Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Γενικά θέματα προβληματισμού
Αυταπάτες!
Ορφέας:
Τον σκοτεινό σύντροφο -γιατί σκοτεινός ; μια χαρά χαρούμενος και γελαστός είναι. Την μοναδική φορά που σοβαρεύεται και σκοτεινιάζει, δεν είσαι πια εκεί να τον δεις- δεν είναι φυσικό να τον σκέφτεται ο νέος.
Ο νέος έχει την ζωή μπροστά του, την ενέργεια της ζωής περίσσεια και είναι φυσικό να σκέφτεται την ζωή.
Ο μεσήλικας είναι αυτός που φυσιολογικά αρχίζει να πλησιάζει τον θάνατο, καθώς η ζωτικότητά του γίνεται υποδεέστερη της φθοράς και είναι φυσικό και ορθό να σκέφτεται τον θάνατο, να εξοικιωθεί με αυτόν και να αποδεχθεί να τον συντροφεύει με αξιοπρέπεια.
Ούτε ο νέος να σκέφτεται τον θάνατο, ούτε ο γέρος να σκέφτεται την ζωή.
Ο νέος να κάνει όνειρα και σχέδια για μια αρμονική, γεμάτη δράση και δημιουργία, αλλά και αξιοπρεπή ζωή,
ο μεσήλικας να οραματίζεται και να κάνει σχέδια για έναν ειρηνικό και αξιοπρεπή θάνατο που θα αφήσει πίσω όμως την υστεροφημία του.
Avaris:
ας πούμε ότι γλιτώσαμε απο την παραπάνω σύγκρουση στο παρά τρίχα....
Είδαμε όμως τον Χάρο με τα μάτια μας....νοιώσαμε την παγωμένη ανάσα του στον αυχένα μας....
Ας σκεφτούμε το εξής - εφόσον μάλλον δεν απαντιέται δημόσια:
Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, υπάρχουν μήπως κάποια πράγματα που κάναμε, κάποιες επιλογές ζωής που κάναμε, και που δεν θα
επαναλαμβάναμε εαν είχαμε την ευκαιρία της "επανέναρξης"?
Κάποιες φιλοσοφίες και στάσεις ζωής μήπως θα τις αλλάζαμε?
Μπορούμε να τις εντοπίσουμε άραγε?
LordPayens:
Να προτείνω το εξαιρετικό βιβλίο του Ευστάθιου Λιακόπουλου, "Η ζωή μέσα από το φωτεινό καλειδοσκόπιο του θανάτου".
Ένα απόσπασμα:
"Η εσωτερική σοφία, δεν ήταν δυνατό να αφήσει απαρηγόρητο και απροστάτευτο τον άνθρωπο, έρμαιο του παράλογου και αποτρόπαιου γεγονότος. Από την αρχή του σκέπτεσθαι και του όποιου πολιτισμού, έστρεψε στοργικά την προσοχή του στην τόσο οικεία διαδικασία της σποράς και του θερισμού, ώστε αυτός να αποκτήσει την απαραίτητη γνώση και κυρίως μια άλλη προοπτική ύπαρξης. Και δεν ήταν φυσικά απλά συμβολισμός και διδασκαλία, αλλά κόπος και ιδρώτας καθημερινός και άμεση αλλά βαθιά παρατήρηση. Ο σπόρος έπρεπε να ενταφιασθεί, να διαλυθεί και να προσφερθεί, ωστέ μέσα από την θυσία η εενέργειά του να ενισχύσει το κρυμμένο μέσα του φύτρο, να του δώσει την δύναμη και την εμπειρία να ξεπροβάλλει από την γη όταν έπρεπε, για να αναπτυχθεί, να καλλιεργηθεί, να μεστώσει και να καρπίσει, προσφέροντας ευφρόσυνα και πανηγυρικά, πολλαπλάσιο πλέον το σπόρο που θυσιάστηκε.
Και αργότερα, η μυθική και ηρωική εποχή, επένδυσε σκηνικά και με αρκετά στοιχεία κάθαρσης σε αυτόν τον ελπιδοφόρο και σωτήριο κύκλο της ύπαρξης. Με τρόπο βέβαια τραγικό και εξόχως παραστατικό.
---Ο ισχυρός θεός Όσιρις, σύζυγος της Ίσιδος και βασιλέας της Αιγύπτου, δολοφονήθηκε από τον αδελφό του Τυφώνα ο οποίος εποφθαλμιούσε την εξουσία του. Ο κακούργος τεμάχισε το σώμα του και έρριψε τα μέλη του στον ποταμό Νείλο. Η Ίσις μετά από περιπετειώδεις αναζητήσεις ανακάλυψε τα λείψανα του αγαπημένου της και τα έθαψε με τον επιβαλλόμενο σεβασμό, πάλι στην γη, στην Άβυδο. Στη συνέχεια με την κορύφωση των συναισθημάτων της και με τη βοήθεια του γιου της Ώρου, τον ανάστησαν. Ο Τυφών νικήθηκε και η εξουσία επανήλθε στο νόμιμο βασιλέα της χώρας, τον εξουσιαστή των υδάτων και τον έμπειρο και σοφό πλέον μυσταγωγό..."
Avaris:
--- Παράθεση από: LordPayens στις Ιουνίου 03, 2007, 05:16:49 ---Να προτείνω το εξαιρετικό βιβλίο του Ευστάθιου Λιακόπουλου, "Η ζωή μέσα από το φωτεινό καλειδοσκόπιο του θανάτου".
Ένα απόσπασμα:
"Η εσωτερική σοφία, δεν ήταν δυνατό να αφήσει απαρηγόρητο και απροστάτευτο τον άνθρωπο, έρμαιο του παράλογου και αποτρόπαιου γεγονότος.
Από την αρχή του σκέπτεσθαι και του όποιου πολιτισμού, έστρεψε στοργικά την προσοχή του στην τόσο οικεία διαδικασία της σποράς και του θερισμού, ώστε αυτός να αποκτήσει την απαραίτητη γνώση
και κυρίως μια άλλη προοπτική ύπαρξης.
--- Τέλος παράθεσης ---
Και μόνον υπό το πρίσμα αυτής της
άλλης προοπτικής ύπαρξης,
το γεγονός του θανάτου παύει να είναι "παράλογο" και "αποτρόπαιο".....
ενίοτε μάλιστα συμβαίνει το "εντελώς αντίθετο".....
ενεργοποιείται ο Πόθος αυτής της Μετάβασης....
(Φαντάζομαι σε αυτή την περίπτωση εντάσσεται το Φαινόμενο Λιαντίνης (και όχι μόνον αυτός φυσικά)....)
Με αυτή την οπτική, ο "Θάνατος" μετατρέπεται στην μεγαλύτερη ίσως Αυταπάτη του Ανθρώπου.......και την πιο καθοριστική ίσως για
τον τρόπο σκέψης και Δράσης του...
Trithemius:
Δεν ξέρω αν ακούγεται αλλαζονικό, αλλά ένα από τα ζητήματα που έχω "λύσει" μέσα μου είναι ακριβώς το ζήτημα του θανάτου. Σε καμία περίπτωση δεν πείθομαι πως δεν υπάρχει τίποτε μετά. Σίγουρα ο θάνατος είναι το τέλος, αλλά μιλάμε για την επί γης ζωή μας.
Τώρα μου ήρθε στο νου ένας πολύ "δυνατός" στίχος από ένα γνωστό ελληνικό τραγούδι:
Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχουνε 'ρθει
αφού κρύβεται το αύριο σ' ότι έχω ονειρευτεί...
Τώρα σχετικά με την επιθυμία του να δραπετεύσουμε πριν την ώρα μας από τον κόσμο αυτό, δεν θα έλεγα πως με εκφράζει κάτι τέτοιο. Δύο είναι οι περιπτώσεις όπου κάποιος θα μπορούσε να αξιώσει την οικειοθελή αποχώρηση:
α) επειδή πραγματικά έχει ζήσει τα πάντα στη ζωή του
β) επειδή έχει χάσει κάθε λόγο για να ζει
Και οι δύο περιπτώσεις μου φαίνονται εντελώς παράλογες ::)
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση