'Αρθρα και συζητήσεις: 'Εσωτερικές Σχολές και Μυητικά Συστήματα > Άλλες σχολές

Νέα Ακρόπολη

<< < (8/71) > >>

ΚΡΑΧΤΗΣ:

--- Παράθεση ---"Πες, πες, πες, δεν θα υπήρχε περίπτωση , ούτε και να σκεφτώ, πως υπήρχε το ενδεχόμενο να ήταν λάθος η φιλοσοφία τους".
--- Τέλος παράθεσης ---

Μια αλήθεια σχετικά με την Νέα Ακρόπολη είναι ότι ποτέ δεν ερευνούν της διδασκαλίες. Κάνουν κάποιες ενέργειες περισσότερο για να δικαιολογήσουν στον στον εαυτό τους και στους άλλους ότι τις ερευνούν.
Δεν θα είναι καθόλου περίεργο να τους ακούσεις να μιλούν για διάφορες διδασκαλίες χωρίς να καταλάβουν ότι αντιφάσκουν και αυτοί να συνεχίζουν να μιλούν σαν συμφωνούν. Αυτό γίνετε επειδή όπως είπα δεν ερευνούν τίποτα οπότε δεν έχουν απομυθοποιήσει τίποτα. Όλα είναι σωστά γι'αυτους αρκεί να έχει γραφτεί από κάποιον ότι είναι αρχαία διδασκαλία.
Δεν έχουν έτσι και αλλιώς χρόνο να σκεφτούν γιατί είναι γεμάτοι ωαριακά στην δούλεψη της οργάνωσες. Αυτό πολλές φορές το δικαιολογούν λέγοντας ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι του διαλόγου αλλά είναι πιο πολύ του διαλογισμού.
Φιλοσοφία χωρίς διάλογο πρώτη φορά βλέπω πάντως.
Τόσα χρόνια εκεί μέσα ποτέ μου δεν άκουσα ότι να, αυτό το φιλοσόφημα δεν ισχύει, ή αυτό δεν κολλάει ή κάτι άλλο. Περνούν αυτό το ύφος του δήθεν φιλόσοφου και κάποιοι άλλοι αυτού που δεν μπορεί να σε βοηθήσει γιατί δεν είσαι σε προχωρημένο επίπεδο και το παραμύθι συνεχίζει.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι όσο βυθίζεσαι μέσα στα πράγματα, μέχρι να αντιληφθείς τα περισσότερα έχουν επωφεληθεί από εσένα από τον λεγόμενο εθελοντισμό που προωθούν εκεί μέσα συλλέγοντας τα χρήματά σου. Το λένε εθελοντισμό, αλλά όσο είσαι εκεί μέσα πρέπει να ρίχνεις ταρίφες σε διάφορα πράγματα και αν δεν το κάνεις σε κάνουν απλά να αισθάνεσαι άσχημα ώστε να ενδόσεις ή να φύγεις γιατί σε θεωρούν βάρος. Με το ένα και με τα άλλο τελικά καταλήγεις να έχεις δώσει πολλές ταρίφες σε διάφορα και όσο ανέβεις σε ιεραρχία τόσες περισσότερες είναι. Το κυριότερο χαρακτηριστικό τους είναι θα έλεγα η ανεντιμότητα που τους διακατέχει, αφού έχουν μάθει να την προσπερνάνε νομίζοντας μάλιστα ότι είναι προτέρημα αυτό. "Είπαμε για το καλό του ιδεώδους τους"

ΚΡΑΧΤΗΣ:
Θα ήθελα να παραθέσω μια άποψη κάποιου άλλου παλαιού μέλους της Νέας Ακρόπολης. Περιγράφει με ένα πολύ ωραίο δικό του τρόπο τα πράγματα.

"Κάρμα και Νέα Ακρόπολη

Στην Νέα Ακρόπολη διδάσκουν από τα πρώτα μαθήματα την διδασκαλία του κάρμα. Την διδασκαλία αυτήν τα μέλη την παίρνουν σαν "ευαγγέλιο" και κανείς δεν την αμφισβητεί. Ας δούμε τι γίνεται στο μάθημα αυτό.

Θα αναφέρω το μάθημα εν συντομία γι αυτούς που δεν το έχουν ξανακούσει. Το κάρμα είναι ο νόμος της δράσης και αντίδρασης. Κάθε μας πράξη καλή ή κακή γυρνάει πίσω με τη μία μορφή  ή την άλλη. Υπάρχει το καλό και το κακό κάρμα. Δηλαδή οι καλές πράξεις και οι κακές πράξεις. Αν κάνουμε κάτι καλό σε κάποιον, κάποια στιγμή θα το βρούμε μπροστά μας, με την ίδια μορφή ή με κάτι παρόμοιο. Αν κάνουμε κακό, επίσης θα το βρούμε μπροστά μας με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.



Έτσι λοιπόν εξηγούνται κάποια πράγματα που είναι ανεξήγητα. Ξαφνικοί θάνατοι, κ.α. Επίσης σε πιο προχωρημένα μαθήματα αναφέρονται σε όντα τα οποία ρυθμίζουν το κάρμα του καθενός. Αναφέρουν πως τα όντα αυτά συνήθως μας δίνουνε το κάρμα σε "εύκολες" δόσεις για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε με τον καλύτερο τρόπο.

Αν κάνουμε πολλές κακές πράξεις θα έχουμε πολύ κακό κάρμα και θα πρέπει να ξεπληρώσουμε αυτό το κακό κάρμα σε αυτήν την ζωή ή και σε επόμενη, άρα θα συνεχίσουμε να ενσαρκωνόμαστε, με βάσει τις διδασκαλίες της Νέας Ακρόπολης. Αν κάνουμε καλές πράξεις, πάλι θα πρέπει να λάβουμε πίσω τα οφέλη και συνεπώς θα συνεχίσουμε να ενσαρκωνόμαστε για να αποκομίσουμε τα οφέλη αυτά. Κανένας από αυτούς τους δρόμους δεν οδηγεί στην λύτρωση παρά μόνο η ορθή δράση. Η ορθή δράση είναι η δράση χωρίς να περιμένουμε κάποιο προσωπικό όφελος, χωρίς προσωπικό εγωιστικό κίνητρο.

Η επόμενη ερώτηση του μαθητή συνήθως είναι: τι είναι δηλαδή ορθή δράση, δώσε μου ένα παράδειγμα; Η απάντηση είναι πολύ απλή, στην ΝΑ κάνουμε ορθή δράση γιατί είμαστε εθελοντές. Ότι κάνουμε δεν το κάνουμε για εμάς αλλά για να κάνουνε τον κόσμο και τους γύρω μας καλύτερους! Τότε λοιπόν ο μαθητής καταλαβαίνει γιατί στην ΝΑ είναι εθελοντές και πως η ΝΑ είναι ένα πεδίο δράσης για τον ίδιο ώστε να εξελιχθεί.

Προτού το καταλάβει όμως έχει πέσει σε μία πολύ μεγάλη παγίδα. Η ΝΑ λειτουργεί με την μέθοδο της απόσπασης της προσοχής. Σου περνάει μηνύματα υποσυνείδητα, αφού σε έχει ετοιμάσει για να τα λάβεις. Η μέθοδος αυτή είναι γνωστή στον υπνωτισμό και σε διάφορες μεθόδους υποβολής όπως η διαφημίσεις. Στις μεθόδους αυτές κρατάνε την προσοχή και το ενδιαφέρον του "¨λήπτη" με κάποιο τρόπο, ενώ χωρίς να το καταλαβαίνει του πλασάρουν κάποια μηνύματα.

Για παράδειγμα στον υπνωτισμό ο "λήπτης" πρέπει να εστιάσει την προσοχή του κάπου για να έρθει σε κατάσταση υπνωτισμού, όπου είναι κοιμισμένος, είτε μίσο-κοιμισμένος, εστιασμένος σε ένα συγκεκριμένο αντικείνεμο ή γεγονός. Ταυτόχρονα, ο υπνωτιστής του περνάει μηνύματα στο υποσυνείδητο, ενώ ο "λήπτης" έχει χαμηλώσει τις άμυνες του και είναι δεκτικός.

Άλλο ένα παράδειγμα είναι η διαφήμιση. Η οποία ποζάρει όμορφα μοντέλα, τα οποία μας τραβούν την προσοχή και μας κάνουν δεκτικούς. Στη συνέχεια πασάρεται ένα όμορφο συναίσθημα το οποίο επίσης μας κάνει περισσότερο δεκτικούς και χαμηλώνει τις άμυνες μας. Τότε λοιπόν έρχεται το "προϊόν" το οποίο θέλουν να πουλήσουν. Η συνταγή αυτή δουλεύει εδώ και πολλά χρόνια και παρόλο που την έχουν παρακολουθήσει πολλά άτομα επανελλημένα, και ξέρουμε ότι μας κάνει κακό, γιατί λοιπόν συνεχίζει και λειτουργεί; Γιατί πολύ απλά δουλεύει. Ακόμα και να ξέρουμε ότι είναι λάθος, όταν έχουν κατεβεί οι άμυνες μας και μας μιλάει στο υποσυνείδητο, δεν μπορούμε να αντισταθούμε. Πολλοί μάλιστα, ισχυρίζονται ότι η ιδέα ήταν δική τους στη συνέχεια. "Απλά ήθελα να πιω μία κόκα-κόλα"

Ας επιστρέψουμε όμως στο μάθημα του κάρμα. Τι έχει γίνεις;  Ο μαθητής λαμβάνει μία διδασκαλία με "φαινομενικά" αντικειμενικό τρόπο. Κάρμα - καλό - κακό - ορθή δράση. Το οποίο παρουσιάζεται σαν ένα αντικειμενικό μάθημα το οποίο θα τον βοηθήσει να σκεφτεί και θα του λύσει τις απορίες του. Το μάθημα είναι σχεδιασμένο ώστε κάποιος να δει την ματαιότητα των καλών και των κακών πράξεων και να αναρωτηθεί τι είναι η ορθή δράση και πως μπορεί να πράξει με αυτόν τον τρόπο.

Τότε συνειδητοποιεί ότι στην ΝΑ κάνουν ορθή δράση και πως αυτό είναι που θέλει και χρειάζεται. Στο τέλος δηλαδή ο "λήπτης" νομίζει πως ήταν δική του ιδέα να μείνει στην ΝΑ και να γίνει εθελοντής κλπ. Βέβαια τα παραπάνω γίνονται με πολύ πιο περίτεχνο τρόπο και εδώ παρουσιάζονται πολύ απλοϊκά.

Αυτό που πρέπει να σκεφτεί κάποιος είναι: Τελικά εφαρμόζεται η ορθή πράξη στην ΝΑ;
Πολύ απλά όχι. Γιατί ο μαθητής δεν δρα από μόνος του. Όταν κάποιος έχει να δώσει αναφορές και να πληρώσει πρόστιμα, τότε αυτό πλέον δεν είναι ορθή δράση αλλά υποχρέωση. Όταν κάποιος δρα για να "επιδεικνύει" πόσο καλός "μαθητής" είναι. Για να "εξελιχθεί" γιατί πρέπει να δουλέψεις στην ΝΑ για να ανεβείς τα σκαλιά της ιεραρχίας. Τότε δεν είναι ορθή δράση αλλά το κυνήγι προσωπικών σκοπιμοτήτων. Δεν είναι καθαρά υλικά αγαθά, αλλά εξακολουθούν να είναι προσωπικά οφέλη και ένστικτα.

Είναι η ΝΑ ο μόνος δρόμος για την Ορθή δράση; Γιατί πασάρουν την ΝΑ ως τον μόνο πραγματικό δρόμο ορθής δράσης;

Τελικά μήπως η διδασκαλία του κάρμα είναι μια υπεραπλοποίηση της ζωής; Μήπως τελικά δεν υπάρχουν πλάσματα που μετράνε κάθε μας πράξη και προγραμματίζουν την ημέρα μας; Μήπως απλά κοιμόμαστε όπως στρώνουμε;

Μήπως η ΝΑ καπηλεύεται αυτήν την διδασκαλία για να μπορέσει να έχει έλεγχο στο μυαλό των μαθητών; Πολύ συχνά ακούς στα τραπεζάκια μεταξύ των μελών να λένε πως είναι στην ΝΑ και κάνουν καλές πράξεις για να "σβήσουν" κάρμα!

Έτσι λοιπόν τα άτομα τα οποία πάνε στην Νέα Ακρόπολη νομίζουν πως "ανοίγουν" το μυαλό τους και "μαθαίνουν" νέες γνώσεις. Στο τέλος καταλήγουν όλοι στα ίδια "συμπεράσματα" και κανείς δεν αναρωτιέται γιατί, μήπως τελικά δεν το σκέφτηκαν οι ίδιοι αλλά τους "πάσαραν" μασημένη γνώση. Απλά νομίζουν πως αφυπνίστηκαν και τώρα γνωρίζουν την αλήθεια."

Η παγίδα είναι λεπτή και καλά δοκιμασμένη σε χιλιάδες άτομα πριν από τον επόμενο εισαγωγικό...

γαραντζώτης γιάννης:
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε , αγαπητέ Ορφέα, (που τσίμπησες στην δημοσίευσή μου και έτρεξες να σχολιάσεις την άλλη άποψη, αν και δεν φάνηκες το ίδιο πρόθυμος ( όπως εσύ δήλωσες) στο να σχολιάσεις και τα της Νέας Ακρόπολης, που είναι και το κύριο θέμα του διαλόγου μας).
Δεν πειράζει όμως, αν και δεν θεωρώ πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να δώσω προέκταση στο οντολογικό ζήτημα, ας σχολιάσω λίγο αυτά που γράφεις.
Κατ αρχήν, γράφεις…

«Η μερική θεώρηση του πανθεϊσμού, όπως αυτός παρουσιάστηκε από τον Ορφισμό, μπορεί να οδηγήσει στην μονομερή αντίληψη ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέρος του «θείου», αντίληψη η οποία από μιαν οπτική είναι πασιφανώς αληθής, από μιαν άλλη όμως θεώρηση, παντελώς λανθασμένη.»

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σε ρωτήσω, αν με τον όρο Ορφισμός, εννοείς τα πιο κάτω ή κάτι το διαφορετικό.

Εγώ, όταν ακούω για Ορφισμό, αντιλαμβάνομαι πως μιλάς για …  μια μονοθεϊστική θρησκεία, όπως αποδεικνύεται από πλήθος αναφορών και αποσπασμάτων από ορφικές, νεοπλατωνικές και πυθαγόρειες πηγές:. Όπως π.χ. το Ορφικό απόσπασμα: «Εις Ζευς,
εις Αΐδης, εις Ήλιος, εις Διόνυσος» ή η ρήση του Ιαμβλίχου ότι «Θεός εις
προγενέστερος των όντως όντων... Όστις ακίνητος εν μονότητι της
εαυτού ενότητος μένων» ή ακόμα του μαθητή του Ορφέα Μουσαίου:
«Εξ ενός τα πάντα yίνεσθαι και εις ταυτόν αναλύεσθαι»,Ο Φάνης-Διόνυσος
είναι το αρχετυπικό Ένα του νοητικού Κόσμου των Ιδεών, ενώ ο Δίας είναι
το Σύμπαν της φυσικής εκδήλωσης, ο Κόσμος της Ύλης και της Αίσθησης.

Ο Ορφισμός πιστεύει στη διττή φύση του ανθρώπου. Παρόλο που η ψυχή του έχει μια θεία προέλευση, κλείστηκε εντούτοις μέσα στο σώμα λόγω του πρωταρχικού εκείνου παραπτώματος των Τιτάνων, το οποίο επέχει σχεδόν θέση προπατορικού αμαρτήματος, αν και θεωρείται περισσότερο σα μίασμα της ψυχής παρά σαν αμάρτημά της, κατά την Χριστιανική έννοια. Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος για να εξαγνιστεί από αυτό το παράπτωμα είναι να προσπαθήσει μέσα από την άσκηση και την αποχή να ελευθερωθεί από τα δεσμά του σώματος, του τιτανικού δηλαδή στοιχείου μέσα του, και να εξαγνιστεί με καθαρμούς από την πρωταρχική εκείνη ενοχή.

Ο ψυχικώς αυτός εξαγνισμός επιτυγχάνεται με το να ακολουθήσει τις εντολές και διατάξεις της Ορφικής Θρησκείας και να προσπαθήσει να ενωθεί με το θεό σε έκσταση. Ο δρόμος όμως αυτός είναι μακρύς γιατί η ψυχή διαρκώς
μετενσαρκώνεται και ξανάρχεται πάνω στη γη μετά την προσωρινή
παραμονή της στον Άδη.

Πρέπει έτσι να εκτελέσει ολόκληρο τον κύκλο των «γεννήσεων», τη μακρά δηλαδή σειρά των μετενσαρκώσεων. Γιατί όπως λέει ο Εμπεδοκλής «Υπάρχει ένας χρησμός της Ανάγκης, μια παλιά απόφαση των θεών, να περιπλανώνται οι ψυχές τρεις μυριάδες εποχές μακριά από τους μακάριους Θεούς, παίρνοντας με τη γέννησή τους στο πέρασμα τον χρόνου διάφορες μορφές θνητών... από αυτούς είμαι κι εγώ ένας, εξόριστος των Θεών και περιπλανώμενος» και συνεχίζει «Μέχρι τώρα έγινα κάποτε αγόρι και κορίτσι και θάμνος και πουλί και υδρόβιο, άφωνο ψάρι».

Και για τον Πυθαγόρα, που δεχόταν επίσης τη μετενσάρκωση, λένε ότι όταν κάποτε είδε κάποιον να δέρνει ένα σκυλί, του είπε: «Σταμάτα, μη το χτυπάς, γιατί είναι ψυχή αγαπητού ανθρώπου, την κατάλαβα ακούγοντάς τη να μιλά». Το τέλος του κύκλου των γεννήσεων σημαίνει τον πλήρη εξαγνισμό ψυχής, που επιστρέφει τότε στο Θεό, του οποίου είμαστε μέρος. Εν τούτοις μπορεί ο άνθρωπος να έχει και στον παρόντα βίο μια «γεύση» της: Την έκσταση, που είναι η στιγμιαία επαφή με το Θείον. Η ένωση αυτή μπορεί να γίνει και στη διάρκεια της ζωής και θεωρείται ο μεγαλύτερος δυνατός βαθμός ευδαιμονίας πάνω στη γη. Η ευδαιμονία αυτή όμως είναι παροδική, όπως και η κατάσταση της
έκστασης.

Η άσκηση στους Ορφικούς περιελάμβανε την αποχή από το κρέας, τα αυγά, τα κουκιά και τα μάλλινα ενδύματα και την προσπάθεια γενικά του μύστη να καθαριστεί από τη μόλυνση που δημιουργεί η επαφή με το σώμα και να απαλλάξει το θεϊκό στοιχείο της φύσης του από τη δύναμη του τιτανικού, του σαρκικού και του κτηνώδους. Η προσπάθεια αυτή επαναλαμβάνεται συνεχώς κατά τις διάφορες μετενσαρκώσεις της ψυχής του, μέχρις ότου αποβάλει οριστικά το ένδυμα του σώματος, απαλλαχθεί από τον «κύκλο της ανάγκης», συμμετάσχει στη Θεία μακαριότητα και ζήσει πια στα Ηλύσια Πεδία, αθάνατος κι ελεύθερος από τον ανθρώπινο πόνο. Τη μακαριότητα αυτή μπορεί να τη ζήσει ο άνθρωπος προσωρινά και στη διάρκεια της τωρινής τον ζωής με την ένωσή του με το θεό, που επιτυγχάνεται με την έκσταση.

Πάντως, ούτε η έκσταση, ούτε η τήρηση των Ορφικών εντολών, ούτε η μύηση και οι «λύσεις» είχαν τη δύναμη να οδηγήσουν τον πιστό στην τελειωτική σωτηρία. Η καταγωγή του από τους τιτάνες, των οποίων το έγκλημα κληρονομεί μετά τη γέννησή του, αποτελεί ένα αξεπέραστο εμπόδιο για την ανθρώπινη προσπάθεια. Η πεποίθηση για τη σωτηρία είναι ασθενής και μόνο η ελπίδα «κύκλου τε λήξαι και αναπνεύσαι κακότητας» παραμένει ισχυρή.

Εδώ υπεισέρχεται μια άλλη ξένη για την Ελληνική σκέψη : η χάρη. Διότι ό,τι δεν μπορεί να κατορθώσει ο άνθρωπος με τη δική του δύναμη, το δίνει με τη χάρη του ο Θεός. Με τη χάρη αυτή κατορθώνει την απαλλαγή του για πάντα από τον Τροχό της Μοίρας, από τον Κύκλο της Γέννησης και να ενωθεί με το Θεό. Έτσι ο μύστης αποκτά ψυχική ειρήνη στην επίγεια ζωή του και απαλλάσσεται από την κατάρα των νέων ενσαρκώσεων. Ο Διόνυσος έτσι γίνεται ένας Θεός λυτρωτής (Λύσιος). Μεσολαβητής για τη λύτρωση του ανθρώπου μέσω του θεού, είναι ο Ορφέας, ο «Άναξ» και «Δεσπότης», ο φορέας των Θείων αποκαλύψεων, που όπως λέγεται ήλθε πάνω στη γη για να εξαγνίσει τη θρησκεία υπό το χονδροειδή και γήινο ανθρωπομορφισμό της, να καταργήσει τις ανθρωποθυσίες και να ιδρύσει μια μυστική Θεολογία που να βασίζεται σε μια καθαρή πνευματικότητα.

Η χάρη όμως αυτή του Θεού δεν κατέρχεται σε όλους τους μύστες. Ισχύει και εδώ η αρχή «πολλοί μεν οι κλητοί. ολίγοι δε οι εκλεκτοί». Οι Θυρσοφόροι είναι πολλοί, αλλά αυτοί. που είναι αφοσιωμένοι. με όλη την πίστη τους στο Θεό, ελάχιστοι.

Ο Ορφισμός είναι λοιπόν μια απολυτρωτική θρησκεία και μάλιστα η πρώτη Ελληνική απολυτρωτική Θρησκεία. Η κεντρική ιδέα γύρω από την οποία περιστρέφεται είναι η απελευθέρωση. Με αυτή συνδέεται οργανικά η διδασκαλία για το προπατορικό αμάρτημα, για την ασθένεια του ανθρώπου, για την μετεμψύχωση και για την κόλαση.

Την ιδέα αυτή της ανάλογης με το παράπτωμα ανταπόδοσης, κηρύττει στο χορό των «Χοηφόρων» και ο γνώστης της Ορφικής διδασκαλίας ποιητής Αισχύλος. Οι Ορφικοί λοιπόν μεταφέρουν την ιδέα της ανταπόδοσης που απαιτεί η έννοια του ανθρώπινου δικαίου και στον Άδη, όπου επικρατεί το Θείο δίκαιο. Δίδασκαν όμως και τη δυνατότητα απαλλαγής απ’ αυτές τις ανταποδόσεις, στις οποίες ανήκε και η μετεμψύχωση. Την πεποίθηση αυτή εκφράζει με τους περίφημους στίχους του και ο Πίνδαρος: «Όσοι όμως κατόρθωσαν να διατηρήσουν καθαρή και
αναμάρτητη την ψυχή τους σε τρεις διαδοχικές ζωές, ακολουθούν το δρόμο
του Δία προς τον πύργο τον Κρόνου, όπου οι θαλάσσιες αύρες δροσίζουν

αιώνια το νησί των Μακάρων, όπου οι χρυσοί κάλυκες των λουλουδιών λαμπρύνουν τις όχθες του και οι έλικές τους στολίζουν το μέτωπο και τους βραχίονες των Μακάρων, σύμφωνα με τη δίκαιη απόφαση των μεγάλων κριτών του Άδη»

Υπάρχουν επίσης τα Ηλύσια Πεδία, με το ονομαστό Άλσος της Περσεφόνης, όπου ζει μετά το Θάνατό του ο Ορφέας ανάμεσα στους άλλους ήρωες της αρχαιότητας, μαγεύοντας τους νεκρούς με τους ήχους της λύρας του.

Ο μύστης των Ορφικών μυστηρίων πιστεύει ότι μετά την τελειωτική κάθαρση της ψυχής του πάνω στη γη, θα επιστρέφει στη θεία του πηγή. Αυτό το διαπιστώνουμε σε πλήθος χρυσά ενεπίγραφα πινακίδια, που βρέθηκαν μέσα σε τάφους οπαδών της Ορφικής Θρησκείας. Σ' ένα απ' αυτά, η ψυχή του πεθαμένου λέει: «Καυχιέμαι ότι κατάγομαι από το μακάριο γένος σας. Τώρα όμως ξέφυγα από τον κύκλο τον πόνου και των δεινών». Και η Θεά, βασίλισσα των νεκρών απαντά: «Είσαι μακάριος και πολυδοξασμένος. Αντί για άνθρωπος θα είσαι Θεός». Και από την Πολιτεία του Πλάτωνα, κατά την περιγραφή της μακάριας κατάστασης των μυστών στον Άδη, γίνεται λόγος για «συμπόσιο οσίων» και για «αιώνια μέθη».

Απ' όλα όσα είπαμε είναι φανερό ότι ο Ορφισμός είναι διαφορετικός από τη λεγόμενη Ομηρική θρησκεία. Τη διαφορά, ή ακόμα αντίθεση, δείχνει πρώτ' απ' όλα η σχεδόν «απαισιόδοξη» και διαρχική αντίληψή του για τη ζωή. Απορρίπτει τη γήινη ζωή, γιατί δεν βλέπει σε αυτή κανένα θετικό περιεχόμενο σε σύγκριση με τη μακάρια, μετά το θάνατο, και την τελική απελευθέρωση του μύστη.

Η απαισιοδοξία βέβαια αυτή δεν είναι τελείως άγνωστη στους Έλληνες, αλλά στους Ορφικούς αποκτά μια θεμελιακή σημασία, ανυψώνεται σε αρχή και έχει έναν μεταφυσικό χαρακτήρα. Αντίθετα, οι απαισιόδοξες κρίσεις του ανθρώπου στον Όμηρο προέρχονται αποκλειστικά από τις εμπειρίες της ζωής. Την αντίθεση αυτή δείχνει μετά και η αυστηρά διαρχική αντίληψη των Ορφικών για τη σχέση ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή. Στη συνήθη ελληνική, κοσμοθεώρηση, η ζωή στο σώμα είναι η αληθινή ζωή. Ψυχή και σώμα ενωμένα και αδιαχώριστα αποτελούν τον άνθρωπο. Η ψυχή, χωρίς το σώμα δεν είναι παρά μια αδύναμη σκιά, που περιπλανιέται στους ζοφερούς τόπους του Άδη. Οι προηγούμενες Ορφικές απόψεις θα ήταν ακατανόητες για τους ήρωες των Ομηρικών επών.
Στον Ολυμπισμό η αισιοδοξία και η χαρά για τη ζωή, απέκλειε κάθε
έννοια αμαρτίας ή μιάσεως με το σώμα.
Γι’ αυτό και ήταν άγνωστος ο
πόθος του λυτρωμού, που θα ήταν και ασυμβίβαστος προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, σύμφωνα με την αντίληψη για τον άνθρωπο και για τη σχέση τον με το Θεό! Αυτή η θέση όμως περιείχε και έναν σαφή διαχωρισμό ανθρώπων και Θεών. Η παλιά αντίληψη των Ελλήνων διέκρινε καθαρά τον άνθρωπο από τον Θεό και είχε συνείδηση της μεγάλης απόστασης μεταξύ τους. Κάθε ξεπέρασμα των ορίων από τον πρώτο θεωρείται ύβρις και τιμωρείται από τους Θεούς σαν αλαζονεία. Αντίθετα, για τους Ορφικούς προέχει η εμπειρία της συγγένειας με
το Θεό και γι' αυτό είναι θεμιτή η ένωση με αυτόν: η μετάληψή του και η θέωση! Έτσι η Ορφική θρησκεία δεν διαδόθηκε σε πολλούς, αλλά περιορίστηκε κυρίως στους μεγάλους άνδρες και φιλοσόφους της αρχαιότητας και σε όσους είχαν από τη φύση τους ασκητικές τάσεις.

γαραντζώτης γιάννης:
Ο Ορφισμός είναι επίσης μια μυστηριακή Θρησκεία, όπως της Δήμητρας και της Περσεφόνης, με την οποία έχει κοινή την πίστη προς την άλλη ζωή και με την οποία άλλωστε συνδέθηκε. Γέφυρα ανάμεσα στη διδασκαλία των Ορφικών για την μετεμψύχωση και την παλιά ελληνική λατρεία των ηρώων, αποτελούν οι παρακάτω στίχοι του Πινδάρου: Όμως εκείνοι, των οποίων η Περσεφόνη δέχεται τη μετάνοια,

αυτών την ψυχή στέλνει το ένατο έτος πίσω στον ήλιο τον πάνω κόσμου. Εκεί γίνονται σεβαστοί, ηγεμόνες, άνδρες ισχυροί και μεγάλοι σοφοί και10 μέλλον τους λ α τ ρε ύ ει σαν ήρωες».

Ελάχιστα πάντως γνωρίζουμε για τα Ορφικά Μυστήρια και για τις τελετές εξαγνισμού και μύησης που συνέβαιναν σε αυτά. Είναι όμως σίγουρο ότι η μύηση, παραδίνοντας τον μύστη στο Θάνατο, τον έκανε να ξαναγεννηθεί και αφυπνιστεί σε μια νέα, πληρέστερη και τελειότερη ζωή. Στη διάρκεια των Μυστηρίων ο μύστης μεταλάμβανε «άρτου και
οίνου», που αντιπροσώπευαν αντίστοιχα τη Δήμητρα και το Βάκχο!

Ο Ιεροφάντης μυητής παρουσίαζε συμβολικά πριν την τελική αποκάλυψη, κρασί και ψωμί στον υποψήφιο, που έπρεπε να το φάει και να το πιει, σα σύμβολο ότι το πνεύμα επρόκειτο να αναζωογονήσει την ύλη, δηλαδή ότι επρόκειτο να εισέλθει μέσα του η Θεία σοφία, μέσω αυτού που επρόκειτο να του αποκαλυφθεί.

Απ’ όλα τα παραπάνω είναι σαφής η μεγάλη, αν και όχι αξιοπερίεργη, ομοιότητα της Ορφικής θρησκείας με το Χριστιανισμό και τα χιλιάδες δάνεια που έχει πάρει ο δεύτερος από την πρώτη. Τι να πρωτοαναφέρουμε; Την ιδέα του προπατορικού αμαρτήματος, την ιδέα του Θεού λυτρωτή, που από Διόνυσος γίνεται στο Χριστιανισμό Ιησούς Χριστός («εγώ ειμί η άμπελος, η αλήθεια και η ζωή»). Την ιδέα της θείας μετάληψης με άρτο (Δήμητρα) και οίνο (Διόνυσο) που γίνεται στο Χριστιανισμό το «σώμα και αίμα του Χριστού»; Την έννοια της «θείας χάρης»; Την ιδέα του Άδη και της κόλασης (τιμωρίας) ανάλογα με το παράπτωμα του καθενός και τόσα άλλα.
Το Καθολικό Έλεος

Έτσι ήταν πολύ φυσικό να τους γεννηθεί μια συμπάθεια και μια ουσιαστική ταύτιση με όλα τα είδη της ζωής και της φύσης, έτσι που να βιώνουν μια ολιστική αντίληψη και μια ευθεία συμμετοχή τους στο παγκόσμιο πνεύμα. Αυτή ακριβώς η διάσταση που υπερβαίνει την αντίληψη Έλλην και βάρβαρος, άνθρωπος και ζώο, υποκείμενο και αντικείμενο, είναι εκείνη που κάνει την Ορφική ιδέα υπερβατική και
μοναδική.

Τέλος επισημαίνουμε επίσης τις μεγάλες μεταφυσικές ομοιότητες του Ορφισμού με το Βουδισμό- άγνοια, μη βία, κάρμα, μετενσάρκωση, απελευθέρωση και επιστροφή στην πρωταρχική κατάσταση. Σημαντική είναι επίσης η ομοιότητά τους στην μεταθανάτια πορεία και οι οδηγίες που δίνονται στη ζωή στον μυημένο πώς να αντιμετωπίσει την μεταθανάτια κατάσταση και να απελευθερωθεί απ’ αυτήν. Οι οδηγίες αυτές των χρυσών πινακίδων που βρέθηκαν σε τάφους μυημένων Ορφικών μοιάζουν έτσι πολύ με την Θιβετανική Βίβλο των Νεκρών.

Για όλα , τα παραπάνω, Ορφέα, πρέπει να έχουμε την ειλικρίνεια, πριν τα επικαλεστούμε να παραδεχτούμε πως, όχι μόνο δεν έχουμε αποδείξεις πως πράγματι έτσι ήταν, αλλά πως δεν έχουμε ούτε και λανθάνουσες ιστορικές, σύγχρονες του Ορφισμού ενδείξεις.

Όλες αυτές οι θεωρήσεις, πηγάζουν κυρίως από τους Στωικούς και τους Νεοπλατωνικούς, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να ανταγωνιστούν τις σύγχρονές τους φιλοσοφικές χριστιανικές θέσεις, πέσανε στην ανάγκη να δώσουν ένα νέο (υποτιθέμενο) νόημα στις αρχαίες θρησκευτικές και φιλοσοφικές αντιλήψεις.
Ήλθαν στη συνέχεια, κυρίως στον εικοστό αιώνα, οι τέκτονες και επικύρωσαν, όπως τους βόλευε και παρήγαγαν πλήθος υποτιθέμενων αυθεντικών μελετών, αλλά στην πραγματικότητα ιστορικών μυθοπλασιών αν όχι και μυθιστορημάτων για να στηρίξουν τις θέσεις τους.

Εδώ λοιπόν είναι που χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

γαραντζώτης γιάννης:
Στη συνέχεια, αγαπητέ Ορφέα, διαπιστώνω στη συλλογιστική σου, πλήθος αυθαιρεσιών που μας οδηγούν σε νοητικά αδιέξοδα.

Λες π.χ…
«Είναι λοιπόν ο άνθρωπος μέρος ή δημιούργημα του «θείου»;
Απάντηση στο δίλημμα δεν υπάρχει διότι ισχύουν και τα δύο….»
Από πού βγαίνει αυτό το συμπέρασμα?

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα το εντοπίζω αλλού…
Σχολιάζοντας αυτά που παράθεσα  και τα οποία δεν αποτελούν ούτε δικές μου σκέψεις, ούτε και απόψεις, (όσο και αν σου φαίνεται παράξενο αυτό), μένεις στο σημείο που γράφω πως το Εν είναι άπειρο και εκεί ανακαλύπτεις… την ΑΝΤΙΦΑΣΗ.
Ποιος αλήθεια όρισε πως το Εν είναι περιορισμένο και όχι απεριόριστο?
Ποιος επίσης όρισε πως αυτό που εμείς αποκαλούμε… άπειρο (όχι σαν έννοια, αλλά σαν ουσία), δεν μπορεί να είναι περιορίσιμο?
Σου θυμίζω μόνο τον ορισμό δύο παράλληλων ευθειών που ναι μεν στην περιορισμένη έκταση της Ευκλείδειας γεωμετρίας, δεν έχουν κανένα κοινό σημείο, αλλά παρ όλα αυτά συναντώνται  στο άπειρο.
Ο σχολιασμός που προσπαθείς να κάνεις μου θυμίζει τα προβλήματα που έθετε η δυτική χριστιανική εκκλησία, όπως αυτό που ρώταγε … αν ο Θεός μπορούσε να φτιάξει μια πέτρα τόσο βαριά που να μην μπορεί να την σηκώσει.
Αν βέβαια μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, ε! τότε, τι Θεός ήταν, που δεν μπορούσε να σηκώσει μια πέτρα.
Αν πάλι, δεν μπορούσε να την φτιάξει, τι Θεός ήταν?
Αυτό τον τρόπο σκέψης, τον σχολαστικιστικό, τον καταδίκασε (και πολύ καλά έκανε) η ανατολική ορθόδοξη εκκλησία.  http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&ved=0CDAQFjAA&url=http%3A%2F%2Fel.wikipedia.org%2Fwiki%2F%25CE%25A3%25CF%2587%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BC%25CF%258C%25CF%2582&ei=ObNZUq6QIKO50QWtioCIAg&usg=AFQjCNHGeHGRol9FTwYnqfBu1mF1jMhdMw&sig2=-NyD4OhGKCOuZMj0LsXHuA&bvm=bv.53899372,d.d2k&cad=rja

Το σίγουρο είναι Ορφέα, πως το κάθε δένδρο το αναγνωρίζουμε από τους καρπούς του.
Έτσι, το μόνο σίγουρο είναι πως η έννοια της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υπήρξαν καρπός του πολυθεϊσμού.
Αντίθετα, καρπός των πανθεϊστικών αντιλήψεων υπήρξαν τα αυταρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα.
Αν υπάρχει κάποια απορία ή αντίρρηση σε αυτό το τελευταίο, το οποίο είναι και άμεσα συνυφασμένο με το σύστημα διοίκησης της Νέας Ακρόπολης, πολύ ευχαρίστως να το αναλύσουμε διεξοδικότερα. 

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα

[*] Προηγούμενη σελίδα