Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Αποσυμβολισμός
Ταξίδι ή Ιθάκη?
Avaris:
"....και να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη....".....
Είθισται να ηρωοποιείται η παραπάνω φράση και δεν καταλαβαίνω γιατί.....
Υποτίθεται πως είναι μια Φράση έμπλεη φιλοσοφικού βάθους και στοχασμού.....
Εαν "Ιθάκη" είναι η "Τελείωση", η "Θέωση" η "επιστροφή στην Πηγή", δηλαδή, να ευχόμαστε να είναι η Ατραπός ατέλειωτη?
Αυτό είναι το Μήνυμα?
Ότι δηλαδή, "έλα μωρέ, καλά είμαστε εδώ στη Γη, καλά περνάμε με τις υλικές απολαύσεις, γιατί να τελειώσουν κάποτε?"....
Όχι.....
Τελικά, κάτι δεν μου κάθεται καλά σε τούτη την "βαρυσήμαντη φράση".....
Γιατί για μένα, αυτό και μόνον που μετράει δεν είναι οι θυσίες που θα κάνω στην Ατραπό, αλλά η Κορυφή της Ατραπού.....η Κατάκτησή της....η Τελείωση....
Η κατάκτηση της Υπέρτατης Συνειδητότητας....
Δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να απολαύσω τις αιματηρές θυσίες και δοκιμασίες που απαιτούνται για να κατακτηθεί αυτή η κορυφή.....
Και να εύχομαι κι απο πάνω να' ναι "Μακρύς ο Δρόμος"!!!
Κάτι μεταξύ Απόλυτου Υλισμού και Μαζοχισμού μου μοιάζει....
Εκτός, κι αν κάτι άλλο υποκρύπτεται απο πίσω και μου διαφεύγει.....
Τείνω ευήκοον ους σε ιδέες .......
Trithemius:
Το "σύμπλοκο" ταξίδι-Ιθάκη έχει πάρα πολλές εκφάνσεις κι εφαρμογές κι αυτό δεν είναι τυχαίο...
Στον εσωτερισμό και δη στον Ροδοσταυρισμό, όλη η ουσία της αυτής ενασχόλησης έχει να κάνει ακριβώς με τον σταυρό και το ρόδο. Όπως λοιπόν γνωρίζουμε, αν πρώτα δεν γνωρίσουμε τη "σταυρική" θυσία, δεν θα ανθίσει το ρόδο μέσα μας. Έτσι πραγματικά κατανοούμε ότι άξιζε η θυσία.
Στην πραγματικότητα, η "Ιθάκη" αντιπροσωπεύει κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να γνωρίσουμε. Αυτό έχει λόγο που συμβαίνει, καθώς η εκπλήρωση του Απολύτου (με κάθε οπτική αυτού) είναι κάτι ουτοπικό. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είνια πως κάθετί που μας αφορά, δεν θα γνωρίσει ποτέ του κάποιο τελευταίο στάδιο εξέλιξης. Κοινώς, δεν υπάρχει ταβάνι στην εξέλιξή μας και αυτό έχει πολυδιάστατη εφαρμογή.
Συγκεκριμένα στο εσωτερισμό, αυτό που πολύ σωστά αναφέρεις ως "κατάκτηση της υπέρτατης Συνειδητότητας", είναι κάτι που κατά βάθος γνωρίζουμε πως δεν πρόκειται να επιτευχθεί ποτέ. Σύμφωνα με τον νόμο της πνευματικής μας εξέλιξης, για να υποστηρίξουμε πως έχουμε φτάσει στο τέρμα της αυτοβελτίωσης κι εξέλιξής μας, πρέπει όχι απλά να εναρμονιστούμε με το Ένα αλλά να γίνουμε πλέον αυτό το Ένα!
Για κάποιους, αυτή η διαδικασία μοιάζει ανούσια έως και παράλογη γιατί έχουν συνηθίσει να θέτουν χαμηλά επίπεδα στην εξέλιξή τους. Με αυτό το σκεπτικό (που βαθμιαία γίνεται τρόπος ζωής), εθιζόμαστε στο να είμαστε λανθασμένα ολιγαρκείς αλλά ταυτόχρονα ξαχνάμε και να εμβαθύνουμε στα όσα μας γεμίζουν. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως η εξέλιξη υφίσταται τόσο σε κάθετο, όσο και σε οριζόντιο επίπεδο ;)
Έτσι λοιπόν, το σκεπτικό του "ποιός ο λόγος να ασχολούμαι αφού δεν πρόκειται ποτέ να φτάσω στο τέλος;" είναι η μεγαλύτερη παγίδα στην εξέλιξή μας. Ένα μέρος της καθολικής αυτογνωσίας, έχει να κάνει ακριβώς με την κατανόηση πως τελικά το ταξίδι προς τον εσωτερισμό αλλά και προς κάθε άλλη "Ιθάκη" είναι πραγματικά ένα ταξίδι δίχως τέλος (ευτυχώς) αλλά και δίχως επιστροφή (πάλι ευτυχώς).
Πραγματικά, αυτή την ανάγκη για εξέλιξη τη βλέπουμε γύρω μας σε κάθε έκφραση της ζωής μας. Δεν έχει να κάνει μόνον με τον εσωτερισμό αλλά και με πάρα πολλά άλλα ζητήματα, στα οποία ο άνθρωπος εναγωνίως αναζητά την εξέλιξη, πραγματικά χωρίς να θέτει όρια. Αυτό συμβαίνει λοιπόν όχι μόνον στον εσωτερισμό αλλά και στην ιατρική, την τεχνολογία, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις τέχνες κλπ. Στον τελευταίο τομέα θυμάμαι ένα ρητό που λέει: ένα έργο τέχνης δεν τελειώνει ποτέ, απλώς ο καλλιτέχνης παραιτείται...
Το μεγαλείο του εσωτερισμού, έτσι όπως αυτό εκφράζεται μέσα από το ταξίδι προς την Ιθάκη έχει να κάνει με το ότι κάθε νέο εξελικτικό βήμα, μας αποκαλύπτει κάποια νέα δεδομένα, κάποιους νέους νόμους και συμπαντικές εκφάνσεις που αιωνίως προσπαθούμε να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε. Όταν επιτευχθεί αυτό, τότε θα έχουμε κάνει ένα νέο πνευματικό βήμα, το οποίο με τη σειρά του θα μας αποκαλύψει νέα επίπεδα σκέψης και προβληματισμού. Είναι πραγματικά ένας δρόμος δίχως τέλος...
Ο εσωτεριστής βλέπει αυτή τη διαδικασία με χαρά και ενθουσιασμό. Ο απλός και υλικός άνθρωπος όμως είναι ικανός ακόμα και να χλευάσει μια τέτοια διαδικασία. Για κάποιους, όλη τους η ζωή είναι "ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε και ό,τι...". Αυτή η στάση ζωής μου θυμίζει το "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου" ;D Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Σίγουρα για κάποιους ναι, για έναν εσωτεριστή όμως όχι. (και) αυτό είναι που πρέπει να αναγνωρίσουμε ως ιδιαίτερα σημαντικό γνώρισμα της προσωπικότητάς μας και αν μη τι άλλο, να το προστατέψουμε και να το καλλιεργήσουμε.
Στο δικό μου μυαλό, κάθε απόπειρα ενασχόλησης με τον εσωτερισμό, αποτελεί μία κατάθεση στην πνευματική μας τράπεζα, την οποία θα χρειαστούμε πάρα πολύ στην επόμενη εξελικτική μας φάση γιατί ακριβώς από εκεί θα γίνονται οι πνευματικές μας "αναλήψεις" όταν χρειάζεται. Το πνεύμα μας καίει πνευματική "βενζίνη" και υποχρέωσή μας είναι να έχουμε το πνευματικό ρεζερβουάρ πάντα γεμάτο ;) Φυσικά όλα αυτά είναι αέρας κοπανιστός για όποιον αρνείται πως υπάρχει κάτι πέραν και μετά τον θάνατό μας. Κάθε άποψη σεβαστή, χωρίς όμως απαραίτητα να συμφωνώ κιόλας.
Σε κάποιο σημείο αδελφέ μου ρωτάς το εξής:
--- Παράθεση ---Γιατί για μένα, αυτό και μόνον που μετράει δεν είναι οι θυσίες που θα κάνω στην Ατραπό, αλλά η Κορυφή της Ατραπού.....η Κατάκτησή της....η Τελείωση....
Η κατάκτηση της Υπέρτατης Συνειδητότητας....
Δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να απολαύσω τις αιματηρές θυσίες και δοκιμασίες που απαιτούνται για να κατακτηθεί αυτή η κορυφή.....
Και να εύχομαι κι απο πάνω να' ναι "Μακρύς ο Δρόμος"!!!
Κάτι μεταξύ Απόλυτου Υλισμού και Μαζοχισμού μου μοιάζει....
--- Τέλος παράθεσης ---
Πιο πάνω σου ανέφερα πως διαμέσου της "σταυρικής" θυσίας θα ανθίσει το "ρόδο" και θα αναγνωρίσεις την εξέλιξή σου. Αυτό που ζητάς, δηλαδή το να κατακτήσεις την κορυφή χωρίς να κουραστείς και να "πονέσεις" μου μοιάζει λίγο "βολεψιάρικο" αν μου επιτρέπεις. Πάντως σίγουρα το θεωρώ ουτοπικό. Ο νόμος είναι (κι εδώ) "no pain, no gain...". Φυσικά, για το άσχημο και δύσκολο κομμάτι αυτής της πορείας, δεν αναζητούμε την απόλαυση αλλά την αναγνώριση αυτών. Έχεις δει κανέναν αθλητή να γίνεται πρωταθλητής αν πρώτα δεν κουραστεί, δεν προπονηθεί, δεν πονέσει, δεν ιδρώσει; Φίλε μου όλη αυτή η διαδικασία "σταύρωση-άνθισμα του ρόδου" αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς κοσμικούς νόμους! Άλλωστε, στον εσωτερισμό, το να γνωρίσεις την αρνητική πλευρά αυτού, πάλι κέρδος είναι, γιατί μόνον έτσι οδηγείσαι στην πλήρη γνώση, δε νομίζεις; Πάντως κι εδώ χρειάζεται μέτρο και σύνεση...
Το να ευχόμαστε να είναι μακρύς ο δρόμος, για όσους έχουν κατανοήσει τι είδους δρόμος είναι αυτός, αποτελεί μια φυσιολογική ευχή. Γιατί όποιος αναγνωρίσει πως όσο περισσότερο "παιδεύεται" και βρίσκεται εν εξελίξει, τόσο περισσότερο θα χαρεί με το αποτέλεσμα και τα εφόδια που θα πάρει. Άλλωστε αν ο δρόμος είναι σύντομος, τότε τι θα γίνει μετά; Αν φτάσουμε σύντομα στο απόλυτο, τότε ποιά θα είναι η επόμενη φάση; Η στασιμότητα; ο εκφυλισμός; το τέλμα; η επαναληπτικότητα, η δυσοίωνη ισότητα "χθες=σήμερα=αύριο";
Ελπίζω να έγινα κατανοητός ;)
Avaris:
--- Παράθεση ---author=Anon link=topic=132.msg1014#msg1014 date=1179426567]
Το "σύμπλοκο" ταξίδι-Ιθάκη έχει πάρα πολλές εκφάνσεις κι εφαρμογές κι αυτό δεν είναι τυχαίο...
--- Τέλος παράθεσης ---
Ας διαλέξουμε λοιπόν "εφαρμογή"....
--- Παράθεση ---Στον εσωτερισμό και δη στον Ροδοσταυρισμό, όλη η ουσία της αυτής ενασχόλησης έχει να κάνει ακριβώς με τον σταυρό και το ρόδο. Όπως λοιπόν γνωρίζουμε, αν πρώτα δεν γνωρίσουμε τη "σταυρική" θυσία, δεν θα ανθίσει το ρόδο μέσα μας. Έτσι πραγματικά κατανοούμε ότι άξιζε η θυσία.
--- Τέλος παράθεσης ---
Δια της "παιδεύσεως" το αποτέλεσμα. Ουδεμία αντίρηση.... :)
--- Παράθεση ---Στην πραγματικότητα, η "Ιθάκη" αντιπροσωπεύει κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να γνωρίσουμε.
--- Τέλος παράθεσης ---
Τι?.?.?.?.?.?.?.?.?. :o
--- Παράθεση --- Αυτό έχει λόγο που συμβαίνει, καθώς η εκπλήρωση του Απολύτου (με κάθε οπτική αυτού) είναι κάτι ουτοπικό.
--- Τέλος παράθεσης ---
Φίλε και Fr. Anon, συμφωνήσαμε να διαλέξουμε ως πεδίο εφαρμογής του θέματος τον "Εσωτερισμό". Αυτό που μόλις ισχυρίστηκες δεν είναι Εσωτερισμός. Είναι "Αγνωστικισμός".....Και είναι το τελείως αντίθετο "πεδίο" απο τον "Εσωτερισμό"....
Ο Εσωτερισμός δεν γνωρίζει καμία "Ουτοπία"....
--- Παράθεση --- Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είνια πως κάθετί που μας αφορά, δεν θα γνωρίσει ποτέ του κάποιο τελευταίο στάδιο εξέλιξης. Κοινώς, δεν υπάρχει ταβάνι στην εξέλιξή μας και αυτό έχει πολυδιάστατη εφαρμογή.
--- Τέλος παράθεσης ---
Ομοίως με παραπάνω.....Άρα, ο Θεός παίζει ζάρια και απλώς μας στέλνει εδώ κάτω για να σπάει πλάκα....
--- Παράθεση ---Συγκεκριμένα στο εσωτερισμό, αυτό που πολύ σωστά αναφέρεις ως "κατάκτηση της υπέρτατης Συνειδητότητας", είναι κάτι που κατά βάθος γνωρίζουμε πως δεν πρόκειται να επιτευχθεί ποτέ.
--- Τέλος παράθεσης ---
Στο ξαναλέω....αυτό είναι Αγνωστικισμός....για να μην πω "Υβρίδιο Αγνωστικισμού - Υλισμού".....
Το πρώτο που υφίσταται ως Στόχος στον Εσωτερισμό είναι η Κατάκτηση της Υπέρτατης Συνειδητότητας....
Οτιδήποτε άλλο, δεν είναι Εσωτερισμός....
--- Παράθεση --- Σύμφωνα με τον νόμο της πνευματικής μας εξέλιξης, για να υποστηρίξουμε πως έχουμε φτάσει στο τέρμα της αυτοβελτίωσης κι εξέλιξής μας, πρέπει όχι απλά να εναρμονιστούμε με το Ένα αλλά να γίνουμε πλέον αυτό το Ένα!
--- Τέλος παράθεσης ---
Ακριβώς αυτό είναι που πρεσβεύει ο Εσωτερισμός....
Σε πρώτη φάση Εναρμόνιση με το Ένα....
Σε τελική φάση να γίνουμε Ένα με το Ένα.....
--- Παράθεση ---Για κάποιους, αυτή η διαδικασία μοιάζει ανούσια έως και παράλογη γιατί έχουν συνηθίσει να θέτουν χαμηλά επίπεδα στην εξέλιξή τους.
--- Τέλος παράθεσης ---
Φίλε Anon....μα μόλις τώρα, εσύ ο ίδιος δεν θεώρησες τον στόχο της "Κατάκτησης της Υπέρτατης Συνειδητότητας" ως ανούσιο και παράλογο?
Μόλις τώρα δεν έθεσες χαμηλά επίπεδα στην εξέλιξη του ανθρώπου?
--- Παράθεση --- Με αυτό το σκεπτικό (που βαθμιαία γίνεται τρόπος ζωής), εθιζόμαστε στο να είμαστε λανθασμένα ολιγαρκείς αλλά ταυτόχρονα ξαχνάμε και να εμβαθύνουμε στα όσα μας γεμίζουν. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως η εξέλιξη υφίσταται τόσο σε κάθετο, όσο και σε οριζόντιο επίπεδο ;)
--- Τέλος παράθεσης ---
Ακριβώς καλέ μου φίλε!!!!
--- Παράθεση ---Έτσι λοιπόν, το σκεπτικό του "ποιός ο λόγος να ασχολούμαι αφού δεν πρόκειται ποτέ να φτάσω στο τέλος;" είναι η μεγαλύτερη παγίδα στην εξέλιξή μας.
--- Τέλος παράθεσης ---
Και πάλι ακριβώς!!!Εαν δεν υπάρχει η "Ψυχοπνευματική κορύφωση" ποιός ο λόγος να "εκ-παιδεύεται" ο άνθρωπος?
--- Παράθεση ---Ένα μέρος της καθολικής αυτογνωσίας, έχει να κάνει ακριβώς με την κατανόηση πως τελικά το ταξίδι προς τον εσωτερισμό αλλά και προς κάθε άλλη "Ιθάκη" είναι πραγματικά ένα ταξίδι δίχως τέλος (ευτυχώς) αλλά και δίχως επιστροφή (πάλι ευτυχώς).
--- Τέλος παράθεσης ---
Sorry φίλε Anon, αλλά περισσότερο μου φέρνει προς Dance Macabre αυτή η χωρίς τέλος προοπτική του "αέναου παιδέματος".....Ο χορός αυτός δημιουργήθηκε το Μεσαίωνα την περίοδο της "Μαύρης Αρρώστιας" (πανούκλα) και ουσιαστικά διακωμωδούσε με τραγικό τρόπο την ζωή....την ώρα μάλιστα του χορού, σχεδόν πάντα κάποιος πέθαινε απο την αρρώστια....
Έτσι, όπως το θέτεις φίλε μου , η ζωή μας δεν είναι τίποτε άλλο απο ένας Μακάβριος Χορός......
--- Παράθεση ---Πραγματικά, αυτή την ανάγκη για εξέλιξη τη βλέπουμε γύρω μας σε κάθε έκφραση της ζωής μας. Δεν έχει να κάνει μόνον με τον εσωτερισμό αλλά και με πάρα πολλά άλλα ζητήματα, στα οποία ο άνθρωπος εναγωνίως αναζητά την εξέλιξη, πραγματικά χωρίς να θέτει όρια. Αυτό συμβαίνει λοιπόν όχι μόνον στον εσωτερισμό αλλά και στην ιατρική, την τεχνολογία, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις τέχνες κλπ. Στον τελευταίο τομέα θυμάμαι ένα ρητό που λέει: ένα έργο τέχνης δεν τελειώνει ποτέ, απλώς ο καλλιτέχνης παραιτείται...
--- Τέλος παράθεσης ---
Πολύ σωστά....εδώ θα συμφωνήσω μαζί σου.....αλλά αυτό είναι "άλλο Πεδίο εφαρμογής".....υπακούει σε άλλους κανόνες....πιο γήινους...
Θα σου ζητήσω λοιπόν να παραμείνουμε στο "Πεδίο Εφαρμογής του Εσωτερισμού".....
--- Παράθεση ---Το μεγαλείο του εσωτερισμού, έτσι όπως αυτό εκφράζεται μέσα από το ταξίδι προς την Ιθάκη έχει να κάνει με το ότι κάθε νέο εξελικτικό βήμα, μας αποκαλύπτει κάποια νέα δεδομένα, κάποιους νέους νόμους και συμπαντικές εκφάνσεις που αιωνίως προσπαθούμε να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε. Όταν επιτευχθεί αυτό, τότε θα έχουμε κάνει ένα νέο πνευματικό βήμα, το οποίο με τη σειρά του θα μας αποκαλύψει νέα επίπεδα σκέψης και προβληματισμού.
--- Τέλος παράθεσης ---
Όντως, περιγράφεις την "Ατραπό της Μαθητείας" φίλε μου.....ναι, έτσι είναι.....
--- Παράθεση ---Είναι πραγματικά ένας δρόμος δίχως τέλος...
--- Τέλος παράθεσης ---
Άντε πάλι το Dance Macabre.....δηλαδή, δεν είμαστε τίποτε άλλο απο ένας τιμωρημένος Σίσσυφος που κυλάει το πιθάρι του ως την κορυφή για να ξανακατρακυλίσει αυτό μετά στην πλαγιά και άντε πάλι απο την αρχή.....
(Άσχετο αλλά .....Και γιατί "τιμωρηθήκαμε" παρακαλώ? )
--- Παράθεση ---Ο εσωτεριστής βλέπει αυτή τη διαδικασία με χαρά και ενθουσιασμό.
--- Τέλος παράθεσης ---
Την διαδικασία της Μαθητείας ναι....την οπτική του.....Σίσσυφου, όμως? γιατί με χαρά? Μαζοχιστής είναι ο Εσωτεριστής?
--- Παράθεση --- Ο απλός και υλικός άνθρωπος όμως είναι ικανός ακόμα και να χλευάσει μια τέτοια διαδικασία. Για κάποιους, όλη τους η ζωή είναι "ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε και ό,τι...". Αυτή η στάση ζωής μου θυμίζει το "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου" ;D
--- Τέλος παράθεσης ---
Με συγχωρείς φίλε Anon, αλλά όπως το θέτεις το θέμα, μόνον γι' αυτούς έχει νόημα μια τέτοια ζωή....Αφού δεν υπάρχει ο Στόχος της Κορύφωσης, λογικά πάει απο μόνο του το θέμα στο "ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι......"
--- Παράθεση ---Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Σίγουρα για κάποιους ναι, για έναν εσωτεριστή όμως όχι. (και) αυτό είναι που πρέπει να αναγνωρίσουμε ως ιδιαίτερα σημαντικό γνώρισμα της προσωπικότητάς μας και αν μη τι άλλο, να το προστατέψουμε και να το καλλιεργήσουμε.
--- Τέλος παράθεσης ---
Ποιό φίλε μου Anon να προστατέψουμε? Την πεποίθηση πως η Ανώτατη Συνειδητότητα είναι μια Ουτοπία? Εαν αφαιρέσεις αυτό, πάει ο Εσωτερισμός.....
--- Παράθεση ---Στο δικό μου μυαλό, κάθε απόπειρα ενασχόλησης με τον εσωτερισμό, αποτελεί μία κατάθεση στην πνευματική μας τράπεζα, την οποία θα χρειαστούμε πάρα πολύ στην επόμενη εξελικτική μας φάση γιατί ακριβώς από εκεί θα γίνονται οι πνευματικές μας "αναλήψεις" όταν χρειάζεται. Το πνεύμα μας καίει πνευματική "βενζίνη" και υποχρέωσή μας είναι να έχουμε το πνευματικό ρεζερβουάρ πάντα γεμάτο ;) Φυσικά όλα αυτά είναι αέρας κοπανιστός για όποιον αρνείται πως υπάρχει κάτι πέραν και μετά τον θάνατό μας. Κάθε άποψη σεβαστή, χωρίς όμως απαραίτητα να συμφωνώ κιόλας.
--- Τέλος παράθεσης ---
Ομοίως με παραπάνω....τι να τα κάνεις τα πνευματικά καύσιμα εαν δεν υπάρχει ο ...."προορισμός"? Έτσι, δηλαδή, απλώς να καβαλάμε την μηχανή μας και να "περιπλανιόμαστε"?
--- Παράθεση ---Σε κάποιο σημείο αδελφέ μου ρωτάς το εξής:
--- Παράθεση ---Γιατί για μένα, αυτό και μόνον που μετράει δεν είναι οι θυσίες που θα κάνω στην Ατραπό, αλλά η Κορυφή της Ατραπού.....η Κατάκτησή της....η Τελείωση....
Η κατάκτηση της Υπέρτατης Συνειδητότητας....
Δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να απολαύσω τις αιματηρές θυσίες και δοκιμασίες που απαιτούνται για να κατακτηθεί αυτή η κορυφή.....
Και να εύχομαι κι απο πάνω να' ναι "Μακρύς ο Δρόμος"!!!
Κάτι μεταξύ Απόλυτου Υλισμού και Μαζοχισμού μου μοιάζει....
--- Τέλος παράθεσης ---
Πιο πάνω σου ανέφερα πως διαμέσου της "σταυρικής" θυσίας θα ανθίσει το "ρόδο" και θα αναγνωρίσεις την εξέλιξή σου. Αυτό που ζητάς, δηλαδή το να κατακτήσεις την κορυφή χωρίς να κουραστείς και να "πονέσεις" μου μοιάζει λίγο "βολεψιάρικο" αν μου επιτρέπεις.
--- Τέλος παράθεσης ---
Ωωπ, στοπ εδώ!.....
Δείξε μου σε παρακαλώ, σε ποιό σημείο είπα εγώ πως θέλω να κατακτήσω την κορυφή χωρίς να κουραστώ και να πονέσω?
Αυτό που αναρωτήθηκα είναι "γιατί θα έπρεπε να απολαύσω την επώδυνη διαδικασία μεταλλαγής του Εαυτού σε έναν Ανώτερο Εαυτό"?
Η διαδικασία αυτή απάλλειψης των "προβληματικών στοιχείων" μας (πχ κόμπλεξ και πυρηνικά προβλήματα - και όχι μόνο) είναι γεμάτη πόνο....τρελλός είμαι να απολαύσω αυτόν τον πόνο? Θα το κάνω, αλλά όχι και να απολαύσω τον πόνο....το αποτέλεσμα ναι, να το απολαύσω....όχι όμως τον πόνο....
--- Παράθεση --- Πάντως σίγουρα το θεωρώ ουτοπικό.
--- Τέλος παράθεσης ---
Φυσικά και είναι ουτοπικό να περιμένει κανείς να ανθίσει το Ρόδο χωρίς Σταυρική Θυσία......
--- Παράθεση --- Ο νόμος είναι (κι εδώ) "no pain, no gain...". Φυσικά, για το άσχημο και δύσκολο κομμάτι αυτής της πορείας, δεν αναζητούμε την απόλαυση αλλά την αναγνώριση αυτών.
--- Τέλος παράθεσης ---
Αυτό δεν το κατανόησα να σου πω την αλήθεια....
--- Παράθεση ---Έχεις δει κανέναν αθλητή να γίνεται πρωταθλητής αν πρώτα δεν κουραστεί, δεν προπονηθεί, δεν πονέσει, δεν ιδρώσει;
--- Τέλος παράθεσης ---
Όχι....
Εσύ, έχεις δει κανέναν αθλητή να παρακαλάει να προπονείται επ' άπειρο χωρίς να κατακτάει τα "προσδοκώμενα αποτελέσματα"?
Έχεις δει κανέναν αθλητή που ενώ μπορεί να επιτύχει ένα "αποτέλεσμα φυσικής του απόδοσης" με 1 χρόνο προπόνηση, αυτός να παρακαλάει να κάνει 5 χρόνια προπόνηση?
--- Παράθεση --- Φίλε μου όλη αυτή η διαδικασία "σταύρωση-άνθισμα του ρόδου" αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς κοσμικούς νόμους! Άλλωστε, στον εσωτερισμό, το να γνωρίσεις την αρνητική πλευρά αυτού, πάλι κέρδος είναι, γιατί μόνον έτσι οδηγείσαι στην πλήρη γνώση, δε νομίζεις;
Πάντως κι εδώ χρειάζεται μέτρο και σύνεση...
--- Τέλος παράθεσης ---
Ααα γειά σου.....μέτρο και σύνεση....σωστά....συμφωνώ στο ότι είναι Κοσμικός Νόμος η διαδικασία "Σταύρωση - άνθιση ρόδου"......
όχι όμως να παρακαλάμε : "σας παρακαλώ σταυρώστε με, μετά ξεσταυρώστε με, θεραπεύστε μου τις πληγές και μετά ξανασταυρώστε με, έτσι για να υποφέρω περισσότερο και να το φχαριστηθώ καλύτερα".....
--- Παράθεση ---Το να ευχόμαστε να είναι μακρύς ο δρόμος, για όσους έχουν κατανοήσει τι είδους δρόμος είναι αυτός, αποτελεί μια φυσιολογική ευχή.
--- Τέλος παράθεσης ---
Συγγνώμη, αλλά και ο Ντε Σαντ το ίδιο πίστευε.....αλλά τουλάχιστον αυτός δεν είχε καμία σχέση με Εσωτερισμό.....στο "πεδίο" που αναφέρονταν αυτός, η "εσκεμμένη καθυστέρηση" είχε "νόημα".....
--- Παράθεση --- Γιατί όποιος αναγνωρίσει πως όσο περισσότερο "παιδεύεται" και βρίσκεται εν εξελίξει, τόσο περισσότερο θα χαρεί με το αποτέλεσμα και τα εφόδια που θα πάρει.
--- Τέλος παράθεσης ---
Το κυνήγι της Ηδονής λοιπόν? Αυτό είναι το κίνητρο? ;)
--- Παράθεση ---Άλλωστε αν ο δρόμος είναι σύντομος, τότε τι θα γίνει μετά; Αν φτάσουμε σύντομα στο απόλυτο, τότε ποιά θα είναι η επόμενη φάση; Η στασιμότητα; ο εκφυλισμός; το τέλμα; η επαναληπτικότητα, η δυσοίωνη ισότητα "χθες=σήμερα=αύριο";
--- Τέλος παράθεσης ---
(Βλέπω αποδέχεσαι το "Απόλυτο" ....ενώ πριν το "απέρριψες"...... ;))
Εαν μιλάμε για το Απόλυτο φίλε μου Anon, δηλαδή, το να γίνουμε Ένα με το Ένα, τότε είναι σαν να ρωτάμε, τι υπάρχει μετά τον Θεό?
Υπάρχει άραγε απάντηση σε αυτό?
--- Παράθεση ---Ελπίζω να έγινα κατανοητός ;)
--- Τέλος παράθεσης ---
Εγώ απο την άλλη ελπίζω να μην κατανόησα καλά.... :D
Ορφέας:
--- Παράθεση ---Anon έγραψε:
--- Παράθεση ---Ο εσωτεριστής βλέπει αυτή τη διαδικασία με χαρά και ενθουσιασμό.
--- Τέλος παράθεσης ---
Την διαδικασία της Μαθητείας ναι....την οπτική του.....Σίσσυφου, όμως? γιατί με χαρά? Μαζοχιστής είναι ο Εσωτεριστής?
--- Τέλος παράθεσης ---
Το καλύτερο του ...Μήνα από Avaris !!!
Trithemius:
Πω πω πω, χείμαρρος (πάλι ;D) ο Avaris! Λοιπόν φίλε μου:
--- Παράθεση ---Παράθεση
Στην πραγματικότητα, η "Ιθάκη" αντιπροσωπεύει κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να γνωρίσουμε.
----------------------------------------
Τι?.?.?.?.?.?.?.?.?.
--- Τέλος παράθεσης ---
Δεν καταλαβαίνω γιατί σου προκαλεί έκπληξη μια τέτοια θέση. Σε απογοητεύει κάτι τέτοιο; Μην ξεχνάς πως (στη δική μου λογική τουλάχιστον) η Ιθάκη αντιπροσωπεύει γενικότερα την επίτευξη του σκοπού. Όταν όμως ζούμε σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, ακόμη και αυτός ο τελικός στόχος δεν μπορεί παρά να μεταβάλλεται. Αν θέλεις, ο δρόμος προς την Ιθάκη (με Ι κεφαλαίο) αποτελείται από αμέτρητες μικρές "ιθάκες" (με ι μικρό), που στο σύνολό τους μας δίνουν την εικόνα του ολοκληρωμένου στόχου.
Επίσης, έχω πάντα στο μυαλό μου πως ακόμη και από "τεχνικής" άποψης, αυτό που ονομάζουμε και ορίζουμε ως "Υπέρτατη Συνειδητότητα", μπορεί να εκφραστεί σωστά μόνον όταν το άτομο εξισωθεί με το Όλον, κάτι που πραγματικά δεν μπορεί να συμβεί ποτέ. Επίσης, μην ξεχνάς κάτι που είχα γράψει πιο πάνω, πως: Το μεγαλείο του εσωτερισμού, έτσι όπως αυτό εκφράζεται μέσα από το ταξίδι προς την Ιθάκη έχει να κάνει με το ότι κάθε νέο εξελικτικό βήμα, μας αποκαλύπτει κάποια νέα δεδομένα, κάποιους νέους νόμους και συμπαντικές εκφάνσεις που αιωνίως προσπαθούμε να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε. Όταν επιτευχθεί αυτό, τότε θα έχουμε κάνει ένα νέο πνευματικό βήμα, το οποίο με τη σειρά του θα μας αποκαλύψει νέα επίπεδα σκέψης και προβληματισμού. Είναι πραγματικά ένας δρόμος δίχως τέλος...
Ελπίζω μέσα από όλα αυτά να έγινε κατανοητό το γιατί πιστεύω πως η πραγματική κατάκτηση της Ιθάκης είναι σαν να κυνηγάμε τη σκιά μας ;)
--- Παράθεση ---Παράθεση
Αυτό έχει λόγο που συμβαίνει, καθώς η εκπλήρωση του Απολύτου (με κάθε οπτική αυτού) είναι κάτι ουτοπικό.
------------------------------------------------------------------
Φίλε και Fr. Anon, συμφωνήσαμε να διαλέξουμε ως πεδίο εφαρμογής του θέματος τον "Εσωτερισμό". Αυτό που μόλις ισχυρίστηκες δεν είναι Εσωτερισμός. Είναι "Αγνωστικισμός".....Και είναι το τελείως αντίθετο "πεδίο" απο τον "Εσωτερισμό"....
Ο Εσωτερισμός δεν γνωρίζει καμία "Ουτοπία"....
--- Τέλος παράθεσης ---
Ο αγνωστικισμός, ως όρος σημαίνει πως για ένα θέμα, δεν μπορούμε να αποφανθούμε με πλήρη βεβαιότητα αν υφίσταται πραγματικά ή όχι. Για παράδειγμα, ο αγνωστικιστής, σχετικά με τη στάση του απέναντι στο θεό λέει πως δεν μπορεί να εκφέρει απόλυτη γνώμη για το αν υπάρχει ή όχι θεός κι αυτό γιατί η κατανόηση του θεού είναι αδύνατο να την επεξεργαστεί ο ανθρώπινος νους. Αυτός είναι ο επιστημονικός ορισμός και δεν έχει σχέση με την ουτοπία, η οποία εκφράζει κάτι το ιδεατό, μη επιτεύξιμο αλλά πάραυτα σταχυολογημένο. Κατά τη γνώμη μου άλλο πράγμα η ουτοπία και άλλο ο αγνωστικισμός, ακριβώς για τους λόγους που μόλις πριν ανέλυσα. Προφανώς μπερδεύτηκες στο ότι (ίσως άστοχα) ταύτισα την ουτοπία με το μη επιτεύξιμο. Δεν είχα σκοπό να συνδέσω την καθολική ουτοπία (ότι δηλαδή τα πάντα είναι ιδεατά-θεωρητικά) με τη γενικότερη εικόνα του Θεού παρά μόνον με το τελικό στάδιο που είναι η πλήρη κατανόηση αυτής της εικόνας. Δηλαδή δέχομαι την ύπαρξη του Θεού, δεν δέχομαι όμως (κι εδώ χρησιμοποιώ τον όρο "ουτοπία") πως κάποτε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την πλήρη ουσία του.
Όσον αφορά τη σχέση του εσωτερισμού με τον αγνωστικισμό, θα έλεγα πως ο εσωτερισμός επειδή ακριβώς έχει να κάνει με την άσκηση και καλλιέργεια κάποιων "εσωτερικών"-ειδικών-μυστικών γνώσεων υλοποίησης του μυστικισμού (= επικοινωνία με την Πηγή-Θεό), τελικά, αντιθέτως με όσα πιστεύεις, έχει μεγάλη σχέση με τον αγνωστικισμό, γιατί ακριβώς αναγνωρίζει πως δεν μπορούμε να δώσουμε σαφή εικόνα για την έννοια του Θεού, ακριβώς γιατί μας είναι ακατάληπτος. Αυτός είναι και ο λόγος που ο κάθε άνθρωπος σχηματίζει μέσα του διαφορετική εικόνα για το τι αντιπροσωπεύει ο Θεός, η Πηγή, το Όλον. Και πως θα μας γίνει ο Θεός πλήρως καταληπτός; μα μόνον όταν εμείς ταυτιστούμε με το Όλον, μόνον δηλαδή όταν εμείς γίνουμε το Όλον (κάτι που φυσικά είναι απίθανο να συμβεί).
--- Παράθεση ---Παράθεση
Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είνια πως κάθετί που μας αφορά, δεν θα γνωρίσει ποτέ του κάποιο τελευταίο στάδιο εξέλιξης. Κοινώς, δεν υπάρχει ταβάνι στην εξέλιξή μας και αυτό έχει πολυδιάστατη εφαρμογή.
--------------------------------------------------------------
Ομοίως με παραπάνω.....Άρα, ο Θεός παίζει ζάρια και απλώς μας στέλνει εδώ κάτω για να σπάει πλάκα....
--- Τέλος παράθεσης ---
Δεν καταλαβαίνω γιατί συνδέεις τα "ζάρια" με το ότι δεν υπάρχει ταβάνι στην εξέλιξή μας. Που βρίσκεις την ταύτιση;;;;
--- Παράθεση ---Το πρώτο που υφίσταται ως Στόχος στον Εσωτερισμό είναι η Κατάκτηση της Υπέρτατης Συνειδητότητας....
Οτιδήποτε άλλο, δεν είναι Εσωτερισμός....
--- Τέλος παράθεσης ---
Αφού λοιπόν συμφωνήσουμε πως ο στόχος του εσωτερισμού είναι η κατάκτηση της υπέρτατης συνειδητότητας, έχεις να μου δώσεις έστω κι ένα παράδειγμα κάποιου που θα ονόμαζες απόλυτο εσωτεριστή; Κάποιον δηλαδή που έφτασε σε αυτό το στάδιο της απόλυτης συνειδητότητας; Όχι βέβαια και ούτε πρόκειται να βρεις. Και ξέρεις γιατί; γιατί α) όλα στο σύμπαν μεταβάλλονται διαρκώς (τα πάντα ρει), άρα και ο απώτατος στόχος μας αλλάζει επείσης υπόσταση και β) γιατί η επίτευξη του στόχου σημαίνει πως έχουμε γίνει εμείς πλέον ο... στόχος! κάτι αδύνατο να συμβεί γιατί ένα δημιούργημα (μέρος του Όλου) δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ να μετεξελιχθεί στο Όλον...
--- Παράθεση ---Ακριβώς αυτό είναι που πρεσβεύει ο Εσωτερισμός....
Σε πρώτη φάση Εναρμόνιση με το Ένα....
Σε τελική φάση να γίνουμε Ένα με το Ένα.....
--- Τέλος παράθεσης ---
Για ανέλυσέ το λοιπόν αυτό λιγουλάκι. Οκ συμφωνούμε ως προς το τι πρεσβεύει ο εσωτερισμός. Πιστεύεις όμως πως η δεύτερη φάση είναι ποτέ δυνατόν να επιτευχθεί; Όχι βέβαια! και ο κάθε συνειδητοποιημένος εσωτεριστής το γνωρίζει και το έχει αποδεχτεί, γι' αυτό όλοι ασχολούνται με το ταξίδι και όχι με την Ιθάκη! Θέλουν να παραμείνουν το δυνατόν περισσότερο στο "παιχνίδι" (=ταξίδι) γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσουν στην Ιθάκη. Εκεί ακριβώς έχει απάντηση και το ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να ισχυριστεί πως κατέχει τον τίτλο του απόλυτου εσωτεριστή, πολύ απλά γιατί όλοι είμαστε (και για πάντα θα είμαστε) ΜΑΘΗΤΕΣ!
--- Παράθεση ---Παράθεση
Για κάποιους, αυτή η διαδικασία μοιάζει ανούσια έως και παράλογη γιατί έχουν συνηθίσει να θέτουν χαμηλά επίπεδα στην εξέλιξή τους.
------------------------------------------------------------------
Φίλε Anon....μα μόλις τώρα, εσύ ο ίδιος δεν θεώρησες τον στόχο της "Κατάκτησης της Υπέρτατης Συνειδητότητας" ως ανούσιο και παράλογο?
Μόλις τώρα δεν έθεσες χαμηλά επίπεδα στην εξέλιξη του ανθρώπου?
--- Τέλος παράθεσης ---
Διαφωνώ. Αυτό που εννοώ είναι πως υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτού που ενώ γνωρίζει πως ο στόχος είναι άπιαστος συνεχίζει να προσπαθεί και αυτού που μόλις καταλάβει πως ο στόχος είναι άπιαστος εγκαταλείπει. Ξέρεις γιατί; γιατί ο πρώτος δίνει αξία ΚΑΙ στον δρόμο προς τον στόχο, γιατί ξέρει μέσα του πως το κέρδος δεν βρίσκεται στο τέλος αλλά σε αυτά που θα αποκομίσει προσπαθώντας να φτάσει στο τέλος. Για τον δεύτερο, αυτόν που εγκαταλείπει, ο δρόμος, το ταξίδι είναι μία τυπική διαδικασία, ένα αναγκαίο κακό αν θέλεις που απλά τον καθυστερεί από το να φτάσει στο τέλος. Αυτή η λογική όμως τον κάνει να μην αντιλαμβάνεται πως χωρίς κόπο δεν επέρχεται κανένα αποτέλεσμα, δεν δίνει αξία στον δρόμο προς την κορυφή, ενώ ο πραγματικός μαθητής (και δη ο εσωτεριστής) έχει αποδεχτεί αυτή τη διαδικασία τόσο πολύ που πραγματικά χαίρεται για κάθε λεπτό που βρίσκεται σε αυτόν τον δρόμο! Η διαφορά και η ποιότητα του ενός από την άλλο είναι ξεκάθαρη...
--- Παράθεση ---Παράθεση
Ένα μέρος της καθολικής αυτογνωσίας, έχει να κάνει ακριβώς με την κατανόηση πως τελικά το ταξίδι προς τον εσωτερισμό αλλά και προς κάθε άλλη "Ιθάκη" είναι πραγματικά ένα ταξίδι δίχως τέλος (ευτυχώς) αλλά και δίχως επιστροφή (πάλι ευτυχώς).
----------------------------------------------------------------------------
Sorry φίλε Anon, αλλά περισσότερο μου φέρνει προς Dance Macabre αυτή η χωρίς τέλος προοπτική του "αέναου παιδέματος".....Ο χορός αυτός δημιουργήθηκε το Μεσαίωνα την περίοδο της "Μαύρης Αρρώστιας" (πανούκλα) και ουσιαστικά διακωμωδούσε με τραγικό τρόπο την ζωή....την ώρα μάλιστα του χορού, σχεδόν πάντα κάποιος πέθαινε απο την αρρώστια....
Έτσι, όπως το θέτεις φίλε μου , η ζωή μας δεν είναι τίποτε άλλο απο ένας Μακάβριος Χορός......
--- Τέλος παράθεσης ---
Θέλω να δώσεις προσοχή στο ότι τελικά το ταξίδι προς τον εσωτερισμό αλλά και προς κάθε άλλη "Ιθάκη" είναι πραγματικά ένα ταξίδι δίχως τέλος (ευτυχώς) αλλά και δίχως επιστροφή (πάλι ευτυχώς). Γιατί το αναφέρω αυτό; γιατί αποτελεί το απαύγασμα της πορείας μας στο σύμπαν. Όταν φύγουμε από αυτόν τον εξαιρετικά χρήσιμο (κι όχι τον κατά πολλούς μάταιο) κόσμο, θα έχουμε κατανοήσει πως από τη μία το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ και πως από την άλλη, η αποθήκευση στο πνεύμα μας τόσων εμειριών, γνώσεων και πληροφοριών είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή μας, τόσ που δεν θέλουμε να τελειώσει ποτέ! Ταυτόχρονα κατανοούμε πως δεν υπάρχει γυρισμός, δηλαδή κάθε νέο λεπτό ζωής λειτουργεί αθροιστικά επάνω μας και ποτέ δεν αφαιρεί-καταργεί στοιχεία του παρελθόντος.
--- Παράθεση ---Παράθεση
Είναι πραγματικά ένας δρόμος δίχως τέλος...
-------------------------------------------------------------------
Άντε πάλι το Dance Macabre.....δηλαδή, δεν είμαστε τίποτε άλλο απο ένας τιμωρημένος Σίσσυφος που κυλάει το πιθάρι του ως την κορυφή για να ξανακατρακυλίσει αυτό μετά στην πλαγιά και άντε πάλι απο την αρχή.....
--- Τέλος παράθεσης ---
Το γιατί είναι πραγματικά ένας δρόμος δίχως τέλος το εξηγώ στην αμέσως προηγούμενη πρόταση, συμπέρασμα της οποίας είναι ότι ο δρόμος δεν έχει τέλος, δηλαδή η Ιθάκη δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί...
--- Παράθεση ---Παράθεση
Ο εσωτεριστής βλέπει αυτή τη διαδικασία με χαρά και ενθουσιασμό.
------------------------------------------------------------------------
Την διαδικασία της Μαθητείας ναι....την οπτική του.....Σίσσυφου, όμως? γιατί με χαρά? Μαζοχιστής είναι ο Εσωτεριστής?
--- Τέλος παράθεσης ---
Όχι, δεν είναι μαζοχιστής αλλά βαθύς γνώστης της διαδικασίας της μαθητείας. Είναι ίσως η μοναδική ουσιώδης μαθητεία όπου δεν αποφοιτείς ποτέ και όπου δεν υπάρχει ο απόλυτος δάσκαλος ;) Και είναι τόσο εναρμονισμένος με αυτή τη διαδικασία που πραγματικά αναγνωρίζει τα ωφέλη της και φυσικά χαίρεται με αυτό. Που αλλού έχεις δει μαθητή που ενώ γνωρίζει πως δεν θα αποφοιτήσει ποτέ, να χαίρεται που φοιτά επειδή ακριβώς κατανόησε πως αυτό είναι το μοναδικό σχολείο όπου η φοίτηση είναι αιώνια, τόσο που κανείς δεν ονομάζεται δάσκαλος; Που αλλού υπάρχει σχολείο μόνο με μαθητές, χωρίς δασκάλους; Είναι εξαιρετικά σημαντικό και ουσιώδες να κατανοήσουμε πως όλη η αξία κρύβεται στο μόνο επιτεύξιμο που είναι όχι ο στόχος αλλά η οδός προς τον στόχο ;)
--- Παράθεση ---Με συγχωρείς φίλε Anon, αλλά όπως το θέτεις το θέμα, μόνον γι' αυτούς έχει νόημα μια τέτοια ζωή....Αφού δεν υπάρχει ο Στόχος της Κορύφωσης, λογικά πάει απο μόνο του το θέμα στο "ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι......"
--- Τέλος παράθεσης ---
Είναι καθαρά εγκεφαλικό το ζήτημα. Ξαναλέω πως ο μη εσωτεριστής, ο υλιστής αν θέλεις βλέπει κοντόφθαλμα και εστιάζει μόνον στο αποτέλεσμα γιατί έχει εθιστεί στη σχέση "ιδέα --> δρόμος --> αποτέλεσμα/στόχος". Έτσι, ακόμα και στον στόχο που λέγεται πλήρης συνειδητότητα, προσδοκούν να περάσουν από αυτή τη διαδικασία και κάποτε να δικαιωθούν για τον κόπο τους προσπαθώντας. Ποιά θα έπρεπε όμως να είναι η (μοναδική) δικαίωση; Μα φυσικά το να επιτύχουν τον στόχο τους. Αν τώρα τους πεις πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, τότε το μόνο που τους έρχεται στο μυαλό είναι η εξαπάτηση και η ματαιότητα στον δρόμο πορς τον σκοπό.
Φίλε μου το μεγαλείο του εσωτερισμού είναι πως εδώ έχουμε τη μοναδική περίπτωση όπου πρώτα δημιουργείται ο δρόμος και μετά (
--- Παράθεση ---ιδεατά
--- Τέλος παράθεσης ---
αναγκαίο ως το τελικό στάδιο) δημιουργείται ο σκοπός, ενώ σε κάθε άλλη δραστηριότητά μας, ο δρόμος καθορίζεται και δημιουργείται από τον σκοπό! Πραγματικά είναι ίσως η μόνη περίπτωση όπου αν το καλοψάξεις, ακολουθείς έναν δρόμο όπου δεν σου είναι αναγκαίος ο στόχος! Όπως έγραψα και πριν, είναι καθαρά "εγκεφαλικό" το ζήτημα κι έχει να κάνει με το ποιά οπτική ακολουθείς...
--- Παράθεση ---Ποιό φίλε μου Anon να προστατέψουμε? Την πεποίθηση πως η Ανώτατη Συνειδητότητα είναι μια Ουτοπία? Εαν αφαιρέσεις αυτό, πάει ο Εσωτερισμός.....
--- Τέλος παράθεσης ---
Όχι, δεν αναφέρομαι σε αυτό. Γράφω ξεκάθαρα πως πρέπει να διατηρήσουμε και να καλλιεργήσουμε την αίσθησή μας πως δεν είναι όλα τόσο πεζά κι επιφανειακά και να χαιρόμαστε για το ότι πιστεύουμε πως τελικά υπάρχει και κάτι πέραν και πάνω από το κρασί, τη θάλασσα και το αγόρι... Επίσης ξαναλέω πως ουτοπία δεν είναι ο δρόμος προς τον στόχο αλλά η επίτευξη του στόχου. Δηλαδή, ουτοπία είναι μόνον το τελικό στάδιο του δρόμου, γιατί (όπως ήδη έχω εξηγήσει) είναι αδύνατο να επιτευχθεί.
--- Παράθεση ---Ομοίως με παραπάνω....τι να τα κάνεις τα πνευματικά καύσιμα εαν δεν υπάρχει ο ...."προορισμός"? Έτσι, δηλαδή, απλώς να καβαλάμε την μηχανή μας και να "περιπλανιόμαστε"?
--- Τέλος παράθεσης ---
Έτσι ακριβώς! Όσο και να σε σοκάρει αυτή η οπτική, θα δεις πως τελικά μέσα της κρύβει την πιο υψηλή κατανόηση του σύμπαντος. Αυτή τελικά είναι η ουσία της αναζήτησης! Είναι όπως αυτό που ακούγεται σε μια διαφήμηση αυτοκινήτου, πως το τάδε αυτοκίνητο δεν είναι απλά ένα μέσο για να σε πάει από το ένα μέρος στο άλλο, αλλά αυτό που αξίζει είναι η εμπειρία του να πας από το ένα μέρος στο άλλο με αυτό το αυτοκίνητο! Τώρα μου ήρθε στο μυαλό κι ένα ρεφραίν που έχει άμεση σχέση με αυτά που συζητάμε:
Ένα τρένο δίχως φρένο η ζωή,
απ' το χάραμα ως το βράδυ
κι απ' το λίγο στο πολύ,
γεννιέμαι απ' την αρχή...
--- Παράθεση ---Ωωπ, στοπ εδώ!.....
Δείξε μου σε παρακαλώ, σε ποιό σημείο είπα εγώ πως θέλω να κατακτήσω την κορυφή χωρίς να κουραστώ και να πονέσω?
--- Τέλος παράθεσης ---
Μα φυσικά αναφέρθηκα στο ότι όπως λες:
--- Παράθεση ---Γιατί για μένα, αυτό και μόνον που μετράει δεν είναι οι θυσίες που θα κάνω στην Ατραπό, αλλά η Κορυφή της Ατραπού.....η Κατάκτησή της....η Τελείωση....
--- Τέλος παράθεσης ---
--- Παράθεση ---Παράθεση
Ο νόμος είναι (κι εδώ) "no pain, no gain...". Φυσικά, για το άσχημο και δύσκολο κομμάτι αυτής της πορείας, δεν αναζητούμε την απόλαυση αλλά την αναγνώριση αυτών.
------------------------------------------------------------------
Αυτό δεν το κατανόησα να σου πω την αλήθεια....
--- Τέλος παράθεσης ---
Αναφέρομαι στην αναγνώριση της χρησιμότητας που έχουν οι δυσκολίες όχι ως στοιχεία ηδονής αλλά ως αιτίες της εξέλιξής μας.
--- Παράθεση ---Εσύ, έχεις δει κανέναν αθλητή να παρακαλάει να προπονείται επ' άπειρο χωρίς να κατακτάει τα "προσδοκώμενα αποτελέσματα"?
Έχεις δει κανέναν αθλητή που ενώ μπορεί να επιτύχει ένα "αποτέλεσμα φυσικής του απόδοσης" με 1 χρόνο προπόνηση, αυτός να παρακαλάει να κάνει 5 χρόνια προπόνηση?
--- Τέλος παράθεσης ---
Μα δεν το εστιάζω εκεί. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως ο πρωταθλητισμό ως ιδέα έχει να κάνει με τη διαρκή κατάρριψη των ρεκόρ. Ένας δρομέας των 100μ που κάνει πρωταθλητισμό, προσπαθεί να καταρρίψει το τρέχον παγκόσμιο ρεκόρ κι όταν αυτό καταρριφθεί ένας άλλος προσπαθεί κι εκείνος να το καταρρίψει! Όλα αυτά είναι μια διαδικασία, μια προσπάθεια δίχως τέλος. Απλώς ο εσωτεριστής είναι ένας πνευματικός πρωταθλητής ο οποίος έχει ένα ιδιαίτερο γνώρισμα: τρέχει για να καταρρίψει ένα παγκόσμιο ρεκόρ που δεν υπάρχει! Ξαναλέω πως το θέμα είναι καθαρά εγκεφαλικό
--- Παράθεση ---Ααα γειά σου.....μέτρο και σύνεση....σωστά....συμφωνώ στο ότι είναι Κοσμικός Νόμος η διαδικασία "Σταύρωση - άνθιση ρόδου"......
όχι όμως να παρακαλάμε : "σας παρακαλώ σταυρώστε με, μετά ξεσταυρώστε με, θεραπεύστε μου τις πληγές και μετά ξανασταυρώστε με, έτσι για να υποφέρω περισσότερο και να το φχαριστηθώ καλύτερα".....
--- Τέλος παράθεσης ---
Μα ποτέ δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο φίλε μου ::)
--- Παράθεση ---Συγγνώμη, αλλά και ο Ντε Σαντ το ίδιο πίστευε.....αλλά τουλάχιστον αυτός δεν είχε καμία σχέση με Εσωτερισμό.....στο "πεδίο" που αναφέρονταν αυτός, η "εσκεμμένη καθυστέρηση" είχε "νόημα".....
--- Τέλος παράθεσης ---
Μα τι σχέση έχει ο ντε Σάντ με αυτό που συζητάμε; Ακόμη κι εσύ λες πως δεν είχε καμία σχέση με τον Εσωτερισμό. Γιατί τον αναφέρεις ως ταυτόσημο παράδειγμα; Anyway, μην ξεχνάς πως αναφέρομαι σε όσους έχουν κατανοήσει τι είδους δρόμος είναι αυτός.
--- Παράθεση ---Το κυνήγι της Ηδονής λοιπόν? Αυτό είναι το κίνητρο?
--- Τέλος παράθεσης ---
Όχι βέβαια, γιατί η χαρά που θα πάρει δεν είναι το ζητούμενο αλλά έχει σχέση με το αποτέλεσμα και τα εφόδια που θα πάρει.. Εδώ μας ενδιαφέρουν τα αποτελέσματα και τα εφόδια. Η χαρά είναι η αναγνώριση της "είσπραξης". Δεν υπάρχει χαρά χωρίς αιτία...
--- Παράθεση ---Βλέπω αποδέχεσαι το "Απόλυτο" ....ενώ πριν το "απέρριψες"......
--- Τέλος παράθεσης ---
Δε νομίζω να συμβαίνει αυτό που λες. Όταν αναφέρομαι στο αν ο δρόμος είναι σύντομος, τότε τι θα γίνει μετά; Αν φτάσουμε σύντομα στο απόλυτο, τότε ποιά θα είναι η επόμενη φάση; Η στασιμότητα; ο εκφυλισμός; το τέλμα; η επαναληπτικότητα, η δυσοίωνη ισότητα "χθες=σήμερα=αύριο", πολύ απλά θέλω να δείξω πως τελικά, λόγω της διαρκούς μεταβλητότητας των πάντων, αν κάτι χαρακτηριστεί ως το απόλυτο, το τέλος κλπ, τότε αναγκαστικά (λόγω της ροής), αυτό το τέλειο πρέπει να μετεξελιχτεί σε κάτι άλλο που πολύ απλά δεν μπορεί παρά να είναι υποδεέστερο του τέλειου! Εδώ ακριβώς θέλω να δείξω (για άλλη μια φορά) πως το τέλειο δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί. Είναι κάτι σαν τον ανώτατο βαθμό που βάζει ο φιλόλογος στην έκθεση. Λέει πως το 20 είναι του θεού. Οι μαθητές μπορούν να βαθμολογηθούν μέχρι το 19 γιατί το 20 (το τέλειο) είναι θεωρητικός βαθμός ;)
--- Παράθεση ---Εαν μιλάμε για το Απόλυτο φίλε μου Anon, δηλαδή, το να γίνουμε Ένα με το Ένα, τότε είναι σαν να ρωτάμε, τι υπάρχει μετά τον Θεό?
Υπάρχει άραγε απάντηση σε αυτό?
--- Τέλος παράθεσης ---
Πραγματικά, όλα τα σκέλη των προηγούμενων απαντήσεών μου στις ερωτήσεις σου, θα μπορούσαν να απαντηθούν μέσα σε αυτό το ερώτημα, όμως σκόπιμα έγινα αναλυτικός για να καλύψουμε πιο ολοκληρωμένα το θέμα. Σου απαντάω λοιπόν πως μόλις με την ερώτηση αυτή έδωσες την απάντηση σε όλα τα προηγούμενα. Εδώ πραγματικά μου λες κι εσύ πως ο Θεός (δηλ. η πλήρης κατανόηση αυτού) είναι το τέρμα. Όμως πως μπορείς να είσαι σίγουρος πως έφτασες στο τέρμα όταν α) το τέρμα διαρκώς μεταβάλλεται και β) όταν για να κατανοήσεις το τέρμα, πρέπει εσύ ο ίδιος να γίνεις αυτό που ψάχνεις;
Ουφ, κουράστηκα αλλά άξιζε τον κόπο που συζητάμε φίλε μου ;D
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση