Αποστολέας Θέμα: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....  (Αναγνώστηκε 43189 φορές)

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
« Απάντηση #30 στις: Φεβρουαρίου 19, 2011, 09:07:58 »

Εισαγωγή στα Περί Κοινωνίας Θεωρήματα



    Α. Περί Ατόμου

    Β. Περί Κοινωνίας

   1. Η Αμοιβαιότητα
   2. Το Κατεστημένο
   3. Η Φύση της Κοινωνίας
   4. Η Ευθύνη του Ατόμου στην Κοινωνία
   5. Ο Ρόλος της Κοινωνίας και το Έργο του Ατόμου


    Εισαγωγή στα περί Κοινωνίας Θεωρήματα

   Η Κοινωνία ως Ιδέα εντάσσεται μέσα σε μία ιερή τριλογία, η οποία καλύπτει ολόκληρη την ανθρώπινη διαδρομή, από της γεννήσεως και της εμφανίσεως του ανθρώπου μέχρι την τελική του έκβαση.

   Άτομο -- Κοινωνία -- Μονάδα

   Ο άνθρωπος γεννάται ως άτομο, ζη εν Κοινωνία και προχωρεί προς την Μονάδα.
   Η Κοινωνία είναι ο κεντρικός όρος της τριλογίας, εκείνος που συνδέει το Άτομο με την Μονάδα.


    Α. Περί Ατόμου

   Η ατομικότητα είναι ένα φαινόμενο του κόσμου τούτου, το οποίον χαρακτηρίζει κατ' αρχήν εμάς τους ιδίους, καθώς και όλες τις άλλες μορφές του υλικού κόσμου. Ως τέτοια, λοιπόν, η ατομικότητα υπόκειται στην επίδραση του εναντιωτικού παράγοντος, ο οποίος -- μεταξύ άλλων -- κατορθώνει να μάς δημιουργήσει την εξής πλάνη: για να αποκτήσουμε αντίληψη κάθε ενός ατόμου και των ανθρώπων στο σύνολό τους, καταφεύγουμε σε μία καταμέτρηση, ξεκινώντας από το Ένα.

   Προκειμένου δηλαδή να συλλάβουμε την συμμετοχή του ατόμου στην ολότητα των ανθρώπων, συνδέουμε την έννοια του Ενός με το άτομο.


   Λέμε δηλαδή στην καθημερινή μας ζωή: "ένας άνθρωπος", εννοώντας ότι δεν ήσαν περισσότεροι.
Είναι όμως άτομο το Έν; Κι αν δεν είναι, τότε τί είναι το Έν και τί το άτομο;

   Το Έν είναι εκείνο που δεν αντιδιαστέλλεται προς τίποτε. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο προκειμένου να νοηθή. Κατά συνέπειαν το Έν είναι άπειρο. Ως τέτοιο είναι ιδεατό και καθίσταται αντιληπτο από εμάς δια της εννοίας του Απείρου Όλου.


   Το Δύο, επί παραδείγματι, περιλαμβάνει δύο όρους, κάθε ένας εκ των οποίων νοείται εν σχέσει ή κατ' αντιδιαστολήν προς τον άλλον.
Μήπως τότε αυτό που εμείς συνήθως αποτελούμε άτομο είναι αποτέλεσμα της διαιρέσεως την οποία προκαλεί το εκπεσον όν καθώς εναντιώνεται στην ενιαία μορφή Άνθρωπος η οποία εμφανίζεται στον κόσμο;

   Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι που έζησαν, ζούν και θα ζήσουν είναι εκφράσεις της μίας και μόνης Ιδέας Άνθρωπος. Η εν λόγω Ιδέα, εκφραζομένη στον κόσμο της ύλης, υφίσταται την επίθεση του αρνητικού παράγοντος και διαιρείται -- διαθλάται -- κατά την έκφρασή της σε άτομα. Δεν διαιρείται η ίδια η Ιδέα, αφού ως Ιδέα πηγάζει από τον Θεό. Η έκφραση της Ιδέας είναι που διαθλάται. Ως αποτέλεσμα, η μία Ιδέα Άνθρωπος στον κόσμο της πτώσεως εκφράζεται ως πολλά άτομα.


   Η μία και μοναδική Ιδέα Άνθρωπος, ως Θεία, είναι άπειρη στην φύση της, στις όψεις της και στις ποιότητές της. Ένα άτομο εκφράζει μία διαφορετική όψη (ή υπο-ιδέα) της Ιδέας Άνθρωπος. Αλλά και αυτή η όψη, αν και μερική, είναι επίσης άπειρη και περιλαμβάνει άπειρες διαστάσεις κλπ. Γι' αυτό κάθε άνθρωπος φέρει τόσα ανόμοια χαρακτηριστικά, που είναι αδύνατον να "καταμετρηθούν".

   Η Ατομικότητα λοιπόν συνοδεύει ως συνθήκη την εξωτερική έκφραση της Ιδέας Άνθρωπος στον κόσμο της ύλης. Το άτομο δεν είναι το Έν, αλλά ο τρόπος εμφανίσεως της μίας Ιδέας στις διαφορετικές συνθήκες του επιπέδου της πτώσεως. Είναι το αποτέλεσμα της διαιρέσεως.
Συνεπώς το άτομο θα πρέπει να θεωρείται μάλλον ως κλάσμα της Μονάδος παρά ως Μονάδα· είναι μέρος του Ενός κι όχι Έν.

   Εάν τώρα ταυτίσουμε την Ύπαρξη με την Μονάδα, με το Έν, συμπεραίνουμε ότι το άτομο δεν υπάρχει, αφού δεν είναι Έν! Όμως έχει την δυνατότητα να υπάρξει. Πώς; Εντασσόμενο στο Έν, στην Μονάδα!

   Προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα τα παραπάνω, άς φαντασθούμε άτομα διηρημένα κι απομονωμένα στον κόσμο, χωρίς μεταξύ τους επαφή. Αυτά τα άτομα δεν θα μπορούσαν να συναλλαγούν με τους συνανθρώπους τους και να αλληλοσυμπληρωθούν ως προς τις ιδιαίτερες ικανότητές τους. Η επιβίωσή τους θα ήταν προβληματική κι επισφαλής. Στον απόλυτο βαθμό της, η διαίρεση θα είχε ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση του ανθρωπίνου είδους από προσώπου Γης!

   Κατά συνέπειαν, δια της διαιρέσεως ο αντίπαλος αποσκοπεί στο να καταφέρει καίριο κτύπημα στο Θείο Σχέδιο της Επανόδου, προσπαθώντας να εξαναγκάσει τον άνθρωπο να ζήσει αποκομμένος από τους ομοίους του και να οδηγηθή στον αφανισμό.


    Β. Περί Κοινωνίας

   Εάν ο εωσφόρος εφηύρε -- με την καταστρεπτική του εναντίωση -- την έννοια της διαιρέσεως και με αυτήν εσφράγισε την έκφραση της Ιδέας Άνθρωπος στον κόσμο, ο Θεός, μέσα στην Πανσοφία Του, «απάντησε» με την έννοια της Κοινωνίας.

   Διότι η μεταξύ των ατόμων αμοιβαία συνεργασία («κοινωνία») θα τους επέτρεπε να πραγματοποιήσουν την έννοια του Ενός επί τη βάσει των πολλών και να ζήσουν ως ένα συγκροτημένο σύνολο (ως Έν).

   1. Η Αμοιβαιότητα

   «Αμοιβαιότητα είναι η αλληλο - δοσοληπτική συναλλαγή μεταξύ των ανθρώπων».
Κάθε άνθρωπος, ένεκα της ανομοιότητός του, διαθέτει κατ' εξοχήν μίαν αρετή την οποία δεν διαθέτει κανείς άλλος άνθρωπος (στον βαθμό αυτόν ή κατά τον ίδιον ακριβώς τρόπο). Δι' αυτής της ιδιαιτέρας αρετής του συναλλάσσεται, παρέχοντας και λαμβάνοντας είτε πνευματικά, είτε ψυχικά είτε υλικά αγαθά.

   Αυτή η δοσοληπτική συναλλαγή παρατηρείται τόσο σε επίπεδο ατόμων, όσο και σε επίπεδο επί μέρους συνόλων, οικογενειών, ομάδων, κρατών κλπ. Η αμοιβαιότητα διέπει τις σχέσεις όλων των ανθρώπων επί της Γης, κατά μία -- θα λέγαμε -- «οριζόντια» διάσταση στον χώρο.

   Υπάρχει όμως και μία άλλη όψη της αμοιβαιότητας, που αφορά στην διαδοχή των γενεών, η οποία εκδιπλώνεται στην διάσταση του χρόνου. Κάθε γενεά που παρέρχεται, παραδίδει την πολιτιστική κληρονομία της ανθρωπότητας σ' εκείνους που μένουν, οι οποίοι με την σειρά τους κάποια στιγμή θα την παραδώσουν στους νεωτέρους.
Στην διάσταση δηλαδή του χρόνου εμφανίζεται «κατακορύφως» η αμοιβαιότητα μεταξύ των γενεών.

   Ο συνδυασμος αυτός της αμοιβαιότητας στην διπλή της έκφραση -- την οριζοντία και την κατακόρυφη -- μαρτυρεί την παρουσία της Θείας Αγάπης και της Θείας Σοφίας, εν τέλει μαρτυρεί την Θεία Παρουσία. Συνεπώς, η αμοιβαιότητα δεν είναι ένα απλο κατασκεύασμα της ανθρωπίνης λογικής, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες των ανθρώπων, αλλά είναι Θεία Δωρεά, της οποίας τις απαρχές ανευρίσκουμε στο «Ου καλον είναι τον άνθρωπον μόνον. Ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν κατ' αυτόν».


   Γεν. 2.18. Η δημιουργία της γυναίκας από την πλευρά του ανθρώπου (και όχι του άνδρα) αποτελεί την πρώτη πολλαπλότητα (και συγκεκριμένα:

   διπολικότητα), κατά την οποία δύο ανόμοιες όψεις της μίας Ιδέας Άνθρωπος εκλήθησαν να έλθουν σε αμοιβαία συναλλαγή. Τούτο συνεπάγεται:
   αλληλοσυμπλήρωση των ιδιαζουσών αρετών τους, και
   δυνατότητα εκφράσεως της Αγάπης, δια της οποίας και μόνον εξελίσσεται πνευματικώς και υψώνεται συνειδησιακώς ο άνθρωπος.


    2. Το Κατεστημένο

   Μιλήσαμε για την πολιτιστική κληρονομία της ανθρωπότητας, ως αντικείμενο της Αμοιβαιότητας.
   Είναι σαφές ότι ο άνθρωπος δεν δοσοληπτεί μόνον το Καλό της πνευματικής του φύσεως, αλλά και το κακό που ο ίδιος επιτρέπει να τον βαρύνει.

   Κι εδώ αρχίζει το δράμα του ανθρώπου. Διότι συναλλασσόμενοι οι άνθρωποι δημιουργούν και παγιώνουν αντιλήψεις και νοοτροπίες, ως αποτέλεσμα τόσο του Καλού όσο και του κακού που ενυπάρχει στον εαυτό τους. Αυτή η νοοτροπία προστίθεται σε ό,τι η ανθρωπότητα κληρονόμησε από τις προηγούμενες γενεές και παραδίδεται στις επόμενες, πάντοτε αναμεμειγμένη από Καλό και κακό.

Έτσι διαιωνίζεται το λεγόμενο κατεστημένο, εντός του οποίου γεννάται ο άνθρωπος, χωρίς να μπορεί να το εκτιμήσει ως καλό ή κακό, αφού δεν έχει την δυνατότητα να το συγκρίνει με κάτι άλλο έξω από αυτό.

   Η λύση δεν έγκειται στην πλήρη απάρνηση του κατεστημένου, αλλά στην μεταμόρφωσή του, ώστε από βλαβερο και δυναστικό να το καταστήση ωφέλιμο και απελευθερωτικό.


    3. Η Φύση της Κοινωνίας

   Η Κοινωνία είναι ένας «χώρος» πνευματικός, εντός του οποίου οι άνθρωποι γεννώνται, καλλιεργούν την φύση τους, εκτελούν το έργο τους και ανευρίσκουν την οδό η οποία θα τους οδηγήσει στην Ιερά Μονάδα του Πνεύματος.

   Εντός της Κοινωνίας ο άνθρωπος θα εκφράσει την αγάπη του· εκεί θα ακούσει την φωνή των Θείων Απεσταλμένων· εκεί θα επανακυκλωθή η Αγάπη του και θα τον υψώσει.

   Η Κοινωνία δεν είναι το άθροισμα των ανθρώπων που την αποτελούν· έχει δική της υπόσταση και ύπαρξη. Τα άτομα έρχονται και φεύγουν· η Κοινωνία μένει.

   Το άτομο είναι μεν κάτι διαφορετικό από την Κοινωνία, εν τούτοις όμως δεν είναι δυνατόν να νοηθή παρά μόνον ως συνυπάρχον με την Κοινωνία. Δεν είναι τα άτομα που δίδουν υπόσταση στην έννοια της Κοινωνίας, αλλ' εν τούτοις ταυτίζονται και συνυπάρχουν με αυτήν.

   Ποιά είναι η σχέση Κοινωνίας και κατεστημένου;

   Η Κοινωνία είναι Θεία Δωρεά. Το κατεστημένο (δηλαδή η κατεστημένη νοοτροπία της) είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η Κοινωνία είναι το δοχείο, το ταμείο· το κατεστημένο είναι το περιεχόμενο, το οποίο καλύπτει όλον τον χώρο του ταμείου.


    4. Η Ευθύνη του Ατόμου στην Κοινωνία

   Εάν το κατεστημένο -- ως επικρατούσα νοοτροπία που περιέχει και στοιχεία πλάνης -- αποτελεί για τον άνθρωπο πρόβλημα το οποίο παρεμποδίζει την δημιουργία της προσωπικότητός του, η λύση ασφαλώς δεν είναι η συνολική απάρνηση του κατεστημένου, αλλά η έλλογη διαφοροποίησή του επί τω Καλώ.

   Πόσο υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος ζη αδιάφορα εντός του χώρου της Κοινωνίας και δεν ενδιαφέρεται για το τί αντιλήψεις επικρατούν, για την ποιότητα του κατεστημένου, για το εάν τούτο αποτελή ευεργέτημα για τους συνανθρώπους του ή είναι δηλητήριο που τους παρασύρει στον οντολογικό θάνατο!

   Πράγματι, αφού ο κάθε άνθρωπος μπορεί να συμβάλλει κατά το δικό του ατομικό μέτρο στην διαφοροποίηση του κατεστημένου, έχει ευθύνη εάν δεν το κάνει· κι αυτή του η ευθύνη συμπορεύεται με τον Νόμο της Ανταποδόσεως.


   Ας θυμηθούμε ότι ως πράξεις νοούνται και οι ηθελημένες παραλείψεις: κι αυτές λοιπόν κινούν τον Νόμο της Ανταποδόσεως.



    5. Ο Ρόλος της Κοινωνίας και το Έργο του Ανθρώπου

   Ζώντας εν Κοινωνία, πραγματώνουμε την Ιδέα του Συνόλου, της Ολότητας. Εάν ένας άνθρωπος δεν συνδιαλλαγή ποτέ με άλλον άνθρωπο, δεν μπορεί να φθάσει σε καμμία συλλογική πραγμάτωση. Με άλλα λόγια, ζώντας εντός της Κοινωνίας, το άτομο αποκτά μία πρώτη γεύση της Ιδέας του Όλου, της Μονάδος.

   Είναι, συνεπώς, ο ρόλος της Κοινωνίας ρόλος «γεφύρας» μεταξύ ατόμου και Μονάδος. Και τούτο, διότι μόνον μέσα στην Κοινωνία έχει την δυνατότητα και οφείλει ο άνθρωπος να εκφράσει την Αγάπη του. Η Κοινωνία, ως χώρος εκφράσεως της Αγάπης και της αμοιβαιότητας των ανθρώπων, καθίσταται η δίοδος της Αγάπης στον κόσμο, η Πύλη της Αγάπης την οποία διέρχεται ο άνθρωπος ζώντας σε αμοιβαιότητα Καλού.

   «Η Κοινωνία είναι Θείος Νόμος, ο οποίος έχει ως Έργο να βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει αντίληψη της εννοίας του Συνόλου, να πραγματώσει την Ενότητα και έτσι να μπορέσει αυτός να εισδύσει και να βιώσει εντός της Ιδέας του Θείου Ενός, της Ιεράς Μονάδος».

   Προκύπτει λοιπόν το συμπέρασμα ότι εάν ο άνθρωπος ζη εγωϊστικά και απαρνείται την Κοινωνία, τότε αντιστρατεύεται το Θείο Έργο, απομονώνεται από την Μονάδα του Όλου και καταδικάζει τον εαυτό του σε οντολογικό θάνατο.


   Η απάρνηση της Κοινωνίας δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε απομάκρυνση από τον χώρο των πόλεων. Είναι δυνατόν να ζη κάποιος εγωιστικά, χωρίς να ενδιαφέρεται για την ολότητα (της οποίας ούτως ή άλλως αποτελεί αναπόσπαστο μέλος), διαμένοντας σε αστικό κέντρο. Διότι τα τείχη της αποξενώσεως και της διαιρέσεως των ανθρώπων δεν είναι υλικά, αλλά πνευματικά.

 
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
« Απάντηση #31 στις: Φεβρουαρίου 19, 2011, 09:09:03 »


ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

 
   «Οι ομαδικές πλάνες, οι δυνάμενες να βλάψουν μία κοινωνία, είναι συνέπειες των ατομικών ελαττωμάτων του ανθρώπου».
 
 
 

    Νοηματική Εκδίπλωση του Δωδεκάτου Θεωρήματος

 
    Α. Εξωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος

    Β. Εσωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
« Απάντηση #32 στις: Φεβρουαρίου 19, 2011, 09:12:41 »

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

 
    Α. Εξωτερική Ερμηνεία

   Το Θεώρημα τούτο προβάλλει δύο έννοιες:

   αφ' ενός τα ατομικά ελαττώματα· και
   αφ' ετέρου τις ομαδικές πλάνες.

   Μάς λέγει δε ότι μεταξύ αυτών των δύο εννοιών υπάρχει συνάρτηση αιτίου και αποτελέσματος.
Γνωρίζουμε κατ' αρχήν ότι τα ατομικά ελαττώματα είναι αποτελέσματα των παγιδεύσεων του κάθε ανθρώπου από το κακό. Συνεπεία τούτου ο άνθρωπος χάνει την ελευθερία του και υποδουλώνεται στον καταστρεπτικόν παράγοντα.

   Από την άλλη πλευρά, η ομαδική πλάνη είναι κατάσταση που αφορά σε μία ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι τελούν όλοι υπό την επίδραση μιάς εσφαλμένης αντιλήψεως. Πρόκειται δηλαδή για μία πλάνη -- για μίαν εσφαλμένη πίστη -- την οποίαν εκφράζουν ομοίως όλα τα άτομα της ομάδος.
Πώς όμως η εν λόγω πλάνη είναι συνέπεια των ατομικών ελαττωμάτων του ανθρώπου;

   Κάθε δράση του ανθρώπου -- είτε πρόκειται για ηθελημένη σκέψη, είτε για συντηρούμενο ψυχικό συναίσθημα, είτε για ομιλία, είτε για κίνηση του σώματος -- πέραν κάποιων αμέσων αποτελεσμάτων που έχει στο εξωτερικό περιβάλλον, παραλαμβάνεται από την λεγομένη Παγκοσμία Ψυχή (δηλαδή το λεγόμενο αιθερικό επίπεδο) και μεταφέρεται ως ρεύμα επηρείας.


   Όπως το υλικό σώμα του ανθρώπου αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Υλικού Κόσμου και διέπεται από τους ίδιους με αυτόν Νόμους, κατ' αναλογίαν η ανθρώπινη ψυχή μετέχει της Παγκοσμίας Ψυχής και διέπεται από τους ίδιους με αυτήν Νόμους. Μελετώντας λοιπόν ο άνθρωπος την ατομική του ψυχή δύναται να εξαγάγει αναλογικά συμπεράσματα που να αφορούν στην Παγκόσμια Ψυχή.

   Η επήρεια για την οποία γίνεται λόγος είναι συνέπεια και συγκεκριμένη εκδήλωση της Μεταφορικότητας, ιδιότητας από την οποία χαρακτηρίζεται κατ' εξοχήν το αιθερικό επίπεδο. (Βλ. 2ο Θεώρημα, Οι εν δυνάμει ικανότητες της Ψυχής).

   Αυτή η επήρεια υποβάλλει, ευνοεί ή αποτρέπει την εμφάνιση ορισμένων αισθημάτων, συναισθημάτων, ροπών ή αντιλήψεων στα άτομα μιάς ομάδος, ανάλογα με τον βαθμό της αγνότητός τους. (Με άλλα λόγια, εδώ έχει εφαρμογή ο Νόμος της Ομοιογενείας). Όλες αυτές οι επί μέρους καταστάσεις, από κοινού, συγκροτούν μία συλλογική νοοτροπία. Κι όπως είναι γνωστό, η όλη νοοτροπία των γενεών που παρήλθαν, μαζύ με την όλη νοοτροπία των ανθρώπων που ζούν κάθε στιγμή, αποτελεί το κοινο ταμείο των αντιλήψεων της κοινωνίας των ανθρώπων: το κατεστημένο.

   Εάν λοιπόν η εν λόγω επήρεια προήλθε από ατομικό ελάττωμα του ανθρώπου, επιβαρύνει το κατεστημένο και το καθιστά ποιοτικώς χειρότερο. Δεδομένου δε ότι λέγοντας κατεστημένο εννοούμε την ψυχικό - πνευματική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ζη, αναπνέει και εκφράζεται ο άνθρωπος, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε το πώς οι ομαδικές πλάνες είναι αποτελέσματα των ατομικών ελαττωμάτων των ανθρώπων.

   Κι αν λάβει κανείς υπ' όψιν ότι η νοοτροπία των γενεών που παρέρχονται μεταφέρεται στους ανθρώπους των επομένων γενεών, διαπιστώνει ότι το ατομικό ελάττωμα δεν επηρεάζει και πλανά μόνον τους ανθρώπους της κοινωνίας της τρεχούσης γενεάς, αλλά επηρεάζει και την πορεία των ανθρώπων των επομένων γενεών.


   Αυτή είναι η πραγματική διάσταση του ρητού: "αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα"


    Συμπέρασμα:

   Απομακρυνόμενοι, απαλασσόμενοι συνεχώς από τα ελαττώματά μας και καθιστάμενοι αγνοί, αφ' ενός μεν σταματούμε να επηρεάζουμε δυσμενώς ολόκληρη την ανθρωπότητα, αφ' ετέρου δε συμβάλλουμε κατά το μέτρο μας στο να ευθύνει η ανθρωπότητα την γραμμή της προς τον προορισμό της.



    Β. Εσωτερική Ερμηνεία

   Τί είναι το άτομο; Λέγοντας άτομο άραγε εννοούμε διαίρεση; Όταν λέμε ομάδα, εννοούμε την αθροιστική συνεύρεση και συμβίωση ατόμων;

   Προκειμένου να εισδύσουμε στις κεκρυμμένες Αλήθειες του Θεωρήματος, θα πρέπει να στραφούμε για μιά φορά ακόμα προς τον Θεό και να παρατηρήσουμε πώς Εκείνος ενεργεί.

   Ο Θεός είναι η Απόλυτη και Απειραιωνία Μονάδα. Είναι η Ζωή και δημιουργεί Ζωή προβάλλοντας τον Εαυτό Του και εκδιπλούμενος με τάξη και σκοπιμότητα. Είναι Άπειρος κατά την Φύση Του αλλά και κατά την εκδίπλωσή Του.

   Διαπιστώνουμε λοιπόν δύο βασικές έννοιες:

   αφ' ενός την Μονάδα· και
   αφ' ετέρου την απειρότροπη εκδίπλωση της Μονάδος.

   Κι ως απειρότροπη εκδίπλωση της Μονάδος δεν εννοούμε ένα μόνο σύνολο -- ομάδα -- εκδιπλώσεων, αλλά έναν θαυμαστο συνδυασμο απείρων ομάδων απείρων συνόλων απείρων επί μέρους εκδιπλώσεων. Έν (Μονάδα) και Άπειρον (εκδίπλωση της Μονάδος): Μ' αυτή την υπέρλογη σύμπτωση μάς αποκαλύπτεται ο Θεός!

   Μέσα στην ιεράρχηση των απείρων Ιδεών, ανευρίσκεται και η Ιδέα Άνθρωπος, η οποία εκφράσθηκε στον κόσμο μας. Κι αν τα πράγματα εδώ είχαν όπως έχουν στον Θείο Κόσμο, θα λέγαμε ότι η εν λόγω Ιδέα Άνθρωπος, εκφραζομένη, εκδήλωσε την πολλαπλότητα των ανθρωπίνων όντων, τα οποία αποτελούν μίαν ιδιαίτερη ομάδα στα πλαίσια του Θείου Όλου. Θα ήταν τότε η Ιδέα Άνθρωπος εκπρόσωπος του Θεού.

