'Αρθρα και συζητήσεις: 'Εσωτερικές Σχολές και Μυητικά Συστήματα > Άλλες σχολές
Ακαδημία Phoenix Rising
Ορφέας:
Ρητό μας είναι το «ΜΕΜΝΗΣΟ ΑΠΙΣΤΕΙΝ» και μας προκαλεί αλλεργία κάθε παραίνεση της μορφής «Πυθαγόρας έφα», η οποία επιβάλλει την άκριτη αποδοχή των λεγομένων μιας θεωρούμενης αυθεντίας. Είναι άλλωστε κοινά πλέον αναγνωρισμένη ως αχίλλειος πτέρνα του επιστημονικού ορθολογισμού η προκύπτουσα από τον θεωρησιακό χαρακτήρα της επιστημονικής γνώσης, καθώς τα φαινόμενα περιγράφονται με όρους μιας συγκεκριμένης θεωρίας που εφηύραν και συγκρότησαν οι επιστήμονες. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι από ορισμένα σημεία περνάνε άπειρες καμπύλες…
Ο φερόμενος ως θρίαμβος του ορθολογισμού – η επιστημονική γνώση – κατέληξε να είναι προϊόν πίστης στον μύθο του. Φτάσαμε να πιστεύουμε στον άκριτο ορθολογισμό όπως ακριβώς πιστεύουμε σε έναν μύθο, επειδή ταιριάζει απλά με τα υπόλοιπα σχήματα της σκέψης και του κατεστημένου τρόπου αντίληψης, με συνέπεια να υπεραμυνόμαστε τα περί κανονικής επιστήμης.
Είναι οι σκέψεις του Kuhn ο οποίος έγραφε το 1970: «Κανονική επιστήμη σημαίνει έρευνα αυστηρά στηριγμένη σε μια ή περισσότερες προγενέστερες επιστημονικές επιτεύξεις , οι οποίες σε κάποια χρονική στιγμή αναγνωρίζονται από μια επιστημονική κοινότητα ως βάσεις για την θεμελίωση της πρακτικής της». Κι είναι στο σημείο εκείνο που ο Kuhn αρνήθηκε ρητά την αξία της σύγχρονης εκπαίδευσης – και μάλλον απόλυτα δικαιολογημένα – καθότι η επιστημονική γνώση έπαψε πλέον να διδάσκεται ως κάτι υποθετικό και προσωρινό και οι διδάσκαλοι δεν προσπαθούν δυστυχώς να καλλιεργήσουν στους μέλλοντες επιστήμονες μια σκεπτική διάθεση ή την ευρύτητα σκέψης και αντιλήψεων ούτως ώστε να τους καταστήσουν εύκαμπτους και δεκτικούς στην νέα εμπειρία.
Ήταν τότε που ο μεγάλος φιλόσοφος δίκαια ισχυρίστηκε ότι η επιστημονική εκπαίδευση έχει αποβεί ασυνήθιστα αυταρχική και δογματική, για να προκαλέσει ακριβώς τον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό αφοσίωσης στα αποδεχόμενα, μειώνοντας από την άλλη στο ελάχιστο δυνατό βαθμό την ροπή στο να σκέφτεται κανείς και να δρα έξω από αυτά. Έγραφε συγκεκριμένα: «Ακόμα και μια σύντομη ματιά στον χώρο της επιστήμης, δείχνει ότι πιθανότατα η επιστημονική εκπαίδευση είναι πολύ πιο αποτελεσματική στο να επιφέρει επαγγελματική ακαμψία απ’ ότι η εκπαίδευση σε άλλους τομείς – με την εξαίρεση ίσως της συστηματικής θεολογίας».
Είναι χαρακτηριστικός ο «αφορισμός» του Kuhn για την κανονική επιστήμη, για την οποία θεωρεί ότι σε μεγάλο βαθμό είναι αυτοακυρωτική, καθώς παράγει και προάγει έναν κόσμο στον οποίο αλαζονικά η ίδια αυτοθεωρείται ορθή.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε άπειρα παραδείγματα επιστημονικού δογματισμού και φανατικής αντίδρασης του κατεστημένου επιστημονικού «ιερατείου» σε κάθε προσπάθεια εισαγωγής «καινών δαιμονίων» που απειλούν με αναθεώρηση παγιωμένες αντιλήψεις. Η ιστορία τις έχει καταγράψει και συνεχίζει να τις καταγράφει. Σε πιο ήπια μορφή έρχονται ατεκμηρίωτες τοποθετήσεις που απαιτούν άκριτα την γενική αποδοχή, καθώς παρουσιάζονται με επιστημονικοφανή τρόπο και σχετική παρρησία από θεωρούμενες αυθεντίες. Πάνε δύο χρόνια που έγινε το επιστημονικό συνέδριο στην Σαμοθράκη το οποίο με επιτυχία διοργάνωσε η Σάσα Τσέιτοου, συνέδριο παγκόσμιο με πληθώρα αυθεντιών του ακαδημαϊκού κόσμου με βαρύγδουπους τίτλους διδακτορικών.
Ήταν εκεί που ένας εκ των συνέδρων με σιγουριά και αφέλεια παράλληλα εκστόμιζε ότι, προφανέστατα τα Καβείρια Μυστήρια ΔΕΝ ήταν Ελληνικά καθότι ένα από τα βασικά ονόματα – το όνομα Αξίερος – είναι αποδεδειγμένα ΜΗ Ελληνικό. Από τις δεκάδες επιστημόνων διδακτόρων – αυθεντιών, ουδείς αμφέβαλε και ούτε εδέησε να ζητήσει έστω ενδεικτικά πειστήρια περί της μη Ελληνικότητας. Ευτυχώς είχε το θάρρος ο Ελμάζης να απαντήσει αμφισβητώντας αυθεντίες, ο οποίος ενδέχεται να θεωρήθηκε από την επιστημονική ομάδα Ελληνοκεντρικός, τοπικιστής ή ακόμα και ρατσιστής.
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
Ίσως να φαίνεται ότι εναντιωνόμαστε στον Ντεκάρτ, στον Λέιμπνιτς και στον Σπινόζα, σε αυτούς που υπήρξαν οι κύριοι εκπρόσωποι του ορθολογισμού, όμως δεν αληθεύει, όπως δεν αληθεύει ότι ταυτιζόμαστε ή απορρίπτουμε αντίστοιχα τους Λοκ, Μπέρκλεϊ και Χιουμ, τους αξιολογότερους εκπροσώπους του Εμπειρισμού. Αποδεχόμαστε με μέτρο και τις δύο αντίπαλες παρατάξεις – και όχι μόνο - όντες εκλεκτικιστές, με γνώμονα φυσικά το Μέτρο στην σύνθεσή τους. Επεκτείνοντας μάλιστα τον εμπειρισμό σε εσωτερικές εμπειρίες, πολλάκις εισερχόμαστε και στα πεδία της μεταφυσικής, χωρίς ιδιαίτερη έγνοια μήπως κακοχαρακτηριστούμε και κατηγορηθούμε για μυστικισμό ή και αποκρυφισμό από την Αγγλοσαξωνική ακαδημαϊκή σχολή σκέψης.
