''Γάμος'', που έδωσαν στό Ε, οι Πυθαγόρειοι. Αλλ' όχι μόνον γιατί όντας σάν στοιχείο Λόγου, πολυσήμαντο, ισχύει ταυτόχρονα καί σέ όλες τίς άλλες απόψεις-επίπεδα που αναφέρει στό διάλογό του ο Πλούταρχος, κι ίσως σέ αρκετές ακόμα που καί άλλοι θά νοήσουν.
ΕΠΑΜ. ΠΑΝΤΕΛΕΜΙΔΗΣ
Βιβλιογραφία:

Πλουτάρχου : Περί του Ε του εν Δελφοίς

Μαυρουδή Χρ. : Δελφικά Μυστήρια

Σιέττου Γ. : Καβείρια Μυστήρια

Εlliot W.S. : Ατλαντίδα

Καραθεοδωρή Στ. : Περί του εν Δελφοίς ΕΙ

Λευκφρύδη Γ. : Σταγειρο-Εψιλον

Δάκογλου Ιππ. : Η πατρότης του Φθογγικού Αλφαβήτου (Δαυλός 150)

4

Η Στοά.΄. της Τέχνης / Basil Poledouris

« στις: Μαρτίου 23, 2010, 23:30:52 »

Ελληνοαμερικανός συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής. Γεννήθηκε ως Basil Poledouris στις 21 Αυγούστου 1945 στο Κάνσας Σίτι του Μιζούρι, από γονείς καταγόμενους από τη Μεσσηνία.

Από ηλικίας 7 ετών άρχισε τα μαθήματα πιάνου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, με συμμαθητές τους σκηνοθέτες Τζον Μίλιους, Ράνταλ Κλάιζερ και Τζορτζ Λούκας.

Έγινε γνωστός το 1982 για τη μουσική του στην ταινία του Τζον Μίλιους «Κόναν ο Βάρβαρος», με πρωταγωνιστή τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, υπογράφοντας ένα από τα καλύτερα σάουντρακ της δεκαετίας.

Τα δυνατά θέματα που έγραφε του άνοιξαν τον δρόμο για τις μεγάλες παραγωγές του Χόλιγουντ «Γαλάζια Λίμνη» (1980), «Κόκκινη Αυγή» (1984), «Ρόμποκοπ» (1987), «Το Κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη» (1990) και «Ελευθερώστε τον Ουίλι» (1993).

Στην τηλεόραση, ο Πολυδούρης έγραψε τη μουσική πολλών σειρών, μεταξύ των οποίων οι δημοφιλείς και στην Ελλάδα «Ζώνη του Λυκόφωτος» και «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει».

Συνολικά, έγραψε μουσική για 88 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, από το 1969 που ξεκίνησε την καριέρα του. Με τη μουσική του έντυσε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996. Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες, όπως οι Τζον Μίλιους, Ράνταλ Κλάιζερ, Πολ Βερχόφεν, Τζον Γουότερς, Σαμ Ράιμι, Τζον ΜακΤίρναν και Μπιλ Όγκαστ.

Ο ίδιος έλεγε ότι δύο ήταν οι λόγοι που τον έστρεψαν στην κινηματογραφική μουσική: ο συνθέτης Μίκλος Ρόζα και οι ορθόδοξες καταβολές του.

Ο Βασίλης Πολυδούρης έφυγε από τη ζωή στις 8 Νοεμβρίου 2006, σε ηλικία 61 ετών, καταβεβλημένος από την επάρατο νόσο. Την παράδοση συνεχίζει η κόρη του Ζωή Πολυδούρη, που είναι συνθέτρια κινηματογραφικής μουσικής

 

  http://www.youtube.com/watch#!v=Me8jrklLK7A&feature=related   

http://www.youtube.com/watch#!v=Xhvd9twPEIo&feature=related   

5

Κριτική βιβλίων, ταινιών, καλλιτεχνικών έργων / Οι Ροδοσταυροί-Κρίστοφερ Μάκιντος

« στις: Μαρτίου 13, 2010, 14:49:44 »

Οι ροδοσταυροι είναι ένα βιβλίο από της εκδόσεις πύρινος κόσμος το οποίο πιστεύω ότι αξίζει να βρίσκετε στην συλλογή του κάθε σοβαρού μελετητή του εσωτερισμού και αυτό γιατί αναλύει τα ιστορικά δεδομένα της εμφάνισης και εξαπλώσεις του ροδοσταυρικου  κινήματος με τρόπο απλό και κατανοητό ενώ κάνει εκτενείς αναφορές στον τρόπο που το κίνημα αυτό επηρέασε τον Δυτικό εσωτερισμό

6

Η Στοά.΄. της Τέχνης / Άγγελος Σικελιανός – Ο οραματιστής

« στις: Μαρτίου 13, 2010, 13:40:51 »

Γεννήθηκε στη Λευκάδα όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο το 1900 και τον επόμενο χρόνο γράφτηκε στην Νομική Σχολή της Αθήνας χωρίς ωστόσο να ολοκληρώσει ποτέ τις νομικές του σπουδές. Τα ενδιαφέροντά του ήταν καθαρά λογοτεχνικά και από νωρίς μελέτησε Όμηρο, Πίνδαρο, Ορφικούς και Πυθαγόρειους, λυρικούς ποιητές, προσωκρατικούς φιλοσόφους, Πλάτωνα, Αισχύλο αλλά και την Αγία Γραφή και ξένους λογοτέχνες όπως τον Ντ' Αννούντσιο. Τα επόμενα χρόνια πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια και στράφηκε στην ποίηση και το θέατρο. Σημαντικό σταθμό στη ζωή του Σικελιανού αποτέλεσε ο γάμος του, το 1907, με την Αμερικανίδα Eva Parlmer, η οποία σπούδαζε στο Παρίσι ελληνική αρχαιολογία και χορογραφία. Ο γάμος τους τελέστηκε στην Αμερική ενώ εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα το 1908. Εκείνη την περίοδο, ο Σικελιανός ήρθε σε επαφή με αρκετούς πνευματικούς ανθρώπους και τελικά το 1909 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Αλαφροΐσκιωτος, η οποία προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση στους φιλολογικούς κύκλους, αναγνωριζόμενη ως έργο σταθμός στην ιστορία των νεοελληνικών γραμμάτων. Ακολούθησε μια περίοδος έντονης αναζήτησης που καταλήγει στην έκδοση των τεσσάρων τόμων της ποιητικής συλλογής Πρόλογος στη Ζωή, Η Συνείδηση της Γης μου (1915), Η Συνείδηση της Φυλής μου (1915), Η Συνείδηση της Γυναίκας (1916) και Η Συνείδηση της Πίστης (1917). Ο Πρόλογος στη Ζωή ολοκληρώθηκε αργότερα με τη Συνείδηση της Προσωπικής Δημιουργίας. Ακολουθούν ακόμα τα χαρακτηριστικά ποιήματα Το Πάσχα των Ελλήνων και Μήτηρ Θεού, της περιόδου 1917 - 1920 καθώς και διάφορες συνεργασίες του με λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής.
Η αρχαιοελληνική πνευματική ατμόσφαιρα απασχόλησε βαθιά τον Σικελιανό και συνέλαβε την ιδέα να δημιουργηθεί στους Δελφούς ένας παγκόσμιος πνευματικός πυρήνας ικανός να συνθέσει τις αντιθέσεις των λαών ("Δελφική Ιδέα"). Για το σκοπό αυτό, ο Σικελιανός, με τη συμπαράσταση και οικονομική αρωγή της γυναίκας του, δίνει πλήθος διαλέξεων και δημοσιεύει μελέτες και άρθρα. Παράλληλα, οργανώνει τις "Δελφικές Εορτές" στους Δελφούς με τις παραστάσεις του Προμηθέα Δεσμώτη (1927) και των Ικέτιδων (1930) του Αισχύλου να ανεβαίνουν στο αρχαίο θέατρο. Η "Δελφική Ιδέα" εκτός από τις αρχαίες παραστάσεις περιελάμβανε και την "Δελφική Ένωση", μια παγκόσμια ένωση για τη συναδέλφωση των λαών, και το "Δελφικό Πανεπιστήμιο", στόχος του οποίου θα ήταν να συνθέσει σε έναν ενιαίο μύθο τις παραδόσεις όλων των λαών. Για τις πρωτοβουλίες αυτές, το 1929, η Ακαδημία Αθηνών απένειμε στο Σικελιανό αργυρό μετάλιο για τη γενναία προσπάθεια αναβίωσης των δελφικών αγώνων. Από το φιλόδοξο αυτό σχέδιο το μόνο που πραγματοποιήθηκε τελικά ήταν οι Δελφικές Εορτές, αλλά και αυτές οδήγησαν σε οικονομική καταστροφή και χωρισμό του ζεύγους, αφού η Εύα Πάλμερ εγκαταστάθηκε από τότε στην Αμερική και επέστρεψε μόνο μετά το θάνατο του ποιητή. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο Σικελιανός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πνευματική αντίσταση του λαού, με κορυφαία εκδήλωση το ποίημα και το λόγο που εκφώνησε στην κηδεία του Παλαμά το 1943.
Tο 1946 εξελέγη πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών ενώ το 1949 ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νομπέλ. Ο Άγγελος Σικελιανός πέθανε στην Αθήνα το 1951 και τάφηκε στους Δελφούς.


 Έργο

 Ποιήματα
Ο ποιητής εξέδωσε ο ίδιος τα έργα του σε τρεις τόμους με τον τίτλο Λυρικός Βίος (1946 Α και Β, 1947 Γ), αφήνοντας έξω κάποια έργα που δεν θεώρησε απαραίτητο να συμπεριλάβει.
Το 1965 άρχισε η έκδοση των "Απάντων" του με επιμέλεια του Γ.Π.Σαββίδη. Εκδόθηκαν 5 τόμοι με το έργο που είχε δημοσιεύσει ο ποιητής (1965-1968) και έκτος τόμος (1969) με όσα ποιήματα είχε αφήσει εκτός του Λυρικού Βίου

 Πεζά κείμενα
Συγκεντρωτική έκδοση των "Απάντων":

Πεζός Λόγος Α (1978)
Πεζός Λόγος Β (1980)
Πεζός Λόγος Γ (1981)
Πεζός Λόγος Δ (1983)
Πεζός Λόγος Ε (1985)

Τραγωδίες
Ο Διθύραμβος του Ρόδου (1932)
Σίβυλλα (1940)
Ο Δαίδαλος στην Κρήτη (1942)
Ο Χριστός στη Ρώμη (1946)
Ο Θάνατος του Διγενή (1947)
Ασκληπιός (ημιτελής)
Συγκεντρώθηκαν σε τρεις τόμους με τον τίτλο Θυμέλη, Α και Β 1950, Γ 1954

Ακολουθεί ένα  ντοκιμαντέρ από το αρχείο της ΕΡΤ
 
Δελφικές γιορτές

7

Μαρτινισμός / Ροδόσταυροι της Ανατολής

« στις: Μαρτίου 12, 2010, 20:44:14 »

Καλησπέρα έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο σχετικό μου τους ροδοσταυρους  της Ανατολής
ξέρει κάποιος σχετικά με το Τάγμα αυτό;

8

Η Στοά.΄. της Τέχνης / Οδυσσέας Ελύτης

« στις: Μαρτίου 11, 2010, 17:49:10 »

Ο Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996), φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλλη του Παναγιώτη, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του '30. Διακρίθηκε το 1960 με τοΚρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, γνωστός για τα ποιητικά του έργα Άξιον Εστί, Ήλιος ο πρώτος, Προσανατολισμοί κ.α. Διαμόρφωσε ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα και θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν ενώ συλλογές του έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε πολλές ξένες γλώσσες. Το έργο του περιλάμβανε ακόμα μεταφράσεις ποιητικών και θεατρικών έργων. Υπήρξε μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Κριτικής, Αντιπρόσωπος στις Rencontres Internationales της Γενεύης και Incontro Romano della Cultura της Ρώμης.



Βιογραφία

Νεανικά χρόνια
Ο Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν το τελευταίο από τα έξι παιδιά του Παναγιώτη Αλεπουδέλλη και της Μαρίας Βρανά. Ο πατέρας του καταγόταν από τον συνοικισμό Καλαμιάρης της Παναγιούδας Λέσβου και είχε εγκατασταθεί στην πόλη του Ηρακλείου από το 1895, όταν σε συνεργασία με τον αδελφό του ίδρυσε ένα εργοστάσιο σαπωνοποιίας και πυρηνελαιουργίας. Το παλαιότερο όνομα της οικογένειας Αλεπουδέλλη ήταν Λεμονός, το οποίο αργότερα μετασχηματίστηκε σε Αλεπός. Η μητέρα του καταγόταν από τον Παππάδο της Λέσβου.Το 1914 ο πατέρας του μετέφερε τα εργοστάσιά του στον Πειραιά και η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. O Οδυσσέας Ελύτης εγγράφηκε το 1917 στο ιδιωτικό σχολείο Δ.Ν. Μακρή, όπου φοίτησε για επτά χρόνια, έχοντας μεταξύ άλλων δασκάλους του τον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο και τον Ι.Θ. Κακριδή. Τα πρώτα καλοκαίρια της ζωής του πέρασαν στην Κρήτη, στη Λέσβο και στις Σπέτσες. Το Νοέμβριο του 1920, μετά την πτώση του Βενιζέλου, η οικογένειά του αντιμετώπισε διώξεις, με αποκορύφωμα τη σύλληψη του πατέρα του, εξαιτίας της προσήλωσής της στις βενιζελικές ιδέες. Ο ίδιος ο Βενιζέλος είχε στενές σχέσεις με την οικογένεια και είχε φιλοξενηθεί συχνά στην οικία της στο κτήμα του Ακλειδιού. Το 1923 ταξίδεψε οικογενειακώς στην Ευρώπη, επισκεπτόμενος την Ιταλία, την Ελβετία, τη Γερμανία και τη Γιουγκοσλαβία. Στη Λωζάνη ο ποιητής είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον Ελευθέριο Βενιζέλο.Το φθινόπωρο του 1924 εγγράφηκε στο Γ' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και συνεργάστηκε στο περιοδικό Η Διάπλασις των Παίδων, χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα. Όπως ο ίδιος ομολογεί (πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία δίνει ο Ελύτης στο βιβλίο του Ανοιχτά Χαρτιά) πρωτογνώρισε τη νεοελληνική λογοτεχνία, αυτός ο θρεμμένος με παγκόσμια έργα του πνεύματος, που ξόδευε όλα του τα χρήματα αγοράζοντας βιβλία και περιοδικά. Εκτός από την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία, ασχολήθηκε ενεργά με ορειβατικές εκδρομές στα βουνά της Αττικής και αντιδρώντας στη διάθεσή του για διάβασμα στράφηκε στον αθλητισμό. Ακόμη και τα βιβλία που αγόραζε, έπρεπε να έχουν σχέση με την ελληνική φύση: Καμπούρογλου, Κ.Πασαγιάννης, Στ. Γρανίτσας, κι ένας τρίτομος «Οδηγός της Ελλάδος». Την Άνοιξη του 1927 μία υπερκόπωση και μία αδενοπάθεια τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τις φίλαθλες τάσεις του καθηλώνοντας τον στο κρεβάτι για περίπου τρεις μήνες. Ακολούθησαν ελαφρά συμπτώματα νευρασθένειας και περίπου την ίδια περίοδο στράφηκε οριστικά προς τη λογοτεχνία, γεγονός που συνέπεσε με την εμφάνιση αρκετών νέων λογοτεχνικών περιοδικών όπως η Νέα Εστία και τα Ελληνικά Γράμματα.
Το καλοκαίρι του 1928 πήρε το απολυτήριο του γυμνασίου με βαθμό 7.3/11. Μετά από πιέσεις των γονέων του, αποφάσισε να σπουδάσει χημικός, ξεκινώντας ειδικά φροντιστήρια για τις εισαγωγικές εξετάσεις του επόμενου έτους. Την ίδια περίοδο ήρθε σε επαφή με το έργο του Καβάφη και του Κάλβου ανανεώνοντας τη γνωριμία του με τη θελκτική αρχαία λυρική ποίηση. Παράλληλα ανακάλυψε το έργο του Πωλ Ελυάρ και των Γάλλων υπερρεαλιστών, που επέδρασαν σημαντικά στις ιδέες του για τη λογοτεχνία, σύμφωνα με τον ίδιο: «...μ’ ανάγκασαν να προσέξω κι αδίστακτα να παραδεχτώ τις δυνατότητες που παρουσίαζε, στην ουσία της ελεύθερης ενάσκησης της, η λυρική ποίηση»

Λογοτεχνία

Κάτω από την επίδραση της λογοτεχνικής του στροφής, παραιτήθηκε από την πρόθεση να ασχοληθεί με τη χημεία και το 1930 εγγράφηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Όταν το 1933 ιδρύθηκε η Ιδεοκρατική Φιλοσοφική Ομάδα στο πανεπιστήμιο, με τη συμμετοχή των Κ. Τσάτσου, Π. Κανελλόπουλου, του Ι. Θεοδωρακόπουλου και του Ι.Συκουτρή, ο Ελύτης ήταν ένας από τους εκπροσώπους των φοιτητών, συμμετέχοντας στα "Συμπόσια του Σαββάτου" που διοργανώνονταν. Την ίδια εποχή μελέτησε τη σύγχρονη ελληνική ποίηση του Καίσαρος Εμμανουήλ (τον Παράφωνο αυλό), την συλλογή Στου γλιτωμού το χάζι του Θεοδώρου Ντόρου, τη Στροφή (1931) του Γιώργου Σεφέρη και τα Ποιήματα (1933) του Νικήτα Ράντου. Με ενθουσιασμό, συνέχισε παράλληλα τις περιπλανήσεις του στην Ελλάδα, τις οποίες περιγράφει ο ίδιος: "Πιονιέροι αληθινοί, μέρες και μέρες προχωρούσαμε νηστικοί και αξύριστοι, πιασμένοι από το αμάξωμα μιας ετοιμοθάνατης Σεβρολέτ, ανεβοκατεβαίνοντας αμμολόφους, διασχίζοντας λιμνοθάλασσες, μέσα σε σύννεφα σκόνης ή κάτω από ανελέητες νεροποντές, καβαλικεύαμε ολοένα όλα τα εμπόδια και τρώγαμε τα χιλιόμετρα με μιαν αχορταγιά που μονάχα τα είκοσί μας χρόνια και η αγάπη μας γι αυτή τη μικρή γη που ανακαλύπταμε, μπορούσαν να δικαιολογήσουν]Την ίδια περίοδο συνδέθηκε στενότερα με τον Γιώργο Σαραντάρη (1908-1941), ο οποίος τον ενθάρρυνε στις ποιητικές του προσπάθειες, όταν ακόμα ο Ελύτης ταλαντευόταν σχετικά με το αν έπρεπε να δημοσιεύσει τα έργα του, ενώ τον έφερε σε επαφή και με τον κύκλο των Νέων Γραμμάτων (1935-1940, 1944). Το περιοδικό αυτό, με διευθυντή τον Αντρέα Καραντώνη και συνεργάτες παλιούς και νεότερους αξιόλογους Έλληνες λογοτέχνες (Γιώργος Σεφέρης, Γεώργιος Θεοτοκάς, Άγγελος Τερζάκης, Κοσμάς Πολίτης,Άγγελος Σικελιανός κ.ά.), έφερε στην Ελλάδα τις σύγχρονες δυτικές καλλιτεχνικές τάσεις και γνώρισε στο αναγνωστικό κοινό κυρίως τους νεότερους ποιητές, με τη μετάφραση αντιπροσωπευτικών έργων τους ή με άρθρα κατατοπιστικά για την ποίησή τους. Έγινε το πνευματικό όργανο της γενιάς του ’30 που φιλοξένησε στις στήλες του όλα τα νεωτεριστικά στοιχεία, κρίνοντας ευνοϊκά και προβάλλοντας τις δημιουργίες των νέων Ελλήνων ποιητών.

Νέα Γράμματα

Όπως ο Ελύτης αναγνωρίζει, το 1935 στάθηκε μια ιδιαίτερη χρονιά στην πνευματική πορεία του. Τον Ιανουάριο κυκλοφόρησε το περιοδικό Νέα Γράμματα. Το Φεβρουάριο γνώρισε τον Ανδρέα Εμπειρίκο, που χαρακτηριστικά τον περιέγραψε: «...ο μεγάλης αντοχής αθλητής της φαντασίας, με γήπεδο την οικουμένη ολόκληρη και διασκελισμό τον Έρωτα. Το έργο του, κάθε του καινούργιο έργο, ζωσμένο από ένα μικρό ουράνιο τόξο, είναι μια υπόσχεση προς την ανθρωπότητα, μια δωρεά που αν δεν την κρατούν ακόμα όλοι στα χέρια τους είναι αποκλειστικά και μόνον από δική τους αναξιότητα»[2]. Τον ίδιο μήνα ο Εμπειρίκος έδωσε διάλεξη με θέμα «Υπερρεαλισμός, μια νέα ποιητική σχολή», που αποτέλεσε και την πρώτη επίσημη παρουσίαση του υπερρεαλισμού στο ελληνικό κοινό. Οι δύο ποιητές συνδέθηκαν με στενή φιλία, που κράτησε πάνω από 25 χρόνια. Το Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, εκτός από το Μυθιστόρημα του Σεφέρη, κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή Υψικάμινος του Εμπειρίκου, με ποίηση ορθόδοξα υπερρεαλιστική. Ο Ελύτης, δέκα χρόνια νεότερος, είδε να ανοίγεται μπροστά του διάπλατη μια πόρτα σε μια νέα ποιητική πραγματικότητα, όπου μπορούσε με τα δικά του εφόδια να θεμελιώσει το ποιητικό του οικοδόμημα. Το Πάσχα οι δυο φίλοι επισκέφτηκαν τη Λέσβο, όπου με τη συμπαράσταση των Μυτιληνιών ζωγράφων Ορέστη Κανέλλη και Τάκη Ελευθεριάδη ήρθαν σε επαφή με την τέχνη του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου, που είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν.




Κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης του κύκλου των Νέων Γραμμάτων στο σπίτι του ποιητή Γ.Κ. Κατσίμπαλη, οι παριστάμενοι κράτησαν ορισμένα χειρόγραφα του Ελύτη, με το πρόσχημα να τα μελετήσουν καλύτερα, και τα στοιχειοθέτησαν κρυφά παρουσιάζοντάς τα αργότερα στον ίδιο τον Ελύτη με το ψευδώνυμο Οδυσσέας Βρανάς, με στόχο τη δημοσίευσή τους. Ο Ελύτης αρχικά ζήτησε την απόσυρσή τους απευθύνοντας ειδική επιστολή στον Κατσίμπαλη, ωστόσο τελικά πείστηκε να δημοσιευτούν αποδεχόμενος επίσης το ψευδώνυμο Οδυσσέας Ελύτης.
Η δημοσίευση των πρώτων ποιημάτων του στα Νέα Γράμματα έγινε το Νοέμβριο του 1935, στο 11ο τεύχος του περιοδικού. Ο Ελύτης δημοσίευσε επίσης μεταφράσεις ποιημάτων του Ελυάρ και στο προλογικό του άρθρο παρουσιάζει το δημιουργό τους ως τον ποιητή που «Ό,τι γράφει φτάνει αμέσως στην καρδιά μας, μας χτυπάει κατάστηθα σαν κύμα ζωής άλλης βγαλμένης από το άθροισμα των πιο μαγικών ονείρων μας».
Το 1936, στην «Α' Διεθνή Υπερρεαλιστική Έκθεση των Αθηνών», ο Ελύτης παρουσίασε ζωγραφικούς πίνακες με την τεχνική της χαρτοκολλητικής (collage)[3]. Εκείνη τη χρονιά, η ομάδα των νέων λογοτεχνών ήταν πιο στέρεη και μεγαλύτερη. Ο Ελύτης γνωρίστηκε επίσης με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο, που μερικά χρόνια αργότερα τύπωσε την υπερρεαλιστική «Αμοργό». Το 1937 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στην Κέρκυρα, αλληλογραφώντας παράλληλα με το Νίκο Γκάτσο και το Γιώργο Σεφέρη που βρίσκονταν στην Κορυτσά. Λίγο μετά την απόλυσή του, τον επόμενο χρόνο, ο Μήτσος Παπανικολάου δημοσίευσε το άρθρο "Ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης" στα Νέα Γράμματα, το οποίο συνέβαλε στην καθιέρωσή του.Το 1939 εγκατέλειψε οριστικά τις νομικές σπουδές και μετά από αρκετές δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε περιοδικά, τυπώθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο Προσανατολισμοί. Τον επόμενο χρόνο, μεταφράστηκαν για πρώτη φορά ποιήματά του σε ξένη γλώσσα, όταν ο Samuel Baud Bovy δημοσίευσε ένα άρθρο για την ελληνική ποίηση στο ελβετικό περιοδικό Formes et Couleurs.

Αλβανικό μέτωπο

Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά
M’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ’ οργισμένο άνεμο
Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
Mε πικραμένα μάτια•
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο ― δεν είχαν πίσω τους αυτοί
Θειο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Mάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
Xορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!
Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον
χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

Με την έναρξη του πολέμου ο Ελύτης κατατάχθηκε ως ανθυπολοχαγός στη Διοίκηση του Στρατηγείου Α' Σώματος Στρατού. Στις 13 Δεκεμβρίου 1940 μετατέθηκε στη ζώνη πυρός και στις 26 Φεβρουαρίου του επόμενου χρόνου μεταφέρθηκε με σοβαρό κρούσμα κοιλιακού τύφου στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Στη διάρκεια της κατοχής υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του «Κύκλου Παλαμά», που ιδρύθηκε στις 30 Μαΐου του 1943. Εκεί, την Άνοιξη του 1942 ανακοινώνει το δοκίμιό του «Η αληθινή φυσιογνωμία και η λυρική τόλμη του Α. Κάλβου».
Το Νοέμβριο του 1943 εκδόθηκε η συλλογή «Ο Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις Παραλλαγές πάνω σε μια αχτίδα», σε 6.000 αριθμημένα αντίτυπα, ένας ύμνος του Ελύτη στη χαρά της ζωής και στην ομορφιά της φύσης. Στα Νέα Γράμματα που άρχισαν να επανεκδίδονται το 1944, δημοσίευσε το δοκίμιό του «Τα κορίτσια», ενώ από το 1945 ξεκίνησε η συνεργασία του με το περιοδικό Τετράδιο μεταφράζοντας ποιήματα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και παρουσιάζοντας σε πρώτη δημοσίευση το ποιητικό του έργο Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας. Ο πόλεμος του ’40 του έδωσε την έμπνευση και για άλλα έργα, την Καλωσύνη στις Λυκοποριές, την Αλβανιάδα και την ανολοκλήρωτη Βαρβαρία. Την περίοδο 1945-1946 διορίστηκε για ένα μικρό διάστημα Διευθυντής Προγράμματος στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, έπειτα από σχετική σύσταση του Σεφέρη, που ήταν διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αντιβασιλέα Δαμασκηνού. Συνεργάστηκε επίσης με την «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση», όπου δημοσίευσε ορισμένα δοκίμια, την «Ελευθερία» και την «Καθημερινή», όπου διατήρησε ως το 1948 μια στήλη τεχνοκριτικής.

Ευρώπη



Το 1948 ταξίδεψε στην Ελβετία, για να εγκατασταθεί στη συνέχεια στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στη Σορβόνη. Περιγράφοντας τις εντυπώσεις του από την παραμονή του στη Γαλλία, σχολίασε τα συναισθήματα και τις σκέψεις του: «Ένα ταξίδι που θα μ’ έφερνε πιο κοντά στις πηγές της μοντέρνας τέχνης, συλλογιζόμουνα. Χωρίς να λογαριάζω ότι θα μ’ έφερνε συνάμα πολύ κοντά και στις παλιές μου αγάπες, στα κέντρα όπου είχαν δράσει οι πρώτοι Υπερρεαλιστές,στα καφενεία όπου είχαν συζητηθεί τα Μανιφέστα, στη Rue de l’Odeon και στην Place Blanche, στο Montparnasse και στο St. Germain des Pres». Στο Παρίσι υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Association Internationale des Critiques d’ Art ενώ είχε επίσης την ευκαιρία να γνωριστεί με τους Αντρέ Μπρετόν,Πωλ Ελυάρ, Αλμπέρ Καμύ, Τριστάν Τζαρά, Πιερ Ζαν Ζουβ, Χουάν Μιρό και άλλους.Με τη βοήθεια του Ελληνογάλλου τεχνοκριτικού E. Teriade, που πρώτος είχε προσέξει την αξία του έργου του συμπατριώτη του Θεόφιλου, συνάντησε τους μεγάλους ζωγράφους Ανρί Ματίς, Μαρκ Σαγκάλ, Αλμπέρτο Τζιακομέτι, Τζόρτζιο ντε Κίρικο καιΠικάσο, για του οποίου το έργο έγραψε αργότερα άρθρα και αφιέρωσε στην τέχνη του το ποίημα «Ωδή στον Πικασσό». Το καλοκαίρι του 1950 ταξίδεψε στην Ισπανία ενώ κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λονδίνο, από τα τέλη του 1950 μέχρι το Μάιο 1951, συνεργάστηκε με το Β.Β.C. πραγματοποιώντας τέσσερις ραδιοφωνικές ομιλίες. Λίγο νωρίτερα είχε ξεκινήσει τη σύνθεση του Άξιον Εστί.

Επιστροφή στην Ελλάδα
Tης αγάπης αίματαμε πορφύρωσαν
Kαι χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
Oξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
Mακρινή Mητέρα   Pόδο μου Aμάραντο
Στ' ανοιχτά του πέλαγου   με καρτέρεσαν
Mε μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
Aμαρτία μου νά ’χα   κι εγώ
μιαν αγάπη Mακρινή Mητέρα Pόδο μου Aμάραντο
       
Το Άξιον Εστί. ι΄



Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1952 έγινε μέλος της «Ομάδας των Δώδεκα», που κάθε χρόνο απένειμε βραβεία λογοτεχνίας, από την οποία παραιτήθηκε το Μάρτιο του 1953 αλλά επανήλθε δύο χρόνια αργότερα. Το 1953 ανέλαβε και πάλι για ένα χρόνο τη Διεύθυνση
Προγράμματος του Ε.Ι.Ρ, διορισμένος από την κυβέρνηση Παπάγου, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον επόμενο χρόνο. Στο τέλος του έτους έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Πολιτισμού στη Βενετία, και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν.
Το 1958, μετά από μία δεκαπενταετή περίπου περίοδο ποιητικής σιωπής, δημοσιεύτηκαν αποσπάσματα από το Άξιον Εστί, στην Επιθεώρηση Τέχνης. Το έργο εκδόθηκε το Μάρτιο του 1960 από τις εκδόσεις Ίκαρος, αν και φέρεται τυπωμένο το Δεκέμβριο του 1959. Λίγους μήνες αργότερα απέσπασε για το Άξιον Εστί το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Την ίδια περίοδο εκδόθηκαν και οι «Έξη και Μία Τύψεις για τον Ουρανό». Το 1961 με κυβερνητική πρόσκληση επισκέφτηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες από τα τέλη Μαρτίου έως τις αρχές Ιουνίου. Τον επόμενο χρόνο μετά από ένα ταξίδι στη Ρώμη επισκέπτεται τη Σοβιετική Ένωση, προσκεκλημένος μαζί με τον Ανδρέα Εμπειρίκο και τον Γιώργο Θεοτοκά. Το δρομολόγιο που ακολούθησαν περιλάμβανε την Οδησσό, τη Μόσχα, όπου έδωσε μία συνέντευξη, και το Λένινγκραντ.
Το 1964 ξεκίνησε η ηχογράφηση του μελοποιημένου Άξιον Εστί από τον Μίκη Θεοδωράκη ενώ η συνεργασία του Ελύτη με το συνθέτη είχε ξεκινήσει ήδη από το 1961. Το ορατόριο του Θεοδωράκη εντάχθηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών και επρόκειτο αρχικά να παρουσιαστεί στο Ηρώδειο, ωστόσο το Υπουργείο Προεδρίας αρνήθηκε να το παραχωρήσει, με αποτέλεσμα ο Ελύτης και ο Θεοδωράκης να αποσύρουν το έργο, το οποίο παρουσιάστηκε τελικά στις 19 Οκτωβρίου στο κινηματοθέατρο Rex.
To 1965 του απονεμήθηκε από τον Κωνσταντίνο Β΄ το παράσημο του Ταξιάρχου του Φοίνικος και το επόμενο διάστημα ολοκλήρωσε τη συλλογή δοκιμίων που θα συγκροτούσαν τα Ανοιχτά Χαρτιά. Παράλληλα πραγματοποίησε ταξίδια στη Σόφια, καλεσμένος της Ένωσης Βουλγάρων Συγγραφέων και στην Αίγυπτο. Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, απείχε από τη δημοσιότητα ασχολούμενος κυρίως με τηζωγραφική και την τεχνική του κολάζ, ενώ αρνήθηκε πρόταση να απαγγείλει ποιήματά του στο Παρίσι εξαιτίας της δικτατορίας που επικρατούσε. Στις 3 Μαΐου του 1969 εγκατέλειψε την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου ξεκίνησε τη συγγραφή της συλλογής Φωτόδεντρο. Λίγους μήνες αργότερα επισκέφτηκε για ένα διάστημα την Κύπρο, ενώ το 1971 επέστρεψε στην Ελλάδα και τον επόμενο χρόνο αρνήθηκε να παραλάβει το "Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας" που είχε θεσπίσει η δικτατορία. Μετά την πτώση της δικτατορίας, διορίστηκε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ε.Ι.Ρ.Τ. και μέλος για δεύτερη φορά του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου (1974 - 1977). Παρά την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας να συμπεριληφθεί στους καταλόγους των βουλευτών επικρατείας, ο Ελύτης αρνήθηκε, παραμένοντας πιστός στην αρχή του να μην αναμιγνύεται ενεργά στην πολιτική πρακτική. Το 1977 αρνήθηκε επίσης την αναγόρευσή του ως Ακαδημαϊκού.

Βραβείο Νόμπελ

Τότε όμως η Ποίηση; Τι αντιπροσωπεύει μέσα σε μια τέτοια κοινωνία; Απαντώ: τον μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση. Και ακριβώς, η εφετεινή απόφασή σας να τιμήσετε στο πρόσωπό μου την ποίηση μιας μικρής χώρας δείχνει σε πόσο αρμονική ανταπόκριση βρίσκεστε με την χαριστική αντίληψη της τέχνης, την αντίληψη ότι η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών.



Κατά τα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισε το πολύπλευρο πνευματικό του έργο. Το 1978 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ενώ το 1979τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η αναγγελία της απονομής του βραβείου από την Σουηδική Ακαδημία έγινε στις 18 Οκτωβρίου "για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα τού σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία" σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης. Ο Ελύτης παρέστη στην καθιερωμένη τελετή απονομής του βραβείου στις 10 Δεκεμβρίου του 1979, παραλαμβάνοντας το βραβείο από τον βασιλιά Κάρολο Γουστάβο και γνωρίζοντας παγκόσμια δημοσιότητα. Τον επόμενο χρόνο κατέθεσε το χρυσό μετάλλιο και τα διπλώματα του βραβείου στο Μουσείο Μπενάκη. Την απονομή του Νόμπελ, ακολούθησαν τιμητικές διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδας, μεταξύ αυτών και η απονομή φόρου τιμής σε ειδική συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, η αναγόρευση του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, η ίδρυση έδρας νεοελληνικών σπουδών με τίτλο "Έδρα Ελύτη", στο πανεπιστήμιο Rutgers του Νιου Τζέρσεϊ, καθώς και η απονομή του αργυρού μεταλλίου Benson από τη Βασιλική Φιλολογική Εταιρεία του Λονδίνου.
Πέθανε στις 18 Μαρτίου του 1996 από ανακοπή καρδιάς, στην Αθήνα.

Ναοί στο σχήμα του Ουρανού

Μονόγραμμα

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ. ΕΛΛΑΔΑ - ΕΥΡΩΠΗ

Συνέντευξη

Μαγισσάκι

Της αγάπης αίματα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια