Ο ''ΙΕΡΟς ΣΚΑΡΑΒΑΙΟς''

[ΔΙΟς ΑΕΤΟς]

ΕΝΑ ΣΚΑΘΑΡΙ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Ο Ιερός Σκαραβαίος του Τουταγχαμών, είναι το σώμα ενός γερακιού, που συμβολίζει τον Θεό Ώρο, προστάτη των Φαραώ.

Εδώ και χιλιάδες χρόνια, στη Μεσόγειο, ένα σκαθάρι οδηγεί το φως. Οδηγεί τον ήλιο της καινούριας μέρας, εμποδίζοντας τον «ουροβόρο όφι» να τον καταπιεί. Ένα σκαθάρι, κυλάει την αυγή με τα πόδια του τον ήλιο, στο ρείθρο της αυγής. Ανακατώνει την ελπίδα με το φως, στο θόλο της αιωνιότητας. Συντηρεί την ελπίδα της ζωής και σιγουρεύει το χρόνο που ανατέλλει.
Ο Ιερός Σκαραβαίος, είναι ένα αρχετυπικό σημάδι για τους ανθρώπους που κατοίκησαν στις ακτές αυτής της «αιώνιας» θάλασσας, με τους «αρχετυπικούς» πολιτισμούς, τη Μεσόγειο, με τα απέραντα όνειρα. Από τη Φαραωνική Αίγυπτο, μέχρι τη Μινωική Κρήτη, ο σκαραβαίος είναι ένα ιερό σύμβολο, που σημαίνει «καλή τύχη», «προστασία από το κακό», «πρόσβαση στην αιωνιότητα», «σιγουριά για την καινούρια μέρα».


Ψάχνοντας στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Άρθουρ Έβανς, να βρει τα ίχνη της Κνωσού, που ο ίδιος ανάσκαψε λίγο αργότερα, άκουσε από γυναίκες της περιοχής του Ηρακλείου, μια ιστορία για κάποιες «γαλατόπετρες», που ήταν τότε περιζήτητες από τις λεχώνες, γιατί όπως πίστευαν, τις έκαναν να έχουν γάλα για να ταΐσουν τα μωρά τους. Ζήτησε να δει αυτές τις πέτρες και ενδιαφέρθηκε να αγοράσει μερικές από αυτές. Όταν τις είδε, διαπίστωσε ότι ήταν σκαραβαίοι, φτιαγμένοι από πέτρα ή από πηλό. Τον ίδιο, δεν τον ενδιέφερε αν αυτοί οι πέτρινοι σκαραβαίοι γέμιζαν με γάλα τους μαστούς των λεχώνων, ωστόσο, ήταν γι' αυτόν, ένα σημαντικό στοιχείο, ένα ίχνος από αυτά που έψαχνε, για να βρει την Κνωσό και τους Μινωίτες. Στα χέρια του Έβανς, αυτοί οι σκαραβαίοι, ήταν ένα σημαντικό κεφάλαιο στο «βιβλίο», που επρόκειτο να ανοίξει ο ίδιος, λίγο αργότερα, φέρνοντας στο φως, ανασκαφικά, την πρώτη μεγάλη απόδειξη, για την ύπαρξη ενός λαμπερού πολιτισμού, που περνούσε ,έτσι, με την ανακάλυψη της Κνωσού, από τη σφαίρα του μύθου, στην ιστορική αλήθεια.


Ο ΤΥΧΕΡΟΣ ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣ ΤΩΝ ΜΙΝΩΙΤΩΝ
Άλλοι από αυτούς τους σκαραβαίους, ήταν φανερό ότι είχαν φτάσει στην Κρήτη των Μινωικών χρόνων από την Αίγυπτο, ενώ υπήρχαν και σκαραβαίοι Κρητο-μινωικής προέλευσης. Ένα τέτοιο μινωικό σκαραβαίο, που τον γνώριζα καλά από τις φωτογραφίες των ευρημάτων της Κνωσού και κάποιων άλλων ανασκαφών στην Ανατολική Κρήτη, βρήκα μπροστά μου, ζωντανό, σε ένα αρχαιολογικό χώρο στην Τήνο, μια ανοιξιάτικη μέρα και τον φωτογράφησα. Ήταν ένα ζωντανό σκαθάρι, με ένα κέρατο πάνω από το ρύγχος του, που το έκανε να μοιάζει με ρινόκερο μινιατούρα, πανομοιότυπο με τα πήλινα μινωικά σκαθάρια που έχουν βρεθεί στην Ανατολική Κρήτη.
Για την ακρίβεια, πολλά πήλινα ομοιώματά του έχουν έρθει στο φως, από διάφορες ανασκαφές, Μινωικών Ιερών κυρίως, γεγονός που κάνει τους αρχαιολόγους να πιστεύουν, ότι πρόκειται για αναθήματα σε χθόνιες θεότητες.
Πολλά τέτοια σκαθάρια, έχουν βρεθεί σε υπαίθρια ιερά ή Ιερά Κορυφής, στην ανατολική Κρήτη, στην περιοχή της Σητείας. Στο Ιερό Κορυφής του Τραόσταλου Σητείας, έχουν βρεθεί πολλά ομοιώματα αυτού του σκαθαριού, που το επιστημονικό του όνομα είναι «Ρινόκερως Ορύκτης» και χρονολογούνται στην παλαιοανακτορική περίοδο (1800-1600)

Και σε ένα υπαίθριο ιερό, όμως, στην περιοχή του Πισκοκέφαλου Σητείας, έχουν βρεθεί, επίσης, πολλά τέτοια πήλινα ομοιώματα αυτού του σκαθαριού, που ανάγονται στην Νεοανακτορική περίοδο (1600-1500π.Χ.).
Μια πρώτη παρατήρηση, είναι ότι καθ' όλη τη διάρκεια των δυο αυτών περιόδων, είναι διαπιστωμένο, ότι η Κρήτη έχει επαφές με τη Φαραωνική Αίγυπτο. Μια δεύτερη διαπίστωση, είναι ότι οι όποιες δοξασίες αφορούν σε αυτά τα σκαθάρια, διατρέχουν όλη την περίοδο των Μινωικών χρόνων, από τα πρώιμα ακόμη χρόνια της, μέχρι και τα ύστερα.

ΡΙΝΟΚΕΡΩΣ ΟΡΥΚΤΗΣ
Το σκαθάρι «Ρινόκερως Ορύκτης», είναι πολύ διαφορετικό από το σκαθάρι που λατρεύεται στην Φαραωνική Αίγυπτο, ωστόσο, φαίνεται ότι η λατρεία των σκαθαριών, τόσο στην Αίγυπτο, όσο και στη μινωική Κρήτη, συνδέονται μεταξύ τους. Πολλοί Αιγυπτιακοί σκαραβαίοι, με Αιγυπτιακή Ιερογλυφική γραφή στην κάτω τους επιφάνεια, έχουν βρεθεί σε πολλές ανασκαφές στην Κρήτη. Όμως, εκτός από αυτούς τους εισηγμένους από τη Φαραωνική Αίγυπτο σκαραβαίους, έχουν έρθει στο φως και άλλοι, που προέρχονται από Κρητικά Μινωικά εργαστήρια και ορισμένοι από αυτούς είναι απομίμηση των Αιγυπτιακών σκαραβαίων, όπως βεβαιώνει η τεχνική της κατασκευής τους.
Το σκαθάρι Ρινόκερος, ωστόσο, δεν είναι απομίμηση κάποιου ιερού σκαθαριού από την Αίγυπτο. Είναι αυθεντικό δημιούργημα και όπως υποστηρίζουν οι αρχαιολόγοι, που έχουν φέρει στο φως ομοιώματά του, σχετίζεται με δοξασίες των κτηνοτροφικών κοινοτήτων των Μινωικών χρόνων. Είναι ένα έντομο που πιστεύεται ότι φέρνει «καλή τύχη», αλλά και ευγονία. Με αυτή την ελπίδα, φαίνεται ότι το αφιέρωναν οι Μινωίτες, στις θεότητες που λάτρευαν, προσδοκώντας να εισακουστούν.

πηγή http://www.os3.gr/arhive_taxidi/gr_taxidi_skathari.html

[ΔΙΟς ΑΕΤΟς]

 ΙΕΡΟΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΣ ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣ
Στη Φαραωνική Αίγυπτο, σε μια εντελώς παράλληλη εποχή και με τους λαούς των δυο χωρών να έχουν επαφές και σχέσεις πολιτισμικές και εμπορικές, ο Ιερός Σκαραβαίος, είναι το σύμβολο της Αθανασίας, και έχει να κάνει με μια από τις ιδιότητες του Θεού Φθά (ή Πτά), που θεωρείται ο δημιουργός του Σύμπαντος. Ο Θεός Φθά, λατρευόταν στο ναό της Μέμφιδας, που ήταν η Πρωτεύουσα του Αρχαίου Φαραωνικού Βασιλείου της Αιγύπτου.
Σε ένα κόσμημα του Φαραώ Τουταγχαμών, ο Ιερός Σκαραβαίος, έχει τη μορφή του Θεού Ώρου, που συμβολίζεται με ένα γεράκι. Ο ίδιος ο Σκαραβαίος, είναι το σώμα του γερακιού και αν το παρατηρήσουμε αυτό το σκαθάρι, θα δούμε ότι έχει πόδια, φτερά και ουρά γερακιού. Με τα μπροστινά του πόδια, ο Ιερός αυτός Σκαραβαίος, κρατάει το Ιερό Πλοίο, με το οποίο ταξιδεύει στον Κάτω Κόσμο, ο νεκρός Φαραώ. Αυτό είναι το πλοίο του Θεού Ώρου, που συμβολίζεται με ένα μάτι. Το Μάτι του Ώρου, είναι φτιαγμένο από μπλε υαλόμαζα και πλαισιώνεται από δυο κόμπρες, που το προστατεύουν.
Όλοι οι Φαραώ της Αιγύπτου, έχουν στο όνομά τους το πρόθεμα ΩΡΟΣ και καθένας τους, θεωρείται ότι είναι Θεός-Ώρος. Για την ακρίβεια, πίστευαν ότι ο Φαραώ, ενσάρκωνε το Θεό Ώρο, άρα, ο Φαραώ ήταν ο ίδιος ο Θεός. Είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι το μάτι του θεού Ώρου, που βρίσκεται μέσα στη βάρκα που κρατά ο Ιερός Σκαραβαίος, είναι ο ίδιος ο Φαραώ Τουταγχαμών. Αυτό το κόσμημα, είναι ίσως ό,τι πιο σημαντικό από την πλευρά της αρχαίας Αιγυπτιακής θρησκείας, συνοδεύει στον τάφο του το νεκρό Φαραώ, μαζί φυσικά με τα «Κανωπικά Αγγεία» (τα αγγεία δηλαδή, που φιλοξενούν την καρδιά και τα άλλα ζωτικά όργανα του Φαραώ, που έχουν αφαιρεθεί κατά την ταρίχευση).
Τα κομμάτια που συναποτελούν αυτό το κόσμημα, συμβολίζουν την απόλυτη κοσμική εξουσία. Αυτός που το φοράει, είναι ο απόλυτος κυρίαρχος όλων όσων υπάρχουν στη γη. Είναι ο κυρίαρχος του «Κύκλου της ζωής». Είναι αυτό ακριβώς που σώζεται σε πολλούς παπύρους, για τις προσφωνήσεις των Φαραώ: «ΦΑΡΑΩ, ΖΩΗ, ΥΓΕΙΑ, ΔΥΝΑΜΗ». Ο Ιερός Σκαραβαίος, οδηγεί το φως και τη ζωή! Είναι αυτός που πίστευαν οι Αιγύπτιοι, ότι παραμονεύει κάθε πρωί στη στέγη του ουρανού, για να προστατέψει τον ήλιο, επειδή καραδοκεί ο ουροβόρος όφις (το φίδι που τρώει την ουρά του), να τον καταπιεί. Το σκαθάρι, είναι αυτό που δίνει κάθε πρωί μια μάχη με το φίδι, εκεί στη στέγη του ουρανού και έτσι προλαβαίνει ο ήλιος να ανατείλει και να οδηγήσει στους ανθρώπους την καινούρια μέρα, τη συνέχεια της ζωής και συνεπώς την ίδια τη ζωή. Αυτός είναι ένας κυρίαρχος Φαραωνικός μύθος και γι' αυτό στην Αίγυπτο των Φαραώ, το σκαθάρι απεικονίζεται κατά κόρον σε ιεροτελεστικές παραστάσεις και κοσμήματα που φορούν οι Ιερείς, οι βασίλισσες, οι αξιωματούχοι και πρωτίστως οι ίδιοι οι Φαραώ.


ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ ΖΩΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ
Και το Μινωικό σκαθάρι, όμως, ο «Ρινόκερως Ορύκτης», έχει τα δικά του εντυπωσιακά χαρακτηριστικά. Είναι το πιο δυνατό ζώο του πλανήτη και μπορεί να σηκώσει μέχρι και 850 φορές το βάρος του, ενώ ένας ελέφαντας που θεωρείται ένα εξαιρετικά δυνατό ζώο, μπορεί να σηκώσει μόνο το 25% του δικού του βάρους. Υπάρχουν πολλά είδη αυτού του σκαθαριού και ορισμένα από αυτά, είναι γιγαντόσωμα και τα έχουν πολλοί ως κατοικίδια. Στην Ευρώπη, όμως, αυτό το σκαθάρι δεν ξεπερνά σε μέγεθος τα 4 εκατοστά.


Το κέρατο, που έχουν πάνω από το ρύγχος τους, τους προσδίδει μια επιθετική και άγρια όψη, όμως αυτά τα έντομα, είναι εντελώς άκακα και ακίνδυνα. Δεν τσιμπούν, δεν επιτίθενται και δεν δαγκώνουν, ούτε έχουν δηλητήριο. Το κέρατο, το χρησιμοποιούν μόνο για να παλέψουν με άλλα αρσενικά σκαθάρια, όταν έρχεται η ώρα να ζευγαρώσουν με το θηλυκό, που ενδεχομένως να το διεκδικεί και άλλο αρσενικό. Τρέφεται με το νέκταρ των λουλουδιών, με σάπια φρούτα και ρητίνη από τα δέντρα. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, το περνάει στο στάδιο της προνύμφης, και τότε τρέφεται με σάπιο ξύλο. Σε καμιά φάση των μεταμορφώσεών του δεν γίνεται σαρκοβόρο. Ίσως, ένα στοιχείο που έκανε τους Μινωίτες να το ξεχωρίζουν, είναι οι μεταμορφώσεις του στα διάφορα στάδια της ζωής του και το γεγονός ότι από κάμπια που είναι, γίνεται σκαθάρι με σκληρό κέλυφος, ενώ, παράλληλα αποκτά φτερά και πετάει.



Αφού περάσει τα τρία πρώτα στάδια, στη διάρκεια των μεταμορφώσεών του, τότε αρχίζει να διαφαίνεται το κέρατο στο ρύγχος του αρσενικού. Το θηλυκό, ούτως ή άλλως, δεν έχει κέρατο. Η πλήρης μεταμόρφωσή του από προνύμφη σε σκαθάρι, μπορεί να διαρκέσει από ένα, μέχρι πέντε χρόνια. Πολλοί πιστεύουν, ακόμη, ότι τα σκαθάρια κρύβουν μια μαγική δύναμη, που φέρνει «καλή τύχη» και τα θεωρούν «φυλαχτά ζωής». Στα παζάρια της Αιγύπτου, τέτοιοι μικροί σκαραβαίοι, πωλούνται κατά χιλιάδες, στην πιο αθώα περίπτωση για ενθύμιο, που, όμως, δεν παύει ποτέ ένας σκαραβαίος να είναι ένας σκαραβαίος!

    

 πηγή http://www.os3.gr/arhive_taxidi/gr_taxidi_skathari.html