   Όμως, η προβολή του Θεού από την θέση της Ιδέας Άνθρωπος και η εκδίπλωση Του στον κόσμο προσέκρουσε -- ένεκα της πτώσεως -- στον αρνητικό παράγοντα. Αποτέλεσμα: Ο μεν Θεός, ως Μονάδα, δεν αλλοιώνεται! Αλλά η εξωτερική έκφραση της εκδιπλώσεώς Του υφίσταται την εναντίωση του εωσφόρου, μέσα στο ιδιαίτερο περιβάλλον του υλικού κόσμου.

   Έτσι, καθώς ο εωσφόρος είναι αυτή η ίδια η φύση της διαιρέσεως, το αποτέλεσμα της εναντιώσεως ήταν η εξωτερική κατάτμηση της μίας και ενιαίας Ιδέας Άνθρωπος σε άτομα. Πρέπει να τονισθή ότι η κατάτμηση δεν επέδρασε στην Ιδέα, αλλά στην εξωτερική της εμφάνιση στον κόσμο τούτον.

   Σ' αυτή την εναντίωση του αντιπάλου, ο Θεός απάντησε εκφράζοντας δύο Ιδέες:

   την Ιδέα Άτομο· και
   την Ιδέα Ομάδα.

   Το άτομο δεν είναι η Μονάδα. Ούτε η ομάδα των ανθρώπων που συμβιώνουν εν κοινωνία είναι η Μονάδα. Το άτομο είναι η εικόνα της Ιεράς Μονάδος· η ομάδα -- η κοινωνία -- είναι η εικόνα της εκδιπλώσεως της Μονάδος. Τόσο λοιπόν το άτομο όσο και η ομάδα είναι εικόνες του Θεού. Είναι Νόμοι οι οποίοι μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο από την έλλειψη συνειδήσεως στην αντίληψη της Αληθείας. Είναι η Φωνή του Θεού που λέγει: «Άνθρωπε! Θέλω να γίνεις Ομάδα και να συμβάλεις στην εκδίπλωση της Μονάδος!», υποδεικνύοντας την οδό της Οντοποιήσεως:

  Άτομο ==>  Έκφραση της Αγάπης στην Κοινωνία ==>  Μονάδα

 
   Εάν οι άνθρωποι, δια της ανωτέρω οδού, επιτύχουν την ύψωσή τους από την εικόνα στην Πηγή της εικόνας, τότε η Ιδέα Άνθρωπος θα εκδιπλωθή πνευματικώς, το δε Έργο της Επανόδου -- η εκτέλεση του Θείου Σχεδίου -- θα έχει επιτευχθή. Ιδού η νίκη του Θεού επί του αντιπάλου.
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
« Απάντηση #33 στις: Φεβρουαρίου 19, 2011, 09:14:24 »


ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

 
   «Η καλώς εννοουμένη αμοιβαιότητα είναι η βάση κάθε ομαδικής ζωής η οποία δεν παρεμποδίζει τις ελευθερίες του ανθρώπου και την ανεξαρτησία της προσωπικότητός του».
 
 
 
   Νοηματική Εκδίπλωση του Δεκάτου Τρίτου Θεωρήματος
 
    Α. Η Εξωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος

    1. Η καλώς εννοουμένη Αμοιβαιότητα
    2. Οι Ελευθερίες του Ανθρώπου

    Β. Η Εσωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
« Απάντηση #34 στις: Φεβρουαρίου 19, 2011, 09:17:03 »

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ


 
    Α. Εξωτερική Ερμηνεία

   Οι άνθρωποι υλοποιούν τον Νόμο της Κοινωνίας καθώς συγκροτούν ομάδες και συμβιώνουν σε οικογένειες, σε πόλεις, σε κράτη κλπ., συνεργαζόμενοι και συναλλασσόμενοι εντός του πλαισίου της καλώς εννοουμένης αμοιβαιότητας.

   Ομαδική ζωή είναι η υλοποίηση του Νόμου της Κοινωνίας, μέσω της εμφανίσεως ομάδος ανθρώπων που συμβιώνουν.

   1. Η καλώς εννοουμένη Αμοιβαιότητα

   Η αμοιβαιότητα νοείται πάντοτε αλληλο - δοσοληπτικώς. Αμοιβαιότητα υπάρχει όταν μεταξύ δύο (ή περισσοτέρων) ανθρώπων, ο ένας δίδει και ο άλλος λαμβάνει, επακολουθεί δε μία νέα φάση όπου εκείνος που πρίν έλαβε δίδει κι εκείνος που πρίν έδωσε λαμβάνει.

   Όμως, λέγει το Θεώρημα, δεν αρκεί αυτή η αμοιβαιότητα για να αποτελέσει την βάση κάθε ομαδικής ζωής. Απαιτείται η αμοιβαιότητα να είναι «καλώς εννοουμένη».

   Ποιά αμοιβαιότητα δεν είναι καλώς εννοουμένη;

   Γνωρίζουμε ότι ο άνθωπος αντλεί τις δραστηριότητές του από δύο πηγές: Είτε δρά στα πλαίσια της προσωπικότητός του -- η οποία αποτελεί το Θέλημα του Θεού για τον συγκεκριμένον άνθρωπο -- είτε δραστηριοποιείται παρωθούμενος από τα βάρη της συσκοτισμένης συνειδήσεώς του, υπηρετώντας εν τέλει τον αντίπαλο.

   Στην τελευταία αυτήν περίπτωση, ο άνθρωπος -- φερόμενος εγωϊστικώς -- υπερβαίνει το μέτρο των αναγκών του και λαμβάνει περισσότερα απ' όσα χρειάζεται. Εδώ υπάρχει πλήρης διαχωρισμός των ατόμων· το ατομικό συμφέρον είναι ο μοναδικός δείκτης των συναλλαγών τους και, επομένως, δεν υπάρχει ομαδική ζωή, αλλά ανταγωνισμός των ατόμων μεταξύ τους.

   Αντιθέτως, «καλώς εννοουμένη αμοιβαιότητα» υπάρχει όταν τα άτομα συναλλάσσονται σύμφωνα με το μέτρο των ατομικών τους αναγκών και εντός του πλαισίου της μεταξύ τους αρμονίας.

   Τότε οι άνθρωποι εκδηλώνουν την ομαδική ζωή και υλοποιούν τον Νόμο της Κοινωνίας. Δια της αμοιβαίας συνεργασίας παρέχουν ο ένας στον άλλον την ιδιάζουσα αρετή της ανόμοιας προσωπικότητός τους· υπερβαίνουν την διαίρεση και επιτρέπουν να αντανακλασθή στην ανθρωπότητα (όσο βεβαίως επιτρέπει η σχετικότητα του επιπέδου αυτού) το Έν και το Άπειρον του Θεού.

   2. Οι Ελευθερίες του Ανθρώπου

   Το ανθρώπινο όν εκδηλώνεται σε τρία επίπεδα:

   στο υλικό, δια του σώματός του·
   στο αιθερικό, δια της ψυχής του· και
   στο πνευματικό, δια του πνεύματός του.

   Προκειμένου να εκδηλωθή το ανθρώπινο όν, προαπαιτείται η απελευθέρωσή του από ο,τιδήποτε δεσμεύει την ελευθερία του στα τρία αυτά επίπεδα: ελαττώματα, κακές έξεις και ροπές, πάθη, πλάνες, κάθε είδους βάρη.

   Όσο ο άνθρωπος παραμένει παγιδευμένος στο κακό, δεν εκδηλώνει την προσωπικότητά του (δηλαδή την αντικειμενική όψη της Θείας Ιδέας η οποία τον εμψυχώνει). Αρνείται την προσωπικότητά του και εκδηλώνει την ελαττωματικότητα ως κατάσταση του όντος του. Αφού απελευθερωθή, μπορεί πλέον να εκδηλωθή ελεύθερα στο περιβάλλον του, εκφράζοντας την ιδιάζουσα προσωπικότητά του. Τότε μπορεί ο άνθρωπος να βιώσει την καλώς εννοουμένη αμοιβαιότητα, αφού δίδει και λαμβάνει εν Αγάπη και Σοφία, κατά το μέτρο των αναγκών του.


    Β. Η Εσωτερική Ερμηνεία

   Τα τέσσερα περί Κοινωνίας Θεωρήματα δεν προβάλλουν απλώς ένα σύνολο αληθειών που αφορούν στην ανθρωπότητα, αλλά αναλογικώς υποκρύπτουν αλήθειες που αναφέρονται στον Θείο, Πνευματικό Κόσμο.

   Είπαμε ότι στον Θείο Κόσμο θεωρούμε αφ' ενός την Μονάδα (το Έν) και αφ' ετέρου την εκδίπλωση αυτής (το Άπειρον). Το Θείον εκδιπλώνεται και δημιουργεί τα άπειρα Όντα του Πνευματικού Κόσμου, εκφράζοντας το απειροσύνολο των Ιδεών Του.

   Ποιά σχέση υφίσταται μεταξύ των Θείων Όντων; Είναι φανερό ότι δεν νοείται κάτι άλλο από μία σχέση αμοιβαίας συνεργασίας, κατά την οποίαν το κάθε ένα παρέχει την ανόμοια αρετή του. Αυτή η αυτόβουλη και ανεμπόδιστη ανταλλαγή Θείων Αρετών αποτελεί έκφραση της Θείας Αγάπης, η οποία ενοποιεί τα Άπειρα σε Έν, εμφανίζοντας την Μονάδα.

   Ως αντανάκλαση της συνεργασίας αυτής των Θείων Όντων, η καλώς εννοουμένη αμοιβαιότητα αποτελεί Νόμο για τον άνθρωπο, διότι επιτρέπει την εκδίπλωση της μίας Ιδέας άνθρωπος και την εμφάνιση της Μονάδος στην πολλαπλότητα των ατόμων.
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
« Απάντηση #35 στις: Φεβρουαρίου 19, 2011, 09:19:24 »

ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

 
   «Η Κοινωνία δημιουργήθηκε λόγω των αναγκών οι οποίες είναι απαραίτητες σε κάθε άτομο για την ύπαρξή του.
Η Ανάγκη είναι το δικαίωμα και το χρέος του ζήν.
Εξ αυτής απορρέει το Καθήκον, το οποίον είναι το χρέος να σεβόμεθα το δικαίωμα της ζωής και τις ανάγκες των άλλων».
 
 
 

   Νοηματική Εκδίπλωση του Δεκάτου Τετάρτου Θεωρήματος

 
    Α. Εξωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος

    Β. Εσωτερική Ερμηνεία του Θεωρήματος
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
« Απάντηση #36 στις: Φεβρουαρίου 19, 2011, 09:25:45 »

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ

    Α. Εξωτερική Ερμηνεία

   Από την μελέτη των προηγουμένων δύο Θεωρημάτων καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η Κοινωνία δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα, αλλά αποτελεί Νόμο ο οποίος απορρέει από τον Θεό και στοχεύει στην υπηρέτηση συγκεκριμένου στόχου.

   Το παρον Θεώρημα δηλώνει ότι ο Νόμος της Κοινωνίας εξυπηρετεί τις ανάγκες του ατόμου, δηλαδή του όντος εκείνου που δημιουργήθηκε μεν από τον Θεό, αλλά τελεί υπό την επίδραση της εωσφορικής διαιρέσεως.

   Το άτομο, λοιπόν, έχει ανάγκες απαραίτητες για την ύπαρξή του. Τούτο σημαίνει ότι οντολογικώς η ύπαρξη του ανθρώπου δεν είναι κάτι το κατακτημένο, αλλά επιτυγχάνεται εφ' όσον ο άνθρωπος ικανοποιήσει τις εκ φύσεως ανάγκες του.

   Ο άνθρωπος είναι Όν υπό αίρεσιν· φέρει την Ζωή, δεν είναι Ζωή. Ερχόμενος στον κόσμο, φέρει εκ φύσεως ανάγκες οι οποίες έχουν έναν και μοναδικό σκοπό: να βοηθήσουν τον άνθρωπο να γίνει Όν Ζών, δηλαδή να καταστή ο ίδιος Ζωή.

   Τίθεται ευθύς αμέσως το ερώτημα: Τί είναι οι ανάγκες; Και ποιές είναι αυτές;
«Ανάγκη είναι το δικαίωμα και το χρέος του ζήν».

   Μία κατ' ουσίαν είναι η ανάγκη την οποία κομίζει μαζύ του ο άνθρωπος στον κόσμο· κι η μία αυτή ανάγκη μελίζεται και εμφανίζεται ως πολλές, οι οποίες όμως όλες υπηρετούν την Ζωή -- ή μάλλον την πορεία του ανθρώπου προς την Ζωή. (Διευκρινίζουμε ότι -- στο πλαίσιο του Θεωρήματος τούτου -- αναφερόμαστε πάντοτε στις εκ φύσεως ανάγκες του ανθρώπου και όχι στις επίκτητες και εφήμερες, τις οποίες δημιουργεί ερχόμενος σε επαφή με τον κόσμο της εξωτερικότητας).

   «Δικαίωμα είναι η εξωτερική παρουσία του Δικαίου». Το δε Δίκαιον είναι Θεία Φύση η οποία, εξωτερικευομένη στο περιβάλλον, εκφράζεται ως δικαίωμα.

   «Δικαιοσύνη είναι ο ρυθμιστής της εκτάσεως των δικαιωμάτων». Από την Θεία Φύση του Δικαίου απορρέουν τα δικαιώματα, την έκταση των οποίων ρυθμίζει η Δικαιοσύνη.

   Ο άνθρωπος, λοιπόν, ως Θείο δημιούργημα που έρχεται στον κόσμο, κατέχει ως φυσική προίκα το δικαίωμα της Ζωής. Ερχόμενος στον κόσμο δικαιούται να ζήσει· όχι απλώς να αναπνέει και να ζη βιολογικώς, αλλά να καταστή αιώνιο πνευματικό Όν.

   Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο χωρίς καμμία συνείδηση. Αλλά η εμπειρία της ζωής, σε συνδυασμο με την Φωνή των Απεσταλμένων τείνουν να τον βάλουν στον δίαυλο της συνειδήσεως· και τότε, καθώς ο άνθρωπος συνειδητοποιεί βαθμιαίως τον σκοπό για τον οποίον ήλθε στον κόσμο, το δικαίωμα της Ζωής καθίσταται γι' αυτόν χρέος, το οποίον υπηρετεί ενσυνειδήτως.

   Από την Θεία προικοδότηση του ανθρωπίνου όντος με την ανάγκη (συνεπώς και το δικαίωμα) της ζωής απορρέει το καθήκον σεβασμού της ζωής και των αναγκών των συνανθρώπων του.

   Σε τελευταία ανάλυση, ο άνθρωπος ως άτομο δεν πρόκειται ποτέ μόνος του να κατορθώσει να νικήσει τον αντίπαλο και να δώσει τέλος στο ανθρώπινο δράμα. Ο άνθρωπος - άτομο είναι ένα μόριο της ανθρωπότητας· ολόκληρη δε η ανθρωπότητα, από κοινού, πρέπει να νικήσει τον αντίπαλο και να πραγματώσει το Σχέδιο της Επανόδου, δια της συμβολής της ανόμοιας αρετής του κάθε ενός ανθρώπου.



    Β. Εσωτερική Ερμηνεία

   Κεντρικός άξονας των Ιδεών του Θεωρήματος είναι, όπως είδαμε, η ανάγκη του ατόμου· και συγκεκριμένα η ανάγκη για την Ζωή. Αυτή είναι η πηγή κάθε του δραστηριότητας· αυτή το παρωθεί στην εκπλήρωση της Αποστολής του. Ο άνθρωπος ξεκινά την πορεία του με την ανάγκη.

   Ευρίσκεται όμως εντός της Κοινωνίας των ανθρώπων. Και -- όπως γνωρίζουμε -- εκπροσωπεί μίαν ανόμοια αρετή, την οποία πρέπει να βρεί τρόπο να προσαρμόσει με τις ανόμοιες αρετές των άλλων. Τούτο σημαίνει ότι πρέπει την δική του ανάγκη να την συνδυάσει με τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων. Εάν δεν επιτύχει αυτήν την προσαρμογή, αυτόν τόν συνδυασμό, τότε δεν συνεργάζεται με τους συνανθρώπους του: παραμένει άτομο ξένο, αποξενωμένο, μέσα στην ανθρώπινη Κοινωνία.

   Τί λοιπόν πρέπει να κάνει; Να ανεύρει το μέτρο με το οποίο θα μετρά επακριβώς το δίδειν του και το λαμβάνειν του.

   Προκειμένου δηλαδή ο άνθρωπος να καταστή Όν, οφείλει να ικανοποιήσει την ανάγκη του προς το ζήν· όμως δεν θα καταστή Όν παρά μόνον μέσα στην Κοινωνία, όταν ανεύρει το μέτρο της καλώς εννοουμένης αμοιβαιότητας.

   Όταν το εν λόγω μέτρο επεκταθή σε όλους τους ανθρώπους μιάς Κοινωνίας, ως άμεσο αποτέλεσμα θα προκύψει η ισορροπία.
Κι εάν αυτή η ισορροπία περιλάβει ολόκληρη την ανθρωπότητα, τότε θα επέλθει ένα τέλος: το τέλος της Πτώσεως· διότι η ατομικότητα θα έχει καταργηθή, την δε θέση της θα έχη λάβει η έννοια του συνόλου, η έννοια του Ενός. Η ανθρωπότητα θα έχει καταστή Θεία, διότι θα αντανακλά ενσυνειδήτως στο επίπεδό της το Έν και το Άπειρον του Θεού.

   Ιδού λοιπόν η ανθρώπινη πορεία:

   Ανάγκη -- Μέτρο -- Ισορροπία -- Τέλος

   Το τέλος εδώ υποδηλώνει το πέρας ενός κύκλου και την έναρξη ενός άλλου. Εάν η ανθρωπότητα φθάσει σε αυτό το τέλος, τότε θα έχει ανοίξει ένας καινούργιος ορίζοντας για τον άνθρωπο στο σύνολό του, καθώς η Ιδέα Άνθρωπος θα έχη αποκρυσταλλωθή σε Όν.

   Ας αναζητήσουμε τώρα, δια της αναλογικής, τα αντιστοίχως συμβαίνοντα στον Πνευματικό Κόσμο.

   Θεία Φύση είναι η Ζωή, η οποία εκδηλώνεται δια της κινήσεως. Η κίνηση είναι το εναρκτήριο σκίρτημα της Θείας Δημιουργίας.

   Η κίνηση δεν εμφανίζεται μόνη της· την κίνηση κατευθύνει η Συνείδηση και την οδηγεί προς τον στόχο της, διασφαλίζοντας την υπηρέτηση της Θείας Δημιουργίας.

   Ως αποτέλεσμα της ενσυνειδήτου κινήσεως προκύπτει η Τάξη.


   Τάξη είναι η Παρουσία του Ενός στα Πολλά. Η δε Τάξη οδηγεί στην πλήρωση, δηλαδή στην εμφάνιση ενός νέου Όντος μέσα στο πλαίσιο της αδιάσπαστης και άνευ τέλους Θείας Απειροσύνης.

   Οπότε, ως προς το Θείο Δημιουργείν έχουμε:

   Κίνηση -- Συνείδηση -- Τάξη -- Πλήρωση

   Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι ο μεν άνθρωπος πορεύεται και πορευόμενος δημιουργεί τον εαυτό του. Ο δε Θεός δημιουργεί Ζωή.

   Από τους τέσσερεις όρους της τετράδος που αφορά στον άνθρωπο, την μεν ανάγκη την έχει, το μέτρο το συλλαμβάνει ο ίδιος, η ισορροπία είναι συνέπεια και το τέλος είναι το αποτέλεσμα.

   Εκείνο λοιπόν στο οποίο πρέπει να επικεντρωθή ο άνθρωπος είναι το μέτρο. Εάν το επιτύχει, τα υπόλοιπα θα έλθουν αφ' εαυτών.

   Η έννοια του μέτρου αντιστοιχεί στην Συνείδηση της τετράδος του Θείου Δημιουργείν. Τούτο υποδεικνύει ότι όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου οφείλουν να στραφούν στην απόκτηση συνειδήσεως, δηλαδή στην δημιουργία προσωπικότητας.

   Τότε μόνον θα αποκτηθή η αντίληψη του μέτρου.
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
« Απάντηση #37 στις: Φεβρουαρίου 19, 2011, 09:26:38 »

ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

 
   «Κάθε όν που διαβιοί επί της Γής δημιουργεί στον εαυτό του ανάγκες και για να πληρωθούν οι ανάγκες αυτές δημιουργεί στον εαυτό του καθήκοντα και για να εκπληρωθούν τα καθήκοντα αυτά δημιουργεί στον εαυτό του ικανότητες, ώστε να τις ανταλλάσσει προς όφελος των αναγκών του».
 
 

    Νοηματική Εκδίπλωση του Δεκάτου Πέμπτου Θεωρήματος

 
 
   1. «Κάθε όν που διαβιοί επί της Γης...»

   2. Ανάγκες φυσικές και επίκτητες

   3. Η Ικανοποίηση των Αναγκών
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
« Απάντηση #38 στις: Φεβρουαρίου 19, 2011, 09:30:47 »

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ ΘΕΩΡΗΜΑΤΟΣ



   Το προηγούμενο Θεώρημα μάς μίλησε για την μία και μοναδική ανάγκη την οποία φέρει εντός του ως προίκα ο άνθρωπος, ερχόμενος στον κόσμο: την ανάγκη της Ζωής.

   Το τελευταίο τούτο Θεώρημα αναφέρεται στις ανάγκες που ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργεί, ζώντας στον κόσμο.

   1. «Κάθε όν που διαβιοί επί της Γης...»

   Η έκφραση αυτή, η οποία σκοπίμως χρησιμοποιείται εδώ, μάς αποκαλύπτει το εύρος εφαρμογής των Αληθειών του Θεωρήματος.

   Ο όρος Άνθρωπος καλύπτει ολόκληρο το φάσμα, από την εκπόρευση της Ιδέας μέχρι την τελική Οντοποίηση. Ο άνθρωπος ξεκινά ως Ιδέα· διέρχεται την επίγειο ζωή του ως το θνητο όν που όλοι γνωρίζουμε και καλείται να καταστή αιώνιο πνευματικό Όν.


    ΑΝΘΡΩΠΟΣ

   εκπόρευση   επίγειος ζωή   τελική έκβαση

   Ιδέα - Άνθρωπος    Ανθρώπινο Όν

   (όν υπό αίρεσιν)   Όν - Άνθρωπος


   Με άλλα λόγια το Θεώρημα αναφέρεται στην επίγειο φάση της ευρύτερης ζωής του ανθρώπου --  και μόνον αυτού, αφού στον υλικό κόσμο δεν υπάρχουν άλλα όντα παρά μόνον οι άνθρωποι. (Όλα τα άλλα δημιουργήματα, ζώα, φυτά, ορυκτά, αποτελούν μορφές του περιβάλλοντος).


   2. Ανάγκες φυσικές και επίκτητες

   Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο προικοδοτημένος από τον Θεό με μία και μόνη ανάγκη: την ανάγκη προς το Ζήν. Στο επίπεδο του υλικού κόσμου, όμως, όπου ζη, βιώνει αυτή την ανάγκη σε μία πολλαπλότητα επί μέρους αναγκών. Επί παραδείγματι, η πείνα, η δίψα, η ανάγκη της θερμάνσεως -- έμφυτες στον άνθρωπο -- είναι εκφράσεις της μίας και μόνης προαναφερθείσης ανάγκης.

   Αυτές είναι οι λεγόμενες φυσικές ανάγκες, δια των οποίων βιώνεται η ανάγκη προς το Ζήν, η οποία ζητά από τον άνθρωπο να διατηρηθή στην φαινομένη ζωή του κόσμου, ως προϋπόθεση για να φθάσει στον σκοπό του: στην οντοποίηση, στην Αιώνια Ζωή του Πνεύματος.

   Στην προσπάθειά του όμως να ανεύρει τα μέσα και τους τρόπους για να ικανοποιήσει τις φυσικές του ανάγκες, ο άνθρωπος δημιουργεί και άλλες ανάγκες, επίκτητες. Αυτές αποσκοπούν αφ' ενός μεν στην κάλυψη των φυσικών του αναγκών και την διατήρηση της υπάρξεώς του στον κόσμο, αφ' ετέρου δε στην απόκτηση συνειδήσεως, δηλαδή στην δημιουργία της Προσωπικότητας.


   Ως παράδειγμα επίκτητης ανάγκης θα αναφέρουμε την εργασία (επάγγελμα). Το Θεώρημα δεν αναφέρεται καθόλου στις παρά φύσιν επίκτητες ανάγκες που ενδέχεται να δημιουργήσει ο άνθρωπος και οι οποίες όχι μόνον δεν υπηρετούν την ύπαρξή του στον κόσμο, αλλ' απεναντίας την βλάπτουν και εναντιώνονται στην δημιουργία της Προσωπικότητάς του, ως εκπορευόμενες από την ελαττωματικότητα.

   Τέτοιες ανάγκες είναι, επί παραδείγματι, οι διάφοροι εθισμοί. Οι φυσικές ανάγκες προηγούνται· οι επίκτητες έπονται. Οι φυσικές ανάγκες καθορίζουν· οι επίκτητες υπηρετούν. Οι φυσικές ανάγκες ικανοποιούνται αυθόρμητα, ενστικτωδώς και σύρουν τον άνθρωπο προς την ικανοποίησή τους· οι επίκτητες ικανοποιούνται με συνείδηση, με σύνεση, με πρωτοβουλία.


   3. Η Ικανοποίηση των Αναγκών

   Όπως λοιπόν ελέχθη, ο άνθρωπος έχει τους εξής δύο στόχους:

   να διατηρηθή στην φαινομένη ζωή του κόσμου· και
   να αξιοποιήσει την φαινομένη ζωή, αποκτώντας συνείδηση, ώστε -- φθάνοντας στο πέρας της ζωής του -- να έχει επιτύχει τον σκοπό της διελεύσεώς του από τον υλικό κόσμο.

   Για να επιτύχει τους στόχους αυτούς, ο άνθρωπος οφείλει:

   να δημιουργήσει (επίκτητες) ανάγκες· και
   να φροντίσει να τις ικανοποιήσει.

   Δεν νοείται άνθρωπος να ζη στον κόσμο και να μη δημιουργεί ανάγκες. Διότι οι φυσικές του ανάγκες απαιτούν την δημιουργία επικτήτων αναγκών προκειμένου να ικανοποιηθούν. Άνθρωπος που δεν δημιουργεί ανάγκες είναι νεκρός.

   Οι μεν φυσικές ανάγκες, ως εκδιπλώσεις της μιάς και μόνης Ανάγκης που έχει θέσει ο Θεός, ανάγονται στην φύση του Καλού. Η ικανοποίησή τους είναι αναγκαία· όμως το πόσο θα ικανοποιηθούν είναι θέμα του ανθρώπου: εδώ υπεισέρχεται η έννοια του μέτρου.

   Οι δε επίκτητες ανάγκες δημιουργούνται από τον άνθρωπο ενώ αυτός ευρίσκεται και υπό την εναντίωση του κακού. Γι' αυτό και πρέπει να ελέγχονται από την συνείδηση.

   Η ικανοποίηση των αναγκών γίνεται με μέσον το Καθήκον. «Καθήκον είναι η αυτό - επιταγή του ανθρώπου· δηλαδή η υπό του ανθρώπου επιταγή του ιδίου του εαυτού του προς εκτέλεσιν υποχρεώσεως». Αυτό - επιταγή σημαίνει ότι το Καθήκον δεν προέρχεται από κάποιαν εξωτερική επιβολή, αλλά αναβλύζει από το εσωτερικό του εαυτού.

   Όταν εμφανισθή η έννοια του καθήκοντος, αισθάνεται ο άνθρωπος να αναβλύζει εντός του μία δύναμη η οποία καταλήγει σε κίνηση· το καθήκον φέρει σε κατάσταση συναγερμού ολόκληρο τον εαυτό· κι ο συναγερμος αυτός δεν καταλαγιάζει εάν δεν εκπληρωθή ο σκοπός για τον οποίον εμφανίσθηκε.

   Οι ανάγκες προηγούνται, τα καθήκοντα έπονται. Οι ανάγκες καθορίζουν και προσδιορίζουν, τα καθήκοντα υπηρετούν. Οι ανάγκες ζητούν, τα καθήκοντα δίδουν. Οι ανάγκες είναι δυναμισμένη στατική κατάσταση του εαυτού, τα καθήκοντα είναι δυναμισμένος παράγων εν δράσει. Κι ενώ οι ανάγκες και τα καθήκοντα διακρίνονται τόσο πολύ μεταξύ τους, εν τούτοις δεν νοούνται παρά μόνον συνυπάρχοντα.


   4. Οι Ικανότητες

   Για την εκπλήρωση των καθηκόντων, ο άνθρωπος δημιουργεί ικανότητες, τις οποίες ανταλλάσσει προς όφελος των αναγκών του.

   «Οι ικανότητες είναι εκπεφρασμένες Αρετές στην διάθεση του ανθρώπου, για να τις χρησιμοποιήσει αυτός στην
εκτέλεση έργου». Οι Αρετές αποτελούν εκδιπλώσεις της φύσεως του Καλού: συνεπώς πηγάζουν από την Θεία Ακτίνα, την Παρουσία του Θεού εντός του ανθρώπου.


   Μία πολύ διαδεδομένη πλάνη είναι ότι δήθεν ο άνθωπος έχει μέσα του λανθάνουσες δυνάμεις και αρκεί να τις βρεί για να καταστή θεός. Όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο λησμονούν ότι δεν είναι ο άνθρωπος που έχει εντός του τις δυνάμεις, αλλά η Θεία Ακτίνα μέσα στον άνθρωπο. Η διαφορά είναι μεγάλη: διότι η θεωρία για ενυπάρχουσες δυνάμεις στον άνθρωπο αγνοεί την Θεία Πηγή του ανθρώπου και καταλήγει σ' έναν μοιραίο ανθρωποκεντρισμό.

   Αντιθέτως, όπως τοποθετείται το ζήτημα στην ορθή του βάση, ο άνθρωπος θα αντλήσει ό,τι του χρειάζεται από τον -- εντός και εκτός του εαυτού του -- Θεό. Αγνοποιούμενος και συντονιζόμενος δια της Αγάπης με την Θεία Φύση θα εκμεταλλευθή προς όφελός του τον Νόμο της Ομοιογενείας.

   Αυτή η θεοκεντρική τοποθέτηση μάς διδάσκει ότι ο άνθρωπος δεν είναι η αρχή και το τέλος, αλλά περιστρέφεται γύρω από τον Θεό, όπως ένας ετερόφωτος πλανήτης διαγράφει τροχιά γύρω από τον αυτόφωτο Ήλιο του.

   Όσοι πρεσβεύουν την λανθασμένη ανθρωποκεντρική θέση, κατά κανόνα αγνοούν την αξία της Αγάπης.

   Επανερχόμενοι στο θέμα των ικανοτήτων, αντιλαμβανόμαστε ότι καθώς ο άνθρωπος ανευρίσκει εντός του την Πηγή των Αρετών, δημιουργεί ικανότητες· τις αναπτύσσει εντός του και τις έχει πλέον την διάθεσή του για να πραγματοποιήσει το έργο του.

   Η πλήρωση των αναγκών γίνεται με έναν τρόπο: με την ανταλλαγή των ικανοτήτων, υπό τις προϋποθέσεις της ανομοιότητας και της αμοιβαιότητας. Αυτή η αμοιβαία ανταλλαγή των ανομοίων ικανοτήτων εμφανίζει στην ανθρωπότητα την κατάσταση του Ενιαίου και την αντίληψη της Μονάδος.

   Ιδού η αξία του Νόμου της Κοινωνίας. Μόνον αυτός δίδει την δυνατότητα να καταργηθή η διαίρεση και να εμφανισθή η Μονάδα στην απειρία των ανθρώπων - ατόμων.

   Ανάγκες -- Καθήκοντα -- Ικανότητες -- Ανταλλαγή


    Εν Κατακλείδι:

   Ό άνθρωπος αποτελεί την αντικειμενική έκφραση μίας Θείας Ιδέας στον υλικό κόσμο. Επειδή όμως εδώ επικρατούν «αντίξοες συνθήκες», η εξωτερική έκφραση της Ιδέας κατακερματίζεται, διαιρείται, με αποτέλεσμα να εμφανισθούν πολλοί άνθρωποι - άτομα, κάθε ένας από τους οποίους φέρει μέσα του μία από τις άπειρες όψεις της μοναδικής Ιδέας - Άνθρωπος. (Η ενσυνείδητη και απρόσκοπτη εκδήλωση αυτής της όψεως είναι ακριβώς η δημιουργία της προσωπικότητας).

   Σκοπός του ανθρώπου είναι να κατορθώσει να υπερνικήσει την διαίρεση και να εμφανίσει το Έν στα πολλά, επιτρέποντας την ενιαία εκδίπλωση της Ιδέας - Άνθρωπος στο υλικό επίπεδο. Τον στόχο αυτόν υπηρετεί ο Νόμος της Κοινωνίας, ο οποίος πραγματώνεται δια της αμοιβαίας συναλλαγής των ιδιαιτέρων αρετών των ατόμων.

   Με την εμφάνιση της Μονάδος στην πολλαπλότητα αφ' ενός προάγεται η Θεία Δημιουργικότητα, αφ' ετέρου ο άνθρωπος ως σύνολο εντάσσεται οργανικώς και λειτουργικώς στην Νομοτέλεια της Ζωής και καθίσταται Όν Αιώνιο.
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
« Απάντηση #39 στις: Φεβρουαρίου 19, 2011, 09:32:45 »

Επίλογος
Γνώση και Βίωση

 

    Aισίως φθάσαμε στο τέλος αυτής της προσφοράς Αληθείας, των δεκαπέντε πρώτων Θεωρημάτων της Μαρίας Ρούτσιν Ντυπρέ, ερμηνευμένων και σχολιασμένων. Ο αναγνώστης ο οποίος μελέτησε επιμελώς και κατενόησε επαρκώς τα δεκαπέντε Θεωρήματα, γνωρίζει πλέον τον λόγο της υπάρξεώς του στον κόσμο. Ξέρει ποιος είναι ο Νόμος της Ζωής του και πώς μπορεί να τον αξιοποιήσει.

    Εν τούτοις ενδέχεται αυτή η γνώση να μην τον βοηθήσει καθόλου. Διότι άλλο πράγμα η γνώση της Αληθείας και άλλο η βίωσή της.


    Ας φέρουμε ένα αναλογικό παράδειγμα:

   Γνωρίζουμε ότι κάπου υπάρχει μία πηγή. Γνωρίζουμε την ακριβή τοποθεσία, την χημική σύσταση του νερού με όλα τα μεταλλικά άλατα που τυχόν περιέχει, το γεωλογικό στρώμα του υδροφόρου ορίζοντα, την θερμοκρασία του νερού και ό,τι άλλο σχετικό.

   Εάν όμως διψάμε, οι παραπάνω γνώσεις δεν πρόκειται σε καμμία περίπτωση να ικανοποιήσουν την δίψα μας. Θα ξεδιψάσουμε μόνον πηγαίνοντας στην πηγή και πίνοντας. Ακόμη και κάποιος που δεν γνωρίζει τίποτε για το νερό, εάν πιεί θα ξεδιψάσει.

   Η Αλήθεια, λοιπόν, στην ουσία της δεν είναι κάτι που διδάσκεται, μαθαίνεται, διαβάζεται, λέγεται, αναλύεται, αναπτύσσεται, ερμηνεύεται κλπ. Αυτά είναι χρήσιμα, αλλ' υπό την προϋπόθεση ότι θα αποτελέσουν το προστάδιο της εφαρμογής.

   Η Αλήθεια μόνον συνειδητοποιείται -- και συνειδητοποιείται με έναν και μοναδικό τρόπο: δια της εφαρμογής της.

   Στην εφαρμογή της Αληθείας έγκειται η αξιοποίησή της. Εφαρμόζοντας ο άνθρωπος βιώνει την Αλήθεια και καταλήγει να την συνειδητοποιήσει.

   Και ομιλώντας για εφαρμογή της Αληθείας δεν εννοούμε κάτι συγκεκριμένο που πρέπει να πράξει ο άνθρωπος. Η εφαρμογή της Αληθείας δεν είναι κάποια ενασχόληση η οποία μπορεί να προγραμματισθή την τάδε ή την δείνα ημέρα της εβδομάδος.
 

   Εφαρμόζουμε την Αλήθεια όταν ζούμε εν Αγάπη και Σοφία Θεού· όταν κάθε μας πράξη:

   πηγάζει από την συνείδηση της Αληθείας·
   έχει ως κίνητρο την Αγάπη· και
   υλοποιείται με Σοφία, ούτως ώστε να είναι αποτελεσματική επί τω Καλώ.

   Εφαρμόζουμε την Αλήθεια όταν την υιοθετούμε σε κάθε βήμα της ζωής μας. Εφαρμόζουμε την Αλήθεια όταν κάθε δραστηριότητα μας είναι εντεταγμένη στο πλαίσιο της Προσωπικότητός μας, η οποία δεν είναι παρά η εξωτερική όψη της Θείας Ακτίνας που μάς ζωοποιεί και η αντικειμενική όψη της Θείας Ιδέας την οποία καλούμεθα ενσυνειδήτως να ενσαρκώσουμε.


   Γνώση -- Εφαρμογή -- Βίωση -- Συνείδηση

 
   Αυτή είναι η Κλείδα αξιοποιήσεως της Αληθείας.
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Ορφέας

  • Διαχειριστής
  • ******
  • Μηνύματα: 1.717
  • Karma: 0
    • Προφίλ
Απ: Τάγμα του Κρίνου και του Αετού: Οι βασικές διδασκαλίες του....
« Απάντηση #40 στις: Φεβρουαρίου 19, 2011, 09:37:08 »

ΟΡΙΣΜΟΙ ΕΝΝΟΙΩΝ




Η Αλήθεια είναι άπειρη στην φύση της και δεν «χωρά» σε καμμία διατύπωση. Οι διδόμενοι ορισμοί αποτελούν όψεις της Αληθείας, οι οποίες προβάλλονται στα Θεωρήματα· περιγράφουν, αποσαφηνίζουν, προσεγγίζουν, διαφωτίζουν, αλλ' επ' ουδενί λόγω δεν περιορίζουν.

Αγάπη.

Προς τον εαυτό, είναι η δημιουργία και διατήρηση καταστάσεως αγνότητας.
Προς τον πλησίον, είναι η ανιδιοτελής προσφορά.
Προς τον Θεό, είναι η κατάσταση Υπαγωγής της διανοίας υπό το Υπερούσιο Φως της Συνειδήσεως.
Η Αγάπη είναι το μέσον αναζητήσεως της Αληθείας στην οδό των πραγματώσεων του εαυτού.
Η Αγάπη είναι το Αίτιο πάσης Δημιουργίας.

Αγνότητα.

Είναι η κατάσταση η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο, βάσει του Νόμου της ομοιογενείας, να ομοιώνεται προς την Θεία Φύση. Είναι κατάσταση αμιγής κακού, αμιγής ελαττωμάτων.
Είναι το αποτέλεσμα της απουσίας ξένων στοιχείων.
Είναι η προϋπόθεση της Ενότητας.

Αδιαφορία.

Είναι πάθος αναφερόμενο στην ψυχική σκλήρυνση του ανθρώπου. Καταλήγει στην διαίρεσή του από τους συνανθρώπους του.

Αιθέρας ή Αιθερικό (επίπεδο)

Είναι ο πλάστης και συντηρητής των μορφών.
Δεν είναι ο δημιουργός, αλλά ο "τεχνίτης" ο οποίος συντονίζει την Ιδέα με την ύλη.

Αισθαντικότης

Είναι μία ιδιότης η οποία ρυθμίζει την ποιόητα των συνθηκών, την ποιότητα του "χώρου" εντός του οποίου ευρίσκεται η ψυχή.

Αλήθεια.

Είναι η αντικειμενική θέση εντός του κόσμου, εκτός του κόσμου και πέραν παντός κόσμου.
Είναι το απειροσύνολο των απειραιωνίων Ιδεών, οι οποίες είναι συλλήψεις της Θείας Φαντασίας και περιεχόμενο της Θείας Σοφίας.

Αμοιβαιότητα.

Είναι η αλληλο - δοσοληπτική συναλλαγή μεταξύ των ανθρώπων.

Αμφιβολία.

Η άρνηση της πίστεως.

Αναγέννηση.

Είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει από τον μυστικό γάμο της Αγάπης και της Σοφίας στο εσωτερικό του εαυτού μας.
Είναι η ισόρροπη και ισότιμη συλλειτουργία της Αγάπης και της Σοφίας σε κάθε πράξη μας, η οποία απευθύνεται είτε προς τον Θεό, είτε προς τον συνάνθρωπο, είτε προς τον εαυτό μας.

Ανάγκες.

Είναι οι απαιτήσεις του Ανθρώπου για να διατηρηθή στην ζωή.
Ανάγκη είναι το δικαίωμα και η εξώθηση προς το ζην.

Αναλογική.

Είναι ο γνώμων που κατευθύνει την σκέψη για την σύγκριση θεμάτων τα οποία κείνται επί επαλλήλων επιπέδων.

Ανθρώπινο Όν.

Το ανθρώπινο όν είναι η αρχή νέου δημιουργήματος, πνευματικής τάξεως, που εμφανίζεται στον κόσμο της ύλης.
Είναι το αποτύπωμα μίας Θείας Ιδέας, η οποία προβάλλεται ως Θεία Ακτίνα στον κόσμο της ύλης. Η Θεία Ακτίνα, τοποθετώντας το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα κατά μίαν ορισμένη νομοτέλεια και τάξη, συγκροτεί και εμφανίζει το ανθρώπινο όν.
Το ανθρώπινο όν, δημιουργώντας την Προσωπικότητά του, δύναται από ατελές να αποβή Όν αιώνιο.

Είναι κατάσταση με οντικά σπέρματα και με δυνατόητες τελικής οντοποιήσεως.

Άνθρωπος.

Ο καθ' εαυτού άνθρωπος είναι ένα νέο δημιούργημα γύρω από το οποίο περιστρέφονται -- κατά ορισμένη σύνθεση και λειτουργία -- το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα, για να το υπηρετήσουν και για να υπηρετηθή τούτο μέσω αυτών.
Ο όρος Άνθρωπος καλύπτει τις τρεις φάσεις:

α. Ιδέα - Άνθρωπος (εκπόρευση)·
β. Ανθρώπινο Όν (επίγειος ζωή)·
γ. Όν - Άνθρωπος (τελική οντοποίηση).

Ανομοιότητα.

Είναι Θείος Νόμος, ο οποίος διέπει την διαφορότροπη εκδίπλωση του Θεού για την υπηρέτηση απείρων σκοπιμοτήτων στα πλαίσια του Θείου Ενός. Η ανομοιότητα, εν τη ενώσει, παρουσιάζει την έννοια της Μονάδος.

Αποκατάσταση. Βλ. Επάνοδος.

Αποκτώ.

Θέτω υπό την εξουσία μου κάτι και με τον τρόπο αυτόν αυξάνω αριθμητικώς τα κεκτημένα μου, επί των οποίων έχω ιδιοκτησία, νομή και εξουσία.

Απολυτότης.

Η γεννήτειρα της Απειροσύνης και της Αιωνιότητος.

Αποστολή.

Είναι ένα ρεύμα εντός του οποίου εισέρχεται ο μεμυημένος στην Θεία Αλήθεια και -- αναλόγως με την Θεία Οικονομία και τα Θεία Σχέδια -- λαμβάνει τις Εντολές να προχωρήσει σε έργο.

Αποτέλεσμα.

Είναι οι καταλήξεις των διαφόρων δράσεων του ανθρωπίνου όντος, είτε κατά περίπτωσιν είτε συνολικώς λαμβανομένων, καθ' όλη την ζωή του στον υλικό κόσμο.

Απόφαση.

Δυναμισμένη έκφραση του εαυτού μας, η οποία ρέει πάντοτε προς τα εμπρός.

Απρόσωπον.

Είναι η αποσύνδεση της αντιλήψεως του ανθρώπου από τους υποδουλωτικούς περιορισμούς της σχετικότητας και η ένταξή της σε μία συνεχή πορεία προς την Απειροσύνη της Θείας Φύσεως.
Είναι η κατάσταση εκείνη στην οποία, όταν φθάσει ο άνθρωπος, παύει να θεωρεί τον εαυτό του ως μεμονωμένο άτομο και αρχίζει να συμμετέχει ενσυνειδήτως στην Άπειρη Φύση του Θεού.
Είναι η συνειδησιακή επανένταξη του ανθρώπου στην δημιουργική ιεραρχική εκδίπλωση της Ιεράς Μονάδος.
Είναι η αποσύνδεση στην αντίληψη του ανθρώπου της φύσεώς του ως όν από την μορφή του.

Αρετή.

Ποιοτικό γνώρισμα του Καλού. Εκδίπλωση της φύσεως του Καλού.

Η ιδιαίτερη Αρετή την οποία έχει ο άνθρωπος είναι το αποτύπωμα της ειδικής φύσεως της Θείας Ακτίνας, στο πλαίσιο της Ανομοιότητος.

Αρμονία.

Είναι το προϊον της Αγάπης. Είναι η λειτουργία της Τάξεως.

Αρρώστια

Δεν είναι αλλοίωση της ύλλης, αλλά δυσευνοϊκή προσφορά των ιδιοτήτων της ύλης στο ανθρώπινο όν.

Αρχή.

Είναι αναλλοίωτος, αδιαίρετος, ιεραρχημένος και θεμελιακός συντελεστής της Δημιουργίας.

Ατομικότητα.

Είναι κατάσταση υπάρξεως, η οποία χαρακτηρίζει και σφραγίζει άνευ εξαιρέσεως κάθε μορφή η οποία έχει εκφρασθή στον κόσμο της ύλης.

Άτομο.

Είναι η παρουσία του Θείου Ενός μέσα στις συνθήκες του υλικού κόσμου, όπου καλείται να ζήσει ο άνθρωπος.

Βάρος επί της συνειδήσεως.

Είναι το αποτέλεσμα των αντιδραστικών επιθέσεων του κακού επάνω στον άνθρωπο· μετατοπίζει την δυνατότητα της αντιλήψεώς του από το Φως της Αληθείας στο σκότος της πλάνης.

Βεβαίωση της Προσωπικότητας.

Είναι η δια του έργου επιβεβαίωση της προσωπικότητας. Βλ. και Διαδήλωση.

Βίωση.

Είναι το υπάρχειν του όντος κατά τρόπο μη ενεργητικό.

Γνώση.

Είναι η υπό του ανθρωπίνου όντος λογική κατάταξη και απαρίθμηση των γνωρισμάτων της εξωτερικής πραγματικότητος.
Είναι οι αποκρυσταλλωμένες καταλήξεις της σκέψεως, καθώς αυτές εμφανίζονται ενώπιον του Εγώ.

Δεσποτεία.

Είναι η «διακυβέρνηση» του ανθρώπου από την πεφωτισμένη του Συνείδηση.

Δημιουργία.

Είναι το αποτέλεσμα της ενσυνειδήτου δραστηριότητας του Δημιουργού εντός ενός επιπέδου, προς υπηρέτησιν εκ των προτέρων καθορισμένου σκοπού.
Είναι το αποτέλεσμα της συνδράσεως της Αγάπης και της Σοφίας του Θεού.
Είναι η πραγμάτωση των Θελήσεων του Θεού στα άπειρα σημεία των κόσμων του Παντός.

Δημιούργημα.

Είναι η κατάληξη της εκφράσεως μίας Ιδέας.

Δημιουργικό Έργο.

Είναι το αποτέλεσμα κάθε δραστηριότητας η οποία υπηρετεί πάντοτε -- άμεσα ή έμμεσα -- την εμφάνιση της Ζωής.

Δημιουργικότητα.

Είναι η Δράση της Θείας Σοφίας.

Διαδήλωση της Προσωπικότητας.

Είναι η δια του έργου αντικειμενική μαρτυρία της προσωπικότητας.
Μόνον όταν το έργο αντανακλά την προσωπικότητα, μπορούμε να μιλάμε για διαδήλωση της Προσωπικότητας.

Διαίρεση.

Η ελλειψη συνοχής και συνεργασίας μεταξύ των πολλών.

Διαλογισμός.

Είναι ενεργητική κατάσταση του ανθρωπίνου όντος με τάση της σκέψεώς του και κατεύθυνσή της προς την εσωτερικότητα (πράγμα που πρέπει να γίνεται με σταθερότητα και με άφεση) με στόχο την είσδυση του ανθρώπου στις Αιώνιες Ιδέες, την απόκτηση συνειδήσεως της Αληθείας και σκοπό την βοήθεια των συνανθρώπων του μέσα στο πλαίσιο της Αποστολής του.

Διάνοια.

Είναι η δύναμη της αντιλήψεως, σε συνάρτηση με την σχέση μεταξύ ανθρωπίνης νοήσεως και Θείας Φαντασίας.

Δίκαιον.

Είναι Θεία Φύση.

Δικαιοσύνη.

Είναι ο φρουρός της Αρμονίας.
Είναι ο ρυθμιστής της εκτάσεως των Δικαιωμάτων.
Θεία Δικαιοσύνη είναι ο προπομπός ο οποίος χαράσσει τον δρόμο που ακολουθεί η Αλήθεια.
Είναι η αρετή της διακρίσεως του Καλού από το κακό.

Δικαίωμα.

Είναι η εξωτερική παρουσία του Δικαίου.

Δόγμα.

Αλήθεια περιορισμένη υπό της ανθρωπίνης σχετικότητος.
Αλήθεια διατυπωμένη υπό περιορισμούς.

Δόνηση.

Κίνηση μορφοποιημένη.

Δράση.

Είναι το υπάρχειν του όντος κατά τρόπο ενεργητικό.
Είναι η εξωτερίκευση της Θελήσεως.
Είναι η εκδήλωση της Ισχύος.

Δυναμικές ιδιότητες.

Βλ. Εν δυνάμει ικανότητες.

Εγρήγορση.

Κατάσταση Ζωής μέσα στο Φως. Είναι το σημείο εκκινήσεως για κάθε προσπάθεια.

Εγώ

Είναι η αρχή και το επίκεντρο νέου δημιουργήματος πνευματικής τάξεως στον κόσμο της ύλης. Είναι το αποτύπωμα Θείας εκφράσεως, η οποία προβάλλεται ως Θεία Ακτίνα στον κόσμο της ύλης.

Το Εγώ, εφοδιασμένο με πνεύμα, ψυχή και σώμα κατά μίαν ορισμένη νομοτέλεια και τάξη, συγκροτεί το ανθρώπινο όν.

Το Εγώ, δημιουργώντας την προσωπικότητά του, δύναται από ατελές να αποβή Όν αιώνιο.

Εγωϊσμός.

Είναι η αντίληψη του διαχωρισμού του ατομικού συμφέροντος έναντι της Μονάδος του Όλου. Είναι βαρύτατη πνευματική νόσος.

Έθιμα.

Είναι θεσμοί απαγορευτικοί ή υπαγορευτικοί, οι οποίοι ως νόμοι υποχρεωτικοί έρχονται να εξαναγκάσουν τον άνθρωπο να συμπεριφερθή σύμφωνα με ό,τι αυτοί οι θεσμοί θεσπίζουν.

Εικόνα.

Η παρουσία της Ιδέας στο αιθερικό επίπεδο.

Ειρήνη πνεύματος.

Είναι η αποτύπωση της Θείας Τάξεως στο ανθρώπινο πνεύμα.

Ελάττωμα.

Είναι έκφραση της ελαττωματικότητας. Είναι το αποτέλεσμα της δράσεως του κακού στον νοητικό τομέα του ανθρώπου.

Τα ελαττώματα είναι τα μέσα με τα οποία οι δυνάστες υποδουλώνουν τους δυνατευομένους και εκμηδενίζουν την προσωπικότητά τους.

Ελαττωματικότητα.

Είναι η άρνηση της Προσωπικότητας και εγκαθίσταται στον άνθρωπο ως αποτέλεσμα της υποδουλώσεώς του στα βάρη της συνειδήσεως.
Η Ελαττωματικότητα είναι κατάσταση εσωτερική, που βαρύνει την Συνείδηση του ατόμου.
Είναι κατάσταση ανοίκειος προς το Θέλημα του Θεού.

Εν δυνάμει ικανότητες.

Είναι τα εφόδια που έχει ο άνθρωπος για να συναλλάσσεται με τους τρεις κόσμους του παντός. Λέγονται και Δυναμικές ιδιότητες.
Είναι τα μέσα λειτουργίας του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος.

Ενέργεια.

Είναι υλική μορφή υπό την οποίαν εμφανίζεται η δύναμη κατά περίπτωσιν.

Ενοίκηση

Σημαίνει την συνεργασία ανθρώπου και θείου (πνευματικού) όντος.

Ένστικτα.

Είναι τα μέσα δια του οποίου το Εγώ εκφράζεται, ζώντας την κατάσταση του Ασυνειδήτου.

Ενσυνείδητη Ατομικότητα.

Είναι το αποτέλεσμα της συμβολής του ατόμου με την συνείδηση.

Επάνοδος.

Η αποκατάσταση της Τάξεως που διαταράχθηκε από την Πτώση.
Η κατάργηση της διαιρέσεως.
Η ένταξη της ανθρωπότητας στην Ιεραρχία του Πνευματικού Κόσμου.

Επήρεια.

Είναι θέληση που μεταφέρεται δια μέσου της ψυχής και κατευθύνεται σε στόχο εκ των προτέρων καθορισμένο, επί του οποίου εκκενούται προς ικανοποίησίν της.

Επιθυμία.

Είναι η αποδυναμωμένη κατάσταση του Θέλω μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.

Επίπεδο.

Είναι σύνολο συνθηκών εντός των οποίων εμφανίζεται και λειτουργεί μία δημιουργία.
Είναι χώρος ο οποίος πληρούται και υπηρετείται αναλώμασι της Αρχής η οποία ταυτίζεται με αυτό.

Εποχές πνευματικές

Δεν είναι χρονικές περίοδοι της ανθρωπότητος, αλλά πνευματικά στάδια, πνευματικές φάσεις τις οποίες περνά η ανθρωπότητα και οι οποίες εμφανίζονται στον κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο.

Έργο.

Είναι η αλαγή στο εξωτερικό περιβάλλον, η οποία οφείλεται στην συμβολή του αποτελέσματος των πράξεών μας.

Έργο Ευποιίας.

Είναι κάθε πράξη η οποία καθοδηγεί το πνεύμα στην Αλήθεια, φέρει στην ψυχή την γαλήνη και ανακουφίζει την υλική ανάγκη.

Εσωτερικότης

Εσωτερικότης ή εσωτερικό περιβάλλον στον άνθρωπο είναι ό,τι δεν συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας και δεν υπόκειται στην λογική μας, και εν τούτοις υπάρχει μέσα μας.

Ευθύτης.

Είναι παράγων που χαρίζει στον άνθρωπο την συνοχή της δραστηριότητας των τριών του αρχών μετά του Εγώ του, η οποία εκδηλώνεται με την συνέπεια μεταξύ Ιδέας και πράξεως.

Ηθική.

Είναι ο Νόμος που δομεί την Τάξη και επισημαίνει την δημιουργική σκοπιμότητα.

Θάνατος φυσικός.

Είναι όταν παύουμε να τελούμε υπό την επίδραση των νόμων του υλικού περιβάλλοντος.

Θεωρία.

Είναι το ακεραιωμένο σύνολο των ιδεών τις οποίες ο άνθρωπος συλαμβάνει από την εξωτερικότητα και το οποίο συνέχεται δια της λογικής.

Ιεραρχία.

Διαφορισμός στο πλαίσιο της Τάξεως.

Ισορροπία

Είναι το αποτέλεσμα της δημιουργικής δράσεως του Νόμου του Θεού και της εναντιώσεως του νόμου του Μοιραίου -- του νόμου του Κόσμου.
Είναι κατάσταση η οποία εμφανίζεται μόνον στους κόσμους της πτώσεως, ποτέ όμως στον κόσμο του πνεύματος.

Ισχύς.

Είναι ο εσωτερικός δυναμισμός της Προσωπικότητας· πηγάζει από την συνείδηση του ατόμου.

Ικανότητες.

Είναι εκπεφρασμένες Αρετές στην διάθεση του ανθρώπου, για να τις χρησιμοποιήσει αυτός στην εκτέλεση έργου.
Οι Αρετές συνθέτουν την φύση του Καλού.

Κάθαρση.

Απαλλαγή από τα βάρη της συνειδήσεως.

Καθήκον.

Είναι η αυτό - επιταγή του ανθρώπου· δηλαδή η υπό του ανθρώπου επιταγή του ιδίου του εαυτού του προς εκτέλεσιν υποχρεώσεως.

Κακία.

Η έμπρακτος παρουσία του κακού.

Κακό, πνευματικό.

Είναι ό,τι διαστρέφει την αγαθή ανθρώπινη νοοτροπία ή δηλητηριάζει δια της πλάνης και του ψεύδους την ανύποπτη (ανθρώπινη νοοτροπία).

Κακό, υλικό.

Είναι κάθε τί που πλήττει την υλική ύπαρξη και τις ανάγκες του ανθρώπου.

Κακό, ψυχικό.

Είναι το δηλητήριο που χύνεται στις ανθρώπινες ψυχές και συντηρεί σ' αυτές καταστάσεις ταραχής ή αντίθετες προς την Αγάπη.

Καλός.

Είναι εκείνος ο οποίος διακρίνεται από δύο πράγματα:

καταπολεμά τον εγωϊσμό του για να μπορέσει να αφήσει τον "χώρο" της Αγάπης να εμφανισθή
και πιστεύει στον Θεό.
Κατάκτηση.

Σημαίνει την είσδυση, ταύτιση και ενοποίηση του κατακτώντος με το κατακτώμενο.

Κατάσταση.

Είναι τρόπος αντιλήψεως και βιώσεως.
Είναι τρόπος υπάρξεως.
Κατάσταση σημαίνει τις συνθήκες και τον τρόπο του Είσθαι (του υπάρχειν), τις συνθήκες εντός των οποίων υπάρχει κάτι και τον τρόπο δια του οποίου ζη και εκδηλώνεται.
Είναι οι συνθήκες υπάρξεως και ο τρόπος υπάρξεως.

Κατεστημένο.

Είναι το αποτέλεσμα της επηρειακής δράσεως όλων των ανθρώπων.

Κενό.

Είναι η έκδηλη φύση της αρνήσεως.

Κέντρα στον Άνθρωπο.

Πατρικό, Λογικό και Κοσμικό.

Κίνηση.

Είναι μία συνεχής ροή που έχει σκοπό να μεταφέρει το ζωοποιό πνεύμα και με αυτό να εμψυχώνει κάθε δημιούργημα.
Είναι η εξωτερική παρουσία της Ζωής.
Είναι η Ζωή εκπεφρασμένη.

Κλοπή.

Είναι η απατηλή οικειοποίηση ξένων αγαθών ή δικαιωμάτων, η οποία προσβάλλει την έννοια της Δικαιοσύνης.
Είναι η καθ' υπέρβασιν του μέτρου των αναγκών οικειοποίηση.

Κλοπή, πνευματική.

Είναι η ιδιοποίηση αλλοτρίας φύσεως. Είναι η καταστρατήγηση του Νόμου της Ανομοιότητας.

Κοινωνία.

Είναι Θείος Νόμος, ο οποίος έχει ως Έργο να βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει αντίληψη της εννοίας του Συνόλου, να πραγματώσει την Ενότητα και έτσι να μπορέσει αυτός να εισδύσει και να βιώσει εντός της Ιδέας του Θείου Ενός, της Ιεράς Μονάδος.
Είναι ο χώρος εντός του οποίου πραγματοποιείται η Αμοιβαιότητα.
Είναι η Πύλη της Αγάπης στον Κόσμο.

Κυριαρχία.

Είναι η συνεχής και σταθερή κατάσταση όπου το ανώτερο διευθύνει το κατώτερο προς όφελος τόσο του ανθρώπου όσο και του Έργου της Δημιουργίας.
Είναι ο έλεγχος και η κατεύθυνση των εκφράσεών μας από την ανώτερη συνείδηση.
Είναι ο συνειδητός έλεγχος των εκφράσεών μας.

Λειτουργία του ανθρωπίνου όντος.

Είναι η αφ' εαυτού, εν εαυτώ και δι' εαυτό συνέκφραση των δυνατοτήτων όλων των παραγόντων που συγκροτούν το ανθρώπινο όν.

Λογική.

Είναι ο γνώμων που κατευθύνει την σκέψη και ο οποίος αρθρώνεται άλλοτε στην συνείδηση του Εγώ και άλλοτε στην ελαττωματικότητά του.

Λόγος.

Η σχέση που συνδέει αίτιο και αποτέλεσμα.

Λόγος του Θεού.

Είναι η έκφραση των συνειδητών αποφάσεων και Θελήσεων του Θεού.

Μελισμός.

Είναι ατομικοποίηση άνευ διαιρέσεως.

Μεμυημένος στην Αλήθεια.

Είναι ο κυρίαρχος των Νόμων που διέπουν τον εαυτό του και την Δημιουργία.

Μετάνοια.

Αλλαγή του νοείν επί τω Καλώ. Είναι το μόνο που μπορεί να αναστείλει την επί τω κακώ ανταπόδοση.

Μνήμη.

Είναι πνευματική λειτουργία συνεπικουρούμενη από την ψυχή και το σώμα, που έχει σκοπό την διαφύλαξη της γνώσεως από τον παράγοντα της λήθης.

Μοιραίο.

Η δράση των κοσμικών δυνάμεων στην Δημιουργία.

Μορφή.

Είναι το αποτέλεσμα της εκφράσεως -- ο τρόπος εμφανίσεως -- μίας Ιδέας στο εξωτερικό περιβάλλον του υλικού κόσμου.

Μύηση στην Αλήθεια.

Η τέχνη του υπηρετείν τις Θείες Ιδέες.

Μυστήριο.

Είναι δράση πνευματικού όντος στο πνευματικό επίπεδο και συνεπώς μη υποκείμενη στον έλεγχο των αισθήσεων και της λογικής του ανθρώπου.

Μύστης.

Είναι ο Κυρίαρχος των τριών επιπέδων: υλικού, ψυχικού (ή αιθερικού) και πνευματικού.
Είναι ο μέτοχος της Αληθείας.
Είναι εκείνος ο οποίος έχει πραγματοποιήσει τον πλήρη συντονισμό του Φαίνεσθαι προς το Είναι του.
Είναι εκείνος ο οποίος έχει αντίληψη της Θείας Ακτίνας που τον εμψυχώνει και της Θείας Ιδέας την οποίαν εκπροσωπεί.

Νόηση.

Είναι μία ικανότητα που οφείλεται στην αρετή της Φαντασίας, καθώς αυτή συντονίζεται με τις συνθήκες του κατωτέρου επιπέδου και εγκαθίσταται στον άνθρωπο, χρησιμοποιώντας την δυνατότητα που έχει αυτός να σκέπτεται.

Νόμος.

Είναι ρεύμα δυνάμεως που μεταφέρει Θεία Θέληση, την ο-ποία συνεχώς και αδιαλείπτως μετατρέπει σε Έργο.
Είναι η Ιδέα της Δράσεως, η οποία εκδιπλώνεται απείρως για να υπηρετήσει απείρους σκοπούς στα πλαίσια του Θείου Ενός.

Νοοτροπία.

Είναι το σύνολο των νοητικών συμφωνημάτων του ανθρώπου, εν συνδυασμώ προς την εξωτερική εμπειρία.

Νόσος.

Είναι μία παρέκκλιση από την φυσική κατάσταση, την οποία ενεφάνισε ο Αιθέρας κατά το πλάσιμο της μορφής με την εφαρμογή των απαιτήσεων της Ιδέας.

Ομαδική Ζωή.

Είναι η υλοποίηση του Νόμου της Κοινωνίας, μέσω της εμφανίσεως ομάδος ανθρώπων που συμβιώνουν.

Ομιλία.

Είναι η προβολή της συνειδήσεως του όντος, η οποία καταλήγει σε δημιουργικό αποτέλεσμα.

Όρκος.

Ηθικό συμβόλαιο με τον Θεό.

Πείρα.

Είναι η έσωθεν ή έξωθεν αποκτώμενη πνευματική εσοδεία υπό του ατόμου.

Πεπρωμένο.

Είναι ένας νόμος που εμφανίζει την δράση του ως αποτέλεσμα των πράξεων του ανθρώπου.

Περιβάλλον.

Είναι κυρίως η ψυχική και πνευματική «ατμόσφαιρα» -- συνθήκες -- την οποίαν αναπνέει, καθώς εντός αυτής γεννάται και ζη ο ανθρωπος. Γενικώτερα, όμως, είναι ο,τιδήποτε περιβάλλει τον άνθρωπο: ο κόσμος, οι μορφές, η κοινωνία, η ανθρωπότητα, τα πάντα.

Πίστη.

Είναι η βαθειά πεποίθηση περί του υπάρχοντος Είναι.
Είναι προκαταβολή συνειδήσεως, η οποία αφορά στο υπάρχον άγνωστο.
Η Πίστη είναι κατάσταση του όντος.

Πλάνη.

Είναι το εκλαμβάνειν το ψευδές ως αληθές.
Είναι η εσφαλμένη πίστη.

Πλάνη, Ομαδική.

Είναι κατάσταση που αφορά σε μία ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι τελούν όλοι υπό την επίδραση μιάς εσφαλμένης αντιλήψεως. Πρόκειται δηλαδή για μίαν εσφαλμένη πίστη, την οποίαν εκφράζουν ομοίως όλα τα άτομα της ομάδος.

Πνεύμα.

Είναι αρχή αδιαίρετη, αναλλοίωτη και αιωνία, προωρισμένη να πληρώσει τους χώρους του Θείου Κόσμου και να υπηρετήσει τις εκφράσεις του ΟΝΤΟΣ κατά την φύση τους στο έργο τους.
Είναι αρχή λογιζομένη.

Το πνεύμα δεν εντοπίζεται κάπου. Αλλά στο πλαίσιο της λειτουργίας του στον άνθρωπο, έχει ως προσφορώτερο σημείο ενώσεως με το υλικό σώμα, τον εγκέφαλο.

Πνευματική πορεία.

Είναι ποιοτική αλλαγή η οποία πραγματώνεται με τον τρόπο του ζήν του Ανθρώπου, με την εσωτερική του δράση και με την συμπεριφορά του προς τους συνανθρώπους του και έχει ως αποτέλεσμα την προσαρμογή του κατωτέρου προς το ανώτερο.

Πραγματικότης.

Είναι η εξωτερική εμφάνιση της Αληθείας.
Είναι η Αλήθεια του συγκεκριμένου.

Πραγμάτωση.

Είναι το αποτέλεσμα της δράσεως του ανθρώπου, η οποία αναφέρεται στην αντανάκλαση της Ιδέας στον εξωτερικό κόσμο και η οποία μπορεί να θεωρηθή ως αποτύπωση ή αποκρυστάλλωση της Ιδέας στο εξωτερικό περιβάλλον.

Πράξη.

Είναι η έκφραση των ηθελημένων αποφάσεων του όντος, η οποία καταλήγει σε αποτέλεσμα.
Είναι οι ηθελημένες παρορμήσεις του όντος· καταλήγουν πάντοτε σε νοητικά συμφωνήματα ή σε ψυχικά συναισθήματα ή σε εξωτερικές υλοποιήσεις.
Είναι οι υλοποιημένες θελήσεις του Εγώ.

Προδιάθεση.

Είναι μία τάση, βαίνουσα προς ορισμένο στόχο, χωρίς όμως ν' αποτελεί έκφραση είτε συνειδητή είτε ασυνείδητη. Είναι μία τάση η οποία δίδει την δυνατότητα, όταν συντρέξουν οι αντίστοιχες περιστάσεις, να εκδηλωθή ο άνθρωπος δια μέσου αυτής.

Προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος.

Είναι τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά κατά το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα, εν συνδυασμώ προς την ενσυνείδητο αυτού ατομικότητα.
Είναι η ανωτέρα συνειδητή κατάσταση, η αντίληψη της Αληθείας, η βίωση της Μονάδος.
Είναι ο συντονισμός του Φαίνεσθαι του ανθρωπίνου όντος προς το Είναι του.
Είναι η ενσυνείδητη, ηθελημένη και έμπρακτη εμφάνιση στον εξωτερικό κόσμο της εντός ημών Θείας Ιδέας.
Είναι ο συντονισμός των τριών επενδυμάτων του ανθρωπίνου όντος προς την Θεία Ακτίνα που το εμψυχώνει.
Είναι το απαύγασμα της δράσεως του Εγώ με την συνείδηση.

Η δημιουργία της προσωπικότητος είναι η συνειδητοποίηση της Ιδέας την οποίαν εκφράζει ο άνθρωπος.
Η προσωπικότης δεν είναι μία πραγματικότης που υπάρχει και την ανακαλύπτουμε, αλλά είναι μία κατάσταση την οποίαν δημιουργεί ο άνθρωπος για τον εαυτό του.

Ρεύμα.

Είναι κατευθυνόμενη κίνηση, δυναμισμένη.

Ρίζα της ενεργητικότητας.

Στο πνεύμα είναι η Θέληση· στην ψυχή είναι η επιθυμία· στο σώμα είναι το ένστικτο.

Ρυθμός.

Είναι η σειρά εμφανίσεως της Τάξεως στα πλαίσια του χρόνου.

Συνείδηση.

Για τον άνθρωπο, είναι εκείνη η κατάσταση του όντος του, η οποία του επιτρέπει την αντίληψη της Αληθείας, την συμμετοχή του σ' αυτή και την βίωσή του εν αυτή.
Δηλαδή, Συνείδηση σημαίνει βαθμό συμμετοχής του ανθρώπου στο Θείο Υπερσυνείδητο. Είναι κλίμακα διαβαθμισμένη, η οποία προχωρεί από το ατελές προς το Τέλειο.
Συνείδηση είναι η υπό του ανθρωπίνου όντος αντίληψη της φύσεως και της μεταξύ των σχέσεως των γνωρισμάτων της εξωτερικής πραγματικότητος υπό το φως της εξ αντικειμένου Αληθείας η οποία το διέπει.

Συνεργασία.

Η αυτόβουλη και ανεμπόδιστη συναλλαγή αρετών.

Σφάλμα.

Είναι πράξη του ανθρώπου εξωτερική και συνήθως αποτελεί εξωτερίκευση της ελαττωματικότητός του.
Είναι το αποτέλεσμα της εκδηλώσεως της ελαττωματικότητος του ανθρώπου.

Τάξη.

Η παρουσία του Ενός στα πολλά.

Τελείωση, εσωτερική.

Είναι η ποιοτική μεταλλαγή της φύσεως του όντος μας, δια συνεχούς μεταλλαγής της ατελείας σε Τελειότητα, μέσω της προσαρμογής του εαυτού μας προς το Καλό.

Τόλμη.

Είναι ο λελογισμένος ηρωισμός, η συνετή αποφασιστικότητα.

Ύλη.

Είναι αρχή μη ζώσα.

Υπερβατισμός.

Είναι η βίωση και η δράση εκτός του υλικού κόσμου.

Υπερουσία.

Φύση της υπάρξεως.

Υπερσυνείδηση.

Είναι η ιεραρχημένη (δηλαδή διαβαθμισμένη) αντίληψη του ανθρωπίνου όντος περί της αντιστοίχου συμμετοχής του στο Απόλυτον και Ενιαίον της Θείας Φύσεως, υπό το Φως της Μίας και Μόνης υπαρχούσης εν τω Παντί Αληθείας.

Φαντασία.

Είναι η αρετή η οποία συλλαμβάνει, διατηρεί και διαθέτει τις άπειρες Ιδέες του Θεού.

Φιλοδοξία.

Είναι η συνεχής βίωση και επιδίωξη υπό του ανθρώπου προκαθορισμένων υπό του ιδίου και μη εισέτι πραγματοποιηθέντων στόχων.

Φύση.

Είναι η συγκεκριμένη υπόσταση του υπάρχειν.
Είναι η κατάσταση του Είναι.
Είναι η διάκριση της Ιδέας στο πλαίσιο της Ανομοιότητος.

Φυσική κατάσταση.

Για το σώμα, είναι η εν υγιεία επάνθησή του· για την ψυχή, είναι η γαλήνη· για το πνεύμα, είναι η φώτισή του στην Αλήθεια.

Φυσική Προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος.

Είναι το σύνολο των ιδιαζόντων χαρακτηριστικών του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος, τα οποία νοούνται μεν ως αντανακλάσεις της Θείας Ιδέας, αλλ' επίσης τελούν υπό την εναντίωση του αντιπάλου στον κόσμο της ύλης.

Φώτιση.

Η κατάσταση της υγείας του Εγώ.

Χάος.

Είναι αποτέλεσμα της εωσφορικής αρνήσεως.
Είναι κατάστασις χωρίς λειτουργία Νόμου, χωρίς σκοπό, χωρίς συνέχεια, όπου κυριαρχεί η σύγχυσις και η αταξία, η αδράνεια, το άμορφο και το συγκεχυμένο, το χάσμα, το ατέρμον κενό.

Χαρακτήρας.

Η Φυσική Προσωπικότητα του ανθρωπίνου όντος.

Χαρακτηριστικά ιδιάζοντα του ανθρώπου.

Είναι η αντανάκλαση, η αποτύπωση της Θείας Ιδέας. Είναι μάρτυρες της παρουσίας της Θείας Ιδέας στον άνθρωπο.

Χωροχρόνος.

Ο χώρος και ο χρόνος είναι βασικές εκδηλώσεις της παρουσίας του Θεού μέσα στον κόσμο, ως αντανακλάσεις της Θείας Αγάπης και της Θείας Σοφίας ή της Απειροσύνης και της Αιωνιότητας. Ο μεν χώρος νοείται ως διάταξη σημείων, ο δε χρόνος, ως διαδοχή στιγμών.
Κατ' αναλογίαν, εάν υπερβούμε τον κατακερματισμό της διαιρέσεως, αντιλαμβανόμαστε την μεν Απειροσύνη ως ένα μοναδικό, ιδεατό και απόλυτο σημείο, την δε Αιωνιότητα ως μία μοναδική ιδεατή και απόλυτη στιγμή.

Ψεύδος.

Είναι η διεστραμμένη εμφάνιση της Αληθείας, η οποία (εμφάνιση) διαταράσσει την δημιουργικότητα και εναντιώνεται προς την Θεία Σοφία.

Ωραιότης.

Είναι η έκφραση της Αρμονίας στον κόσμο.

Ωφέλεια.

Ως προς την εξωτερική ζωή του ανθρώπου, είναι η απόκτηση αγαθών ή η δημιουργία ευεργετικών συνθηκών διαβιώσεως. Ως προς την εσωτερική του ζωή, είναι η δημιουργία της προσωπικότητός του.
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού, και μας φιμώνουν να μην ενημερωθεί ο κόσμος. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Εχουν ενημερωθεί παγκόσμια Πανεπιστήμια - Κυβερνήσεις https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/