Το Μονοπάτι του Δον Χουάν (Ινδιάνικος Σαμανισμός)

[Avaris]

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Με τη βοήθεια λοιπόν του …………, προκάλεσε μέσα μου μια σειρά από καταστάσεις «α-κανονικής πραγματικότητας».

Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των καταστάσεων, σε σχέση με ότι ο Δον Χουάν έμοιαζε να κάνει, ήταν μια κατάσταση «ανεφάρμοστου».

 Ότι συνελάμβανα σ’ αυτές τις καταστάσεις αλλοιωμένης συνείδησης, ήταν ακατανόητο και αδύνατο να ερμηνευτεί με τον καθημερινό μας τρόπο αντίληψης του κόσμου.

Με άλλα λόγια, η κατάσταση του ανεφάρμοστου συνεπαγόταν το σταμάτημα της κανονικής αντίληψης του κόσμου».

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 18).

[Avaris]

«Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : Το έργο του Δον Χουάν, σα δρώντος που προσπαθούσε να κάνει το σύστημά του προσιτό και σε μένα, ήταν να διαλύσει εκείνη την ιδιαίτερη βεβαιότητα που μοιραζόμουν με όλους τους άλλους ανθρώπους, τη βεβαιότητα ότι οι του «κοινού νου» απόψεις μας για τον κόσμο ήταν τελεσίδικες.

Με τη χρήση των ……… και με τις άριστα κατευθυνόμενες επαφές ανάμεσα στο ξένο σύστημα και σε μένα, κατάφερε να μου δείξει ότι η άποψή μου για τον κόσμο δεν μπορούσε να είναι τελεσίδικη γιατί δεν ήταν παρά μια ερμηνεία.

      Για τους Αμερικανούς Ινδιάνους, ίσως για χιλιάδες χρόνια, το ασαφές φαινόμενο που αποκαλούμε μαγεία, υπήρξε μια σοβαρή και καλής πίστης πρακτική, παρόμοια με τη δική μας επιστήμη. Η δυσκολία μας να καταλάβουμε, ξεκινάει αναμφίβολα από τις ξένες για μας νοηματικές ενότητες με τις οποίες ασχολείται.

Κάποτε ο Δον Χουάν μου είχε πει ότι ο άνθρωπος της Γνώσης είχε «προτιμήσεις». Του ζήτησα να μου εξηγήσει τι εννοούσε.

«Η δικιά μου Προτίμηση είναι να Βλέπω», είπε.

«Τι θέλεις να πεις μ’ αυτό»?

« Μ’ αρέσει να Βλέπω», είπε, «γιατί μόνο με το να Βλέπει μπορεί ένας άνθρωπος της Γνώσης να Γνωρίσει».

«Τι είδους πράγματα Βλέπεις»?

«Το κάθετι».

«Μα κι εγώ βλέπω το κάθετι χωρίς να είμαι άνθρωπος της Γνώσης».

«Όχι, δε Βλέπεις».

«Εγώ νομίζω ναι».

«Κι εγώ σου λέω πως όχι».

«Τι σε κάνει να το λες αυτό Δον Χουάν»?

«Βλέπεις μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων».

«Εννοείς πως κάθε άνθρωπος της Γνώσης βλέπει στην πραγματικότητα μέσα σε κάθε πράγμα που κοιτάζει»?

«Όχι, δεν εννοώ αυτό. Είπα πως ένας άνθρωπος της Γνώσης έχει τις δικές του Προτιμήσεις. Η δική μου είναι απλώς να Βλέπω και να Γνωρίζω. Άλλοι κάνουν άλλα πράγματα».

«Τι άλλα πράγματα, ας πούμε»?

«Πάρε τον Σακατέκα, λογουχάρη. Είναι ένας άνθρωπος της Γνώσης και η Προτίμησή του είναι ο Χορός. Έτσι, Χορεύει και Γνωρίζει».

«Δηλαδή, η Προτίμηση του ανθρώπου της Γνώσης είναι κάτι που το κάνει για να Γνωρίζει»?

«Ακριβώς».

«Μα πως μπορεί ο χορός να κάνει τον Σακατέκα να γνωρίσει»?

«Μπορεί να πει κανείς ότι ο Σακατέκα χορεύει με όλο του το Είναι».

«Χορεύει όπως χορεύω εγώ?Δηλαδή, όπως χορεύει κανείς»?

«Θάλεγα πως Χορεύει όπως Βλέπω εγώ και όχι όπως μπορεί να χορεύεις εσύ».

«Βλέπει επίσης όπως Βλέπεις εσύ»?

«Ναι, αλλά Χορεύει κιόλας».

«Μα πως χορεύει ο Σακατέκα»?

«Είναι δύσκολο να σου εξηγήσω. Έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να Χορεύει όταν θέλει να Γνωρίσει.

..." Το μόνο που μπορώ να σου πω πάνω σ’ αυτό είναι ότι αν δεν καταλαβαίνεις τους τρόπους ενός ανθρώπου που Γνωρίζει, σου είναι αδύνατο να μιλήσεις για το Χορεύειν και το Βλέπειν».

«Τον έχεις Δει να Χορεύει»?

«Ναι. Όμως δεν είναι δυνατόν στον καθένα που κοιτάζει το Χορό του να Δει ότι είναι ο ιδιαίτερός του τρόπος να Γνωρίζει».

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 20).

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Όχι, δεν προσπαθώ να σ’ αλλάξω. Μπορεί μια μέρα να καταφέρεις να γίνεις σοφός – κανείς δε μπορεί να ξέρει – αλλά αυτό δε θα σ’ αλλάξει. Κάποια μέρα πιθανό να μπορέσεις να Δεις τους ανθρώπους μ’ άλλο τρόπο και τότε θ’ αντιληφθείς πως δεν υπάρχει τρόπος να τους αλλάξεις τίποτα».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Ποιος είναι αυτός ο άλλος τρόπος να Βλέπεις τους ανθρώπους, Δον Χουάν»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Οι άνθρωποι φαίνονται διαφορετικοί όταν τους Βλέπεις. Ο ….θα σε βοηθήσει να Δεις τους ανθρώπους σα Γυάλινες Κλωστές Φωτός».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Γυάλινες Κλωστές Φωτός»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Ναι. Γυάλινες, σαν άσπρες αράχνες. Πολύ λεπτές κλωστές που τυλίγονται κυκλικά από το κεφάλι μέχρι τον αφαλό. Έτσι, ο άνθρωπος μοιάζει σαν αυγό από περιστρεφόμενες κλωστές. Όσο για τα πόδια και τα χέρια του, αυτά μοιάζουν με φωτεινές χοντρές τρίχες που εκτείνονται σ’ όλες τις κατευθύνσεις».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : « Έτσι φαίνονται όλοι οι άνθρωποι»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Έτσι. Άλλωστε, ο άνθρωπος δεν έρχεται σ’επαφή με τους άλλους ανθρώπους με τα χέρια, αλλά με μια δέσμη μακριές γυάλινες κλωστές που βγαίνουν από το υπογάστριό του.

 Αυτές οι κλωστές συνδέουν τον άνθρωπο με το περιβάλλον του, κρατούν την ισορροπία του, του δίνουν σταθερότητα. Έτσι – όπως πιθανόν θα μπορέσεις να Δεις κάποια μέρα – ο άνθρωπος είναι ένα φωτεινό αυγό, είτε ζητιάνος είναι, είτε βασιλιάς και δεν υπάρχει τρόπος ν’ αλλάξεις τίποτα. Ή μάλλον, τι θα μπορούσε ν’ αλλάξει σ’ αυτό το φωτεινό αυγό? Τι?»

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 34).

[Avaris]

«….Με ρώτησε (ο Δον Χουάν) τι έκανα στο σπίτι μου όταν ήταν σκοτάδι. Του είπα πως άναβα πάντα το φως ή έβγαινα στους φωτισμένους δρόμους ώσπου να έρθει η ώρα για ύπνο».

Ω! Έκανε απογοητευμένα. «Νόμιζα πως είχες μάθει να χρησιμοποιείς το σκοτάδι».

«Για τι πράγμα να το χρησιμοποιώ?», ρώτησα.

Απάντησε πως το σκοτάδι (και το αποκάλεσε «η σκοτεινιά της μέρας»), ήταν η καλύτερη ώρα για να «Δεις». Υπογράμμισε τη λέξη «βλέπω» με μια ιδιαίτερη απόχρωση…..»

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 36).

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «…..Σου έχω πει κιόλας πως μονάχα ένας τρελλός θα επιχειρούσε να γίνει σοφός με τη θέλησή του. Ένας φρόνιμος και σοβαρός άνθρωπος πρέπει να μπει με κάποιο τέχνασμα σ’ αυτό το Δρόμο».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «Είμαι βέβαιος πως πολλοί άνθρωποι θα επιχειρούσαν μ’ ευχαρίστηση κάτι τέτοιο».

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Ναι, αλλά αυτοί δε μετράνε. Συνήθως, σπάνε. Μοιάζουν με τις νεροκολοκύθες που φαίνονται εντάξει απ’ έξω αλλά που αρχίζουν να τρέχουν αν τις πιέσεις ή αν τις γεμίσεις νερό. Χρειάστηκε κάποτε να χρησιμοποιήσω κάποιο τέχνασμα για να σε βοηθήσω να μάθεις και το ίδιο ακριβώς έκανε και ο δάσκαλός μου με μένα».

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 40).

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «….Δεν θα σου έκανε κακό με τη θέλησή του. Αλλά η «Γνώση» είναι Δύναμη και από τη στιγμή που ένας άνθρωπος μπαίνει στο Δρόμο της Γνώσης, δεν είναι πλέον υπεύθυνος για ότι μπορεί να συμβεί σ’ εκείνους με τους οποίους έρχεται σ’ επαφή. Έπρεπε να τον επισκεφτείς όταν θα γνώριζες αρκετά για να υπερασπίσεις τον εαυτό σου. Όχι από εκείνον, αλλά από τη Δύναμη που έχει χαλιναγωγήσει και η οποία, εδώ που τα λέμε, δεν είναι ούτε δική του ούτε κανενός άλλου. Ακούγοντας ότι είσαι φίλος μου, ο Βισέντε (σημ.Μάγος φίλος του Δον Χουάν) θα υπόθεσε ότι ξέρεις να υπερασπίσεις τον εαυτό σου και γι’ αυτό σου έκανε το «δώρο». Φαίνεται πως του άρεσες και πρέπει να σου είχε κάνει πολύ αξιόλογο δώρο, αλλά εσύ το χαράμισες. Κρίμα!

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 47).

[Avaris]

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: «…Μα γιατί να μου δώσει (ως δώρο) κάτι τόσο σοβαρό? Αν είναι μάγος θάπρεπε να γνωρίζει πως δεν ξέρω τίποτα».

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Όχι, δε θα μπορούσε να το «Δει» αυτό. Μοιάζεις σαν να ξέρεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρεις και πάρα πολλά».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Του είπα πως ήμουν ειλικρινά πεπεισμένος ότι δεν είχα ποτέ υπερτιμήσει τον εαυτό μου, τουλάχιστο συνειδητά.

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Δεν εννοούσα αυτό», είπε. «Αν πετούσες στα σύννεφα, ο Βισέντε θα μπορούσε να το καταλάβει, αλλά η περίπτωσή σου είναι χειρότερη απ’ αυτή. Όταν σε «Είδα», μου φάνηκες πως γνωρίζεις ένα σωρό πράγματα, ενώ ξέρω πως δεν είναι έτσι».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ: « Τι φαίνομαι να γνωρίζω, Δον Χουάν»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Τα μυστικά της Δύναμης, βέβαια. Τη γνώση του Μπρούζο (Μάγου)….»..

………..

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Είναι ανώφελο να παραπονιόμαστε», είπε, « αλλά είναι δύσκολο και να τ’ αποφύγει κανείς. Τα δώρα της Δύναμης δίνονται τόσο σπάνια στη ζωή ενός ανθρώπου. Γι’ αυτό το λόγο είναι Μοναδικά και Πολύτιμα. Πάρε εμένα για παράδειγμα: κανένας ποτέ δε μου έκανε ένα τέτοιο δώρο. Σπάνιοι είναι οι άνθρωποι, απ’ όσο ξέρω, που τους έτυχε κάτι τέτοιο. Το να καταστρέψεις κάτι τόσο μοναδικό είναι ντροπή».

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 48..  ).

[Avaris]

«Πως είναι όταν «Βλέπεις» Δον Χουάν»?

«Πρέπει να μάθεις να «Βλέπεις» για να το καταλάβεις. Δε μπορώ να σου πω».

«Είναι μυστικό που δεν πρέπει να γνωρίζω»?

« Όχι, απλώς δεν μπορώ να σου το περιγράψω».

«Γιατί»?

«Δε θα μπορούσες να το καταλάβεις».

«Κάνε μια δοκιμή, Δον Χουάν. Ίσως μπορέσω να καταλάβω».

«Όχι. Πρέπει να το κάνεις μονάχος σου. Όταν μάθεις, θα μπορείς να «Βλέπεις» το κάθε πράγμα στον κόσμο με διαφορετικό τρόπο».

«Δηλαδή, Δον Χουάν, εσύ δε βλέπεις τον κόσμο με το συνηθισμένο τρόπο πλέον?»

«Τον βλέπω και με τους δύο τρόπους. Όταν θέλω να «κοιτάξω» τον κόσμο, τον βλέπω όπως βλέπεις εσύ. Όταν όμως θέλω να «Δω» τον κόσμο τον κοιτάζω με τον τρόπο που ξέρω και τον αντιλαμβάνομαι με διαφορετικό τρόπο».

« Μένουν τα πράγματα ίδια κάθε φορά που τα βλέπεις?»

«Τα πράγματα δεν αλλάζουν. Εσύ αλλάζεις τον τρόπο που τα κοιτάζεις – αυτό είναι όλο».

«Άλλο θέλω να πω Δον Χουάν. Αν πχ «Βλέπεις» το ίδιο δέντρο, παραμένει το ίδιο κάθε φορά που το «Βλέπεις»?»

«Όχι, αλλάζει, αλλά και πάλι παραμένει το ίδιο».

«Μα αν το ίδιο δέντρο αλλάζει κάθε φορά που το «Βλέπεις», αυτό που «Βλέπεις» μπορεί να είναι μια απλή ψευδαίσθηση».

Ο Δον Χουάν γέλασε και μερικά λεπτά έμεινε σιωπηλός και φαινόταν να σκέφτεται. Τελικά είπε:

« Όταν κοιτάζεις τα πράγματα, δεν τα «Βλέπεις». Απλώς τα κοιτάζεις για να βεβαιωθείς υποθέτω πως είναι εκεί. Απ’ τη στιγμή που δε σ’ ενδιαφέρει να «Δεις», τα πράγματα μένουν τα ίδια κάθε φορά που τα κοιτάζεις. Όταν μάθεις να «Βλέπεις» όμως, το ίδιο πράγμα ποτέ δεν είναι το ίδιο κάθε φορά που το «Βλέπεις», κι όμως είναι το ίδιο. Σου είπα, λόγου χάρη, ότι ο άνθρωπος είναι όπως ένα αυγό. Κάθε φορά που «Βλέπω» τον ίδιο άνθρωπο, «Βλέπω» ένα αυγό, αλλά δεν είναι το ίδιο αυγό».

«Μα τότε δεν θάσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τίποτα, αφού τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ποιο είναι λοιπόν το πλεονέκτημα του να μάθεις να «Βλέπεις»?».

«Μπορείς να ξεχωρίζεις τα πράγματα. Μπορείς να τα βλέπεις όπως πραγματικά είναι».

«Εγώ δεν βλέπω τα πράγματα όπως πραγματικά είναι»?

«Όχι. Τα μάτια σου έχουν μάθει μόνο να κοιτάζουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους τρεις ανθρώπους που συνάντησες, τους τρεις Μεξικάνους. Τους περιέγραψες λεπτομερειακά, μου είπες ακόμα και τι ρούχα φορούσαν. Και μόνο αυτό, μου δείχνει πως δεν τους «Είδες» καθόλου. Αν ήσουν ικανός να «Δεις», θα καταλάβαινες αμέσως πως δεν ήταν άνθρωποι».

«Δεν ήταν άνθρωποι? Τι ήταν?»

«Δεν ξέρω. Πάντως δεν ήταν άνθρωποι».

«Μα αυτό είναι αδύνατο. Ήταν ακριβώς σαν κι εμάς».

«Όχι δεν ήταν. Είμαι βέβαιος γι’ αυτό».

Τον ρώτησα αν ήταν φαντάσματα, πνεύματα ή οι ψυχές κάποιων πεθαμένων.....

«Δυνάμεις είναι. Δεν είναι ούτε καλές ούτε κακές. Είναι απλώς Δυνάμεις που ένας Μπρούζο μαθαίνει να τις χαλιναγωγεί».

«Μήπως τότε είναι οι Σύμμαχοι Δον Χουάν»?

«Ναι, είναι οι Σύμμαχοι του ανθρώπου της Γνώσης».

..........

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 49).

[Avaris]

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Ο Σύμμαχος δε βρίσκεται μέσα στον …….», είπε. « Ο ……. σε πηγαίνει εκεί που είναι ο Σύμμαχος και όταν εσύ γίνεις «Ένα με το Σύμμαχο», δε χρειάζεται να ξανα…….. Από κει και πέρα, μπορείς να καλείς το Σύμμαχό σου κατά βούληση και να τον βάζεις να κάνει οτιδήποτε θέλεις.

…..» Οι Σύμμαχοι δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί, αλλά χρησιμοποιούνται από τους μάγους για όποιο σκοπό κρίνουν αυτοί κατάλληλο…»

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Πως παρουσιάζεται σε σένα ένας Σύμμαχος, Δον Χουάν? Εκείνοι οι τρεις άνθρωποι που είδα, λόγου χάρη και που για μένα έμοιαζαν με συνηθισμένους ανθρώπους, εσένα πως θα σου παρουσιάζονταν?»

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Σα συνηθισμένοι άνθρωποι».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Πως θα μπορούσες τότε να τους ξεχωρίσεις απ’ τους πραγματικούς ανθρώπους?»

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Οι πραγματικοί άνθρωποι μοιάζουν με φωτεινά αυγά όταν τους «Βλέπεις». Οι μη άνθρωποι μοιάζουν με ανθρώπους. Αυτό εννοούσα όταν έλεγα ότι δε μπορείς να «Δεις» ένα Σύμμαχο. Οι Σύμμαχοι παίρνουν διάφορα σχήματα: παρουσιάζονται σα σκύλοι, σαν κογιότ, αλλά και με διάφορες μορφές πουλιών ή ότι άλλο θέλεις. Η μόνη διαφορά είναι ότι όταν τους «Βλέπεις» μοιάζουν ακριβώς μ’ αυτό που προσποιούνται πως είναι. Καθετί έχει ένα δικό του τρόπο να υπάρχει όταν το «Βλέπεις». Ακριβώς όπως οι άνθρωποι μοιάζουν σαν αυγά άλλα πράγματα μοιάζουν  με κάτι άλλο, αλλά τους Σύμμαχους δε μπορείς να τους δεις παρά με τη μορφή που εκείνοι παίρνουν. Αυτή η μορφή είναι ικανή να ξεγελάσει τα μάτια – τα δικά μας μάτια δηλαδή. Ένας σκύλος  ή ένα κοράκι δεν ξεγελιούνται ποτέ».

Κ.ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : Γιατί θέλουν να μας ξεγελάσουν?»

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Νομίζω πως είμαστε κλόουν. Εμείς ξεγελάμε τον εαυτό μας. Οι Σύμμαχοι παίρνουν την εξωτερική εμφάνιση των πραγμάτων που μας τριγυρίζουν κι εμείς κατόπι τους παίρνουμε για κάτι που δεν είναι. Δεν είναι δικό τους λάθος αν έχουμε διδάξει τα μάτια μας να κοιτάζουν μόνο τα πράγματα.»

Κ.ΚΑΣΤΑΝΈΝΤΑ: «Δεν έχω ξεκαθαρίσει ποια είναι η λειτουργία τους, Δον Χουάν. Τι ακριβώς κάνουν οι Σύμμαχοι μέσα στον κόσμο?».

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : «Είναι σαν να με ρωτάς τι κάνουν οι άνθρωποι στον κόσμο. Ειλικρινά δεν ξέρω. Ξέρω πως είμαστε εδώ – αυτό είν’ όλο. Οι Σύμμαχοι είναι σαν και μας, αλλά πιθανό να υπήρχαν εδώ πριν από μας».

Κ. ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ : «Τι εννοείς πριν από μας Δον Χουάν»?

ΔΟΝ ΧΟΥΑΝ : « Εμείς οι άνθρωποι δεν υπήρχαμε από πάντα εδώ».

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 54).

[Avaris]

C.C.: «Εσένα πως σου φαίνονται όταν τα «Βλέπεις» Δον Χουάν»?

D.J. : «Σου το είπα ήδη. Μοιάζουν μ’ αυτό που προσποιούνται πως είναι. Παίρνουν όποιο σχήμα ή μέγεθος τους ταιριάζει. Μπορούν να πάρουν τη μορφή ενός χαλικιού ή ενός βουνού».

C.C: « Μιλούν, γελούν ή κάνουν κανέναν άλλο θόρυβο»?

D.J:  «Όταν είναι συντροφιά με ανθρώπους, συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι, όταν είναι συντροφιά με ζώα, συμπεριφέρονται σα ζώα. Τα ζώα συνήθως τα φοβούνται. Αν όμως συνηθίσουν να βλέπουν τους Συμμάχους, τους αφήνουν στην ησυχία τους. Κι εμείς το ίδιο κάνουμε. Έχουμε πλήθος Συμμάχους ανάμεσά μας, αλλά δεν τους ενοχλούμε. Αφού τα μάτια μας δε μπορούν παρά να κοιτάζουν απλώς τα πράγματα, δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν τους Συμμάχους».

C.C: «Θέλεις να πεις ότι μερικοί από τους ανθρώπους που βλέπουμε στο δρόμο δεν είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι?», ρώτησα αληθινά κατάπληκτος από την παρατήρησή του.

D.J : «Μερικοί δεν είναι», έκανε με έμφαση.

CC : « Η παρατήρησή του μου φαινόταν εξωφρενική, αλλά δεν μπορούσα να πιστέψω στα σοβαρά ότι ο Δον Χουάν έλεγε κάτι τέτοιο απλώς για να προκαλέσει εντύπωση. Του είπα ότι τα λεγόμενά του ηχούσαν σα διήγημα επιστημονικής φαντασίας που μιλάει για όντα από άλλους πλανήτες. Αποκρίθηκε πως δεν τον ένοιαζε πως ηχούσαν τα λεγόμενά του, αλλά ήταν σίγουρο πως ορισμένοι άνθρωποι στο δρόμο δεν ήταν άνθρωποι…

….» γιατί είναι απαραίτητο να πιστεύεις ότι κάθε άτομο μέσα σ’ ένα κινούμενο πλήθος είναι ανθρώπινο πλάσμα?», ρώτησε μ’ ένα ύφος μεγάλης σοβαρότητας.

CC: «Δεν μπορούσα πράγματι να εξηγήσω γιατί, αλλά παρατήρησα ότι αυτό είχα συνηθίσει να το θεωρώ ως δεδομένο».

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 55).

[Avaris]

….» Ο Δον Χουάν συνέχισε τη σκέψη του λέγοντας πόσο του άρεσε να παρακολουθεί μέρη γεμάτα κόσμο και πόσο τον ενθουσίαζε όταν μερικές φορές  «Έβλεπε» ένα πλήθος ανθρώπων που έμοιαζαν με αυγά κι ανάμεσα σ’ αυτά τα’ αυγουλωτά πλάσματα διέκρινε κάποιον που έμοιαζε με άνθρωπο».

«Είναι πολύ διασκεδαστικό να κάνεις κάτι τέτοιο», έκανε γελώντας, «ή τουλάχιστον εγώ το βρίσκω διασκεδαστικό. Μ’ αρέσει να κάθομαι στα πάρκα ή στις αφετηρίες των λεωφορείων και να παρατηρώ. Μερικές φορές μπορώ να διακρίνω αμέσως ένα Σύμμαχο. Άλλες πάλι «Βλέπω» μόνο πραγματικούς ανθρώπους. Μια  φορά είδα δυο Συμμάχους καθισμένους μέσα σ’ ένα λεωφορείο δίπλα δίπλα. Αυτή ήταν η μόνη φορά που είδα δύο αντάμα».

CC: «Είχε ιδιαίτερη σημασία για σένα να δεις δυο απ’ αυτούς μαζί»?

DJ : «Σίγουρα. Ότι κάνουν οι Σύμμαχοι είναι σημαντικό. Μερικές φορές ένας Μπρούζο αντλεί τη Δύναμή του απ’ τις ενέργειές τους. Ακόμα κι αν ο Μπρούζο δεν έχει δικό του Σύμμαχο, εφόσον ξέρει να «Βλέπει», μπορεί ν’ αποκτήσει Δύναμη παρακολουθώντας τις ενέργειες των Συμμάχων. Ο ευεργέτης μου με δίδαξε να το κάνω αυτό. Έτσι, χρόνια πριν αποκτήσω δικό μου Σύμμαχο, παρακολουθούσα τους Συμμάχους που υπήρχαν ανάμεσα στους ανθρώπους και κάθε φορά που «έβλεπα» έναν, αυτό με δίδασκε κάτι. Εσύ βρήκες τρεις μαζί. Αν ήξερες τι θαυμάσιο μάθημα έχασες!».

…………

CC: « Σε συνέχεια μου εξήγησε ότι οι Σύμμαχοι δε μπορούσαν να πάρουν την πρωτοβουλία ή να δράσουν πάνω σε κάτι με άμεσο τρόπο. Μπορούσαν όμως να δράσουν έμμεσα πάνω σ’ έναν άνθρωπο. Το να’ ρθεις σε επαφή μ’ ένα Σύμμαχο, είπε ο Δον Χουάν, ήταν επικίνδυνο, γιατί ο Σύμμαχος είχε την ικανότητα να προξενήσει το χειρότερο κακό σ’ ένα άτομο. Η μαθητεία ήταν μακριά και δύσκολη, είπε, γιατί έπρεπε να περιορίσεις στο ελάχιστο καθετί που δεν ήταν αναγκαίο για να μπορέσεις ν’ αντέξεις μια τέτοια συνάντηση. Ο δικός του ευεργέτης, πρόσθεσε ο Δον Χουάν, όταν ήρθε πρώτη φορά σ’ επαφή μ’ ένα Σύμμαχο, επιχείρησε να αυτοπυρποληθεί και τρόμαξε τόσο, λες κι είχε ριχτεί να τον κατασπαράξει λιοντάρι. Στη δική του περίπτωση , είπε, ένας Σύμμαχος τον έσπρωξε πάνω σ’ ένα σωρό από ξύλα που καίγονταν, με αποτέλεσμα να κάψει λίγο το γόνατο και τον ώμο του, αλλά τα σημάδια εξαφανίστηκαν με τον καιρό όταν έγινε ένα με το Σύμμαχο».

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα, Κ. Καστανέντα, σ. 56 - 58...).

[Avaris]

«…ο Δον Χουάν με ρώτησε πως ένοιωθα. Του είπα πως ένοιωθα καλά, αλλά στην πραγματικότητα αισθανόμουν ένα είδος ναυτίας. Ο Δον Χουάν με κοίταξε επίμονα και φάνηκε σα να κατάλαβε τη δυσφορία μου».

« Απ’ τη στιγμή που αποφάσισες να έρθεις στο Μεξικό» , μου είπε σοβαρά, «θάπρεπε να παραμερίσεις τους παιδιάστικους φόβους σου (βλ. «για τη Μαθητεία»). Η απόφασή σου να έρθεις, έπρεπε να τους έχει εξαφανίσει. Ήρθες γιατί ήθελες να έρθεις. Αυτός είναι ο «Τρόπος του Πολεμιστή». Σου έχω πει πολλές φορές ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να ζει κανείς, είναι να ζει σαν πολεμιστής. Αγωνίσου και σκέψου πριν αποφασίσεις, αλλά απ’ τη στιγμή που αποφάσισες, συνέχισε το δρόμο σου χωρίς στενοχώριες ή σκέψεις. Υπάρχουν χίλιες ακόμη αποφάσεις που σε περιμένουν. Αυτός είναι ο «Τρόπος του Πολεμιστή»».

«Νομίζω πως αυτό κάνω κι εγώ Δον Χουάν. Τουλάχιστον μερικές φορές. Όμως είναι πολύ δύσκολο να το θυμίζω διαρκώς στον εαυτό μου».

«Ο πολεμιστής σκέφτεται το θάνατό του όταν τα πράγματα γίνονται ασαφή».

«Αυτό είναι ακόμη δυσκολότερο Δον Χουάν. Για τους περισσότερους  ανθρώπους ο θάνατος είναι πολύ αόριστος και απόμακρος. Εμείς ποτέ δεν τον σκεφτόμαστε».

«Γιατί»?

«Γιατί να τον σκεφτούμε?»

«Είναι πολύ απλό», είπε. «Γιατί η ιδέα του θανάτου είναι η μόνη που δίνει το μέτρο του πνεύματός μας».

(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 62).

[Avaris]

«Το σκηνικό ήταν ετοιμασμένο για τον Λούκιο (βλ. για να Μυηθεί στη Μαγεία από τον Δον Χουάν)», είπε ο Δον Χουάν, «αλλά αντί για κείνον βρέθηκε ο Ελίχιο. Τόξερα πως ήταν ανώφελο, αλλά όταν αγαπάμε καποιον πρέπει να επιμένουμε σα να πιστεύουμε πως είναι δυνατό να ξαναφτιάξουμε τους ανθρώπους. Ο Λούκιο ήταν θαρραλέος όταν ήταν παιδί αλλά σιγά σιγά έχασε το θάρρος του».

«Δεν μπορείς να τον μαγέψεις, Δον Χουάν»?

«Να τον μαγέψω? Για ποιόν λόγο»?

«Για ν’ αλλάξει και να ξαναβρεί το θάρρος του».

«Δε μαγεύεις κάποιον για το θάρρος. Το θάρρος είναι κάτι προσωπικό. Το γήτεμα είναι για να κάνει τους ανθρώπους ακίνδυνους, να τους αρρωσταίνει ή να τους παίρνει τη λαλιά. Με το γήτεμα δεν φτιάχνεις πολεμιστές. Για να γίνεις πολεμιστής πρέπει νάσαι καθαρός σαν κρύσταλλο…..».


(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 96).

[Avaris]

D.J: «..Μπορούμε να επιμένουμε πάλι και πάλι, έστω κι αν ξέρουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι ανώφελο», είπε χαμογελώντας. «Αλλά πρέπει να ξέρουμε πρώτα ότι οι ενέργειές μας είναι ανώφελες και παρόλα αυτά να πρέπει να προχωρούμε σα να μην το ξέραμε. Αυτή είναι η «ελεγχόμενη τρέλα του Μάγου».

………………………………

CC: « Αναρωτιέμαι αν θα’ θελες να μου πεις περισσότερα για την ελεγχόμενη τρέλα σου», είπα.

……….

DJ: «Χαίρομαι τελικά που με ρώτησες για την ελεγχόμενη τρέλα μου ύστερα από τόσα χρόνια, αν και δε θα με πείραζε καθόλου και αν δε με ρωτούσες ποτέ. Διάλεξα όμως να νοιώσω χαρά, σα να μ’ ένοιαζε που με ρώτησες, σαν να είχε σημασία που μ’ ένοιαζε. Αυτό είναι η ελεγχόμενη τρέλα!».
……………….

CC: « Σε ποιόν ασκείς την ελεγχόμενη τρέλα σου Δον Χουάν?»

DJ: « Σε όλους!», έκανε χαμογελώντας.

«Και κάθε πότε αποφασίζεις να την ασκήσεις»?

«Κάθε φορά που κάνω κάτι».

«Ένοιωσα την ανάγκη να ανακεφαλαιώσω και τον ρώτησα αν η ελεγχόμενη τρέλα σήμαινε πως αυτά που έκανε δεν ήταν ποτέ ειλικρινή και αποτελούσαν απλώς πράξεις ενός ηθοποιού».

«Οι πράξεις μου είναι πάντα ειλικρινείς», είπε, «αλλά είναι μόνο πράξεις ενός ηθοποιού».

«Τότε κάθετι που κάνεις πρέπει να είναι ελεγχόμενη τρέλα!», είπα αληθινά κατάπληκτος.

«Ναι, όλα», απάντησε.

«Μα δε μπορεί να είναι αλήθεια», διαμαρτυρήθηκα, «πως κάθε ενέργειά σου είναι μόνο ελεγχόμενη τρέλα».

«Γιατί όχι»? αποκρίθηκε μ’ ένα αινιγματικό βλέμμα.

«Αυτό θα σήμαινε πως τίποτα δε σ’ ενδιαφέρει και πως δε σε νοιάζει καθόλου για τίποτε και για κανένα. Ας πάρουμε εμένα για παράδειγμα. Θέλεις να πεις πως δε σε νοιάζει αν θα γίνω ή όχι σοφός, αν ζω ή αν πεθάνω ή αν κάνω οτιδήποτε»?

«Ακριβώς! Είσαι σαν τον Λούκιο ή σαν οποιονδήποτε άλλο στη ζωή μου, στην ελεγχόμενη τρέλα μου».


(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 99 - 100).

[Avaris]

CC: «….Δεν πιστεύω πως είναι δυνατό να ζήσει κανείς χωρίς να τον ενδιαφέρει κάτι πραγματικά».

«Αυτό εφαρμόζεται σε σένα» , είπε ο Δον Χουάν. «Για σένα βαραίνουν τα πράγματα. Με ρώτησες για την ελεγχόμενη τρέλα μου και σου απάντησα πως ότι κάνω σε σχέση με μένα και με τους συνανθρώπους μου είναι τρέλα γιατί για μένα τίποτα δεν έχει ενδιαφέρον».

«Αναρωτιέμαι, Δον Χουάν, πως γίνεται να συνεχίζεις να ζεις αφού τίποτε δε σ’ ενδιαφέρει?».

…….

«Ίσως να μην είναι δυνατό να σου εξηγήσω» , είπε. «Μερικά πράγματα στη ζωή σου έχουν ενδιαφέρον για σένα γιατί τα θεωρείς σημαντικά. Οι ενέργειές σου είναι σημαντικές για σένα, αλλά για μένα δεν υπάρχουν πλέον σημαντικά πράγματα και το ίδιο συμβαίνει τόσο με τις δικές μου ενέργειες όσο και με των συνανθρώπων μου. Αν συνεχίζω να ζω είναι γιατί το θέλω. Άσκησα τη θέλησή μου μια ολόκληρη ζωή ώσπου έγινε καθάρια και υγιής και τώρα δε με νοιάζει που τίποτα δε μ’ ενδιαφέρει. Η θέλησή μου ελέγχει την τρέλα της ζωής μου».

…..

«Είχα σαστίσει. Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ την κατεύθυνση που θα οδηγούσαν οι ερωτήσεις μου. Ύστερα από μακριά σιωπή, μου ήρθε μια καλή ιδέα. Του είπα ότι κατά τη γνώμη μου ορισμένες από τις ενέργειες των συνανθρώπων μας είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Ένας πυρηνικός πόλεμος αποτελούσε σίγουρα ένα από τα πιο δραματικά παραδείγματα αυτών των ενεργειών. Θα ήταν τερατώδες έγκλημα να καταστρέψεις τη ζωή από το πρόσωπο της γης».

«Το πιστεύεις αυτό γιατί σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι απλώς πάνω στη ζωή», είπε ο Δον Χουάν μ’ ένα σπινθήρισμα στα μάτια του, «δε βλέπεις»».

«Θα ένοιωθα διαφορετικά εάν μπορούσα να δω»?

«Όταν ένας άνθρωπος μάθει να «Βλέπει» ανακαλύπτει πως είναι μονάχος του στον κόσμο με συντροφιά την τρέλα του», είπε ο Δον Χουάν αινιγματικά.

Σώπασε και με κοίταξε σαν να ‘ θελε να κρίνει το αποτέλεσμα των λόγων του.

«Οι πράξεις σου καθώς και οι πράξεις των συνανθρώπων σου γενικά, φαίνονται σημαντικές γιατί σας έμαθαν να τις θεωρείτε σημαντικές».

«Χρησιμοποίησε τη λέξη «έμαθαν» μ’ ένα τόσο περίεργο τόνο ώστε αναγκάστηκα να τον ρωτήσω τι εννοούσε μ’ αυτή».

«Μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε πάνω στο καθετι», είπε, «και κατόπι μαθαίνουμε τα μάτια μας να κοιτάζουν όπως σκεφτόμαστε πάνω στα πράγματα που κοιτάζουμε. Κοιτάζουμε τον εαυτό μας σκεφτόμενοι ήδη πως είμαστε σημαντικοί. Κατά συνέπεια έχουμε υποχρέωση να νοιώθουμε σημαντικοί! Όταν όμως ένας άνθρωπος μάθει να «βλέπει», αντιλαμβάνεται ότι δε μπορεί πλέον να σκέφτεται πάνω στα πράγματα που κοιτάζει και αν δε μπορεί να σκέφτεται ότι κοιτάζει, τότε όλα γίνονται ασήμαντα».


(Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα», Κ. Καστανέντα, σ. 100 - 102).