Σχετικά γράφαμε παλαιότερα: «….Οι προσεγγίσεις περί μυστικισμού του υπερβατισμού, του "αόρατου" κόσμου κλπ, είναι παρούσες σε κάθε εποχή του πανθεϊσμού, μέσα στον οποίο βρίσκονται πάντοτε παρούσες, ως συγκλίνουσες απόλυτα με τον αρχαιοελληνικό πανθεϊσμό. Για τον κάθε φιλότιμο ερευνητή, αποκαλύπτεται ότι ο Δημόκριτος, ως παράδειγμα, δεν ήταν ένας απλά φυσικός φιλόσοφος με την σύγχρονη κλασσική έννοια του φυσικού, αλλά ένας φυσικός φιλόσοφος που απαρτίζει το πρότυπο, τον διδάσκαλο του κβαντικού φυσικού, του ολιστικού φιλοσόφου που επαναφέρει την μεταφυσική στην οικογένεια της φυσικής φιλοσοφίας, όπως μας την παρέδωσε ο Ηράκλειτος και εν γένει ο αρχαιοελληνικός Ιωνικός φιλοσοφικός αναστοχασμός. Ο μυστικισμός και ο υπερβατικός λογισμός του αόρατου κόσμου, είναι αδιαίρετα συνυφασμένος και εναρμονισμένος με την φυσική ενατένιση του κόσμου, απαρτίζοντας ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο της θεοσέβειας και της φυσιολατρικής διάθεσης του Έλληνα, παρόντος σε κάθε φιλοσοφικό πνευματικό δημιούργημα του Ελληνισμού, ακόμα και εκεί που κάποιοι βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν ως αγνωστικισμό και αθεϊσμό του υλισμού, όπως π.χ. της Επικούρειας κοσμοαντίληψης.
Ως εκ τούτου η ΑΜΡΑ βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με την διπλή οπτική που μας κληροδότησε η απαράμιλλη Ελληνική φιλοσοφική σκέψη, θωρώντας παράλληλα τα Άνω και τα Κάτω, τα Έξω και τα Έσω, τα Ορατά και τα Αόρατα, προσπαθώντας να αναβιώσει την ολότητα της φυσικής και της μεταφυσικής, όπως αυτή εκφράζεται ως διαρκής συνέχεια μέσα στην γνήσια Ελληνική κοσμοαντίληψη....»
Από: http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,874.15.html
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
Εκείνο όμως που ασπαζόμαστε από την Αγγλοσαξωνική φιλοσοφία, είναι η αξία και αναγκαιότητα της κριτικής που παρουσίασε ο Πόππερ. Σχετικά αντιγράφουμε από την διεύθυνση http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,1018.0.html
«Αυτή είναι η καλύτερη μέθοδος που διαθέτουμε μέχρι σήμερα, η μέθοδος της δοκιμής, του λάθους και της διόρθωσης λαθών. Η βιολογική εξέλιξη των ειδών στη φύση, συνοδεύεται πάντα από έναν αιματηρό αγώνα ανταγωνισμού για την ύπαρξη. Με την ανάδυση της ανθρώπινης συνείδησης, του πνεύματος και των γλωσσικά διατυπωμένων θεωριών, ο ανταγωνισμός μεταξύ των φορέων των νεωτερισμών, μετατέθηκε και έγινε ανταγωνισμός μεταξύ των ίδιων των νεωτερισμών, που είναι οι νέες ιδέες και οι καινούριες διατυπωμένες θεωρίες. Τώρα μπορούμε να αφήσουμε τις θεωρίες να πεθάνουν στη θέση μας.
Από τη βιολογική σκοπιά της φυσικής επιλογής, η βασική λειτουργία της νοητικής εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης, κατάφερε μέσω της συνειδητής κριτικής, την επιλογή των θεωριών, χωρίς την εξολόθρευση των φορέων της. Η χρήση της μεθόδου της ορθολογικής κριτικής δίχως την θανάτωση του φορέα της όποιας θεωρίας, καθίσταται δυνατή μέσω της βιολογικής εξέλιξης, με την επινόηση της γλώσσας και την μετάθεση της «πολεμικής» επιλογής των ειδών από το επίπεδο της υλικής αντιπαράθεσης, μετουσιώνοντάς την σε μια ειρηνική επιλογή των θεωριών, στο επίπεδο της ορθολογικής κριτικής του διανοητικού πεδίου. Έτσι καθίσταται εφικτή η επιλογή των καλύτερων θεωριών χωρίς βία, η επιλογή των καλύτερων προσαρμογών».
Επιλέξαμε λοιπόν την πολεμική ενάντια των νέων θεωριών και εγχειρημάτων, με στόχο την διάκριση των αληθών και επιλογή των καλύτερων, φρονώντας ότι, ο καθαρός χρυσός παράγεται περνώντας αναγκαστικά μέσα από την πυρά του κλιβάνου. Κάποτε ίσως να αναλαμβάνουμε και τον ρόλο του «συνήγορου του διαβόλου» και ενίοτε ίσως και να προβάλουμε υπερβολική εναντίωση με παράλληλη υποστήριξη απόψεων που φαντάζουν απόλυτες. Υπενθυμίζουμε ότι, δυστυχώς τα πορίσματα φαίνονται πολλάκις δογματισμοί και απολυτότητες, προτού υποστηριχθούν από την λογική διεργασία που τα εξάγει, όμως ποτέ δεν αξιώνουμε πίστη στα λεγόμενα μας, παροτρύνοντας πάντοτε να ενθυμούμαστε να αμφισβητούμε, αρνούμενοι ενίοτε – σε αντίθεση με την αποκαλούμενη επιστημονική γνώση – την άκριτη αποδοχή παραπομπών που αναφέρονται σε αποκαλούμενες επιστημονικές αυθεντίες. Επιπρόσθετα να τονίσουμε ότι δεν θεωρούμε ότι υφίστανται αυθεντίες, μήτε βαρύνει η άποψη κάποιου ακαδημαϊκού τιτλούχου σε σχέση με τον συνηθισμένο αλλά λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Ακούμε με περισσότερη προσοχή τον ειδικό, με σκεπτικισμό όμως καθώς μας υπενθυμίζει το λαϊκό ρητό ότι, «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά».
Έτσι αναγκαστικά φτάνουμε σε μια θέση να κρίνουμε την αξία κάποιου αποκλειστικά και μόνον από το έργο του και όχι από την αριστοκρατική καταγωγή ή την ακαδημαϊκή του ιδιότητα, με μοναδικά κριτήρια την κριτική που ασκείται με εργαλείο τον «κανονικό διάλογο», την ιδανική ομιλιακή κατάσταση όπως την όρισε ο Habermas, ο οποίος όρισε δύο απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε ο διάλογος να είναι κανονικός.
1)Στον διάλογο όλα τα σχετικά εμπειρικά δεδομένα να έρχονται στην επιφάνεια και να λαμβάνονται υπόψη,
και 2)Τίποτα εκτός από έλλογα επιχειρήματα να μην επηρεάζει την επερχόμενη συναίνεση.
Είναι προφανές λοιπόν ότι η ιδανική ομιλιακή κατάσταση χαρακτηρίζεται αποκλειστικά από παντελή απουσία εξωτερικών καταναγκασμών, οι οποίοι θα επηρέαζαν όσους μετέχουν στην συζήτηση κατά την αξιολόγηση των υπό εξέταση δεδομένων και επιχειρημάτων, όπως επίσης χαρακτηρίζεται και από το γεγονός ότι ο κάθε ενδιαφερόμενος οφείλει να έχει τις ίδιες ευκαιρίες να συμμετάσχει ισότιμα στην συζήτηση.
Καθίσταται σαφές ότι τις περισσότερες φορές οι πραγματικές συνθήκες κοινωνικής διαντίδρασης και επικοινωνίας δεν υπακούνε σε ένα τέτοιο πρότυπο. Ατυχώς κάθε συμφωνία για την κοινωνική διαντίδραση και επικοινωνία, η οποία είναι θεμελιωμένη στην όποια παράδοση ή στην χρήση βίας ή στην επιβολή κάθε μορφής άμεσης και έμμεσης κυριαρχίας ή βαρύνουσας λόγω ιδιότητας άποψης, γνώμης και θέσης, οφείλει να αντιμετωπίζεται ως αποκλίνουσα από την ορθολογική συναίνεση.
Ούτως ή άλλως λοιπόν, τίτλοι που δηλώνουν αυθεντίες σε μία ακαδημαϊκού επιπέδου έρευνα καλό είναι να αποφεύγονται λόγω του κινδύνου οι πλέον αδύναμοι να κινδυνεύουν από οπαδοποίηση και άκριτο μιμητισμό. Πόσο μάλιστα όταν οι τίτλοι δεν συνοδεύονται και από αντίστοιχο προσωπικό ερευνητικό έργο, αντίστοιχο όχι με την εκπαίδευση του, αλλά με την διδασκαλία που κάποιος από αυτούς αποτολμά.
Από την αντίληψη που αποκομίσαμε για μεγάλο αριθμό ατόμων με ακαδημαϊκά προσόντα, ειδικά σε θέματα Δυτικού Εσωτερισμού, ομολογούμε ότι προκύπτει σχεδόν πλήρης απογοήτευση. Και όχι απαραίτητα επειδή υστερούνε σε ικανότητες, αλλά για τον μοναδικό λόγο ότι, αιώνες διαστρέβλωσης έχουν παγιώσει μιαν αντίληψη η οποία πολύ δύσκολα μπορεί να αλλάξει, αντίληψη η οποία βρίσκει αθέλητα αρωγούς τους ακαδημαϊκούς που σε διαφορετική περίπτωση ίσως διαπρέπανε.
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
Μιλάμε για Εσωτερισμό συγχέοντας τον με τον θρησκευτικό μυστικισμό, Μιλάμε για μυστήρια, συγχέοντας τα με θρησκευτικές τελετουργίες. Μιλάμε για Γνώση συγχέοντας την με την υποτιθέμενη αποκάλυψη των θρησκειών. Ο Εσωτερισμός και ιδιαίτερα ο Μυστικισμός του Εσωτερισμού είναι διαμετρικά αντίθετος του θρησκευτικού μυστικισμού, καθώς στον πρώτο ο Εργάτης της Τέχνης όντας ενεργός, προβάλλει τον εαυτό του στο Έργο, ενώ στον θρησκευτικό μυστικισμό ο πιστός, όντας ικέτης δούλος, καθίσταται παθητικός δέκτης ψυχικών συμβάντων – φαντασιακά αποτελέσματα αυθυποβολής λόγω προκατάληψης και τυφλής πίστης - τα οποία αποδίδει σε κάποια έξωθεν θεία χάρη.
Τα μυητικά μυστήρια πρώτιστα είναι γνώση την οποία μετέπειτα ακολουθούν τα δρώμενα, στα οποία μετέχει – μόνος ή με ελάχιστους ακόμα μυούμενους - και πάσχει ως πρωταγωνιστής, σε αντίθεση με τις θρησκευτικές τελετουργίες όπου ο καθείς είναι – μαζί με μεγάλο πλήθος - αμέτοχος θεατής των όσων τελούνται. Τέλος, στα μυητικά μυστήρια ο μυούμενος «Γνωρίζει την Αλήθεια» κύρια για τον σκοπό της ζωής, γενόμενος κοινωνός Ρητών, Απορρήτων και Αρρήτων, μέσω Λεγόμενων, Δρώμενων και Δεικνυόμενων, ενώ ο προσήλυτος των δογμάτων «Πιστεύει σε μια εξ αποκαλύψεως Αλήθεια» για μετά θάνατον ζωή, γενόμενος συμμέτοχος μιας λατρείας η οποία επιφέρει τελικά μια Σεκταριστική ποιμνιοποίηση.
Ένα επιπλέον γνωσιακό πεδίο του Δυτικού Εσωτερισμού είναι το πεδίο των Αποκρύφων Τεχνών. Για τον απλό άνθρωπο κυρίαρχο είναι το μεγάλο κεφάλαιο «Μαγεία», γεγονός όμως που δεν επιτρέπεται να γενικεύεται επιπόλαια από τους μυημένους, καθότι είναι διαφορετικές Απόκρυφες Τέχνες η Μαγγανεία, η Γοητεία και η Επικλητική, μη έχοντας καμία απολύτως σχέση με την αληθινή Μαγεία.(Σχετικά και στο «De magia Byzantina» του Maguire Henry). Τέχνες οι οποίες όντας κατώτερες είναι κοινές στην λαϊκή παράδοση και πρακτική, απέχουν όμως πολύ από το να χαρακτηριστούν από τους Μύστες «Μαγεία». Το δυσάρεστο σήμερα είναι ότι στο όνομα της επιστήμης εμφανίζονται ημιμαθείς, οι οποίοι παρουσιάζουν λαογραφικά στοιχεία και λαϊκές δοξασίες και δεισιδαιμονίες ως Μαγεία.
Ουσιαστικά η ακαδημαϊκή κοινότητα το μόνο που έκανε στο κεφάλαιο «Μαγεία», ήταν να υιοθετήσει και να ασπασθεί ολοκληρωτικά τις λαϊκές αντιλήψεις (όπως παραδέχθηκε ο Richard Krieckhefer – καθηγητής στο πανεπιστήμιο Northwestern), γεγονός που δεν τιμά καθόλου αυτούς τους Ακαδημαϊκούς. Μαγεία όμως είναι η δημιουργική διεργασία ενός βαθύ γνώστη της λειτουργίας και των Νόμων της Φύσης - με τους οποίους εναρμονίζεται απόλυτα - ο οποίος καταφέρνει να χειρίζεται τις τεράστιες Φυσικές δυνάμεις φτάνοντας στην επίτευξη του δημιουργικού εγχειρήματος. Από το γεγονός ότι προϋπόθεση για άσκηση Μαγείας αποτελούσε η άριστη γνώση κυριολεκτικά όλων των επιστημών, έφτασε ο όρος Μαγεία να γίνει τίτλος και να τιμά τους βαθείς γνώστες, τους Σοφούς κάποιων εποχών.
Ένα από αυτά που μας προβληματίζει ιδιαίτερα είναι η εμμονή να προτάσσονται οι ακαδημαϊκοί τίτλοι ως επιχειρήματα επάρκειας των διδασκόντων και όχι το ερευνητικό τους έργο, το οποίο εμείς τουλάχιστον θεωρούμε ως βασικό κριτήριο αξιολόγησης. Από την άλλη απορούμε πως ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι με σπουδές στην ιστορία δείχνουν να αγνοούν ουσιαστικά την ιστορία, καθώς για θέματα έστω της πλημμελώς ορισμένης Μαγείας, επιλέγουν ως αντικείμενο μελέτης το τάγμα της Χρυσής Αυγής (Golden down).
Καλά, ο συνιδρυτής Γουέστκοτ από άγνοια ισχυριζόταν ότι η Μαγεία ήταν αποκλειστικά προϊόν της Αιγύπτου και ότι η Ελλάδα δεν είχε να επιδείξει τίποτα περί αυτού, οι προβεβλημένοι εδώ ως «γίγαντες» ακαδημαϊκοί, δεν είχαν ακούσει τίποτα για Μήδεια, για Κίρκη, για Νεκυΐα κλπ και γενικά για αρχαιοελληνική Μαγεία; Για το γεγονός δε της διδασκαλίας του συστήματος της Χρυσής Αυγής (το οποίο ο Ρεγκαρντιέ έχει ήδη δημοσιεύσει), δεν γνωρίζουν ότι είναι κατά το τυπικό του μέρος παραλλαγμένο τελετουργικό της S.R.I.A., της οποίας τα τελετουργικά είναι κακέκτυπα τυπικά του τεκτονισμού, ενώ κατά το άλλο μέρος είναι η μετάφραση του Ζοχάρ που έκανε ο Μάδερς; Κι αυτό το αλλοιωμένο υβριδικό προϊόν βαφτίζεται αυθαίρετα αντικείμενο επιστήμης και παρουσιάζεται ως επιστημονικό γνωστικό πεδίο που αξίζει να διδαχθεί – και να πωληθεί αντίστοιχα λίαν ακριβά – σε μία νεότευκτη ακαδημαϊκή σχολή που φιλοδοξεί να παρουσιάσει υψηλό πανεπιστημιακό επίπεδο; Μάλλον κάτι δεν πάει καλά….
Είναι πολλά που μας προβληματίζουν για το εγχείρημα και για την επάρκεια των διδασκόντων να ανταποκριθούν σε ένα τόσο φιλόδοξο εγχείρημα να οργανωθεί πανεπιστημιακού επιπέδου ίδρυμα διδασκαλίας Δυτικού Εσωτερισμού. Για το εγχείρημα συνηγορούμε και υπερψηφίζουμε, αλλά τα πρώτα δείγματα γραφής ειλικρινά δεν μας ενθουσίασαν. Δεν είναι μόνον η επιφανειακή προσέγγιση της Μαγείας, ούτε μόνον η πλημμελής έως ελλιπής γνώση έστω και μόνον της ιστορίας και επιφανειακής θεώρησης της Καμπαλά. Δυστυχώς είναι επιπλέον και η αρνητική εντύπωση που δημιουργείται από την προχειρότητα που προσεγγίζεται ο Δυτικός Εσωτερισμός, όπως και η απογοητευτική εικόνα που παρουσιάζεται σε σχέση με την ικανή γνώση της ιστορίας του Ροδοσταυρισμού.
Σχετικά http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,214.0.html
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
Αποκομίσαμε βαθιά λυπούμενοι την εντύπωση, ότι η πολλά υποσχόμενη διδασκαλία θα περιοριστεί στα τετριμμένα αναμασήματα που παρουσιάζονται ως «πίνακες» στις υποβαθμισμένες «εργασίες» των στοών και στην εμπορική βιβλιογραφία επιφανειακής έρευνας των προκατειλημμένων ερευνητών. Δυσκολευόμαστε να δεχθούμε ότι θα επιτευχθεί υψηλό επίπεδο παρεχόμενων γνώσεων πάνω στον Δυτικό Εσωτερισμό, βλέποντας από την μια να απουσιάζουν έρευνες που να διεισδύουν σε ιστορικά βάθη και να αντλούν στοιχεία από Εσωτερικές πηγές και από την άλλη, παρασυρμένες οι έρευνες από την εβραιοχριστιανική προπαγανδιστική αντίληψη, να συντηρούν πεποιθήσεις περί δήθεν χριστιανικού Ροδοσταυρισμού, υποβαθμισμένα προϊόντα άκριτης και ανεπεξέργαστης τυφλής αποδοχής παγιωμένων παραδοχών.
Ίσως όμως άδικα να τους κρίνουμε, διότι είναι πιθανόν να είναι συνειδητοί εργάτες του κατεστημένου, πειθήνια όργανα των διαστρεβλωτών της ιστορίας, αυτών που προσπάθησαν – και σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν – να παρουσιάσουν τους Ναΐτες ως δήθεν χριστιανούς σταυροφόρους, τον Ροδοσταυρισμό ως χριστιανικό κίνημα, τα Ερμητικά ως θρησκευτικά κείμενα, την Αλχημεία ως βιβλική Τέχνη, τον τεκτονισμό ως χριστιανικό γέννημα προαγωγής ηθικής και τέλος την Καμπαλά ως διδασκαλία εβραιοχριστιανικής μεταφυσικής και σωτηριολογικού μυστικισμού.
Διαβάζουμε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να αμφισβητήσουμε τα ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια των τιτλούχων με μεταπτυχιακούς – τουλάχιστον – τίτλους διδασκόντων στην υπό ίδρυση Ακαδημία. Κι όμως ως προς τα ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια, δικαίωμα αμφισβήτησης μας δίνει το ίδιο το συμβούλιο εκπαίδευσης της Αγγλίας, όταν πριν από λίγο καιρό έκλεινε όχι ένα ή δύο, αλλά δεκαοκτώ πανεπιστήμια που «πουλούσαν μαϊμού» πτυχία, κρίνοντας ότι τα προγράμματα τους ουδόλως ανταποκρίνονταν σε πανεπιστημιακό επίπεδο σπουδών. Δυστυχώς γνωρίζουμε ότι η εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης έδωσε χώρο σε πολλά τέτοια φαινόμενα αισχροκέρδειας, ευτελίζοντας το επίπεδο εκπαίδευσης. Όμως υπάρχει ακόμα ένας σοβαρός λόγος που δικαιολογείται η αμφισβήτηση.
Αντιλαμβανόμαστε ότι σχεδόν το σύνολο των διδασκόντων προέρχεται από σπουδές θεωρητικού προσανατολισμού, δηλαδή φιλολογίας, ιστορίας, θρησκειολογίας κλπ, σπουδές οι οποίες δεν βοηθούν καθόλου στην επιτυχή έρευνα και εντρύφηση του Δυτικού Εσωτερισμού. Ο λόγος είναι ότι ο Δυτικός Εσωτερισμός ξεκινά από μία κοσμογονία και η πρωταρχική γνώση αναφέρεται σε κοσμολογία και αστρονομία – αστροφυσική, γνωστικά πεδία τα οποία όντας θετικής κύρια κατεύθυνσης, αποβαίνουν μη εύκολα αντιληπτά και σχεδόν ακατανόητα. Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα αν και πόσο κατάλληλοι είναι οι ιστορικοί και οι φιλόλογοι να διδάξουν τέτοια μαθήματα. Ως τρίτος λόγος αμφισβήτησης αναφέρεται το γεγονός ότι, επειδή ο Δυτικός Εσωτερισμός κατά κόρον βασίζεται στην αρχαιοελληνική κλασσική γραμματεία και επειδή η πλειονότητα των διδασκόντων δεν είναι Έλληνες, για αυτό κατά κανόνα θα υστερούνε σημαντικά στην βαθύτερη κατανόηση των γνώσεων αυτών.
Η επισήμανση αυτή δεν μειώνει στο ελάχιστο τις ικανότητες, μαθησιακές και διδακτικές, των μη Ελλήνων, για τον λόγο ότι η δυσκολία τους οφείλεται αποκλειστικά στις διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές. Το ίδιο ισχύει αντίστροφα – όπου μειονεκτούν οι Έλληνες – στην ικανότητα πληρέστερης αντίληψης π.χ. των Σεξπιρικών κειμένων. Οφείλουμε βέβαια να ομολογήσουμε ότι μεγάλος αριθμός μη Ελλήνων ακαδημαϊκών, μετά από πολύχρονη εντρύφηση, κατάφεραν να ξεπεράσουν σε ποσότητα και ποιότητα ανάλυσης στην αρχαιοελληνική γραμματεία πολλούς γηγενείς ακαδημαϊκούς, προσφέροντας στην ανθρωπότητα αξιοζήλευτο και πολύτιμο έργο.
Καθόσον βέβαια η διδακτέα ύλη περιορίζεται σε φιλολογική προσέγγιση του Δυτικού Εσωτερισμού, σε ιστορική, κοινωνιολογική, θρησκειολογική και φαινομενολογική, δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης της ειδίκευσης των διδασκόντων, τότε όμως αναδύεται η εικόνα μιας πανεπιστημιακού επιπέδου σχολής η οποία στερείται ολοκληρωμένου πεδίου σπουδών, παραμένοντας μακριά από το αντικείμενο – τον Δυτικό δηλαδή Εσωτερισμό – που διαφημίζει ότι θα διδάξει. Ειδικότερα για τους υποψήφιους σπουδαστές από την Ελλάδα, δύσκολα θα προτιμηθεί καθώς στερείται από κάθε «δέλεαρ» για να επιλέξουν τέτοιου είδους και επιπέδου σχολή και για το γεγονός ακόμη ότι δεν έχουν κανένα αντίκρισμα τέτοιου είδους πιστοποιητικά και πτυχία, ακόμα και αν είναι αναγνωρισμένα.
Ως εμπορική πρόταση λοιπόν, ακόμα και σε τέτοιο χαμηλό επίπεδο ίσως να μπορέσει να λειτουργήσει. Ως ολοκληρωμένη όμως και φιλόδοξη πρόταση, δεν έχει καμία τύχη.
....συνεχίζεται....
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση