Συννεφιασμένη Κυριακή

[Rose]

Μανόλης Ρασούλης (στιχουργός)
Εάν η Συννεφιασμένη Κυριακή λείψει, η Ελλάδα θα είναι ένα τίποτα. Ένα τραγούδι μπορεί να είναι θεμέλιος λίθος. Επομένως, ένα τραγούδι μπορεί να μεταβάλει τη συνείδηση των ανθρώπων. Τα τραγούδια αλλάζουν τους ανθρώπους πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι πολιτικές ή οι πολιτικάντικες φόρμουλες. Η Συννεφιασμένη Κυριακή, λοιπόν, καθώς και το τραγούδι του Άκη Πάνου Η ζωή μου όλη μού άνοιξαν τα διαφράγματα και είδα τον κόσμο πιο ζωντανό και πιο ελπιδοφόρο. Μου έδωσαν μια κατάφαση: ότι θα ζήσουμε και θα το παλέψουμε. Στο κλασικό δίλημμα Be or not to be, εγώ απαντώ Let it be. Ένα τραγούδι μπορεί να σώσει έναν άνθρωπο ή μια μικρή χώρα. Κι αν το τραγούδι είναι το Give peace a chance, μπορεί να κρατήσει ένα δίκτυο ανθρώπων, που θα περισώσουν τους υπόλοιπους.

τσιτσανης νινου ,συννεφιασμενη κυριακη ,tsitsanis ,ninoy
http://www.youtube.com/watch?v=0av8kHT0wig

''SYNNEFIASMENI KYRIAKI'', Afieroma ston Tsitsani
http://www.youtube.com/watch?v=WY220vWv8Kc&feature=related

Συννεφιασμένη Κυριακή Τσιτσάνης Βασίλης
http://www.youtube.com/watch?v=dX-5tfpWaOg

ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ
Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος & Αλέκος Γκούβερης
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Πρώτη εκτέλεση: Πρόδρομος Τσαουσάκης & Σωτηρία Μπέλλου ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Μαρίκα Νίνου & Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος & Γιάννης Σαλασίδης ( Τερτσέτο ) || Στέλιος Καζαντζίδης & Γιώτα Λύδια & Μαρινέλλα ( Τερτσέτο ) ||Γιώργος Νταλάρας

Συννεφιασμένη Κυριακή,
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά,
Χριστέ και Παναγιά μου.

Όταν σε βλέπω βροχερή,
στιγμή δεν ησυχάζω.
μαύρη μου κάνεις τη ζωή,
και βαριαναστενάζω.

Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή,
που χασα την χαρά μου.
συννεφιασμένη Κυριακή,
ματώνεις την καρδιά μου.

[Rose]

http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=17.01.2009,id=62989132,79268044

«Είχα έναν ποταμό μέσα μου...»
Βασίλης Τσιτσάνης: 25 χρόνια απουσίας - παρουσίας
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ

Απολαμβάνοντας με ευλάβεια Τσιτσάνη - Μάιος 1976

Το μεσημέρι της 18ης Ιανουαρίου 1984 η συγκινημένη φωνή του Κώστα Χατζηδουλή από το Λονδίνο μάς μετέφερε τηλεφωνικά την οδυνηρή είδηση: Ο Βασίλης Τσιτσάνης άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Μπρόμπτον», όπου είχε εισαχθεί πριν από δέκα ημέρες για εγχείρηση φλεγμονής στους πνεύμονες. Ακολούθησε πνευμονία, καρδιακό επεισόδιο -και πάει... Είχε γεννηθεί στα Τρίκαλα στις 18 Ιανουαρίου 1915 και την ημέρα του θανάτου του έκλεινε τα 69.

Ο θάνατός του άγγιξε το πανελλήνιο. «Η καλλιτεχνική του πορεία σημάδεψε για πολλά χρόνια την πολιτιστική ιστορία της ζωής μας», δήλωσε ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, στενός φίλος και θαυμαστής του. Ανάλογες οι δηλώσεις πολιτικών, ανθρώπων της τέχνης καθώς και οι εκδηλώσεις του κόσμου, που τον κατευόδωσε με τα τραγούδια του στην τελευταία κατοικία στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Η «Ε», η εφημερίδα που την επομένη του θανάτου του αφιέρωσε το πρωτοσέλιδό της με τίτλο «Δάσκαλε, αντίο», δεν παρέλειπε σε κάθε ευκαιρία να αποτιμά την προσφορά του: Οκτασέλιδο στα δέκα χρόνια από το θάνατό του (Ιανουάριος 1994), με κείμενα επιφανών ομοτέχνων και μελετητών του έργου του, δεκαεξασέλιδο στα είκοσι χρόνια (Ιανουάριος 2004).

Είκοσι πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, ο Τσιτσάνης διατηρεί δεσπόζουσα θέση στην καλλιτεχνική μας ζωή, καθώς είναι ο δημιουργός κάπου 800 τραγουδιών, τα περισσότερα από τα οποία τέρπουν ανελλιπώς.

