ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα
Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού => Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Απριλίου 18, 2007, 13:42:36
-
"Συγχώρεσέ τους Κύριε, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι".
Πασίγνωστη η ρήση αυτή του Χριστού. Και υπάρχει ως Φιλοσοφική Θέση παντού...ή σχεδόν παντού καθότι υπάρχουν και "εκδικητικές θρησκείες"....
Μέχρι πριν λίγο καιρό, πίστευα περισσότερο στο άλλο ρητό που λέει :
"Ζήτα συγχώρεση απο τον Θεό και θα την λάβεις".
Υπονοεί, βεβαίως,
"νοιώσε το παράπτωμά σου, μετανόησε και ζήτα συγχώρεση. Και τότε να είσαι σίγουρος πως θα την λάβεις".
Οπότε, δεν συγχωρούσα με τίποτα κάποιον και μάλιστα σκεπτόμουν και την εκδίκηση. Ήμουν όμως έτοιμος, όσο κι αν τον είχα μισήσει, να συγχωρήσω τον άλλον, όσο μεγάλο κακό κι αν μου είχε κάνει, αρκεί να μου το ζητούσε.
Προσέξτε την διαφορά μεταξύ των δύο ρήσεων: Στην πρώτη περίπτωση το "θύμα" συγχωρεί χωρίς να του ζητηθεί κάτι τέτοιο. Μάλιστα "μεσολαβεί γι' αυτούς στο Θεό ζητώντας με συντριβή Ψυχής να συγχωρεθούν οι Θύτες του".
Το θέμα όμως είναι πως σε αυτή την περίπτωση, οι "Θύτες" δεν μεταννόησαν. Μετά την (όποια) "επαίσχυντη πράξη" τους, συνέχισαν να διαπράττουν είτε την ίδια είτε εξίσου επαίσχυντες πράξεις. Δεν αποδέχτηκαν την "κακή φύση" της πράξης τους, συνεπώς "δεν διορθώθηκαν". Κατ' αυτούς και τον δικό τους κώδικα τιμής, Ηθικής και υποχρεώσεων, είχαν ενεργήσει σύμφωνα με τον Νόμο. Συνεπώς Ηθικά και Θεμιτά. Άρα, δεν υπήρχε κάτι να τους συγχωρεθεί.
Το ερώτημα φυσικά που προκύπτει είναι το εξής:
Πότε συγχωρούμε (για να είμαστε "Συμβατοί" με τις "Εσωτερικές απαιτήσεις της Ατραπού")?
Συγχωρούμε μόνον εαν και εφόσον μεταννοήσει ο άλλος για το "κακό" που μας έκανε και μας ζητήσει συγχώρεση?
Ή μήπως,
Οφείλουμε να συγχωρούμε τον άλλον ούτως ή άλλως, διότι το κάνουμε για την δική μας Ψυχή και μόνον? Που σημαίνει, να μην συσσωρεύουμε "βάρος", τουτέστιν "αρνητικά συναισθήματα αδικίας και αντεκδίκησης"?
Εαν όμως ενεργούμε έτσι διαρκώς (οι άλλοι να μας κάνουν κακό κι εμείς αμέσως να τους συγχωρούμε χωρίς αυτοί να έχουν αποδεχτεί την "κακή φύση" της πράξης τους), μήπως απλώς συντηρούμε την "κακή φύση" του άλλου και τελικά κάνουμε κακό αντί για καλό?
Στην τελική, είναι σαν να του λέμε, "κάνε μου όσο κακό θέλεις, εκμεταλεύσου με, εγώ θα σε συγχωρώ διαρκώς". Συνεπώς, ο "κακός" αφήνεται ελεύθερος (πριμοδοτείται μάλιστα) για να γίνει ακόμη πιο ασύδοτος.
Μπερδεμένα τα πράγματα, ε?
Για να το δούμε λίγο, τι λέτε?
-
καλησπέρα, ευτυχώς στην ελληνική, έχουμε τη λέξη "συγχώρεση" που αναφέρεται στην ψυχή, και συγκεκριμένα στο χώρο που πρέπει να δώσει η ψυχή μας στους άλλους. Άρα, "συγχωρούμε" στην ουσία, σημαίνει, να διευρύνουμε την ψυχή μας, να αποδεχτούμε το πλησίον μας, και βέβαια το δύσκολο είναι, να αποδεχτούμε τη φύση και τις πράξεις κάποιου, όταν αυτές, δεν είναι συμβατές με τη δική μας θεώρηση των πραγμάτων. Οπότε, όταν "συγχωρούμε" απλά καταφέρνουμε να "νιώσουμε" περισσότερο την ανθρώπινη φύση,όπως αυτή είναι στην ολότητά τη(είτε συμφωνούμε, είτε όχι) και όχι μόνο στην εξωραϊσμένη της μορφή . Είναι πράξη εσωτερική, που δεν απευθύνεται στους άλλους. Αποσκοπεί στην ολοκλήρωση του εαυτού μας.
από την άλλη, έχουμε και τη λέξη "συγγνώμη", όπου αναφέρεται καθαρά στο νοητικό μας επίπεδο, και απλά, μας ζητάει να ακούσουμε και μια άλλη γνώμη.
Εδώ δε βρίσκουμε ρήμα προερχόμενο από τη λέξη αυτή, (όπως συγχώρεση-συγχωρώ) για τον απλό λόγο πως αρκεί να δεχτούμε ότι υπάρχει και μια άλλη γνώμη. Η κρίση μας θα την αποδεχτεί ή όχι.
-
Αγαπητέ Fr. Avaris,
ευχαριστούμε που κάθε φορά μας οδηγείς να λύσουμε ακόμα έναν μήτο της Αριάδνης...
Σιγά σιγά ίσως να τα προσεγγίσουμε και όλα, να τα κατανοήσουμε, να τα λύσουμε...
και να αποκτήσουμε το έπαθλο της Φώτισης, που δεν είναι τίποτα άλλο από το ξεκαθάρισμα των πληροφοριών,
έτσι ώστε να χτίσουμε υγιή πεποιθήσεις που οδηγούν σε γαλήνιους ψυχισμούς...
Μέσω της Γαλήνης και της Σοφίας, απόκτημα της Νοητικής Ανάλυσης, και Βιωματικής Έμπνευσης, ο κόσμος μας μπορεί να μεταστοιχειωθεί σε μία υγιή κοινωνία, και η ζωή μας σε έναν επίγειο παράδεισο...
Επιστρέφοντας στο θέμα μας, η συγχώρεση για μένα, είναι επιτακτική ανάγκη αν θέλουμε να βιώνουμε ψυχική γαλήνη... Όσο τρέφουμε αρνητικά συναισθήματα για τους άλλους, τόσο και υποφέρουμε...
Η συγχώρεση είναι να "συζώ στον ίδιο χώρο γαλήνια με τον πλησίον μου", "να μοιράζομαι τον ίδιο χώρο αρμονικά και όχι ανταγωνιστικά".
Η συγχώρεση επιτυγχάνεται μέσω της κατανόησης των ανθρώπινων ιδιοτήτων και κυρίως του εαυτού μας... Γνωρίζοντας ότι το καλό και το κακό συνυπάρχουν μέσα μας, το Φως και η Σκιά μας, ο Χριστός και ο Αντίχριστος, ο Θεός και το θηρίο... μαθαίνουμε να συγχωρούμε τον πλησίον μας, διότι ουδείς αναμάρτητος, και ουδείς θνητός τέλειος...
Αν και χρειάζεται πάντα και άμεσα να συγχωρούμε, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε παθητικοί απέναντι σε ένα εγκληματικό γεγονός, και να γινόμαστε συνυπεύθυνοι μέσω της σιγής και της ανοχής μας...
Το σπαθί ή το έλεος είναι εργαλεία, που μόνο η εμπειρία μας θα μας δείξει ποιο χρειάζεται να εφαρμόσουμε κάθε φορά, και μοναδικός κριτής είναι το θετικό αποτέλεσμα, το αποτέλεσμα που είναι ωφέλιμο για το σύνολο.
Με τις καλύτερες ευχές για Βαθειά Γαλήνη
-
Αν και χρειάζεται πάντα και άμεσα να συγχωρούμε, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε παθητικοί απέναντι σε ένα εγκληματικό γεγονός, και να γινόμαστε συνυπεύθυνοι μέσω της σιγής και της ανοχής μας...
Πράγματι δεν πρέπει να είμαστε παθητικοί. Δεν πρέπει να είμαστε παθητικοί ποτε και μπροστά σε κανένα γεγονός/συμβάν, πόσο μάλλον απέναντι σε ένα εγκληματικο γεγονός. Μολονότι φαίνεται αναγκαίος ο ορισμός του τί τελικά είναι το "εγκληματικό", θα περιοριστώ απλά στο εξής:
η συγχώρεση έχει την αρχή της στο να αναγνωρίσει κανείς, να παραδεχτει και να κατονομάσει την αδικία - όποια μορφή μπορεί αυτη να φέρει-και συχνά να καταστήσει σαφές στον εαυτό του και στον αδικούντα οτι γνωρίζει οτι έχει αδικηθεί, πράγμα το οποίο του επιτρέπει και να συγχωρέσει.. Διαφορετικά δεν μπορει κανείς να συν+χωρέσει.
-
* Οι ηλίθιοι ούτε συγχωρούν, ούτε ξεχνούν. Οι αφελείς συγχωρούν αλλά ξεχνούν. Οι σοφοί συγχωρούν αλλά δεν ξεχνούν.
Απλά πήρα ένα απόφθεγμα απο εκείνα που έχει παραθέσει ο Anon.... που έχει άμεση σχέση με το θέμα..Ίσως αξίζει την προσοχή μας..!!!
-
author=Rose_777 link=topic=79.msg482#msg482 date=1177011908]
Αγαπητέ Fr. Avaris,
ευχαριστούμε που κάθε φορά μας οδηγείς να λύσουμε ακόμα έναν μήτο της Αριάδνης...
Σιγά σιγά ίσως να τα προσεγγίσουμε και όλα, να τα κατανοήσουμε, να τα λύσουμε...
και να αποκτήσουμε το έπαθλο της Φώτισης, που δεν είναι τίποτα άλλο από το ξεκαθάρισμα των πληροφοριών,
έτσι ώστε να χτίσουμε υγιή πεποιθήσεις που οδηγούν σε γαλήνιους ψυχισμούς...
Μέσω της Γαλήνης και της Σοφίας, απόκτημα της Νοητικής Ανάλυσης, και Βιωματικής Έμπνευσης, ο κόσμος μας μπορεί να μεταστοιχειωθεί σε μία υγιή κοινωνία, και η ζωή μας σε έναν επίγειο παράδεισο...
Πολύ σωστά αγαπητή Rose___777.
Ξεκαθάρισμα πληροφοριών > Υγιείς πεποιθήσεις > Γαλήνιος Ψυχισμός > Σοφία (Φώτιση)....
Γι' αυτό και δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτε ως δεδομένο....Νομίζουμε πως "γνωρίζουμε" μέχρι την ώρα που θα χρειαστεί να καταγράψουμε με το νου και το χέρι αυτά που έχουμε μέσα μας....και τότε, ενίοτε βρισκόμαστε προ "εκπλήξεως"....
Επιστρέφοντας στο θέμα μας, η συγχώρεση για μένα, είναι επιτακτική ανάγκη αν θέλουμε να βιώνουμε ψυχική γαλήνη... Όσο τρέφουμε αρνητικά συναισθήματα για τους άλλους, τόσο και υποφέρουμε...
Όντως...."εσωτερική ανάγκη" είναι τελικά η Συγχώρεση....για να "αισθανθούμε" εμείς καλύτερα...για να μην αφήσουμε χώρο μέσα μας για αρνητικά φορτία που θα μας κάνουν να υποφέρουμε....
Η συγχώρεση είναι να "συζώ στον ίδιο χώρο γαλήνια με τον πλησίον μου", "να μοιράζομαι τον ίδιο χώρο αρμονικά και όχι ανταγωνιστικά".
Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα....τι γίνεται, ας πούμε εαν ο άλλος "τρώγεται" διαρκώς για "ένταση"? Για "κόντρα", για "αντιπαράθεση" μαζί μας? Όταν έχει φιλοσοφία παράσιτου και μονίμως προσπαθεί να μας εκμεταλλεύεται?
Η συγχώρεση επιτυγχάνεται μέσω της κατανόησης των ανθρώπινων ιδιοτήτων και κυρίως του εαυτού μας... Γνωρίζοντας ότι το καλό και το κακό συνυπάρχουν μέσα μας, το Φως και η Σκιά μας, ο Χριστός και ο Αντίχριστος, ο Θεός και το θηρίο... μαθαίνουμε να συγχωρούμε τον πλησίον μας, διότι ουδείς αναμάρτητος, και ουδείς θνητός τέλειος...
Ναι όντως, "ουδείς αναμάρτητος", αλλά πόσες φορές μπορείς να συγχωρήσεις τον ίδιο άνθρωπο?
Αν και χρειάζεται πάντα και άμεσα να συγχωρούμε, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε παθητικοί απέναντι σε ένα εγκληματικό γεγονός, και να γινόμαστε συνυπεύθυνοι μέσω της σιγής και της ανοχής μας...
Σαφώς και στο έγκλημα θα πρέπει να "αντιπαρατεθούμε"....αλλά δεν είναι όμως όλες οι "κακές πράξεις" εγκλήματα....δεν παύουν όμως να είναι ενοχλήσεις....
Αυτές τις ενοχλήσεις, τις μικρές ή μεγάλες που όμως έχουν καθημερινό, χρόνιο κι επίμονο χαρακτήρα, τις αφήνουμε να περάσουν έτσι?
Καθημερινά γύρω μας υπάρχουν άτομα που με την συμπεριφορά τους μας εκμεταλλεύονται, μας πιέζουν, μας χλευάζουν, μας προσβάλλουν, μας εμπαίζουν...
Εαν δεν αντιδράσουμε δυναμικά - πχ στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας που οι υπάλληλοι τεμπελιάζουν ή εξυπηρετούν κυρίως "ημέτερους" και "φίλους" - η "δουλειά" μας δυστυχώς δεν γίνεται....
Αυτοί οι άνθρωποι, οι καθημερινοί κηφήνες, τα κοινωνικά παράσιτα, αντιδρούν θετικά μόνον σε απειλές και σε δυναμικές αντιδράσεις. Δεν καταλαβαίνουν ούτε απο ευγένεια ούτε απο συγχώρεση...
Δεν καταλαβαίνουν ούτε απο "αναφορές" στη Διοίκηση καθότι ο ένας καλύπτει τον άλλον....
Και αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση στην πολιτισμένη κοινωνία μας....αφόρητες απόπειρες "στυγνής εκμετάλλευσης" και "ψυχικών πιέσεων" απο παντού....
πως μπορεί άραγε να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση μέσω της "κατανόησης" και της "συγχώρεσης"?
Το σπαθί ή το έλεος είναι εργαλεία, που μόνο η εμπειρία μας θα μας δείξει ποιο χρειάζεται να εφαρμόσουμε κάθε φορά, και μοναδικός κριτής είναι το θετικό αποτέλεσμα, το αποτέλεσμα που είναι ωφέλιμο για το σύνολο.
Πολλές απο τις παραπάνω "δυσάρεστες περιπτώσεις" έχουν ως μόνον τρόπο "πολιτισμένης αντιμετώπισής" τους την προσφυγή στα Δικαστήρια και γενικά στις Αρχές. Αυτό άλλωστε είναι το "νόμιμο σπαθί" που μας επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε.
Η στατιστική όμως δείχνει πως δεν βγαίνει "άκρη" απο εκεί....αντιθέτως προκύπτει ακόμη μεγαλύτερη ταλαιπωρία για τον προσφυγούντα νόμιμο πολιτισμένο πολίτη....
Με αυτό το σκεπτικό, σπάνια κάποιος το τραβάει και προτιμάει να το "καταπίνει"....όχι και να "συγχωρήσει" όμως.....και έτσι, η "ψυχοκοινωνική παθογένεια" συνεχίζεται .....
Τι κάνεις άραγε απέναντι σε όλη αυτή την συντριπτική πλειοψηφία ατόμων γύρω μας που καθημερινά ασκούν τον "Ψυχικό Βιασμό" των πολιτών ως σπορ?
Απλώς τους συγχωρούμε διαρκώς?
-
Τι κάνεις άραγε απέναντι σε όλη αυτή την συντριπτική πλειοψηφία ατόμων γύρω μας που καθημερινά ασκούν τον "Ψυχικό Βιασμό" των πολιτών ως σπορ?
Η επιτυχής αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων... εξαρτάται από την εσωτερική μας γαλήνη...
-
Τι κάνεις άραγε απέναντι σε όλη αυτή την συντριπτική πλειοψηφία ατόμων γύρω μας που καθημερινά ασκούν τον "Ψυχικό Βιασμό" των πολιτών ως σπορ?
Η επιτυχής αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων... εξαρτάται από την εσωτερική μας γαλήνη...
Συμφωνώ με όλα αυτά... και καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως η εσωτερική γαλήνη ενός ατόμου αποτελεί τρόπον τινα πρόκληση, το κόκκινο πανί για εκείνους που ασυνείδητα ή συνειδητά αρέσκονται να ασκούν ψυχολογική βία.
Και κάτι άλλο... Είναι δυνατόν η εσωτερική γαλήνη του ενός, με τον τρόπο που αυτή σίγουρα διαχέεται και -απ΄ό,τι τουλάχιστον νομίζω- γίνεται αντιληπτή απο τους άλλους να αποτελεί με κάποιον τροπο ψυχική βία (όχι όμως "της ίδιας υφής και ποιότητας", ας το πώ αναστάτωση, κάτι τέλος πάντων γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν την εσωτερική γαλήνη;
-
Είναι δυνατόν η εσωτερική γαλήνη του ενός, με τον τρόπο που αυτή σίγουρα διαχέεται και -απ΄ό,τι τουλάχιστον νομίζω- γίνεται αντιληπτή απο τους άλλους να αποτελεί με κάποιον τροπο ψυχική βία (όχι όμως "της ίδιας υφής και ποιότητας", ας το πώ αναστάτωση, κάτι τέλος πάντων γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν την εσωτερική γαλήνη;
Χμμ δε νομίζω. Απλώς αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε χαμηλότερο ψυχοπνευματικό επίπεδο (Ροδοσταυρικά) και κατά συνέπεια δεν μπορούν να αντιληφθούν μία τέτοια κατάσταση όπως είναι η εσωτερική γαλήνη. Κατά βάθος βέβαια (υποσυνείδητα-αρχετυπικά) γνωρίζουν πως η στάση ζωής που βλέπουν από αυτόν τον νηφάλιο άνθρωπο αποτελεί την καλύτερη δυνατή, όμως εκνευρίζονται που δεν μπορούν να την επιτύχουν και κατά συνέπεια στρέφονται εναντίον αυτού του ανθρώπου. Αισθάνονται "λίγοι" μπροστά του και το άμεσο αποτέλεσμα είναι το να προσπαθούν να μειώσουν και να ισοπεδώσουν αυτή τη στάση ζωής. Κοινώς, όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια ;)
Να σας πω τώρα κι εγώ πότε συγχωρώ.
Κατ' αρχήν πιστεύω πως ο πρωταρχικός παράγοντας που καθορίζει το αν θα συγχωρέσουμε κάποιον είναι το πόσο σημαντικός είναι αυτός ο άνθρωπος για εμάς. Αν ο άνθρωπος αυτός δεν μας ενδιαφέρει καθόλου ή αν δεν τον έχουμε σε εκτίμηση, είναι πολύ πιθανό να μην ασχοληθούμε καν με τη διαδικασία του να τον συγχωρέσουμε.
Επίσης, η συγχώρεση έχει άμεση σχέση με το πόσο καθοριστική είναι η πράξη του αυτή για εμάς. Αν η πράξη είνα επουσιώδης, η συγχώρεση θα δοθεί, ίσως πιο πολύ εγωϊστικά, με την έννοια πως ενώ η πράξη δεν είναι και τόσο σημαντική, πάραυτα εμείς τον συγχωρούμε, κυρίως για να αισθανθούμε εμείς καλά κι όχι απαραίτητα κι εκείνος.
Φυσικά, υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν θέλουμε να αποδόσουμε συγχώρεση είτε γιατί είμαστε πολύ θυμωμένοιμ είτε γιατί... έτσι πρέπει! Ναι, σε μερικές περιπτώσεις ισχύει και το τελευταίο! Πάντα δρώντας υπέρ του άλλου, το να μην τον συγχωρήσουμε, γίνεται για να γνωρίσει τη βαρύτητα κάποιων πράξεών του. Έτσι, η απώλεια της αξιοπρέπειας από τη μη συγχώρεση, δίνει ένα μάθημα στον άνθρωπο αυτό για να γίνει καλύτερος μέσα από τα λάθη του.
Μου έρχονται όμως στο μυαλό και κάποιες περιπτώσεις υπέρβασης στη συγχώρεση, δηλαδή να αποδόσουμε συγχώρεση όπως κάποτε έκανε πχ ο Ιησούς.
- Μία περίπτωση είναι όταν ο άνθρωπος αυτός μας έχει κάνει σημαντικό κακό. Τότε, η υπέρβαση στη συγχώρεση αφορά κυρίως εμάς κι έρχεται να επιβεβαιώσει πως πραγματικά οδεύουμε προς την πνευματική ολοκληρωση. Είναι ίσως η πιο δύσκολη περίπτωση συγχώρεσης.
- Μια άλλη περίπτωση είναι όταν μετά από μια σοβαρή πράξη, συγχωρούμε κάποιον χωρίς όμως να μας το ζητήσει (κυρίως από ντροπή). Αφού όμως ο άνθρωπος αυτός ντρέπεται να ζητήσει συγχώρεση, σημαίνει πως ήδη έχει αναγνωρίσει το λάθος του γιατί η πράξη του αυτή του προκαλεί ντροπή. Επομένος δεν είναι ανάγκη να προφέρει τη φράση "ζητώ συγγνώμη" γιατί ακόμη και η στάση του αυτό δηλώνει. Φαντάζεστε την "αναγέννηση" που θα ζήσει κάποιος όταν χωρίς να μας το ζητήσει εμείς τον συγχωρέσουμε;
Τέλος πιστεύω πως με τη διαδικασία της συγχώρεσης κατ' ουσίαν δρούμε μέσα από την ελεύθερη βούληση και ενεργοποιούμε-τροποποιούμε τους κοσμικούς νόμους. Δημιουργούμε αιτίες επίδρασης κάποιων νόμων επάνω στον άνθρωπο αυτόν. Είναι το διπολικό αντίθετο της επιθυμίας μας να καταστραφεί αυτός ο άνθρωπος κατόπιν μιας πράξης του. Σημαντική δράση και ενεργοποίηση δυνάμεων θα υπάρξει και στις δύο περιπτώσεις. Η διαφορά όμως στο αποτέλεσμα είναι επίσης αντιδιαμετρική ;)
-
Περίπτωση 1: Ένα παιδάκι 3 χρονών παίρνει φόρα και μας χτυπάει με όλη του τη δύναμη. Θα το συγχωρέσουμε? Πιστεύω ότι όλοι θα το συγχωρούσανε. Μάλιστα θα ανυσηχούσαμε μήπως πόνεσε το χέρι του παιδιού από το χτύπημα.
Περίπτωση 2: Ένας μεγαλόσωμος πυγμάχος μας δίνει ένα πολύ δυνατό χτύπημα. Θα τον συγχωρέσουμε? Πιστεύω ότι οι περισσότεροι δε θα τον συγχωρούσανε.
Γιατί αυτή η διαφορά στη συμπεριφορά μας? Μήπως είμαστε ρατσιστές εναντίων των πυγμάχων και μεροληπτούμε μονίμως υπέρ των παιδιών?
Μήπως η διαφορά δε βρίσκεται τόσο στον εξωτερικό παράγοντα, αλλά στον εσωτερικό? Μήπως στην πρώτη περίπτωση νιώθουμε δυνατοί και ασφαλείς. Άρα μπορούμε να αγαπάμε και να συγχωρούμε τον «εχθρό» μας. Ενώ στη δεύτερη περίπτωση νιώθουμε ανασφάλεια? Και σαν αποτέλεσμα καταλαμβανόμαστε από μίσος, εκδικητικότητα και άλλα ένστικτα και συναισθήματα τα οποία έχουν στόχο την αυτοσυντήρηση?
Το ερώτημα της συγχώρεσης μοιάζει πολύ με το ερώτημα της αγάπης. Αν πιέσουμε τον εαυτό μας να αγαπάμε και να συγχωρούμε, πάμε ενάντια στη φύση μας. Ο σωστός δρόμος είναι να προσπαθούμε να εξελισσόμαστε. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.
[AMORC Ελλάδας > Θέματα Ροδοσταυρισμού > Ροδοσταυρικές Τεχνικές > "Αγάπη" : άραγε επιτυγχάνεται εσκεμμένα?]
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,74.msg470.html#msg470 (http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,74.msg470.html#msg470)
-
Μπορούμε να συγχωρέσουμε στον θεό να κάνει λάθος ;;;;
-
Ποτε συγχωρουμε: ΠΟΤΕ! Γιατι απλα δεν υπαρχει κριτης με βαση δεδομενων σωστη.Ολοι κανουμε τις κινησεις μας στην σκακιερα της ζωης..Μπορουμε να ξερουμε το λαθος:Λοιπον συγχωρηστε με για την αποψη μου........
φιλια σε ολους .
-
Ποτε συγχωρουμε: ΠΟΤΕ! Γιατι απλα δεν υπαρχει κριτης με βαση δεδομενων σωστη.Ολοι κανουμε τις κινησεις μας στην σκακιερα της ζωης..Μπορουμε να ξερουμε το λαθος:Λοιπον συγχωρηστε με για την αποψη μου........
φιλια σε ολους .
"Ποτε συγχωρουμε: ΠΟΤΕ!" - ΠΑΝΤΑ, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, για να ξαναφθονήσουμε το επόμενο λεπτό !
π.χ., "άστον μωρέ μ...ς είναι" και την άλλη στιγμή, "αλλά θα τον γ... τον π..." !
"Γιατι απλα δεν υπαρχει κριτης .." - άλλος εκτός από εμάς ....
"με βαση δεδομενων σωστη" - Ε, ας μη μένουμε σε λεπτομέρειες ....
"Ολοι κανουμε τις κινησεις μας στην σκακιερα της ζωης.." - υπνοβατώντας !!!!
"Μπορουμε να ξερουμε το λαθος" - που κάνουν οι άλλοι ....
"Λοιπον συγχωρηστε με για την αποψη μου........" - Μη βιάζεσαι. Δεν είναι ακόμα η μέρα σου για συγχώρεση. Γνωρίζεις ότι, μόνον στον επικήδειο συγχωρούμε....
"φιλια σε ολους ." - Ακόμα και στους ...αξύριστους !!!!
-
Κι αν δεν σου βγαίνει η "Συγχώρεση" απο μέσα σου για κάποιον που σε έβλαψε?
Πόσες "μετάνοιες" ή πόσα "αυτομαστιγώματα" λένε οι "Σοφές Γραφές" πως πρέπει να υποστείς για να "Συγχωρεθείς" εσύ που ως αδύναμος άνθρωπος δεν μπορείς να "συγχωρέσεις"?
Άντε, τουλάχιστον οι Εξωτερικές (δήθεν) Θρησκείες σου δίνουν και αυτήν την εναλλακτική λύση.....
Τα παραμάγαζά τους πάντα πουλούσαν "Συγχωροχάρτια".....πες 100 φορές το "Πάτερ Ημών" και καθάρισες....
Στον Εσωτερισμό όμως δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα......
Η "αυτοσυγχώρεση" για την ανικανότητά σου να "συγχωρέσεις" πως επιτυγχάνεται άραγε?
Ή,
κατά πόσον είναι απαραίτητη άραγε?
-
Κι αν δεν σου βγαίνει η "Συγχώρεση" απο μέσα σου για κάποιον που σε έβλαψε?
Άφησέ την να υπάρχει.
Μάλλιστα υπενθύμιζε στον εαυτό σου την σκηνή που σε έβλαψε
για να ξαναφουντώνει με ότι χειρότερο συναίσθημα
και να δηλητηριάζεις τον εαυτό σου και να τον κάνεις να αγριεύει, να τον κάνεις θηρίο,
να τον κάνεις να μή βρίσκει ηρεμία και ησυχία,
μπας και καταλάβει κάποια στιγμή ότι,
η μη συγχώρεση δεν τον αφήνει να ηρεμήσει, να χαρεί, να ευημερήσει,
ενώ η συγχώρεση τον απαλάσσει από ένα τεράστιο βάρος και γαληνεύει....
-
Δηλαδή, ας πούμε ο τάδε θα σε καταδιώκει διαρκώς, έτσι, επειδή δεν του αρέσει η φάτσα σου (ή τα πιστεύω σου), θα σου καταστρέφει σαδιστικά τον ιστό της ζωής σου κομμάτι κομμάτι, κι εσύ παρ'όλα αυτά θα τον συγχωρείς διαρκώς.
Εξαρτάται. Αν ο τάδε είναι αρκετά δυνατός ώστε να αποτελεί απειλή για εμένα, τότε θα ενεργοποιηθούνε οι μηχανισμοί αυτοσυντήρησης μου. Θα αμυνθώ όπως μπορώ. Η απειλή αυτή μπορεί να είναι φυσική ή ψυχολογική. πχ μου έκλεψε χρήματα ή με προσέβαλε.
Αν όμως αισθάνομαι συγκριτικά πολύ πιο δυνατός, τότε η απειλή εξαφανίζεται. Όχι μόνο τον συγχωρώ, αλλά τον συμπονάω και για τη μιζέρια του.
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,79.msg814.html#msg814
θα σου καταστρέφει σαδιστικά τον ιστό της ζωής σου κομμάτι κομμάτι
Α, συγνώμη, τώρα το είδα. Μιλάς για την πρώτη περίπτωση. Όπου ο τάδε πράγματι έχει τη δύναμη να σε βλάψει (φυσικά ή ψυχολογικά). Ε, τότε και φυσικά θα αμυνθείς, δεν έχει νόημα να τον συγχωρέσεις.
Αυτό θα ισχύει μέχρι το ισοζύγιο δύναμης να κλίνει προς το μέρος σου. Το οποίο γίνεται με δύο τρόπους. Ή με την αποδυνάμωση του τάδε, ή με τη δική μας ενδυνάμωση.
-
Τι σημαίνει συγχωρώ ; Ποια είναι η ουσία της λέξης ; (Δεν χρειάζεται να συνδέεις την συγχώρεση με το σφάλμα ή την "αμαρτία") Τι σημαίνει ; Μπορείς να μου πεις ;
Συν + χώρος.
πάμε παρακάτω..
"Πότε Συγχωρούμε"?
Να πώ την αλήθεια ή να το ρίξω στην φιλοσοφία;Ας κάνω το πρώτο.
Όταν έχουμε πάρει την εκδίκηση μας.
-
Αγαπητέ El Morya, θα μου επιτρέψεις να μην συμφωνήσω με την ερμηνεία της λέξης συγχώρεση. Μπορεί μεν στην καθομιλουμένη να την προφέρουμε ως συνχώρεση αλλά η σωστή λέξη είναι συγχώρεση. Κατά συνέπεια η ερμηνεία που σχετίζεται με το συν+χώρος, νομίζω πως δεν αποδίδει σωστά τη σημασία της.
Επίσης θεωρώ πως η διαδικασία της συγχώρεσης είναι μία από τις καλύτερες πνευματικές ασκήσεις και ταυτόχρονα, ένας από τους καλύτερους τρόπους για να εξελιχθούμε. Δεν είναι λίγες οι φορές που πραγματικά, μια απόδοση συγγνώμης αποτελεί για τα δικά μας δεδομένα, πραγματική υπέρβαση. Πιάνουμε τον εαυτό μας να εκπλήσσεται με το πως καταλήξαμε να συγχωρέσουμε κάποιον που κρίναμε πως είναι καθ' όλα ανάξιος της συγγνώμης μας.
Εδώ κρύβονται δύο μεγάλες αλήθειες.
1. Η συγγνώμη είναι αμιγώς εγωϊστική πράξη. Την αποδίδουμε γιατί είναι από τα πιο δυνατά εργαλεία που μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα, γεμάτοι, ευτυχισμένοι. Ακόμη κι αν συγχωρέσουμε κάποιον που μέχρι πριν λίγο επιθυμούσαμε να τιμωρηθεί, κάποιον που τον βλέπουμε σχεδόν με μίσος, είναι σίγουρο πως βαθιά μέσα μας, η συγγνώμη που θα δώσουμε θα μας στείλει, έστω και για λίγο, σε πελάγη ευτυχίας. Εκείνη τη στιγμή κάνουμε κάτι ασυνήθιστο, κάτι διαφορετικό από αυτά που ορίζει-απαιτεί η καθημερινότητά μας. Νοιώθουμε πως είμαστε μικροί θεοί, πως κάποιος άνθρωπος περιμένει από εμάς τη σωτηρία του. Αν μη τι άλλο, είναι από τις πιο αξιόπιστες ψυχοτρόπες τεχνικές που πάντα έχουν ευεργετικά αποτελέσματα και μάλιστα με σκοπό να προκαλέσουν εθισμό...
2. Η συγγνώμη, αν αποδίδεται χωρίς να μας τη ζητήσουν, έχει τα καλύτερα αποτελέσματα. Όταν κάποιος μας ζητάει συγγνώμη, στην ουσία έχει αποδεχτεί πως έσφαλε και ανάλογα με τη βαρύτητα-σπουδαιότητα της περίπτωσης, μία συγγνώμη μπορεί να αποτελεί απλώς μια τυπική διαδικασία. Ο άνθρωπος που ζητάει συγγνώμη, στην ουσία έχει ήδη αναγνωρίσει το λάθος του, απλά, με το να τη ζητά από αυτόν στον οποίο έκανε κακό, δείχνει πως θέλει να γνωστοποιήσει τη μεταμέλειά του στον "παθόντα".
Αντίθετα, αν πούμε στον άνθρωπο που μας έκανε κακό, πως τον συγχωρούμε χωρίς αυτός να μας το ζητήσει, πραγματικά, μία τέτοια ανακοίνωση θα έχει για εκείνον τρομακτικά αποτελέσματα. Μπορεί αρχικά να μας χλευάσει, ή να μην δώσει αξία στη συγγνώμη μας, όμως όταν περάσουν λίγες μέρες από τη συγγνώμη μας, αυτό που του είπαμε, πραγματικά θα τον βάλει σε σκέψεις. Κι εκεί πρέπει να σημειώσουμε πως δεν είναι απαραίτητο να μας πει κάποιος ευχαριστώ για τη συγγνώμη που του δώσαμε. Κι αυτό γιατί εμείς ήδη έχουμε αισθανθεί καλά με αυτό που κάναμε. Το να ζητάμε το ευχαριστώ, δείχνει πως ο εγωϊσμός μας έχει ξεπεράσει τα όρια του θεμιτού.
-
Όταν έχουμε πάρει την εκδίκηση μας.
Δηλαδή όταν έρθει ένα 3χρονο παιδάκι και μας χτυπήσει στο πόδι με όλη του τη δύναμη, πότε το συγχωρούμε? Αφού πρώτα το ξυλοφορτώσουμε?
-
Όταν έχουμε πάρει την εκδίκηση μας.
Δηλαδή όταν έρθει ένα 3χρονο παιδάκι και μας χτυπήσει στο πόδι με όλη του τη δύναμη, πότε το συγχωρούμε? Αφού πρώτα το ξυλοφορτώσουμε?
Φίλε Κανένα,
ο El Morya, εαν κατάλαβα καλά δεν εξέφρασε θέση επι του πως ΘΑ έπρεπε να λειτουργούμε στο θέμα της Συγχώρεσης.
Ουσιαστικά, έκανε ένα "εύστοχο σχόλιο" επι του τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Και αν κατάλαβα καλά το σκεπτικό του, θέλει να μας προσγειώσει λίγο στην "πραγματικότητα" για ν' αρχίσουμε απο πιο "πραγματική" βάση την διερεύνηση του θέματος.
Κι όντως έτσι είναι.
Η ανθρώπινη ψυχολογία πως λειτουργεί? Κι εννοείται φυσικά, η "Μέση Ψυχολογία".
Με το που μας κάνουν κάτι θέλουμε να πάρουμε το αίμα μας πίσω.
"Να εκδικηθούμε".
Το νοιώθουμε κάτι σαν "γνήσια και πρωτογενής απόδοση δικαιοσύνης".
"Μου έκανες, σου έκανα τα ίσα".
Συνεπώς, το πρώτο που έχουμε να νικήσουμε είναι αυτή η αίσθηση "αδικίας" που μας γίνεται (άρα να "δουλέψουμε" τα "φίλτρα ψυχοπνευματικών προσλήψεών" μας) και δεύτερον η αίσθηση περί "δικαίου" και "απόδοσης δικαιοσύνης".....
Εμένα, πάντως, η απάντηση του El Morya, αυτούς τους "βασικούς συνειρμούς" μου προκαλεί.
Περιμένω με ενδιαφέρον πάντως τις δικές του περαιτέρω διευκρινήσεις επι του θέματος.
-
Όταν έχουμε πάρει την εκδίκηση μας.
Δηλαδή όταν έρθει ένα 3χρονο παιδάκι και μας χτυπήσει στο πόδι με όλη του τη δύναμη, πότε το συγχωρούμε? Αφού πρώτα το ξυλοφορτώσουμε?
ο El Morya, εαν κατάλαβα καλά δεν εξέφρασε θέση επι του πως ΘΑ έπρεπε να λειτουργούμε στο θέμα της Συγχώρεσης.
Ουσιαστικά, έκανε ένα "εύστοχο σχόλιο" επι του τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Ακριβώς. Κι εγώ θέτω ένα παράδειγμα από την καθημερινή ζωή. Σε κανέναν δεν έτυχε να τον χτυπήσει ένα παιδάκι με μανία? Πως αντιδρά ο ενήλικας στην πραγματικότητα και γιατί?
Συμφωνεί η αντίδραση αυτή με τη θέση του El Morya? Αν Ναι, τότε έχουμε ένα παράδειγμα που επιβεβαιώνει τη θέση του. Αν όχι, να ψάξουμε το γιατί.
-
Οι λέξεις με την πάροδο των αιώνων χάνουν συνήθως την ετυμολογία τους.....
Παραλάσσεται η έννοιά τους, κυρίως όσον αφορά την "καθομιλουμένη".....
Έτσι, ούτε το "Συν-χωρώ" αποδίδει το νόημα που "στοχεύει" το παρόν θέμα, ούτε το "Συγγνώμη" άλλωστε (συν-γνώμη)....
Ίσως, το "έλεος" είναι πιο κοντά.....
Όπως είπα και πιο πάνω, το θέμα υποννοεί την "άφεση αμαρτιών" τροποντινά αλλά "εξατομικευμένο".....
Δηλαδή,
"μου έκανες κάτι που θεωρώ ότι είναι κακό, κι εγώ θεωρώ πως πρέπει να πάρω το αίμα μου πίσω".....
πές το εκδίκηση, πές το άμεση παραδειγματική αυτοδικία ώστε να μην αποπειραθεί κανείς ξανά το ίδιο εναντίον μου, πές το όπως θέλεις, το συναίσθημα της "άμεσης ανταπόδοσης" υπάρχει , ζει και βασιλεύει.
Σαφώς φίλε Κανένα, δεν είναι το ίδιο να σου κάνει κάτι ένα παιδί.....
Σου θυμίζω όμως πως υπάρχουν και πολύ ενοχλητικά παιδιά που κανείς δεν τα θέλει δίπλα του...
Δώσε όσες ψυχιατρικές εξηγήσεις θέλεις, αλλά έτσι λειτουργεί το θέμα....
Δεν θέλεις να εκδικηθείς το παιδάκι, αλλά όταν σου σπάει το σπίτι δεν θα ξανακαλέσεις τους γονείς του στο σπίτι σου.....(να γιατί τα παντρεμένα ζευγάρια με ζωηρά παιδιά, συνήθως (αυτο ή ετερο) απομονώνονται ;)).....
Τώρα, όταν ο άλλος - ο ενήλικας - σου κάνει κάτι "ενοχλητικό", θέλει πολύ υψηλό προσωπικό ψυχικό μεγαλείο για να δώσεις τόπο στην οργή και να τον συγχωρέσεις....
Επίσης, ξέρεις πως εαν δώσεις τόπο στην οργή, περνάς στους γύρω το μήνυμα, "εδώ είμαι, ενοχλείστε με όσο θέλετε, περιγελάστε με και εκμεταλλευθείτε με όσο θέλετε, δεν πρόκειται να αντιδράσω γιατί είμαι ανώτερος..."
Έτσι, την επόμενη φορά θα σου κάνουν ακόμη περισσότερα....και θα σου τα κάνουν ακόμη πιο πολλοί.....
Δυστυχώς, η Συλλογική Ψυχή λειτουργεί με πολύ κατώτερους κανόνες....αυτούς των "πρωτόγονων ενστίκτων"....
Έτσι, φοβάμαι πως το "Συγχωρούμε τους πάντες και τα πάντα διαρκώς και χωρίς δεύτερη σκέψη" έχει ισχύ κι εφαρμογή μόνον σε μια πιο "εξελιγμένη" Ψυχοπνευματικά μελλοντική κοινωνία......
Εκτός φυσικά, εαν ο άλλος "αντιληφθεί το σφάλμα του", "μεταννοήσει" και ζητήσει ο ίδιος την συγχώρεσή σου.....
Τότε, κατ' εμέ, είσαι "Ψυχικά και Ηθικά" υποχρεωμένος να του την προσφέρεις με όλη σου την καρδιά....
-
Σαφώς φίλε Κανένα, δεν είναι το ίδιο να σου κάνει κάτι ένα παιδί.....
Α μπράβο! ΓΙΑΤΙ όμως "δεν είναι το ίδιο να σου κάνει κάτι ένα παιδί"?
Σου θυμίζω όμως πως υπάρχουν και πολύ ενοχλητικά παιδιά που κανείς δεν τα θέλει δίπλα του...
......
Δεν θέλεις να εκδικηθείς το παιδάκι, αλλά όταν σου σπάει το σπίτι δεν θα ξανακαλέσεις τους γονείς του στο σπίτι σου.....(να γιατί τα παντρεμένα ζευγάρια με ζωηρά παιδιά, συνήθως (αυτο ή ετερο) απομονώνονται ;)).....
Όχι, όχι. Μη μπλεκόμαστε. Μιλάω για ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα, για να μπορέσουμε να βγάλουμε άκρη.
Όταν έχουμε πάρει την εκδίκηση μας.
Δηλαδή όταν έρθει ένα 3χρονο παιδάκι και μας χτυπήσει στο πόδι με όλη του τη δύναμη, πότε το συγχωρούμε? Αφού πρώτα το ξυλοφορτώσουμε?
Αν η θέση του El Morya είναι σωστή, θέλω ανάλυση και εξήγηση πάνω στην περίπτωση που αναφέρω. Αν η περίπτωση που αναφέρω είναι εξαίρεση, τότε θέλω τροποποίηση της θέσης, η οποία να συμπεριλαμβάνει τις όποιες εξαιρέσεις. Έτσι θα κατανοήσουμε καλύτερα την απάντηση στο θέμα που διαπραγματευόμαστε.
Τώρα, όταν ο άλλος - ο ενήλικας - σου κάνει κάτι "ενοχλητικό", θέλει πολύ υψηλό προσωπικό ψυχικό μεγαλείο για να δώσεις τόπο στην οργή και να τον συγχωρέσεις....
Συμφωνώ απόλυτα.
Επίσης, ξέρεις πως εαν δώσεις τόπο στην οργή, περνάς στους γύρω το μήνυμα, "εδώ είμαι, ενοχλείστε με όσο θέλετε, περιγελάστε με και εκμεταλλευθείτε με όσο θέλετε, δεν πρόκειται να αντιδράσω γιατί είμαι ανώτερος..."
Χμ, όχι πάντα. Μπορεί κάποιοι να το εκλάβουνε όπως το λές. Άλλοι μπορεί να προβληματιστούνε και να λειτουργήσει θετικά πάνω τους. Στο μυθηστόρημα "Οι Άθλιοι", ο Γιάννης Αγιάνης από κλέφτης έγινε ευεργέτης, όταν ο ίδιος ευεργετήθηκε από τον παπά που πήγε να κλέψει. (Ναι, είναι μυθιστόρημα. Είναι ακραίο το παράδειγμα. Έχω παραδείγματα από τη ζωή μου, που όμως δεν είναι τόσο ακραία.)
Έχει τεράστια διαφορά η μή αντίδραση και αναγκαστική συγχώρεση-συμβιβασμός από κάποιον που συγκαταβατικά υπομένει τη μοίρα του. Αυτός θα έλκει πάνω του τα δεινά όλου του κόσμου μέχρι να βάλει μυαλό. Και έχει τεράστια διαφορά αυτός που από θέση ισχύος, ενώ θα μπορούσε να λιώσει τους εχθρούς του, τους συγχωρεί. Ε, πρέπει να είναι πού μπούφος ό άλλος για να μη καταλάβει τη διαφορά, να μη παραδειγματιστεί.
Δυστυχώς, η Συλλογική Ψυχή λειτουργεί με πολύ κατώτερους κανόνες....αυτούς των "πρωτόγονων ενστίκτων"....
Τι είναι "Συλλογική Ψυχή"? Μπορείς να το εξηγήσεις αυτό?
Έτσι, φοβάμαι πως το "Συγχωρούμε τους πάντες και τα πάντα διαρκώς και χωρίς δεύτερη σκέψη" έχει ισχύ κι εφαρμογή μόνον σε μια πιο "εξελιγμένη" Ψυχοπνευματικά μελλοντική κοινωνία......
Κι εγώ διαφωνώ με αυτή τη στάση. Από την άλλά είναι πλάνη να περιμένουμε να ζήσουμε σε ένα ιδανικό και ανώτερο κόσμο, ώστε να συγχωρήσουμε. Σε ένα τέτοιο κόσμο, δε θα κάνει κανένας σφάλματα και δε θα χρειαστεί ποτέ να συγχωρήσουμε. Η συγχώρεση είναι για εδώ, για το βέβηλο κόσμο που ζούμε. Όταν θα έχουμε γίνει Βούδες, θα ασχολούμαστε με άλλα πράγματα.
Συγχωρώ εκεί που μπορώ. Πασχίζω όμως να γίνομαι όλο και πιο δυνατός, για να μπορώ και να συγχωρώ.
-
Υπάρχουν περιπτώσεις αδικίας που μπορεί κάποιος πραγματικά να διεκδικήσει την δικαίωσή του με νόμιμα μέσα και να δικαιωθεί.
Αυτές όμως είναι οι λιγότερες διότι είναι τρομερή η επένδυση πόρων (οικονομικοί, χρόνος, συναισθηματική φόρτιση, υγεία ενίοτε) και είναι πολύ λίγοι αυτοί που μπορούν να "αντεπεξέλθουν".
Στις περισσότερες των παραπάνω περιπτώσεων απλώς το "καταπίνει" κάποιος προκειμένου να μην "επιβαρυνθεί" περισσότερο αποσπώντας αυτούς τους "πόρους" απο άλλα πιο δημιουργικά πεδία.
Δεν συγχωρεί.
Απλώς το "καταπίνει" με δυσφορία διότι γνωρίζει πως γνωρίζουν και οι "απέναντι" αυτήν την "δυσαρμονική κατάσταση" (όσον αφορά στην τραγική ανεπάρκεια του Μηχανισμού Δικαίωσης) και γι' αυτό τον λόγο θα το επαναλάβουν το "ατόπημά" τους εναντίον του.
Μέσα σε αυτή την μεγάλη ομάδα "αδίκων καταστάσεων" που δεν πρόκειται ποτέ να δικαιωθούν απο Πολιτειακούς μηχανισμούς ανήκουν και οι περιπτώσεις όπου ενώ υπάρχει η αδικία, τίποτα δεν αποδεικνύεται.
Τι και πως να συγχωρήσεις λοιπόν όταν όχι μόνον τίποτα δεν πρόκειται να σε δικαιώσει αλλά ξέρεις πως σύντομα θα επαναληφθεί η αδικία ?
Κι αυτό δεν είναι καθόλου θεωρητικό σχήμα. Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου θα δεις το απαίσιο κεφάλι της Οδύνης λόγω της αδικίας.
Καρμική δικαιοσύνη?
Να συμφωνήσω.....
Τράβα πες το όμως σε όλη αυτή την συντριπτική πλειοψηφία γύρω σου που υποφέρει.
Πες του "τάθελες και τάπαθες, μην κλαις και συγχώρεσε τους πάντες γύρω σου.....μάλιστα θάπρεπε να τους λατρεύεις διότι όλοι είναι δάσκαλοί σου για την εσωτερική σου ανάπτυξη".....
Εξ' όσον γνωρίζω πάντως εγώ, μόνον ο Σωκράτης κατάφερε να ευγνωμονεί την μέγαιρα την γυναίκα του την Ξανθίππη για το ότι ήταν μέγαιρα.
Φίλε μου, όταν ο άλλος βιώνει την οδύνη της αδικίας κάθε οδυνηρό δευτερόλεπτο της ζωής του, το μόνο που θέλει είναι ακαριαία απόδοση δικαιοσύνης και να μην ξαναβιώσει την αδικία.
Η ακαριαία απόδοση διαιοσύνης ιστορικά είχε μια και μόνον μορφή. Την "αυτοδικία", το οποίο μετονομάστηκε σε "εκδίκηση" κατόπιν.
Πες σε αυτόν τον άνθρωπο πως έχει άδικο να μην θέλει να ξαναβιώσει την αδικία και πως έχει άδικο που δεν μπορεί να συγχωρήσει αυτούς που τον έβλαψαν και σε λίγο χαιρέκακα θα τον ξαναβλάψουν.
-
Avaris με εννόησες :)
>>>παμε παρακάτω?>>>
>Ποιά είναι η πιο ύπουλη εκδίκηση;
Nα συγχωρείς.
Τα φιλιά μου.
-
Avaris με εννόησες :)
>>>παμε παρακάτω?>>>
>Ποιά είναι η πιο ύπουλη εκδίκηση;
Nα συγχωρείς.
Τα φιλιά μου.
Αυτό ομολογώ πως δεν το "εννοώ" φίλε μου.
Την "αδιαφορία" για τον πόνο μπορώ να την κατανοήσω.
Θεωρείς πως αυτή η στάση (αδιαφορία) είναι πλήγμα στον εγωϊσμό του Θύτη?
Επειδή δεν ασχολείται το θύμα του με τον θύτη του?
Γι' αυτό αποκαλείς την Συγχώρεση ως την "πιο ύπουλη εκδίκηση"?
-
Θεωρείς πως αυτή η στάση (αδιαφορία) είναι πλήγμα στον εγωϊσμό του Θύτη?
Είπα κάτι για αδιαφορία;
Eίπα μήπως να σκεφτόμασταν οτι και η συγχώρεση είναι μια μορφή εκδίκησης.
Αυτό είναι όλο.
-
Καλά και γνωστά όλα αυτά.
Εγώ όμως έκανα μία πάρα πολύ συγκεκριμένη ερώτηση πάνω σε θέση που εκφράστηκε εδώ. Απάντηση σε αυτό δεν πήρα.
-
Θεωρείς πως αυτή η στάση (αδιαφορία) είναι πλήγμα στον εγωϊσμό του Θύτη?
Είπα κάτι για αδιαφορία;
Eίπα μήπως να σκεφτόμασταν οτι και η συγχώρεση είναι μια μορφή εκδίκησης.
Αυτό είναι όλο.
Όχι, δεν είπες για αδιαφορία.
Προσπαθώ όμως να μπω στην σκέψη σου γι' αυτό και αναγκαστικά δημιουργώ και πιθανά διανοητικά σχήματα που θα δικαιολογούσαν αυτό που λες.
Αφού όμως απορρίπτεις την "αδιαφορία", δεν βλέπω με ποιόν άλλον τρόπο μπορεί να θεωρηθεί η Συγχώρεση ως μια μορφή εκδίκησης.
Προφανώς, κάτι μου διαφεύγει....
Αλλά για την ώρα τουλάχιστον, δεν μπορώ να το εντοπίσω.
Αν θέλεις, το αναλύεις λίγο σε παρακαλώ? :)
-
Εγώ όμως έκανα μία πάρα πολύ συγκεκριμένη ερώτηση πάνω σε θέση που εκφράστηκε εδώ. Απάντηση σε αυτό δεν πήρα.
Κανένας ευχομαι να την πάρεις κάποια στιγμή. Εγώ δεν μπορώ να σου την δώσω, γιατί δεν γνωρίζω. Αλλά εσύ ήδη γνωρίζεις. Έτσι δεν είναι;Η διανοητική παγίδα σου είναι πρόχειρη, στήσε καλύτερη και σε ακολουθώ, γιατί η συγκεκριμένη είναι καλή μεν, γνωστή δε. Προχώρα λοιπόν την σκέψη σου και εδω είμαι σε παρακολουθώ.
-
Αφού όμως απορρίπτεις την "αδιαφορία", δεν βλέπω με ποιόν άλλον τρόπο μπορεί να θεωρηθεί η Συγχώρεση ως μια μορφή εκδίκησης.
Avaris,δεν ξέρω τι εννοεί ο El Morya αλλά μια εξήγηση που σκέφτομαι είναι η εξής
Οι τύψεις και η σύγκρουση που θα νιώσει ο θύτης είναι απο μόνες του μια μορφή εκδίκησης του θύματος...αν πιστέψει στην συγχώρεση. Με αυτή την μέθοδο οι ρόλοι αλλάζουν για λίγο μια και κατά την γνώμη μου σε αυτό το ζήτημα και οι δύο εχουν λάθος...
-
Να συμπληρώσω πως ο συγχωρεμένος θύτης δεν θα μπορεί να πράξει ελεύθερα στο μέλλον π.χ σε μια περιπτωση που το θύμα του θα γίνει θύτης θα οφείλει να τον συγχωρέσει.
Καλο είναι να συγχωρείς για το δικό σου καλό,αλλά η πραγματική συγγνώμη δεν πρέπει να αφορά και να γνωστοποιείται στον θύτη σου,αλλιώς ονομάζεται εκδίκηση.
Try.. γι αυτούς που δεν χρειάζονται να προσπαθήσουν πολύ ;D
-
Συμφωνώ El Morya,
Μια φράση που μου έρχεται συνεχώς στην σκέψη απο την αρχή του θέματος...
<<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>
ασχετα αν μας ''βολεύει'' να την αποδίδουμε σε εξωγενή αίτια
-
Συμφωνώ El Morya,
Μια φράση που μου έρχεται συνεχώς στην σκέψη απο την αρχή του θέματος...
<<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>
ασχετα αν μας ''βολεύει'' να την αποδίδουμε σε εξωγενή αίτια
Ένα παιδί εκτός γάμου, μεγαλώνει με τους παππούδες ώστε να μπορέσουν να ξαναπαντρευτούν οι γονείς του.
Ενώ τα αδέρφια του μεγαλώνουν μέσα στις ανέσεις, αυτό μεγαλώνει μέσα στις στερήσεις και τις προσβολές. Η συνηθέστερη βρισιά που εισπράττει απο τους παππούδες είναι "μούλικο" και "μπάσταρδο".
Πατέρας και μάνα κάνουν σαν να μην υπάρχει. Στην ανάγκη του για ίση ύπαρξη με τα αδέλφια του σφυράνε κλέφτικα με προκλητική αδιαφορία. Ξανά και ξανά, ασυγκίνητοι απο το δράμα που βιώνει το παιδί κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό.
Μεγαλώνει άνισα και ποτέ μα ποτέ στην ζωή του δεν λαμβάνει τίποτε απο αυτά που λαμβάνουν τα υπόλοιπα αδέλφια του. Ούτε υλικά, ούτε συναισθηματικά.
Ούτε απο παππούδες, ούτε απο γονείς, ούτε απο αδέλφια, ούτε απο συγγενείς.
Ακόμη κι όταν κάνει δική του οικογένεια, δεν ξέρει τι να απαντήσει στις επίμονες ερωτήσεις των παιδιών της:
"που είναι οι δικοί μου παππούδες και γιαγιάδες μαμά? τι τους έχω κάνει και δεν θέλουν να με δουν?"
Απο που κι ως που Try, είναι υπεύθυνο αυτό το παιδί για τις αδικίες που του γίνονται 24 ώρες το 24ωρο και για μια ολόκληρη ζωή?
Αυτό το άτομο λοιπόν 24 ώρες το 24ωρο και για όλη του τη ζωή οφείλει να συγχωρεί?
Και πως θα πείσει τον εαυτό του ότι ευθύνεται το ίδιο γι' αυτά που του συμβαίνουν?
Τι επιχείρημα θα της έδινες για να την πείσεις πως ευθύνεται αυτή για όλα της τα δεινά?
Η ιστορία αυτή είναι αληθινή και την βιώνουν με την μία ή την άλλη παραλλαγή κάπου στα 4,000 παιδιά που γεννιούνται εκτός γάμου στην Ελλάδα κάθε χρόνο.
Sr Try, πήγαινε μια Κυριακή στα Παιδικά χωριά SOS, στάσου μπροστά απο αυτά τα παιδιά και πες τους την φράση που είπες παραπάνω:
<<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>
ασχετα αν μας ''βολεύει'' να την αποδίδουμε σε εξωγενή αίτια
-
Η θέση μου γνωστή:
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,79.msg814.html#msg814
Συγχωρώ εκεί που μπορώ. Πασχίζω όμως να γίνομαι όλο και πιο δυνατός, για να μπορώ και να συγχωρώ.
Το να πάρω εκδίκηση είναι ένας τρόπος να αισθανθώ δυνατός και ανώτερος. Όταν το πετύχω, τότε ΝΑΙ, εκπληρούνται οι προϋποθέσεις για να μπορέσω να συγχωρήσω.
Ο λόγος που δε ξυλοφορτώνεις εύκολα ένα παιδάκι πριν το συγχωρέσεις, είναι ότι συνήθως αισθανόμαστε ανώτεροι από αυτά, οπότε περιττεύει ο λόγος της εκδίκησης. Στους ενήλικες που μας ζημιώσαμε, συνήθως αισθανόμαστε κατώτεροι, γι αυτό διψάμε για εκδίκηση και δικαιοσύνη.
Έχει απόλυτο δίκιο λοιπόν και συμφωνώ με τον Avaris που λέει:
Τώρα, όταν ο άλλος - ο ενήλικας - σου κάνει κάτι "ενοχλητικό", θέλει πολύ υψηλό προσωπικό ψυχικό μεγαλείο για να δώσεις τόπο στην οργή και να τον συγχωρέσεις....
"που είναι οι δικοί μου παππούδες και γιαγιάδες μαμά? τι τους έχω κάνει και δεν θέλουν να με δουν?"
Πως μπορεί κάποιος να συγχωρέσει γονείς/παπούδες που τον εγκατέλειψαν? Η θέση μου είναι η ίδια. Όταν θα καταφέρει να είναι υπεράνω της κατάστασης, όταν θα αισθάνεται δυνατός, τότε θα μπορεί και να τους συγχωρέσει.
<<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>
ασχετα αν μας ''βολεύει'' να την αποδίδουμε σε εξωγενή αίτια
Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, το <<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>, συμπεριλαμβάνει και πράξεις από προηγούμενες ζωές. Οπότε το ορφανό ή αδικημένο παιδάκι, ο γεννημένος σακάτης κτλ δε ξέρεις τι έκανε σε προηγούμενες ζωές και τι χρωστάει, τι κάρμα και τι μαθήματα έχει να πάρει τώρα.
-
<<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>
ασχετα αν μας ''βολεύει'' να την αποδίδουμε σε εξωγενή αίτια
Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, το <<για οτι μας συμβαίνει η ευθύνη είναι δική μας αποκλειστικά>>, συμπεριλαμβάνει και πράξεις από προηγούμενες ζωές. Οπότε το ορφανό ή αδικημένο παιδάκι, ο γεννημένος σακάτης κτλ δε ξέρεις τι έκανε σε προηγούμενες ζωές και τι χρωστάει, τι κάρμα και τι μαθήματα έχει να πάρει τώρα.
Συνεπώς, την "αδικία" σε Υλικό - ανθρώπινο επίπεδο την χρειάζεται το ίδιο το Συμπαντικό Σχέδιο για να απονέμει την Θεία Δίκη ή αλλιώς την Καρμική Δικαιοσύνη εν ζωή.
Την χρησιμοποιεί καθώς φαίνεται για την εκπλήρωση των σκοπών του.
Συνεπώς,
1) η "αδικία" όπως τελικά φαίνεται δεν είναι καθόλου έργο του ανθρώπου και απόρροια της Ελεύθερης Βούλησής του (όπως πολλοί διατείνονται) παρά είναι "Θεϊκό κατασκεύασμα" που το διατηρεί επίτηδες για να τιμωρεί/διδάσκει τους ανθρώπους
και
2) συνεπώς, είναι φρούδες ελπίδες να πιστεύουμε πως η αδικία θα "εκλείψει" κάποτε, εφόσον ο άνθρωπος πάντοτε θα έχει αδυναμίες και ο Θεός πάντα θα χρειάζεται την "Αδικία" ως Θεσμό απόδοσης Καρμικής Δικαιοσύνης.
Συν τοις άλλοις, ακόμη και ο μεγαλύτερος εγκληματίας λέγεται πως δικαιούται μιας Δίκαιης Δίκης.
Που σημαίνει κατ' αρχήν "...ν' ακούσει το κατηγορητήριο..."....
Εαν τον ρίξεις στην φυλακή χωρίς "απαγγελία κατηγορίας" θα πρέπει να ξοδέψει όλη του την ζωή μην κάνοντας τίποτε άλλο απο το να προσπαθεί να μαντέψει "μα τι έκανα και βρέθηκα στην φυλακή"? "Μήπως τίποτα τέτοιο"? "ή μήπως κάτι σαν το άλλο"?
Τι να σου πω! Φοβερή διαλογιστική κατάσταση.....Μόνο με σενάρια θα μπορεί να ασχολείται το μυαλό του επι 100 χρόνια ζωής/τιμωρίας/φυλακής.
Μηδέν εξελικτικότητα.
Κάτι δεν μου στέκεται καλά στην όλη υπόθεση πάντως.
-
Ξεφύγαμε από το θέμα της συγχώρεσης και πήγαμε στη Θεία Δίκη και Κάρμα. Τα οποία αναλύσαμε σε άλλη συζήτηση.
2) συνεπώς, είναι φρούδες ελπίδες να πιστεύουμε πως η αδικία θα "εκλείψει" κάποτε, εφόσον ο άνθρωπος πάντοτε θα έχει αδυναμίες και ο Θεός πάντα θα χρειάζεται την "Αδικία" ως Θεσμό απόδοσης Καρμικής Δικαιοσύνης.
Ακριβώς. Χρησιμοποιεί «Αδικία» σε αυτή τη ζωή για να ξεπληρώσει το κακό Κάρμα που απέκτησε σε μία άλλη. Αν το δεις συνολικά υπάρχει τέλεια δικαιοσύνη.
Συν τοις άλλοις, ακόμη και ο μεγαλύτερος εγκληματίας λέγεται πως δικαιούται μιας Δίκαιης Δίκης.
Που σημαίνει κατ' αρχήν "...ν' ακούσει το κατηγορητήριο..."....
Σωστότατον!
Εαν τον ρίξεις στην φυλακή χωρίς "απαγγελία κατηγορίας" θα πρέπει να ξοδέψει όλη του την ζωή μην κάνοντας τίποτε άλλο απο το να προσπαθεί να μαντέψει "μα τι έκανα και βρέθηκα στην φυλακή"? "Μήπως τίποτα τέτοιο"? "ή μήπως κάτι σαν το άλλο"?
Ας μεταφέρουμε το παράδειγμά σου στην πραγματικότητα. Κάποιος γενιέται/μεγαλώνει με σοβαρή αρώστια, ή για κάποιο λόγο τυρανιέται πολύ στη ζωή του (ορφανός, παρατημένος κτλ). Αισθάνεται αδικημένος από τη ζωή. Αρχίζει να αναρωτιέται που έφταιξε, πιο είναι το κατηγορητήριο.
Τι κάνει λοιπόν? Από πού θα πάρει απαντήσεις?
Φοβερή διαλογιστική κατάσταση.....Μόνο με σενάρια θα μπορεί να ασχολείται το μυαλό του επι 100 χρόνια ζωής/τιμωρίας/φυλακής.
Μηδέν εξελικτικότητα.
Κάτι δεν μου στέκεται καλά στην όλη υπόθεση πάντως.
Περίμενε λίγο…., δεν τελειώσαμε ακόμα.
-
Αβαρι, δεν σκεφτόμουν το κάρμα και την ανταπόδωση οταν έγραφα το παραπάνω.
Σχετικά με αυτά , δεν εχω καταλλήξει ως προς την άποψη μου ακόμη και δεν ξέρω ούτε αν θα σιγουρευτώ ποτέ για κάτι οσο ζω.
Αυτό που ήθελα να τονίσω είναι οτι για τα λάθη που εμείς κάνουμε καθώς και για την συμπεριφορά μας και όλα οσα αυτή δημιουργεί, εμεις και μονο εμείς έχουμε την ευθύνη.
Ως αναγωγή στο θέμα, θεωρώ οτι οι λόγοι και τα αποτελέσματα και της ''αμαρτίας'' και της ''συγχώρεσης '' αν είναι [ που πρέπει να είναι σ΄εμας] συνειδητά, επιφέρουν αντιδράσεις στο περίγυρο μας που εμείς εχουμε προκαλέσει.
-
Λοιπόν, εσωτεριστές όλων των ειδικοτήτων. Έχουμε κάποιον αδηκιμένο, με μεγάλα παράπονα από τη ζωή. Ψάχνει για απαντήσεις.
Τι κάνει λοιπόν? Από πού θα πάρει απαντήσεις?
Τι συμβουλή θα του δώσετε?
-
Εξαρτάται από το μεταφυσικό του προφίλ.
Αν ανήκει σε κάποια θρησκεία, το πιο πιθανό είναι να του πουν πως μετά θα τον ανταμείψει ο θεός, πως οι πονεμένοι αυτής της ζωής θα είναι αυτοί που θα απολαύσουν στο μέγιστο την μεταθανάτια ευδαιμονία.
Αν ανήκει σε κάποιο εσωτερικό τάγμα, θα του δοθεί η εξήγηση της μετενσάρκωσης, του κάρμα, των χρεωστούμενων γενικότερα.
Αν είναι απόλυτα ορθολογιστής και πραγματιστής, θα δει την κατάστασή του ως μια από τις πιθανές εκδηλώσεις της Φύσης που απλώς "έτυχε" να συμβεί σε αυτόν.
Πάνω απ' όλα όμως αν είναι άνθρωπος ήρεμος, σοφός και με δομημένη σκέψη, δεν θα ασχοληθεί καθόλου με το γιατί βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση αλλά με το πως θα την ανατρέψει. Πρόκειται για τους υγιείς λάτρεις της ζωής, τους μαχητές της χαράς, αυτούς που σε κάθε δυσκολία διαβλέπουν μια πιθανή αιτία εξέλιξης μέσω της εμπειρίας.
-
Μερικά από τα πιο πονεμένα, τα πιο άρρωστα άτομα, αυτά είναι που στρέφονται προς τον εσωτερισμό. Το Κάρμα και η μετασάρκωση δίνει κάποιες πρώτες απαντήσεις. Δε σταματάμε όμως εκεί. Με διαλογισμό μπορείς να φτάσεις στην παιδική ηλικία, μέχρι και σε προηγούμενες ζωές. Να δεις τι συνέβη, τι προκάλεσε το κάθε πρόβλημα. Να βρεις επιτέλους την ηρεμία και να θεραπευτείς.
-
Πάνω απ' όλα όμως αν είναι άνθρωπος ήρεμος, σοφός και με δομημένη σκέψη, δεν θα ασχοληθεί καθόλου με το γιατί βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση αλλά με το πως θα την ανατρέψει. Πρόκειται για τους υγιείς λάτρεις της ζωής, τους μαχητές της χαράς, αυτούς που σε κάθε δυσκολία διαβλέπουν μια πιθανή αιτία εξέλιξης μέσω της εμπειρίας.
Εαν κάποιος γνωρίζει πως μπήκε φυλακή επειδή έκλεψε, ξέρει τι πρέπει να "διορθώσει" επάνω του. Ξέρει σε τι επάνω έχει να "δουλέψει". Ποιά κομμάτια του Ψυχισμού του έχει να "βελτιώσει".
"Να μην ξανακλέψει". Αυτό είναι που πρέπει να βελτιώσει.
Εαν όμως μπει φυλακή χωρίς να γνωρίζει το λόγο, τότε δεν έχει ιδέα επάνω σε τι να "δουλέψει", τι να "βελτιώσει στον ψυχισμό" του.
Θαλασσοδέρνεται μέσα στη ζωή εντελώς στα τυφλά.
Και το ραντεβού στα τυφλά είναι ξαδελφάκι της ρώσσικης ρουλέτας. Δεν βγαίνει ποτέ σε καλό.
Γι' αυτό και προηγείται το "γιατί" πριν απο το "πως".
Πρώτα πρέπει να μάθει το "γιατί" βρέθηκε εδώ, στις "παρούσες συνθήκες" με τα "τάδε προβλήματα υγείας" ή "ανέχειας" ή όποια άλλα προβλήματα αντιμετωπίζει ώστε μετά να γνωρίζει επακριβώς τι έχει να "βελτιώσει" για να "εξελιχθεί".
Αλλιώς δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας "χαρούμενος άνθρωπος μέσα στην άγνοια" που απλώς κολλάει ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη του και νομίζει πως βελτιώνεται με αυτόν τον τρόπο.
Αλλιώς, εαν δεν πάρει "απαντήσεις" στο γιατί, η αίσθηση πως βιώνει μια ποινή/φυλακή χωρίς να ξέρει το "γιατί" θα του διογκώσει την Οργή και το Θυμό στο έπακρο. Οι τάσεις του καταστροφής θα χτυπήσουν κόκκινο. Το μόνο που θα θέλει πλεον είναι εκδίκηση. Θα νοιώθει μέσα του τον Αρη σε ολο του το μεγαλείο. Το μόνο που θα βλέπει γύρω του θα είναι αίμα και ξίφος.
Αυτός πλέον είναι στον Δρόμο για την Αριστερή Ατραπό.
Γι' αυτό και θεωρώ επικίνδυνο να "υποβιβάζεται" το "γιατί".
Εαν δεν ακούσει το "κατηγορητήριο" ο "σωφρονιζόμενος", το αίσθημα αδικίας ή θα τον σκοτώσει ή θα τον κάνει φονιά (στην περίπτωση που φέρει μεγάλα αποθέματα έντασης και ενέργειας μέσα του). Δεν υπάρχει μέση λύση γι' αυτόν.
Σε αυτόν που δεν του "φορτώθηκαν" στην πλάτη πολλά προβλήματα απο την Θεία Δίκη και δεν φέρει μέσα του και τις Φλόγες της Έντασης και της Υψηλής Ενέργειας, ε και να μην μάθει τα "Γιατί" δεν του καίγεται καρφάκι. Λογικό είναι. Δεν είναι μέσα στα κάρβουνα. Στο γρασίδι αμέριμνος κόβει βόλτες. Πρόβατο του δόθηκε να δαμάσει, όχι λιοντάρι.
(Νομίζω πως αυτά τα τελευταία ποστ θα έπρεπε να μεταφερθούνε στο http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,158.msg2695.html (Τελικά, ισχύει ο Νόμος της Ανταπόδοσης?))
-
Συγχώρησέ τους και αμέσως μετά ετοιμάσου να θρηνήσεις και πάλι θύματα.....
-
"Πότε Συγχωρούμε"?
Όταν έχουμε πάρει την εκδίκηση μας.
Repeating mode on :)
-
Θαλασσοδέρνεται μέσα στη ζωή εντελώς στα τυφλά.
........
Γι' αυτό και προηγείται το "γιατί" πριν απο το "πως".
http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,79.msg2621.html#msg2621
http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,79.msg2737.html#msg2737
-
ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΤΕ!
Συγχωρώ δεν σημαίνει ότι νομιμοποιώ ή ηθικοποιώ τις κακές και απαίσιες πράξεις που τελέστηκαν σε βάρος μας ή σε βάρος άλλων συνανθρώπων μας.
Σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι τα αίτια που οδήγησαν αυτόν τον άνθρωπο στο να ενεργήσει κάποια κακή πράξη. Εξάλλου, ο άνθρωπος μέχρι να καταστεί πραγματικά ελεύθερος, είναι μια μαριονέτα ορατών αλλά και αοράτων δυνάμεων στην φύση.
Η ουσία της έννοιας συγχωρώ είναι... ΞΕΧΝΩ! Και ξεχνώ διότι δεν θέλω να θυμάμαι αυτό το δυσάρεστο γεγονός που έχει συμβεί και δεν θα το αφήσω να μου διαταρράσσει το Είναι μου, προκειμένου να προχωρήσω δυναμικά στην ζωή μου.
Όσον αφορά πάλι στην τιμωρία εκείνου που εξακολουθεί να κάνει κακές πράξεις, τον παραπέμπουμε στις δυνάμεις της φύσης αλλά και των νόμων του κράτους.