author=Κανένας link=topic=62.msg322#msg322 date=1176064428]
Οι αρρώστιες είναι ψυχοσωματικές. Άρα κάποιος μύστης, ο οποίος καθαρίζει από τα ψυχικά/συναισθηματικά του προβλήματα, θα πρέπει να απαλλάσσεται από αρρώστιες που μαστίζουν τον απλό άνθρωπο.
Λογικό ακούγεται να θεωρούνται οι ασθένειες πως έχουν όλες ψυχοσωματική αιτία.
Όταν λυσσομανάνε μέσα στον Ψυχισμό σου Θύελλες, πως να μην επηρρεαστούν τα ορμονικά σου, οι μεταβολισμοί σου, η πίεσή σου, η όρεξή σου (και φυσικά το βάρος σου), πως να μην αναστατωθεί η "ενεργειακή ροή" σου, η αδρεναλίνη σου και τόσα άλλα "ευαίσθητης ισορροπίας" βιοχημικά - και μη - "δρώμενα του οργανισμού"? Και όταν συμβαίνουν αυτά, πως να μην διασαλευθεί η ομαλή λειτουργία της καρδιάς και όλων των άλλων οργάνων?
Και όταν διασαλευθεί αυτή η ισορροπία πως να μην "ατονήσει" μέχρι και το ίδιο το ανοσοποιητικό? Πως να μην γίνει έρμαιο έπειτα το σώμα ακόμη και μιας απλής ίωσης?
Όταν απορρυθμίζεται η "ενεργειακή ροή" (είτε απο τωρινά νευρικά αίτια είτε απο Καρμικά), μήπως όπως "χτυπιέται ασυντόνιστα δεξιά αριστερά", μετατρέπεται απο "ζωοποιό" σε "θανάσιμη"? Μήπως τότε έχει την "νοσηρή ικανότητα" να "τσακίζει τα πάντα" μέσα στον οργανισμό?
Αλλά, ναι....κι εγώ θα περίμενα πως ένας "Μύστης" έχει την ικανότητα της "αυτοίασης".
Το περιστατικό θανάτου της D.Fortune με έχει απασχολήσει κι εμένα.
Είναι πολύ ψηλά στην συνείδηση και την εκτίμησή μου. Και δεν μπορώ να κατανοήσω πως είναι δυνατόν να "έφυγε" στα 59 της απο Λευχαιμία....όπως και ο Μοναχός Γέροντας Παϊσιος (αυτόν εννοείς Anon?)...θεράπευε τους πάντες , εκτός απο τον εαυτό του.....την ώρα που θεράπευε, υπέφερε απο αφόρητους πόνους καρκίνου......κι όμως δεν αυτοθεραπεύθηκε.....
Μόνον κάτι ακραίο έρχεται στον νου μου και απο μόνο του είναι θέμα συζήτησης.....μια "τροποντινά βιασύνη" να εγκαταλείψει κάποιος Μύστης το σώμα του και τον υλικό κόσμο προκειμένου να ξαναβρεθεί ως Ψυχή σε άλλα επίπεδα...."γαλήνια πλέον"....
Κάτι όμως που πρέπει ίσως να γίνει με "εύσχημο τρόπο"....δηλαδή, όχι "αυτοκτονικά".....κάτι σαν κάλυψη πίσω απο την "αποδοχή του προσωπικού Σταυρού"....δηλαδή, "αποδέχομαι την ασθένειά μου και αντί να την θεραπεύσω, περιμένω καρτερικά να με σκοτώσει σαρκικά".....
Είναι σίγουρα ακραία άποψη και δεν είμαι ούτε εγώ ο ίδιος πεπεισμένος για την βασιμότητά της....άλλωστε, γνωρίζουμε πως οι "Μύστες" Υψηλής Βαθμίδας έχουν την ικανότητα να "κοιμηθούν κατά συνείδηση", "ιδία βουλήσει"....να "αποβιώσουν χωρίς κάρμα" απλώς "φεύγοντας απο το σώμα" τους όταν κρίνουν πως "ήγγικεν γαρ η ώρα"..... αφού "επιτρέπεται" αυτό γιατί να μην επιτρέπεται και η "αυτοεγκατάλειψη" στην ασθένεια?
Ποιός θεωρείται όμως Μύστης?
Και πότε τελικά θεωρείται "ορθός" ( απο πλευράς "κάρμα" ) ο τρόπος "αποβίωσης" ενός τέτοιου όντος?
Κάπου διάβαζα ότι μία από τις διαδικασίες αγιοποίησης στην εκκλησία, είναι να εξετάσουνε την αιτία θανάτου του "αγίου". Αν πέθανε γαλήνια και χωρίς σοβαρή ασθένεια, τότε μπορούνε να τον αγιοποιήσουνε.
Είναι έτσι?
Εγώ αναρωτιέμαι εαν οι Ιερές Σύνοδοι έχουν την ικανότητα να ξεχωρίσουν την "Αγιοσύνη"?
Εδώ η Ρωσική Εκκλησία έκανε Άγιο τον τελευταίο Τσάρο (Νικόλαο)....
Και φυσικά, μην ξεχνάμε τον Άγιο Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη....ποια στοιχεία Αγιοσύνης εκπλήρωσαν αυτοί?....
Και φυσικά, άπειρα τέτοια ανάλογα περιστατικά Αγιοποίησης.....
Ενίοτε δε, ο Άγιος του ενός Δόγματος ήταν ο Διώκτης, φονιάς - Διάβολος του άλλου.....ποιό απο τα δύο Δόγματα σε αυτές τις περιπτώσεις έχει δίκαιο?
