Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές

Στωϊκότητα!

(1/6) > >>

Avaris:
Το παρακάτω απόσπασμα είναι απο το βιβλίο "Ο Κόσμος του Ταρό", της Τζ. Μπάνινγκ, εκδ.Κέδρος, σ.277.

******************************************************

".....Κάθε απώλεια είναι και μια ευκαιρία ανάπτυξης γιατί κάθε απώλεια πυροδοτεί την αλλαγή. Η απώλεια γεννά πόνο, επειδή ακριβώς αντιστεκόμαστε συναισθηματικά στην αλλαγή.

Όσο και αν μας λέει το μυαλό μας ότι πρέπει να ακολουθήσουμε τη ροή των πραγμάτων, εαν εκείνη η ροή μας χωρίζει απο αυτό που αγαπάμε, το συναίσθημά μας λέει: "Όχι!"

Στο βιβλίο Zen Flesh, Zen Bones ο δάσκαλος Χακουίν κατηγορείται ψευδώς ότι είναι πατέρας ενός παιδιού. Η φήμη του στο χωριό καταστρέφεται, όμως εκείνος δέχεται την απώλεια της αξιοπρέπειάς του στωικά και φροντίζει στοργικά το παιδί για έναν χρόνο.

Ξαφνικά, ο πραγματικός πατέρας εμφανίζεται και ο Χακουίν δίνει πρόθυμα το παιδί στους γονείς του, αποδεχόμενος ταυτόχρονα μια δεύτερη απώλεια.

Βέβαια, όσοι δεν είναι δάσκαλοι του Ζεν, ίσως δεν μπορούν να ακολουθήσουν τη ροή των γεγονότων με τόση φυσικότητα, μπορούν όμως να διδαχτούν πολλά απο αυτή την ιστορία.

Όσο περισσότερο πασχίζουμε να κρατήσουμε εκείνο που έχει πια φύγει, τόσο περισσότερο υποφέρουμε...."

******************************************************************* 

Τι είναι άραγε η Στωικότητα?

Αυτό που συνέβη στην ιστορία θεωρείται άδικο βάση του κοινού περί δικαίου αισθήματος.

Άρα, οι μεν τον αδίκησαν τόσο με την συκοφαντία όσο και με την μη αποκατάσταση με κάποιον τρόπο της αδικίας.

Αλλά ούτε αυτός έκανε κάτι για να υπερασπίσει τον εαυτό του.

Αυτό δεν έχει και μια δόση "μοιρολατρίας" όμως?

Μήπως το να αποδεχόμαστε και να συμβαδίζουμε με τα γεγονότα, υποκρύπτει και κάποια "αυτοεγκατάλειψη"?

Να συμβαδίζουμε με το Σύμπαν και τα γεγονότα του με στωικότητα μήπως μας μετατρέπει σε άριστους στόχους για εκμετάλλευση?

Ή μήπως, όταν κάποιος επιλέγει την Στωικότητα ως τρόπο ζωής, αυτόματα υπογράφει και μια υποθήκη που λέει : "αποχωρώ απο τον κόσμο των υπολοίπων ανθρώπων, ζω πλέον σε άλλο κόσμο, συνεπώς ούτε αγωνίζομαι μαζί σας αλλά ούτε και μπορείτε να με βλάψετε"?

Αρκετά περίπλοκο, δεν νομίζετε?

Rose:
Ναι όντως αρκετά περίπλοκο αγαπητέ Avaris...

Ο στωικός είναι ο ήρεμος άνθρωπος, που δεν ταράζεται εύκολα...
Είναι ο υπομονετικός, ο καρτερικός, ο γαλήνιος άνθρωπος που δεν δρα παρορμητικά...

Ο σοφός είναι συνήθως στωικός... γιατί η κατανόηση και η εμπειρία φέρνει γαλήνη...
και ψυχική αρμονία... Γνωρίζει τι να περιμένει ο άνθρωπος και δεν στεναχωριέται άδικα...

Ο σοφός και το θύμα μπορεί να φέρουν εξωτερικά τα ίδια χαρακτηριστικά απάθειας...
αλλά η διαφορά βρίσκεται στο ότι ο σοφός είναι "ουσιαστικά" ήρεμος, αλλά το θύμα υποκρίνεται την ηρεμία,
αλλά μέσα του νιώθει αδικία και υποφέρει...

Ο σοφός όμως αν και παλεύει για την Δικαιοσύνη, δεν επιζητά την δικαίωση...

Κανένας:

--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 28, 2007, 11:10:15 ---".....Κάθε απώλεια είναι και μια ευκαιρία ανάπτυξης γιατί κάθε απώλεια πυροδοτεί την αλλαγή. Η απώλεια γεννά πόνο, επειδή ακριβώς αντιστεκόμαστε συναισθηματικά στην αλλαγή.
--- Τέλος παράθεσης ---
Όχι μόνο οι απώλειες.  Αλλά και κάθε είδους δυσκολίες στη ζωή, αρρώστιες, στεναχώριες κτλ.  Είναι το σημάδι ότι κάτι μέσα μας δεν πάει καλά.  Όταν διορθώνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, τότε ο εξωτερικός δε μας επηρεάζει.

Και αυτό το ερώτημα μου θυμίζει το ερώτημα της αγάπης.  Αν πιέσουμε τον εαυτό μας για να είμαστε στωικοί, πάμε ενάντια στη φύση μας.  Ο σωστός δρόμος είναι να προσπαθούμε να εξελισσόμαστε.  Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.
[AMORC Ελλάδας > Θέματα Ροδοσταυρισμού > Ροδοσταυρικές Τεχνικές > "Αγάπη" : άραγε επιτυγχάνεται εσκεμμένα?]
http://www.amorc.gr/forum/index.php/topic,74.msg470.html#msg470

Trithemius:
Εγώ πάντως πιστεύω πως η άμετρη στωϊκότητα δεν είναι κάτι καλό. Μπορεί για κάποιους να αποτελεί την πεμπτουσία αυτής της στάσης ζωής αλλά ποτέ το απόλυτο δεν βγαίνει σε καλό. Επίσης πιστεύω πως ο άνθρωπος που κινείται βάσει της στωϊκότητας σε κάθετί, τελικά γίνεται "φτερό στον άνεμο" και χάνει κάθε πτυχή της ατομικότητάς του. Δηλαδή, αν κάθε πιθανό γεγονός στη ζωή μας, είναι η αιτία να αλλάζουμε πορεία αποδεχόμενοι αυτό το γεγονός, τότε καταντούμε να μην έχουμε συγκεκριμένους και σαφείς στόχους, οράματα κι επιθυμίες στη ζωής μας γιατί κάθε μέρα αλλάζουμε ρότα.

Πολύ σωστά ο Fr. Avaris επισημαίνει πως η στωϊκότητα ενκρύπτει και τη μοιρολατρία αλλά ακόμα χειρότερα κυοφορεί το αίσθημα της αυτοεγκατάλειψης αλλά προοπτικά και του πεσιμισμού, καθώς όταν τα δέχεσαι όλα στη ζωή σου κι εξαναγκάζεις τον εαυτό σου να τα δεχτεί, τότε μοιραία δεν θα βρίσκεις πουθενά κάτι να σου αρέσει και όλα θα τα βλέπεις ανούσια.

Σίγουρα, υπάρχει και η υγιής έκφραση-υλοποίηση της στωϊκότητας αλλά απέχει πολύ από το να την υιοθετήσουμε κυριολεκτικά ως στάση ζωής. Θα έλεγα πως η εφαρμογή της στωϊκότητας είναι απαραίτητη αλλά προσωρινά. Εξηγούμαι:

Ας υποθέσουμε πως αύριο χάνουμε τη δουλειά μας. Αντί να εφαρμόσουμε την άκρατη στωϊκότητα και να πούμε "οκ αυτό έπρεπε να γίνει, ας το δεχτώ όπως τόσα άλλα", πρέπει να προσεγγίσουμε αυτό το γεγονός με ηρεμία. Δηλαδή, να αφήσουμε να "κάτσει η σκόνη" (περίοδος στωϊκότητας) και σε σύντομο χρονικό διάστημα να προβούμε σε ενέργειες που θα ανατρέψουν το δυσμενές σκηνικό που δημιουργήθηκε. Δηλαδή, αν απορρίψουμε εντελώς τη στωϊκότητα, τότε μοιραία θα προβούμε σε κινήσεις πανικού, άρα σε λάθος αποφάσεις γιατί αυτές δεν θα ληφθούν με ήρεμο μυαλό.

Με απλά λόγια, πιστεύω πως η στωϊκότητα δεν πρέπει να εφαρμόζεται ως μέρος μίας απόφασης για τη ζωή μας αλλά ως προκαταρκτικό στάδιο προετοιμασίας για μια απόφαση και σε καμία περίπτωση στο απόλυτό της δεν τη δέχομαι ως στάση ζωής.

Avaris:

--- Παράθεση από: Rose_777 στις Μαΐου 05, 2007, 00:03:41 ---

Ο σοφός και το θύμα μπορεί να φέρουν εξωτερικά τα ίδια χαρακτηριστικά απάθειας...
αλλά η διαφορά βρίσκεται στο ότι ο σοφός είναι "ουσιαστικά" ήρεμος, αλλά το θύμα υποκρίνεται την ηρεμία,
αλλά μέσα του νιώθει αδικία και υποφέρει...

Ο σοφός όμως αν και παλεύει για την Δικαιοσύνη, δεν επιζητά την δικαίωση...

--- Τέλος παράθεσης ---

Αναρωτιέμαι.....

Σύμφωνα με τον "Νόμο των Ομοίων" όμως, εαν υποκρίνεσαι κάτι με πάθος, θέληση, αποφασιστικότητα και αφοσίωση στον σκοπό, στο τέλος, δεν γίνεσαι αυτό το οποίο "υποκρίνεσαι"?

Στην προκειμένη περίπτωση, "Στωϊκός"?

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα