Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Μηνύματα - magna mater

Σελίδες: [1]
1
Τα blog αντιπληροφόρησης πληθαίνουν συνεχώς και φαίνεται πως δημιουργούνται και συλλογικές κινηματικές δράσεις. Έχει κινητοποιηθεί και κάτι θετικό πιστεύω που είναι ακόμη στα σπάργανα και θέλει ενίσχυση. Δείτε κι αυτό:

http://futura-blog.blogspot.com/

2
Ροδοσταυρικά Τάγματα / Απ: Χριστιανός Ροδόσταυρος
« στις: Νοεμβρίου 01, 2008, 17:05:52 »
Χαίρομαι για όλες τις απαντήσεις σας που κράτησαν ενεργή τη συζήτηση και σας ευχαριστώ για την ανταπόκρισή σας.
Ελπίζω να έχει γίνει κατανοητό ότι η φράση "Στον Αυθεντικό Ροδοσταυρισμό, δεν υπάρχουν Αυθεντίες" υπάρχει ήδη ένα οξύμωρο και η παρέμβαση του suida δείχνει να θέλει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Η σαφής διάκριση είναι απολύτως αναγκαία για να μην καταλήξουμε στην ταυτολογία αλλά και την ανατροπή του όλου εγχειρήματος. Οι λέξεις κρύβουν συχνά παγίδες καθώς μπορούν να ενσωματώνουν στην ίδια έννοια διαφορετικές σημασίες. Ο αυθεντικός λοιπόν Ροδοσταυρισμός σημαίνει ότι εμείς εκπροσωπούμε τη γνήσια παράδοση;Ή τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυθεντικός; Τη δεύτερη έννοια που αναφέρει ο suida;Και πώς μπορεί αυτό να το κατανοεί αμέσως και ο ανυποψίαστος που έρχεται σε επαφή με την αδελφότητά σας;
Είναι επίσης ενδιαφέρουσα η διάκριση της σημασίας του σταυρού που κάνει η Rose και θεωρώ αρκετά προφανές ότι το σύμβολο παραπέμπει στη σύνθεση των τεσσάρων ριζωμάτων. Όμως είναι εξίσου ενδιαφέρον και το χριστιανικό σύμβολο, δηλαδή "τα πάθη της Συνείδησης δια της ύλης", θυμηθείτε ότι αυτό αποτελεί την έναρξη του αλχημικού opus: η βάσανος της ύλης στον αλχημικό άμβυκα για την εξαγωγή του πτητικού της μέρους, του πνεύματος που παριστάνεται με τα πτερωτά βρέφη στα αλχημικά tractatus. Επίσης είναι ενδιαφέρουσα και η ίδια η διαδρομή του χριστιανικού συμβόλου ως αποτροπαϊκό μέσο που φαίνεται πως ενσωματώνει και παλαιότερες μαγικές χρήσεις του σημείου (μεγάλο θέμα, επιφυλάσσομαι για κάποια άλλη συζήτηση).
Τα παραθέματα που ανέσυρε ο Ορφέας από την προσφιλή μου αρχαία γραμματεία συμπυκνώνουν ωραιότατα αυτό που ήθελα να πω.
Τέλος όσον αφορά τη λέξη ταπεινότητα δεν εννούσα το χαμερπές και ανασφαλές πνεύμα, αλλά την μετριοπάθεια. Στη δόξα και τον έπαινο του δήμου που μας θύμισε ο Ορφέας ας προσθέσω και το "μηδέν άγαν", αλλά και το "γηράσκω αεί διδασκόμενος" και τέλος το "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" του γιγάντιου Σωκράτη.


3
Ροδοσταυρικά Τάγματα / Απ: Χριστιανός Ροδόσταυρος
« στις: Νοεμβρίου 01, 2008, 01:43:29 »
Σκέψου: στον Αυθεντικό Ροδοσταυρισμό δεν υπάρχουν Αυθεντίες.

4
Ροδοσταυρικά Τάγματα / Απ: Χριστιανός Ροδόσταυρος
« στις: Νοεμβρίου 01, 2008, 01:38:15 »
Αγαπητή Rose,
νομίζω πως έχω κατανοήσει τόσο τη δική σου θέση όσο και γενικά αυτή του forum σας, όμως με την παρέμβαση αυτή ήθελα να δείξω πως ο κίνδυνος σύγχυσης είναι οφθαλμοφανής. Όσον αφορά την ουσιαστική μελέτη, συμφωνώ, φυσικά και δεν έχουν όλες οι μελέτες το ίδιο κύρος, άλλες είναι σούπες όπως το εν λόγω κείμενο, άλλες πραγματικά φωτίζουν κάποιες πτυχές της ιστορίας. Όμως τα επιχειρήματά σου περί ιστορικών ντοκουμέντων θα μπορούσε να τα ισχυριστεί εξίσου και η άλλη άποψη είτε έχει μελετήσει σωστά είτε όχι, είτε έχει παρανοήσει είτε όχι και να γίνει πιστευτή από κάποιους, αυτό δυστυχώς δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.
Είμαι πεποισμένη πως αυτό που χαρακτηρίζει το γνήσιο επιστήμονα είναι η ταπεινότητα: ποτέ δεν θα υποστηρίξει ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και παραθέτει με προσοχή τις γνώμες των άλλων ακόμη κι αν διαφωνεί, με σκοπό να υπογραμμίσει τη δική του μικρή συμβολή στην έρευνα. Στην τελική ανάλυση γνωρίζει και ο ίδιος ότι ποτέ δεν θα καταφέρει ακόμη και με την πιο επισταμένη μελέτη των πηγών να αποκαταστήσει πλήρως την ιστορική πραγματικότητα. Οι πηγές είναι δυστυχώς συχνά ανεπαρκέστατες στα πιο κρίσιμα σημεία, πέραν του γεγονότος ότι είναι και προϊόν επιλογής. Έχουν χαθεί σημαντικότατα έργα από την αρχαιότητα μόνο και μόνο επειδή δεν ένδιέφεραν κάποια εποχή και σταμάτησαν να αντιγράφονται. Αυτά τα κενά δεν γεφυρώνονται εύκολα.
Γι' αυτό στην προσπάθεια αποκατάστασης μιας ιστορικής παράδοσης, κάτι που είναι καθόλα θεμιτό, θα πρέπει πάντοτε να τονίζει κανείς πως αποτελεί την δική του υπόθεση ή ισχυρισμό και όχι την απόλυτη αλήθεια  και παράλληλα να μην αποκρύπτει τα σημεία στα οποία έχει κενά υπερπηδώντας τα με ακροβατικούς συλλογισμούς.
Αυτά όσον αφορά τη μελέτη των πηγών, αν κανείς ισχυρίζεται ότι έχει και άλλους τρόπους πρόσβασης στην ιστορία αυτό είναι μια άλλη συναρπαστική συζήτηση.
Σε χαιρετώ
με όλο το σεβασμό και τη συμπάθειά μου για τη δίψα και το πάθος σου

5
Ροδοσταυρικά Τάγματα / Χριστιανός Ροδόσταυρος
« στις: Νοεμβρίου 01, 2008, 00:45:19 »
Περιηγούμενη το forum σας έπεσα στο θέμα για το τάγμα του Κριναετού, κείμενο του οποίου είχε δημοσιευτεί στις 3/10/07. Στο εν λόγω site (www.eon.gr) βρήκα μερικά καταπληκτικά για την καταγωγή των Ροδόσταυρων, που μάλλον δεν έρχονται σε συμφωνία με την δική σας εκδοχή:

"Ο ΡοδόΣταυροι συγκροτήθηκαν σε Τάγμα το 313 μ.Χ. από τον Κωνσταντίνο τον Μεγάλο. Χάρη στις ενέργειες των μελών της Αδελφότητας, ο Χριστιανισμός, με το Διάταγμα του Μεδιολάνου 1, καθιερώθηκε οριστικά στα πολιτισμένα κράτη της Ευρώπης.
    Κατ’ απομίμηση του Χριστού, το Τάγμα διοικείτο από 12 Μεγάλους Διδασκάλους και 72 Διδασκάλους, υπό το κύρος ενός Υπάτου Αρχηγού ο οποίος έφερε τον τίτλο του Ιμπεράτορος. Ο Ιμπεράτωρ είχε ως βοηθούς δύο αξιωματούχους οι οποίοι απεκαλούντο ο μεν ένας Διδάσκαλος της Ανατολής, ο δε άλλος Διδάσκαλος της Δύσεως. Ο Ιμπεράτωρ ήταν ταυτοχρόνως και Αυτοκράτορας. Το Τάγμα διαλύθηκε το 1453, την ημέρα της πτώσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, 29η Μαΐου 1453. Την ίδια μέρα χάθηκε και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ο 11ος, τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας και τελευταίος Ιμπεράτωρ ΡοδόΣταυρος.

...

Ένας Ευρωπαίος μύστης, ο Ροζενκρόυτς, μυήθηκε στην Παράδοση τον 14ο αιώνα και την διέδωσε στην Δύση, ιδιαιτέρως στην Γερμανία και την Γαλλία. Η μυστηριώδης δράση των Διδασκάλων έγινε τότε αισθητή για λίγο χρόνο, αλλά η Αδελφότητα περιέπεσε και πάλι σε αφάνεια και δεν διατηρήθηκε μέχρι τις μέρες μας παρά από περιορισμένο αριθμό μεμυημένων, κατώτερο των 100 αδελφών στην Δύση. Η αρχική Παράδοση έχει τελείως αλλοιωθεί

...

Αρχικά, τα σύμβολα ήταν δύο, από τον 16ο δε αιώνα υιοθετήθηκε και τρίτο σύμβολο στην Δύση.
    Το πρώτο ήταν συνδυασμός του γράμματος Ρ και ενός σταυρού, που έχει την διάταξη του Σταυρού του Αγίου Ανδρέου. Κάτω από το σύμβολο αυτό κρύβονταν οι λέξεις Ρόδον και Σταυρός 4. Το σύμβολο είχε το εξής σχήμα:

...

Οι ΡοδόΣταυροι ήταν υπέρ της αυτονομίας των εθνών καθώς και της αυτονομίας των εκκλησιών. Στους Έλληνες, είχαν ως σκοπό την συνέχιση της επιστημονικής και καλλιτεχνικής εξελίξεως που είχε προηγηθεί του Χριστιανισμού. Κάτω από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία της Ανατολής, κατόρθωσαν πολλά, αλλά η κατάπτωση επήλθε γρήγορα και υπήρξαν μάταιες οι προσπάθειες των Διδασκάλων ΡοδοΣταύρων να αποφευχθεί η καταστροφή που επήλθε το 1453 για να τιμωρηθεί η ελληνική φυλή.

...

Μανιφέστο

    Η αρχαία και πρωταρχική Παράδοση, η Χριστιανική Παράδοση, υψώνει σήμερα την φωνή, για έκτη από της σωτηρίας των ανθρώπων φορά, και, δια της ιερής αυτής φωνής, εφελκύει την προσοχή της ανθρωπότητας.
    Επικαλείται εκείνους οι οποίοι, λόγω της ανώτερης καταγωγής της διάνοιάς τους, είναι σε θέση να ταχθούν κάτω από την σημαία της νέας αναγέννησης του Πνεύματος.
    Ο κίνδυνος νέας πτώσης είναι επί θύραις. Εμείς, εντεταλμένοι του Ανωτέρου Κολλεγίου των Αδελφών του ΡόδουΣταυρού, συνεδριάζοντας ορατώς και αοράτως στην Αττική, δια της χάριτος του Σωτήρος, προς τον οποίο στρέφεται ακόμη μία φορά η ελπίδα της σωτηρίας μας, καλούμε τους ανθρώπους στο σεβασμό και την αγνή λατρεία του Αγίου Πνεύματος, του Παρακλήτου, τον Οποίο μας υποσχέθηκε ο Σωτήρας. Διδάσκουμε σε όλους τα βαθύτερα μυστήρια του μεγαλείου του Θεού."

