Όταν το άτομο σκέφτεται το παρελθόν, συχνά λέει πως, "εαν ήμουν ξανά σε κείνο το γεγονός, θα έπραττα διαφορετικά".
Και το λέει με "σιγουριά" αυτό. Γιατί, στηριζόμενος στην Γνώση των γεγονότων νοιώθει ασφαλής για την κρίση του.
Αντιθέτως, για το "μέλλον" δεν νοιώθει εξίσου ασφαλής σχετικά με την κρίση και τις πράξεις του.
Έχει "άγνοια" για το μέλλον και το "αποτέλεσμα των πράξεών του". Δεν γνωρίζει εαν το αποτέλεσμα θα είναι δυσάρεστο ή ευχάριστο γι' αυτόν και τους δικούς του ανθρώπους.
Ως εκ τούτου, κυριεύεται απο "φόβο". Φόβος εν όψει της πιθανής οδύνης που τον περιμένει εξαιτίας των ενδεχομένως λανθασμένων επιλογών του.
Ο φόβος αυτός μετονομάζεται σε στρες και "άγχος" .
Σε αυτή την "αλληλουχία" είναι που εμπλέκονται - με διαφορετικές διαδρομές - δύο Οπτικές αντιμετώπισης.
Η μία, η Φαρμακευτική, στοχεύει φυσικά στην "θωράκιση" απο το "άγχος".
Όντως, ένα απο τα "συμπτώματα" είναι η "θετική διάθεση" που αναδύεται στο άτομο όταν θωρακιστεί - μέσω των αγχολυτικών - απο το "άγχος.
Η άλλη, του Εσωτερισμού, είναι η "αντιμετώπιση του φόβου" δηλαδή της "άγνοιας μπροστά στο άγνωστο".
Άλλωστε, μόνον έτσι θα μπορούσε να ισχύσει το
...Ο Πολεμιστής δημιουργεί μόνος του την Διάθεσή του....
Η Γνώση λοιπόν του "Άγνωστου" είναι το μοναδικό Μονοπάτι προφανώς και άκρως προαπαιτούμενο για να "ανοίξει ο Εσωτερικός Δρόμος" και να αναλάβει πλέον τα Ηνία ο Εσωτερικός Ηνίοχος.
Κατόπιν, σίγουρα θα έχουν "ξεκαθαρίσει τα πάντα". Σίγουρα το άτομο θα νοιώθει "τμήμα του Ενιαίου Ενός" .
Και σίγουρα δεν θα υπάρχει τίποτα που να το "αγχώνει".
Την "ανάποδη Πορεία" πάντως δεν μπορώ να την φανταστώ.