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω και διατηρώ αρκετές εικόνες του -ειδικότερα έπειτα από ένα πορτρέτο του για την τηλεοπτική εκπομπή «Παρασκήνιο», τον Μάρτιο του 1976, του οποίου είχα το ρεπορτάζ (με σκηνοθέτη τον Κώστα Φέρρη).

Μεγαλοσύνη

Ο Τσιτσάνης είχε πλήρη επίγνωση της μεγαλοσύνης του. Ως εκ τούτου δεν βολευόταν ούτε με τον έπαινο ούτε με τον ψόγο.

Ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης έχουν μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για εσάς και το έργο σας, του λέω.

«Ε, τι να πούνε κι αυτοί...».

Υπάρχουν όμως κι άλλοι που σας κατηγορούν ότι σφετεριστήκατε στίχους τραγουδιών που δεν είναι δικοί σας.

«Εχω βαρεθεί ν' ακούω ψέματα...».

Η πιο βαριά μομφή που του έχει αποδοθεί είναι ότι οι στίχοι του πιο φημισμένου τραγουδιού του, «Συννεφιασμένη Κυριακή», δεν είναι δικοί του. Γράφει ο Τάσος Σχορέλης στη «Ρεμπέτικη Ανθολογία» του:

«Ο Τσιτσάνης βεβαιώνει πως τις μαύρες μέρες της Κατοχής έγραψε τους στίχους και τη μελωδία της "Συννεφιασμένης Κυριακής", "τότε που οι συνεργάτες των κατακτητών παράδιναν τους πατριώτες". Η αλήθεια απέχει πολύ. Τους στίχους έγραψε το 1947 ο Αλέκος Γκούβερης. Κάποια Κυριακή έχασε στο ποδόσφαιρο η Α.Ε. Λάρισας και ο Γκούβερης, φανατικός οπαδός της, έγραψε τους στίχους. Ο Τσιτσάνης έκανε διόρθωση στον τρίτο στίχο του πρώτου τετράστιχου. Ελεγε "που είναι μελαγχολική", και την έκανε "που έχει πάντα συννεφιά" (...) Η "εκκαθάριση" της ΑΕΠΙ και η ετικέτα του δίσκου της "Φίλιπς" αποδεικνύουν ποια είναι η αλήθεια».

Τους στίχους του ίδιου τραγουδιού, πάντως, διεκδίκησε και ο Νίκος Ρούτσος, συνεργάτης του Τσιτσάνη σε κάποια τραγούδια του. Το πράγμα έφτασε στα δικαστήρια -το τραγούδι όμως, εντέλει, σε μετέπειτα εγγραφές, φέρει (στίχοι - μουσική) ως δημιουργό τον Τσιτσάνη.

Η αλήθεια είναι ότι κατηγορίες του είδους έχουν αποδοθεί και σε άλλους συνθέτες. Γεγονός, ωστόσο, όσον αφορά τον Τσιτσάνη, είναι ότι υπήρξε μέγας τραγουδοποιός, πράγμα που άφηνε να εννοηθεί και ο ίδιος -συχνά με τρόπο ενοχλητικό, αφού αυτοπροβαλλόταν ως αυτοφυής, αυτοδίδακτος, μοναδικός.

Ποιοι σας επηρέασαν; -τον ρώτησα στην εκπομπή.

«Κανένας, εγώ είχα έναν ποταμό μέσα μου...».

Η βυζαντινή μουσική; Το δημοτικό; Το ρεμπέτικο;

«Ούτε ήξερα τι θα πει βυζαντινή μουσική, τα δημοτικά μάλλον τ' αντιπαθούσα, και απ' τα ρεμπέτικα που άκουγα ελάχιστα μου άρεσαν...».

Μια ζωή τραγούδι

Πολλοί είναι εκείνοι που προσπάθησαν να βγάλουν πολιτικά στρατευμένο τον Τσιτσάνη -όπως και άλλους. «Εγώ δεν κάνω πολιτικό τραγούδι -κάνω τραγούδι για όλο τον κόσμο», μου είχε πει σε συνέντευξη στην Κυριακάτικη «Ε». Είχε, πάντως, έναν καλό λόγο για τη μεταξική δικτατορία. Το είπε στην εκπομπή, το είπε και σε συνέντευξη στον Στάθη Γκόντλετ, υφηγητή νεοελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και το αναδημοσίευσε ο Σχορέλης στην «Ανθολογία» του:

«Επί Μεταξά η λογοκρισία έπαψε τα χασικλίδικα. Κατά τα άλλα μπορώ να πω ότι ήσκησεν ευεργετικήν επίδρασιν, διότι μουσικές αμανοειδείς και νότες κλαυθμηρίζουσες απερρίπτοντο».

Ο Τσιτσάνης, που ήθελε να πιστεύει ότι πήρε το λαϊκό τραγούδι από τα καταγώγια και το έκανε κτήμα όλου του λαού, πέρασε μια ολόκληρη ζωή συνθέτοντας και παίζοντας στο πάλκο, στο οποίο υπολόγιζε να επιστρέψει μετά το ανεπίστρεπτο ταξίδι στο Λονδίνο. *