Χριστιανοί Ροδόσταυροι και Χριστιανός (Christian) Ροδόσταυρος;
Χριστιανοί, απόστολοι, παράκλητοι, σωτήρες, αυτοκράτορες και άλλα ηχηρά παρόμοια φτιάχνουν μια ωραία σούπα.
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί την αυθεντικότητα μιας γραμμής διαδοχής;

6
Η Στοά.΄. της Τέχνης / Απ: Ποιηση και εσωτερισμος
« στις: Οκτωβρίου 30, 2008, 20:04:04 »
Κύριε, μόνο με τη σιωπή σε νιώθουμε. Κάθε ομιλία σε πληγώνει.
Και οι λέξεις μας είναι τα τραύματά σου απ' όπου, μαζί με το αίμα σου,
στάζει και λίγη απεραντοσύνη.

Κύριε, είσαι το καθημερινό ψωμί μας, η μεγάλη νοσταλγία μας να
ξαναγυρίσουμε - πού;
Είσαι η μήτρα που θα μας γεννήσει με το θάνατό μας. Αμήν.

Κύριε, είσαι κρυμμένος πίσω από τόσα αινόγματα, ίσκιους, σκοτεινές
παραβολές - πώς να σε βρω;
Όμως είναι στιγμές που σ' αναγνωρίζω: μια ξαφνική αφθονία στην
καρδιά μου σε προδίνει.

Κύριε, τι θά' κανα χωρίς εσένα; Είμαι η ακατοίκητη κάμαρα κι
είσαι ο μεγάλος Ξένος που ευδόκησες να την επισκεφτείς.
Κύριε, τι θά' κανες χωρίς εμένα; Είσαι η μεγάλη αιώνια άρπα κι
είμαι το εφήμερο χέρι που ξυπνάει τις μελωδίες σου.

                                          Τάσος Λειβαδίτης, Συνομιλίες
                                           Ο ΤΥΦΛΟΣ ΜΕ ΤΟ ΛΥΧΝΟ

7
Το κείμενο που παράθεσες etidorhpa είναι πολύ αξιόλογο.

"Ο ποιητής, επηρεασμένος από το έργο του Mircea Eliade «Shamanism»,
λειτουργεί ως σαμάνος, που πέφτει σε έκσταση και κάνει συμβολικά ταξίδια στο
υποσυνείδητο για να θεραπεύσει τους ανθρώπους. Είναι εξοπλισμένος με τις λέξεις, τα
σύμβολα, τις εικόνες και τους μουσικούς ρυθμούς, όπως ο σαμάνος έχει πάντα το
μαγικό του τύμπανο στα ταξίδια του. Έτσι ο ποιητής καταδύεται στον υπόγειο κόσμο
και μέσα από διάφορες μυήσεις επιστρέφει στα εγκόσμια με κάποια αλήθεια για να
μοιραστεί με τους υπόλοιπους ανθρώπους."

Ο ποιητής είναι πράγματι σαμάνος κι ακόμη περισσότερο προφήτης, είναι αυτός που προ-φαίνει, που κάνει ορατό το αόρατο. Ο μεγάλος ποιητής δεν εξομολογείται τον δικό του πόνο αλλά δωρίζει στους ανθρώπους ένα όραμα που εμπνεύστηκε από το Θείο. Έτσι είναι από τότε που η μούσα κατελάμβανε το ποιητή για να απαγγείλει το όραμα που του υπαγόρευε και από τότε που ο Απόλλωνας καταλάμβανε τις προφήτισσές του. Η παράδοση αναφέρει πως στη Δήλο αφιέρωναν οι ποιητές και οι συνθέτες τις καλλιτεχνικές τους δημιουργίες ως προσφορά στον Δήλιο Απόλλωνα. "Το σημαντικότερο σωζόμενο έργο που εκτελέστηκε στη Δήλο είναι ο ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα, που γράφτηκε και τραγουδήθηκε κατά την παράδοση από τον Όμηρο δίπλα στον Κεράτινο βωμό της Δήλου" (βλ. Ζώζη Παπαδοπούλου: Απόλλων Εύυμνος, Αστερίη φιλόμολπος. Η μουσική και η χορεία στους μύθους και τις τελετουργίες της Δήλου, στο Φως Κυκλαδικόν, Μουσείο Κυκλαδικής΄τέχνης 1999, σελ. 118). Αυτό άλλωστε δηλοί και η λέξη έμ-πνευση, μέσα στον ποιητή/προφήτη εισβάλλει ένα πνεύμα. "Ο Παυσανίας, αναφερόμενος στην πέτρα της Σίβυλλας στους Δελφούς, μιλά για την ερυθραία σίβυλλα Ηροφίλη η οποία συνέθεσε ύμνο στον Απόλλωνα. 'Στο ποίημά της ονομάζει τον εαυτό της όχι Ηροφίλη αλλά και Άρτεμη και λέει πως είναι νόμιμη σύζυγος του Απόλλωνα, άλλοτε όμως αδερφή του κι άλλοτε κόρη του. Έκανε το ποίημα αυτό βρισκόμενη σε μανία και κατεχόμενη από το θεό (Παυσανίας 5.7.7-8, ό.π. σ. 118-9).
Ο Εμπεδοκλής διατύπωσε την φιλοσοφία του σε ποίημα που του υπαγόρευαν οι Μούσες και οι θεοί (βλ. απόσπασμα 4) Η απαγγελία μάλιστα του μαγικού του ποιήματος στον μαθητή του Παυσανία μετέδιδε ταυτόχρονα τις μαγικές δυνάμεις που ο Εμπεδοκλής είχε ελέγξει:πρόκειται για "τις μυστηριώδεις ρητορικές δυνάμεις και την κυριαρχία στον αρθρωμένο λόγο" (βλ. Peter Kingsley: Αρχαία φιλοσοφία μυστήρια και μαγεία. Ο Εμπεδοκλής και η πυθαγόρεια παράδοση, εκδ. Αρχέτυπο, σ. 238 κε.).
Η μεγάλη ποίηση αποτελεί την υψηλότερη μορφή τέχνης, τα εκφραστικά της μέσα ο ήχος και η μουσικότητά της και η μεγάλη αναπαραστατική δύναμη που ζωγραφίζει νοητικά το ορατό και τις αόρατες πτυχές που μεταδίδουν ψυχικές δονήσεις, την κάνουν πράγματι τη δυσκολότερη μορφή εκφραστικής τέχνης και αποτελεί σαφώς ένα απαιτητικό ανάγνωσμα στο οποίο δεν έχουν όλοι πρόσβαση, αλλά και όσοι μπορούν να διαβάσουν ποίση και πάλι φτάνουν σε όρια, το νόημα είναι όντως ανεξάντλητο. Η μεγάλη ποίηση δημιουργεί οράματα και σε μαθαίνει να βλέπεις τον κόσμο με νέο, ασυνήθιστο τρόπο.

Ο κήπος βλέπει
             ακούει του ήχους απ' τα χρώματα
             τους ιριδισμούς που ένα χάδι
             αφήνει
             πάνω στο σώμα το γυμνό την ώρα
             που το τραβούν μυριάδες νήματα
ψηλά
        μαίνονται τα μηνύματα
             τι να το κάνεις
             δε νογά κανείς

μένουμε σαν ασυρματοφόρα
παρατημένα μες στην έρημο και αχρηστευμένα εδώ κι αιώνες [Οδ. Ελύτης, Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας]

" η ποίηση «είναι ένα ταξίδι στον
εσωτερικό κόσμο» ή αλλιώς «εξερεύνηση του αυθεντικού εαυτού»"
 
  Με το λύχνο του άστρου  *   στους ουρανούς εβγήκα
  Στο αγιάζι των λειμώνων  *   στη μόνη ακτή του κόσμου
Πού να βρω την ψυχή μου  *   το τετράφυλλο δάκρυ! [Οδ. Ελύτης, Το άξιον Εστί]

Όσο για τον πόνο και τη μοναξιά του ποιητή, είναι το αναγκαίο τίμημα αυτού που βάλθηκε να παλέψει με το άρρητο, να δαμάσει σε λέξεις το όραμα που αλίευσε από την απεραντοσύνη.
Και αυτό δεν το αντέχουν όλοι.
Ο Χαίλντερλιν τρελλάθηκε... και δεν είναι ο μόνος. Είναι επικίνδυνο να μιλάς με το θεό. Αλλά κάποιοι πρέπει να το τολμήσουν

             

8
Γνωρίζω καλά και το θυμό και την αγανάκτηση του ανθρώπου που συνειδητοποιεί το ιστορικό τραύμα που υπέστη ο Ελληνισμός μα και τελικά η ίδια η ανθρωπότητα από αυτόν τον μηχανισμό καταστολής -κοινωνικής τε και ψυχικής- που ονομάστηκε Χριστιανισμός και εννοώ κυρίως τη θεσμική, επίσημη εκδοχή του. Τέτοιος μηχανισμός είναι εν τέλει και κάθε ιδεολογική ορθοδοξία οπουδήποτε και αν αυτή εμφανίζεται, αφορίζοντας εσαεί αιρετικούς που αενάως ξεπηδούν, καθώς η ομοιογένεια στην πίστη είναι πράγμα ανέφικτο.
Στον τόπο μας αυτό προκάλεσε όχι μόνο την ματαίωση της διάνοιας - και οδήγησε εν τέλει στην έκπτωση της παιδείας και της πρωτότυπης σκέψης- αλλά και την ασφυκτική περιστολή του ψυχικού οργάνου.
Ως συμβολή μου σε τούτη τη συζήτηση δεχτείτε μία παραπομπή σε ένα εξαιρετικό κείμενο μιας εθνογράφου που μέσω μιας ερευνητικής και ψυχικής διαδρομής αναψηλαφεί αυτό το τραύμα από την πλευρά της γυναίκας και της μητρικής θεότητας, συλλέγοντας τα λαϊκά τελετουργικά σπαράγματα περιθωριακών εθνοτικών και κοινωνικών ομάδων (και άρα αισθητά λιγότερο επηρεασμένων από την "ορθοδοξία"). Το κείμενο το είχα εντοπίσει στο διαδίκτυο για τις ανάγκες της δικής μου έρευνας και η συζήτησή μου το έφερε στο μυαλό: http://epth.sfm.gr/articles/dao.pdf.Όμως το θέμα μου έφερε και κάτι άλλο στο μυαλό: στην απεικόνιση του Αγίου Δημητρίου ο Εθνικός Έλληνας έχει πάρει τη θέση του δράκου που παραδοσιακά εμφανίζεται σε αυτού του είδους την εικονογραφία, όπως συμβαίνει ας πούμε με την απεικόνιση του Αγίου Γεωργίου μα και άλλων μυθολογικών απεικονίσεων. Να θυμίσω μόνο το μύθο του Απόλλωνα... Τι να απέγινε αυτός ο δράκων για τον οποίο ο θεός του Φωτός όφειλε να δώσει λόγο;

Σελίδες: [1]