Ο Αποσυμβολισμός ως "Εσωτερική Τεχνική - Πρακτική" έχει χρησιμοποιηθεί (και χρησιμοποιείται) ευρύτατα απο Τάγματα του Εσωτερισμού.
Κατά πόσον δύναται όμως να ασχοληθεί με τον Αποσυμβολισμό κάποιος "μόνος" του (χωρίς να ανήκει σε κάποιο Τάγμα δηλαδή) επιτυγχάνοντας "εσωτερικά αποτελέσματα" ?
Είναι εφικτό κάτι τέτοιο?
Ή είναι ουτοπία που οδηγεί σε "Νοητικές (και μόνον) διεργασίες" που με την σειρά τους οδηγούν σε "Πλάνες" και "Εσωτερική Στασιμότητα"?
Avaris
Για το πρώτο σκέλος του ερωτήματος, ναι, είναι δυνατόν κάποιος να ασχοληθεί μόνος του με τον "αποσυμβολισμό", συμβουλευόμενος φυσικά ερμηνείες από την αντίστοιχη βιβλιογραφία και κρίνοντας και διακρίνοντας στην συνέχεια μέχρις ότου φτάσει και ό ίδιος μόνος του στον "αποσυμβολισμό".
Η θετική συμβολή της "ομάδας", εκτός του ότι προάγει τον πλουραλισμό των απόψεων, συγχρόνως όμως εμπεριέχει και την καλοπροαίρετη κριτική των "αδελφών" που διορθώνει πολλές πλάνες και το κυριώτερο, προφυλάσσει από διολισθήσεις σε ακρότητες.
Το δεύτερο σκέλος, το αν επιτυγχάνει "εσωτερικά αποτελέσματα", ο αποσυμβολισμός, είτε κατά μόνας είτε εντός μυητικών ομάδων, ούτε κατ' υποψίαν μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο.
Άλλωστε είναι άτοπο να σκεφτόμαστε ότι ένα σοβαρό μυητικό τάγμα αποσκοπεί να μας εντυπώσει κάποιες ηθικές αρετές (νουθετώντας μας στα ΡΗΤΑ), ή να μας διδάξει τον συμβολισμό εργαλείων-συμβόλων,μύθων και μυθολογιών, τελετουργιών και μυήσεων (αποκαλύπτοντάς μας τα ΑΠΟΡΡΗΤΑ).
Ανέκαθεν στα μυστήρια, όπως αυτά εδραιώθηκαν στην αρχαία Ελλάδα, ο βαθύτερος σκοπός ήταν πέραν των ΡΗΤΩΝ και των ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ, τα ΑΡΡΗΤΑ, η πραγματική ουσία κάθε μυστικής μυητικής διαδικασίας.
Στην αναζήτηση της εσωτερικής γνώσης, δεν έχει κανείς τίποτε αν δεν έχει εμπειρίες.
Η σκέτη διανοητική προσέγγιση δεν αρκεί, γιατί τότε το μόνο που καταφέρνει να γνωρίσει κανείς, είναι οι λέξεις και όχι η εσωτερική ουσία.
Αν η αναζήτηση της γνώσης του εξωτερικού κόσμου δύναται να επιτευχθεί με την μελέτη των επιστημών και με την διανόηση μόνο, η επίγνωση του εσωτερικού κόσμου είναι δυστυχώς αδύνατη με μόνη την σκέψη.
Η διερεύνηση του εσωτερικού μέρους μας, απαιτεί εμπειρίωση και η λογική σκέψη οφείλει να αφήνει ισότιμο χώρο στην λειτουργία της αξίας –το συναίσθημα- καθότι το συναίσθημα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του συνειδητού μας προσανατολισμού και χρειάζεται να μην λείπει από καμιά εσωτερική κρίση, διαφορετικά το πρότυπο της αληθινής πορείας που προσπαθούμε να φτιάξουμε, θα είναι ατελές.
Κι αυτό γιατί κάθε εσωτερική διεργασία, ενέχει μιαν αξία, δηλαδή έναν συναισθηματικό τόνο. Και είναι κριτήριο του βαθμού που επηρεάζεται το υποκείμενο από την διεργασία και το τι σημασία έχει γιαυτό, αν βέβαια η διεργασία φτάνει στο συνειδητό.
Κατανοούμε την διαφορά μέσα από το παράδειγμα μιας σοβαρής ασθένειας που την μελετά κάποιος μέσα από ένα αναλυτικό ιατρικό εγχειρίδιο και της πραγματικής αντίληψης της αρρώστιας που έχει κάποιος που πάσχει από αυτήν.
Αναλογικά, μια τέτοια εμπειρίωση είναι το ζητούμενο της σοβαρής μυητικής διαδικασίας, η οποία θα μας επιτρέψει να έχουμε "βιώσει" τα ΑΡΡΗΤΑ, τα οποία, ναι μεν τα νοιώθουμε και τα κατανοούμε απόλυτα, αδυνατούμε όμως δυστυχώς να τα μεταδώσουμε. Δεν λέγονται... Είναι ΑΡΡΗΤΑ...
