Σχόλια > Θρησκεία και Κοινωνία

Χριστιανική Αγάπη

<< < (2/9) > >>

livelove:
Επιτέλους...αυτό είχα ανάγκη να το ακούσω...μέσα σε αυτό τουλάχιστον το forum.
Και το ίδιο θα έλεγα αν επρόκειτο για κάποια άλλη θρησκεία...πέρα από τον χριστιανισμό.
 :D :D :D :D

Rose:
Ο στόχος μας είναι να γνωρίσουμε την Αλήθεια, και όχι να κατακρίνουμε μία θρησκεία για τα πιστεύω της.  Θα κατακρίνουμε όμως τα κυρήγματα ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, που επί αιώνες, η Χριστιανική Θρησκεία, κυρήτει μέσα στην Ελλάδα, φανατίζει και αλλοτριώνει τον κάθε ανίδεο και αφελή 'Ελληνα, μεταμορφώνοντάς τον σε Εβραίο, στρέφοντάς τον, ενάντια στην ιστορία του, στην πολιτισμική και την πολιτιστική του κληρονομιά.


--- Παράθεση από: Trithemius στις Φεβρουαρίου 14, 2008, 23:38:31 ---ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ...
--- Τέλος παράθεσης ---


Πολύ καλή δικαιολογία, αγαπητέ Trithemius, αλλά όπως λέει η σοφία του λαού, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Ας δούμε τι λέει ο Ιουδαίος Ιησούς της Καινής Διαθήκης για τους Έλληνες.

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ - κεφάλαιο 15
21 Και ο Ιησούς, βγαίνοντας έξω από εκεί, αναχώρησε προς τα μέρη τής Τύρου και της Σιδώνας.
22 Και ξάφνου, μια γυναίκα Χαναναία, που βγήκε από εκείνα τα όρια του τόπου , κραύγασε σ' αυτόν, λέγοντας: Ελέησέ με, Κύριε, γιε τού Δαβίδ η θυγατέρα μου δαιμονίζεται σκληρά.
23 Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε έναν λόγο. Και οι μαθητές του ερχόμενοι κοντά τον παρακαλούσαν, λέγοντας: Απόλυσέ την, επειδή κράζει πίσω μας.
24 Κι εκείνος αποκρινόμενος είπε: Δεν στάλθηκα παρά μονάχα στα χαμένα πρόβατα του οίκου Ισραήλ.
25 Κι εκείνη, καθώς ήρθε, τον προσκυνούσε, λέγοντας: Κύριε, βοήθα με.
26 Και αποκρινόμενος είπε: Δεν είναι καλό να πάρει κάποιος το ψωμί των παιδιών (Ισραήλ), και να το ρίξει στα σκυλάκια (Έλληνες).

Rose:
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Δαυλός" (www.davlos.gr) στο τεύχος 272-273 (Αυγ.-Σεπ. 2004).
Μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf από την ιστοσελίδα: www.davlos.gr/pdf/17909.pdf

ΙΗΣΟΥΣ: ΚΗΡΥΚΑΣ ΜΙΣΟΥΣ, ΔΙΧΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Για τα πλείστα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης ρατσιστικού, ανήθικου, απάνθρωπου, ανθελληνικού κ.τ.λ. περιεχομένου (όπως π.χ. «εξεγειρώ τα τέκνα σου Σιών επί των τέκνων των Ελλήνων» («Ζαχαρίας» θ΄13-15), «θα εξολοθρεύσω τους Κρήτες» («Ιεζεκιήλ» κε΄16-17) κ.λ.π., έχει γίνει αρκετός λόγος. Βρισκόμενοι σε κατάσταση άμυνας οι οπαδοί του ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος άρχισαν να κάνουν λόγο για αποβολή της «Παλαιάς Διαθήκης» από τον Κανόνα της Εκκλησίας καθότι αναφέρεται σε κηρύγματα μίσους και διχόνοιας της εβραϊκής ιστορίας. Θέτουν όμως παράλληλα την «Καινή Διαθήκη» στο απυρόβλητο, καθότι –σύμφωνα με τα λεγόμενά τους- μέσα στα κείμενά της διδάσκεται η αγάπη, έχει επηρεαστεί κι είναι σε πλήρη αρμονία με το αρχαιοελληνικό πνεύμα. Ο χωρισμός της «Παλαιάς» από την «Καινή Διαθήκη» δεν μπορεί βέβαια να γίνει καθότι ο ίδιος ο Ιησούς μας λέει: «Δεν ήλθα για να καταλύσω το νόμο ή τους προφήτες, αλλά για να συμπληρώσω» («κατά Ματθαίο» ε΄17), «άν πιστεύετε στον Μωϋσή πιστεύετε και σ’ εμένα γιατί για μένα εκείνος έγραψε κι αν δεν πιστεύετε στα γραπτά εκείνου πώς θα πιστέψετε στα λόγια μου;» («κατά Ιωάννη» ε΄46-47) και «ερευνάτε τας γραφάς (εννοεί την «Παλαιά Διαθήκη», η «Καινή» δεν είχε ακόμη γραφτεί) γιατί εκείνες περιέχουν μαρτυρίες για μένα» («κατά Ιωάννη» ε΄39). Στο παρόν άρθρο θα δείξω, ότι από τα ίδια τα κείμενα της «Καινής Διαθήκης» δεν προκύπτει καμμία διαφορά από την «Παλαιά» γιατί και τα δύο βιβλία παραμένουν αδιάσπαστα τόσο στις «ιδέες» όσο και στις «διαθέσεις», ο δε Ιησούς Χριστός δεν είναι κήρυκας αγάπης όπως προβάλλεται, αλλά αντιθέτως προβαίνει σε κηρύγματα απίστευτου μίσους, διχόνοιας, διχασμού κι έντονου μισελληνισμού.

«Ήταν μερικοί Έλληνες μεταξύ εκείνων που είχαν ανεβεί για να προσκυνήσουν κατά την εορτή. Αυτοί λοιπόν ήλθαν στον Φίλιππο ο οποίος ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και του είπαν: ‘Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού’. Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα και ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος το λέγουν στον Ιησού. Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ’ αυτούς: ‘Ήλθε η ώρα για να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου’» («κατά Ιωάννη» ιβ΄20-23). Αυτό είναι το περίφημο απόσπασμα στο οποίο κατά κόρον αναφέρονται οι ελληνορθόδοξοι στην προσπάθειά τους να απαντήσουν στις επικρίσεις που δέχονται για το ανθελληνικό μένος των γραφών και να αποδείξουν ότι ναι μεν η «Παλαιά Διαθήκη» γράφει αίσχη για τους Έλληνες, ο Ιησούς όμως ήταν πολύ διαφορετικός κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους επειδή δήθεν μας αγαπούσε.

Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν πρόκειται για Έλληνες στο γένος και αυτό γίνεται φανερό από το ίδιο το κείμενο. Ας εξετάσουμε με προσοχή το επίμαχο απόσπασμα. Κατ’ αρχήν οι «Έλληνες» αυτοί ανέβαιναν να προσκυνήσουν στην εορτή. Για μας τους Έλληνες ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της φυλής μας είναι η υπερηφάνεια. Αισθανόμαστε υπερήφανοι για τα πάντα: για την πατρίδα μας, για τους προγόνους μας, την ιστορία μας, τη γλώσσα μας, την ευφυΐα μας. Η λέξη υπερηφάνεια προέρχεται από το ρήμα φαίνω που σημαίνει φέρω στο φως, εκθέτω, επιδεικνύω. Ο υπερήφανος λοιπόν είναι ο υπερφανής, ο φαινόμενος υπέρ των άλλων, ο επαιρόμενος για μια αρετή, ο υψηλόφρων. Ο υπερήφανος επιδεικνύει τον εαυτό του, αλλά για να το επιτύχει αυτό δεν πρέπει να συρρικνώνει το σώμα του, αλλά να υιοθετήσει ένα ευθυτενές παράστημα και ανάλογο βάδισμα. Ο υπερήφανος δεν φοβάται. Προσεύχεται στο θεό του με τα χέρια ψηλά. Δεν γονατίζει. Δεν προσκυνά. Δεν σέρνεται για να εγείρει τον οίκτο του θεού του. Δεν επιζητεί καν τον οίκτο του θεού του για τη σωτηρία του τομαριού του. Γνωρίζει ότι μέσα στη φύση είναι και η ευτυχία και η συμφορά και τις καλοδέχεται και τις δυο. Ο υπερήφανος δεν σκύβει το κεφάλι του μπροστά σε κανέναν, ούτε ακόμη και μπροστά στο θεό τον ίδιο. Όταν οι Αργοναύτες αντίκρισαν τον Απόλλωνα, μας ιστορεί ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, στα «Αργοναυτικά» (Β΄674-684), «όλοι θαμπώθηκαν όταν τον είδαν και κανείς τους δεν τόλμησε να σηκώσει τα μάτια να κοιτάξει τα λαμπερά εκείνα μάτια του θεού. Στάθηκαν ρίχνοντας το βλέμμα τους στη γη». Δεν έπεσαν oι ίδιοι στη γη, στάθηκαν όρθιοι, κατεβάζοντας απλά το βλέμμα τους από σεβασμό προς το θεό. Οι Έλληνες επομένως ποτέ δεν προσκυνούσαν.

Ακόμα κι αν προσκυνούσαν όμως, αυτοί οι συγκεκριμένοι «Έλληνες» που περιγράφει ο Ιωάννης ανέβαιναν για να προσκυνήσουν στην εορτή. Ποια ήταν αυτή η εορτή; Λίγες παραγράφους νωρίτερα, από την αρχή του ιβ΄ και εντεύθεν μας πληροφορεί ότι επρόκειτο για το Πάσχα τη μεγάλη αυτή εβραϊκή εορτή. Και συνεχίζει: «Την επομένη μέρα πολύς κόσμος είχε έρθει για την εορτή, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλάδους από φοίνικες και βγήκαν προς προϋπάντησή του κι έκραζαν: ‘Ωσαννά, ευλογημένος να είναι εκείνος, που έρχεται στο όνομα του Κυρίου (του Γιαχβέ), ο βασιλεύς του Ισραήλ’. Ο δε Ιησούς βρήκε ένα μικρό όνο κι εκάθησε επάνω του, καθώς ήταν γραμμένο. Μη φοβάσαι, θυγατέρα Σιών, να ο βασιλεύς σου έρχεται καθισμένος σ’ ένα πουλάρι όνου». To κείμενο μας μιλάει για το βασιλέα του Ισραήλ, όχι το βασιλέα της Ελλάδας και για τη θυγατέρα Σιών, όχι για τη θυγατέρα Ελλάδα. Το τι σχέση έχουν όλα αυτά μ’ εμάς τους Έλληνες και το «Ελληνικό Πάσχα» που εορτάζουν οι σύγχρονοι Έλληνες, μόνον οι ελληνορθόδοξοι κύκλοι μπορούν να «ερμηνεύσουν».

Με ορμητήριο τις εβραϊκές κοινότητες στην Ελλάδα

Ας μην ξεφύγουμε από το θέμα μας όμως. «Όταν πέρασε την Αμφίπολη και την Απολλωνία (ο Παύλος) ήλθε στη Θεσσαλονίκη όπου ήταν η συναγωγή των Ιουδαίων και σύμφωνα με τη συνήθειά του πήγε σ’ αυτούς και επί τρία Σάββατα συνδιαλεγόταν μαζί τους πάνω στις γραφές» («Πράξεις» ιζ΄1-2). Στην Αθήνα προσέγγισε πρώτα την συναγωγή των Ιουδαίων, όπου βρήκε ομοεθνείς του για σίτιση, στέγαση, προστασία και ποίμνιο («Πράξεις» ιζ΄17) και στη συνέχεια όταν πήρε θάρρος, άρχισε να γυρίζει στην αγορά και να μιλά με τους «παρατυγχάνοντας», δηλαδή με τους θαμώνες και τους περαστικούς. Στην Κόρινθο τα ίδια: οι πρώτοι προσήλυτοι ήταν Ιουδαίοι, ο Ακύλας και η σύζυγός του Πρίσκιλλα («Πράξεις» ιη΄2). Ο Παύλος μάλιστα φιλοξενήθηκε από τον Ιούστο, που στο σπίτι του μοιράζονταν τον ίδιο τοίχο με τη συναγωγή («Πράξεις» ιη΄7). Σε όλες τις πόλεις «διελέγετο εν τη συναγωγή»: («Πράξεις» ιη΄4, ιη΄19, ιη΄26, ιθ΄8). Μολονότι τα περισσότερα κείμενα που συμπεριλαμβάνονται στην «Καινή Διαθήκη» είναι γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα αυτό δεν θα έπρεπε να μας προξενεί ούτε ίχνος υπερηφάνειας, αφού ούτε για την Ελλάδα μιλούν, ούτε Ελληνικούς σκοπούς εξυπηρετούν. Γράφτηκαν στα Ελληνικά από Εβραίους συγγραφείς (όχι απαραίτητα από αυτούς που δηλώνουν) επειδή οι Εβραίοι για αιώνες είχαν χάσει τη γλώσσα τους. Ελλήνιζαν, τόσο στη γλώσσα όσο και στα ήθη. Αθλούνταν, πλένονταν και αποποιούνταν έως και την περιτομή τους που προσπαθούσαν να την καλύψουν. Κανένα από τα κείμενα, είτε της «Παλαιάς» είτε της «Καινής Διαθήκης» δεν απευθύνεται σε Έλληνες. «Αυτούς τους δώδεκα έστειλε ο Ιησούς και τους παράγγειλε τα εξής: ‘Προς τους εθνικούς μην πηγαίνετε και στην πόλη των Σαμαρειτών μην μπαίνετε, αλλά πηγαίνετε μάλλον στα χαμένα πρόβατα της γενεάς του Ισραήλ’». («κατά Ματθαίο» ι΄5-6). Όταν ο Παύλος αποστέλλει επιστολές προς Εφεσίους, Φιλιππησίους, Θεσσαλονικείς ή Κορινθίους κ.λ.π., δεν τις αποστέλλει στους Έλληνες των πόλεων αυτών, αλλά στους Εβραίους που ζουν στις Ελληνικές πόλεις και που υπήρξαν οι πρώτοι προσήλυτοι στο Χριστιανισμό, όχι από δική τους αυθόρμητη προσχώρηση αλλά μετά από εντολή που πήραν από τους ραβίνους τους, να υποδυθούν τους πιστούς της νέας θρησκείας. Όπου δηλαδή γίνεται δηλαδή αναφορά για Εφεσίους, εννοείται ότι είναι οι Εβραίοι της Εφέσου κι όχι οι Έλληνες, όταν γίνεται αναφορά στους Κορινθίους, εννοείται ότι πρόκειται για τους Εβραίους της Κορίνθου. Οι Έλληνες δεν είχαν καμμιά σχέση με όλα αυτά. Ο Νόμος δεν διδάσκεται στους Έλληνες το γένος. Οι Απόστολοι, γράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος («Εις τας Πράξεις, Ομιλία ΚΕ΄» «δεν κήρυτταν το θείο λόγο σε κανένα παρά μόνο στους Ιουδαίους» («μηδενί λαλούντες το λόγο ει μη μόνον Ιουδαίοις» «Πράξεις» ια΄19-20) και συνεχίζει: «Δεν το έκαναν αυτό φοβούμενοι τους ανθρώπους, αλλά το έκαναν τηρώντας το Νόμο». Υπήρχαν όμως και κάποιοι Κύπριοι και Κηρυναίοι οι οποίοι «ελάλουν προς τους Ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν» («Πράξεις» ια΄20) και διευκρινίζει ο Χρυσόστομος «Ίσως επειδή δεν γνώριζαν τα Εβραϊκά τους ονόμαζαν Έλληνες». Στη συνέχεια ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος επανέρχεται στο θέμα («Εις τας Πράξεις, Ομιλία Λ΄»): «Συνέβη δε και στο Ικόνιο το ίδιο να μπούν στη συναγωγή των Ιουδαίων και να μιλήσουν έτσι ώστε να πιστέψει μεγάλο πλήθος από τους Ιουδαίους κι από τους Έλληνες». Ως γνωστόν δεν συναντά κανείς Έλληνες στη συναγωγή. Είναι καταφανές πως πρόκειται για Εβραίους που έχασαν τη γλώσσα τους και μιλούσαν Ελληνικά.

Ας δεχθούμε όμως ότι οι σημερινοί Έλληνες που έχουν υποστεί τη συνεχή επί σχεδόν δεκαεπτά αιώνες προπαγάνδα της πνευματικής σκλαβιάς έχουν «πεισθεί» ότι το Πάσχα είναι Ελληνική εορτή. Οι Έλληνες όμως του 33 μ.Χ. γνώριζαν το Πάσχα; Aσφαλώς όχι! Ήταν Έλληνες λοιπόν εκείνοι που ζήτησαν να δουν τον Ιησού; Όχι βέβαια! Εβραίοι ήταν κι αυτοί, κάτοικοι ίσως της Ελλάδας, που μιλούσαν όμως Ελληνικά και τίποτε περισσότερο. Αποκαλούνται Έλληνες προκειμένου να διακριθούν από τους υπόλοιπους Εβραίους που δεν μιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Η μονομερής επανάληψη ενός και μοναδικού ομιχλώδους και δήθεν κολακευτικού εδαφίου και η αποσιώπηση όλων των άλλων που καταφαίνονται με ξεκάθαρες διαθέσεις εναντίον των Ελλήνων όπως θα αναλύσουμε παρακάτω, μόνον δόλια μπορεί να χαρακτηρισθεί.

Ας εξετάσουμε τώρα τι γνώμη είχε ο Ιησούς για τους αυθεντικούς Έλληνες. Ο Ματθαίος (ιε΄22-28) και ό Μάρκος (ζ΄25-30) περιγράφουν μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Πρόκειται για την θεραπεία της κόρης μιας γυναίκας πού παρουσιάζεται ως κανονική Ελληνίδα, όχι Εβραία που μιλούσε Ελληνικά, καθότι γίνεται σαφής διάκριση: Είναι «Ελληνίδα Συροφοινίκισσα στο γένος» («κατά Μάρκο» ζ΄ 26). Εδώ θέλει αρκετή προσοχή γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για Ελληνίδα. Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των Χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζουν το «Ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρις» οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του. Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ' εξοχή ως θεραπευτής. Ξέρετε όμως ποια ήταν η αντίδρασή του; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν διώξε την γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: ‘Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνεις στα σκυλιά’». (Η λέξη είναι «κυνάρια», δηλαδή μικρά σκυλιά) («κατά Ματθαίον» ιε΄26 και «κατά Μάρκο» ζ΄27-28). «Ναι, Κύριε» του απάντησε τότε ή γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα πού πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη».

Η συμπεριφορά του «Υιού του Θεού» στο περιστατικό αυτό, δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων!

Πέραν αυτού όμως, μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Ή πρώτη αντίδρασή του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί, άλλα και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη» στον όποιο συνομολογούν πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας, γυναίκα, ελεύθερος η δούλος. Σε κανένα σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγγέλματός τους επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος ή αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται αλλά και το εφαρμόζει. Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά ένα καρβέλι ψωμί, δηλαδή περιορισμένο σε ποσότητα και όταν παρείχε μερικά ψίχουλα σε κάποιον αλλόφυλο αυτό σήμαινε ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του Ισραήλ»; Γνωρίζει περιορισμούς η Χριστιανική Θεία Χάρις;

Στις «Πράξεις» επίσης (κα΄28-29) διαβάζουμε ακόμα ένα απίστευτο απόσπασμα για τους Έλληνες: «Μέχρι και Έλληνες έβαλε μέσα στο ιερό και μόλυνε τον άγιο τούτο τόπο».

Η σκληρότητα αυτή του Ιησού δεν είναι μοναδική στην «Καινή Διαθήκη», αντιθέτως μάλιστα. Την ίδια σκληρότητα συναντούμε στην με σκαιό τρόπο αποπομπή της μητέρας του και των αδελφών του όταν πήγαν να τον δουν στην Γαλιλαία που δίδασκε («κατά Ματθαίο» ιβ΄46-50, «κατά Μάρκο» γ΄31-35 , «κατά Λουκά» η΄19-20). Στο «κατά Ιωάννη» β΄4, όταν του μιλάει η μητέρα του, την μία από τις δύο φορές που μιλάνε στο Ευαγγέλιο, ο Ιησούς της λέει εν ψυχρώ: «Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα, γυναίκα;».

Γενικός διχασμός, διχόνοια και διαίρεση

Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης), το συναντούμε στο επεισόδιο με τη συκιά οπού ο Ιησούς την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει. Και να φαντασθεί κανείς ότι «δεν ήταν ο καιρός των σύκων» («κατά Ματθαίο» κα΄18-20, «κατά Μάρκο», ια΄13-14, 20-23). Εδώ δεν πρόκειται μόνον για κακότητα και κακοήθεια. Υπεισέρχεται, και ο παράγων παραφροσύνη. Γιατί μόνον ένας παράφρων απαιτεί να βρει ώριμα σύκα όταν δεν είναι ο καιρός της καρποφορίας. Το θαύμα θα ήταν να περάσουν την άλλη ημέρα κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα. Τέτοια κακία (αλλά και παραφροσύνη), εναντίον μάλιστα αψύχου πράγματος, μόνον σε ένα ιστορικό ανάλογο γνωρίζω: στο μαστίγωμα της θάλασσας στον Ελλήσποντο για τιμωρία από τον Πέρση Βασιλιά.

Αλλά και με τις παραβολές του ο Ιησούς, δίνει «μηνύματα» («γραμμή» κατά τη σύγχρονη έκφραση) σκληρότητας και αδικίας. «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» («κατά Ματθαίο» ιβ΄30) εξαγγέλλει ως άλλος δικτάτωρ. Το ίδιο ακριβώς είπε μετά την καταστροφή των διδύμων πύργων και πριν την εισβολή στο Ιράκ κι ο πρόεδρος των Η.Π.Α. κ. Μπούς.

Ο Ιησούς δεν το απέκρυψε, ότι σκοπός του ήταν να σπείρει το διχασμό και τη διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους: «Φωτιά ήρθα να βάλω πάνω στη Γή και πόσο θα ήθελα να είχε ήδη ανάψει» («κατά Λουκά» ιβ΄49-50). Τι φρικαλέα απειλή! Ακόμη: «Νομίζετε ότι ήλθα για να επιβάλλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων; Κάθε άλλο. Σας βεβαιώνω, ότι ο ερχομός μου θα φέρει διαιρέσεις. Από τώρα και στο εξής μια οικογένεια με πέντε μέλη θα χωριστεί σε δύο παρατάξεις: Τρείς εναντίον δύο και δύο εναντίον τριών. Ο πατέρας θα είναι αντίθετος με τον γιο του κι ο γιος με τον πατέρα του. Η μάνα με την κόρη της. Η πεθερά με τη νύφη της κι η νύφη με την πεθερά της» («κατά Λουκά» ιβ΄51-53).

Κι ο Ματθαίος τα ίδια γράφει (ι΄34-38): «Μη νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνη στη Γή. Δεν ήλθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Γιατί ήλθα για να διχάσω τον άνθρωπο από τον πατέρα του και την κόρη από τη μάνα και τη νύφη από την πεθερά της». Με εκπλήσουσα σαφήνεια ο Ιησούς προτρέπει σε μίσος όλους τους ανθρώπους: «Εάν κάποιος έρχεται προς τα μένα και δεν μισεί τον πατέρα του και την μητέρα του και τη γυναίκα και τα παιδιά και τους αδελφούς και τις αδελφές, ακόμα και την ψυχή του (φαντασθείτε: να μισήσετε και την ίδια σας την ψυχή!), δεν γίνεται να είναι μαθητής μου» («κατά Λουκά» ιδ΄26). Και ο Ιωάννης, άξιο τέκνο του δασκάλου του δίνει την τερατώδη εντολή: «Μην αγαπάτε τον κόσμο και ότι ανήκει στον κόσμο. Όποιος αγαπάει τον κόσμο δεν αγαπά τον Θεό». («Α΄επιστολή Ιωάννη» β΄15-16).

Θα έλεγε κανείς ότι οι δώδεκα μαθητές δεν ήταν παρά μια ομάδα περιπλανώμενων αγαθών ανδρών που μαζί με τον δάσκαλό τους δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να κηρύττουν την αγάπη. Κι όμως, οι άνθρωποι αυτοί ήταν οπλισμένοι, έτοιμοι να σκοτώσουν αν χρειαζόταν: «Όταν είδαν οι μαθητές του τι μέλλει να γίνει, είπαν: ‘Kύριε, να τους χτυπήσουμε με τα μαχαίρια;’ κι ένας απ’ αυτούς χτύπησε τον δούλο του αρχιερέα και του έκοψε το δεξί αυτί» («κατά Ματθαίο» κστ΄51, «κατά Μάρκο» ιδ΄47, «κατά Λουκά» κβ΄49-50, «κατά Ιωάννη» ιη΄10). Σημείωση: Το αυτί το κολλάει στη θέση του ο Ιησούς μόνο στον Λουκά (κβ΄51). Στα άλλα τρία Ευαγγέλια ο δυστυχής δούλος παραμένει χωρίς το δεξί του αυτί. «Σε τι αμάρτησε αυτός (αναρωτιέται ο Πορφύριος στο «κατά Χριστιανών» ΙΙΙ 20), αν το αφεντικό του τον διέταξε να πάρει μέρος στη σύλληψη του Ιησού;».

Θα αντέτεινε ίσως κανείς ότι οι μαθητές οπλοφορούσαν χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος ο Ιησούς. Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνον το γνώριζε αλλά ο ίδιος ο Ιησούς τους είχε εξοπλίσει: «Όποιος έχει χρήματα ας τα πάρει. Το ίδιο κι αυτός που έχει σακίδιο. Όποιος δεν έχει, ας πουλήσει το πανωφόρι του (ιμάτιο) κι ας αγοράσει μαχαίρι» («κατά Λουκά» κβ΄36-37). Ο Ιησούς λοιπόν, ο «κήρυκας της ειρήνης και της αγάπης» προέτρεπε τους μαθητές του να αγοράσουν όπλα με κάθε θυσία, πουλώντας ακόμη και τα ρούχα τους για να αποκτήσουν τα προς τούτο απαιτούμενα χρήματα. Αλλά ο εξοπλισμός αυτός –έστω και για άμυνα- πώς συμβιβάζεται με το «αν κάποιος σε κτυπήσει στο μάγουλο, όχι μόνο να μην ανταποδώσεις το κτύπημα, αλλά να γυρίσεις να σε κτυπήσει και στο άλλο»; («κατά Λουκά» στ΄29). Αυτά είναι από τα πιο δημοφιλή λόγια του Ιησού στα κατηχητικά. Όταν κάποιος από τους υπηρέτες του Αρχιερέα όμως του έδωσε ένα χαστούκι, «ο Ιησούς του αποκρίθηκε: ‘Άν είπα κάτι κακό πες μου ποιο ήταν το κακό κι αν είπα κάτι καλό, τότε γιατί με δέρνεις;’» («κατά Ιωάννη» ιη΄22-23). Δεν γύρισε και το άλλο μάγουλο όπως συνέστησε στους μαθητές του να κάνουν, αλλά ζήτησε τον λόγο: «γιατί με δέρνεις;».

Από τα λίγα που προαναφέρθηκαν, προκύπτει ότι η διδασκαλία του Ιησού, πέραν του ανθελληνικού μένους της, είναι γεμάτη από κακία, μίσος, διχόνοια, διχασμό, απειλή κατά των ανθρώπων και προετοιμασία για αιματοκύλισμα. Και η περίφημη αγάπη, η συγχώρεση, η ομόνοια, η ειρήνη, που –όπως κατά κόρον διατυμπανίζει η εκκλησία- έφερε για πρώτη φορά στον κόσμο πού είναι;

Ας εξετάσουμε την πλέον διαφημισμένη από τις υποτιθέμενες ρήσεις αγάπης του Ιησού: «Αγαπάτε αλλήλους» («κατά Ιωάννη» ιγ΄34, ιε΄17). Διαβάστε όλο το απόσπασμα και θα διαπιστώσετε, ότι τόσον αυτό, όσο και κάποια άλλα παρόμοια αποσπάσματα υποτιθέμενης αγάπης δεν αφορούν όλους τους ανθρώπους. Όταν λέει «αγαπάτε αλλήλους», αναφέρεται μόνον μεταξύ των μαθητών του: «Εντολή νέα σας δίδω, να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας αγάπησα, έτσι να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλον. Από αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είσθε μαθητές μου, εάν δηλαδή έχετε αγάπη μεταξύ σας» («κατά Ιωάννη» ιγ΄34-35). Για όλους τους άλλους, φωτιά και τσεκούρι: «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς πού δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου» («κατά Λουκά» ιθ΄27). Νομίζω ότι δεν υπάρχει σαφέστερη δήλωση των προθέσεων του Εβραίου δυνάστη προς όλους τους αντιφρονούντες. Είμαστε εξαπατημένοι. Οι μεγαλοστομίες περί της «διδασκαλίας της αγάπης» καταρρέουν από το απόσπασμα αυτό και μόνο.

Υπάρχουν πλείστα πραγματικά κηρύγματα αγάπης στην αρχαία ελληνική γραμματεία, όπως π.χ.: «Προτιμώ, κάνοντας το καλό ν’ αποτυγχάνω, παρά με το κακό να έχω τη νίκη». («Φιλοκτήτης» Σοφοκλέους στ. 94-95). Πρέπει εμείς οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουμε πως το «ειρήνη υμίν» του Ιησού («κατά Ιωάννη» κ΄20) δεν μας αφορά. Δεν απευθύνεται σ’ εμάς, αλλά στον στενό Εβραϊκό κύκλο του και είχε σκοπό να τους επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι όφειλαν να είναι μονιασμένοι.

Ο Ιησούς, υποτίθεται, ότι εισήγαγε τη συγχώρεση. Στην πραγματικότητα η χριστιανική συγχώρεση δίνεται υποκριτικά και επιλεκτικά. Παράδειγμα ο Ιούδας. Ενώ ο ίδιος ο Ιησούς συγχώρεσε την πόρνη, τον ληστή πάνω στο σταυρό, τους ίδιους τους σταυρωτές του με το περίφημο: «άφες αυτοίς», τον Ιούδα δεν τον συγχώρεσε παρόλο πού μεταμελήθηκε έμπρακτα. Κι η εκκλησία, επί 2.000 χρόνια ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού, συγχώρεσε ειδεχθείς εγκληματίες και επί πλέον τους ανακήρυξε Μεγάλους και Αγίους, όπως τον αιμοσταγή αδελφοκτόνο, συζυγοκτόνο και υιοκτόνο Μ. Κωνσταντίνο. Τον Ιούδα όμως δεν τον συγχώρεσε -παρότι αποδεδειγμένως μετανόησε- με το γελοίο και υποκριτικό επιχείρημα ότι ο Ιούδας δεν συγχωρείται όχι γιατί πρόδωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτοκτόνησε. Η ζωή είναι δώρο του Θεού -λένε- ανήκει στο Θεό και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει αυτοκτονώντας. Αν το κάνει, δεν του παρέχεται συγχώρεση, όπως στον Ιούδα. Όταν αφαιpείς όμως τη ζωή η τις ζωές των άλλων, γιατί συγχωρείσαι; Eκείνες, πού είναι επίσης δώρα του Θεού, έχεις δικαίωμα να τις αφαιρέσεις; Φαίνεται ότι το έχεις, αφού η εκκλησία όχι μόνο σε συγχωρεί αλλά σε ανακηρύσσει Άγιο και Μέγα, κατά το παράδειγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος από ελληνορθόδοξους κύκλους και για τη δήθεν Ελληνική καταγωγή του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν ένας Εβραίος. Όταν η Σαμαρείτιδα τόνισε την Ιουδαϊκή του καταγωγή, εκείνος δεν την αρνήθηκε («κατά Ιωάννη» δ΄9). «Παλαιά» και «Καινή Διαθήκη» εμμένουν στην καταγωγή του Ιησού από τον Δαβίδ και τον Αβραάμ και «εμείς» επιμένουμε πως ήταν Έλληνας. Η φύση θέλει τους απογόνους να ανήκουν στην ίδια φυλή με τους προγόνους τους. Σε πείσμα κάθε λογικής εμείς οι Έλληνες επιμένουμε πως είμαστε Εβραίοι, «απόγονοι του Αβραάμ» («προς Γαλάτας» γ΄29) και ο Εβραίος Ιησούς ότι ήταν Έλληνας. Είναι να χάνει κανείς το μυαλό του! Ο Ιησούς δεν ανέπτυξε ποτέ Ελληνική σκέψη και οι διδαχές του δεν είναι παρά Εβραϊκά κατασκευάσματα γραμμένα στο πόδι, γι’ αυτό και δεν συμφωνούν το ένα με το άλλο. Ο Ιησούς, αν υπήρξε ποτέ, γιατί καμμιά άλλη πηγή πλην των Εβραϊκών δεν τον αναφέρει ενώ έζησε σε μια από τις καλύτερα τεκμηριωμένες ιστορικές περιόδους ήταν ένας Εβραίος και αυτό το αποδεικνύει επίσης περίτρανα κι η περιτομή του που τόσο υπερήφανα άλλωστε εορτάζουμε οι Έλληνες την 1η Ιανουαρίου εκάστου έτους.

Από τον απλό λαό δεν μπορείς ίσως να ζητήσεις ευθύνες. Αυτά έμαθε στην οικογένεια και στο σχολείο, αυτά πιστεύει. Οι πιο πονηροί από τους «γενίτσαρους» (ονομάζω έτσι τους Έλληνες στο γένος πού αρνούνται τη φυλή τους κι αποκαλούν τους Εβραίους «προπάτορές» μας), μας βομβαρδίζουν καθημερινώς από τα παράθυρα των τηλεοπτικών διαύλων, από εφημερίδες και περιοδικά και χαϊδεύουν τα αυτιά μας με τα υποτιθέμενα κηρύγματα αγάπης του Ιησού, με την δήθεν αγάπη του για τους Έλληνες, με την δήθεν ελληνικότητα της ορθοδοξίας κι άλλα πολλά. Όλες αυτές οι ανακρίβειες που υποστηρίζονται δεν είναι τυχαίες ούτε γίνονται κατά λάθος. Ορισμένοι εξ αυτών που τις προβάλλουν είναι άνθρωποι ανωτάτης μορφώσεως, καθηγητές κ.λ.π.. Τα πράγματα είναι οφθαλμοφανή. Δεν μπορεί να μην τα βλέπουν. Γνωρίζουν ότι εσκεμμένα συντελούν στη διαιώνιση της παραπλάνησης του Ελληνικού λαού. Κι όμως επιμένουν. Δυστυχώς, εκτός από την άγνοια υπάρχει κι ο δόλος...

Trithemius:
Το κείμενο πράγματι αποδίδει επακριβώς κάποια λόγια του Ιησού, δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε τα εξής:

1. Είναι σαφώς "χρωματισμένο" με μία ατμόσφαιρα αμιγώς αντιχριστιανική, καθώς μπορεί μεν να αναφέρει αρνητικές πλευρές του Ιησού, πλην όμως δεν αναφέρει ούτε μία καλή διδαχή του, με προφανή σκοπό την προώθηση ενός αρνητικού προφίλ για τον Ιησού.

2. Αν και παρατίθενται στοιχεία της Ελληνικής συμπεριφοράς, ας μην ξεχνάμε πως όπως τότε στα αρχαία χρόνια, έτσι και τώρα οι Έλληνες, όπως κάθε λαός, "τρώγονται" μεταξύ τους και υποπίπτουν σε σημαντικές διενέξεις. Ας μην ξεχνάμε πως υπήρχε "κόντρα" μεταξύ διαφόρων φιλοσόφων και επιστημόνων για τη διεκδίκηση της ορθότητας των ιδεών του καθενός. Σίγουρα η αρχαία Ελλάδα υπήρξε παράδειγμα και ζων φως για πολλά πνευματικά ζητήματα, αλλά ας μην ξεχνάμε πως και τότε δεν ήταν όσα "ρόδινα". Δεν ήταν τυχαία η φράση κάποιου χουντικού (αν δεν κάνω λάθος) που είπε πως "η Ελλάς κινδυνεύει με άλωση εκ των έσω"...

3. Πραγματικά δεν με απασχολεί η θεϊκή φύση και η ιστορικότητα του Ιησού αλλά μόνον το αν έχω να κερδίσω κάτι από ορισμένες συμπεριφορές και απόψεις του. Αν αυτές συμβάλλουν στην εξέλιξή μου, τότε με ενδιαφέρουν. Αν όχι, τις αγνοώ. Το μέγα ζήτημα είναι αν ο Ιησούς κατέχει το copyright των διδαχών του ή αν ΉΔΗ αυτές οι διδαχές είχαν προωθηθεί από άλλους. Επίσης, αυτό που με ενδιαφέρει αν προωθούσε τις διδαχές του υπό σκοπιμότητα (πχ εναντίον των Ελλήνων). Αυτή είναι μία βασική και ξεκάθαρη διαφορά του μηνύματος του Ιησού σε σχέση με τη μετέπειτα δράση της εκκλησίας που ως "θεσμός" ήταν άσχετος με αυτό που ήθελε να προωθήσει ο Ιησούς. Σκέψεις και ανάγκες δημιουργίας μιας θρησκευτικής (αλλά και κερδοσκοπικής) εταιρείας με μεσάζοντες μεταξύ θεού και ανθρώπων ουδέποτε προώθησε ο Ιησούς.

4. Η μετάφραση των εβραϊκών κειμένων στα Ελληνικά, δεν έγινε γιατί οι εβραίοι είχαν "χάσει" τη γλώσσα τους αλλά γιατί (πανέξυπνοι όντες) είχαν αναγνωρίσει πως τα Ελληνικά, ήταν τα Αγγλικά της εποχής, δηλαδή η γλώσσα που ήταν η πιο διαδεδομένη στον κόσμο. Κατά συνέπεια, ο καλύτερος τρόπος για να μεταδώσουν τα κείμενά τους στην οικουμένη ήταν να τα μεταφράσουν στα Ελληνικά. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ιωάννης Κορδάτος (αν δεν απατώμαι), μετά το κυνήγι του χρήματος, το πιο έξυπνο πράγμα που έχουν κάνει οι εβραίοι ήταν η μετάφραση της Π.Δ. στα Ελληνικά...

5. Η προσέγγιση ενός τόσο σημαντικού ιστορικού (???) προσώπου ποικίλλει από άτομο σε άτομο. Συνήθως ο άνθρωπος αναζητά εξωπραγματικά πράγματα. Αναζητά ανθρώπους-πρότυπα που φτάνουν στο σημείο του υπερανθρώπου, εξ ου και η τιτλοδότηση του Ιησού ως υπόστασης με διπλή φύση (θεϊκή και ανθρώπινη). Στην ουσία, ο τίτπλος που έφερε ο Ιησούς ήταν λάθος σημειολογικά αλλά πολύ σωστός στο κατά φύσιν, καθώς όχι μόνον ο Ιησούς αλλά όλοι οι άνθρωποι φέρουν μέσα τους τόσο τη θεϊκή, όσο και την ανθρώπινη φύση.

6. Η κάθε απόπειρα εξανδραποδισμού ενός ευρέως αποδεκτού προσώπου όπως ο Ιησούς, στηρίζεται ακριβώς στις αξιώσεις της απέναντι πλευράς. Από τη στιγμή που το ευρύ χριστιανικό κοινό αναζητά έναν άνθρωπο-πρότυπο που πρώτα θα ανυψωθεί υπέρμετρα στα μάτια του (έτσι ώστε ο "πιστός" να νοιώσει 100% υποτελής) και μετά θα τον αναδείξει ως "σημαία" στον πνευματικό του αγώνα. Εκεί ακριβώς στηρίζεται και η "απέναντι" πλευρά, η οποία βάλλει το πρόσωπο του Ιησού, ακριβώς στο αντίθετο σημείο συμπεριφορών, εκείνο δηλαδή που ο κοινός χριστιανός αποφεύγει να ακούσει ή δεν πιστεύει πως ισχύει. Θέλει τον αρχηγό του δόγματός του άσπιλο από κάθε άποψη και φυσικά η απέναντι πλευρά δίνει τον αγώνα της στηριζόμενη ακριβώς σε αυτές τις αξιώσεις των πιστών.

Το παράξενο όμως είναι πως ενώ σε άλλα ζητήματα αμφισβητείται ξεκάθαρα η αληθοφάνεια των λόγων και η ιστορικότητα διαφόρων προσώπων του πρώϊμου χριστιανισμού (τότε που όσο ποτέ άλλοτε η ιστορία γραφόταν από τους νικητές), από την άλλη, στα ίδια αυτά λόγια στηρίζουν τα επιχειρήματά τους οι πολέμιοι του χριστιανισμού. Δηλαδή, ενώ από τη μία αμφισβητούν ξεκάθαρα το ότι πχ ο τάδε ασκητής είχε τη δείνα καλή δράση, στη συνέχεια, χρησιμοποιείται η (αυταπόδεικτα) κακή δράση του ιδίου ατόμου για να καταδειχθεί το αρνητικό του προφίλ. Δηλαδή, τα αρνητικά του χαρακτηριστικά είναι σίγουρο πως ισχύουν, ενώ τα θετικά χαρακτηριστικά τίθενται υπό αμφισβήτηση. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι αντικειμενική αλλά δικαιολογείται γιατί αποτελεί γέννημα αυτής της προσωπολατρείας που διακατέχει του πάντες. Δεν αναζητούμε τα πρότυπα στις συμπεριφορές αλλά στα πρόσωπα. Θεωρώ πως ειδικά για τις περιόδους της ιστορίας που βρίσκονται στο μακρινό παρελθόν και είναι δύσκολη η αντικειμενική προσέγγιση του προφίλ και της ιστορικής δράσης ενός προσώπου, πρέπει να μάθουμε να είμαστε πιο διαλλακτικοί και να επιλέγουμε οτιδήποτε καλό έχουν αυτοί να αναδείξουν. Είμαι όμως αντίθετος σε λογικές που ηθελημένα αγνοούν αρνητικά στοιχεία των προσώποων που θεωρούν υποδείγματα.

Ξαναλέω πως το πρόβλημα είναι πως αρεσκόμαστε να ταυτίζουμε ένα πρόσωπο μόνον με καλές συμπεριφορές και "ξεχνάμε" τις όποιες αρνητικές του πλευρές, και μάλιστα σε σημείο που βγάζουμε τρελούς όσους μας τις αποκαλύπτουν. Είναι χρήσιμες τέτοιες αναφορές όπως η ανωτέρω γιατί ακριβώς μας "προσγειώνουν" στην πραγματικότητα (αν και ακόμη και με αυτές τις αναφορές η πλάστιγγα για τον Ιησού σαφώς και κλίνει ακόμα προς το θετικό προφιλ). Πρέπει επιτέλους να αναγνωρίσουμε ένα σημαντικό ιδεολογικό-αντιληπτικό μας λάθος, πως έχουμε ανάγκη την προσωπολατρεία και ως εκ τούτου έχουμε ξεχάσει την ιδεολατρεία... ::)

Trithemius:
Συμπληρωματικά, θέλω να αναφέρω πως όλο αυτό το κλίμα αντίστασης και αν θέλετε "πολέμου" ενάντια στον χριστιανισμό, δεν απαντάται σε τέτοια έκταση απέναντι σε καμία άλλη θρησκεία. Ο λόγος είναι προφανής και απόλυτα δικαιολογημένος:

Η εκκλησία πλέον τρώει τους καρπούς των δέντρων που καλλιέργησε ;) Κάποιος εδώ μέσα, λίγες μέρες πριν ρώτησε για το ζήτημα της δράσης και της αντίδρασης κι εδώ βλέπουμε ένα τρανό παράδειγμα αυτής της σχέσης. Αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους όσοι μάχονται για τα δίκαια της εκκλησίας ::)

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα

[*] Προηγούμενη σελίδα