Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές
Επίδραση του διαλογισμού στο σώμα
Κανένας:
--- Παράθεση από: Ορφέας στις Απριλίου 15, 2007, 11:41:50 ---Το να αποδεχθούμε την σκιά μας, (τα ελαττώματά μας, τα συμπλέγματά μας κλπ), ίσως είναι ο πιο δύσκολος άθλος που οφείλουμε να επιτελέσουμε, αν θέλουμε να βαδίσουμε την ηρωική ατραπό, την ατραπό των μυστών.
--- Τέλος παράθεσης ---
Αποδεχόμαστε ή θεραπεύουμε τα συμπλέγματά μας?
Αυτή η διαδικασία "αποδοχής της σκιάς μας", στην Καμπάλα σε πιο στάδιο αντιστοιχεί? Στη Σελήνη?
Rose:
Αγαπητέ Fr. Ορφέα,
συμφωνώ... αλλά όσο δύσκολη και αν είναι η δοκιμασία της σκιάς, υπάρχει νίκη...
Κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά την πάλη με την σκιά του... Πριν 10 χρόνια περίπου είχε αρχίσει η δική μου διαδικασία πάλης με την σκιά μου... Στην δική μου περίπτωση είχε ενεργοποιηθεί... διαβάζοντας στο Internet, διάφορα, σήμερα θα τα αποκαλούσα "φαντασιώσεις", ή δεισιδαιμονίες (σκέψεις που στην κυριολεξία μπορεί να προκαλέσουν ψυχώσεις)... Έψαχνα πληροφορίες, να βρω την αλήθεια, και τα πρώτα που συνάντησα ήταν σκιερές σκέψεις... για διεθνείς συνομοσιολογίες, για δρακόνιους, για οντότητες που μας κυνηγούν, κακούς εξωγήινους, θεωρίες "κοίλης γης", και ειδικά μετά που είχα διαβάσει την ψυχασθενή φιλολογία του Lovecraft... με τον πρωταγωνιστή τρόμου τον Κθούλου, δεν είχα ησυχία...
Άρχισα λοιπόν να βιώνω τις φοβίες μου, να φέρνω τους φόβους στην επιφάνεια και δεν ήταν λίγοι... Παραθέτω αυτήν την εμπειρία μου, σαν προειδοποίηση πως υπάρχουν πολλά σκουπίδια στο Internet, που μόνο τρόμο προκαλούν...
Ο λόγος είναι γιατί η ανθρωπότητά μας, το συλλογικό ασυνείδητο βρίσκεται σε μία παγκόσμια κρίση... ψυχολογική κρίση... Αλλάζουμε εποχή... αλλάζουμε πορεία... Η τεχνολογία τρέχει πιο γρήγορα από την ανθρώπινη συνείδηση, η ευτυχία έμεινε πίσω... Ο άνθρωπος αδυνατεί να ευτυχίσει στην εποχή μας... και επιτακτική ανάγκη είναι να αντιμετωπίσουμε τους ασυνείδητους φόβους μας... και να τους νικήσουμε...
Ο μοναδικός τρόπος για να κυριαρχήσει ο άνθρωπος στην σκιά του, είναι να γνωρίσει την αλήθεια... και το Amorc βοηθάει να κατανοηθούν πολλά ψυχικά φαινόμενα, εξηγώντας τα επιστημονικά έτσι ώστε κάθε είδους δεισιδαιμονία να εξαφανιστεί... και ο άνθρωπος να βιώσει και να κατανοήσει και τις δυνατότητές του αλλά και τα όρια του...
Βοηθάει τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει την θεϊκή του φύση και να έρθει σε επαφή με την ψυχική του συνείδηση... να αντιληφθεί ότι είναι ένα κομμάτι του συνόλου αλλά και Ενα με το σύνολο...
Σύντροφός μου πάντα, στις δύσκολες στιγμές, ήταν και είναι το Ροδοσταυρικό εγρηγορός που με προστάτευε όταν συντονιζόμουν μαζί του, δυνάμωνε την ισχύ των θεραπευτικών, και με αξίωνε να "δω" βαθιές αλήθειες...
Ο Ροδόσταυρος γνωρίζει πως η Δύναμη του είναι οι υψηλές "δονήσεις", οι αγνές σκέψεις, συναισθήματα και δράσεις... και χρειάζεται πάντα να προσέχουμε τι τροφή δίνουμε στην ψυχή, στον νου μας και στην καρδιά μας...
Παραθέτω απόσπασμα από το μήνυμα του ΜΔ Sven Johansson,
"Ως Ροδόσταυροι, έχουμε όλοι μάθει ότι η ευτυχία είναι μία νοητική κατάσταση, κάτι που συσχετίζεται με τον εσώτερο εαυτό, και πως με αρκετή πρακτική και εκπαίδευση, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να βιώνουμε την ευτυχία κατά βούληση. Όμως επίσης γνωρίζουμε πως η πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μας φαίνεται δυστυχώς πεπεισμένη ότι βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο ειδικά για να υποστεί και να υπομείνει δυσκολίες."
Οι ιστορίες τρόμου μπορεί να μας γοητεύουν κάποιες στιγμές, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη μας στα ύψη, αλλά αν δεν ελέγχουμε τα πάθη μας, γινόμαστε υποχείρια τους, βιώνουμε τραγικότητες... και ειλικρινά άδικα τυραννάμε τους εαυτούς μας...
Με τις καλύτερες ευχές για Βαθειά Γαλήνη
Avaris:
Τι «αποτελέσματα» προσδοκούμε από τον Διαλογισμό? Ανάλογα με την απάντηση που δίνουμε σε αυτό το ερώτημα, καταλήγουμε και σε διαφορετικό «Μοντέλο Διαλογισμού».
Υπάρχουν άνθρωποι που έφτασαν σε ασύλληπτα ύψη Πνευματικότητας με την Περισυλλογή (Διανοητικός Διαλογισμός) όπως ο Σωκράτης. Ακόμη και σε αυτούς όμως, υπήρχαν περιπτώσεις που έπεφταν σε «Έκσταση». Τι να συνέβαινε άραγε μέσα του όταν επί ώρες είχε ξεχάσει εκείνο το Συμπόσιο και στέκονταν σε μια γωνιά κάποιου δρόμου, «αποσβωλομένος», «χαμένος στον κόσμο του», σαν να μην υπήρχε κανείς γύρω του?
Τι βίωνε άραγε εκείνη τη στιγμή ο Σωκράτης? Κάποιες φιλοσοφικές συνειδητοποιήσεις διανοητικού επιπέδου? Ή μήπως , κάποια απροσδιόριστα μυστικιστικά συναισθήματα και γνώσεις υπερβατικού επιπέδου?
Αυτό που «βίωνε» εκείνη την στιγμή ο Σωκράτης, ανήκει στον «Διανοητικό Διαλογισμό» ή στον «Υπερβατικό Διαλογισμό» άραγε?
Ή μήπως, σε έναν «συνδυασμό και των δύο»?
Υπάρχουν επίσης, Άγιοι άνθρωποι που άγγιξαν εξίσου ασύλληπτα ύψη Μυστικιστικής Έκστασης και το ονόμασαν Θεία Κοινωνία. Ενίοτε, απλοί χωριάτες, χωρίς καμία εξωτερική ακαδημαϊκή γνώση, ενίοτε δεν ήξεραν να γράφουν καλά καλά, μόνασαν, ασκήτεψαν – σε οποιοδήποτε Δόγμα – και όμως, κάποιοι από αυτούς, χωρίς να έχουν καταλήξει σε καμία όξυνση της Διάνοιάς τους, ανέπτυξαν σε τέτοιο βαθμό την ένταση του Θείου Σπινθήρα μέσα τους που μπορούσαν πλέον να γαληνεύουν λιοντάρια ακόμη και με μόνη την παρουσία τους.
Κατάφερναν να θεραπεύουν με ένα άγγιγμα ή ένα λόγο τους. Κατάφερναν να μένουν μήνες ολόκληρους σε έκσταση χωρίς ανθρώπινες ανάγκες να τους ενοχλούν. Ενίοτε, κατάφερναν να μένουν ημέρες θαμμένοι σε τάφους και να ξαναβγαίνουν υγιέστατοι. Άλλοι κατάφερναν να υπομένουν βασανιστήρια ή την πυρά της εκτέλεσης στωϊκά και χωρίς ένα δάκρυ.
Και όλα αυτά, καθαρά και μόνον μέσω Υπερβατικών Τύπων Διαλογισμού και σφοδρών σωματικών στερήσεων εν μέσω Ερήμων ή άνυδρων Βουνών. Χωρίς καμία προεργασία Διανοητική. Αντιμετωπίζοντας τις Μυστικιστικές παραισθήσεις με μόνο όπλο κι εφόδιο την πίστη τους στο Θεό.
Σίγουρα, πολλοί από αυτούς «τρελλάθηκαν». Δεν άντεξαν το σοκ. Εξακολούθησαν όμως εκατομμύρια να ακολουθούν αυτούς τους Δρόμους. Και πολλοί από αυτούς τα κατάφεραν. Ακόμη και οι απλοί μοναχοί, ακόμη κι όταν δεν κάνουν καμία «Διανοητική άσκηση», εκπέμπουν και μεταδίδουν μια Γαλήνη που έχει καθαρά Υπερβατική, Μυστικιστική Βάση.
Τα εκατομμύρια οπαδών του Κρίσνα ονομάζουν Διαλογισμό το εξής απλοϊκό: Να απαγγέλουν επί δίωρο κάθε ημέρα το «Χάρε Κρίσνα, Χάρε Κρίσνα, Κρίσνα Κρίσνα Χάρε Χάρε. Χάρε Ράμα, Χάρε Ράμα, Ράμα Ράμα, Χάρε Χάρε».
Και μέσα από αυτό το απλό σύστημα, έχουν ξεπηδήσει εκπληκτικές προσωπικότητες και «Άγιοι».
Ό Σαι Μπάμπα, ορίζει στους μαθητές του να διαλογίζονται με έναν και μοναδικό τρόπο. Να φέρνουν στο μυαλό τους τη μορφή του Θεού. Αυτό και μόνο. Και ο ίδιος και ο χώρος του έχουν στο ενεργητικό τους αρκετά θεραπευτικά θαύματα. Κανείς τους δεν εκπαιδεύεται πρώτα με νοητικές ασκήσεις και μετά να περάσει στο Υπερβατικό. Απλοί άνθρωποι άλλωστε είναι οι περισσότεροι. Καμία σχέση με Καρτεσιανά μοτίβα αναλύσεων.
Αντιστοίχως, βλέπουμε ανώτερες μορφές της Ανατολικής Υπερβατικής Σχολής, όπως ο Γιογκανάντα αλλά και ο Σαραϊνταριάν να προωθούν το Συνδυασμό των δυο Σχολών.
Ο Σαραϊνταριάν μάλιστα έχει αφιερώσει βιβλία του σε αυτό το θέμα (πχ Η Επιστήμη του Διαλογισμού), μετατρέποντας πλέον τον Διαλογισμό σε επιστήμη. Ορίζει με κάθε λεπτομέρεια το «πως», θυμίζοντας ουσιαστικά, Αναλυτή Συστήματος. Ουσιαστικά, αναφέρεται στο «Δυτικό Μοντέλο Αναλυτικής Περισυλλογής» (επάνω σε ένα θέμα) και καταλήγοντάς το σε μια Υπερβατική Θέασή του στο τέλος.
Έχουμε επίσης, και την Σχολή των Πολεμικών Τεχνών.
Θα μεταφέρω την δική μου εμπειρία εδώ. 23 χρόνια πριν, στα 17 μου, ξεκίνησα μια Ιαπωνική τεχνική, το Wado Ryu. Δεν υπήρχε σχολή, είμασταν οι πρώτοι μαθητές του δασκάλου κι έτσι εκπαιδευόμασταν παραδοσιακά. Στο σπίτι του επάνω στο βουνό, μέσα στα πεύκα.
Ένα από αυτά που έπρεπε να μάθουμε ήταν σπασίματα αντικειμένων και μέσω αυτού, «αυτοσυγκέντρωση».
Μας έβαλε μια ημέρα ξαφνικά να σπάσουμε από ένα γαλλικό κεραμίδι ο καθένας με την κόψη του χεριού. Σπάσαμε το χέρι μας και όχι το κεραμίδι. Το είχε κάνει επίτηδες ο Δάσκαλος. Ήξερε πως δεν θα τα καταφέρναμε, αλλά ήθελε να δημιουργήσει μέτρο σύγκρισης.
Μετά μας έβαλε να καθήσουμε σταυροπόδι, να κλείσουμε τα μάτια και να αδειάσουμε το μυαλό μας από κάθε σκέψη για 15 λεπτά περίπου. Κάποια στιγμή μας είπε να ανοίξουμε τα μάτια, να σηκωθούμε ήρεμα, να πάρουμε θέση ο καθένας μπροστά στο κεραμίδι του και να πάρουμε μια σειρά αναπνοών όλο και πιο εντεινόμενων, χωρίς να σκεπτόμαστε τίποτε άλλο και να χτυπήσουμε το κεραμίδι. Το κεραμίδι αυτή την φορά έγινε κομμάτια.
Τι είχε συμβεί? Τι άλλαξε? Το χέρι μας ήταν το ίδιο όπως προηγουμένως…..Μέσω αυτής της τεχνικής όμως, ο Δάσκαλος μας έβγαλε στην επιφάνεια «άλλες δυνάμεις»….
Το ονόμαζε «αυτοσυγκέντρωση των 100»….κλιμακωτά ανέβαινε μέχρι….ποιός ξέρει που …..
Με τακτική εξάσκηση, καταφέρναμε να κρατάμε το κεφάλι μας «κενό» για όλο και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα…..με αποτέλεσμα, να σπάμε όλο και περισσότερα κεραμίδια…..
Ο σκοπός ήταν – μας έλεγε - να μπορούμε να πετύχουμε τα ίδια «εκρηκτικά αποτελέσματα» σε κλάσματα δευτερολέπτου, χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε αυτή την άσκηση αυτοσυγκέντρωσης…..να «ανακαλέσουμε αυτή την εσωτερική ορμή» ακαριαία από φάση ηρεμίας όποτε μας «χρειαστεί σε συνθήκες μάχης»….
Και το κατάφερε, σε μεγάλο βαθμό… Η άσκηση του «κενού κεφαλιού» λοιπόν, είδαμε πως «δούλευε», έφερνε αποτελέσματα…..έβγαζε «δυνάμεις» στην επιφάνεια….
Τότε έμοιαζε σαν απλή άσκηση….πολύ αργότερα κατάλαβα πως ήταν «κάτι πολύ περισσότερο»….
Σήμερα Ορφέα, μου έμαθες πως προέρχεται από την Φιλοσοφική Σχολή του Soto….στην πορεία, προφανώς, κάποιοι Sensei των Ιαπωνικών πολεμικών τεχνών, το απλοποίησαν ακόμη πιο πολύ….να όμως, που δουλεύει το «σύστημα»….δεν έφερε κανέναν «εφιάλτη» στην επιφάνεια από το ασυνείδητο….αντιθέτως, έβγαλε και συνεχίζει να βγάζει «ενδιαφέροντα πράγματα» στην επιφάνεια….εφόσον «συνεχίζω μέχρι σήμερα, 22 χρόνια μετά στο ίδιο μοτίβο, αν και το έχω «παντρέψει με διάφορα άλλα ακόμη»…..
Μια ακόμη περίπτωση που δεν πρέπει να μας διαφεύγει….
Αδειάζει κάποιος το νου του, περιπίπτοντας σε «κενό» για κάμποση ώρα (υπερβατικός Διαλογισμός) και κατόπιν δίνει «υποβολές στον εαυτό του» για βαθύτερη ακόμη κατάσταση νάρκης…..έτσι, από την μία έχουμε κατάσταση κενού για ένα χ χρονικό διάστημα και από την άλλη, ένα «ζωηρό πνεύμα» που νηφάλιο «εντός» δίνει εντολές μέχρι να επιτευχθεί το ζητούμενο βάθος «νάρκης»….σε εκείνο το «βάθος» πλέον ξεκινάει να «αναλύσει ένα θέμα» αλλάζοντας ουσιαστικά μέθοδο και περνώντας στον Διανοητικό Διαλογισμό….και τελειώνει πάλι με «κενό» και Υπερβατικό Διαλογισμό προσπαθώντας να πετύχει «βαθύτερη ακόμη – πλην ενεργό – νάρκη» και «Κάθοδο»….
Βλέπουμε δηλαδή, πως, ο Διανοητικός ενεργός Διαλογισμός μπορεί να συνδυαστεί με τον Υπερβατικό απλώς χρησιμοποιώντας τα κανάλια των «εν υπνώσει διαδικασιών».
Από την άλλη, επειδή όντως πρέπει να τηρείται μια ισορροπία, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Δυτικός Αναζητητής έχει ανατραφεί με την ροπή προς το διάβασμα και την μελέτη. Πολλοί δε και με το Γράψιμο. Έτσι, ασκεί την Διάνοιά του, ούτως ή άλλως.
Ας πάρουμε το φόρουμ. Για να απαντήσω στα σημερινά θέματα τα έχω στο μυαλό μου δύο και τρεις ημέρες, μπορεί και μία εβδομάδα κάποια από αυτά. Μπορεί να βρίσκομαι οπουδήποτε κι όμως ο νους μου να αναλύει διαρκώς, επίμονα και πολύπλευρα παραμέτρους αυτών των θεμάτων. Ακόμη και στο τιμόνι του αυτοκινήτου, μερικές φορές μοιάζω με υπνωτισμένο. Τόσο βυθισμένος είμαι στο θέμα μου. (Και οδηγώ μηχανικά). Αυτό δεν είναι επίμονος και Διαρκής Διανοητικός διαλογισμός?
Την ώρα που γράφουμε ένα μήνυμα στο φόρουμ και είμαστε επί δύο ώρες επάνω του να δουλεύουμε με κάθε λεπτομέρεια το σχόλιό μας, ουσιαστικά δεν κάνουμε Επίμονο και απαιτητικό Διανοητικό διαλογισμό?
Ποια η διαφορά ας πούμε , εάν δεν γίνεται ταυτόχρονα με τον Υπερβατικό του Κενού?
Όταν αφιερώνουμε και κάποιο χρονικό διάστημα στην προσευχή, αυτό δεν είναι Διαλογισμός στην Μορφή, στα Ονόματα και στις Δυνάμεις του Θεού»? (είτε σκόρπια σε διάφορα χρονικά σημεία της ημέρας, είτε κατά τη διάρκεια του Διαλογισμού)…..
Ή όταν, κάποιος κάνει «Ψυχανάλυση εν υπνώσει», δεν κάνει ουσιαστικά ένα είδος «Καθοδηγούμενου Διαλογισμού» αναζητώντας ρίζες προβλημάτων?
Το ίδιο δεν ισχύει εάν κάνει «κάτι ανάλογο» μόνος του? Δηλαδή, «αυτοανάλυση εν υπνώσει»?
Ανάλογα με το «τι ψάχνουμε», ο Διαλογισμός μπορεί να πάρει πολλές μορφές, πολλές έννοιες….
Δεν νομίζω όμως, πως μπορούμε να πούμε ότι το ένα είναι Διαλογισμός και το άλλο δεν είναι….
Κι αυτό γιατί, όλα τα είδη Διαλογισμού (είτε από μόνα τους είτε σε συνδυασμό με άλλα) γέννησαν Μεγάλες Μορφές που προσέφεραν Πνευματικά Επιτεύγματα.
Και όλα τα είδη Διαλογισμού (και πάλι είτε μόνα τους, είτε σε συνδυασμό) οδήγησαν κάποιους, από κακή χρήση στην Παράνοια.
(Πόσοι Δυτικοί αλήθεια έχουν τρελλαθεί από το πολύ διάβασμα! Ή πόσοι Δυτικοί επιστήμονες (και όχι μόνο) είναι – επιεικώς – «εκκεντρικοί? Να θυμηθούμε τον Αινστάιν που έβγαινε με τις πυζάμες από το σπίτι ή τον Νίξον που φόραγε διαφορετικά χρώματα κάλτσας στο κάθε πόδι?)
Rose:
Αγαπητοί φίλοι,
θα ήθελα να παραθέσω κάποια αποσπάσματα του ΜΔ Fr. Sven Johansson, πάνω στον διαλογισμό, που πιστεύω ότι δείχνουν και τις δύο πλευρές και τα υπέρ και τα κατά... Το ολοκληρωμένο κείμενο βρίσκεται στην βιβλιοθήκη των μελών με τίτλο "Πως να διαλογιζόμαστε"
"Σε μια από τις μονογραφίες των υψηλότερων βαθμών του Τάγματος βρίσκουμε το ακόλουθο απόσπασμα: "Οι αποκαλύψεις πάνω στα μυστήρια της ζωής προκύπτουν μέσα από το κεκαλυμμένο σκοτάδι της απόκρυφης μυστικιστικής σιγής." Μπορεί η φράση αυτή να ακούγεται αρχικά ασαφής, αλλά στην πραγματικότητα είναι έτσι ακριβώς, μια και όλα τα αληθινά πολύτιμα για μας, όλα τα πραγματικά επιτεύγματα, τα λαμβάνουμε, κατά ένα τρόπο, μέσω της εσωτερικής σιγής. Κανένα πλήθος βιβλίων δεν μπορεί να μας διδάξει αυτά που έρχονται από μέσα μας."
"Λέγοντας τα παραπάνω όμως, μην ξεχνάτε ποτέ ότι ζείτε σε έναν υλικό κόσμο και δεν πρέπει να αμελείτε τις υλικές σας ευθύνες. Το να εστιάζεστε υπερβολικά στον διαλογισμό εις βάρος άλλων επειγουσών φυσικών αναγκών, φέρει συνέπειες, όπως μπορεί να γίνετε πιο εσωστρεφείς, λιγότερο ικανοί να αντιμετωπίζετε τους άλλους, λιγότερο ικανοί να χειρίζεστε ακόμη και απλές υλικές υποθέσεις. Και σε ακραίες περιπτώσεις η κατάχρηση στον διαλογισμό είναι όπως η κατάχρηση στα ναρκωτικά, υπάρχει ακόμη και κίνδυνος κατάθλιψης που μπορεί να αποφευχθεί παντελώς. Η υπομονή, η επιμονή και η εγκράτεια είναι σημαντικές ιδιότητες που απαιτούνται για οποιαδήποτε μυστικιστική πρακτική, γι’ αυτό βρείτε μια ισορροπία μεταξύ των υλικών και των πνευματικών σας αναγκών και τοποθετείστε τον διαλογισμό σας κάπου ενδιάμεσα. "
Η αλήθεια πάντα βρίσκεται στην μέση... και αυτήν την Αρμονία επιζητούμε να πετυχαίνουμε στην ζωή μας...
Με τις καλύτερες ευχές για Βαθειά Γαλήνη
Ορφέας:
--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 17, 2007, 17:11:09 ---Τι «αποτελέσματα» προσδοκούμε από τον Διαλογισμό? Ανάλογα με την απάντηση που δίνουμε σε αυτό το ερώτημα, καταλήγουμε και σε διαφορετικό «Μοντέλο Διαλογισμού».
Υπάρχουν άνθρωποι που έφτασαν σε ασύλληπτα ύψη Πνευματικότητας με την Περισυλλογή (Διανοητικός Διαλογισμός) όπως ο Σωκράτης. Ακόμη και σε αυτούς όμως, υπήρχαν περιπτώσεις που έπεφταν σε «Έκσταση». Τι να συνέβαινε άραγε μέσα του όταν επί ώρες είχε ξεχάσει εκείνο το Συμπόσιο και στέκονταν σε μια γωνιά κάποιου δρόμου, «αποσβωλομένος», «χαμένος στον κόσμο του», σαν να μην υπήρχε κανείς γύρω του?
Τι βίωνε άραγε εκείνη τη στιγμή ο Σωκράτης? Κάποιες φιλοσοφικές συνειδητοποιήσεις διανοητικού επιπέδου? Ή μήπως , κάποια απροσδιόριστα μυστικιστικά συναισθήματα και γνώσεις υπερβατικού επιπέδου?
Αυτό που «βίωνε» εκείνη την στιγμή ο Σωκράτης, ανήκει στον «Διανοητικό Διαλογισμό» ή στον «Υπερβατικό Διαλογισμό» άραγε?
Ή μήπως, σε έναν «συνδυασμό και των δύο»?
--- Τέλος παράθεσης ---
Αλήθεια, τί είναι αυτό που διαχωρίζει σε δύο μεθόδους διαλογισμού, σε περισυλλογή και σε έκσταση;
Μήπως έχουμε διαχωρίσει τεχνικά και έχουμε αποδώσει ως κάτι διαφορετικό, απλά μια πιο προχωρημένη βαθμίδα διαλογισμού;
Στο Ζεν, η περισυλλογή κατά την διαδικασία των ασκήσεων, ρητά μας αναφέρει ότι η κατάσταση της βαθιάς περισυλλογής (διανοητικού διαλογισμού που αναφέρει ο αδελφός Avaris), είναι το τελευταίο στάδιο -και το ζητούμενο όλης της ασκητικής διαδικασίας- όπου ο διαλογιζόμενος φτάνει και ουσιαστικά απομονώνεται πλήρως από τα εξωτερικά ερεθίσματα, οπότε φαίνεται τελείως "απομονωμένος", "χαμένος στον κόσμο του", "σαν να μην υπάρχει κανείς γύρω του", όπως αναφέρεται για τον Σωκράτη.
Γιατί αυτή η κατάσταση ονομάζεται "έκσταση;".
Η έννοια της λέξης "έκσταση", σημαίνει "εκτοπισμός", απομάκρυνση", "θάμπωμα", "έκπληξη", "σύγχυση", "παραφροσύνη".
Είναι ουσιαστικά μία κατάσταση που το υποκείμενο απομακρύνεται και εκτοπίζεται από την ΕΔΩ πραγματικότητα, εκπλήττεται και θαμπώνεται από την "όραση" μιας φανταστικής πραγματικότητας, ο νους συγχίζεται και τελικά επέρχεται η παραφροσύνη.
Αμφιβάλλω αν αυτό έκανε ο Σωκράτης !!!
Αμφιβάλλω ακόμα αν κάποιος σώφρων και αληθής διδάσκαλος, θα δίδασκε τεχνικές φυγής από την εδώ πραγματικότητα, άσχετα αν η αντίληψή μας για την απτή πραγματικότητα είναι κατά κανόνα ελλειπής και λανθασμένη.
Οι ενασχολούμενοι με την Αστρολογία θα σκέφτονται αμέσως τα "ψαράκια" και την ευκολία που τα χαρακτηρίζει να υπερίπτανται στα σύννεφα και να έχουν σε ευχρηστία την "φυγή". Ποσειδώνας γαρ.
Σε Ποσειδώνιους φαντασιακούς κόσμους ατυχώς στοχεύουν, όχι μόνον οι ναρκωμανείς αλλά και όλα τα δόγματα.
Η νουθεσία των δογμάτων, απαξιώνοντας την ίδια την ζωή, διαστρέβλωσε την ίδια την γνώση (πλάνη = Ποσειδώνας ), αντιστρέφοντας τους κόσμους.
Τον φαντασιακό κόσμο της φυγής, τον αναγορεύσαν ως πραγματικό και αποδώσαν με ευκολία τον χαρακτηρισμό, ψεύτικος, απάτη, πλάνη, μάγια, καθαρή φαντασία, στον υπαρκτό κόσμο της δημιουργίας.
Από εκεί αρχίζει και ο πρώτος διαχασμός ως προς το τι είναι αλήθεια και τι πλάνη.
Το θάμπωμα και η έκπληξη που είναι τα στοιχεία της έκστασης, μαζί με την απόλυτη ελευθερία της φαντασίωσης, είναι τα συστατικά που παγιδεύουν τους δυστυχείς που αδυνατούν να εργαστούν στην σκληρή ομολογουμένως πραγματικότητα της ζωής.
Οι ίδιες οι θρησκείες μάλλιστα, αλλά εσχάτως και εσωτερικές ιδεολογίες οι οποίες εζήλωσαν την δόξα των εκκλησιών, παροτρύνουν και παρασύρουν αθώους, προσηλυτίζοντας, πλάθοντας και παράγοντας καινούρια θύματα των πλανών τους.
Η βάση της παγίδας που έντεχνα στήνεται, είναι ένας φαντασιακός παράδεισος όπου ένας πατέρας φροντίζει για τα ανώριμα και τα ανεύθυνα παιδάκια, τους παρέχει όλα τα αγαθά πλουσιοπάροχα, τους ικανοποιεί όλες τις επιθυμίες τους, τους καλύπτει όλες τους τις ανάγκες και μάλλιστα -ως παντογνώστης- προτού ακόμα εμφανιστούν οι ανάγκες, χαρές, τραγούδια, απολαύσεις είναι στο καθημερινό πρόγραμμα του παραδείσου.
Και ο καλός αυτός πατέρας, τίποτα δεν ζητάει, απλά μόνον να τον σεβόμαστε και να τον πιστεύουμε...
Και τα ανεύθυνα και ανώριμα παιδάκια που δυσανασχετούν με τις υποχρεώσεις που συνοδεύει η ενηλικίωση,
συναισθηματικά προσκολημμένα στην νηπιακή ηλικία, ονειρεύονται την πατρική εστία που όλα τα παρείχε ο πατέρας, απαιτώντας απλά σεβασμό και τυφλή υπακοή σε αυτόν.
Δυστυχώς, αυτή η ψυχολογική κατάσταση της νοσταλγίας της ασφάλειας της πατρικής εστίας και του παλιμπαιδισμού προς την οκνηρία και την χαρισματική απόκτηση και απόλαυση των αγαθών, που λίγο πολύ είναι χαραγμένη μέσα σε κάθε άνθρωπο, στήνει το δίχτυ στον κάθε ανυποψίαστο και τον παγιδεύει στην πλάνη ενός τέτοιου φαντασιακού κόσμου, για χάρη του οποίου, σπεύδει να θυσιάσει τον παρόντα κόσμο.
Κορωνίδα στις παγίδες που στήνονται είναι η διαδικασία της έκστασης.
Μια τέλεια τεχνική εκτόπισης και απομάκρυνσης, που με εκθαμβωτικές εκπλήξεις, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην σύγχηση και στην παραφροσύνη...
Υ.Γ. : ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ. ΔΟΣΕΙΣ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ...ΑΠΟΧΩΡΉΣΕΤΕ ...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση