ΑΜΡΑ - Αυθεντική Μυστικιστική Ροδοσταυρική Αδελφότητα

Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού => Φιλοσοφικά κινήματα και σχολές της Αρχαιότητας => Μήνυμα ξεκίνησε από: Avaris στις Μαΐου 05, 2007, 10:52:57

Τίτλος: Γιν Γιανγκ ή Δυϊσμός?
Αποστολή από: Avaris στις Μαΐου 05, 2007, 10:52:57

Άσπρο ή Μαύρο?

Ή μήπως, το ένα προυποθέτει, εμπερικλείει, συμπληρώνει και προσδιορίζει το άλλο?

"Νόμος των Αντιθέτων"? ή μήπως "Αλληλοσυμπλήρωση" και "Εν το Παν"?

Τόσο ο Δυϊσμός όσο και το Γιν Γιανγκ, καθόρισαν και καθορίζουν εν πολλοίς την Πολιτιστική και Φιλοσοφική Εξέλιξη του ανθρώπου.



Τι σημαίνει άραγε το καθένα?

Και πως αξιοποιείται η Σημειολογία τους στον Εσωτερισμό?

Τίτλος: Απ: Γιν Γιανγκ ή Δυϊσμός?
Αποστολή από: Avaris στις Μαΐου 11, 2007, 12:43:20

Γράφει σχετικά με την "Δυαδικότητα" σε αντιδιαστολή με την "Ενότητα" η  A.Μπέιλι στο "Θυμαπάτη", σελ. 93.

**************************************************

"...η αιτία της Θυμαπάτης είναι βασισμένη κυρίως στην αίσθηση της δυαδικότητας. Αν δεν υπήρχε αυτή η δυαδικότητα, θυμαπάτη δεν θα υπήρχε και η αντίληψη αυτή της δυαδικής φύσεως όλης της εκδηλώσεως βρίσκεται στην αληθινή ρίζα της δυσχερείας ή των δυσχερειών που η ανθρωπότητα - σε τόπο και χρόνο - αντιμετώπισε.

Αυτή η αντίληψη περνά απο διάφορα στάδια και αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα της συνειδητής οντότητας.  Η κατάσταση αυτή είναι μια δυσκολία στον κόσμο της ίδιας της συνειδήσεως και δεν είναι πραγματικά σύμφυτη στην ουσία ή ύλη.

Ο ένοικος του σώματος αντιλαμβάνεται κατά λανθασμένο τρόπο. Ερμηνεύει λανθασμένα αυτό που αντιλαμβάνεται.Προχωρεί στην συνταύτισή του με κείνο που δεν είναι ο εαυτός του.

Μετατοπίζει τη συνείδησή του σ' ένα βασίλειο φαινομένων που τον καταχωνιάζει, τον εξαπατά και τον φυλακίζει έως ότου φτάσει ο καιρός που γίνεται ανήσυχος και δυστυχής κάτω απο την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά.

Τελικά αναγνωρίζει ότι δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι και ότι ο σχετικός κόσμος των φαινομένων δεν είναι ίδιος με την πραγματικότητα όπως νόμιζε εως τώρα ότι είναι.

Απο τη στιγμή αυτή έρχεται στην αίσθηση της "Δυαδικότητας", στην αναγνώριση της "ετερότητας" και στην αντίληψη ότι αυτή η αίσθηση της δυαδικότητας θα πρέπει να τερματιστεί και ότι πρέπει να αναληφθεί μια διαδικασία ενοποιήσεως και μια προσπάθεια ώστε να επιτύχει την ταύτιση.

Απο την στιγμή αυτή οι ταλαιπωρίες του εξελισσόμενου ανθρώπου αρχίζουν να παρατηρούνται και να αντιμετωπίζονται συνειδητά απ' αυτόν και αντικρύζει μια μακριά περίοδο "απαλλαγής απο την θυμαπάτη και εισόδου μέσα στον κόσμο εκείνο όπου μόνο η ενότητα είναι γνωστή...."".