'Αρθρα και συζητήσεις: 'Εσωτερικές Σχολές και Μυητικά Συστήματα > Ναϊτικά Τάγματα
Πτωχοί Ιππότες του Κυρίου (Ναίτες)
Trithemius:
Ρε τι διαβάζουμε σήμερα :o
Με εωσφορίσατε (φωτίσατε) δεόντως ;D
ΣΕΡΑΠΙΣ:
Έτσι και ο ναός του Σολομώντα είναι σύμβολο αυτής της κατάστασης, δείχνει τον Μύστη και τις εσωτερικές λειτουργίες του, τον Μύστη που γίνεται θεός, ο ζωντανός θεός.
(κάθώς και ο ναός της αρχαίας Ελευσίνας και οι Πυραμίδες αντιθετα σε όρθια μορφή.)
Δηλαδή έχουμε αναπαράσταση σε γεωμετρικά μεγέθη, δεν θα αναφερθώ σε άλλα πεδία και μεγέθη, της δομής και λειτουργείας, του συνόλου του Ανθρώπου θεού, σε όλα τα επιπεδά του, από εδώ καταλαβαίνεται, τι σχέση έχει ο σημερινός τεκτονισμός και τα μέλη του με την Αλήθεια, αναλώνονται σε αοριστίες, χωρίς να θέλω να προσβάλω, διότι οι Ναίτες είναι και οικοδόμοι του Ναού, εντός. Templars, Tempus, χρόνος.
Trithemius:
Νομίζω πως τα παρακάτω σχήματα θα συμπληρώσουν οπτικά τα όσα μας παραθέτει ο φίλος Serapis:
Ο Άνθρωπος ως ο Ανώτατος Ιερεύς (απόλυτη ανατομική ταύτιση με την κάτοψη του Ναού)
H συσχέτιση του Ναού με τον Άνθρωπο (προσέξτε τις ανατομικές αντιστοιχίες)
ΣΕΡΑΠΙΣ:
Ακριβώς Αδελφέ, Trithemius, o Ιάκωβος ονειρεύεται την Ουράνια πόλη.
"Βγαίνει από το σώμα του" προβάλεται η συνειδητοτητά του και ταξιδεύει εκεί, στον χαμένο "παράδεισο".
Ή ο Άνθρωπος του ενστίκτου από πέτρα γίνεται... κλπ κλπ κλπ
Βέβαια τώρα ποιός ακούει το Λιακόπουλο τον Ελ που θα κλέψει και από εδώ και θα συράψει. ;D
Rose:
--- Παράθεση από: SERAPIS στις Μαΐου 06, 2008, 21:07:28 ---o Ιάκωβος ονειρεύεται την Ουράνια πόλη.
"Βγαίνει από το σώμα του" προβάλεται η συνειδητοτητά του και ταξιδεύει εκεί, στον χαμένο "παράδεισο".
--- Τέλος παράθεσης ---
http://www.noitikiantistasis.com/wordpress/?m=20070528
ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Άδη για να βρει το δρόμο του γυρισμού στην πατρίδα. Συγκλονισμένος συναντά τη μητέρα του, που πέθανε μέσα στα χρόνια της ατέλειωτης αναμονής του γιου της, και ακούει τα λόγια της: «Γύρεψε, παιδί μου, όσο πιο γρήγορα μπορείς το φως του ήλιου, ξαναγύρνα στον κόσμο των ζώντων…». Κι ο Αχιλλέας ομολογεί «καλύτερα δούλος και να βλέπω το φως του ήλιου, παρά βασιλιάς των πεθαμένων στον Άδη». Αυτή η αγάπη για τη ζωή και το φως διαπερνά ολόκληρη την αρχαία ελληνική σκέψη.