Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Γενικά θέματα προβληματισμού
"Αυτογνωσία": Δηλαδή?
LordPayens:
"Εγώ" κι Εγώ
Δεν υπάρχει πιο συγκινητική διαδρομή από αυτήν της αναζήτησης του εαυτού μου. Δεν υπάρχει τίποτε το ομορφότερο σ'αυτόν τον κόσμο από την στιγμαία αναγνώριση της ύπαρξης. Την στιγμή που θα αντιληφθώ ότι "εγώ" κι εγώ υπάρχουμε την ίδια στιγμή, στο ίδιο σώμα, δυό ερωτευμένοι που προσπαθούν να πλησιαστούν. Εαυτέ γνώρισε τον εαυτό σου. Βυθίσου στο βαθύ πηγάδι του θεού και βγάλε το χρυσάφι. Ένας ήλιος κρύβεται στον πάτο.
Η αγάπη για τον εαυτό μου πρέπει να 'ναι τόσο ειλικρινής ώστε ως καθοδηγητής σε νυχτερινή πορεία ανάστροφη να με οδηγεί. Πρέπει να λυπάμαι τόσο πολύ αυτό που βλέπω στον καθρέφτη το πρωί, ώστε να πάρω το κρίμα πάνω μου και να ψάξω τον άλλον. Πρέπει να καταλάβω και να πιστέψω αυτό το μικρό κομματάκι που με καθορίζει, αυτό το απειροελάχιστο σημείο του απέραντού μου σύμπαντος, που είν' το μέτρο κι ο κανόνας του θεού, που είμαι εγώ.
Την στιγμή που θα αντιληφθώ ότι "εγώ" κι εγώ είμαστε ένα και θα ψάξω να με βρω, δεν θα φοβηθώ. Κι αν ξεχάσω ότι κάποτε είμουν αποφασισμένος, η Πρόνοια θα μου βάλει τέτοιες τρικλοποδιές που σίγουρα θα το ξαναθυμηθώ. Θα διανήσω τον λευκό τον δρόμο, ή τον μαύρο τον δρόμο, ή θα περάσω ανάμεσα μα θα με βρω.
Ο κοιμησμένος πρέπει να ξυπνήσει. Εντολή και όρκος πως δεν θα το ξεχάσω. Με τα μάτια κλειστά ήλθα, με τα μάτια κλειστά θα φύγω. Στο μεταξύ, θα 'χω τα μάτια ανοιχτά. Αυτό είναι το κόστος της ελευθερίας.
Payens
Eleni:
--- Παράθεση ---Δεν υπάρχει πιο συγκινητική διαδρομή από αυτήν της αναζήτησης του εαυτού μου. Δεν υπάρχει τίποτε το ομορφότερο σ'αυτόν τον κόσμο από την στιγμαία αναγνώριση της ύπαρξης. Την στιγμή που θα αντιληφθώ ότι "εγώ" κι εγώ υπάρχουμε την ίδια στιγμή, στο ίδιο σώμα, δυό ερωτευμένοι που προσπαθούν να πλησιαστούν. Εαυτέ γνώρισε τον εαυτό σου. Βυθίσου στο βαθύ πηγάδι του θεού και βγάλε το χρυσάφι. Ένας ήλιος κρύβεται στον πάτο.
--- Τέλος παράθεσης ---
Μόλις εχθές στοχαζόμουν επάνω σε αυτη την διαπίστωση και τολμώ να πω οτι τρόμαξα.
Δεν εχω ακόμη καταλλήξει αν υπάρχει και κάποια μορφή ναρκισισμού η επιθυμία ασφάλειας στο παραπάνω, με το οποίο συμφωνώ, το αισθάνομαι αλλά διερωτώμαι.
Το έχεις σκεφτεί ποτέ το πόσο μαγεύει αυτή διαδρομή και το πόσο μας βυθίζει στο εγώ μας?
Οσο προχωράμε νομίζω οτι ''λατρεύουμε '' ολο και περισσότερο την σκέψη ....και την '' παρέα '' του μυαλού μας....
Trithemius:
Είναι κι αυτή η εκδήλωση ενδεικτική του αλχημιστικού "regressus ad uterum" (επιστροφή στη μήτρα, στην προγενέθλιο κατάσταση) ::)
Eleni:
Anon, κάτι παραπάνω γίνεται? Με ενδιαφέρει αυτή η άποψη...
Trithemius:
Η φράση που ανέφερα μου ήρθε στο μυαλό από αυτό που έγραψες:
--- Παράθεση ---Το έχεις σκεφτεί ποτέ το πόσο μαγεύει αυτή διαδρομή και το πόσο μας βυθίζει στο εγώ μας?
Οσο προχωράμε νομίζω οτι ''λατρεύουμε '' ολο και περισσότερο την σκέψη ....και την '' παρέα '' του μυαλού μας....
--- Τέλος παράθεσης ---
Έτσι όπως το διάβασα μου έφερε στο μυαλό έναν αλχημιστικό όρο, το regressus ad uterum, την επιστροφή δηλαδή στη μήτρα. Στην ουσία, αυτό που αναφέρεις δείχνει μια διαρκή κι έντονη πορεία προς την κατανόηση του εαυτού μας, μιας πορείας που σχετίζεται πάρα πολύ με την επιστροφή και σύνδεση με την Πηγή, με τη "μήτρα", την εναρμόνιση με την προγενέθλιο κατάστασή μας.
Στην αλχημεία, αυτός ο όρος μοιάζει λίγο περίεργος, καθώς περιγράφει μία μορφή... αιμομιξίας :o, όπου ο γιος αρχικά διειδύει, ενώνεται και τελικά ενσωματώνεται στη μητέρα του. Κατά καιρούς, αυτό το μοντέλο παρουσιάστηκε ως Ίσις και Όσιρις στην αρχαία Αίγυπτο, ως Sulamith και Adam Kadmon στην Καμπάλα, ως Αδάμ κι Εύα στο χριστιανισμό, ως Beya και Gabricius στο Rosarium philosophorum (1550). Αν κι εκ πρώτης όψεως φαίνεται μια αιρετική ιδέα, κατ΄ουσίαν αποδίδει με τον δικό της τρόπο αυτή τη διαδικασία όπου το τέκνο επιστρέφει εκεί απ' όπου ξεκίνησε, στη μητέρα του...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση