'Αρθρα Εσωτερισμού > Προτεινόμενα Βιβλία και Ταινίες από την ΑΜΡΑ
C.Dupuis-Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Rose:
« Έχει λεχθεί, δεν γνωρίζω έπειτα από ποία μαρτυρία, οτι οι αρχαίοι Δρυίδες επίσης απέδιδαν τιμές σε μία παρθένο και στο άγαλμά της με αυτό το επίγραμμα: ''Virginii Parituroe'' το οποίο βρισκόταν στην περιοχή της Chartres. Είναι όμως τουλάχιστον βέβαιο, οτι στα μνημεία του Μίθρα ή του Ηλίου, η λατρεία του οποίου είχε καθιερωθεί άλλοτε στην Μεγάλη Βρετανία, μπορεί κάποιος να δει μια γυναίκα που θηλάζει ένα παιδί και η οποία δεν μπορεί παρά να είναι η μητέρα του θεού Ημέρα.
Ο Άγγλος συγγραφέας ο οποίος αναπτύσσει με λεπτομέρεια το θέμα σχετικά με αυτό το μνημείο, δίνει λεπτομέρειες όλων των σημείων που μπορούν να αποδείξουν τις σχέσεις που είχαν μεταξύ τους οι εορτές της γέννησης του Χριστού με τις εορτές της γέννησης του Μίθρα. Ο συγγραφέας αυτός, περισσότερο ευσεβής παρά φιλόσοφος, βλέπει σε αυτά κατά φαντασίαν εορτές έπειτα απο προφητικές ιδέες για την μελλοντική γέννηση του Χριστού. Επισημαίνει πολύ λογικά, οτι η Μιθραϊκή λατρεία είχε εξαπλωθεί σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ιδιαίτερα στην Γαλατία και την Μεγάλη Βρετανία.
Δημοσιεύει επίσης την μαρτυρία του Αγίου Ιερώνυμου, ο οποίος διαμαρτύρεται γιατι οι εθνικοί γιόρταζαν τις εορτές του νεο γέννητου Ηλίου ή του Αδώνιδος καθώς και του Μίθρα, στη Βηθλεέμ ακριβώς στο ίδιο μέρος που λεγόταν οτι γεννιέται ο Χριστός · κάτι το οποίο είναι κατά την γνώμη μας η ίδια λατρεία με διαφορετικό όνομα, όπως εμείς έχουμε δείξει στον μύθο του Αδώνιδος, θανόντος και αναστάντος όπως ο Χριστός.
Αφού καταδείξαμε την αστρονομική βάση η οποία υποστηρίζει τον θρύλο της ενσάρκωσης του Ηλίου, υπό το όνομα του Χριστού, μέσα στον κόλπο μιας παρθένου, τώρα θα εξετάσουμε την προέλευση αυτής [(της βάσης)] που τον κάνει να πεθαίνει και έπειτα τον ανασταίνει, στην Εαρινή Ισημερία, υπό μορφήν Πασχαλινού Αμνού. »
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
Rose:
«Ο Ήλιος, ο μόνος επανορθωτής των δεινών που προκαλεί ο Χειμώνας, παρουσιάζεται σύμφωνα με τις ιερατικές επινοήσεις να γεννήθηκε στο Ηλιοστάσιο, να πρέπει να παραμείνει τρεις μήνες ακόμη στα κατώτερα Ζώδια στην περιοχή που υπόκειται στην διάθεση του κακού και του σκότους και να είναι υπο την κυριαρχία του αρχηγού τους, πριν διασχίσει το περίφημο πέρασμα της Εαρινής Ισημερίας, που του εξασφαλίζει τον θρίαμβο επί της νύχτας και ανανεώνει την επιφάνεια της Γης. Τον αναπαριστούν λοιπόν, όλον αυτόν τον χρόνο να ζει εκτεθειμένος σε όλες τις αδυναμίες της θνητής ζωής, έως ξανααναλάβει τα δικαιώματα της θεότητας, κατά τον θρίαμβό του. Η αλληγορική μεγαλοφυΐα των Μυσταγωγών θα του συνθέσει μία ζωή και θα φανταστεί περιπέτειες ανάλογες του χαρακτήρα που του αποδίδουν και εκπληρώνουν τον σκοπό που προυποθέτει η μύηση.
Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Αίσωπος θέλοντας να σκιαγραφήσει τον ισχυρό και άδικο άνθρωπο που καταπιέζει τον αδύνατο, τον παρέστησε συγκρίνοντάς τον με ζώα τα οποία είχαν αντίθετες ιδιότητες και επινόησε μία πραγματική ενέργεια για να επιτύχει τον ηθικό σκοπό του ηθικού μύθου. Όμοια και οι Αιγύπτιοι επινόησαν τον μύθο του Οσίριδος ή του αγαθοποιού Ηλίου ο οποίος διατρέχει το Σύμπαν για να σκορπίσει σε αυτό τα αμέτρητα αγαθά των οποίων αποτελεί την πηγή και του αντέταξαν την Αρχή του Σκότους, τον Τυφώνα, ο οποίος εναντιώνεται στα έργα του και τον θανατώνει. Όλα αυτά που κατασκεύασαν για τον μύθο του Οσίριδος και του Τυφώνα τα στήριξαν επίσης σε μία απλή ιδέα στην οποία μας παρουσιάζουν τον έναν νόμιμο βασιλιά και τον άλλον τύραννο της Αιγύπτου.
Εκτός των λειψάνων αυτών των αρχαίων ιερατικών επινοήσεων, τα οποία μας διέσωσαν οι Διόδωρος και Πλούταρχος, έχουμε και μία ζωή του Οσίριδος και του Τυφώνος, εκείνη την οποία έφτιαξε ο επίσκοπος Συνέσιος, αφού είναι γνωστό οτι οι τότε επίσκοποι κατασκεύαζαν θρύλους. Σε αυτόν, οι περιπέτειες, ο χαρακτήρας και η απεικόνιση των δύο αρχών της Αιγυπτιακής Θεολογίας σχεδιάστηκαν με φαντασία, όμως σύμφωνα με την ιδέα του ρόλου που καθένας εξ αυτών έπρεπε να παίζει, προκειμένου να εκφράζει σε έναν μύθο την αντίθετη δράση των δύο Αρχών οι οποίες βρίσκονταν σε αντίθεση και μάχονταν στην Φύση.
Οι Πέρσες είχαν επίσης την ιστορία τους με τον Ωρομάσδη και τον Αχριμάν, η οποία περιλάμβανε την ιστορία των πολέμων τους καθώς και την μάχη της νίκης της Αρχής του Καλού επί της Αρχής του Κακού. Οι Έλληνες είχαν την ζωή του Ηρακλέους και την ζωή του Βάκχου που περιείχαν την ιστορία των ενδόξων άθλων τους και των αγαθών τα οποία είχαν σκορπίσει σε όλη την Γη και αυτές οι περιγραφές ήταν ευφυή και σοφά άσματα.
Αντιθέτως, η ιστορία του Χριστού είναι ένας βαρετός θρύλος ο οποίος έχει τον χαρακτήρα της θλίψης και της στειρότητας όπως έχουν και όλοι οι θρύλοι των Ινδών στους οποίους δεν βρίσκεις άλλο θέμα εκτός απο ευσεβείς, μετανοούντες και Βραχμάνους που στοχάζονται. Ο Θεός τους, ο Βισνού, ενσαρκωμένος ως Κρίσνα, έχει πολλά κοινά σημεία με τον Χριστό. Ξαναβρίσκει εκεί κάποιος ορισμένες πονηριές του μικρού Κρίσνα οι οποίες μοιάζουν πολύ με εκείνες που το Ευαγγέλιο αποδίδει σαν γεγονότα στον Χριστό κατά την παιδική του ηλικία και
μεγαλώνοντας ανασταίνει νεκρούς όπως ο Χριστός.»
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
Rose:
«Οι Μάγοι επίσης είχαν το θρύλο του αρχηγού της θρησκείας τους. Προφητείες είχαν προαναγγείλλει την γέννησή του. Είχε εκτεθεί σε κινδύνους κατά την παιδική του ηλικία και υποχρεώθηκε να καταφύγει στην Περσία, όπως ο Χριστός στην Αίγυπτο. Καταδιώχθηκε όπως και ο Χριστός απο έναν εχθρό βασιλιά ο οποίος ήθελε να απαλλαγεί απο αυτόν. Ένας άγγελος τον πήγε στον ουρανό απο όπου εισηγήθηκε το βιβλίο του νόμου του. Όπως ο Χριστός, παρακινήθηκε απο τον διάβολο ο οποίος του έδινε μεγαλειώδεις υποσχέσεις για να τον υποχρεώσει να εξαρτάται απο αυτόν. Συκοφαντήθηκε και καταδιώχθηκε απο τους ιερείς, όπως και ο Χριστός απο τους Φαρισαίους, τους αντιπαρέθεσε θαύματα για να πιστοποιήσει την Θεία του αποστολή και τις δοξασίες που περιείχε το βιβλίο του.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος με αυτόν τον παραλληλισμό, οτι εκείνοι οι οποίοι συνέγραψαν τον θρύλο για τον Χριστό και κάνουν τους Μάγους να φθάνουν στο λίκνο του οδηγημένοι απο το περίφημο άστρο που έλεγαν οτι το είχε προπεί ο Ζωροάστρης, ο αρχηγός της θρησκείας τους, δεν παράλειψαν να εισάγουν σε αυτόν τον θρύλο πολλά κοινά χαρακτηριστικά τα οποία ανήκαν στον αρχηγό της θρησκείας των Περσών, της οποίας ο Χριστιανισμός δεν είναι παρά ένας κλάδος και με την οποία ταυτίζεται πολύ όπως είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε αναφερόμενοι στην Μιθραϊκή θρησκεία ή για τον Ήλιο – Μίθρα, την μεγάλη θεότητα των Περσών.
Οι δημιουργοί αυτού του θρύλου δεν είχαν ούτε αρκετή μόρφωση, ούτε αρκετή μεγαλοφυΐα για να φτιάξουν άσματα ανάλογα με εκείνα του Ηρακλέους, του Θησέως, του Ιάσονος, του Βάκχου, κλπ. Άλλωστε, ο μίτος της αστρονομικής γνώσης είχε χαθεί για εκείνους, και περιορίζονταν στο να συνθέτουν θρύλους απο τα απομεινάρια των αρχαίων επινοήσεων, τις οποίες πλέον δεν εννοούσαν.
Και σε όλα αυτά, ας προστεθεί και το οτι ο σκοπός του Μυσταγωγού στα Μυστήρια του Χριστού ήταν ένας σκοπός καθαρά ηθικός, και λιγότερο αναζητείτο η σκιαγράφηση του ήρωα, του νικητή των Γιγάντων και όλων των δεινών που ήταν σκορπισμένα στην Φύση, αλλα σκιαγραφείτο ένας ήρεμος και γλυκύς άνθρωπος, υπομονετικός, καλοσυνάτος, που ήρθε στη Γη για να κηρύξει με το παράδειγμά του τις αρετές των οποίων την πρακτική ήθελαν να διδάξουν στους μυημένους στα μυστήριά του, που ήταν τα μυστήρια του Αιωνίου Φωτός.
Τον παράστησαν λοιπόν να δρα με αυτήν την έννοια, να κηρύσσει και να παραγγέλνει τα αυστηρά θρησκευτικά καθήκοντα των Εσσαίων τα οποία έμοιαζαν πολύ με τα θρησκευτικά καθήκοντα των Βραχμάνων και των ευσεβών της Ινδίας. Είχε μαθητές όπως ο Sommona - Kodon des Siamois, Θεός ο οποίος γεννήθηκε επίσης απο μία παρθένο με την δράση του Ηλίου και ο αριθμός των αποστόλων του τοποθετήθηκε χαρακτηριστικά στην μεγάλη δωδεκαδική υποδιαίρεση την οποία ξαναβρίσκουμε σε όλες τις θρησκείες οι οποίες έχουν για Ήρωα τον Ήλιο [(αφού πάντα συμπτωματικά δώδεκα είναι οι μήνες του έτους κατά το οποίο η Γη ολοκληρώνει περιφορά γύρω απο τον Ήλιο)].
Μα ο θρύλος του ήταν περισσότερο μεγαλειώδης, παρά ευχάριστος και με το να είναι αρεστός δεικνύεται έστω και λίγο η ευπιστία και η αμάθεια των Εβραίων. Όπως τον παρέστησε στους Εβραίους ο δημιουργός του ιερού θρύλου, γεννιέται, υποτάσσεται και αυτός και η μητέρα του στους θρησκευτικούς κανόνες αυτού του λαού. Υπεβλήθη, όπως και όλα τα τέκνα Εβραίων, σε περιτομή την ογδόη ημέρα απο την γέννησή του. Η μητέρα του όπως και όλες οι άλλες γυναίκες Εβραίων, υποχρεώθηκε να παρουσιαστεί στον Ναό για να εξαγνιστεί.
Οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται οτι όλα αυτά έπρεπε αναγκαστικά να ακολουθηθούν σύμφωνα με την αρχική ιδέα, να γεννηθεί, να κηρύξει, να πεθάνει και στην συνέχεια να αναστηθεί, διότι αδυνατεί να νοηθεί ανάσταση εάν δεν προϋπάρξει θάνατος.
Μόλις τον μεγάλωσαν, τον έκαναν να περάσει απο την εφηβεία και τη νεότητα και εμφανίστηκε πρόωρα μορφωμένος τόσο πολύ έως του σημείου σε ηλικία δώδεκα ετών να εκπλήττει όλους τους διδασκάλους. Την ηθική την οποία ήθελαν να την έχει εντυπωμένη στον νου του την έβαλαν σαν διδασκαλίες στις ομιλίες του ή σαν παραδείγματα στις πράξεις του. Παρέθεσαν υποθετικά θαύματα που τα υπεστήριξαν σαν πραγματικά και τοποθέτησαν εκ των προτέρων φανατικούς που λέγονταν μάρτυρες. Διότι και ποιος δεν κάνει θαύματα οπουδήποτε μπορεί να βρει ανθρώπους οι οποίοι είναι προδιατεθειμένοι να τα πιστέψουν;
Τέτοιου είδους θαύματα είδαν -ή πίστεψαν οτι είδαν- στον τάφο του ευτυχέστατου Paris [(Διάκος Ζανζενιστής 1690 - 1727)] σε έναν αιώνα επίσης φωτισμένο σαν τον δικό μας και μέσα σε ένα άπειρο πλήθος που ποικιλότροπα θα μπορούσε να κριτικάρει, αλλά και πολύ περισσότερο να προμηθεύσει ενθουσιώδεις και απατεώνες.
Όλοι οι αρχηγοί θρησκειών θεωρούνται οτι έκαναν θαύματα. Ο Fo στους Κινέζους κάνει θαύματα και σαράντα χιλιάδες οπαδοί του δημοσιεύουν παντού οτι τα είδαν. Ο Οdin κάνει επίσης θαύματα στους Σκανδιναβούς, ανασταίνει νεκρούς, κατεβαίνει στον Άδη και δίνει στα νεογέννητα παιδιά ένα είδος βαπτίσματος.
Το αξιοθαύμαστο, είναι η μεγάλη δικαιοδοσία όλων των θρησκειών. Τίποτε δεν είναι πιο πολύ πιστευτό απο το απίστευτο.
Ο επίσκοπος Συνέσιος είπε και το γνώριζε καλά, οτι χρειάζονταν θαύματα για τον λαό ακόμη και με οποιοδήποτε τίμημα, γιατι αλλιώς δεν θα μπορούσαν να τον καθοδηγήσουν. Όλη λοιπόν η ζωή [(το σενάριο ζωής)] του Χριστού έχει συνθεθεί υπό αυτό το πνεύμα.
Αυτοί που την κατασκεύασαν, τον συνέδεσαν με εικονικά γενονότα, όχι μόνο σε γνωστούς τόπους, όπως έκαναν όλοι οι αρχαίοι ποιητές στους μύθους του Ηρακλέους, του Βάκχου, του Οσίριδος, κλπ, αλλά ακόμη και με μία εποχή και με ονόματα πολύ γνωστά, όπως ο αιώνας του Αυγούστου, του Τιβερίου, του Ποντίου Πιλάτου, κλπ, πράγμα που αποδεικνύει όχι την πραγματική ύπαρξη του Χριστού, αλλά μόνο οτι η ιερατική επινόηση είναι μεταγενέστερη - και αυτό είναι κάτι για το οποίο ουδόλως αμφιβάλλουμε.
Τέτοιες επινοήσεις έκαναν πάρα πολλές, αφού υπολογίζουν μέχρι πενήντα περίπου τα ευαγγέλια ή βίους του Χριστού και διηγούνται για εκείνον τόσες ιστορίες, όσες άπειροι τόμοι μόλις που θα μπορούσαν να τους συμπεριλάβουν, σύμφωνα με την έκφραση ενός απο τους δημιουργούς αυτών των θρύλων.
Η μεγαλοφυία των Μυσταγωγών ανοίγει ένα απέραντο στάδιο, αλλά όλοι συμφωνούν σε δύο βασικά σημεία, στην ενσάρκωση που ερμηνεύσαμε και στον θάνατο και στην ανάσταση που θα καταδείξουμε οτι δεν ανήκει σε κανέναν άλλον απο τον Ήλιο, και δεν είναι τίποτε άλλο απο επανάληψη μιας τραγικής περιπέτειας αποτυπωμένης σε όλα τα μυστήρια και που έχει περιγραφεί σε όλα τα άσματα και σε όλους τους θρύλους των λατρών του Ηλίου, με ένα πλήθος απο διάφορα ονόματα.»
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
Rose:
«Σε αυτό το σημείο ας ξαναθυμηθούμε το άνωθι αποδειχθέν, δηλαδή οτι ο Χριστός έχει όλες τις χαρακτηριστικές ιδιότητες του Θεού - Ηλίου κατά την γέννησή του ή την ενσάρκωσή του στην κοιλιά μιας παρθένου και οτι η γέννησή του συμπίπτει να γίνεται την ίδια στιγμή κατά την οποία οι αρχαίοι εόρταζαν την γέννηση του Ηλίου - Μίθρα και οτι αυτό γίνεται όταν αρχίζει η κυριαρχία ενός αστερισμού ο οποίος έχει παραστηθεί στην σφαίρα των Μάγων να κρατά ένα νεαρό παιδί που ονομάζεται Ιησούς.
Τώρα πρόκειται να καταδείξουμε οτι έχει ακόμη όλους τους χαρακτήρες - ιδιότητες του Θεού Ηλίου κατά την ανάστασή του τόσο σε ό,τι αφορά την εποχή που νομίζεται απο κάποιους οτι αυτό το γεγονός συνέβη όσο και σε ό,τι αφορά την μορφή με την οποία εμφανίζεται ο Χριστός κατά τον θρίαμβό του.
Λήγοντας τις ερμηνείες μας για την διατεινόμενη πτώση του ανθρώπου και για τον μύθο που ο όφις εισάγει το κακό στον κόσμο, αναφέραμε, οτι το κακό ήταν τέτοιας φύσης, που θα μπορούσε να επανορθωθεί απο τον Ήλιο της άνοιξης, και μόνον απο αυτόν. Η επιχειρούμενη επανόρθωση απο τον Χριστό, εάν είναι ο θεός Ήλιος, θα πρέπει λοιπόν να γίνεται αυτήν την εποχή.
Έτσι, ακριβώς στην Εαρινή Ισημερία είναι που θριαμβεύει ο Χριστός εξιλεώνοντας το ανθρώπινο γένος απο τα δεινά του, σύμφωνα με τον ιερατικό μύθο των Χριστιανών, τον καλούμενο βίος του Χριστού.
Aυτή είναι η εποχή του έτους με την οποία έχουν συνδεθεί οι εορτές που έχουν αντικείμενο τον εορτασμό αυτού του μεγάλου γεγονότος, διότι το Πάσχα των Χριστιανών όπως και το Πάσχα των Εβραίων έχει αναγκαστικά τοποθετηθεί στην πανσέληνο της Εαρινής Ισημερίας, δηλαδή στην στιγμή του έτους κατά την οποία ο Ήλιος διασχίζει το περίφημο αυτό πέρασμα που χωρίζει το κράτος του Θεού του Φωτός απο το κράτος του Πρίγκηπα του Σκότους και όπου αναζωογονείται στις χώρες μας και στα δικά μας κλίματα το άστρο που δίνει το Φως και την Ζωή σε όλη την Φύση.
Οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί αποκαλούν αυτή την εορτή, εορτή του Περάσματος [(Πασάχ-Πάσχα σημαίνει πέρασμα στα εβρ.)] διότι τότε είναι που ο Θεός - Ήλιος ή Άρχων της Φύσης περνά προς τα μέρη μας για να σκορπίσει τα αγαθά του, εκείνα τα οποία ο Όφις του σκότους και του φθινοπώρου μας τα είχε στερήσει καθ'όλη την διάρκεια του χειμώνα. Είναι ο ωραίος Απόλλων πλήρης όλων των δυνάμεων της νεότητος ο οποίος θριαμβεύει εναντίον του Όφεως Πύθωνος. Είναι η εορτή του Κυρίου, διότι στον Ήλιο έδιναν αυτόν τον αξιοσέβαστο τίτλο.
Άδωνις και Αδονάι σήμαινε αυτό το άστρο, Κύριος του Κόσμου, σύμφωνα με τον Ανατολικό μύθο για τον Άδωνι - Θεό Ήλιο, που όπως ο Χριστός έβγαινε νικητής απο τον τάφο, αφού τον είχαν κλάψει για τον θάνατό του. Κατά την καθαγίαση των επτά ημερών στους επτά πλανήτες, η ημέρα του Ηλίου ονομάζεται ημέρα του Κυρίου [(Κυριακή)] . Προηγείται της Δευτέρας, Lundi ή ημέρας της Σελήνης [(Luna)] , και ακολουθεί το Σάββατο ή ημέρα του Κρόνου [(Sabbath, Σαββαώθ)] . Δύο πλανήτες οι οποίοι καταλαμβάνουν τις άκρες της μουσικής κλίμακας στην οποία ο Ήλιος βρίσκεται στο κέντρο σχηματίζοντας το μουσικό τέταρτο. Έτσι το επίθετο Κύριος είναι σε όλες τις περιστάσεις κατάλληλο για τον Ήλιο.
Αυτή η εορτή του Περάσματος του Κυρίου πρωταρχικά τοποθετήθηκε στις 25 Μαρτίου, δηλαδή ακριβώς τρεις μήνες μετά την γέννησή του που είναι και η ημέρα της γέννησης του Ηλίου.
Ήταν λοιπόν όταν αυτό το άστρο ξαναπαίρνοντας την δημιουργό δύναμή του και όλη τη γονιμοποιό δράση του ήταν επιφορτισμένο να ανανεώσει την Φύση, να αποκαταστήσει νέα τάξη πραγμάτων, να δημιουργήσει, τρόπον τινά, ένα νέο Σύμπαν επί των ερειπίων του παλιού κόσμου και μέσω του Εαρινού Αμνού να κάνει τον άνθρωπο να περάσει στο κράτος του Φωτός και Καλού που επανέφερε η δική του παρουσία.»
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση