'Αρθρα Εσωτερισμού > Αρχαία Ελλάδα και Εσωτερισμός
Πανθεϊστικά μηνύματα στην σύγχρονη Ελληνική λογοτεχνία
Rose:
Οὐράνια
...
Ἥλιε, ἐσύ, πηγὴ ἀστείρευτη
κάθε ζωῆς, εἰκόνα
τοῦ ὡραίου ὑπερτέλεια
καὶ τοῦ Ἀπείρου κορῶνα.
Πρὶν ἀρχίσουν τὸ διάβα τους
τῶν θεῶν οἱ λεγεῶνες,
πρῶτο θεὸ σὲ ἀγνάντεψαν
καὶ μοναχὸν οἱ αἰῶνες.
Καὶ πάλι θεὸς ὕστατος
σὲ νεκρικὴ λαμπάδα
τοῦ τελευταίου θρησκεύματος
θὰ φέξης τὴν κρυάδα.
Ἡ γῆ μας γῆ ἄφθαρτων
ἀερικῶν καὶ εἰδώλων,
πασίχαρος καὶ ὑπέρτατος
θεός μας εἶν᾿ ὁ Ἀπόλλων.
Στὰ ἐντάφια λευκὰ σάβανα
γυρτὸς ὁ Ἐσταυρωμένος
εἶν᾿ ὁλόμορφος Ἀδωνις
ροδοπεριχυμένος.
Ἡ ἀρχαία ψυχὴ ζῆ μέσα μας
ἀθέλητα κρυμμένη,
ὁ Μέγας Πᾶν δὲν πέθανεν,
ὄχι, ὁ Πᾶν δὲν πεθαίνει!
...
Μίαν αὐγὴ χειμωνιάτικη
ποῦ φοροῦσε κορῶνα
τὴν καταχνιά, σὰν ὅραμα
εἶδα τὸν Παρθενώνα.
Μαγικὸ μισοδιάφανο
τὸν ἔζωνε μαγνάδι
στὸν ἥλιο ἀγνάντια, κ᾿ ἔλεγεν:
- Ἐγὼ εἶμαι τὸ σημάδι
τοῦ ὡραίου ποὺ δείχνει ἀπόμακρα
στὴν πλατωσιὰ τοῦ Ἀπείρου
καὶ τ᾿ ἄσπρο στέρεο μάρμαρο
σὰν τὸν ἀχνό τοῦ ὀνείρου.
Θαῦμα θαυμάτων μέσα μου
σαλεύει, ἐνῶ κοιμᾶται...
Ἀδέλφια μου, νὰ πλάσουμε
νέαν θρησκείαν ἐλᾶτε!
Ἀσάλευτη, πανύψηλην
ἀλήθεια, ἕνα παλάτι
τῶν ὅλων γιὰ ὅλους! Ἄφραστη
θρησκεία ποὺ νἄχει κάτι
πλέον βαθὺ ἀπ᾿ τὸν Ἔρωτα,
πιὸ μέγα ἀπ᾿ τὴ Θυσία,
καὶ κάτι πλέον ἀπέραντο
κι ἀπ᾿ τὴν Ἀθανασία!
Κωστής Παλαμάς
Rose:
Ὁ Σάτυρος
Ὅλα γυμνὰ τριγύρω μας,
ὅλα γυμνὰ ἐδῶ πέρα,
κάμποι, βουνά, ἀκροούρανα,
ἀκράταγ᾿ εἶναι ἡ μέρα.
Διάφαν᾿ ἡ πλάση, ὁλάνοιχτα
τὰ ὁλόβατα παλάτια
τὸ φῶς χορτάστε, μάτια,
κιθάρες, τὸ ρυθμό.
Ἐδῶ εἶν᾿ ἀριὰ κι ἀταίριαστα
λεκκιάσματα τὰ δένδρα,
κρασὶ εἶν᾿ ὁ κόσμος ἄκρατο,
ἐδῶ εἶν᾿ ἡ γύμνια ἀφέντρα.
Ἐδῶ εἶν᾿ ὁ ἴσκιος ὄνειρο,
ἐδῶ χαράζει ἀκόμα
στῆς νύχτας τ᾿ ἀχνὸ στόμα
χαμόγελο ξανθό.
Ἐδῶ τὰ πάντα ξέστηθα
κι ἀδιάντροπα λυσσᾶνε
ἀστέρι εἶν᾿ ὁ ξερόβραχος,
καὶ τὸ κορμὶ φωτιά ῾ναι.
Ρουμπίνια ἐδῶ, μαλάματα,
μαργατιτάρια, ἀσήμια,
μοιράζει ἡ θεία σου γύμνια,
τρισεύγενη Ἀττική!
Ἐδῶ ὁ λεβέντης μάγεμα,
ἡ σάρκα ἀποθεώθη,
οἱ παρθενιές, Ἀρτέμιδες,
Ἐρμῆδες εἶναι οἱ πόθοι.
Ἐδῶ κάθε ὥρα ὁλόγυμνη,
θάμα στὰ ὑγρόζωα κήτη,
πετιέται κ᾿ ἡ Ἀφοδίτη
καὶ χύνεται παντοῦ.
- Παράτησε τὸ φόρεμα
καὶ μὲ τὴ γύμνια ντύσου
Ψυχή, τῆς γύμνιας ἱέρισσα,
ναὸς εἶναι τὸ κορμί σου.
Μαγνήτεψε τὰ χέρια μου,
τῆς σάρκας κεχριμπάρι,
τ᾿ ὀλύμπιο τὸ νεχτάρι
τῆς γύμνιας δὸς νὰ πιῶ.
Σκίσε τὸν πέπλο, πέταξε
τὸν ἄμοιαστο χιτώνα
καὶ μὲ τὴ φύση ταίριασε
τὴν πλαστική σου εἰκόνα.
Λύσε τὴ ζώνη, σταύρωσε
τὰ χέρια στὴν καρδιά σου
πορφύρα τὰ μαλλιά σου,
μακρόσυρτη στολή.
Καὶ γίνε ἀτάραχο ἄγαλμα,
καὶ τὸ κορμί σου ἂς πάρη
τῆς τέχνης τὴν ἐντέλεια
ποῦ λάμπει στὸ λιθάρι
καὶ παῖξε καὶ παράστησε
μὲ τῆς ἰδέας τὴ γύμνια
τὰ λυγερὰ τ᾿ ἀγρίμια,
τὰ φίδια, τὰ πουλιά.
Καὶ παῖξε καὶ παράστησε
τὰ ἡδονικά, τὰ ὡραῖα,
λαγάρισε τὴ γύμνια σου
καὶ κάμε τὴν ἰδέα.
Τὰ στρογγυλά, τὰ ὁλόισα,
χνούδια, γραμμές, καμπύλες,
ὦ θεῖες ἀνατριχίλες,
χορεῦτε ἕνα χορό.
Μέτωπο, μάτια, κύματα
μαλλιά, γλουτοί, λαγόνες,
κρυφὰ λαγκάδια, τοῦ Ἔρωτα
ρόδα, μυρτιές, κρυψῶνες,
πόδια ποὺ ἁλυσοδένετε,
βρύσες τοῦ χάιδιου, ὦ χέρια,
τοῦ πόθου περιστέρια,
γεράκια τοῦ χαμοῦ!
Καὶ ὁλόκαρδα, κι ἀμπόδιστα
λογάκια, ὦ στόμα, ὦ στόμα,
σὰν τὸ κερὶ τῆς μέλισσας,
σὰν τοῦ ροδιοῦ τὸ χρῶμα.
Τὰ κρίνα τ᾿ ἀλαβάστρινα,
τοῦ ἀπρίλη θυμιατήρια,
ζηλεύουν τὰ ποτήρια
τοῦ κόρφου σου. - Ὢ νὰ πιῶ,
Νὰ πιῶ στὰ ροδοχάραγα,
στὰ ὀρθά, στὰ σμαλτωμένα,
τὸ γάλα ποὺ ὀνειρεύτηκα
τῆς εὐτυχίας ἐσένα.
Ἐγὼ εἶμαι ἱεροφάντης σου,
βωμοὶ τὰ γόνατά σου,
στὴν πύρινη ἀγκαλιά σου
θεοὶ θαυματουργοῦν.
Μακριά μας ὅσα ἀταίριαστα,
ντυμένα καὶ κρυμμένα,
τὰ μισερὰ καὶ τ᾿ ἄσκημα
καὶ ἀκάθαρτα καὶ ξένα.
Ὀρθὰ ὅλα, ξέσκεπα, ἄδολα,
γῆ, αἰθέρες, κορμιά, στήθια.
Γύμνια εἶναι κ᾿ ἡ ἀλήθεια,
καὶ γύμνια κ᾿ ἡ ὀμορφιά.
- Στὴ γύμνια τὴν ἡλιόκαλη
τῆς ἀθηναίϊσσας μέρας
κι ἀνίσως καὶ φαντάξη σου
κάτι ἄντυτο σὰν τέρας,
κάτι σὰ δέντρο ἀφύλλιαστο
καὶ δίχως ἴσκιου χάρη,
ἀδούλευτο λιθάρι,
ξεραγκιανὸ κορμί,
Κάτι γυμνὸ καὶ ξέσκεπο
στὰ ὀλανοιγμένα πλάτια,
ποὺ ζωντανὸ θὰ τὄδειχναν
μόνο δυὸ φλόγες μάτια,
κάτι ποὺ ἀπὸ τοὺς σάτυρους
κρατιέται, καὶ εἶν᾿ ἀγρίμι,
καὶ εἶν᾿ ἡ φωνή του ἀσήμι, -
μὴ φύγης εἶμ᾿ ἐγώ,
Ὁ Σάτυρος. Καὶ ρίζωσα
σὰν τὴν ἐλιὰ ἐδῶ πέρα,
λιγώνω τοὺς ἀγέρηδες
μὲ τὴ βαθιὰ φλογέρα.
Καὶ παίζω καὶ παντρεύονται,
λατρεύονται, λατρεύουν,
καὶ παίζω καὶ χορεύουν
ἀνθρῶποι, ζᾶ, στοιχιά.
Κωστής Παλαμάς
Rose:
Ἴαμβοι καὶ Ἀνάπαιστοι
Νερὸν ἤθελα νἄπινα
στῆς Ἄρνας τὰ λαγγάδια,
τῆς ἀρνησιᾶς νὰ μ᾿ ἔζωναν
τὰ τρίσβαθα σκοτάδια.
Τάχα θἄβλεπ᾿ ἀγνώριστα
κι ἀδιάφορα μπροστά μου
ὅλα τ᾿ ἀγαπημένα μου
κι ὅλα τὰ χιλάκριβά μου;
Ἢ τάχα νόμος ἅγιος,
δίχως ἐγὼ νὰ νοιώθω,
πάλι σ᾿ αὐτὰ θὰ μ᾿ ἔφερνε
μ᾿ ἕναν δεύτερο πόθο;
Καβάλλα πάει ὁ Χάροντας
τὸ Διγενῆ στὸν Ἅδη,
κι ἄλλους μαζί... Κλαίει, δέρνεται
τ᾿ ἀνθρώπινο κοπάδι.
Καὶ τοὺς κρατεῖ στοῦ ἀλόγου του
δεμένους τὰ καπούλια,
τῆς λεβεντιᾶς τὸν ἄνεμο,
τῆς ὀμορφιᾶς τὴν πούλια.
Καὶ σὰ νὰ μὴν τὸν πάτησε
τοῦ Χάρου τὸ ποδάρι,
ὁ Ἀκρίτας μόνο ἀτάραχα
κοιτάει τὸν καβαλλάρη!
- Ὁ Ἀκρίτας εἶμαι, Χάροντα,
δὲν περνῶ μὲ τὰ χρόνια.
Μ᾿ ἄγγιξες καὶ δὲ μ᾿ ἔνοιωσες
στὰ μαρμαρένια ἁλώνια;
Εἶμ᾿ ἐγὼ ἡ ἀκατάλυτη
ψυχὴ τῶν Σαλαμίνων.
Στὴν Ἑφτάλοφην ἔφερα
τὸ σπαθὶ τῶν Ἑλλήνων.
Δὲ χάνομαι στὰ Τάρταρα,
μονάχα ξαποσταίνω.
Στὴ ζωὴ ξαναφαίνομαι
καὶ λαοὺς ἀνασταίνω!
* * *
Στοῦ σοφοῦ τὸ παράθυρο
ποῦ σκύβει νύχτα μέρα
στῆς μελέτης τ᾿ ἀπόκρυφα,
ἡ Φύσις ἡ μητέρα
ἔστρωσε μοσχομύριστη
δροσερεμένη στράτα
ἀπὸ κρίν᾿ ἀπριλιάτικα
καὶ ρόδα βελουδάτα.
Τ᾿ ἀταίριαστα καὶ τ᾿ ἄμοιαστα,
ἀδέρφια εἶναι τὰ δύο·
τὸ λουλούδι τ᾿ ὁλόχαρο,
τὸ θλιβερὸ βιβλίο.
Δίδυμα τέκνα γέννησαν
ὁ Φοῖβος κ᾿ ἡ Ἁρμονία
ἐσᾶς, Πολύμνια ψάλτρια,
φιλόσοφε Οὐρανία!
Ἡ πρώτη τὸν ἀμάραντον
ἀνθὸ παντοῦ τρυγάει,
μιὰ πεταλούδαν ἄπιαστην
ἡ ἄλλη κυνηγάει.
Ἀλλὰ τόσο ταιριάζουνε
κι ἀντάμα οἱ δυὸ καὶ χώρια,
ποὺ τὴ μία παίρνουν κάποτε
γιὰ τὴν ἄλλη πανώρια.
* * *
Μὲ πελέκι ἀστραπόμορφον
ἡ ἀλύπητη Ἐπιστήμη
χτυπάει καὶ σπάει τὸ Εἴδωλο
καὶ τὸ ρίχνει συντρίμμι.
Κ᾿ ὕστερα γίνετ᾿ εἴδωλον
ἐκείνη μεσ᾿ στὴν πλάση
ξαναγεννώντας ἄθελα
ὅ,τι ἦρθε νὰ χαλάση.
Κ᾿ ἔτσι ἁλυσίδες γύρω μας
παντοῦ, σκοτάδια θεία.
Κάθε Αἰτία, μυστήριο·
κάθε Ἀλήθεια, θρησκεία.
Ξένε σοφέ, πὼς ἤθελα
τὸ φθαρτό μου τραγούδι
νὰ σμίξω μὲ τοῦ λόγου σου
τὸ ἀθάνατο λουλούδι.
«- Μάθε πὼς τὰ συστήματα
τῶν φιλοσόφων, κάθε
νοῦ τρανοῦ φεγγοβόλημα
κάθ᾿ ἐπιστήμη, μάθε
πὼς δὲν ἀξίζουν τίποτε
τὰ πάντα ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη,
ὅσο ἀξίζει ἕνα φίλημα,
ὅσο ἀξίζει ἕνα δάκρυ!»
* * *
Ἡ μαύρη Λάμια ποὺ ἔκλεισε
στὴν καρδιά της τὸν Ἅδη,
νὰ κατέβω μὲ πρόσταξε
μεσ᾿ στὸ ξερὸ πηγάδι,
νἄβρω τὸ δαχτυλίδι της
ποὺ μέσα ἐκεῖ ἔχει πέσει
μ᾿ ἕνα διαμάντι λιόκαλο
καρφωμένο στὴ μέση.
Ψάχνω, δὲ βρίσκω τίποτε...
Ὦ νύχτα, ὦ τέρας πλάνο!
Στὰ πόδια μου μιὰν ἄβυσσο,
καὶ μιὰ Λάμια ἀποπάνω.
Κωστής Παλαμάς
suida:
Ε Ι Ν Α Ι ..... Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ι ....Η Ι Ε Ρ Ο Τ Η Τ Α ......!!!!!
Α Υ Τ Ω Ν ........
ΠΟΥ ..... Δ Η Λ Ω Ν Ε Τ Α Ι ΑΠΟ Μ Ο Ν Η ΤΗΣ.....
ΩΣ..... Θ Ε Ρ Μ Η Π Ι Σ Τ Η ΣΤΗ Δ Υ Ν Α Μ Η ΤΟΥΣ........!!!!
Γ Ι Α Τ Ι ...... Α Ρ Α Γ Ε .....Η Κ Α Τ Α Σ Τ Ρ Ο Φ Η ΤΟΥΣ......
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΠΑΣΑΜΕ Τ" Α Γ Α Λ Μ Α Τ Α ΤΩΝ.....
ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ Δ Ι Ω Ξ Α Μ Ε Ν ΑΠΟ ΤΟΥΣ Ν Α Ο Υ Σ ΤΩΝ....
Δ Ι Ο Λ Ο Υ ΔΕΝ Π Ε Θ Α Ν Α Ν ......ΓΙ" ΑΥΤΟ ΟΙ Θ Ε Ο Ι .......
(κων/τινος ΚΑΒΑΦΗΣ )...(ΙΩΝΙΚΟΝ σελ. 53)
suida:
ΜΕΤΑΞΥ Ι Δ Ε Α Σ......
ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ....
ΜΕΤΑΞΥ Κ Ι Ν Η Σ Η Σ .....
ΚΑΙ Δ Ρ Α Σ Η Σ .....
Π Ε Φ Τ Ε Ι Η Π Α Γ Ω Ν Ι Α .....
Θ Α Ν Α Τ Ε .....αδελφε μου,
ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ......
ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ.......
ΜΕΤΑΞΥ Ε Ρ Ω Τ Η Σ Η Σ ......
ΚΑΙ Α Π Α Ν Τ Η Σ Η Σ .....
ΠΕΦΤΕΙ Η Π Α Γ Ω Ν Ι Α ......
Θ Α Ν Α Τ Ε ......αδελφε μου,
ΜΕΤΑΞΥ Π Ο Θ Ο Υ .....
ΚΑΙ Ε Ρ Ω Τ Α ....
ΜΕΤΑΞΥ Υ Π Α Ρ Ξ Η Σ .....
ΚΑΙ Ο Υ Σ Ι Α Σ .....
ΠΕΦΤΕΙ Η Π Α Γ Ω Ν Ι Α .....
Α Δ Ε Λ Φ Ε ΜΟΥ.....Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΕΣΤΙ,
ΜΕΤΑΞΥ ΣΠΑΣΜΟΥ....
ΚΑΙ Π Τ Ω Σ Η Σ ....
ΜΕΤΑΞΥ Ζ Ω Η Σ ......
ΚΑΙ Σ Κ Ι Α Σ ....
ΠΕΦΤΕΙ Η Π Α Γ Ω Ν Ι Α .....
Δ Ι Κ Ο ΣΟΥ.....Ε Ι Ν Α Ι ΤΟ Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο ......αδελφε μου.!!!
Ε Λ Λ Η Ν Α .....
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση