Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές
"Πότε Συγχωρούμε"?
Avaris:
--- Παράθεση --- author=Rose_777 link=topic=79.msg482#msg482 date=1177011908]
Αγαπητέ Fr. Avaris,
ευχαριστούμε που κάθε φορά μας οδηγείς να λύσουμε ακόμα έναν μήτο της Αριάδνης...
Σιγά σιγά ίσως να τα προσεγγίσουμε και όλα, να τα κατανοήσουμε, να τα λύσουμε...
και να αποκτήσουμε το έπαθλο της Φώτισης, που δεν είναι τίποτα άλλο από το ξεκαθάρισμα των πληροφοριών,
έτσι ώστε να χτίσουμε υγιή πεποιθήσεις που οδηγούν σε γαλήνιους ψυχισμούς...
Μέσω της Γαλήνης και της Σοφίας, απόκτημα της Νοητικής Ανάλυσης, και Βιωματικής Έμπνευσης, ο κόσμος μας μπορεί να μεταστοιχειωθεί σε μία υγιή κοινωνία, και η ζωή μας σε έναν επίγειο παράδεισο...
--- Τέλος παράθεσης ---
Πολύ σωστά αγαπητή Rose___777.
Ξεκαθάρισμα πληροφοριών > Υγιείς πεποιθήσεις > Γαλήνιος Ψυχισμός > Σοφία (Φώτιση)....
Γι' αυτό και δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτε ως δεδομένο....Νομίζουμε πως "γνωρίζουμε" μέχρι την ώρα που θα χρειαστεί να καταγράψουμε με το νου και το χέρι αυτά που έχουμε μέσα μας....και τότε, ενίοτε βρισκόμαστε προ "εκπλήξεως"....
--- Παράθεση ---Επιστρέφοντας στο θέμα μας, η συγχώρεση για μένα, είναι επιτακτική ανάγκη αν θέλουμε να βιώνουμε ψυχική γαλήνη... Όσο τρέφουμε αρνητικά συναισθήματα για τους άλλους, τόσο και υποφέρουμε...
--- Τέλος παράθεσης ---
Όντως...."εσωτερική ανάγκη" είναι τελικά η Συγχώρεση....για να "αισθανθούμε" εμείς καλύτερα...για να μην αφήσουμε χώρο μέσα μας για αρνητικά φορτία που θα μας κάνουν να υποφέρουμε....
--- Παράθεση ---Η συγχώρεση είναι να "συζώ στον ίδιο χώρο γαλήνια με τον πλησίον μου", "να μοιράζομαι τον ίδιο χώρο αρμονικά και όχι ανταγωνιστικά".
--- Τέλος παράθεσης ---
Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα....τι γίνεται, ας πούμε εαν ο άλλος "τρώγεται" διαρκώς για "ένταση"? Για "κόντρα", για "αντιπαράθεση" μαζί μας? Όταν έχει φιλοσοφία παράσιτου και μονίμως προσπαθεί να μας εκμεταλλεύεται?
--- Παράθεση ---Η συγχώρεση επιτυγχάνεται μέσω της κατανόησης των ανθρώπινων ιδιοτήτων και κυρίως του εαυτού μας... Γνωρίζοντας ότι το καλό και το κακό συνυπάρχουν μέσα μας, το Φως και η Σκιά μας, ο Χριστός και ο Αντίχριστος, ο Θεός και το θηρίο... μαθαίνουμε να συγχωρούμε τον πλησίον μας, διότι ουδείς αναμάρτητος, και ουδείς θνητός τέλειος...
--- Τέλος παράθεσης ---
Ναι όντως, "ουδείς αναμάρτητος", αλλά πόσες φορές μπορείς να συγχωρήσεις τον ίδιο άνθρωπο?
--- Παράθεση ---Αν και χρειάζεται πάντα και άμεσα να συγχωρούμε, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε παθητικοί απέναντι σε ένα εγκληματικό γεγονός, και να γινόμαστε συνυπεύθυνοι μέσω της σιγής και της ανοχής μας...
--- Τέλος παράθεσης ---
Σαφώς και στο έγκλημα θα πρέπει να "αντιπαρατεθούμε"....αλλά δεν είναι όμως όλες οι "κακές πράξεις" εγκλήματα....δεν παύουν όμως να είναι ενοχλήσεις....
Αυτές τις ενοχλήσεις, τις μικρές ή μεγάλες που όμως έχουν καθημερινό, χρόνιο κι επίμονο χαρακτήρα, τις αφήνουμε να περάσουν έτσι?
Καθημερινά γύρω μας υπάρχουν άτομα που με την συμπεριφορά τους μας εκμεταλλεύονται, μας πιέζουν, μας χλευάζουν, μας προσβάλλουν, μας εμπαίζουν...
Εαν δεν αντιδράσουμε δυναμικά - πχ στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας που οι υπάλληλοι τεμπελιάζουν ή εξυπηρετούν κυρίως "ημέτερους" και "φίλους" - η "δουλειά" μας δυστυχώς δεν γίνεται....
Αυτοί οι άνθρωποι, οι καθημερινοί κηφήνες, τα κοινωνικά παράσιτα, αντιδρούν θετικά μόνον σε απειλές και σε δυναμικές αντιδράσεις. Δεν καταλαβαίνουν ούτε απο ευγένεια ούτε απο συγχώρεση...
Δεν καταλαβαίνουν ούτε απο "αναφορές" στη Διοίκηση καθότι ο ένας καλύπτει τον άλλον....
Και αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση στην πολιτισμένη κοινωνία μας....αφόρητες απόπειρες "στυγνής εκμετάλλευσης" και "ψυχικών πιέσεων" απο παντού....
πως μπορεί άραγε να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση μέσω της "κατανόησης" και της "συγχώρεσης"?
--- Παράθεση ---Το σπαθί ή το έλεος είναι εργαλεία, που μόνο η εμπειρία μας θα μας δείξει ποιο χρειάζεται να εφαρμόσουμε κάθε φορά, και μοναδικός κριτής είναι το θετικό αποτέλεσμα, το αποτέλεσμα που είναι ωφέλιμο για το σύνολο.
--- Τέλος παράθεσης ---
Πολλές απο τις παραπάνω "δυσάρεστες περιπτώσεις" έχουν ως μόνον τρόπο "πολιτισμένης αντιμετώπισής" τους την προσφυγή στα Δικαστήρια και γενικά στις Αρχές. Αυτό άλλωστε είναι το "νόμιμο σπαθί" που μας επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε.
Η στατιστική όμως δείχνει πως δεν βγαίνει "άκρη" απο εκεί....αντιθέτως προκύπτει ακόμη μεγαλύτερη ταλαιπωρία για τον προσφυγούντα νόμιμο πολιτισμένο πολίτη....
Με αυτό το σκεπτικό, σπάνια κάποιος το τραβάει και προτιμάει να το "καταπίνει"....όχι και να "συγχωρήσει" όμως.....και έτσι, η "ψυχοκοινωνική παθογένεια" συνεχίζεται .....
Τι κάνεις άραγε απέναντι σε όλη αυτή την συντριπτική πλειοψηφία ατόμων γύρω μας που καθημερινά ασκούν τον "Ψυχικό Βιασμό" των πολιτών ως σπορ?
Απλώς τους συγχωρούμε διαρκώς?
Rose:
--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 25, 2007, 14:23:56 ---Τι κάνεις άραγε απέναντι σε όλη αυτή την συντριπτική πλειοψηφία ατόμων γύρω μας που καθημερινά ασκούν τον "Ψυχικό Βιασμό" των πολιτών ως σπορ?
--- Τέλος παράθεσης ---
Η επιτυχής αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων... εξαρτάται από την εσωτερική μας γαλήνη...
livelove:
--- Παράθεση από: Rose_777 στις Απριλίου 28, 2007, 01:13:44 ---
--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 25, 2007, 14:23:56 ---Τι κάνεις άραγε απέναντι σε όλη αυτή την συντριπτική πλειοψηφία ατόμων γύρω μας που καθημερινά ασκούν τον "Ψυχικό Βιασμό" των πολιτών ως σπορ?
--- Τέλος παράθεσης ---
Η επιτυχής αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων... εξαρτάται από την εσωτερική μας γαλήνη...
--- Τέλος παράθεσης ---
Συμφωνώ με όλα αυτά... και καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως η εσωτερική γαλήνη ενός ατόμου αποτελεί τρόπον τινα πρόκληση, το κόκκινο πανί για εκείνους που ασυνείδητα ή συνειδητά αρέσκονται να ασκούν ψυχολογική βία.
Και κάτι άλλο... Είναι δυνατόν η εσωτερική γαλήνη του ενός, με τον τρόπο που αυτή σίγουρα διαχέεται και -απ΄ό,τι τουλάχιστον νομίζω- γίνεται αντιληπτή απο τους άλλους να αποτελεί με κάποιον τροπο ψυχική βία (όχι όμως "της ίδιας υφής και ποιότητας", ας το πώ αναστάτωση, κάτι τέλος πάντων γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν την εσωτερική γαλήνη;
Trithemius:
--- Παράθεση ---Είναι δυνατόν η εσωτερική γαλήνη του ενός, με τον τρόπο που αυτή σίγουρα διαχέεται και -απ΄ό,τι τουλάχιστον νομίζω- γίνεται αντιληπτή απο τους άλλους να αποτελεί με κάποιον τροπο ψυχική βία (όχι όμως "της ίδιας υφής και ποιότητας", ας το πώ αναστάτωση, κάτι τέλος πάντων γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν την εσωτερική γαλήνη;
--- Τέλος παράθεσης ---
Χμμ δε νομίζω. Απλώς αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε χαμηλότερο ψυχοπνευματικό επίπεδο (Ροδοσταυρικά) και κατά συνέπεια δεν μπορούν να αντιληφθούν μία τέτοια κατάσταση όπως είναι η εσωτερική γαλήνη. Κατά βάθος βέβαια (υποσυνείδητα-αρχετυπικά) γνωρίζουν πως η στάση ζωής που βλέπουν από αυτόν τον νηφάλιο άνθρωπο αποτελεί την καλύτερη δυνατή, όμως εκνευρίζονται που δεν μπορούν να την επιτύχουν και κατά συνέπεια στρέφονται εναντίον αυτού του ανθρώπου. Αισθάνονται "λίγοι" μπροστά του και το άμεσο αποτέλεσμα είναι το να προσπαθούν να μειώσουν και να ισοπεδώσουν αυτή τη στάση ζωής. Κοινώς, όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια ;)
Να σας πω τώρα κι εγώ πότε συγχωρώ.
Κατ' αρχήν πιστεύω πως ο πρωταρχικός παράγοντας που καθορίζει το αν θα συγχωρέσουμε κάποιον είναι το πόσο σημαντικός είναι αυτός ο άνθρωπος για εμάς. Αν ο άνθρωπος αυτός δεν μας ενδιαφέρει καθόλου ή αν δεν τον έχουμε σε εκτίμηση, είναι πολύ πιθανό να μην ασχοληθούμε καν με τη διαδικασία του να τον συγχωρέσουμε.
Επίσης, η συγχώρεση έχει άμεση σχέση με το πόσο καθοριστική είναι η πράξη του αυτή για εμάς. Αν η πράξη είνα επουσιώδης, η συγχώρεση θα δοθεί, ίσως πιο πολύ εγωϊστικά, με την έννοια πως ενώ η πράξη δεν είναι και τόσο σημαντική, πάραυτα εμείς τον συγχωρούμε, κυρίως για να αισθανθούμε εμείς καλά κι όχι απαραίτητα κι εκείνος.
Φυσικά, υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν θέλουμε να αποδόσουμε συγχώρεση είτε γιατί είμαστε πολύ θυμωμένοιμ είτε γιατί... έτσι πρέπει! Ναι, σε μερικές περιπτώσεις ισχύει και το τελευταίο! Πάντα δρώντας υπέρ του άλλου, το να μην τον συγχωρήσουμε, γίνεται για να γνωρίσει τη βαρύτητα κάποιων πράξεών του. Έτσι, η απώλεια της αξιοπρέπειας από τη μη συγχώρεση, δίνει ένα μάθημα στον άνθρωπο αυτό για να γίνει καλύτερος μέσα από τα λάθη του.
Μου έρχονται όμως στο μυαλό και κάποιες περιπτώσεις υπέρβασης στη συγχώρεση, δηλαδή να αποδόσουμε συγχώρεση όπως κάποτε έκανε πχ ο Ιησούς.
- Μία περίπτωση είναι όταν ο άνθρωπος αυτός μας έχει κάνει σημαντικό κακό. Τότε, η υπέρβαση στη συγχώρεση αφορά κυρίως εμάς κι έρχεται να επιβεβαιώσει πως πραγματικά οδεύουμε προς την πνευματική ολοκληρωση. Είναι ίσως η πιο δύσκολη περίπτωση συγχώρεσης.
- Μια άλλη περίπτωση είναι όταν μετά από μια σοβαρή πράξη, συγχωρούμε κάποιον χωρίς όμως να μας το ζητήσει (κυρίως από ντροπή). Αφού όμως ο άνθρωπος αυτός ντρέπεται να ζητήσει συγχώρεση, σημαίνει πως ήδη έχει αναγνωρίσει το λάθος του γιατί η πράξη του αυτή του προκαλεί ντροπή. Επομένος δεν είναι ανάγκη να προφέρει τη φράση "ζητώ συγγνώμη" γιατί ακόμη και η στάση του αυτό δηλώνει. Φαντάζεστε την "αναγέννηση" που θα ζήσει κάποιος όταν χωρίς να μας το ζητήσει εμείς τον συγχωρέσουμε;
Τέλος πιστεύω πως με τη διαδικασία της συγχώρεσης κατ' ουσίαν δρούμε μέσα από την ελεύθερη βούληση και ενεργοποιούμε-τροποποιούμε τους κοσμικούς νόμους. Δημιουργούμε αιτίες επίδρασης κάποιων νόμων επάνω στον άνθρωπο αυτόν. Είναι το διπολικό αντίθετο της επιθυμίας μας να καταστραφεί αυτός ο άνθρωπος κατόπιν μιας πράξης του. Σημαντική δράση και ενεργοποίηση δυνάμεων θα υπάρξει και στις δύο περιπτώσεις. Η διαφορά όμως στο αποτέλεσμα είναι επίσης αντιδιαμετρική ;)
Κανένας:
Περίπτωση 1: Ένα παιδάκι 3 χρονών παίρνει φόρα και μας χτυπάει με όλη του τη δύναμη. Θα το συγχωρέσουμε? Πιστεύω ότι όλοι θα το συγχωρούσανε. Μάλιστα θα ανυσηχούσαμε μήπως πόνεσε το χέρι του παιδιού από το χτύπημα.
Περίπτωση 2: Ένας μεγαλόσωμος πυγμάχος μας δίνει ένα πολύ δυνατό χτύπημα. Θα τον συγχωρέσουμε? Πιστεύω ότι οι περισσότεροι δε θα τον συγχωρούσανε.
Γιατί αυτή η διαφορά στη συμπεριφορά μας? Μήπως είμαστε ρατσιστές εναντίων των πυγμάχων και μεροληπτούμε μονίμως υπέρ των παιδιών?
Μήπως η διαφορά δε βρίσκεται τόσο στον εξωτερικό παράγοντα, αλλά στον εσωτερικό? Μήπως στην πρώτη περίπτωση νιώθουμε δυνατοί και ασφαλείς. Άρα μπορούμε να αγαπάμε και να συγχωρούμε τον «εχθρό» μας. Ενώ στη δεύτερη περίπτωση νιώθουμε ανασφάλεια? Και σαν αποτέλεσμα καταλαμβανόμαστε από μίσος, εκδικητικότητα και άλλα ένστικτα και συναισθήματα τα οποία έχουν στόχο την αυτοσυντήρηση?
Το ερώτημα της συγχώρεσης μοιάζει πολύ με το ερώτημα της αγάπης. Αν πιέσουμε τον εαυτό μας να αγαπάμε και να συγχωρούμε, πάμε ενάντια στη φύση μας. Ο σωστός δρόμος είναι να προσπαθούμε να εξελισσόμαστε. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.
[AMORC Ελλάδας > Θέματα Ροδοσταυρισμού > Ροδοσταυρικές Τεχνικές > "Αγάπη" : άραγε επιτυγχάνεται εσκεμμένα?]
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,74.msg470.html#msg470
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση