Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Μυστικισμός - Αποκρυφισμός

Μύστης,Φόνος και Κάρμα!

<< < (4/6) > >>

livelove:
Απο κάτι που είχα διαβάσει παλιότερα θυμάμαι κι εγω οτι η προσωπικότητα του φέρεται και ως μυθική ή αλληγορική.
(Νομίζω του Waite το "The real history of the Rosicrucians",1887 ή ΄τελος πάντων κάτι βασισμένο εκεί)

Πααρόλα αυτά λέγεται οτι ο τάφος του ξεσκεπάστηκε ενω ροδόσταυροι τρίτης γενιάς ανακατασκεύαζαν έναν απο τους μυστικούς υπόγειους χώρους τους. Το σώμα του ήταν άθικτο κτλ κτλ.

"The Chemical Nuptials of Christian Rosen Kreuze,"   δημοσιέυτηκε ανώνυμα στο Στρασβούργο το 1616. Απο αυτό Ιδρυτής φαίνεται ο Father Rosycross.

Γενικά αν το μελετήσει κανεις το θέμα θα δει οτι οι απόψεις κάτι περισσότερο απο απλά διϊστανται...
Καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του.
Κάπου μου φαίνεται και λογικό.
Για σκεφτείτε να ηταν όλα τόσο ξεκάθαρα!!


Ορφέας:

--- Παράθεση από: Anon στις Μαΐου 01, 2007, 00:25:41 ---Χμμμ ??? Δεν βρίσκω κάτι το ιδιαίτερο στο προφίλ του Χείρωνα. Μπορεί όμως και να κάνω λάθος. Στο δικό μου μυαλό και προφίλ κοσμοθέασης, ένας πραγματικός μύστης ήταν ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Για αυτόν τι γνώμη έχεις; Αν και από πολλούς αμφισβητείται ακόμη και η ιστορικότητά του, εμένα δεν με απασχολεί καθόλου κάτι τέτοιο. Πιστεύω πως πρέπει να επιμείνουμε στις διδαχές του αλλά και στο ότι παρουσιάζεται ως μέγας πάροχος γνώσης την αρχαία Αίγυπτο.

Δεν ξέρω αλλά ίσως τελικά ο απόλυτος ορισμός ενός μύστη είναι (και αυτό) ένα αρχέτυπο που προσπαθούμε να "αγγίξουμε". Έχουμε αποδόσει δηλαδή σε ένα πρόσωπο ορισμένες ιδιότητες-χαρακτηριστικά και δράσεις που αντιπροσωπεύουν έναν "επί γης θεό". Ταυτόχρονα δεν είναι απαραίτητο αυτή η εικόνα να υλοποιηθεί σε κάποιο ιστορικό πρόσωπο. Μας αρκεί που τον διατηρούμε ως πνευματική υπόσταση, ως σημείο αναφοράς, ως φάρο στο εσωτερικό μας ταξίδι και προσπαθούμε να φτάσουμε όχι σε αυτόν αλλά στα όσα αντιπροσωπεύει. Είμαι κατά της προσωπολατρείας και υπέρ της ιδεολατρείας βλέπετε ::)

--- Τέλος παράθεσης ---
Χείρωνας: Θεός, αδελφός του Δία, Πλούτωνα και Ποσειδώνα, με τους οποίους μοιράστηκε τον κόσμο και αποδέχθηκε το γήινο Πήλιο.
(Βλέπουμε ότι για την πρώιμη Ελληνική, την Ορφική κοσμοαντίληψη, το μυστήριο της θεότητας ΔΕΝ είναι μία κολωβομένη και ανισσόροπη τριάδα που γεννά τον διπολισμό με την αναγκαστική ύπαρξη του "άλλου" πόλου,
αλλά μία ισορροπημένη ΤΕΤΡΑΔΑ που οδηγεί στην εναρμόνηση. Μυστήριο που συμφωνεί απόλυτα και με την αρχετυπική επίγνωση, αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα).

Ο Χείρωνας, απαρνήθηκε την γαλήνια θεϊκή κατάσταση και προτίμησε την βάσανο του Γήινου πεδίου, για να προσφέρει στον άνθρωπο. Να διδάξει -ήταν διδάσκαλος όλων των γνωστών ηρώων- να θεραπαυσει κάθε νόσον και μαλακίαν- είναι το κατ' εξοχήν αρχέτυπο του θεραπαυτή- και το σπουδαιότερο, θυσίασε την αθανασία του για χάρη του βασανιζόμενου στην ύλη ανθρώπου, για να τον απελευθερώσει από τα μαρτύριά του, δείχνοντάς του και βοηθώντας τον στην ατραπό τη θέωσής του.
Αντίστοιχη μορφή ο Μποντισάτβα του Βουδισμού.
Αυτό είναι το Αρχέτυπο του Διδασκάλου,
ατυτό θεωρώ ως πρότυπο μέτρο για τον Μύστη...

Όσο για τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, είναι ένα άλλο μυθολογικό πρόσωπο-δημιούργημα της ύστερης μεταχριστιανικής εποχής, (γύρω στο 300 μ.Χ.) που βέβαια το βάθος των διδασκαλιών των Ερμητικών στέκεται σε δυσθεώρατο ύψος, όμως δεν σχετίζεται ΚΑΘΟΛΟΥ με Αιγυπτιακές, σύγχρονες ή αρχαίες παραδόσεις-γνώσεις, καθώς είναι ο Ερμητισμός, απόρροια των Νεοπλατωνικών και των Νεοπυθαγόρειων με επιρροές από διδασκαλίες της εγγύτερης ανατολής (Βαβυλωνιακές, χαλδαϊκές, μιθραϊκές).
Τα Ερμητικά ως σύγχρονα και του Γνωστικισμού και της αναγεννημένης Αλχημείας του Ζώσιμου του Πανωπολίτη, λειτουργούν φυσικά ως συγκοινωνούντα δοχεία με τις εσωτερικές αυτές διδασκαλίες...


--- Παράθεση από: Avaris στις Μαΐου 01, 2007, 00:42:56 ---
--- Παράθεση ---author=Ορφέας link=topic=103.msg727#msg727 date=1177940599]

Ο C.Rosencroix και αυτός ως φανταστικό πρόσωπο, απορρίπτεται.
--- Τέλος παράθεσης ---

 ???

Δεν είναι πραγματικό, ιστορικό πρόσωπο?

Συγγνώμη, τον Ροδοσταυρισμό ποιός τον ίδρυσε?


--- Τέλος παράθεσης ---

Θα προσπαθήσουμε όταν το επιτρέψει ο χρόνος, να ίστορήσουμε την ροδοσταυρική ιστορία, όπως έχει καταγραφεί από τους πιο σοβαρούς μελετητές.
Κυκλοφορεί στα Ελληνικά και μια καλή εξιστόρηση, το βιβλίο, "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΩΝ" του fr.Wittemans.

Όχι, δεν είναι ιδρυτής του Ροδοσταυρισμού ο C.Rosencroix, ο οποίος για την πλειονότητα των αξιόπιστων ερευνητών θεωρείται μυθολογική μορφή, για κάποιους άλλους, όπως ο Wait, θεωρείται απλά αναδιωργανωτής του ήδη υπάρχοντος Ροδοσταυρισμού.

Το μυθιστόρημα του Ρόδου, του Guillaume de Lorrain, γραμμένο το 1260, εκατό χρόνια περίπου πριν την γέννηση του C.Rosencroix, όπως και η "θεία κωμοδία" του Δάντη, είναι σταθμοί που χαρακτηρίζουν τις καταστάσεις εκείνης της εποχής.

Το πρώτο είναι μια σάτυρα για τους μεγάλους και τους εκκλησιαστικούς της εποχής και μια καλυμένη αποκάλυψη του Ερμητισμού και της Αλχημείας και το δεύτερο, όπως γράφει ο Ελιφάς Λεβί, είναι μια γνωστικιστική εφαρμογή της διδασκαλίας της Καμπαλα στα χριστιανικά δόγματα. Ο παράδεισος αναπαρίσταται από μια σειρά κύκλων μοιρασμένων δια του σταυρού που φέρει στο μέσο του το ρόδο.
Έχουμε εδώ το σύμβολο του ρόδου κα του σταυρού με τις διάφορες σημασίες, κύρια εσωτερικής διδασκαλίας των αρχαίων μυστηρίων συνδυασμένων με τον σταυρό, της σταυρωμένης στον κόσμο αγάπης και της αποκαλύψεως του πνεύματος στην ύλη.

Ένα ακόμα βιβλίο, το "μυθιστόρημα του ρόδου" του Arnoldus Villanova, μαθητή του Lulius, κυκλοφόρησε το 1243.
Ο Arnoldus Villanova είχε ιδρύσει και μια εσωτερική μυητική εταιρεία που μνημονεύεται με το όνομα Physicorum, όπως την μνημονεύει και ο Raymonde Lulle.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, η πλειονότητα των εσωτεριστών διδασκάλων της εποχής, αναφέρονται ως Ροδόσταυροι, όπως ο Roger Bacon (1214-1294) ή ο Nicolas Flamel (1330-1413), ο διάσημος αυτός εσωτεριστής ιατρός που συνέγραψε το "Μυστικό Ρόδο", αφιερωμένο μάλλιστα στην Αφροδίτη...

Avaris:
Αγαπητέ Ορφέα,

έθεσες τον Χείρωνα ως "Μοντέλο Μύστη".

Ουσιαστικά δηλαδή, θεωρείς ως Μοναδικό Μύστη, μια  "Θεότητα".

 Συνεπώς, Μύστη θεωρείς μόνον αυτόν που ταυτόχρονα είναι και Θεότητα. (Ή μήπως κάποιον που κατόρθωσε να "γίνει Θεός"?)

Αλλά και ο Χείρωνας είναι Μυθολογικό πρόσωπο όμως όπως οι άλλοι που απέρριψες λόγω ακριβώς της "Μυθολογικής τους Υπόστασης".

Εξακολουθεί λοιπόν να παραμένει μόνον ο Βούδας ως υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο.

Είναι όμως έτσι?

Σίγουρα δεν υπήρξαν άλλοι?

Ως  "Βούδας"  θεωρείται άλλωστε ένα επίπεδο Συνειδητότητας. Που συν τοις άλλοις θεωρείται "εφικτό" και "πραγματώσιμο" απο τόσα και τόσα "Δομημένα Μονοπάτια έτοιμων Τεχνικών" Εσωτερικής Ανάπτυξης.

Και για να θεωρούνται εφικτά, σημαίνει πως κάποιοι άλλοι περπάτησαν ήδη αυτά τα "Εσωτερικά Μονοπάτια" και γνωρίζουν για "τι μιλάνε"....

Επίσης, κάθε Μονοπάτι, Σχολή, Θρησκεία ή Τάγμα έχει τους δικούς του "Αγίους" (υπό την έννοια του ατόμου "Υψηλής Συνειδητότητας"). Και όλοι αυτοί κατέκτησαν Υψηλότατες Βαθμίδες Συνειδητότητας.

Εν κατακλείδι, τι είναι αυτά που επέτυχε ο Βούδας και που αρνούμαστε να δεχτούμε ότι τα έχουν επιτύχει και πολλοί άλλοι ακόμη απο κάθε χώρο του Μυστικισμού και του Αποκρυφισμού?

Ποιά είναι αυτά τα στάνταρντς?

Τι είναι αυτό εν τέλλει στο οποίο "απέτυχε" η Fortune ώστε να κρίνεις φίλε μου πως δεν ήταν "Μύστης"?

Ορφέας:

--- Παράθεση ---Αγαπητέ Ορφέα,

έθεσες τον Χείρωνα ως "Μοντέλο Μύστη".

--- Τέλος παράθεσης ---
Avaris

Ακριβώς, πρότυπο
και μέτρο σύγκρισης για κάθε "επίδοξο" Μύστη...


--- Παράθεση ---Ουσιαστικά δηλαδή, θεωρείς ως Μοναδικό Μύστη, μια  "Θεότητα".
Συνεπώς, Μύστη θεωρείς μόνον αυτόν που ταυτόχρονα είναι και Θεότητα. (Ή μήπως κάποιον που κατόρθωσε να "γίνει Θεός"?)

--- Τέλος παράθεσης ---
Κατ' εμέ, όλοι οι άνθρωποι είναι θεοί.


--- Παράθεση ---Αλλά και ο Χείρωνας είναι Μυθολογικό πρόσωπο όμως όπως οι άλλοι που απέρριψες λόγω ακριβώς της "Μυθολογικής τους Υπόστασης".
--- Τέλος παράθεσης ---
Δεν υποστήριξα ότι ο Χείρωνας ήταν μύστης, αλλά μόνον ένα μυθολογικό πρόσωπο και ουσιαστικά ένα αρχέτυπο.
Το Αρχέτυπο κυριολεκτικά του Μύστη που είναι το πρότυπο μέτρο ή όπως το παραθέτεις -το μοντέλο- με το οποίο συγκρίνεται και κρίνεται ο επίδοξος Μύστης.


--- Παράθεση ---Εξακολουθεί λοιπόν να παραμένει μόνον ο Βούδας ως υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο.

Είναι όμως έτσι?

Σίγουρα δεν υπήρξαν άλλοι?
--- Τέλος παράθεσης ---
Από τον κατάλογο που παρέθεσες, μόνον αυτόν δεν κατάφερα να βγάλω απ' έξω...
Το αν  υπήρχαν και υπάρχουν και άλλοι Μύστες, δεν αμφιβάλλω καθόλου γιαυτό,
αλλά εστιαστήκαμε όμως μόνον στα ονόματα που παρέθεσες.


--- Παράθεση ---Εν κατακλείδι, τι είναι αυτά που επέτυχε ο Βούδας και που αρνούμαστε να δεχτούμε ότι τα έχουν επιτύχει και πολλοί άλλοι ακόμη απο κάθε χώρο του Μυστικισμού και του Αποκρυφισμού?

Ποιά είναι αυτά τα στάνταρντς?

Τι είναι αυτό εν τέλλει στο οποίο "απέτυχε" η Fortune ώστε να κρίνεις φίλε μου πως δεν ήταν "Μύστης"?
--- Τέλος παράθεσης ---

Ως "δικηγόρος του διαβόλου", δεν εξετάζω τα όσα επιτυγχάνει, αλλα σε πόσα αποτυγχάνει κάποιος.

Το "μηδένα προ του τέλους μακάριζε" του Σόλωνα, με προσανατολίζει στην ζωή-δράση αλλά και στο τέλος κάποιου, όπως η ιστορία Σόλωνα - Κροίσου αναφέρεται.

Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες της ζωής και του έργου της Φόρτσιουν, να υπενθυμίσω τον τρόπο του θανάτου της που εσύ φίλε μου μας πληροφόρησες, ο οποίος υποδηλώνει ότι η αγαπημένη μου κατά τάλλα υψηλά μυημένη εσωτερίστρια, στα τελευταία της ζωής της είχε βιώσει την ματαιότητα και αναρρωτούνταν έντονα τι και εαν όλα αυτά ωφελούν σε κάτι, όντας αποκομμένη πλέον από την πηγή της έμπνευσής της.
Αυτό δυστυχώς υποδεικνύει η ασθένειά της που κατ' εμέ, ήταν και η τραγική εκδήλωση του ψυχισμού της.
Ας αναπαύεται η ψυχή της...
Πολλά χιλιόμετρα "ατραπό" μας διάνοιξε με το έργο της...

LordPayens:
Αγαπητέ Ορφέα,

Συγνώμη άλλα οφείλω να διαφωνήσω. Η εικόνα που έχω για τον μύστη είναι εντελώς διαφορετική.

Θεωρείς το πρότυπο του μύστου ως ένα αψεγάδιαστο πρότυπο, το απόλυτου και του τέλειου, χωρίς να περιλαμβάνεις στον μύστη το χαρακτηριστικό της τραγικότητας. Ακριβώς ο θάνατός της είναι που με κάνει να την θεωρώ πραγματική μύστη. Να σου θυμίσω το σύμβολο του τεθραυσμένου τριγώνου ή του δευτέρου Ναού. Ειλικρινά πιστεύω ότι η τραγικότητα και η ατέλεια είναι που κάνουν έναν μεγάλο μύστη. Μια συνειδητή ατέλεια που εκφράζεται την τελευταία ώρα. Μια συνειδητή ατέλεια που ολοκληρώνει το τέλειον.

Φιλικά,
LordPayens

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα

[*] Προηγούμενη σελίδα

Μετάβαση στην πλήρη έκδοση