Πνευματική Ακαδημία του Ροδόκηπου των Φιλοσόφων > Φυσικές Επιστήμες
Σωματίδιο "χιγκς", το σωματίδιο του θεού....
Ορφέας:
Το ερώτημα που αναδύεται τελικά είναι, από ποια ουσία απαρτίζεται μία τέτοια "φούσκα" όπου μέσα της δημιουργείται ένα Σύμπαν;
Η ύλη του Σύμπαντος αφού είναι μόλις το 4% του αναγκαίου συνόλου για να δικαιολογούνται τα όσα εκτυλίσονται στο Σύμπαν και υπολογίζεται ένα ακόμα 19% σκοτεινής ύλης, προφανώς υπολείπεται ένα μεγάλο ποσοστό της τάξης του 77% που δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε (αν και τελευταίες παρατηρήσεις μας δείχνουν, όπως αναφέρθηκε, πειστικές ενδείξεις για την ύπαρξη σκοτεινής υλοενέργειας), μάλλον τελικά υφίσταται η σκοτεινή ύλη και ενέργεια. Η τολμηρή υπόθεση είναι ότι αυτή η "ουσία", αν την αναφέρουμε με μια τέτοια λέξη, φαίνεται ότι δρα στο Σύμπαν επεκτατικά. Ανάλογα φαινόμενα έχουμε πάμπολλα στη Φύση, όπως στα άστρα που δείχνουν σαν να αναπνέουν, αλλά και στην Γη,π.χ. οι παλίρροιες.
Αφού όμως η σταθερά του Huble (ο ρυθμός επέκτασης του Σύμπαντος σε συνάρτηση με τον χρόνο) έχει επιβεβαιωθεί από τις μετρήσεις, αυτό δείχνει ότι η επέκταση του Σύμπαντος επιβραδύνεται, όχι όμως με τον ρυθμό που προκύπτει από την μετρήσιμη μάζα του Σύμπαντος. Μαθηματικά λοιπόν είναι υπαρκτή η "σκοτεινή" ενέργεια, η οποία, όπως σημείωσε ο etidorhpa, είναι υπαίτια μιας δύναμης επέκτασης του Σύμπαντος, σε αντίθεση με την συστολική δύναμη της βαρύτητας. Φαίνεται όμως ότι αυτές οι δύο "δυνάμεις" να δρουν με μορφή εκρεμούς και η αύξηση της μίας να συνεπάγεται την μείωση της άλλης, με αποτέλεσμα να υποθέτουμε δικαιολογημένα ότι ακολουθείται ένας περιοδικός ρυθμός, μια ταλάντωση, με φάσεις που χαρακτηρίζονται από μια μέγιστη τιμή της βαρύτητας, και ελάχιστη τιμή της δύναμης εκτόνωσης και στην αντίθετη φάση, η βαρύτητα να είναι στο ελάχιστο και η δύναμη εκτόνωσης στο μέγιστο.
Αυτό μας δίνει την εικόνα ενός ταλαντούμενου Σύμπαντος και μας θυμίζει τα λόγια του Εφέσιου Σοφού, του Ηράκλειτου που έλεγε: "Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον ίδιο για όλους, ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος τον έπλασε, αλλ' ήταν από πάντα και είναι και θα είναι αιώνια ζωντανή φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο". ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο, όπως η εναλαγή μέρας νύχτας, όπως το Λογοϊκό Ον (του Κοσμικού Δόγματος) εγείρεται για μια μεγάλη εποχή και στην συνέχεια αποσύρεται για ίδιο διάστημα. Φαίνεται ότι ο "ρυθμός" είναι από τους βασικούς νόμους που διέπουν τους κόσμους, ο εναρμονισμένος ρυθμός εναλλαγής της συμπύκνωσης και της εκτόνωσης, οι κοσμικές παλίρροιες.
Υ.Γ.: Για λόγους απλούστευσης χρησιμοποιήθηκαν ορολογίες "δύναμη" και "σκοτεινή ενέργεια", αν και το ορθό, όταν μιλάμε για το Σύμπαν, είναι οι έννοιες των "Πεδίων".
etidorhpa:
Οι Hawking και ο κοσμολόγος Hertog δίνουν μια ενδιαφέρουσα στροφή στις συζητήσεις που γίνονται στη φυσική για την ύπαρξη των πολλαπλών κόσμων. Σε αυτό το ζήτημα είναι το γεγονός ότι η θεωρία χορδών, η πιο δημοφιλής υποψήφια θεωρία των όλων ανάμεσα στους φυσικούς, περιγράφει όχι μόνο έναν κόσμο αλλά μια σχεδόν απειρία από αυτούς. Μερικοί φυσικοί είναι πρόθυμοι να δεχτούν ότι αυτοί οι θεωρητικοί κόσμοι στην πράξη υπάρχουν, για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή η θεωρία χορδών δεν φαίνεται να ευνοεί οποιοδήποτε ειδικό σύμπαν έναντι των άλλων, και δεύτερον επειδή η ύπαρξή τους θα μπορούσε να εξηγήσει τα προφανώς ακριβή χαρακτηριστικά γνωρίσματα του σύμπαντος μας.
Πάρτε, για παράδειγμα, την τιμή της κοσμολογικής σταθεράς, την δύναμη που εμφανίζεται να είναι η αιτία της επιτάχυνσης της διαστολής του σύμπαντος. Αυτή είναι μια πάρα πολύ μικρή δύναμη, και κανένας δεν έχει ακόμα εξηγήσει γιατί αυτή είναι έτσι. Ο μπελάς εδώ είναι το μέγεθός του που συμβαίνει να είναι ένας αριθμός, που ταιριάζει με ένα πολύ στενό εύρος τιμών που θα μας επέτρεπαν να υπάρχουμε. Αυτή η σύμπτωση έχει αναγκάσει μερικούς φυσικούς να σκεφτούν το ανθρωπικό επιχείρημα: ίσως υπάρχουν πολλαπλοί μικροί κόσμοι (σύμπαντα τσέπης), που διακλαδίζονται μακριά μεταξύ τους, και μέσα στο καθένα σύμπαν οι σταθερές έχουν διαφορετικές τιμές. Σε αυτό το σενάριο, αναγκαστικά πρέπει να υπάρχει κι ένα σύμπαν με μία κοσμολογική σταθερά σαν τη δική μας και εμείς δεν θα έπρεπε να εκπλαγούμε που βρισκόμαστε σε ένα σύμπαν που φιλοξενεί ζωή.
Πολλοί φυσικοί υποστηρίζουν ότι αυτή η άποψη σταματά την προσπάθεια το πρόβλημα του να εξηγήσουμε γιατί το σύμπαν μας είναι αυτό που είναι - κι αυτό λένε δεν είναι επιστήμη. Η νέα ιδέα των Hawking και Hertog τροφοδοτούν την τελευταία άποψη. Η εικόνα μιας ατέρμονης σειράς των συμπάντων τσέπης είναι σημαντικό μόνο από την προοπτική ενός παρατηρητή έξω από οποιοδήποτε σύμπαν, λέει ο Hawking - και αυτό, εξ ορισμού, είναι αδύνατον. Παράλληλα σύμπαντα τσέπης δεν μπορούν να έχουν καμία επίδραση σε ένα πραγματικό παρατηρητή μέσα σε ένα μόνο σύμπαν τσέπης, έτσι, σύμφωνα με το Hawking, είναι θεωρητικές αποσκευές που θα πρέπει να αποκλειστούν από την κοσμολογία.
Με αυτήν την προσέγγιση πραγματοποιούνται όλες οι πιθανές ιστορίες, με την οποία δεν χρειάζεται καν να επικαλεσθεί την Ανθρωπική Αρχή, σύμφωνα με την οποία οι θεμελιώδεις παράμετροι στη φυσική έχουν μια τέτοια τιμή ώστε να επιτρέψουν την εμφάνιση των ευφυών πλασμάτων. Αυτή δε η Αρχή, είχε έρθει φυσικά κουτί στους θεολόγους και το σινάφι τους.
Αλλά ο Hawking έχει μια αντικατάσταση στο νου του - αν και με δισταγμό. Η άποψή του είναι ότι το τοπίο της θεωρίας χορδών διαμορφώνεται από το σύνολο όλων των δυνατών ιστοριών.
Το σχήμα του έχει ως εξής: Αντί να υπάρχει ένα σύνολο διακλαδιζόμενων ατομικών συμπάντων, υπάρχει κάθε πιθανή έκδοση ενός απλού σύμπαντος ταυτόχρονα στην κατάσταση της κβαντικής υπέρθεσης. Όταν επιλέγετε να κάνετε μια μέτρηση, εσείς επιλέγετε από αυτό το τοπίο ένα υποσύνολο των ιστοριών, που μοιράζονται τα συγκεκριμένα γνωρίσματα που μετριούνται. Η ιστορία του σύμπαντος - για σας τον παρατηρητή - προέρχεται από εκείνο το υποσύνολο των ιστοριών. Με άλλα λόγια, εσείς επιλέγεται το παρελθόν σας!
Το ζήτημα κλειδί στα πλαίσια του πολυσύμπαντος είναι να βρούμε τις κατάλληλες υπογραφές στην ακτινοβολία λείψανο της Μεγάλης Έκρηξης, το κοσμικό υπόβαθρο μικροκυμάτων με τα νέα παρατηρητικά προγράμματα που είναι σε εξέλιξη.
Τα μελλοντικά πειράματα στους νέους επιταχυντές, με σημαντικά υψηλότερες ενέργειες από αυτές που μέχρι τώρα έχουν επιτευχθεί, θα μας δώσουν φυσικά χρήσιμα στοιχεία για να βρούμε νέα σωματίδια στο Καθιερωμένο Μοντέλο της Φυσικής Υψηλής Ενέργειας και της θεωρίας χορδών, η οποία υποστηρίζει ότι οι πιο θεμελιώδεις οντότητες είναι παλλόμενες χορδές σε ένδεκα διαστάσεις κι όχι σε τρεις χωρικές συν τη διάσταση του χρόνου.
.
Πηγές: NewScientist, physics4u
tzamiank:
, το σύμπαν είναι ένας αφρός από φούσκες που εκτείνονται. Σε καθεμιά απ' αυτές επικρατούν διαφορετικοί φυσικοί νόμοι. Ελάχιστες επιτρέπουν τη δημιουργία πολύπλοκων δομών, όπως οι γαλαξίες και η ζωή. Ολο το ορατό σε μας σύμπαν είναι μια σχετικά μικρή περιοχή σε μια από αυτές τις φούσκες. (Το γαλάζιο είναι κι αυτό εσωτερικό μιας άλλης φούσκας, κ.
Εννοείς ότι ο "αφρός από φούσκες που επεκτείνονται" βρίσκεται μέσα στο δικό μας σύμπαν ή μήπως η κάθε "φούσκα του αφρού" είναι ένα ξεχωριστό, παράλληλο Σύμπαν;
Επίσης, τι είναι αυτό που καθορίζει τους διαφορετικούς φυσικούς νόμους σε κάθε "ξεχωριστή φούσκα - Σύμπαν;" Έχει σχέση με την κοσμολογική σταθερά; Τελικά έχουμε καταλήξει για τον αν υφίσταται ή όχι η κοσμολογική TELIKA TO EROTHMA EINAI.YPARXEI O MEGALOS OROLOGOPOIOS ,YPARXEI ORGANOTIKH ARXH?
ΣΕΡΑΠΙΣ:
--- Παράθεση από: etidorhpa στις Σεπτεμβρίου 11, 2008, 11:13:42 ---
--- Παράθεση από: Ορφέας στις Σεπτεμβρίου 11, 2008, 10:59:33 --- Έχουμε λοιπόν σε κάποια κλάσματα του πρωταρχικού δευτερολέπτου μετά την μεγάλη έκρηξη, ένα Σύμπαν που επεκτείνεται με ρυθμό επιταχυνόμενο. Η επιτάχυνση της επέκτασης πότε σταμάτησε; Γιατί, αφού σήμερα οι μακρυνοί γαλαξίες φαίνονται ότι απομακρύνονται γρηγορότερα από ότι οι κοντινοί γαλαξίες και αφού η εικόνα που έχουμε από τους μακρυνούς γαλαξίες μας δείχνουν το παρελθόν τους, άρα συμπεραίνουμε ότι η επέκταση του Σύμπαντος επιβραδύνεται συνεχώς. Γιατί λοιπόν, αφού η κοινή λογική μας λέει ότι, εφόσον το Σύμπαν επιβραδύνει τον ρυθμό επέκτασης, συμπερασματικά κάποια στιγμή στο μέλλον θα σταματήσει η επέκτασή του και θα αρχίσει η αντίστροφη πορεία της επανασυμπύκνωσης, έρχονται οι κοσμολόγοι και μιλάνε για ανοικτό Σύμπαν; (Ανοικτό = αυτό που θα επεκτείνεται επ' άπειρο).
--- Τέλος παράθεσης ---
Το 1976 ο φυσικός T.W.Kibble του Imperial College of Science, διατύπωσε την άποψη ότι κατά τη διάρκεια των πρώτων φάσεων του σύμπαντος, η αλληλεπίδραση μεταξύ περιοχών κενού με διαφορετικά ενεργειακά περιεχόμενα δημιούργησε χορδές απειροστού πλάτους και μήκους της τάξης κοσμικών αποστάσεων. Τις ονόμασαν δε κοσμικές χορδές. Μπορούμε αυτές να τις φανταστούμε σαν λεπτούς σωλήνες κενού πολύ μεγάλης ενέργειας, που ταξιδεύουν με ταχύτητες κοντά στην ταχύτητα του φωτός, καμπυλώνοντας δε τον χώρο.
--- Τέλος παράθεσης ---
Για τις φούσκες (σύμπαντα), Νοητικές φούσκες, εγρηγορότα κατά άλλους, είναι οι κόσμοι των αντιλήψεων, αν υποθέσουμε ότι το σύμπαν, ο κόσμος, είναι ένας Νούς απλά που συλογάται και αναπροσαρμόζεται, έτσι ο καθένας ανοίκει στην μεριά του σύμπαντος, στη νοητική φούσκα όπως έτσι συλλογάται, αλλά κενό δεν υπάρχει. Μπορούμε να το εξηγή σουμε φιλοσοφικά και αυτό.
Μην ξεχνάμε και τον Moebius με την κορδέλα δεν υπάρχει έξω και μέσα στο σύμπαν, είναι συγχρόνος. Αυτό που λένε επεκτείνεται είναι ότι αναπαράγεται η αναδομείται συγχρόνος, δεν υπήρξε ποτέ αρχή και δεν θα υπάρξη ποτέ τέλος.
ΣΕΡΑΠΙΣ:
--- Παράθεση από: Ορφέας στις Σεπτεμβρίου 11, 2008, 12:53:13 ---
Το ερώτημα που αναδύεται τελικά είναι, από ποια ουσία απαρτίζεται μία τέτοια "φούσκα" όπου μέσα της δημιουργείται ένα Σύμπαν;
Η ύλη του Σύμπαντος αφού είναι μόλις το 4% του αναγκαίου συνόλου για να δικαιολογούνται τα όσα εκτυλίσονται στο Σύμπαν και υπολογίζεται ένα ακόμα 19% σκοτεινής ύλης, προφανώς υπολείπεται ένα μεγάλο ποσοστό της τάξης του 77% που δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε (αν και τελευταίες παρατηρήσεις μας δείχνουν, όπως αναφέρθηκε, πειστικές ενδείξεις για την ύπαρξη σκοτεινής υλοενέργειας), μάλλον τελικά υφίσταται η σκοτεινή ύλη και ενέργεια. Η τολμηρή υπόθεση είναι ότι αυτή η "ουσία", αν την αναφέρουμε με μια τέτοια λέξη, φαίνεται ότι δρα στο Σύμπαν επεκτατικά. Ανάλογα φαινόμενα έχουμε πάμπολλα στη Φύση, όπως στα άστρα που δείχνουν σαν να αναπνέουν, αλλά και στην Γη,π.χ. οι παλίρροιες.
Αφού όμως η σταθερά του Huble (ο ρυθμός επέκτασης του Σύμπαντος σε συνάρτηση με τον χρόνο) έχει επιβεβαιωθεί από τις μετρήσεις, αυτό δείχνει ότι η επέκταση του Σύμπαντος επιβραδύνεται, όχι όμως με τον ρυθμό που προκύπτει από την μετρήσιμη μάζα του Σύμπαντος. Μαθηματικά λοιπόν είναι υπαρκτή η "σκοτεινή" ενέργεια, η οποία, όπως σημείωσε ο etidorhpa, είναι υπαίτια μιας δύναμης επέκτασης του Σύμπαντος, σε αντίθεση με την συστολική δύναμη της βαρύτητας. Φαίνεται όμως ότι αυτές οι δύο "δυνάμεις" να δρουν με μορφή εκρεμούς και η αύξηση της μίας να συνεπάγεται την μείωση της άλλης, με αποτέλεσμα να υποθέτουμε δικαιολογημένα ότι ακολουθείται ένας περιοδικός ρυθμός, μια ταλάντωση, με φάσεις που χαρακτηρίζονται από μια μέγιστη τιμή της βαρύτητας, και ελάχιστη τιμή της δύναμης εκτόνωσης και στην αντίθετη φάση, η βαρύτητα να είναι στο ελάχιστο και η δύναμη εκτόνωσης στο μέγιστο.
Αυτό μας δίνει την εικόνα ενός ταλαντούμενου Σύμπαντος και μας θυμίζει τα λόγια του Εφέσιου Σοφού, του Ηράκλειτου που έλεγε: "Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον ίδιο για όλους, ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος τον έπλασε, αλλ' ήταν από πάντα και είναι και θα είναι αιώνια ζωντανή φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο". ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο, όπως η εναλαγή μέρας νύχτας, όπως το Λογοϊκό Ον (του Κοσμικού Δόγματος) εγείρεται για μια μεγάλη εποχή και στην συνέχεια αποσύρεται για ίδιο διάστημα. Φαίνεται ότι ο "ρυθμός" είναι από τους βασικούς νόμους που διέπουν τους κόσμους, ο εναρμονισμένος ρυθμός εναλλαγής της συμπύκνωσης και της εκτόνωσης, οι κοσμικές παλίρροιες.
Υ.Γ.: Για λόγους απλούστευσης χρησιμοποιήθηκαν ορολογίες "δύναμη" και "σκοτεινή ενέργεια", αν και το ορθό, όταν μιλάμε για το Σύμπαν, είναι οι έννοιες των "Πεδίων".
--- Τέλος παράθεσης ---
Αδελφέ μιά φούσκα είναι μια σκεπτομορφή του θείου Ώντος, του παγκόσμιου Νού. Ίσως το αναφέρω πολύ απλοικά, αλλά στο χώρο του "αοράτου" το "αόρατο" αυτοσυλογάται το άπειρο " και χωρίς πείρα" του "είναι του" και δημιουργεί άπειρα. Η επιστήμη με τη σειρά της, η γνώση θα πλησιάζει το άπειρο που θα απομακρύνεται, σε χιλλιάδες χρόνια από τώρα ίσως λιγότερο, θα μας βλέπουν οι επόμενοι όπως εμείς τους πρωτόγονους, στην αντίληψη.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση